Wat onmiddellijk opvalt aan mainstream-opiniemaker Ian Buruma is het onverholen dédain waarmee hij degene bejegent met wie hij in een twistgesprek lijkt. Deze botheid komt voort uit een betweterigheid, die weer gebaseerd is op een merkwaardige combinatie van zelfgenoegzaamheid én onzekerheid. Pankaj Mishra kreeg al snel van hem te horen dat zijn betoog ‘a bit of a red herring’ was, dus een foefje om iemand te misleiden door te proberen het eigenlijk onderwerp te omzeilen, een techniek waaraan juist Buruma zich herhaaldelijk schuldig maakte. Na ongeveer een half uur oordeelde hij over Mishra’s uiteenzetting: ‘I am not sure all this is historically accurate.’ Buruma suggereert dat Voltaire geen anti-semiet was omdat hij ‘didn’t exclude jews on racial grounds,’ een opmerkelijke visie niet alleen omdat joden geen ras zijn, maar tevens omdat Buruma telkens weer overal hedendaags anti-semitisme meent te bespeuren. Daarom de feiten, in zijn Essai sur les mœurs et l'esprit des nations (1756) schreef Voltaire:
The Jewish nation dares to display an irreconcilable hatred toward all nations, and revolts against all masters; always superstitious, always greedy for the well-being enjoyed by others, always barbarous -- cringing in misfortune and insolent in prosperity.
Volgens de 1994-editie van de Encyclopedia Britannica keerde Voltaire zich ‘as a crusader against tyranny and bigotry’ wel degelijk tegen de joden. Joden, zo beweerde hij, zijn
the greatest scoundrels who have ever sullied the face of the globe... They are, all of them, born with raging fanaticism in their hearts, just as the Bretons and Germans are born with blond hair. I would not in the least be surprised if these people would not some day become deadly to the human race... You [Jews] have surpassed all nations in impertinent fables, in bad conduct, and in barbarism. You deserve to be punished, for this is your destiny.
Voltaire herhaalde de bekende anti-semitische beschuldigingen dat ‘the Jew does not belong to any place except that place which he makes money; would he not just as easily betray the King on behalf of the Emperor as he would the Emperor for the King?’ Voltaire betitelde Joden als ‘our masters and our enemies’ mensen ‘whom we detest… the most abominable people in the world.’ Desondanks probeerde Buruma, van wie bekend is dat hij ‘de meeste affiniteit voelt met de familietraditie van het geassimileerde jodendom van zijn moeder,’ het te doen voorkomen dat de grote Verlichtingsfilosoof Voltaire géén antisemiet was. Deze misleiding is alleen verklaarbaar als men weet dat Buruma als Vooruitgangsgelovige vanzelfsprekend de Verlichting niet kan aanvallen, want dan zou hij de propaganda over het Verlichte Westen, dat uit altruïsme de mensenrechten zou verspreiden, een zware slag toebrengen, en zijn eigen positie als opiniemaker ondergraven. Een ‘red herring’ om mijn oude vriend maar eens te citeren. Intussen bleef hij doorgaan met het beschuldigen van Mishra van feiten die volgens hem ‘not quite true’ waren, overigens een kwalificatie die domweg niet bestaat, want een feit is waar of niet waar, een half feit bestaat niet, net zo min als een vrouw slechts een beetje zwanger kan zijn. Daarentegen bleef Mishra zijn eigen verhaal vertellen over de Verlichting van ‘a tiny elite, and for itself.’ Maar hij wees er tevens op dat de Verlichtingsidealen voor een almaar groeiende massa, ook in de Derde Wereld, ‘seductive’ waren, omdat zij de mogelijkheid leken te bieden
to move out of all hierarchies, I felt this myself, I was a beneficiary of that idea. To move out of custom, tradition, religion, to find a place for yourself in the wider world, discover the pleasures of an individual mind, having a perception of your own that you shaped with your own reading and thinking is attractive. But this is necessarily an elite project, a minority project. This is not a project that can work for different societies and different places, because the enabling conditions are absent. So, you will see historically that it has worked best in countries which managed to accumulate enough wealth and power, where these ideas could be realized by a large number of people. This happened to be in Western-Europe. They went out, they colonized the world, and they were doing this while the Enlightenment ideas were formulated. They were all part of the same complex, these people were not doing it in a vacuum, the ideas were formulated as these countries were growing and expanding, finding new territories and resources elsewhere. The notion that everyone in the world can aspire to fulfill these ideals is a fatal conviction. I am pointing to the tensions and contradiction in the modern project. I am saying: we have to be aware that this project emerged in very special conditions, and very special circumstances, with a specific kind of universal rhetoric, except that it was not universal in application. It arrived in large parts of the world as imperialism, as a project of emancipation which basically was interested in extracting commodities and resources from large parts of Asia and Africa. This project of modernization — call it modernity, global capitalism, whatever — was felt as something deeply ambiguous by everyone in these places, even as they were seduced by this appeal, like many of us were, that offers a new way of being in the world, and obviously genuine promises have been made by embracing these idea’s, but at the same time you have to recognize that 1.4 billion people in India and billions more elsewhere will nog be able to realize these ideas, especially because these ideas are connected with the project of economic growth, private prosperity, so that you will find fulfillment through consumption. The whole thing becomes unsustainable.
Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk, die in 2006 de Nobelprijs voor Literatuur ontving: 'In his brilliant new book Pankaj Mishra reverses the long gaze of the West upon the East, showing modern history as it has been felt by the majority of the world's population from Turkey to China. These are the amazing stories of the grandfathers of today's angry Asians. Excellent!'
There is a massive disconnect between the promise of equality, the promise of liberty, and the fact that people everywhere find that there are structural constraints in their way, the pressured of history, injustices, structures of inequality, all kinds of things that prevent them from fulfilling those ideals. So my book is not a history book, it is a book about conjunctions, about particular moments in modern history whereby this kind of rage, this kind of disaffection erupts, producing eerily similar phenomena, eerily similar rhetoric — strong men arriving to offer to sort things out, scapegoating minorities, with exactly the same kind of language. In India we hear now the same language that was heard for the first time in the late nineteenth century in Europe, rootless cosmopolitans, liberals, transnational minorities, conspiracies, etc. This language is being used… and it all comes out of this experience of frustration. That was the experience of Germany and Italy, that you were promised organization, industrialization, individual and national wealth, and all these things were not happening, there were a series of crises, the crisis of the nation-state, there were a number of economic crises, which were uncontrollable because they were truly international. The same happens worldwide now. So, we move further and further away from this original promise of liberty and equality, capitalism has become too complicated, nations become too large. In this way the original promise from these Enlightenment men in Paris, Scotland and the United States, with no idea what would happen in the nineteenth century, how complex our political and economic structures would grow, have become inadequate. They had a dream of liberation, they had a dream of freedom, which many of them fulfilled, but the notion that we should remain faithful to this particular dream, because it is a universal dream, without thinking about the social circumstances, most importantly nowadays the environmental constraints, that exist on fulfilling these dreams in the way they are formulated today, is absurd.
