In zijn essay 'How Obama Betrays Reverend King's Philosophy of Nonviolence,' gepubliceerd op 18 januari 2010, wees de Amerikaanse auteur Jeff Nall op de continuïteit van het agressief expansionisme in de geschiedenis van de Verenigde Staten:
On December 10, 2009, Obama followed in the footsteps of so many believers in war before him: letting out a cry for peace while loading his guns. In his Nobel Peace prize acceptance speech Obama said, 'We must begin by acknowledging the hard truth that we will not eradicate violent conflict in our lifetimes,' said Obama. 'There will be times when nations - acting individually or in concert - will find the use of force not only necessary but morally justified.' Later in his speech Obama stated plainly that 'the instruments of war do have a role to play in preserving the peace.'
The history Obama recognizes… is that cruel, blood-soaked fable of American Exceptionalism. Reverend Martin Luther King saw through this fraudulent cloak of Divine American Right when he observed, on April 4, 1967, that it was the United States that is 'the greatest purveyor of violence in the world today.'
Omdat naar het oordeel van ook president Obama zijn land 'exceptionalistisch' is, mag het, nee moet het zijn eigen koers varen, ongehinderd door het internationaal recht en welke beschavingsnorm dan ook. Die opvatting is vanaf het allereerste begin de drijfveer geweest achter de verovering en exploitatie van het grondgebied dat nu de Verenigde Staten heet. En nadat in 1894 de grenzen van de continentale VS waren vastgelegd, begon het overzeese expansionisme, via Hawaii, Guam, en de Filippijnen, waar een imperialistische oorlog tegen de bevolking vele honderdduizenden burger-slachtoffers veroorzaakte. Het bloedbad was zo massaal en zo weerzinwekkend dat Mark Twain in 1900 verklaarde voorgoed te zijn veranderd van 'a red-hot imperialist' in 'an anti-imperialist. I am opposed to having the eagle put its talons on any other land.' Maar tezamen met een kleine groep Amerikaanse intellectuelen behoorde hij tot een minderheid. Voor de politieke en economische elite gold dat ze de grondstoffen en markten elders nodig hadden om nog rijker en machtiger te kunnen worden. En wie zou hen durven stoppen? Per slot van rekening waren ze eeuwenlang succesvol druk doende geweest met het veroveren van andermans land en het uitmoorden van de oorspronkelijke bevolking. Niemand die hiertegen protesteerde, behalve dan de Indianen, maar naar hen werd niet geluisterd. Sterker nog, de blanke christelijke kolonisten werden door de Europeanen bewonderd voor hun moed en doorzettingsvermogen. Nu rond het begin van de twintigste eeuw op het continent niets meer te veroveren was en geen enkel Indianenvolk meer kon worden uitgeroeid, eisten de meest daadkrachtigen nieuwe veroveringen ten koste van nieuw bloedvergieten.
'Liberating' the Philippines – Admiral Dewey was ordered by Naval Undersecretary Theodore Roosevelt (in his last act before resigning from government to volunteer to fight in Cuba) to attack Spanish forces in Manila Bay for strategic purposes. This attack was successful beyond anyone’s wildest dreams; while Filipinos hoped this would quickly mean independence for their country, its perceived importance for the dreamed of empire of the United States meant something else.
In 1897, vier jaar voordat hij Amerikaans president werd, schreef Theodore Roosevelt in een brief aan een vriend:
I should welcome almost any war, for I think this country needs one.
De fameuze Amerikaanse historicus, wijlen, Howard Zinn schreef in A Young People's History of the United States (2007) met betrekking tot Theodore Roosevelt's hevige verlangen:
Maybe a war would take up some of the rebellious energy that people were pouring into strikes and protests. Maybe it would unite the people with the armed forces against a foreign enemy. And there was another reason — an economic one.
Before he was elected president, William McKinley had said, 'We want a foreign market for our surplus goods.' Senator Albert Beveridge of Indiana spelled it out in 1897. He said:
'American factories are making more than the American people can use; American soil is producing more than they can consume. Fate has written our policy for us; the trade of the world must and shall be ours.
These politicians and others believed that the United States had top open up other countries to American goods — even if those markets were not eager to buy. If factories and farms could sell their surplus production overseas, American companies would keep earning money, and the economy might agoid the crises that had sparked class war in the 1890s.
