Climate Change 32

"This Should Not Come as a Surprise": Bill McKibben on Global Extreme Weather from U.S. to Sochi

While governors have declared states of emergency from Louisiana to New Jersey due to the massive snow and ice storm, other examples of extreme weather are being seen across the globe. California is facing possibly its worst drought in 500 years. In Russia temperatures have topped 60 degrees Fahrenheit at the Winter Olympic in Sochi. Meanwhile in Britain, gusts of more than 100 miles per hour lashed western England and Wales overnight, and in London the Thames has risen to its highest level in decades. "This is the kind of crazy weather that scientists said will mark the advent of climate change in its early stages," says 350.org co-founder Bill McKibben. "And it should be the warning that we need to actually do something, but so far our leaders haven’t taken up that challenge." This is a rush transcript. Further Reading: http://www.democracynow.org/2014/2/13/this_should_not_come_as_a

De Participatie Samenleving 44

America’s “We” Problem

FRIDAY, FEBRUARY 14, 2014

America has a serious “We” problem — as in “Why should we pay for them?”

The question is popping up all over the place. It underlies the debate over extending unemployment benefits to the long-term unemployed and providing food stamps to the poor. 

It’s found in the resistance of some young and healthy people to being required to buy health insurance in order to help pay for people with preexisting health problems. 

It can be heard among the residents of upscale neighborhoods who don’t want their tax dollars going to the inhabitants of poorer neighborhoods nearby.  

The pronouns “we” and “they” are the most important of all political words. They demarcate who’s within the sphere of mutual responsibility, and who’s not. Someone within that sphere who’s needy is one of “us” — an extension of our family, friends, community, tribe – and deserving of help. But needy people outside that sphere are “them,” presumed undeserving unless proved otherwise.

The central political question faced by any nation or group is where the borders of this sphere of mutual responsibility are drawn.

Why in recent years have so many middle-class and wealthy Americans pulled the borders in closer?

The middle-class and wealthy citizens of East Baton Rouge Parish, Louisiana, for example, are trying to secede from the school district they now share with poorer residents of town, and set up their own district funded by property taxes from their higher-valued homes. 

Similar efforts are underway in Memphis, Atlanta, and Dallas. Over the past two years, two wealthy suburbs of Birmingham, Alabama, have left the countywide school system in order to set up their own.

Elsewhere, upscale school districts are voting down state plans to raise their taxes in order to provide more money to poor districts, as they did recently in Colorado. 

"Why should we pay for them?" is also reverberating in wealthy places like Oakland County, Michigan, that border devastatingly poor places like Detroit.

"Now, all of a sudden, they’re having problems and they want to give part of the responsibility to the suburbs?" says L. Brooks Paterson, the Oakland County executive. “They’re not gonna talk me into being the good guy. ‘Pick up your share?’ Ha ha.”

But had the official boundary been drawn differently so that it encompassed both Oakland County and Detroit – say, to create a Greater Detroit region – the two places would form a “we” whose problems Oakland’s more affluent citizens would have some responsibility to address.

What’s going on?

One obvious explanation involves race. Detroit is mostly black; Oakland County, mostly white. The secessionist school districts in the South are almost entirely white; the neighborhoods they’re leaving behind, mostly black.

But racisim has been with us from the start. Although some southern school districts are seceding in the wake of the ending of court-ordered desegregation, race alone can’t explain the broader national pattern. According to Census Bureau numbers, two-thirds of Americans below the poverty line at any given point identify themselves as white.

Another culprit is the increasing economic stress felt by most middle-class Americans. Median household incomes are dropping and over three-quarters of Americans report they’re living paycheck to paycheck. 

It’s easier to be generous and expansive about the sphere of ”we” when incomes are rising and future prospects seem even better, as during the first three decades after World War II when America declared war on poverty and expanded civil rights. But since the late 1970s, as most paychecks have flattened or declined, adjusted for inflation, many in the stressed middle no longer want to pay for “them.”

Yet this doesn’t explain why so many wealthy America’s are also exiting. They’ve never been richer. Surely they can afford a larger “we.” But most of today’s rich adamantly refuse to pay anything close to the tax rate America’s wealthy accepted forty years ago. 

Perhaps it’s because, as inequality has widened and class divisions have hardened, America’s wealthy no longer have any idea how the other half lives. 

Being rich in today’s America means not having to come across anyone who isn’t. Exclusive prep schools, elite colleges, private jets, gated communities, tony resorts, symphony halls and opera houses, and vacation homes in the Hamptons and other exclusive vacation sites all insulate them from the rabble. 

America’s wealthy increasingly inhabit a different country from the one “they” inhabit, and America’s less fortunate seem as foreign as do the needy inhabitants of another country. 

The first step in widening the sphere of “we” is to break down the barriers — not just of race, but also, increasingly, of class, and of geographical segregation by income — that are pushing “we Americans” further and further apart.

http://robertreich.org/post/76654089293

Hillary Clinton as Neocon-Lite

Is Hillary Clinton a Neocon-Lite?

February 10, 2014

Exclusive: As a U.S. senator and Secretary of State, Hillary Clinton often followed a neocon-style foreign policy, backing the Iraq War, teaming up with Defense Secretary Robert Gates on an Afghan War “surge,” and staking out an even more hawkish stance than Gates on Libya, Robert Parry reports.

By Robert Parry

Most Democratic power-brokers appear settled on Hillary Clinton as their choice for President in 2016 – and she holds lopsided leads over potential party rivals in early opinion polls – but there are some warning flags flying, paradoxically, hoisted by former Defense Secretary Robert Gates in his praise for the former First Lady, U.S. senator and Secretary of State.

On the surface, one might think that Gates’s glowing commendations of Clinton would further burnish her standing as the odds-on next President of the United States, but strip away the fawning endorsements and Gates’s portrait of Clinton in his new memoir, Duty, is of a pedestrian foreign policy thinker who is easily duped and leans toward military solutions.

Defense Secretary Robert Gates and Secretary of State Hillary Clinton on May 1, 2011, watching developments in the Special Forces raid that killed Osama bin Laden. Neither played a particularly prominent role in the operation. (White House photo by Pete Souza)

Indeed, for thoughtful and/or progressive Democrats, the prospect of a President Hillary Clinton could represent a step back from some of President Barack Obama’s more innovative foreign policy strategies, particularly his readiness to cooperate with the Russians and Iranians to defuse Middle East crises and his willingness to face down the Israel Lobby when it is pushing for heightened confrontations and war.

