The Empire 364

'Reports Suggest Economy Weakening More
By EILEEN ALT POWELL
AP Business Writer



NEW YORK -- A rise in jobless claims and a drop in a key forecasting gauge provided the latest evidence that the U.S. economy is faltering and may be slipping into recession.

The Conference Board, a business-backed research group, said Thursday that its index of leading economic indicators fell in February for the fifth consecutive month. The index, which is designed to forecast where the nation's economy is headed in the next three to six months, dipped 0.3 percent to 135.0 in February after slumping 0.4 percent the month before.

In Washington, meanwhile, the Labor Department said that applications for unemployment benefits totaled 378,000 last week. That was an increase of 22,000 from the previous week and the highest level in nearly two months.

The four-week average for new claims rose to 365,250, which was the highest level since a flood of claims caused by the 2005 Gulf Coast hurricanes.

Ken Goldstein, labor economist at the Conference Board, said in a statement accompanying the leading indicators report that economic signals "are flashing yellow."

He said the numbers indicate "the economy may be grinding to a halt" and that "a small contraction in economic activity cannot be ruled out."

A Federal Reserve reading of business activity in the Philadelphia area showed contraction -- but not as much as analysts expected. The news helped the stock market on Thursday recover from a drop the day before.

In afternoon trading, the Dow Jones industrial average climbed 158.02, or 1.3 percent, to 12,257.68. Other indexes also were up.

The economy has been hard hit by rising gas prices, falling home prices and tightening credit markets, which have forced consumers and businesses to cut spending. As a result, the U.S. economy may have stopped growing in the current quarter and could continue faltering in the second quarter. That would meet a technical definition of a recession -- two consecutive quarters of economic contraction.

Pessimism about short-term U.S. economic prospects was voiced by the Organization for Economic Cooperation and Development, which on Thursday downgraded its growth forecasts for the United States, the euro zone and Japan

The OECD, a Paris-based institution that supports global development, cut its forecast for first-quarter gross domestic product in the United States to 0.1 percent and predicted that GDP would be flat in the second quarter.'

Lees verder: http://biz.yahoo.com/ap/080320/economy.html

The Empire 363

'Inflation Hits the Poor Hardest
No Income Group Is Untouched, but Staples Are Rising Fastest

By Neil Irwin and Alejandro Lazo
Washington Post Staff Writers

Inflation is walloping Americans with low and moderate incomes as the prices of staples have soared far faster than those of luxuries.

The goods and services Americans consumed in February were 4 percent more expensive than they were a year earlier. But there is a big divide in how much prices are climbing between the basic items people need to live and get to work, and those on which they can easily cut back when times are tight.

An analysis of government data by The Washington Post found that prices have risen 9.2 percent since 2006 for the groceries, gasoline, health care and other basics that a middle-income American family has little choice but to consume. That would cost such a family, which made $45,000 on average in 2006, an extra $972 per year, assuming it did not buy less of such items because of higher prices. For a broad range of goods on which it is easier to scrimp -- such as restaurant meals, alcoholic beverages, new cars, furniture, and clothing -- prices have risen 2.4 percent.

Wages for typical workers, meanwhile, have been rising slowly. In that same time span, average earnings for a non-managerial worker rose about 5 percent. This contradiction -- high inflation for staples, low inflation for luxuries and in wages -- helps explain why American workers felt squeezed even before the recent economic distress began.

"It just doesn't seem like anything is cheap these days," said Faith Tyler, 41, a personal trainer from Baltimore who has reacted to the higher prices for necessities by cutting back on luxuries. "I don't eat out very much, no vacations, nothing extravagant unless it's on sale."

Inflation is not occurring because labor markets are tight or because the U.S. economy has been overstimulated; if that were the case, wages would be driving inflation up, leaving ordinary households in decent shape and doing more damage to those who lent money at fixed interest rates.

Instead, this inflation is driven by global commodity markets. China, India and other developing countries' thirst for oil has been growing faster than producers can quench it, sending the price of oil up about 60 percent since 2006. Prices for oil and other commodities fell yesterday though they remain very expensive by any historical standard.

Expensive crude oil has translated into higher costs to heat a house or drive to work. The average middle-income household must spend $378 more per year on gasoline than it did in 2006 if it consumes the same amount, and an extra $38 on fuel oil.

The rapid growth of developing nations, combined with the increasing use of land to produce ethanol, has led demand for food to outstrip supply. That middle-income family is spending $253 more each year on groceries than it did two years ago, assuming it did not change its buying patterns.

The price for dairy products has risen 15 percent since 2006; fruits and vegetables are up 10 percent. Even routine cereals and bakery products are up 8 percent. Tyler, the personal trainer, complained that soy milk is more expensive: "Why is it going up from $3.49 to $4.10 for a gallon? It comes from a bean, not a cow."

Lees verder: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/03/20/AR2008032003517.html

Iran 194

'By Tom Coghlan in Kabul

Dick Cheney tour sparks Iran war rumours

http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2008/03/21/wiran121.xml


Dick Cheney, the US vice-president, has triggered speculation that he has been using a tour of the Middle East to prepare Iran's neighbours for a possible war with Tehran.

Mr Cheney, whose nine-day tour has included stops in Turkey, the Gulf and Afghanistan, insisted that Iran must not be allowed to develop nuclear weapons.

"The important thing to keep in mind is the objective that we share with many of our friends in the region, and that is that a nuclear-armed Iran would be very destabilising for the entire area," Mr Cheney told ABC News before arriving in Kabul, the Afghan capital, after a visit to Oman. advertisement

Challenged on the recent National Intelligence Estimate by US intelligence officials, which concluded that Iran's nuclear weapons programme stopped in late 2003 because of international pressure, Mr Cheney said: "What it says is that they have definitely had in the past a programme to develop a nuclear warhead - that it would appear that they stopped that weaponisation process in 2003.

"We don't know whether or not they've restarted. What we do know is that they had then, and have now, a process by which they're trying to enrich uranium, which is the key obstacle they've got to overcome in order to have a nuclear weapon. They've been working at it for years."

A senior aide to Mr Cheney was forced to deny that the nine-day trip to Turkey and the Middle East was part of a strategy by the vice-president to build support for military action against Iran.

Asked by journalists travelling on Mr Cheney's plane about the vice-president's repeated comments about Iran during his tour, the aide said: "That's not what these discussions are about."

The official acknowledged that Mr Cheney's talks with the Oman government focused on "the concerns we have about the full range of their [Iran's] activities".

These included the country's links to the radical Hamas authorities in Gaza and Washington's belief that Iran has become the dominant power in Lebanon through its sponsorship of Hizbollah.

General Dan McNeill, the US commander of Nato forces in Afghanistan, told The Daily Telegraph in September that advanced weapons smuggled across the Iran border to the Taliban could only have come with the complicity of the Iranian government or elements within its security services.'

Theodor Holman 3

Ik ben geboren in Vlissingen en opgegroeid in Ede, een kazerneplaats, waar veel oud KNIL militairen woonden, die in Indonesië hadden gediend. De meerderheid van hen had, zoals dat toen heette, gemengd bloed. Ik woonde in de wijk van de KNIL-mensen, waardoor ik al jong Indonesische vriendjes had. 1 van hen had een wonderlijke tik. Hoewel hij zelf gemengd bloed had, keek hij neer op bijvoorbeeld Molukkers en andere 'Indo’s' en sprak permanent kwaad over hen. Ik begreep dat niet en vroeg mijn moeder, die zelf een Schotse was, waarom mijn vriend afgaf op mensen met dezelfde achtergrond. Ze legde me uit dat sommige mensen onzeker zijn, niet weten of ze echt geaccepteerd worden, uit alle macht ergens bij willen horen, en op minderheden afgeven om zo de dominante groep duidelijk te maken dat ze er echt wel bij horen.

Ik moest hieraan denken toen ik jaren geleden Theodor Holman op de locale televisie zich hoorde afvragen of de allochtonen ooit wel geïntegreerd zouden raken. Ik dacht toen: beste Theodor, ook jij bent als allochtoon geïntegreerd geraakt, waarom zouden die anderen dat dan niet kunnen? Is Theodor een allochtoon? Ja, hij heeft een Indische achtergrond, een feit dat hem bezig houdt zoals uit zijn columns blijkt. Ook Holman gedraagt zich als iemand die ons wil laten weten dat hij roomser dan de paus is, blanker dan een blanke, meer westers dan een westerling, dat hij er echt helemaal bij hoort, in tegenstellingen tot 'die islamieten met hun vreemde godsdienst.' Hoe harder hij tegen ze schreeuwt des te angstiger hij lijkt, des te meer hij ons wil vertellen dat hij erbij hoort. Bij ons, de westerse, blanke, christelijke, Europese wereld.

