Marc Chavannes van de NRC

Naar aanleiding van mijn stukjes over terreur kreeg ik onder andere deze reacties:

Moet je dit eens lezen:


Er stonden zo te zien niet veel nieuwe Nederlanders daar in Apeldoorn. Ik hoop dat zij het vandaag wel zien en mee boos en bezorgd zijn.


http://weblogs3.nrc.nl/opklaringen/2009/04/30/ongeloof-voor-het-loo/#comments




Ongelofelijk.

gr,


Merijn

1:20 PM

Anoniem zei

ps:

Afkomstig van een hoogleraar journalistiek.
Dat is toch diep treurig, wat voor gedachtenkronkels die man heeft.

gr,


Merijn

1:24 PM

Anoniem zei

Niet te geloven, Merijn! Zo, laat die zich in de kaart kijken, zeg! Zoveel teleurstelling dat de dader geen "nieuwe Nederlander" was, dat hij dit er maar bijhaalt. Er moet toch iets te vinden zijn. Wat een schofterig stukje. Hoogleraar journalistiek? 



anzi

1:43 PM

Sonja zei

Merijn, is dit er later aan toegevoegd?

"Sommige lezers zijn verontwaardigd dat ik nieuwe Nederlanders er bij haal. Vooruitdenken over wat kan blijft speculatief. Zwijgen is altijd het veiligste. Valt hen niet op dat alle beelden uit Apeldoorn overwegend wit zijn? Vinden zij dat niet een teken van iets dat nog niet helemaal klopt? Maar geen misverstand: mijn opluchting is groot dat het er voorlopig uitziet als een individuele actie van een willekeurige autochtone eenling. Relatieve opluchting, want het drama wordt er niet minder om."

"Valt hen niet op dat alle beelden uit Apeldoorn overwegend wit zijn? Vinden zij dat niet een teken van iets dat nog niet helemaal klopt?"

Wat betekent dit, wat bedoelt de schrijver? Wat klopt er dan "nog niet helemaal"?

2:01 PM

Anoniem zei

@Sonja

Dat is er inderdaad door de schrijver later aan toegevoegd. Noem het zijn excuusparagraaf. Wat het volgens hemzelf niet is (maar juist daarom wel is).
Hij probeert er nu een verhaal van te breien dat nog een beetje te verkopen is. Hij komt nu ook opeens met allerlei 'intelligente' overwegingen waarom hij dat gedaan zou hebben.
Onzin natuurlijk. Hij probeert nu z'n straatje een beetje schoon te vegen. Tja en wat zijn bedoeling is met: "Vinden zij dat niet een teken van iets dat nog niet helemaal klopt?" 
Ik zou het niet weten. Misschien denkt hij een conclusie te kunnen trekken over demografie van de bezoekers aan de hand van tv-beelden?
of: je bent alleen geïntegreerd als 'nieuwe nederlander' als je met een sneu oranjehoedje langs de kant naar de koningin staat te zwaaien? 
In ieder geval zegt dit stukje onbedoeld meer over de schrijver dan over het onderwerp.



Ik schreef hem: 
Of het overlijden van een 'nieuwe nederlander' genoeg betrokkenheid voor hem was (want er is een donkere bejaarde man overleden door het ongeluk).





Merijn

Het betreft hier een mening van Marc Chavannes, behorend tot wat Henk Hofland noemt 'de politiek literaire elite' van onze polder, journalist van een zogeheten 'kwaliteitskrant' die zich als 'de slijpsteen voor de geest' afficheert. Hoewel ik niet tot 'de politiek literaire elite' van de polder behoor en wil behoren, ben ik daarentegen wel een kritische kosmopolitische intellectueel die boeken schrijft. Dus schreef ik op de site van Chavannes het volgende:

'92. stan van houcke zegt:

(NB: Deze reactie moet nog worden beoordeeld)

vrijdag 1 mei 2009, 15:20 uur

marc chavannes,

geachte collega,

je schrijft: ‘Valt hen niet op dat alle beelden uit Apeldoorn overwegend wit zijn? Vinden zij dat niet een teken van iets dat nog niet helemaal klopt?’

als journalist en lezer begrijp ik je opmerking niet. Wat bedoel je precies?

collegiale groet

stan van houcke'

http://weblogs3.nrc.nl/opklaringen/2009/04/30/ongeloof-voor-het-loo/#comment-1615

Tot mijn stomme verbazing ontdekte ik dat op deze site van de Nederlandse journalist Chavannes censuur wordt gepleegd door vooraf te bepalen of de reactie geplaatst wordt of niet. Wie dat doet en wat de criteria zijn, blijven geheim. In elk geval weet ik uit ervaring met 'de politiek literaire elite' van de polder dat er 1 belangrijk criterium is, namelijk dat men niet met een al te kritische reactie moet komen. Kritiek is in het poldermodel ongewenst. Henk Hofland stelt nu voor om 'kwaliteitskranten' met subsidiegeld overeind te houden. De belastingbetaler moet voorkomen dat kranten als de NRC ten onder gaan, want dat zou slecht zijn voor 'de democratie'. En 'de politiek literaire elite' in de polder is kennelijk te armlastig of te beperkt om de NRC financieel te redden. U begrijpt dat ik mordicus tegen dit soort subsidies ben, zeker als zo'n krant ook nog eens censureert.

Wat ik nu van Chavannes wil weten is waarom het voor 'de politiek literaire elite' van de polder zo relevant zou zijn om zich juist op dit moment druk te maken over het feit dat er kennelijk onvoldoende gekleurde medemensen langs de weg staan te zwaaien met oranje vlaggetjes. Er zijn relevantere vragen te stellen. Maar daarover later meer.

Terreur 4

Spits bericht: 'Karst T. pleegde aanslag op Koninklijk Huis
Justitie interpreteert de daad van Karst T. uit de Gelderse plaats Huissen als een aanslag op leden van het Koninklijk Huis.'
http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2009/04/karst_t_pleegde_aanslag_op_kon.html

Dus wel 'aanslag' maar 'geen terreur', van deze 'blanke', 'allochtone' Nederlander, die deze 'aanslag' 'bewust [zou] hebben gepland.' Interessant wat men met woorden allemaal kan doen. 

