zaterdag 12 oktober 2013

The Totalitarian State 35


Living the Orwellian Life

Saturday, 12 October 2013 01:38By Kathleen SharpTruthout | Opinion
Dorothy Comingore.(Photo: Wikipedia)

Sixty-five years ago today, in a remote part of Great Britain, George Orwell was finishing his prescient novel, 1984. At the same moment a continent away in Hollywood, an American woman was actually living Orwell's fictional story. In the fall of 1948, actress Dorothy Comingore of Citizen Kane fame had no clue that the U.S. "thought police" was spying on her, but she could feel a shadow dogging her steps. Dorothy couldn't find a job to save her life and grew so upset about her difficulties, she wondered aloud: "If I've done something wrong, I'd like to know what it is."

It was as if the moody, random terror that Orwell had so vividly created in his manuscript had drifted across the Atlantic and slipped onto a westbound train for California. Unbeknown to Dorothy, she was being tailed by federal agents, monitored by Congressional investigators, and ranked as dangerous on a top-secret "security" list. These facts seemed more ludicrous than Orwell's parody of a "security state." But America already was constructing it.
Today, many U.S. writers, artists and activists undergo similar surreal experiences thanks to the National Security Agency (NSA). While we may think that our government's scrutiny of our private lives is somehow new and shocking, it isn't. America has a tradition of spying on its own. I realized this recently when I picked up my yellowed copy of Orwell's classic after reviewing Dorothy's private papers. I was struck by the parallels between Orwell's imagination, his real-life contemporary in America and what's happening to us today. Covert surveillance, travel restrictions, detentions, loss of work and worse. ... This is what happens to Americans who think differently than those in power.
This is what's happening now.
To understand the beauty of - and potential punishment for - independent thought, let's go to postwar Britain, a cold and dreary place. To finish his novel about "The Ministry of Truth," Orwell felt that he had to go to an even darker place. In late 1948, he lived on the Scottish isle of Jura, a remote and barren scratch of Hebridean rock. With little more than a camp bed and a table, the author used his "natural hatred of authority" to write a satirical fantasy about a totalitarian world. In it, eternal warfare is the price for a bleak prosperity. The "Party" remains in power by controlling the people. Giant telescreens scan the actions of everyone, disembodied voices deliver "newspeak" to the masses, and citizens are bombarded with nonsensical slogans such as "Freedom is Slavery" and "Ignorance is Strength." (Sound familiar?)
In 1984, the Party prohibits any display of individuality, and the worst crime is thinking for oneself. Yet, before long, two lovers, Winston Smith and Julia, begin to do just that. They try to evade the thought police by joining the underground opposition. But the Party finds them, turns one against the other, and tortures Winston until his spirit finally breaks.
When Orwell's book was published, it was called a fantasy. But it served as a warning to Americans such as Comingore. The fiery actress had become famous for starring inCitizen Kane (1941). She portrayed Susan Kane, the mistress of industrialist Charles Foster Kane, who was based on media tycoon William Randolph Hearst. She had rendered the mogul's paramour with such skill and vulnerability that she was rumored to be short-listed for an Academy Award. She already had won the hearts of millions of moviegoers, according to Variety readers' polls, and her gorgeous face graced the pages of Life, Look and dozens of other publications. In the 1940s, Dorothy was a star with a promising career, the admiration of peers, a fine marriage and two children.
The star also had acquired a powerful enemy - the 78-year-old Hearst. The media mogul so hated Dorothy's portrayal of his mistress, 44-year-old Marion Davies, that he used his chain of newspapers and radio stations to smear the young woman. Hearst's columnists Hedda Hopper and Walter Winchell publicly accused Dorothy of belonging to the "Party," in this case the Communist Party, and borrowed Orwellian "newspeak" to malign her. As it was, Dorothy never was a dues-paying "commie." But even if she had been, it was her constitutional right to be one. She did associate with screenwriters who were communists or had been at one time: Budd Schulberg (On the Waterfront), Dorothy Parker (A Star Is Born) and dear friends Cleo and Dalton Trumbo (Spartacus). These people were called to testify about their beliefs in front of America's ersatz Ministry of Truth - the House Un-American Activities Committee (HUAC). Publicly, union members and artists had to convince the HUAC that their "incorrect" affiliations and thoughts no longer existed - or if they did, they were not dangerous to the state.
Orwell would have loved the irony of it all.
U.S. political leaders at the time distrusted labor organizers and free thinkers even if those thinkers had raised money for the war and its victims, as Dorothy had. The FBI began tailing the actress. According to her files, agents reported her attending parties with Russian guests and giving speeches that, among other things, praised Soviet painters for their realism. But her biggest sins were working alongside black musician Leadbelly and singer Paul Robeson to try and desegregate USO clubs (they did), canvassing voters in Watts for state Assembly candidate Albert Dekker (who won) and trying to overturn the judicial lynching of Mexican youths in the corrupt Sleepy Lagoon Murder Trial (they succeeded).
Dorothy's triumphs embarrassed the status quo.
