'Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "De Nuance van de NRC 91 " achtergelaten:
Geplaatst door Sonja op stan
Ik hoop dat de EU zo snel mogelijk premier Erdogan prijst voor zijn politiek fatsoen.
vrijdag 30 januari 2009
De Israelische Terreur 727
Turkije heeft het fatsoen en de menselijkheid getoond om de Israelische terreur publiekelijk af te keuren, terwijl de Nederlandse regering ongestraft de Israelische terreur niet alleen goedkeurt, maar ook militair, economisch, diplomatiek en politiek steunt! Video: Debat over Gaza, World Economic Forum in Davos met Ban Ki-moon, Recep Tayyip Erdogan, Amre Moussa en Shimon Peres. Duur: 1:08 uur.
Geplaatst door Sonja op stanop 7:45 PM'
Geplaatst door Sonja op stan
De Nuance van de NRC 91
Afgelopen dinsdag schreef ik: 'Omdat de NRC zichzelf afficheert als een 'kwaliteitskrant', de 'slijpsteen voor de geest', de krant die de 'nuance' zoekt, en dus de meeste pretenties bezit, is het verhelderend om te analyseren hoe het avondblad over de recente Israelische oorlogsmisdaden in Gaza heeft bericht en te kijken in hoeverre die berichtgeving verschilt van die van de andere Nederlandse commerciele massamedia.' Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2009/01/de-nuance-van-de-nrc-82.htmlHet zal de lezers van deze weblog niet verbazen dat ik, na in negen stukken de berichtgeving over het Gaza-bloedbad te hebben geanalyseerd, tot de conclusie kom dat de NRC hier riooljournalistiek bedrijft, aangezien het avondblad bewust vitale informatie verzwijgt, de Israelische oorlogsmisdaden rechtvaardigt of laat rechtvaardigen, aperte leugens verspreidt, en in het algemeen pro-Israel propaganda bedrijft. Zie daarvoor: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=de+nuance+van+de+nrc
Al geruime tijd vragen lezers mij als journalist hoe het mogelijk is dat journalisten, die geacht worden de werkelijkheid te beschrijven, bewust leugens kunnen verspreiden, en dat terwijl er toch in het Westen zogenaamde persvrijheid bestaat. Ik zal proberen die vraag te beantwoorden. Ook ik vraag me af wat nu precies de redenen zijn dat mensen zichzelf en anderen zo kunnen bedriegen.
Enige tijd geleden zag ik een Duitse serie over de inquisitie. En in de derde aflevering, die over de Verlichtingstijd ging, midden achttiende eeuw, werd aandacht besteed aan Pietro Lazzari, een jezuiet en censor, die een lang memorandum over Gallilei schreef voor de bewonderenswaardig rationele paus Benedictus XIV, die een briefwisseling voerde met Voltaire, een vijand van Rome, en hem zelfs 'een genie' noemde. In dat memorandum stelt Lazzari dat de katholieke ban op het werk van Gallilei moest worden opgeheven. Zijn belangrijkste argument was dat de ban weliwaar juist was toen hij in 1616 werd opgelegd, omdat Gallilei zijn theorieen toen nog niet bewezen had, maar dat in de loop der tijden die ideeen wel degelijk waren bevestigd. Een ander, ook nu nog, uiterst relevant argument was dat de inquisitie en de Index volgens Lazzari niet onfeilbaar waren maar fouten konden maken. Geconfronteerd met deze feiten komt de inquisitie tot een absurd compromis, ze wil wel toegeven dat de aarde om de zon draait, maar dat de werken van Gallilei waarin dit wordt aangetoond desondanks verboden dienen te blijven.
Het probleem Gallilei hangt samen met het dieper liggende probleem van het gezag van het Heilig Officie, van de Congregatie van de Index en daarmee van de pausen zelf. Erkennen dat het mogelijk is dat deze roomskatholieke organisaties fouten kunnen maken is iets dat voor vele leden van de inquistitie en de Index onacceptabel was, ondenkbaar in de achttiende eeuw. Volgens de inquisiteurs moest Gallilei daarom tot in de eeuwigheid verboden blijven, want als ze fouten uit het verleden zouden toegeven dan zou elk toekomstig oordeel door twijfel worden bezoedeld. En hiermee zijn we bij de kern van de macht. De macht kan alleen maar bestaan zolang het de onfeilbaarheid kan pretenderen. De macht kan in feite nooit, en zeker niet vaak, toegeven dat het fouten maakt, want dat ondermijnt onmiddellijk zijn gezag. En juist dat gezag is het enige waarop de macht berust. Zelfs geweld kan de macht niet eeuwig beschermen. Macht moet altijd geloofwaardig zijn. En dat heeft weer te maken met de werking van de menselijke geest, met de condition humaine, met datgene wat de mens tot mens maakt.
Ik bedoel daarmee dit: de Mexicaanse dichter Octavio Paz schrijft in De Boog en de Lier: 'De wereld van de mens is de wereld van de betekenis. Deze gedoogt de dubbelzinnigheid, de tegenstrijdigheid, de waanzin of de verwarring, maar niet een gebrek aan betekenis. Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.' Met andere woorden: de mens kan niet leven zonder zin en betekenis. Een zinloos leven is onleefbaar, met als gevolg dat de mens afhankelijk is van mythen, die zijn bestaan betekenis geven. En die mythen verzint hij niet zelf, maar krijgt hij overgedragen via opvoeding en onderwijs. Elke generatie kent mythen. Sommige mythen gaan eeuwen mee, zelfs millennia. Soms verdwijnen ze ineens en worden vervangen door nieuwe mythen. Toen de mythe van God verdween uit Europa kwam daarvoor in de plaats de mythe van de Vooruitgang, de metafysica moest zijn plaats afstaan aan de rationaliteit. Totdat ook die mythe uitgeput raakte en plaats moest maken voor de mythe van het fascisme. En momenteel leven we in een periode die gekenmerkt wordt door rationaliteit zonder rede, die ertoe heeft geleid dat de mens in permanente staat van oorlog verkeert met de ander en met de natuur.
Al deze beschreven factoren spelen mee in het werk van de mensen die in de moderne massamaatschappij de opinies vormen, te weten de journalisten. Het meest helder is dit verwoord door de auteur Milan Kundera die journalisten de ‘termieten van de reductie’ heeft genoemd, termieten die zelfs ‘de grootste liefde terugbrengen tot een geraamte van schrale herinneringen.’ Hij beschrijft van journalisten aldus: ‘Over de hele wereld strooien ze dezelfde simplificaties en cliche’’s uit waarvan mag worden aangenomen dat ze door de meerderheid zullen worden aanvaard, door allen, door de hele mensheid. En het is niet zo belangrijk dat in de verschillende organen van de media de verschillende politieke belangen tot uiting komen. Achter het uiterlijke verschil heerst een en dezelfde geest. Je hoeft de Amerikaanse en Europese opiniebladen maar door te kijken, van rechts zowel als links, van Time tot Der Spiegel: in al die bladen tref je dezelfde kijk op het leven aan, die zich in dezelfde volgorde waarin hun inhoudsopgave is opgebouwd weerspiegelt, in dezelfde rubrieken, dezelfde journalistieke aanpak, dezelfde woordkeus en stijl, in dezelfde artistieke voorkeuren en in dezelfde hierarchie van wat ze belangrijk en onbeduidend achten. De gemeenschappelijke geestesgesteldheid van de massamedia, die schuilgaat achter hun politieke verscheidenheid is de geest van de tijd.’ Zonder overdrijven kan men stellen dat de journalistiek eigenlijk het werk van de inquisitie heeft overgenomen. De journalistiek bepaalt, net als de geestelijkheid vroeger, wat de waarheid is en wat niet, wie de macht behoort te hebben en wie niet. Elke tijd heeft zijn eigen bewakers van de waarheid, want zonder waarheid is het leven betekenisloos en juist dat kan de mens niet aanvaarden. De mens is wat dat betreft door de millennia heen niet wezenlijk veranderd.
Op dit punt aangekomen krijgen we te maken met de factoren macht en gezag. Welnu, terwijl de betrokken Nederlandse correspondenten in Israel weten dat wat ze schrijven niet overeenkomt met de feitelijke wereld kunnen ze net als de inquisitie dit niet publiekelijk toegeven, omdat daarmee niet alleen het gezag van de politiek en het kapitaal aangetast wordt, maar ook hun eigen gezag, en dan stort het hele bouwwerk in elkaar van betekenissen waarmee ze zijn opgegroeid. Dat hele bouwwerk is niet zomaar iets fictiefs, het is een concrete werkelijkheid, die ze diep hebben geinternaliseerd. Dus blijft de NRC-redactie aantoonbare leugens verspreiden. Een voorbeeld daarvan is de bewering dat Hamas het bestand heeft geschonden, terwijl men weet dat Israel het bestand verbrak, zoals Mark Regev, woordvoerder van premier Olmert, op de Britse televisie ruim twee weken geleden moest toegeven. Want als de NRC toegeeft leugens te hebben verspreid dan vervalt onmiddellijk hun rechtvaardiging voor de Israelische oorlogsmisdaden zoals die door de NRC als volgt werd geformuleerd: 'Hamas bood Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief of navenant te reageren'. Het gevolg zou dan zijn dat al hun waarheden als dominostenen 1 voor 1 omvallen en hun geloofwaardigheid vernietigd wordt. En ook nadat de NRC-redactie zes dagen later stelde dat de Israelische strijdkrachten oorlogsmisdaden in Gaza pleegden en zo 'grenzen overschreden' bleef de krant stellen dat in de Gazastrook 'vaak te beluisteren [is] dat Hamas de aanval heeft uitgelokt, of tenminste het excuus heeft verschaft door raketten af te schieten op de dag dat de vorige wapenstilstand een maand geleden ten einde liep’, 0m zo de suggestie te wekken dat het buitensporige Israelische geweld was uitgelokt.
Hoewel de NRC weet dat oorlogsmisdaden volgens het internationaal recht door niets gerechtvaardigd worden, en zeker niet de dood van tenminste 400 Palestijnse kinderen, blijft de krant de slachtoffers de schuld geven van de Israelische terreur. Hier is sprake van hetzelfde absurde compromis als dat welke de inquisitie toepaste. Net zoals de uitspraak van de inquisitie niets te maken had met het geloof, maar alles met macht, heeft de houding van de NRC-redactie niets te maken met journalistiek, maar alles met macht. De krant weet dat als er eenmaal aan zijn gezag wordt gemorreld zijn macht ter discussie staat en het hele bouwwerk van moderne mythen, en de macht die daarop is gebaseerd, ineen stort.
Zo kent elke tijd zijn eigen irrationaliteit. En iedereen die deze irrationaliteit niet erkent zal als dissident worden gemarginaliseerd, net als in de tijd van paus Bendictus XIV. Want juist de dissidenten zijn het gevaarlijkst voor het systeem. Hoe meer ze gelijk hebben des te meer hun informatie verzwegen moet worden. De macht moet onfeilbaar blijven, en zo blijft de zon rond de aarde cirkelen.
De Pro Israel Lobby 105
Henry Siegman, director of the US Middle East Project in New York, is a visiting research professor at SOAS, University of London. He is a former national director of the American Jewish Congress and of the Synagogue Council of America.'Gaza: The Lies of War
Israel’s Lies
Henry Siegman
23 January 2009
BY Henry Siegman
Western governments and most of the Western media have accepted a number of Israeli claims justifying the military assault on Gaza: that Hamas consistently violated the six-month truce thatIsrael observed and then refused to extend it; that Israel therefore had no choice but to destroy Hamas’s capacity to launch missiles into Israeli towns; that Hamas is a terrorist organisation,part of a global jihadi network; and that Israel has acted not only in its own defence but onbehalf of an international struggle by Western democracies against this network.
I am not aware of a single major American newspaper, radio station or TV channel whose coverage ofthe assault on Gaza questions this version of events. Criticism of Israel’s actions, if any (andthere has been none from the Bush administration), has focused instead on whether the IDF’scarnage is proportional to the threat it sought to counter, and whether it is taking adequatemeasures to prevent civilian casualties.
Middle East peacemaking has been smothered in deceptive euphemisms, so let me state bluntly thateach of these claims is a lie. Israel, not Hamas, violated the truce: Hamas undertook to stop firing rockets into Israel; in return, Israel was to ease its throttlehold on Gaza. In fact,during the truce, it tightened it further. This was confirmed not only by every neutralinternational observer and NGO on the scene but by Brigadier General (Res.) Shmuel Zakai, a formercommander of the IDF’s Gaza Division. In an interview in Ha’aretz on 22 December, he accused Israel’s government of having made a ‘central error’ during the tahdiyeh, the six-month period of relative truce, by failing ‘to take advantage of the calm to improve, rather than markedly worsen, the economic plight of the Palestinians of the Strip . . . When you create a tahdiyeh, and the economic pressure on the Strip continues,’ General Zakai said, ‘it is obvious that Hamas will try to reach an improved tahdiyeh, and that their way to achieve this is resumed Qassam fire . . . You cannot just land blows, leave the Palestinians in Gaza in the economic distress they’re in, and expect that Hamas will just sit around and do nothing.’