Wanneer in reactie op zijn betoog Buruma opnieuw Mishra woorden in de mond legt, reageert de schrijver van Age of Anger met:
I am saying that their idea’s of liberty would be adapted in different circumstance and lead to different kind of goals. They talked about trade etcetera, but they did not think that global capitalism would emerge as this force, which would disrupt people’s lives radically in different parts of the world.
Dit is geen theorie, maar een feit. Helaas spelen feiten in de ideologie van Buruma geen doorslaggevende rol. Terwijl ik naar zijn beweringen luisterde moest ik telkens weer denken aan één van de mooiste reisverslagen die ik gelezen heb, in het Nederlands verschenen onder de titel Tegenlicht. EenItaliaanse reis (1990), geschreven door Joachim Fest, de ‘German historian, journalist, critic, and editor best known for his writings and public commentary on Nazi Germany, including an important biography of Adolf Hitler and books about Albert Speer and the German Resistance to Nazism. He was a leading figure in the debate among German historians about the Nazi period.’ Fest schreef onder andere dat 'Alle perioden van verval met de macht van het historische [beginnen]. Wie alleen maar wil behouden, is al aan het einde.’ De veronderstelling van Buruma dat een verlossingsleer als de Verlichting met haar Vooruitgangsgeloof tot het einde der tijden houdbaar blijft voor de gehele mensheid is een kenmerk van het stagneren en het ‘verval’ van de westerse cultuur. Zij is niet meer in staat zich aan te passen aan de veranderende omstandigheden. In dit opzicht, zo verklaarde een Italiaanse gesprekspartner tegenover Fest, zijn het ‘gevaarlijkst de autodidacten. Die overschatten de gedachten en verachten de realiteit. Het geloof in letterlijk opgevatte denkbeelden noemde hij de oorsprong van het radicalisme in al zijn vormen.’ In al zijn hardnekkigheid, weigert Buruma, te begrijpen dat, zoals in elk evolutionair proces, resten van het gedateerde blijven voortbestaan, en dat er altijd en overal sprake is van ‘de verlamming van intelligentie en wil door eeuwenlange onderdrukking. En als gevolg daarvan een levensgevoel dat betoverd is tot het archaïsche, en dat de stap naar het heden weigert, zowel uit tegenzin als uit onbekwaamheid.’ Niet alleen bij wat de elite het canaille beschouwt, maar vooral ook bij de intelligentsia die in dienst staat van de gevestigde orde. Op die manier, aldus Fest, verliest ‘het maatschappelijk lichaam onmerkbaar zijn toekomst.’ Maar voor ‘de eerste maal’ in de geschiedenis zijn wij nu ook nog eens
getuige van een decadentie-proces dat niet begeleid wordt door verfijningen, dat grootsheid noch stijl afleidt uit het bewustzijn van de eigen vergankelijkheid, en waarbij de instellingen samen met de goede smaak in verval raken. Geen feestelijk vuurwerk in elk geval, geen apotheose, maar een dood zonder verheerlijking. Dat blijkt op allerlei punten, uit het brutalisme van de architectuur en van de kunsten in het algemeen, uit het steeds primitiever worden van de taal en de expressie, en ook uit de ordinaire vreugde in alles wat massaal is. Bij het beeld van cultureel late tijdperken, van het hellenisme tot in het begin van deze eeuw, hoort de cultus van het individuele en wat daar voor doorgaat: scepsis en ironie, het gevoel voor maskerade, spel met ideeën en citaten, en de algemene transformatie van al het reële tot literatuur. In plaats daarvan overheersen nu de overtuigingen. In het koor van als oerkreet uitgestoten opvattingen, waarvan de straten weergalmen, verdrinkt elke mogelijkheid tot intelligente omgang met de tegenstellingen, het geluk van de radeloosheid, zonder dat het gehoord wordt. En een alternatieve cultuur, die alles loochent wat bij het begrip cultuur hoort, namelijk het streven naar vorm in alle opzichten, vindt ontelbare aanhangers. Men kan jammeren over dergelijke verschijnselen. Opvallend is hierin dat de geschiedenis dergelijke regressieprocessen steeds verbindt met de beelden van geestelijke ondermijning of van geweld dat van buiten komt, terwijl de verwoesters in dit geval uit de coulissen van de verouderde cultuur zelf te voorschijn komen: een avant-garde van de verveling, vol verachting voor het traditionele en open voor elke afbrekende neiging; zonder ware kracht echter, ondanks alle voorkeur voor het vulgaire en haveloze.
