Willem van Genugten en de Mensenrechten 16

Willem van Genugten

Je schrijft me: 'Ik heb naar mijn smaak een zakelijk stuk geschreven, dat als doel had een ander perspectief op de zaak te laten zien. Dat jij dat niet apprecieert is aan jou, de NRC dacht daar anders over. De krant liet mij dat ook met zoveel woorden weten.'

Eerst dit: 'Ik heb naar mijn smaak een zakelijk stuk geschreven, dat als doel had een ander perspectief op de zaak te laten zien. Dat jij dat niet apprecieert is aan jou...' Even een misverstand uit de wereld helpen. Van mij mag iedereen zakelijke stukken schrijven -- why not? -- maar wanneer mensen in de openbaarheid treden dan moeten die zakelijke stukken wel gebaseerd zijn op even zakelijke en logische argumenten. En ik heb uitgebreid proberen aan te tonen dat jouw argumentatie niet deugt. Dat is geen kwestie van smaak, zoals jij suggereert, maar een kwestie van analyseren wat de feiten zijn. Als je het niet eens bent met de feiten die ik aandraag, dan verneem ik dit graag. Maar tot nu toe ben je niet ingegaan op de talloze feiten die ik aandraag. Een democratie staat en valt bij een serieuze gedachte-uitwisseling, dus verzoek ik je vriendelijk op mijn argumenten in te gaan.

Dan dit: 'de NRC dacht daar anders over. De krant liet mij dat ook met zoveel woorden weten.' Willem, nou toch, wat is dit toch voor een genant argument om je gelijk te onderstrepen. Dezelfde redactie die jou prees, gaf in januari van dit jaar de Israelische hoogleraar Martin Levi van Crevelt zes kolommen breed de ruimte om zijn fascistische gedachtegoed te verspreiden. Zo zette deze ultrazionist onder andere het volgende trots uiteen over de voor alle partijen rampzalige Israelische inval in Libanon in 2006: 'Anders dan meestal wordt aangenomen, hebben de Israëliërs dat conflict op hun sloffen gewonnen. Juist omdát ze disproportioneel reageerden op de gevangenneming van twee van hun soldaten en de dood van zes anderen, is Hezbollah’s wil om aan te vallen gebroken.' Disproportioneel geweld werd dus vervolgens in Gaza ingezet tegen de Palestijnse burgerbevolking, omdat zo beargumenteerde Van Creveld: 'het laatste wat de Israeliers willen is de steegjes van Gaza, Rafah en Khan Yunis bestormen.' En dus schoten tanks vanaf afstand alles wat ze konden raken plat, met als gevolg dat eenderde van het aantal doden kind is, en meer dan de helft burger, en dat omdat de Israelische soldaten te laf zijn om de vijand te 'bestormen'. Het 'disproportioneel' geweld in de hoop een verzetsstrijder te treffen en op die manier honderden burgers vermoorden en duizenden verwonden is, zoals bekend, een oorlogsmisdaad. Maar dat feit is in de extremistische gedachtewereld van Van Creveld een te verwaarlozen detail. Kinderen, vrouwen, bejaarden lopen in deze criminele Israelische strategie nu eenmaal 'de kans een zeer hoge prijs te betalen. Mais c'est la guerre.' Dat stond er echt letterlijk. En erger nog Willem, jij zweeg. Niks geen tegenstuk van jou als hoogleraar internationaal recht. Je weet precies wanneer je moet zwijgen en wanneer je moet praten. Meer daarover later.

Dezelfde redactie die jou prees had acht dagen voordat Van Creveld zijn enthousiasme voor het schenden van het internationaal recht mocht verspreiden, geweigerd een artikel te plaatsen van Nederlandse juristen, waarin deze deskundigen gedocumenteerd wezen op het feit dat Israel bezig was oorlogsmisdaden te plegen. Geweigerd, en wel omdat een artikel over oorlogsmisdaden ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.' Dankzij het Nederlands Juristen Blad en vervolgens internet, kwam deze informatie over de Israelische oorlogsmisdaden bij een breder publiek terecht, met als gevolg dat de schrijfster ervan, met wie jij samenwerkt, door de ambtelijke top van het ministerie van Buitenlandse Zaken werd gevraagd om de juridische aspecten te komen toelichten, omdat het kennelijk nog niet tot het ministerie dat jij adviseert was doorgedrongen dat oorlogsmisdaden niet door de Nederlandse regering consequentieloos gesteund konden worden. Met andere woorden: Van Creveld kreeg van de Opinieredactie van de NRC zes kolommen de ruimte in de NRC om zijn disrespect voor het oorlogsrecht en de mensenrechten te etaleren, terwijl Nederlandse juristen, deskundigen op het gebied van het internationaal recht, allen bekenden van jou, van dezelfde redactie acht dagen eerder vernamen dat er geen behoefte was aan een artikel over de Israelische schendingen van het internationaal recht 'daar wij van mening zijn dat hij weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.' En we weten nu dankzij de internationale mensenrechtenorganisaties en de VN-rapportage welke oorlogsmisdaden daar allemaal door Israel gepleegd zijn.

Nu ik het toch over de krant heb die jou prees: enkele jaren geleden verklaarde Salomon Bouman, drie decennia lang de zionistische correspondent van NRC, tegenover een zaal vol juristen in Den Haag dat de etnische zuivering van Palestina rond 1948, waarbij tenminste 750.000 Palestijnse burgers met geweld werden verdreven, geen oorlogsmisdaad was, aangezien dit allemaal tijdens een oorlog was gebeurd. Toen de aanwezige juristen Bouman probeerden duidelijk te maken dat het kenmerk van oorlogsmisdaden is dat ze nu juist tijdens een oorlog plaatsvinden, verklaarde Bouman naderhand het hier niet mee eens te zijn. Drie decennia, Willem, correspondent van 'de slijpsteen voor de geest'. Ik bedoel maar. Je verkeert daar bij de NRC in een pro-Israel gezelschap onder aanvoering van Carolien Roelants. Ik verwacht dat deze feiten je tamelijk naieve dankbaarheid voor de pluim van de NRC enigszins getemperd hebben. Ik bedoel, Nederland is een heel klein landje, waar het niveau van het publieke debat buitengewoon laag is. Dat is een beangstigend gegeven in crisistijden. Iedereen prijst hier iedereen, zolang men maar binnen de grenzen van de officiele consensus blijft, en de rest wordt gemarginaliseerd. Het feit dat de NRC jouw opiniestuk plaatste is geen reden om trots te zijn op het gegeven dat je door de krant erkend wordt, maar eerder het tegenovergestelde.

In een volgend stuk meer over je reactie.