Thanks to the efforts of sympathetic account holders with youtube.com, some RT shows are accessible on the platform, notwithtanding the closure of RT’s own account in the days following the start of the ‘special military operation’ in Ukraine.
Accordingly, I invite you to view yesterday’s Cross Talk show entitled “The Russia-West Split” in which I had the pleasure of participating with a couple of outstanding panelists under the guidance of the show’s moderator and host, Peter Lavelle.0:5 / 24:57
I also note that the following previously aired RT program fits nicely back to back with the show of yesterday. “Russia and Europe: The Closing Window”. That was taped just as Russia was celebrating the 350th anniversary of the birth of Peter the Great.
Het industriële complex in de VS begint te krimpen door hoge stroomkosten.
Op 22 juni hoorden 600 arbeiders van de op een na grootste aluminiumfabriek in Amerika, goed voor 20% van de Amerikaanse levering, dat ze hun baan kwijtraakten omdat de fabriek zich geen elektriciteitsabonnement kan veroorloven dat in een paar maanden tijd is verdrievoudigd.
Minstens twee staalfabrieken zijn begonnen met het opschorten van sommige operaties om de energiekosten te verlagen, volgens een directeur van de sector, die vroeg om niet te worden geïdentificeerd omdat de informatie niet openbaar is. In mei waarschuwde een groep fabrieken in het middenwesten van de VS de federale energieregelgevers dat sommige op het punt stonden te sluiten voor de zomer of langer vanwege wat zij beschreven als "onrechtvaardige en onredelijke" elektriciteitskosten. Ze vroegen om volledig vrijgesteld te worden van enkele stroomkosten.
Begin juni waren de aardgasprijzen verdrievoudigd ten opzichte van een jaar eerder, waardoor huishoudens en bedrijven werden bedreigd met enkele van de hoogste energierekeningen die ze ooit hebben gezien.
Omdat Amerikaanse fabrieken afhankelijk zijn van zowel elektriciteit als gas, zou dit wel eens het moment kunnen zijn waarop het tapijt onder de Amerikaanse industrie wordt weggetrokken.
The US Industrial Complex Is Starting to Buckle From High Power Costs
Surging bills are forcing companies to scale back industrial operations, threatening a greater drag on the economy.
Spitting on the West’s Rules at the Top Level: What Putin Did Not Say, but Patrushev Did
18 mins ago
NEW – July 8, 2022
It’s time to speak clearly, without halftones. And today, what the head of state cannot always say is said by the Security Council Secretary Nikolay Patrushev. But what is the role and place of this person in the system of power? Let’s get this straight.
“War is war.” Today, people want clarity and unambiguity, without halftones. Who is ours and who is not ours. What we are trying to achieve and what we have already achieved. What we didn’t achieve and who is to blame. How adequate are the actions of the authorities in this situation and to what extent they are ready to opt for a confrontation with the West, which was still called a “partner” yesterday, a confrontation that has already turned into a real war, much larger than our special military operation in Ukraine.
So, just today, another tough statement was made by Russian Security Council Secretary Nikolay Patrushev, saying that the goals of the special operation in Ukraine will be achieved, despite the West’s military assistance to Kiev. That is, we will fight to Victory: no retreats and compromises should be expected. This is exactly what many people have been waiting for and wanting to hear today.
Much depends on the ability of the top leadership to clearly articulate these issues in the spirit of Stalin’s “Brothers and Sisters!” If not all of them. As State Duma deputy Mikhail Delyagin rightly pointed out in one TV show:
“Let’s not forget that this is a “special operation” in Ukraine. And we have a war with the West, even if it is a hybrid one.”
It is clear that during any military operations, the team of the “siloviki bloc” comes to the fore, whose iconic figures today are the president himself, as well as Shoigu and Patrushev. Putin says a lot, although as president he can’t always say everything. Shoigu is clearly not up to speaking engagements right now. Thus, more often than others, the position is voiced today by the Secretary of the Russian Security Council, Nikolay Platonovich Patrushev, the statements of whom recently it makes sense to listen to more closely.
“HQ” in action. The word and deed of Nikolay Patrushev
Yes, today we see the head of state as he should be in a Great Russia – a resolute strong leader who does exactly what is currently more important for the country and the people. Ignoring all the diplomatic conventions, the “rules” set for the world (and, in fact, for itself) by the West.
However, until recently, we had the image of the president as a sort of “lone hero”, forced to fight in fundamentally different tasks, and often openly hostile environment. This is always fraught with the potential danger of changing course when a leader is changed or eliminated. So, today this is no longer the case at all – Putin clearly has a team of like-minded people (the conditional “HQ of the Supreme High Command”), for example, even Dmitry Medvedev, who suddenly began to burn the West with words. But the main positions of the new elite, apparently, are voiced by Nikolay Patrushev. And on a number of fundamentally important points, including the migrant issue, he did this even before the special military operation.
Like his colleague in the Security Council, who made a serious ideological evolution in his new place, becoming a real “hawk”, a burning speech for our former “Western partners”.