En zo is de tijd van de mainstream-opiniemaker aangebroken, die niet op zoek is naar de waarheid, maar naar het behagen van een zo groot mogelijk publiek. Het is de tijd waarin iemand als Ian Buruma, ‘Professor of Democracy, Human Rights, and Journalism’ in één adem voorspelt dat ‘Pax Americana haar einde [nadert]’ én dat de mensheid zich zal ‘moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’ Voor hetgeen de historicus Joachim Fest zo subtiel beschrijft, heeft Buruma geen belangstelling, laat staan dat hij het zou kunnen begrijpen. Voor hem is het alsof Fest in een parallel universum leeft, een realiteit die geen enkele verbintenis heeft met de voorstelling van zaken die hij en de andere sycofanten van de elite in Washington en op Wall Street in stand trachten te houden. Desondanks, of beter nog, juist daarom worden hij en zijn mainstream-collega’s door het establishment zo geprezen. Dit kan ook niet anders nu de oorspronkelijke impuls, die de westerse cultuur haar dynamiek gaf, uitgewerkt is geraakt. In een poging het verval te verhullen wordt de dissident geweerd om zodoende een beroep te kunnen blijven doen op het barokke, op de krachteloze herhaling van zetten, het optuigen van een façade met toeters en bellen. De opiniemakers van de commerciële massamedia hebben vandaag de dag als taak het verval zo lang mogelijk te ontkennen door beweringen als dat er vandaag de dag ‘een soort evenwicht gevonden’ is ‘met het erfgoed van de jaren zestig,’ waarmee bijvoorbeeld Geert Mak, het orakel uit Jorwerd, suggereert dat de vernieuwingsdrang van de jaren zestig te ver was doorgeschoten en dat er in onze neoliberale tijd eindelijk een ‘evenwicht’ is gevonden na al dat 'radicale' gedoe van weleer. Op die manier kan, zoals altijd, de werkelijkheid korte tijd achter een virtuele schijnwerkelijkheid worden weg gemoffeld. Er zit in een commercieel bestel voor de mainstream niets ander op dan de realiteit te blijven ontkennen. Het is al lang geleden beschreven. Bovendien is kenmerkend voor de mentaliteit van de Buruma’s in de ‘vrije pers’ dat zij aan een zekere vorm van autisme lijden. Wijlen Joachim Fest merkte in dit verband op dat in de Aeneïs de grote Romeinse dichter Vergilius ‘de aankomst’ beschrijft
van de gevluchte, door een storm uit de koers geraakte Trojanen op de kust van Carthago, waar Aeneas, vol angst en onzekerheid, een wandschildering ontdekt die de ondergang van zijn stad uitbeeldt. Maar mèt de herinneringen die daardoor gewekt worden, met de ontzetting en de tranen, ontwaakt daardoor ook het vertrouwen te zijn aangekomen in een land waar mensen wonen; want het vermogen andermans ongeluk in de herinnering te bewaren, zo luidt het lapidaire (kort maar krachtige. svh) en overweldigende inzicht, te delen in de rouw, dat is het kenmerk van beschaving, daaruit bestaat het wezenlijke verschil tussen mensen en barbaren.
Het feit dat Ian Buruma als opiniemaker in een NRC-column onder andere onweersproken kan verkondigen dat ‘we ons [zullen] moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington,’ waarbij ‘we’ beperkt blijft tot de witte lezers van de zogeheten ‘kwaliteitskrant,’getuigt hoe weinig ‘beschaving’ zowel Buruma als zijn publiek bezitten. Kritiek op het structurele koloniale- en neokoloniale geweld van het Westen leidt bij hem onmiddellijk tot bekende platitudes over ‘demonizing fantasies and stereotypes about the Western world that fuel such hatred.’ Vandaar ook dat de gezaghebbende Britse auteur Martin Jacques in The Guardian droogjes opmerkte dat de ‘stated intention of the authors (Buruma en Margalit. svh) is to defend the west against its enemies by seeking to understand them. But what the west actually is, and therefore what should be defended, is left unsaid and treated as an article of faith.’ Het is zowel lachwekkend als diep droevig dat vijf eeuwen koloniaal geweld wordt afgedaan als ‘demonizing fantasies and stereotypes about the Western world.’ Desondanks sprak Buruma in The New York Review of Books van 11 april 2002, een half naar na de aanslagen op de World Trade Center en het Pentagon, van The Blood Lust of Identity, waaraan niet-westerse volkeren zouden lijden. Het zal ook niemand kunnen verbazen dat Buruma in zijn bespreking voor The New York Review of Books van het lange essay In the Name of Identity: Violence and the Need to Belong, geschreven door de befaamde Libanees/Franse romanschrijver Amin Maalouf, kritisch stond tegenover bijvoorbeeld de volgende poging om de houding van niet-westerlingen te verklaren. Maloof schreef:
Whenever they speak with a Westerner it is always in his language, almost never in their own. There are millions of people south and east of the Mediterranean who can speak English, French, Spanish and Italian. How many Englishmen, Frenchmen, Spaniards or Italians have thought it worthwhile to study Arabic or Turkish?
Yes, at every turn they meet with disappointment, disillusion or humiliation. How can their personalities fail to be damaged? How can they not feel their identities are threatened? That they are living in a world which belongs to others and obeys rules made by others, a world where they are orphans, strangers, intruders or pariahs? What can be done to prevent some of the feeling they have been bereft of everything and haver nothing more to lose, so that they come, like Samson, to pray to God for the temple to collapse on top of them and their enemies alike.
I don’t know if many hardliners argue like this consciously. But they don’t really need to. A wound doesn’t have to be described in order to be felt.
Opmerkelijk genoeg was deze verklaring voor Buruma onvoldoende. Dat is opmerkelijk aangezien juist hij de ‘meeste affiniteit' voelt 'met de familietraditie van het geassimileerde jodendom van zijn moeder.’ Zijn gebrek aan empathie wordt nog raadselachtiger wanneer hij schrijft:
My mother comes from the kind of assimilated Jewish family that was once described by Adam Gopnik in The New Yorker, when he said, ‘My family's Jewishness was expressed through the lavishness with which we celebrated Christmas.’ I can entirely identify with that. One had to have a bigger Christmas tree than the goyim to show that one was better, in a way.
