Melting Permafrost Raises New Fears

Melting Permafrost Raises New Fears Among Scientists

A collapsed block of tundra on Alaska’s Arctic coast. (U.S. Geological Survey / Wikimedia Commons)

Methane emissions are the source of the greenhouse gas which, after carbon dioxide, probably causes climatologists more sleepless nights than any of the other gases. And now it appears they have quite a lot more to bother them than they had realised.

Methane is reckoned to be at least 30 times more powerful than CO2 at warming the Earth, with some estimates putting its potency much higher still. The good news, research has suggested, is that there is far less methane than CO2 in the atmosphere to worry about.

The bad news, announced by an international research team, is that previous calculations may have been seriously wrong, and that thawing permafrost is likely to be producing appreciably more methane than anyone had thought.

The researchers were headed by Christian Knoblauch of the Centre for Earth System Research and Sustainability (CEN) at the University of Hamburg, Germany. Their findings, published in the journal Nature Climate Change, make it possible to predict better how much of this significant gas may be released by the thawing of the Arctic permafrost.

Methane and carbon dioxide are both produced in thawing permafrost as dead animal and plant remains decompose. But methane is formed only in the absence of oxygen. Until now, scientists had also thought that more greenhouse gases were formed when the ground was dry and well aerated – in other words, when oxygen was available.

So they did not expect much methane to be produced by the thawing permafrost.

What Dr Knoblauch and his colleagues have now shown is that water-saturated permafrost soils without oxygen can be twice as harmful to the climate as dry soils – which means the role of methane has been greatly underestimated.

They have, for what they say is the first time, measured in the laboratory the long-term production of methane in thawing permafrost. The team had to wait for three years before their roughly forty-thousand-year-old samples from the Siberian Arctic finally produced methane.

They observed the permafrost for a total of seven years and found that, without oxygen, equal amounts of methane and CO2 were produced.

Gigaton Estimate

A co-author of their report, Susanne Liebner, from the Helmholtz Center Potsdam – GFZ German Research Center for Geosciences, said: “By combining process-based and molecular-microbiological methods, our study shows for the first time that the methane-forming micro-organisms in the thawing permafrost have significant influence on the greenhouse gas budget.”

The team used the new data to improve a computer model that estimates how much greenhouse gas is produced in permafrost in the long term – and they compiled a first forecast: the permafrost soils of northern Europe, northern Asia and North America, they say, could produce up to one gigaton (one billion tons) of methane, and 37 gigatons of carbon dioxide, by 2100.

Earlier studies have expressed concern about the interplay between permafrost and global warming, and this latest research will be exhaustively scrutinised as other teams try to corroborate, modify or contradict it. That is how science works. And there are certainly uncertainties that need resolving.

For example, how deep will the soil actually have thawed by the end of the century? Will it be wet or dry? What is certain, the team concludes, is that the new data will enable more accurate predictions to be made about the impacts of thawing permafrost on the climate.

https://www.truthdig.com/articles/theree-more-methane-emerging-from-permafrost-melt-than-previously-thought/

The Oligarchs’ Scam

APR 01, 2018
TD ORIGINALS

The Oligarchs’ ‘Guaranteed Basic Income’ Scam

Mr. Fish / Truthdig

A number of the reigning oligarchs—among them Mark Zuckerberg (net worth $64.1 billion), Elon Musk (net worth $20.8 billion), Richard Branson (net worth $5.1 billion) and Stewart Butterfield (net worth $1.6 billion)—are calling for a guaranteed basic income. It looks progressive. They couch their proposals in the moral language of caring for the destitute and the less fortunate. But behind this is the stark awareness, especially in Silicon Valley, that the world these oligarchs have helped create is so lopsided that future consumers, plagued by job insecurity, substandard wages, automation and crippling debt peonage, will be unable to pay for the products and services offered by the big corporations.

The oligarchs do not propose structural change. They do not want businesses and the marketplace regulated. They do not support labor unions. They will not pay a living wage to their bonded labor in the developing world or the American workers in their warehouses and shipping centers or driving their delivery vehicles. They have no intention of establishing free college education, universal government health or adequate pensions. They seek, rather, a mechanism to continue to exploit desperate workers earning subsistence wages and whom they can hire and fire at will. The hellish factories and sweatshops in China and the developing world where workers earn less than a dollar an hour will continue to churn out the oligarchs’ products and swell their obscene wealth. America will continue to be transformed into a deindustrialized wasteland. The architects of our neofeudalism call on the government to pay a guaranteed basic income so they can continue to feed upon us like swarms of longnose lancetfish, which devour others in their own species.

