zaterdag 7 juni 2014

De Mainstream Pers 228


De Israelische architect Eyal Weizman laat in zijn boek Hollow land: Israel's architecture of occupation (2007) zien dat architectuur een weerspiegeling is van de dominante politieke ideologie. In het geval van de 'Joodse staat,' is architectuur het medium om de zionistische belangen met geweld af te dwingen. In zijn essay Frontier Architecture 
When the wall around the American compound in Baghdad looks as if its components are leftovers lifted from Jerusalem, when 'contemporary closures' are imposed on whole towns and villages by means of earth dykes and barbed wire, when large Iraqi regions are carved up by road blocks and checkpoints, when the homes of suspected terrorists are leveled, when Apache helicopters are used in civilian areas, and when ‘targeted assassinations’ are introduced, it is not only because these tactics have become elements of a shared military curriculum written by Israeli training officers. They spread through a process of mimicry in which the Occupied Palestinian areas function as the laboratory of the extreme in a new global policy of warfare…
These attacks were of significant interest to foreign military forces, especially the American and British as they geared themselves to the occupation of Iraq. In recent years hundreds of marine corps officers have been trained in Israel in urban warfare and targeted assassinations and in what the military crudely refers to as ‘population management’ — a term broad enough to incorporate the spectrum of military occupation, from the enforcement of extended curfews to the management of civil affairs…
What had been a small Lebanese village was transformed into a section of an Iraqi town. During the second Palestinian Intifada, Chicago was further expanded to offer a blueprint for different types of Palestinian urban environment. It now includes an area called the Kasbah, a section simulating a refugee camp, a downtown neighborhood with broad streets, a section resembling a rural village, a dense market area with narrow alleys, and urban outskirts. For special training sessions, and to make the site look realistic and alive, the military employs a stage-set designer normally employed in a well known Tel Aviv theatre to provide and organize the relevant props and effects.
In similar mock-up sites, simulations have been designed by fun-fair, theme-park and filmset specialists. Action film directors are brought in to help military planners think up possible scenarios for complex urban fights. Soldiers, actors, civilians — and sometimes prisoners — simulate urban crowds. Special effects and ‘cold-fire’ systems, recordings of urban life, the sounds of planes, tanks and gunfire, and the revolting combination of smells from cooking, decomposing bodies, sewage and stagnant water are released throughout this and other mockup cities, to give military forces a ‘taste’ of the ‘urban mayhem’ of refugee camps and urban slums. Other military transformations that followed the 2002 attack on Jenin were manifest in the realm of technological development. In a military conference held in Tel Aviv in March 2004, an Israeli engineering officer explained to his international audience that thanks to the study of architecture and building technologies, at present ‘the military can remove one floor in a building without destroying it completely [sic] or remove a building that stands in a row of buildings without damaging the others ’. However exaggerated it might be, this statement testifies to a new emphasis placed by the military on what it perceives as the ‘surgical’ ability to remove building elements — essentially the engineer’s response to the military logic of ‘smart weapons.’ […]
These tools of ‘lesser evil’ allow the government to attempt to resolve the situation it is facing without resorting to political negotiations. Indeed, at the beginning of 2006, Israel’s Chief of Staff Dan Halutz confirmed that the IDF has grown to see the conflict with the Palestinians as unresolvable and permanent. It has accordingly geared itself to operate within an environment saturated with conflict and within a future of permanent violence. In the absence of political ‘solution’ and the possibility for a decisive military result, the IDF sees its role merely in terms of ‘managing the conflict,’ keeping it on a flame low enough for Israeli society to be able to live and prosper within the conflict.

De vraag is nu waarom onder de leden van Hoflands zelfbenoemde 'politiek-literaire elite,' waar ‘een natie niet zonder [kan],’ geen fundamentele discussie is ontstaan over het feit dat democratie en mensenrechten geen doorslaggevende rol spelen in de Nederlandse politiek ten aanzien van Israel. Aangezien van binnenuit geen gedachtenuitwisseling is ontstaan, ben ik zo vrij om als buitenstaander de noodzaak van een dergelijke discussie aangeven. Ik zou als volgt willen beginnen:
Wat een 'politiek-literaire elite' ook precies moge zijn, duidelijk is in elk geval dat het hier een polder-elite betreft, die meent zich met politiek en literatuur bezig te houden, en daarom kan doorgaan voor wat in grote cultuurlanden eenvoudigweg de 'intelligentsia' heet. Het woord intelligentsia 
is afgeleid van het Latijnse intelligentia, en wordt met name gebruikt om de intellectuele elite van een land aan te duiden, een sociale klasse die zich bezighoudt met complexe geestelijke en creatieve arbeid gericht op de ontwikkeling, verspreiding en instandhouding van een cultuur, en in zijn periferie ook intellectuelen en andere sociale groepen – bijvoorbeeld kunstenaars en onderwijzers – omvat.
De Engelstalige editie van Wikipedia tekent daarbij aan:

Intelligentsia is the subject of active polemics concerning its own role in the development of modern society not always positive historically, often contributing to higher degree of progress, but also to its backward movement.