Waarom is Buruma wel in staat zich in te leven in de positie van ‘Joden,’ die ondanks hun assimilatie als gevolg van een diep verankerd minderwaardigheidscomplex toch wilde laten zien ‘that one was better,’dan de ‘goyim’ door de aanschaf van ‘a bigger Christmas tree,’ maar dat hij kennelijk niet kan begrijpen dat eeuwenlang de joden in de christelijke wereld in ‘a world’ leefden waar zij -- net als gekoloniseerde volkeren -- behandeld werden als ‘orphans, strangers, intruders or pariahs’? Waarom is Buruma niet bij machte om met zijn ‘affiniteit’ voor zijn moeder's familie te beseffen dat langdurige vernedering en repressie de mens zijn waardigheid ontneemt, hetgeen uiteindelijk tot agressie kan leiden, zoals we nu kunnen zien aan de zionisten, die de kerstboom vervangen hebben door het machinegeweer? De Joods-Israelische schrijver Amoz Oz kon dit wel toen hij in 1992 mijn vraag ‘uit welke diepte de “butcher” Ariel Sharon was opgerezen,’ beantwoordde met de opmerking: ‘Zijn volk is niet met een of ander moreel schoonmaakmiddel besproeid maar met Zyclon-B.’ De mens leert niet van de geschiedenis was zijn impliciete boodschap. Een dag later zag ik hoe gelijk Oz had, toen voor mijn ogen een Palestijns kind werd doodgeschoten door een Israelische scherpschutter. De moord bewees niet alleen dat ‘Nooit Meer Auschwitz’ een holle frase was geworden, maar tevens hoe betrekkelijk de Verlichtingsgedachte is dat de mens door kennis en ervaring wijzer wordt. Tijdens diezelfde reis liep een in Nederland opgeleide Palestijnse arts samen met mij in het grootste Palestijnse ziekenhuis in Oost-Jeruzalem langs bedden met stervende Palestijnse kinderen, die door Israelische militairen met hoge snelheidskogels waren neergeschoten, of van wie het hoofd getroffen was door zogenaamde 'rubber bullets,' ijzeren kogels met een rubber laagje erom heen. Naderhand vertelde een andere Joods-Israelische schrijver, Avraham Yehoshua, mij hoe in 1956, toen Israel -- samen met de Fransen en Britten -- buurland Egypte aanviel, Sharon als commandant bevelen negeerde en zo veertig van zijn manschappen de dood instuurde door tijdens een onbezonnen actie het Egyptische leger zinloos te provoceren. Ariel Sharon was altijd een extremist geweest en een terrorist die al in oktober 1953 zijn troepen het Palestijnse dorp Qibya op de West Bank liet aanvallen, waarbij ‘[a]t least sixty-nine Palestinian villagers were killed, two-thirds of them women and children.’ Voor hem was de holocaust een rechtvaardiging geweest om terreur te bedrijven tegen de Palestijnse burgerbevolking en om daarvoor en passent zijn eigen soldaten en zijn eigen burgerbevolking op te offeren. Zijn politiek heeft Israel niet veiliger gemaakt voor de Joods-Israelis. In zijn bespreking van Maalouf’s boek stelt Buruma over Maalouf's verklaringen voor de woede, afschuw en haat tegen het westers geweld:
All these reasons deserve consideration, but none explains the extraordinary bloodlust of identity warriors. Sadism must play a part. Once their basest instincts are given the official nod, some people feel a sense of pleasure, even liberation. The degradation of one’s victims, stripped of their identity, is a way to sooth one’s conscience. This results in a ghastly paradox: the more brutal the method of slaughter, the easier it is on the killers, for the victims are no longer regarded as fully human.
Waarom is juist hier sprake van een ‘extraordinary bloodlust of identity warriors’? Niet vanwege het aantal doden of de toegepaste wreedheden, daarin is nog steeds het Westen kampioen. Hoe meet Buruma de ‘lust’ naar ‘bloed’? In alleen al Vietnam overschreed het aantal doden als gevolg van de Amerikaanse ‘bloodlust’ vele malen die van Buruma’s ‘identity warriors.’ De toenmalige Amerikaanse minister van Defensie, Robert McNamara, bevestigde jaren later in zijn boek In Retrospect: The Tragedy and Lessons of Vietnam (1996) dat als gevolg van het massale Amerikaanse geweld ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon,’ vele miljoenen Zuidoost-Aziaten ‘verschrikkelijk leed’ hadden toegebracht, omdat ‘wij de macht hadden onderschat van het nationalisme teneinde een volk te motiveren… om te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden — en we blijven dat vandaag de dag nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door God gegeven recht hebben om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ Volgens hem waren tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost-Aziaten om het leven gekomen, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis van de mensheid, als we uitgaan van het aantal inwoners. Een kwart van de bevolking vluchtte naar grotten in de bergen om aan de bloedbaden te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos als destijds op Nazi-Duitsland. En omdat — volgens USA TODAY — tien tot dertig procent van de cluster-bommen, niet explodeerde, komen daardoor tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder het Amerikaans terrorisme, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren, zoals afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij terrorisme omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Meer dan 600.000 Cambodjanen werden gedood bij de genocidale politiek van grootscheepse Amerikaanse bombardementen. Door de verwoesting van de landbouwgronden werden de overlevenden ook nog eens geconfronteerd met hongersnoden. Is hier geen sprake van ‘extraordinary bloodlust,’ en zo ja waarom niet? Bovendien had de VS het land nooit officieel de oorlog verklaard, en was er sprake van een Amerikaanse ‘clandestine and secret war in Laos.’ De toenmalige minister van Buitenlandse Zaken ‘Henry Kissinger repeatedly denied US involvement in Laos’ en ‘He did not obtain the permission of Congress to bomb the country, nor did he inform them once it had begun.’ Nog enkele cijfers:
US dropped more than two million tons of ordnance on Laos during 580,000 bombing missions – equal to a planeload of bombs every 8 minutes, 24-hours a day, for 9 years – making Laos the most heavily bombed country per capita in history. (text from: http://legaciesofwar.org/about-laos/secret-war-laos/)
Korean War: Napalm and Nuke Threats in the North
Napalm bombing of village near Hanchon, North Korea, 10 May 1951. Use of napalm on villages later
became infamous in Vietnam, but much more was dumped on North Korea. (Photo: AP)
Desondanks meent Buruma, zonder overigens enige criteria te geven, dat er nu ineens sprake is van ‘extraordinary bloodlust,’ kennelijk in de overtuiging dat de miljoenen vermoorde Zuidoost-Aziatische burgers niet meer dan ‘collateral damage’ waren. Daarom geldt voor hem tevens dat alleen bij de zogeheten ‘identity warriors,’
Sadism must play a part. Once their basest instincts are given the official nod, some people feel a sense of pleasure, even liberation. The degradation of one’s victims, stripped of their identity, is a way to sooth one’s conscience. This results in a ghastly paradox: the more brutal the method of slaughter, the easier it is on the killers, for the victims are no longer regarded as fully human.
Voor Buruma geldt niet precies hetzelfde voor bijvoorbeeld een Amerikaanse piloot die vanaf veilige hoogte Vietnamese boeren bestookte met napalm, ‘benzine waaraan als verdikkingsmiddel een mengsel van naftenaat en palmitaat is toegevoegd, zodat het beter blijft kleven als de (brandende) spetters ergens tegenaan vliegen. Op die manier vat de onderlaag eerder vlam. Het verlaagt tegelijk de neiging van de benzine tot ontbranden en maakt de verbranding trager,’ en waarvan bekend is dat het
voor het eerst op grote schaal [werd] ingezet door het Amerikaanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1945 werden vele Japanse steden waaronder Tokio met napalm gebombardeerd.Tijdens de laatste (loopgraafoorlog) fase van de Koreaoorlog bestookten de Amerikanen het hele grondgebied van Noord-Korea met napalmbommen, met vermoedelijk enkele honderdduizenden doden als resultaat. Ook in de Vietnamoorlog werd door de Amerikanen veelvuldig gebruikgemaakt van napalm. Dit leidde tot verzet onder delen van de Amerikaanse bevolking. Tijdens de Eerste Golfoorlog werd geen gebruik gemaakt van napalm, maar van Mark 77-brandbommen, die een met napalm vergelijkbaar effect hebben. Naast Amerika maakten ook landen zoals Frankrijk (in Algerije), Israël (in de Zesdaagse oorlog) en het Verenigd Koninkrijk (in Kenia) gebruik van napalm. In 1980 verklaarde de VN het gebruik van brandbommen tegen burgers tot een oorlogsmisdaad.