The truce, which began in June last year and was due for renewal in December, required both parties to refrain from violent action against the other. Hamas had to cease its rocket assaults and prevent the firing of rockets by other groups such as Islamic Jihad (even Israel’s intelligence agencies acknowledged this had been implemented with surprising effectiveness), and Israel had to put a stop to its targeted assassinations and military incursions. This understanding was seriously violated on 4 November, when the IDF entered Gaza and killed six members of Hamas. Hamas responded by launching Qassam rockets and Grad missiles. Even so, it offered to extend the truce, but only on condition that Israel ended its blockade. Israel refused. It could have met its obligation to protect its citizens by agreeing to ease the blockade, but it didn’t even try. It cannot be said that Israel launched its assault to protect its citizens from rockets. It did so to protect its right to continue the strangulation of Gaza’s population.
Everyone seems to have forgotten that Hamas declared an end to suicide bombings and rocket fire when it decided to join the Palestinian political process, and largely stuck to it for more than a year. Bush publicly welcomed that decision, citing it as an example of the success of his campaig for democracy in the Middle East. (He had no other success to point to.) When Hamas unexpectedly won the election, Israel and the US immediately sought to delegitimise the result and embraced Mahmoud Abbas, the head of Fatah, who until then had been dismissed by Israel’s leaders as a ‘plucked chicken’. They armed and trained his security forces to overthrow Hamas; and when Hamas – brutally, to be sure – pre-empted this violent attempt to reverse the result of the first honest democratic election in the modern Middle East, Israel and the Bush administration imposed the blockade.
Israel seeks to counter these indisputable facts by maintaining that in withdrawing Israeli settlements from Gaza in 2005, Ariel Sharon gave Hamas the chance to set out on the path to statehood, a chance it refused to take; instead, it transformed Gaza into a launching-pad for firing missiles at Israel’s civilian population. The charge is a lie twice over. First, for all its failings, Hamas brought to Gaza a level of law and order unknown in recent years, and did so without the large sums of money that donors showered on the Fatah-led Palestinian Authority. It eliminated the violent gangs and warlords who terrorised Gaza under Fatah’s rule. Non-observant Muslims, Christians and other minorities have more religious freedom under Hamas rule than they would have in Saudi Arabia, for example, or under many other Arab regimes.
The greater lie is that Sharon’s withdrawal from Gaza was intended as a prelude to further withdrawals and a peace agreement. This is how Sharon’s senior adviser Dov Weisglass, who was also his chief negotiator with the Americans, described the withdrawal from Gaza, in an interview with Ha’aretz in August 2004:
What I effectively agreed to with the Americans was that part of the settlements [i.e. the major settlement blocks on the West Bank] would not be dealt with at all, and the rest will not be dealt with until the Palestinians turn into Finns . . . The significance [of the agreement with the US] is the freezing of the political process. And when you freeze that process, you prevent the establishment of a Palestinian state and you prevent a discussion about the refugees, the borders and Jerusalem. Effectively, this whole package that is called the Palestinian state, with all that it entails, has been removed from our agenda indefinitely. And all this with [President Bush’s] authority and permission . . . and the ratification of both houses of Congress.
Do the Israelis and Americans think that Palestinians don’t read the Israeli papers, or that when they saw what was happening on the West Bank they couldn’t figure out for themselves what Sharon was up to? Israel’s government would like the world to believe that Hamas launched its Qassam rockets because that is what terrorists do and Hamas is a generic terrorist group. In fact, Hamas is no more a ‘terror organisation’ (Israel’s preferred term) than the Zionist movement was during its struggle for a Jewish homeland. In the late 1930s and 1940s, parties within the Zionist movement resorted to terrorist activities for strategic reasons. According to Benny Morris, it was the Irgun that first targeted civilians. He writes in Righteous Victims that an upsurge of Arab terrorism in 1937 ‘triggered a wave of Irgun bombings against Arab crowds and buses, introducing a new dimension to the conflict’. He also documents atrocities committed during the 1948-49 war by the IDF, admitting in a 2004 interview, published in Ha’aretz, that material released by Israel’s Ministry of Defence showed that ‘there were far more Israeli acts of massacre than I had previously thought . . . In the months of April-May 1948, units of the Haganah were given operational orders that stated explicitly that they were to uproot the villagers, expel them, and destroy the villages themselves.’ In a number of Palestinian villages and towns the IDF carried out organised executions of civilians. Asked by Ha’aretz whether he condemned the ethnic cleansing, Morris replied that he did not:
A Jewish state would not have come into being without the uprooting of 700,000 Palestinians. Therefore it was necessary to uproot them. There was no choice but to expel that population. It was necessary to cleanse the hinterland and cleanse the border areas and cleanse the main roads. It was necessary to cleanse the villages from which our convoys and our settlements were fired on.'
donderdag 29 januari 2009
De Pro Israel Lobby 104
Welk plaatje past niet in deze serie. De winnaar krijgt een enkele reis Israel.Anzi maakte me erop attent dat de christenfundamentalisten in onmin met elkaar leven. De christelijke zionisten die alle leden van het uitverkoren volk zo snel mogelijk naar het beloofde land willen zien vertrekken, zodat hun luchtgod de grote genocide kan beginnen, verschillen van mening. Leest u zelf maar:
'Ruzie over Israël in eindtijdscenario's
Geplaatst: 11 juli 2008 19:41, laatste wijziging: 11 juli 2008 19:41
van onze redactie kerk
BARNEVELD - Christenen voor Israël en Het Zoeklicht liggen met elkaar in de clinch over hun visie op Israël in de eindtijd, de periode voordat Christus terugkeert naar de aarde.
In het blad Israël Aktueel van Christenen voor Israël suggereert ds. Hette Abma dat bij Het Zoeklicht sprake is van een nieuwe vorm van christelijk antisemitisme. Hij doelt op sommige evangelische eindtijdscenario's: het volk Israel zou een grote verdrukking ondervinden, terwijl de christelijke gemeente is 'opgenomen' en de volgelingen van Jezus dus ,,hoog en droog in de hemelse gewesten'' zitten ,,om de bruiloft van het Lam te vieren''. In Het Zoeklicht schrijft directeur ds. Henk Schouten dat de suggestie van antisemitisme ,,mij en andere Israëlvrienden pijn hebben gedaan''. Hij werpt de vraag op wat antisemitisme is. De predikant stelt dat naar de maatstaven van Christenen voor Israël ook Paulus en Jezus zich daar schuldig aan zouden hebben gemaakt. Christenen voor Israël benadrukt als organisatie de betekenis van het Joodse volk in Gods handelen en Het Zoeklicht benadrukt de 'tekenen der tijden' in het licht van een spoedige wederkomst van Christus en toont zich betrokken bij Israel. Dat zet het conflict op scherp. De oorsprong schuilt in twee artikelen uit de hoek van Christenen voor Israël. Het ene is geschreven door internationaal directeur ds. W.J.J. Glashouwer in Profetisch perspectief en het andere door ds. Abma in het juninummer van Israël Aktueel . ,,Sommige christenen hebben Israël nodig in verband met hun toekomstverwachting'', schrijft Abma. ,,Ongetwijfeld beseffen veel mensen vaak niet dat hun betrokkenheid op Israël uitermate hinderlijk kan zijn voor Joden. Dit is vooral het geval wanneer er sprake is van een nauwelijks verholen zendingsdrift.'' En: ,,Het is weer het oude liedje: de zegeningen voor de christelijke kerk, maar het oordeel, de vloek en de rampen zijn voor Israël.'' Hij brengt in herinnering dat deze constatering Glashouwer tot de vraag bracht, of dit nieuw christelijk antisemitisme is. Ook stemt hij in met Glashouwers conclusie dat voor deze mensen ,,Auschwitz kennelijk nog niet erg genoeg was''. Schouten, die schrijft verbijsterd te zijn, legt nadruk op de grote liefde voor Israël van zijn organisatie. Maar deze liefde lijdt niet tot een zwijgen over Jezus Christus, zoals Christenen voor Israël lijkt te doen, schrijft hij. Evenals Jezus en Paulus deden, verlangt hij naar een geestelijke ommekeer bij de Israëliërs. Met een verhaaltje over 'Sam en Moos in de bus' poneert hij de vraag waarmee Joden echt geholpen zijn. Sam krijgt een kistje bloembollen uit Nederland (Christenen voor Israël houdt al vele jaren bloembollenacties voor Israël, red.) en daar is hij erg enthousiast over. Moos daarentegen krijgt een Nieuwe Testament. ,,Zo heeft hij ontdekt dat Jezus de Messias is. Dan volgt een grote explosie, de bus en al haar inzittenden worden weggevaagd. Natuurlijk een fictief verhaal, maar niet ondenkbaar. De vraag is ernstig, wie is echt geholpen vanuit Nederland: Sam of Moos? Wie heeft echte liefde bewezen en wat is antisemitisch?'', aldus Schouten.'
Geplaatst: 11 juli 2008 19:41, laatste wijziging: 11 juli 2008 19:41
van onze redactie kerk
BARNEVELD - Christenen voor Israël en Het Zoeklicht liggen met elkaar in de clinch over hun visie op Israël in de eindtijd, de periode voordat Christus terugkeert naar de aarde.
In het blad Israël Aktueel van Christenen voor Israël suggereert ds. Hette Abma dat bij Het Zoeklicht sprake is van een nieuwe vorm van christelijk antisemitisme. Hij doelt op sommige evangelische eindtijdscenario's: het volk Israel zou een grote verdrukking ondervinden, terwijl de christelijke gemeente is 'opgenomen' en de volgelingen van Jezus dus ,,hoog en droog in de hemelse gewesten'' zitten ,,om de bruiloft van het Lam te vieren''. In Het Zoeklicht schrijft directeur ds. Henk Schouten dat de suggestie van antisemitisme ,,mij en andere Israëlvrienden pijn hebben gedaan''. Hij werpt de vraag op wat antisemitisme is. De predikant stelt dat naar de maatstaven van Christenen voor Israël ook Paulus en Jezus zich daar schuldig aan zouden hebben gemaakt. Christenen voor Israël benadrukt als organisatie de betekenis van het Joodse volk in Gods handelen en Het Zoeklicht benadrukt de 'tekenen der tijden' in het licht van een spoedige wederkomst van Christus en toont zich betrokken bij Israel. Dat zet het conflict op scherp. De oorsprong schuilt in twee artikelen uit de hoek van Christenen voor Israël. Het ene is geschreven door internationaal directeur ds. W.J.J. Glashouwer in Profetisch perspectief en het andere door ds. Abma in het juninummer van Israël Aktueel . ,,Sommige christenen hebben Israël nodig in verband met hun toekomstverwachting'', schrijft Abma. ,,Ongetwijfeld beseffen veel mensen vaak niet dat hun betrokkenheid op Israël uitermate hinderlijk kan zijn voor Joden. Dit is vooral het geval wanneer er sprake is van een nauwelijks verholen zendingsdrift.'' En: ,,Het is weer het oude liedje: de zegeningen voor de christelijke kerk, maar het oordeel, de vloek en de rampen zijn voor Israël.'' Hij brengt in herinnering dat deze constatering Glashouwer tot de vraag bracht, of dit nieuw christelijk antisemitisme is. Ook stemt hij in met Glashouwers conclusie dat voor deze mensen ,,Auschwitz kennelijk nog niet erg genoeg was''. Schouten, die schrijft verbijsterd te zijn, legt nadruk op de grote liefde voor Israël van zijn organisatie. Maar deze liefde lijdt niet tot een zwijgen over Jezus Christus, zoals Christenen voor Israël lijkt te doen, schrijft hij. Evenals Jezus en Paulus deden, verlangt hij naar een geestelijke ommekeer bij de Israëliërs. Met een verhaaltje over 'Sam en Moos in de bus' poneert hij de vraag waarmee Joden echt geholpen zijn. Sam krijgt een kistje bloembollen uit Nederland (Christenen voor Israël houdt al vele jaren bloembollenacties voor Israël, red.) en daar is hij erg enthousiast over. Moos daarentegen krijgt een Nieuwe Testament. ,,Zo heeft hij ontdekt dat Jezus de Messias is. Dan volgt een grote explosie, de bus en al haar inzittenden worden weggevaagd. Natuurlijk een fictief verhaal, maar niet ondenkbaar. De vraag is ernstig, wie is echt geholpen vanuit Nederland: Sam of Moos? Wie heeft echte liefde bewezen en wat is antisemitisch?'', aldus Schouten.'
En daarbij: God's wegen zijn ondoorgrondelijk en zelden aangenaam.
De Israelische Oorlogsmisdaden 40
'ADALAH'S NEWSLETTER Volume 56, January 2009
Israeli Supreme Court Rejects Petitions filed by Human Rights Organizations Concerning Attacks against Medical Teams, Evacuation of the Wounded, and Repair of Electricity and Water Infrastructure in the Gaza Strip
Israeli Supreme Court Rejects Petitions filed by Human Rights Organizations Concerning Attacks against Medical Teams, Evacuation of the Wounded, and Repair of Electricity and Water Infrastructure in the Gaza Strip
In early January 2009, human rights groups in Israel submitted two petitions to the Supreme Court against the Israeli military challenging its actions against Palestinian civilians in the Gaza Strip in violation in international humanitarian and human rights law. The petitions were based on information that the army was shelling and firing at medical teams and ambulances in Gaza, preventing and delaying the evacuation of the injured, and that essential infrastructure, including the electricity and water systems necessary to the survival of the civilian population had broken down.
