zaterdag 14 december 2013

Geen Geert Mak zonder Brussel 2


Is NATO's Trojan Horse Riding Toward the 'Ukraine Spring'

By Dennis Kucinich, Reader Supported News
14 December 13

krainian citizens have rallied in the bitter cold at Independence Square in Kiev to demand a better economic future and to protest President Viktor Yanukovych's failure to sign an economic agreement with the EU.
But while the draft of the EU "Association Agreement" is being sold as an economic boon for Ukrainian citizens, in reality it appears to be NATO's Trojan Horse: a massive expansion of NATO's military position in the region. What's more, the Agreement occurs under the cover of nebulous economic promises for a beset population hungering for better wages.
In a country where the average monthly minimum wage stands at about $150 USD, it's not hard to understand why Ukrainians are in the streets. They do not want to be in Russia's orbit, nor do they want to be pawns of NATO.
But is the plight of Ukrainians being exploited to usher in a new military agreement under the guise of economic reform?
For NATO, the goal is expansion. The prize is access to a country that shares a 1,426-mile border with Russia. The geopolitical map would be dramatically reshaped by the Agreement, with Ukraine serving as the new front for Western missile defense at the doorstep of Russia. Should the U.S. nuclear deal with Iran fall apart, Ukraine could be employed in larger regional disputes, too.
As an EU deal appears imminent, few people are asking questions about NATO's role in the deal, which was meant to facilitate jobs and trade. Economic conditions in Ukraine are dire: $15 billion in IMF loans suspended, danger of default and a zero growth forecast.
While NATO is not specifically mentioned in the draft of the "Association Agreement," the proposal, which was posted online (and translated to English here) by the Ukrainian cabinet in August, pledges convergence of foreign and security policy.
Read: NATO expansion.
For instance, in the draft of the Agreement, foreign and security policy mandates:
"The Parties shall explore the potential of military and technological cooperation. Ukraine and the European Defence Agency (EDA) will establish close contacts to discuss military capability improvement, including technological issues."
The draft of the Agreement's preamble links Ukraine to "ever closer convergence of positions on bilateral, regional and international issues of mutual interest" including the Common Foreign and Security Policy (CFSP) of the European Union and the Common Security and Defence Policy (CSDP) -- which underscores the military nature of the agreement.
Since 22 of 28 members of the EU have NATO membership, there is little doubt that Ukraine is being drawn into the broad military arrangement with EU nations.
If the EU Agreement is ratified, Ukraine will inevitably spend a higher percentage of its GDP for military purposes, steering critical resources from social programs and job opportunities. In 2012, Ukraine's military budget already increased 30 percent - to $2 billion, representing a comparatively low 1.1 percent of GDP. NATO members agree to spend at least 2 percent of GDP on defense.
NATO members are also under pressure to contribute more and more of their GDP to military expenditures. "It is time to move beyond the '2 percent rule,'" says the Center for Strategic and International Studies.
The former U.S. Ambassador to NATO, Ivo Daalder, in his farewell remarks in June, 2013,described the sentiment:
"The gap between American and European contributions to the Alliance is widening to an unsustainable level. Something must be done. The trends need to be reversed."
When military spending goes up, domestic spending goes down. The winners are unlikely to be the people of Ukraine, but instead the "people" of Lockheed-Martin, Northrop Grumman, Boeing and other defense interests. The Ukrainians didn't go to Independence Square to rally for NATO. Yet NATO's benefit is clear. Less clear is whether Ukrainians will receive key economic benefits they seek.
To wit, the preamble to the Agreement is hazy on the implementation of visa-free travel for citizens of Ukraine, a crucial incentive for struggling workers seeking better jobs. The draft of the Agreement is vague, calling for the visa issue to be introduced "in due course." It also asserts that EU nations could block the movement of self-employed Ukrainians to other job markets.
For Greece, Spain and others, EU membership hasn't turned out to be a shining economic savior. The return of austerity policies reminds one of Naomi Klein's warning about the perils of disaster capitalism, in which instability opens the door for exploitation from outside forces.
For the protesters in Kiev, standing tall for democracy and economic opportunity, there's suddenly a new worry: Disaster Militarism. Ukrainians may be pro-EU, but are the EU and NATO pro-Ukrainian? 

