Burn After Reading

De Coen Brothers beschouw ik de beste filmmakers van dit moment omdat ze als bijna geen ander erin slagen de absurditeit van het moderne bestaan in beeld te brengen. Hun thema is het verraad. Toen ik gisteren voor de tweede maal de buitengewoon geestige Burn After Reading zag wist ik weer meteen waarom ik die film zo goed vind. Een voorbeeld: aan het eind van de film verschijnt een CIA-baas in beeld die van een ondergeschikte verneemt hoe een smerig zaakje waar hij niets mee te maken wil hebben is afgelopen. De kijker weet inmiddels hoe die zaak in elkaar zit. Verraad, moord, ellende, en vooral ook onnozelheid, maar de CIA-baas kan het geen bal schelen zolang zijn bureau maar leeg blijft en hij geen ingewikkeld dossier onder ogen krijgt dat zoals gebruikelijk bewijst hoe groot de chaos altijd en overal is. Vandaar ook dat hij 'de idioten' van de FBI er niet bij wil hebben. Het stoffelijk overschot waarmee de dienst opgezadeld zit, moet maar ergens gedumpt worden waar niemand het ooit zal vinden. Wanneer hij krijgt te horen dat een CIA-agent iemand's hersenen eruit geschoten heeft maar dat het slachtoffer zodoende gelukkig geen probleem kan worden en dat een ander slachtoffer van de aardbol is verdwenen, zodat niemand eigenlijk weet wat er nu precies aan de hand was, kijkt hij tevreden naar zijn ondergeschikte en zegt:

So that... that is it than? No one else really knows anything.

Zijn medewerker beaamt dit. De CIA baas is blij, want hij weet wat elke bureacraat weet, alles kent zijn eigen dynamiek en voordat je het weet heb je jezelf in de grootst mogelijke moeilijkheden gewerkt, hoe meer mensen betrokken raken bij een zaak des te chaotischer het wordt, dus het enige dat een verstandig mens overblijft te doen is met de stroom mee deinen en hopen dat alles van zelf ophoudt. Om deze wijsheid voor zichzelf nog eens duidelijk te maken zegt hij tegen zijn ondergeschikte:

Jezus fucking christ. What do we learn, Palmer?

Palmer: I don't know sir.

I don't fucking know either. I guess we learned not to do it again.

Palmer: Yes sir.

En dan volgt de slotzin van de baas:

I am fucked if I know what we did.

Palmer: Yes sir, it's hard to say.

Briljant, zo is het maar net, niemand weet precies waarmee hij of zij bezig is en het enige dat de politiek en de bureaucratie doet is zorgen dat ze buiten schot blijven.

Zoals gesteld: BRILJANT!

En Burn After Reading. Laat in jezusnaam geen bewijzen achter, en ook niet iets waarvan een of andere halve gare ooit eens zou kunnen gaan denken dat het een bewijs kan zijn van godmagweten wat. En schrijf niet op wat ik nu gezegd heb, idioot.

Zydeco

New Orleans Zydeco Music THE RIVER WALK Before Katrina

http://www.youtube.com/watch?v=zT79uM3gjjA&feature=related

Zydeco Sont Pas Salés

http://www.youtube.com/watch?v=aVwUf3O--s4&feature=related

Clifton Chenier.........Josephine Par Se Ma Femme

http://www.youtube.com/watch?v=wjZMd5ymO4o&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=JPZy53D5GxY&feature=related

Israel as a Roque State 143

Acquire Your Own Superpowers: Go See This Movie

Friday 12 November 2010

by: Robert Naiman, t r u t h o u t | Op-ed

Graffitti on the border wall at Abu Dis, a Palestinian town next to Jerusalem. (Photo: Ted Swedenburg / Flickr)

A big obstacle to turning Americans on to the idea of action to support the human rights of Palestinians is that the situation appears to many as, a) far away and, b) totally hopeless. Try to talk up the issue, and you are likely to get a look that says, "Why should I pay more attention to something that is far away and totally hopeless? I already have enough opportunities to feel angry, depressed and powerless."

Since this is the case, it's clearly a good thing if an appeal to action in support of Palestinian rights is, a) something that is obviously doable by the person asked and, b) comes along with a plausible story for how taking the suggested action will help make the world a better place.

While it won't solve all the problems of human beings on Earth, I claim that going to see the documentary "Budrus," - about the successful nonviolent resistance of Palestinians and Israelis against the route of the Israeli "separation barrier" and its confiscation of Palestinian land in the West Bank village of Budrus - is an action that is within the reach of most literate Americans. I also have a plausible story for how this action would help make the world a better place.

1. This is a feasible action.

The film, which a Washington Post reviewer called "riveting" and "a sure-fire crowd-pleaser," and former American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) staffer M.J. Rosenberg called a "totally engaging" story of "regular people" who "take their fate into their own hands," is starting to be shown throughout the United States. In the next two months,scheduled screenings include: Washington DC, through November 11;Chicago, starting November 19; Minneapolis, November 26; Palm Beach, December 1; Boston, December 3; Seattle, December 17.

Tens of millions of Americans live within 50 miles of one of the aforementioned cities; if you happen to be one of them, going to see this movie in the next two months is almost certainly a feasible action for you.

Furthermore, if you don't happen to live in or near a city where there is a screening already scheduled, in the next several months there are still two things that you can feasibly do. One requires just the tiniest smidgen of initiative: you could keep an eye out for when the film is scheduled to show near you. The second requires a slightly higher level of engagement: you could ask yourself, is there a movie theater within 50 miles of me that sometimes shows low-budget movies that have won all kinds of awards? If there is, you could contact that theater and ask them to show it.

2. I have a plausible story that seeing this movie will contribute to making the world a better place.

If many Americans see this movie, it could lead to concrete changes in US policy that would lead to real improvement in the ability of Palestinians in the West Bank to free themselves from the occupation by nonviolent action.

Today, Palestinians and Israelis are using nonviolent resistance to try to defeat the occupation in several villages in the West Bank, but these efforts are much less effective than they could be because they receive very little attention in the U.S. In particular, when the Israeli occupation authorities repress these efforts, it generates no comment in the US media or by the US government. This gives the Israeli occupation authorities a freer hand for repression. And when Palestinians and Israelis see that repression of nonviolent protest generates no U.S. response, that weakens the political case for nonviolent action.

Two months ago, an Israeli military court convicted Abdallah Abu Rahmah of "incitement" for organizing nonviolent protests in Bilin similar to those shown in the movie Budrus, as Ayed Morrar and Ronit Avni of the movie have noted. Abu Rahmah was sentenced to a year in prison.

Don’t miss a beat - get Truthout Daily Email Updates. Click here to sign up for free.

As I noted at the time of the conviction, while the European Union protested, the U.S. was silent - not just the US government, but also the US media. Of course, the fact that the US media didn't report this event contributed significantly to the fact that the US government didn't feel compelled to respond to it.

Part of the reason that the US media doesn't cover these developments is that, for most of the U.S. news-consuming public, these developments don't have a context. Of course, this is a vicious cycle: the US media doesn't report much on events in the West Bank, so most Americans don't have a context to understand or care about them, which in turn discourages the US media from reporting on events in the West Bank.

But this cycle can be broken. The main political purpose of the Gaza Freedom Flotilla was to call world attention to the Israeli blockade of Gaza. When the Israeli military attacked the flotilla, it was a world-historical event. The flotilla generated press attention to the blockade, but more is true: the renewed press attention to the blockade established context that resulted in increased press coverage of the blockade that made little or no reference to the flotilla. Once the story of the blockade was out, a journalist could write a follow-up story about the blockade that stood a good chance of being printed.