Kennelijk zit zijn onzekerheid zo diep dat hij niet ophoudt met schreeuwen. Het is een wonderlijke man, bevangen door angsten die hij telkens weer uitvent in de krant. Een tijdje geleden had hij weer een nieuwe angst ontdekt, zijn frustratie over het feit dat de lengte van zijn geslachtsdeel aanzienlijk kleiner is dan die van de jonge generatie Hollandse jongens. In elk geval klein genoeg om er een hele column aan te wijden. Het is uit de vakliteratuur bekend dat een kleine piemel grote gevolgen kan hebben, van het rijden in een te patserige auto tot het veroveren van hele continenten. Napoleon had, naar verluidt, een te verwaarlozen pik, en Hitler zat met het probleem dat hij maar 1 teelbal had. Hoeveel teelballen Theodor Holman bezit is mij niet bekend, maar zijn Parool lezers weten nu in elk geval wel dat hij een onooglijk klein lulletje heeft.

Kortom, Holman heeft dus tenminste twee complexen, die alle twee voor hem aanleiding zijn om erover te schrijven, om anderen deelgenoot te maken van zijn obsessies.

De vraag is alleen: moet hij met zijn eigen onzekerheden andere groepen mensen lastig vallen, want het gaat hem om groepen mensen, niet om een enkeling. Dus als 1 moslim iets verkeerds doet, geeft Theodor alle moslims de schuld, althans hij suggereert dat al die anderen ook schuld dragen, net zoals de antisemieten alle joden stereotyperen, criminaliseren, en stigmatiseren aan de hand van de daden van 1 jood.

Wat is nu de oplossing? Ik denk dat de enige oplossing is om telkens als u Holman ergens ziet, hem aan te spreken en tegen hem te zeggen dat u van hem houdt, dat u vindt dat hij er helemaal bij hoort. En hoe autochtoner u bent, hoe meer effect het zal hebben. Dus alleen heel erg blanke, blonde, blauwogige Europeanen komen hiervoor in aanmerking. De rest mag niet meedoen, maar moet wel hopen dat het effect zal hebben. Anders blijft Holman de anderen lastig vallen.

Theodor Holman 2

Theodor Holman schrijft deze week in De Groene Amsterdammer over 'Moslimzender.' Moslimzender?

Naar aanleiding van een artikel over de poseur Ephimenco reageerde Ismael als volgt:

''Hij doet me een beetje denken aan zijn schrijfkompaan Theodor Holman waar je eerder over schreef, die eenzelfde soort angstige wereldvreemdheid vertoont. Een ander soort slachtofferisme las ik in zijn vaste column in de Groene van deze week:

'Op een dag belde Al-Jazeera. Of ze mochten komen filmen in verband met de moord op Theo van Gogh.Al-Jazeera. De moslimzender. Wat moest ik doen? Was het niet zo dat wanneer ik daarop te zien zou zijn meteen anderhalf miljard mensen mijn kop zouden zien en zouden weten: hij is en denkt net zo als Van Gogh... Kon ik net zo goed meteen mijn adres en telefoonnummer aan Bin Laden geven.Aan de andere kant: waar was ik eigenlijk bang voor, behalve dan voor mijn eigen leven? "..."In de weken en maanden en jaren daarna werd ik niet vermoord, noch ontving ik dreigbrieven noch verschenen er op internet doodsbedreigingen.Wel ontstond er een hartelijke band tussen mij en Al-Jazeera.Wat zich ook maar voordeed: steeds werd ik gebeld."..."Maar steeds viel me op: de beschaafde wijze waarop ik te woord werd gestaan en mijn zegje mocht zeggen. Steeds weer moest ik vaststellen dat men goede journalistiek bedreef.Onlangs zag ik bij de VPRO een schitterende documentaire over Al-Jazeera tijdens de bezetting van Bagdad. Er werd getoond hoe de Amerikanen ons wilden doen geloven dat Al-Jazeera een zeer foute zender was. Ook ik ben daar toen ingetuind – zoals ik ook in die oorlog getuind ben. Ik vermoed dat niemand het bij Al-Jazeera eens is met wat ik beweer, maar ze vragen ernaar, bekorten het professioneel en zenden het uit.Ik schaam mij nu dat ik ze zo wantrouwde.'

Valt het jullie ook op, dat kleingeestige egocentrisme? Want waarom zou je anderhalf miljard mensen per definitie wantrouwen en denken dat je voor hen geen onbeduidende, te verwaarlozen persoon bent? En waarom tuin je dan zo gemakkelijk in propoganda, terwijl je toch zo wantrouwend ingesteld bent?''
10:00 PM

En Sonja reageerde aldus:

'"De moslimzender"... stel je voor dat we alle zenders in de wereld een religieus stempel gingen geven, als bijvoorbeeld "de jodenzender".'

De Poseur Ephimenco

De naar beneden getrokken mondhoeken, de treurende ogen, het is duidelijk: de columnist Ephimenco lijdt aan het leven. Het valt hem allemaal bijzonder zwaar. En dus moet iemand de schuld krijgen van dit alles. En aangezien hij niet in God en de Duivel gelooft, moet de andere mens de schuld krijgen, de buitenstaander, de indringer, de makkelijk herkenbare. Al jarenlang is te zien hoe Ephimenco stapje voor stapje naar extreem rechts opschuift. Dat mag in een democratisch land. Het probleem is alleen dat Ephimenco tegelijkertijd mensen met andere gedachten dan hij en andere opvattingen is gaan haten. Dat maakt hem onverdraagzaam en rancuneus. Dat is niet alleen jammer, maar ook gevaarlijk omdat hij de - in elke samenleving aanwezige - rancune begint te mobiliseren. Hij wordt een gevaar zodra hij zijn eigen lijden als argument gebruikt om anderen te laten lijden.

Een lezer emailde mij het volgende:

'Beste Stan,

Heb je wellicht een antwoord op de vraag hoe het kan dat iemand die zo slecht schrijft, en bovendien altijd over hetzelfde onderwerp, als Sylv. Ephimenco, zo ontzettend lang op de loonlijst van Trouw kan blijven staan? Hebben de redacteuren van Trouw geen enkele gêne, of zien ze het gewoon niet? Lees dit eens:
http://yelamdenu.blogsome.com/2008/03/20/manipulatie-door-sylvain-ephimenco-een-deconstructie/
Kent de Raad voor de Journalistiek nog een "Dit kán toch niet!"-afdeling?

Vriendelijke groeten'

Zie: http://www.trouw.nl/deverdieping/dossiers/article945140.ece/ephimenco_Nieuwe_analyses

Beste lezer dit soort kwasten bestrijd je niet met verboden, maar met argumenten. Deze bijvoorbeeld, die ik zes jaar geleden opschreef voor het tijdschrift de Humanist:

'Opvallend is het aantal poseurs onder de columnisten. Pim Fortuyn, Leon de Winter, Sylvain Ephimenco, om er enkelen te noemen. Opvallend maar niet onverklaarbaar. De column is bij uitstek het wapen van de poseur in zijn strijd om erkenning. Hoewel ze in uiteenlopende gradaties en soorten voorkomen hebben de poseurs onder de columnisten één ding gemeen: na verloop van tijd gaan ze in hun eigen geconstrueerde waarheid geloven. Als vanzelf valt hij (of zij) automatisch terug op een pose. Z'n woorden zijn een schreeuw om aandacht. Hij wil behagen om bewonderd te worden. De opinie an sich interesseert hem niet, alleen het effect dat ze teweegbrengt. En omdat in een massamaatschappij gedachten niet de ultieme impact opleveren, zet hij sentimenten in: het simplistische vooroordeel tegen het complexe oordeel, de impuls tegen de bezinning, de verholen suggestie tegen de beargumenteerde gedachte. Hij is de man van de soundbite, zijn wereld is eendimensionaal, even overzichtelijk als een stripboek. De columnist is als een standup comedian, een hit en runfiguur, die met de snelheid van een tasjesdief te werk gaat. Daarbij moet hij als broodschrijver telkens weer een mening over van alles en nog wat ophoesten, hetgeen automatisch leidt tot een inflatie van meningen. Om dit te verdoezelen moet elke opinie de kracht van een donderslag krijgen. De minder bekwame columnist pompt zijn vruchteloze woorden op tot ze als reusachtige ballonnen boven hem zweven en met hem aan de haal gaan. Hij gebruikt de taal niet om inzicht te verschaffen maar om te heersen, om te straffen, om iemand in een hoek te dwingen en verbaal af te ranselen. Hij dicht de ander alle denkbare gruwelijkheden toe om zelf buiten schot te blijven. Hoe zwarter de ander wordt afgeschilderd des te onschuldiger lijkt hij. De column is voor hem een techniek, een foefje, een suikerspin van woorden; na vijf minuten is het op en weg, de consument met plakkerige handen achterlatend. Het lijkt allemaal echt, maar is het niet. De woorden zijn te hol, de begrippen potsierlijk, de zinnen drijven in een niet doorleefde werkelijkheid. In zijn hang een maximaal effect te bereiken, vervalt de poseur onder de columnisten onherroepelijk in pathetiek. Hij uit zich in steeds heftigere bewoordingen, zijn toon wordt geëxalteerd, zijn opinies grotesk. Meningen worden door hem uitgemolken en verder aangescherpt tot ze een karikatuur van de werkelijkheid zijn geworden. Een jaar voor zijn dood wees de auteur Frans Kellendonk me op een ander fenomeen: 'Het gruwelijke is: zodra je iets opschrijft, verhardt het. Het gevaar is dat je er dan ook in gaat geloven, dat de dingen zijn zoals je zegt dat ze zijn. Wat je moet behouden is een scepsis, een vrijheid, het gevoel van de ongrijpbaarheid van alles. Dat vereist een geweldige krachtsinspanning.' Maar juist aan die scepsis ontbreekt het de poseur onder de columnisten, zijn stukje zou het niet verdragen, het zou dan te duidelijk worden dat er wartaal staat, wat bij closereading al snel blijkt. De columnist en de schrijver leven in twee gescheiden werelden. Voor een auteur vormt de taal een moreel criterium, hij heeft niets anders. Hij weet dat, zoals de satiricus Karl Kraus schreef: 'Taal de moeder [is] van de gedachte, niet haar dienstmeid.' Die wetenschap ontgaat de hier genoemde columnisten. Voor hen zijn de woorden zelf inhoudsloos geworden, ze hebben slechts propagandistische waarde en kunnen derhalve als dodelijk gif werken.Tekenend voor het tweede garnituur columnisten is dat ze niet in staat is om in 500 of 1000 woorden een gefundeerde gedachte te formuleren. Een sprekend voorbeeld is Sylvain Ephimenco, die bijna dagelijks een mening moet fabriceren. Na 11 september hing hij zijn Amerikaanse vlag halfstok, zette zich achter zijn pc en tikte voor Trouw een 'Open brief aan de moslims van Nederland,' die als volgt begint: 'De vliegtuigen van 11 september hebben zich niet alleen een weg geboord in beton, glas en vooral menselijke levens in New York en Washington, maar zorgen sinds die dag voor een steeds toenemende polarisatie tussen jullie, moslims van Nederland, en het overgrote deel van de niet-islamitische bevolking… Ik vrees dat naarmate de incidenten zich op zullen stapelen, jullie bereidheid tot luisteren naar confronterende geluiden aanzienlijk zal afnemen.' Hier wordt onmiddellijk een tegenstelling geschapen. Wij de slachtoffers, jullie de daders. Op een demagogische wijze schept Ephimenco in een vloek en een zucht een messcherpe scheiding tussen ons en letterlijk alle islamieten van Nederland, die hij collectief verwijt een polarisatie te creëren. Blaming the victim in een razende monoloog, die hijzelf als 'dialoog' aanprijst. Het criminaliseren van een hele bevolkingsgroep is een oude en beproefde techniek, het wapen bij uitstek van de propagandist. Pim Fortuyn deed hetzelfde toen hij een miljard islamieten verweet in een 'achterlijke cultuur' te geloven. In de wereld van dit soort columnisten is alles zwart/wit, kleuren compliceren alleen maar en dan luistert de massa niet meer. Na de dood van Fortuyn verzon Ephimenco een andere polarisatie. In zijn Trouwcolumn van 14 mei van dit jaar schreef hij: 'Er is een Nederland van boven en een Nederland van beneden die het contact met elkaar hebben verloren… Het doet me pijn te constateren hoe de laatste dagen het rouwen van Beneden Nederland door Boven Nederland belachelijk wordt gemaakt.' Het was hem kennelijk nooit eerder opgevallen dat tussen de elite en de massa nooit werkelijk een contact heeft bestaan en ook niet kan bestaan, tenzij de elite de platte massacultuur omarmt. Of in de woorden van de auteur Ian Buruma: 'Westerse intellectuelen vertegenwoordigen niets dan hun eigen idealen.' Het was Arthur Schopenhauer die er anderhalve eeuw geleden al op wees dat 'er in de wereld niet veel anders te kiezen [is] dan tussen eenzaamheid en banaliteit.' Het fulmineren tegen 'Boven Nederland' verraadt Ephimenco's rancune tegen intellectuelen, een wrok die op vruchtbare bodem valt in een cultuur met een calvinistisch verleden waar het woord elite altijd al een negatieve connotatie opriep. Zonder enige terughoudendheid werpt hij zich op als spreekbuis van het volk en als zodanig vervult ook hij de rol van populistische poseur, de grote gelijkmaker. Ook hij voelt zich slachtoffer van kwade krachten, onverschillig of die nu geprojecteerd worden in intellectuelen dan wel in islamieten, of in wie dan ook die daarvoor zo nodig in aanmerking komt. Zijn ijdelheid belet hem in te zien hoe gevaarlijk het spel met de ressentimenten is. In de Oudejaarsuitzending van KRO's Netwerk verscheen Sylvain ineens in beeld om de kijker toe te spreken over de aanslagen in de VS. Hij sloot zijn in het Frans uitgesproken column als volgt af: 'Natuurlijk weet ik waar ik op 11 september was. Ik was ondergedompeld in herinneringen aan het Algerije van mijn jeugd dat verscheurd werd door een oorlog tussen christenen en moslims. Nee, de wereld is niet veranderd op 11 september. De haat jegens de ander bestond al lang.' En zo schept ook Ephimenco zijn eigen werkelijkheid. Ook hij is uiteindelijk in zijn eigen pose van slachtoffer gaan geloven, want de werkelijkheid is deze: het Franse leger heeft tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd op grote schaal gemarteld en gemoord. Het afgelopen voorjaar nog reageerden de Fransen geschokt op de bekentenissen van oud-generaal Paul Aussaresses dat hij nog steeds geen spijt heeft van de Franse terreur in de voormalige kolonie, al was het maar omdat 'martelen doeltreffend is.' Excuses voor het leed de Algerijnen aangedaan zijn veertig jaar na het plegen van de oorlogsmisdaden en de misdaden tegen de menselijkheid nog steeds niet door de Franse staat aangeboden. Wel 'erkende de regering-Jospin [in 1998] dat de onderdrukking door de politie van een demonstratie voor onafhankelijkheid van Algerijnen, in 1961 in Parijs niet, zoals steeds officieel is beweerd, slechts drie maar tientallen levens had gekost,' zo berichtte NRC-correspondent Pieter Kottman op 9 mei j.l. Tijdens die vreedzame demonstratie schoot en knuppelde de Parijse politie een nog immer onbekend aantal Algerijnse nationalisten dood en smeten hun lijken vervolgens in de Seine om voor eens en voor altijd duidelijk te maken wie in 'het vaderland van de Verlichting en de mensenrechten' bepaalde of er geprotesteerd mocht worden tegen het terrorisme van de Franse staat. Na de demonstratie, waaraan meer dan 30.000 Algerijnen deelnamen, onder wie vrouwen en kinderen, pakte de politie 10.000 mensen op en deporteerden ze naar detentiekampen waar een aantal van hen werd vermoord. De schattingen over het totale aantal doden lopen uiteen van 32 tot rond de 200. Het exacte aantal is onbekend omdat president De Gaulle weigerde een officieel onderzoek te laten instellen en geen van de doden officieel werd geregistreerd. Een jaar later kondigde de Franse staat een generaal pardon af voor misdaden begaan tijdens de strijd tegen de 'Algerijnse opstand.' Jean-Luc Einaudi, auteur van een boek over het onbestraft vermoorden van de demonstranten, verklaarde: 'Men heeft zich veroorloofd het bloedbad voor altijd te laten verdwijnen uit onze collectieve herinnering.' Tot voor kort zwegen de meeste Franse journalisten over de gebeurtenissen van 17 oktober 1961. De enige persfotograaf die zijn materiaal uit handen van de politie wist te houden, Elie Kagan, sprak over de 'volledige en totale onverschilligheid van het Franse volk.' Zijn foto's bleven voor het merendeel ongepubliceerd. Zes jaar geleden nog confisqueerde de Franse douane in Lyon exemplaren van de Algerijnse krant Liberté waarin Kagan's foto's waren afgedrukt. De toenmalige hoofdcommissaris van politie Maurice Papon, degene die opdracht gaf tot de wreedheden, had zich eerder al verdienstelijk gemaakt als coördinator van het militaire en burgerlijke 'pacificatie' programma in oost Algerije, waarvan martelingen en standrechtelijke executies een dagelijks onderdeel uitmaakten. Op 2 april 1998 werd Maurice Papon na het langste proces in de Franse geschiedenis op 87-jarige leeftijd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens betrokkenheid bij het plegen van 'misdaden tegen de menselijkheid.' Als secretaris-generaal in Bordeaux had hij voor de nazi's in de jaren 1942 tot 1944 de razzia's tegen de joden gecoördineerd. Papon moest van de rechtbank tevens al zijn onderscheidingen teruggeven, waaronder de allerhoogste, de Légion d'Honneur voor bewezen diensten in het militaire en ambtelijke apparaat. In afwachting van het hoger beroep dat hij aantekende werd de oorlogsmisdadiger op vrije voeten gesteld. Voor de terreur tegen de Algerijnen bleef hij ongestraft. Vanuit deze achtergrond bezien is het op hoge toon ter verantwoording roepen van de gehele islamitische gemeenschap en het daarmee gepaard gaande borstgeroffel over westerse waarden niet anders dan obsceen. Maar dat alles negeert Sylvain Ephimenco. In zijn gesloten wereldbeeld is er geen ruimte voor het besef dat lijden een universeel verschijnsel is, dat de ervaring van verdriet eigen is aan ieder mens ongeacht ras, afkomst, geloof of cultuur, dat selectieve verontwaardiging hypocriet is, en dat bovenal de mens vanuit een gevoel van barmhartigheid in opstand dient te komen tegen elke vorm van terreur, zowel individueel als staatsterreur, zoals de Frans/Algerijnse auteur Albert Camus in 'L'Homme Révolté' overtuigend uiteenzette. Bij Ephimenco evenwel leidt kennis van de geschiedenis niet tot enig begrip voor het standpunt van degenen die door de harde realiteit gevormd zijn en al helemaal niet tot een forse dosis bescheidenheid over de eigen, uiteraard tot voorbeeld strekkende, voortreffelijkheid...