So, what is it, this position voiced by him on a number of fundamental issues? The conditional “HQ” has a clear understanding of “who is who” and who is specifically to blame for the destruction of the entire European security system. And it was Patrushev who voiced this position of Russia at the meeting on ensuring Russia’s national security in the Far East held in Khabarovsk on July 5:
“Russia, which defends its national interests and sovereignty, is declared an enemy by the United States and its allies, which is reflected in the doctrinal documents, including those adopted at the NATO summit in Madrid.”
And so it was. It was the United States and its allies that refused to engage in dialogue with Russia when Moscow offered strategic security talks, ignoring Russia’s demands and continuing to push NATO infrastructure to our country’s borders. The special operation in Ukraine and everything that followed were only direct consequences of this. At the same time, we have no illusions about the independence of Western countries in making decisions. As Nikolay Patrushev said at the historic Security Council meeting on February 21:
“Yes, we are negotiating with NATO, the European Union, and the OSCE… But negotiations must be conducted with the United States. Everyone else will do what the US says.”
It is also important that Russia is aware of the need to achieve not only political, but also economic sovereignty. Especially in the current environment. So, at a meeting on ensuring national security in the Far East, Patrushev appealed:
“Restrictions on foreign participation in the implementation of projects that are significant for the Russian energy sector should become important for protecting national interests and ensuring the country’s energy security.”
And already on June 30, Vladimir Putin signed a decree on the application of “special economic measures” in the fuel and energy sector: on the re-registration of the Sakhalin 2 parent company Sakhalin Energy Investment Company Ltd for a new operator in Russia. Indeed, it is difficult not to see a direct link between these two events, which indicate the existence of a very clear political line of the country’s leadership.
And finally, about the special operation and what will happen after it. Here the position is also voiced very accurately:
“We are not chasing deadlines. All the goals set by the President of Russia will be fulfilled… Nazism must either be eradicated 100%, or it will raise its head in a few years, and in an even uglier form.”
That is, no retreats in favour of “Western partners”, no “obscene peace” should be expected – Ukronazism will be finished off and eradicated, the necessary condition for which is a military victory achieved by consistent verified steps that allow to minimise losses. At the same time, the task of replacing a “bad” government with a “good” one is not set in Ukraine:
“I would like to remind you that our country has never controlled the fate of sovereign powers… the fate of Ukraine will be determined by the people living on its territory.”
That is, the position is clearly stated: there is a “territory of Ukraine” (note, not the country of Ukraine, not the state, but the territory), where the people living on it have every right to determine what this territory should be: part of Russia, a people’s republic or Europe.
New times call for a new elite
With all due respect to Leo Tolstoy’s literary talents, his denial of the role of personalities in history seems much less convincing than the Russian folk “judge the flock by its priest”. Much depends on the adequacy of the country’s leadership, especially when it is straining its forces in a military confrontation.
War, in addition to always bringing suffering and sacrifice, is also a kind of “moment of truth” that allows to “separate the wheat from the chaff”. Pay attention to how Siluanov and Nabiullina, who were always on the front pages, suddenly went into the shadows. How abruptly Golikova and her team of “total vaccinators” fell silent. And what a stench came out from a fair part of our art and media parties, and words can not convey. Because during the period of military trials, reality dominates chimeras and completely different people come to the fore, formulating new goals and setting ways to fulfil them.
The historian and publicist Roman Gozenko, who has devoted a lot of time to studying the elites of the Great Patriotic War, draws quite definite parallels with that time in his commentary to “First Russian” [Russia’s “Tsargrad” media outlet – SZ]:
“We, of course, understand that Patrushev expresses the policy of some influential near-presidential group with a patriotic orientation. Even today, the elite can see clear signs of healing from the liberal syndrome that almost destroyed the country. During the Great Patriotic War, our Victory was largely determined by the adequacy of the new demands of our ruling elite – those very “Stalinist” People’s Commissars and military leaders who combined unique intelligence, considerable freedom and responsibility associated with this. Even now, we must rely on responsible intellectuals – then we will win.”
The above statements by Patrushev give reason to believe that the process of “resetting” the elites is underway and at the end of the special operation we will see not only a completely new Russia and a new world, but also fundamentally different people in the elite. Historian and philosopher Andrey Fursov in an interview with “First Russian” expressed the opinion:
“The Russian leadership understands that even for the purpose of self-preservation, there can be no peace with the West in the near future – at least until the goals of the special operation are achieved. Until we show who is the boss in our geopolitical space. As for the long-term hard line, the British Royal Institute of International Relations ‘Chatham House’ said in its report that neither Russia nor the West’s position on Russia will change even after Putin’s departure. I think this is an indicator that our leadership still has a clear line, and the West is aware of it.”
So what?
The ancients did not say in vain that “a flock of sheep led by a lion will break a flock of lions led by a ram.” We in Russia are terribly tired of scolding the elites, who, I must say, gave us a lot of reasons for this. But today, against the background of the special operation, what we have been waiting for for a long time is happening: people come to the leadership and voice the official line, for whom we are at least not ashamed. War dictates its own demands, and those who do not meet them, like it or not, will have to leave.
That is exactly why “First Russian” strongly recommends listening to what Nikolay Patrushev says in his speeches. After all, he speaks not only (and perhaps not so much) from himself, but rather articulates the policy of the new elites, which is becoming more and more tangibly the state policy of Russia.