War was probably not a thought-out plan among most of the elite ruling classes. Instead, it grew naturally from two sources, capitalism and nationalism. Capitalism demanded more markets. Nationalism, the spirit of strong national pride, made people think that the United States had a right, or even a duty, to expand itself and to shape the affairs of other countries.
Stretching the United States' arm overseas was not a new idea. The war against Mexico had already carried the United States to the Pacific Ocean. Before that, in 1823, President James Monroe had produced the Monroe Doctrine. This statement made it clear that the United States claimed an interest in the politics of the entire Western Hemisphere — North, Central, and South America. It warned the nations of Europe not to meddle with countries in the America's.
The United States, however, didn't feel that it had to stay out of other countries' affairs. Between 1798 and 1895, the United States sent troops to other countries, or took an active role in their affairs, 103 times. In the 1850s, for example, the U.S. Navy used warships to force Japan to open its ports to American shipping.
At the end of the nineteenth century, many military men, politicians, and business men supported the idea of still more foreign involvement. A writer for the Washington Post said:
'A new consciousness seems to have come upon us — the consciousness of strength — and with it a new appetite, the yearning to show our strength… The taste of Empire is in the mouth of the people.'
Waar het Amerikaans exceptionalisme op uitloopt is al bekend sinds het begin van de genocidale verovering van het gebied dat nu de VS omvat. Het probleem is alleen dat de mainstream pers dit verzwijgt. Hierboven de slachtoffers van de Amerikaanse 'bevrijding' van de Filippijnen, in het kader van wat nu 'humanitair ingrijpen' wordt genoemd, of 'R2P, responsibility to protect.'
Een decennium later, in 1907, verklaarde 6 jaar voordat hij president werd, de historicus Woodrow Wilson tijdens een college aan Columbia University:
Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down … Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.'
De Amerikaanse socioloog en historicus James James W. Loewen schreef in zijn 'National Bestseller' getiteld Lies My Teacher Told Me. Everything Your American History Book Got Wrong (1995) het volgende:
With hindsight we know that Wilson's interventions in Cuba, the Dominican Republic, Haiti, and Nicaragua set the stage for the dictators Batista, Trujillo, the Duvaliers, and Somozas, whose legacies still reverberate.
Wilson zond daarnaast troepen naar Mexico om daar Amerikaanse investeringen veilig te stellen. Piero Gleijesus, hoogleraar aan de Johns Hopkins University en expert op het gebied van US intervention in Latin America, schreef:
It is not that Wilson failed in his earnest efforts to bring democracy to these little countries. He never tried. He intervened to impose hegemony, not democracy.
Loewen:
The United States also attacked Haiti's proud tradition of individual ownership of small tracts of land, which dated back to the Haitian Revolution, in favor of the establishment of large plantations. American troops forced peasants in shackles to work on road construction crews. In 1919 Haitian citizens rose up and resisted U.S. occupation troops in a guerrilla war that cost more than 3,000 lives, most of them Haitian [...] George Barnett, a U.S. marine general, complained to his commander in Haiti: ‘practically indiscriminate killing of natives has gone on for some time,'
hetgeen de historicus James Loewen tot de conclusie voert dat Wilson's politiek in de praktijk gebaseerd was op drie keiharde feiten: 'colonialism, racism, and anticommunism.' En het was dezelfde, door onder andere de journalist en bestseller-auteur Geert Mak zo geprezen, Woodrow Wilson die
personally vetoed a clause on racial equality in the Covenant of the League of Nations... Wilson's legacy was extensive: he effectively closed the Democratic Party to African Americans for another two decades, and parts of the federal government remained segregated into the 1950s and beyond... Wilson was an outspoken white supremacist who believed that black people were inferior. During his campaign for the presidency, Wilson promised to press for civil rights. But once in office he forgot his promises. Instead, Wilson ordered that white and black workers in federal government jobs be segregated from one another... When black federal employees in Southern cities protested the order, Wilson had the protesters fired.