And that's what "Budrus" could do: establish context for an American audience, so that when an Abdullah Abu Rahmah is convicted for protesting, the US media reports on it and the US government feels compelled to respond.

That would be a big change in the world.

But even if "Budrus" doesn't result in this world-historical change, it is likely to result in a smaller change that would still be worth your while.

If you have been following this issue over, say, the last twenty-five years, you know that images of Palestinians and Israelis are used constantly to obstruct people from effectively advocating constructive actions to bring about a just peace: Palestinians support violence. Israelis support the occupation. Palestinians and Israelis can never cooperate or live in peace.

As claims about objective reality, these images are lies, but they retain tremendous power. The situation is far outside the experience of most Americans, and that makes it easier to lie about it and get away with it.

If you watch this movie, you'll be vaccinated against these lies forever.

Furthermore, you'll gain a new superpower: the ability to effortlessly kill these lies on contact. Everyone knows that if someone claims that "Jews are greedy," all you have to do is to produce one example of a Jew who is not greedy and you vanquish their claim. After you see this movie, if someone says: "Palestinians support violence," you'll be able to say: "In Budrus, Palestinians used nonviolence." If someone says: "Israelis support the occupation," you'll be able to say: "In Budrus, Israelis helped defeat the occupation." If someone says, "Palestinians and Israelis will always be at war," you'll be able to say, "In Budrus, Palestinians and Israelis cooperated to defeat the confiscation of Palestinian land."

Wouldn't the acquisition of that superpower be worth the price of one movie ticket?
http://www.truth-out.org/acquire-your-own-superpowers-go-see-this-movie65041

Holocaust Claims Fraud 2

The business of death

Norman Finkelstein has caused a storm on both sides of the Atlantic and it is not hard to see why: he says the Holocaust has been exploited to extort cash, that most 'survivors' are bogus and that too much money is spent commemorating the Nazi genocide. In the first of two exclusive extracts, he argues that it's time to shut down 'the holocaust industry'

Norman Finkelstein
The Guardian
Wednesday 12 July 2000

Both my father and mother were survivors of the Warsaw Ghetto and the Nazi concentration camps. Apart from my parents, every family member on both sides was exterminated by the Nazis. My earliest memory, so to speak, of the Nazi Holocaust is my mother glued in front of the television watching the trial of Adolf Eichmann (1961) when I came home from school. Although they had been liberated from the camps only 16 years before the trial, an unbridgeable abyss always separated, in my mind, the parents I knew from that . Photographs of my mother's family hung on the living-room wall. I could never quite make sense of my connection with them, let alone conceive what happened.

Apart from this phantom presence, I do not remember the Nazi Holocaust ever intruding on my childhood. I do not recall a single friend (or parent of a friend) asking a single question about what my mother and father endured. This was not a respectful silence. It was indifference. In this light, one cannot but be sceptical of the outpourings of anguish in later decades, after the Holocaust industry was firmly established.

I sometimes think that American Jewry "discovering" the Nazi Holocaust was worse than its having been forgotten. True, my parents brooded in private; the suffering they endured was not publicly validated. But wasn't that better than the current crass exploitation of Jewish martyrdom? Before the Nazi Holocaust became the Holocaust, only a few scholarly studies (by Raul Hilberg, Viktor Frankl and Ella Lingens-Reiner) were published on the subject.

But this small collection of gems is better than the shelves upon shelves of shlock that now line libraries and bookstores. Both my parents, although daily reliving that past until the day each died, lost interest by the end of their lives in the Holocaust as a public spectacle. One of my father's lifelong friends was a former inmate with him in Auschwitz, a seemingly incorruptible leftwing idealist who on principle refused German compensation after the war.Eventually he became a director of the Israeli Holocaust museum Yad Vashem. Reluctantly and with genuine disappointment, my father finally admitted that even this man had been corrupted by the Holocaust industry, tailoring his beliefs for power and profit. As the rendering of the Holocaust assumed ever more absurd forms, my mother liked to quote (with intentional irony) Henry Ford: "History is bunk". The tales of "Holocaust survivors" - all concentration camp inmates, all heroes of the resistance - were a special source of wry amusement in my home.

My parents often wondered why I would grow so indignant at the falsification and exploitation of the Nazi genocide. The most obvious answer is that it has been used to justify criminal policies of the Israeli state and US support for these policies. There is a personal motive as well. I do care about the memory of my family's persecution. The current campaign of the Holocaust industry to extort money from Europe in the name of "needy Holocaust victims" has shrunk the moral stature of their martyrdom to that of a Monte Carlo casino.

The Holocaust only emerged in American life after Israel's victory in the 1967 Six Day war against its Arab neighbours. [Since then] too many public and private resources have been invested in memorialising the Nazi genocide. Most of the output is worthless, a tribute not to Jewish suffering but to Jewish aggrandisement. The Holocaust has proven to be an indispensable ideological weapon. Through its deployment, one of the world's most formidable military powers, with a horrendous human rights record, has cast itself as a "victim" state, and the most successful ethnic group in the US has likewise acquired victim status. Considerable dividends accrue from this specious victimhood - in particular, immunity to criticism, however justified.

The time is long past to open our hearts to the rest of humanity's sufferings. This was the main lesson my mother imparted. I never once heard her say: "Do not compare." My mother always compared. In the face of the sufferings of African-Americans, Vietnamese and Palestinians, my mother's credo always was: "We are all holocaust victims."

The term "Holocaust survivor" originally designated those who suf fered the unique trauma of the Jewish ghettos, concentration camps and slave labour camps, often in sequence. The figure for these Holocaust survivors at war's end is generally put at some 100,000. The number of living survivors cannot be more than a quarter of this figure now. Because enduring the camps became a crown of martyrdom, many Jews who spent the war elsewhere represented themselves as camp survivors. Another strong motive behind this misrepresentation, however, was material. The postwar German government provided compensation to Jews who had been in ghettos or camps. Many Jews fabricated their pasts to meet this eligibility requirement. "If everyone who claims to be a survivor actually is one," my mother used to exclaim, "who did Hitler kill?"

Even within the Holocaust industry, Deborah Lipstadt, for example, wryly observes that Holocaust survivors frequently maintain they were personally examined by Josef Mengele at Auschwitz. Because survivors are now revered as secular saints, one doesn't dare question them. Preposterous statements pass without comment. Elie Wiesel reminisces in his acclaimed memoir that, recently liberated from Buchenwald and only 18 years old, "I read the Critique of Pure Reason - don't laugh! - in Yiddish." Leaving aside Wiesel's acknowledgment that at the time "I was wholly ignorant of Yiddish grammar," The Critique of Pure Reason was never translated into Yiddish. "The truth I present is unvarnished," Wiesel sighs, "I cannot do otherwise."

In recent years, "Holocaust survivor" has been redefined to designate not only those who endured but also those who managed to evade the Nazis. One contributor to a Holocaust website maintained that, although he spent the war in Tel Aviv, he was a Holocaust survivor because his grandmother died in Auschwitz. According to Israel Gutman, a former inmate of Auschwitz, director of Yad Vashem and a Holocaust lecturer at Hebrew University, "it's not that important" whether Binjamin Wilkomirski's [now discredited "autobiographical" account of childhood in the camps], Fragments, is a fraud. "Wilkomirski has written a story which he has experienced deeply; that's for sure . . . He is not a fake. He is someone who lives this story very deeply in his soul." So it doesn't matter whether he spent the war in a concentration camp or a Swiss chalet; Wilkomirski is a Holocaust survivor because "his pain is authentic."