Als boerenzoon valt het me zwaar om trots te zijn, nu protesterende trekkerterroristen zich volstrekt belachelijk maken. Ze belagen ons democratisch stelsel en scharen zich achter een failliet landbouwsysteem waar ze zelf het slachtoffer van zijn. Maar ook natuur, milieu en zelfs de voedselvoorziening in ontwikkelingslanden.
Ik had willen zwijgen. Als boerenzoon krijg ik met mijn mening alleen maar ruzie met vrienden en familie, hoewel ik vind dat er juist veel te weinig boeren zijn. Ik had willen zwijgen omdat ik wel degelijk begrip heb voor de boeren en met hen meeleef nu een stikstofminister als een razende om zich heen slaat. En ik had willen zwijgen omdat we al decennia in herhaling blijven vallen en omdat we de huidige crisis al bijna net zo lang zagen aankomen.
Ik had willen zwijgen over die grote groep boeren die de wetenschap in twijfel brengt, zich als stikstofwappies gaat gedragen en zich inlaat met Willem Engel en andere waarheid-ontkenners. En over de veel te kleine groep boeren die daar afstand van neemt. Over de boerenextremisten die politici persoonlijk bedreigen, met hun trekkers op de politie inrijden, het land op hun kop zetten en zaken vernielen, omdat het maar een kleine groep boeren betreft. Want ja: er zijn ook hele mooie acties waar nauwelijks aandacht voor is. Zoals kinderen in Diessen die massaal met de traptractor naar school gaan. Of boeren op Texel die gratis ijs uitdelen.
Maar er zijn ook grootse misstanden in deze boerenstrijd waar geen enkele aandacht voor is. Zo kwamen twee van die boerenstrijders mijn beste vriend intimideren met hun trekkers. Ze kwamen hem thuis opzoeken. Thuis, waar hij vooral rust moet houden vanwege zware hartklachten. En alleen maar omdat hij op Facebook zijn mening heeft verkondigd.
Syndroom van Fahr
Ik blijf dus niet meer zwijgen over de verharde boerenkoppen waarin voor hun eigen, zo geroemde boerenslimheid geen ruimte meer is. Een boerenslimheid die volledig verkalkt is door de communicatie van de agri-maffia die de boer stroop om de mond smeert en hen met mooie woorden laat geloven in een landbouwsysteem dat alles en iedereen uitput en uitbuit. Soms denk ik dat de boerenstand massaal is aangetast door calcificatie, ofwel het Fahr syndroom.
Het syndroom van Fahr is een zeldzame neuropsychiatrische aandoening waarbij diep in de hersenen bepaalde vaten verkalken. Bijvoorbeeld in gebieden waar het cognitief vermogen zit of het geheugen, wat kan leiden tot psychiatrische cognitieve stoornissen. Tip voor het UMC Utrecht die nog calcificatiepatiënten zoekt voor onderzoek: ga eens kijken bij de boerenprotesten.
Ik speel het misschien wat hard, maar als boeren werkelijk menen iets te bereiken met hun krachttoeren, dan blijf ik niet achter. Ik ben ook boerenzoon. En ik ben ook kwaad. Ik ben kwaad omdat mijn boerentrots het de afgelopen jaren flink te verduren kreeg en woedend om wat ze mijn vriend en de vrije meningsuiting proberen aan te doen. En ik ben kwaad omdat nu de schaamte ongenadig toeslaat.
Ik schaam me voor de boeren die hun boerenslimheid laten infecteren door de agrocommunicatie van de Rabobank, van Wageningen Universiteit, van FrieslandCampina, BASF en alle andere multinationale afnemers en toeleveranciers en van Albert Heijn en consorten.
“Wij hebben hetzelfde belang als de boeren”, roept deze agri-maffia. “Want als het goed gaat met de boeren gaat het goed met ons.” En boeren slikken het als zoete koek, wetende dat het tegenovergestelde ook waar is: “Als we boeren uitbuiten en marginaliseren dan gaat het misschien nog veel beter met ons.” Maar nee, boeren laten zich massaal in de luren leggen door hun Grote Vrienden die hen vangen in een web van hoge kostprijzen die leiden tot de hoogste opbrengsten maar ook erbarmelijk lage opbrengstprijzen.
Lage opbrengstprijzen waar de supermarkt op haar beurt van profiteert. De supermarkt die de consumentenprijzen hoog houdt om geld te kunnen verdienen over de rug van de boer. Alles draait immers om macht en de kleine boer heeft geen macht. Coca-Cola heeft macht. Die zet de supermarkt onder druk en eist de mooiste plek in het schap terwijl de supermarkt nauwelijks tot geen marge mag rekenen. De supermarkt mag blij zijn met de klandizie in de winkel. Want zonder Coca-Cola blijft de klant weg. En omdat de supermarkt geen winst kan maken op die mooie flessen vol goedkoop geproduceerd suikerwater, zet de supermarkt de boer onder druk die moest kromliggen en moest investeren in stallen, grond, voer en beesten.
