We've arranged a global civilization in which most crucial elements profoundly depend on science and technology. We have also arranged things so that almost no one understands science and technology. This is a prescription for disaster. We might get away with it for a while, but sooner or later this combustible mixture of ignorance and power is going to blow up in our faces.
Carl Sagan. The Demon-Haunted World: Science as a Candle in the Dark. 1995
When we talk about the novel we have to consider the culture in which it operates. Everything in the culture argues against the novel, particularly the novel that tries to be equal to the complexities and excesses of the culture. This is why books such as JR and Harlot’s Ghost and Gravity’s Rainbow and The Public Burning are important—to name just four. They offer many pleasures without making concessions to the middle-range reader, and they absorb and incorporate the culture, instead of catering to it. And there’s the work of Robert Stone and Joan Didion, who are both writers of conscience and painstaking workers of the sentence and paragraph. I don’t want to list names because lists are a form of cultural hysteria, but I have to mention Blood Meridian for its beauty and its honor. These books and writers show us that the novel is still spacious enough and brave enough to encompass enormous areas of experience. We have a rich literature. But sometimes it’s a literature too ready to be neutralized, to be incorporated into the ambient noise. This is why we need the writer in opposition, the novelist who writes against power, who writes against the corporation or the state or the whole apparatus of assimilation. We’re all one beat away from becoming elevator music.
Don DeLillo. Paris Review. 2014
Kijk, er is iets heel geks gebeurt. In Europa waren we zo bezig met die soft power en op een andere manier een internationale orde te scheppen, en Europa is daar heel succesvol in geweest. Alleen Poetin doet dat weer op een negentiende eeuwse manier. Het is een andere manier van denken die hij ineens weer de Europeanen door de strot douwt. Wij moeten er wel op voorbereid zijn dat her en der de negentiende eeuw ook nog heerst. Dus defensie kun je niet helemáál afbreken.
Geert Mak. Eén op Eén. 5 mei 2014
Dit zijn twee tegenover elkaar staande werelden: de realiteit van de Amerikaanse fictie-auteur Don DeLillo en de werkelijkheid van de Nederlandse journalist Geert Mak. Eerst genoemde doet geen 'concessies aan de doorsnee lezer,' net als elke andere serieuze auteur 'absorbeert en incorporeert' hij 'the culture, instead of catering to it.' De literatuur is het gesprek met jezelf. Daarentegen is de journalistiek een toespraak tot anderen. Het gevolg is een vertekening die inherent is aan de journalistiek. Het enige dat een journalist kan doen om te voorkomen dat zijn werk een leugen wordt, is, net als een auteur, zo eerlijk mogelijk te zijn tegenover allereerst zichzelf. Maar omdat de massamedia en de bestseller-journalist een zo groot mogelijk publiek willen bereiken zijn ze gedwongen 'concessies' te doen 'aan het doorsnee' publiek, en dienen ze aan 'catering' te doen. Het problematische is nu dat door de de alomtegenwoordige journalistiek de moderne mens een verpolitiekt, simplistisch mens- en wereldbeeld heeft gekregen dat geen ruimte biedt voor het subtiele, het raadselachtige, het complexe. De Amerikaanse kosmoloog Carl Sagan had gelijk: 'We might get away with it for a while, but sooner or later this combustible mixture of ignorance and power is going to blow up in our faces.' Wat we vandaag de dag overal in het publieke domein zien is die levensgevaarlijke combinatie van 'onwetendheid en macht,' kenmerkend voor leuzen als 'Geen Jorwert zonder Brussel.' Ik kan duizenden voorbeelden van de heersende absurditeit geven, maar ik kom juist op deze dwaasheid terug, omdat ze uit mijn eigen directe omgeving stamt, het milieu waarin ik een werkzaam leven lang actief ben geweest. Ziedaar, het neoliberale 'Brussel' als eindpunt van de evolutie, dat de huidige zingeving van het leven determineert. Mak's voormalige woonplaats 'Jorwert' kan niet langer meer zonder die ééndimensionale bureaucratische macht existeren. Een schraler en ziellozer denkbeeld is mijns inziens ondenkbaar, en ook dáárom moet ik mijn houding er tegenover bepalen. De corrupte macht dwingt me mijn plaats te zoeken, me uit te spreken, allereerst tegenover mezelf. Wat is voor mij van waarde? Wat is mijn werkelijkheid? Daarbij geldt boven alles dat
we need the writer in opposition, the novelist who writes against power, who writes against the corporation or the state or the whole apparatus of assimilation,
want temidden van alle journalistieke propaganda van de Makkianen 'we’re all one beat away from becoming elevator music.' Voor Mak mag gelden dat hij niet zonder 'Brussel' kan, maar dan een 'Brussel,' waarin mensen zoals ik niet opgenomen willen en kunnen worden in 'the whole apparatus of assimilation.'
