Tijdens het begin van de omvangrijke maatschappelijke en culturele omwenteling die de geschiedenis in is gegaan als de Industriële Revolutie schreef de Schotse Verlichtingsfilosoof David Hume in zijn essay Of the First Principles of Government (1768):
Nothing appears more surprising to those who consider human affairs with a philosophical eye, than the easiness with which the many are governed by the few; and the implicit submission, with which men resign their own sentiments and passions to those of their rulers. When we enquire by what means this wonder is effected, we shall find, that, as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is, therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular. The soldan (sultan. svh) of Egypt, or the emperor of Rome, might drive his harmless subjects, like brute beasts, against their sentiments and inclination. But he must, at least, have led his mamalukes or prætorian bands, like men, by their opinion.
Hoe machtig de macht ook is, zij kan niet zonder steun van het volk. Doorgaans beseft de macht dit tot in haar genen, want de machtigen hebben niets anders ‘to support them but opinion.’ Zodra de mening van de ‘many’ zich tegen de macht keert, is het afgelopen met de ‘few’ en kunnen er in het uiterste geval zelfs koppen rollen. De hele geschiedenis door zijn op die manier in betrekkelijk korte tijd zelfs hele imperia ineen gestort. In de epiloog van zijn studie Massa & Macht (1960) concludeert de joodse Nobelprijswinnaar Literatuur Elias Canetti over de machtige:
Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden.
Zolang er oorlog is, of op z’n minst een al dan niet gecreëerde dreiging van buitenaf, zolang er een vijand bestaat die gedood moet worden, kan de machtige moeiteloos overleven. In een massamaatschappij is daarbij de rol van de massamedia onmisbaar. De ‘corporate press’ dient elke dag weer de officiële versie van de werkelijkheid te presenteren. Die moet bijvoorbeeld, zoals mainstream-opiniemaker Ian Buruma op de World’s Opinion Page van 8 januari 2019 deed, het publiek overtuigen dat tot de komst van president Trump de VS ‘a force for good’ was, ‘a model of freedom and openness.’ Tegelijkertijd vergeleek mijn oude vriend ‘China and Russia’ met ‘mafia societies.’ De zwart-wit voorstelling van de realiteit speelt in op het simplisme, zoals die door de auteur Milan Kundera als volgt werd verwoord:
De mens wenst zich een wereld waarin het goed en het kwaad duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn, want in hem huist het ingeschapen en ontembare verlangen te oordelen alvorens te begrijpen.
Kundera wees er daarbij op dat
[j]e je de toekomst wel [kunt] voorstellen zonder de klassenstrijd of zonder de psychoanalyse, maar niet zonder de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeën die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.
Als bewonderaar van Gustave Flaubert's werk stelde Milan Kundera dat 'het meest schokkende' in diens 'visie op de dwaasheid' het feit is dat
de dwaasheid niet vervaagt ten overstaan van de wetenschap, de techniek, de vooruitgang of het moderne, integendeel, met de vooruitgang gaat ook zij vooruit!
In 1983 wierp Kundera tijdens een lezing in het hol van de leeuw, de Verenigde Staten, de vraag op waar de obsessieve drang vandaan kwam om de wereld te willen overheersen:
Om rijker te zijn? Gelukkiger? Nee. De agressiviteit van het geweld is volmaakt ongeïnteresseerd, ongemotiveerd, ze wil alleen maar haar willen; ze is het zuiver irrationele. Kafka en Hasek confronteren ons... met deze reusachtige paradox: gedurende het tijdperk van de Moderne Tijd vernietigde de cartesiaanse rede één voor één alle uit de middeleeuwen geërfde waarden. Maar op het moment van de totale overwinning van de rede maakt het zuiver irrationele (het geweld dat niet meer wil dan z'n willen) zich meester van het wereldtoneel, omdat er geen enkel aanvaard waardesysteem meer is dat het in de weg zou kunnen staan.