“Increasing the minimum wage or creating a basic income will amount to naught if hedge funds buy up foreclosed houses and pharmaceutical patents and raise prices (in some cases astronomically) to line their own pockets out of the increased effective demand exercised by the population,” David Harvey writes in “Marx, Capital, and the Madness of Economic Reason.” “Increasing college tuitions, usurious interest rates on credit cards, all sorts of hidden charges on telephone bills and medical insurance could steal away the benefits. A population might be better served by strict regulatory intervention to control these living expenses, to limit the vast amount of wealth appropriation occurring at the point of realisation. It is not surprising to find there is strong sentiment among the venture capitalists of Silicon Valley to also support basic minimum income proposals. They know their technologies are putting people out of work by the millions and that those millions will not form a market for their products if they have no income.”

The call for a guaranteed basic income is a classic example of Karl Marx and Antonio Gramsci’s understanding that when capitalists have surplus capital and labor they use mass culture and ideology, in this case neoliberalism, to reconfigure the habits of a society to absorb the surpluses.

In the wake of World War II, for example, the capitalists’ problem was solved by heavy investments in the military and war industry, ideologically justified by Red baiting and the Cold War, and by massive infrastructure projects, including the building of highways, bridges and houses, to move people out of cities into suburbs, where consumption rose. The social engineering projects were done in the name of national security and progress. And they made the oligarchs of that day richer.

“The development of a whole new suburban lifestyle (acclaimed in popular TV sitcoms like The Brady Bunch and I love Lucy which celebrated a certain kind of ‘daily life of peoples’) along with all sorts of propaganda for the ‘American Dream’ of individualized homeownership stood at the centre of a huge campaign to construct new wants, needs and desires, a totally new lifestyle, in the population at large,” Harvey says in his book. “Well-paid jobs were required to support the effective demand. Labour and capital came to an uneasy compromise at the urging of the state apparatus in which a white working class made economic gains, even as minorities were left out.”

This phase of capitalism ended once industry moved overseas and wages stagnated or declined. The well-paying unionized jobs disappeared. Jobs became menial and inadequately compensated. Poverty expanded. The oligarchs began to mine government social services, including education, health care, the military, intelligence gathering, prisons and utilities such as electricity and water, for profit. As a publication of the San Francisco Federal Reserve reportedly noted, the country—and by extension the oligarchs—could no longer get out of crises “by building houses and filling them with things.” The United States shifted in the 1970s from what the historian Charles Maier called an “empire of production” to “an empire of consumption.” In short, we began to borrow to maintain a lifestyle and an empire we could no longer afford.

Profit in the “empire of consumption” is extracted not by producing products but by privatizing and pushing up the costs of the basic services we need to survive and allowing banks and hedge funds to impose punishing debt peonage on the public and gamble on tech, student debt and housing bubbles. The old ideology of the New Deal, of government orchestrating huge social engineering projects under the Public Works Administration or in the War on Poverty, was replaced by a new ideology to justify another form of predatory capitalism.

In Harvey’s book “A Brief History of Neoliberalism” he defines neoliberalism as “a project to achieve the restoration of class power” in the wake of the economic crisis of the 1970s and what the political scientist Samuel Huntington said was America’s “excess of democracy” in the 1960s and the 1970s. It achieved its aim.

Neoliberalism, Harvey wrote, is “a theory of political economic practices that proposes that human well-being can best be advanced by liberating individual entrepreneurial freedoms and skills within an institutional framework characterized by strong private property rights, free markets, and free trade.”

American oligarchs discredited the populist movements of the 1960s and 1970s that had played a vital role in forcing government to carry out programs for the common good and restricting corporate pillage. They demonized government, which as John Ralston Saul writes, “is the only organized mechanism that makes possible that level of shared disinterest known as the public good.” Suddenly—as Margaret Thatcher and Ronald Reagan, two of the principal political proponents of neoliberalism, insisted—government was the problem. The neoliberal propaganda campaign successfully indoctrinated large segments of the population to call for their own enslavement.

The ideology of neoliberalism never made sense. It was a con. No society can effectively govern itself by basing its decisions and policies on the dictates of the marketplace. The marketplace became God. Everything and everyone was sacrificed on its altar in the name of progress. Social inequality soared. Amid the destruction, the proponents of neoliberalism preached the arrival of a new Eden once we got through the pain and disruption. The ideology of neoliberalism was utopian, if we use the word “utopia” as Thomas More intended—the Greek words for “no” and “place.” “To live within ideology, with utopian expectations, is to live in no place, to live in limbo,” Saul writes in “The Unconscious Civilization.” “To live nowhere. To live in a void where the illusion of reality is usually created by highly sophisticated rational constructs.”

Corporations used their wealth and power to make this ideology the reigning doctrine. They established well-funded centers of propaganda such as The Heritage Foundation, took over university economic departments and amplified the voices of their courtiers in the media. Those who questioned the doctrine were cast out like medieval heretics, their careers blocked and their voices muted or silenced. The contradictions, lies and destruction within neoliberal ideology were ignored by those who dominated the national discourse, leading to mounting frustration and rage among a populace that had been abandoned and betrayed.

