For the great majority of mankind are satisfied with appearances, as though they were realities, and are often more influenced by the things that seem than by those that are.
Niccolo Machiavelli. Discourses. 1513-1517
De Amerikaanse soft power is… nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen. Het land fungeerde… decennialang als ordebewaker en politieagent — om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde. En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.
Geert Mak. Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika. 2012
Overthrow: America's Century of Regime Change from Hawaii to Iraq. The invasion of Iraq in 2003 was not an isolated episode. It was the culmination of a 110-year period during which Americans overthrew governments that displeased them for various ideological, political, and economic reasons. Democracy Now!
AMY GOODMAN: Stephen Kinzer joins us today in Chicago. He is a veteran New York Times foreign correspondent, author of several books, including All the Shah's Men and Bitter Fruit. He has just recently left the New York Times. We welcome you to Democracy Now!
STEPHEN KINZER: It’s great to be with you, Amy.
AMY GOODMAN: Well, you are looking at 14 coups that the U.S. was involved with. What was the primary reason for the U.S. government's involvement in overthrowing other countries' governments?
STEPHEN KINZER: A lot of these coups have been studied individually, but what I'm trying to do in my book is see them not as a series of isolated incidents, but rather as one long continuum. And by looking at them that way, I am able to tease out certain patterns that recur over and over again. They don't all fit the same pattern, but it's amazing how many of them do.
You ask about the motivations, and that is one of the patterns that comes through when you look at these things all together. There’s really a three-stage motivation that I can see when I watch so many of the developments of these coups. The first thing that happens is that the regime in question starts bothering some American company. They start demanding that the company pay taxes or that it observe labor laws or environmental laws. Sometimes that company is nationalized or is somehow required to sell some of its land or its assets. So the first thing that happens is that an American or a foreign corporation is active in another country, and the government of that country starts to restrict it in some way or give it some trouble, restrict its ability to operate freely.
Then, the leaders of that company come to the political leadership of the United States to complain about the regime in that country. In the political process, in the White House, the motivation morphs a little bit. The U.S. government does not intervene directly to defend the rights of a company, but they transform the motivation from an economic one into a political or geo-strategic one. They make the assumption that any regime that would bother an American company or harass an American company must be anti-American, repressive, dictatorial, and probably the tool of some foreign power or interest that wants to undermine the United States. So the motivation transforms from an economic to a political one, although the actual basis for it never changes.
Then, it morphs one more time when the U.S. leaders have to explain the motivation for this operation to the American people. Then they do not use either the economic or the political motivation usually, but they portray these interventions as liberation operations, just a chance to free a poor oppressed nation from the brutality of a regime that we assume is a dictatorship, because what other kind of a regime would be bothering an American company?
De Amerikaanse auteur William Rivers Pitt is
a New York Times and internationally bestselling author of three books: 'War on Iraq: What Team Bush Doesn't Want You to Know,' 'The Greatest Sedition Is Silence' and 'House of Ill Repute: Reflections on War, Lies, and America's Ravaged Reputation.'
In een artikel, gepubliceerd op donderdag 6 december 2012, merkte hij op:
The United States has been in a state of permanent, global war since Pearl Harbor. Involved in conflicts large and small, known and unknown, a moment has not passed in the last 71 years that has not involved American military personnel killing and dying somewhere in the world. That is fact. This is not a story about America's insanely bloated 'defense' budget. It is not a story about the bent priorities this nation has come to accept; to wit: more than half of every dollar collected in taxes goes to warfare and spying, a multi-trillion dollar industry, while we reel through national 'debates' about cutting health care benefits for old people and closing schools because 'we can't afford it.'
'That is fact,' maar wel een 'feit' dat de lezers van Geert Mak's reisboek vergeefs zullen zoeken in Reizen zonder John. Daarentegen citeert Mak met grote instemming wel 'de chef-redacteur van Die Zeit, Josef Joffe,' die de VS heeft uitgeroepen tot 'de onmisbare natie van de 20e eeuw', waarna Mak tevreden vaststelt 'en dat is het nog steeds.' Veel minder tevreden, zelfs uitgesproken kritisch zijn veel academisch geschoolde Amerikaanse auteurs en de miljarden slachtoffers van het expansionistische neoliberale 'Amerika,' zoals de VS steevast door de Makkianen wordt genoemd, omdat de bewonderaars van rauwe realpolitik, Randy Newman's bijtende ironie ontgaat dat 'South America stole our name.'
De realiteit weerspiegelt absoluut niet het poldermodel-denken, zoals ook de Amerikaanse auteur Stephen Kinzer laat zien. Kinzer is
a veteran new correspondent of the New York Times who has reported from more than fifty countries on five continents
die tegenwoordig als hoogleraar aan de Boston University 'Topics in International Relations: History of American Interventions (IR 500)' doceert. Hij is de auteur van de 384 pagina's tellende studie Overthrow. America's Century of Regime Change from Hawaii to Iraq, waarover de bekende onderzoeksjournalist Seymour Hersh concludeerde:
Stephen Kinzer has a grim message for those critics of the Iraqi war who believe George W. Bush to be America's most misguided, uninformed, and reckless president. Bush has had plenty of company in the past century -- presidents who believe that America, as Kinzer tells us, has the right to wage war wherever it deems war necessary.
Toen ik Kinzer zomer 2010 interviewde, wees hij erop dat het Amerikaanse overzeese expansionisme in 1893 begon met het afschaffen van de monarchie in Hawaii en dat het gewelddadig beleid van 'regime change' tot op de dag van vandaag voortduurt, dus eveneens onder Obama. In Overthrow schrijft hij:
When President McKinley said he was going tot war in Cuba (1898 svh) to stop 'oppression at our very doors,' Americans cheered. They did so again a decade later, when the Taft administration declared that it was deposing the government of Nicaragua in order to impose 'republican institutions' and promote 'real patriotism.' Since then, every time the United States has set out to overthrow a foreign government, its leaders have insisted that they are acting not to expand American power but to help people who are suffering. This paternalism was often mixed with racism... Senator Albert Beveridge of Indiana described expansion as part of a natural process, 'the disappearance of debased civilizations and decaying races before the higher civilization of the nobler and more virile types of man.' Representative Charles Cochrane of Missisippi spoke of 'the onward march of the indominatable race that founded this Republic' and predicted 'the conquest of the world by the Aryan races.' When he finished this speech, the House burst into applause.