The Israeli prime minister's office recently put the number of "living Holocaust survivors" at nearly a million. The main motive behind this inflationary revision is again not hard to find. It is difficult to press massive new claims for reparations if only a handful of Holocaust survivors are still alive.

In the early 1950s, Germany entered into negotiations with Jewish institutions and signed indemnification agreements. It has paid out to date some $60bn. The German government also negotiated a financial settlement with the Conference on Jewish Material Claims Against Germany, an umbrella of major Jewish organisations including the American Jewish Committee, American Jewish Congress, B'nai B'rith, the Joint Distribution Committee. The claims conference was supposed to use the monies, $10m annually for 12 years, or about a billion dollars in current values, for Jewish victims of Nazi persecution who had fallen through the cracks in the compensation process. My mother was a case in point. A survivor of the Warsaw Ghetto, Majdanek concentration camp and slave labour camps at Czestochowa and Skarszysko-Kamiena, she received only $3,500 in compensation from the German government. Other Jewish victims (and many who in fact were not victims), however, received lifetime pensions from Germany, eventually totalling hundreds of thousands of dollars. In a flagrant breach of its letter and spirit, the conference earmarked the monies not for the rehabilitation of Jewish victims who had received minimal compensation but for the rehabilitation of Jewish "communities". Indeed, a guiding principle of the claims conference prohibited use of monies for "direct allocations to individuals".

In a classic instance of looking after one's own, however, the conference provided exemptions for two categories of victims: rabbis and "outstanding Jewish leaders" received individual payments. As the conference came under attack from defrauded Jews, Rabbi Arthur Hertzberg cast a plague on both sides, sneering that: "It's not about justice, it's a fight for money." When Germans or Swiss refuse to pay compensation, the heavens cannot contain the righteous indignation of organised American Jewry. But when Jewish elites rob Jewish survivors, no ethical issues arise: it's just about money.

Others involved in the reparations process have also done well. The reported annual salary of Saul Kagan, long-time executive secretary of the claims conference, is $105,000. Kagan rings up in 12 days what my mother received for suffering six years of Nazi persecution.

In recent years, the Holocaust industry has become an outright extortion racket. Purporting to represent all of world Jewry, living and dead, it is laying claim to Holocaust-era Jewish assets throughout Europe.Fittingly dubbed the "last chapter of the Holocaust", this double shakedown of European countries as well as legitimate Jewish claimants first targeted Switzerland. [After a protracted campaign which enlisted the American political establishment] the Swiss finally caved in 1998 and agreed to pay $1.25bn. "The aim ..." a Swiss bank's press release read, "is to avert the threat of sanctions as well as long and costly court proceedings."

Its solicitude for "needy Holocaust survivors" notwithstanding, the World Jewish Congress wants nearly half the Swiss monies earmarked for Jewish organisations and "Holocaust education". The Simon Wiesenthal Centre maintains that if "worthy" Jewish organisations receive monies, "a portion should go to Jewish educational centres". As they "angle" for a bigger share of the loot, reform and orthodox organisations each claim that the 6m dead would have preferred their branch of Judaism as financial beneficiary.

Meanwhile, the Holocaust industry forced Switzerland into a settlement because time was allegedly of the essence: "Needy Holocaust survivors are dying every day." Once the Swiss signed away the money, however, the urgency miraculously passed. More than a year after the settlement was reached there was still no distribution plan. By the time the money is finally divvied out, all the "needy Holocaust survivors" will probably be dead. In fact, by last December, less than half of the $200m "Special Fund for Needy Victims of the Holocaust" established in February 1997 had been distributed to actual victims. After lawyers' fees have been paid, [total attorney fee demands for the case run to $15m] the Swiss monies will then flow into the coffers of "worthy" Jewish organisations.

The staggering dimensions of Hitler's Final Solution are by now well known. And isn't the "normal" history of humankind replete with horrifying chapters of inhumanity? A crime need not be aberrant to warrant atonement. The challenge today is to restore the Nazi Holocaust as a rational subject of inquiry. Only then can we really learn from it. The abnormality of the Nazi Holocaust springs not from the event itself but from the exploitative industry that has grown up around it.

The Holocaust industry has always been bankrupt. What remains is to openly declare it so. The time is long past to put it out of business. The noblest gesture for those who perished is to preserve their memory, learn from their suffering and let them, finally, rest in peace.

Finkelstein on ...

The Simon Wiesenthal CentreL: "The Centre is renowned for its 'Dachau-meets-Disneyland' museum exhibits and 'the successful use of sensationalistic scare tactics for fund-raising'."

Daniel Goldhagen, author of Hitler's Willing Executioners: "Although bearing the apparatus of an academic study, Hitler's Willing Executioners amounts to little more than a compendium of sadistic violence ... Replete with gross misrepresentations of source material and internal contradictions, Hitler's Willing Executioners is devoid of scholarly value."

Deborah Lipstadt, the Holocaust scholar who was unsuccessfully sued for libel by David Irving: "To document widespread Holocaust denial, Lipstadt cites a handful of crank publications. Her pièce de résistance comes from Arthur Butz, a nonentity who teaches electrical engineering."

David Irving, historian and Holocaust revisionist: "Irving, notorious as an admirer of Hitler and sympathiser with German national socialism, has nevertheless made an 'indispensable' contribution to our knowledge of World War II."

Elie Wiesel, Nobel laureate and Holocaust survivor: "Elie Wiesel's performance as official interpreter of the Holocaust is not happenstance. Plainly he did not come to this position on account of his humanitarian commitments or literary talents. Rather, Wiesel plays this leading role because he unerringly articulates the dogmas of, and accordingly sustains the interests underpinning, the Holocaust."

© Guardian News and Media Limited

Holocaust Claims Fraud

• Via Anzi

• 
  
• Published 02:44 12.11.10
• Latest update 02:44 12.11.10

America's giant Holocaust claims fraud - more than just a blip?

The scam that defrauded the conference of $43 million earmarked for Holocaust survivors was not just a matter of a few bad apples.

By Anshel Pfeffer

You could almost say it was a crime without victims. Sure, $43 million were stolen over the last 16 years through false claims submitted to two funds run by the Claims Conference, the main organization that administers reparations to Jewish Holocaust survivors. And granted, six present and former employees of the organization were at the center of the scam, including the man in charge of overseeing both funds.

But hey, according to Greg Schneider, executive vice president of the Claims Conference, "it's less than one percent of funds distributed under those programs" and no authentic Holocaust survivor received less because of the scam. Well, that's okay then.

	A visitor, wearing a Jewish skullcap, looks at an installation at the Yad Vashem Holocaust History Museum.
	Photo by: Reuters

And of course, no one is saying this on the record, but most of the money came from the German taxpayer. So don't expect any official recriminations from that quarter.

The Manhattan district attorney was full of praise for the Claims Conference's cooperation in the investigation, saying without its help "in ferreting out this alleged scheme to defraud them, it never would have been exposed." So now the conference will hire an international consulting firm to help it strengthen its anti-fraud measures and everything will be fine. We should have no worries about allowing the conference to remain the Jewish people's sole custodian not only of official reparations from the German government, but also of property confiscated from Jews by the Nazis in former East Germany and other countries, and recently for stolen art treasures as well.