Based on her public record and Gates’s insider account, Clinton could be expected to favor a more neoconservative approach to the Mideast, one more in line with the traditional thinking of Official Washington and the belligerent dictates of Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu.

As a U.S. senator and as Secretary of State, Clinton rarely challenged the conventional wisdom or resisted the use of military force to solve problems. She famously voted for the Iraq War in 2002 – falling for President George W. Bush’s bogus WMD case – and remained a war supporter until her position became politically untenable during Campaign 2008.

Representing New York, Clinton rarely if ever criticized Israeli actions. In summer 2006, as Israeli warplanes pounded southern Lebanon, killing more than 1,000 Lebanese, Sen. Clinton shared a stage with Israel’s Ambassador to the United Nations Dan Gillerman who had said, “While it may be true – and probably is – that not all Muslims are terrorists, it also happens to be true that nearly all terrorists are Muslim.”

At a pro-Israel rally with Clinton in New York on July 17, 2006, Gillerman proudly defended Israel’s massive violence against targets in Lebanon. “Let us finish the job,” Gillerman told the crowd. “We will excise the cancer in Lebanon” and “cut off the fingers” of Hezbollah. Responding to international concerns that Israel was using “disproportionate” force in bombing Lebanon and killing hundreds of civilians, Gillerman said, “You’re damn right we are.” [NYT, July 18, 2006]

Sen. Clinton did not protest Gillerman’s remarks, since doing so would presumably have offended an important pro-Israel constituency.

Misreading Gates

In November 2006, when Bush nominated Gates to be Defense Secretary, Clinton gullibly misread the significance of the move. She interpreted it as a signal that the war was being wound down when it actually presaged the opposite, that an escalation or “surge” was coming.

From her seat on the Senate Armed Services Committee, Clinton failed to penetrate the smokescreen around Gates’s selection. The reality was that Bush had ousted Defense Secretary Donald Rumsfeld, in part, because he had sided with Generals John Abizaid and George Casey who favored shrinking the U.S. military footprint in Iraq. Gates was privately onboard for replacing those generals and expanding the U.S. footprint.

After getting blindsided by Gates over what became a “surge” of 30,000 additional U.S. troops, Sen. Clinton sided with Democrats who objected to the escalation, but Gates quotes her in his memoir as later telling President Obama that she did so only for political reasons.

Gates recalled a meeting on Oct. 26, 2009, to discuss whether to authorize a similar “surge” in Afghanistan, a position favored by Gates and Clinton, with Secretary of State Clinton supporting even a higher number of troops than Defense Secretary Gates was. But the Afghan “surge” faced skepticism from Vice President Joe Biden and other White House staffers.

Gates wrote that he and Clinton “were the only outsiders in the session, considerably outnumbered by White House insiders. … Obama said at the outset to Hillary and me, ‘It’s time to lay our cards on the table, Bob, what do you think?’ I repeated a number of the main points I had made in my memo to him [urging three brigades].

“Hillary agreed with my overall proposal but urged the president to consider approving the fourth brigade combat team if the allies wouldn’t come up with the troops.”

Gates then reported on what he regarded as a stunning admission by Clinton, writing: “The exchange that followed was remarkable. In strongly supporting the surge in Afghanistan, Hillary told the president that her opposition to the surge in Iraq had been political because she was facing him in the Iowa primary [in 2008]. She went on to say, ‘The Iraq surge worked.’

“The president conceded vaguely that opposition to the Iraq surge had been political. To hear the two of them making these admissions, and in front of me, was as surprising as it was dismaying.” (Obama’s aides have since disputed Gates’s suggestion that the President indicated that his opposition to the Iraq “surge” was political, noting that he had always opposed the Iraq War. The Clinton team has not challenged Gates’s account.)

But the exchange, as recounted by Gates, indicates that Clinton not only let her political needs dictate her position on an important national security issue, but that she accepts as true the superficial conventional wisdom about the “successful surge” in Iraq.

While that is indeed Official Washington’s beloved interpretation – in part because influential neocons believe the “surge” rehabilitated their standing after the WMD fiasco and the disastrous war – the reality is that the Iraq “surge” never achieved its stated goal of buying time to reconcile the country’s financial and sectarian divides, which remain bloody to this day.

The Unsuccessful Surge

The truth that Hillary Clinton apparently doesn’t recognize is that the “surge” was only “successful” in that it delayed the ultimate American defeat until Bush and his neocon cohorts had vacated the White House and the blame for the failure could be shifted, at least partly, to President Obama.

Other than sparing “war president” Bush the humiliation of having to admit defeat, the dispatching of 30,000 additional U.S. troops in early 2007 did little more than get nearly 1,000 additional Americans killed – almost one-quarter of the war’s total U.S. deaths – along with what certainly was a much higher number of Iraqis.

For example, WikiLeaks’s “Collateral Murder.” video depicted one 2007 scene during the “surge” in which U.S. firepower mowed down a group of Iraqi men, including two Reuters news staffers, walking down a street in Baghdad. The attack helicopters then killed a Good Samaritan, when he stopped his van to take survivors to a hospital, and severely wounded two children in the van.

A more rigorous analysis of what happened in Iraq in 2007-08 – apparently beyond Hillary Clinton’s abilities or inclination – would trace the decline in Iraqi sectarian violence mostly to strategies that predated the “surge” and were implemented in 2006 by Generals Casey and Abizaid.

Among their initiatives, Casey and Abizaid deployed a highly classified operation to eliminate key al-Qaeda leaders, most notably the killing of Abu Musab al-Zarqawi in June 2006. Casey and Abizaid also exploited growing Sunni animosities toward al-Qaeda extremists by paying off Sunni militants to join the so-called “Awakening” in Anbar Province.

And, as the Sunni-Shiite sectarian killings reached horrendous levels in 2006, the U.S. military assisted in the de facto ethnic cleansing of mixed neighborhoods by helping Sunnis and Shiites move into separate enclaves, thus making the targeting of ethnic enemies more difficult. In other words, the flames of violence were likely to have abated whether Bush ordered the “surge” or not.