Mandela R.I.P. 9

Eyewitness to America Betraying Mandela's South Africa: The Gore-Mbeki Commission

Saturday, 14 December 2013 09:43By Dr Marsha Coleman-AdebayoTruthout | Op-Ed
President Bill Clinton with Nelson Mandela at the Independence Hall in Philadelphia, PA, July 4, 1993.President Bill Clinton with Nelson Mandela at the Independence Hall in Philadelphia, PA, July 4, 1993. (Photo: White House)At the dawn of the Nelson Mandela administration, I had the extraordinary privilege to sit at the table with the new African National Congress leadership as the Environmental Protection Agency-White House liaison to the South African government. My job was to work with the new ANC leadership to design and provide US technical environmental expertise to assist the majority population's recovery from the environmental and public health disaster the apartheid system imposed on it. This process took place through the flagship foreign policy vehicle, the US-South African BiNational Commission, commonly called the Gore-Mbeki Commission, or the BNC. All bilateral foreign policy activities between the United States and South Africa took place through this commission. A detailed account of these events can be found in my book, No FEAR: A Whistleblower's Triumph over Corruption and Retaliation at the EPA.
As a graduate student and professor, I had been an anti-apartheid activist who marched with my colleagues in the Southern Africa Support Project and TransAfrica in front of the South African Embassy to "Free Mandela" and to express our solidarity with the South African revolution. When I was offered the position of executive secretary to the BNC in 1995, I made it clear to the EPA - citing racist US foreign policy in other African countries - that I would not be a part of any diabolical scheme against the South African people. I was a supporter of the South African Freedom Charter and excited about helping the Mandela government implement environmental policies that would reverse decades of harmful and, at times, fatal policies toward the black majority. Soon after assuming my position, I realized that something had gone terribly wrong. In a 1996 letter to my mentor, professor Noam Chomsky, I wrote: "The Freedom Charter is not on the table. I'm heart broken to report that despite the blood sacrifice of so many activists, South Africa is entering a neo-colonial phase."
Vice President Al Gore said of the BNC: "I affirm that the people of the United States of America are committed to the strongest possible partnership with the citizens of South Africa." His counterpart, Thabo Mbeki, then deputy president of South Africa, proclaimed that he appreciated "this relationship of support and engagement for creating a better life for the people of this country."
At the time, CNN's description of aspects of the BNC's mission was closer to the truth: A further goal of the BNC was to hold regular trade talks and cooperate in the fight against international terrorism.
There was a stark difference between the stated goals of the BNC and US political strategy. It would become evident that the functional goal of the environment committee of the BiNational Commission was to provide cover for the same US multinational corporations that had participated in the repression of South Africa during apartheid. Under a green banner, they were seeking to continue the previous relationship with Afrikaner leaders they had enjoyed while Nelson Mandela languished in prison for three decades.
I was the US official to whom the first reports of illness and death relating to vanadium mining were given by black South African union leaders and later by the new environmental leadership in the Nelson Mandela government. The United States ignored these reports, choosing to protect American-owned multinational corporations that were operating in South Africa. The reports included symptomology of miners whose tongues were turning green; bronchitis; asthma; bleeding from bodily orifices; impotence in young, healthy male workers; cancers; and, ultimately, death.
Despite the BNC agreeing to send a team of experts from the United States to investigate these horrible reports, no serious investigation ever occurred. Every attempt to convene an independent team of medical doctors was thwarted by EPA management. Instead, the EPA dispatched a single veterinarian to care for its new black African partners, as the United States focused its serious efforts and resources on developing private-sector projects.
The United States had been a faithful ally of the racist apartheid regime. Ronald Reagan and Margaret Thatcher considered the ANC a terrorist organization and called Nelson Mandela a terrorist. However, the saturated media coverage of the death of Nelson Mandela has missed another important relationship between the United States and Mandela - the fact that, according to The New York Times, there was a "CIA Tie Reported in Mandela Arrest:"
"The Central Intelligence Agency played an important role in the arrest in 1962 of Nelson Mandela, the African National Congress leader who was jailed for nearly 28 years before his release four months ago. ... The intelligence service, using an agent inside the African National Congress, provided South African security officials with precise information about Mr. Mandela's activities that enabled the police to arrest him, said the account by the Cox News Service."
The report quoted an unidentified retired official who said that a senior CIA officer told him shortly after Mandela's arrest: ''We have turned Mandela over to the South African Security branch. We gave them every detail, what he would be wearing, the time of day, just where he would be."
By 1996, US policy had not changed from the Reagan administration's - but the PR and public statements did - in response to growing US public outcries from the anti-apartheid movement and international human rights groups. Still, behind the scenes and in agencies like the EPA, the US role was business as usual.
As flowers adorn the front of the statue of Mandela at the South African Embassy, it is worth noting that the statue was paid for by the same corporate concerns that supported Mandela's incarceration, including the Anglo American Corp., the South African Mining Group, South Africa's Synthetic Fuels,  chemicals giant Sasol, the South African Gold Coin Exchange and Standard Bank. These corporate co-conspirators think they can fool us with plaques, devotionals and crocodile tears.
Copyright, Truthout. May not be reprinted without permission.