Ik stel u twee kunstenaars voor: Adam Broomberg en Oliver Chanarin:
Adam Broomberg & Oliver Chanarin are artists living and working in London. Together they have had numerous international exhibitions including The Museum of Modern Art, Tate Galleries, Apexart, The Gwagnju Biennale, the Stedelijk Museum, the International Center of Photography, KW Institute for Contemporary Art, The Photographers Gallery and Mathaf Arab Museum of Modern Art. Broomberg & Chanarin are Visiting Fellows at the University of the Arts London. Their work is represented in major public and private collections including Tate Modern, The Museum of Modern Art, the Stedelijk Museum, Victoria and Albert Museum, Musee de l’Elysee, The International Center of Photography, and the Art Gallery of Ontario. In 2013 they were awarded the Deutsche Börse Photography Prize for War Primer 2, and most recently they were awarded the ICP Infinity Award 2014 for their publication, Holy Bible.
De Duitse schrijver en fotograaf Jörg Colberg interviewde Adam Broomberg en Oliver Chanarin. Hij vroeg ze: 'Important events such as wars or disasters need to be witnessed and documented or reported. How can this work, though, in a world where the news and media in general have become so heavily commercialized and where, I think as a consequence, the general trust in images in the news has been diminished?'
Broomberg en Chanarin:
The civilian journalist, anyone armed with a mobile phone is now a potential witness. Did you know that Associated Press now have more people scouring social media then they have professional photographers in the field looking for ‘evidence’? The playing field is now wide open, and hopefully with more and more people feeling the need to blow the whistle the more we’ll know about the dark workings of the state.
Het Israelische Chicago. 'And it is here, in this parallel world, that the occupation of the Palestinian territories is played out by generations of Israeli soldiers, over and over again.'
Een paar jaar geleden bestudeerde ik hun fotoboek Chicago (2006). Niet alleen zijn de onderwerpen die Broomberg en Chanarin kozen fascinerend en onthullend, maar ook hun teksten over bijvoorbeeld 'Chicago,' dat
stands in the middle of the Negev desert. It is a ghost town whose history directly mirrors the story of the Palestinian conflict. To create this alternative universe, Palestinian architecture has been carefully scrutinized. Roads and alleyways have been constructed to mimic the layout of towns like Ramallah and Nablus. In one corner, the ground has been covered in sand, a reference to unpaved refugee camps like Jenin. Graffiti has been applied to the walls with obscure declarations in Arabic: ‘I love you Ruby’ and ‘Red ash, hot as blood.’ Burned-out vehicles line the streets.
It is difficult to pinpoint what it is about this place that is disturbing. Perhaps it's the combination of the vicariousness and the violence. It's as if the soldiers have entered the enemy's private domain while he's sleeping or out for lunch, sifting through all his private belongings with too much curiosity. It's a menacing intrusion into the intimate.
The military technique of 'worming' attests to this sense of intrusion. Worming refers to the Israeli military method of navigating urban areas by moving through walls, instead of along streets and alleyways where the soldiers are most vulnerable. This is achieved by the use of ultrasound devices which 'see through' the walls of houses. Once the soldiers have determined that a space is safe, they blast a hole through the walls, creating channels through bedrooms abd living rooms. Almost every wall in Chicago is punctured by a star-shaped hole, the stamp of a controlled explosion.
The clean lines and empty spaces make it simpler for the trainee soldiers as they navigate the streets and buildings, emptying cartridges into false walls.