De boer ziet het aan en vertrekt geen spier. Dat is nu eenmaal de markt en de markt moet z’n werk doen. Dat is één van de vele dogma’s die ze krijgen aangepraat van hun grote vrienden, zoals van de Rabobank die de ellende van nu voor een belangrijk deel heeft veroorzaakt. De huichelachtige boerenvriend Wiebe Draijer, directievoorzitter van de Rabobank jammerde in De Telegraaf dat het kabinet in de stikstofaanpak te weinig oog heeft voor het persoonlijke leed en de onrust onder boeren.
Maar als er iemand schuld is aan het boerenleed dan is het wel de Rabobank. Dit boerenleed is namelijk in de eerste plaats veroorzaakt door de enorme overproductie. En die komt niet alleen op het conto van de overheidssubsidies, maar is voor een belangrijk deel ook een gevolg van de hypotheken en leningen voor de boerenbedrijven en hun dure machines. Nog steeds heeft de Rabobank bij 35.000 Nederlandse boeren voor 30 miljard aan kredieten uitstaan. Wereldwijd gaat het zelfs om ruim 105 miljard.
Als een boer zijn verouderde stallen wil aanpassen, of moet investeren in een luchtwasser die hij niet kan terugverdienen, maar nu eenmaal verplicht is, dan krijgt hij bij de Rabobank meestal alleen een lening als die investering gepaard gaat met een uitbreiding. Dat is de Rabobank.
De Rabobank, dat is de bank die de import van goedkope soja uit de Amazone financiert wat ten koste gaat van oerbossen en de inheemse bevolking. Goedkope soja waarmee ons vee wordt gevoerd. Vee dat ons exportdeviezen oplevert, maar ook mestoverschotten. En die overschotten hebben op hun beurt geleid tot het onder meer het huidige stikstofprobleem. Zo maakt de Rabobank zijn naam waar: Rabo betekent immers beroving in onder meer het Baskisch.
Schaalvergroting
Wiebe Draijer is kortom de laatste die mag zeuren over boerenleed, maar hij heeft wel een punt. Boeren bungelen al drie jaar aan het stikstoflijntje. De overheid heeft altijd samen opgetrokken met de Rabobank in de dans macabre die schaalvergroting heet. Schaalvergroting van boerenbedrijven met een leegloop van het platteland tot gevolg.
Per dag stoppen er zes tot zeven boeren. Daar klagen de boeren zelden over, want dat is nu eenmaal een logisch gevolg van de schaalvergroting, weten zij, met het stroop van de agri-maffia om de mond. Boeren moeten nu eenmaal groeien, want: “stilstand is achteruitgang”. Wat natuurlijk onzin is, want stilstand is net zo min vooruitgang als achteruitgang. Stilstand is stilstand en daar is niks mis mee. Maar hoe vaker het dogma wordt herhaald, hoe waarachtiger het wordt en hoe harder de race to the bottom wordt gereden. Uiteindelijk, zo luidt het dogma, zullen de beste ondernemers overblijven.
Maar ook dat is kolder. Want wie is er een betere boer. De boer die uit 25 hectare een inkomen kan halen, of de boer die daar 300 hectare voor nodig heeft? En ben je nu echt zo’n ontzettend goede boer wanneer je alleen maar varkens kunt fokken of koeien kunt melken? En was je grootvader zo’n ontzettende prutser dan? Omdat hij niet gespecialiseerd was, zoals dat van de efficiency-slag die met de schaalvergroting gepaard ging moest? Met die paar koetjes, plus varkens, plus kippen, plus akkerbouw, plus tuinbouw? Nee, hij had inderdaad geen HAS gestudeerd, of Wageningen UR, maar hij wist beter dan jij hoe die verschillende bedrijfstakken elkaar konden aanvullen en hoe hij zijn risico’s moest spreiden.
Boterbergen en melkplassen
Grootvader was iemand van voor de Tweede Wereldoorlog. Na de hongerwinter luidde het adagium: ‘Nooit meer honger’. En de Groninger boer Sicco Mansholt die vanuit de Wieringermeer voedseltransporten had geregeld voor de onderduikers, werd aangewezen als landbouwminister. Hij maakte werk van importheffingen en exportsubsidies. Europees mocht hij dit beleid van marktbescherming uitrollen. Een succesvol beleid, want er kwam voedsel in overvloed. Het werd zelfs te succesvol, want het leidde tot boterbergen en melkplassen. Tot zijn eigen groter spijt, maar hij kwam pas tot inkeer toen hij niks meer te zeggen had.
De overheid kwam niet tot inkeer, want het had enkel oog voor de economische successen. Mansholt was van de PvdA, maar zijn beleid werd omarmd door KVP, CDA en VVD. Sinds WOII hebben we nooit een kabinet mogen meemaken zonder minimaal één van deze partijen.
Het adagium luidde: ‘de markt moet z’n werk doen’. Dus werden de importtarieven afgebouwd. Boeren moesten produceren voor de wereldmarkt. De overproductie houdt echter de voedselprijzen laag. En om die voedselprijzen laag te houden mochten de landbouwsubsidies blijven.
De vrije markt is dus een fabeltje. De boer krijgt dus steun voor zijn overproductie die de opbrengstprijzen onder druk zet, maar wordt tegelijkertijd overgeleverd aan de wereldmarkt waar hij moet concurreren met zijn collega in Oost-Europa of waar ook ter wereld, die minder kostprijsverhogende maatregelen voor zijn kiezen krijgt en op veel goedkopere grond kan produceren.