But just a moment. Six employees may seem a small number in a large multinational company or a government agency, but less than 100 people work at the Claims Conference's headquarters in New York, where all the suspects were employed. So even assuming that no other employee was tainted by the corruption, this was not just a matter of a couple of rotten apples; it was a sizable group operating within the organization for 16 years. Sixteen years!

And it doesn't even seem like the fraud was that elaborate. Indeed, it was almost wholesale - 4,957 false one-time payments and 658 fake pension claims.

The conference claims in its defense that this is but a drop in the ocean when compared to the number of recipients to whom it has made payments over the years, over 600,000. But if 5,615 claims were so easily fabricated, who knows how many other thousands of fake Holocaust survivors have been collecting payments over the years? I can't even bear to check the Holocaust denial websites to see how they must be crowing right now.

It would be easy to simply blame the conference for incompetence. But that is only a small part of the problem. The organization has no lack of impressive professionals. For example, Reuven Merhav, the chairman of its executive committee, is a former senior Mossad official, ambassador and director general of the Israeli Foreign Ministry, whose investigative skills were at least sufficient to make him a member of the Turkel Committee that is now investigating May's botched raid on a Gaza-bound flotilla. (Justice Jacob Turkel, the eponymous committee's head, is another Claims Conference director. )

No, the real problem at the Claims Conference seems to have been complacency. From various hints and off-the-record remarks to the press, you get the impression that conference leaders are trying to blame Russian organized crime. Apparently all those indicted had links to the group in Brooklyn's Brighton Beach that ran the operation.

That may well be true. But how does that exonerate the senior executives who allowed members of this gang to serve in positions where they authorized hundreds of millions of dollars a year in payments? Were there no serious background checks?

The conference is nominally accountable to a board of directors representing 25 Jewish organizations from around the world, some of them large and influential, others archaic and unrepresentative of any real Jewish constituency. But what interest do any of these directors have in demanding a comprehensive overhaul of how the conference does business or appointing an external committee to review this latest scandal?

In addition to the money going to survivors, the conference distributes tens of millions of dollars annually to a long list of organizations loosely involved in Holocaust commemoration and education. Many of these institutions are subsidiaries of the organizations represented on Claims Conference board of directors. They are not interested in altering this cozy arrangement, despite claims by survivors' groups that in the final years of survivors' lives, every spare cent should be going to their welfare.

One former director did dare to break ranks: Zeev Bielski, the previous Jewish Agency chairman, demanded answers to some uncomfortable questions. When he did not receive them, he launched an independent audit of his own, revealing to the press that the conference had over $1 billion of liquid assets in reserve.

He also argued that Israel, as home to the majority of living survivors, should have more of a say in how the New York-based organization allocates funds. This, of course, was a grave breach of protocol, and the cash-strapped agency was punished: Funds for its projects were withheld. Bielski was forced to back down with a groveling apology. Others learned the lesson.

The Claims Conference is the richest, most powerful and least answerable old-boys network in the Jewish world. Yet it is entrusted not only with billions of dollars, but with a duty to the welfare of Holocaust survivors worldwide until the end of their days. And no amount of scandal, media exposes and political pressure is about to change that.

http://www.haaretz.com/print-edition/news/america-s-giant-holocaust-claims-fraud-more-than-just-a-blip-1.324242

Arie Elshout van de Volkskrant 12

Nadat Arie Elshout eerst heeft beweerd dat er in feite geen westerse sociale of politieke daden 'het moslim-terrorisme' hebben gestimuleerd, concludeert hij dit:

Het sterkt me in het besef dat we wat de wortels van het moslim-terrorisme betreft niet moeten zwichten voor de verleiding van gemakkelijke verklaringen. Voor de diepere oorzaken moeten we waarschijnlijk wachten op historici met meer afstand tot het onderwerp.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/971934/2010/01/06/Moslim-terrorisme-een-gevolg-op-zoek-naar-een-oorzaak.dhtml

Wat opvalt is de verholen suggestie in zijn betoog die diametraal staat tegenover de beargumenteerde gedachte. Op die manier worden de sentimenten bespeeld en zien we hoe een simplistische vooroordeel het complexe oordeel vervangt. Dit soort opiniemakers doet me altijd denken aan de uitspraak van Kundera dat

op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch [is] en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.

Serieuze analisten van naam en faam zullen nooit beweren dat de langdurige Europese en Amerikaanse sociale en politieke interventies in het Midden Oosten geen doorslaggevende rol hebben gespeeld in de opkomst van het Arabisch en Iraans verzet tegen de westerse terreur. Integendeel zelfs, ze stellen dat het westers geweld een belangrijke voedingsbodem is van 'moslim-terrorisme.' Ik raad Arie dan ook aan de volgende boeken te lezen die hem op weg kunnen helpen een beter begrip te krijgen van het onderwerp waarover hij opinies uitvent:

*Blowback. The Costs and Consequences of American Empire. Chalmers Johnson.

*Overthrow. America's Century of Regime Change from Hawaii to Iraq. Stephen Kinzer.

*Devil's Game. How the United States Helped Unleash Fundamentalist Islam. Robert Dreyfuss.

*Imperial Overstretch. Roger Burbach & Jim Tarbell.

*Imperial Hubris. Why the West Is Losing The War on Terror. Michael Scheuer.

*Killing Hope. William Blum.

*Failed States. The Abuse of Power and the Assault on Democracy. Noam Chomsky.

*Iran. A People Interrupted. Hamid Dabashi.

*Treachurous Alliance. The Secret Dealings of Israel, Iran, and the U.S. Trita Parsi.

Al deze gezaghebbende Amerikanen hebben gedocumenteerd aangetoond hoe contraproductief het westerse geweld in het Midden-Oosten is geweest en nog steeds is, met als gevolg dat de Verenigde Staten nu opgezadeld zit met twee oorlogen die het kan niet kan winnen, maar waarmee het zichzelf niet alleen moreel maar ook financieel en politiek failliet heeft gemaakt. Bovendien is 'het moslim-terrorisme' alleen maar toegenomen, zoals uit alle officiele onderzoeken blijkt. Allemaal feiten die Elshout verzwijgt.

Wat deze opiniemaker doet is vrij simpel, hij probeert opzettelijk een historisch bewustzijn te vernietigen door het te doen voorkomen dat de geschiedenis niet verder reikt dan het nu, de actualiteit. En zodra hij dat gedaan heeft concludeert Arie dat

voor de diepere oorzaken

van het 'moslim terrorisme' we

waarschijnlijk [moeten] wachten op historici met meer afstand tot het onderwerp.

Zo raadselachtig is dit verschijnsel in zijn ogen dat alleen toekomstige generaties kunnen begrijpen wat er aan de hand is. Ondertussen heeft hij wel dit fenomeen gedefinieerd als 'moslim-terrorisme'. Met andere woorden, zo raadselachtig is het nu ook weer niet. Volgens Elshout komt dit terrorisme dus in elk geval voort uit de islam, en heeft het niet te maken met sociale of politieke oorzaken die door ons op gang zijn gebracht. En dit negatieve beeld van de islam is precies wat hij wil oproepen, zo werkt deze Volkskrant-opiniemaker op zijn beurt mee aan de veelal racistische haat tegen de moslims. De gluiperige suggestie, het gefluister in het donker, het halve woord, daar moet dit slag rechtse publicisten het van hebben. Bij de Volkskrant is een groepje ontstaan van dit soort oudere blanke mannen die gedreven door ressentimenten de toon van de krant bepaalt. Bewust werken ze ook vanuit commerciele motieven mee aan het vergroten van de chaos, en beweren ze precies het tegenovergestelde van wat deskundigen als Robert Dreyfuss aantonen, te weten

there is an unwriten chapter in the history of the Cold War and the New World Order that followed. It is the story of how the United States -- sometimes overtly, sometimes covertly -- funded and encouraged right-wing Islamist activism. Devil's Game attempts to fill in that vital missing link... There is no question that the U.S. support for the mujahideen, most of which went to the hard-core Islamists, was a catastrophic miscalculation. It devastated Afghanistan itself, led to the collapse of its government, and gave rise to a landscape dominated by warlords, both Islamists and otherwise. It created a worldwide network of highly trained Islamist fighters from a score of countgries, linked together and roughly affiliated to Osama bin Laden's soon-to-be established Al Qaeda organization.