De Telegraaf bericht: 'Geen terreur Het OM gaat er vanuit dat het geen terroristische actie betreft. Het is nog niet bekend of het om een eenmansactie gaat, maar er is nog niets dat er op duidt dat het een groep de aanslag heeft gepland. De man is geen bekende van politie/justitie en er is evenmin iets bekend over problemen met zijn geestelijke gezondheid.'
http://www.telegraaf.nl/binnenland/3819588/__VIER_DODEN_EN_DERTIEN_GEWONDEN__.html?p=2,1

De NRC bericht: 'Het Openbaar Ministerie (OM) verdenkt de man, een autochtone Nederlander, van een poging tot aanslag op leden van het Koninklijk Huis. De dader zou zijn actie volgens het OM bewust hebben gepland.'
http://www.nrc.nl/binnenland/article2228305.ece/Vier_doden_bij_aanslag_rijtoer_koningin

Terreur3

Weer een 'blanke' Nederlander die vanuit frustratie zijn macht liet zien, weer iemand die op latere leeftijd ineens een 'cause' vond om 'power' en onvermogen te manifesteren. Weer iemand die om geen ander motief dan rancune zijn (haar) wil wenst op te leggen aan miljoenen anderen. Weer iemand die omdat hem (haar) iets ontbrak het leven van anderen vernietigt, die vanuit het gevoel slachtoffer te zijn anderen opoffert. Ze bestaan in alle maten en soorten,  maar 1 ding hebben ze gemeen: ze zijn onverzadigbaar tot ze dat gevonden hebben wat ze zoeken: de eeuwige rust, de dood.

Terreur 2

Sonja attendeerde me op deze afbeelding in The New York Times. Wat is de werkelijkheid?

Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Terreur" achtergelaten:

Stan, bekijk deze foto eens in de New York Times: die is gephotoshopt! De bus met de leden van het koningshuis was namelijk al de hoek om toen de auto tegen de sokkel reed.
Foto: Albert Nierboer/Royal Press, via European Pressphoto Agency

Albert Nierboer/Royal Press, via European Pressphoto Agency

Members of the Dutch royal family, on the open bus in the background, reacted as bystanders were knocked to the ground by a vehicle driven at full speed through the spectators in Apeldoorn, the Netherland

Zie: http://www.nytimes.com/2009/05/01/world/europe/01dutch.html?_r=1&ref=world

Terreur

De Telegraaf bericht: 'Geen terreur Het OM gaat er vanuit dat het geen terroristische actie betreft. Het is nog niet bekend of het om een eenmansactie gaat, maar er is nog niets dat er op duidt dat het een groep de aanslag heeft gepland. De man is geen bekende van politie/justitie en er is evenmin iets bekend over problemen met zijn geestelijke gezondheid.'
http://www.telegraaf.nl/binnenland/3819588/__VIER_DODEN_EN_DERTIEN_GEWONDEN__.html?p=2,1

De NRC bericht: 'Het Openbaar Ministerie (OM) verdenkt de man, een autochtone Nederlander, van een poging tot aanslag op leden van het Koninklijk Huis. De dader zou zijn actie volgens het OM bewust hebben gepland.'
http://www.nrc.nl/binnenland/article2228305.ece/Vier_doden_bij_aanslag_rijtoer_koningin

Dit is opmerkelijk. Volgens onze autoriteiten is dit 'geen terreur'. Heeft dit te maken met het feit dat 'de dader' die 'zijn actie volgens het OM bewust [zou] hebben gepland... een autochtone Nederlander is'? En wanneer de dader een zogeheten allochtoon was geweest, had men dan ook gesteld dat dit geen terreur was? Wat is terreur? Ik bedoel dus niet: wat is terrorisme, want daar is een definitie voor. Ikzelf gebruik daarvoor de definitie zoals die in het Amerikaanse legerhandboek wordt gegeven, waarbij terrorisme omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Dat is duidelijk. Maar hier hebben we te maken met het woord terreur. Dus: wat is terreur?

Nu het kennelijk geen terreur is, wat is het gepland met hoge snelheid op een groep feestende burgers inrijden dan? Een interessante vraag, zeker als er 4 doden vallen en tenminste acht mensen zwaar gewond raken.

Heleen Mees van de NRC 8

Ik kreeg dit bericht: 'Mevrouw Mees gaat o.a. met Hanneke Groenteman meedoen in een nieuw programma ('Vrouw&Paard') van de Vara.

Merijn'

Het verbaast me niets, televisie is het medium bij uitstek van een ontzielde wereld, een medium dat de moderne mens elke dag weer vertelt wat de werkelijkheid is. En dat wil de massamens ook. Niets liever zelfs. Of zoals de hoofdrolspeler in de fascinerende tv-serie Mad Men, een succesvolle reclameman, zegt: ''People want to be told what to do so badly that they will listen to anyone.'