Amnesty heeft de Franse regering vergeefs opgeroepen een gerechtelijk onderzoek in te stellen 'naar martelingen en oorlogsmisdaden begaan tijdens de Algerijnse oorlog.' Dezelfde oorlog waarin de in Algerije geboren Fransman Sylvain Ephimenco zich het slachtoffer voelde van de 'haat' van de islamieten, die toen al manifest zou zijn geweest. In zijn ogen waren de Algerijnen destijds geen seculaire vrijheidsstrijders maar fundamentalistische moslims die en passant op één lijn worden gesteld met Osama bin Laden. Terwijl ik Ephimenco in het Frans op televisie tekeer hoorde gaan tegen 'het fanatisme... het goedpraten van terrorisme... de zwijgende medeplichtigheid van de Nederlandse moslims,' en hun sluimerende dan wel openlijk beleden 'haat,' zei hij ineens in vlekkeloos Nederlands: 'De tijd van het slachtofferisme is voorbij,' daarbij doelend op de moslims. Even hield hij in om zijn woorden diep te laten bezinken. Maar met zijn grijze haren en gepijnigd gelaat, gekleed in een glimmende iets te krappe zwartleren broek die hij speciaal voor publieke optredens aantrekt, riep hij bij mij slechts een overweldigend gevoel van medelijden op. Voor me stond een pathetische man in de overgangsleeftijd die z'n koloniale jeugd nog steeds niet verwerkt had. Weer keek ik naar een ontheemde die zich radeloos aan zijn slachtofferrol vastklampte omdat hij niet anders kan. Daar stond hij eenzaam en alleen in het meedogenloze licht van de schijnwerper: een mens van deze tijd lijdend aan de ziekte van onze cultuur: het slachtofferisme, bereid om ten koste van alles -de schoonheid en de waarheid- de rol van poseur te spelen.'

Lees verder: http://home.planet.nl/~houck006/poseurs3.html

Na mijn kritiek gelezen te hebben sprong hij uit zijn vel en eiste op hoge toon van de hoofdredacteur van de Humanist dat hij ogenblikkelijk ruimte zou krijgen om mij van repliek te dienen. Gek genoeg hebben we uiteindelijk nooit meer iets van deze poseur gehoord. Hij had kennelijk geen of in elk geval onvoldoende argumenten.

Het Neoliberale Geloof 103

De zaak is aldus: de belastingbetaler betaalt nu het kapitalisme zodat het kapitalisme aan de belastingbetaler kan blijven verdienen. Heb ik het zo helder genoeg uitgelegd? Eigenlijk is het heel eenvoudig. De New York Times bericht:

'Fed Acts to Rescue Financial Markets

WASHINGTON — Hoping to avoid a systemic meltdown in financial markets, the Federal Reserve on Sunday approved a $30 billion credit line to engineer the takeover of Bear Stearns and announced an open-ended lending program for the biggest investment firms on Wall Street.
In a third move aimed at helping banks and thrifts, the Fed also lowered the rate for borrowing from its so-called discount window by a quarter of a percentage point, to 3.25 percent.
The moves amounted to a sweeping and apparently unprecedented attempt by the Federal Reserve to rescue the nation’s financial markets from what officials feared could be a chain reaction of defaults.
After a weekend of intense negotiations, the Federal Reserve approved a $30 billion credit line to help JPMorgan Chase acquire Bear Stearns, one of the biggest firms on Wall Street, which had been teetering near collapse because of its deepening losses in the mortgage market.
In a highly unusual maneuver, Fed officials said they would secure the loan by effectively taking over the huge Bear Stearns portfolio and exercising control over all major decisions in order to minimize the central bank’s own risk.
The Fed, working closely with bank regulators and the Treasury Department, raced to complete the deal Sunday night in order to prevent investors from panicking on Monday about the ability of Bear Stearns to make good on billions of dollars in trading commitments.'

Lees verder: http://www.nytimes.com/2008/03/17/business/17fed.html?_r=1&oref=slogin

Het Neoliberale Geloof 102

'The US economy is about to suffer a painful dose of reality. About time, too
The Bear Stearns collapse heralds the end of the culture of easy lending - and it won't be just America feeling the heat
Bill Emmott
The Guardian,
Tuesday March 18 2008

This article appeared in the Guardian on Tuesday March 18 2008 on p38 of the Comment & debate section. It was last updated at 01:23 on March 18 2008.

The collapse and fire sale of Bear Stearns, the fifth-largest US investment bank, may seem bad news, but it is actually good. The excesses of Wall Street firms in recent years were so egregious that a shake-out simply had to happen. Since the credit crunch became manifest last August, we have in effect been waiting to see some blood spattering on to those broad investment-banking braces. It would have been a travesty - and rather surreal - if we had had to wait much longer.
Whenever financial crises have occurred - such as in Britain in the early 1970s, America in the late 1980s or Japan in the early 1990s - the vital moment has been the one when reality strikes home. All the talk last autumn and early this year of merely mild global economic slowdowns, of modest adjustments in business practices by the banks, was a sign on both sides of the Atlantic that the moment still lay ahead. The fall of Bear Stearns suggests it is now here.
And what a fall. For a powerful investment bank to be worth just $2 a share in the hands of its purchaser, JP Morgan Chase, when it had supposedly been worth $36 only last Friday and as much as $158 last April, shows the true nature of risk in buying equities. This was the biggest Wall Street collapse since Michael Milken's Drexel Burnham Lambert took its junk-bond tumble in 1990.
JP Morgan, a venerable US name but in recent years one of the less reckless, has got a bargain because the Federal Reserve, America's central bank, is lending it enough money to cover Bear's most troubling liabilities. But the Bear Stearn shareholders have been more or less wiped out, which is what should have happened last September in Britain when Northern Rock ran into trouble.
The demise of Bear Stearns had similar roots to that of Northern Rock. Bear borrowed huge sums on the short-term money markets to trade and invest in long-term, illiquid assets (in the Rock's case mortgage loans, in Bear's case mortgage-backed securities and other fancy bits of paper). So when other banks grew queasy about its credit-worthiness and started to demand much higher prices for their money, its losses began to mount, even as the value of its long-term assets was plunging.
Reality, however, is wider than just one firm. It should be welcome that the shake-out has got going, but there are soon likely to be other casualties. The biggest and most important casualty, though, is going to be the culture of easy lending to companies and to households that has lain behind America's economic growth in the past six or seven years. As a result, even if the Fed cuts US short-term interest rates again today by three-quarters of a percentage point or even a drastic one percentage point, credit conditions in America will still tighten.'