The propagandists for neoliberalism blamed the other—Muslims, undocumented workers, African-Americans, gays, feminists, liberals, intellectuals and, of course, government—for the downward spiral. Politicians who served the interests of the corporate oligarchs told dispossessed white workers their suffering was caused by the ascendancy of these marginalized groups and a cultural assault on their national identity and values, not corporate pillage. It was only a matter of time before this lie spawned the xenophobic, racist hate speech that dominates American political life and led to the rise of imbecilic and dangerous demagogues such as Donald Trump.

“Each of Globalization’s strengths has somehow turned out to have an opposing meaning,” Saul writes in “The Collapse of Globalization and the Reinvention of the World.” “The lowering of national residency requirements for corporations has morphed into a tool for massive tax evasion. The idea of a global economic system mysteriously made local poverty seem unreal, even normal. The decline of the middle class—the very basis of democracy—seemed to be just one of those things that happen, unfortunate but inevitable. That the working class and lower middle class, even parts of the middle class, could only survive with more than one job per person seemed to be the expected punishment for not keeping up. The contrast between unprecedented bonuses for mere managers at the top and the four-job family below them seemed inevitable in a globalized world. For two decades an elite consensus insisted that unsustainable third-world debts could not be put aside in a sort of bad debt reserve without betraying Globalism’s essential principles and moral obligations, which included unwavering respect for the sanctity of international contracts. It took the same people about two weeks to abandon sanctity and propose bad debt banks for their own far larger debts in 2009.”

The oligarchs mask their cruelty and greed with an empty moralism. They claim to champion women’s rights, diversity and inclusivity, as long as women and people of color serve the corporate neoliberal project. An example of this moralism occurred last Tuesday when NPR’s Ari Shapiro interviewed Lyft co-founder and President John Zimmer and former Obama administration official Valerie Jarrett, a member of the company’s board, about diversity and gender equality in the workplace. Shapiro asked about Lyft offering free rides to those marching against gun violence and donating to the ACLU.

“We serve our drivers, we serve our passengers, and we serve the employees that work for us,” Zimmer said in the interview. “And when it comes to [resisting gun] violence, when it comes to equality, those are things that we’re going to stand up for.”

America’s “gig economy,” as I wrote last week in my column, is a new form of serfdom. Corporations such as Lyft use lobbyists and campaign donations to free themselves from regulatory control. They force poorly paid temporary workers, who lack benefits, to work 16 hours a day in a race to the bottom. This neoliberal economic model destroys regulated taxi and livery services, forcing drivers who were once able to make a decent income into poverty, bankruptcy, foreclosures, evictions and occasionally suicide. By fighting gender, sexual and racial inequality in the workplace rather than economic inequality, by denouncing mass shootings rather than out-of-control police violence and mass incarceration, these corporations hide their complicity in societal disintegration. Their empty moralism and faux compassion is an updated version of the publicity stunt that John D. Rockefeller, whose personal fortune was $900 million in 1913, or $189.6 billion in today’s terms, used when he handed out shiny new dimes to strangers.

Neoliberalism heralds a return to the worst days of unregulated capitalism, after the Industrial Revolution when workers were denied a living wage and decent, safe working conditions. Oligarchs have not changed. They are out for themselves. They do not see government as an institution to defend and promote the rights and needs of citizens. They see it as an impediment to unrestricted exploitation and profit. Human beings, to oligarchs, are commodities. They are used to increase wealth and then discarded. Oligarchs don’t propose programs such as a guaranteed basic income unless they intend to profit from it. This is how they are wired. Don’t be fooled by the grins and oily promises of these human versions of the Cheshire Cat. The object is to spread confusion while they increase levels of exploitation.

“Alice asked the Cheshire Cat, who was sitting in a tree, ‘What road do I take?’ ” Lewis Carroll wrote. “The cat asked, ‘Where do you want to go?’ ‘I don’t know,’ Alice answered. ‘Then,’ said the cat, ‘it really doesn’t matter, does it?’ ”

The longer the elites keep us in darkness with their ideological tricks and empty moralism, the longer we refuse to mobilize to break their grip on power, the worse it will get.

https://www.truthdig.com/articles/the-oligarchs-guaranteed-basic-income-scam/

TUCKER CARLSON’S EPIC TAKEDOWN OF CNN

WATCH: TUCKER CARLSON’S EPIC TAKEDOWN OF CNN; ONE OF “FREE SPEECH’S GREATEST ENEMIES”

‘CNN almost single-handedly led the campaign to have Alex Jones banished’

Steve Watson | Infowars.com - NOVEMBER 15, 2018 

Tucker Carlson delivered a stunning monologue Wednesday, slamming CNN for posing as a champion of free speech, after the network spent months trying to have competitors silenced and banned.

Carlson addressed CNN’s lawsuit against the Trump administration for revoking Jim Acosta’s White House access.