Agents began collecting all of Dorothy's stage names, addresses and names of relatives and traveling companions. Officials tapped her telephone, opened her mail, and went so far as to ransack her tiny apartment. By then the actress was blacklisted and divorced, struggling to raise her children. It's no wonder she descended into depression, alcoholism and a few nervous breakdowns.
Still, the FBI didn't let up. Director J. Edgar Hoover had added Dorothy to his secret expansive "Security Index." He'd devised a system of writing the names of "subversive" citizens on white index cards and ranking them according to how far that person's beliefs strayed from what Hoover considered acceptable. It was easy to get on the list; it was impossible to get off. Dorothy was ranked a "Category C" danger, which meant that in the event of war she could be hauled off to an interment camp. As absurd as that sounds, the U.S. in mid-1950 was fighting the Korean War and, under Hoover's plan, Dorothy and some 12,000 other "potentially dangerous" dissidents were about to be arrested and detained in prison camps. Fortunately, President Harry Truman considered the plan unconstitutional and vetoed it.
But instead of learning from our old, cold mistakes, the U.S. is now repeating them. In fact, we're expanding the old surveillance and intimidation tactics, only we're using far more sophisticated digital tools. NSA agents can access our personal bank codes, voter registration rolls, property records, tax history, GPS coordinates, Facebook profiles and Twitter threads.
The alleged purpose of this giant stakeout is not to stamp out "communism" but to quash "terrorism." But these efforts edge perilously close to punishing "thought crimes," too. The only difference is that, unlike Orwell's telescreens or Hoover's binoculars, individuals (not the Party) pay for the new spy tools by purchasing big-screen computers, private smartphones and the latest high-tech gadget.
Of course, we wouldn't know any of this without the painstaking work of documentary filmmaker Laura Poitras, American journalist Glenn Greenwald and their source Edward Snowden. Poitras is no stranger to heavy surveillance. She has been harassed by the United States ever since she began filming My Country, My Country, which documents the abuse of American power in Iraq. In 2006, her government began marking her flight tickets with "SSSS" - Secondary Security Screening Selection. This designation is just as mysterious as Dorothy's Category C was 65 years ago, but it too means that Poitras faces extra scrutiny. Authorities have seized her private work papers, her computers, cellphones and other equipment, sometimes for weeks at time. They've detained her for hours, interrogating her without specifying why. Poitras has written to members of Congress and submitted multiple Freedom of Information Act requests. But she has never received an explanation as to why she is being hounded.
As Poitras told Salon and The New York Times Magazine, she no longer feels safe in her own country. Incredible as it seems, the woman now lives in Berlin.
Greenwald, too, has long chronicled how the United States has abused its powers and eroded our freedoms; naturally, his views have made him unpopular with US institutions. The author has been smeared as a "communist terrorist," and legislators from both political parties have said he should be prosecuted for revealing our domestic spy program. His past has been dredged up, including his work in defense of the First Amendment rights of neo-Nazis, his work at a gay adult film company (critiques of Greenwld often are drenched in homophobia) and recent financial problems. To stay ahead of spymasters, Greenwald has used encryption software, prepaid phones and track-blockers. But that hasn't gone far enough. Greenwald's spouse recently was detained for nine hours by authorities; officials seized documents he was carrying for Greenwalkd then denied him counsel.
At least Greenwald and Poitras have the protection of shield laws and public notoriety. Unfortunately, ordinary citizens do not. Lately, officials have been detaining a string of women for mysterious reasons. Clay Nikiforuk was stopped for carrying a stash of condoms. Sarah Abdurrahman, a producer for On the Media, was detained by U.S. officials on her way home from Canada. They eventually let Sarah go but never explained why they had detained her. And then there's Michigan resident Mary Scott. She said she received threatening e-mails and was tailed by detectives after she blew the whistle on a health-care company.
The company was fined millions of dollars. Then the government began harassing the whistleblower. Mary and her daughter were placed on a TSA watch list; they've been pulled out of airline boarding lines and detained. According to court documents, Mary also has been denied some basic legal remedies. In fact, when a judge in North Carolina heard about the actions that the U.S. government and company had taken against Mary and her family, he was shocked. The official retaliations, he said, "violate everything related to American jurisprudence."
Yet, this happens increasingly in a country where power has grown more secretive and unaccountable in the past 13 years. Americans cherish their basic rights such as privacy, equality and free expression. Yet the fact that those rights are no longer guaranteed to all is a sign of how far we've fallen.
All of which brings us back to Orwell. He didn't think much of the king and queen. But he loved his country and its working people. He was a socialist but in a pragmatic way, hoping that the conditions of the poor and powerless would be improved. But most importantly, he opposed abstractions of every kind: fascism, Communism and nationalism. He recognized that Americanism was a term that easily could be exploited for totalitarian ends.
How right he was.