De voornaamste taak van de intelligentsia is kortom 'de ontwikkeling, verspreiding en instandhouding van een cultuur,' waarbij het begrip 
Cultuur in het algemeen verwijst naar het patroon van menselijke activiteit en de symbolische structuren, die deze activiteiten een zekere betekenis geven. In filosofische zin wordt cultuur, dat wat door de mens verworven is, tegenover de 'natuur,' dat wat aangeboren is, gesteld.
Hier kan geen misverstand meer over ontstaan. We weten waar we het over hebben, de intelligentsia staat in dienst van de cultuur die op haar beurt weer zin en betekenis aan het menselijk bestaan geeft. Nog korter: de intelligentsia beschermt de zingeving van het collectieve en individuele leven. Haar taak is dus allereerst ervoor te zorgen dat de moraal van een bepaalde cultuur verdedigd wordt. Moraal?
Het begrip moraal (of zeden) geeft de handelingen en gedragingen aan die in een maatschappelijke context als correct en wenselijk worden gezien. Het filosofisch vakgebied van de ethiek richt zich op de vraag 'wat is een goede moraal?' Een universele moraal heeft de pretentie altijd en overal te gelden. Iets is immoreel als het ingaat tegen de wetten van de ethiek. Iets is amoreel als het niets met goed of kwaad te maken heeft.
Ik constateer daarbij dat bijna niemand in de westerse cultuur van oordeel is dat het eigendomsrecht kan worden geschonden en dat het vermoorden van politieke tegenstanders acceptabel is. Het is zeker niet overbodig om dit nog eens met nadruk vast te stellen, aangezien het zionistisch regime in Israel deze misdaden in alle openheid doet, zoals de VN en gerespecteerde mensenrechtenorganisaties meermaals hebben gedocumenteerd.  In de New York Times van donderdag 5 juni 2014 schreef dan ook Shmuel Rosner, politiek redacteur van The Jewish Journal en 'a fellow at the Jewish People Policy Institute' onder de kop 'Don’t Annex the West Bank' over de verloedering van Israel tot schurkenstaat: 
JERUSALEM — It’s not easy to mark the exact moment when a peripheral idea suddenly becomes mainstream. But it’s safe to say that in today’s Israel the worrisome idea of annexing land in the West Bank is no longer marginal or considered as extreme as it once was. 
The idea is called by different names, and the details of the plan — when there is one — vary. It is often called 'applying Israeli law,' which presumably sounds more inviting than 'annexation.' It is occasionally a call for only partial annexation. Yet the trend cannot be denied: Up-and-coming leaders of the Likud Party, the speaker of the Knesset and several ministers have come out in support of some form of annexation. On Monday, the idea was even raised in the cabinet, in a discussion concerning measures of retribution for Palestinian transgressions.
Annexation of the territory that was taken from Jordan in the 1967 war (apart from East Jerusalem and the Old City, both of which Israel declared to be legally under its jurisdiction) has long been an option. Yet for decades it wasn’t seriously considered. Two reasons made it unappealing: the expected outrage of the international community that has never accepted Israel as the legitimate ruler of the West Bank, and the demographic implications that annexation would have on Israel’s “Jewish and democratic” character. The territory is largely inhabited by Palestinians. If Israel bestowed citizenship on all of them, it would dramatically erode Israel’s Jewish majority.
http://www.nytimes.com/2014/06/06/opinion/rosner-dont-annex-the-west-bank.html?hpw&rref=opinion&_r=0

Het probleem in een notendop is dat de voortgaande annexatie en bezetting van Palestijns grondgebied, waardoor nu nog slechts een kwart resteert van het grondgebied dat de Palestijnse bevolking in november 1947 van de Verenigde Naties kreeg toegewezen, niet alleen in flagrante strijd is met het internationaal recht, maar ook nog eens de almaar afnemende geloofwaardigheid van het Westen tot een nulpunt terugbrengt. Die ontwikkeling tast het geloof nog verder aan in de universaliteit van democratie, mensenrechten en de noodzaak om de wereldorde te baseren op het internationaal recht. De westerse politieke, economische en zelfs militaire steun aan de misdadige politiek van Israel mag dan wel door de Nederlandse intelligentsia gelaten worden geaccepteerd, maar dit geldt zeker niet voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking die de westerse houding ten aanzien van Israel als exemplarisch ziet voor de hypocrisie en het racisme van de blanke christelijke cultuur. Nadat donderdag 5 juni 2014 bekend werd dat 'Israel's government has announced plans for 3,300 new settler homes, less than a week after a Palestinian government of national consensus was unveiled' zonder dat het Westen Israel dwingt de 'Joodse nederzettingen' op Westbank te ontmantelen, zoals het internationaal recht gebiedt, wordt de vraag almaar urgenter waarom de Nederlandse 'politiek-literaire elite,' met de Hoflanden en Makkianen voorop, zo verdacht stil blijven. Urgent ook vanwege datgene waarop Shmuel Rosner terecht wijst: 
Zionism is about having a Jewish and democratic state. Annexation means putting the sacredness of the land before Israel’s character, or putting tactical security concerns before Israel’s character.
Israel can either bluff, abandon its democratic ideals and attempt to achieve annexation without granting rights to the Palestinians, a road that would lead to international isolation and a national identity crisis. Or it could seek one peaceful state for two warring peoples, a road that would destroy Israel’s essence, endanger the Jewish majority and perpetuate a bloody conflict.

Dus zelfs al gelooft de Nederlandse intelligentsia niet echt in de universaliteit van de westerse beginselen aangaande democratie en mensenrechten, dan nog zouden ze vanuit een 'filosemitisch' standpunt zich dienen uit te spreken tegen de langdurige zionistische schendingen van het internationaal recht, en wel omdat de 'Joodse staat' druk doende is zichzelf te vernietigen. Daar komt nog een buitengewoon belangrijke factor bij, waarop Eyal Weizman wees:
at the beginning of 2006, Israel’s Chief of Staff Dan Halutz confirmed that the IDF has grown to see the conflict with the Palestinians as unresolvable and permanent. It has accordingly geared itself to operate within an environment saturated with conflict and within a future of permanent violence. In the absence of political ‘solution’ and the possibility for a decisive military result, the IDF sees its role merely in terms of ‘managing the conflict,’ keeping it on a flame low enough for Israeli society to be able to live and prosper within the conflict.
Door de uitputting van de grondstoffen, de bevolkingsexplosie, de criminele neoliberale ideologie van de onverzadigbaarheid, en de machtsovername van het militair-industrieel complex wordt de mensheid in toenemende mate geconfronteerd met 'het ontbreken van een politieke oplossing,' waardoor de nadruk steeds meer op 'het beheersen van het conflict' komt te liggen. Het neoliberale kapitalisme kan alleen maar in stand worden gehouden door het toepassen van massaal geweld tegen de 'have-nots,' zoals vooraanstaande Amerikaanse beleidsbepalers zelf schrijven. Wat op dit moment gebeurt kan alleen afdoende worden verklaard door de huidige ontwikkelingen in het historische context te plaatsen. In 2004 schreef ik hierover het volgende over de Amerikaanse onderdrukking en verovering van de Filippijnen rond 1900:
Dat de Filippijnen geen op zichzelf staand incident was, maar het begin van het Amerikaanse buitenlands imperialisme blijkt uit de woorden van generaal Smedley Butler, oud bevelhebber van het Amerikaanse Korps Mariniers, die in 1933 na ruim 33 jaar actieve dienst opmerkte: 