Voor een onafhankelijke waarnemer is het overduidelijk dat de huidige gewelddadige interventies van de VS naadloos passen in de continuïteit van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Desondanks wordt deze context door de 'vrije pers' voortdurend verzwegen. In haar voorstelling van de werkelijkheid worden wij gedreven door nobele motieven, terwijl de vijanden het levende Kwaad vertegenwoordigen. Met betrekking tot dit onvermogen om het eigen kwaad onder ogen te zien, wijst de Brits-Indiase neurobioloog en historicus Kenan Malik in de International New York Times van vrijdag 24 oktober 2014, op het volgende:
It is not just German history about which Britain lacks insight. While the enormity of the Holocaust has forced Germany to address the darkest aspects of its past, Britain has never had to think about its history in that fashion. From the Opium Wars to the Bengal famine, the shameful episodes of Britain’s imperial past are rarely discussed.
Perhaps nowhere is this blind spot more obvious than in the current debate about World War I. There has been much discussion in Britain about the role of German militarism and imperial ambitions in fomenting war. Rarely acknowledged is that all the great powers of the time had expansionist aims; that in the decades leading to the war, they had carved up the globe among them; that at the center of the global imperialist network stood not Germany but Britain.
Diezelfde blindheid treft de mainstream polderpers zodra het de VS betreft. Obama deugt, Poetin deugt niet, aldus haar simplistisch wereldbeeld. Daarentegen zijn opvallend veel vooraanstaande Amerikaanse intellectuelen kritisch over hun eigen geschiedenis en de geclaimde nobele motieven van hun politieke en economische elite. Zo schreef de eerder genoemde Jeff Nall begin 2010:
Standing on the world’s stage, receiving a prize for peace, Obama stared straight into the eyes of Reverend King’s legacy and declared not hostility but rather his loyalty to militarism. Rev. King called for America to 'get on the right side of the world revolution' by undergoing a 'radical revolution of values.' Obama defended the American exceptionalism which has and continues to color U.S. militaristic violence in a divine shade of ineffability. Dismissing the hundreds of thousands left dead from the wars in Iraq and Afghanistan, Obama described the U.S. as the world’s great savior which never does wrong. 'Whatever mistakes we have made, the plain fact is this: The United States of America has helped underwrite global security for more than six decades with the blood of our citizens and the strength of our arms.' As if tearing out pages from reality and replacing them with the most egregious doublespeak Obama stated plainly: 'America has never fought a war against a democracy, and our closest friends are governments that protect the rights of their citizens.'
Gezien Obama's Orwelliaanse 'waarheden' kan het niemand echt verbazen dat de president in 2012 meer dan een miljard dollar van de economische elite ontving voor zijn verkiezingsfonds, natuurlijk niet om een 'change we can believe in' te verwezenlijken, maar juist om de belangen van de gevestigde orde te beschermen. De kritische Amerikaanse blogger Arthur Silber merkte in dit verband op:
I have been discussing certain of these themes for several years. I point you in particular to an article from May 2009: 'Obama and the Triumph of the American Myth.' The second, major part of that essay, 'Torture and the American Project,' sets forth many of the facts of American history that Obama steadfastly refuses to acknowledge and, as Nall observes, blatantly lies about. Obama announced his dedication to the propaganda of American Exceptionalism on a comprehensive scale in his widely praised speech on race; see 'Obama's Whitewash' for the details.
Given the fundamentalist fervor with which the U.S. ruling class maintains and burnishes the national mythology, an exercise in which the majority of 'ordinary' Americans join with equal enthusiasm (for such dedication to onanistic joys will forever find many followers), Barack Obama was inevitable. It was dangerous enough when truth was the enemy; truth was to be destroyed, but there remained a barely discernible acknowledgment that the truth still existed. With the ascension of Obama the Marketer, Obama the Fulfiller of Dreams, Obama the Commander of Illusion, the lie occupies the most prominent national space. Once installed, the lie grows daily and hourly. The smallest remaining tatters of truth are pushed always farther to the edges, until they vanish into the growing swamp of pain, suffering and death. To search for the truth in these circumstances is to sentence oneself to ridicule and hatred. To speak the truth is to render oneself irrelevant and invisible.