KATHLEEN SHARP

Sharp is an award-winning reporter and author. AudioGo has just released her biography Mr. & Mrs. Hollywood: Edie and Lew Wasserman and Their Entertainment Empire.

Glenn Greenwald 15


comments_image 21 COMMENTS

Obama's Attacks on Journalists are Worst Since Nixon

The Committee to Protect Journalists issues a scathing report on Obama administration.
Photo Credit: AFP

It's hardly news that the Obama administration is intensely and, in many respects, unprecedentedly hostile toward the news-gathering process. Even the most Obama-friendly journals have warned of what they call"Obama's war on whistleblowers". James Goodale, the former general counsel of the New York Times during its epic fights with the Nixon administration, recently observed that "President Obama wants to criminalize the reporting of national security information" and added: "President Obama will surely pass President Richard Nixon as the worst president ever on issues of national security and press freedom."
Still, a new report released today by the highly respected Committee to Protect Journalists - its first-ever on press freedoms in the US - powerfully underscores just how extreme is the threat to press freedom posed by this administration. Written by former Washington Post executive editor Leonard Downie, Jr., the report offers a comprehensive survey of the multiple ways that the Obama presidency has ushered in a paralyzing climate of fear for journalists and sources alike, one that severely threatens the news-gathering process.
The first sentence: "In the Obama administration's Washington, government officials are increasingly afraid to talk to the press." Among the most shameful aspects of the Obama record:
Six government employees, plus two contractors including Edward Snowden, have been subjects of felony criminal prosecutions since 2009 under the 1917 Espionage Act, accused of leaking classified information to the press—compared with a total of three such prosecutions in all previous U.S. administrations. Still more criminal investigations into leaks are under way. Reporters' phone logs and e-mails were secretly subpoenaed and seized by the Justice Department in two of the investigations, and a Fox News reporter was accused in an affidavit for one of those subpoenas of being 'an aider, abettor and/or conspirator' of an indicted leak defendant, exposing him to possible prosecution for doing his job as a journalist. In another leak case, a New York Times reporter has been ordered to testify against a defendant or go to jail."
It goes on to detail how NSA revelations have made journalists and source petrified even to speak with one another for fear they are being surveilled:

'I worry now about calling somebody because the contact can be found out through a check of phone records or e-mails,' said veteran national security journalist R. Jeffrey Smith of the Center for Public Integrity, an influential nonprofit government accountability news organization in Washington. 'It leaves a digital trail that makes it easier for the government to monitor those contacts,' he said."
It quotes New York Times national security reporter Scott Shane as saying that sources are "scared to death." It quotes New York Times reporter David Sanger as saying that "this is the most closed, control freak administration I've ever covered." And it notes that New York Times public editor Margaret Sullivan previously wrote that "it's turning out to be the administration of unprecedented secrecy and unprecedented attacks on a free press."
Based on all this, Downie himself concludes:
The administration's war on leaks and other efforts to control information are the most aggressive I've seen since the Nixon administration, when I was one of the editors involved in The Washington Post's investigation of Watergate. The 30 experienced Washington journalists at a variety of news organizations whom I interviewed for this report could not remember any precedent."
And this pernicious dynamic extends far beyond national security: "Ellen Weiss, Washington bureau chief for E.W. Scripps newspapers and stations, said 'the Obama administration is far worse than the Bush administration' in trying to thwart accountability reporting about government agencies." It identifies at least a dozen other long-time journalists making similar observations.
The report ends by noting the glaring irony that Obama aggressively campaigned on a pledge to usher in The Most Transparent Administration Ever™. Instead, as the New Yorker's investigative reporter Jane Mayer recently said about the Obama administration's attacks: "It's a huge impediment to reporting, and so chilling isn't quite strong enough, it's more like freezing the whole process into a standstill."
Back in 2006, back when Iwas writing frequently about the Bush administration's attacks on press freedom, the focus was on mere threats to take some of these actions, and that caused severe anger from vocal progressives. Now, as this new report documents, we have moved well beyond the realm of mere threats into undeniable reality, and the silence is as deafening as the danger is pronounced.
Related matter
Along with David Miranda, I testified yesterday before a Committee of the Brazilian Senate investigating NSA spying, and beyond our latest revelations about economic spying aimed at Brazil, one of the issues discussed was the war on press freedoms being waged by the US and UK governments to prevent reporting of these stories. The Guardian, via Reuters, has a two-minute videowith an excerpt of my testimony on that issue.
UPDATE
Edward Snowden was awarded this year's Sam Adams Whistleblower Award, and several of his fellow heroic whistleblowers - including Thomas Drake, Jesselyn Radack and Coleen Rowley - traveled to Moscow to present it to him. An excellent photo of that event is here.

