Ik ontving deze week deze uitnodiging:
'In 2006 publiceerde the London Review of Books een artikel van de Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, waarin zij een kritische analyse geven van de invloed van de Israëllobby in de Verenigde Staten. In hun artikel beschrijven ze deze lobby als een belangengroepering van joden en niet-joden die in de VS opkomt voor de Israëlische zaak en probeert de Amerikaanse buitenlandse politiek te beïnvloeden ten gunste van Israël.Nadat zij bestookt werden met kritiek op hun artikel besloten ze een boek te schrijven om verder op het onderwerp in te gaan, mogelijke misverstanden recht te zetten en weerwoord te bieden aan critici. Dit boek genaamd
De Israëllobby is deze maand tegelijkertijd in de VS en Nederland uitgebracht. Op 10 november zullen de hoogleraren de inhoud van hun boek verdedigen tegenover het publiek in Hotel Arena in Amsterdam.Na vertoon van de documentaire van VPRO: Tegenlicht
De Israëllobby (regie: Marije Meerman, 2007) en commentaar van co-referenten Alfred Pijpers, Frans Verhagen en Marianne van Leeuwen zal Leonard Ornstein samen met het publiek in gesprek gaan met Mearsheimer en Walt.'
Zie:
http://www.happychaos.nl/Met name het feit dat mijn collega Leonard Ornstein voorzitter is, viel mij op aangezien hij zich al sinds jaar en dag opstelt als een Nederlandse pro-Israel lobbyist. Ornstein is bij degene die is ingewijd vooral bekend door zijn omschrijving van Sharon als
'een lastig iemand, niet echt een tacticus,' een eufemistische typering die in progressieve kringen in Israel als een bijna hilarische absurditeit wordt gezien. Voor hen is Sharon een oorlogsmisdadiger en daar is uitgebreid over geschreven. Ik kwam Leonard een keer in Israel tegen waar hij me met een knipoog wist te melden dat op de WC van Arafat een fotootje van Hillary Clinton hing. 'Echt waar, we hebben het zelf gezien.' We was hij en zijn reisgenoot Max van Weezel, eveneens een pro-Israel man. Dat was overigens een van de weinige keren dat het duo in Palestijns gebied was geweest. En een rondreis hadden ze er nooit gemaakt. Desondanks waren ze toen bezig met het schrijven van een boek dat als ondertitel kreeg:
Achter de schermen van het Vredeproces. Ik was net terug uit een rondreis door de Westbank en Gaza en probeerde mijn collega's voorzichtig aan het verstand te brengen dat er in de praktijk geen sprake was van een
Vredesproces. En dat kon ook niet omdat - in de woorden van
Shlomo Ben-Ami de Oslo Akkoorden
: ‘were founded on a new colonialist basis, on a life of dependence of one on the other, forever.’ En hij kon het weten, Ben-Ami was namelijk de Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken en de belangsrijkste Israëlische onderhandelaar bij de Camp David bijeenkomsten. Maar van dit alles wisten Van Weezel en Ornstein niets. Behalve Arafat haden ze zich gericht op Israelische politici, en die laatsten vertelden iets heel anders. Toen later bleek hoe erg ze zich door de Israelische propaganda in de luren hadden laten leggen, waren ze volgens eigen zeggen verbijsterd geweest en bleek dat Sharon een wel heel erg
'lastig iemand' was om te geloven.
Toen ik eens voor Vrij Nederland een artikel had geschreven waarin ik de onafhankelijkheid in twijfel trok van de opvallend veel joodse correspondenten in het heilige land die voor de Nederlandse commerciele massamedia, werd Ornstein naar voren geschoven om in VN met suggestieve opmerkingen mijn betoog niet eens te bestrijden, maar verdacht te maken. Een weerwoord werd me niet gegund. Het was nog in de tijd dat Van Weezel en Ornstein erop toe konden zien dat in hun weekblad een Israelische moordaanslag waarbij onschuldige burgers om het leven kwamen
'een knappe surgical action' werd genoemd.