Oorlog is misdaad. Hij wordt gevoerd ten voordele van de zeer weinigen ten koste van de massa. Ik ben heel lang een eersteklas uitsmijter geweest voor het bedrijfsleven. Voor Wall Street en voor de banken. Ik was in feite een misdadiger, een gangster voor het kapitalisme. Ik heb in 1914 Mexico veilig gemaakt voor de Amerikaanse oliebelangen. Ik hielp bij het verkrachten van een half dozijn Midden Amerikaanse republieken voor het profijt van Wall Street. In China heb ik ervoor gezorgd dat Standaard Oil ongestoord zijn weg kon gaan. Al Capone is niet verder gekomen dan drie wijken. Mijn werkterrein omvatte drie continenten. 


Het plegen van grootschalige terreur is een continuïteit in de Amerikaanse geschiedenis. Vorig jaar vertelde mij een andere ingewijde, de voormalige directeur van het Star Wars programma, luchtmachtkolonel b.d. Robert Bowman: 

Het Amerikaans imperialisme dateert uit de tijd van de eerste kolonisten. Gewelddadig expansionisme is de rode draad in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Aldus ‘verkreeg’ de VS bij ‘vredesonderhandelingen’ het territorium van ‘onze kleine bruine broeders,’ hetgeen Twain deed concluderen dat door ‘Gods Voorzienigheid – en de bewoordingen zijn die van de regering, niet de mijne- wij een Wereldmacht zijn.’ Een imperium dat in toenemende mate met geweld zijn hegemonie zal veiligstellen, waarbij de huidige kolonisatiegrens is verschoven naar de ruimte. Wie de moeite neemt om de website van de US Space Command te bezoeken kan daar in ‘Vision for 2020’ onder de titel: 

Het domineren van de ruimte dimensie door militaire operaties om de belangen en investeringen van de VS te beschermen’ 

onder andere lezen dat ‘tijdens de westwaartse expansie van het continentale VS’ legers noodzakelijk waren. Maar voor de overzeese expansie moesten Westerse naties vroeger op de marine vertrouwen om ‘hun commerciële belangen te beschermen en te bevorderen,’ al was het maar omdat er -zoals bekend- overal ter wereld ‘kleine bruine broeders’ leven die niet zonder slag of stoot hun natuurlijke rijkdommen aan een neokoloniale macht willen overdragen. Het spreekt voor zich dat in het moderne tijdperk met zijn massavernietigingswapens niet alleen de marine de hegemonie in stand kan houden en daarom moet dit ook vanuit de ruimte gebeuren, waar de VS superieur is. Vandaar dat de Amerikaanse ‘commerciële belangen’ verdedigd zullen worden met ‘in de ruimte gestationeerde aanvalswapens,’ met raketten die elk moment overal ter wereld kunnen inslaan. Volgens Space Command zal de noodzaak van dergelijke precisiewapens toenemen als gevolg van ‘de globalisering van de wereld economie,’ omdat de ‘globalisering’ zo voorspellen deze militaire planners 

een groeiende kloof tussen de 'have' and 'have-nots'

veroorzaakt. Ze erkennen dat de ‘groeiende economische kloof’ zal uitlopen op een 

toenemende economische stagnatie, politieke instabiliteit, en culturele vervreemding,

en daaraan gekoppeld een steeds massaler wordende sociale onrust en gewelddadig verzet onder de ‘have-nots,’ geweld dat vooral gericht zal zijn tegen de VS. Door het monopoliseren van het heelal moet Amerika klaar zijn om massale onrust te beheersen door 

het gebruik van ruimte systemen en planning voor een precisie aanval vanuit de ruimte om de wereldwijde proliferatie van massavernietigingswapens te beantwoorden.