Save Pagan Island

care2 petitionsite actionAlert
action alert!
Pagan Island is home to an incredibly diverse population of plants and wildlife. But now, military exercises by the United States could destroy it forever.
Please sign the petition today!
Save Pagan Island and Its Inhabitants!
take action
please share
it helps!
share on facebook   share on twitter   share via email
Dear stan,

Pagan Island has been called the "crown jewel" of the Marianas Islands. It's one of the most biographically and geographically diverse islands in the archipelago, and it's home to a number of species that aren't found anywhere else in the world. Now, the U.S. military wants to leave this stunning landscape a smoking ruin.

The United States military plans to occupy all of Pagan Island for live-fire training exercises, including bombings. This doesn't just ignore the rights of indigenous Pagan Islanders. It could also disturb the ecologically valuable topsoil, increase the chances for summer fires, erode or destroy the coral reefs surrounding the island, and taint the entire island with toxins for decades.

And Pagan Island's thousands of flora and fauna, including its rare birds, bats, and insects, could be killed off forever.

We can't allow the U.S. military to devastate the lives of generations of people, plants and animals for the sake of target practice. Please ask them to spare Pagan Island from destruction!

care2Thank you for taking action,

Kathleen
Care2 and ThePetitionSite Team
 

De Mainstream Pers 47



De nieuwe rijken en de nieuwe autoriteiten, afkomstig uit een kleinburgerlijk milieu, gingen met de vernieuwingen van de  jaren zestig en zeventig aan de haal.


Het is belangrijk te weten dat in de expansionistische VS de enige twee presidenten in de twintigste eeuw die het kapitalisme enigszins aan banden wisten te leggen de Roosevelt’s waren. De reden was dat beiden uit een schatrijke familie kwamen, die ook nog eens aan elkaar gelieerd waren, en dus voor de financiering van hun verkiezing niet afhankelijk waren van plutocraten. Hetzelfde fenomeen speelde zich af bij mijn generatiegenoten in Nederland, maar dan net andersom. De vernieuwingen in de jaren zestig en zeventig waren het product van jonge mensen uit met name kleinburgerlijke milieus die hun kans grepen om het regentendom te verdrijven. Het probleem was alleen dat toen ze eenmaal zelf de vacante posten in de instituten innamen ze hun kleinburgerlijke opvattingen meenamen. Opgegroeid in het milieu van de lagere middenklasse, van dominees tot kruideniers, waren ze gevoelsmatig en geestelijk niet in staat om de economische macht aan banden te leggen, waardoor ze niet verder kwamen dan een vergeefse poging het kapitalisme een menselijk gezicht te geven, tot eind jaren tachtig van de vorige eeuw de PVDA-voorman Wim Kok afscheid van het socialisme nam door mede te delen dat 'e
r is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.' Zoals altijd bij de strijd om de macht komen de meest machtsbelusten het snelst bovendrijven, degenen met de minste scrupules en cultuur, en uitgerust met een meedogenloze doelgerichtheid, lui die door Giuseppe Tomasi in zijn roman De tijgerkat werden beschreven als een ‘hoopje sluwheid, slecht gesneden kleren’ en niet te vergeten een forse dosis ‘onwetendheid.’  

Maar ook de nieuwe rijken blijven direct afhankelijk van de grillen van hun onderdanen, en dus ‘blijft [alles] zoals het is. Zoals het eigenlijk is: slechts een geleidelijke vervanging van de ene stand door de andere.’ En inderdaad, ‘Er zou van alles gebeuren, maar het zou allemaal komedie zijn, een luidruchtige, romantische komedie met hier en daar een bloedspat op een clownspak,’ precies zoals Giuseppe Tomasi di Lampedusa de uiterlijk schijn op het Sicilie van 1860 beschreef. Zoals we nu kunnen zien hebben de naar revolutie lonkende kleinburgers van de jaren zestig en zeventig de macht nooit weten te democratiseren. Integendeel zelf, ze hebben de repressieve macht van de staat uitgebreid en tegelijkertijd de economische macht de controle over de staat gegeven. In ruil voor enig aanzien en een aantrekkelijk inkomen. Dat weten ze maar al te goed. Vandaar dat bestsellerauteur Mak nu flirt met een revolutie tegen wat hij noemt het ‘grootkapitaal,’ waarik nooit zo in [heb] geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!En omdat ‘je’ er ‘niks tegen kunt doen,’ kroop Mak vervolgens weer snel in zijn schulp. Je bijt de hand niet die je voedt. Dus droomt de kleinburger verder en laat hij zijn mainstream publiek weten dat waar