“In the past couple of days, you’ve heard a lot of pumping and puffing about free speech and freedom of the press, and how those freedoms are currently imperiled by the White House, and to be clear, we are for free speech. Unfettered, absolute free speech.” Carlson urged.

“And we cannot help but notice that some of free speech’s greatest enemies are now posing as its defenders, all of a sudden.” he added.

And that’s when the smackdown commenced, with Tucker providing examples of CNN’s total hypocrisy when it comes to free speech.

“Take CNN, for example. It was a CNN that almost single-handedly led the campaign to have broadcaster Alex Jones banished from the Internet, on the grounds that they didn’t like what Jones had to say,” Tucker continued.

“Ultimately, CNN succeeded in doing that. The network convinced every major tech platform to ban Jones and his outlet, Infowars. You don’t have to like Alex Jones to see that as a terrifying loss for free speech, because it was exactly that. But CNN was not done trying to silence its critics.” Carlson further explained.

CNN is “claiming to defend free speech only when it is their free speech.” Tucker declared, noting that CNN also didn’t devote any airtime to even report on the US government forcing RT to register as a foreign agent under threat of imprisonment.

“Yes, Russia Today is owned by a foreign government. So is the BBC,” he said. “But because RT is owned by Russia, which the left believes got Donald Trump elected, it is fine with CNN if they are bullied and silenced.”

“Call CNN what you will,” Carlson said. “But don’t pretend they are defenders of the First Amendment. They are not.”

“To see a channel that has lobbied against the right of others to say what they think is true, to all of a sudden emerge as this defender of the First Amendment is nauseating.” Tucker added.

Carlson and his guest Victor Davis Hanson then discussed how the Obama administration actively spied on reporters.

“This is a violation of press freedom,” said Hanson. “We didn’t hear that.”

“CNN has argued that others should lose their voice, should be silenced, because they’re quote conspiracy theorists, but you’re listing conspiracy theories that they have promulgated on their air.” Carlson told his guest after Hanson cited examples of various attacks on the President by CNN talking heads.

Turning back to Acosta, Hanson addressed the CNN reporter’s infamous ‘chop’ to a female White House intern’s arm, and noted that “this particular time you went over the edge, you were disruptive you were rude, you took over an optional press conference. Nothing in the constitution says he has to have a press conference.”

Despite the tone of Carlson’s broadcast, Fox News released an earlier statement expressing support for CNN’s lawsuit, for which CNN thanked their rival network.

https://www.infowars.com/watch-tucker-carlsons-epic-takedown-of-cnn-one-of-free-speechs-greatest-enemies/

Hidde J. van Koningsveld. Zonder Dollen: Wees Gewaarschuwd! 8

Mass grave. Armenian genocide.

Onder de kop 

Before the Holocaust, Ottoman Jews supported the Armenian genocide’s ‘architect’

berichtte The Times of Israel op 7 september 2018 naar aanleiding van Israel’s weigering om de Armeense Holocaust te erkennen dat de Zwitserse historicus Hans-Lukas Kieser, gespecialiseerd in het laat Ottomaanse Rijk, had verklaard dat  

a desperate Zionist press praised the empire even during the slaughter of its minority population, a murder which Israel continues to gloss over today… According to Kieser, recognizing the Armenian genocide holds a relevance for Israelis today beyond the usual discussion of Israel-Turkey relations. Jews, he says, historically played a key role in promoting propaganda from the Ottoman side as Armenians continued to be slaughtered.

The historian says that Talaat enjoyed ‘particularly good Jewish press’  in ‘Istanbul and abroad’ during the period surrounding the genocide — notably in Germany, where newspapers like Deutsche Levante-Zeitung praised Talaat as ‘an outstanding leader’ and the ‘savior of imperial Turkey.’

Although this glorification smacked of propaganda and lies, Kieser claims many Germans bought into the words of the Jewish press at the time and were affected by its corrosive logic.

https://www.timesofisrael.com/before-the-holocaust-ottoman-jews-supported-the-armenian-genocides-architect/ 

De weigering van het Joods-Israelisch regime om de Armeense Holocaust te erkennen is een karakteristiek voorbeeld van hoe de Joodse Holocaust al geruime tijd als politiek wapen wordt gebruikt. De Joodse Holocaust moet ten onrechte door joden zelf als door de hele mensheid blijven worden beschouwd als absoluut ‘uniek.’ Naast het lijden van ‘de Joden’ moet elke andere genocide het afleggen. Zo wordt kunstmatig de scheiding in stand gehouden tussen ‘het uitverkoren volk’ en de rest van de mensheid. De Joodse Holocaust dient tevens als rechtvaardiging om de terreur van Israel te rechtvaardigen. Zo schreef ik in 2007 over de zionistische journalist Max van Weezel, jarenlang parlementair verslaggever van Vrij Nederland:

Zijn pro-Israel berichtgeving brengt hem ook wel eens in moeilijkheden, zo bleek in juni 2002, toen Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, in de Amsterdamse Balie sprak. De bijeenkomst had als moderator Max van Weezel, die in Nederland kenmerkend genoeg doorgaat voor deskundige bij uitstek op het gebied van de Israelische politiek. Amira Hass, wier werk door de Israëlische auteur David Grossman is geprezen als ‘een van de zeldzame tekenen van gezond verstand, moed en menselijke waardigheid,’ leeft al jarenlang tussen de Palestijnen in bezet gebied. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten, die vaak ook nog eens joods zijn. De meesten van hen spreken ook geen Arabisch en gaan zelden of nooit naar de bezette gebieden, met als excuus dat ze zich daar als ‘joodse’ journalisten niet welkom voelen. Nadat Amira Hass ruim een uur lang voor een volle zaal talloze voorbeelden had gegeven van de Joods-Israëlische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking, stelde Max van Weezel de vraag: 

'Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?' 

Er steeg onmiddellijk een luid gejoel op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking: 

Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terugkwamen en verhalen te vertellen hadden, 

daarbij verwijzend naar onder andere leden van Een Ander Joods Geluid in de zaal die spontaan applaudisseerden. In tegenstelling tot de Nederlandse commerciële massamedia weten degenen die zich in het conflict hebben verdiept, maar al te goed dat Van Weezel’s gecultiveerd slachtofferschap hem blind had gemaakt voor de werkelijkheid in Israel en de bezette en belegerde gebieden. Als zionistische lobbyist doet hij al het mogelijke om moslims, inclusief islamitische Nederlanders, in een verdacht daglicht te plaatsen. Dat is soms zelfs komisch. Zo sprak Van Weezel in 2006 als presentator van het Radio I Journaal over 'Niet Marokkaanse Nederlanders.' De voor de hand liggende impliciete vraag was of een fatsoenlijke burger zich bij een 'Niet Marokkaanse Nederlander' veilig kon voelen? En bij een 'Marokkaanse Nederlander,' wat dat dan ook wezen mag? En bij een 'Niet Nederlandse Nederlander,' zoals ik mij begon te voelen? De verklaring voor Van Weezel’s pathologische houding moet gezocht worden in zijn volgende ontboezeming:

De belangrijkste levensles die ik heb geleerd gaat over vertrouwen in mensen. Dat kreeg je vroeger mee van je ouders als je net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren en joods was. Als ik iemand leer kennen vraag ik me af of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen?

Max van Weezel en Anet Bleich

Dat zijn Van Weezel's dochter Natascha deze zogeheten ‘levensles’ van hem en haar joodse moeder Anet Bleich erfde, blijkt uit haar eigen woorden en uit het feit dat zij op haar veertiende een ernstige ‘eetstoornis’ ontwikkelde. Het gecultiveerde slachtofferschap kan niet alleen tot zelfvernietiging leiden, maar ook tot de massale terreur van de zelfbenoemde ‘Joodse Staat’ tegen Palestijnse burgers, inclusief vrouwen en kinderen. Deze ziekelijke levenshouding zou men als volgt kunnen typeren: des te sterker en veiliger de joden zijn, des te angstiger en agressiever de zionisten zich opstellen. En die angst en dat geweld slaan natuurlijk op den duur naar binnen, dit mechanisme is een kenmerkend onderdeel van sektarisme. Kritiek op de grove schendingen van de mensenrechten worden daarbij niet getolereerd, de huidige hasbara-politiek van Israel en zijn zionistische propagandisten is om kritiek gelijk te stellen aan ‘antisemitisme.’ Zo beschuldigde het Amsterdamse joodse echtpaar Ron en Rosa van der Wieken al jaren geleden in het Nieuw Israelitisch Weekblad zelfs degenen die zij zien als  ‘Joden' van ‘antisemitisme.’ Ron’s ‘argumentatie,’ als voorzitter van Centraal Joods Overleg, was de volgende:

zonder een joodse staat zijn joden weer in een situatie zoals vóór WOII, waarbij uiteindelijk elke jood vogelvrij kan zijn. Dat betekent dat iedere jood die een bijl aan het bestaan van de staat Israel probeert te slaan, bereid is het voortbestaan van het Joodse volk op het spel te zetten.

Deze conclusie was het resultaat van een zogeheten ‘onderzoek’ dat Ron van der Wieken en Rosa van der Wieken-de Leeuw hadden ingesteld naar ‘wat een Jood beweegt om zich tegen zijn eigen volk te keren.’ De dissidente joodse Nederlander met zijn/haar kritiek op de Israelische terreur is voor hen per definitie een ‘antisemiet.' Wat is tenslotte, volgens Ron en Rosa, de oorzaak van het feit dat er joden op aarde leven die kritiek hebben op Israel? Welnu, dat komt niet door de Israelische schendingen van de internationale rechtsregels en van alle beschavingsnormen, maar dat komt, let op, doordat 

Joden met een laag zelfgevoel en een zwakke band met joodse cultuur en religie die negatieve beelden [kunnen ervaren] als behorend bij hen zelf.