DR MARSHA COLEMAN-ADEBAYO

Dr. Marsha Coleman-Adebayo is the author of No FEAR: A Whistleblower's Triumph over Corruption and Retaliation at the EPA, which is available through amazon.com. Dr. Coleman-Adebayo worked at the EPA for 18 years and blew the whistle on a US multinational corporation that endangered vanadium mine workers in South Africa. Her successful lawsuit led to the introduction and passage of the first civil rights and whistleblower law of the 21st century: the Notification of Federal Employees Anti-discrimination and Retaliation Act of 2002 (No FEAR Act). She is director of transparency and accountability for the Green Shadow Cabinet.

    Mandela R.I.P. 8

    Greg Palast | The Mandela Barbie

    Friday, 13 December 2013 10:25By Greg PalastTruthout | Op-Ed
    Mandela in his Mandela & Tambo law office.Mandela in his Mandela & Tambo law office. (Photo: JurgenSchadeberg / Mandiba A to Z: the Many Faces of Nelson Mandela)I can't take it anymore. All week, I've watched Nelson Mandela reduced to a Barbie doll. From Fox News to the Bush family, the politicians and media mavens who body-blocked the anti-Apartheid Movement and were happy to keep Mandela behind bars, now get to dress his image up in any silly outfit they choose.
    Poor Mandela. When he's not a doll, he's a statue. He joins Martin Luther King as another bronzed monument whose use is to tell us that apartheid is now "defeated" - to quote the ridiculous headline in the Times.
    It's more nauseating than hypocrisy and ignorance. The Mandela Barbie is dressed to serve a new version of racism, Apartheid 2.0, worsening both in South Africa - and in the USA.
    The ruling class creates commemorative dolls and statues of revolutionary leaders as a way to tell us their cause is won, so go home. For example, just months ago, the US Supreme Court overturned the Voting Rights Act, Dr. King's greatest accomplishment, on the specious claim that, "Blatantly discriminatory evasions are rare," and Jim Crow voting practices are now "eradicated." 
    "Eradicated?" On what planet? The latest move by Florida Republicans to purge 181,000 voters of color - like the stench from the shantytowns of Cape Town - makes clear that neither Jim Crow nor Apartheid has been defeated. They're just in temporary retreat.
    Nevertheless, our betters in the USA and Europe have declared that King slew segregation, Mandela defeated apartheid; and therefore, the new victims of racial injustice should just shut the f$#! up and stop whining. 
    The Man Who Walked Beside Mandela
    To replace the plastic and metal Mandelas with flesh and blood, I spoke to Danny Schechter. Schechter knew Mandela personally, and more deeply, than any other American journalist. "One of the great reporters of our generation, Schechter produced South Africa Now, a weekly program for PBS Television stations, from 1988-91, bringing Mandela's case to Americans dumbed and numbed on by Ronald Reagan's red-baiting.
    Schechter has just completed the difficult job of making the official documentary companion to the Hollywood version of Mandela's life, Long Walk to Freedom.
    The fictional movie is about triumph and forgiveness. Schechter's documentary,Inside Mandela, has this aplenty, but knowing Mandela, Schechter includes Mandela's anger, despair and his pained legacy: a corroded South Africa still ruled by a brutal economic apartheid. Today, the average white family has five times the income of a black family. Welcome to "freedom."
    The US and European press have focused on Mandela's saintly ability to abjure bitterness and all desire for revenge, and for his Christ-like forgiving of his captors. This is to reassure us all that "good" revolutionaries are ones who don't hold anyone to account for murder, plunder and blood-drenched horror - or demand compensation. That's Mandela in his Mahatma Gandhi doll outfit - turning the other cheek, kissing his prison wardens.
    Schechter doesn't play with dolls. He knew Mandela the man - and Mandela as one among a group of revolutionary leaders.
    Mandela's circle knew this: You can't forgive those you defeat until you defeat them.
    And, despite the hoo-hah, Mandela didn't defeat apartheid with "nice" alone. In the 1980s, says Schechter, South African whites faced this reality: The Cubans who defeated South African troops in neighboring Angola were ready to move into South Africa. The Vietnamese who had defeated the mighty USA were advising Mandela's military force.
    And so, while Mandela held out a hand in forgiveness - in his other hand he heldUmkhonto we Sizwe,a spear to apartheid's heart. And Mandela's comrades tied a noose: an international embargo, leaky though it was, that lay siege to South Africa's economy.
    Seeing the writing on the wall (and envisioning their blood on the floor), the white-owned gold and diamond cartels, Anglo-American and DeBeers, backed by the World Bank, came to Mandela with a bargain: black Africans could have voting power . . . but not economic power.
    Mandela chose to shake hands with this devil and accept the continuation of economic apartheid. In return for safeguarding the diamond and gold interests and protecting white ownership of land, mines and businesses, he was allowed the presidency, or at least the office and title.
    It is a bargain that ate at Mandela's heart. He was faced with the direct threat of an embargo of capital, and taking note of the beating endured by his Cuban allies over resource nationalization, Mandela swallowed the poison with a forced grin. Yes, a new South African black middle class has been handed a slice of the mineral pie, but that just changes the color of the hand holding the whip.
    The 1% Rainbow
    In the end, all revolutions are about one thing: the 99% versus the 1%. Time and history can change the hue of the aristocrat, but not their greed, against which Mandela appeared nearly powerless.
    So was Mandela's life a waste, his bio-pic a fraud? Not at all. No man is a revolution. 
    We have much to learn from Mandela's long view of history, his much-lauded pacific warm-heartedness as well as his much-concealed cold and cruel resolve. The crack in the prison wall of apartheid, the end of racial warfare, if not yet racial peace, is a real accomplishment of Mandela - and his comrade revolutionaries - most of whose names will never be cast in bronze.
    Reading Schechters' new book Madiba A to Z: The Many Faces of Nelson Mandela(as Mandela is known to Black South Africans) and seeing Schechter's un-Hollywood film, you can take away one strong impression: From Moses to Martin to Mandela, our prophets never reach the Promised Land.
    That is for us still to accomplish. The journey is long. Start walking.
    Copyright, Truthout. May not be reprinted without permission.