The Supreme Court rejected the two petitions on 19 January 2009. In its ruling, the court determined that there was no legal dispute between the parties regarding the obligations that apply to the State of Israel and their relevance to the petitions. According to the ruling, the disagreement turned on the way in which these obligations were fulfilled (para.17 of the ruling). The court ruled that, in light of the establishment by the state of humanitarian mechanisms, “we must hope that the humanitarian array of measures will operate as required and in accordance with its obligations” (paras. 23 and 27).
The court unquestioningly accepted the state’s claims to have respected international law, despite the evidence and affidavits presented by the petitioners, reports from international aid organizations and media reports that clearly showed repeated violations. Although the petitioners had sought urgent and immediate action, the court issued its rulings about two weeks after the petitions were filed and two days after the end of fighting. The timing of the decision indicates that the court did not give serious consideration to the principle of an effective of legal remedy, which mandates a prompt hearing and decision.
The first petition was filed by Adalah Attorney Fatmeh El-'Ajou on 6 January 2009 in Adalah's own name and on behalf of Physicians for Human Rights-Israel (PHR-I), the Public Committee Against Torture in Israel (PCATI), Gisha, Bimkom, the Association for Civil Rights in Israel (ACRI), HaMoked, and Yesh Din. The petition challenged Israeli military attacks targeting ambulances and medical teams engaged in carrying out their duties in assisting the wounded, and the delays imposed by Israel on the evacuation the injured to hospitals in Gaza for medical treatment.
The second petition was filed on 7 January 2009 by Attorney Sari Bashi of Gisha in Gisha's own name and on behalf of Bimkom, ACRI, PCATI, HaMoked, Yesh Din, Adalah, PHR-I, and Rabbis for Human Rights. In the petition, the organizations demanded that the court order the State of Israel to ensure the supply and transport of fuel to Gaza, in particular to power plants and the water and sewage systems. The petitioners further demanded the repair of the electricity grid, particularly the electric lines that were disabled due to the collapse of the water and sewage systems. As a result, the electric supply was cut off from approximately one million Gaza residents, hospitals, and vital systems, around 800,000 people had no water, and raw sewage was flowing through the streets.
The petitioners provided the court with frequent updates regarding the facts on the ground and the unmet humanitarian needs of civilians. Data was brought before the court concerning attacks against medical teams, even after they had coordinated their evacuation work with the Israeli army, as demanded by Israel; oftentimes medical assistance delays lasted for many days. Data on the status of Gaza’s electricity and water and the ramifications for the health systems and the civilian population were also provided to the court, as well as reports by UN and other humanitarian agencies. Both sets of petitioners argued that, despite the existence of humanitarian mechanisms, violations of IHL continued to be committed regarding the protection of medical teams and facilities, the evacuation of the wounded, protecting the civilian population and ensuring vital services.
In response to this evidence, the state argued that the court should dismiss the petitions on the grounds that the petitioners' cases were non-justiciable (matters inappropriate to bring before a court). Further, the state claimed that Israel was adhering to the applicable rules of IHL. Concerning the first petition, the respondents announced that the guidelines issued to the military forces operating in the field are to avoid attacking medical teams and ambulances performing their duties, except in cases where it is clear that the ambulances were being abused for belligerent purposes against the army. The state also claimed that the army was enabling the evacuation of the injured for medical treatment subject to the “complex realities” of the fighting. These claims are contradicted by the petitioners' evidence according to which medical teams were unjustifiably attacked in violation of these guidelines.
Regarding the electricity cuts and damage to infrastructure, the state argued that in the context of the hostilities it had been impossible to completely avoid striking the local electric grid, adding that even in the midst of fighting efforts were made to repair damaged electric lines. The state further claimed to be working to allow a maximal supply of electricity to enter the Gaza Strip, subject to the security constraints. The state did not respond to the petitioners' evidence, which indicated that the scope of the attacks on Gaza’s infrastructure was far wider than the respondents had depicted before the court, and that hundreds of thousands of people and vital service buildings remain without electricity and water supplies.Case Citations: HCJ 201/09, Physicians for Human Rights-Israel, et al. v. The Prime Minister, et al. (decision delivered 19.1.09) and HCJ 248/09, Gisha, et al. v. The Minister of Defense (decision delivered 19.1.09)
Decision of the Supreme Court (19.1.09)'
The Supreme Court rejected the two petitions on 19 January 2009. In its ruling, the court determined that there was no legal dispute between the parties regarding the obligations that apply to the State of Israel and their relevance to the petitions. According to the ruling, the disagreement turned on the way in which these obligations were fulfilled (para.17 of the ruling). The court ruled that, in light of the establishment by the state of humanitarian mechanisms, “we must hope that the humanitarian array of measures will operate as required and in accordance with its obligations” (paras. 23 and 27).
The court unquestioningly accepted the state’s claims to have respected international law, despite the evidence and affidavits presented by the petitioners, reports from international aid organizations and media reports that clearly showed repeated violations. Although the petitioners had sought urgent and immediate action, the court issued its rulings about two weeks after the petitions were filed and two days after the end of fighting. The timing of the decision indicates that the court did not give serious consideration to the principle of an effective of legal remedy, which mandates a prompt hearing and decision.
The first petition was filed by Adalah Attorney Fatmeh El-'Ajou on 6 January 2009 in Adalah's own name and on behalf of Physicians for Human Rights-Israel (PHR-I), the Public Committee Against Torture in Israel (PCATI), Gisha, Bimkom, the Association for Civil Rights in Israel (ACRI), HaMoked, and Yesh Din. The petition challenged Israeli military attacks targeting ambulances and medical teams engaged in carrying out their duties in assisting the wounded, and the delays imposed by Israel on the evacuation the injured to hospitals in Gaza for medical treatment.
The second petition was filed on 7 January 2009 by Attorney Sari Bashi of Gisha in Gisha's own name and on behalf of Bimkom, ACRI, PCATI, HaMoked, Yesh Din, Adalah, PHR-I, and Rabbis for Human Rights. In the petition, the organizations demanded that the court order the State of Israel to ensure the supply and transport of fuel to Gaza, in particular to power plants and the water and sewage systems. The petitioners further demanded the repair of the electricity grid, particularly the electric lines that were disabled due to the collapse of the water and sewage systems. As a result, the electric supply was cut off from approximately one million Gaza residents, hospitals, and vital systems, around 800,000 people had no water, and raw sewage was flowing through the streets.
The petitioners provided the court with frequent updates regarding the facts on the ground and the unmet humanitarian needs of civilians. Data was brought before the court concerning attacks against medical teams, even after they had coordinated their evacuation work with the Israeli army, as demanded by Israel; oftentimes medical assistance delays lasted for many days. Data on the status of Gaza’s electricity and water and the ramifications for the health systems and the civilian population were also provided to the court, as well as reports by UN and other humanitarian agencies. Both sets of petitioners argued that, despite the existence of humanitarian mechanisms, violations of IHL continued to be committed regarding the protection of medical teams and facilities, the evacuation of the wounded, protecting the civilian population and ensuring vital services.
In response to this evidence, the state argued that the court should dismiss the petitions on the grounds that the petitioners' cases were non-justiciable (matters inappropriate to bring before a court). Further, the state claimed that Israel was adhering to the applicable rules of IHL. Concerning the first petition, the respondents announced that the guidelines issued to the military forces operating in the field are to avoid attacking medical teams and ambulances performing their duties, except in cases where it is clear that the ambulances were being abused for belligerent purposes against the army. The state also claimed that the army was enabling the evacuation of the injured for medical treatment subject to the “complex realities” of the fighting. These claims are contradicted by the petitioners' evidence according to which medical teams were unjustifiably attacked in violation of these guidelines.
Regarding the electricity cuts and damage to infrastructure, the state argued that in the context of the hostilities it had been impossible to completely avoid striking the local electric grid, adding that even in the midst of fighting efforts were made to repair damaged electric lines. The state further claimed to be working to allow a maximal supply of electricity to enter the Gaza Strip, subject to the security constraints. The state did not respond to the petitioners' evidence, which indicated that the scope of the attacks on Gaza’s infrastructure was far wider than the respondents had depicted before the court, and that hundreds of thousands of people and vital service buildings remain without electricity and water supplies.Case Citations: HCJ 201/09, Physicians for Human Rights-Israel, et al. v. The Prime Minister, et al. (decision delivered 19.1.09) and HCJ 248/09, Gisha, et al. v. The Minister of Defense (decision delivered 19.1.09)
Decision of the Supreme Court (19.1.09)'
De Nuance van de NRC 90
Na binnen drie weken vier keer van houding te zijn veranderd wat betreft de Israelische oorlogsmisdaden, maakte de NRC maandag 26 januari 2009 opnieuw een ommezwaai door correspondent Alexander Weissink te laten suggereren dat Hamas zijn steun onder de Palestijnen koopt. Onder de kop ‘kritiek op Hamas in de Gazastrook. Hamas deelt dollars uit’ schrijft Weissink: ‘Het lijkt sterk op een poging van de militante Hamas-beweging om harten te winnen na het offensief van Israel.’Let vooral ook op de kwalificaties, Hamas kan niet zonder het bijvoeglijk naamwoord ‘militant’, want in tegenstelling tot het corrupte Fatah weigert Hamas de voortgaande Israelische illegale bezetting, belegering en landroof lijdzaam te accepteren. Fatah moet als zinnig alternatief worden geportretteerd in de ‘kwaliteitskrant’ terwijl algemeen bekend is dat die groepering niet alleen de democratische verkiezingen verloor, maar ook nog eens gehaat wordt vanwege corruptie en collaboratie met de onderdrukker. Zo berichtte de Volkskrant: ‘De 73-jarige Abbas, een veteraan van het Israëlisch-Palestijnse vredesproces, geniet steun van Brussel tot Washington en Mekka. Maar onder zijn volk heeft hij krediet verspeeld. Aan het begin van de Gaza-oorlog gaf hij Hamas er de schuld van de Israëlische aanval zelf over zich te hebben afgeroepen. Hoezeer dat ook in het Westen als moedig is geïnterpreteerd, onder Palestijnen heeft hij zich er niet geliefd mee gemaakt. Zijn door Amerika getrainde troepen – bedoeld om Palestijnen op de Westoever een veilig gevoel te geven – hebben daarnaast solidariteitsdemonstraties met Gaza neergeslagen.’ Zie: http://www.volkskrant.nl/buitenland/article1136051.ece
En ook de volgende kwalificatie van Weissink is tendentieus bedoeld. De grootscheepse door onder andere Amnesty International gedocumenteerde Israelische oorlogsmisdaden en het massale geweld van ‘de Joodse staat’, dat door de VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon werd veroordeeld als 'gruwelijk', heet in Weissinks Newspeak ‘offensief’.
Deze pro-Israel propagandist probeert Hamas zoveel mogelijk als het grote kwaad af te schilderen wanneer hij schrijft dat een hoge Hamas-functionaris, die namens zijn organisatie de getroffen bevolking enigszins financieel probeert te ondersteunen, ‘ontkent dat het geld is bedoeld om het volk te binden aan Hamas.’ De schade wordt geschat op 2 miljard en Hamas heeft ongeveer 50 miljoen uitgedeeld, een druppel op de gloeiende plaat, 2,5 procent van het totaal. Desondanks doet de NRC-journalist het voorkomen alsof Hamas probeert de steun van 'het volk' te kopen. Hij zou natuurlijk dit nooit suggereren wanneer de Israelische overheid getroffen Joden financieel zou helpen.
En ook de volgende kwalificatie van Weissink is tendentieus bedoeld. De grootscheepse door onder andere Amnesty International gedocumenteerde Israelische oorlogsmisdaden en het massale geweld van ‘de Joodse staat’, dat door de VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon werd veroordeeld als 'gruwelijk', heet in Weissinks Newspeak ‘offensief’.
Deze pro-Israel propagandist probeert Hamas zoveel mogelijk als het grote kwaad af te schilderen wanneer hij schrijft dat een hoge Hamas-functionaris, die namens zijn organisatie de getroffen bevolking enigszins financieel probeert te ondersteunen, ‘ontkent dat het geld is bedoeld om het volk te binden aan Hamas.’ De schade wordt geschat op 2 miljard en Hamas heeft ongeveer 50 miljoen uitgedeeld, een druppel op de gloeiende plaat, 2,5 procent van het totaal. Desondanks doet de NRC-journalist het voorkomen alsof Hamas probeert de steun van 'het volk' te kopen. Hij zou natuurlijk dit nooit suggereren wanneer de Israelische overheid getroffen Joden financieel zou helpen.
En het suggereren en impliceren gaat verder, riooljournalistiek kent geen ondergrens. De NRC laat Weissink over de Hamas-functionaris schrijven: ‘Abu Asker gelooft niet dat de bevolking Hamas verantwoordelijk houdt voor het verlies van levens en de immense schade die de Israelische aanvallen hebben verricht.’ Et voila, daar is hij weer, de ommezwaai, het avondblad is weer terug bij zijn oorspronkelijk standpunt van 29 december 2008 dat Hamas de Israelische oorlogsmisdaden heeft uitgelokt. De aantoonbare leugen dat ''Hamas Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief bood om navenant te reageren'' is terug van weggeweest. De Israelische oorlogsmisdaden worden opnieuw gerechtvaardigd door Hamas de schuld ervan te geven.