Deze racistische megalomanie duikt telkens weer op in verschillende bewoordingen. Richard Nixon verwoordde het achter gesloten deuren tijdens een vergadering van de National Security Council als volgt:
I will never agree with the policy of downgrading the military in Latin America. They are power centers subject to our influence. The others, the intellectuals, are not subject to our influence.
Zo zijn de regels van de realpolitik die elk imperium hanteert. Daarbij wordt verwacht dat de elite en het leger van de satellietstaten hun eigen bevolking al dan niet met geweld in het gareel houden. Zo niet, dan wordt zelfs een democratisch gekozen regering terzijde geschoven zoals wij begin 2006 opnieuw zagen toen de Palestijnse bevolking genoeg had van de corrupte Fatah-politici en in meerderheid op Hamas stemde. Het Westen weigerde de democratisch gekozen Hamas-regering te erkennen en bleef samenwerken met Fatah, waardoor Israel carte-blanche kreeg. Het vestigen van democratie en mensenrechten of een 'higher civilization' dan wel -- in Mak's woorden -- 'orde' en 'evenwicht tussen de verschillende machten' zijn niet de drijfveren achter de Amerikaanse buitenlandse politiek, maar de greep op grondstoffen en markten. Stephen Kinzer:
For more than a century, Americans have believed they deserve access to markets and resources in other countries. When they are denied that access, they take what they want by force, deposing governments that stand in their way. Great powers have done this since time immemorial. What distinguishes Americans from citizens of past empires is their eagerness to persuade themselves that they are acting out of humanitarian motives. For most of the 'regime change' era, the United States did little or nothing to promote democracy in the countries whose governments it deposed. Presidents McKinley, Theodore Roosevelt, and Taft claimed to be interested in doing so, but in truth they were willing to support any governing clique, no matter how odious, as long as it did America's bidding. Later in Iran, Guatemala, and Chile, the United States covered itself in even greater shame by overthrowing democratically elected leaders and leaving tirants in their place.
Aldus de realiteit van het imperium. In tegenstelling tot Mak laat Kinzer zien waar het werkelijk om draait: de VS claimt voor democratie en mensenrechten te strijden en is in werkelijkheid de eerste om de democratie en de mensenrechten te vernietigen zodra die de belangen van de Amerikaanse concerns bedreigen. Dergelijke informatie is voor Mak evenwel te controversieel en zou zijn positie als zelfbenoemde 'Amerika-deskundige' in gevaar brengen, met alle ingrijpende gevolgen van dien voor de man die tegenwoordig onweersproken als 'historicus' wordt opgevoerd op de Nederlandse televisie.
Misschien wel het meest kenmerkende voorbeeld van de intellectuele corruptie in Nederland is de zwijgzaamheid van de polderintelligentsia over de langdurige zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking. Ook nu nog blijft de 'Joodse staat' Palestijns land stelen, zonder dat dit in Nederland tot een brede fundamentele discussie leidt over de Nederlandse politieke, economische en zelfs militaire steun aan Israel. En toch kan juist door die politiek de zionistische natie doorgaan zich als schurkenstaat te gedragen. Zodra een kritisch sociaal-democratisch Tweede Kamerlid als Frans Timmermans eenmaal minister van Buitenlandse Zaken is, onthoudt hij zich van stemming over de statusverhoging van de Palestijnen bij de Verenigde Naties en spreekt hij van 'een moeilijke afweging.' Opnieuw: dit opportunisme wordt geaccepteerd, de Nederlandse intelligentsia zwijgt. De VS en Israel bepalen ongestoord het Midden-Oosten beleid van het soevereine Nederland. Dit Midden-Oosten beleid is volgens de overgrote meerderheid van de kritische Amerikaanse intelligentsia, kort samengevat, failliet. Onder andere Stephen Kinzer toont dit overtuigend aan in All The Shah's Men. An American Coup and the Roots of Middle East Terror. Ook de Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Dreyfuss, die zowel voor de mainstream media werkt als voor Rolling Stone, The Nation and Mother Jones, analyseerde dit proces gedetailleerd in Devil's Game. How The United States Helped to Unleash Fundamentalist Islam (2006). Dreyfuss is niet de eerste de beste. Zijn boek werd door Chas W. Freeman, Jr., de voormalige Amerikaanse staatssecretaris van Defensie en oud-ambassadeur in Saoedi-Arabië aangeprezen als
a fluent tour de force -- Dreyfuss skillfully documents the misguided stratagems of generations of statesmen whose attempt to use the Islamic right to Western strategic advantage have helped make political Islam the formidable force it is today... Dreyfuss carefully researched and well-written story will be a revelation to experts on the Islamic world and a shock to concerned Americans.
Devil's Game maakt duidelijk hoe absurd Geert Mak's stellige bewering is dat de VS 'beschikt over voortreffelijke informatiesystemen' en 'de universiteiten en het State Department over briljante strategen en politieke analisten [beschikken].' Het probleem is dat Mak zich nooit verdiept heeft in de situatie in het Midden-Oosten. Toen hem door een kennis van mij, die actief was geweest bij de Save the Children US in Jerusalem, gevraagd werd om op kosten van een Nederlandse humanitaire organisatie de bezette Palestijnse gebieden te bezoeken om daarover als bekende Nederlander te schrijven, liet hij weten geen tijd te hebben omdat hij een boek over 'Amerika' wilde schrijven. Tegenover mij kwam hij met het excuus dat hij te weinig wist over de regio. Mak bleef zwijgen, want Palestina is een controversieel onderwerp dat geen ruimte biedt voor sussende woorden, vrijblijvende anekdotiek en het obsessieve verlangen naar 'hoop.' Bovendien verkoopt dit onderwerp niet, het product ligt niet goed in de markt zoals ik uit eigen ervaring weet, want uiteindelijk schreef ik het boek De oneindige oorlog over het slopende Israelische geweld dat de bron is van al het verzet en datgene wat nu 'islam-terrorisme' heet. Een 'terrorisme' als antwoord op de westerse terreur en de terreur van het door het Westen gesteunde Israel. Datzelfde Westen en Israel steunden in eerste instantie het moslim fundamentalisme, zelfs financieel. Over het waarom schrijft Robert Dreyfuss:
As during the Cold War, however, when the United States preferred Islamism to Arab nationalism, the Bush administration and its neoconservative allies have sometimes expressed their preference for the Islamic right, too... In Gaza and the West Bank, Ariel Sharon continued to toy with using Hamas, Islamic Jihad, and Hezbollah to undercut the PLO, and in 2006 Hamas emerged as the most powerful electoral force in Gaza.
In het begin waren de islamitische fundamentalisten voor het Westen en 'de Joodse staat' nog bruikbaar in het aloude koloniale politiek van verdeel en heers. De nationalisten in de islamitische landen waren doorgaans linksgeoriënteerd, nationaliseerden de olie of andere vitale grondstoffen en dat ging tegen de belangen van de grote westerse concerns in. Bovendien probeerden de nationalistische politici een onafhankelijke koers te varen als onderdeel van de Beweging van Niet-Gebonden Landen om zo onder de verpletterende heerschappij van de VS en de Sovjet Unie uit te komen. Maar omdat alles in de wereld altijd in beweging is werd de invloed van de fundamentalisten almaar sterker toen de macht van de nationalisten steeds meer verzwakte door hun corruptie of omdat ze niet in staat waren hun beloften waar te maken. Daar hadden de 'briljante strategen en politieke analisten' kennelijk niet aan gedacht. Dreyfuss:
There is no question that the U.S. support for the mujahideen, most of which went to the hard-core Islamists, was a catastrophic miscalculation. It devastated Afghanistan itself, led to the collapse of its government, and gave rise to a landscape dominated by warlords, both Islamists and otherwise. It created a worldwide network of highly trained Islamist fighters from a score of countries, linked together and roughly affiliated to Osama bin Laden's soon-to-be established Al Qaeda organization. It left behind a shattered nation that played host to Al Qaeda and other assorted terrorist formation.
Overigens denk ik dat het bewapenen van de 'hard-core Islamists' geen 'catastrofale miscalculatie' is. Toen de Sovjet Unie volgens de interne rapporten van de CIA al vanaf het begin van de jaren zeventig aan het instorten was, moest de VS op zoek naar een nieuwe vijand om het vele miljarden verslindende militair-industrieel complex te kunnen legitimeren. Tegelijkertijd beseften de machiavellistische beleidsbepalers dat door de bevolkingsexplosie en de dreigende tekorten van de grondstoffen op langere termijn een gewapende strijd tussen arm en rijk in de wereld niet eeuwig uitgesteld kan worden. De strategisch opererende elite denkt wat dit betreft wezenlijk anders dan de doorsnee mens. De aristocratie in een imperium is volstrekt gewetenloos.
Nogmaals: 'That is fact.' De feitelijke geschiedenis die door de zich als historicus presenterende jurist Mak wordt verzwegen omdat de geopolitieke werkelijkheid niet in zijn poldermodel past. Dat is ook de reden waarom de naam van de meest invloedrijke hedendaagse Amerikaanse ideologische strateeg, Zbigniew Brzezinski, niet in de literatuurlijst voorkomt van Mak's boek waarin hij claimt Op zoek naar Amerika te zijn, en ook niet in zijn bestseller In Europa. Het fundamentele probleem is dat de mainstream niet in staat is te zien dat wat momenteel gebeurt naadloos past in de geopolitieke context die door de hele geschiedenis heen het beleid van imperia heeft bepaald. De Makkianen komen niet verder dan het beschrijven van de wereld vanuit het simplistische perspectief van de goeden (wij) tegen de slechten (zij). Ze hanteren een Readers Digest-standpunt, geheel volgens het aloude cowboys versus indianen-invalshoek. Vandaar ook de beschamende propaganda van de mainstream-pers, de volgens Hofland 'politiek-literaire elite' die in Nederland voor elk neoliberaal karretje gespannen kan worden. Zonder geopolitieke achtergrond blijft hun geschiedschrijving beperkt tot een kinderlijke, zwart/wit voorstelling van zaken. Daarom het volgende: in juli 2010 schreef de onafhankelijke Canadese wetenschappelijk onderzoeker Andrew Gavin Marshall, Research Associate with the Centre for Research on Globalization, en mede-auteur van The Global Economic Crisis: The Great Depression of the XXI Century, het volgende:
Brzezinski explains that formulating a foreign policy based off of one single event – the September 11th terror attacks – has both legitimized illegal measures (torture, suspension of habeas corpus, etc) and has launched and pacified citizens to accepting the 'global war on terror,' a war without end. The rhetoric and emotions central to this global foreign policy created a wave of patriotism and feelings of redemption and revenge. Thus, Brzezinski explains:
'There was no need to be more precise as to who the terrorists actually were, where they came from, or what historical motives, religious passions or political grievances had focused their hatred on America. Terrorism thus replaced Soviet nuclear weapons as the principal threat, and terrorists (potentially omnipresent and generally identified as Muslims) replaced communists as the ubiquitous menace.'
Brzezinski explains that this foreign policy, which has inflamed anti-Americanism around the world, specifically in the Muslim world, which was the principle target population of ‘terrorist’ rhetoric, has in fact further inflamed the ‘global political awakening’. Brzezinski writes that:
'The central challenge of our time is posed not by global terrorism, but rather by the intensifying turbulence caused by the phenomenon of global political awakening. That awakening is socially massive and politically radicalizing.'
This ‘global political awakening,’ Brzezinski writes, while unique in its global scope today, originates in the ideas and actions of the French Revolution, which was central in 'transforming modern politics through the emergence of a socially powerful national consciousness.' Brzezinski explains the evolution of the ‘awakening’:
'During the subsequent 216 years, political awakening has spread gradually but inexorably like an ink blot. Europe of 1848, and more generally the nationalist movements of the late 19th and early 20th centuries, reflected the new politics of populist passions and growing mass commitment. In some places that combination embraced utopian Manichaeism for which the Bolshevik Revolution of 1917, the Fascist assumption of power in Italy in 1922, and the Nazi seizure of the German state in 1933 were the launch-pads. The political awakening also swept China, precipitating several decades of civil conflict. Anti-colonial sentiments galvanized India, where the tactic of passive resistance effectively disarmed imperial domination, and after World War II anti-colonial political stirrings elsewhere ended the remaining European empires. In the western hemisphere, Mexico experienced the first inklings of populist activism already in the 1860s, leading eventually to the Mexican Revolution of the early 20th century.'
Ultimately, what this implies is that – regardless of the final results of past awakenings – what is central to the concept of a ‘political awakening’ is the population – the people – taking on a political and social consciousness and subsequently, partaking in massive political and social action aimed at generating a major shift and change, or revolution, in the political, social and economic realms. Thus, no social transformation presents a greater or more direct challenge to entrenched and centralized power structures – whether they are political, social or economic in nature. Brzezinski goes on to explain the evolution of the ‘global political awakening’ in modern times:
It is no overstatement to assert that now in the 21st century the population of much of the developing world is politically stirring and in many places seething with unrest. It is a population acutely conscious of social injustice to an unprecedented degree, and often resentful of its perceived lack of political dignity. The nearly universal access to radio, television and increasingly the Internet is creating a community of shared perceptions and envy that can be galvanized and channeled by demagogic political or religious passions. These energies transcend sovereign borders and pose a challenge both to existing states as well as to the existing global hierarchy, on top of which America still perches.
Brzezinski explains that several central areas of the ‘global political awakening,' such as China, India, Egypt, Bolivia, the Muslims in the Middle East, North Africa, Southeast Asia and increasingly in Europe, as well as Indians in Latin America, 'increasingly are defining what they desire in reaction to what they perceive to be the hostile impact on them of the outside world. In differing ways and degrees of intensity they dislike the status quo, and many of them are susceptible to being mobilized against the external power that they both envy and perceive as self-interestedly preoccupied with that status quo.' Brzezinski elaborates on the specific group most affected by this awakening:
'The youth of the Third World are particularly restless and resentful. The demographic revolution they embody is thus a political time-bomb, as well. With the exception of Europe, Japan and America, the rapidly expanding demographic bulge in the 25-year-old-and-under age bracket is creating a huge mass of impatient young people. Their minds have been stirred by sounds and images that emanate from afar and which intensify their disaffection with what is at hand. Their potential revolutionary spearhead is likely to emerge from among the scores of millions of students concentrated in the often intellectually dubious 'tertiary level' educational institutions of developing countries. Depending on the definition of the tertiary educational level, there are currently worldwide between 80 and 130 million "college" students. Typically originating from the socially insecure lower middle class and inflamed by a sense of social outrage, these millions of students are revolutionaries-in-waiting, already semi-mobilized in large congregations, connected by the Internet and pre-positioned for a replay on a larger scale of what transpired years earlier in Mexico City or in Tiananmen Square. Their physical energy and emotional frustration is just waiting to be triggered by a cause, or a faith, or a hatred.'
Brzezinski thus posits that to address this new global 'challenge' to entrenched powers, particularly nation-states that cannot sufficiently address the increasingly non-pliant populations and populist demands, what is required, is 'increasingly supranational cooperation, actively promoted by the United States.' In other words, Brzezinski favors an increased and expanded ‘internationalization,' not surprising considering he laid the intellectual foundations of the Trilateral Commission. He explains that 'Democracy per se is not an enduring solution,' as it could be overtaken by 'radically resentful populism.' This is truly a new global reality:
'Politically awakened mankind craves political dignity, which democracy can enhance, but political dignity also encompasses ethnic or national self-determination, religious self-definition, and human and social rights, all in a world now acutely aware of economic, racial and ethnic inequities. The quest for political dignity, especially through national self-determination and social transformation, is part of the pulse of self-assertion by the world's underprivileged.'
Thus, writes Brzezinski, 'An effective response can only come from a self-confident America genuinely committed to a new vision of global solidarity.' The idea is that to address the grievances caused by globalization and global power structures, the world and America must expand and institutionalize the process of globalization, not simply in the economic sphere, but in the social and political as well. It is a flawed logic, to say the least, that the answer to this problem is to enhance and strengthen the systemic problems. One cannot put out a fire by adding fuel.
Vanuit het geopolitieke Brzezinski-perspectief is het interessant nog eens Arnon Grunberg's retorische vraag te herhalen in zijn 'Voetnoot' van donderdag 6 maart 2014: 'Wat vinden wij wel een casus belli?' voor de 'Derde Wereldoorlog' als de Russische inval op de Krim geen reden is om een nucleaire holocaust te beginnen. Nog afgezien van het feit dat 'wij' burgers in een kapitalistische 'democratie' dit niet bepalen, maar een kleine economische en politieke elite, is Grunberg's voorstelling van zaken op de voorpagina van de Volkskrant die van een krankzinnige. Hier is namelijk geen sprake meer van ironie. Zoals Harry Mulisch eind jaren zeventig in ‘Het ironische van de ironie' schreef:
De ironie leidt to parodie, de parodie leidt tot identificatie – dat is de onwrikbare wet… Zo wordt het spel ernst. De corpsstudent speelt net zo lang de man met de grote bek, tot hij het is. Dat is het ironische van de ironie: dat zij het plotseling niet meer is. Hij is als het ware door de dubbele bodem van de ironie gezakt.