Vanuit dit inzicht wordt begrijpelijk waarom de mainstream-journalistiek niets anders doet dan het bedrijven van propaganda voor het heersende systeem. Westerse journalisten functioneren doorgaans als priesters van het Vooruitgangsgeloof, dat niet zonder een vijand-beeld kan bestaan. En daarbij is het volgens Kundera:
niet zo belangrijk dat in de verschillende organen van de media de verschillende politieke belangen tot uiting komen. Achter het uiterlijke verschil heerst een en dezelfde geest. Je hoeft de Amerikaanse en Europese opiniebladen maar door te kijken, van rechts zowel als links, van Time tot Der Spiegel: in al die bladen tref je dezelfde kijk op het leven aan, die zich in dezelfde volgorde waarin hun inhoudsopgave is opgebouwd weerspiegelt, in dezelfde rubrieken, dezelfde journalistieke aanpak, dezelfde woordkeus en stijl, in dezelfde artistieke voorkeuren en in dezelfde hiërarchie van wat ze belangrijk en onbeduidend achten. De gemeenschappelijke geestesgesteldheid van de massamedia, die schuilgaat achter hun politieke verscheidenheid is de geest van de tijd.
Het propagandistisch simplisme van de ‘vrije pers,’ die tot een massale culturele deprivatie heeft geleid, staat lijnrecht tegenover de complexiteit van de roman, met al haar subtiele gelaagdheden. Het is ook niet vreemd dat Gustave Flaubert het simplisme van de journalistiek verafschuwde. Al in 1866 schreef de Franse auteur in een brief aan een vriendin:
U heeft het over de verdorvenheid van de pers; die maakt mij zo doodziek dat kranten me een regelrechte lichamelijke walging bezorgen. Ik lees liever helemaal niets dan die verfoeilijke lappen papier. Maar men doet al het mogelijke om er iets belangrijks van te maken. Men gelooft erin en men is er bang voor. Dat is de wortel van het kwaad. Zolang de eerbied voor het gedrukte woord niet uit de wereld is geholpen, komen wij geen stap verder. Breng het publiek de liefde voor het grote bij en het zal de kleine dingen in de steek laten, of liever gezegd het zal de kleine dingen zichzelf laten uitschakelen. Ik beschouw het als een van de gelukkigste omstandigheden van mijn leven dat ik niet in kranten schrijf. Het doet mijn beurs geen goed, maar mijn geweten vaart er wel bij en dat is het voornaamste.
Vijf jaar later waarschuwde hij in een brief aan George Sand:
De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.
Flaubert’s kijk op de psyche van de moderne massamens onthulde dat ondanks de vooruitgang de dwaasheid niet zou wijken, een feit dat volgens Kundera ‘de grootste ontdekking was van een eeuw die zo trots was op haar wetenschappelijke rede.’ Immers, ’de dwaasheid vervaagt niet ten overstaan van de wetenschap, de techniek, de vooruitgang of het moderne, integendeel, met de vooruitgang gaat ook zij vooruit!’ De ‘moderne dwaasheid betekent niet de onwetendheid, maar de gedachteloosheid van pasklare ideeën,’ waardoor de:
flaubertiaanse ontdekking voor de toekomst van de wereld belangrijker [is] dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud.
flaubertiaanse ontdekking voor de toekomst van de wereld belangrijker [is] dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud.
Zo'n tachtig jaar nadat Flaubert zijn Emma Bovary bedacht had, in de jaren dertig van de vorige eeuw (negentiende eeuw. svh), zal een ander groot romancier, Hermann Broch, spreken over de heroïsche inspanningen van de moderne roman die zich verzet tegen de golf van kitsch, maar er tenslotte door gevloerd zal worden. Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
Binnen de hierboven beschreven context is duidelijk welke desastreuze rol de mainstream-media in het Westen spelen. Met deze werkelijkheid als achtergrond dient men Ian Buruma’s propaganda op de World’s Opinion Page van 8 januari 2019 te lezen. Evenals de Amerikaanse voormalige National Security Adviser, de liberal havik Susan Rice, verklaarde mijn oude vriend dat tot de komst van president Trump de VS ‘a force for good’ was. Bovendien waarschuwde hij de mensheid dat:
even if the end of Pax Americana does not result in military invasions, or world wars, we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.