ik het meest naar verlang de ontregelende romans [zijn] die zullen komen, en die de geest van dit tijdvak genadeloos op de korrel zullen nemen. ‘Maar ik, die in mijn bundel woon, snak naar het riool der revolutie,’ dichtte Lucebert een halve eeuw geleden, maar het lijkt vandaag. Fictie die verontrust in plaats van orde schept – en wat is daaraan een schreeuwende behoefte. 

Gezeten op het pluche en dodelijk verveelt ‘verlangt’ de gezeten orde ‘het meest’ naar ‘fictie,’ let wel 'fictie' (!) ‘die verontrust in plaats van orde schept.’  Het 'orde'  scheppen moet worden overgelaten aan ‘Brussel’ omdat ‘zonder Brussel’ Mak's voormalige woonplaats ‘Jorwerd’ niet kan bestaan.  En zo verwerft het vlees geworden poldermodel zijn grote aanzien en vorstelijk inkomen. Is ‘De tijgerkat’ een ‘ontregelende roman’? Jazeker, maar niet voor de Makkianen die er een bevestiging in zullen lezen van de natuurlijke ‘orde.’ Maar voor de anderen, de mensen van de geest, is Lampedusa’s meesterwerk wel degelijk ‘ontregelend’ en vooral ook ‘verontrustend,’ omdat het laat zien hoe de macht nooit van karakter kan veranderen, en dat de mens daarom de macht zoveel mogelijk aan banden moet leggen. Niet voor niets was het een aristocraat die op het hoogtepunt van het Britse imperium verklaarde dat ‘Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely.’ Maar Lord Acton was in de negentiende eeuw niet de eerste die dit uit eigen ervaring concludeerde.

William Pitt the Elder, Earl of Chatham and British Prime Minister from 1766 to 1778, said something similar in a speech to the UK House of Lords in 1770:
‘Unlimited power is apt to corrupt the minds of those who possess it.’
Acton is likely to have taken his lead from the writings of the French republican poet and politician, again a generously titled individual - Alphonse Marie Louis de Prat de Lamartine. An English translation of Lamartine's essay France and England: a Vision of the Future was published in London in 1848 and included this text:
It is not only the slave or serf who is ameliorated in becoming free... the master himself did not gain less in every point of view... for absolute power corrupts the best natures.


Mak’s propaganda voor het bureaucratische neoliberale bolwerk ‘Brussel’ is ronduit verwerpelijk. Tussen de macht en de machtelozen  zal er nooit een evenwichtige ‘balans’ kunnen bestaan. En hoe geconcentreerder de macht is des te minder democratisch het bestel kan zijn. Vandaar dat de ‘gatekeepers’ van de macht, onze opiniemakers, onmisbaar zijn om dit besef zo lang mogelijk te verdoezelen. Dat lukt steeds minder goed als gevolg van de voortdurende economische crisis. De Amerikaanse hoogleraar sociologie schrijft in Global Rebellion: The Coming Chaos daarover:

the neo-liberal model has also resulted in an unprecedented worldwide polarization. Fierce social and class struggles worldwide were able in the 20th century to impose a measure of social control over capital. Popular classes, to varying degrees, were able to force the system to link what we call social reproduction to capital accumulation. What has taken place through globalisation is the severing of the logic of accumulation from that of social reproduction, resulting in an unprecedented growth of social inequality and intensified crises of survival for billions of people around the world.

De armoede neemt nu ook toe in de metropolen van het neoliberale imperium, zelfs de middenklasse in het belangrijkste bolwerk van het kapitalisme, de VS, is de dupe geworden van dit neoliberalisme, zoals ondermeer de Amerikaanse emeritus hoogleraar Cliff DuRand in mei 2013 vaststelde toen hij schreef dat

The American Dream of upward mobility is dead, thanks to the neoliberal ministrations of capital and government. But a new dream could rise from the mess left by globalization, off-shoring and austerity.

The continuation of the economic crisis of 2008 up to the present has driven home a social trend that has been evident since the late 1970s, the decline of what is usually called ‘the middle class’ and the accompanying American Dream.