    GREG PALAST

    Forensic economist Greg Palast, author of The New York Times best-seller Billionaires & Ballot Banditsis a Puffin Foundation Fellow for Investigative Reporting. His film of investigative reports for BBC-TV, Vultures & Vote Rustlers, was released this week on DVD. www.GregPalast.com.

    Steve Riley and The Mamou Playboys


    Steve Riley And The Mamou Playboys" NPR Music Tiny Desk Concert


    De Mainstream Pers 100



    Take up the White Man's burden--
    Send forth the best ye breed--
    Go bind your sons to exile
    To serve your captives' need;
    To wait in heavy harness,
    On fluttered folk and wild--
    Your new-caught, sullen peoples,
    Half-devil and half-child.

    Take up the White Man's burden--
    In patience to abide,
    To veil the threat of terror
    And check the show of pride;
    By open speech and simple,
    An hundred times made plain
    To seek another's profit,
    And work another's gain.

    Take up the White Man's burden--
    The savage wars of peace--
    Fill full the mouth of Famine
    And bid the sickness cease;
    And when your goal is nearest
    The end for others sought,
    Watch sloth and heathen Folly
    Bring all your hopes to nought.

    Take up the White Man's burden--
    No tawdry rule of kings,
    But toil of serf and sweeper--
    The tale of common things.
    The ports ye shall not enter,
    The roads ye shall not tread,
    Go mark them with your living,
    And mark them with your dead.

    Take up the White Man's burden--
    And reap his old reward:
    The blame of those ye better,
    The hate of those ye guard--
    The cry of hosts ye humour
    (Ah, slowly!) toward the light:--
    "Why brought he us from bondage,
    Our loved Egyptian night?"

    Take up the White Man's burden--
    Ye dare not stoop to less--
    Nor call too loud on Freedom
    To cloke your weariness;
    By all ye cry or whisper,
    By all ye leave or do,
    The silent, sullen peoples
    Shall weigh your gods and you.

    Take up the White Man's burden--
    Have done with childish days--
    The lightly proferred laurel,
    The easy, ungrudged praise.
    Comes now, to search your manhood
    Through all the thankless years
    Cold, edged with dear-bought wisdom,
    The judgment of your peers!
     Rudyard Kipling. The White Man’s Burden. 1899

    Dit beroemde gedicht werd door de Britse dichter Kipling geschreven ter ere van de Amerikanen, toen die een genocidale oorlog met Filippijnse vrijheidsstrijders uitvochten. De Indiase socioloog Ashis Nandy schreef in een meesterwerkje getiteld The Intimate Enemy. Loss and Recovery of Self under Colonialism (1983) in een essay over de in Bombay geboren Rudyard Kipling hoe deze Britse dichter en pleitbezorger van het gewelddadige kolonialisme als lichamelijk zwakke jongeman had geleden onder de keiharde Britse kostschoolmentaliteit. En hij stelt dan het volgende dat:

    his oppressive English years inevitably gave Kipling the message that England was a part of his true self, that he would have to disown his Indianness and learn not to identify with the victims, and that the victimhood he had known in England could be avoided, perhaps even glorified, through identification with the agressors, especially through loyalty to the agressors' values 

    What were the links between the two Kiplings: between the hero loyal to Western civilization and the Indianized Westerner who hated the West within him, between the hero who interfaced cultures and the anti-hero who despised cultural hybrids and bemoaned the unclear sense of self in him? It was blind violence and a hunger for revenge.