Wat maakt een napalmbombardement minder sadistisch dan een terroristische bomaanslag? En wat is het verschil tussen enerzijds de martelingen begaan door Amerikaanse militairen in Abu Ghraib, en anderzijds de wijze waarop bijvoorbeeld ISIS-strijders hun slachtoffers vernederen en vermoorden? Bij beide geldt immers dat ‘[o]nce their basest instincts are given the official nod, some people feel a sense of pleasure, even liberation. The degradation of one’s victims, stripped of their identity, is a way to sooth one’s conscience.’ Ik bedoel, voor Buruma bestaat er een verschil, maar niet voor vele westerlingen die walgen van de westerse terreur, en al helemaal niet voor de miljarden niet-westerlingen die geen geloof hechten aan de door Buruma impliciet en expliciet geclaimde westerse morele superioriteit. Hij en zijn mainstream-collega’s met hun obsolete Vooruitgangsideologie weigeren te accepteren dat, zoals het boek WORLD WAR II. The Unseen Visual History (2011), benadrukt:
The Nazi industrialization of death and fears of a nuclear apocalypse leave the hope of continual progress through science badly tarnished. The war years have taught people how to live surrounded daily by indiscriminate violence, torture, racial hatred, inhumanity, and lawlessness of all kinds. The very worst no longer comes as a surprise. Among the tragic heritage of World War II is the discovery of the banality of evil.
Niets lijken de Nederlandse mainstream-opiniemakers te hebben geleerd van de geschiedenis. 'Europa' moet nog 'meer aan defensie uitgeven' (Geert Mak) 'om grenzen aan de Russische expansie te stellen' (Henk Hofland). In diplomatie geloofden ze niet echt. Voor de mainstream-opiniemakers geldt het adagium van Von Clausewitz dat 'Oorlog de voortzetting [is] van de politiek met andere middelen.' De hegemonie van het Westen moet gehandhaafd blijven, ook al zal het zijn eigen ondergang, door middel van massavernietigingswapens, betekenen. Als woordvoerder van het establishment is Buruma erfgenaam van de 'banality of evil,' het begrip dat Hannah Arendt in haar boek Eichmann in Jerusalem (1963) introduceerde en als volgt toelichtte:
The trouble with Eichmann was precisely that so many were like him, and that the many were neither perverted nor sadistic, that they were, and still are, terribly and terrifyingly normal. From the viewpoint of our legal institutions and of our moral standards of judgment, this normality was much more terrifying than all the atrocities put together.
De Zweedse journalist en auteur Sven Lindqvist plaatste de holocaust dan ook in een brede historische context door er in zijn boek Exterminate all the Brutes (1997) erop te wijzen dat
Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.
De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads meesterwerk Hart der Duisternis (1899) ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist
'Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?'
en merkt dan vervolgens op:
Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de 'verschrikkelijke slachtpartijen' en het 'barbaarse moorden' van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor 'de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,' daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
Europese vernietiging van de 'inferieure rassen' van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen — daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.
De westerse 'verschrikkelijke slachtpartijen' en het 'barbaarse moorden,’ waarop Arendt met klem wees, worden door Buruma domweg verzwegen om zijn stelling overeind te houden dat er nu pas sprake is van een ‘extraordinary bloodlust of identity warriors.’ Bij gebrek aan 'moed' blijft ook Buruma de politieke 'stock phrases en self-invented cliché's' (Arendt) over de superioriteit van het Westen herhalen. Met halve waarheden en hele leugens, met rechtvaardigingen en eufemismen trachten mainstream-opiniemakers massale moord en uitbuiting voor het grote publiek 'somehow palatable' maken. Zoals Hannah Arendt overtuigend aantoonde kon ‘Despite all the efforts of the prosecution, everybody see that this man (Eichmann. svh) was not a monster.' Integendeel zelfs, 'The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil,' aldus Arendt. Over die 'droevige waarheid,' stuitte ook Harry Mulisch tijdens het schrijven van zijn boek De Zaak 40/61:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen — zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
De houding van de westerse elite en haar pleitbezorgers zal inderdaad van ‘de jodenmoord een bagatel’ maken, en wel omdat een nucleair armageddon weer een stap dichterbij is gekomen, nu, met het oog op een gewapend conflict met Rusland en China, onder andere ‘For The First Time In 26 Years, US To Put Nuclear Bombers On 24 Hour Alert, ‘ en vóór 2020 tenminste 60 procent van de Amerikaanse vloot in de Zuid Chinese Zee gestationeerd zal zijn, terwijl Henry Kissinger al tijdens de regering Obama ervoor waarschuwde dat 'Breaking Russia has become an objective’ voor de huidige generatie beleidsbepalers in Washington, én bovendien bekend is dat:
The media has camouflaged the implications of America’s post Cold war nuclear doctrine, which was formulated in a secret meeting at US Strategic Command Headquarters on Hiroshima Day, August 6, 2003.
On August 6, 2003, on Hiroshima Day, commemorating when the first atomic bomb was dropped on Hiroshima (August 6 1945), a secret meeting was held behind closed doors at Strategic Command Headquarters at the Offutt Air Force Base in Nebraska.
Senior executives from the nuclear industry and the military industrial complex were in attendance. This mingling of defense contractors, scientists and policy-makers was not intended to commemorate Hiroshima. The meeting was intended to set the stage for the development of a new generation of ‘smaller,’ ‘safer,’ and ‘more usable’ nuclear weapons, to be used in the ‘in-theater nuclear wars’ of the 21st Century.
In a cruel irony, the participants to this secret meeting, which excluded members of Congress, arrived on the anniversary of the Hiroshima bombing (August 6) and departed on the anniversary of the attack on Nagasaki (August 9).
Van verschillende kanten wordt nu gewaarschuwd voor de dreiging van een nucleaire oorlog:
TODAY’S LIST OF TARGETED CITIES
This policy of nuclear bombing of targeted cities is still on the drawing board of the Pentagon. While today’s list of targets remains classified, cities in Russia, China, the Middle East, North Korea are on the target list. An Associated Press report quoting Pentagon sources (June 4, 2015) confirms that:
The Pentagon has been actively considering the use of nuclear missiles against military targets inside Russia… Three options being considered by the Pentagon are the placement of anti-missile defenses in Europe aimed at shooting Russian missiles out of the sky; a ‘counterforce’ option that would involve pre-emptive non-nuclear strikes on Russia military sites; and finally, ‘countervailing strike capabilities,’ involving the pre-emptive deployment of nuclear missiles against targets inside Russia.