Volgens de Amerikaanse politieke analist Noam Chomsky is het ‘fundamentele principe’ achter deze strategie de overtuiging onder Amerikaanse machthebbers dat ‘hegemonie belangrijker is dan overleven.’ Om de alleenheerschappij te bewaren van (wat de inmiddels tot VU-professor verheven dr. Govert Buijs destijds betitelde) ‘deze nieuwe drager van de imperiale waardigheid,’ heeft de regering Bush junior talloze verdragen en VN-resoluties opgezegd dan wel onmogelijk gemaakt. Tezamen met grote vriend Israël weigert de VS als enige het ‘Ruimte Verdrag’ uit 1967, waarin bepaald wordt dat de ruimte gereserveerd blijft voor vreedzame doeleinden, opnieuw te bevestigen en te versterken. Januari 2001 blokkeerde Washington de VN Conferentie over Ontwapening en verwierp het de oproep van secretaris-generaal Kofi Annan om samen te werken aan een alomvattend akkoord om de militarisering van de ruimte te verbieden. Reuters berichtte dat ‘de VS de enige van de... lidstaten was die zich verzette tegen formele onderhandelingen over de ruimte.’ Dezelfde obstructie wordt gepleegd bij de controle op massavernietigingswapens. De VS is het enige land dat erop staat vrijgesteld te worden van bepaalde inspecties van chemische wapens. De huidige Bush regering heeft zich teruggetrokken uit de onderhandelingen over controlemaatregelen voor de uit 1972 daterende Biologische en Giftige Wapens Conventie. Volgens de New York Times heeft de VS ‘drie clandestiene defensieprojecten’ die neerkomen ‘op een compleet biologisch wapenprogramma.’ Het Witte Huis liet ook weten zich niet meer gebonden te achten aan sommige onderdelen van het Nucleaire Non-Proliferatie Verdrag. Daarnaast is Washington uit het ABM-Verdrag gestapt, waardoor -volgens deskundigen- een nieuwe kernwapen-wedloop dreigt. De reden van dit besluit was dat het ABM-Verdrag het Star Wars-programma onmogelijk maakt. De VS heeft tevens laten weten tegen de ‘Comprehensive Test Ban Treaty’ te zijn. Tegelijkertijd ondermijnde ’s werelds enige supermacht de eerste VN conferentie over het aan banden leggen van de zwarte markt in wat heet ‘small arms,’ en verhinderde het nieuwe dwangmaatregelen van de Biologische Wapens Conventie. Het slaagde er ook in om de herbevestiging van het Protocol van Genève uit 1925 te saboteren, waarbij het gebruik van gifgas en bacteriologische oorlogsvoering wordt verboden. Een politieke ontwikkeling dus die een bedreiging vormt van de wereldvrede, maar wel geheel in lijn met de gedachten van professor dr. Buijs die van mening is dat ‘de oudste democratie ter wereld…begrijpelijkerwijs… kopschuw [is] om zich… met huid en haar te binden aan een internationale rechtsorde.’ In zijn opinie is het logisch dat de VS met ‘zijn imperiale verantwoordelijkheid’ enige speelruimte nodig heeft om uit te kunnen groeien tot een incarnatie ‘van de zin van de geschiedenis,’ en om zo ‘garant te staan voor de wereldvrede.’ Het was in 1901, aan het begin van het Amerikaans overzees imperium, dat de scherpzinnige Mark Twain schreef: ‘Wij kunnen niet een rijk in stand houden in de Oriënt en tegelijkertijd een republiek in Amerika blijven.’ En hij kreeg gelijk. Al meer dan een halve eeuw stemt bijna vijftig procent van de kiesgerechtigde inwoners niet meer van wat professor Buijs met grote stelligheid ‘de langst functionerende democratie in de wereldgeschiedenis’ noemt.

Omdat ik aanneem dat ook professor dr. Govert Buijs een onlosmakelijk onderdeel is van Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, is het interessant even stil te staan bij het feit dat hij 'bijzonder hoogleraar politieke filosofie & levensbeschouwing' is aan de Vrije Universiteit Amsterdam, een academisch bolwerk dat is 

opgericht op 20 oktober 1880 door een groep orthodox-protestante christenen onder leiding van Abraham Kuyper (tevens oprichter van de Anti-Revolutionaire Partij), omdat zij de al bestaande theologie-opleidingen aan andere universiteiten te vrijzinnig vonden. Het woord vrij in de naam doelt op het vrij zijn van bemoeienissen van kerk en staat, daar zij alleen gebonden was aan het Woord van God.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrije_Universiteit_Amsterdam

Buijs doet onderzoek dat zich

richt op de verhouding van levensbeschouwing en ‘civil society’, het geheel van organisaties en initiatieven die zich bevinden tussen overheid, economie en privésfeer, dus non-gouvernementeel en non-profit. Wat was historisch gezien de rol van religie in het ontstaan van dit ‘middenveld’? En wat zijn mogelijke systematische implicaties van deze historische ‘herinnering’ voor het begrijpen van de contemporaine dynamiek van deze organisaties, in een tijd die zich tegelijk lijkt te kenmerken door een verdwijnen én een herleving van religie? Een centrale focus hierbij wordt gevormd door een oud begrip uit de christelijke traditie: caritas of agapé.
In het kader hiervan meldt professor Buijs:

Ik verzorg onderwijs over onder meer de volgende thema’s.
In de BA en MA-opleiding filosofie:
Transformaties van civil society
Fundamentalisme, politiek, terreur, religie
Charles Taylor ‘A Secular Age’

Zijn oratie over 'Publieke Liefde' begon hij met een inleiding tot het 'politiek-moreel geheugenverlies.'

Kortom, we hebben hier te maken met iemand uit hetzelfde gereformeerde milieu dat ook Geert Mak ideologisch heeft gevormd. Dit milieu houdt zich vandaag de dag bezig met wat Buijs in zijn oratie 'de morele bronnen' noemt, want

Wat is nu eigenlijk het menselijk probleem waar wij een antwoord op zouden willen geven? Dat is de werkelijke vernieuwingsvraag. Voor wie willen we, als organisatie, wat betekenen? Voor wie willen we – zij het op indirecte wijze – een ‘naaste’ zijn? Zo begint men zich de agapeïsche oorsprong van de organisatie – of deze nu maatschappelijk, politiek of commercieel is – te herinneren, met het oog op vernieuwing.

Net als Geert Mak, ziet ook Govert Buijs de VS als drager van de westerse cultuur, zoals deze uit de blanke, christelijke en vooral kapitalistische samenlevingen is voortgekomen. Voor beide zoons van gereformeerde predikanten is in de woorden van Mak de VS 'het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord,' waarbij ruim wil zeggen: overal op aarde waar de NAVO de belangen van de westerse elite moet uitbreiden dan wel veilig stellen. Alle twee zijn verheugd dat Washington nog altijd de 'kracht' bezit 'om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.' Maar beiden beseffen tevens dat de consumptiemaatschappij geen immateriële normen en waarden kent, en dat derhalve de westerse cultuur zich in een diepe crisis bevindt. Een cultuur waar alleen geld telt, holt zichzelf uit. De barbaren komen niet van buitenaf maar van binnenuit. 