Radical Shiite leader Moktada al-Sadr also helped by issuing a unilateral cease-fire, reportedly at the urging of his patrons in Iran who were interested in cooling down regional tensions and speeding up the U.S. withdrawal. By 2008, another factor in the declining violence was the growing awareness among Iraqis that the U.S. military’s occupation indeed was coming to an end. Prime Minister Nouri al-Maliki insisted on – and got – a firm timetable for American withdrawal from Bush.

Even author Bob Woodward, who had published best-sellers that praised Bush’s early war judgments, concluded that the “surge” was only one factor and possibly not even a major one in the declining violence. In his book, The War Within, Woodward wrote, “In Washington, conventional wisdom translated these events into a simple view: The surge had worked. But the full story was more complicated. At least three other factors were as important as, or even more important than, the surge.”

Woodward, whose book drew heavily from Pentagon insiders, listed the Sunni rejection of al-Qaeda extremists in Anbar province and the surprise decision of al-Sadr to order a cease-fire as two important factors. A third factor, which Woodward argued may have been the most significant, was the use of new highly classified U.S. intelligence tactics that allowed for rapid targeting and killing of insurgent leaders.

However, in Washington, where the neocons remain very influential, the myth grew that Bush’s “surge” had brought the violence under control. Gen. David Petraeus, who took command of Iraq after Bush yanked Casey and Abizaid, was elevated into hero status as the military genius who achieved “victory at last” in Iraq (as Newsweek declared).

Even the inconvenient truth that the United States was unceremoniously ushered out of Iraq in 2011 – and that the mammoth U.S. embassy that was supposed to be the command center for Washington’s imperial reach throughout the region sat mostly empty – did not dent this cherished conventional wisdom about the “successful surge.”

Clinton’s Conundrum

Yet, it is one thing for neocon pundits to promote such fallacies; it is another thing for the Democratic front-runner for President in 2016 to believe this nonsense. And to say that she only opposed the “surge” out of a political calculation could border on disqualifying.

But that pattern fits with Clinton’s previous decisions. She belatedly broke with the Iraq War during Campaign 2008 when she realized that her hawkish stance was damaging her political chances against Obama, who had opposed the U.S. invasion in 2003.

Despite Clinton’s shift on Iraq, Obama still managed to win the Democratic nomination and ultimately the White House. However, after his election, some of his advisers urged him to assemble a “team of rivals” – a la Abraham Lincoln – by asking Republican Defense Secretary Gates to stay on and recruiting Clinton to be Secretary of State.

Then, in his first months in office, as Obama grappled with what to do about the worsening security situation in Afghanistan, Gates and Clinton teamed up with Gen. David Petraeus, a neocon favorite, to maneuver the President into another 30,000-troop “surge” – to wage a counterinsurgency war across large swaths of Afghanistan.

In Duty, Gates cites his collaboration with Clinton as crucial to his success in getting Obama to agree to the troop escalation and the expanded goal of counterinsurgency. Referring to Clinton, Gates wrote, “we would develop a very strong partnership, in part because it turned out we agreed on almost every important issue.”

The hawkish Gates-Clinton tandem helped counter the move dovish team including Vice President Joe Biden, several members of the National Security Council staff and U.S. Ambassador to Afghanistan Karl Eikenberry, who tried to steer President Obama away from this deeper involvement.

Gates wrote, “I was confident that Hillary and I would be able to work closely together. Indeed, before too long, commentators were observing that in an administration where all power and decision making were gravitating to the White House, Clinton and I represented the only independent ‘power center,’ not least because, for very different reasons, we were both seen as ‘un-fireable.’”

When General Stanley McChrystal proposed the expanded counterinsurgency war for Afghanistan, Gates wrote that he and “Hillary strongly supported McChrystal’s approach” along with UN Ambassador Susan Rice and Petraeus. On the other side were Biden, NSC aide Tom Donilon and intelligence adviser John Brennan, with Eikenberry supporting more troops but skeptical of the counterinsurgency plan because of weaknesses in the Afghan government, Gates wrote.

After Obama hesitantly approved the Afghan “surge” – and reportedly immediately regretted his decision – Clinton took aim at Eikenberry, a retired general who had served in Afghanistan before being named ambassador.

Pressing for his removal, “Hillary had come to the meeting loaded for bear,” Gates wrote. “She gave a number of specific examples of Eikenberry’s insubordination to herself and her deputy. … She said, ‘He’s a huge problem.’ …

“She went after the NSS [national security staff] and the White House staff, expressing anger at their direct dealings with Eikenberry and offering a number of examples of what she termed their arrogance, their efforts to control the civilian side of the war effort, their refusal to accommodate requests for meetings. …

“As she talked, she became more forceful. ‘I’ve had it,’ she said, ‘You want it [control of the civilian side of the war], I’ll turn it all over to you and wash my hands of it. I’ll not be held accountable for something I cannot manage because of White House and NSS interference.’”

However, when the protests failed to get Eikenberry and General Douglas Lute, a deputy national security adviser, fired, Gates concluded that they had the protection of President Obama and reflected his doubts about the Afghan War policy:

“It had become clear that Eikenberry and Lute, whatever their shortcomings, were under an umbrella of protection at the White House. With Hillary and me so adamant that the two should leave, that protection could come only from the president. Because I could not imagine any previous president tolerating someone in a senior position openly working against policies he had approved, the most likely explanation was that the president himself did not really believe the strategy he had approved would work.”

Of the 2,300 American soldiers who have died in the 12-year-old Afghan War, about 1,670 (or more than 70 percent) have died since President Obama took office. Many were killed in what is now widely regarded as the failed counterinsurgency strategy that Gates, Petraeus and Clinton pushed on Obama.

Getting Gaddafi

In 2011, Secretary of State Clinton also was a hawk on military intervention in Libya to oust (and ultimately kill) Muammar Gaddafi. However, on Libya, Defense Secretary Gates sided with the doves, feeling that the U.S. military was already overextended in the wars in Iraq and Afghanistan and another intervention risked further alienating the Muslim world.

This time, Gates found himself lined up with Biden, Donilon and Brennan “urging caution,” while Clinton joined with Rice and NSC aides Ben Rhodes and Samantha Power in “urging aggressive U.S. action to prevent an anticipated massacre of the rebels as Qaddafi fought to remain in power,” Gates wrote. “In the final phase of the internal debate, Hillary threw her considerable clout behind Rice, Rhodes and Power.”