Inmiddels is de sociale mobiliteit in Europa hoger dan in de VS, met zijn verheerlijking van het individualisme en de vrije markt-ideologie. Professor Robinson:

The pauperising effects unleashed by globalisation have generated social conflicts and political crises that the system is now finding it more and more difficult to contain. The slogan ‘we are the 99 per cent’ grows out of the reality that global inequalities and pauperisation have intensified enormously since capitalist globalisation took off in the 1980s. Broad swaths of humanity have experienced absolute downward mobility in recent decades. Even the IMF was forced to admit in a 2000 report that ‘in recent decades, nearly one-fifth of the world’s population has regressed. This is arguably one of the greatest economic failures of the 20th century’.
Global social polarisation intensifies the chronic problem of over-accumulation. This refers to the concentration of wealth in fewer and fewer hands, so that the global market is unable to absorb world output and the system stagnates. Transnational capitalists find it more and more difficult to unload their bloated and expanding mass of surplus - they can’t find outlets to invest their money in order to generate new profits; hence the system enters into recession or worse. In recent years, the Transnational Capitalist Class has turned to militarised accumulation, to wild financial speculation, and to the raiding of sacking of public finance to sustain profit-making in the face of over-accumulation.


Martin Sommer. Volkskrant. 'Mijn vrouw zei van de week, heb je nou ook al verstand van gas? Nee hoor. Maar het lijkt me niet goed dat in Nederland rondom schaliegas dezelfde religieuze discussie ontstaat als destijds over kernenergie.'


Uitgaande van deze werkelijkheid zal ieder zinnig mens begrijpen waarom het belang van mainstream-opiniemakers voor de economische macht en de van die macht afhankelijke politici toeneemt. Zij moeten een bankroet beleid aan het grote publiek verkopen. De Makkianen zijn absoluut onmisbaar voor het voortbestaan van het neoliberalisme. Een goed voorbeeld hiervan is het werk van Martin Sommer, voor de macht een journalist van gewicht, zo mag worden aangenomen gezien het feit dat

Martin Sommer, politiek verslaggever en columnist voor de Volkskrant, de Anne Vondelingprijs 2010 [heeft] gewonnen. De jury, onder voorzitterschap van de Nijmeegse burgemeester Thom de Graaf, kent Sommer de prijs toe voor zijn columns die hij sinds 2010 elke zaterdag schrijft op de opiniepagina's.
Volgens een bericht  in de Volkskrant
is hij [daarmee] in korte tijd uitgegroeid tot een 'gezaghebbende stem in politiek Den Haag', aldus het juryrapport. 'Zijn grote belezenheid stelt hem in staat om zijn onderwerpen in een bredere context te plaatsen, inclusief internationale vergelijkingen. Daarbij blijft zijn proza toegankelijk, origineel en humoristisch.'

De Anne Vondelingprijs wordt sinds 1980 uitgereikt aan politieke verslaggevers die zich met een kritische blik onderscheiden op het Binnenhof. De prijs werd ingesteld door toenmalig PvdA-voorman Den Uyl en bestaat uit een beeldje van Anne Vondeling en een bedrag van 2500 euro.

Dit lijkt allemaal niet gering, tot men Sommer’s stukjes leest, die, zo blijkt al snel, een schoolvoorbeeld zijn van neoliberale propaganda:

'Het gaat er kennelijk om dat de overheid jouw sores betaalt.' […] Volgens columnist Martin Sommer is de participatiesamenleving die premier Rutte voor ogen heeft nog heel ver weg. Niet een helpende hand, maar het eigen belang lijkt de boventoon te voeren. Waarom? 'Het gelijkheidsideaal baart automatisch meer vraag naar gelijkheid. Er is per definitie altijd een achtergestelde groep, en daarna is er altijd wel weer een politicus die zich daarover ontfermt.'

We hebben hier te maken met een fervent aanhanger van het huidige politieke beleid waarbij de ‘verzorgingsstaat’ wordt vervangen door een ‘participatiesamenleving,’ waarbij de spelregels voor het participeren worden bepaald door een elite van CEO’s, bankiers, en beursspeculanten die verantwoordelijk zijn voor zowel de kredietcrisis van 2008 als de huidige economische crisis. Opmerkelijker misschien nog is de onbeschaamde onnozelheid waarmee dit soort opiniemakers tegenwoordig te werk kunnen gaan. Ik geef een Makkiaans voorbeeld:

Denken over (gas) revolutie
MARTIN SOMMER − 09/02/13, 00:00
Goedkoop schaliegas komt eraan en zal de hele groene industrie wegvagen…

Het schijnt dat er nogal wat milieubezwaren tegen fracking zijn, ofschoon de prestigieuze Royal Society onlangs zei dat winning redelijk veilig is. Hoe dat zij, gezien de belangen en de kansen zal ook Europa eraan geloven. Polen is bezig met schaliegas winnen, Oekraïne gaat volle kracht vooruit. In Engeland wordt al geboord en Frankrijk lijkt na een snel nee nu aarzelende stappen te zetten.