Belangrijk om Buruma’s beweringen te kunnen plaatsen, is te weten dat mevrouw Rice medeverantwoordelijk is geweest voor de totale chaos in Libië, en de bloedbaden in Syrië. Al in 2011 bepleitte zij voor een ‘regime change’ in Libië:
Rice offered some of the toughest rhetoric toward Gaddafi, blasting his denials of atrocities against his own citizens as ‘frankly, delusional.’ Several UN diplomats said that in a closed door meeting on April 28, Rice's claims of Gaddafi's atrocities included the issuance of Viagra to loyalists in order to further terrorize the population with sexual violence. Together with National Security Council figure Samantha Power, who already supported military intervention, and Secretary of State Hillary Rodham Clinton, who came to support it, the three overcame internal opposition from Defense Secretary Robert Gates, security adviser Thomas E. Donilon, and counterterrorism adviser John Brennan, to have the administration advance a UN proposal to impose a no-fly zone over Libya and authorize other military actions as necessary.
Benjamin H. Friedman, een vooraanstaande Amerikaanse publicist op het gebied van ‘national security,’ zette in de US News and World Report van 27 november 2012 kort maar krachtig het volgende uiteen over de oorlogszuchtige liberal Rice:
The problem with making Susan Rice secretary of state isn’t Benghazi. It’s war. Rice, like her ‘mentor,’ former Secretary of State Madeline Albright, and the current secretary, Hillary Clinton, has supported just about every proposed U.S. military intervention over the two decades. The president should nominate someone that occasionally opposes a war.
Of course, being reliably bellicose is no sin among either party’s foreign policy elite — in Washington today, extramarital affairs get you bounced from top foreign policy jobs, and unconstitutional wars get you nominated for them.
Het beschuldigen van de Libische leider Gaddafi van het verstrekken van ‘Viagra’ aan zijn troepen ‘to encourage mass rape,’ was één van de propagandatrucs die politici, als de Democraat Susan Rice, gebruiken om het militair-industrieel complex draaiende te houden. The Guardian meldde destijds dat:
Earlier in the week Rice also claimed, without offering any evidence, that Iran is helping Syria suppress internal dissent. Foreign affairs specialists expressed scepticism about both claims.The Viagra claim surfaced in an al-Jazeera report last month from Libya-based doctors who said they had found Viagra in the pockets of pro-Gaddafi soldiers. But it is a jump from that to suggesting Gaddafi is supplying troops with it to encourage mass rape.
Rice is one of the advocates of liberal intervention in the Obama administration, along with the White House foreign affairs adviser Samantha Power, and helped persuade President Obama to intervene in Libya.
A UN diplomat at the closed session on Thursday said: ‘I was in the room when she mentioned Viagra. The remark did not cause a stir at the time. It was during a discussion about whether there is moral equivalence between the Gaddafi forces and the rebels. She listed human rights abuses by Gaddafi's forces, including snipers shooting children in the street and the Viagra story.’
She was trying to persuade doubters that Libya was not just a civil war and that Gaddafi was encouraging human rights abuses. Russia and China have complained that the military strikes on Libya are going beyond the UN mandate.
Vrijdag 24 juni 2011 berichtte de goed ingevoerde Patrick Cockburn, sinds 1979 Midden Oosten-correspondent en winnaar van de Martha Gellhorn Prize dat:
Human rights organizations have cast doubt on claims of mass rape and other abuses perpetrated by forces loyal to Colonel Muammar Gaddafi, which have been widely used to justify Nato's war in Libya.
Nato leaders, opposition groups and the media have produced a stream of stories since the start of the insurrection on 15 February, claiming the Gaddafi regime has ordered mass rapes, used foreign mercenaries and employed helicopters against civilian protesters.
An investigation by Amnesty International has failed to find evidence for these human rights violations and in many cases has discredited or cast doubt on them. It also found indications that on several occasions the rebels in Benghazi appeared to have knowingly made false claims or manufactured evidence.