Maar dit zult u nooit lezen in de columns van Arie Elshout en de zijnen omdat ze dit soort boeken nooit lezen. Zo simpel is het vaak ook nog eens. Dit soort opiniemakers schrijft alleen elkaars meningen over. En ondertussen gaat de geschiedenis haar eigen gang en wordt de chaos almaar groter. En geen dader die zich verantwoordelijk voelt.

In 1998 verklaarde Zbigniew Brzezinski, de Nationale Veiligheids Adviseur onder president Carter tegenover het Franse weekblad Le Nouvel Observateur dat de Verenigde Staten voorafgaand aan 1980 de voormalige Sovjet Unie bewust had geprovoceerd om Afghanistan binnen te vallen door in het geheim islamitische extremisten in dat land financieel en militair te steunen, waardoor ze een gewapende strijd tegen de pro-Sovjet regering konden beginnen. Op de vraag of hij daar nu geen spijt van had, antwoordde Brzezinski:

Spijt waarover? Die geheime operatie was een uitstekend idee. Het had als resultaat dat de Russen in de Afghaanse val trapten en wil je dat ik dat betreur? De dag dat de Sovjets officieel de grens waren over gestoken, schreef ik aan president Carter, in essentie: ‘We hebben nu de gelegenheid om de USSR zijn eigen Vietnam Oorlog te geven.'

Deze geopolitieke strategie kostte een miljoen Afghanen het leven, maakte drieënhalf miljoen Afghanen tot vluchteling en verwoeste de infrastructuur van het toch al arme land, en luidde het begin in van het huidige zogeheten 'moslim-terrorisme'. Terreur roept altijd contra-terreur op, maar geen woord daarover in de opiniestukken van de woordvoerders van de macht. Arie kijkt wel uit. Hij beweert liever

dat wat betreft

'het moslim-terrorisme als een gevolg van een oorzaak,' we '

wel een gevolg [hebben], maar geen oorzaak.'

Het staat er echt. Het islamitisch gewelddadig verzet voldoet niet aan de natuurwet van oorzaak en gevolg, dit volledig in tegenstelling tot het westerse geweld dat maar al te vaak wel degelijk verklaarbaar en zelfs gerechtvaardigd is in de ideologie van Arie Elshout.

Arie Elshout van de Volkskrant11

Als Volkskrant-opiniemaker die volgens eigen zeggen 'als het even kan probeert een brug te slaan naar de geschiedenis,' schreef Arie Elshout begin dit jaar:

Omdat we niet goed vat kunnen krijgen op de drijfveren van moslim-terroristen volharden we in de neiging de schuld vooral bij onszelf te leggen. Dat is dichtbij, dus het gemakkelijkst. We kijken dan niet alleen naar het westerse gedrag nu, maar ook naar de westerse misdragingen uit het verleden, teruggaande naar het kolonialisme en zelfs de kruistochten. Je gooit je netten dan zo breed uit dat je altijd wel een vis vangt. Inderdaad hebben de koloniale mogendheden in het Midden-Oosten een erfenis achtergelaten waar de regio nog steeds mee worstelt. Maar daarmee is niet het feit verklaard dat radicale moslims zoveel mede-moslims doden. De maand december was wat dat betreft een gruwelijk dieptepunt met bijna dagelijks aanslagen op sjiieten in Pakistan, Irak en Afghanistan. Ik neem niet aan dat zij werden gedood wegens een grief tegen het Westen. Schuldvraag Dit soort ongerijmdheden negeren we liever.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/971934/2010/01/06/Moslim-terrorisme-een-gevolg-op-zoek-naar-een-oorzaak.dhtml

Ongerijmdheden? Ik ben bang dat zijn MO-diploma geschiedenis niet garant staat voor voldoende inzicht en overzicht. Kennelijk besteedt de opleiding te weinig aandacht aan bijvoorbeeld de Kruistochten, ik doe maar een greep. Allereerst dit als achtergrond:

Plundering door kruisvaarders.

De Kruistochten werden ondernomen om het Heilig Land in christelijke handen te krijgen. Constantinopel zou er niets dan onheil aan over houden... Het Oosters Schisma had aangetoond dat de Latijnen en de Grieken politiek, cultureel en mentaal ver van elkaar verwijderd raken. Het dieptepunt in hun relatie werd bereikt met de plundering van Constantinopel in april 1204 door kruisvaarderstroepen. Zij werden opgehitst door Venetianen, die er belang bij hadden hun concurrent Constantinopel duurzaam te verzwakken. Bij de plundering werden vele Byzantijnse kostbaarheden geroofd, vrouwen verkracht en kerken ontheiligd. Een kroniekschrijver meldt dat dronken soldaten de zijden wandkleden van de muur trokken, iconen vernietigden, uit miskelken dronken, op de altaren dobbelden en een Franse hoer op de zetel van de patriarch plaatsten.
http://www.katholieknederland.nl/abc/detail_objectID585159.html

Met andere woorden: hoewel de christenen van allerlei grieven tegen de islamieten hadden was dit toch duidelijk niet de reden waarom de Kruisvaarders rovend en verkrachtend hun gang gingen. De werkelijke reden was uiteindelijk het rucksichtlose streven naar macht, afgedwongen door rijkdom. Christenen zijn wat dat betreft net islamieten, en islamieten lijken wat dat betreft precies op christenen. Het is allemaal mensenwerk. Tussen de sjiiieten en de soennieten bestaat al eeuwenlang wrijving die zich soms in geweld ontlaadt, net als bij de orthodoxen en de rooms katholieken. Niks nieuws onder de zon. Ik stel dit met enige nadruk vast omdat Arie Elshout suggereert dat er iets... hoe zal ik het nu zo voorzichtig mogelijk formuleren... dat er iets onbenoembaar fout zit aan die islamieten... dat er iets als het ware genetisch niet deugt bij die lui, want

zijn het dan armoede en achterstelling die ten grondslag liggen aan het moslim-geweld? Het is een verklaring die veel wordt opgevoerd, maar de terroristen die we kennen zijn meestal helemaal geen arme sloebers. De Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden wordt ook gezien als belangrijke steen des aanstoots, maar een feit is Osama bin Laden zich aanvankelijk helemaal niet om de Palestijnen bekommerde.

En dit alles 'sterkt me in het besef dat we wat de wortels van het moslim-terrorisme betreft niet moeten zwichten voor de verleiding van gemakkelijke verklaringen,' aldus Arie.

Hoe weinig inzicht Elshout heeft in hisorische ontwikkelingen blijkt ook uit de zin:

Het is een verklaring die veel wordt opgevoerd, maar de terroristen die we kennen zijn meestal helemaal geen arme sloebers.

