I believe that if we had
and would keep our dirty, bloody, dollar-soaked fingers out of the business of
these nations so full of depressed, exploited people, they will arrive at a
solution of their own—and if unfortunately their revolution must be of the
violent type because the ‘haves’ refuse to share with the ‘have-nots’ by any
peaceful method, at least what they get will be their own, and not the American
style, which they don't want and above all don't want crammed down their
throats by Americans… America has become a
militaristic and aggressive nation.
De visie van generaal Shoup,
wiens kritiek door historici wordt beschouwd ‘to be among the most pointed and
high-profile leveled by a veteran against the Vietnam War,’ wijkt fundamenteel af van de conclusie van de journalist Geert Mak’s boek Reizen zonder John dat de VS overal ter wereld ‘decennialang als ordebewaker en politie agent
[fungeerde].’ Mak heeft het hierbij over de geschiedenis
van na de Tweede Wereldoorlog. Maar we hebben al gezien dat wat betreft de jaren
1945 tot 2000 zijn bewering in strijd is met de feiten. En voordat we situatie
van na 2000 gaan behandelen wijs ik erop dat ook voorafgaand aan de Tweede
Wereldoorlog de VS geenszins een ‘ordebewaker’ was, tenminste als we het begrip ‘orde’
niet tot het absurde oprekken, want ander zou men ook het nazisme een ‘orde’ kunnen noemen. Hoe
dan ook, de situatie voorafgaand aan 1939 werd helder verwoord door een andere 'Commandant' van het Amerikaanse Korps Mariniers, Smedley Butler, die in 1933 over de Amerikaanse
agressie het volgende zei:
War is
just a racket. A racket is best described, I believe, as something that is not
what it seems to the majority of people. Only a small inside group knows what
it is about. It is conducted for the benefit of the very few at the expense of
the masses.
I believe
in adequate defense at the coastline and nothing else. If a nation comes over
here to fight, then we'll fight. The trouble with America is that when the dollar
only earns 6 percent over here, then it gets restless and goes overseas to get
100 percent. Then the flag follows the dollar and the soldiers follow the flag.
I wouldn't
go to war again as I have done to protect some lousy investment of the bankers.
There are only two things we should fight for. One is the defense of our homes
and the other is the Bill of Rights. War for any other reason is simply a
racket.
There
isn't a trick in the racketeering bag that the military gang is blind to. It
has its "finger men" to point out enemies, its "muscle men"
to destroy enemies, its "brain men" to plan war preparations, and a
"Big Boss" Super-Nationalistic-Capitalism.
It may
seem odd for me, a military man to adopt such a comparison. Truthfulness
compels me to. I spent thirty- three years and four months in active military
service as a member of this country's most agile military force, the Marine
Corps. I served in all commissioned ranks from Second Lieutenant to
Major-General. And during that period, I spent most of my time being a high
class muscle- man for Big Business, for Wall Street and for the Bankers. In
short, I was a racketeer, a gangster for capitalism.
I suspected
I was just part of a racket at the time. Now I am sure of it. Like all the
members of the military profession, I never had a thought of my own until I
left the service. My mental faculties remained in suspended animation while I
obeyed the orders of higher-ups. This is typical with everyone in the military
service.
I helped
make Mexico, especially Tampico, safe for American oil interests in 1914. I
helped make Haiti and Cuba a decent place for the National City Bank boys to
collect revenues in. I helped in the raping of half a dozen Central American
republics for the benefits of Wall Street. The record of racketeering is long.
I helped purify Nicaragua for the international banking house of Brown Brothers
in 1909-1912 (where have I heard that name before?). I brought light to the
Dominican Republic for American sugar interests in 1916. In China I helped to
see to it that Standard Oil went its way unmolested.
During
those years, I had, as the boys in the back room would say, a swell racket.
Looking back on it, I feel that I could have given Al Capone a few hints. The
best he could do was to operate his racket in three districts. I operated on
three continents.
Aangezien de Amerikaanse
economische en daarmee geopolitieke belangen sinds ’45 alleen maar zijn
toegenomen, mag duidelijk zijn dat het er steeds meer op lijkt dat Mak
propaganda bedrijft. Om te zien of deze conclusie juist is, dienen we ook nog
de situatie sinds de millennium wisseling te onderzoeken. Is de VS na 2000 ineens de ‘ordebewaker’
van de wereld geworden? Laten we beginnen met Afghanistan. In mijn boek 11 september. het keerpunt citeer ik de
Volkskrant van dinsdag 4 oktober 2001:
Nederland heeft dinsdag in de
NAVO-raad vergeefs bedenktijd gevraagd om het bewijsmateriaal over de
betrokkenheid van Bin Laden bij de aanslagen in de VS te bestuderen.
NAVO-ambassadeur Patijn kreeg nul op het rekest. Volgens diplomaten in Brussel
beschikken de VS niet over harde bewijzen tegen Bin Laden, hooguit over sterke
aanwijzingen... Patijn vroeg dinsdag op verzoek van minister Van Aartsen van
Buitenlandse Zaken een uur bedenktijd nadat de Amerikaanse gezant Frank Taylor
de NAVO-raad bewijzen had overlegd van de betrokkenheid van Bin Laden bij de
terroristische aanslagen. Ook enkele andere landen, waaronder Luxemburg,
vroegen om een ‘stilteprocedure’ [...]
Volgens goed geinformeerde
bronnen wees NAVO-chef Robertson het verzoek meteen af met de woorden dat een
NAVO-bondgenoot om onvoorwaardelijk vertrouwen vroeg en dat dit onverwijld
gehonoreerd moest worden... Het "bewijs" tegen Bin Laden dat Taylor
de NAVO-raad presenteerde, zou in een rechtszaal nooit standhouden... Dit
stellen diplomaten en ambtenaren bij de NAVO en ministers van Buitenlandse
Zaken die de presentatie bijwoonden. [...]
Bij de NAVO brengen diplomaten
daar tegenin dat ‘we op dit moment geen rechtzaak aan het voeren zijn. Dus
juridisch spijkerhard hoeft het ook niet te zijn. We staan voor een politiek
besluit, dat politieke argumenten behoeft. En die hebben we voldoende gekregen,’
meent een diplomaat ... Dat is ook het verweer van de Amerikaanse regering. ‘Het
is niet terecht om een puur juridisch criterium te hanteren,’ zegt een Amerikaanse
functionaris... De Amerikaanse regering wil de beschikbare gegevens niet
openbaar maken.
De weigering om de ‘beschikbare
gegevens’ te geven is niet verbazingwekkend, want inmiddels is al
geruime tijd duidelijk dat er geen enkel hard ‘bewijs’ is dat Osama bin
Laden achter de aanslagen van 11 september 2001 zat.
Here is a surprising but
little-known fact, because it has scarcely been reported in the mainstream
media: The FBI’s ‘Most Wanted Terrorist’ webpage on ‘Usama bin Laden’ does not
list the 9/11 attacks as one of the crimes for which he is wanted. It does list
bombings in Dar es Salaam, Tanzania, and Nairobi as terrorist acts for which he
is wanted. But it makes no mention of 9/11.10 In 2006, Rex Tomb, then the FBI’s
chief of investigative publicity, was asked why not. He replied: ‘The reason
why 9/11 is not mentioned on Usama Bin Laden’s Most Wanted page is because the
FBI has no hard evidence connecting Bin Laden to 9/11.’
Het cynisme van de
Amerikaanse geopolitieke terreur tegen een soeverein land is grenzeloos. In
1998 verklaarde Zbigniew Brzezinski, de Nationale
Veiligheids Adviseur onder president Carter tegenover het Franse weekblad Le Nouvel Observateur dat de Verenigde
Staten voorafgaand aan 1980 de voormalige Sovjet Unie bewust had geprovoceerd
om Afghanistan binnen te vallen door in het geheim islamitische extremisten in
dat land financieel en militair te steunen, waardoor ze een gewapende strijd
tegen de pro-sovjet regering konden beginnen. Op de vraag of hij daar nu geen
spijt van had, antwoordde Brzezinski:
Spijt waarover? Die geheime
operatie was een uitstekend idee. Het had als resultaat dat de Russen in de
Afghaanse val trapten en wil je dat ik dat betreur? De dag dat de Sovjets
officieel de grens waren over gestoken, schreef ik aan president Carter, in
essentie: ‘We hebben nu de gelegenheid om de USSR zijn eigen Vietnam Oorlog te
geven.’
Deze Amerikaanse strategie
kostte aan een miljoen Afghanen het leven, maakte drieënhalf miljoen Afghanen
tot vluchteling en verwoeste de infrastructuur van het toch al arme land, waar
volgens de officiele CIA-cijfers meer dan de helft van de bevolking onder de
armoedegrens leeft. En nadat de Sovjet-troepen zich hadden moeten terugtrekken,
liet de Verenigde Staten Afghanistan weer vallen om het ruim een decennium
later zelf aan te vallen met als argument dat Osama bin Laden het meesterbrein
was achter de aanslagen van 11 september 2001 en zich in Afghanistan
verschuilde. Tegen de zin van Afghanistan zelf, nam de NAVO de Amerikaanse bezetting van het land naderhand over. Dat
Afghanistan hierop tegen was is een feit dat door de westerse mainstream
verzwegen wordt.
Het zal iedere onafhankelijke
waarnemer duidelijk zijn dat al heel lang een doortrapt geopolitiek spel wordt
gespeeld over de ruggen van de Afghaanse bevolking, met als gevolg miljoenen
slachtoffers in een land dat een onvoorstelbare chaos is geworden, waarbij
krijgsheren aan de touwtjes trekken onder schijnbare leiding van de corrupte
president Hamid Karzai, een voormalige ingehuurde adviseur van de Amerikaanse
oliemaatschappij Unocal, die door het
modehuis Gucci tot de best geklede
staatsman ter wereld is uitgeroepen. De slechtst vermomde marionet op aarde is
nu de salonfähige icoon van het ‘nieuwe democratische Afghanistan.’
Amerikaanse soldaten die de opiumvelden ongestoord laten.
Nadat de Afghaanse
bondgenoten, de krijgsheren die financieel en militair door het Westen worden gesteund,
aan de macht hadden geholpen, steeg volgens de Verenigde Naties de opiumproduktie in Afghanistan razendsnel,
waardoor het land nu meer dan 90 procent produceert van de grondstof voor
heroine, bron van een handel die onze krijgsheren schatrijk maakt, en die de Taliban de fondsen oplevert om wapens te
kunnen kopen, zoals de Amerikaanse autoriteiten zelf verklaren.
Afghanistan has been the greatest
illicit opium producer in the entire world,
ahead of Burma (Myanmar), the ‘Golden
Triangle’, and
Latin America since 1992, excluding the year 2001. [1] Afghanistan is the main
producer of opium in the ‘Golden
Crescent’.
Opium production in Afghanistan has been on the rise since U.S. occupation
started in 2001. Based on UNODC data, there has been more opium
poppy cultivation in each of the past four growing seasons (2004–2007) than in
any one year during Taliban rule. Also, more land is now used for opium in
Afghanistan than for coca cultivation in Latin America. In 2007, 92% of the
non-pharmaceutical-grade opiates on the world market originated in Afghanistan.
[2] This amounts to an export value
of about $4 billion, with a quarter being earned by opium farmers and the rest
going to district officials, insurgents, warlords, and drug traffickers. [3] In the seven years (1994–2000)
prior to a Taliban opium ban, the Afghan farmers' share of gross income from
opium was divided among 200,000 families. [4] In addition to opiates, Afghanistan is also the largest
producer of cannabis (mostly as hashish) in the world.[5][6]
Hoe is het te verklaren dat de westerse mainstream
journalistiek, de ‘Europa-deskundigen,’ de ‘Amerika-deskundigen,’
de westerse opiniemakers en de westerse politici hier geen serieus onderzoek
naar doen? Hoe komt het dat de VS met, volgens Geert Mak,
‘voortreffelijke informatiesystemen’ en ‘briljante strategen en
politieke analisten’ de Taliban indirect bewapent door de uitgestrekte
papervelden niet te vernietigen? En vanwaar de ‘conspiracy of silence’ van de mainstream opiniemakers?
UN: Afghan opium poppy cultivation up 18 percent
By HEIDI VOGT | Associated Press – Tue, Nov
20, 2012 10:18 AM EST
KABUL, Afghanistan (AP)… Afghanistan is the world's
largest producer of opium, the raw ingredient in heroin, providing about 80
percent of the global crop. Crop sales fund insurgents and criminal gangs in
Afghanistan, making it difficult for the Afghan government to establish control
in areas where the economy is driven by black-market opium sales.
Farmers planted 154,000 hectares of opium poppy in
2011, up from the 131,000 in 2011.
‘An increase of 18 percent is a
serious alarm signal. It is a wakeup call,’ said Jean-Luc Lemahieu, head of the U.N. Office on Drugs and Crime in
Afghanistan, which prepared the report along with the Afghan Counternarcotics
Ministry.
Het mag dan wel een ‘serious alarm signal’
zijn voor drugsbestrijders, maar geenszins voor de NAVO, onder aanvoering van Washington, die de uitgestrekte papavervelden niet bombardeert met napalm of met een ontbladeringsmiddel zoals de Amerikanen in
Vietnam op grote schaal deden, of met herbiciden, zoals ze nu nog steeds
doen met de coca-velden in Zuid Amerika. Waarom treedt men niet op? Sinds de
illegale Amerikaanse en Britse inval in 2001 is volgens de United Nations
Office on Drugs and Crime (UNODC) de productie van opium in Afghanistan van
185 ton omhoog geschoten naar 5800 ton in 2011, een bijna verdertigvoudiging, terwijl
het land doorkruist wordt door westerse militairen en Nederlandse instructeurs
er de politie opleiden. Ondertussen bericht het UNODC al jarenlang
dat:
the Taliban and other anti-government forces are
making massive amounts of money from the drug business. In Afghanistan,
authorities impose a charge (called ushr) on economic activity, traditionally
set at 10% of income. Opium farming may have generated $50-$70 million of such
income in 2008. Furthermore, levies imposed on opium processing and trafficking
may have raised an additional $200-$400 million. 'With
so much drug-related revenue, it is not surprising that the insurgents' war
machine has proven so resilient, despite the heavy pounding by Afghan and
allied forces', said the Executive
Director of UNODC, Antonio Maria Costa.
Dit feit is onomstreden en wordt door zowel
Amerikaanse generals, de CIA, de DEA als Amerikaanse Congresleden keer op keer
gemeld. Desondanks ondernemen de NAVO
onder leiding van de Amerikaanse strijdkrachten niets hiertegen. Sterker nog:
WASHINGTON — The U.S. Army has investigated 56
soldiers in Afghanistan on suspicion of using or distributing heroin, morphine
or other opiates during 2010 and 2011, newly obtained data shows. Eight
soldiers died of drug overdoses during that time.
While the cases represent just a slice of possible
drug use by U.S. troops in Afghanistan, they provide a somber snapshot of the
illicit trade in the war zone, including young Afghans peddling heroin,
soldiers dying after mixing cocktails of opiates, troops stealing from medical
bags and Afghan soldiers and police dealing drugs to their U.S. comrades.
In a country awash with poppy
fields that provide up to 90 percent of the world’s opium, the U.S. military
struggles to keep an eye on its far-flung troops and monitor for substance
abuse. Photos of U.S. and Afghan Troops Patrolling Poppy Fields June
2012
Harvesting opium in Afghanistan, while Americans protect Afghan warlords.
Zaterdag 23 juni 2007
berichtte de Volkskrant: ’Nederlanders
klem tussen opium mafia en Taliban.’ Het Nederlandse leger en
luchtmacht vochten voor president Karzai en tegen een van de sleutelfiguren in
het drugsnetwerk in Afghanistan, zijn vijf jaar jongere broer, Achmed Karzai.
Nieuw record opiumproductie
met dank aan Afghanistan
AP WENEN
De opiumproductie is vorig
jaar wereldwijd tot een nieuwe recordhoogte gestegen, vooral door een toename
van ongeveer 49 procent in Afghanistan. Dat zegt het in Wenen gevestigde
VN-Bureau voor Drugs en Misdaad in een dinsdag verschenen jaarverslag. Het
VN-bureau verwacht een verdere toename in het lopende jaar. Opium is het
belangrijkste bestanddeel van heroïne. De productie in Afghanistan nam vorig
jaar toe van 4.100 ton naar 6.100 ton. Het Afghaanse aandeel in de wereldwijde
productie steeg van 52 procent in 1990 en 70 procent in 2000 tot maar liefst 92
procent in 2006. Het areaal voor de verbouw van papaver – de bloem die de
grondstof levert voor opium – groeide in Afghanistan van 104 duizend hectare in
2005 tot 165 duizend hectare in 2006, een toename van 59 procent. De
papaverteelt in Afghanistan concentreert zich in het zuiden, voornamelijk in de
provincie Helmand.
Overigens is de connectie
tussen oorlog en drugs geen nieuw fenomeen zoals de Amerikaanse historicus
Alfred W. McCoy in Politics of Heroin in
Southeast Asia al in 1972 aantoonde:
Its most groundbreaking
feature was its documentation of CIA complicity and aid to the Southeast Asian
opium/heroin trade; along with McCoy’s Congressional testimony, its initially
controversial thesis has gained a degree of mainstream acceptance. The central
idea is that at the time, the vast majority of heroin produced was produced in
the Golden Triangle, from which:
‘It is transported in the
planes, vehicles, and other conveyances supplied by the United States. The
profit from the trade has been going into the pockets of some of our best
friends in Southeast Asia. The charge concludes with the statement that the
traffic is being carried on with the indifference if not the closed-eye
compliance of some American officials and there is no likelihood of its being
shut down in the foreseeable future.’[2]
Air America, which was
covertly owned and operated by the CIA, was used for this transport, in
particular. At the same time, the heroin supply was partly responsible for the
parlous state of US Army morale in Vietnam: ‘By mid 1971 Army medical officers
were estimating that about 10 to 15 per cent… of the lower ranking enlisted men
serving in Vietnam were heroin users.’[3]
Having interviewed Maurice
Belleux, former head of the French SDECE intelligence agency, Mc Coy also
uncovered parts of the French Connection scheme, as the French military agency
had financed all of its covert operations, during the First Indochina War, from
its control of the Indochina drug trade [4].
Oorlog maakt dit allemaal
mogelijk en vernietigt meer dan alleen de landen waarin het uitgevochten wordt.
De Vietnamoorlog bijvoorbeeld heeft het drugsprobleem in het Westen vergroot,
en het succes van een wereldwijd opererende mafia, van wie de miljarden nu in
de officiele economie circuleert en alles besmet, heeft ook een kongsi van
gangsters en corrupte ambtenaren gesmeed die hun eigen ongecontroleerde
politiek uitvoert, en het westerse militair industriele complex nog machtiger
gemaakt. En dat proces wordt nu alleen maar gestimuleerd, vooral nu met heroinegeld
de illegale wapenhandel wordt gefinancierd. Ook de wapens voor de guerrilla
moeten immers betaald worden.
De Amerikaanse terreur in
Afghanistan, van het aan de macht houden van gangsters tot het urineren over
gedode Afghanen werd opgevolgd door de Amerikaanse terreur van Abu Ghraib tot
de de inzet van fosfor in de stad Fallujah. Tien jaar na het begin van de
illegale Amerikaanse en Britse inval in Irak is de algemene opinie dat de
westerse agressie in Irak een van de grootste politieke rampen is sinds 1945.
Zo schreef de Amerikaanse journalist Chris Floyd 16 maart 2013 onder de kop ‘Barbarian
Rhapsody: Ten Years Deeper Into Hell’ het volgende:
All forms of political media -- in
print, on line, on the air -- have been awash in recent weeks with retrospectives
on the tenth anniversary of the American-led invasion of Iraq in March 2003.
Amidst the mountainous heap of drivel and falsehood such an occasion inevitably
produces among the vast and vapid army of analysts who happily spend their days
chewing the cud of whatever happens to be the conventional wisdom of the day,
there have been a few outstanding pieces that put this continuing war crime in
stark perspective.
One of the better short pieces I've
seen on the subject comes from -- of all people -- an actual Iraqi. Sami
Ramadani, a dissident forced into exile by Saddam, has been one of the most
insightful observers -- and vociferous opponents -- of the atrocities inflicted
on his country by Western elites and their local collaborators (including, of
course, for many decades, Saddam Hussein). From the Guardian:
Ten years on from the shock and awe
of the 2003 Bush and Blair war – which followed 13 years of murderous
sanctions, and 35 years of Saddamist dictatorship – my tormented land, once a
cradle of civilisation, is staring into the abyss.
Wanton imperialist intervention and
dictatorial rule have together been responsible for the deaths of more than a
million people since 1991. And yet, according to both Tony Blair and the former
US secretary of state Madeleine Albright, the ‘price is worth it’. Blair, whom
most Iraqis regard as a war criminal, is given VIP treatment by a culpable
media. Iraqis listen in disbelief when he says: ‘I feel responsibility but no
regret for removing Saddam Hussein.’ (As if Saddam and his henchmen were simply
whisked away, leaving the people to build a democratic state). It enrages us to
see Blair build a business empire, capitalising on his role in piling up more
Iraqi skulls than even Saddam managed.
As an exile, I was painfully aware of
Saddam's crimes, which for me started with the disappearance from Baghdad's
medical college of my dearest school friend, Hazim. The Iraqi people are fully
aware, too, that Saddam committed all his major crimes while an ally of western
powers. On the eve of the 2003 invasion I wrote this for the Guardian:
‘In Iraq, the US record speaks for
itself: it backed Saddam's party, the Ba'ath, to capture power in 1963,
murdering thousands of socialists, communists and democrats; it backed the
Ba'ath party in 1968 when Saddam was installed as vice-president; it helped him
and the Shah of Iran in 1975 to crush the Kurdish nationalist movement; it
increased its support for Saddam in 1979…helping him launch his war of
aggression against Iran in 1980; it backed him throughout the horrific eight
years of war (1980 to 1988), in which a million Iranians and Iraqis were
slaughtered, in the full knowledge that he was using chemical weapons and
gassing Kurds and Marsh Arabs; it encouraged him in 1990 to invade Kuwait…; it
backed him in 1991 when Bush [senior] suddenly stopped the war, exactly 24
hours after the start of the great March uprising that engulfed the south and
Iraqi Kurdistan…’
But when it was no longer in their
interests to back him, the US and UK drowned Iraq in blood.
…We haven't even counted the dead
yet, let alone the injured, displaced and traumatised. Countless thousands are
still missing. Of the more than 4 million refugees, at least a million are yet
to go back to their homeland, and there still about a million internal
refugees. On an almost daily basis, explosions and shootings continue to kill
the innocent. … Lack of electricity, clean water and other essential services
continues to hit millions of impoverished and unemployed people, in one of the
richest countries on the planet. Women and children pay the highest price.
Women's rights, and human rights in general, are daily suppressed.
And what of democracy, supposedly the
point of it all? The US-led occupying authorities nurtured a ‘political process’
and a constitution designed to sow sectarian and ethnic discord. Having failed
to crush the resistance to direct occupation, they resorted to divide-and-rule
to keep their foothold in Iraq. Using torture, sectarian death squads and
billions of dollars, the occupation has succeeded in weakening the social
fabric and elevating a corrupt ruling class that gets richer by the day,
salivating at the prospect of acquiring a bigger share of Iraq's natural
resources, which are mostly mortgaged to foreign oil companies and construction
firms.
Warring sectarian and ethnic forces,
either allied to or fearing US influence, dominate the dysfunctional and
corrupt Iraqi state institutions, but the US embassy in Baghdad – the biggest
in the world – still calls the shots. Iraq is not really a sovereign state,
languishing under the punitive Chapter VII of the UN charter.
Yes, it has certainly been, as Barack
Obama memorably characterized it, a ‘remarkable achievement.’ It is also, more
and more, a forgotten ‘achievement.’ America's amnesia regarding the war crime
in Iraq and its continuing ramifications -- not only the repression and death
still going on there, but also the catastrophic impact of this atrocity on
America itself, including the tsunami of suicide, homelessness and PTSD among
its soldiers, and the back-breaking costs of this orgy of corruption and
war-profiteering -- is indeed remarkable. It is no longer a reality -- a
living, anguished, ongoing human tragedy -- but simply fodder for commentary,
for partisan point-scoring, for barroom blather. This has always been the case
with our misbegotten wars of imperial domination (for an especially acute and egregious
example of our chronic amnesia, see this review of Nick Turse's new
book, Kill Anything That Moves:
The Real American War in Vietnam), going back to the 19th century. And
the "paradigm-changing" iadvent of the internet has done nothing to
change that; despite today's easy access to unprecedented levels of information
about the realities of the Iraq war (and other high crimes and atrocities), the
amnesia and willful ignorance remains as profound as ever.
So here we are. Ten years on from the
frenzied paroxysm (or was it an orgasm?) of mass violence -- which was itself
the culmination of years of the bipartisan war-by-sanctions that American
officials have openly acknowledged killed more than half a million Iraqi
children -- what is the central "moral" issue of our national
politics today? This once-unimaginable, horribly depraved and obscene question:
Should the president be allowed to murder any American citizen he chooses, or
should there perhaps be be some kind of secret Congressional oversight of the
secret killing program? (The idea of restricting the president's power to kill
any filthy foreigner he
chooses is not in question anywhere in our national politics, of course; Rand
Paul wasn't filibustering against that idea.
No, any debate on the ‘ethics’ of state murder is restricted to its application
to Americans, who, as we
know, are the only fully human beings on the face of the earth.)
Given the current trajectory of our
plunge into barbarism, I predict that in just a few years we'll be ‘debating’
whether the president has the right to stick the severed heads of ‘terrorists’
on spikes outside the White House, or if the heads should be passed around
discreetly to members of the relevant Senate committees before being dumped in
the ocean.
Amerikaanse 'ordebewakers' urineren op dode Afghanen.
Kortom, wat blijft er over
van Mak’s bewering dat de VS sinds 1945
decennialang als ordebewaker en politie agent
[fungeerde]?
Niets,
helemaal niets, zoals we ook kunnen constateren in de jaren na 2000. Mak’s
conclusie in zijn bestseller Reizen
zonder John, waarin hij volgens eigen zeggen ‘Op zoek naar Amerika’ was, is niets anders dan propaganda.
Blijft over de vraag waarom de opiniemaker Geert Mak de werkelijkheid niet
beschrijft en zijn omvangrijke mainstreampubliek daar geen behoefte aan heeft. Maar maandag eerst een blik op de komende jaren. Wat plannen de Amerikaanse militairen voor de toekomst van de mensheid? In elk geval: het beschermen van de belangen van de rijke elite en daar hoeft het parlement niet eens aan te pas te komen zoals uit het volgende blijkt:
NATO Defence Chiefs Discuss Afghanistan, Partnerships And Transformation
(May 15, 2013)
NATO Chiefs of Defence reaffirmed their commitment to support the ISAF Commander over the next 19 months, which will be crucial in determining the outcome of the mission.
The Military Committee also discussed opportunities to deepen military-to-military cooperation with NATO Partners. Delving into transformation, they expressed support for ongoing and future initiatives, particularly Smart Defence and the Connected Forces, to achieve best value for money while building on lessons learned from operations.
As the Alliance approaches the completion of the ISAF campaign, NATO’s mission in Afghanistan is entering a new phase. Its primary role is changing from combat to support.
'NATO and Partner Chiefs of Defence acknowledge the increased capability of the Afghan National Security Forces to provide security for their country,' said General Knud Bartels, Chairman of NATO’s Military Committee.
'Transition therefore remains on track and our assessment is on the whole positive,' stressedthe General. NATO Chiefs of Defence also discussed Afghanistan post-2014 and the new mission, Resolute Support. 'We made good progress and details on the Concept of Operations for the new mission will be finalized in the coming weeks, ready for the Defence Ministers to discuss next month,' the Chairman said.
En terwijl spreekbuizen van de macht als Geert Mak blijven beweren dat de VS 'de ordebewaker' is in de wereld zal het grote publiek, dat zijn boeken verslindt, niet snel op de hoogte zijn van wat er werkelijk gebeurt en kunnen de leiders van de 'vitale democratie,' zoals Mak de VS kwalificeeert, ongestoord doorgaan om genocide mogelijk te maken.
Throughout the duration of the Ríos Montt dictatorship, his regime was the bloodiest on the American continent. Why did the world permit his brutality, and why did it take more than 30 years to successfully prosecute him? His genocidal campaigns, in full view to the world, were committed in real time.
The simple answer is the actions - and inactions - of US President Ronald Reagan, the man who provided cover for every tin-pot dictator on the continent. A better answer is the preeminence of "America," with its mythological foundation and narrative. The best answer is the actions - or rather, inertia - of the citizens of the United States of America. It is we who permitted the atrocities of not simply this dictator, but all the military dictators on the continent during that bloodthirsty era.
The majority of US voters put Reagan in office, not once, but twice ... and then rewarded his imperial reign by subsequently electing his vice president, Papa Bush, into office. And then he got airports, freeways and buildings named after him.
Former Congressman Dennis Kucinich recently called for a truth and reconciliation commission to investigate how the United States got itself into Afghanistan, Iraq and Pakistan (plus Yemen and Somalia). That would be an important step. However, before it takes place, a commission must be created to examine the US role in Central America, primarily in the 1980s, which resulted in the deaths and disappearances of hundreds of thousands of civilians from Guatemala, El Salvador, Nicaragua and Honduras. All these wars were financed by US tax dollars. All those ruthless dictators and their leading military officers were trained by the US military. Yet in Reagan-speak, the United States was simply spreading democracy (with heavy weaponry) in Central America - the same goal Bush claimed in launching the wars in Iraq and Afghanistan. And from a Reagan-based perspective, the hundreds of thousands of Central American victims were little brown people whose lives were irrelevant.
In Ríos Montt, we see the legacy of Reagan's World. During Guatemala's 36-year civil war, which officially ended in 1996, more than 200,000 of its citizens were killed. Tens of thousands more of its citizens were disappeared, brutalized and tortured. Indigenous (Mayan) peoples paid the heaviest price, with entire villages being razed and women routinely subjected to rape as a component of military strategy.
During the time of Ríos Montt and a long line of dictators before and after him, the military engaged in both genocidal and brutal anti-insurgent campaigns that targeted educators, student activists, catechists, religious and union organizers – anyone not in government who was deemed to have leadership qualities or potential, and anyone deemed to be supporting the guerrilla movement.
Ondertussen blijft de 'conspiracy of silence' van de westerse mainstream opiniemakers als Mak volop in werking. Een voorbeeld:
4 maart 2000 wees Denis Halliday,
de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse
publiek erop dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit
protest te zijn opgestapt verklaarde hij in
The Guardian:
Ik had de opdracht gekregen om een
politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid
dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft
vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de
economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen
verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de
Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties
ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken
afstraffen.
Mei 1996 verscheen de toenmalige
Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS
programma '60 Minutes' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport
waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de
Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden
verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het
leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer
kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright
antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster
Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs
met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze
genocidale politiek met de opmerking:
Weet je Lesley… het is moeilijk
voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste
verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer
opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.
Nog geen zes maanden na haar
uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse
zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de
Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar
uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch'
was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen
twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt
hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat
er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke
keuzes moeten worden gemaakt.'
