Ik heb net deze vragen aan de NRC-hoofdredactie gesteld:
'Geachte hoofdredactie van NRC/Handelsblad,
Als journalist heb ik een simpele vraag: Waarom kent uw bijlage Boeken geen goede eindredactie? En waarom huurt de slijpsteen voor de geest geen vakbekwame journalisten of academici in zodra het gaat om een bespreking van een boek over Pakistan? Is er sprake van te weinig geld, of vindt de hoofdredactie het onderwerp niet belangrijk genoeg, of steunt de NRC bepaalde belangen die baat hebben bij een bespreking zoals die van mevrouw Betsy Udink? Zoals bekend is zij de echtgenote van de carriere diplomaat Marcel Kurpershoek, de voormalige directeur Midden-Oosten op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Een autoriteit dus die de Nederlandse, c.q. westerse belangen dient te behartigen, belangen die zijn echtgenote nooit in het openbaar zal schenden of in gevaar brengen.
Gisteren schreef ik over mevrouw Udink het volgende:
'Dit is Betsy Udink, de echtenote van een carriere diplomaat. Zij heeft twee boeken geschreven, over door de Verenigde Staten gesteunde islamitische dictaturen, 1 over Saoedi-Arabie en en 1 over Pakistan. Het zijn vlot geschreven boeken voor een breed publiek, niet diepgaand, en ook niet echt ter zake kundig. Beide boeken bestaan uit een serie indrukken, meningen, aannames en vooroordelen, die kenmerkend zijn voor iemand uit de westerse middenklasse. Door middel van haar anecdotische verhalen werkt mevrouw Udink mee aan het kweken van een nauw omlijnd ideologisch beeld van de islamitische wereld. Ik zou normaal niets over haar schrijven, ware het niet dat de slijpsteen voor de geest afgelopen vrijdag een kritiek van haar publiceerde op het boek van Benazir Bhutto waaruit overduidelijk blijkt dat Betsy niets van Pakistan begrijpt en waarschijnlijk zeer weinig ervan weet. Zo schrijft ze in haar kritiek: 'Toen Benazir Bhutto in de jaren negentig premier was, bouwde de geheime dienst, geheel buiten haar om, de Taliban op...' Ik concludeer hieruit dat mevrouw Udink geen serieuze analyses heeft gelezen over de ware gang van zaken en ook geen contacten bezit die haar uit de droom kunnen helpen. Het is een probleem waarmee meer carriere diplomaten en hun entourage zitten. En trouwens ook verrassend veel Nederlandse journalisten. Ze zijn, hoe zal ik het zo nauwkeurig mogelijk formuleren, ze zijn... te ideologisch. Ze kijken met een ideologische bril van goed en kwaad naar de wereld en beseffen niet dat de werkelijkheid veel complexer en doortrapter dan dat is. Ze lijken op mensen die ineens vanuit het publiek door een zakkenroller op het podium worden uitgenodigd en dan ineens hun bretels of poederdoos verliezen en het niet eens beseffen. Dit is onschuldig vermaak, iedereen lacht erom. Helaas zijn de beweringen van mensen als Betsy Udink geen vermaak, ze wordt niet aangekondigd als zakkenroller, maar als schrijver of journalist. Ze is geen van beide, ze is de echtgenoot van een carrierediplomaat, die bepaalde belangen dient. Ze schreef een boek over Pakistan dat in korte tijd vijf keer werd gedrukt. 16.000 exemplaren werden ervan verkocht. Helaas, want het is een boek niet gebaseerd op werkelijke kennis.