    Nandy benadrukt dat

    Kipling correctly sensed that the glorification of the victor’s violence was the basis of the the doctrine of social evolution and ultimately colonialism, that one could not give up the violence without giving up the concept of colonialism as an instrument of progress,

    of zoals het vandaag de dag heet: globalisering, onder het mom het verspreiden van ‘democratie’ en ‘mensenrechten,’ terwijl in werkelijkheid de Abu Ghraib's gewoon doorgaan, omdat in dit geval de olie zo voordelig mogelijk moet blijven stromen. Deze paradox is onbespreekbaar in de commerciële massamedia, vandaar dat opiniemaker Henk Hofland voor een gewelddadig ingrijpen in bijvoorbeeld Syrië is. Hoe de geest van de onderdrukker werkt, kan daarbij geen onderwerp van gesprek zijn. Hetzelfde geldt, opmerkelijk genoeg, ook voor de geest van de onderdrukte. In The Psychology of Colonialism schrijft Ashis Nandy over de onderdrukte:

    More dangerous and permanent are the inner rewards and punishments, the secondary psychological gains and losses from suffering and submission under colonialism. They are almost always unconscious and almost always ignored. Particularly strong is the inner resistance to recognizing the ultimate violence which colonialism does to its victims, namely that it creates a culture in which the ruled are constantly tempted to fight their rulers within the psychological limits set by the latter…

    Crucial to this cultural co-optation was the process psycho-analysis calls identification with the agressor… Many Indians in turn saw their salvation in becoming more like the British, in friendship or in enmity.

    Hetzelfde psychologisch mechanisme gaat op voor de westerse onderklasse. Net als de gekoloniseerde telt zij niet mee in de hiërarchische structuur van de kapitalistische maatschappij. Dat weet ze ook. Op 1001 manieren wordt het haar duidelijk gemaakt, in zowel woord als gebaar. Dat is de oorzaak van de haat en de 'Fuck You' mentaliteit. Als journalist van STAD/Radio Amsterdam heb ik jarenlang met mensen uit, wat toen nog arbeidersbuurten heette, gesproken en kan me daarom tamelijk moeiteloos verplaatsen in hun belevingswereld. Ik weet dat ze de waarden van de middenklasse en de rijken hebben geïnternaliseerd. Hoe zou het ook anders kunnen gezien ‘het dagelijkse reclamebombardement,’ zoals Hofland zelf het betitelt, om vervolgens de burgers uit de onderklasse uit te maken voor verslaafden met een ‘vernauwd blikveld,’ junkies van de consumptie ‘ideologie’ die ‘spontaan is ontkiemd.’ Dat wil zeggen: ‘spontaan’ na het ‘niet-aflatende bombardement van propaganda, zonder dat het publiek zich ervan bewust was’ en dat ‘tot een indoctrinatie [is] geworden,’ hetgeen een nieuwe betekenis aan het begrip ‘spontaan’ geeft. De mens onderaan de maatschappelijke ladder is zijn waardigheid ontnomen en wordt net als in Derde Wereld met minachting en hoon overladen en zijn zelfrespect wordt geschonden. De verdeling van de wereld in ‘winners’ en ‘losers’ is misschien wel de grootste misdaad die een mens De Ander en tevens zichzelf kan aandoen. De Franse psycho-analyticus Dominique-Octave Mannoni schreef in Prospero and Caliban: The Psychology of Colonization (1991):

    The problem of colonization did not only concern the overseas countries. The process of decolonization – which is in any case far from complete in those countries – is also under way at home, in our schools, in female demands for equality, in the education of small children and in many other fields… If certain cultures prove capable of destroying others… the destructive forces brought forth by these cultures also act internally.

    Het meest gewelddadige land ter wereld, de VS, is daarvan een illustratie. Opmerkelijk is dat ook in Israel het geweld dat tegen de Palestijnse bevolking is gericht, nu ook naar binnen slaat, naar de eigen Joodse bevolking. Voor die psychologische wetmatigheid waarschuwde al in de negentiende eeuw het Indiaanse opperhoofd Seattle door de blanke kolonisten erop te wijzen dat:

    All things are connected. Whatever befalls the earth befalls the children of the earth... All things are connected like the blood that unites us all. Man did not weave the web of life, he is merely a strand in it. Whatever he does to the web, he does to himself…

    Every part of this soil is sacred in the estimation of my people. Every hillside, every valley, every plain and grove, has been hallowed by some sad or happy event in days long vanished. Even the rocks, which seem to be dumb and dead as they swelter in the sun along the silent shore, thrill with memories of stirring events connected with the lives of my people. And the very dust upon which you now stand responds more lovingly to their footsteps than to yours, because it is rich with the blood of our ancestors and our bare feet are conscious of the sympathetic touch…

    And when the last red man shall have perished, and the memory of my tribe shall have become a myth among the white men, these shores will swarm with the invisible dead of my tribe. And when your children’s children think themselves alone in the field, the store, the shop, upon the highway, or in the silence of the pathless woods, they will not be alone. In all the earth there is no place dedicated to solitude. At night, when the streets of your cities and villages are silent, and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land. The white man will never be alone. Let him be just and deal kindly with my people. For the dead are not powerless. Dead, did I say? There is no death. Only a change of worlds.