Mad Men gaat over het verkopen van identiteiten, en is geschreven door de maker van The Sopranos. Op een genadeloze manier analyseert hij de Amerikaanse samenleving in het begin van de jaren zestig 'the early years of mass consumerism where everyone was selling something and ad men were revered.' Het is de wereld 'where the truth lies' en waarbij 'marketers see a brand as an implied promise that the level of quality people have come to expect from a brand will continue with future purchases of the same product.' Vervreemding en eenzaamheid zijn de sleutelbegrippen. De waarheid van deze wereld liegt en dat is logisch: het enige criterium, de enige moraal is dat de handel verkocht wordt. Al in de jaren dertig van de vorige eeuw besefte iemand als Paul Mazer dit al, een vooraanstaande bankier van de nu failliete Lehman Brothers. Hij bepleitte het volgende: 'We must shift America from a "needs" to a "desires" culture, people must be trained to desire, to want new things even before the old has been completely consumed. We must shape a new mentality in America, man's desires must overschadow his needs.' Om dit mogelijk te maken moest dag in dag uit de massamens gebombardeerd worden met beelden en teksten, met opdrachten. En zo geschiedde. In Mad Men is bijna iedereen wanhopig op zoek naar een identiteit en tegelijkertijd is iedere gladde reclameboy bezig identiteiten te verkopen. In dat opzicht houdt de serie van Matthew Weiner de moderne mens een spiegel voor, een spiegel waarin telkens wisselende identiteiten passeren. Het laat de peilloze leegte zien van de gefrustreerde consumptiecultuur waarin niets is wat het lijkt en waar iedereen op zoek is naar een plaats waar hij of zij het gevoel heeft ergens bij te horen. Ondertussen leidt de massamens een dubbelleven om te kunnen overleven, zoals een kameleon van kleur verandert. Aan elkaar tegenstelde flarden identiteit worden in een identiteitsloze cultuur aan elkaar gekoppeld om op zijn minst de schijn hoog te houden. Alles moet worden verkocht, van koelkasten tot liefde. Of zoals de Britse schrijver John Berger het verwoordde: 'Consumptie en communicatie zijn tegenwoordig verenigd in een diabolische vennootschap, en uit deze vennootschap bestaat datgene wat wij kennen als de media. Eerst en vooral vertegenwoordigen de media een economisch contract waardoor alles wat er in de wereld gebeurt wordt gekoppeld aan het mechanisme van de verkoop.'

En aan deze werkelijkheid hebben mensen als Heleen Mees zich volledig aangepast, de perfecte kameleons, die zonder enige frictie soepel kunnen meedraaien in de machine. Maar omdat ze een geleende identiteit hebben zijn ze nooit zeker van zichzelf en zien ze zichzelf dus genoodzaakt om onophoudelijk erop te hameren dat ook anderen doen zoals zij doen. Terwijl Mees volgens eigen zeggen 'Het liefst zou trouwen en kinderen krijgen', kan haar boodschap aan alle andere vrouwen die wel een levenspartner en kinderen hebben niet anders zijn dan dat ‘feminisme een opdracht aan iedere vrouw is’, met andere woorden: de vrouw moet ‘eindelijk eens echt aan het werk gaan’, dat wil zeggen: ga full-time werken en hou op met borstvoeding en de opvoeding van kinderen, want dat is een inferieure bezigheid.

Op die manier is Heleen Mees een gimmick geworden, 'a trick or device intended to attrack attention, publicity, or business.' Waar het werkelijk om draait, is natuurlijk niet de bevrijding van de vrouw, maar het verkrijgen van zoveel mogelijk persoonlijke macht. Die drijfveer schuilt ook achter haar opmerking: ‘Vergeleken met powervrouwen als Neelie Kroes en Hillary Clinton loop ik maar een beetje te lummelen.’ Zonder macht loopt men 'maar een beetje te lummelen'. De macht moet haar angst bezweren. Daar gaat macht altijd om.

Macht, politieke macht, om de leegte op te vullen, om het gebrek aan een echte identiteit te verhullen. Mees is zelfs bereid daarvoor haar stem te klonen, alles, werkelijk alles, zolang ze maar niet geconfronteerd wordt met haar eigen angst en onzekerheid, en verdriet over een te groot verlies. En hoe leger ze zich voelt des te harder zal ze roepen, tot niemand haar meer kan negeren. En zelfs dan zal ze niet gelukkig zijn.

Heleen Mees van de NRC 7

Heleen Mees:
'In 2003, het jaar waarin mijn vader overleed, heb ik niet zozeer een contemplatief als wel een vegetatief bestaan geleid. Een jaar eerder was ik mijn baan in New York kwijtgeraakt, toen mijn geliefde en ten slotte ook nog mijn huis. Mijn annus horribilis. Er kwam niets meer uit mijn handen, het enige wat ik deed was huilen. Het kostte me best veel tijd om mijn leven daarna weer op te bouwen. Op een dag schreef ik het verhaal dat een doorbraak voor mij zou betekenen (’Vrouwen zouden nu eindelijk écht eens aan het werk moeten gaan’, gepubliceerd op de opiniepagina van NRC Handelsblad, 2006, AV) en vanaf dat moment is alles beter gegaan. Dat ik nu van die gemene stukken kan schrijven, heb ik aan die periode te danken. Het is geen boosheid, geen wraak – ik strijd niet voor de vrouwenzaak omdat mijn geliefde bij me weg is gegaan – maar het is wel zo dat het helpt als je bepaalde dingen ook werkelijk hebt gevoeld, doorleefd. Ik wist het toen ik mijn verhaal schreef: dit zal mijn leven veranderen. Ieder woord viel op zijn plaats. Ik wás al geëngageerd, ik wás al gedreven. Ik had alleen nog een cause nodig.’

Sleutelwoorden: huilen, leven opbouwen,gemene stukken, geen wraak, plaats, cause. Pas op voor mensen die op latere leeftijd ‘een cause nodig’ hebben om hun eigen leven op te bouwen. De geschiedenis is vol van dit soort mensen en het loopt opvallend vaak slecht af, niet alleen voor henzelf, maar vooral ook voor anderen die ze al dan niet dwingen hen te volgen in hun ‘cause’. En men moet dubbel oppassen zodra men te maken heeft met mensen die zichzelf altijd zien door de ogen van anderen. ‘Je ziet het niet, maar hier heb ik, middelbare scholier inmiddels, een pastelkleurig truitje aan. En toch was ik beslist geen kakker!' Die mensen bezitten een geleende identiteit. Desondanks, of beter nog, juist daarom vertellen ze de mensheid wat te doen. Mees: ’Vrouwen zouden nu eindelijk écht eens aan het werk moeten gaan.’ En: ‘Stop met borstvoeding'. Hun motieven zijn altijd, werkelijk altijd, door egoisme bepaald: ‘Ik ging – weliswaar op aanraden van een ander – naar Amerika en ben daar, ook toen het tegenzat, gebleven omdat ik ergens zeker wist dat ik het dáár moest vinden. Dat is wat mij gaande houdt: waar kan ik nog dingen vinden? Voor mezelf, ja, niet per se om de mensheid verder te helpen.’