Alexander Weissink voert zijn opdracht om Hamas zoveel mogelijk te criminaliseren met hartstocht uit, want zonder feiten te geven, zonder namen te noemen, zonder een diepgaand onderzoek te hebben gepleegd schrijft hij lukraak: ‘opvallend veel mensen in de Gazastrook [spreken] zich openlijk uit tegen Hamas. Iedereen houdt Israel verantwoordelijk voor de gewelddadigheden, maar ook valt vaak te beluisteren dat Hamas de aanval heeft uitgelokt, of tenminste het excuus heeft verschaft door raketten af te schieten op de dag dat de vorige wapenstilstand een maand geleden ten einde liep.’
Geheel volgens de consensus in Nederland verzwijgt Weissink, net als NRC-correspondent Guus Valk, het feit dat niet Hamas, maar Israel het bestand verbrak, zoals Mark Regev, woordvoerder van premier Olmert, op de Britse televisie ruim twee weken geleden moest toegeven. Ondanks het feit dat Hamas het bestand meer dan 5 maanden had gehandhaafd, en er in die tijd geen Israelische slachtoffers waren gevallen, vielen op 4 november 2008 de Israelische strijdkrachten een groep Palestijnen aan, waarbij 6 -- volgens Israel -- Hamasleden gedood werden. De NRC verzwijgt tot nu toe nog steeds deze informatie, die cruciaal is voor de redactionele rechtvaardiging van de Israelische oorlogsmisdaden. De NRC-bewering dat 'Hamas bood Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief of navenant te reageren' is onjuist gebleken. Zie: http://www.youtube.com/watch?v=SILJxPTqjAM
Maar deze informatie past niet binnen de pro-Israel propaganda en moet dus geheim blijven. De lezers mogen dit niet weten, want anders blijkt hoe ideologisch gekleurd de journalistiek van de NRC is. Israel mag niet de schuld van het geweld krijgen en aan dat directief dienen de NRC journalisten zich te houden. En dus moet ook verzwegen worden dat tijdens het bestand van Hamas Israel de grenzen van Gaza weigerde te openen, waardoor de humanitaire crisis alleen maar toenam. Met andere woorden: Israel heeft geen rechtvaardiging nodig om de bewoners van Gaza te blijven terroriseren. Met of zonder bestand blijft ‘de Joodse natie’ de Palestijnse bevolking het leven tot een hel maken, zoals Karen Koning Abu Zaid, hoofd van de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), aan het begin van 2008 duidelijk maakte toen ze schreef "Gaza is on the threshold of becoming the first territory to be intentionally reduced to a state of abject destitution, with the knowledge, acquiescence and - some would say - encouragement of the international community." Zie: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jan/23/israelandthepalestinians.world
Alexander Weissink voert zijn opdracht om Hamas zoveel mogelijk te criminaliseren met hartstocht uit, want zonder feiten te geven, zonder namen te noemen, zonder een diepgaand onderzoek te hebben gepleegd schrijft hij lukraak: ‘opvallend veel mensen in de Gazastrook [spreken] zich openlijk uit tegen Hamas. Iedereen houdt Israel verantwoordelijk voor de gewelddadigheden, maar ook valt vaak te beluisteren dat Hamas de aanval heeft uitgelokt, of tenminste het excuus heeft verschaft door raketten af te schieten op de dag dat de vorige wapenstilstand een maand geleden ten einde liep.’
Geheel volgens de consensus in Nederland verzwijgt Weissink, net als NRC-correspondent Guus Valk, het feit dat niet Hamas, maar Israel het bestand verbrak, zoals Mark Regev, woordvoerder van premier Olmert, op de Britse televisie ruim twee weken geleden moest toegeven. Ondanks het feit dat Hamas het bestand meer dan 5 maanden had gehandhaafd, en er in die tijd geen Israelische slachtoffers waren gevallen, vielen op 4 november 2008 de Israelische strijdkrachten een groep Palestijnen aan, waarbij 6 -- volgens Israel -- Hamasleden gedood werden. De NRC verzwijgt tot nu toe nog steeds deze informatie, die cruciaal is voor de redactionele rechtvaardiging van de Israelische oorlogsmisdaden. De NRC-bewering dat 'Hamas bood Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief of navenant te reageren' is onjuist gebleken. Zie: http://www.youtube.com/watch?v=SILJxPTqjAM
Maar deze informatie past niet binnen de pro-Israel propaganda en moet dus geheim blijven. De lezers mogen dit niet weten, want anders blijkt hoe ideologisch gekleurd de journalistiek van de NRC is. Israel mag niet de schuld van het geweld krijgen en aan dat directief dienen de NRC journalisten zich te houden. En dus moet ook verzwegen worden dat tijdens het bestand van Hamas Israel de grenzen van Gaza weigerde te openen, waardoor de humanitaire crisis alleen maar toenam. Met andere woorden: Israel heeft geen rechtvaardiging nodig om de bewoners van Gaza te blijven terroriseren. Met of zonder bestand blijft ‘de Joodse natie’ de Palestijnse bevolking het leven tot een hel maken, zoals Karen Koning Abu Zaid, hoofd van de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), aan het begin van 2008 duidelijk maakte toen ze schreef "Gaza is on the threshold of becoming the first territory to be intentionally reduced to a state of abject destitution, with the knowledge, acquiescence and - some would say - encouragement of the international community." Zie: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jan/23/israelandthepalestinians.world
En hoewel de NRC dit weet verzwijgt de redactie deze informatie. Dat alles om de simpele reden dat de NRC anders Hamas niet meer de schuld kan geven van de Israelische oorlogsmisdaden, waarover overigens de ‘slijpsteen voor de geest’ nog steeds geen deskundig en gedocumenteerd artikel heeft geschreven omdat die informatie ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.'
Het dieptepunt van journalistiek onfatsoen bereikt Weissink aan het eind van zijn propagandastuk wanneer de correspondent schrijft hoe hij met de Hamas-functionaris voor diens 'compleet verwoeste huis' staat. Weissink: ‘Als directeur-generaal van het ministerie van Religieuze Zaken van de Hamas-regering in de Gazastrook was hij een doelwit van de Israelische strijdkrachten. Als hij niet geliquideerd moest worden, dan zeker gestraft. Op 6 januari werd hij rond middernacht per telefoon gewaarschuwd dat zijn huis gebombardeerd zou worden. Hij kreeg vijf minuten om te vertrekken. “Godzijdank wisten we op tijd te ontkomen.” De buren hadden minder geluk. Tien van hen kwamen om het leven. Anderen verloren hun ledematen. Voelt hij zich schuldig? “U moet Israel daarop aanspreken”.’ Maar dat nu doet Weissink niet, in geen duizend jaar. Liever schrijft hij dat ‘anderen hun ledematen verloren,’ dus ‘anderen’ dan de Hamas-functionaris en diens vrouw en kinderen. Die hadden hun ledematen moeten verliezen, zo impliceert de NRC-journalist, wanneer hij vraagt: ‘Voelt hij zich niet schuldig?’ Schuldig voor de Israelische oorlogsmisdaden. Deze man had met zijn vrouw en kinderen kennelijk moeten blijven zitten omdat zij 'zeker gestraft' moesten worden voor hun verzet tegen de Israelische terreur. En nu dit niet is gebeurd moet hij zich 'schuldig' voelen. Weissink is ziek. Dit is geen journalistiek meer, maar pure propaganda. Zou de journalist hetzelfde gevraagd hebben aan een Joodse slachtoffer in Israel, die net zijn buren had verloren? Nee, natuurlijk, en het onderscheid dat Weissink aanbrengt typeert hem nu als racist. Er is geen ander woord voor.
Meer over de riooljournalistiek van de krant die stelt de ‘nuance’ te zoeken in een volgend stuk.
Het dieptepunt van journalistiek onfatsoen bereikt Weissink aan het eind van zijn propagandastuk wanneer de correspondent schrijft hoe hij met de Hamas-functionaris voor diens 'compleet verwoeste huis' staat. Weissink: ‘Als directeur-generaal van het ministerie van Religieuze Zaken van de Hamas-regering in de Gazastrook was hij een doelwit van de Israelische strijdkrachten. Als hij niet geliquideerd moest worden, dan zeker gestraft. Op 6 januari werd hij rond middernacht per telefoon gewaarschuwd dat zijn huis gebombardeerd zou worden. Hij kreeg vijf minuten om te vertrekken. “Godzijdank wisten we op tijd te ontkomen.” De buren hadden minder geluk. Tien van hen kwamen om het leven. Anderen verloren hun ledematen. Voelt hij zich schuldig? “U moet Israel daarop aanspreken”.’ Maar dat nu doet Weissink niet, in geen duizend jaar. Liever schrijft hij dat ‘anderen hun ledematen verloren,’ dus ‘anderen’ dan de Hamas-functionaris en diens vrouw en kinderen. Die hadden hun ledematen moeten verliezen, zo impliceert de NRC-journalist, wanneer hij vraagt: ‘Voelt hij zich niet schuldig?’ Schuldig voor de Israelische oorlogsmisdaden. Deze man had met zijn vrouw en kinderen kennelijk moeten blijven zitten omdat zij 'zeker gestraft' moesten worden voor hun verzet tegen de Israelische terreur. En nu dit niet is gebeurd moet hij zich 'schuldig' voelen. Weissink is ziek. Dit is geen journalistiek meer, maar pure propaganda. Zou de journalist hetzelfde gevraagd hebben aan een Joodse slachtoffer in Israel, die net zijn buren had verloren? Nee, natuurlijk, en het onderscheid dat Weissink aanbrengt typeert hem nu als racist. Er is geen ander woord voor.
Meer over de riooljournalistiek van de krant die stelt de ‘nuance’ te zoeken in een volgend stuk.
Zie website van Alexander Weissink : http://indekrant.blogspot.com/2009/01/gazastrook_27.html#comment-form
Reacties worden door hem vooraf gecensureerd.
De Nuance van de NRC 89
Het redactioneel beleid van de NRC met betrekking tot het Midden-Oosten is ronduit duizelingwekkend. Nadat het avondblad eerst de recente Israelische oorlogsmisdaden in de Gazastrook had gerechtvaardigd, verklaarde de krant zes dagen later dat er 'grenzen overschreden' waren. Maar negen dagen nadien liet de krant -- ditmaal een buitenstaander -- de Israelische oorlogsmisdaden opnieuw rechtvaardigen. Vervolgens kreeg de 'kwaliteitskrant' weer oog voor de Israelische oorlogsmisdaden toen het tien dagen later, op zaterdag 24 januari 2009, de volgende opmerking publiceerde van de 85-jarige joods-Israelische vredesactivist Uri Avnery: 'De schaal van verwoesting in de Gazastrook, het gemak waarmee 1300 Palestijnen werden gedood, heeft me verbijsterd. Van mijn land maakte zich een collectieve hysterie meester.' Inderdaad, om duizelig van te worden, 'de slijpsteen voor de geest' waait met alle winden mee. In het artikel van 24 januari j.l. verstrekt correspondent Guus Valk ineens informatie die hij voorheen angstvallig had verzwegen, zoals bijvoorbeeld het feit dat de linkse en rechtse zionisten politiek niet wezenlijk van elkaar verschillen. Onder de stellige kop 'Oorlog is prima. Israel evalueert de aanval op Gaza', schrijft Valk: 'Volgens Beilin is dit het verschil tussen links en rechts in Israel. Rechts zegt: oorlog is altijd prima. Links zegt: oorlog is prima, maar het moet niet te lang duren.' En wel omdat een oorlog die te lang duurt een 'rampzalig effect op het imago van Israel in de buitenwereld' heeft, aldus de als progressief te boek staande Beilin, die eraan toevoegde dat 'oorlog soms goed [is] en noodzakelijk, vind ik. Maar in dit geval duurde het veel te lang.' Ook over een ander feit, dat de NRC al vele jaren verzwijgt, wordt in Valk's artikel gesproken, te weten de 'IJzeren Muur-strategie' van de zionistische bewonderaar van de fascistische Mussolini, Ze'ev Jabotinsky.
Even ter introductie: bijna twee decennia geleden interviewde ik de militair strateeg generaal Harkabi, voormalig hoofd van de Israelische militaire inlichtingendienst. Hij zei toen tegen me: 'Ik geloof dat Shamir ervan overtuigd is dat het conflict een uitputtingsoorlog is, dat de tijd in ons voordeel werkt, en dat de Palestijnen uiteindelijk vermoeid zullen raken en zullen vertrekken en dat we ze daar een handje bij kunnen helpen. Hij denkt in termen van verdrijven, maar dan niet als een eenmalige gebeurtenis, zoals in 1948. Shamir ziet het als een proces waarbij de omstandigheden zo erbarmelijk worden gemaakt dat ze vanuit zichzelf vertrekken en ons het land leeg zullen nalaten. Hoe dan ook, of het een eenmalige gebeurtenis dan wel een proces, maakt niet zo veel uit, waar het om draait is de gedachte dat de Palestijnen moeten verdwijnen. Centraal in deze opvatting staat de ideologie van Jabotinsky, geestelijk vader van de Irgun van Begin en de Lehi van Shamir, ondergrondse bewegingen die tijdens de Britse mandaatperiode met geweld en terrorisme de stichting van een Joodse staat nastreefden. Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: “De Jordaan heeft twee oevers – de ene is van ons en zo ook de andere.” Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering-Shamir door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren.'
Deze 'rechtse' Ze'ev Jabotinsky behoort samen met 'linkse' David Ben-Gurion tot de belangrijkste grondleggers van 'de Joodse staat'. Het enige verschil tussen de twee is dat wat Ben-Goerion dacht, Jabotinsky openlijk uitsprak. Zijn logica was ijzersterk. Hij schreef dit:
'Zionist colonization must either stop, or else proceed regardless of the native population. Which means that it can proceed and develop only under the protection of a power that is independent of the native population behind an iron wall, which the native population cannot breach.' En wat die ijzeren muur in de praktijk is weten de Paleastijnen maar al te goed, de Israelische strijdkrachten.
Voor wie geinteresseerd is: 'Vladimir Jabotinsky, November 1923, father of the Zionist right, ideological mentor of Menchem Begin, Ariel Sharon, the Likud Party and the expansionist policies of the successive Israeli governments, from the right as well as from the left.
Jabotinsky admired Mussolini, and his movement repeatedly sought affiliation with and assistance from Rome.' Zie: http://video.google.com/videoplay?docid=4866316426876380615
Jabotinsky admired Mussolini, and his movement repeatedly sought affiliation with and assistance from Rome.' Zie: http://video.google.com/videoplay?docid=4866316426876380615
Oktober 2007 sprak ik met Eitan Bronstein, de joodse directeur van Zochrot, een in 2002 opgerichte Israëlische organisatie die de joods-Israëlische bevolking bewust wil maken van de Palestijnse ‘Nakba, de Palestijnse catastrofe van 1948… door die te herdenken, erover te getuigen, te erkennen en te helen.’ Bronstein zei me het volgende:
'Al meer dan tachtig jaar geleden schreef een van de grondleggers van de Joodse staat, Zeev Jabotinsky, dat de Palestijnen nooit een exclusief Joodse staat zouden accepteren omdat dit onmiddellijk hun eigen ondergang zou betekenen. Hij pleitte daarom voor een “ijzeren muur, dat wil zeggen de vestiging in Palestina van een macht die op geen enkele manier zal worden beïnvloed door Arabische druk’’. En zo is het ook gebeurd, we hebben nu de muur van de Israëlische strijdkrachten en ook nog eens de betonnen muur, die ons fysiek scheidt van onze omgeving. Nogmaals, het is duidelijk dat een Joodse staat én vrede een onoverbrugbare tegenstelling vormen. Ik ben het volledig eens met de Israëlische historicus Benny Morris, die in een interview verklaarde dat het zionisme geen vrede kan brengen. En al die zogenaamde linkse politici die beweren dat dit wel kan, bedriegen de bevolking.’
Nu niet meer te ontkennen is dat zowel links als rechts in Israel er altijd op uit zijn geweest om zoveel mogelijk Palestijns land in handen te krijgen, met zo min mogelijk 'Arabieren' erop, zoals de Joden in Israel de oorspronkelijke bewoners noemen, schenkt tenslotte ook de krant die claimt de 'nuance' te zoeken aandacht aan het feit dat 'de oorlog in Gaza... een schoolvoorbeeld [was] van de IJzeren Muur-strategie.' Correspondent Valk schrijft: 'Directeur Yossi Ahimeir van het Jabotinsky Instituut' zegt 'dat de regering uiteindelijk voor de oorlog heeft gekozen, past volledig in Jabotinsky's gedachtengoed.' Bovendien laat Valk weten dat 'Israel er volgens (de auteur) Grossman van overtuigd [is] geraakt "dat de enige taal die de Arabieren spreken, de taal van het geweld is." "En doordat we zo lang in die taal tegen hen gesproken hebben, alleen in die taal, zijn we vergeten dat er andere talen zijn om tegen mensen te spreken, zelfs tegen vijanden, zelfs tegen bittere tegenstanders als Hamas".' En tenslotte citeert Guus Valk eindelijk eens de vooraanstaande Israelisch-Britse historicus Avi Shlaim die Israel 'een schurkenstaat' betitelt.
Kortom, de NRC maakt hier opnieuw een draai van 180 graden. Plotseling zijn de Hamas raketten die volgens de krant de oorlogsmisdaden rechtvaardigden, naar de achtergrond verdwenen en beginnen de contouren van de context van het conflict in beeld te komen. Wat zijn nu de consequenties van dit inzicht voor de verdere berichtgeving van de NRC? Meer daarover in een volgend stuk, waarin ik zal laten zien dat de 'kwaliteitskrant' opnieuw een ommezwaai maakt.
woensdag 28 januari 2009
Obama 79
'Obama reaches out to Iran with message to Muslims Al-Arabiya is chosen for new President's first formal televised interviewBy Leonard Doyle in Washington
Wednesday, 28 January 2009
Barack Obama has extended a hand of peace to Iran, provided that it "unclench its fist" and has said the time is ripe for Israel and the Palestinians to resume peace negotiations.
For his first formal televised interview as President, Mr Obama choseal-Arabiya, the pan-Arab voice of political reform, to send a powerful and conciliatory signal to the Muslim world. There was a striking shift in tone and substance from his predecessor George Bush, who branded Iran part of the "Axis of Evil" and rejected face-to-face talks with America's enemies.
Mr Obama offered dialogue with Tehran and promised a new American readiness to listen to those who oppose it in the Middle East.
It is "important for us to be willing to talk to Iran, to express very clearly where our differences are but where there are potential avenues for progress," he said, echoing his inaugural address last week when he declared, "If countries like Iran are willing to unclench their fist, they will find an extended hand from us."
Hillary Clinton, the US Secretary of State, underscored the gesture, saying yesterday it was now up to Iran to "engage meaningfully," by making the first move. Washington accuses Tehran of seeking nuclear weapons, but Iran says its atomic programme is designed with energy production in mind.
The two countries have not had direct diplomatic relations for three decades and yesterday, Iranian Deputy Foreign Minister Mehdi Safari told reporters in Athens that it was too early to say whether relations would improve with Mr Obama as president. "We will wait and see [if there is] change or just slogans," he said.
The interview with Dubai-based al-Arabiya was recorded on Monday. Mr Obama appeared to go out of his way to rebrand America's image in the Muslim world, declaring: "My job to the Muslim world is to communicate that the Americans are not your enemy."
Then, with words never previously heard from a US president, he said: "I have Muslim members of my family. I have lived in Muslim countries... the largest one, Indonesia. And so what I want to communicate is the fact that, in all my travels throughout the Muslim world, what I've come to understand is that regardless of your faith – and America is a country of Muslims, Jews, Christians, non-believers – regardless of your faith, people all have certain common hopes and common dreams."
Mr Obama's selection of al-Arabiya over its better-known rival al-Jazeera or the US-funded network al-Hurra emphasised his desire to reach out to the Muslim world without seeming to pander to America's fiercest critics.
al-Arabiya – founded in 2003 in deliberate counterpoint to al-Jazeera, which its Saudi Arabian founders saw as too sympathetic to the Jihadist cause – has an audience of 23 million.
Hady Amr, director of the Brookings Doha Centre, an arm of the US think-tank in the Qatari capital, described the decision to make the first presidential interview with an Arabic news network as "stunning." He said:
"President Obama has made it absolutely clear... that a central priority will be repairing America's relations with the Muslim world. If that's his objective, I'd say he's been hitting home run after home run."'
Lees verder:
Obama reaches out to Iran with message to Muslims http://www.independent.co.uk/news/world/americas/obama-reaches-out-to-iran-with-message-to-muslims-1517853.html
Obama reaches out to Iran with message to Muslims http://www.independent.co.uk/news/world/americas/obama-reaches-out-to-iran-with-message-to-muslims-1517853.html
Obama 78
Obama Launches Effort to "Communicate" in Mideast
Wednesday 28 January 2009
by: Jeffrey Fleishman, The Los Angeles Times
Wednesday 28 January 2009
by: Jeffrey Fleishman, The Los Angeles Times
Hours after an interview with the president is broadcast across the Arab world, special envoy George Mitchell begins a tour of the region.
Cairo - Fronting charm on the airways and deploying diplomacy away from the camera's flash, the Obama administration has landed in the Middle East.
Hours after an interview with President Obama was broadcast across the Arab world by satellite channel Al Arabiya, special U.S. envoy George J. Mitchell arrived in Cairo on Tuesday to discuss the fate of the Gaza Strip.
It was a two-track choreography designed to inspire confidence among the region's political leaders and win over an Arab street long distrustful of Washington.
"My job is to communicate the fact that the United States has a stake in the well-being of the Muslim world, that the language we use has to be a language of respect. I have Muslim members of my family. I have lived in Muslim countries," the president told Al Arabiya. "My job to the Muslim world is to communicate that the Americans are not your enemy. We sometimes make mistakes. We have not been perfect."
That is refreshing talk here, but the Middle East, where so many U.S. presidents have watched good intentions vanish in bloodshed, extremism and bickering over maps and borders, demands more than conciliatory remarks and eloquent assurances.
The most pressing matter the White House faces is keeping the situation calm in Gaza, where a clash Tuesday broke a 10-day truce and left an Israeli soldier and a Palestinian dead.
Israel's 22-day battle with the militant Hamas movement, which ended Jan. 18 and left about 1,300 Palestinians and 13 Israelis dead, widened the divide between U.S. allies in the region, including Saudi Arabia and Egypt, and nations such as Syria and Iran that condemn America's close ties to Israel.
Each country, the threats it faces and the benefits it could gain, was factored into Obama's TV interview late Monday, which drew applause and criticism from blogs as well as musings in the marketplace.
"He's kind of hit the ground running," said Gamal Abdel Gawad, a political analyst at the Al Ahram Center for Political and Strategic Studies in Cairo. "Even though we don't have a clue about the substance of what will happen, there is a change in mood and temperament, and these are very important. It will help defuse the tension in the Middle East, not only over how Arabs view the close relationship between the U.S. and Israel but also between divisive Arab regional factions."
Fawwaz Traboulsi, a columnist for the Lebanese newspaper As Safir, was not as impressed. He said Obama did not show enough concern for the destruction of Gaza. He also compared decades of elusive Palestinian-Israeli peace with the efforts by Mitchell that led in 1998 to the Good Friday peace agreement in Northern Ireland between Roman Catholics and Protestants.
"It is strange to see [Obama] address the Arab world and not have a word to say about the plight of the people in Gaza or the embargo on the Gaza Strip," Traboulsi said. "What we saw in Northern Ireland is that for the Irish Republican Army to disarm, the demands of Catholics had to be seriously listened to. Similarly here, if you want peace, you need to listen to the Palestinians who want self-determination and to build their own state. Are Americans ready to accept these demands?"
Mitchell's trip to Egypt, Israel, the West Bank, Saudi Arabia, Jordan and two European capitals is expected to focus on how to rebuild Gaza and prevent Hamas from rearming, to call for a new dialogue between Israel and the Palestinians and to achieve cooperation between Hamas and Fatah, a rival faction led by Palestinian Authority President Mahmoud Abbas.
Washington has downplayed the possibility of diplomatic breakthroughs, saying Mitchell - who is scheduled to start off his meetings by sitting down today with Egyptian President Hosni Mubarak - will spend much of his time listening.
But some Arab leaders are expecting an aggressive approach by Obama. Saudi King Abdullah, one of Washington's main allies in the region, warned last week that a 2002 Arab peace proposal would not remain on the table for long. Arabs contend that the deal, which offers Israel normalized relations with all Arab states in return for withdrawing from territory it occupied during the 1967 Middle East War, has not been taken seriously.'
Cairo - Fronting charm on the airways and deploying diplomacy away from the camera's flash, the Obama administration has landed in the Middle East.
Hours after an interview with President Obama was broadcast across the Arab world by satellite channel Al Arabiya, special U.S. envoy George J. Mitchell arrived in Cairo on Tuesday to discuss the fate of the Gaza Strip.
It was a two-track choreography designed to inspire confidence among the region's political leaders and win over an Arab street long distrustful of Washington.
"My job is to communicate the fact that the United States has a stake in the well-being of the Muslim world, that the language we use has to be a language of respect. I have Muslim members of my family. I have lived in Muslim countries," the president told Al Arabiya. "My job to the Muslim world is to communicate that the Americans are not your enemy. We sometimes make mistakes. We have not been perfect."
That is refreshing talk here, but the Middle East, where so many U.S. presidents have watched good intentions vanish in bloodshed, extremism and bickering over maps and borders, demands more than conciliatory remarks and eloquent assurances.
The most pressing matter the White House faces is keeping the situation calm in Gaza, where a clash Tuesday broke a 10-day truce and left an Israeli soldier and a Palestinian dead.
Israel's 22-day battle with the militant Hamas movement, which ended Jan. 18 and left about 1,300 Palestinians and 13 Israelis dead, widened the divide between U.S. allies in the region, including Saudi Arabia and Egypt, and nations such as Syria and Iran that condemn America's close ties to Israel.
Each country, the threats it faces and the benefits it could gain, was factored into Obama's TV interview late Monday, which drew applause and criticism from blogs as well as musings in the marketplace.
"He's kind of hit the ground running," said Gamal Abdel Gawad, a political analyst at the Al Ahram Center for Political and Strategic Studies in Cairo. "Even though we don't have a clue about the substance of what will happen, there is a change in mood and temperament, and these are very important. It will help defuse the tension in the Middle East, not only over how Arabs view the close relationship between the U.S. and Israel but also between divisive Arab regional factions."
Fawwaz Traboulsi, a columnist for the Lebanese newspaper As Safir, was not as impressed. He said Obama did not show enough concern for the destruction of Gaza. He also compared decades of elusive Palestinian-Israeli peace with the efforts by Mitchell that led in 1998 to the Good Friday peace agreement in Northern Ireland between Roman Catholics and Protestants.
"It is strange to see [Obama] address the Arab world and not have a word to say about the plight of the people in Gaza or the embargo on the Gaza Strip," Traboulsi said. "What we saw in Northern Ireland is that for the Irish Republican Army to disarm, the demands of Catholics had to be seriously listened to. Similarly here, if you want peace, you need to listen to the Palestinians who want self-determination and to build their own state. Are Americans ready to accept these demands?"
Mitchell's trip to Egypt, Israel, the West Bank, Saudi Arabia, Jordan and two European capitals is expected to focus on how to rebuild Gaza and prevent Hamas from rearming, to call for a new dialogue between Israel and the Palestinians and to achieve cooperation between Hamas and Fatah, a rival faction led by Palestinian Authority President Mahmoud Abbas.
Washington has downplayed the possibility of diplomatic breakthroughs, saying Mitchell - who is scheduled to start off his meetings by sitting down today with Egyptian President Hosni Mubarak - will spend much of his time listening.
But some Arab leaders are expecting an aggressive approach by Obama. Saudi King Abdullah, one of Washington's main allies in the region, warned last week that a 2002 Arab peace proposal would not remain on the table for long. Arabs contend that the deal, which offers Israel normalized relations with all Arab states in return for withdrawing from territory it occupied during the 1967 Middle East War, has not been taken seriously.'
Lees verder: http://www.truthout.org/012809J
De Israelische Terreur 726
Als dit Joodse kinderen in Israel was overkomen dan had Nederland ogenblikkelijk actie ondernomen. Ik zal dit doorsturen naar onze Tweede Kamerleden die
buitenlandse zaken in hun pakket hebben. Kijken hoe snel zij zullen reageren, if at all.
buitenlandse zaken in hun pakket hebben. Kijken hoe snel zij zullen reageren, if at all.'Gazan children denied treatment abroad
Jonathan Cook
The National
January 28. 2009
JERUSALEM // For four days running, an ambulance has driven 15-year-old Amira Ghirim from Shifa Hospital in Gaza to the Rafah border in the hope that she will be allowed to cross into Egypt and then on to France, where she has been promised emergency surgery.
Amira’s left arm and thigh were crushed and her internal organs damaged by falling rubble when a shell hit her home in the Tel al Hawa neighbourhood of Gaza City in the final days of Israel’s offensive. The attack killed her father, brother and sister, leaving her an orphan.
But, despite her urgent need for surgery, Amira has been turned away at the border each time, said her aunt, Mona Ghirim. “Each morning we arrived at the crossing and the Egyptian soldiers cursed us and told us to go away.”
Ms Ghirim said Amira’s condition has been deteriorating because of the long periods out of hospital. Yesterday, after hearing news that the border would remain shut, they decided to abandon the journey. “She is very ill and these futile trips are not helping.”
Amira is one of four children who have been offered potentially life-saving surgery by a team of doctors in France. But she and the other children appear to be victims of a bureaucratic wrangle involving the Palestinian Authority, Hamas and Egypt.
Mohammed Salem, the head of a medical group based in France known as Pal Med, was among the doctors accompanying the children through the crossing last Friday. He said the doctors had been allowed through, but the ambulances carrying the children were blocked. When the doctors tried to return, they were denied entry into Gaza.
“We do not know why the children were refused,” he said. “We had organised all the relevant papers and documents. We were told once we passed through Rafah that the ambulance carrying the children would be allowed to follow.”
The reason appears to be a sudden change of policy by the Palestinian health ministry in Ramallah, which issued a statement the day before the four children tried to leave Gaza saying that it believed there was “no more reason to refer any more children for treatment abroad”.
Nearly 1,300 Palestinians were killed and a further 5,300 injured during Israel’s 22-day attack on Gaza.
In the days immediately after Israel’s declaration of a ceasefire on Jan 18, hundreds of seriously wounded Gazans were transferred through the Rafah crossing into Egypt. Many are being treated in Egyptian hospitals, and others have been sent abroad.
But in recent cases, Egyptian officials appear to have preferred to abide by the wishes of the Palestinian health ministry than create diplomatic friction.
Two of the four children, Hazem Abu Odeh, 12, and Iman Khadum, nine, need surgery to stop bleeding from their kidneys.
The fourth, Alla Abu Dagan, 16, suffered multiple fractures and abdominal wounds from a shell blast.
A diplomatic source, speaking on condition of anonymity, said Amira and the other children had probably been caught in a political row resulting from the split between the Fatah-controlled Palestinian Authority, based in the West Bank, and the Hamas government in Gaza.
“The PA wants to show it is exercising authority in Gaza, too. It is using its control over the international medical aid reaching Gaza as a way to show it is in charge and making things happen,” the source said.
The Palestinian health ministry was unavailable for comment.
Ms Ghirim said her niece had been through a terrible trauma. “After the house was shelled, she crawled out of the building to get help, but found the street deserted. She slept out in the open and told me she could hear the voices of soldiers speaking Hebrew all night.
“In the morning she crawled 500 metres to another house to hide. She stayed there until she was eventually found when the owner returned home. He said she was in a shocking condition, covered in blood and dust.”
International medical organisations have been carrying out their own assessments of conditions inside Gaza over the past few days. The World Health Organization is due to issue a report in the coming days.
A team of 12 Israeli Arab doctors from Physicians for Human Rights returned on Sunday. They warned that Gaza’s health care system had been stretched to its very limits and that wounded patients were at risk of dying.
Riyad Haddad, a surgeon at the Carmiel Medical Centre in Haifa, said: “There has been a lot of medical aid, but the treatment doctors are able to offer has been severely compromised by Gaza’s many months of being cut off from the rest of the world.”
He said technicians lacked training to operate modern hospital equipment, doctors had not attended medical seminars on the latest developments in their fields, and there was a severe shortage of trained nursing teams.
He also said that Gaza lacked the psychologists needed to deal with the vast scale of mental trauma inflicted on the population.
Of the thousands of injured, more than 600 would be left with permanent disabilities, he said. “Gaza badly needs proper rehabilitation centres to cope with that number of disabled.”
Dr Haddad said many of Gaza’s doctors he spoke with had reported unusual and difficult-to-treat injuries that appeared to be the result of Israel using experimental weapons during the offensive.
He also warned that unexploded ordnance was already claiming the lives of children, who were playing with munitions lying among the rubble. Last weekend the International Committee of the Red Cross said unexploded ordnance posed a “major new danger” to the civilian population.
Gaza may yet face major epidemics such as cholera that could claim many more lives, Dr Haddad said. “Although most of the bodies have been recovered from the rubble, you can see and smell that there are dead animals – sheep, goats, dogs and cats – everywhere.”'
Jonathan Cook
The National
January 28. 2009
JERUSALEM // For four days running, an ambulance has driven 15-year-old Amira Ghirim from Shifa Hospital in Gaza to the Rafah border in the hope that she will be allowed to cross into Egypt and then on to France, where she has been promised emergency surgery.
Amira’s left arm and thigh were crushed and her internal organs damaged by falling rubble when a shell hit her home in the Tel al Hawa neighbourhood of Gaza City in the final days of Israel’s offensive. The attack killed her father, brother and sister, leaving her an orphan.
But, despite her urgent need for surgery, Amira has been turned away at the border each time, said her aunt, Mona Ghirim. “Each morning we arrived at the crossing and the Egyptian soldiers cursed us and told us to go away.”
Ms Ghirim said Amira’s condition has been deteriorating because of the long periods out of hospital. Yesterday, after hearing news that the border would remain shut, they decided to abandon the journey. “She is very ill and these futile trips are not helping.”
Amira is one of four children who have been offered potentially life-saving surgery by a team of doctors in France. But she and the other children appear to be victims of a bureaucratic wrangle involving the Palestinian Authority, Hamas and Egypt.
Mohammed Salem, the head of a medical group based in France known as Pal Med, was among the doctors accompanying the children through the crossing last Friday. He said the doctors had been allowed through, but the ambulances carrying the children were blocked. When the doctors tried to return, they were denied entry into Gaza.
“We do not know why the children were refused,” he said. “We had organised all the relevant papers and documents. We were told once we passed through Rafah that the ambulance carrying the children would be allowed to follow.”
The reason appears to be a sudden change of policy by the Palestinian health ministry in Ramallah, which issued a statement the day before the four children tried to leave Gaza saying that it believed there was “no more reason to refer any more children for treatment abroad”.
Nearly 1,300 Palestinians were killed and a further 5,300 injured during Israel’s 22-day attack on Gaza.
In the days immediately after Israel’s declaration of a ceasefire on Jan 18, hundreds of seriously wounded Gazans were transferred through the Rafah crossing into Egypt. Many are being treated in Egyptian hospitals, and others have been sent abroad.
But in recent cases, Egyptian officials appear to have preferred to abide by the wishes of the Palestinian health ministry than create diplomatic friction.
Two of the four children, Hazem Abu Odeh, 12, and Iman Khadum, nine, need surgery to stop bleeding from their kidneys.
The fourth, Alla Abu Dagan, 16, suffered multiple fractures and abdominal wounds from a shell blast.
A diplomatic source, speaking on condition of anonymity, said Amira and the other children had probably been caught in a political row resulting from the split between the Fatah-controlled Palestinian Authority, based in the West Bank, and the Hamas government in Gaza.
“The PA wants to show it is exercising authority in Gaza, too. It is using its control over the international medical aid reaching Gaza as a way to show it is in charge and making things happen,” the source said.
The Palestinian health ministry was unavailable for comment.
Ms Ghirim said her niece had been through a terrible trauma. “After the house was shelled, she crawled out of the building to get help, but found the street deserted. She slept out in the open and told me she could hear the voices of soldiers speaking Hebrew all night.
“In the morning she crawled 500 metres to another house to hide. She stayed there until she was eventually found when the owner returned home. He said she was in a shocking condition, covered in blood and dust.”
International medical organisations have been carrying out their own assessments of conditions inside Gaza over the past few days. The World Health Organization is due to issue a report in the coming days.
A team of 12 Israeli Arab doctors from Physicians for Human Rights returned on Sunday. They warned that Gaza’s health care system had been stretched to its very limits and that wounded patients were at risk of dying.
Riyad Haddad, a surgeon at the Carmiel Medical Centre in Haifa, said: “There has been a lot of medical aid, but the treatment doctors are able to offer has been severely compromised by Gaza’s many months of being cut off from the rest of the world.”
He said technicians lacked training to operate modern hospital equipment, doctors had not attended medical seminars on the latest developments in their fields, and there was a severe shortage of trained nursing teams.
He also said that Gaza lacked the psychologists needed to deal with the vast scale of mental trauma inflicted on the population.
Of the thousands of injured, more than 600 would be left with permanent disabilities, he said. “Gaza badly needs proper rehabilitation centres to cope with that number of disabled.”
Dr Haddad said many of Gaza’s doctors he spoke with had reported unusual and difficult-to-treat injuries that appeared to be the result of Israel using experimental weapons during the offensive.
He also warned that unexploded ordnance was already claiming the lives of children, who were playing with munitions lying among the rubble. Last weekend the International Committee of the Red Cross said unexploded ordnance posed a “major new danger” to the civilian population.
Gaza may yet face major epidemics such as cholera that could claim many more lives, Dr Haddad said. “Although most of the bodies have been recovered from the rubble, you can see and smell that there are dead animals – sheep, goats, dogs and cats – everywhere.”'
De Nuance van de NRC 88
Kort samengevat is het ideologische uitgangspunt van de NRC-redactie dit:
'Abbas (Fatah) regeert met een noodkabinet van Fatahloyalisten op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, sinds het moslimfundamentalistische Hamas, dat door het Westen als terreurorganisatie wordt beschouwd, vorige week alle macht greep in de Gazastrook… Maandag al hadden de VS en de Europese Unie aangekondigd de directe hulp aan Abbas te willen hervatten na een boycot sinds Hamas 15 maanden geleden na zijn verkiezingsoverwinning aan de regering kwam. Doel daarvan was Hamas te isoleren en te marginaliseren.' Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article726448.ece/VS_en_Israel_beloven_steun_aan_Abbas
In het vorige stuk over de NRC heb ik proberen aan te tonen dat deze officiele versie een omkering van de werkelijkheid is. Hamas had op grond van de verkiezingsuitslag een legitieme regering gevormd, maar onder druk van het Westen erkende Fatah die regering niet en probeerde via geweld de macht terug te veroveren. Omdat zowel Israel, de VS als de Europese Unie deze democratische ontwikkeling niet accepteerden, accepteerden ook de journalisten van de commerciele massamedia dit niet. Dat is niet vreemd, want de westerse journalistiek staat net als de politiek ook in dienst van andere dan puur democratische belangen. 'Een hoger belang dan de waarheid', zoals de VPRO-journalist Chris Kijne dit onlangs vergoeilijkend omschreef. Behalve de betrokkenen zelf weet iedereen dat de parlementaire democratie deze 'hogere' belangen dient. Welnu, voor politici en pers is Hamas 'een terroristische organisatie'. Het bespelen van de angst is altijd het beste instrument om politieke doeleinden na te streven, zodra rationele argumenten ontbreken. Al in de jaren zestig schreef de gerenommeerde Amerikaanse socioloog C. Wright Mills dat 'het doel van de opinie-organisatoren [is] om de bevolking in een voortdurende staat van emotionele onderworpenheid te houden... Immers, als het maar eenmaal gelukt is om een mentaliteit van volgzaamheid en gehoorzaamheid te kweken, is het niet moeilijk meer om de mensen te doen geloven en te doen voelen wat men maar wil... hun opinies zijn parallel omdat ze alle uit 1 bron afkomstig zijn: die van de media.'
Het belang van de ideologische versie van de werkelijkheid werd in de achttiende eeuw door de grote Schotse Verlichtings-filosoof David Hume benadrukt toen hij schreef over 'the easiness with which the many are governed by the few' and 'the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers.' Hume concludeerde: "When we enquire by what means this wonder is brought about we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.' Vandaar het doorslaggevende belang van gelijk geschakelde, voor het systeem 'betrouwbare', opiniemakers in een massamaatschappij. En vandaar ook dat de NRC de werkelijkheid in Gaza moeiteloos 180 graden kan omdraaien. En dat niet 1 keer, maar meerdere keren, net zo vaak als het uitkomt.
Dus nadat al meer dan 300 Palestijnen waren gedood en vele honderden gewond waren rechtvaardigde op 29 december vorig jaar de NRC-redactie in een officieel commentaar de Israelische oorlogsmisdaden met deze leugen: 'Hamas bood Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief om navenant te reageren.' En toen nog geen week later deze bewering zelfs voor de NRC niet meer houdbaar bleek, omdat via internet en de televisie duidelijk werd dat Israel als 'een dolle hond' tekeerging, draaide de NRC 180 graden en stelde de redactie in een commentaar ineens dat Israel een 'grens overschreden' had. En wel omdat 'het doel' dat de NRC voor ogen had 'louter [ was] een einde te maken aan de raketbeschietingen door Hamas. Binnen een paar dagen bleek al dat dit doel ruim werd opgevat.' Dat dit 'binnen een paar dagen' was gebleken, had de NRC-redactie er niet van weerhouden om 'een paar dagen' na het begin het bloedbad alsnog te rechtvaadigen met de onjuiste bewering dat 'Hamas Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief bood om navenant te reageren.' Een rechtvaardiging die ertoe leidde dat de NRC 6 dagen lang zweeg terwijl uit de eigen woorden valt op te maken dat het avondblad al 'binnen een paar dagen' wist dat Israel de 'grens overschreden' had. Inmiddels was echter gebleken dat de redactionele pro-Israel propaganda niet meer werkte. De krant besefte dat en leek even in staat om de ideologische verslaggeving te stoppen om gewoon de feiten te geven. Feiten zoals deze: 'De islamitische beweging verwierf bij de democratische verkiezingen in januari 2006 niet toevallig een ruime meerderheid van de stemmen in Gaza.' Een verrassende erkenning van de NRC.
Even, schreef ik, zoals uit het vervolg blijkt. De NRC maakte namelijk weer een draai van 180 graden. Het inzicht dat Israel oorlogsmisdaden pleegde leidde er niet toe dat de NRC dit verder analyseerde. Integendeel. Toen een paar dagen na het laatste commentaar juristen die gespecialiseerd zijn in het internationaal recht de krant erop wezen dat hier sprake was van ernstige schendingen van onder andere de Geneefse Conventies, vernamen ze dat voor die informatie geen belangstelling was. En wel omdat een artikel over oorlogsmisdaden ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.' Wat in de ogen van de redactie wel 'nieuwe gezichtspunten' bevatte was opnieuw een rechtvaardiging, zes dagen later, van de Israelische terreur, ditmaal niet van de krant zelf, maar van een buitenstaander, de omstreden ultrazionist Martin Levi van Creveld, die nogeens trots in 'de slijpsteen voor de geest' het volgende mocht melden: 'Anders dan meestal wordt aangenomen, hebben de Israëliërs dat conflict op hun sloffen gewonnen. Juist omdát ze disproportioneel reageerden op de gevangenneming van twee van hun soldaten en de dood van zes anderen, is Hezbollah’s wil om aan te vallen gebroken.'
Deze rechtvaardiging van oorlogsmisdaden was geheel in lijn met de Israelische militaire doctrine van het 'disproportioneel geweld', zoals die op 3 oktober 2008 was verwoord door generaal Eisenkot in het Israëlische dagblad Yedioth: 'We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israel, en we zullen immense schade en vernietiging te weeg brengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij militaire bases. Dit is geen overweging, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.' In een rapport voor het Instituut voor Nationale Veiligheid van de Universiteit van Tel Aviv onderstreepte kolonel Gabiel Siboni even onverbloemd, dat het antwoord op de raketaanvallen de 'disproportionele aanval in het hart van de zwakke plek van de vijand is, waarbij pogingen de lanceringcapaciteit te schaden op de tweede plaats komt.' Volgens de juriste Verrijn Stuart in het Nederlands Juristenblad 'vertoont Israel’s aanpak een treffende gelijkenis met de opdracht die de toenmalige president van Republika Srpska, Radovan Karadzic in 1995 gaf aan het Bosnisch Servische leger.' Een aanpak die zoals bekend ertoe geleid heeft dat Karadzic nu in de gevangenis van Scheveningen zijn proces afwacht. De juriste wijst er verder op dat Israelische militairen juridisch vervolgd kunnen worden buiten Israel en dat beseffen de Israelische autoriteiten maar al te goed, zo blijkt uit dit bericht: 'Facing bench warrants? Travel advisory issued for top IDF officers State expresses concern over international human rights groups' intention to file war crimes charges against military personnel with The Hague, local European courts; says officers planning to travel must contact Judge Advocate General's Office first Tova Tzimuki.' Zie: http://www.ynetnews.com/Ext/Comp/ArticleLayout/CdaArticlePrintPreview/1,2506,L-3658823,00.html.
Dat openlijk oorlogsmisdaden worden verheerlijkt in een krant die stelt een 'kwaliteitskrant' te zijn die de 'nunance' zoekt zodat het kan fungeren als 'de slijpsteen voor de geest' is opmerkelijk. In het artikel worden oorlogsmisdaden bepleit, en het internationeel recht speelt daarbij geen enkele rol. In de extremistische gedachtewereld van Martin Levi van Creveld is dat een te verwaarlozen detail. Kinderen, vrouwen, bejaarden lopen in deze Israelische strategie nu eenmaal 'de kans een zeer hoge prijs te betalen. Mais c'est la guerre,' aldus de hooggeleerde Martin Levi van Creveld in de NRC. Het antwoord op deze redenering kan natuurlijk niet anders zijn dan: 'Mais non, professeur, ce n'est pas la guerre.' Dat is het punt nu juist dat dit slag mensen telkens negeert. En met hem de overgrote meerderheid van mijn collega's, inclusief die van de NRC. Degene die de burgerbevolking niet probeert te sparen schendt het internationaal recht, zo is zeker sinds Neurenberg onomstotelijk vastgelegd. Daarom is er dat gigantische juridische bouwwerk ontstaan, om te voorkomen dat barbaren hun gang kunnen gaan. Daarom zijn de nazi-kopstukken in Neurenberg veroordeeld. Maar voor dit soort 'trivialiteiten' was en is nog steeds in de NRC geen ruimte. Belangrijker voor de NRC-redactie was te weten dat 'disproportioneel geweld' een van die onfortuinlijke zaken is die nu eenmaal gebeuren, want ‘c’est la guerre’, nietwaar?
Althans, althans... als in Israel meer dan 1300 Joden waren gedood door ‘disproportioneel geweld' van Palestijnen dan had de NRC-redactie natuurlijk geen enkele Palestijn deze terreur laten rechtvaardigen met argumenten als ‘mais, c’est la guerre’. Een derde van de Palestijnse slachtoffers is kind. ‘C’est la guerre’, de NRC-lezers weten het inmiddels. Maar als dit Joodse kinderen was overkomen dan had de NRC dit niet laten rechtvaardigen. Het leven van een Palestijns kind is dus minder waard dan het leven van een Joods kind, en in dat onderscheid schuilt nu, ja wat noem je het eigenlijk, ik hou het bij gebrek aan een beter woord, op racisme. Duidelijk is in elk geval dat hier geen enkele 'nuance' een rol speelt, laat staan dat de geest van de lezers wordt geslepen.
Welk journalistiek beleid gaat schuil achter het redactiebesluit om de oorlogsmisdaden opnieuw te laten rechtvaardigen en geen deskundige aandacht te besteden aan de internationale rechtsregels die, zoals de NRC wist, op grote schaal geschonden werden? Waarom heeft de NRC de 'grenzen overschreden' van het journalistiek fatsoen? Daarover meer in een volgend stuk.
De Nuance van de NRC 87
Stroman van de Amerikanen en Israeli's, de Fatah-miljonair en militieleider Mohammed Dahlan.Voordat ik verder ga met de analyse van de NRC-berichtgeving over de recente door Israel gepleegde oorlogsmisdaden in Gaza, wil ik eerst de context van het geweld nog eens duidelijk maken.
Op 21 juni 2007 schreef de Palestijns Amerikaanse publicist Ali Abunimah, schrijver van "One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Conflict" het volgende artikel in de Amerikaanse kwaliteitskrant The Chicago Tribune:
'U.S. decision to back Palestinian Authority President Mahmoud Abbas in the recent turmoil virtually guarantees an escalation in violence. Abbas has installed an unelected "emergency" government to replace the democratically elected Hamas-led national unity government. Some have portrayed Hamas' takeover of Palestinian Authority security compounds in Gaza as a "coup." But many Palestinians do not view it that way. In January 2006, Hamas decisively won legislative elections, giving it the right to form an administration. The U.S., despite its rhetorical support for democracy, decided to crush Hamas rule, imposing sanctions that have harmed ordinary Palestinians in the hope that Hamas would be forced out.When it won the elections, Hamas had already observed a one-year unilateral truce with Israel, and had suspended the suicide bombings against Israeli civilians that had made it notorious. It tried to enter mainstream politics through the front door, to play by the rules, but was undermined at every step. The bitter conclusion for many Palestinians is that the U.S. is not interested in supporting real democracy, and will intervene relentlessly to overthrow leaders it does not support, regardless of the will of the Palestinian people. The militias that Hamas took on and defeated in recent weeks were particularly hated in Gaza because they had abducted, tortured and killed many Hamas members and were widely seen as thoroughly corrupt. It so happens that these militias received arms and funding from the United States and had vowed to take on and defeat Hamas, overturning the result of the election.We have seen this strategy before. Does anyone remember the Nicaraguan contras? Despite the power-sharing deal Fatah and Hamas signed in Mecca last February, key Fatah leaders refused to place their militias under the control of an independent interior minister. He resigned in frustration, and the U.S. continued to funnel in weapons. Following its dramatic rout of Fatah positions, Hamas leaders gave televised speeches emphasizing that they were not at war with Fatah's rank and file (many of whom did not even fight) and did not want to seize power or overthrow Abbas, whose legitimacy they explicitly reaffirmed. Their problem, they said, was only with the U.S.-supported militia leaders, such as Mohammed Dahlan and Rashid Abu Shbak, who had made the job of the elected Hamas-led government impossible. As a goodwill gesture, Hamas leaders issued a general amnesty for all captured Fatah commanders and appealed for dialogue, reconciliation and reconstructing a national unity government. Abbas rejected these appeals and has opted to form an unelected government and rule by decree even though Palestinian law denies him that authority. This government will have little real power and will be considered illegitimate by a significant part of the Palestinian public. After more than a year of sanctions against the Palestinian people, Hamas is stronger and more popular than ever. Throwing more U.S. support behind Abbas and his unelected Cabinet will not reverse this trend.' Lees verder: http://www.chicagotribune.com/news/opinion/chi-oped0621gazajun21,0,4877386.story?coll=chi-newsopinioncommentary-hed
Deze context en deze feiten worden door de Nederlandse commerciele massamedia stelselmatig zo veel mogelijk verzwegen. Door de Europese en Amerikaanse politieke keuze voor de corrupte Fatah-kliek zien de journalisten het als hun taak om Hamas af te schilderen als het struikelblok voor vrede en Fatah als de enige hoop op normalisering. In deze verwrongen voorstelling van zaken heet het dat: 'Abbas met de Verenigde Staten de eisen [besprak] waaraan de regering moet voldoen om een einde te maken aan de boycot tegen de Palestijnse Autoriteit. Om het af te maken heeft hij per decreet alle milities van Hamas "onwettig" verklaard', aldus in dit geval Volkskrant correspondent Alex Burghoorn.