President Obama again ceded to Clinton’s advocacy for war and supported a Western bombing campaign that enabled the rebels, including Islamic extremists with ties to al-Qaeda, to seize control of Tripoli and hunt Gaddafi down in Sirte, Libya, on Oct. 20, 2011.

Clinton expressed delight when she received the news of Gaddafi’s capture during a TV interview. Gaddafi then was brutally assassinated – and Libya has since become a source for regional instability, including an assault on the U.S. mission in Benghazi on Sept. 11, 2012, that killed U.S. Ambassador Christopher Stevens and three other U.S. personnel, an incident that Clinton has called the worst moment in her four years as Secretary of State.

Gates retired from the Pentagon on July 1, 2011, and Clinton stepped down at the State Department on Feb. 1, 2013, after Obama’s reelection. Since then, Obama has charted a more innovative foreign policy course, collaborating with Russian President Vladimir Putin to achieve diplomatic breakthroughs on Syria and Iran, rather than seeking military solutions.

In both cases, Obama had to face down hawkish sentiments in his own administration and in Congress, as well as Israeli and Saudi opposition. Regarding negotiations on Iran’s nuclear program, the Israel Lobby pressed for new sanctions legislation that appeared designed to sabotage the talks and put the U.S. and Iran on a possible path to war.

Dealing with Iran

As Secretary of State, Hillary Clinton had been a hawk on the Iranian nuclear issue. In 2009-2010, when Iran first indicated a willingness to compromise, she led the opposition to any negotiated settlement and pushed for punishing sanctions.

To clear the route for sanctions, Clinton helped sink agreements tentatively negotiated with Iran to ship most of its low-enriched uranium out of the country. In 2009, Iran was refining uranium only to the level of about 3-4 percent, as needed for energy production. Its negotiators offered to swap much of that for nuclear isotopes for medical research.

But the Obama administration and the West rebuffed the Iranian gesture because it would have left Iran with enough enriched uranium to theoretically refine much higher – up to 90 percent – for potential use in a single bomb, though Iran insisted it had no such intention and U.S. intelligence agencies agreed.

Then, in spring 2010, Iran agreed to another version of the uranium swap proposed by the leaders of Brazil and Turkey, with the apparent backing of President Obama. But that arrangement came under fierce attack by Secretary of State Clinton and was derided by leading U.S. news outlets, including editorial writers at the New York Times who mocked Brazil and Turkey as being “played by Tehran.”

The ridicule of Brazil and Turkey – as bumbling understudies on the world stage – continued even after Brazil released Obama’s private letter to President Luiz Inácio Lula da Silva encouraging Brazil and Turkey to work out the deal. Despite the letter’s release, Obama didn’t publicly defend the swap and instead joined in scuttling the deal, another moment when Clinton and administration hardliners got their way.

That set the world on the course for tightened economic sanctions on Iran and heightened tensions that brought the region close to another war. As Israel threatened to attack, Iran expanded its nuclear capabilities by increasing enrichment to 20 percent to fill its research needs, moving closer to the level necessary for building a bomb.

Ironically, the nuclear deal reached in late 2013 essentially accepts Iran’s low-enrichment of uranium for peaceful purposes, pretty much where matters stood in 2009-2010. But the Israel Lobby quickly set to work, again, trying to torpedo the new agreement by getting Congress to approve new sanctions on Iran.

Clinton remained noncommittal for several weeks as momentum for the sanctions bill grew, but she finally declared her support for President Obama’s opposition to the new sanctions. In a Jan. 26letter to Sen. Carl Levin, D-Michigan, she wrote:

“Now that serious negotiations are finally under way, we should do everything we can to test whether they can advance a permanent solution. As President Obama said, we must give diplomacy a chance to succeed, while keeping all options on the table. The U.S. intelligence community has assessed that imposing new unilateral sanctions now ‘would undermine the prospects for a successful comprehensive nuclear agreement with Iran.’ I share that view. “

The sanctions bill has now stalled and its failure is regarded as a victory for President Obama and a rare congressional defeat for Israeli Prime Minister Netanyahu and the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC).

Clinton’s successor, Secretary of State John Kerry, also has pressed Israel and the Palestinian Authority to accept a U.S. framework for settling their long-running conflict. Though chances for a final agreement still seem slim, the Obama administration’s aggressiveness – even in the face of Israeli objections – stands in marked contrast to the behavior of previous U.S. administrations and, indeed, Obama’s first term with Hillary Clinton as Secretary of State.

One key question for a Clinton presidential candidacy will be whether she would build on the diplomatic foundation that Obama has laid — or dismantle it and return to a more traditional foreign policy focused on military might and catering to the views of Israel and Saudi Arabia.

Investigative reporter Robert Parry broke many of the Iran-Contra stories for The Associated Press and Newsweek in the 1980s. You can buy his new book, America’s Stolen Narrative, either in print here or as an e-book (from Amazon and barnesandnoble.com). For a limited time, you also can order Robert Parry’s trilogy on the Bush Family and its connections to various right-wing operatives for only $34. The trilogy includes America’s Stolen Narrative. For details on this offer, click here.

http://consortiumnews.com/2014/02/10/is-hillary-clinton-a-neocon-lite/

Boycot Veolia

Beste Palestina vrienden, 

Zoals u weet vormt de Franse multinational Veolia wereldwijd een brandpunt in de strijd tegen bedrijven, die profiteren van de Israëlische bezetting van Palestina. Ook in Nederland wordt Veolia bestreden. Na successen in de regio's Den Haag en Utrecht ,waar Veolia de nieuwe O.V. contracten ontzegd werden, moesten we in december jl. toezien hoe Veolia toch weer een tienjarige concessie wist te veroveren in Brabant. 

Op dit moment is onze actie gefocust op de provincies Zeeland en Limburg, waar nieuwe aanbestedingsprocedures van het busvervoer voorbereid worden. We hebben onlangs de provinciebesturen gewezen op het ontbreken van MVO- en OESO-normen in hun programma van eisen. Nu de procedures starten willen we hen duidelijk maken dat Veolia maatschappelijk een onaanvaardbare kandidaat is. Dit weekend gaat onderstaande brief naar de Provinciale Staten van Limburg en Zeeland namens het losse collectief: Burgers Tegen Veolia, ondertekend door honderd(en) burgers uit Nederland.