Een geleende identiteit. Ik ben meer dan een kwart eeuw radio-journalist geweest, iemand die getraind is in het luisteren naar de stemmen van mensen. Niet alleen naar wat die stemmen vertellen, maar ook wat die stem uitstraalt, de klankkleur, de toonhoogte, de dictie, het ritme. Toen ik de eerste keer de stem van Heleen Mees hoorde schrok ik. Ik hoorde een gekloonde stem, de stem van iemand anders, van Neelie Kroes, de eerder in opspraak gekomen Europees commissaris voor mededinging. Een vrouw tegen wie Mees opkijkt: ‘Vergeleken met powervrouwen als Neelie Kroes en Hillary Clinton loop ik maar een beetje te lummelen.’ Exact dezelfde stem, griezelig. Tegenover Trouw zei Heleen Mees over haar middelbare schooltijd: ‘Ik was erg in mezelf gekeerd. Toen ik een jaar of vijftien was, zei een jongen tegen mij dat ik een weirdo was. Ik wist niet precies wat het woord betekende, maar ik had toch het idee dat hij gelijk had.’ Het gekke bij mensen als Mees is dat ze ongewild zo eerlijk zijn, voortdurend willen ze ons iets over zichzelf vertellen, over hun verloren liefde, over hun meest intieme verlangens, over hun grootste angsten. Ze zijn de hele tijd met zichzelf bezig, met hun plaats in een ontzielde maatschappij, met de pikorde. Ze schreeuwen het als het ware uit. Ze zijn permanent in verwarring en hebben daarom ‘alleen nog een cause nodig.’ Een ‘cause’ die hun identiteit wordt en die dus koste wat kost erdoor gedrukt moet worden en waaraan alles en iedereen onderworpen wordt. Het is voor hen een kwestie van leven of dood, identiteit of geen identiteit.

Het opmerkelijke is dat dit type onevenwichtige mensen een magnetische aantrekkingskracht uitoefenen op andere onzekere mensen. Gevallen als Heleen Mees doen me denken aan een gedicht van William Blake:

The Voice of the Ancient Bard

Youth of delight, come hither,
And see the opening morn,
Image of truth new born.
Doubt is fled, & clouds of reason,
Dark Disputes & artful teazing.
Folly is an endless maze,
Tangled roots perplex her ways.
How many have fallen there!
They stumble all night over bones of the dead,
And feel they know what but care,
And wish to lead others, when they should be led.

Heleen Mees van de NRC 6

Nadat Friedrich Nietzsche in de negentiende eeuw God dood had verklaard, schreef hij in een brief aan zijn vriend Overbeck: 'Es wird einmal an meinen Namen die Erinnerung an etwas Ungeheueres anknupfen, - an eine Krisis, wie es keine auf Erden gab, an die tiefste Gewissens-Collision, an einde Entscheidung, heraufbeschworen gegen Alles, was bis dahin geglaubt, gefordert, geheiligt worden war.' En toen de westerse wereld op het punt stond massaal ontheiligd te worden, stelde de filosoof het volgende: 'Mir besteht mein Leben jetzt in dem Wunsche dass es mit allen Dingen anders gehen moge, als ich sie begreife; und dass mir jemand meine "Wahrheiten" unglaubwurdig machen.' En wel omdat door de doodverklaring van God het nihilisme zijn intrede deed: 'der unheimlichste aller Gaeste.'

Dat nihilisme heeft een naam: ‘de vrije markt’, waarbij alles een prijs heeft, maar niets meer een waarde. En dat feit heeft een doorslaggevende invloed op het karakter van de moderne mens, de consument.

Van Nietzsche tot Erich Fromm en Richard Sennet in zijn studie The Corrosion of Character, the personal consequences of work in the new capitalism hebben westerse intellectuelen zich bezig gehouden met het feit dat de moderniteit dwingt to conformiteit. Een massamaatschappij kan alleen bestaan dankzij de ‘flexibiliteit’ en 'mobiliteit' van de massamens, waarbij iedereen onmiddellijk van identiteit en rol kan wisselen. Een simpel voorbeeld is Hirsi Magan/Ali, die van persoonlijkheid en naam wisselde zoals een kameleon van kleur. Tijdens een bijeenkomst in de Rode Hoed verklaarde ze: ‘In 1989 vond ik de fatwa tegen Salman Rushdie nog vanzelfsprekend. Ik was ook een radicaal,’ om nog geen tien jaar later 180 graden te draaien en ineens te verkondigen: ‘Ik ben een extremistische aanhanger van de vrijheid van meningsuiting,’ een extremist die meende dat er in Nederland een 'recht op kwetsen' bestond.

Een ander voorbeeld van iemand die van naam en en naar alle waarschijnlijkheid ook van persoonlijkheid wisselde, is Heleen Mees, als ‘zelfstandig ondernemer’ columniste van de NRC. In Trouw verklaarde ze: ‘Ik ging – weliswaar op aanraden van een ander – naar Amerika en ben daar, ook toen het tegenzat, gebleven omdat ik ergens zeker wist dat ik het dáár moest vinden. Dat is wat mij gaande houdt: waar kan ik nog dingen vinden? Voor mezelf, ja, niet per se om de mensheid verder te helpen.’ Wie was die ander die haar adviseerde naar elders te vertrekken? En waarom deed hij dat? In een interview met Mind Magazine, Psychologie voor een leuker leven zegt ze:

‘Ik moet weer een sprong maken. Ik heb nu nog het gevoel dat ik nergens goed in ben. Misschien wordt het een proefschrift of zoiets. Er is een gevoel van: er moet nog meer komen.Dat is toch de gouden graal. Beter denken, beter schrijven. Dat virus besmet je als je naar Amerika gaat. Alhoewel, misschien had ik het daarvoor ook al. Waarschijnlijk heeft mijn geliefde destijds daarom tegen me gezegd dat ik in Amerika thuishoor.’ Waarschijnlijk. Zeker weten doet ze het niet. Misschien wilde hij haar wel zover mogelijk van zich af hebben en was hij bang gestalkt te worden. Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, ze noemt hem nog steeds ‘mijn geliefde’. Ze heeft nog steeds geen afstand van hem kunnen nemen. Ze heeft zich nog steeds niet losgemaakt van hem. Het trauma is zes jaar nadat hij haar verlaten heeft nog niet verwerkt.