Zo blijft de leegloop van het platteland toenemen, al valt dat niet op omdat de schaalvergroting blijft doorzetten. Per dag mogen er zes tot zeven boeren stoppen, de overproductie neemt niet af, want andere boeren, voornamelijk grootschalige opkopers die niks meer met een boerenbedrijf te maken hebben, kopen de bedrijven op en zetten er een manager op.
De overproductie van mest neemt dus ook niet af, ondanks alle kostprijsverhogende maatregelen van mestscheiders en mestfabrieken. Kortom: het beleid is enorm uit de klauwen gelopen. Zo is onder meer de stikstofproductie zo hard gestegen, dat de rechter het kabinet moest terugfluiten.
Ruttiaanse wijze
Dat het anders moet, mag duidelijk zijn. Het kabinet Rutte doet dat op geheel Ruttiaanse wijze, door paniekerig om zich heen te slaan en zonder rekening te houden met enige menselijke waardigheid. Er wordt een minister van stikstof aangewezen die zo lomp als ze kan een stikstofkaart op tafel pleurt, waar elke logica aan ontbreekt, maar waar elke boer wel precies kan zien hoeveel hij moet inleveren. Dit soort politiek mogen we onderhand gewend zijn na het zoveelste kabinet Rutte. Maar dat er een stikstofoverschot bestaat, is niet te ontkennen.
Ja, natuurlijk is het te ontkennen. Zoals corona ook is te ontkennen. In dat geval zijn het coronawappies. Wie de wetenschap rond het stikstofdossier ontkent, noemen we een stikstofwappie. Want dat de Nederlandse landbouw te veel stikstof produceert, was al in 2015 bekend. Het is ook logisch, want er zitten bijna nergens zo veel dieren dicht opeen als in Nederland. Al in 1970, in de tijd dat Mansholt Eurocommissaris van Landbouw was, werd er gewaarschuwd voor mestoverschotten.
‘Gewasbeschermingsmiddelen’
Boeren krijgen altijd de schuld. Nu is het land te klein vanwege stikstofoverschotten. Dat er ook een probleem is rond de waterkwaliteit bespreken we weer een andere keer. Toch is het juist omdat Nederland de waterkwaliteit en de fosfaatnormen niet meer kan garanderen, dat Nederland de derogatie dreigt te verliezen. Derogatie betekent in dit geval een uitzonderingspositie voor Nederlandse boeren om meer mest uit te mogen rijden dan andere lidstaten. Ik zie het volgende boerenprotest alweer aankomen.
Een volgende keer moeten boeren weer op de barricaden op om chemische bestrijdingsmiddelen te mogen blijven spuiten. Nee, ik moet zeggen: ‘gewasbeschermingsmiddelen’. Want de moderne boer kent de communicatiemores maar al te best. Het zijn immers ‘middelen om het gewas te beschermen.’ Ja, zeg ik dan: ‘door ziektes en plagen en onkruiden te bestrijden.’ Zelf vind ik trouwens dat er niet meer over ‘on’kruiden mag worden gesproken. Dat is stigmatiserend voor deze planten. Hoe dan ook: De Europese Unie vindt dat chemische middelen tegen 2030 gehalveerd moeten worden.
Boeren krijgen altijd de schuld. Van de slechte waterkwaliteit, van de teloorgang van insecten, van luchtvervuiling, van stank en fijnstof, van Q-koorts door geiten die bijna honderd Nederlanders het leven heeft gekost, van megastallen die het aanzien van het platteland aantasten en misschien vergeet ik nog wel wat. Oh ja: de honger in de wereld. Maar daar kom ik zo op.
Het is niet terecht, stellen boeren, dat zij overal de schuld van krijgen. En ze hebben gelijk. Want het is niet de boer die schuld is aan deze alomvattende landbouwcrisis, het is het systeem. Tijdens hun protesten etaleren boeren waarheden als koeien. ‘No farmers no food!’ en ‘U moet goed weten, wij boeren zorgen voor eten’. De karrenvrachten aan aardappelen en suikerbieten die boeren in de herfst van het land halen zijn inderdaad niet te ontkennen. Net zo min als de vrachtwagens vol varkens en de exportcijfers: Maar liefst 104,7 miljard euro mocht Nederland op de handelsbalans bijschrijven dankzij de uitvoer van Nederlandse landbouwproducten. Daarmee is Nederland de tweede exporteur van agrarische producten ter wereld.
Boeren zorgen dus niet zomaar voor eten, ze zorgen voor enorme overschotten. En daarmee komen we op de stelling: ‘Boeren zorgen voor honger’. Want de overschotten komen tegen dumpprijzen op de wereldmarkt terecht, wat betekent dat scheepsladingen aan onder meer melkpoeder en pluimveevlees op de markt in landen als Nigeria en of Ghana worden gedumpt. Boeren kunnen daar geen markt opbouwen, want ze kunnen niet concurreren tegen onze gesubsidieerde overschotten. Consumenten zijn van deze goedkope voedselstromen afhankelijk, wat pas een probleem wordt als die toevoer onverhoopt stokt. Zoals bij misoogsten in het rijke westen of bij een oorlog, zoals nu in Oekraïne.
