maandag 9 november 2009

Tuvit Shlomi van het CIDI 17



Tuvit Shlomi. Propaganda.

Ik schrok enigszins toen ik op het Youtube-filmpje zag met wat voor een venijn je sprak toen je zei: 'Ik haat Nederland'. Je was niet in staat om je gedicht gewoon te declameren, maar je spoog als het ware je woorden uit, met een aan hysterie grenzende hatelijkheid. In een ander gedichtje meende ik je te horen zeggen: 'Wij leven in een klaagcultuur met hondenpsychiaters. Wat doe je hier heb ik mijzelf dan ook weleens gevraagd.' Maar als je 'een klaagcultuur' verafschuwt dan vraag ik me af wat je in Israel zoekt, want als ergens het klagen tot cultuur is verheven dan is het wel in het land waar de Klaagmuur staat. De Israeli's bezitten zo mogelijk het grootste aantal klachtencommissies ter wereld, en door hun neurotische fixatie op de joodse Holocaust menen ze dat deze genocide uniek is in de geschiedenis der mensheid, wat het geenszins is. Er zijn talloze joods-Israelische intellectuelen die er keer op keer op wijzen hoe dodelijk deze klaagcultuur is. Het feit dat de Joden in Israel zich alleen kunnen zien als slachtoffer belemmert hen te beseffen dat ze inmiddels beulen zijn geworden. Zo zei de joods-Israelische hoogleraar Idith Zertal tegen me: 'De macht van de bestuurlijke elite berust op de politiek van de angst en dat geldt ook voor het oorlogsapparaat, het leger en de beveiligingsindustrie. De autoriteiten gaan ervan uit dat wij alleen verenigd kunnen worden door een externe, existentiële bedreiging, en die soms hysterische angst wordt door de politieke klasse al decennialang systematisch uitvergroot. De politieke hysterie is zowel een wapen van de elite als een grotendeels onbewuste reactie van de massa, zoals de Amerikaanse historicus Murray Levin terecht schrijft. Het is ‘‘een extreem verlies van normale politieke zelfbeheersing en tevens een in hoge mate foutief inzicht – een vurige kruistocht om een denkbeeldige dreiging te elimineren’’. In werkelijkheid zijn wijzelf onze ergste vijand. Pogo, de stripheld van de Amerikaanse tekenaar Walt Kelly, zegt het treffend: “Wij hebben de vijand ontmoet en hij is ons.” Dat is het ware probleem. Het is hoogste tijd dat de Joden in Israël besluiten wat voor soort samenleving ze willen vormen. En we zullen om een echte democratie te bereiken een fundamentele verandering moeten ondergaan. Maar op dit moment is onze politiek absoluut niet normaal, die wordt bepaald door enerzijds de joodse Geschiedenis en anderzijds door een in stand gehouden en georkestreerde angst.'

Tuvit Shlomi, jouw vraag is legitiem: 'wat doe je hier?' Je zult daar zelf een antwoord op moeten vinden, zowel in het geval je besluit hier te blijven als in het geval je besluit in Israel te gaan wonen, al dan niet in bezet en gestolen gebied. Nederland is het land van de hypocrisie. Israel is het land van de ideologie, en ook dat werkt moordend. De door mij bewonderde joods-Hongaarse auteur Imre Kertesz die alle soorten van tuig voorbij zag komen, van fascisten tot communisten en nu de neoliberalen, schrijft in De verbannen taal:
'Het is in ieder geval een twintigste-eeuws verschijnsel dat politiek en cultuur niet alleen elkaars tegenpolen maar ook elkaars vijanden zijn geworden. Dit is geen natuurlijke ontwikkeling, en de politiek die losgekomen is van de cultuur en die door haar macht een onbegrensde en gewetenloze alleenheerschappij verwerft, zorgt voor enorme verwoestingen -- zoniet in mensenlevens en materieel goed, dan toch in de psyche van de mensen. Het instrument van de verwoesting heet ideologie. In de twintigste eeuw, dit verschrikkelijke tijdperk van verlies van waarden, werden alle waarden tot ideologie. En het ergste is dat de moderne massa, die nooit deel heeft gehad aan cultuur, deze ideologieen als cultuur in zich heeft opgenomen.'

Besef dit Tuvit Shlomi. Jij kunt als propagandist van het CIDI niet de Israelische terreur rechtvaardigen en tegelijkertijd dichter zijn. Politiek en cultuur zijn elkaars tegenpolen geworden. Jouw dichterschap is een pose. Een pose van iemand die koste wat kost op zoek is naar een 'joodse' identiteit. Dat 'joodse' zit evenwel niet in een politieke ideologie als het zionisme, maar in oude humanistische tradities die je in alle culturen kunt terugvinden, en zeker in de 'joodse' cultuur, als je er tenminste voor openstaat.


Geen opmerkingen: