Noam Chomsky 53

'GRITtv / By Laura Flanders and Noam Chomsky

 4 COMMENTS

Noam Chomsky on America's Economic Suicide

We’re a nation whose leaders are pursuing policies that amount to economic “suicide” Chomsky says. But there are glimmers of possibility.

May 4, 2012  |  

LIKE THIS ARTICLE ?

Join our mailing list:

Sign up to stay up to date on the latest headlines via email.

Noam Chomsky has not just been watching the Occupy movement. A veteran of the civil rights, anti-war, and anti-intervention movements of the 1960s through the 1980s, he’s given lectures at Occupy Boston and talked with occupiers across the US.  His new book, Occupy, published in the Occupied Media Pamphlet Series by Zuccotti Park Press brings together several of those lectures, a speech on “occupying foreign policy” and a brief tribute to his friend and co-agitator Howard Zinn.

From his speeches, and in this conversation, it’s clear that the emeritus MIT professor and author is as impressed by the spontaneous, cooperative communities some Occupy encampments created, as he is by the movement’s political impact.

We’re a nation whose leaders are pursuing policies that amount to economic “suicide” Chomsky says. But there are glimmers of possibility – in worker co-operatives, and other spaces where people get a taste of a different way of living.

We talked in his office, for Free Speech TV on April 24.

LF: Let’s start with the big picture. How do you describe the situation we’re in, historically?

NC: There is either a crisis or a return to the norm of stagnation. One view is the norm is stagnation and occasionally you get out of it. The other is that the norm is growth and occasionally you can get into stagnation. You can debate that but it’s a period of close to global stagnation. In the major state capitalists economies, Europe and the US, it’s low growth and stagnation and a very sharp income differentiation a shift — a striking shift — from production to financialization.

The US and Europe are committing suicide in different ways. In Europe it’s austerity in the midst of recession and that’s guaranteed to be a disaster. There’s some resistance to that now. In the US, it’s essentially off-shoring production and financialization and getting rid of superfluous population through incarceration. It’s a subtext of what happened in Cartagena [Colombia] last week with the conflict over the drug war. Latin America wants to decriminalize at least marijuana (maybe more or course;) the US wants to maintain it.  An interesting story.  There seems to me no easy way out of this….

LF: And politically…?

NC: Again there are differences. In Europe there’s an dangerous growth of ultra xenophobia which is pretty threatening to any one who remembers the history of Europe…  and an attack on the remnants of the welfare state. It’s hard to interpret the austerity-in-the-midst-of-recession policy as anything other than attack on the social contract. In fact, some leaders come right out and say it. Mario Draghi the president of the European Central Bank had an interview with the Wall St Journal in which he said the social contract’s dead; we finally got rid of it.

In the US, first of all, the electoral system has been almost totally shredded. For a long time it’s  been pretty much run by private concentrated spending but now it’s over the top. Elections increasingly over the years have been [public relations] extravaganzas. It was understood by the ad industry in 2008 -- they gave Barack Obama their marketing award of the year.  This year it’s barely a pretense.

The Republican Party has pretty much abandoned any pretense of being a traditional political party. It’s in lockstep obedience to the very rich, the super rich and the corporate sector. They can’t get votes that way so they have to mobilize a different constituency. It’s always been there, but it’s rarely been mobilized politically. They call it the religious right, but basically it’s the extreme religious population. The US is off the spectrum in religious commitment. It’s been increasing since 1980 but now it’s a major part of the voting base of the Republican Party so that means committing to anti-abortion positions, opposing women’s rights…  The US is a country [in which] eighty percent of the population thinks the Bible was written by god. About half think every word is literally true. So it’s had to appeal to that – and to the nativist population, the people that are frightened, have always been… It’s a very frightened country and that’s increasing now with the recognition that the white population is going to be a minority pretty soon, “they’ve taken our country from us.” That’s the Republicans. There are no more moderate Republicans. They are now the centrist Democrats. Of course the Democrats are drifting to the Right right after them. The Democrats have pretty much given up on the white working class. That would require a commitment to economic issues and that’s not their concern.

LF: You describe Occupy as the first organized response to a thirty-year class war….

NC: It’s a class war, and a war on young people too… that’s why tuition is rising so rapidly. There’s no real economic reason for that. It’s a technique of control and indoctrination.  And this is really the first organized, significant reaction to it, which is important.

LF: Are comparisons to Arab Spring useful? 

NC: One point of similarity is they’re both responses to the toll taken by the neo lib programs. They have a different effect in a poor country like Egypt than a rich country like the US. But structurally somewhat similar. In Egypt the neoliberal programs have meant statistical growth, like right before the Arab Spring, Egypt was a kind of poster child for the World Bank and the IMF [International Monetary Fund:] the marvelous economic management and great reform. The only problem was for most of the population it was a kind of like a blow in the solar plexus: wages going down, benefits being eliminated, subsidized food gone and meanwhile, high concentration of wealth and a huge amount of corruption.

We have a structural analogue here – in fact the same is true in South America –  some of the most dramatic events of the last decade (and we saw it again in Cartagena a couple of weeks ago) Latin America is turning towards independence for the first time in five hundred years. That’s not small. And the Arab Spring was beginning to follow it. There’s a counterrevolution in the Middle East/North Africa (MENAC) countries beating it back, but there were advances. In South America [there were] substantial ones and that’s happening in the Arab Spring and it has a contagious effect – it stimulated the Occupy movement and there are interactions.

LF. In the media, there was a lot of confusion in the coverage of Occupy. Is there a contradiction between anarchism and organization? Can you clarify? 

NC: Anarchism means all sort of things to different people but the traditional anarchists’ movements assumed that there’d be a highly organized society, just one organized from below with direct participation and so on.  Actually, one piece of the media confusion has a basis because there really are two different strands in the occupy movement, both important, but different.

One is policy oriented: what policy goals [do we want.] Regulate the banks, get money out of elections; raise the minimum wage, environmental issues. They’re all very important and the Occupy movement made a difference. It shifted not only the discourse but to some extent, action on these issues.

The other part is just creating communities — something extremely important in a country like this, which is very atomized. People don’t talk to each other. You’re alone with your television set or internet. But you can’t have a functioning democracy without what sociologists call “secondary organizations,” places where people can get together, plan, talk and develop ideas. You don’t do it alone. The Occupy movement did create spontaneously communities that taught people something: you can be in a supportive community of mutual aid and cooperation and develop your own health system and library and have open space for democratic discussion and participation.  Communities like that are really important. And maybe that’s what’s causing the media confusion…because it’s both.

LF: Is that why the same media that routinely ignores violence against women, played up stories about alleged rape and violence at OWS camps? 

NC: That’s standard practice. Every popular movement that they want to denigrate they pick up on those kind of things. Either that, or weird dress or something like that.  I remember once in 1960s, there was a demonstration that went from Boston to
Washington and tv showed some young woman with a funny hat and strange something or other.  There was an independent channel down in Washington – sure enough, showed the very same woman. That’s what they’re looking for. Let’s try to show that it’s silly and insignificant and violent if possible and you get a fringe of that everywhere.

To pay attention to the actual core of the movement  — that would be pretty hard. Can you concentrate for example on either the policy issues or the creation of functioning democratic communities of mutual support and say, well, that’s what’s lacking in our country that’s why we don’t have a functioning democracy – a community of real participation. That’s really important. And that always gets smashed.

Take say, Martin Luther King. Listen to the speeches on MLK Day – and it’s all “I have a dream.” But he had another dream and he presented that in his last talk in Memphis just before he was assassinated.  In which he said something about how he’s like Moses he can see the promised land but how we’re not going to get there. And the promised land was policies and developments which would deal with the poverty and repression, not racial, but the poor people’s movement. Right after that (the assassination) there was a march. [King] was going to lead it. Coretta Scott King led it. It started in Memphis went through the South to the different places where they’d fought the civil rights battle and ended up in Washington DC and they had a tent city, Resurrection Park and security forces were called in by the liberal congress. The most liberal congress in memory. They broke in in the middle of the night smashed up Resurrection Park and drove them out of the city. That’s the way you deal with popular movements that are threatening…

LF: Thinking of Memphis, where Dr. King was supporting striking sanitation workers, what are your thoughts on the future of the labor movement? 

The labor movement had been pretty much killed in the 1920s, almost destroyed. It revived in the 1930s and made a huge difference. By the late 1930s the business world was already trying to find ways to beat it back. They had to hold off during the war but right after, it began immediately. Taft Hartley was 1947, then you get a huge corporate propaganda campaign a large part if it directed at labor unions: why they’re bad and destroy harmony and amity in the US.  Over the years that’s had an effect. The Labor movement recognized what was going on far too late. Then it picked up under Reagan.

Reagan pretty much informed employers that they were not going to employ legal constraints on breaking up unions (they weren’t not strong but there were some) and firing of workers for organizing efforts I think tripled during the Reagan years.

Clinton came along; he had a different technique for breaking unions, it was called NAFTA [the North American Free Trade Agreement.] Under NAFTA there was again a sharp increase in illegal blocking of organizing efforts. You put up a sign – We’re going to transfer operations to Mexico…  It’s illegal but if you have a criminal state, it doesn’t make a difference.

The end result, is, private sector unionization is down to practically seven percent. Meanwhile the public sector unions have kind of sustained themselves [even] under attack, but in the last few years, there’s been a sharp [increase in the] attack on public sector unions, which Barack Obama has participated in, in fact. When you freeze salaries of federal workers, that’s equivalent to taxing public sector people…

LF: And attacks on collective bargaining? 

NC: Attacks on collective bargaining in Wisconsin [are part of] a whole range of attacks because that’s an attack on a part of the labor movement that was protected by the legal system as a residue of the New Deal and Great Society and so on.

LF: So do unions have a future? 

NC: Well, it’s not worse than the 1920s. There was a very lively active militant labor movement in the late part of the 19^th century, right through the early part of 20^th century. [It was] smashed up by Wilson and the red scares. By the 1920s right-wing visitors from England were coming and just appalled by the way workers were treated. It was pretty much gone. But by 1930s it was not only revived, it was the core element of bringing about the New Deal. The organization of the CIO and the sit-down strikes which were actually terrifying to management because it was one step before saying “O.K. Goodbye, we’re going to run the factory.” And that was a big factor in significant New Deal measures that were not trivial but made a big difference.

Then, after the war, starts the attack, but it’s a constant battle right though American history. It’s the history of this country and the history of every other country too, but the US happens to have an unusually violent labor history. Hundreds of workers getting killed here for organizing at a time that was just unheard of in Europe or Australia…

LF: What is the Number One target of power today in your view? Is it corporations, Congress, media, courts? 

NC: The Media are corporations so… It’s the concentrations of private power which have an enormous, not total control, but enormous influence over Congress and the White House and that’s increasing sharply with sharp concentration of  private power and escalating cost of elections and so on…

LF: As we speak, there are shareholder actions taking place in Detroit and San Francisco. Are those worthwhile, good targets? 

NC: They’re ok, but remember, stock ownership in the US is very highly concentrated. [Shareholder actions are] something, but it’s like the old Communist Party in the USSR, it would be nice to see more protest inside the Communist Party but it’s not democracy. It’s not going to happen. [Shareholder actions] are a good step, but they’re mostly symbolic. Why not stakeholder action? There’s no economic principal that says that management should be responsive to shareholders, in fact you can read in texts of business economics that they could just as well have a system in which the management is responsible to stakeholders.

LF: But you hear it all the time that under law, the CEO’s required to increase dividends to shareholders. 

NC: It’s kind of a secondary commitment of the CEO. The first commitment is raise your salary. One of the ways to raise your salary sometimes is to have short-term profits but there are many other ways. In the last thirty years there have been very substantial legal changes to corporate governance so by now CEOs pretty much pick the boards that give them salaries and bonuses. That’s one of the reasons why the CEO-to-payment [ratio] has so sharply escalated in this country in contrast to Europe. (They’re similar societies and it’s bad enough there, but here we’re in the stratosphere. ] There’s no particular reason for it. Stakeholders — meaning workers and community – the CEO could just as well be responsible to them. This presupposes there ought to be management but why does there have to be management?  Why not have the stakeholders run the industry?

LF: Worker co-ops are a growing movement. One question that I hear is  — will change come from changing ownership if you don’t change the profit paradigm?  

NC: It’s a little like asking if shareholder voting is a good idea, or the Buffet rule is a good idea. Yes, it’s a good step, a small step. Worker ownership within a state capitalist, semi-market system is better than private ownership but it has inherent problems. Markets have well-known inherent inefficiencies. They’re very destructive.  The obvious one, in a market system, in a really functioning one, whoever’s making the decisions doesn’t pay attention to what are called externalities,effects on others. I sell you a car, if our eyes are open we’ll make a good deal for ourselves but we’re not asking how it’s going to affect her [over there.] It will, there’ll be more congestion, gas prices will go up, there will be environmental effects and that multiplies over the whole population. Well, that’s very serious.

Take a look at the financial crisis. Ever since the New Deal regulation was essentially dismantled, there have been regular financial crises and one of the fundamental reasons, it’s understood, is that the CEO of Goldman Sachs or CitiGroup does not pay attention to what’s calledsystemic risk. Maybe you make a risky transaction and you cover your own potential losses, but you don’t take into account the fact that if it crashes it may crash the entire system.  Which is what a financial crash is.

The much more serious example of this is environmental impacts. In the case of financial institutions when they crash, the taxpayer comes to the rescue, but if you destroy the environment no one is going to come to the rescue…

LF: So it sounds as if you might support something like the Cleveland model where the ownership of the company is actually held by members of the community as well as the workers… 

NC: That’s a step forward but you also have to get beyond that to dismantle the system of production for profit rather than production for use. That means dismantling at least large parts of market systems. Take the most advanced case: Mondragon. It’s worker owned, it’s not worker managed, although the management does come from the workforce often, but it’s in a market system and they still exploit workers in South America, and they do things that are harmful to the society as a whole and they have no choice. If you’re in a system where you must make profit in order to survive. You are compelled to ignore negative externalities, effects on others.

Markets also have a very bad psychological effect. They drive people to a conception of themselves and society in which you’re only after your own good, not the good of others and that’s extremely harmful.

LF: Have you ever had a taste of a non market system — had a flash of optimism –– oh this is how we could live? 

NC: A functioning family for example, and there are bigger groups, cooperatives are a case in point. It certainly can be done. The biggest I know is Mondragon but there are many in between and a lot more could be done. Right here in Boston in one of the suburbs about two years ago, there was a small but profitable enterprise building high tech equipment.  The multi-national who owned the company didn’t want to keep it on the books so they decided to close it down. The workforce and the union, UE (United Electrical workers), offered to buy it, and the community was supportive. It could have worked if there had been popular support. If there had been an Occupy movement then, I think that could have been a great thing for them to concentrate on. If it had worked you would have had  another profitable, worker-owned and worker managed profitable enterprise. There‘s a fair amount of that already around the country. Gar Alperovitz has written about them, Seymour Melman has worked on them. Jonathan Feldman was working on these things.

There are real examples and I don’t see why they shouldn’t survive. Of course they’re going to be beaten back. The power system is not going to want them any more than they want popular democracy any more than the states of middle east and the west are going to tolerate the Arab spring… .They’re going to try to beat it back.

LF: They tried to beat back the sit-in strikes back in the 1930s. What we forget is entire communities turned out to support those strikes. In Flint, cordons of women stood between the strikers and the police. 

NC: Go back a century to Homestead, the worker run town, and they had to send in the National Guard to destroy them.

LF: Trayvon Martin. Can you talk for a few minutes about the role of racism and racial violence in what we’ve been talking about?  Some people think of fighting racism as separate from working on economic issues. 

NC: Well you know, there clearly is a serious race problem in the country. Just take a look at what’s happening to African American communities. For example wealth, wealth in African American communities is almost zero. The history is striking. You take a look at the history of African Americans in the US. There’s been about thirty years of relative freedom. There was a decade after the Civil War and before north/south compact essentially recriminalized black life. During the Second World War there was a need for free labor so there was a freeing up of the labor force. Blacks benefitted from it. It lasted for about twenty years, the big growth period in the ‘50s and ‘60s, so a black man could get a job in an auto plant and buy a house and send his kids to college and kind of enter into the world but by the 70s it was over.

With the radical shift in the economy, basically the workforce, which is partly white but also largely black, they basically became superfluous. Look what happened, we recriminalized black life. Incarceration rates since the 1908s have gone through the roof, overwhelmingly black males, women and Hispanics to some extent. Essentially re-doing what happened under Reconstruction. That’s the history of African Americans – so how can any one say there’s no problem. Sure, racism is serious, but it’s worse than that…

LF: Talk about media. We often discern bias in the telling of a particular story, but I want you to talk more broadly about the way our money media portray power, democracy, the role of the individual in society and the way that change happens. …

NC: Well they don’t want change to happen….They’re right in the center of the system of power and domination. First of all the media are corporations, parts of bigger corporations, they’re very closely linked to other systems of power both in personnel and interests and social background and everything else. Naturally they tend to be reactionary.

LF: But they sort of give us a clock. If change hasn’t happened in ten minutes, it’s not going to happen. 

NC: Well that’s a technique of indoctrination. That’s something I learned from my own experience. There was once an interview with Jeff Greenfield in which he was asked why I was never asked ontoNightline.  He gave a good answer. He said the main reason was that I lacked concision. I had never heard that word before. You have to have concision. You have to say something brief between two commercials.

What can you say that’s brief between two commercials? I can say Iran is a terrible state. I don’t need any evidence. I can say Ghaddaffi carries out terror.  Suppose I try to say the US carries out terror, in fact it’s one of the leading terrorist states in the world. You can’t say that between commercials. People rightly want to know what do you mean. They’ve never heard that before. Then you have to explain. You have to give background. That’s exactly what’s cut out. Concision is a technique of propaganda. It ensures you cannot do anything except repeat clichés, the standard doctrine, or sound like a lunatic.

LF: What about media’s conception of power? Who has it, who doesn’t have it and what’s our role if we’re not say, president or CEO. 

NC: Well, not just the media but pretty much true of academic world, the picture is we the leading democracy in the world, the beacon of freedom and rights and democracy. The fact that democratic participation here is extremely marginal, doesn’t enter [the media story.]  The media will condemn the elections in Iran, rightly, because the candidates have to be vetted by the clerics. But they won’t point out that in the United States [candidates] have to be vetted by high concentrations of private capital. You can’t run in an election unless you can collect millions of dollars.

One interesting case is right now. This happens to be the 50^thanniversary of the US invasion of South Vietnam – the worst atrocity in the post war period. Killed millions of people, destroyed four countries, total horror story. Not a word. It didn’t happen because “we” did it. So it didn’t happen.

Take 9-11. That means something in the United States. The “world changed” after 9-11. Well, do a slight thought experiment. Suppose that on 9-11 the planes had bombed the White House… suppose they’d killed the president , established a military dictatorship, quickly killed thousands, tortured tens of thousands more, set up a major international  terror center that was carrying out assassinations , overthrowing governments all over the place, installing other dictatorships, and drove the country into one of the worst depressions in its history and had to call on the state to bail them out  Suppose that had happened? It did happen. On the first 9-11 in 1973.  Except we were responsible for it, so it didn’t happen. That’s Allende’s Chile. You can’t imagine the media talking about this.

And you can generalize it broadly. The same is pretty much true of scholarship – except for on the fringes – it’s certainly true of the mainstream of the academic world.  In some respects critique of the media is a bit misleading [because they’re not alone among institutions of influence] and of course, they closely interact.

Former Air America Radio host, Laura Flanders is the host and founder of GRITtv with Laura Flanders, a daily talk show for people who want to do more than talk. She is the author of the New York Times bestseller BUSHWOMEN: Tales of a Cynical Species (Verso, 2004) and Blue GRIT: True Democrats Take Back Politics from the Politicians (Penguin Press, 2007). A regular contributor on MSNBC, Flanders has appeared on shows from Real Time with Bill Maher to The O’Reilly Factor. Flanders is the editor of At the Tea Party: The Wing Nuts, Whack Jobs and Whitey-whiteness of the New Republican Right… and Why we Should Take it Seriously (October 2010, OR books). For more information, go to LauraFlanders.com or GRITtv.org.'

http://www.alternet.org/story/155281/noam_chomsky_on_america%27s_economic_suicide?page=entire

Chris Kijne van de VPRO 27

Norman Rockwell. De Vier Vrijheden. Kitsch voor de Massa.

Wanneer de televisiejournalist Chris Kijne suggereert dat 'er inderdaad niet even een hoger belang is dan "de waarheid, niets dan de waarheid,' dan hebben we in feite te maken met onvervalste kitsch. Kitsch in de betekenis die de auteur Milan Kundera eraan gaf toen hij schreef dat 'op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die [is] van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.' Kundera werkt dit als volgt uit: 'Het woord kitsch verwijst naar een houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen.'

Hier is sprake van een pathetische levenshouding, een mentaliteit die van nature naar het midden trekt, naar het domein van de kleinburger, naar het toevluchtsoord van mensen als Kijne die als een echte dominee in het openbaar zijn zonden belijdt wanneer hij zijn gemeente laat weten: 'ook ik heb mijn hoogmoedige jaren gehad – en er zijn vast mensen die vinden dat ze nog steeds niet voorbij zijn. Maar waar ík met milde verachting op terugkijk, is de zekerheid waarmee ik vroeger in zoiets als een socialistische heilstaat kon geloven. 

Die bestaat niet, en iedere poging om er te geraken leidt tot massamoord.

Maar juist omdat ik dat inmiddels begrepen heb, weet ik ook dat het heil aan de andere kant van het spectrum evenmin te vinden is: de volledig vrije markt is net zo bloeddorstig als de dictatuur van het proletariaat.'

http://www.spreekbuis.nl/content/2776/Kijne:_Markt.html

Het overigens vrijblijvende mens- en wereldbeeld van Chris Kijne en van de meeste Nederlandse journalisten doet me denken aan het werk dat de illustrator Norman Rockwell zijn hele leven produceerde. In een kritiek daterend uit 2000 en gepubliceerd in The New York Times Review  of Books constateren Charles Rosen en Henri Zerner met enige verbazing over de toenemende waardering voor zijn werk:

 ‘The campaign being waged now is to win over the traditional museum goer who has always been unimpressed with the immense popularity of Rockwell – has, in fact, refused even to consider him an artist… We are now asked to appreciate Rockwell as a great painter, and it is claimed that he has been unjustly ignored or condemned because of his old-fashioned, traditional technique and the popular nature of his imagery.’ 

Vervolgens stellen de twee critici dat Rockwell

 ‘tells the readers of the Post only what they want to hear… he deliberately played into the hands of those who would contrast the reality and soundness of his pictured world with the nonsense and lunacy of abstract art… while Daumier was profoundly critical, Rockwell was above all complacent… Rockwell’s art claims to deal with American life as it is actually experienced… By temperament, Rockwell was comfortable with commercial art: he could not, he said, deal with the sordid side of life. Although born in New York, and partly raised there, he preferred small towns. He painted ordinary people… Only certain kinds of ordinary people however – there are no immigrants in his work and (until he took a strong position in the 1960s) no blacks, except for an occasional dining-car waiter or porter at a railway station. There are few manual laborers, and those few are comically caricatured. His people are… all white, all middle class… The poor, when they find a place, are inevitably and obviously decent, deserving poor… There are lots of dogs, all delightfully picturesque; but there is no crime, no suffering, and the erotic is always delicately muted. His view of America is characterized by omission. This was his strength with the magazines for which he worked’ he left out what was uncomfortable, inconvenient, disturbing. It was also what weakened so much of his art, and radically skewed his view of American life. The illustrations for Mark Twain, which are said to be much admired, are disastrous: they falsify the novels, turning Huckleberry Finn into a cute little tyke like those in early Mickey Rooney movies…' 

En het is precies deze kitsch die we terugvinden in de producten van de Kijne's in de journalistiek. Door zodra dit nodig lijkt 'de waarheid' te verhullen of zelfs te verzwijgen geven ze een opgeschoond beeld van de werkelijkheid, een gezuiverd beeld, het beeld van het redelijke midden waar het kwaad van de extremiteiten niet bestaat. Ze vertekenen de werkelijkheid en fabriceren zodoende een leugen. Alles doen ze om te voorkomen dat duidelijk wordt dat het midden niet zo vredelievend en sociaal is als het lijkt en dat in de dagelijkse praktijk het midden de terreur van ons uitbuitend systeem keurig in evenwicht houdt. 'Omission,' is hier het sleutelwoord. Weglaten, verzwijgen zodra de werkelijkheid te dichtbij komt. Verhullen, verdraaien 'op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken.' Meer later.

Het Simon Wiesenthal Centrum??? 2

De vraag is of 67 jaar na de beeindiging van de Tweede Wereldoorlog toekomstige dodenherdenkingen gedomineerd moeten worden door degenen die de meeste aandacht opeisen en/of het meeste belang erbij hebben, of dat nu het moment is aangebroken om de nationale dodenherdenking te verbreden door er ook een eigentijdse invulling aan te geven zonder voor de kar te worden gespannen van individuen of stromingen die de collaboratie en de terreur van de jaren 40-45 willen 'verklaren' vanuit de gedachte dat men destijds helaas even een verkeerde keuze kon hebben gemaakt. En wij moeten ook niet gemanipuleerd worden door zionistische individuen en organisaties die de terreur van Israel telkens weer vergoeilijken. Het CIDI spreekt niet namens de gezamenlijke joodse Nederlanders, maar namens Israel en is zoals Haaretz het CIDI betitelde 'een pro-zionistische lobbygroep.' Hetzelfde geldt voor het Amerikaanse uiterst gepolitiseerde Simon Wiesenthal Centrum. En ook de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam is zeker niet de spreekbuis van alle joden in Nederland, zeker niet nadat twee jaar geleden Ron van der Wieken als voorzitter van de LJG joodse Nederlanders die kritisch staan tegenover de voortdurende Israelische schendingen van het internationaal recht had uitgemaakt voor  'antisemieten' en 'verraderlijke zelfhaters' die gebukt gaan onder 'een laag zelfgevoel.'  Het herdenken van degenen die vermoord zijn of nog steeds worden door staatsgeweld is te belangrijk om in handen te geven van mensen met eigen specifieke ideologische of financiele belangen. Het wordt tijd dat we ons realiseren wat de Hongaarse auteur Imre Kertesz als joodse overlevende van Auschwitz al eerder heeft verwoord:

'Er is een Holocaustconformisme ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd, een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat kitsch is.'

PS. Ik moest hieraan denken toen ik net tijdens de herdenking op de Dam zag hoeveel jonge mensen rondom me stonden. De oorlog, het geweld, de terreur is voor hen niet iets dat beperkt blijft tot de Tweede Wereldoorlog, ze zijn onderdeel van de geglobaliseerde wereld waarin ze leven. 

Libanees slachtoffertje van Israelische beschietingen.

Googoosh

Googoosh Q . Q Bang Bang

http://www.youtube.com/watch?v=f8CnnbjtTq0

Het Simon Wiesenthal Centrum???

Het Simon Wiesenthal Centrum in Los Angeles, volgens Norman Finkelstein 'renowned for its "Dachau-meets-Disneyland" museum exhibits and "the successful use of sensationalistic scare tactics for fund-raising".'


Trouw bericht:


Duitse soldaten
In Vorden, gemeente Bronckhorst, staan ze nog steeds achter hun beslissing om vanavond ook Duitse soldaten te gedenken. "Na 67 jaar is de tijd daar rijp voor", stelt de organisatie. Na de officiële herdenking hebben bezoekers de vrijheid op de terugweg al dan niet langs het graf van de tien Duitsers te lopen. 

Het Simon Wiesenthal Centrum in Los Angeles, vernoemd naar de befaamde Joodse nazi-jager, stelt dat Vorden zo de 'afschuwelijke aard' van het naziregime negeert. Dit is 'een belediging voor de slachtoffers', stelt het centrum.

http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3250378/2012/05/04/Gedenken-Duitse-soldaten-in-Vorden-valt-slecht-bij-Wiesenthal-Centrum.dhtml

Het Simon Wiesenthal Centrum in Los Angeles? Wie zijn dat? Ziehier wat achtergrond-informatie die Trouw bewust verzwijgt:

De NRC-opiniepagina:

Israël. Joodse en christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen

Weerleg kritiek op Israël eens zakelijk

De Protestantse Kerk in Nederland levert redelijke kritiek op Israël. Waarom wordt daar ook niet redelijk op gereageerd, vraagt zich af.

JAN DIRK SNEL
Op 18 februari 2010 overhandigde de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) een brief aan de ambassadeur van Israël waarin ze aandacht vroeg voor „het lot van het Palestijnse volk”. Concreet kwam de oproep neer op drie punten: 1. herziening van het traject van de afscheidingsbarrière die nu voor een groot deel op Palestijns eigendom staat, 2. erkenning van het internationaal recht inzake de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en 3. beëindiging van restrictief beleid inzake het bouwen door Palestijnen en het stoppen met gedwongen onteigening en het vernietigen van woningen.

De aanleiding voor het schrijven vormde het zogenoemde Kairos-document dat een groep Palestijnse theologen, gesteund door een keur aan kerkleiders, op 11 december 2009 in Betlehem presenteerde onder de titel Uur van de waarheid - Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden. In een aanbeveling merkte bisschop Desmond Tutu op dat de verhandeling „vervuld van genade” is, waar ze „vol toorn” had kunnen zijn. Het stuk noemt de bezetting een kwaad dat de waardigheid van zowel Palestijnen als Israëliërs aantast. Nadrukkelijk beperkt het zich tot een oproep tot geweldloos verzet. Het oppert de mogelijkheid van burgerlijke ongehoorzaamheid, desinvestering en „een economische en commerciële boycot van alles wat door de bezetting wordt geproduceerd”.

Ondanks de vredelievende toon werd het Kairos-document door een stortvloed aan verdachtmakingen begroet. Hetzelfde gebeurt nu met de PKN-brief, die de Palestijnse oproep niet eens in alle opzichten volgt en zich beperkt tot enkele aandachtspunten. Wat in beide gevallen opvalt, is dat de kritiek niet zakelijk wordt weerlegd, maar dat vooral afleidingsmanoeuvres worden uitgevoerd.

Een absoluut dieptepunt werd bereikt in een schrijven aan de PKN van het Simon Wiesenthal Center te Los Angeles, naar eigen zeggen een mensenrechtenorganisatie. Met geen woord gaan de ondertekenaars, de rabbijnen Abraham Cooper en Yitzchok Adlerstein, in op de kritiekpunten, maar wel vallen ze de PKN fel aan. Het dagblad Trouw typeerde het Amerikaanse schrijven als een oproep aan Nederlandse Joden om elk gesprek met de PKN te boycotten. „Er is eenvoudigweg geen mogelijkheid en ruimte voor een dialoog met hen die doof zijn voor de veiligheid, de centrale overtuigingen en het diepgewortelde streven van het Joodse volk”, betoogt het duo tegen beter weten in. Voor de meest grove leugens deinzen Cooper en Adlerstein niet terug. „Kairos is niets anders dan een frontale aanval op de legitimiteit, levensvatbaarheid en het bestaan van de staat Israël”, beweren ze. Iedereen die het stuk leest, zal zien dat Israël gewoon als werkelijkheid aanvaard wordt. „Kairos rechtvaardigt zelfmoordaanslagen en terrorisme”, durven ze ook nog te stellen. In het document zal men daar geen spoor van vinden. Daarbij verwijst de PKN-brief alleen maar naar het Kairos-document als een „roep om recht en vrede”, zonder verder de inhoud over te nemen. Zonder onderbouwing verwijt de mensenrechtenorganisatie de PKN haar „morele kompas” kwijtgeraakt te zijn. Juist daarom verdient de morele ontsporing van het Simon Wiesenthal Center – dat uiteraard Anne Frank erbij sleept – in de meest krachtige bewoordingen aan de kaak gesteld te worden. Met deze lieden is inderdaad geen redelijk gesprek mogelijk.

Eerdere reacties draaiden even opzichtig om de concrete kritiek heen. De Israëlische ambassadeur meende dat de PKN „alle schuld” bij Israël legt, maar dat is niet waar. Hij wijst op „het recente besluit van de Israëlische regering tot een gedeeltelijk moratorium op uitbreiding van de nederzettingen voor een periode van tien maanden”, maar vergeet dat alle nederzettingen volgens internationaal recht illegaal zijn. Het Centraal Joods Overleg (CJO) – waarin onder meer drie joodse kerkgenootschappen vertegenwoordigd zijn – valt bij monde van Ronny Naftaniel en Ruben Vis al over de term „afscheidingsbarrière”, hoewel je toch moeilijk kunt betogen dat de muur tussen Israël en de Westoever een verbindingsbrug vormt. Men wijst erop dat het hek de veiligheid van Israëliërs garandeert, maar dat is het punt niet: de kerk vraagt alleen maar om de barrière naar eigen Israëlisch gebied te verplaatsen. Het CJO bestrijdt dat het advies van het Internationale Hof van Justitie dat de muur illegaal acht, bindend zou zijn, maar dat is een sofisme: als iets illegaal is, is het dat ook al zonder rechterlijke uitspraak. Wie iets steelt, is ook al crimineel bezig voor de rechter dat vastgesteld heeft. Ook het CJO probeert de aandacht af te leiden door op allerlei andere zinnige zaken te wijzen, zoals het lot van christenen in Irak maar vergeet de PKN-brief zakelijk te weerleggen.

Zo is het eigenlijk met alle kritiek. Christenen voor Israël, een organisatie die op grond van een politieke theologie de meest extreme vormen van zionisme ondersteunt, rept van „verbijstering”, de Israëlische ambassadeur is „verbouwereerd”, het zogenoemde Israëlberaad van een viertal organisaties in de PKN heeft het over „teleurstelling”, maar van zakelijk ingaan op de bezorgdheid is geen sprake. De laatste club betoogt nog zwakjes dat verplaatsing van de veiligheidsbarrière een grote groep Joodse inwoners in de bezette gebieden „onbeschermd” zou laten, maar laat de vraag wat die lui daar dan doen, onbesproken.

Zowel de joodse als de christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen. Beide groepen mag men vragen óf de kritiek zakelijk te onderbouwen óf de onbezonnen grote woorden terug te nemen. Zonder waarheid krijgt gerechtigheid geen kans.

Aldus de journalist en historicus Jan Dirk Snel. Het probleem is alleen dat de kritiek op Israel niet zakelijk weerlegt kan worden, aangezien er geen rationele argumenten daarvoor zijn.

Voor meer informatie: http://jandirksnel.web-log.nl/jandirksnel/2010/03/074.html

En:

Volgens de vooraanstaande joods-Amerikaanse journalist Danny Schechter is 'the Simon Wiesenthal Center – not, by the way, linked to the legendary Nazi Hunter (who was unhappy with its work)'

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/01/mass-media-7.html

Desondanks meent de NRC dat dit wel het geval is gezien deze vermelding:

Amerikaans-joodse organisatie vraagt Kamer slachtwet te verwerpen

Het Simon Wiesenthalcentrum heeft een aantal Kamerfracties in een brief opgeroepen tegen de initiatiefwet te stemmen die onverdoofd ritueel slachten verbiedt. Dat schrijft NRC Handelsblad vandaag. De joodse organisatie, die wereldberoemd is om zijn strijd tegen antisemitisme, vraagt fractievoorzitters Pechtold...

http://www.nrc.nl/nieuws/2011/02/16/amerikaans-joodse-lobbyclub-vraagt-kamer-om-verwerpen-slachtwet/?utm_campaign=nieuwsbrief&utm_source=email

Norman Finkelstein:

'In recent years, the Holocaust industry has become an outright extortion racket. Purporting to represent all of world Jewry, living and dead, it is laying claim to Holocaust-era Jewish assets throughout Europe.Fittingly dubbed the "last chapter of the Holocaust", this double shakedown of European countries as well as legitimate Jewish claimants first targeted Switzerland. [After a protracted campaign which enlisted the American political establishment] the Swiss finally caved in 1998 and agreed to pay $1.25bn. "The aim ..." a Swiss bank's press release read, "is to avert the threat of sanctions as well as long and costly court proceedings."

Its solicitude for "needy Holocaust survivors" notwithstanding, the World Jewish Congress wants nearly half the Swiss monies earmarked for Jewish organisations and "Holocaust education". The Simon Wiesenthal Centre maintains that if "worthy" Jewish organisations receive monies, "a portion should go to Jewish educational centres". As they "angle" for a bigger share of the loot, reform and orthodox organisations each claim that the 6m dead would have preferred their branch of Judaism as financial beneficiary.

Meanwhile, the Holocaust industry forced Switzerland into a settlement because time was allegedly of the essence: "Needy Holocaust survivors are dying every day." Once the Swiss signed away the money, however, the urgency miraculously passed. More than a year after the settlement was reached there was still no distribution plan. By the time the money is finally divvied out, all the "needy Holocaust survivors" will probably be dead. In fact, by last December, less than half of the $200m "Special Fund for Needy Victims of the Holocaust" established in February 1997 had been distributed to actual victims. After lawyers' fees have been paid, [total attorney fee demands for the case run to $15m] the Swiss monies will then flow into the coffers of "worthy" Jewish organisations.

The staggering dimensions of Hitler's Final Solution are by now well known. And isn't the "normal" history of humankind replete with horrifying chapters of inhumanity? A crime need not be aberrant to warrant atonement. The challenge today is to restore the Nazi Holocaust as a rational subject of inquiry. Only then can we really learn from it. The abnormality of the Nazi Holocaust springs not from the event itself but from the exploitative industry that has grown up around it.

The Holocaust industry has always been bankrupt. What remains is to openly declare it so. The time is long past to put it out of business. The noblest gesture for those who perished is to preserve their memory, learn from their suffering and let them, finally, rest in peace.

Finkelstein on ...

The Simon Wiesenthal Centre: "The Centre is renowned for its 'Dachau-meets-Disneyland' museum exhibits and 'the successful use of sensationalistic scare tactics for fund-raising'.'

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=simon+wiesenthal

Chris Kijne van de VPRO 26

Via zijn columns in Spreek'buis, het personeelsblaadje van de Hilversumse omroepen, kan men zich een beeld vormen van een Nederlandse doorsnee televisiejournalist als Chris Kijne. Zo schrijft hij:

'Ook ik heb mijn hoogmoedige jaren gehad – en er zijn vast mensen die vinden dat ze nog steeds niet voorbij zijn. Maar waar ík met milde verachting op terugkijk, is de zekerheid waarmee ik vroeger in zoiets als een socialistische heilstaat kon geloven. Die bestaat niet, en iedere poging om er te geraken leidt tot massamoord. Maar juist omdat ik dat inmiddels begrepen heb, weet ik ook dat het heil aan de andere kant van het spectrum evenmin te vinden is: de volledig vrije markt is net zo bloeddorstig als de dictatuur van het proletariaat.'

http://www.spreekbuis.nl/content/2776/Kijne:_Markt.html

Het pleidooi voor het zoeken naar een neutraal midden is volgens mij verklaarbaar vanuit zijn afkomst. Tegenover één van zijn broodheren zei hij eens:

‘Ik ben de zoon van een dominee en de VPRO is natuurlijk een domineesomroep.’

http://3voor12.vpro.nl/nieuws/2005/mei/presentator-chris-kijne-mijn-vader-heeft-de-bijbel-geschreven.html   

Voor mij en vele andere voormalige VPRO-programmakers was de VPRO nu juist het tegenovergestelde van een domineesomroep. Het was de omroep van het liberaire deel van de samenleving dat zich tegen alle ingesleten vormen en inhouden verzette. Het is Kijne kennelijk allemaal ontgaan, tenminste als we afgaan op zijn eigen woorden. Daarbij geldt voor hem als vuistregel dat er niemand ter wereld is 'die grenzen voor ons in de gaten moet houden... wij bepalen ze zelf.' 

http://www.spreekbuis.nl/content/2758/Kijne:_Grenzen.html 

Kijne, als journalist, en niemand anders bepaalt of hij, als journalist, zijn 'best moet doen om hem (minister Bos svh) die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan "de waarheid, niets dan de waarheid".'

Omdat in zijn ogen alleen hij de journalistieke 'grenzen' mag bepalen duikt weer de vraag op: voor welk 'hoger belang' werkt Kijne? Hij weigert hier antwoord op te geven. Dus doe ik het maar. Kijne's 'hoger belang' komt in feite neer op een conformistische consumptiemaatschappij die als volgt is omschreven door niemand minder dan John Berger:

'De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen…' 

In het neoliberalisme is winst maken het heiligste geloofsartikel en alles moet daarvoor wijken. Berger spreekt dan ook van 'the dealers of the Free Market and their corollary, the Mafia,' die weten dat

'they now have the world in their pocket. They have. But to maintain their confidence they have to change the meaning of all the words used in languages to explain or praise or give value to life: every word, according to them now, is the servant of profit. And so they have become dumb. Or, rather, they can no longer speak any truth. Their language is too withered for that. As a consequence they have also lost the faculty of memory. A loss which one day will be fatal.' 