Ronduit fout
Ik besef: het gaat te ver om de Nederlandse boer die tegen onzekere en vaak lage inkomsten in het zweet des aanschijns ons brood produceert, te beschuldigen van het veroorzaken van honger elders in de werelds. Het is ook niet de boer die dit veroorzaakt, het is het landbouwbeleid. Dit beleid maakt de Europese boer afhankelijk van subsidies. De EU spendeert jaarlijks €42 miljard euro van ons belastinggeld om de boer een oneerlijk voordeel te geven op de wereldmarkt.
Boeren zijn hier niet schuldig aan. Maar boeren die nu op de barricaden gaan, scharen zich wel achter dit beleid. En ze zijn ronduit fout als ze wel protesteren als hun overproductie gevaar loopt, maar niet wanneer er quota worden afgebouwd die hun markt zouden moeten beschermen.
Perspectief
Het wordt hoog tijd voor een andere overheid. Een overheid die ophoudt crises op hun beloop te laten en pas op het eind in een paniekreactie brandjes probeert te blussen. Het wordt tijd voor een ander beleid. Een beleid dat niet de markt voorop stelt, maar mens en milieu. De burger, de boer en de natuur waar iedereen van afhankelijk is.
Boeren verdienen een integraal beleid. Zodat ze kunnen produceren, zonder overschotten die niet alleen de natuur geweld aandoen, maar ook de opbrengstprijzen van landbouwproducten op de wereldmarkt. Niet alleen in Nederland, wereldwijd kampen boeren met een gebrek aan opvolgers. De gemiddelde boer op deze planeet is 60. De vraag: ‘Waarom wil niemand meer boer worden?’ wordt in de media meestal beantwoord met: ‘omdat er geen opvolger is’. Ik zeg: Daarom is geen antwoord. Waarom is er geen opvolger? Omdat er geen perspectief is. En perspectief, dat is waar de boeren nu om roepen.
Maar er is geen perspectief, want de prijzen zijn al jaren te laag. Ze zijn te laag en ze fluctueren. Boeren leveren hun producten maar al te vaak voor minder geld dan dat de productie gekost heeft. Dat dit gewoon boze opzet is van de dans macabre van de agri-maffia, mag niet gezegd worden. Maar ze profiteren er wel van, de banken, de agri-multinationals en de supermarkten. Er valt geen geld te verdienen in de landbouw, alleen aan de landbouw.
Omdat gangbare boeren geen geld kunnen verdienen aan de opbrengstkant, moeten ze het halen aan de kostenkant. En de gangbare manier om kosten te besparen is de productie te verhogen. Als je een grote tractor hebt, bewerk er dan meteen wat meer grond mee. En als je toch een stal bouwt, bouw dan een stal voor genoeg dieren. Dan kan er ook een volle bulkwagen voer komen. Dat is voor de voerfabrikant ook voordeliger dan wanneer hij met één bulkwagen twintig boeren moet langsrijden.
Een overheid die wil dat kleinschalige boeren een inkomen kunnen verdienen, terwijl ze een eerlijk product produceren, met zorg voor hun omgeving en de natuur, dan dienen ze een integraal beleid te voeren dat boeren beschermd tegen de grillen van de markt, die nu ook allerminst vrij is.
Zorg dus dat ze een inkomen halen door minder chemische middelen te gebruiken. En zet innovaties niet uitsluitend in voor economische doeleinden. Het landbouwbeleid heeft altijd ingezet op steun aan innovaties waarmee Nederlandse boeren een voorsprong hadden op de wereldmarkt.
Prangende vraag: waarom zijn biologische methoden geen innovaties? Waarom doet Wageningen Universiteit zo absurd weinig onderzoek naar agro-ecologische landbouwsystemen? Het belang van bodemschimmels voor plantengroei is van zeer recente datum. Waarom wordt er zo weinig aandacht besteed aan dit soort vernieuwingen?
Prangend antwoord: omdat het de verkoop van chemische middelen in gevaar brengt. Het zou een mooie boel worden als boeren zouden gaan samenwerken met de natuur, in plaats van te strijden tegen de natuur. Dan kunnen ze wel inpakken, die fabrikanten van ‘gewasbeschermingsmiddelen’.
Goedkoop voer
En ook de burger verdient een eerlijk product. Een gezond product dat op een eerlijke manier is geproduceerd met respect voor de natuur. Als je het de burger gaat vragen, dan wil hij best meer betalen als het geld goed besteed wordt. 70 procent van de burgers wil meer betalen voor het vlees, omwille van het milieu. Maar staat hij dan in de winkel, dan is slechts 37 procent bereid meer te betalen voor milieuvriendelijke voedselproducten.
De overheid is er om de burger te beschermen, maar legt haar oor te luister bij de agri-maffia en voegt zich bij het motto: ‘de markt moet z’n werk doen’. De consument wordt dus bediend met een goedkope kiloknaller waar de boer voor krom heeft moeten liggen en concessies moest doen aan dierenwelzijn, natuur, milieu en arbeidsomstandigheden.