We willen u vragen deze actie kracht bij te zetten, door de brief hieronder ook te tekenen.

Dat doet u door voornaam (of letter), achternaam, en woonplaats retour te mailen, vóór a.s. zondag 14.00 uur

Ook vragen we uw hulp om snel en veel ondertekenaars te verzamelen in uw omgeving:

(Collega’s, gezinsleden , vrienden, organisaties)  Van deze ondertekenaars zijn ook voornaam/voorletter, achternaam en woonplaats nodig vóór zondag 14.00 uur. (ze hoeven niet in genoemde provincies te wonen). 

De brief wordt daarna met alle  namen gemaild naar de provinciebesturen, lokale media en lokale politieke partijen van Zeeland en Limburg.

Binnenkort zal één van ons de commissie in Middelburg toespreken. Met deze mix aan activiteiten en voor het eerst voor aanvang van de feitelijke aanbesteding zullen we gezamenlijk een een dam opwerpen tegen Veolia en  het profiteren van Israels illegale bezetting een halt toeroepen. Hartelijk dank voor uw actiebereidheid !

Met hartelijke groet, 

Allard de Rooi,

Paul Lamp,

Sylvana Boaz.

[CONCEPTVERSIE BRIEF,  Pagina 1]

Klemmende oproep aan Provinciale Staten van collectief 'Burgers Tegen Veolia'  .

Geachte dames en heren, 

Middels deze brief doen ondergetekenden – verenigd onder de naam Burgers Tegen Veolia – een dringend beroep op uw commissie om de Franse multinational Veolia (c.q. één van haar nevenbedrijven) te weren uit de voorgenomen aanbestedingsprocedure voor het provinciale busvervoer. Bijgaand sturen wij u de beknopte onderbouwing van deze klemmende oproep. Wij zijn any time bereid tot nadere, dan wel mondelinge toelichting. 

Met dank voor uw aandacht, 

en met vriendelijke groet, 

BURGERS TEGEN VEOLIA,   (namen)

[Pagina 2]

Op grond van onderstaande onderbouwing dringt het collectief Burgers Tegen Veolia erop aan dat Veolia wordt uitgesloten van de voorgenomen aanbestedingsprocedure ten behoeve van het provinciale busvervoer. 

1. De bezetting van Palestina is onwettig; de nederzettingen zijn illegaal

Onvermijdelijk begint dit betoog bij de vaststelling dat de sinds juni 1967 durende bezetting van de Palestijnse gebieden door Israël onwettig is, en dat de door Israël in bezet gebied gestichte nederzettingen illegaal zijn. In maart 2013 bevestigde de Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) deze vaststelling ten overvloede in haar rapport 'Tussen Woord en Daad'. Het rapport biedt een overzicht van de terzake internationaalrechtelijke argumentatie, resoluties en vonnissen, en gaat in op de verantwoordelijkheid die hieruit voortvloeit voor de Nederlandse overheid, instellingen en bedrijven. De AIV wijst er bovendien op dat binnen de internationale gemeenschap consensus bestaat over het illegale karakter van de bezetting en het nederzettingenbeleid (kolonisering), alsmede over het feit dat de beëindiging ervan een voorwaarde vormt voor vrede in het gebied. Andersgezegd: relaties met de bezetting schenden niet alleen de internationale rechtsorde, zij belemmeren aantoonbaar de vrede. 

[1] Internationaal gerechtshof, Advisory Opinion, 2004

http://www.icj-cij.org/docket/index.php?pr=71&code=mwp&p1=3&p2=4&p3=6

[2] Adviesraad Internationale Vraagstukken, Tussen Woord en Daad, 2013: 

http://www.aiv-advies.nl/ContentSuite/upload/aiv/file/webversie_AIV%2083_NL.pdf

2. Veolia schendt de internationale rechtsorde, waaronder de mensenrechten

Bovenstaande vaststelling is van belang om een oordeel te kunnen vellen over de Franse multinational Veolia, die mogelijk (eventueel middels een gelieerd bedrijf) zal willen participeren in de aangekondigde aanbestedingsprocedure van het provinciale busvervoer. Veolia is middels uiteenlopende, goedgedocumenteerde activiteiten betrokken bij (het faciliteren van) de bezetting van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Het bedrijf maakt daarmee op grove wijze inbreuk op de internationale rechtsorde, waaronder de mensenrechten. Veolia is hiervoor door talloze gezaghebbende organisaties veroordeeld, en opgeroepen haar belangen in de bezetting zonder omhaal op te geven. Na meer dan tien jaar aandringen, en talloze gebroken beloften, is het geduld met het bedrijf uitgeput. 

[3] Who Profits

http://www.whoprofits.org/company/veolia-environnement

http://www.whoprofits.org/company/veolia-transdev

[4] VN Mensenrechtenraad

[5] Russell Tribunal on Palestine

[6] Een Ander Joods Geluid, Veolia-dossier 

3. De wereld trekt de handen af van de bezetting en de daarbij betrokken actoren

Die uitputting staat niet op zichzelf. Wereldwijd komt een einde aan een tijdperk van gedogen van de bezetting. Dat proces is volop zichtbaar in het beleid van bijvoorbeeld de Nederlandse, Britse en Duitse regering, en in de scherpe maatregelen die de EU bezig is te installeren. Ook het bedrijfsleven is – na jaren van aarzeling – bezig zich te onvlechten van de bezetting. Begin januari meldde pensioenbeheerder PGGM zijn investeringen in vijf Israëlische banken te hebben afgebouwd vanwege hun betrokkenheid bij de bezetting van Palestina. PGGM liet weten nog in gesprek te zijn met een aantal andere bedrijven over hun rol in de bezetting – waaronder naar verluid Veolia. In december verbrak waterbedrijf Vitens zijn relatie met het Israëlische Mekorot. Eerder trok Royal Haskoning/DHV zich terug uit een project in Oost-Jeruzalem, en sloot Unilever een fabriek in door Israël bezet gebied. 

Opvallend is dat PGGM breekt met bedrijven die betrokken zijn bij de bezetting van Palestina, ongeacht of de onderlinge relatie daar direct betrekking op heeft. PGGM stelt dat het niet mogelijk is gebleken om een muur op te richten tussen zijn relatie met een bedrijf, en de betrokkenheid van dat bedrijf bij de bezetting. Diezelfde overweging geldt ten aanzien van Veolia. 