Welnu, Mak hoopt via zijn 'Geen Jorwert zonder Brussel' een morele verlossing te hebben gevonden, terwijl Buijs nog bezig is met 'de werkelijke vernieuwingsvraag,' namelijk de millennia-oude kwestie: 'ben ik mijn broeders hoeder?' de fameuze vraag die Kaïn aan de judeo-christelijke God stelde, toen de Allerhoogste wilde weten waar Kaïn's broer Abel uithing, die uit jaloezie door hem was dood gemept. 'Met het oog op vernieuwing,' en om het huidige 'politiek-moreel geheugenverlies' te bestrijden benadrukt Buijs het oud Griekse begrip 'agapè,' oftewel naastenliefde, waarbij 'God' wordt gelijkgesteld aan liefde is.  Buijs stelt dan vervolgens:

Als mensen dit handelen niet zelf ervaren van anderen, kan men eigenlijk niet goed leven. En als men zelf niet dit handelen jegens anderen voortzet, slibt het leven dicht, stolt het samenleven… 

Het lijkt er op dat wat in het Oude Testament nog een zich geleidelijk verdiepende, eeuwenlange verkenningstocht is, in Jezus’ leven, sterven en opstanding zich in korte tijd samenbalt: de concrete keuze voor mensen, het lijden, de toekomst die daardoor geopend wordt, mensen op hun voeten gezet – dit is Gods presentie in de wereld! Zowel in de geschriften van Paulus als in die van Johannes, samen het grootste deel van het Nieuwe Testament, is agapè, als samenvattende aanduiding van de presentie van de lijdende en opgestane Heer, het onbetwiste kernwoord.

Mak's Godsbegrip past hier moeiteloos in. Tegenover de toenmalige hoofdredactrice van Opzij, de gereformeerde domineesdochter Cisca Dresselhuys, verklaarde hij te geloven

in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God. En dat je die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.

Het moderne gereformeerde protestantisme van de hedendaagse mainstream opiniemakers hecht  niet langer meer geloof in de oud-testamentische God der Wrake, maar 'in een genadige God, een milde, liefdevolle God,' of anders gezegd: 'in de concrete keuze voor mensen,' immers 'het grootste deel van het Nieuwe Testament is agapè,' oftewel naastenliefde 'het onbetwiste kernwoord.' In de woorden van de onsterfelijke Frater Venantius

 Zeg maar ja tegen 't leven, ja tegen 't leven
 Van je Amen en je Gloria joechee
 Zeg maar ja tegen 't leven, ja tegen 't leven
 Anders zegt 'r 't leven nog nee…
Ziet de lelies lustig dromen
Ziet hoe 't dartel bijtje doet
Zie de maan schijnt door de bomen
Schittert in de zonnegloed


Dit alles is nog wel logisch en daarom verklaarbaar. Na het West-Europese demasqué van het christendom in de jaren zestig en zeventig kunnen de eens afvallige gereformeerden niet weer terug naar het oude vertrouwde geloof. Daarvoor hebben ze, net als Frater Venantius, teveel van de verleidelijke genoegens der moderniteit geproefd. En wanneer u dit een te platte verklaring vindt dan verwijs ik graag naar de elfde eeuwse Perzische wijsgeer Al Ghazali die het aldus formuleerde: 

There is no hope in returning to a traditional faith after it has once been abandoned, since the essential condition in the holder of a traditional faith is that he should not know he is a traditionalist.

Het gevolg nu is dat bij zowel Mak, Buijs als Dresselhuys er een opmerkelijke schizofrenie is ontstaan. Hoewel ze het oorspronkelijke, naïeve geloof zijn ontstegen is daarvoor niets immaterieels in de plaats gekomen. Hun visie is louter en alleen gebaseerd op de meest platvloerse, materialistische opvattingen, waarbij het niet uitmaakt of die ontspringen aan sociaal-democratische, academische of feministische pretenties. Bij alle drie staat de eigen ik centraal, de rest van de mensheid is hooguit een afgeleide van hun eigen welzijn. Deze dwaasheid heeft inmiddels absurdistische vormen aangenomen. Zo beweert de filosoof Jaffe Vink, zoon van een Oost-Groningse houthandelaar, vele jaren lang chef van het katern 'Letter & Geest' van het dagblad Trouw in het 200 pagina's tellende boek Wie is er bang voor de vooruitgang (2014) onder het kopje: 'Intimidatie':


We zijn heerser over de natuur geworden, maar hoe is dat mogelijk - er was toch, na de dood van God, nog een onverbiddelijke macht die groter was dan de mens: de natuur, de heilige natuur? […] En deze verandering is zo snel gegaan dat ze ons verdwaasd achterlaat. We zijn heerser over de natuur geworden, maar we zijn ook bang en verontrust. En daar, in die onderstroom van angst en onzekerheid, schuilt de bron van de collectieve verdwazing die door het rapport van de Club van Rome is opgewekt.

http://www.trouw.nl/tr/nl/5116/Filosofie/article/detail/3652896/2014/05/10/Waarom-zijn-we-al-veertig-jaar-bang-voor-klimaatrampen.dhtml

Ik citeer: 'We zijn heerser over de natuur geworden,' en geleerden die waarschuwen voor de gevolgen van de niet meer te stoppen 'global warming' lijden dus, volgens Vink, aan een 'collectieve verdwazing.' Wetenschappers mogen dan wel gedocumenteerd aantonen dat de 'World On Brink Of Sixth Great Extinction,' staat omdat 'Species Disappearing Faster Than Ever Before,' maar die academici zijn volgens de journalist Vink 'bang voor de vooruitgang.' En niemand van de journalisten die aan de hand van de feiten met deze polder-filosoof de vloer aanveegt. De rentmeesters van Gods schepping maken zich drukker over 'meneer Poetin' die, zo beweren ze het 'Europa' van 'Geen Jorwert zonder Brussel' bedreigt. In 2004 nam ik deel aan een door de Faculteit der Wijsbegeerte van de Universiteit van Tilburg georganiseerde ‘Dag van de Filosofie,’ met als titel ‘Idolen en Demonen.’ Ik was gevraagd om er tezamen met drie hoogleraren en een universitair docent te discussiëren over het onderwerp: ‘Staat Amerika garant voor de wereldvrede?’ Naderhand schreef ik voor het tijdschrift de Humanist het volgende erover:

Als eerste kreeg het woord Govert Buijs, docent wijsbegeerte en spiritualiteit van de Vrije Universiteit, die mede vanwege zijn artikel ‘Pax Americana’ in het christelijk dagblad Trouw was uitgenodigd. Buijs verklaarde dat ondanks alles de VS het lichtend voorbeeld voor de mensheid bleef, een stelling die hij eerder al in de Trouwbijlage ‘Letter en Geest’ even uitgebreid als warrig had uitgewerkt. Als ik het allemaal goed begrepen heb, komt het erop neer dat de VS, een democratisch imperium is, functionerend in een wereld vol schurken en dat het rijk daarom 

tenminste een eeuwlang het recht heeft om zich afzijdig te houden van zaken als een internationaal strafhof.

Tegelijkertijd was, volgens Buijs, soevereiniteit waar alle andere staten ter wereld aan hechten een achterhaald begrip. De toekomst moet bepaald worden door de machtigste natie. Weliswaar heeft 

ook het Amerikaans imperium… trekken van een roversbende, 

maar we moeten daarbij niet de ogen sluiten 

voor het unieke karakter van deze nieuwe drager van de imperiale waardigheid.

Vooral niet omdat, in de visie van Buijs, imperia als bij toverslag

uitgroeien tot incarnaties van de zin van de geschiedenis. 

Kort samengevat: er zou sprake zijn van een ‘Pax Americana,’ te vergelijken met de ‘Pax Romana,’ en het zou dan ook niemand kunnen verbazen dat 

inmiddels… in Amerika de Vergilius-achtige figuren [zijn] opgestaan die de huidige positie van het Imperium bezingen, de Fukuyama’s, de Huntingtons en het meest recent de groep die zich tooit met de naam New American Century,

wier geschriften 

in elk geval een signaal [zijn] dat Amerika zich zijn imperiale verantwoordelijkheid bewust geworden is.

Vooral de verwijzing naar de neoconservatieve denktank van Cheney, Rumsfeld en Wolfowitz is opmerkelijk vanwege de in hun opdracht in 2000 geschreven 

blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit, om de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.

Om zijn ‘imperiale verantwoordelijkheid’ te verwezenlijken heeft

deze nieuwe drager van de imperiale waardigheid

van alles in gereedheid gebracht, van massavernietigingswapens tot aan Star Wars. Het rapport van deze ‘Vergilius-achtige’ groep meldt dat 

nieuwe aanvalsmethoden - elektronisch… biologisch - steeds meer beschikbaar [zullen] zijn - de strijd zal zich naar alle waarschijnlijkheid in een nieuwe dimensie plaatsvinden, in de ruimte, cyberspace, en misschien in de wereld van de microben… geavanceerde vormen van biologische oorlogsvoering.’

Om deze wereldwijde militaire strategie bij het grote publiek acceptabel te maken zou 

één of andere catastrofale en als katalysator werkende gebeurtenis - zoals een nieuwe Pearl Harbour

nodig zijn, aldus de opstellers van het rapport, precies een jaar voordat ze op 11 september 2001 als het ware op hun wenken werden bediend. Afgaande op dit soort militaristische versies van Vergillius' ‘Aeneas’ constateerde professor Richard Falk, hoogleraar Internationaal Recht van de prestigieuze Princeton University, dat er onder de beleidsbepalers in zijn land sprake is van 

een ongekende geopolitieke begeerte… Dit project tot wereldwijde overheersing via bewapening in de ruimte… moet aan de kaak worden gesteld en moet worden afgelast voordat het te laat is.

Desalniettemin klinkt het de wijsgeer Buijs kennelijk allemaal geweldig ‘imperiaal’ in de oren. Een mogelijke verklaring voor zijn lofrede op de VS is dat hij de meest simpele feiten, waarop hij zijn gevleugelde woorden baseert, niet kent óf verdraait. Dat blijkt al snel zodra de VU-academicus vanuit de hoge sfeer van het veilige abstracte denken afdaalt naar de ontnuchterende werkelijkheid van de dagelijkse wereld. Zo schreef hij voor Trouw in zijn rechtvaardiging van de Amerikaanse hegemonie dat er 

het wel heel curieuze gegeven [is] dat we in Amerika de eerste supermacht in de wereldgeschiedenis aantreffen die na de aanvankelijke totstandkoming geen veroveringsoorlogen gevoerd heeft en nooit een koloniale macht is geweest. Toen men in 1898 verwikkeld raakte in de Spaans-Amerikaanse oorlog (waarbij de steun voor de Cubaanse onafhankelijkheidsbeweging een belangrijke aanjager was), verkreeg men bij de vredesonderhandelingen van Spanje de Filippijnen als kolonie. 

Dat daarbij volgens Amerikaanse schattingen tenminste 200.000 Filipinos bij het verzet tegen de Amerikaanse bezettingstroepen werden gedood, het merendeel van hen burgers, en er op grote schaal werd gemarteld was voor professor Buijs te verwaarlozen 'collateral damage.' Net als Geert Mak ziet hij de Amerikaanse terreur tegen  een burgerbevolking in termen van ordehandhaving en moeten de martelende en moordende Amerikaanse troepen gezien worden als, ik citeer Mak, 'ordebewakers en politieagenten.' En hier zijn we nu bij de paradox beland, die het werk van deze twee gereformeerde domineeszoons zo kenmerkt. Laat ik het tot slot de vraag zo kort maar krachtig mogelijk samenvatten: Hoe kan een genocidale westerse politiek ooit sporen met het geloof 

in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God?