The AP states: ‘The options go so far as one implied — but not stated explicitly — that would improve the ability of US nuclear weapons to destroy military targets on Russian territory.’ In other words, the US is actively preparing nuclear war against Russia.
Robert Scher, one of Carter’s nuclear policy aides, told Congress in April that the deployment of ‘counterforce’ measures would mean ‘we could go about and actually attack that missile where it is in Russia.’ According to other Pentagon officials, this option would entail the deployment of ground-launched cruise missiles throughout Europe.
The criminality and recklessness of the foreign policy of Washington and its NATO allies is staggering. A pre-emptive nuclear strike against Russian forces, many of them near populated areas, could claim millions of lives in seconds and lead to a nuclear war that would obliterate humanity.
Even assuming that the US officials threatening Russia do not actually want such an outcome, however, and that they are only trying to intimidate Moscow, there is a sinister objective logic to such threats. (Niles Williamson, Military Madness: US Officials Consider Nuclear Strikes against Russia, World Socialist Website, June 5, 2015)
Ian Buruma’s bewering dat ‘identity warriors’ gebruik maken van een ‘buitengewone bloeddorstigheid’ demonstreert onmiskenbaar hoe absurd het denken van een mainstream-opiniemaker kan zijn. De Britse krant The Guardian berichtte op dinsdag 10 november 2015 onder de kop ‘America's new, more “usable,” nuclear bomb in Europe,’ met betrekking tot de B61 ‘bomb,' waarvan ‘180 are stockpiled in Europe,' een zogeheten 'upgrade' krijgen 'which will make it more “usable” in the eyes of some in the American military.
The $8 billion upgrade to the US B61 nuclear bomb has been widely condemned as an awful lot of money to spend on an obsolete weapon. As an old fashioned ‘dumb’ bomb it has no role in US or NATO nuclear doctrine, but the upgrade has gone ahead anyway, in large part as a result of lobbying by the nuclear weapons laboratories.
In non-proliferation terms however the only thing worse than a useless bomb is a ‘usable’ bomb. Apart from the stratospheric price, the most controversial element of the B61 upgrade is the replacement of the existing rigid tail with one that has moving fins that will make the bomb smarter and allow it to be guided more accurately to a target. Furthermore, the yield can be adjusted before launch, according to the target…
Referring to the B61-12’s enhanced accuracy on a recent PBS Newshour television program, the former head of US Strategic Command, General James Cartwright, made this striking remark:
‘If I can drive down the yield, drive down, therefore, the likelihood of fallout, etc, does that make it more usable in the eyes of some — some president or national security decision-making process? And the answer is, it likely could be more usable.’
In general, it is not a good thing to see the words ‘nuclear bomb’ and ‘usable’ anywhere near each other. Yet they seem to share space in the minds of some of America’s military leaders, as Hans Kristensen of the Federation of American Scientists, points out.’
Cartwright’s confirmation follows General Norton Schwartz, the former U.S. Air Force Chief of Staff, who in 2014 assessed that the increased accuracy would have implications for how the military thinks about using the B61. ‘Without a doubt. Improved accuracy and lower yield is a desired military capability. Without a question,’ he said.
The great thing about nuclear weapons was that their use was supposed to be unthinkable and they were therefore a deterrent to contemplation of a new world war. Once they become ‘thinkable’ we are in a different, and much more dangerous, universe.
It is a universe in which former vice president Dick Cheney has apparently lived for some time. The new biography of George H W Bush has served as a reminder that in the run-up to the first Gulf War, Cheney commissioned a Pentagon study to find out how many tactical nuclear weapons it would take to kill a division of Saddam Hussein’s Republican Guard. The answer was apparently 17.
In his own memoir, Colin Powell, then chair of the Joint Chiefs of Staff, recalled being ordered by Cheney to carry out the assessment against Powell’s own better judgment. As related in Atomic Audit: The Costs and Consequences of US Nuclear Weapons since 1940, edited by Stephen Schwartz:
‘While planning strategy prior to the Gulf, Powell told Secretary of Defence Dick Cheney,
“Let’s not even think about nukes. You know we’re not going to let that genie loose.” Cheney replied, “of course not. But take a look to be thorough.” Powell did and discovered that to “do serious damage to just one armored division dispersed in the desert would require a considerable number of small tactical nuclear weapons. I showed this analysis to Cheney and then had it destroyed.”'
That assessment may have been trashed, but the spirit behind it clearly lives on in the US military mindset and on the right of the US political spectrum - a disturbing and volatile mix.
Natuurlijk wacht de politieke en militaire leiding van de Russische Federatie niet lijdzaam af tot een Amerikaanse opperbevelhebber, in overleg met de militaire top, een nucleair conflict begint. Wanneer er openlijk in de VS wordt gesproken over 'new aerial bombs' dan moet de conclusie zijn dat
putting them into service may considerably lower the threshold for the use of nuclear weapons. Instead of being a means of deterrence, such weapons are potentially becoming battlefield weapons, as was the case during the Cold War.
It is not by chance that in November 2014 former commander of the U.S. strategic command General James Cartwright said that as a result of modernization the B-61 bombs can become ‘more usable.’
Om hun militair-industrieel complex draaiende te houden voert de VS, als leider van de NAVO, permanent de spanning op met Rusland en China, en zien zowel de Russen als de Chinezen zich momenteel gedwongen mee te doen aan een nieuwe wapenwedloop die de wereld nog onveiliger maakt, en Europa wederom verandert in een militair front dat de eerste klappen zal gaan opvangen. Van doorslaggevend belang is dat 'bruikbare' nucleaire wapens niet ter afschrikking zijn, maar als gevechtswapens dienen, waardoor de dreiging van een first-strike aanval aanzienlijk is toegenomen. Vrijdag 11 maart 2016 berichtte de Russische online nieuwswebsite Pravda onder de kop ‘Russia to show tough response to USA's new nuclear bombs in Europe’ het volgende:
Passing new US-made air bombs into service will lower the threshold for the use of nuclear weapons, director of the department for non-proliferation and control of arms at the Russian Foreign Ministry, Mikhail Ulyanov, told the Kommersant newspaper.