Chicago is not based on a specific town but is a generic 'Arab' place, designed by the soldiers themselves, building on their intimate experience of the minutiae of Arab cities. This convention of using the name 'Arab,' rather than Palestinian, effectively obscures identity. It's a thread of denial that runs through much of Israeli discourse about relations with Palestine
De 'ontkenning' van De Ander, de onderdrukte, de vervolgde, de geminachte, degene wiens identiteit wordt ontkend. Opnieuw: 'This is why we need the writer in opposition, the novelist who writes against power, who writes against the corporation or the state or the whole apparatus of assimilation. We’re all one beat away from becoming elevator music.' De wereld van het plat gedraaide, zielloze cliché: 'het hele assimileringsapparaat,' met de mainstream-journalistiek als disciplineringsorgaan van de neoliberale macht in 'Brussel,' en 'Washington,' en 'Wall Street.'
http://www.intifada-palestine.com/2014/05/big-lie-israel-wants-peace-agreement-palestinians/
- Everybody sees a difficulty in the question of relations between Arabs and Jews. But not everybody sees that there is no solution to this question. No solution! There is a gulf, and nothing can bridge it… We, as a nation, want this country to be ours; the Arabs, as a nation, want this country to be theirs.
- Written statement (June 1919), as quoted in Time magazine (24 July 2006)
'We must do everything to ensure they [the Palestinians] never do return ... The old will die and the young will forget,' said David Ben-Gurion, the founder of Israel, in 1949.
Zou Anne Frank ook maar één dag in 'Chicago' hebben kunnen onderduiken? Nee, de macht wordt steeds machtiger, ze leert van haar fouten. Bovendien kan ze nu door muren heen kijken; dat konden de nazi-instellingen nog niet. Maar ze konden wel effectief stigmatiseren door 'De Jood' zijn identiteit te ontnemen, net als de Zionist 'effectively obscures' de 'identity' van de Palestijn. De Ander mag geen 'identiteit' bezitten om de eenvoudige reden dat de dader zich dan met het slachtoffer zou kunnen identificeren. In de oneindigheid van tijd en ruimte is 'identiteit' de enige houvast. Alleen door De Ander zijn identiteit te ontkennen, door hem te stigmatiseren, te ontmenselijken en te demoniseren, kan hij worden vernietigd. Daarom zagen de nazi's geen identiteiten, maar 'de eeuwige Jood,' en daarom zien de Joods-Israelische militairen geen 'Palestijn,' maar 'de eeuwige Arabier.' Als ze daarentegen in staat waren 'Palestijnen' te zien, dan zouden de zionisten moreel gedwongen zijn hun bezetting en diefstal van Palestijns land onmiddellijk te stoppen. De macht leert de mens zijn menselijkheid af. Ze wordt daarin bijgestaan door de mainstream-journalisten en andere propagandisten als bijvoorbeeld Leon de Winter en zijn vrouw Jessica Durlacher, die al decennialang de Israelische repressie steunen. Het duo, tot tranen toe bewogen over het lot van hun 'Anne,' schreef een toneelstuk over het 'Joodse meisje.' Een stuk waaraan elke diepgang ontbreekt. Dat kan ook niet anders, De Winter's gevoelsleven is kitsch, terwijl zijn opvattingen worden gedomineerd door de overtuiging dat kritiek op de Israelische terreur niets anders is dan een poging van 'de idioot en de antisemiet' om 'de Jood van zijn slachtoffertroon te stoten.' Eerder liet het pontificaal op zijn 'troon' gezeten ultieme slachtoffer Leon de Winter weten:
Misschien moeten we in het geheim een anticonceptiemiddel aan het drinkwater van Gaza toevoegen.
De media meldden naderhand:
De opmerking werd met schaterlachen begroet door het publiek. Onder de bezoekers van de avond bevonden zich de Israëlische ambassadeur in Nederland, Hiam Devon, en de goedlachse SGP-lijsttrekker Kees van der Staaij.
Wie is de 'we' over wie De Winter sprak? Wel, die 'we' zijn het 'Joodse volk,' met hoofdletter, tot wie Leon de Winter zichzelf rekent. Het opmerkelijke is alleen dat Leon de Winter als zelfbenoemde 'Jood' ervoor kiest niet tussen zijn 'Joodse volk' in de 'Joodse staat' te leven. Hij kijkt wel uit, zo 'Joods' voelt hij zich nu ook weer niet. De Winter beseft als geen ander dat zijn 'slachtoffertroon' in Israel al bevolkt wordt door 5 miljoen andere 'Joden' die claimen 'slachtoffer' te zijn. Er valt geen eer te beleven aan deelname aan het wereldkampioenschap slachtofferisme.