Hoe kan Mak's rechtvaardiging van grootschalige Amerikaanse terreur ooit een uiting zijn van de claim dat je

genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.


Hoeveel waanzin kunnen Mak, Buijs en Vink nog genereren? Wat mankeert deze gelovige  dwazen? Waarom mogen ze onweersproken hun irrationaliteit verspreiden? Welke zin en betekenis geven zij aan het fenomeen cultuur en daarmee aan hun eigen bestaan? En hoe verhoudt de rechtvaardiging van terreur zich met de morele taak van intellectuelen? Omdat de betreffende opiniemakers niet durven te reageren, zal ik volgende keer proberen zelf  daarop antwoord te geven.



Paul Craig Roberts 14

The Lies Grow More AudaciousBy Paul Craig Roberts

June 07, 2014 "ICH" -  If there were any doubts that Western “leaders” live in a fantasy make-believe world constructed out of their own lies, the G-7 meeting and 70th anniversary celebration of the Normandy landing dispelled the doubts.
The howlers issuing from these occasions are enough to split your sides. Obama and his lap dog Cameron described the Normandy landing on June 6, 1944, as “the greatest liberation force that the world has ever known” and took all the credit for the US and Britain for the defeat of Hitler. No mention was made of the Soviet Union and the Red Army, which for three years prior to the Normandy landing had been fighting and defeating the Wehrmacht.
The Germans lost World War II at the Battle of Stalingrad, which was fought from August 23, 1942 until February 2, 1943, when most of the remnants of the powerful German Sixth Army surrendered, including 22 generals.
Nineteen months previously the largest invasion force ever assembled on planet earth invaded Russia across a one thousand mile front. Three million crack German troops; 7,500 artillery units, 19 panzer divisions with 3,000 tanks, and 2,500 aircraft rolled across Russia for 14 months.
By June 1944, three years later, very little of this force was left. The Red Army had chewed it up. When the so-called “allies” (a term which apparently excludes Russia) landed in France, there was little to resist them. The best forces remaining to Hitler were on the Russian front, which collapsed day by day as the Red Army approached Berlin.
The Red Army won the war with Germany. The Americans and the British showed up after the Wehrmacht was exhausted and in tatters and could offer little resistance. Joseph Stalin believed that Washington and London stayed out of the war until the last minute and left Russia with the burden of defeating Germany.
Hollywood and popular writers have, of course, buried the facts. Americans have all sorts of movies, such as “A Bridge Too Far,” that portray insignificant events, however heroic, as turning points in the war. Nevertheless, the facts are clear. The war was won on the Eastern front by Russia. Hollywood’s movies are fun, but they are nonsense.
Russia is again on the outs with “the world community,” because Obama’s plan to seize Ukraine and to evict Russia from its Black Sea base in Crimea has come a cropper. Crimea has been a part of Russia for as long as the US has existed. Khrushchev, a Ukrainian, stuck Crimea into the Ukrainian Socialist Republic in 1954 when Russia and Ukraine were part of the same country.
When the Washington-imposed stooge government in Kiev recently declared that it was abolishing the use of the Russian language and arresting Ukrainians who had dual Russian citizenship and began tearing down Russian war memorials consecrated to the liberation of Ukraine from the Nazis, the people in Crimea used the ballot box to disassociate from Washington’s stooge government in Kiev, first voting their independence and then voting for reunification with their mother country.
Washington, and the other G-7 countries following Washington’s orders, described this Crimean act of self-determination, which is exactly comparable to the act of self-determination declared by Britain’s American colonies, to be a case of “Russian invasion and annexation.” Similar efforts to disassociate from Kiev are underway in other former Russian territories that today comprise eastern and southern Ukraine. Washington has equated self-determination in eastern and southern Ukraine with “terrorism” and has encouraged its stooge in Kiev to use military violence against protesting civilians. The reason for branding separatists “terrorists” is to make it OK to kill them.
It is extraordinary to any learned person that the President of the United States and the titular heads of state of the Western European countries would publicly declare such blatant lies to the world. The world has historians. The world has peoples whose knowledge vastly exceeds that of the “mainstream media,” a.k.a., the Ministry of Propaganda, or, as Gerald Celente brands them, “the presstitutes.” Whatever name we use, the Western media is a collection of well paid whores. They lie for money, dinner party invitations, and speaking invitations with large honorariums and book contracts with large advances.
I know. They tried to recruit me.
Notice how narrowly Washington defines “the world community.” The “world community” consists of the Group of 7. That’s it. Seven countries make up the “world community.” The “world community” consists of six white countries and Washington’s puppet state of Japan. The “world community” is the US, Canada, Britain, Germany, France, Italy, and Japan. The other 190 countries are not part of Washington’s “world community.” In the neocon doctrine, they are not even part of humanity.
The “world community” doesn’t have the population of single excluded countries, such as China or India. I haven’t done the calculation, but probably the land mass of Russia itself exceeds the land mass of the “world community.”
So, what is this “world community?”
The “world community” is the assemblage of US vassal states. Britain, France, and Germany were important on the 20th century scene. Their histories are studied in universities. The populations had a decent standard of living, although not for all citizens. Their past is the reason for their present importance.
In effect, these countries were propelled forward by history, or by the history important to the West. Japan, being an appendage of Washington, has tried to become “western.” It is extraordinary how such a proud, war-like people became nothing.
As I have finally stopped laughing at the presumed non-role of Russia in the defeat of Hitler, let’s return to the G-7 meeting. The Big Happening of this meeting was Russia’s exclusion and the shrinkage of the G-8 to the G-7.
This was the first time in 17 years that Russia was not allowed to participate in the meeting of which Russia is a member. Why?
Russia is being punished. Russia is being isolated from the 7 countries that the White House Fool thinks constitute “the world community.”