Tenslotte is van belang te wijzen op de groeiende rol van de internationale civil society, die bezig is zich in al zijn verschijningsvormen tegen de Israëlische bezetting van Palestina te keren. Die ontwikkeling richt zich specifiek op Veolia, dat in steeds meer delen van de wereld als maatschappelijk onaanvaardbaar bedrijf wordt beschouwd. Veolia kan in 2014 een intensieve campagne tegemoet zien, waarbij voor het eerst de burgerij op grote schaal zal worden ingeschakeld. 

[7] PGGM  

[8] Vitens 

[9] Overzicht gemeenten en instellingen die Veolia hebben geweerd

4. Het belang van de burger: geen argeloze steun aan een bedrijf dat de mensenrechten schendt

Ten overvloede onderstrepen wij het belang van de burgers, die mogelijk aangewezen raken op de diensten van Veolia. De vraag is of die er van gediend zijn dat hun bestedingen terechtkomen bij een bedrijf dat (onder andere) de mensenrechten schendt. Het antwoord daarop is voorspelbaar: natuurlijk niet. De busreiziger vertrouwt er terecht op dat zijn door de overheid geselecteerde vervoerder de internationale rechtsorde en de mensenrechten respecteert. Ook zal hij er van uitgaan dat zijn overheid zich anno 2014 beweegt binnen de kaders en normen van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, de OESO- en VN-bepalingen, en opereert binnen de geest en betekenis van artikel 90 (e.v.) van de Grondwet, waarin onze rol ten aanzien van het internationaal recht is verankerd. Mocht de provincie dat vertrouwen niet kunnen beantwoorden, dan heeft de burger een aantoonbaar belang om tijdig en adequaat te worden geïnformeerd over de status van Veolia. 

[10] MVO

[11] OESO

[12] UN Global/Compact

De Mainstream Pers 144

Het mainstream damesblad Opzij publiceerde in september 2005 een interview met Geert Mak dat een aardig inkijkje geeft in zijn protestants-christelijke denkwereld:

Het schrijven van dat boek over Jorwerd en nog meer het volgende boek  – De eeuw van mijn vader – heeft hem ontegenzeggelijk weer dichter bij het geloof gebracht. Niet het geloof in de oude vorm, niet verbonden aan het instituut kerk, maar wel het geloof in het bestaan van een liefdevolle God.

'Het is nog een zoektocht waarvan ik niet weet waar die zal eindigen. Bij het schrijven van De eeuw van mijn vader kwam ik niet alleen dichter bij de geschiedenis van mijn familie, maar ook bij hun geloof…

Wat zou je nu invullen als je op een formulier iets moest zeggen over je geloof?

‘Tien jaar geleden had ik “geen godsdienst” ingevuld. Nu zou ik “gelovig, christelijk” opschrijven.’

Wat betekent dat voor je?

‘Dat ik geloof in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God. En dat je die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.' […]

Geloof je in een hiernamaals?

‘Ja.’

Ook in een laatste oordeel?

‘Ja, hoewel ik ook wel eens denk dat het oordeel zich binnen jezelf voltrekt. Of er een hel en een hemel zijn? Ik weet het niet, eigenlijk geloof ik meer in een algemene genade… Het instituut godsdienst heeft een gruwelijke rol gespeeld in de wereldgeschiedenis en doet dat nog steeds. Maar tegelijk heb ik door de bestudering van de geschiedenis gezien dat goede, spirituele mensen vaak een belangrijke rol hebben vervuld, doordat ze op cruciale momenten dingen hebben gedaan die voorkomen hebben dat we hier nu onder een kleinzoon van Goebbels leven.’

Is dat alleen te danken aan gelovige mensen? Hebben socialisten, humanisten en communisten daar geen rol in gespeeld?

‘Jazeker, absoluut. Ik moet het anders zeggen: het is meer dat ik onder de indruk geraakt ben van aan de ene kant de verpletterende gruwelen en aan de andere kant de wissels in de geschiedenis waarvan ik dacht: hier kan alleen maar Onze Lieve Heer de hand in hebben gehad. We zijn door het oog van de naald gekropen.’

http://www.opzij.nl/WAD-Mediabank-pagina/Ik-geloof-in-een-genadigde-God.htm 

Welke 'wissels' dit mogen zijn wordt niet vermeld, kennelijk in de overtuiging dat de modale Opzij-lezeres al weet welke die zijn. In elk geval niet Auschwitz en Hiroshima die voor de rationele mens zowel het geloof in een 'genadige' en 'milde, liefdevolle God' als het geloof in de Verlichtingsidealen definitief vernietigden. Maar omdat Mak niet zonder 'hoop' kan moet hij wel in een irrationele verlossing geloven, net als zijn vader. Waar die vandaan moet komen weet hij niet, maar dat is voor een ware gelovige ook niet belangrijk, want als de mensen niet in de onbevlekte ontvangenis hadden geloofd dan hadden ze in dansende tafels geloofd, zoals Gustave Flaubert eens opmerkte. Flaubert:

 opmerkte. 

Je moet erkennen dat het al te sterk is, dansende tafels. Oh verlichting! Oh vooruitgang! Oh mensheid! En dan drijven ze de spot met de middeleeuwen, de Oudheid, de vicaris Pâris, Marie Alacoque en de Pythia! Wat een eeuwige cyclus van domheden is het voortschrijden der tijden! De wilden die denken aan zonsverduisteringen een einde te kunnen maken door op ketels te slaan, zijn niet minder dan de Parijzenaars die menen tafels te kunnen laten dansen door hun pink op de pink van hun buurman te leggen. Het is merkwaardig dat de mensen stompzinniger worden naarmate ze zichzelf meer verafgoden.

Plus ça change… De menselijke geschiedenis is een toneelstuk waarbij de decors en kostuums steeds veranderen, maar de karakters hetzelfde blijven.