Desondanks spreekt hij van 'we' die 'in het geheim een anticonceptiemiddel aan het drinkwater van Gaza [moeten] toevoegen,' dat wil zeggen: 'misschien.' Even absurd is de 'Christen' Kees van der Staaij, lid van de Staatkundig Gereformeerde Partij, waarvan de oprichter, dominee Kersten, 'antisemitisch [handelde]' tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat is de conclusie die 'Herman M. van Beek [trekt] in zijn masterscriptie ter afronding van zijn studie "Geschiedenis van het christendom" aan de Leidse Universiteit.' Ook de 'goedlachse' volgeling van de 'joods-christelijke Heiland,' moest 'schaterlachen' over de wijze waarop de draak werd gestoken met 'Arabieren,' de opgesloten en vervolgde Palestijnse bevolking van 'Gaza.' Kortom, 'schaterlachen' om het leed van anderen, dat is het resultaat van wat tegenwoordig de 'Joods-Christelijke traditie' heet. Was hij enkele decennia eerder geboren dan zou Van der Staaij niet vreemd hebben opgekeken als er 'een anticonceptiemiddel aan het drinkwater' van 'joden' zou zijn toegevoegd. Immers, de oprichter van zijn partij, deed tijdens de holocaust
Desondanks spreekt hij van 'we' die 'in het geheim een anticonceptiemiddel aan het drinkwater van Gaza [moeten] toevoegen,' dat wil zeggen: 'misschien.' Even absurd is de 'Christen' Kees van der Staaij, lid van de Staatkundig Gereformeerde Partij, waarvan de oprichter, dominee Kersten, 'antisemitisch [handelde]' tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat is de conclusie die 'Herman M. van Beek [trekt] in zijn masterscriptie ter afronding van zijn studie "Geschiedenis van het christendom" aan de Leidse Universiteit.' Ook de 'goedlachse' volgeling van de 'joods-christelijke Heiland,' moest 'schaterlachen' over de wijze waarop de draak werd gestoken met 'Arabieren,' de opgesloten en vervolgde Palestijnse bevolking van 'Gaza.' Kortom, 'schaterlachen' om het leed van anderen, dat is het resultaat van wat tegenwoordig de 'Joods-Christelijke traditie' heet. Was hij enkele decennia eerder geboren dan zou Van der Staaij niet vreemd hebben opgekeken als er 'een anticonceptiemiddel aan het drinkwater' van 'joden' zou zijn toegevoegd. Immers, de oprichter van zijn partij, deed tijdens de holocaust
de oproep aan de Vereniging van Gereformeerde Scholen, de scholen van de Gereformeerde Gemeenten, om Joodse kinderen bij de bezetter te melden. 'Deze antisemitische maatregel werd zonder commentaar uitgevoerd.'
Het is alom bekend: Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en zelden aangenaam, waardoor onder zowel 'Joden' als 'Christenen' de combinatie van 'ignorance and power' in tijden van oorlog en crisis een uiterst explosief mengsel oplevert. In tegenstelling tot de pathetiek van aanstellers als Leon de Winter, Jessica Durlacher en hun onverschillige zionistische claque beseffen auteurs en beeldend kunstenaars, die de nagebootste realiteit in het Israelische 'Chicago' zien, dat 'we need the writer in opposition, the novelist who writes against power, who writes against the corporation or the state or the whole apparatus of assimilation.' Het is juist dit laatste wat hen tot kunstenaars maakt, dat wil zeggen: tot mens. Achter dat wat de mainstream-journalist en de propagandist als normaal beschouwt, ziet de kunstenaar het abnormale, het gruwelijke van de 'normaliteit.' De mainstream-propaganda negeert de consequenties van het monsterlijke, terwijl de kunstenaar het juist zichtbaar maakt, zelfs tastbaar. Voor de verpolitiekte werkelijkheid van de westerse massamedia zijn de Israelische bezetting en diefstal van Palestijns land een zo normaal en geaccepteerd fenomeen dat de Palestijnen moeiteloos als daders kunnen worden afgeschilderd en de Joden in Israel en het bezette gebied als slachtoffer. Alleen de kunstenaar en de kritische journalist zijn in staat de onwaarheid te zien voor wat ze is: een leugen in optima forma. Het is deze collectieve leugen waarbinnen de macht opereert en waarover Carl Sagan in 1995 schreef dat 'sooner or later this combustible mixture of ignorance and power is going to blow up in our faces.'