Acht jaar later meldt Wikipedia:
In June 2011, the International Criminal Court began an investigation into the rape allegations seeking to add the rapes to Gaddafi's list of war crimes charges. Amnesty International, Human Rights Watch and Doctors Without Borders failed to find first-hand evidence that mass rapes were occurring, and the lack of evidence for these claims was confirmed by the UN's investigator, M. Cherif Bassiouni…
Ironically, in 2016 there were reports that African women were being raped by the same Libyan rebels who overthrew Gadhafi. This is part of a larger picture of abuse of black Africans in Libya that is emerging in the wake of the rebel victory, born of allegations that Gadhafi often hired sub-Saharan Africans to fight for him.
Door het toedoen van Susan Rice, tijdens de regering Obama Amerikaans ambassadeur bij de Verenigde Naties, is Libië vandaag de dag een chaos van elkaar bestrijdende bendes met als inzet de heerschappij over het land en de oliebronnen, terwijl Syrië dankzij Russische steun net niet uiteen is gevallen, maar wel ten koste van 400.000 doden, de meesten van hen burgers. Vanzelfsprekend zijn de direct verantwoordelijken als Susan Rice hier nooit voor veroordeeld. Alleen al de gedachte wordt als absurd beschouwd door opiniemakers als Buruma, die zelfs de terminologie over de VS als ‘force for good’ klakkeloos heeft overgenomen, en suggereert dat de VS ‘American-style liberal democracy’ exporteert. Het grote gevaar dat de Buruma’s van de westerse commerciële pers vormen, is hun neiging een zo groot mogelijke massa te behagen. Milan Kundera had gelijk te stellen dat:
[o]p grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
Een belangrijk element van behaagzucht is het brandende verlangen geaccepteerd te worden door de elite. Anders gezegd: een zeker snobisme, waarover Arnon Grunberg in de VPRO-gids van 2 februari 2019 opmerkte, ‘[h]et wezen van het snobisme is de leegte die het moet verhullen... Voor de snob is kennis ook niet meer dan een middel om het doel mee te bereiken: indruk maken,’ op de macht, zich dienstbaar opstellen. ‘De snob is afhankelijk van zijn publiek, hij leeft voor de indruk die hij achterlaat, de bluf is zijn stijlmiddel.’ Zo verwerft hij zijn plaats in ‘de pikorde.’ Buruma’s combinatie van snobisme en Haagse bluf zijn onderdeel van wat Grunberg ‘het gezelschapsspel van de middenklasse’ noemt, want ‘[w]ie zo rijk is dat hij geen enkel verlies vreest of zo arm is dat hij niets te verliezen heeft, zal het theater van het snobisme niet nodig hebben.’ Wanneer Buruma laat weten niet te geloven in ‘een absolute authenticiteit die onveranderlijk is en essentieel,’ maar dat hij ‘gedachtenloos’ de hele dag door talloze ‘rollen’ speelt, die ‘allemaal een deel van’ hemzelf ‘zijn,’ en hij daarnaast benadrukt: ’[d]ie maskers, die ben je óók,’ dan is het interessant te weten dat de Duitse auteur en historicus Joachim Fest in zijn boek Tegenlicht. Een Italiaanse Reis (2003) wees op de figuren van de commedia dell’arte:
In verband hiermee schreef Fest dat wij:
Dat heeft, volgens Fest, ‘een eigenaardige cultuur van onmacht opgeleverd,' waarvan de 'kenmerken ontrouw, opportunisme, geweld, onverschilligheid en geslepenheid’ zijn.