Ondanks alle waarschuwingen zullen er altijd weer Makkianen opstaan die hun publiek in van alles en nog wat laten geloven, hoe absurd ook. De volgende opmerking is eveneens van een typisch Makkiaanse nietszeggendheid: 'door de bestudering van de geschiedenis [heb ik] gezien dat goede, spirituele mensen vaak een belangrijke rol hebben vervuld.' Dit is zo voor de hand liggend dat de opmerking banaal is. Duidelijk is in elk geval dat een fatsoenlijk mens geen christelijke God nodig heeft om zijn geweten te laten spreken en dat tegelijkertijd het geloof in die God geen garantie biedt dat men, zoals de vader van Geert Mak, op het juiste moment de eigen morele verantwoordelijkheid accepteert. Ook in dit geval blijven 'de karakters hetzelfde.' De identiteitsloze 'karakters' zullen altijd de andere kant opkijken, de werkelijkheid negeren, naar huis willen, zoals het leven van Geert Mak en zijn vader Catrinus Mak laat zien. De Amerikaanse auteur Edward Abbey schreef in A Voice Crying In The Wilderness:

Whenever I read Time or Newsweek or such magazines, I wash my hands afterward. But how to wash off the small but odious stain such reading leaves on the mind?

Hetzelfde gaat op voor de geschriften van Geert Mak. Wat eraan ontbreekt is de 'sense of justice' dat 'springs from self-respect.' Het is niet eens zozeer dat Mak bewust een leugen verspreidt, maar zijn beweringen zijn te vaak halve waarheden, en aldus Mark Twain, 'A half-truth is the most cowardly of lies.' Wanneer men de optimistisch bedoelde halve waarheden van de neoliberale opiniemakers verneemt blijft telkens de vraag hoe de mens die niet eens meester over zichzelf is al het andere wel zou kunnen beheersen. Een andere vraag die zij weigeren te stellen is: waarom zou de burger een systeem steunen waarbij 'de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven,' zoals nrc.next zijn jeugdig lezerspubliek op donderdag 23 januari 2014 liet weten. Het is verbijsterend te zien hoe de Nederlandse 'politiek-literaire elite' het totalitaire aspect accepteert van de mededeling in de nrc.next dat 

in een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, velen hun kansen op banen [zullen] zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen,

een realiteit die ook door het neoliberale 'Brussel' mogelijk wordt gemaakt. Deze werkelijkheid wordt verzwegen door de 'halve waarheden' die de Makkianen in woord en geschrift verspreiden, en die 'de meest laffe van alle leugens' is. Waarom zouden gewone burgers zich moeten neerleggen bij de 'innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt' wanneer die zogeheten 'vooruitgang' onvermijdelijk tot hun uitstoting uit het systeem leidt? Waarom gaat Geert Mak in zijn propaganda voor de neoliberale Europese Unie ervan uit dat 'velen' die 'hun kansen op banen [zullen] zien verminderen,' zich vrijwillig zullen opofferen voor de 'innovatie' waarvan slechts  de hooggeschoolden zullen profiteren? Welke logica schuilt hierachter? Ik stel die vraag omdat de kapitalistische 'democratie' langere tijd gelegitimeerd werd door de vooruitgangs-ideologie, waarbij 

We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty, and the Pursuit of Happiness. That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed,

aldus de openingszin van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring. Maar vandaag de dag bepaalt een kleine elite, die de 'innovatie' financiert, buiten de democratie om dat een deel van de bevolking overtollig is en dus onherroepelijk in de onderkaste terechtkomt, net zoals nu al het geval is in de Verenigde Staten. Wat zich vandaag de dag voltrekt is in feite een herhaling van wat het Westen eeuwenlang in de Derde Wereld deed. In De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns Amerika (1973) schreef Eduardo Galeano:

Roven in binnen- en buitenland was het belangrijkste middel voor de primitieve accumulatie van kapitaal die na de middeleeuwen een nieuwe historische fase in de economische evolutie van de wereld deed ontstaan. Naarmate de geldeconomie zich uitbreidde, kregen steeds meer sociale lagen en gebieden van de aardbol met de ongelijke uitwisseling te maken. Ernest Mandel (joods Belgische marxistische hoogleraar. svh) heeft de waarde van het goud en het zilver dat tot 1660 uit Zuid-Amerika is weggesleept, opgeteld bij de buit die de Nederlandse Oostindische Compagnie vanaf 1650 tot 1780 uit Indonesië heeft weggehaald, bij de winsten die het Franse kapitaal gemaakt heeft met de slavenhandel in de 18de eeuw, bij de inkomsten die verkregen zijn door de slavenarbeid op de Britse Antillen en bij de anderhalve eeuw durende plundering van India door de Engelsen: het resultaat overtreft de waarde van het totale kapitaal dat omstreeks 1800 in alle Europese industrieën was geïnvesteerd. Mandel wijst erop dat deze reusachtige hoeveelheid kapitaal in Europa een klimaat schiep dat gunstig was voor investeringen, de 'ondernemersgeest' prikkelde en regelrecht de vestiging van manufacturen financierde die een grote impuls gaven tot de industriële revolutie. Maar tegelijkertijd verhinderde de geweldige internationale concentratie van de rijkdom ten gunste van Europa de leeggeroofde landen om de sprong te maken naar de accumulatie van industriekapitaal. 'De dubbele tragedie van de ontwikkelingslanden is dat ze niet alleen het slachtoffer waren van dat proces van internationale concentratie, maar dat ze later hebben moeten proberen om hun industriële achterstand in te halen, dat wil zeggen de oorspronkelijke accumulatie van industriekapitaal moesten realiseren in een wereld die overstroomd werd door artikelen die vervaardigd waren door een reeds volwassen industrie, namelijk de westerse. 

Welnu, deze parasitaire cultuur, het kapitalisme, is de afgelopen vier decennia een nieuwe fase ingegaan, namelijk de neoliberale, waarbij, zo meldt het Britse weekblad The Economist 'de verstoring van de arbeidsmarkt door technologie nog maar net is begonnen,' aldus de vertaling in nrc.next, en hier komt nog bij dat 

Veel van de banen die gevaar lopen voor mensen [zijn] onderaan de maatschappelijke ladder, terwijl de vaardigheden die het minst kwetsbaar zijn voor automatisering (creativiteit, management) vaak het terrein zijn van hoger geplaatsten.

De boosheid over de toegenomen ongelijkheid zal groeien, maar politici zullen moeite hebben er iets aan te doen. De vooruitgang mijden zal net zo onzinnig blijken te zijn als protesteren tegen gemechaniseerde weefgetouwen in 1810.