Maandag 19 mei 2014 maakte de Nederlandse staat het volgende bekend:
Maandag 19 mei 2014 maakte de Nederlandse staat het volgende bekend:
Minister Hennis bezoekt Israël
Nieuwsbericht | 19-05-2014
Minister van Defensie Jeanine Hennis-Plasschaert bezoekt tot en met morgen Israël. Doel daarvan is het markeren van de goede betrekkingen met Israël op het gebied van Defensie. Hennis arriveerde gisteren.
Vanmorgen sprak zij met haar ambtgenoot minister Moshe Ya’alon over de lopende militaire samenwerking.
Beide Defensieministers ondertekenden een verklaring dat zij streven naar afspraken over de status van ingezette militairen en over uitvoeringsaspecten, zoals de financiën.
4 missies
Aansluitend ontmoette minister Hennis-Plasschaert een aantal Nederlandse militairen die actief zijn in de regio. Nederland levert in het gebied personeel voor 4 missies:
United Nations Truce Supervision Organization (UNTSO);
United States Security Coordinator (USSC);
Multinational Force and Observers (MFO) en
United Nations Disengagement Observer Force (UNDOF).
Aan de orde kwamen onder meer het belang van de missies, de veiligheid en de samenwerking in multinationaal verband. Ook bezocht de bewindsvrouw het herdenkingscentrum Yad Vashem, legde zij een krans en tekende het gastenboek.
Samenwerking
Op dit moment werkt Nederland met Israël op een aantal gebieden samen. Zo maakt het Korps Commandotroepen dit jaar opnieuw gedurende enkele weken gebruik van Israëlische trainingsfaciliteiten. Dit gebeurde eerder in 2012. Ook is er uitwisseling van kennis:
over technische aspecten van op afstand bestuurbare vliegtuigen;
over maatregelen tegen geïmproviseerde explosieven (IED's) en
over cyber.
Verder is er wederzijdse deelname aan cursussen, trainingen en seminars. De activiteiten stroken met het kabinetsbeleid ten aanzien van Israël en worden uitgevoerd binnen de internationaal erkende grenzen van beide landen.
Israel Defence Force
Morgen staan een bezoek aan het defensie-elektronicabedrijf Elbit en een vestiging van Israeli Aerospace Industries op het programma. Beide bedrijven zijn onder meer betrokken bij de productie van de F-35. Israël schaft net als Nederland ook F-35 toestellen aan.
Israël beschikt over een modern leger (Israel Defence Force) met een vredessterkte van 176.500 militairen. Het budget bedroeg vorig jaar € 10 miljard, 7% van het bruto nationaal product (BNP). Nederland besteedt momenteel 1,16% van het BNP aan Defensie.
De Israëlische landmacht beschikt over 3.500 tanks, waarvan 600 moderne Merkava III en IV. Verder telt de krijgsmacht 800 gevechtsvliegtuigen en 280 helikopters. De marine beschikt over korvetten en onderzeeboten.
Twee dagen eerder werd bekend dat hetzelfde bezettingsleger waarmee Nederland nog nauwer gaat samenwerken opnieuw betrokken was bij het plegen van oorlogsmisdaden door wederom Palestijnse jongeren te vermoorden:
Israeli forces shoot and kill two Palestinian teens near Ramallah
Posted on: 17 May 2014 | Filed under:
Israeli forces fatally shot Nadeem Siam Nawara, 17, on May 15 during clashes following a demonstration marking Nakba Day.
Ramallah, May 17, 2014—Israeli forces killed two Palestinian teens during clashes on Thursday outside the occupied West Bank city of Ramallah.
Nadeem Siam Nawara, 17, and Mohammad Mahmoud Odeh Abu Daher, 16, were both fatally shot in the chest with live ammunition near Ofer military prison in the West Bank city of Beitunia. Both boys were transferred to the Palestine Medical Complex in Ramallah where they were later pronounced dead.
The boys were participating in a demonstration near Ofer military prison to mark Nakba Day and express solidarity with hunger striking prisoners currently held in administrative detention by Israel. The demonstration reportedly began peacefully and then turned violent when Israeli forces clashed with Palestinian youths, according to The New York Times.