Niet Israel pleegt terreur, maar de joden die Israel bekritiseren, zij zwichten voor de druk van buitenaf. Dus van Hannah Arendt en Martin Buber tot Noam Chomsky, Tony Judt en Avraham Burg hebben we, in de ogen van het zionistisch Amsterdamse echtpaar, te maken met 'antisemieten,' behept met een intens minderwaardigheidscomplex. Dat wordt door de zionistische sektariër als een doodzonde gekwalificeerd. Ron en Rosa schreven dan ook 

Het frappeert en verbijstert telkens weer als één van ons zich tegen ons keert. Het wordt gevoeld als verraad en komt daardoor harder aan dan anti-joods gedrag van niet-joden. 

Als één van de oorzaken van dit ‘verraad’ beschouwen zij

het diepe verlangen van sommige Joden om volledig te worden aanvaard en gerespecteerd door de niet-Joodse omgeving. Dat vereist soms een openlijke stellingname tegen de belangen van het Joodse volk. Deze vorm komt geregeld voor in een intellectuele context. Een voorbeeld is de historicus Ilan Pappe, die de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 beschrijft in termen van Palestijnse genocide door de Joden, ook als de feiten niet mee willen werken.  Wetenschappers als hij en Tony Judt en Noam Chomsky hebben door hun uitgesproken anti-Israelische houding aanzien gezocht en verworven in linkse academische en politieke kringen. Richard Goldstone, een Zuid-Afrikaanse joodse jurist, liet zich volgens zijn voormalige vriend Dershowitz door gestreeld eergevoel verleiden om voor de VN een eenzijdig anti-Israëlisch rapport over de recente Gaza-oorlog te schrijven: hierdoor kon hij zich op wereldniveau presenteren als een topjurist. Zo is er in Nederland Een Ander Joods  Geluid dat bij elke voorkomende gelegenheid oproept tot een boycot van Israel en zelfs bereid bleek om mee te marcheren onder een hakenkruisvlag, als het maar acceptatie oplevert in de ogen van niet-Joden. Hoe anti-Joodser de stellingname hoe meer kans op acceptatie door niet-Joodse, met name linkse organisaties. Het zelfde geldt voor allerlei joden in linkse partijen.

http://www.israel-palestina.info/nonukes/modules.php?name=News&file=article&sid=1179 

Desondanks is dit ‘Joodse’ echtpaar, om onduidelijke redenen, niet naar Israel uitgeweken, waar hun ‘eigen volk’ woont. Hoe dan ook, de Franse intellectueel Laurent Guyénot beschrijft in zijn boek From Yahweh To Zion (2018) deze pathologie als volgt:

The conviction that Jew-hatred is inherent in Gentiles is so intimately linked to modern Jewish identity that the Jew who renounces Jewishness — or criticizes it too severely, like Gilad Atzmon — is treated as a self-hating Jew, that is to say, accused of having internalized the goyim's hatred of him. 

The liturgy of the Holocaust is accompanied by a perpetually alarmist discourse on anti-Semitism. A survey conducted in 1985 indicated that one-third of the Jews in the San Francisco Bay Area believed that a Jew could not be elected to Congress, even though three of the four local representatives in Congress were Jews, as were the two Senators from California and the mayor of San Francisco. A 1990 survey shows that eight out of ten American Jews are concerned about anti-Semitism and believe it is increasing, while 90 percent of non-Jews believe that anti-Semitism is residual. The discrepancy between perception and reality suggests a form of self-deception aimed at maintaining a fantasized self-image as oppressed outsider. The need to feed the fear of anti-Semitism has led Jewish organizations to characterize as anti-Semitic attitudes such as indifference to Jewish concerns or discomfiture at the overrepresentation of Jews among cultural, intellectual, financial, and political elites. 

Over de ‘Sociopathic State’ zelf begint Guyénot met een citaat van de Joods-Israelische historica Edith Zertal, hoogleraar aan de Hebrew University in Jeruzalem, die in haar boek Israel’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2005) vaststelde dat het gecultiveerde slachtofferschap de kern van de Joods-Israëlische nationale identiteit is geworden. 

'The Holocaust is inserted directly and metaphorically into everyday life in Israel, which is loaded, in this fashion, with meaning beyond itself, as are power and the ideology of power.' By this process Israel has been transformed ‘into an   ahistorical   and   apolitical   twilight   zone,   where Auschwitz is not a past event but a threatening present and a constant option. By means of Auschwitz — which has become over the years Israel’s main reference in its relations with a world defined repeatedly as anti-Semitic and forever hostile — Israel rendered itself immune to criticism, and impervious to a rational dialogue wit the world around her,’

aldus professor Zertal, wiens boek door de Joods-Israelische historicus Ilan Pappe als volgt werd aangeprezen:

If some scholars retrenched into patriotism and nationalism after the outbreak of the second intifada in 2000, others, such as Zertal, continued energetically and courageously to challenge the Zionist narrative and to reconstruct Palestine's and Israel's history from a humanist and pluralist point of view.

http://www.bookforum.com/archive/fall_05/pappe.html 

Idith Zertal constateert in haar studie dat:

het proces van het heilig verklaren van de Holocaust — dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is — gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.