In een interview met Trouw zegt Mees: ‘Laatst was ik met een vriendin naar Brussel. Ze heeft twee leuke kinderen, een Porsche, een mooi huis, een goede baan, een werkende man, een stralende lach, lange blonde haren en alle vrijheid van de wereld. Ik weet niet precies waar ik jaloers op ben, misschien is het zelfs geen jaloezie, maar ik probeer me wel eens voor te stellen hoe mijn leven was verlopen als mijn geliefde me niet had verlaten. Toen het mij zakelijk tegenzat in Amerika, heeft hij voorgesteld om terug te komen naar Nederland. Heb ik niet gedaan. Spijt? Nee, hoor. Dan had ik nu misschien met zijn kind op een of andere vinexlocatie gewoond. Was ik dan gelukkig geweest? Ik weet het niet. Ik ben nog steeds niet helemaal over die breuk heen. Hij is toch de man die bij mij de luiken heeft opengezet. Hij reikte me ideeën aan, hij bracht me op andere gedachten. Hij was ook degene die dacht dat ik in New York goed zou gedijen. Dát heeft hij in ieder geval wel goed gezien. Soms denk ik: hoe kan hij nou niet meer van mij houden? In die vraag ligt het antwoord eigenlijk al besloten: natuurlijk houdt hij nog van mij.’ Het is een vorm van gekte, ze kan niet accepteren dat hij weg is en dus 'houdt hij [natuurlijk] nog van mij.' Dat kan niet anders, dat mag niet anders. Zonder zijn liefde kan zij niet leven en toch, hij is er niet meer. Tegenover Trouw merkte ze op:

'In 2003, het jaar waarin mijn vader overleed, heb ik niet zozeer een contemplatief als wel een vegetatief bestaan geleid. Een jaar eerder was ik mijn baan in New York kwijtgeraakt, toen mijn geliefde en ten slotte ook nog mijn huis. Mijn annus horribilis. Er kwam niets meer uit mijn handen, het enige wat ik deed was huilen. Het kostte me best veel tijd om mijn leven daarna weer op te bouwen. Op een dag schreef ik het verhaal dat een doorbraak voor mij zou betekenen (’Vrouwen zouden nu eindelijk écht eens aan het werk moeten gaan’, gepubliceerd op de opiniepagina van NRC Handelsblad, 2006, AV) en vanaf dat moment is alles beter gegaan. Dat ik nu van die gemene stukken kan schrijven, heb ik aan die periode te danken. Het is geen boosheid, geen wraak – ik strijd niet voor de vrouwenzaak omdat mijn geliefde bij me weg is gegaan – maar het is wel zo dat het helpt als je bepaalde dingen ook werkelijk hebt gevoeld, doorleefd. Ik wist het toen ik mijn verhaal schreef: dit zal mijn leven veranderen. Ieder woord viel op zijn plaats. Ik wás al geëngageerd, ik wás al gedreven. Ik had alleen nog een cause nodig.”

Et voila, ze 'had alleen nog een cause nodig' en toen ze die had gevonden, kon ze haar gebroken identiteit weer opbouwen. Die 'cause' was in concreto het volgende: ‘Feminisme is geen keuze, het is een opdracht aan iedere vrouw.’ En: ‘Ik ga die “deeltijd-vrouwen” eens als volwassen mensen aanspreken.’ En: ‘Stop met borstvoeding'. En: 'Niet alleen is het ergerlijk dat vrouwen gemakshalve tot melkvee worden gereduceerd, een babysabbatical schaadt ook het belang van kinderen.’

Nu ze zelf geen levenspartner meer heeft en geen kinderen terwijl ze volgens eigen zeggen "Het liefst zou trouwen en kinderen krijgen" is haar boodschap aan alle andere vrouwen die wel een levenspartner en kinderen hebben dat ‘feminisme een opdracht aan iedere vrouw is’, met andere woorden: de vrouw moet ‘eindelijk eens echt aan het werk gaan’, dat wil zeggen: ga full-time werken en hou op met borstvoeding en de opvoeding van kinderen, want dat is een inferieure bezigheid! En zo dwingt de moderniteit haar tot een schizofrene levenshouding. Er is niet een Heleen Mees, er zijn er twee, die permanent met elkaar overhoop liggen.’Ik ben waar ik wil zijn en wat ik wil zijn. Nu nog met wie!’, verklaarde ze tegenover het glossy Mind Magazine. Bij een jeugdfoto is haar commentaar: 'Je ziet het niet, maar hier heb ik, middelbare scholier inmiddels, een pastelkleurig truitje aan. En toch was ik beslist geen kakker!' Hengelo, jaren tachtig. New York, ruim 20 jaar later, en nog steeds is ze bezig met haar uiterlijk, haar voorkomen, haar imago, haar identiteit, haar status. Onzekerheid. Iemand die zichzelf nog steeds niet heeft gevonden. En toch -- of beter nog: juist daarom -- wil ze de anderen vertellen hoe te leven. Als ik het niet heb, zullen anderen het ook niet hebben. Volgend keer meer over de postmoderne power feministe.

Het Neoliberale Geloof 437

Ook dit verhaal hoort u niet van Heleen Mees, columniste van de NRC:

Crisis Plunges US Middle Class into Poverty By Gregor Peter Schmitz and Gabor Steingart The financial crisis in the US has triggered a social crisis of historic dimensions. Soup kitchens are suddenly in great demand and tent cities are popping up in the shadow of glistening office towers. Even drug dealers are feeling the pinch. Business is poor in the New York banking district around Wall Street these days, even for drug dealers. In the good old days, they used to supply America's moneyed elite with cocaine and crack. But now, with the good times gone, they spend their days in the Bowery Mission, a homeless shelter with a dining hall and a chapel. Alvin, 47, is one of them. His customers are gone, as is the money he earned during better times. And when another dealer higher up the food chain decided he was entitled to a bigger cut of the profits, things became too dicey for Alvin. "I'm afraid," he says.