En kijk nu om ons heen, in plaats van de macht te ontmaskeren, maskeert het ‘opportunisme’ van de ‘vrije pers’ het ‘geweld’ van de ‘onverschillige’ macht, en zijn de ‘geslepen’ politici ‘ontrouw’ aan de democratie, en wordt de massa gekenmerkt door ‘onmacht.’ En hoe minder mensen weten wat de macht uitspookt, des te slechter weet ook de macht wat er elders gebeurt. De despoot krijgt alleen nog maar te horen wat hij wil horen, tot het te laat is. Dit geldt ook voor een zogeheten parlementaire democratie. De politici rond dat pleintje in Den Haag voorzagen de opkomst van Fortuyn en zijn opvolgers niet, en ook de politieke pers had niets door, tot het te laat was. Zo zal het ook straks gaan wanneer de anti-Rusland en anti-China hetze uiteindelijk in een gewelddadig conflict eindigt. Blijf lang genoeg herhalen dat de VS ‘a force for good’ is, ‘a model of freedom and openness,’ terwijl ‘China and Russia’ niets anders zijn dan ‘mafia societies,’ en de basis is gelegd voor uiteindelijk een wereldoorlog. De huidige mainstream-opiniemakers zijn dan ook levensgevaarlijk. Wat de Buruma’s van de commerciële media ook verzwijgen is datgene waarover de Litouwse academicus dr. Vladislav B. Sotirović, in april 2018 schreef:
The actual outcome of the Russian Liberals ‘in the years following Yeltsin’s election were catastrophic as, for instance, Russia’s industrial production dropped by nearly 40%, over 80% of Russians experienced a reduction in their living standards, health care disintegrated, life expectancy fell along with the birth rate, and morale overall collapsed.’ However, the political influence of the Russian Liberals became drastically weakened by Vladimir Putin’s taking power in Russia from 2000 onward and especially from 2004. A new global course of Russia’s foreign policy after 2004 became directed toward a creation of a multipolar world but not an unipolar Pax Americana one as the American Neocons wanted. Therefore, the Caucasus, Ukraine, and Syria became currently directly exposed to the Russian-American geopolitical struggle…
Examples of ex-Pax Romana and Pax-Britannica clearly offered support by the American hegemons (alleenheersers svh) for an imperialistic idea that (the US-led) unipolarity will bring global peace and, henceforth, inspired the viewpoint that the world in a post-Cold War era under a Pax Americana will be stable and prosperous as long as the US global dominance prevails. Therefore, a hegemony, according to this viewpoint, is a necessary precondition for economic order and free trade in global dimension suggesting that the existence of a predominant hyperpower state willing and able to use its economic and military power to promote global stability is both divine and rational orders of the day. As a tool to achieve this goal the hegemon has to use a coercive diplomacy based on the ultimatum demand that puts a time limit on the target to comply and a threat of punishment for resistance as, for example, it was a case in January 1999 during the ‘negotiations’ on Kosovo status between the US diplomacy and Yugoslavia’s Government in Rambouillet (France).
However, in contrast to both the Hegemonic Stability Theory and the Bipolar Stability Theory, a post-Yeltsin’s Russian political establishment advocates that a multipolar system of international relations is the least war-prone in comparison with all other proposed systems. This Multipolar Stability Theory is based on a concept that a polarized global politics does not concentrate power, as it is supported by the unipolar system, and does not divide the globe into two antagonistic superpower blocs, as in a bipolar system, which promote a constant struggle for global dominance (for example, during the Cold War). The multipolarity theory perceives polarized international relations as a stable system because it encompasses a larger number of autonomous and sovereign actors in global politics that is as well as giving rise to more number of political alliances. This theory is, in essence, presenting a peace-through model of pacifying international relations as it is fundamentally based on counter-balancing relations between the states on the global arena. Under such a system, an aggression policy is quite harder to happen in reality as it is prevented by the multiple power centers.
A new policy of international relations adopted by Moscow after 2000 is based on a principle of a globe without hegemonic leadership — a policy which started to be implemented at the time when the global power of the US as a post Cold War hegemon declines because it makes costly global commitments in excess of ability to fulfill them followed by the immense US trade deficit. The US share of global gross production is in the process of constant declination since the end of the WWII. Another serious symptom of the US erosion in international politics is that the US share of global financial reserves drastically declined especially in comparison to the Russian and Chinese share. The US is today the largest world debtor and even the biggest debtor ever existed in history (19.5 trillion dollar or 108 percent of the GDP) mainly, but not exclusively, due to huge military spendings, alongside tax cuts that reduced the US federal revenue. The deficit in current account balance with the rest of the world (in 2004, for instance, it was $650 billion) the US administration is covering by borrowing from private investors (mostly from abroad) and foreign central banks (most important are of China and Japan). Therefore, such US financial dependence on the foreigners to provide the funds needed to pay the interest on the American public debt leaves the USA extremely vulnerable, but especially if China and/or Japan would decide to stop buying the US bonds or sell them. Subsequently, the world strongest military power is at the same time and the greatest global debtor with China and Japan being direct financial collaborators (or better to say — the quislings) of the US hegemonic leadership’s policy of a Pax Americana after 1989.