De consument krijgt goedkoop voer voorgeschoteld, terwijl de burger het nakijken heeft. Dit is niet ‘de markt die zijn werk doet’, dit is weldoordacht overheidsbeleid. De overheid danst mee met de agri-maffia en staat de markt toe de voedselprijzen te drukken, omdat ze dan geen eerlijke inkomenspolitiek hoeven te voeren. Want hoge voedselprijzen zijn niet het probleem, de kwestie is dat de bevolking door het beleid van de overheid te weinig geld heeft om een eerlijke prijs te betalen voor een eerlijk product.
En schaamteloos stuurt onze overheid de armoedzaaiers naar de voedselbank.
23 maart 1971
Zowel boer als burger verdienen een eerlijk beleid. Maar ook natuur, milieu en volksgezondheid. Boeren worden gedwongen om voor een goedkoop product de natuur te vervuilen met chemische middelen. Het eindproduct wordt dan lekker goedkoop, want de vervuiling van lucht, bodem en water worden niet berekend. De kosten om de schade te herstellen zijn weer voor andere partijen. Voor de waterzuiveringsinstallatie bijvoorbeeld. En voor de zorgverzekering.
Het kan. Een integraal landbouwbeleid is mogelijk. Maar we hebben dan wel een kabinet nodig die zijn oren niet laat hangen naar het bedrijfsleven, maar een kabinet dat werkelijk luistert naar de burgers.
Het kan. Een integraal landbouwbeleid is mogelijk, al zal het tot hevige protesten leiden. Vooral van de grootste boeren die de meeste winst maken en die gesteund worden door de agri-maffia van multinationals, banken, supermarkten en Wageningen UR.
Maar bedenk ook: het beleid van Mansholt dat aan de basis van de huidige problematiek ligt en dat nog steeds hartstochtelijk wordt verdedigd, leidde tot hevige protesten. Misschien nog heviger dan nu. Op 23 maart 1971 sneuvelden straatmeubilair, winkels en een tram in Brussel. Poppen die Mansholt moesten voorstellen werden in brand gestoken onder de leuze: “Plan Mansholt: NEEN! Welvarende gezinsbedrijven: JA!”. Bij botsingen tussen de boeren en de rijkswacht vielen vele gewonden en zelfs een dode.
Maar de protesten haalden niets uit. Mansholt zette zijn plannen door en het beleid staat na meer dan vijftig jaar nog steeds fier overeind. Al zag hij zelf aan het eind van zijn leven in welke enorme fout hij had gemaakt. Ik denk dat het tijd is de fout weer recht te zetten en te kiezen voor welvarende gezinsbedrijven.
En nu vraagt u zich misschien af: moet je na zo’n lang betoog niet iets zeggen over Caroline van der Plas? Dan zeg ik: Nee. Ik moet niets zeggen over Caroline van der Plas. Ik heb al genoeg harde woorden gebruikt. Ik kan veel beter zwijgen.
Last Updated: Tuesday, 12 December 2006, 09:34 GMT
Ukraine babies in stem cell probe
By Matthew Hill BBC Health Correspondent
There is heated debate about the ethics of using stem cells
Healthy new-born babies may have been killed in Ukraine to feed a flourishing international trade in stem cells, evidence obtained by the BBC suggests.
Disturbing video footage of post-mortem examinations on dismembered tiny bodies raises serious questions about what happened to them.
Ukraine has become the self-styled stem cell capital of the world.
There is a trade in stem cells from aborted foetuses, amid unproven claims they can help fight many diseases.
But now there are claims that stem cells are also being harvested from live babies.
Wall of silence
The BBC has spoken to mothers from the city of Kharkiv who say they gave birth to healthy babies, only to have them taken by maternity staff.
In 2003 the authorities agreed to exhume around 30 bodies of foetuses and full-term babies from a cemetery used by maternity hospital number six.
One campaigner was allowed into the autopsy to gather video evidence. She has given that footage to the BBC and Council of Europe.
In its report, the Council describes a general culture of trafficking of children snatched at birth, and a wall of silence from hospital staff upwards over their fate.
The pictures show organs, including brains, have been stripped - and some bodies dismembered.
A senior British forensic pathologist says he is very concerned to see bodies in pieces - as that is not standard post-mortem practice.
It could possibly be a result of harvesting stem cells from bone marrow.
One of the reasons that Russian media has been completely blocked in the West, along with the unprecedented control and censorship over the Ukraine war narrative, is the fact that western governments simply do not want their public to know that the world is vastly changing.
Ignorance might be bliss, arguably in some situations, but not in this case. Here, ignorance can be catastrophic as western audiences are denied access to information about a critical situation that is affecting them in profound ways and will most certainly impact the world’s geopolitics for generations to come.
The growing inflation, an imminent global recession, a festering refugee crisis, a deepening food shortage crisis and much more are the kinds of challenges that require open and transparent discussions regarding the situation in Ukraine, the NATO-Russia rivalry and the responsibility of the West in the ongoing war.
To discuss these issues, along with the missing context of the Russia-Ukraine war, we spoke with Professor Noam Chomsky, believed to be the greatest living intellectual of our time.