Hun pro-Israel berichtgeving brengt hen ook wel eens in moeilijkheden, zo bleek in juni 2002, toen Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, in de Amsterdamse Balie sprak. De bijeenkomst vond plaats onder voorzitterschap van Ornsteins makker Max van Weezel, die in Nederland wonderlijk genoeg wordt gezien als de deskundige bij uitstek op het gebied van de Israelische politiek. Amira Hass, wier werk door de Israëlische auteur David Grossman is geprezen als ‘
een van de zeldzame tekenen van gezond verstand, moed en menselijke waardigheid,’ leeft al jarenlang tussen de Palestijnen in bezet gebied. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten. De meesten van hen spreken geen Arabisch en gaan zelden of nooit naar de bezette gebieden, met als excuus dat ze zich daar als joodse journalisten niet welkom voelen. Nadat Amira Hass ruim een uur lang voor een volle zaal over de Israëlische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking had verteld, stelde Van Weezel de vraag: ‘
Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?’ Een luid gejoel steeg op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking: ‘
Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terug kwamen, en verhalen te vertellen hadden,’ daarbij verwijzend naar onder andere joodse Nederlanders in de zaal die spontaan applaudisseerden. Kennelijk in tegenstelling tot de Nederlandse commerciele massamedia weten degenen die zich in het conflict hebben verdiept, maar al te goed aan welke kant Ornstein en Van Weezel staan.
De goed pro-Israel lobbyist doet al het mogelijk om moslims in een verdacht daglicht te plaatsen. Dat is soms zelfs komisch. Zo sprak Van Weezel in 2006 als presentator van het Radio I Journaal over
'Niet Marokkaanse Nederlanders.' De voor de hand liggende impliciete vraag is nu of een fatsoenlijke burger zich bij een
'Niet Marokkaanse Nederlander' veilig kan voelen? En bij een
'Marokkaanse Nederlander,' wat dat dan ook wezen mag? En bij een
'Niet Nederlandse Nederlander,' zoals ik me begin te voelen? Enige tijd geleden verklaarde Max van Weezel:
'De belangrijkste levensles die ik heb geleerd gaat over vertrouwen in mensen. Dat kreeg je vroeger mee van je ouders als je net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren en joods was. Als ik iemand leer kennen vraag ik me af of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen?' Dat benoemen van iedereen, het eeuwige kwalificeren. Zou de pro-Israel lobby er nooit moe van worden, ik bedoel van die levenslessen die bijvoorbeeld Max als kind kreeg?
Een collega van me attendeerde me op een stuk van de journaliste Elma Verhey: '
Islambashing door Vrij Nederland De zogenaamde kwaliteitspers wil wel vaker een loopje nemen met de waarheid, zeker als het om de islam gaat. Maar Vrij Nederland maakte er een marathon van."
Dit weekend had ik een feestje waar ook veel Turken en Irakezen waren", schreef politiek commentator Max van Weezel in Vrij Nederland van 10 juni. "
Zelfs daar werd een glas ouzo geheven op Rita Verdonk. Die had Ayaan Hirsi Ali, die de profeet had belasterd, toch maar over de grens gezet! Het is een merkwaardig monsterverbond dat Verdonk steunt." Heidi Zandbergen, radiojournalist, wees me op het stuk in VN; het was dan ook háár feestje. En ik, net als Max van Weezel en andere (ex)collega’s van VN, waren uitgenodigd. Er waren helemaal geen Turken en slechts één Irakees: het vriendje van Heidi, een Koerd, die kok is in een van de beste specialiteitenwinkels in de Amsterdamse binnenstad. Hij heeft niets met religie en beslist geen glas ouzo geheven op Ayaan/Verdonk, omdat Ayaan "
de profeet had belasterd". Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=max+van+weezelTerug naar collega Ornstein, die overal opduikt, hij wordt ingehuurd niet vanwege zijn grote kennis van het Midden Oosten, laat staan zijn inzicht in de materie, maar vooral ook omdat hij op de lijst van de Speakers Academy staat.