Mijn vrouw zei van de week, heb je nou ook al verstand van gas? Nee hoor. Maar het lijkt me niet goed dat in Nederland rondom schaliegas dezelfde religieuze discussie ontstaat als destijds over kernenergie. Het mag niet, punt uit. Liesbeth van Tongeren van GroenLinks heeft haar banvloek al uitgesproken. Voor de rest koersen we op 16 procent duurzaam in 2020 want dat staat in het regeerakkoord. Maar het is toch niet verboden om na te denken?

Wat staat hier nu eigenlijk? Wel onder andere dit:

Mijn vrouw zei van de week, heb je nou ook al verstand van gas? Nee hoor. Maar het lijkt me niet goed dat in Nederland rondom schaliegas dezelfde religieuze discussie ontstaat als destijds over kernenergie.

Met andere woorden: deze gelauwerde politiek journalist die

in korte tijd [is] uitgegroeid tot een 'gezaghebbende stem in politiek Den Haag'

en die, volgens eigen zeggen, geen ‘verstand’ heeft van ‘gas,’ laat staan van ‘schaliegas,’  heeft desalniettemin een uitgesproken mening, namelijk dat over dit onderwerp zeker geen democratische ‘discussie’ moet ontstaan ‘als destijd over kernenergie,’ een discussie die Sommer heeft ervaren als ‘religieus,’ wat meer over hem zegt dan over ‘kernenergie,’ zoals we na de rampen van Three Mile Island, Tsjernobyl en onlangs Fukushima weten. Fukushima Radiation Now A Global Disaster: Japan Finally Asks World For Help, Two Years Too Late,’ berichtte de International Business Times 7 oktober 2013. Desondanks waarschuwt de ‘gezaghebbende stem in politiek Den Haag’ ervoor dat in Nederland absoluut geen ‘religieuze discussie ontstaat [rondom schaliegas].’ Hoe komt het dat deze journalist, die zich als een malloot opstelt, een prijs krijgt? Hij manifesteert zich als een reactionaire praatjesmaker, een poseur gehandicapt door een gebrekkige schrijfstijl, die zich afvraagt 'Maar het is toch niet verboden om na te denken?' zonder te beseffen dat een journalist die werkelijk nadenkt nooit een oordeel over een bepaald onderwerp zal verspreiden, voordat hij zich geinformeerd heeft. Maar nadenken doet Sommer niet, terwijl het 'toch niet verboden' is, zoals hij zelf opmerkt. Zonder enige schroom koketteert Sommer met zijn eigen onwetendheid. Begin oktober 2013 werd het volgende bekend:


Topman Shell heeft spijt van schaliegas

Vertrekkend topman Peter Voser waarschuwt voor optimisme over opbrengsten schaliegas wereldwijd ... Voser: Shell-focus op Amerikaans schaliegas 'mijn grootste fout' [...] Volgens the Financial Times heeft Shell tot op heden zeker 24 miljard dollar geïnvesteerd in de exploratie van zogenoemde 'onconventionele' olie- en gasbronnen. De investering hebben tot            nog toe echter weinig opgeleverd. 



Ondanks zijn vaak reactionaire dwaasheden meende een mainstream jury uit de polder kennelijk dat als iemand voor de Volkskrant schrijft, hij een ‘gezaghebbende stem in politiek Den Haag’ moet hebben. Of misschien zijn onze politici nog onnozeler dan Sommer. Wie bepaalt overigens of hij erudiet is? De kennelijk al even gezaghebbende ‘jury.’ Op grond waarvan zijn ze tot dit oordeel gekomen? Wie zal het zeggen. Zo werkt nu eenmaal het poldermodel, met zijn, door de historicus Johan Huizinga zo scherp geformuleerde, hypocrisie en farizeïsme’ die ‘hier individu en gemeenschap [belagen]!' 

De waardering van de ‘jury’ zegt dus helemaal niets over de vermeende ‘grote belezenheid’ van Sommer, maar alles over het niveau van de huidige generatie politici rond dat pleintje in Den Haag. Omdat er geen intellectuele traditie bestaat in Nederland en iedereen elkaar hier napraat en elkaar prijst, is het niveau naar een lachwekkend laag niveau gedaald. Vandaar dat de één kan beweren dat het Westen ‘vredestichtend’ is, de ander dat de VS ‘decennialang als ordewaker en politieagent’ heeft gefungeerd, Paul Brill, de pro-Israel opiniemaker van de Volkskrant, dat  De critici van Israel al lang de overhand [hebben]. De Palestijnse zaak komt in de media ruimschoots aan bod... De Palestijnse kant van de zaak wordt stukken uitgebreider belicht,’ en weer een andere mainstream propagandist dat de klimaatverandering ‘eigenlijk wel mee [lijkt] te vallen.’