Alvin, who is originally from Louisiana, cleared out his apartment and
moved into the oldest homeless shelter in New York City. In the drug
business, a dealer who doesn't pay his bills stands to get the maximum
penalty: death. But Alvin feels safe in the Bowery Mission, even though the
demand for beds is so high. "Last night I slept on the floor in front of
the pulpit," he says.

Like human detritus, society's disappointed and castoffs sit around in the
mission every evening, waiting to be assigned their sleeping quarters -- a
bed, a floor mat or an unpadded church pew -- by the shelter director.

Ironically, the mission's donations have fallen by 13 percent from last
year, says outreach director, James Macklin. Macklin was once homeless
himself and lived at the mission before he rose through the ranks to his
current management position. "We will emerge stronger from this crisis," he
says defiantly.

In the United States, the economic downturn has developed into a social
crisis of a dimension the country has not experienced since the Great
Depression early in the 20th century. In addition to bringing down stock
prices and corporate earnings, the current crisis has deprived millions of
people of their livelihood.

Poverty as a mass phenomenon is back. About 50 million Americans have no
health insurance, and more people are added to their ranks every day. More
than 32 million people receive food stamps, and 13 million are unemployed.
The homeless population is growing in tandem with a rapid rise in the rate
of foreclosures, which were 45 percent higher in March 2009 than they were
in the same month of the previous year.
Lees verder: http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,620754,00.html

Pakistan

    Events in Pakistan, Afghanistan Overtake Obama's New Strategy

by: Nancy A. Youssef and Jonathan S. Landay  |  Visit article original @ McClatchy Newspapers

Washington - Events in Pakistan and Afghanistan are already overtaking the Obama administration's month-old strategy for the two countries, and it needs to be modified even before it's been implemented, U.S. officials and experts said this week.

    As Islamic militants continue their advance in Pakistan and press their attacks on overstretched U.S. and NATO forces in Afghanistan, many U.S. officials fear that the administration is running out of time to defeat what Secretary of State Hillary Clinton this week called a "mortal threat" to the world. Failure in either place, these officials argue, would guarantee failure in the other.

    On Capitol Hill, one of the advisors who helped draft the strategy called for a fundamental change in the U.S. relationship with Pakistan, and others said the administration now must create a separate Pakistan strategy. Some of the officials spoke on the condition of anonymity because much of the strategy and the intelligence that informs it remain classified.

    "We need a fundamental change of approach," David Kilcullen, who advised the administration on its Afghanistan-Pakistan strategy, told the House of Representatives Armed Services Committee Thursday.

    In the last month, the Taliban have advanced toward the Pakistani capital, Islamabad, and the strategic city of Peshawar, which is on one of the main U.S. military supply routes into Afghanistan.

    "We're certainly moving closer to the tipping point" where Pakistan could be overrun by Islamic extremists, Navy Adm. Michael Mullen, the chairman of the Joint Chiefs of Staff, warned Friday. 

Lees verder: http://www.truthout.org/042609E

Het Neoliberale Geloof 436

 Paydirt

Sunday 26 April 2009

by: Leslie Thatcher, Truthout | Book ReviewPayback: Debt and the Shadow Side of Wealth By Margaret Atwood, Anansi, Toronto (2008)

    Amid the plethora of voices analyzing the roots of the financial system's meltdown and the mechanics of various bailout proposals, a few are consistently interesting: Dean Baker, the Nobels: Paul Krugman and Joseph Stiglitz, Kevin Phillips, Simon Johnson, Matt Taibbi, William Greidner.... The occasional work will delve more deeply or attack these problems from a different angle: philosopher Andre Gorz's "Theorizing Deliverance from the Labor- and Commodity-Centered Society," demographer Emmanuel Todd's "The Specter of a Soviet-Style Crisis," Hervé Kempf's "How the Rich Are Destroying the Planet," Thomas Geoghegan's indispensable article in Harper's April 2009 issue: "Infinite Debt: How Unlimited Interest Rates destroyed the Economy." For a truly Olympian view, however, I recommend novelist Margaret Atwood's stunning "Payback: Debt and the Shadow Side of Wealth," the published volume of her 2008 Massey Lectures, which were broadcast over Canadian Broadcast Company Radio last November.

    A keen critical thinker who has already transmuted her finely tuned novelist's perception of the way we are now into such dazzling dystopian futures as "The Handmaid's Tale" (1985) and "Oryx and Crake" (2003), Atwood in "Payback" looks back to genetics, archaeology, history and literature to explore "that peculiar nexus where money, narrative or story, and religious belief intersect, often with explosive force." [1] And, as she warns, that exploration focuses neither on the practical nor on the lurid, though both are touched on and illuminated, but on the questions, "Are we in debt to anyone or anything for the bare fact of our existence? If so, what do we owe and to whom or to what? And how should we pay?" [2]

    Atwood's method is poetic and allusive: the sum of her citations, examples, expositions, questions, etymologies, anecdotes and references far exceeds the substance of any conclusions. Moreover, the pleasure excited by her virtuoso voice - its perfect pitch and control, its apparently effortless elegance - almost undermines her enounced intention to inflict at least some pain. [3] I suspect the reason even Atwood's most acerbic commentary gave me pleasure does not derive from my taste for the mordant (especially when it happens to dovetail to my own views) but from the underlying and overarching optimism that informs her work [4] - not confidence that humans will work out the best possible future for themselves in time, but what appears a conviction worthy of the Egyptian Goddess Ma'at (who, with her balancing scales, is evoked early and often in "Payback") that justice is the equilibrium point towards which both human and natural systems tend. This, as Atwood suggests, is not necessarily reassuring for humans likely to be alive after the next twenty years. 

Lees verder: http://www.truthout.org/042609B

De Israelische Terreur 841

Uri Avnery: Police offensive against New Profile activists – a violation

This assault on the adherents of peace and democracy follows after
Lieberman took over the police and state prosecution.