De verveling is zo groot geworden, de virtuele werkelijkheid zo omvangrijk en alles een waarheid op zich is geworden dat de columnist onvermijdelijk wel 'door de dubbele bodem van de ironie' moet zakken. In constateerde ik met betrekking tot de polder-columnisten:
De column is bij uitstek het wapen van de poseur in zijn strijd om erkenning. Hoewel ze in uiteenlopende gradaties en soorten voorkomen hebben de poseurs onder de columnisten één ding gemeen: na verloop van tijd gaan ze in hun eigen geconstrueerde waarheid geloven. Als vanzelf valt hij (of zij) automatisch terug op een pose. Z'n woorden zijn een schreeuw om aandacht. Hij wil behagen om bewonderd te worden. De opinie an sich interesseert hem niet, alleen het effect dat ze teweegbrengt. En omdat in een massamaatschappij gedachten niet de ultieme impact opleveren, zet hij sentimenten in: het simplistische vooroordeel tegen het complexe oordeel, de impuls tegen de bezinning, de verholen suggestie tegen de beargumenteerde gedachte. Hij is de man van de soundbite, zijn wereld is eendimensionaal, even overzichtelijk als een stripboek… Daarbij moet hij als broodschrijver telkens weer een mening over van alles en nog wat ophoesten, hetgeen automatisch leidt tot een inflatie van meningen. Om dit te verdoezelen moet elke opinie de kracht van een donderslag krijgen…
In zijn hang een maximaal effect te bereiken, vervalt de poseur onder de columnisten onherroepelijk in pathetiek. Hij uit zich in steeds heftigere bewoordingen, zijn toon wordt geëxalteerd, zijn opinies grotesk. Meningen worden door hem uitgemolken en verder aangescherpt tot ze een karikatuur van de werkelijkheid zijn geworden. Een jaar voor zijn dood wees de auteur Frans Kellendonk me op een ander fenomeen: 'Het gruwelijke is: zodra je iets opschrijft, verhardt het. Het gevaar is dat je er dan ook in gaat geloven, dat de dingen zijn zoals je zegt dat ze zijn. Wat je moet behouden is een scepsis, een vrijheid, het gevoel van de ongrijpbaarheid van alles. Dat vereist een geweldige krachtsinspanning.' Maar juist aan die scepsis ontbreekt het de poseur onder de columnisten… Voor hen zijn de woorden zelf inhoudsloos geworden, ze hebben slechts propagandistische waarde en kunnen derhalve als dodelijk gif werken.
Wanneer Grunberg met 'de Derde Wereldoorlog' flirt nu 'Volgens Angela Merkel Poetin het contact met de realiteit [heeft] verloren,' blijkt bovendien dat hij de berichtgeving van de mainstream pers voetstoots aanneemt.
Naar aanleiding van de onwaarachtigheid in de Westerse media over de Oekraïne mag je je afvragen wie er het contact met de werkelijkheid verloren heeft.
De New York Times heeft Merkels woorden over Poetin totaal verdraaid:
http://www.mcclatchydc.com/2014/03/05/220240/did-angela-merkel-really-say-putin.html
'Bruinhemden' zijn bezig de macht te grijpen in het Westelijke deel van de Oekraïne maar daarover horen we zo goed als niets. Typisch dat de EU-vertegenwoordigster Ashton met geen woord heeft gerept over de informatie die ze kreeg van de Estse Minister van Buitenlandse zaken over wie de sluipschutters waren in Kiev tijdens de demonstraties.
Ook is het simplistisch om het allemaal aan de 'dictator' Poetin toe te schrijven: het hele Russische defensieapparaat staat natuurlijk volledig achter hem. Het steeds verder oprukken van NAVO is voor hen niet acceptabel.
De New York Times heeft Merkels woorden over Poetin totaal verdraaid:
http://www.mcclatchydc.com/2014/03/05/220240/did-angela-merkel-really-say-putin.html
'Bruinhemden' zijn bezig de macht te grijpen in het Westelijke deel van de Oekraïne maar daarover horen we zo goed als niets. Typisch dat de EU-vertegenwoordigster Ashton met geen woord heeft gerept over de informatie die ze kreeg van de Estse Minister van Buitenlandse zaken over wie de sluipschutters waren in Kiev tijdens de demonstraties.
Ook is het simplistisch om het allemaal aan de 'dictator' Poetin toe te schrijven: het hele Russische defensieapparaat staat natuurlijk volledig achter hem. Het steeds verder oprukken van NAVO is voor hen niet acceptabel.
Welnu, de conclusie van Mark Seibel, redacteur van McClatchy Washington Bureau:
So if Merkel didn't portray Putin as unhinged, why would the unknown Obama aide tell the New York Times she did? Because in the world of propaganda, successfully portraying your adversary as being crazy, without any rational backing to his actions, makes it unnecessary to try to understand the complexities or sensitivities of the issues. If Putin is crazy, then that's enough. We needn't think any further about what he has to say. And if the New York Times says he's crazy, that's good enough for the dozens of reporters who've come along since, repeating the comment to their millions of viewers and readers as if it was a confirmed statement.