    Naast de materialistische wereld van de mainstream opiniemakers bestaat er een voor hen onzichtbare wereld van geesten, herinneringen, mythen, rituelen, shamanen, in de woorden van Lucebert: alles dat van waarde is en daarom weerloos, ‘weerloos’ tegenover manipulatie en overheersing, maar nooit zal verdwijnen, en lang nadat de mens als soort van de aarde is verdwenen nog steeds aanwezig zal zijn, in myriade vormen en even zovele manieren. De westerse mainstream cultuur ontkent hun bestaan, omdat ‘the destructive forces brought forth by these cultures also act internally.’ Zij kan niet anders dan het bestaansrecht van Het Andere of De Ander ontkennen, want de acceptatie ervan ontneemt haar het recht het weerloze Andere of de weerloze Ander te misbruiken. Alleen de ontkenning van De Ander rechtvaardigt de uitbuiting en de vernietiging. Beide moeten onzichtbaar blijven. Er zijn ontelbare waarheden die niet tot gelding kunnen komen door de neoliberale werkelijkheid, waarheden van een hogere orde dan het gecultiveerde egoïsme van het kapitalisme, fatsoenlijker, rationeler, eerlijker etc. Juist daarom moet de mainstream opiniemaker elke dag weer het systeem van uitbuiting en vernietiging rechtvaardigen, terwijl de reclame de begeerte moet blijven aanwakkeren. 

    Zodra de westerse ‘elite’ daadwerkelijk begint te twijfelen aan de eigen superioriteit betekent dit het einde van haar expansionistische ‘beschaving.’ Het superioriteitsgevoel is namelijk niet meer dan een ‘gevoel.’ Als dat ‘gevoel’ verdwijnt, is het afgelopen met de blanke superioriteit en zal het Westen zich na vijf eeuwen kolonialisme moeten aanpassen. De blanke ‘elite’ ziet zichzelf dus weggedrongen om in haar eigen superioriteit te blijven geloven wil ze aan de macht blijven. Daarom verandert er niets in haar houding, tot de werkelijkheid niet meer genegeerd kan worden, en ze door ‘de explosie’ wordt ‘verrast.’ Voor dat moment zijn de ‘elite’ en haar woordvoerders doodsbang. De macht vreest niets zo erg als haar eigen ondergang. Die macht is nu juist haar reden van bestaan, haar identiteit. Zonder die macht wordt ook zij onzichtbaar, net zo onzichtbaar als die miljarden anderen, die niet meetellen. Democratie is voor haar slechts een woord die haar macht legitimeert ten koste van andere machten. Zolang ze er gebruik van kan maken, zal ze ‘democratisch’ zijn, zo niet dan zal ze de 'democratie' uithollen. Ze zal zeggen dat de democratische regels massaal moeten worden geschonden om de democratie te kunnen redden. Daarom moet ze vriend en vijand, in strijd met de geest en de letter van de democratische rechtstaat, massaal afluisteren. In Massa & Macht schreef Nobelprijswinnaar Elias Canetti daarover:

    Het bedrog is volkomen. Het is het bedrog van alle leiders. Zij doen het zo voorkomen alsof zij hun mensen in de dood voorgaan. In werkelijkheid echter sturen ze hen vooruit de dood in, om zelf langer in leven te blijven. De list is altijd dezelfde. De leider wil overleven; daaruit put hij zijn kracht. Als hij vijanden heeft om te overleven is het goed; zo niet, dan heeft hij eigen mensen. In elk geval gebruikt hij beiden, afwisselend of tegelijkertijd. De vijanden gebruikt hij openlijk, daar zijn ze immers vijanden voor. Zijn eigen mensen kan hij slechts verkapt gebruiken.


    De macht is gebaseerd op onverzadigbare geldingsdrang, het is haar enige overlevingsstrategie. Om aan de macht te blijven moet ze de mensheid gemobiliseerd houden door leuzen, angsten, hoop, het beloven van een glorieuze toekomst, begeerte. Zo niet dan dreigt de ‘chaos van nu,’ zoals Hofland de situatie omschrijft. Maar die ‘chaos van nu’ is nog steeds de georganiseerde chaos waarbij de ‘elite’ de rijkdom en macht in handen heeft en de rest gehoorzaamt aan de neoliberale wetten of domweg afgeschreven wordt. Wat gebeurt er als de gevreesde ‘chaos’ uitbreekt? Dan houdt de bestaande ‘orde,’ te weten de wanorde van het neoliberale kapitalisme, op te bestaan en zal er een enorme energie vrijkomen die vernietigend is en tegelijkertijd bevrijdend. De westerse economische en politieke ‘elite’ die tot de tanden toe bewapend is en over legers beschikt en de politie, zal terugvechten. Er zullen ‘schuldigen’ aangewezen worden, dat proces is nu al begonnen. De Ander zal worden gestigmatiseerd als zijnde de vijand. Ze zijn al herkend: de allochtonen en/of de overtollige onderklasse, die nog Dikker & Platter zal worden.

    We moeten daarbij één ding absoluut niet vergeten, Auschwitz en Hiroshima zijn westerse fenomenen. Het ondenkbare bleek voor de westerse macht denkbaar. In Discourse on Colonialism waarschuwde Aimé Césaire dat de bloedbaden in het verleden

    prove that colonization, I repeat, dehumanizes even the most civilized man; that colonial activity, colonial enterprise, colonial conquest, which is based on contempt for the native and justified by that contempt, inevitably tends to change him who undertakes it; that the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal.

    Een gezonde Hollandse knaap met zijn laars op de oorlogsbuit. Het christelijke beschavingswerk verliep vlot. En de predikanten vochten weer op een ander front.

    Het is hier niet van belang dat het ouderwetse kolonialisme geëvolueerd is in het moderne imperialisme, want het psychologisch mechanisme blijft hetzelfde, zoals we konden zien in de wijze waarop de NRC en De Groene Amsterdammer ‘de topdiplomaat’ Peter van Walsum afschilderden als ‘het beste wat Nederland te bieden heeft.’  Een ander willekeurig voorbeeld is het feit dat het ‘linkse’ bestuur van het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West weigert aan het straatnaambord van premier Hendrik Colijn toe te voegen dat hij vrouwen en kinderen liet vermoorden. Als adjudant van generaal Van Heutsz pleegde hij rond 1900 in 'Ons Indiëoorlogsmisdaden. Daarover schreef de ARP-politicus Colijn aan zijn vrouw: 

    Ik heb er een vrouw gezien die, met een kind van ongeveer 1/2 jaar op den linkerarm, en een lange lans in de rechterhand op ons aanstormde. Een kogel van ons doodde moeder en kind. We mochten toen geen genade meer geven. Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en zoo dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar 't kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten. 't Was een verschrikkelijk werk,

    maar het werd wel 'met genot' uitgevoerd namens de vertegenwoordigers van de christelijke beschaving die ‘geen genade’ meer ‘mochten’ geven van de latere minister-president van het christelijke Nederland. Een saillant gegeven is dat in hetzelfde gebied van  de islamitische vrijheidsstrijders de vader van Geert Mak twee decennia na Van Heutz bloedbaden als gereformeerde ‘zendingspredikant’ zieltjes moest winnen. De koloniale strijd werd altijd al op meerdere fronten gestreden. Pas als de inheemse bevolking zich weigerde aan te passen aan de eisen van de blanke macht werd Van Heutsz, de ‘slachter van Atjeh,’ of andere oorlogsmisdadigers als Colijn, op hen losgelaten om zo nodig de ‘weerspannige’ burgerbevolking af te slachten, inclusief vrouwen, kinderen, en bejaarden. In dit verband is het interessant de recensie te lezen van Mak’s boek De eeuw van mijn vader, die in het Reformatorisch Dagblad van 29 september 1999 werd gepubliceerd en geschreven is door dr. ir. J. van der Graaf, iemand die uit hetzelfde protestants christelijk milieu komt. Hij schreef:

    Indië krijgt breed aandacht, omdat vader Mak zendingspredikant was in Medan en het gezin daar werd gedrieeëndeeld: twee kinderen in een pleeggezin in Zeist, vader bij de beruchte Birmaspoorlijn (200.000 doden), de rest van het gezin in een jappenkamp. In Birma overigens sneerde medegevangene Wim Kan, de cabaretier die later als seculiere 'dominee' het Nederlandse volk over de oudejaarsdrempel moest helpen, over ‘een vervelende koekenbakker die de bijbel als een soort dagblad beschouwt, vol van gemengd nieuws, toepasselijk op elke gebeurtenis.’
    Na de bevrijding ging de gereformeerde zendingsdominee 'om' inzake zijn visie op de onafhankelijkheid van Indië.

    Atjeh en de inheemse collaborateurs van elders die het Nederlandse Leger steunden.

    Tot op het laatst heeft Mak senior gelooft in de uitbuiting en onderdrukking van de inheemse bevolking door het kapitalistische kolonialisme. Ook hij als geschoolde blanke moet begrepen hebben dat 'one could not give up the violence without giving up the concept of colonialism as an instrument of progress.' Voor iemand die een historisch verslag wil geven van het tijdperk van zijn vader is dit gefundenes Fressen om de spanning tussen woord en daad te illustreren, in een eeuw die misschien wel de meest gewelddadige is geweest in de geschiedenis der mensheid. Wat is nu het belangrijkste beeld dat Geert Mak zijn lezers geeft over die spanning, die hypocrisie, zo men wil, van de christelijke Mak senior en van het hele Nederlandse koloniale project in Nederlands-Indië? Hoewel Indië breed aandacht [krijgt],’ is dat kennelijk vooral om het gezin Mak als slachtoffer te portretteren. De rest was niet opvallend genoeg voor lezer/recensent dr.ir. J. van der Graaf om te vermelden. Maar staat er dan geen woord over Hendrik Colijn? Jawel, namelijk de volgende anekdote:

    toen Hendrik Colijn, bij de ARP-aanhang nog meer geliefd dan Kuyper, in 1930 een eredoctoraat kreeg aan de VU, schonk hij zijn promotor –hij was zelf miljonair– twaalf flessen oude cognac.