Zie: http://www.zemzem.org/site/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=31
Iemand die wel weet hoe de zaken in Pakistan zijn georganiseeerd, is de van origine Pakistaanse auteur Tariq Ali, zelf telg uit een vooraanstaande Pakistaanse familie. Over Benazir Bhutto schreef hij ondermeer dit:
'By the time she was re-elected in 1993, she had abandoned all idea of reform, but that she was in a hurry to do something became clear when she appointed her husband minister for investment, making him responsible for all investment offers from home and abroad. It is widely alleged that the couple accumulated $1.5 billion. The high command of the Pakistan People’s Party now became a machine for making money, but without any trickle-down mechanism. This period marked the complete degeneration of the party. All that shame-faced party members could say, when I asked, was that ''everybody does it all over the world,'' thus accepting that the cash nexus was now all that mattered. In foreign policy her legacy was mixed. She refused to sanction an anti-Indian military adventure in Kargil on the Himalayan slopes, but to make up for it, as I wrote in the LRB (15 April 1999), her government backed the Taliban takeover in Kabul – which makes it doubly ironic that Washington and London should be promoting her as a champion of democracy.'Lees verder: http://www.lrb.co.uk/v29/n24/ali_01_.html
Mevrouw Betsy Udink en haar echtgenoot beseffen natuurlijk wat de grenzen van het debat zijn en weten dat ze de pro-Amerika lijn van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken moeten volgen, wil hij tenminste zijn loopbaan succesvol kunnen afronden. Ik vermoed dat dat de reden is van haar kritiekloze beschrijving van Bhutto's politieke nalatenschap. De vermoorde en in Zwitserland wegens corruptie tot gevangenisstraf veroordeelde capo van de Bhutto-mafia, die door de Amerikaanse regering naar voren werd geschoven om Pakistan de schijn van een democratie te geven, moet door de westerse belangen bewierookt blijven als een engel van de democratie. Waarom de NRC iemand die een duidelijk belang heeft een kritiek laat schrijven waarin de staat van dienst van mevrouw Bhutto volkomen kritiekloos wordt behandeld, is tekenend. Ook deze krant steunt een politiek belang en is een ideologische krant. Waarom kunnen in de Angelsaksische pers wel onafhankelijke intellectuelen aan bod komen en hier niet?'
Vanochtend werd ik attent gemaakt op een bericht in de weblog de Volkskrantwatch:
'Het 'PROFIEL' Nieuwe glamour, oude corruptie over Benazir Bhutto van Sacha Kester klopt aardig, maar beperkt zich tot haar corruptie. Resteert een enorm hiaat, namelijk haar financiële en militaire steun aan de Taliban in Afghanistan. En dat is merkwaardig (of verdacht zo u wil), omdat dit vraagstuk actueler is dan ooit, met name in Nederland.Kester heeft duidelijk nog nooit van het boek 'Ghost Wars: The Secret History of the CIA, Afghanistan, and bin Laden, from the Soviet Invasion to September 10, 2001' van Steve Coll gehoord. Het bestaat uit honderden interviews met CIA-mensen, politici, militairen en spionnen uit diverse landen (behalve Rusland). Verplichte kost voor buitenlandjournalisten. Coll werkte tussen 1989 en 1992 voor de Washington Post en werd daar vanaf 1998 eindredacteur. In 1990 ontving hij de Pulitzer prijs voor "explanatory journalism". Wat een prachtige uitdrukking, "explanatory journalism", iets zeldzaams op de buitenlandredactie van de Volkskrant, die zich meer richt op de waan van de dag, grotendeels voorgekauwd door commerciële (Amerikaanse) persagentschappen en militaire persberichten.Zowel Bhutto als de huidige dictator generaal Pervez Musharraf steunden de Taliban om een islamistische regering in Kaboel te bestendigen. Coll schrijft:"Every Pakistani general, liberal or religious, believed in the jihadists by 1999, not from personal Islamic conviction, in most cases, but because the jihadists had proved themselves over many years as the one force able to frighten, flummox and bog down the Hindu-dominated Indian army. About a dozen Indian divisions had been tied up in Kashmir during the late 1990s to suppress a few thousand well-trained, paradise-seeking Islamist guerrillas. What more could Pakistan ask? The jihadist guerrillas were a more practical day-to-day strategic defense against Indian hegemony than even a nuclear