Als de columnist Arnon Grunberg in plaats van te stellen dat het Westen 'oorlogsmoe' is, een afwijkende visie had willen geven dan had hij kunnen verwijzen naar de Amerikaanse hoogleraar aan de Faculteit History and East Asia van de New York University, James Peck, die in zijn boek Ideal Illusions. How The U.S. Government Co-Opted Human Rights (2010) uitgebreid aantoonde hoe de mensenrechten een politiek wapen van de economische en politieke elite in Washington is geworden om overal ter wereld het neoliberale scenario te kunnen afdwingen. Peck:
‘Human rights is the soul of American foreign policy,’ President Jimmy Carter proclaimed in December 1978, on the thirtieth anniversary of the signing of the Universal Declaration of Human Right. In his inaugural address he had invoked human rights – ‘our commitment to them is absolute’ – three times, more than all his predecessors in all their inaugural addresses combined, thus signaling the most important ideological transformation in the American foreign policy establishment since the rise of anticommunism. Hawks and doves, Kennedy liberals and Goldwater conservatives applauded Carter’s calls for a renewed American idealism and his crusading determination to move beyond the trauma of the Vietnam War. ‘The human rights issue is something you should hold onto without compromise,’ Rev. Billy Graham wrote him. ‘It is the first time since the War of Independence that we really had an ideology.’
Carter’s call for a new idealism based on human rights was a response not only to popular and congressional revulsion over the Vietnam War but also to pressing ideological needs in the national security establishment.
Het feit dat zowel extreem rechts als gematigd links in het begin Carter’s mensenrechten-verhaal toejuichten geeft onmiddellijk de paradox aan die dit begrip creëert Om het zo simpel mogelijk te stellen: hoe kan een imperium dat in zijn hele bestaan als doctrine had: ‘speak softly and carry a big stick’ om zijn economische en geopolitieke belangen af te dwingen, de mensenrechten daadwerkelijk beschermen?
Ideal Illusions:
‘Holding high the banner of human rights’ became a way to quiet the growing alarm that America’s ‘arrogance of power,’ in Senator J. William Fulbright’s phrase, reflected a global imperial ethos. The United States would again become a nation ‘for others to admire and to emulate,’ Carter promised, with human rights as a ‘beacon of something that would rally our citizens to a cause.’
Apparently ‘holding high the human rights banner’ did not require looking too closely at the nation's actions in Vietnam. As president, Carter largely avoided mentioning war crimes and human rights violations in the Vietnam War – even such egregious ones as free-fire zones (where soldiers could shoot unidentified civilians at will), tiger cages (cramped cells in which prisoners were tortured), Operation Phoenix (for assassinating National Liberation Front members and sympathizers in the South), or the massive bombings of Vietnam, Laos, and Cambodia. Nor did he ever question American intentions: ‘we went there to defend the freedom of the Vietnamese,’ he insisted, ‘without any desire to impose American will on another people.’ Vietnam was ‘a moral crisis,’ he said, because we ‘stooped’ to acting like Communists, ‘abandoning our own values for theirs’; but by reaffirming our values in the light of human rights, we could reestablish our claims to moral leadership.
Toen ik James Peck in januari 2012 bij hem thuis in New York interviewde over de continuïteit van het geweld in de Amerikaanse buitenlandse politiek, zei hij ondermeer het volgende:
Nog fundamenteler was de vraag of de Verenigde Staten de belangrijkste macht op de planeet moest zijn, stuk voor stuk kwesties die Martin Luther King zo overtuigend aan de orde had gesteld. Wat ik zag was dat vele overtuigde mensenrechtenactivisten die ten tonele verschenen nog voordat de Amerikaanse mensenrechtenorganisaties waren ontstaan – Amnesty International was in Europa opgericht – zich begonnen af te keren van deze fundamentele vraagstukken. Dat wil zeggen: ze hielden zich niet bezig met de kwesties van oorlog en het militair industrieel complex, maar met de vraag hoe de macht van de Verenigde Staten weer een morele macht kon worden, in feite het werkelijke thema van Jimmy Carter die als eerste president mensenrechten als politiek instrument van Amerikaans buitenlands beleid inzette. De andere grote ontwikkeling was de burgerrechtenbeweging die de rassenscheiding in het Zuiden wilde breken. Natuurlijk konden Amerikanen niet voor mensenrechten in het buitenland pleiten zolang die segregatie bleef bestaan; ze was een bespotting van de Amerikaanse aanspraak op hegemonie. Maar dat was zeker niet alles. Op een dieper niveau ging het King en vele anderen die hem steunden om gelijkheid. Dit betekende niet alleen het hebben van mogelijkheden om gelijkwaardig deel te kunnen nemen aan de samenleving, wat dat ook in de praktijk moge betekenen. Gelijkheid betekende een herverdeling van rijkdom en macht. Het betekende een kritiek op de macht van de grote concerns en het zoeken naar manieren waarop burgers gemobiliseerd konden worden om politiek actief te kunnen zijn waardoor fundamentele veranderingen mogelijk zouden worden. Ik noem met enige nadruk Martin Luther King omdat hij weliswaar een betrekkelijk gematigde man was wiens visie een groot publiek bereikte, maar die desalniettemin ongezouten kritiek op het systeem leverde door bijvoorbeeld te betogen dat een maatschappij die haar oplossingen probeert te zoeken in de marktideologie, en tegelijkertijd een maatschappij is die zoveel geld besteedt aan militaire middelen, een samenleving is die de ziel doodt. Dit waren fundamentele vraagstukken die snel naar de achtergrond verdwenen toen mensenrechten de boventoon begonnen te voeren. Het gevolg is dat de opkomst van de mensenrechten de afgelopen veertig jaar gepaard is gegaan met de wereldwijde toename van extreme ongelijkheid, de ontzagwekkende uitbreiding van de Amerikaanse macht, en het onvermogen om de enorme concentratie van privébezit te beheersen. Daarom vond ik het de moeite waard deze ontwikkeling te onderzoeken en te analyseren.