'Israeli forces continue to use excessive force and recklessly fire live ammunition and rubber-coated metal bullets on unarmed protesters, including children, killing them with impunity,' said Rifat Kassis, executive director of DCI-Palestine. 'While Israel claims to open investigations into such incidents, they are not transparent or independent, and seldom result in a soldier being held accountable.'
Mohammad Abdullah Hussein al-Azzeh, 15, sustained a gunshot wound when he was hit with live ammunition in the back and left lung while taking part in the same demonstration. He is currently in stable condition at the Ramallah Medical Complex.
Palestinians across the occupied West Bank and Gaza Strip held marches on May 15 to commemorate the Nabka or 'catastrophe,' which marks the forced displacement and dispossession of the Palestinian homeland in 1948.
The use of live ammunition by soldiers on unarmed Palestinian civilians, including children, has been a recent area of concern to human rights groups. In February, Amnesty International released a report finding that the Israeli army uses reckless force throughout the West Bank.
An Israeli army spokesperson said that the killings were under investigation and claimed that only rubber-coated metal bullets, stun grenades and tear gas were used by Israeli forces at the time of the incident, not live ammunition, according to Haaretz.
The deaths on Thursday raise the number of Palestinian children killed by Israeli forces in 2014 to four, according to data collected by DCI-Palestine. Over 1,400 Palestinian children have been killed as a result of Israeli military and settler presence in the Occupied Palestinian Territory since 2000.
In March, Israeli forces shot and killed Yousef al-Shawamrah, 14, with live ammunition in the southern West Bank near his village of Deir al-Asal al-Fawqa. He was shot while looking for thistle in an area of land belonging to the village that now sits on the other side of Israel’s separation barrier. As he and two friends crossed through an open area, soldiers fired live ammunition toward the boys, hitting Yousef in the hip and back.
In December 2013, Wajih Wajdi al-Ramahi, 15, from Jalazoun refugee camp north of the West Bank city of Ramallah was fatally shot with live ammunition fired by an Israeli soldier. Documenting the killing, DCI-Palestine found that Wajih had been shot in the back from a distance of 150-200 meters (about 500 feet).
The Israeli military’s own regulations dictate that live ammunition must be used 'only under circumstances of real mortal danger,' but the regulations are not enforced and frequently ignored by Israeli soldiers, according to research by DCI-Palestine and a recent report by B’Tselem, an Israeli human rights group.
Related links:
Het Nederlandse VVD/PVDA-kabinet steunt deze zionistische terreur en dient ter verantwoording te worden gehouden. Maar door wie? De corrupte politici? De corrupte mainstream pers? De corrupte polder-intellectuelen als Leon de Winter of Geert Mak, Henk Hofland of Jessica Durlacher?
'The images captured on video show unlawful killings where neither child presented a direct and immediate threat to life at the time of their shooting,' said Rifat Kassis, executive director of DCI-Palestine. 'These acts by Israeli soldiers may amount to war crimes, and the Israeli authorities must conduct serious, impartial, and thorough investigations to hold the perpetrators accountable for their crimes.'
Hanan Ashrawi, who serves as a member of the PLO Executive Committee, released a statement on Tuesday condemning 'the deliberate execution of two Palestinian teenagers (Mohammad Mahmoud Odeh and Nadeem Siam Nawara) who were fatally shot with live ammunition outside Ofer Prison last week. Both boys were unarmed and posed no direct or immediate threat.'
'Israel’s use of excessive and indiscriminate violence and live ammunition at non-violent Palestinian demonstrations constitutes war crimes and crimes against humanity under international law.'
'Last week’s killings are part of a deliberate policy of escalation and of violence targeting Palestinian children. Israel’s actions, in addition, are in direct violation of the United Nations Convention on the Rights of the Child which Israel ratified in 1991.'
'We call on the United Nations, the European Union, and other members of the international community to take immediate action and adopt the necessary punitive measures and initiatives required to hold Israel accountable for the extrajudicial killing of Palestinian civilians, and for its use of live ammunition on Palestinian civilians, among other violations of international and humanitarian law,' concluded Dr. Ashrawi.