Hamas milities werden dus 'onwettig' verklaard, maar niet Abbas' eigen Fatah milities, onder leiding van de Palestijnse gangster, de miljonair Mohammed Dahlan, die rijk wist te worden in de tijd dat Israel steeds meer Palestijns land stal. Andermaal wordt onderstreept dat het Westen geen democratie duldt in Palestina zolang Israel niet zijn zin krijgt. Nu financiert en bewapend het Westen Fatah milities die bevelen uitvoeren van hun bazen die op hun beurt weer gehoorzaam luisteren naar de Amerikaanse en Israelische 'eisen'. En toen in 2007 de Palestijnse collaborateurs in Gaza in het nauw kwamen, mochten 'tientallen Fatah-leden met priveleges van Israel de Gazastrook verlaten,' aldus opnieuw de Volkskrant. 'Honderden anderen zijn bij de grensovergang Erez gestrand.' Laatst genoemden waren geen collaborateurs met speciale 'privileges'. En 'privileges' krijgen alleen vooraanstaande Palestijnse Fatah-leden die bereid zijn te luisteren naar de wil van Israel zoals die is vastgelegd in de zogeheten vredesakkoorden en die in de woorden van Shlomo Ben-Ami, de Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken: 'were founded on a new colonialist basis, on a life of dependence of one on the other, forever.' Een opzet die allereerst resulteerde in een verdrievoudiging van de omvang van het door Israel geconfisqueerde Palestijnse land en een verdubbeling van het aantal Jooedse kolonisten op de West Bank. Maar daarover zwijgen de Nederlandse commerciele massamedia. Het feit dat de president, wiens termijn inmiddels is verstreken, een staatsgreep pleegde, de democratie afschafte en nu met de vijand onderhandelt wat de 'eisen' zijn, wordt gepresenteerd als de normaalste zaak ter wereld. De wil van de meerderheid van het Palestijnse volk wordt zodoende genegeerd. Palestijnen zijn kennelijk in de ogen van de betrokken Nederlandse journalisten een inferieur soort mensen dat niet geschikt is voor een eigen democratie. Men gaat er kennelijk vanuit dat de Palestijnse bevolking die eerder Fatah wegstemde, nu gedwee het hoofd zal buigen. En ook dat is een misvatting.
In de Volkskrant-versie van de werkelijkheid heette het schenden van de grondwet het opschorten van 'de drie paragrafen uit de grondwet... waarin staat dat een nieuwe regering alleen beedigd kan worden na instemming door het parlement.' De krant deed het voorkomen, net als alle andere Nederlandse massamedia, alsof een grondwet in een democratie kan worden 'opgeschort'. Maar zoals bekend, kan men een grondwet niet opschorten, dat is nu juist het kenmerk ervan, daarom heet het ook een grondwet, het geldt altijd, het kan niet worden opgeschort, om de simpele reden dat daarin 'de grondbeginselen der regering van een staat staan vervat.' Iemand die op eigen gezag de grondwet buitenspel zet, heet een dictator, maar dat kon de toenmalige president Abbas niet genoemd worden aangezien hij nodig was om de 'eisen' van Israel en het Westen klakkeloos uit te voeren, iets wat de Palestijnse bevolking en haar democratische gekozen regering met Hamas niet wilde.
Terwijl de Nederlandse commerciele massamedia alles in het werk stelden om Hamas zo slecht mogelijk af te beelden en Fatah als enig zinnig alternatief te portretteren, verschenen in de angelsaksische pers voltrekt andere verhalen zoals deze:
''Hamas acted on a very real fear of a US-sponsored coup
Washington's fingerprints are all over the chaos that has hit Palestinians. The last thing they now need is an envoy called Blair
Jonathan Steele
Friday June 22, 2007
The Guardian
Did they jump or were they pushed? Was Hamas's seizure of Fatah security offices in Gaza unprovoked, or a pre-emptive strike to forestall a coup by Fatah? After last week's turmoil, it becomes increasingly important to uncover its origins.The fundamental cause is, of course, well known. Israel, aided by the US, was not prepared to accept Hamas's victory in last year's Palestinian elections. Backed by a supine EU, the two governments decided to boycott their new Palestinian counterparts politically and punish Palestinian voters by blocking economic aid. Their policies had a dramatic effect, turning Gaza even more starkly into an open prison and creating human misery on a massive scale. The aim was to turn voters against Hamas - a strategy of stupidity as well as cynicism, since outside pressure usually produces resistance rather than surrender.The policy shocked even moderate western officials like James Wolfensohn, the former World Bank chief, whom the Americans had appointed to help Gaza's economy before the Hamas election victory. "The result was not to build more economic activity but to build more barriers," he said this week while explaining why he resigned in disagreement with US and Israeli strategy. It is also well known that Hamas was as surprised by its election victory as everyone else and that it offered its rival, Fatah, a coalition government of national unity. The offer was refused. If this was done initially out of wounded pride, Fatah's rejection of Hamas's regularly repeated overtures increasingly appeared to be coordinated with Washington as part of the boycott strategy. Reports have been circulating for months of a more sinister side to the boycott. According to them, the US decided last year on a plan to arm and train Mahmoud Abbas's presidential guard in a deliberate effort to confront and defeat Hamas militarily. Israel has already locked up several dozen Hamas legislators and mayors from the West Bank. The next stage was to do the same in Gaza but have Palestinians, rather than Israelis, run the crackdown. Arming insurgents against elected governments has a long US pedigree and it is no accident that Elliott Abrams, the deputy national security adviser and apparent architect of the anti-Hamas subversion, was a key player in Ronald Reagan's supply of weapons to the Contras who fought Nicaragua's elected government in the 1980s. Documents doing the rounds in the Middle East purport to have evidence for Abrams's "hard coup" strategy. One text recounts Washington's objectives as expressed in US officials' conversations with an Arab government. These are, among others, "to maintain President Abbas and Fatah as the centre of gravity on the Palestinian scene", "avoid wasting time in accommodating Hamas's ideological conditions", "undermine Hamas's political status through providing for Palestinian economic needs", and "strengthen the Palestinian president's authority to be able to call and conduct early elections by autumn 2007".'Lees verder: http://www.guardian.co.uk/israel/Story/0,,2108926,00.html
Deze westerse illegale inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een andere natie werd door de Nederlandse commerciele massamedia angstvallig verzwegen omdat het niet paste in de pro-Israel propaganda. Op zijn beurt draaide in die tijd de NRC de werkelijkheid 180 graden om en stelde de zaken zo voor: 'Washington/Jeruzalem, 20 juni 2007. "Verscherping boycot Gaza'' VS en Israël beloven steun aan Abbas... Abbas (Fatah) regeert met een noodkabinet van Fatahloyalisten op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, sinds het moslimfundamentalistische Hamas, dat door het Westen als terreurorganisatie wordt beschouwd, vorige week alle macht greep in de Gazastrook. Bush noemde Abbas „een redelijke stem tussen de extremisten in uw [Olmerts] buurt”. Olmert zei ''elke mogelijke inspanning” te doen om met Abbas samen te werken... Maandag al hadden de VS en de Europese Unie aangekondigd de directe hulp aan Abbas te willen hervatten na een boycot sinds Hamas 15 maanden geleden na zijn verkiezingsoverwinning aan de regering kwam. Doel daarvan was Hamas te isoleren en te marginaliseren.' Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article726448.ece/VS_en_Israel_beloven_steun_aan_Abbas
De NRC verzweeg ook wie die 'Fatahloyalisten' nu precies waren. En om begrijpelijke redenen zoals de angelsaksische journalisten aantonen:
'Mohammed Dahlan, the Gaza warlord who has long been Washington’s anointed favorite to play the role of a Palestinian Pinochet. And while Dahlan is formally subordinate to Abbas, whom he supposedly serves as National Security Adviser, nobody believes that Dahlan answers to Abbas — in fact, it was suggested at the time that Abbas appointed Dahlan only under pressure from Washington, which was irked by the Palestinian Authority president’s decision to join a unity government with Hamas.If Dahlan takes orders from anyone at all, it’s certainly not from Abbas. Abbas has long recognized the democratic legitimacy and popularity of Hamas, and embraced the reality that no peace process is possible unless the Islamists are given the place in the Palestinian power structure that their popular support necessitates. He has always favored negotiation and cooperation with Hamas — much to the exasperation of the Bush Administration, and also of the Fatah warlords whose power of patronage was threatened by the Hamas election victory — and could see the logic of the unity government proposed by the Saudis even when Washington couldn’t. Indeed, as the indispensable Robert Malley and Hussein Agha note, nothing has hurt Abbas’s political standing as much as the misguided efforts of Washington to boost his standing in the hope of undermining the elected Hamas government.'
Lees verder: http://tonykaron.com/2007/05/15/palestinian-pinochet-making-his-move/
En ook dit verzweeg de NRC:
'The US financed the Palestinian Presidential Forces under control of Mahmoud Abbas with eighty million dollars. Not only that, but the war criminal of US General Keith Dayton also organize the training of these Palestinian troops. And beyond that, the European Union is financing the PA and paying part of the salaries of these troops.The images in the following video, which was released to the Internet some time ago and whose translation I am presenting to the world, will show you the well-trained Fatah-PA troops. The way in which they torture their Palestinian prisoners shows the great achievements of the training given to these PA thugs by the USA. The Palestinian Authority forces seen in the video torturing the prisoners are from the death squads controlled by Mohammad Dahlan. The victims seen in the video are Palestinians, one of the prisoners wears a t-shirt with the legend of the ‘Executive Forces”, a Hamas unit under control of the Interior Ministry. The video is a direct consequence of the foreign policy of the USA and EU. It was subsidized with tax money from all these countries.I am posting the translation of this Video from Gaza under the PA with deep sorrow and bitterness. I felt disgust while translating the horrible dialogues between the Palestinian jailers and their Palestinian victims, which shows the big danger to all Palestinians coming from the PA security system. The video shows some Palestinian prisoners caught by Muhammad Dahlan’s death squads. They are moaning of pain because of the torture inflicted on them, and all the while they are forced to recite denigrating chants for Muhammad Dahlan and Fatah. There is no different between these images of torture by Palestinian jailers and the images of torture by the American occupation for the Iraqi prisoners at Abu Ghraib. The only difference is that the torture at Abu Ghraib was done by the American occupation, but in Gaza both jailers and prisoners were, and are, Palestinians. I felt shame while translating this video, I even felt shame to be a Palestinian. My shame is not because of my Palestinian roots, but to be identified as a Palestinian and to know that there are monsters capable of such inhuman acts, like Muhammad Dahlan, like the jailers in the video and like the corrupted systems of the PA, who also call themselves Palestinians. I translated the video because I am sure that most foreigners who see the video do not understand the whole story behind it, and I also found some mistakes in the attribution of this video on other websites. I also made this translation to ask the International Community, Governments, the UN General Council and Human Rights organizations to fulfill their duties and end the tragedy unfolding under the forces of the PA and establish an investigative body with the authority to trial and jail the Palestinian criminal Muhammad Dahlan and his troops. I also read that the US government is making pressure on President Abbas to give Dahlan power to control all the PA security systems, ignoring the will of the majority of Palestinians, who want him submitted to a revolutionary trial as a criminal and traitor. I have always criticized the State of Israel, and I will criticize them until the occupation of my homeland Palestine ends, but I never imagined that I would criticize my own people for doing the horrible things which are done to everybody in Israeli jails. I never thought that I would see this kind of thing done by Palestinian jailers. It was not my wish to translate and to post this video, but I am obliged to do so after seeing the level of savagery and to which the conditions in my homeland have deteriorated.The following videoclip shows scenes of real torture, and should UNDER NO CIRCUMSTANCES be watched by minors or by sick or impressionable persons. Discretion is advised before you press on the PLAY button.'
Lees verder: http://www.kawther.info/K20070624A.html
Ook ik waarschuw u, wanneer u geen gruwelijke beelden wilt zien, kijk dan niet. Het hoeft ook niet, wat u krijgt te zien zijn beelden van Fatah-folteraars die Hamasleden in Gaza martelden, voordat Hamas deze collaborateurs, die een staatsgreep probeerden te organiseren om de democratische gekozen regering ten val te brengen, uit Gaza verdreven. Al deze feiten werden en worden door de Nederlandse commerciele massamedia verzwegen omdat ze niet passen in de pro-Israel propaganda. De NRC verschilt wat dit betreft in niets wezenlijks van de andere Nederlandse massamedia. En het is belangrijk de hierboven geschetste context te weten om de analyse van de Gaza-berichtgeving van de 'slijpsteen voor de geest' te kunnen verklaren. Daarover later meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ... -
NUCLEAR ARMS AND PROLIFERATION ANTI-NUCLEAR ACTIVISM MILITARY-INDUSTRIAL COMPLEX A Women state legislators and advocacy group...
-
https://russiatruth.co/lviv-on-fire-british-canadian-military-instructors-took-off-in-the-air-along-with-training-center/ LVIV on FIRE: Br...