Nadat ik James Peck als deskundige had voorgesteld, kreeg hij het verzoek om op 26 maart 2012 te spreken tijdens het International Symposium Human Rights: Ideal Illusions? in Den Haag. Hij zei toen ondermeer het volgende:
Who benefits from how democratization, the rights of NGOs, the color revolutions, regime change, humanitarian war and rights based, (and corporate driven) developmentalism are now all mixed up with one another? The answer is Washington. And yet human rights leaders proceed as though Washington’s 'war of ideas' has nothing to do with such developments. They continue to call for Washington to live up to its rhetoric, as though such rhetoric was not crafted for purposes of propaganda -- or as its now said, 'strategic communications.' To understand US policy apart from this 'war of ideas' is to obfuscate what is going on, yet for over six decades few have called for Washington to end its 'war of ideas' – and this is just as true the human rights community. Notably, Senator Fulbright, warning of the pervasive and corrupting influence of such propaganda, demanded that Washington’s 'war of ideas' be shutdown. Have we not, he asked, created 'a Frankenstein – a monster that may not be very good at telling the rest of the world the facts about America, but which is superb in propagandizing the American people?' There is little echo of this, let alone awareness of the consequences of Washington’s 'war of ideas' for human rights – either on others or themselves.
Often, I suspect, individuals conclude that even if Washington has its own agenda, the outcomes are still worth it. One might argue that there is nothing wrong with the involvement of a U.S. ambassador and various US and EU groups participating in, even orchestrating, 'democratizing' efforts. And if things need to be done covertly now and then, well -- it’s for a good cause; one can’t be an innocent in a world of thuggish, murderous regimes. The same might be said —though rarely is—that it’s alright for a billionaire such as George Soros to promote his vision of rights and democracy by committing funds to certain groups in a foreign country he sees moving in the right direction, regardless of what local critics in that country might think. Occasional qualms over such interventions are assuaged by the conviction that the government in question shouldn’t be jailing citizens who are seeking to promote political change and greater freedom. Thus the conviction quietly grows that there is no conflict between self-determination on the one hand and external funding, advice, and training on the other. That some local advocates of change oppose intervention ('Let us find our own way') and don’t like having local leaders picked out as 'human rights heroes' by their patrons in the West is rarely acknowledged.
Being 'free from' also points to an immediate challenge for human rights groups. They are often seen by many in the South and elsewhere as indirectly linked with Washington. The issue has been directly brought to the fore by Georges Soros’ grant of 100 million dollars to Human Rights Watch – with a matching grant that could bring this to $200 million. 'To be more effective' Soros said, Human Rights Watch 'has to be seen as more international, less an American organization.' Why? Because 'we lost the moral high ground during the Bush administration.' And the organization’s Executive Director adds, 'We need to be able to shape the foreign policies of these emerging powers' – Brazil, South Africa, India. Soros himself is not unknown to regime change, having been involved for some time in Eastern Europe and the Newly Independent States (NIS). Human Rights Watch also has a new Chairman – the former President of the Council of Foreign Relations, and the longtime editor of its journal Foreign Affairs. Several leaders of Human Rights Watch, and members of its board of directors, have come from national security circles and the Council of Foreign Relations. From this perspective, some leading US human rights groups often do seem very much part of Washington’s semi-official world. And the trend continues: the longstanding Executive Director of the Human Rights First Committee joined the Obama administration as Assistant Secretary of State for Democracy, Labor, and Human Rights. The Executive Director of Amnesty USA came to his position after working for more than a decade in the Ford Foundation’s Human Rights Unit.
The media don’t really distinguish one 'human rights group' from another. When Freedom House, once headed by a former CIA director, is labeled a human rights organization in the New York Times; or when the arrest of individuals working for semi-official US 'democratizing NGOs' in Egypt is criticized as a violation of 'human rights' by Human Rights Watch we have entered into the blurring together of quasi-official, governmental, and non-governmental groups in ways again so useful to power, but not to human rights. And we have, usually unknowingly, stepped into Washington’s “war of ideas” which thrives by lumping together the positions of diverse groups in ways that provide a cover for the pursuit of its own particular interests. This is just one example of how the human rights movement has not been 'free from' Washington’s influence – not nearly free enough, that is, if it is to have a viable global presence and a truly impartial critical stance.
The world is changing profoundly. In this new era, the two currents of rights will inevitably be buffeted and challenged; demands for equality and alternative ways to organize societies will raise tumultuous and wide-ranging challenges to all the established orders. Human rights groups would do well to stand apart from all states, drawing out of diverse traditions whatever can illuminate rights and address the painful conflicts among different kinds of rights in a world of staggering inequality and injustice. As we move towards the decline of a U.S.-centered world, remaining open to a far more diverse world of contending rights largely ignored at the beginnings of human rights rise to prominence is not a hope to be lightly dismissed.
And nothing stands more in the way of this task than the human rights community’s close, if often unknowing, link to Washington. Without some sense of the positive possibilities in the ending of an American centric world, the human rights movement may well continue to be enmeshed with Washington’s ideological needs. In the end, the challenge for the human rights movement is whether it can come to truly confront the abusive operations of wealth and power in all their multiple forms or whether it will succumb to being a weapon of privileged powers seeking to protect their interests – and their conscience.
Het zal de lezer van mijn weblog niet verbazen dat geen enkele Nederlandse journalist belangstelling had voor Peck's lezing in Den Haag. Kritische beschouwingen worden in de kapitalistische 'democratie' even fanatiek geweerd als destijds de dissidente stemmen in de Sovjet Unie. Het kapitalisme en het communisme wijken zelfs in dit opzicht niet wezenlijk van elkaar. Ook het Westen heeft 'het contact met de realiteit verloren,' maar daarover zwijgen de Nederlandse 'voetnoten.'
'Journalists' Follow Obama on Ukraine
The corporate media are a key component of the U.S. imperial machine. Although styling themselves as watchdogs, they are in fact the dogs of war, whose mission is to hide Washington’s aggressions behind a fog of lies.