Lees verder: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/mar/18/useconomy.marketturmoil

Het Neoliberale Geloof 101

Zelfs de oorlogseconomie trekt het niet meer. En dan is er een echte crisis.

'NEW YORK (CNNMoney.com) -- With Wall Street hit by a crisis of confidence, many are hoping the nation's central bank can save the day.

The Federal Reserve's main weapon: Cutting interest rates, and most economists expect a big slash of three-quarters of a percentage point on Tuesday.

But even those economists in favor of such a move concede it will do little to calm investor fears.

"It doesn't address the fundamental problems, which is that financial markets are just scared," said David Wyss, Standard & Poor's chief economist. "The Fed is trying, but they don't have a magic wand to wave and make everyone confident again."

In the past week, investors have come to expect even more aggressive action from the Fed.

The sudden collapse of investment bank Bear Stearns sparked fears that other Wall Street banks could be at risk. Shares of Lehman Brothers (LEH, Fortune 500) plunged more than 25% in morning trading on Monday. Concerns that another institution could collapse is one reason that the Fed will probably deliver another big rate cut.

But Rich Yamarone, director of economic research at Argus Research and a critic of the Fed's rate cuts, argues the Fed is feeding current market fears with emergency moves like Sunday night's decision to make loans directly to Wall Street firms instead of just banks.

"Anytime you act on a Sunday night during '60 Minutes,' if you don't think that will engender fear, I don't know what does," said Yamarone.

He added that the Fed should not be trying to prevent failures by Wall Street firms.

"It was almost naive to think this wasn't going to happen to someone," he said. "You don't have a credit crisis of this magnitude and have every player sidestep calamity." Issue # 1: America's money.'

Lees verder: http://money.cnn.com/2008/03/17/news/economy/fed_response/index.htm

Het Neoliberale Geloof 100

'Opening Bell: The Street Freaks Out
By Columbia Journalism Review.

Wall Street continued to reel yesterday from the worst financial crisis since the Great Depression as the formidable Lehman Brothers saw its share price fall by half in panicked selling before ending down 19 percent on the day. Everyone else on the Street got sold off, too, with the exception of Bear Stearns’ buyer JPMorgan Chase, who investors are speculating may have gotten the Bear bones with some meat still on them.
The Wall Street Journal puts its Lehman story up high on A1, using it as an example of how the panic is spreading and giving us an inside look at how the firm is dealing with it:
A cascade of bad news —more than $150 billion in write-downs on securities tied to subprime mortgages, wounded banks seeking capital infusions and emergency interventions by the Fed—is feeding a chaotic environment of rumors and speculation on Wall Street where many traders and investors have begun to believe the worst even in the absence of hard facts.
Steady at the top
Fortunately for Lehman Brothers, the company and its longtime CEO Dick Fuld have been here before—recall the 1998 implosion of the Long Term Capital Management hedge fund that threatened Lehman and the broader financial system—and learned some lessons.
“In 1998, we learned we need a lot of liquidity and we also know we need to deal with rumors as they arise, not long after,” Mr. Fuld said in an interview yesterday.
Starting last Friday, any time a jittery trader at another firm refused to do a trade with Lehman, a top Lehman official immediately called the trader’s supervisor with assurances of Lehman’s strength— and a prod to accept the trade.
The New York Times on C1 reports Lehman has plenty of cash right now, but quotes “critics” it says are short-selling hedge funds, saying the firm has $76 billion in commercial and residential real estate assets and marking them down to the current value of real estate indexes would result in a $5 billion hit. Lehman also has $42 billion in assets that have no “observable” value in the markets, raising questions of how accurately the firm is accounting for its capital.
“The game here is confidence,” said James Hardesty, president of Baltimore-based Hardesty Capital Management LLC, which oversees $700 million for clients. “The profit figures depend on how illiquid assets are marked to market, and investors don’t trust those numbers.”
In plain English, that means Lehman’s earnings depend on how much it values assets that it isn’t able to sell right now because markets are frozen. Investors think Lehman and others are being too optimistic about what those securities are worth.
Still, the Financial Times’ Lex column says “immediate liquidity fears look overblown” regarding Lehman, especially because of the Federal Reserve’s extraordinary move to open its lending to non-banks like Lehman and other Wall Street broker-dealers.'

Lees verder: http://www.mediachannel.org/wordpress/2008/03/18/

opening-bell-the-street-freaks-out/

Professor Hans Jansen 2

Sonja stelde de volgende vraag:

'Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Professor Hans Jansen" achtergelaten: Wat is er toch aan de hand met onze universiteiten? Wie neemt dat soort types aan? Wie toetst ze? Welke 'waarheden' verkondigen ze in de collegezalen?'

Herman reageerde als volgt: 'herman_m heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Professor Hans Jansen" achtergelaten: Nu verkeer ik in de toevallige omstandigheid, als iemand die zich bezighoudt met Hebreeuws, Aramees, Arabisch, jodendom, etc. nog verschillende colleges van Hans Jansen te hebben bijgewoond.Ook heb ik Jansen nog aanschouwd toen hij op een symposium-achtige bijeenkomst (met o.a. Van Aartsen en een militair) een aantal jaar geleden bezig was reclame te maken voor de Anglo-Amerikaanse inval in Irak.Toen meldde hij vrolijk dat de Irakezen massaal bloemen aan de voeten van de Amerikaanse soldaten zouden werpen, als hun tanks door de mesopotamische straten zouden rollen. Ook meldde hij dat er banden zijn tussen Al-Qaida en Irak, want terreurdaden op een dergelijke schaal kun je niet begaan zonder de logistieke steun van een staat.Dat het de logistieke steun van de VS en Pakistan was, ipv. die van Irak, klein detail. Dit alles laat wel zien dat deze wetenschapper-met-een-agenda totaal niet integer is. Met zijn minzame, charmante voorkomen weet hij velen te amuseren, maar serieus nemen, ehh, nee. Veel van mijn medestudenten hebben Jansen na 2001 zien 'aftakelen' en grimmiger zien worden, tot hij, God zij geprezen, Leiden verliet (waar hij iets te veel kritische collega's had, zoals de heren (wel echte wetenschappers) Stoetzer en Kon).'