According to the Russian diplomat, US officials regularly point out that the new higher accuracy version of the B61 bomb, will be less destructive.
Ulyanov said that the modernization of the American bomb raises ‘serious doubts’ as the bombs have been moved from the category of deterrent weapons to combat weapons.
‘In fact, the state of affairs is not that rosy. The analysis of the performance of the new bombs suggests that their passing into service may significantly lower the threshold of using nuclear weapons. Such weapons potentially become a weapon of the battlefield as it was during the Cold War,’ RIA Novosti (Russische persbureau. svh) quoted Ulyanov as saying.
‘In the military sphere, as a rule, every action is a reaction. I am sure that Russia will show adequate response to passing the new American bombs into service, and the parameters of this response will be determined on the basis of all circumstances,’ said the diplomat.
In accordance with the updated nuclear doctrine of 2010, the US modernizes its nuclear bombs in Europe, Ulyanov said. The Americans plan to build version V61-12 based on four existing variants of the B61 bomb. The new product will have improved accuracy and would be suitable for the use at both strategic and tactical aircraft. The new bomb are to enter service in 2020.
According to the Russian Foreign Ministry representative, the US is trying to create an impression that ‘there is nothing extraordinary about this.’
Dinsdag 31 mei 2016 verscheen de volgende ernstige waarschuwing:
We, the undersigned, are Russians living and working in the USA. We have been watching with increasing anxiety as the current US and NATO policies have set us on an extremely dangerous collision course with the Russian Federation, as well as with China. Many respected, patriotic Americans, such as Paul Craig Roberts, Stephen Cohen, Philip Giraldi, Ray McGovern and many others have been issuing warnings of a looming a Third World War. But their voices have been all but lost among the din of a mass media that is full of deceptive and inaccurate stories that characterize the Russian economy as being in shambles and the Russian military as weak—all based on no evidence. But we — knowing both Russian history and the current state of Russian society and the Russian military, cannot swallow these lies. We now feel that it is our duty, as Russians living in the US, to warn the American people that they are being lied to, and to tell them the truth. And the truth is simply this:
If there is going to be a war with Russia, then the United States will most certainly be destroyed, and most of us will end up dead.
Let us take a step back and put what is happening in a historical context. Russia has suffered a great deal at the hands of foreign invaders, losing 22 million people in World War II. Most of the dead were civilians, because the country was invaded, and the Russians have vowed to never let such a disaster happen again. Each time Russia had been invaded, she emerged victorious. In 1812 Napoleon invaded Russia; in 1814 Russian cavalry rode into Paris. On June 22, 1941, Hitler’s Luftwaffe bombed Kiev; On May 8, 1945, Soviet troops rolled into Berlin.
But times have changed since then. If Hitler were to attack Russia today, he would be dead 20 to 30 minutes later, his bunker reduced to glowing rubble by a strike from a Kalibr supersonic cruise missile launched from a small Russian navy ship somewhere in the Baltic Sea. The operational abilities of the new Russian military have been most persuasively demonstrated during the recent action against ISIS, Al Nusra and other foreign-funded terrorist groups operating in Syria. A long time ago Russia had to respond to provocations by fighting land battles on her own territory, then launching a counter-invasion; but this is no longer necessary. Russia’s new weapons make retaliation instant, undetectable, unstoppable and perfectly lethal.
Thus, if tomorrow a war were to break out between the US and Russia, it is guaranteed that the US would be obliterated. At a minimum, there would no longer be an electric grid, no internet, no oil and gas pipelines, no interstate highway system, no air transportation or GPS-based navigation. Financial centers would lie in ruins. Government at every level would cease to function. US armed forces, stationed all around the globe, would no longer be resupplied. At a maximum, the entire landmass of the US would be covered by a layer of radioactive ash. We tell you this not to be alarmist, but because, based on everything we know, we are ourselves alarmed. If attacked, Russia will not back down; she will retaliate, and she will utterly annihilate the United States.
The US leadership has done everything it could to push the situation to the brink of disaster. First, its anti-Russian policies have convinced the Russian leadership that making concessions or negotiating with the West is futile. It has become apparent that the West will always support any individual, movement or government that is anti-Russian, be it tax-cheating Russian oligarchs, convicted Ukrainian war criminals, Saudi-supported Wahhabi terrorists in Chechnya or cathedral-desecrating punks in Moscow. Now that NATO, in violation of its previous promises, has expanded right up to the Russian border, with US forces deployed in the Baltic states, within artillery range of St. Petersburg, Russia’s second-largest city, the Russians have nowhere left to retreat. They will not attack; nor will they back down or surrender. The Russian leadership enjoys over 80% of popular support; the remaining 20% seems to feel that it is being too soft in opposing Western encroachment. But Russia will retaliate, and a provocation or a simple mistake could trigger a sequence of events that will end with millions of Americans dead and the US in ruins.
Unlike many Americans, who see war as an exciting, victorious foreign adventure, the Russians hate and fear war. But they are also ready for it, and they have been preparing for war for several years now. Their preparations have been most effective. Unlike the US, which squanders untold billions on dubious overpriced arms programs such as the F-35 joint task fighter, the Russians are extremely stingy with their defense rubles, getting as much as 10 times the bang for the buck compared to the bloated US defense industry. While it is true that the Russian economy has suffered from low energy prices, it is far from being in shambles, and a return to growth is expected as early as next year. Senator John McCain once called Russia ‘A gas station masquerading as a country.’ Well, he lied. Yes, Russia is the world’s largest oil producer and second-largest oil exporter, but it is also world’s largest exporter of grain and nuclear power technology. It is as advanced and sophisticated a society as the United States. Russia’s armed forces, both conventional and nuclear, are now ready to fight, and they are more than a match for the US and NATO, especially if a war erupts anywhere near the Russian border.
But such a fight would be suicidal for all sides. We strongly believe that a conventional war in Europe runs a strong chance of turning nuclear very rapidly, and that any US/NATO nuclear strike on Russian forces or territory will automatically trigger a retaliatory Russian nuclear strike on the continental US. Contrary to irresponsible statements made by some American propagandists, American antiballistic missile systems are incapable of shielding the American people from a Russian nuclear strike. Russia has the means to strike at targets in the USA with long-range nuclear as well as conventional weapons.