'Onderwerp: De evolutie van de oorlog. Van de Marne tot Irak Spreker: Martin van Creveld (hoogleraar Militaire Geschiedenis, Hebrew University, Jerusalem) Interviewer: Leonard Ornstein (journalist) Locatie: De Balie, Amsterdam In samenwerking met: Uitgeverij Het Spectrum Deelnemers: 70 begunstigers, Nederlandse en buitenlandse universitair docenten, journalisten, leden van het corps diplomatique, politici, vertegenwoordigers van de ministeries van Buitenlandse Zaken en van Defensie en overige belangstellenden. Klik
hier voor een verslag van de bijeenkomst.'
Leonard is tegenwoordig werkzaam bij de AVRO, maar dat weerhoudt hem genszins om volop mee te draaien in het schnabbelcircuit. U kunt hem als dagvoorzitter inhuren voor een prijs tussen de 2000 en 3500 euro, een avondje co-referentschap zal wat goedkoper zijn. terwijl pro-Israel activiteiten ongetwijfeld gratis zijn. Heeft dit allemaal nog met onafhanelijke journalistiek te maken? Nee, geenszins. Dit heeft te maken met schnabbelende propagandisten.
Zoals in een reactie van Sonja is te lezen, treedt Ornstein net als de Volkskrant-correspondent in Israel, Alex Burghoorn, voor het CIDI op. Onder de kop
Radiokijken bij CIDI-bijeenkomst leest de geinteresseerde:
Forumdiscussies... afgewisseld met telefoongesprekken met Joop Meijers, correspondent voor het Algemeen Dagblad in Israel. Dat is met recht 'radiokijken', zeker als de bekende 'radiostem' Max van Weezel (regelmatig te horen bij Met het oog op morgen op radio 1) Meijers aan de telefoon heeft. Meijers doet verslag van de gang van zaken in Israel en geeft achtergrondinformatie... Bij het eerste forumgesprek, onder leiding van journalisten Leonard Ornstein en Van Weezel, zitten joodse jongeren achter de tafel.
Zie:
http://www.cidi.nl/media/1999/niw.210599.htmlOverigens, hoe paradoxaal het ook moge klinken gaat het hier niet eens zozeer de uitspraak op
'wiens brood men eet, diens woord men spreekt.' Nee, deze journalisten geloven echt in wat ze beweren. Dat is het meest absurde, want ze kunnen over onafhankelijke informatie beschikken, maar ze verkiezen het die te negeren. Waarom? Ik weet het niet, uit angst, of misschien wel uit kwaadaardigheid. In elk geval weet u met wie u te maken heeft als u iets van dit slag journalisten leest of hoort. Ga naar de door Happy Chaos georganiseerde avond en overtuig u zelf. Kijk hoe Leonard Ornstein opereert. In tegenstelling tot Sharon is hij wel echt
'een tacticus'.
Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=leonard+ornsteinhttp://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=spinozahttp://www.speakersacademy.nl/component/option,com_speakers/Itemid,110/task,availability/id,305&action=/
Restanten van een Libanese slachtoffer van een Israelische terreur bombardement.
Waarom besteedt het Centrum Informatie en Documentatie Israel geen aandacht aan de vorige jaar op grote schaal gepleegde Israelische oorlogsmisdaden in Libanon? En waarom besteedt het CIDI geen structurele aandacht aan bijvoorbeeld het feit dat volgens een Israelische regeringscommissie "de joodse natie" de 1, 36 miljoen Palestijnse Israeli's "negeert en op discriminerende wijze" behandelt? Dat de Israelische Palestijnen al sinds 1948 tweederangsburgers zijn in hun eigen land, waardoor men niet kan stellen dat Israel een democratisch land is, tenzij discriminatie een democratisch verschijnsel is geworden. Stelt u die vraag eens aan deze pro-zionistische lobbygroep?