It is without any doubts that the US foreign policy after 1989 is still unrealistically following the French concept of raison d’état that indicates the Realist justification for policies pursued by state authority, but in the American eyes, first and foremost of these justifications or criteria is the US global hegemony as the best guarantee for the national security, followed by all other interests and associated goals. Therefore, the US foreign policy is based on a realpolitik concept that is a German term referring to the state foreign policy ordered or motivated by power politics: the strong do what they will and the weak do what they must. However, the US is becoming weaker and weaker and Russia and China are more and more becoming stronger and stronger.
Finally, it seems to be true that such a reality in contemporary global politics and international relations is properly understood and recognized by a newly elected US President Donald Trump. If he is going not to be just another Trojan horse of the US Neocon concept of Pax Americana, there are real chances to get rid of the US imperialism in the nearest future and to establish international relations on a more democratic foundation.
In een wereld waar alles om geld draait hoeft men niet geniaal te zijn om te beseffen dat een natie met een buitenlandse schuld van inmiddels meer dan 20 biljoen dollar onmogelijk ‘the master of the universe’ kan spelen. De VS is dan ook geen ‘force for good,’ zoals Susan Rice en Ian Buruma beweren, maar een gevaar voor de wereldvrede. Het exceptionalisme van Washington en Wall Street, de overtuiging dat de VS ‘the greatest nation in the history of the world’ is ‘and a force for good,’ waardoor het gerechtigd is de wereld met geweld haar wil op te leggen, is de belangrijkste drijfveer achter de uiterst agressieve Amerikaanse buitenlandse politiek die zich dit keer tegen de democratisch gekozen regering van Venezuela richt. En opnieuw speelt de propaganda van de ‘corporate media’ hierin een doorslaggevende rol. De Amerikaanse journalist en auteur Ben Norton schreef op 29 januari 2019 op de kritische website Gray Zone dat:
US President Donald Trump’s hyper-militaristic National Security Adviser John Bolton spilled the beans in an interview on Fox Business, admitting that the United States government is working with corporations to target Venezuela’s massive oil reserves.
‘We’re looking at the oil assets,’ Bolton said. ‘That’s the single most important income stream to the government of Venezuela. We’re looking at what to do to that.’
‘We’re in conversation with major American companies now,’ he continued. ‘I think we’re trying to get to the same end result here.’
‘It will make a big difference to the United States economically if we could have American oil companies really invest in and produce the oil capabilities in Venezuela,’ Bolton admitted.
On January 23, the US government initiated a political coup attempt in Venezuela, seeking to replace the government of socialist President Nicolás Maduro with Juan Guaidó and a neoliberal capitalist opposition that has pledged to privatize state assets and welcome in corporate partnerships.
Venezuela has the largest oil reserves in the world, and the democratically elected leftist government of former President Hugo Chávez kicked out US oil corporations and used his nation’s natural resources to fund social services for poor and working-class Venezuelans.
The Trump administration has seized control of Venezuelan state assets in the US and given them to supposed ‘interim president’ Juan Guaidó, in a bid to fund his coup regime. On January 28, the US also imposed sanctions on Venezuela’s state oil company, PDVSA, in an attempt to transfer control to the right-wing opposition.