De 'vrije pers' dient 'hogere' belangen dan 'de waarheid,' en iedere journalist die dit ontkent bedriegt zijn publiek en zichzelf. http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=walter+lippmann 

De burger moet beheerst worden via de pers. Al in 1928 pleitte de vooraanstaande adviseur van de Amerikaanse politieke- en economische elite, Edward Bernays, voor een aristocratische politiek. Aangezien een echte democratie niet mogelijk is, was volgens hem 

'the engineering of consent the very essence of the democratic proces, the freedom to persuade and suggest... The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country.'

Bernays was niet de eerste de beste. Zijn boek 'Propaganda' (1928) was niet alleen in de VS een succes. Het was ook in nazi-Duitsland invloedrijk. Zijn werk stond zelfs in Goebbels' werkkamer. Bernays onderwees de elite dat ze zich moest concentreren op ‘regimenting the public mind every bit as much as an army regiments the bodies of its soldiers.’ 

Ook de invloedrijke Amerikaanse publicist Walter Lippmann was uiterst sceptisch over de mogelijkheid van een ware democratie in een complexe moderne samenleving. Het gewone volk kon zijn eigen belangen niet zomaar gaan formuleren, want dan zou het een chaos worden. Het publiek moest wel de illusie krijgen dat het daadwerkelijk zijn lot kon bepalen en mocht daarom tijdens verkiezingen zijn stem geven aan - door coöptatie gekozen – beleidsbepalers. Om dit proces mogelijk te maken en zo glad mogelijk te laten verlopen, moest de pers worden gebruikt. Zij was verantwoordelijk voor

‘het fabriceren van consensus… een zelfbewuste vaardigheid en standaard instrument van regeringen die namens het volk besturen.’

In 1933, het jaar dat Hitler democratisch aan de macht kwam, schreef de gezaghebbende Amerikaanse hoogleraar Harold Lasswell in de Encyclopedia of the Social Sciences dat aangezien de 'masses are still captive to ignorance and superstition' de komst van de democratie 'compelled the development of a whole new technique of control, largely through propaganda.' Want, zo stelt Lasswell, propaganda is 'the one means of mass mobilisation which is cheaper than violence, bribery or other possible control techniques.' En om een hoog technologische massamaatschappij zo efficient mogelijk te laten draaien is propaganda de goedkoopste en veiligste manier voor de elite om de massa gehoorzaam te houden. Tegelijkertijd benadrukte Lippmann als invloedrijkste journalistieke ideoloog in de jaren twintig van de vorige eeuw dat 

'public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press... Without some form of censorschip, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.' Immers: 'How small our proportion of direct observations is when compared to those observation that are conveyed to us through the media.' 

Om nu te voorkomen dat de massa, in de woorden van Lippmann, 'a bewildered herd' op hol slaat, moeten de beelden die de massa krijgt toegediend streng geselecteerd worden, zodat de juiste opvattingen ontstaan

'for the real environment is altogether too big, too complex, and too fleeting for direct acquaintance.' De massamens 'is not equipped to deal with so much subtlelety, so much variety, so many permutations and combinations. And although we have to act in that environment, we have to reconstruct it on a simpler model before we van manage with it.'

En zo is het mogelijk geworden dat we leven in een systeem dat door de Amerikaanse socioloog C. Wright Mills kort maar krachtig is omschreven als 'rationalisme zonder rede,' waarbij

'de machthebbers de opinies [verschaffen] en de middelen waarmee die gerealiseerd kunnen worden. Mensen bestaan in de mediamarkten alleen als massa; hun acties verlopen parallel omdat hun opinies parallel verlopen, en opinies zijn parallel omdat ze alle uit één bron afkomstig zijn: die van de media. [...] De mensen zijn, zelfs als ze handelen, meer toeschouwers dan medespelers. Het publiek van de massamaatschappij handelt bij acclematie, bij plebisciet. Passief staat het toe, actief klapt het in de handen. Het is geen handelen dat uit eigen, autonome beslissingen of initiatieven voortkomt; het is geconditioneerde reactie op gecontroleerde stimuli die van het centrale beheerapparaat uitgaan. Omdat het publiek van de massamaatschappij markt voor de media en geactiveerde massa is geworden, is de discussiefase van het proces van opinievorming vrijwel uitgeschakeld.'

Mills toonde al een halve eeuw geleden aan dat

'het doel van de opinie-organisatoren [is] om de bevolking in een voortdurende staat van emotionele onderworpenheid te houden... Immers, als het maar eenmaal gelukt is om een mentaliteit van volgzaamheid en gehoorzaamheid te kweken, is het niet moeilijk meer om de mensen te doen geloven en te doen voelen wat men maar wil... hun opinies zijn parallel omdat ze alle uit één bron afkomstig zijn: die van de media.'

Op zijn beurt stelt een van 's werelds beste onderzoeksjournalisten, John Pilger:

'On August 24 2006 the New York Times declared this in an editorial: “If we had known then what we know now the invasion if Iraq would have been stopped by a popular outcry.” This amazing admission was saying, in effect, that journalists had betrayed the public by not doing their job and by accepting and amplifying and echoing the lies of Bush and his gang, instead of challenging them and exposing them. What the Times didn’t say was that had that paper and the rest of the media exposed the lies, up to a million people might be alive today. That’s the belief now of a number of senior establishment journalists. Few of them—they’ve spoken to me about it—few of them will say it in public.'

In deze werkelijkheid speelt Chris Kijne de rol die van hem verwacht wordt, en dat is het geven van alleen de officieel gesanctioneerde versie van wat hij noemt 'de waarheid.' Om dat  zo vlekkeloos te kunnen doen moet hij zodra het 'hoger belang' van de macht wordt bedreigd de 'waarheid, niets dan de waarheid,' verzwijgen of verdraaien. Vanuit het veilige conformistische, kleurloze midden kijkt hij 'met milde verachting terug' op 'de zekerheid waarmee ik vroeger in zoiets als een socialistische heilstaat kon geloven.' Nu kent hij de 'zekerheid' van het ware geloof in het 'hoger belang' van de macht. En wat dit concreet betekent weten we door gewoon om ons heen te kijken en te zien hoe een ondemocratische elite de toekomst van de mens vergokt.