Chomsky told us that it “should be clear that the (Russian) invasion of Ukraine has no (moral) justification.” He compared it to the US invasion of Iraq, seeing it as an example of “supreme international crime.” With this moral question settled, Chomsky believes that the main ‘background’ of this war, a factor that is missing in mainstream media coverage, is “NATO expansion”.
“This is not just my opinion,” said Chomsky, “it is the opinion of every high-level US official in the diplomatic services who has any familiarity with Russia and Eastern Europe. This goes back to George Kennan and, in the 1990s, Reagan’s ambassador Jack Matlock, including the current director of the CIA; in fact, just everybody who knows anything has been warning Washington that it is reckless and provocative to ignore Russia’s very clear and explicit red lines. That goes way before (Vladimir) Putin, it has nothing to do with him; (Mikhail) Gorbachev, all said the same thing. Ukraine and Georgia cannot join NATO, this is the geostrategic heartland of Russia.”
Though various US administrations acknowledged and, to some extent, respected the Russian red lines, the Bill Clinton Administration did not. According to Chomsky, “George H. W. Bush … made an explicit promise to Gorbachev that NATO would not expand beyond East Germany, perfectly explicit. You can look up the documents. It’s very clear. Bush lived up to it. But when Clinton came along, he started violating it. And he gave reasons. He explained that he had to do it for domestic political reasons. He had to get the Polish vote, the ethnic vote. So, he would let the so-called Visegrad countries into NATO. Russia accepted it, didn’t like it but accepted it.”
“The second George Bush,” Chomsky argued, “just threw the door wide open. In fact, even invited Ukraine to join over, despite the objections of everyone in the top diplomatic service, apart from his own little clique, Cheney, Rumsfeld (among others). But France and Germany vetoed it.”
However, that was hardly the end of the discussion. Ukraine’s NATO membership remained on the agenda because of intense pressures from Washington.
“Starting in 2014, after the Maidan uprising, the United States began openly, not secretly, moving to integrate Ukraine into the NATO military command, sending heavy armaments and joining military exercises, military training and it was not a secret. They boasted about it,” Chomsky said.
What is interesting is that current Ukrainian President Volodymyr Zelensky “was elected on a peace platform, to implement what was called Minsk Two, some kind of autonomy for the eastern region. He tried to implement it. He was warned by right-wing militias that if he persisted, they’d kill him. Well, he didn’t get any support from the United States. If the United States had supported him, he could have continued, we might have avoided all of this. The United States was committed to the integration of Ukraine within NATO.”
The Joe Biden Administration carried on with the policy of NATO expansion. “Just before the invasion,” said Chomsky, “Biden … produced a joint statement … calling for expanding these efforts of integration. That’s part of what was called an ‘enhanced program’ leading to the mission of NATO. In November, it was moved forward to a charter, signed by the Secretary of State.”
Soon after the war, “the United States Department acknowledged that they had not taken Russian security concerns into consideration in any discussions with Russia. The question of NATO, they would not discuss. Well, all of that is provocation. Not a justification but a provocation and it’s quite interesting that in American discourse, it is almost obligatory to refer to the invasion as the ‘unprovoked invasion of Ukraine’. Look it up on Google, you will find hundreds of thousands of hits.”
Chomsky continued, “Of course, it was provoked. Otherwise, they wouldn’t refer to it all the time as an unprovoked invasion. By now, censorship in the United States has reached such a level beyond anything in my lifetime. Such a level that you are not permitted to read the Russian position. Literally. Americans are not allowed to know what the Russians are saying. Except, selected things. So, if Putin makes a speech to Russians with all kinds of outlandish claims about Peter the Great and so on, then, you see it on the front pages. If the Russians make an offer for a negotiation, you can’t find it. That’s suppressed. You’re not allowed to know what they are saying. I have never seen a level of censorship like this.”
Regarding his views of the possible future scenarios, Chomsky said that “the war will end, either through diplomacy or not. That’s just logic. Well, if diplomacy has a meaning, it means both sides can tolerate it. They don’t like it, but they can tolerate it. They don’t get anything they want, they get something. That’s diplomacy. If you reject diplomacy, you are saying: ‘Let the war go on with all of its horrors, with all the destruction of Ukraine, and let’s let it go on until we get what we want.’”
By ‘we’, Chomsky was referring to Washington, which simply wants to “harm Russia so severely that it will never be able to undertake actions like this again. Well, what does that mean? It’s impossible to achieve. So, it means, let’s continue the war until Ukraine is devastated. That’s US policy.”
Most of this is not obvious to western audiences simply because rational voices are “not allowed to talk” and because “rationality is not permitted. This is a level of hysteria that I have never seen, even during the Second World War, which I am old enough to remember very well.”
While an alternative understanding of the devastating war in Ukraine is disallowed, the West continues to offer no serious answers or achievable goals, leaving Ukraine devastated and the root causes of the problem in place. “That’s US policy”, indeed.
Ramzy Baroud is a journalist and the Editor of The Palestine Chronicle. He is the author of five books. His latest is “These Chains Will Be Broken: Palestinian Stories of Struggle and Defiance in Israeli Prisons” (Clarity Press, Atlanta). Dr. Baroud is a Non-resident Senior Research Fellow at the Center for Islam and Global Affairs (CIGA), Istanbul Zaim University (IZU). His website is www.ramzybaroud.net