Decennia geleden legde de nestor van de Nederlandse journalistiek, de eerbiedwaardige Henk Hofland, mij uit hoe mensen als bijvoorbeeld professor Jansen functioneren of beter gezegd: niet functioneren. HJA zette uiteen hoe in elke samenleving een bepaald percentage academici die de top niet haalt, eindigt in rancune. Hij gaf enkele voorbeelden van eerst nazi-Duitsland en toen van vooraanstaande Nederlandse NSB-ers. Inderdaad waren dat in bijna alle gevallen mensen geweest die onderaan de gevestigde orde bungelden en die hun hele leven lang het idee hadden met minder genoegen te moeten nemen dan ze recht op hadden. Waarom ik niet en hij wel, die mentaliteit. In die mensen ontwikkelt zich een geweldige woede, een razernij tegen de wereld die hen tekort doet. Zodra ze eenmaal door omstandigheden buiten hun eigen talenten om de kans krijgen macht uit te oefenen dan richt hun gram zich op de hele wereld. Welnu, professor Jansen in zo iemand. Bij hem merk je een permanente tenauwernood bedwongen razernij tegen en minachting voor de ander, ieder ander die in zijn weg staat en met wie hij vroeger rekening moest houden en nu lekker niet meer. Al die tijd is Jansen aan de universiteit van Leiden geen hoogleraar kunnen worden, terwijl die anderen wel. Dat moet hem al die jaren hebben dwars gezeten. En nu nog steeds, want een hoogleraarschap aan de Universiteit Utrecht is natuurlijk niet hetzelfde als een hoogleraarschap aan de Universiteit Leiden. En o eeuwig onrecht, nu is de man die hij zo haattte, de jonge, genuanceerde arabist en wetenschapper, Maurits Berger, ook nog professor geworden van de Islam in het Westen, notabene aan de enige universiteit die telt voor arabisten en dat is de Universiteit van Leiden, de universiteit die hem niet wilde. Maurits Berger, die nog student was toen hij er al jarenlang doceerde, en die hij zo bot mogelijk had bejegend tijdens diens promotie. Of all people was juist die man hoogleraar geworden. Hoe genuanceerder Berger lijkt, des te ongenuanceerder gaat Jansen tekeer. Tenminste daar waar nog naar hem geluisterd wordt, niet op de universiteit, want daar gelden wetenschappelijke normen, maar in het publiek, op straat, in praatprogramma's op radio en tv, waar Jan en alleman zijn zegje kan doen, en in de kroeg en op familiefeestjes.

Op een dag is Jansen zelfs zijn vak gaan haten, dat vak waarin hij in Leiden nooit kon glorieren. En opeens veranderden de tijden en ontstond er ineens een geweldige rancune tegen de islam, en tegen de Arabieren. 11 september 2001 was een godsgeschenk voor hem geweest, een ontsnapping uit zijn intellectuele cul de sac, waar hij al jarenlang in gevangen zat. Vanaf nu zou de wereld naar hem luisteren. En in dat gat, in die leegte is Jansen gesprongen, in de hoop dat het hem aanzien zal geven, het aanzien dat hij jarenlang heeft moeten ontberen. En als dat nog niet lukt, dan kan hij in elk geval zijn intense haat kwijt tegen de ander, tegen de wereld die hem, de arabist, zo gekrenkt heeft. Aan alles laat hij de buitenwereld weten in onmin te leven met zijn onderwerp, de Arabieren, en de islam. De titel van zijn laatste boekje is: 'Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten,' waarmee hij de suggestie wekt dat alle islamieten zo over niet islamieten denken. Geglunderd heeft hij toen de uitgever deze titel accepteerde. Daar, alweer een revanche. Leve het revanchisme!

Nu is zijn moment gekomen, en de islam en de Arabieren en trouwens ook de rest van de wereld zullen dat ook weten. De Hans Janssens van de wereld zijn ontroostbaar en levensgevaarlijk. Ze zijn meesters in het treiteren en vernederen. Ze mobiliseren de rancune die altijd in elke massamaatschappij op straat en in de kroeg aanwezig is. Als u ze ooit tegen komt, doe een stap opzij, laat ze gaan. Hun energie is dodelijk, als een zwart gat trekken ze alles in het grote niets. Uiteindelijk willen ze alleen maar bloed zien, en daarom stoken ze de hele tijd. Pas als er bloed vloeit zijn ze even tevreden. Even maar. Elias Canetti beschrijft deze mens zo helder in Massa en Macht: 'Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat; de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in de mildere en vaak toegegeven vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.'

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/03/professor-hans-jansen.html

Professor Hans Jansen

De arabist professor Hans Jansen wil doodseskaders in Nederland laten opereren. Hierboven ziet u het resultaat van het werk van deze doodseskaders en hieronder ziet u het hoofd van de arabist.

Gewetensvraagje:

Zou u iemand uitnodigen in uw programma die graag publiekelijk het glas heft op het gedachtengoed van Pim Fortuyn en Theo van Gogh?

Zou u iemand in uw programma uitnodigen die een boekje schrijft met de titel: 'Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten,' daarmee de suggestie wekkend dat alle islamieten zo over niet islamieten denken? Als het antwoord ja is vervang dan het woord islam voor jodendom.

Maar nu, zou u iemand uitnodigen die publiekelijk oproept in Nederland doodseskaders te laten opereren? En?

Toch hadden Pauw en Witteman de man die al deze gekte uitkraamt uitgenodigd in hun programma om reclame te komen maken voor dat boekje met die ranzige titel. Deze arabist Hans Jansen had eerder geschreven in het tijdschrift Opinio:

'Het is niet de leugen die regeert maar de duistere dreiging. We zijn collectief vergeten dat een vreedzame staat ook een aantal gedisciplineerde rotzakken nodig heeft, die zo nodig in het verborgene vuile handen maken bij het vechten voor vrede en vrijheid... de AIVD moet zich beperken tot analyseren en signaleren. Een AIVD-rapport is haast niet te onderscheiden van een scriptie of een proefschrift. Onderzoek en analyse zijn inderdaad van levensbelang, maar wie doet er, zonder dat wij dat willen weten, het vuile werk? We zijn collectief vergeten dat een vreedzame enclave als Nederland ter verdediging niet genoeg heeft aan de eigen vreedzaamheid, maar dat er ook een aantal gedisciplineerde rotzakken nodig heeft die zo nodig in het verborgene vuile handen maken bij het vechten voor vrede en vrijheid. Het zal niet meevallen om dat overtuigend uit te leggen aan al die brave en aardige mensen van het CDA en de ChristenUnie. En aan de rest.’ Dit is het gedachtengoed van een fascist. Lees verder: http://www.opinio.nu/node/178

Een tijd geleden schreef ik professor Jansen deze nog steeds onbeantwoorde vraag: 'Heeft u dit werkelijk geschreven? Meent u echt dat in een democratische rechtstaat doodseskaders moeten worden geformeerd die een licence to kill hebben zodat ze in het geheim mensen kunnen vermoorden ‘zonder dat wij dat willen weten’?

Professor, in mijn functie van VPRO-verslaggever ben ik in landen geweest waar doodseskaders opereren en mensen op een gruwelijke wijze vermoorden, of om in uw terminologie te blijven: 'in het verborgene vuile handen maken'. Meneer Jansen, u en ik zijn van na de Tweede Wereldoorlog. Ik neem aan dat u nooit van nabij een oorlog hebt meegemaakt, anders zou u dit niet schrijven, tenzij u gek bent. De keren dat ik van nabij de resultaten van een gewapend conflict heb gezien, was ik getroffen door afschuw en was ik diep doordrongen van het feit dat we onze rechtstaat moeten beschermen. Het is het enige dat we hebben tegen de barbarij. Nu wilt u de kern van die rechtstaat vernietigen, namelijk de fundamentele rechtsregel dat er zonder een rechterlijke uitspraak niemand veroordeeld kan worden. Het opzij schuiven van dat elementaire recht is precies dat wat de nazi’s en de fascisten voorstonden en in de praktijk brachten. Of als u een recenter voorbeeld prefereert, u pleit voor dat wat de doodseskaders met militaire steun van de VS in Latijns Amerika deden en nog steeds in het geheim doen.

Goddank is de meerderheid van de Nederlanders hier nog op tegen en bent u er nog niet in geslaagd om de noodzaak van geheime buitengerechtelijke executies 'overtuigend uit te leggen aan al die brave en aardige mensen van het CDA en de ChristenUnie. En aan de rest.’
Professor, begrijpt u nu dat ik me afvraag wat precies de criteria zijn geweest van de Universiteit Utrecht om u als hoogleraar te benoemen? Professor dr. Jansen, hoe onpeilbaar diep bent u gekrenkt dat u voor doodseskaders pleit? Wat is er toch met u gebeurd? Waar komt die verschrikkelijke rancune vandaan? Denkt u werkelijk dat bloedoffers uw verdriet kunnen stillen?'

Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=hans+jansen

Zoals gemeld: nooit antwoord op gekregen, want dat is het kenmerk van rechtse extremisten, ze roepen maar wat, maar wil niets verdedigen. Wilders hetzelfde laken een pak.

Goed, mijn vraag dus: zou u deze dwaas hebben uitgenodigd in een televisieprogramma om publiekelijk zijn rancune en tendentieuze smerigheid over een miljard mensen hebben laten ventileren? Ik niet, want een van mijn criteria is altijd geweest: hoe relevant is de informatie en wat voor soort effect probeert iemand daarmee te bewerkstelligen? Maar tegenwoordig is dat geen journalistieke vraag meer. Net als bij de oude Goebbels is het adagium nu: we spreken niet om wat te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.