"The police assault on activists of 'New Profile' and 'The Center for the
Defence of the Individual', the detention of activists, among them
grandmothers, and confiscation of computers constitutes a severe attack on
the Freedom of Speech in Israel" warns Uri Avnery of the Gush Shalom
movement. "The activity of New Profile – an organization which opposes
the militarism of Israeli society and gives counseling to Conscientious
Objectors – is considered by the police to be 'incitng to shirking' - a
severe legal charge.

Just a few weeks have passed since the Netanyahu-Lieberman government took
office (or should one say Lieberman-Netanyahu) – and already a brute
offensive is launched against the adherents of peace and democracy. Indeed,
the appointment of the new Minister of Police was from the ranks of the
party headed by Lieberman.

Details from the New Profile press release:

This morning police descended upon the homes of activists in New Profile, a
feminist movement whose proclaimed aim is "civil-ization of society in
Israel" and "opposition to the undue influence of the military on daily
life". Five activists were detained and interrogated in the Ramat Hachiyal
Police Station. Amongst those interrogated: Analeen Kish, aged 70, a
ceramics artist, daughter of a family of the “Righteous among the
Nations” who converted to Judaism after her marriage to Holocaust
survivor Dr. Eldad Kish, active in organizations of Dutch Holocaust
survivors in Israel. Additionally detained for interrogation were Amir
Givol, a resident of Jerusalem, Sergei Sandler, a resident of Be'er Sheva,
and Roni Barkan, a resident of Tel Aviv. ' The computers of all those
interrogated were taken by the police, as were computers belonging to their
partners and children – in once case the computer of a fourth grade
pupil, the daughter of one of those interrogated. The computers of family
members were returned after the activists were released on bail.

All five were interrogated station in the Yarkon Region of the police. At
the conclusion of the interrogation they were released on bail and under
"limiting conditions" – in particular, a prohibition upon making contact
with other members of the movement during the next 30 days, which implies a
severe disruption and partial paralysis of its activities.
Lees verder: http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/press_releases/1240788964?ver
=Mon%2C%2027%20Apr%202009%2002%3A36%3A05%20%2B0300

The Empire 441

The Bush White House's Appalling and Evil Legacy: Now We Know the Whole Story

By Frank Rich, The New York Times. Posted April 27, 2009.

Did we torture to extract bogus "intelligence" from detainees to make the case for Iraq? We don't like our evil to be banal. Ten years after Columbine, it only now may be sinking in that the psychopathic killers were not jock-hating dorks from a "Trench Coat Mafia," or, as ABC News maintained at the time, "part of a dark, underground national phenomenon known as the Gothic movement." In the new best seller "Columbine," the journalist Dave Cullen reaffirms that Dylan Klebold and Eric Harris were instead ordinary American teenagers who worked at the local pizza joint, loved their parents and were popular among their classmates.

On Tuesday, it will be five years since Americans first confronted the photographs from Abu Ghraib on "60 Minutes II." Here, too, we want to cling to myths that quarantine the evil. If our country committed torture, surely it did so to prevent Armageddon, in a patriotic ticking-time-bomb scenario out of "24." If anyone deserves blame, it was only those identified by President Bush as "a few American troops who dishonored our country and disregarded our values": promiscuous, sinister-looking lowlifes like Lynddie England, Charles Graner and the other grunts who were held accountable while the top command got a pass.

We've learned much, much more about America and torture in the past five years. But as Mark Danner recently wrote in The New York Review of Books, for all the revelations, one essential fact remains unchanged: "By no later than the summer of 2004, the American people had before them the basic narrative of how the elected and appointed officials of their government decided to torture prisoners and how they went about it." When the Obama administration said it declassified four new torture memos 10 days ago in part because their contents were already largely public, it was right.

Yet we still shrink from the hardest truths and the bigger picture: that torture was a premeditated policy approved at our government's highest levels; that it was carried out in scenarios that had no resemblance to "24"; that psychologists and physicians were enlisted as collaborators in inflicting pain; and that, in the assessment of reliable sources like the F.B.I. director Robert Mueller, it did not help disrupt any terrorist attacks.

The newly released Justice Department memos, like those before them, were not written by barely schooled misfits like England and Graner. John Yoo, Steven Bradbury and Jay Bybee graduated from the likes of Harvard, Yale, Stanford, Michigan and Brigham Young. They have passed through white-shoe law firms like Covington & Burling, and Sidley Austin.

Lees verder: http://www.alternet.org/rights/138472/the_bush_white_house%27s_appalling_and_evil_legacy%3A_now_we_know_the_whole_story/

The Empire 440

ACLU Watch List Counter

NEWS

> Government Officials Confirm One Million Records (3/10/09)

> House Passes Bill Providing Redress For Those Erroneously Placed On Watch Lists (2/4/2009)

> Preliminary Congressional Investigation Finds Watch Lists Plagued with Systemic Flaws (8/22/2008)

> Terrorist Watch List Hits One Million Names (7/14/2008)

SHARE YOUR STORY

If you believe you have been harmed due to a U.S. government watch list, while flying or anywhere else, tell us about it.

Why are there so many names on the U.S. government's terrorist list?

In September 2007, the Inspector General of the Justice Department reported that the Terrorist Screening Center (the FBI-administered organization that consolidates terrorist watch list information in the United States) had over 700,000 names in its database as of April 2007 - and that the list was growing by an average of over 20,000 records per month.1  (See also this new March 2008 report.2 )

By those numbers, the list now has over one million names on it. Terrorist watch lists must be tightly focused on true terrorists who pose a genuine threat. Bloated lists are bad because

    * they ensnare many innocent travelers as suspected terrorists, and

    * because they waste screeners' time and divert their energies from looking for true terrorists. 

Small, focused watch lists are better for civil liberties and for security.

The uncontroversial contention that Osama Bin Laden and a handful of other known terrorists should not be allowed on an aircraft is being used to create a monster that goes far beyond what ordinary Americans think of when they think about a "terrorist watch list."

This is not just a problem of numbers. The numbers are merely a symptom. What's needed is fairness. If the government is going to rely on these kinds of lists, they need checks and balances to ensure that innocent people are protected. (See ACLU Backgrounder on Watch Lists for more)

If you believe you have been harmed due to a U.S. government watch list, while flying or anywhere else, use this form to share your story.

Unlikely Suspects

Many innocent individuals have already been caught up by our government's bloated watch lists. Here is a sampling:

James Robinson had security clearance as a US Attorney but he consistently receives additional screening at the airport when traveling.

Erich Sherfen, Commercial airline pilot and Gulf War veteran, has been threatened with termination from his job as a pilot because his name appears on a government watch list, which prevents him from entering the cockpit.  He has been unable to get his name removed.  Sherfen is a client of the ACLU of Pennsylvania.

Nelson Mandela, winner of the Nobel Peace Prize and a household name all over the world, nonetheless is listed on the U.S. watchlist and needs special permission to enter the United States.

Robert Johnson - 60 Minutes interviewed 12 men named Robert Johnson, all of whom reported being pulled aside and interrogated, sometimes for hours, nearly every time they go to the airport.

Alexandra Hay, a college student with a double major in French and English at Middlebury College in Vermont in 2004, when she joined an ACLU lawsuit due to problems she was having with the airline watch list.

Sarosh Syed, a naturalized U.S. citizen from Pakistan working for the ACLU of Washington in Seattle also had problems flying. (Syed was also a plaintiff in the ACLU suit in 2004.)

9/11 Hijackers. While certainly these were individuals we all wish had been watched out for, they are, in fact, dead. Yet, the names of 14 of the 19 hijackers from 9/11 were on a copy of the list obtained by 60 Minutes . More evidence that the list is poorly maintained and full of junk names that will only serve to ensnare the innocent.

Evo Morales, president of Bolivia. Name found on list obtained by 60 Minutes .

Saddam Hussein. Although he was imprisoned in Baghdad and in U.S. custody at the time, his name was also found in the database obtained by 60 Minutes. Again, this accomplishes nothing except ensnaring the innocent, diluting the list, and wasting the time of security workers.

Gary Smith. Another name that is extremely common in the United States, found on the no-fly list by 60 Minutes.

John Williams. Yet another common name found on the airline watch list by 60 Minutes.

U.S. Senator Edward Kennedy (D, Mass.) After repeated delays at airport security, the senator had trouble getting removed from the airline watch list despite calls to Homeland Security and eventually a personal conversation with the Secretary of DHS.

Representative John Lewis (D, Georgia). Being a hero of the Civil Rights Movement isn't enough to keep off the aviation watch lists, apparently.

Lees verder: http://www.aclu.org/privacy/spying/watchlistcounter.html

Irak 274

Looking Back at Abu Ghraib 5 Years Later
By Huffington Post.

By Mary Mapes, Veteran TV reporter, on the team that broke the Abu Ghraib scandal

Five years ago, I was at work at CBS News in New York, holding a manila folder to my chest, guarding it with my life. Inside, there were pictures from Abu Ghraib - the pictures - the ones that would soon be seen around the world, the ones that made Americans sick to our stomachs, the ones that very few people knew about at that moment.

Hidden in my folder was an image that would become an icon of our enduring shame - the tragic figure of a man in a ragged shift, his head covered with a black hood, his arms outstretched, an electric cord running up his leg - the Statue of anti-Liberty.

Among the photos was the unforgettable sneer of a woman with a cigarette dangling from her lips, her fingers pointing tauntingly at a prisoner’s genitals.

Tucked away in my manila folder was the face of a dead man packed in ice and wrapped in garbage bags. He was battered, his mouth open, his eyes half closed.

These were the scenes that would come to represent our country’s secret side.

This was torture American-style.

Along with my hard-working partners, Dan Rather, Dana Roberson and Roger Charles, I had spent months digging out the truth about what had happened behind the imposing walls of the Iraqi prison. We had gathered interviews, anecdotes and documents that indicated American soldiers there were regularly committing acts that violated military law, international treaties and moral boundaries. More ominously, there were signs that these men and women were acting on orders from higher ups.

All we needed to prove the story were the awful pictures we’d heard so much about.

We knew that graphic photos existed somewhere - of simulated electrocution, detainees stacked like cordwood, a grinning American posing with his fist clenched in the face of a bound inmate, dogs attacking cowering Iraqis.
Lees verder:
http://www.mediachannel.org/wordpress/2009/04/27/looking-back-at-abu-ghraib-5-years-later/

Het Neoliberale Geloof 435

Let u goed op het aangenaaide oor van Wim Brands.

Het verhaal dat Heleen Mees u niet verteld. Dit gaat onder andere over die andere 'zwarten'.

A Tsunami of Hunger: Is New York City About to Be Overwhelmed? by: Nick Turse | Visit article original @ TomDispatch.com

A crisis is brewing and Carlos Rodriguez sees it in ever longer lines. "More work boots with plaster or paint on them," he says. "Guys clearly coming in from the work site."

A spokesperson for the Food Bank for New York City, Rodriguez has experienced tough times before, but not like this. "It takes a lot of pride for a New York construction worker to stand on the soup kitchen line. That's something I never saw, even during 9/11, during that recession."

Here, on a quiet, tree-lined section of 116th Street in Manhattan, it's possible to see the financial crisis that has the planet in its grip up close and personal. The new working poor, as well as more families with young children, are threatening to overwhelm New York City's last hunger safety net.

And the hungry lining up on this street today may be only a harbinger of things to come. Behind them, in an increasingly hard-pressed city, a potential tsunami of need threatens to swamp the entire system. The one million-plus needy New Yorkers of today could, according to those experienced in feeding the poor, explode into tomorrow's three million hungry mouths with nowhere else to turn.

Three million - and right in the heart of the country's financial capital.

http://www.truthout.org/042709L

PS: Hoe VPRO-programmamaker Wim Brands een oor werd aangenaaid door Heleen Mees. Zie: http://boeken.vpro.nl/afleveringen/41520116/