Op gedocumenteerde wijze zet zij uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen is geworden voor een weerzinwekkende politiek. Edith Zertal verklaarde al ruim een decennium geleden in een interview met mij:

Het interessante is dat het gevoel van slachtofferschap begrijpelijk was in de jaren tussen het eind van de oorlog en de stichting van de staat Israël, toen de herinnering aan de gruwelijkheden nog zo levendig en diep was, maar dat het nu veel minder begrijpelijk is geworden. De Israëlische werkelijkheid verwijdert zich immers steeds verder van de totale hulpeloosheid tijdens de Holocaust. Het huidige slachtoffer-gevoel is zelfs nogal vreemd en discutabel, aangezien Israël een machtige staat is geworden met een gevreesd leger. Meer nog dan een psychologisch fenomeen is het slachtoffer-gevoel een politiek verschijnsel geworden, beide zijn met elkaar verweven, in elkaar verstrikt geraakt, het psychologische voedt het politieke en omgekeerd. De claim slachtoffer te zijn, terwijl men dat niet is, is politiek gezien natuurlijk uiterst uitgekookt... terwijl wij militair en technologisch sterk zijn, zijn we tegelijkertijd psychologisch zwak. Er zit een diepe neurose in de Israëlische psyche, een neurose die in stand wordt gehouden en gevoed door de Israëlische politiek, want het is opportuun om gezien te worden als slachtoffer. Dat geldt ook voor het huidige geweld tegen de Palestijnen, waarbij wij absoluut niet de slachtoffers zijn.

https://www.onlinebibliotheek.nl/ebooks/Stan-van-Houcke/De-oneindige-oorlog   

Ook Laurent Guyénot schrijft in zijn boek dat 

With regard to the Palestinians, 'Israeli Jews consciousness is characterized by a sense of victimization, a siege mentality, blind patriotism, belligerence, self-righteousness, dehumanization of the Palestinians, and insensitivity to their suffering,’ in the words of journalist Akiva Eldar (writing after Operation Cast Lead against Gaza in 2008-2009).

Hier is sprake van een Joods regime dat door gekoesterd slachtofferschap collectief lijdt aan een ernstige psychische stoornis. En dit terwijl Israel is uitgerust met nucleaire wapens, waarmee het vandaag de dag deelneemt aan NAVO-oefeningen in een uiterst explosieve regio, zonder dat dit door de NAVO-landen democratisch is goedgekeurd. Deze politiek van de waanzin zal vanzelfsprekend een keer op een Derde Wereldoorlog uitlopen, tenminste als het Westen de Joden in Israel blijft gebruiken voor het ‘veilig stellen’ van de eigen elite-belangen, en tegelijkertijd de zionistische extremisten het Westen blijven misbruiken om hun collectieve gekte optimaal te kunnen uitleven. Het voormalige hoofd van de Israelische Militaire Inlichtingendienst, Yehoshafat Harkabi, waarschuwde in verband hiermee: 

Dazzled by its self-righteousness, Israel cannot see the case of the other side. Self-righteousness, encourages nations no less than individuals to absolve themselves of every failing and shake off the guilt of every mishap. When everyone is guilty except them, the very possibility of self-criticism and self-improvement vanishes. 

Op zijn beurt schreef de Joods-Israelische journalist Gideon Levy in 2010 in het dagblad Haaretz dat ‘Only psychiatrists can explain Israel’s behavior,’ waarbij hij als een mogelijke diagnosis voorstelde: ‘paranoia, schizophrenia and megalomania.’ Omdat deze symptomen zo wijd verspreid zijn onder Joden in Israel en onder westerse joden, schrijft Guyénot dat ‘Sociopathy is probably a better guess. If any nationalism is a collective egoism, Israel’s is more like a collective sociopathy.’ Hij voegt hieraan toe:

What is to be said of a country that, having made the Holocaust the universal, eternal, and ultimate crime, and seeing only potential and interchangeable enemies  around it,  behaves  as  if it wanted  to punish the Palestinians for the crimes committed by Europeans (as Palestinian spokeswoman Hanan Ashrawi often remarks)? 

Our diagnosis should take into account Israel's extraordinary manipulative capacity on the world stage via corruption and propaganda — the bank and the press. The relationship between Israel and the United States is akin to the bond between a typical psychopath and the impressionable bully he has decided to manipulate. Israel's control of the American mind is achieved on the mass level through the press and he entertainment industry, on the governmental level through the irresistible influence of  the neocons and AIPAC, and on a still deeper level through wide-scale spying and the infiltration and highjacking of intelligence and secret services.