Op zijn beurt wees de Amerikaanse veteraan van het Marine Corps en ‘former intelligence operator directly tasked by the National Security Agency,’ Matt Agorist, onder de kop ‘Coincidence? Venezuela Green Lights Russia to Mine Gold, Days Later US Attempts Overthrow,’ op het volgende:
Venezuela? It's sitting on a mountain of gold and oil
The decades-long US infatuation with Venezuela came to a head on Wednesday as the United States, Canada, Brazil, and others all declared a man who never even ran for the office of presidency, much less got elected to the office, as the president of Venezuela.
On Wednesday, Juan Gerardo Guaidó Márquez took a public oath of office and swore himself in as the President of Venezuela. He assumed this office with zero democratic process — essentially making himself a dictator—and was immediately declared legitimate by Washington.
This move by Washington to recognize Guaidó as the official president is a page out of the book they’ve used over the last two decades to invade and destroy countries like Iraq, Libya, and Syria. The exact same rhetoric from the bipartisan warmongers in DC is being put out once more as shills like Marco Rubio threaten all out war. All of the sudden, Trump’s haters are coming together in solidarity, seething with their warmongering mucus over the potential for a Venezuelan conflict.
For those who don’t remember, nearly the exact same tactics were used just before the US invaded Libya and turned this bastion of hope in Africa into a terror-infused hell-state in which human slaves are now openly sold in public.
Just like Guaidó claimed to be president and was recognized by the US, in Libya, the head of the Libyan National Transitional Council, Mustafa Abdul Jalil threatened mass deaths if the West did not intervene and was quickly given control. Days later, the Libyan NTC was officially recognized as the Libyan government and the Gaddafi regime was out. Days after this, NATO powers, led by the US, proceeded to turn Libya into the war ravaged hell hole it is today.
In the next few days, you can expect this move by the US to stoke potential for a civil war in Venezuela which would draw in other countries like Cuba and Brazil. The result of this potential civil war would be utterly catastrophic.
The Russian Foreign Ministry agrees and responded on Thursday to Washington’s recognition of Guaido as president, noting that it ‘is aimed at deepening the split in Venezuelan society, increasing the conflict on the streets, sharply destabilizing the internal political system and further escalation of the conflict.’ The Ministry then repeated claims it made just before the US invaded Syria and Libya by saying similar action in Venezuela would be ‘fraught with catastrophic consequences.’
The move by Washington and others even prompted a response from Putin himself on Thursday who said, according the Russian state media outlet, RT, that ‘foreign interference in Venezuela’s internal affairs grossly violates international law.’
To those who think this is about Nicolás Maduro, think again. No one here is arguing that Maduro is an angel. No one here is saying that his election wasn’t surrounded in controversy. And, no one here is claiming that the people of Venezuela do not have a right to contest his presidency. But to ignore every president’s meddling in the country since George W. Bush and the US desire to overthrow Hugo Chavez for a decade before this would be incredibly naive.
TFTP has long reported on the crimes against the Venezuelan people by the state. We have reported on the mass killing of citizens by police, the loyalists being armed while the opposition was disarmed, and the disturbing police state the country has become. But the current situation in Venezuela would look like a paradise compared to what will likely ensue following Western intervention.
Venezuela is not a tyrannical autocracy and its crisis is NOT organic; it is a deeply divided and polarized society — which the US is exploiting for special interests.
And no, socialism alone did not create the horrific plight currently faced by the Venezuelan people. Decades of sanctions and meddling have proven to be unbelievably effective at hurling their economy into a whirlwind of chaos, collapsing their currency, and cutting them off from the rest of the world — literally starving them to death.
Make no mistake, this has likely long been the plan. As George Galloway, former 30 year member of the British Parliament noted, ‘before they drop the bombs, they drop the narrative, of course. And the disinformation bombardment in Venezuela has been one of the longest bombing runs in history. Massive sums of US money have been spent on media distortion, subversion, sabotage, military coups, and threats of invasion throughout the Chavez-Maduro era.’
For those who may be unaware, the proven oil reserves in Venezuela are known to be the largest in the world, totaling 297 billion barrels. In December, Caracas and Moscow signed a $5 billion investment deal to raise Venezuela’s oil production by one million barrels per day. This move was done to counter the effects of US sanctions which have been crippling the country and raised many neocon eyebrows.