The sole reason why the USA and Russia have found themselves on a collision course, instead of defusing tensions and cooperating on a wide range of international problems, is the stubborn refusal by the US leadership to accept Russia as an equal partner: Washington is dead set on being the ‘world leader’ and the ‘indispensable nation,’ even as its influence steadily dwindles in the wake of a string of foreign policy and military disasters such as Iraq, Afghanistan, Libya, Syria, Yemen and the Ukraine. Continued American global leadership is something that neither Russia, nor China, nor most of the other countries are willing to accept. This gradual but apparent loss of power and influence has caused the US leadership to become hysterical; and it is but a small step from hysterical to suicidal. America’s political leaders need to be placed under suicide watch.
First and foremost, we are appealing to the commanders of the US Armed Forces to follow the example of Admiral William Fallon, who, when asked about a war with Iran, reportedly replied ‘not on my watch.’ We know that you are not suicidal, and that you do not wish to die for the sake of out-of-touch imperial hubris. If possible, please tell your staff, colleagues and, especially, your civilian superiors that a war with Russia will not happen on your watch. At the very least, take that pledge yourselves, and, should the day ever come when the suicidal order is issued, refuse to execute it on the grounds that it is criminal. Remember that according to the Nuremberg Tribunal ‘To initiate a war of aggression… is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.’ Since Nuremberg, ‘I was just following orders’ is no longer a valid defense; please don’t be war criminals.
We also appeal to the American people to take peaceful but forceful action to oppose any politician or party that engages in irresponsible, provocative Russia-baiting, and that condones and supports a policy of needless confrontation with a nuclear superpower that is capable of destroying America in about an hour. Speak up, break through the barrier of mass media propaganda, and make your fellow Americans aware of the immense danger of a confrontation between Russia and the US.
There is no objective reason why US and Russia should consider each other adversaries. The current confrontation is entirely the result of the extremist views of the neoconservative cult, whose members were allowed to infiltrate the US Federal government under President Bill Clinton, and who consider any country that refuses to obey their dictates as an enemy to be crushed. Thanks to their tireless efforts, over a million innocent people have already died in the former Yugoslavia, in Afghanistan, in Iraq, Libya, Syria, Pakistan, the Ukraine, Yemen, Somalia and in many other countries—all because of their maniacal insistence that the USA must be a world empire, not a just a regular, normal country, and that every national leader must either bow down before them, or be overthrown. In Russia, this irresistible force has finally encountered an immovable object. They must be forced to back down before they destroy us all.
We are absolutely and categorically certain that Russia will never attack the US, nor any EU member state, that Russia is not at all interested in recreating the USSR, and that there is no ‘Russian threat’ or ‘Russian aggression.’ Much of Russia’s recent economic success has a lot to do with the shedding of former Soviet dependencies, allowing her to pursue a ‘Russia first’ policy. But we are just as certain that if Russia is attacked, or even threatened with attack, she will not back down, and that the Russian leadership will not ‘blink.’ With great sadness and a heavy heart they will do their sworn duty and unleash a nuclear barrage from which the United States will never recover. Even if the entire Russian leadership is killed in a first strike, the so-called ‘Dead Hand’ (the ‘Perimetr’ system) will automatically launch enough nukes to wipe the USA off the political map. We feel that it is our duty to do all we can to prevent such a catastrophe.
Evgenia Gurevich, Ph.D.
Victor Katsap, PhD, Sr. Scientist
NuFlare Technology America, Inc.
Andrei Kozhev
Serge Lubomudrov
Dmitry Orlov
The Saker (A. Raevsky)
Dat het Westen inmiddels niet meer is dan ‘rationality without reason,’ zoals de Amerikaanse socioloog C. Wright Mills al in de jaren vijftig stelde, zou toch zelfs voor Buruma duidelijk moeten zijn. Misschien zou hij er goed aan doen Peter Sloterdijk’s Kritiek van de cynische rede (1983) te lezen, waarin deze Duitse filosoof het kernwapen als volgt omschrijft:
De atoombom is eigenlijk de Boeddha van het Westen, een perfecte, abstracte, soevereine apparatuur. Onbeweeglijk rust ze in haar atoomsilo, toppunt van werkelijkheid en toppunt van mogelijkheid. Ze is het summum van de kosmische energie en van het menselijk aandeel daarin, de topprestatie van de mens en zijn vernietigster, een triomf van technische rationaliteit en verheffing daarvan tot het paranoïde. Met de atoombom verlaten wij het gebied van de praktische rede, waar men doeleinden met gepaste middelen nastreeft. De bom is al lang geen middel tot een doel meer, want zij is het mateloze middel dat elk mogelijk doel te boven gaat. Juist omdat zij echter geen middel tot een doel kan zijn, moet zij veranderen in een medium voor de zelfbeleving. Ze is een antropologisch gebeuren, het toppunt van objectivering van de machtsgeest die aan het werk is achter de drift tot zelfbehoud. Als wij haar geconstrueerd hebben om onszelf te 'verdedigen,' dan heeft dat ons in werkelijkheid een onvoorstelbare weerloosheid opgeleverd. De bom is een voltooiing van de mens in zijn 'slechte' vorm. Slechter, intelligenter en defensiever kunnen wij niet meer worden.
In feite is de bom de enige Boeddha die ook door de westerse rede wordt begrepen. Eindeloos zijn haar rust en haar ironie. Haar maakt het niets uit hoe ze haar missie volbrengt, door zwijgend afwachten of als gloeiende wolk; voor haar maakt de aggregatietoestand geen verschil. Net als bij Boeddha is alles wat er te zeggen zou zijn, alleen al door haar bestaan gezegd. De bom is geen zier slechter dan de werkelijkheid, en geen haar destructiever dan wij. Ze vertegenwoordigt slechts onze ontplooiing, een materiële uitbeelding van ons wezen. Ze is reeds belichaamd als iets volmaakts, terwijl wij in onze relatie tot haar nog gespleten zijn. Tegenover een dergelijk apparaat zijn geen strategische overwegingen meer op hun plaats, maar men moet aandachtig luisteren. De bom eist van ons strijd noch berusting, maar zelfbeleving. Wij zijn zelf die bom. Zij is het volmaakte westerse 'subject.' Onze enorme bewapening maakt ons zo weerloos dat wij weer zwak worden, zo zwak dat wij verstandig worden, zo verstandig dat wij bang worden. De enige vraag die blijft is of wij de uitwendige weg kiezen, of de innerlijke — of het inzicht vanuit de bezinning zal komen, of uit de vuurgloed boven de aarde.
Helaas zit de westerling opgescheept met een commercieel bestel waarin een conformist als Ian Buruma als vanzelf naar boven drijft. De commerciële massamedia vormen in feite een grote bedreiging van de mensheid. Meer daarover de volgende keer.