Het bespreekbaar maken van de macht van de joodse lobby wordt doorgaans door de mainstream-media afgedaan als een antisemitische samenzweringstheorie. Ironisch genoeg is juist die bewering een samenzweringstheorie, al was het maar omdat de lobby zelf publiekelijk zowel als in het geheim prat gaat op haar macht. Illustrerend voor de macht van het zionistisch regime was premier Netanyahu’s toespraak in 2015 voor het Amerikaanse Congres, waarbij hij ‘25 standing ovations’ ontving, van zowel Democraten als Republikeinen. Het is ook niet verrassend dat de Israël-lobby mevrouw Clinton's presidentscampagne steunde, en dat haar echtgenoot Bill verzekerde dat AIPAC 'beter dan wie dan ook in deze stad lobbyt… U bent verbluffend effectief geweest.’ Niet voor niets werden zijn verkiezingscampagnes mede door de rijke Israël-lobby gefinancierd waardoor zijn Midden-Oosten-politiek door de lobby sterk kon worden beïnvloed. In 2003 omschreef de toenmalige Nationaal Veiligheidsadviseur van de Verenigde Staten van Amerika, Condoleezza Rice AIPAC als ‘een grote aanwinst voor ons land,’ terwijl de hoofdredacteur van het joods-Amerikaanse dagblad The Forward, J.J. Goldberg, concludeerde dat 

Israël vooral geluk heeft dat AIPAC in dit land bestaat om Israëls zaak te vertegenwoordigen. AIPAC werkt hard om er zeker van te zijn dat Amerika in grote lijnen Israëls kijk op de wereld en het Midden-Oosten bekrachtigt… AIPAC heeft veel invloed op de buitenlandse politiek.

Martin Sieff, een hoog geplaatste medewerker van het persbureau UPC, constateerde in 1999 dat de 

macht van AIPAC om financiële steun te mobiliseren voor pro-Israël-kandidaten… zo groot is dat dit jaar, zoals gebruikelijk, ongeveer de helft van de leden van de Senaat en een een derde van het Huis van Afgevaardigden verwacht worden… bij het politieke banket van AIPAC’s jaarlijkse conferentie.

Ander voorbeeld: in 1992 moest David Steiner als president van AIPAC terugtreden nadat was uitgelekt dat er geluidsopnamen bestonden waarop hij vrijmoedig spreekt over zijn grote politieke invloed. Zo had hij verklaard dat hij ‘een deal had gesloten’ met de regering-Bush senior om meer geld aan Israël te geven. Hij had gezorgd voor ‘bijna een miljard dollar aan spullen,’ en ‘onderhandelde’ met de aantredende regering-Clinton over de benoeming van een minister van Buitenlandse Zaken, die de zionistische politiek blind zou steunen. Voorts liet hij weten: ‘We have Bill Clinton's ear. I talked to Bill Clinton. He's going to be very good for us,’ en ‘Wij hebben een tiental mensen in zijn [Clintons] hoofdkwartier en ze gaan allemaal hoge posten krijgen.’ Op zijn beurt schreef de Amerikaanse journalist Michael Massing in The New York Review of Books dat een staflid uit het Congres hem verteld had dat ‘we op meer dan de helft van het Huis van Afgevaardigden kunnen rekenen – 250 tot 300 leden – om voor elkaar te krijgen wat AIPAC wil.’ Steven Rosen, de voormalige AIPAC-medewerker die in 2005 werd aangeklaagd door ‘violations of the Espionage Act’  — naar verluidt het doorspelen van geheime Amerikaanse staatsdocumenten aan Israël — zei tijdens een diner met een journalist van The New Yorker: ‘Binnen 24 uur hebben wij de handtekeningen van 70 senatoren (van de in totaal 100, SvH) op dit servet staan als dat zou moeten.’ De voormalige Democratische senator Ernest Hollings vatte het als volgt samen: ‘Er is geen andere Israël-politiek mogelijk dan die welke AIPAC hier bepaalt.’ Het zijn al deze feiten die ertoe leidden dat Ehud Olmert als premier publiekelijk verklaarde: ‘Dank God dat wij AIPAC hebben, de grootste verdediger en vriend die we in de hele wereld hebben.’ 

Maar ook hier geldt de gouden regel van de zionisten en hun pleitbezorgers in de mainstream-media dat zodra een journalist wijst op de buitensporige invloed van zowel de joodse-lobby als het zionistisch regime in Israel op de Amerikaanse politiek men onmiddellijk voor ‘antisemiet’ wordt uitgemaakt, in een poging deze informatie te criminaliseren en de criticus monddood te maken. Meer daarover de volgende keer.