By Margaret Kimberley
March 06, 2014 "Information Clearing House - "BAR" - Prominent journalists in the United States may as well be on the White House payroll. They are consistent cheerleaders for whoever occupies the oval office and the corporate corner office. They make no attempt to hide their allegiance to power and their lack of interest in informing the public.
The rotten state of affairs becomes all too obvious whenever a president threatens action against another country. Reporters act more like press agents and spring into action shielding and protecting the aggressors. They make it clear to those few who gain access that questions, criticisms or anything else that smacks of independent thought will not to be tolerated. The American decision to use Ukraine as a means of attacking Russian influence is the latest effort to prop up the empire, and the corporate media obligingly show their approval.
CNN’s Christiane Amanpour was so eager to fly the American foreign policy flag that she pointedly took a colleague to task on air when he was guilty of nothing more than doing his job. Wolf Blitzer is a corporate media stalwart himself so he and everyone watching was surprised when Amanpour jumped down his throat when he quoted a Russian official.
‘You heard Vitaly Churkin, the Russian ambassador to the U.N. Security Council, saying earlier today that at fault for all of this are what he called fascists and anti-Semites in Ukraine right now...’
‘You know, you've got to be really careful by putting that across as a fact,’ Amanpour said.
‘That's what Vitaly Churkin said,’ Blitzer replied.
‘He may have done,' Amanpour said. ‘Are you telling me, are you saying that the entire pro-European...’
‘Of course not,’ Blitzer defended, explaining that he was presenting what Churkin had said.
‘Right, and we have to be very careful,’ Amanpour cautioned.
Blitzer tried to interject, offering to play Churkin's comments again.
‘I heard it,’ Amanpour said. ‘We just as a network have to be really careful not to lump the entire pro-European Ukrainians into, which some may well be, nationalistic and extremist groups.’
‘We're not, I'm not,’ Blitzer insisted.
“They make no attempt to hide their allegiance to power.”
Amanpour had lots of company at other networks. Gwen Ifill of PBS Newshour also stuck to the White House script with her guest, professor Stephen F. Cohen. Cohen informed viewers that American presidents going back to Bill Clinton have been playing a very dangerous game in their attempt to pry Ukraine from the Russian orbit.
Ifill was contemptuous of Cohen throughout and stuck to the Putin is evil meme. Her questions lacked even a pretense of a thoughtful search for facts. Nonsense such as 'What is Putin’s endgame here?' was all she could muster. When Cohen gave a simple and understandable explanation of why western meddling posed a danger to world peace Ifill decided to ignore him. 'Why is any of this important to anyone who is not in Russia or Ukraine?' Cohen, who also suffered through the Amanpour/Blitzer contretemps, gave Ifill as much contempt in return. 'I told you at the top. I mean, you and I are old enough to have lived through divided Europe in Berlin.'
The so-called journalists who are held up to us as exemplars of success and profession acumen are by and large hacks who toe the party line. Ifill has a long standing reputation of defending presidential policy in her reporting. She is at least consistent. Just as she followed the Bush doctrine she is now in synch with the Obama team.
Amanpour vilifies her colleague on air for cynical reasons and Ifill plays dumb if a guest dares to speak up with real analysis. All their behaviors are an effort to diminish any debates or arguments against the United States government. The only critics on the air are questioning whether Obama is tough enough and if American 'prestige' is on the line if we don’t have as much violence in the world as they would like.
'Ifill, Amanpour and company flourish precisely because they do not tell us the truth.'
Now that the United States government has officially declared war on the rest of the world, Americans are in desperate need of truth telling. But that is not how empires work. Ifill, Amanpour and company flourish precisely because they do not tell us the truth.
It is not too harsh to point out that the propaganda and lies spread by networks and newspapers are part of an enormous crime. America is the evil doer in Iraq and Haiti and Libya and Venezuela and Ukraine. Nations are invaded and economies are ruined because our government is determined to have its way in the world. The crimes are committed with impunity in part because presidents get a helping hand from their corporate media partners.
The only thing making Americans squeamish about military involvement against Russia is war weariness. They don’t oppose it on principle because they don’t know what the principles involved are. Just as we aren’t the richest country in the world, and we don’t have the best health care in the world, we don’t have the best press either. We have a government that is more aggressive by the day and they have a mouth piece which we call the media.
Margaret Kimberley's Freedom Rider column appears weekly in BAR, and is widely reprinted elsewhere. She maintains a frequently updated blog as well as at http://freedomrider.blogspot.com. Ms. Kimberley lives in New York City, and can be reached via e-Mail at
President Poetin als het ultieme kwaad in de wereld. Er is weer een Hitler opgestaan. Het massale geweld kan beginnen.' Jospeh Goebbels: 'Wij spreken niet om iets te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.' In de massamaatschappij is het beeld al voldoende om collectieve hysterie op te wekken.
Arnon Grunberg: 'Volgens Angela Merkel heeft Poetin het contact met de realiteit verloren. Dat komt bij dictators in hun nadagen vaker voor... De vraag blijft: Wat vinden wij wel een casus belli?'
The hazards associated with American foreign policy since the collapse of the Soviet Union in 1991 should appear obvious to all, because it is precisely this policy that has caused the crisis in Ukraine with all its negative consequences for the coming months and years.
President Barack Obama was candid in admitting it on March 3, 2014: 'we are indicating to the Russians [that] if in fact they continue on the current trajectory they’re on, then we are examining a whole series of steps — economic, diplomatic— that will isolate Russia.'
Well, it is precisely this desire to expand NATO and to isolate Russia by incorporating all the countries bordering Russia into NATO; i.e., a strategy of geopolitical and military encirclement of Russia, which has provoked that country when it felt threatened in its national security.
This is easy to understand.
'Gemakkelijk te begrijpen,' zeker, behalve dan voor de polder 'voetnoten,' al dan niet gehelmd.
Arnon Grunberg, verkleed als modieuze krijger.
Arnon Grunberg, verkleed als modieuze krijger.