Het gevolg is dat onder het grote publiek de geloofwaardigheid van de Nederlandse journalisten bijna even laag is als die van politici. Het neoliberale kapitalisme is steeds moeilijker te verkopen. De Britse econoom Harry Shutt stelde in zijn boek The Trouble with Capitalism dat één van de meest frappante kenmerken van de huidige economische crisis is

the uniformly superficial nature of the analysis of its causes presented by mainstream observers, whether government officials, academics or business representatives. This applies very much to journalists too, not least the liberal media.

Shutt, die lang voordat de mainstream-journalisten tot hun grote schrik plotseling overvallen werden door de kredietcrisis,  voegt hieraan toe:

Thus it is commonly stated that the crisis was caused by a combination of imprudent investment by bankers and others… and unduly lax official regulation and supervision of markets. Yet the obvious question begged by such explanations – of how or why such a dysfunctional  climate came to be created – is never addressed in any serious fashion.

De auteur van verschillende boeken over de werking van het neoliberale kapitalisme vat in The Trouble with Capitalism een en ander samen met de volgende onontkoombare conclusie dat

The crisis was the product of a conscious process of facilitating ever greater risks of massive systemic failure.

De crisis is inherent aan het neoliberale capitalism, zit in het systeem ingebakken en zal, als niets verandert, binnen afzienbare tijd tot een nog grotere crash leiden. De mainstream journalist die dit vandaag de dag gedocumenteerd aan zijn publiek zou voorleggen, als het uberhaupt langs de eindredactie komt, heeft zijn eigen doodvonnis getekend. Dat wil zeggen: hij kan een carriere in de journalistiek vergeten, tenzij hij belooft dit soort grappen niet meer uit te halen. Maar zover komt het zelden. Zoals Vrij Nederland-hoofdredacteur Frits van Exter uit eigen jarenlange ervaring erkende, werkt de zelfcensuur bij de mainstream pers namelijk niet eens bewust, maar via ‘reflexen,’ dus via ‘reflexen’ waarin ‘je geconditioneerd [bent].' Dit slag ‘journalisten’ hoeft zichzelf helemaal niet te forceren, zelfcensuur is voor hen net zo normaal als ademen. Ze beschouwen het ook niet als zelfcensuur, maar als de normale gang van zaken, gelijk een natuurwet. En zo kijken de commerciele massamedia ook naar de economische macht. Een voorbeeld:

Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.
Geert Mak in Humo. 21 augustus 2012

Hoe ‘lekker upbeat’ is Thomas Friedman, de bekendste en best betaalde Amerikaanse columnist van de New York Times? Laten we hem allereerst zelf kort aan het woord:

Sooner or later, Mr. Bush argued, sanctions would force Mr. Hussein's generals to bring him down, and then Washington would have the best of all worlds: an iron-fisted Iraqi junta without Saddam Hussein.

En:

The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
A Manifesto for the Fast World’. New York Times. March 28, 1999.

En:

The historical debate is over. The answer is free-market capitalism.
The Lexus and the Olive Tree: Understanding Globalization.  May 2, 2000.

 En:

We needed to go over there, basically, and take out a very big stick right in the heart of that world and burst that bubble.… What they [Muslims] needed to see was American boys and girls going house to house from Basra to Baghdad and basically saying ‘Which part of this sentence don't you understand? You don't think we care about our open society? You think this bubble fantasy, we're just going to let it grow? Well, suck on this!’ That, Charlie, is what this war was about. We could have hit Saudi Arabia! It was part of that bubble. We could have hit Pakistan. We hit Iraq because we could.
Charlie Rose (30 May 2003).

En tenslotte, een uitsmijter, die ook Martin Sommer met zijn rechts extremistische opvattingen zal bevallen:

I was speaking out in Minnesota — my hometown, in fact — and a guy stood up in the audience, said, ‘Mr. Friedman, is there any free trade agreement you’d oppose?’ I said, ‘No, absolutely not.’ I said, ‘You know what, sir? I wrote a column supporting the CAFTA, the Caribbean Free Trade initiative. I didn’t even know what was in it. I just knew two words: free trade.’
Meet the Press (23 July 2006), referring to the Central American Free Trade Agreement.

Dit agressieve mens- en wereldbeeld vindt de mainstreamer Geert Mak ‘lekker upbeat,’ met andere woorden: ‘optimistic, happy, cheerful.’ Het is ‘lekker optimistisch’ om een land plat te bombarderen, vrouwen en kinderen gruwelijk te laten lijden, zoals ik in 1995 in Irak zag. Mak’s ‘upbeat’ voorstelling van zaken is misdadig, iets zinnigers valt er niet over op te merken.