Deze terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking is al decennia aan de gang:
Invisible killings: Israel’s daily toll of Palestinian children
Ali Abunimah The Electronic Intifada 10 December 2002
When your land has been occupied by a foreign army as long as your children have been alive, and this occupying army regularly brutalizes and humiliates the friends and relatives of these children, stopping kids from confronting the invaders is naturally going to be very difficult. Convincing the Israeli adults in control of this weaponry in civilian areas that they should not be using it to kill children who are merely stone throwers should not be difficult. The statistics sadly tell a different story, of a deep-rooted Israeli contempt for the lives of Palestinian children that should inspire Western outrage.
When Israelis are killed and injured by a Palestinian attack, the TV news networks are quick to cut to 'breaking news' reports. Harrowing footage from the scene and interviews with outraged Israeli government officials are swiftly broadcast, and harsh statements are quickly issued by government and UN officials to appear in tomorrow’s front page newspaper stories.
Meanwhile, the steady killing of Palestinian civilians, many of them children, by the Israeli occupation army goes largely unnoticed and unreported.
By consistently emphasizing the suffering of Israelis, and downplaying or ignoring the killings of Palestinians, the media convey a false impression that Palestinian 'attacks' are the principal feature of the conflict.
Statistics unambiguously clarify that this impression is the exact opposite of the reality on the ground. A total of 1,926 Palestinians have been killed from 29 September 2000 up to 8 December 2002, and more than 21,000 injured. 669 of these killings occurred since Israel’s total reoccupation of the West Bank began last March, according to the Palestinian Red Crescent Society.
EI looked at the one-month period from 31 October to 2 December 2002 in detail.
According to our research, forty-three Palestinian civilians were killed during this period and dozens wounded or permanently maimed.
Fifteen of those killed and several dozen of those injured were children. A summary of the circumstances of the killing and injury of this group appears below.
Details and circumstances of Palestinian children killed by Israeli occupation forces, 31 October to 2 December 2002
December 2:
Jenin: Mutaz Odeh, 18, died of a gunshot wound to the heart when Israeli occupation forces opened fire on a group of civilians who were stoning Israeli tanks and armored vehicles. 21 others injured, two seriously. (PCHR, LAW)
November 30:
Gaza City: Hatem al-Ajla, 16, shot dead by Israeli occupation forces, with gunshot wounds to the back, according to hospital sources. (AFP)
November 28:
Hebron: Abbas al-Atrash, 3, was in his house, when he was killed by bullets fired by Israeli occupation forces. Doctors said that he was hit by a bullet in the abdomen as he stood at the window. The occupation army claimed the toddler was killed by shrapnel from an explosive device thrown at its forces. No occupation forces were injured by the alleged bomb. (Agencies)
November 25:
Nablus: Jihad Al-Faqih, 8, was shot and killed by Israeli occupation forces with a bullet to the heart. The killing occurred as many Palestinians decided to ignore the permanent curfew imposed on the city and go to school or work. Some unarmed Palestinians confronted the occupation forces who were in tanks and armored vehicles, and some people stoned them. The occupation forces opened fire on the civilians, killing Jihad, who was not among the stone throwers. 13 others were injured by the soldiers, including 7 other children and two women. (LAW, Agencies)
November 22:
Jenin: Muhammad Bilalweh, 12, was shot dead by Israeli occupation forces with a bullet to the left eye. The occupation forces opened fire on a group of children who began stoning them after an Israeli armored bulldozer had demolished a building that was home to six families. Earlier the army had entered the camp in force, firing indiscriminately. Three other children suffered serious injuries from gunshots and shrapnel. (LAW, Agencies)
November 19:
Tulkarm: Ehab Alam al-Zalqa, 16, was shot and killed by a member of an Israeli death squad disguised as a Palestinian. The killing occurred when the death squad, who had been spotted by civilians, was stoned. After killing Alam, the death squad caught and executed on the spot the person they were hunting after confirming his identity. Two other civilians were killed by the death squad, and ten others, including five children injured. (PCHR, LAW)
November 20:
Tulkarm: Amr al-Qudsi, 14, was shot dead by an Israeli soldier with a gunshot to the back. Following an earlier incident, in which an Israeli death squad killed four people in the town, a group of children gathered and stoned an Israeli jeep. The jeep stopped, a soldier got out, took aim at Amr, and killed him. (LAW, Agencies)
November 16:
Jenin Refugee Camp: Ibrahim al-Sadi, 17, was shot and killed by Israeli occupation forces. Israel surrounded a number of houses in the center of the refugee camp, including the house of Sheikh Bassam Ragheb al-Sa’di, wanted by Israel for alleged activities in Islamic Jihad. Israeli soldiers noticed al-Sadi’s son Ibrahim, 17, passing near a house with a gun in his hands. Immediately, they fired at him without warning. He was killed by a live bullet in the chest. According to eyewitnesses, the son passed by the area accidentally and he did not fire at the Israeli soldiers, rather he was trying to get away from them. Ibrahim’s brother, Abdulkarim, had been killed by Israeli occupation forces on September 5. (PCHR)
November 15:
Nablus: Imran al-Shila, 15, was killed by a bullet to the chest by Israeli occupation forces who opened fire on a group of children who threw stones at them in the Old City. (LAW)
November 14:
Nablus: Jalal Awijan, 17, was killed by a gunshot wound to the chest, when Israeli occupation forces in tanks and armored vehicles opened fire on a group of school children. (LAW)
November 13:
Rafah, Gaza: Hamed Asad Hassan al-Masri, 2, was killed by a live bullet to the chest. That evening, Israeli occupation forces began shelling Block J in Rafah refugee camp, forcing the little boy’s family to flee their home. As they left the house, Hamed was hit by a bullet fired by the occupation firces. His mother, Asmaa, 31, was critically injured by live ammunition and shrapnel to the abdomen, pelvis and limbs. (PCHR)
November 11:
Rafah, Gaza: Nafez Mishal, 2, was shot by Israeli occupation forces who opened fire on civilian homes in the Tel al Sultan neighborhood of the refugee camp. He died two hours later of a gunshot wound to the abdomen. Nafez had been sitting on his father’s lap playing with a balloon, when the balloon escaped. The toddler got up to run after it and was then cut down by a volley of bullets from an occupation army watch tower. The occupation army claimed it was “returning fire,” although all witnesses said that the soldiers had, as they often do, opened fire without provocation. Two other children, aged 9 and 14 were injured in the same incident (The Independent, PCHR)
November 11:
Rafah, Gaza: Muhammad Rifat Abu al-Naja, 9, died of wounds he sustained the previous month. Abu al-Naja was seriously wounded when Israeli forces at the Egyptian border, south of Rafah, shelled Palestinian houses in Block O in Rafah refugee camp on 17 October 2002. Six Palestinian civilians, including 3 children and 2 women, were killed in that incident, and more than 40 others, including Abu al-Naja, were wounded. (PCHR)
November 5:
Rafah, Gaza: Adham Ibrahim Hamdan, 16, shot by live bullets in the head and Eyad Nafez Abu Taha, 17, shot by a live bullet in the head. The two boys were killed by Israeli occupation forces who had invaded Block L of Rafah refugee camp, demolished three houses, and fired indiscriminately at civilians. 12 Palestinian civilians, including 4 children under the age of 18, were wounded. (PCHR)
Sources:
Wire services: Agence France Presse, Associated Press
Other media as noted
Het Nederlandse leger gaat nog nauwer samenwerken met het Israelische leger, verantwoordelijk voor ondermeer de verminking van dit Palestijnse kind. De vraag dient beantwoord te worden: waarom beseffen de Nederlandse politici en bevolking niet dat ze mede-verantwoordelijk zijn voor de terreur tegen de Palestijnse bevolking? Hoe is het te verklaren dat de Nederlandse politici willen samenwerken met de terreur-plegers van het Israelische leger? Waar is dit Nederlandse racisme op gebaseerd ?
'Op dit moment werkt Nederland met Israël op een aantal gebieden samen. Zo maakt het Korps Commandotroepen dit jaar opnieuw gedurende enkele weken gebruik van Israëlische trainingsfaciliteiten.'
Meer hierover de volgende aflevering van de Mainstream Pers.
Dan ook antwoord op de vraag waarom Nederlandse 'commando's' in bijvoorbeeld het Israelische 'Chicago' oefenen?
'Op dit moment werkt Nederland met Israël op een aantal gebieden samen. Zo maakt het Korps Commandotroepen dit jaar opnieuw gedurende enkele weken gebruik van Israëlische trainingsfaciliteiten.'
Meer hierover de volgende aflevering van de Mainstream Pers.
Dan ook antwoord op de vraag waarom Nederlandse 'commando's' in bijvoorbeeld het Israelische 'Chicago' oefenen?