Beste Arie, elk verzet, overal ter wereld, in alle tijden, werd aangevoerd door de meest ontwikkelden, door de mensen die hun gedachten en gevoelens in woorden konden omzetten, die een theorie konden ontwikkelen en een analyse konden maken van de situatie waarin ze verkeerden. Zij waren en zijn altijd weer mensen die in staat zijn hun eigen leven vorm te geven, die mensen zijn intelligent genoeg om voor zichzelf te zorgen. Maar vanuit betrokkenheid met hun medemens waren en zijn zij doorgaans de eersten die in verzet kwamen en nog steeds komen. De mensen die 'arme sloebers' zijn kunnen geen vliegtuigkaartjes kopen, spreken geen andere talen, hebben wel wat anders aan hun hoofd dan zich te verdiepen in de vraag waarom nu juist zij arm zijn en de rijken niet. Ik zal het je uitleggen aan de hand van wat de auteur John Berger daarover stelde. Hij schreef dat

er grote delen van de… arbeiders en middenklasse bestaan die zich niet helder kunnen uitdrukken als gevolg van de grootscheepse culturele deprivatie. De middelen om datgene wat ze weten te vertalen in gedachten is hen ontnomen… Ze bezitten geen voorbeelden die ze kunnen volgen, waarbij woorden ervaringen duidelijk maken.

Een avondje televisie kijken en men weet wat Berger bedoeld.

Wat kan er, uitgezonderd halve waarheden, grove simplificaties of onbenulligheden, overgebracht worden aan dat halfgeletterde massale gehoor, dat… overal de voorstelling mag bijwonen?

zo merkte op zijn beurt de gerespecteerde Britse hoogleraar George Steiner op.

Het is juist dankzij deze culturele deprivatie dat jouw simplistisch wereldbeeld geslikt wordt door de overgrote meerderheid van de Volkskrant-lezers, die notabene wel alle mogelijkheden bezitten om zich daadwerkelijk goed te informeren. Indien het Volkskrant-publiek beter geinformeerd was geweest dan had jij nooit adjunct-hoofdredacteur van die krant kunnen worden. Jij bent nu juist het perfecte voorbeeld wat culturele deprivatie in de praktijk betekent. Snap je? Vandaar dat materiele 'arme sloebers' in het Midden-Oosten en intellectueel 'arme sloebers' in het Westen nooit als eersten het verzet vorm geven. Een 'arme sloeber' daar heeft er geen tijd en energie voor en een 'arme sloeber' hier heeft er geen lef en zelfrespect voor, heeft het te druk met zijn eigen sores, of hij is een ambitieuze carrierist die alles opoffert om zo hoog mogelijk te kunnen klimmen of kruipen, dat maakt hem niets uit. Als jij onze samenleving werkelijk kritisch zou doorlichten dan zou het snel zijn afgelopen met je loopbaan. En wanneer jij schrijft te willen

bidden dat er een paar enclaves blijven met niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt, die tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons... Laat opinies en feiten hun eigen werk doen.

dan weet ik dat je dat weliswaar meent, maar in feite niet beseft dat je eigen opinies precies het tegenovergestelde zijn van wat jij met de mond belijdt. En dat is het knappe van ons systeem: de westerse consument kan zich elke identiteit aanmeten die hij/zij wil en menen dat het allemaal nog echt is ook. Van de zomer sprak ik in Boston uitgebreid met onder andere Stephen Kinzer, die twee decennia lang correspondent van The New York Times was in achtereenvolgens het bloedige Centraal-Amerika, Duitsland na de val van de muur, en Turkije tijdens de oorlog met de Koerden. Kinzer, die momenteel journalistiek doceert, zei ondermeer tegen me dat voor de commerciele massamedia waarheid en leugen er steeds minder toe doen, het gaat om oplagecijfers, om spektakel. Meningen zijn feiten geworden, en feiten meningen. Ik denk dat hij gelijk heeft. Daarom ook kan de Volkskrant de bezette Westbank 'Israel' noemen, het maakt niets meer uit. Het is een loos gebaar wanneer jij vroom verklaart dat je voor een vrije pers bent en vervolgens woordvoerder blijft van de 'hooggeplaatsten'. Sterker nog, dankzij de aantoonbaar onjuiste meningen die je als opiniemaker verspreidt ben je onderbaas van de Volkskrant-redactie geworden. Een integere journalist lukt dit niet. Volgende keer meer daarover.

The Maxim Gun

Het NOS-Journaal meldde zojuist dat de mitrailleur voor het eerst werd gebruikt in de Eerste Wereldoorlog. Dit is onjuist, en getuigt van niet alleen weinig historische kennis, maar vooral ook van weinig inzicht in het blank racisme. Westerse massavernietigingswapens zijn doorgaans voor het eerst uitgeprobeerd op gekleurde volkeren, ook de mitrailleur, zoals ik eens beschreven heb in het volgende artikel:

Democratisering van het terrorisme

Wat op het eerste gezicht hooguit een historische voetnoot lijkt, blijkt soms bij nader inzien ineens een gebeurtenis van doorslaggevende betekenis te zijn geweest. Zo'n voetnoot is de Slag bij Omdurman op twee september 1898, waar voor het eerst in de geschiedenis de zogeheten 'Maxim Gun' operationeel werd, het volautomatische -water gekoelde- machinegeweer. En met een verbluffend resultaat. In ongeveer vijf uur tijd had het Britse leger naar schatting 20.000 met zwaarden en speren uitgeruste Soedanezen omgebracht en 22.000 ernstig verwond, een 'onvoorstelbaar percentage slachtoffers van 90 procent!' concludeerde de enthousiaste redacteur van Winston Churchills rapportage over dit bloedbad. Churchills beeldend verslag is te illustrerend om er niet uit te citeren. Zo schrijft hij over 'de zon die op vele duizenden vijandige speerpunten schitterde' en over 'een groot aantal ongelukkige burgers dat werd gedood en verwond,' over 'vele gruwelijke wraakoefeningen' van het Britse leger, deze 'soldaten van wetenschappelijke oorlogsvoering,' over Europese militairen uitgerust met 'de wapens van de beschaving,' die werden ingezet tegen 'deze grote horde meedogenloze wilden' van meer dan 50.000 krijgers, die over een open vlakte naar de Britse linies oprukten. Taferelen die hem aan 'de oude afbeeldingen van de kruisvaarders op het tapijt van Bayeux' deden denken. 'Het was een gruwelijk gezicht, want tot nu toe hadden ze ons nog geen enkel letsel toegebracht, en het leek een onrechtvaardig voordeel om zo wreed toe te slaan terwijl ze daarop geen antwoord konden geven. Niettemin keek ik van nabij vanuit een comfortabele positie uiterst zorgvuldig naar het effect van het vuren… en liet het verdere verloop van de strijd over aan de infanterie en de machinegeweren…De Maxim guns verbruikten al het water in hun cilinders, en verschillende moesten bijgevuld worden uit de waterflessen van de Cameron Hooglanders voordat ze hun dodelijk werk konden voortzetten.' Over de aanvoerder van de Soedanezen schrijft Churchill: 'Het aanvalsplan van de kalief leek complex te zijn geweest en ingenieus. Het was echter gebaseerd op een grote misrekening van de macht van moderne wapens,' het vernuft van 'de sterkere rassen' en dus 'verdween de laatste hoop van het barbarendom als het schemerduister van de nacht,' maar ook toen 'ze niet in staat bleken op te rukken, waren ze niet bereid zich terug te trekken… onmiddellijk openden de hongerige en oplettende machinegeweren en de alerte infanterie het vuur op hen, hen allen neer maaiend - sommigen van hen dood, anderen in doodsangst… Weer stonden ze op, minder dan voorheen, en renden. Opnieuw spetterden de machinegeweren… De Maxim guns pulseerden koortsachtig. En opnieuw vielen ze. En zo voorts… Slechts enkelen ontsnapten… De veldkijker onthulde details - honderden kleine witte figuren op elkaar liggend of uiteengeslagen; tientallen hinkten, kropen, strompelden weg… Bruine objecten, bijna de kleur van de aarde, als pollen dood gras of mesthopen, lagen her en der verspreid - de lichamen van krijgers,' gedood door 'de geschoolde soldaten van een civiliserend Rijk.' Om halftwaalf 's ochtends was het beschavingsoffensief afgelopen en concludeerde de Britse bevelhebber Lord Kitchener voldaan dat de vijand 'een flink pak slaag' had gekregen. Zijn eigen leger, met 23.000 man veruit in de minderheid, telde slechts 48 doden en 382 gewonden, een percentage slachtoffers van slechts 2 procent, 'waarmee de superioriteit van de moderne vuurkracht werd aangetoond.' Hetzelfde jaar nog vatte de dichter Hilaire Belloc het nog eens kort en krachtig samen in de fameuze regels: 'Whatever happens, we have got The Maxim Gun, and they have not.' Om ook bij hun Europese concurrenten in het imperialistisch streven geen enkele twijfel te laten bestaan over wie nu eigenlijk de supermacht bij uitstek was, hadden de Britten baron Von Tiedemann, verbonden aan de Duitse Generale Staf, uitgenodigd om ter plaatse getuige te kunnen zijn van zoveel technologische overmacht. Hoe diep de baron die dag in Soedan onder de indruk moet zijn geweest, bleek zestien jaar later, toen de Duitsers vanuit hun loopgraven met een eigen kopie van de Maxim gun hele divisies Britse infanteristen met evenveel gemak wisten te doden. Richten was niet nodig, ze hoefden slechts de trekker over te halen en bingo. 300 kogels per minuut deden hun vijanden, gelijk Soedaneze 'wilden', bij duizenden tegelijk neerstorten. Tijdens de Slag bij de Somme in 1916 konden de keizerlijke troepen een gezamenlijk Brits/Franse doorbraak verhinderen dankzij hun Maschinengewehr 08 en dat nota bene met ruim veertig procent minder manschappen. In vierenhalve maand tijd vielen meer dan een miljoen doden en gewonden. Alleen al op de eerste dag van de slag werden 58.000 Britse soldaten slachtoffer van vooral het spervuur van de machinegeweren, overigens zonder dat het Britse opperbevel daaruit onmiddellijk een tactische les trok. Kennelijk beseften zelfs de Britten niet hoe wezenlijk het machinegeweer de oorlogsvoering had veranderd. Opnieuw was met overdonderend succes de uitvinding ingezet van de Amerikaan Hiram Maxim, de man die nog in 1881 doelloos in Parijs een tentoonstelling had bezocht en daar toevallig iemand tegen het lijf was gelopen die hem had geadviseerd: 'Als u veel geld wilt maken vindt dan iets uit dat deze Europeanen in staat stelt elkaar met groter gemak om zeep te helpen.' Er kleefde maar één nadeel aan: het gewicht, 62 kilo inclusief statief. Ongeveer een man of zes was nodig om het te verslepen en te bedienen en het kon dus alleen als verdedigingswapen in stelling worden gebracht. Maar dankzij de vindingrijkheid van de Westerse beschaving beschikken we nu over machinegeweren die nog geen vijf kilo wegen en dus als aanvalswapen kunnen dienen, waardoor zelfs kindsoldaten hem kunnen gebruiken. Sommige van deze lichtgewichten schieten met een snelheid van 1000 kogels per minuut en zijn tegen uiterst schappelijke prijzen te koop. Intussen wordt de enorme vooruitgang in wapentechnologie alom geprezen door makers en gebruikers ervan en de ontwikkeling van nog kleiner en nog vernietigender moordtuig is nog lang niet in zicht. Ondanks deze adembenemende ontwikkeling zitten wij Westerlingen toch met een probleem opgescheept dat nog niet in zijn volle omvang wordt beseft en dat ik kortweg de 'Wet Van Maxim' zal noemen. Eerst even een korte aanloop. Wat bij Omdurman gebeurde was natuurlijk geen slag maar een slachtpartij, machinaal moorden, terrorisme op grote schaal, begaan door een kolonialistisch rijk dat zijn grondstoffen wilde veilig stellen, in dit geval katoen uit Egypte voor de Engelse textielindustrie. Daarom moesten de bronnen van de Nijl worden veilig gesteld tegen de imperialistische plannen van Duitsland en vooral van Frankrijk, dat de Soedan al was binnengedrongen. Zelfs de toen 25 jaar oude Churchill leed onder het besef dat het geen heroïsche strijd was geweest tussen twee gelijkwaardige partijen, maar een onvoorstelbaar wreed bloedbad tegen een technologisch inferieur volk. Hij huilde na de slag en schreef vier maanden later in een brief aan zijn moeder: 'Onze overwinning werd onteerd door de onmenselijke slachting van de gewonden en Lord Kitchener was hiervoor verantwoordelijk.' Dezelfde Kitchener die een inktpot wilde laten maken van de schedel van een Soedenaze heilige om de vernedering te volmaken. Het is dezelfde terreur die de Europese koloniale rijken vijf eeuwen lang begingen tegen technologisch inferieure volkeren, die de bron van onze welvaart waren en nog steeds zijn. De Amerikaanse publicist James Bowman vergeleek onlangs Churchills lovende rapportage van de Slag bij Omdurman met de wijze waarop het succes van de Amerikaanse wapens tijdens de Golf Oorlog is beschreven, met als enig verschil dat kruisraketten de Maxim gun hebben vervangen. 