Obama is angry that his National Security Council and the morons he appointed to the State Department and UN were so poorly educated that they did not know that much of the Ukraine consists of former Russian provinces inhabited by Russians. These ignorant Obama-appointed morons thought that they could grab Crimea, evict Russia, and leave Russia without access to the Mediterranean, thus unable to hold on to its naval base in Tartus, Syria, the easier for Washington to invade Syria.
Crimea has been part of Russia since Russia completed the reconquest from the Tartars. I remember the Tarter, or Tater, ethnics from my visit to Tamerlane the Great’s (Timur as he was also known) tomb in Samarkand 53 years ago. Today Tamerlane’s city is refurbished as a tourist site. 53 years ago it was a desolate place in ruins, overgrown with trees growing out of the tops of the minarets.
As Obama’s plan to seize Ukraine failed, like every one of his other plans has failed, Washington’s spokesmen for the vested private interests have seized on the opportunity to demonize Putin and Russia and to restart the Cold War. Obama and his Group of 7 puppets or vassals used the occasion to threaten Russia with real sanctions, in place of the present propaganda sanctions that have no effect. According to Obama and his British lap dog, Putin must somehow prevent the Russian populations of eastern and southern Ukraine from protesting their subservience to a neo-fascist government in Kiev backed by Washington, or else.
Putin is supposed to embrace the Oligarch, a former minister of the government that Washington overthrew, put in office by a fake vote in which turnout was a small percent of the population. Putin is supposed to kiss this corrupt Oligarch on both cheeks, pay Ukraine’s natural gas bills and forgive its debts. In addition, Russia is supposed to repudiate the Crimean people, evict them from their re-unity with Russia and hand them over to the neo-Nazi Right Sector to be eliminated as retribution for Russia’s victory over Nazi Germany, for whom some Western Ukrainians fought. In exchange, Washington and NATO will put anti-ballistic missile bases on Ukraine’s border with Russia in order to protect Europe from nonexistent Iranian nuclear ICBMs.
This is supposed to be a win-win deal for Russia.
The Obama regime used its well-paid NGOs in Ukraine to overthrow an elected, democratic government, a government no more corrupt than those in Western or Eastern Europe or Washington.
The political morons who have England, France, Germany, and Italy in their hands are wagging their fists at Russia, warning of more, this time real, sanctions. Do these morons really want their energy supplies cut off? There is no prospect, despite the propagandistic claims, of Washington supplying the energy on which Germany industry depends and on which Europeans depend so that they do not freeze in the winter.
Sanctions on Russia will wreck Europe and have little, if any, effect on Russia. Russia is already moving, with China and the BRICS, outside the dollar payments mechanism.
As the demand for dollars drops, the dollar’s exchange value will drop. Initially, Washington will be able to force its vassals to support the dollar, but eventually this will become impossible.
What the White House Fool, the neoconized National Security Council, the presstitute media, and subservient Congress are doing is to support and uphold the policies based on hubris and arrogance that are leading the US into the abyss.
An abyss is like a black hole. You don’t get out.
Washington’s lies are so blatant and transparent that Washington is destroying its own credibility. Consider the NSA spying. Documents released by Snowden and Greenwald make it completely clear that Washington spies not only on government leaders and ordinary people but also on foreign businesses in order to advance US commercial and financial interests. That the US steals Chinese business secrets is not in doubt. So what does Washington do? Washington not only denies what the documents prove but turns the charge around and indicts five Chinese generals for spying on US corporations.
The only purpose of these indictments hyped by the US attorney general is propaganda.The indictments are otherwise totally meaningless, not merely false. China is not about to turn over five Chinese generals to the liars in Washington. For the presstitute media the story is a way to move the NSA’s spying out of the spotlight. China is substituted for the NSA as the guilty party.
Why doesn’t China, Brazil, Germany and every other country issue arrest warrants for NSA’s top officials, for Obama, and for the members of the congressional oversight committee? Why do other countries always allow Washington to control the explanation with propaganda first strikes?
Americans are very susceptible to propaganda. They seem to have a special taste for it. Consider the hate whipped up against Sgt. Bowe Bergdahl, a US soldier just released by the Taliban in a prisoner exchange with the US. The hatred and bloodlust that the presstitute media have whipped up against Bergdahl has caused his hometown to cancel the celebration of his release. The press engineered hatred of Bergdahl has spilled over into threats against Hailey, Idaho.
What is the basis for the attacks on Bergdahl? Apparently, the answer is that Bergdahl, like pro-football star Pat Tillman who turned down a $3.6 million contract to join the Army Rangers and go to defend freedom in Afghanistan, came down with a case of doubts about the war. Originally Pat Tillman’s death was attributed to his heroic action and enemy fire. Then it emerged that Tillman was a victim of “friendly fire.” Many concluded that he was murdered, because the government did not want a sports hero speaking out about the war. As Bergdahl is off the battlefield, he has to be murdered in the press–like Russia, China, Iran, Putin, Assad, Crimeans, and the Russian-speaking population in Ukraine.
In America hate and the cultivation of hate is alive and well. But not a single moral virtue is.


Paul Craig Roberts was Assistant Secretary of the Treasury for Economic Policy and associate editor of the Wall Street Journal. He was columnist for Business Week, Scripps Howard News Service, and Creators Syndicate. He has had many university appointments. His internet columns have attracted a worldwide following. Roberts' latest books are The Failure of Laissez Faire Capitalism and Economic Dissolution of the West and How America Was Lost.
http://www.informationclearinghouse.info/article38726.htm

Natascha van Weezel's 'REDELIJKHEID.'

In haar Parool -column van deze week liet Natascha van Weezel, die er vanuit gaat dat zij als joodse Nederlander die al  decennialang Israel...