Dit laatste is de belangrijkste reden waarom een publiek debat over de werkelijkheid in het Westen nooit mogelijk is zolang de commerciële massamedia worden beheerst door corrupte opiniemakers als Hubert Smeets en Chris Kijne. Ik noem deze twee niet bij toeval, want, zoals te verwachten was, treedt dit duo volgende week donderdag 30 oktober, weer op, want
Aan de vooravond van de herdenking van de val van de muur organiseren NRC en VPRO op 30 oktober samen Café Europa: Oost en West, 25 jaar na de val van de muur,
waar opnieuw de bekende en inmiddels versleten anti-Rusland propaganda zal worden verkondigd. Deelnemers zijn de 'usual suspects' als ik Smeets' jargon even leen, zoals daar onder andere zijn de zwaargewichten in de polder: 'Femke Halsema, Hubert Smeets en Renée Postma. Presentatie Chris Kijne.' Het gezelschap is met zorg uitgekozen om te voorkomen dat kritische stemmen de aloude mainstream-propaganda onderuit zullen halen, want een ware discussie wordt door de 'vrije pers' intens gehaat, en dus Femke, Hubert, Renée en wie anders dan interviewer Chris, die zich vereeuwigde door in 2008 de vraag op te werpen 'of er' voor een journalist
inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid,'
en hij dus moet zwijgen zodra het neoliberale kapitalisme bedreigd wordt door een zelf gecreëerde kredietcrisis.
De domineeszoon Chris Kijne, journalist van de VPRO, die eraan twijfelt of hij zijn publiek 'de waarheid, niets dan de waarheid,' moet vertellen.
Opvallend hierbij is het ontbreken van een kritische intelligentsia in de polder, waardoor het niveau van kennis en discussie erbarmelijk laag blijft, zeker als men dit vergelijkt met de vele, op mijn weblog herhaaldelijk geciteerde, kritische Amerikaanse intellectuelen. Hoewel het laatste in feite een pleonasme is, beseft de polderpers dit niet. Zo spreekt ook Geert Mak niet van gewelddadig Amerikaans expansionisme, maar draait hij kritiekloos de werkelijkheid om met beweringen als dat de VS na 1945 ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde].' Dat in werkelijkheid de macht in Washington en haar geheime dienst, de CIA, een 'Legacy of Ashes' in de hele wereld achterliet, of 'Een Spoor Van Vernieling' door de wereld trok, zoals de Nederlandse titel luidt van de uitgebreid gedocumenteerde studie van de vooraanstaande New York Times-onderzoeksjournalist Tim Weiner, is een te verwaarlozen detail voor Nederlandse mainstream-opiniemakers als Geert Mak, Chris Kijne en natuurlijk Hubert Smeets voor wie 'Poetin' de grote bedreiging van de wereldvrede vertegenwoordigt. Deze opiniemakers tonen geen interesse om hun stellingen in een bredere en historische context te plaatsen. Smeets' obsessieve fixatie op de Russische president grenst aan een stoornis, zoals ondermeer blijkt wanneer hij in een Russische film alleen maar een afrekening kan zien met het 'poetinisme,' dat de een hedendaagse vorm van stalinisme suggereert. Woensdag 22 oktober 2014 liet de opiniemaker van de NRC zijn publiek het volgende weten over de nieuwe film van de Russische regisseur Andrej Zvjagintsev:
Zijn laatste film Leviathan is ronduit maatschappelijk geëngageerd. Het script over de strijd van een autonome man, een klusser die zijn huis en haard wil beschermen tegen de corrupte burgemeester in een dorp bij de poolcirkel, heeft zelfs Hollywoodtrekjes. De film won op het festival in Cannes dit voorjaar een Gouden Palm voor het beste script en wordt ingezonden voor een Oscar.
Maar er is één verschil met Hollywood. In Leviathan overwint het kwaad. Het poetinisme trekt aan het langste eind: de macht kan ongestoord verder drinken. En de priester bedekt dat onder een vrome woordendeken. Nog meer dan in Elena, ook geen toonbeeld van optimisme over de menselijke aard, toont Zvjagintsev zich in Leviathan de grootmeester van de ‘feel bad movie.'
Smeets' beschrijving is voor een oplettende lezer onthullend, omdat de opiniemaker onbewust en impliciet zo'n helder beeld geeft van zijn ideologische kijk op de werkelijkheid. Daarover de volgende keer.
Former Prime Minister of Australia, Edward G. Whitlam, walks with President Nixon as he leaves the White House, July 30, 1973. (Photo: Jack Kightlinger / Richard Nixon Presidential Library and Museum)