'En veronderstelt ook maar iemand dat George W. Bush momenteel over een oorlog in Irak zou spreken als we niet het 21ste eeuwse equivalent van de Maxim gun zouden bezitten? Het is juist vanwege het feit dat "they have not" dat Bush zich voor een oorlog uitspreekt,' aldus Bowman daarbij verwijzend naar Hilaire Bellocs dichtregel. Ook nu weer gaat het om een grondstof: olie. Larry Lindsey, economisch adviseur van president Bush, verklaarde op 17 september j.l tegenover de London Telegraph: 'Het met succes voeren van de oorlog zal goed zijn voor de economie.' En dat terwijl een gewapend conflict met Irak 215 miljard dollar kan gaan kosten, over het aantal mensenlevens wordt door de ideologen van het neoliberalisme niet gesproken, want het gaat per slot van rekening om business. De Washington Post publiceerde op 15 september j.l. onder de niets verhullende kop: 'In het scenario van de Irakese oorlog is olie de belangrijkste kwestie' het volgende: 'Een door de Amerikanen geleid initiatief om de Irakese president Saddam Hoessein ten val te brengen kan een rijke oliebron aanboren voor Amerikaanse oliemaatschappijen die al sinds lang uit Irak zijn verbannen, waarbij olie transacties tussen Bagdad en Rusland, Frankrijk en andere landen getorpedeerd zullen worden… Amerikaanse en buitenlandse oliemaatschappijen zijn al begonnen met tactische manoeuvres om een zakelijk belang te verwerven in de bewezen gigantische oliereserves van 112 miljard vaten, buiten Saoedie Arabie de grootste reserves ter wereld… "Het is tamelijk simpel," zei de voormalige CIA directeur R. James Woolsey, die één van de vooraanstaande pleitbezorgers is geweest van het ten val brengen van Hoessein. "Frankrijk en Rusland hebben oliemaatschappijen en belangen in Irak. Ze moeten verteld worden dat als ze willen meewerken bij het aan de macht helpen van een fatsoenlijke regering in Irak, wij onze uiterste best zullen doen om te garanderen dat een nieuwe regering en Amerikaanse maatschappijen nauw met hen zullen samenwerken." Maar hij voegde eraan toe: "Als ze de kant van Saddam kiezen, zal het moeilijk zo niet onmogelijk worden om de nieuwe Irakese regering ervan te overtuigen met hen samen te werken."' Op de achtergrond speelt mee dat een korte succesvolle oorlog de mogelijkheid schept om de macht van het OPEC kartel te breken, zoals het Amerikaanse tijdschrift Fortune eind november schreef. Fadhil Chalabi, een 'gevluchte' Irakese oud minister van olie verklaarde daarover: 'Het zou niet in Irak's belang zijn met de OPEC samen te werken,' en wel omdat elk vat nodig is voor de wederopbouw van zijn land, waardoor de Irakese olie 'een alternatief voor Saoedische olie zal worden.' Het gevolg zal zijn dat de Amerikanen het voor hen onbetrouwbaar gebleken Saoedisch koningshuis weer onder zware druk kunnen zetten. Met andere woorden: het is alles of niets in het machtsspel van politieke en economische chantage. Net als na de Eerste en Tweede Wereldoorlog worden de buit en de wereld weer verdeeld. En daarom moet er nu een oorlog gevoerd worden tegen de Irakese bevolking. Zeven jaar geleden zag ik in Irak de gevolgen van de vorige Golfoorlog, waarbij de totale infrastructuur van het land werd vernietigd. Ik bezocht in het grote en moderne kinderhospitaal van Bagdad uitgemergelde kleuters die aan kanker stierven als gevolg van de grootschalige inzet van Britse en Amerikaanse granaten en kogels. De punten ervan waren bekleed met verarmd uranium, een afvalproduct van de nucleaire industrie. Het voordeel van deze giftige en radioactieve munitie is dat ze tweeënhalf keer zo hard is als staal en daardoor elk vijandelijk object eenvoudig kan uitschakelen. Treffen ze doel dan exploderen ze, waarbij zo'n grote hitte vrijkomt dat bijvoorbeeld een tank ogenblikkelijk in lichterlaaie staat. Tegelijkertijd ontsnappen er radioactieve stofdeeltjes, die indien ze worden ingeademd longkanker veroorzaken. Tijdens die Golfoorlog zijn 944.000 verarmd uraniumkogels en 4.000 verarmd uranium granaten afgeschoten. De inzet ervan was zo succesvol dat een expert het vergeleek met de invloed van het machinegeweer op de praktijk van de oorlogsvoering. Het Pentagon was al die tijd op de hoogte van het gevaar. Maar pas een week na het staakt-het-vuren waarschuwde het de Amerikaanse eenheden in het Golfgebied dat 'van elk object dat door een verarmd uranium kogel of granaat is geraakt, aangenomen kan worden dat het met verarmd uranium is besmet.' Die boodschap was evenwel niet gericht aan de Irakese kinderen die in besmet gebied speelden en de neergeslagen radioactieve stofdeeltjes inademden. Hoewel de tv-kijker thuis het beeld kreeg voorgeschoteld van een 'schone oorlog,' gevoerd met 'surgical strikes,' bestond slechts 7 procent uit zogenaamde 'smartbombs,' waarvan bovendien, volgens de Amerikaanse strijdkrachten zelf, 20 procent zijn doel mistte. Hoeveel burgers precies om het leven zijn gekomen door de in totaal 88,5 miljoen kilo bommen blijft gissen. Wel is bekend dat door de gevolgen van de oorlog en de economische boycot meer dan een miljoen Irakezen, het merendeel kinderen, om het leven zijn gekomen. Ook hier geldt: dit is geen oorlog maar een terroristische slachtpartij. Desondanks zullen in een nieuwe 'oorlog' deze wapens wederom op grote schaal worden gebruikt. De Geneefse Conventies, mensenrechten, humanisme, democratie spelen daarbij geen enkele rol; het gaat immers om geld. En dit laatste voert ons als vanzelf naar de 'Wet van Maxim.' Die luidt aldus: hoog technologisch wapentuig wordt door de marktwerking steeds goedkoper waardoor het in toenemende mate binnen het bereik komt van steeds grotere groepen. We zien een onvermijdelijk proces van kleiner, goedkoper en effectiever met als gevolg dat oorlogsmateriaal zich verspreidt als olie op water en elke technologische voorsprong onherroepelijk tenietgaat. 'Niets evenaart de perfectie van onze oorlogsmachines,' constateerde de Franse socioloog Jacques Ellul in zijn briljante studie 'The Technological Society.' Gedocumenteerd zet hij uiteen dat techniek voor geen enkele fysieke of psychische grens stopt. Techniek is namelijk neutraal, amoreel en autonoom, vernietigt de traditionele ethiek en ideologie en verandert al het kwalitatieve in het kwantitatieve. Op die manier fungeert het als de ware metafysica van de moderne tijd. Zo beschreef Ernst Jünger het ook in 'Oorlogsroes,' zijn getuigenverslag over de Eerste Wereldoorlog. De veronderstelling dat massavernietigingswapens in handen van een enkele grootmacht kunnen blijven is onjuist. Dat bewezen de Duitsers al in 1916 met hun Maschinengewehr 08 en dit feit wordt nu opnieuw aangetoond door de proliferatie van nucleaire wapens. Israël bijvoorbeeld beschikt erover, de VS gedoogt dat, met als gevolg dat ook andere landen in de regio zich genoodzaakt zien om dergelijke terroristische wapens te ontwikkelen. Aangezien kennis en geld zich onvermijdelijk verspreiden zullen ook zij op den duur die geavanceerde wapens bezitten, atomaire, bacteriologische of uiterst goedkope chemische. En niet alleen landen, maar ook subnationale groeperingen die in hun machtsstreven even meedogenloos zijn als de zogeheten beschaafde naties. Het enige nieuwe is dat, alweer volgens de 'Wet van Maxim,' onze technologie vanaf nu ook tegen ons gericht zal zijn. Wij, de geciviliseerde Westerlingen moeten daar niet louter verontwaardigd op reageren. Zolang wij zelf het internationaal recht schenden in onze jacht op grondstoffen, kunnen we niet van anderen verwachten dat zij zich wel aan vast omlijnde normen en waarden houden. Dat hebben ook wij nooit gedaan. We zullen ons lot als het ware stoïcijns moeten dragen. 'Het onrechtvaardig voordeel om zo wreed toe te slaan,' is niet langer meer een 'voorrecht' waarover alleen wij beschikken. Net als de Soedanezen in 1898 en de Britten in de Eerste Wereldoorlog beseffen wij nog niet hoe wezenlijk de wijze van oorlogsvoering veranderd is en net als zij zullen wij de consequenties van die 'grote misrekening' aan den lijve ondervinden. Het terrorisme is geglobaliseerd en gedemocratiseerd. De Twin Towers in New York, het musicaltheater in Moskou, een discotheek op Bali, het is pas het begin. De volgende keer kan het Londen, Parijs of Amsterdam zijn. Het is de prijs die we moeten betalen om ons welvaartspeil hoog te houden ten koste van die miljarden andere - geterroriseerde en berooide - wereldbewoners.

De Humanist, januari/februari 2003