Bovendien waren Pauw en Witteman niet voorbereid, zo wisten ze niet dat de arabist Hans Jansen graag het glas heft op het gedachtengoed van Fortuyn, en dus zeker ook op dat van Wilders, de kloon van Fortuyn. Nu deed Jansen het voorkomen dat dit gedachtengoed hem onbekend was. Ook dat is weer typisch Nederlandse tv-journalistiek. Je laat iemand wat roepen, je bereid je niet echt goed voor en klaar is kees. Het maakt allemaal niet meer uit, als het maar geluid maakt en sensationeel lijkt. Zelfs iemand die ronduit fascistische denkbeelden verspreidt, wordt uitgenodigd om u en mij te informeren over zijn eigen racunes en haat.

Harry de Winter

De mediaman Harry de Winter heeft al dan niet bewust iets heel intelligents gedaan, hij heeft het onderhuidse antisemitisme blootgelegd op twee manieren.

Allereerst door gisteren op de voorpagina van de Volkskrant een advertentie te plaatsen met deze tekst: 'Als Wilders hetzelfde over Joden (en het Oude Testament) gezegd zou hebben als wat hij nu over Moslims (en de Koran) uitkraamt, dan was hij allang afgeserveerd en veroordeeld wegen antisemitisme. Mede namens Stichting de Iniatieven en Een Ander Joods Geluid. Harry de Winter.'

Het spreekt voor zich dat Harry de Winter gelijk heeft. Vervang het woord moslim voor jood elke keer dat Wilders preekt, en men ziet waarom De Winter gelijk heeft.

Maar er is nog een manier waarop Harry de Winter het antisemitisme heeft blootgelegd. Dat maakte hij gisteravond duidelijk toen hij bij Pauw en Witteman wees op de internet-reacties bij de Telegraaf. De onderbuik van de Nederlandse samenleving spreekt daar nu voluit, alle remmen los. Het gaat daarbij over 'de joden' zoals De Winter, die hun klep moeten dichthouden, want waar hebben ze het over? Eindelijk krijgt het antisemitisme weer volop de ruimte.

Dat antisemitisme manifesteert zich in allerlei complexe vormen. Ik geef u een voorbeeld uit de Volkskrant van vanochtend:

'Brief van de dag.

Harry de Winter.

Harry de Winter slaat de plank mis door kritiek op moslims en antisemitisme op 1 lijn te stellen. (Binnenland, 17 maart). De joden zijn een volk, antisemitisme is racisme - gericht tegen dat volk. Moslims maken deel uit van vele volkeren en hun gemeenschappelijkheid bestaat uitsluitend uit hun religie... Ted Hoogendoorn, Doorn.'

Wat staat hier eigenlijk? Allereerst dat Harry de Winter niet tot het Nederlandse volk behoort. Hij is een jood, hij behoort tot het joodse volk en behoort dus niet tot het Nederlandse volk zoals Ted zelf. Voor wie zijn de joden een volk? Allereerst natuurlijk voor de antisemieten, die in de joden de indringer zien, de buitenstaander, de vreemdeling. En voor wie nog meer? Voor de zionisten, die de Palestijnen verdrijven om ruimte te maken voor 'het joodse volk.' De conclusie kan dus niet anders zijn dan dat Ted Hoogendoorn uit Doorn of een antisemiet is, of een zionist, of een zionistische antisemiet, want die zijn er ook nog.

Vorige week sprak ik met Hajo Meyer, die Auschwitz overleefde, en al vele generatieslang van moeders- als vaderskant joods is. Hajo Meyer vertelde me geduldig dat 'het joodse volk' niet bestaat en dat Israel geen enkel recht bezit om ten koste van de Palestijnen te claimen dat 'de joodse staat... het joodse volk' vertegenwoordigt. Abel Herzberg die Bergen Belsen overleefde vertelde mij jaren geleden al: 'Jodendom is een beginsel. Het is een elementaire menselijke kracht, een van de grootste, die de mensheid ooit uit zichzelf heeft losgemaakt. En de vijand zocht naar een middel om haar ongedaan te maken.' Niets volk, niets ras, een humanistisch beginsel Ted! Antisemitisme is ook geen racisme, want wat de antisemitieten ook mogen beweren: joden zijn geen ras, semieten behoren tot een taalgroep, geen ras, geen volk. Beste Ted Hoogendoorn, alleen een antisemiet en de Volkskrant, die jouw brief tot de 'Brief van de dag' heeft gekozen, menen dat joden een ras zijn, en daarmee antisemitisme dus racisme, zoals jij beweert en de Volkskrant beaamt. En als in jouw ogen antisemitisme racisme is, en nu je weet dat het begrip semitisch gebaseerd is op een taalgroep, waarom is het geschreeuw van Wilders tegen Arabieren geen antisemitisme? Ook de Arabieren behoren tot de semitische taalgroep. Kijk, Ted, of jij bent een antisemiet, of een geweldige warhoofd. Kies zelf maar. Ik had jouw brief ook niet tot Brief van de dag uitgekozen, om de simpele reden dat voor mij Harry de Winter allereerst een Nederlander is en niet allereerst een jood, zoals jij en teveel anderen menen. In plaats op hem af te geven zou je zijn bewogenheid en zijn - waarom ook niet - traditioneel joods humanisme juist moeten prijzen.

Irak 241

Iraakse vrouwen halen water uit een kanaal in Najaf, Irak. Ondanks dat Irak twee rivieren heeft, kampt het land met ernstige watertekorten. (Foto AP)

De feiten spreken voor zich. Nu de vraag: Nederland is mede verantwoordelijk voor het scheppen van een 'humanitair drama' in Irak, die hier beschreven wordt. Zou er bij mijn collega's iemand zijn die een Nederlandse politicus hiervoor ter verantwoording roept, of is de democratie helemaal een wassen neus geworden? Afghanistan blijft ook een humanitair drama, ondanks of misshien beter: mede dankzij de Nederlandse aanwezigheid. Zouden de politici nu ter verantwoording worden geroepen door de waakhonden van de vrijheid? Zouden ze uberhaupt op de gedachte komen?

Afwachten maar.

De NRC bericht:

Internationale Rode Kruis: Irak humanitair drama

Gepubliceerd: 17 maart 2008 13:51 Gewijzigd: 17 maart 2008 13:52
Door een onzer redacteuren

Rotterdam, 17 maart. Vijf jaar na de Amerikaans-Britse invasie van Irak is de humanitaire situatie in het land slechter dan in de meeste plaatsen elders in de wereld
Volgens een vandaag gepubliceerd rapport van het Internationale Rode Kruis (ICRC) hebben miljoenen Irakezen onvoldoende toegang tot schoon water en „de meest basale” gezondheidszorg. Daarbij werken ook de gevolgen van eerdere oorlogen en 13 jaar economische sancties door.
Wegens de slechte veiligheidstoestand in een groot deel van het land hebben volgens het ICRC zieken en gewonden vaak geen of nauwelijks toegang tot medische zorg. Dat is onder andere het gevolg van talloze controles op de wegen en uitgaansverboden. Maar daarnaast zijn er onvoldoende eerstehulpposten en ziekenhuizen en artsen in het algemeen.
Volgens het ICRC zijn er op dit moment 72 publieke ziekenhuizen met 30.000 bedden en 65 particuliere ziekenhuizen, die echter buiten het financiële bereik van het grootste deel van de bevolking liggen. Het ICRC schat dat er minimaal 80.000 bedden nodig zijn. De meeste ziekenhuizen zijn meer dan 30 jaar geleden gebouwd en zijn beneden de maat.
Het gebrek aan gekwalificeerd en ervaren medisch personeel, met name in het zuiden en westen van het land, heeft volgens het ICRC directe consequenties voor het niveau van beschikbare zorg. Dit tekort is een direct gevolg van de onveiligheid in Irak na de Amerikaans-Britse invasie. Volgens officiële Iraakse bronnen zijn sinds 2003 meer dan 2.200 artsen en verplegend personeel gedood en ruim 250 ontvoerd. Van de 34.000 artsen die in 1990 stonden geregistreerd zijn zeker 20.000 uit het land gevlucht.'

Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article976972.ece/

Internationale_Rode_Kruis_Irak_humanitair_drama

The Empire 362

'Paths Towards Fascism

Talk by Naomi Wolf author of "The End of America: Letter of Warning To A Young Patriot" given October 11, 2007 at Kane Hall on the University of Washington campus.
Americans expect to have freedom around us just as we expect to have air to breathe, so we have only limited understanding of the furnaces of repression that the Founders knew intimately. Few of us spend much time thinking about how "the system" they put in place protects our liberties. We spend even less time, considering how dictators in the past have broken down democracies or quelled pro-democracy uprisings.'

Lees verder: http://www.informationclearinghouse.info/article18570.htm

John Pilger 20

''The War on Democracy'
'The War on Democracy' is John Pilger's first major film for the cinema - in a career that has produced more than 55 television documentaries. Set in Latin America and the US, it explores the historic and current relationship of Washington with countries such as Venezuela, Bolivia and Chile. "The film tells a universal story," says Pilger, "analysing and revealing, through vivid testimony, the story of great power behind its venerable myths. It allows us to understand the true nature of the so-called war on terror".'

Lees verder: http://www.informationclearinghouse.info/article18236.htm

De Pro-Israel Lobby 66

Afgelopen zaterdag beweerde een mij verder onbekende Michael Jacobs in het Parool dat de tentoonstelling in het Amsterdamse Tropen Museum over de Palestijnse Nakba, waarbij in 1948 meer dan 700.000 Palestijnen etnisch werden gezuiverd door zionistische troepen, 'de waarheid verdraait'. De Palestijnen zouden het aan zichzelf te danken hebben, want 'zij wilden alles of niets.' Afgezien van de wonderlijke suggestie dat daarmee de etnische zuivering gelegitimeerd zou zijn, en Israel dus door kan blijven gaan met het schenden van het internationaal recht, even afgezien van deze onzinnige gedachte, is de vraag waarom de tentoonstelling 'de waarheid verdraait'. Daaruit blijkt niets in het stukje van Jacobs. Hij beweert van alles, maar documenteert niets. Ik heb zelf de tentoonstelling gezien en ik raad iedereen aan, die meer wil weten over het begin van het Israelisch Palestijns conflict, het Tropen Museum te bezoeken. Het is een schitterende tentoonstelling met veel beeldmateriaal en prachtige getuigeverklaringen. Ik weet niet wat Michael Jacobs met Israel heeft, maar mijn verzoek aan hem is om zich in het onderwerp te verdiepen voordat hij in een krant aantoonbaar onjuiste beweringen doet.

Hij had deze uitspraak kunnen weten van professor Moshe Zuckerman van de Universiteit van Tel Aviv: ‘Als we niet symbolisch rekenschap geven van het feit dat wij wetenschap en cultuur en onderwijs bedrijven zonder het besef dat wij een cultuur vernietigden, leven vernietigden, onderwijs vernietigden, en dat vernietigden wat er stond – dan worden onze cultuur en onze wetenschap voornamelijk iets ideologisch. De herinnering is niet slechts een zaak van morele reiniging, maar van een principe dat, als het niet wordt toegepast, van ons allen barbaren maakt, en degenen die geen barbaren willen worden kunnen beter beginnen met zich te herinneren,’ aldus het hoofd van het Instituut voor Duitse Geschiedenis van de Universiteit van Tel Aviv.

Jacobs zou indien hij zich had geinformeerd ook geweten hebben dat er een Israelische organisatie bestaat die Zochrot heet, waarvan Eitan Bronstein, de oprichter is. 'Zochrot spant zich in om de geschiedenis van de Nakba toegankelijk te maken voor het Israëlische publiek om zodoende Joden en Palestijnen te laten deelnemen aan een open en uitvoerige beschrijving van onze pijnlijke gemeenschappelijke geschiedenis.’ De organisatie hoopt daarmee ‘een kwalitatieve verandering aan te brengen in de politieke dialoog van deze regio. Erkenning van het verleden is de eerste stap in het verantwoording nemen voor zijn gevolgen. Dit moet gelijke rechten inhouden voor alle volkeren van dit land, met inbegrip van het recht van de Palestijnen om naar hun huizen terug te keren.’ Eitan Bronstein voegt daaraan toe: ‘Het oprichten van herdenkingstekens op de ruines van Palestijnse dorpen is een wezenlijk onderdeel van het cultiveren van civiele en nationale gelijkheid, en is een uitdaging aan de geschreven geschiedenis die in het landschap is gegraveerd. Het zichtbaar maken van de vernietigde dorpen is een uitdrukking van menselijkheid, het schept openheid en betekent het nemen van verantwoordelijkheid, en het begint het proces van catharsis binnen de Joodse gemeenschap.’

Zie: http://www.nakbainhebrew.org/index.php?lang=english En: http://www.alnakba.org/ En:
http://www.palestineremembered.com/ En: http://www.tropenmuseum.nl/

Het blijft opmerkelijk dat de merkwaardigste mensen hier in Nederland de Israelische terreur blijven goed praten, terwijl er in Israel zelf genoeg joden zijn die eerlijk en open de werkelijkheid onder ogen zien. Wat bezielt iemand als Michael Jacobs? Waarom tellen voor hem de mensenrechten niet mee, en het internationaal recht in het algemeen en de talloze VN-resoluties die Israel oproepen het recht te respecteren? Waarom steunt de pro-Israel lobby expliciet en impliciet terreur?

De Volkskrant 63

Afgelopen vrijdag opende de Volkskrant met de kop:

'Moeders werken al veel meer. Ook zonder kabinetsbeleid zijn vrouwen met kinderen meer gaan werken.'

Achter deze kop gaat een heel mens- en wereldbeeld schuil. Het woord 'al' is het kantelpunt van de zin. 'Moeders werken al veel meer,' het staat precies in het midden. De kop straalt ook tevredenheid uit, een zekere blijheid zelfs, voldoening. Ze werken al. God zij geprezen.

Wat deden vrouwen vroeger, toen ze nog niet werkten? Toen lagen ze klaar om het zaad van de werkende vader te ontvangen en om vervolgens te baren. God zij geprezen.

Waarom moesten moeders ineens gaan werken? Of wilden alle moeders ineens spontaan in dezelfde fabrieken en kantoren aan de slag waar de vaders zo snel mogelijk weg wilden? Immers, de vaders voerden een lange en harde strijd om een zo kort mogelijke werkdag te verkrijgen, en natuurlijk pensioen. Baren de moeders niet meer nu ze moeten werken? Geen sprake van, ze baren en werken, werken en baren. Ze doen nu twee dingen, terwijl de vaders juist minder zijn gaan werken. Zijn de moeders gelukkiger dan vroeger, nu ze moeten werken? Dat weet niemand. Ze hebben het wel zwaarder, ze baren, werken, liggen klaar om het zaad van de vaders te ontvangen en moeten aantrekkelijk blijven voor hun man zodat die haar niet op een bepaald moment inwisselt voor een jonger exemplaar.

Waarom werken moeders eigenlijk? Omdat de moderne kapitalistische samenleving alleen maar functioneert zodra iedereen gemobiliseerd is. Het is een totalitair systeem, waaraan niemand mag ontsnappen. Vandaar dat de arbeid als bevrijding wordt gepropageerd, door zowel links als rechts. Dat is het hele wereldbeeld wat achter de kop in de Volkskrant schuilgaat. Veel arbeid blijft natuurlijk stom vervelend, onder het regime van meestal vaders die zodra het lucratiever wordt de moeders en trouwens ook de vaders meteen op straat zetten. Dan worden ze gestraft met werkeloosheid. Welnu, moeders werken omdat de vaders en de moeders niet kunnen meedoen aan het systeem van produceren en consumeren. En als men daaraan niet meedoet, dan is men net zo geisoleerd en veracht als een heiden in de Middeleeuwen. Vandaar dat iedereen permanent via scholing en reclame en politieke propaganda gemobiliseerd wordt om te produceren en te consumeren. Daarom presenteren de opiniemakers het ook als vrijheid dat 'moeders al veel meer werken, ook zonder kabinetsbeleid.' Lees de Volkskrant maar.

En de moeders zelf? Alle moeders moeten werken, behalve dan de rijke moeders, waarvan de echtgenoot over het lot van alle andere moeders en vaders beslist. Want zo heeft de Allerhoogste beschikt en de politiek en het lot. God zij geprezen.

Overigens is het bijzonder attent van de Volkskrant om zijn lezers meteen in de kop een verduidelijking te geven van het begrip 'moeders'. Moeders zijn volgens de krant 'vrouwen met kinderen.' Zo, dat weten we dan ook weer. God zij geprezen.