bomb. To the west, in Afghanistan, the Taliban provided geopolitical 'strategic depth' against India and protection from rebellion by Pakistan's own restive Pashtun population. For Musharraf, as for many other liberal Pakistani generals, jihad was not a calling, it was a professional imperative. It was something he did at the office."Charlie Wilson, een goedbetaalde Pakistaanse lobbyist en voormalig Congreslid voor Texas hield zijn mond. In de jaren '80 gebruikte hij zijn macht om ervoor te zorgen dat de House Appropriations Committee alle geavanceerde wapens te leveren die de CIA in Afghanistan nodig had. Coll schrijft dat Wilson "de mujaheddin zag door de roze bril van zijn whiskey-romantiek, als edele wilden die streden voor vrijheid, bijna als bijbelse figuren."Bhutto, die ook in het boek wordt geïnterviewd, is heel open over haar steun aan de Taliban, en dat ze daarover consequent gelogen heeft in de tijd dat zij aan de macht was. In een interview uit 2001 met Newsweek verklaart zij onomwonden:"Initially we gave them political and diplomatic support. We also gave them fuel, food, communications, transportation. The Taliban rose up and were embraced by us because we saw them as the ticket to our own economic interests regarding Central Asia. [...] They listened to us. They did depend on our blessing so they didn’t want to annoy us."Alleen haar militaire hulp, via de Pakistaanse geheime dienst ISI, die weer nauw met de CIA samenwerkte, verzwijgt ze hier. De ISI staat bekend als het "geheime leger" en de "onzichtbare regering", en is in de jaren '80 getraind door de CIA om de islamisten te sturen en te voorzien van geld en wapens tegen de Sovjets. Ook de opium steunde de ISI/CIA samenwerking: de handel en export werd door hen gestimuleerd, en dit uitgebreide netwerk is zeer goed gedocumenteerd. Het doel hiervan was het verslaafd maken van de Sovjet-soldaten en het bekostigen van van de oorlog tegen de Sovjet-Unie. Indiase geheime dienst: "The heroin dollars contributed largely to bolstering the Pakistani economy, its nuclear programme and enabled the ISI to sponsor its covert operations in Afghanistan and northern India's disputed Kashmir state." En onder het toegeknepen oog van de VS smokkelde de ISI nucleaire knowhow het land binnen voor het maken van kernwapens (uit Europa, China en Noord-Korea). Voor de VS was het belangrijker de Sovjet-Unie in Afghanistan te verslaan, dan illegale kernwapens, opiumvelden, en de Taliban. (bron: Vital intelligence on the Taliban may rest with its prime sponsor – Pakistan’s ISI)Maar in het 'profiel' van Bhutto door Sacha Kester lezen we hier helemaal niets over. Niets over de ISI/CIA, niets over de steun aan de Taliban, ja zelfs heel Afghanistan als buurland en brandhaard wordt doodgezwegen. Ik laat het aan u over om te raden waarom.'
Zie: http://www.volkskrantblog.nl/bericht.php?id=150402
Geachte hoofdredactie van de NRC,
U zult begrijpen dat ik als journalist, nu helemaal graag zou willen weten waarom u mevrouw Udink een bespreking laat geven van een onderwerp waarvan zij overduidelijk volstrekt onvoldoende afweet. Waarom heeft ze zich niet in het onderwerp verdiept en waarom kreeg zij van u de mogelijkheid om aperte nonsense te verspreiden in de slijpsteen van de geest? Het is mij bekend dat tegenwoordig bij de commerciele massamedia Jan en alleman wordt ingehuurd, zolang ze maar niet controversieel zijn, maar dan nog is de vraag waarom de NRC-hoofdredactie geen elementaire journalistieke normen gebruikt, zoals het checken van de feiten, en het gebruik maken van mensen die geen ander belang hebben dan een journalistiek belang? Bent u niet bang dat het verspreiden van aperte onwaarheden, zoals uw medewerkster mevrouw Udink deed, opgevat kan worden als een vorm van minachting ten opzichte van uw lezers?
In afwachting van uw antwoord,
collegiale groet,
Stan van Houcke'
De Franse journalist Bernard-Henry Levy wordt door nogal wat serieuze intellectuelen gezien als een dwaas, die dingen zegt als dit: "America is often demonized abroad," Mr. Levy said. "The best way to respond to such demonization is to show that America is a great nation that makes some mistakes - but it's a great country nevertheless. What's surprised me is that this country is in much less of a crisis that what's being said abroad. Democracy here is more sane than is supposed elsewhere."