    Dit mag dan wel een alleraardigste anekdote zijn om aan te geven wat het christendom van Hendrik Colijn in de praktijk betekende, maar een veel significanter feit, de bekentenis van Colijn aan zijn vrouw, die Mak wel vermeldt, werkt hij verder niet uit. Waarom niet? Omdat dit de geschiedschrijving à la Geert Mak is, het schampt langs de werkelijkheid, moet gezellig blijven voor de mainstream, de echte geschiedenis verkoopt niet, er moet licht aan het einde van de tunnel zijn, het grote publiek wil een happy end, of te wel ‘hoop,’ want ik kan niet zonder hoop, Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo,’ zo schreef hij mij begin 2012. Dus verkoopt de bestseller-auteur een goed in de markt liggende leugen. Het is de geschiedenis van en voor de kleinburger, die zijn hele bestaan lang schippert, een typisch Nederlandse ‘grondtrek,’ zoals Johan Huizinga schreef, een ‘grondtrek’ die ‘onheroisch is.’ De grote historicus voegde er onmiddellijk aan toe:

    Hoe kan het anders? Een staat, opgebouwd uit welvarende burgerijen van matig grote steden en uit tamelijk tevreden boerengemeenten, is geen kweekbodem voor hetgeen men het heroïsche noemt.

    Dat werd nog eens geïllustreerd tijdens een uitzending van een programma dat Leeuwarden Toen heet, en waarin op 15 april 2011 Geert Mak optrad. Mak vertelde dat zijn vader voor de Tweede Wereldoorlog gereformeerd predikant was geweest in voormalig Ons-Indie. Het verhaal was allemaal niet opzienbarend, maar wel tekenend voor het milieu waar Geert Mak uit voortkomt. Tegen het einde van de uitzending liet hij ‘het etensbakje van mijn vader in Indië,’ zien waarin ‘hij elke dag een plemp eten [kreeg],’ terwijl de predikant ‘in het Jappenkamp,’ zat. Na de oorlog kwam in huize Mak ‘de ficus van mijn moeder erin te staan. Dat zegt iets over de vrede, dat zegt iets over het vergeten, wat misschien ook maar goed is, en het is toch goed om dit niet helemaal te vergeten.’


    Ons-Indie was een paradijs voor de kaaskoppen, tot de geschiedenis het geluk kwam verstoren. 

    Het ‘etensbakje’ zal tot in alle eeuwigheid in het Historisch Centrum Leeuwarden ten toon gesteld liggenals symbool van The White Man’s Burden, het lijden van de blanke man die de ‘primitieve’ volkeren wilde verheffen door hen de richtlijnen van de blanke God bij te brengen, en vervolgens ‘in het Jappenkamp’ terechtkwam, waarbij ‘het toch goed [is] om dit niet helemaal te vergeten.’ Mak heeft gelijk, maar waarom wordt de keerzijde van die boodschap door hem bewust ‘helemaal… vergeten’ in zijn mainstream Makkiaanse geschiedschrijving? Was Mak senior alleen maar een ‘slachtoffer’ van de geschiedenis? Ik denk het niet, net zo min als een automobilist die met een snelheid van 200 kilometer uit de bocht vliegt alleen een ‘slachtoffer’ is. Mak senior en zijn blanke christelijke cultuur zijn mede-verantwoordelijk geweest voor de loop van de geschiedenis en voor een terreur-bewind op Sumatra, waar hij gestationeerd werd. Hij was alleen vanuit zijn standpunt gezien op een verkeerd moment op een verkeerde plaats, maar dat gebeurt nu eenmaal als men land aan de andere kant van de wereld bezet houdt. En het is goed om dit helemaal niet te vergeten! Als dat nu de boodschap zou zijn geweest dan had ‘het etensbakje’ van Mak senior betekenis gekregen, nu is het slechts een relikwie van een predikant die tot slachtoffer wordt verheven, en op die manier zijn historische verantwoordelijkheid ontloopt, dankzij de bestseller van zijn leugenachtige zoon. Maandag meer.


    Take up the White Man's burden--
    Send forth the best ye breed--
    Go bind your sons to exile
    To serve your captives' need;
    To wait in heavy harness,
    On fluttered folk and wild--
    Your new-caught, sullen peoples,
    Half-devil and half-child.