The Economist, spreekbuis van de neoliberale elite, heeft gelijk, de technologische 'vooruitgang'  is niet te stoppen; dat zou voor het kapitalisme net zo 'onzinnig' zijn als dat het de 'slavernij' had afgeschaft die vanaf  het begin van de zestiende tot het midden van de negentiende eeuw de 'vooruitgang' van het toenmalige kapitalisme mogelijk maakte. Elk systeem volgt zijn eigen onverbiddelijke logica. Elk systeem maakt zijn eigen specifieke ontwikkeling door. Wat stilstaat sterft af. Alles maakt een cyclus door. En dus heeft het kapitalisme in zijn neoliberale fase een aanzienlijk deel van de mensheid niet meer nodig om te kunnen voortbestaan. Sterker nog, net als ten tijde van de slavernij er te weinig arbeidskrachten waren, zijn er nu teveel om het neoliberalisme tot volle bloei te laten komen. De overtolligen drukken op het budget, die leveren geen geld op, maar kosten geld. Tenzij de mens het winstprincipe afschaft, zal dit systeem tegenover de blanke westerling even meedogenloos zijn als destijds tegenover de gekleurde slaaf. Het kapitalisme is namelijk a-moreel, het is een systeem van nut en efficiency dat de rijke elite bevoordeelt, zo simpel is het. De 'democratie' heeft een monster gebaard waarop geen greep meer is. En de mogelijkheden om het kapitalisme bij te sturen hebben de westerse volksvertegenwoordigers via deregulering en privatisering de afgelopen drie decennia stelselmatig afgebroken in het kader van de niet bestaande 'vrije markt.' De Amerikaanse dichter Gary Snyder schreef in Turtle Island, waarvoor hij in 1975 de Pulitzer Prize kreeg:

a culture that alienates itself from the very ground of its own being — from the wilderness outside (that is to say, wild nature, the wild, self contained, self-informing ecosystems) and from that other wilderness, the wilderness within — is doomed to a very destructive behavior, ultimately perhaps self-destructive behavior.

Het is de taak van de intelligentsia om dit duidelijk te maken. Voor een intellectueel bestaat er geen andere taak die zo belangrijk is. Ik stel dit met nadruk om duidelijk te maken dat een opiniemaker als Geert Mak, die enerzijds rondbazuint dat er 'Geen Jorwerd zonder Brussel' mogelijk is, en anderzijds dat 'ik geloof in een genadige God… een milde, liefdevolle God,' iemand is die in grote verwarring verkeert. Er schuilt een niet te verwaarlozen gevaar in het feit dat een bestseller-auteur van non-fiction boeken van oordeel is dat je Gods 'genade overbrengt op je medemensen,' wanneer die 'genade' in de praktijk betekent dat je propaganda maakt voor een neoliberaal systeem. In dat opzicht liegt Mak zelfs wanneer hij verklaart te geloven 'dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel.' En wanneer hij zegt dat 'Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid,' dan is het alsof wij zijn vader horen spreken, zoals die in De eeuw van mijn vader wordt geportretteerd, een karakterloze, opportunistische man, wiens christelijk geloof onvoldoende bleek te zijn om in de jaren dertig onmiddellijk in het geweer te komen tegen het nationaal-socialisme. 'Men wist, en tegelijk wilde men niet weten, uit puur lijfsbehoud,' schreef zijn zoon Geert zes decennia later, en merkte in dit verband op dat 'Mijn vader hierin niet [verschilde] van de overgrote meerderheid.' De appel valt niet ver van de boom. Het is ook niet verwonderlijk dat Mak gelooft in 'een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.' Wie anders zou zijn 'zwakheid' moeten vergeven? 

Dat de van zichzelf vervreemde Mak zich nu ineens 'Thuis in de Tijd' wil voelen is een teken van hoe weinig hij van zijn eigen tijd begrijpt, laat staan van de geschiedenis. Toch wil hij de opinie van de mainstream blijven vormen en beseft hij niet dat hij beter kan zwijgen. Geert Mak en de Makkianen vormen een onderdeel van de  leugen die de mainstream media verspreiden. Dinsdag 11 februari 2014 schreef de gerenommeerde Australische onderzoeksjournalist John Pilger daarover ondermeer het volgende:

There is no question that the epic crime committed in Iraq has burrowed into public consciousness. Many recall that Shock and Awe was the extension of a murderous blockade imposed for 12 years by Britain and the US and suppressed by much of the 'mainstream' media, including the BBC. Half a million Iraqi infants died as a result, according to Unicef. I watched children dying in hospitals denied basic pain-killers.

Ten years later, in New York, I met the senior British official responsible for these 'sanctions.' He is Carne Ross, once known in the UN as 'Mr. Iraq.' He is now a truth-teller. I read to him a statement he had made to a parliamentary selection committee in 2007: 'The weight of evidence clearly indicates that sanctions caused massive human suffering among ordinary Iraqis, particularly children. We, the US and UK governments, were the primary engineers and offenders of sanctions and were well aware of the evidence at the time, but we largely ignore it and blamed it on the Saddam government. [We] effectively denied the entire population a means to live.'

I said to him: 'That's a shocking admission.'

'Yes, I agree,' he replied. 'I feel ashamed about it ...' He described how the Foreign Office manipulated a willing media. 'We would control access to the foreign secretary as a form of reward to journalists. If they were critical, we would not give them the goodies of trips around the world. We would feed them factoids of sanitized intelligence, or we'd freeze them out.'

In the buildup to the 2003 invasion, according to studies by Cardiff University and Media Tenor, the BBC followed the Blair government's line and lies and restricted airtime to those opposing the invasion. When Andrew Gilligan famously presented a dissenting report on 'Today,' he and a director-general were crushed.

The truth about the criminal bloodbath in Iraq cannot be 'countered' indefinitely. Neither can 'our' support for the medievalists in Saudi Arabia, the nuclear-armed predators in Israel, the new military fascists in Egypt and the jihadist 'liberators' of Syria, whose propaganda is now BBC news. There will be a reckoning - not just for the Blairs, Straws and Campbells, but for those paid to keep the record straight.

http://truth-out.org/opinion/item/21787-the-accessories-to-war-crimes-are-those-paid-to-keep-the-record-straight

Later meer.