What’s more, aside from their proven oil deposits, Venezuela is also known for its extremely rich gold deposits. Also in December, Caracas gave the green light to Russia to begin mining gold inside their country.
‘As for Russia’s participation in gold-mining or other mining projects, Venezuela has made a wide range of interesting proposals that are currently under consideration by interested Russian operators,’ the ambassador said.
Because of their rich deposits and need to subvert US sanctions and a weaponized US dollar, Venezuela has become the 25th largest holder of gold in the world making them a direct threat to the global banking system.
To think that the US interests in Venezuela are purely humanitarian is not only asinine but it blindly ignores decades of US interventionism highlighting the contrary—especially considering what happened in Libya.
As TFTP has previously reported, on October 20th, 2011, the West took it upon itself to use NATO to overthrow Gaddafi — not for any humanitarian threat to civilians as had been repeatedly claimed and is the alleged impetus behind the coup in Venezuela — but because his planned roll-out of a new currency to be used across Africa posed a palpable existential threat to central banks at the heart of the Western financial and political system.
In fact, before Washington’s endorsement of Guaido, Venezuela was carrying out a similar plan. President Recep Tayyip Erdogan recently launched a gold trade with Maduro. But this was not simply moving gold from one place to another. Maduro announced that he was moving his entire refining operation directly to Turkey in a direct move against the Western monetary controlled sanctions.
Now, we find ourselves on the precipice of an all out invasion of their country. Go figure.
As US sanctions continue to backfire due to an ever-increasing coalition of countries dedicated to fighting them, the American military industrial complex will have no other options for self-preservation other than war. Regardless of how you feel personally about what is going on with the Venezuelan people and their government, buying into another set of lies used for Western interventionism — in yet another country who ‘needs some freedom’ — will undoubtedly be catastrophic, and 100 percent of recent similar situations proves this.
Ter verduidelijking enige cijfers:
As for the Orinoco field’s dollar value. World oil prices are currently hovering near $60… do the math.
https://www.globalresearch.ca/valuing-venezuelas-orinoco-oil-belt/5667266
Maar deze context zult u niet vernemen van de commerciële pers. Integendeel, het grote voorbeeld van de westerse mainstream-pers, The New York Times, opende op vrijdag 1 februari 2019 op de voorpagina met een opiniestuk van Juan Guaidó (die zichzelf tot president van Venezuela heeft uitgeroepen) met als strekking dat ‘The world can rescue Venezuela,’ als de wereld maar een ‘regime change’ zal steunen. Vanzelfsprekend staat de VS achter de zelfbenoemde president. De National Security Adviser, de neoconservatieve John Bolton, één van de fanatiekste pleitbezorgers van ondermeer de illegale en desastreuze inval in Irak, verklaarde eind januari 2019 tegenover Fox News dat de belangen van de Amerikaanse oliemaatschappijen in het olierijke Venezuela een belangrijke rol spelen. Hij zei:
It will make a big difference to the United States economically if we could have American oil companies really invest in and produce the oil capabilities in Venezuela.
It would be good for Venezuela; it would be good for the people of the United States. We both have a lot at stake here making this come out the right way.”
En ook nu weer steunt de westers ‘vrije pers’ deze neokoloniale interventie, ondanks het feit dat de Amerikaanse interventies in onder andere Afghanistan, Irak, Libië, Syrië in onvoorstelbare bloedbaden en totale chaos hebben geleid. De Amerikaanse auteur Gore Vidal heeft eens in dit kader terecht opgemerkt dat
The corporate grip on opinion in the United States is one of the wonders of the Western World. No First World country has ever managed to eliminate so entirely from its media all objectivity — much less dissent…
We should stop going around babbling about how we're the greatest democracy on earth, when we're not even a democracy. We are a sort of militarized republic. The founding fathers hated two things, one was monarchy and the other was democracy, they gave us a constitution that saw to it we will have neither. I don't know how wise they were…
You cannot get through the density of the propaganda with which the American people, through the dreaded media, have been filled and the horrible public educational system we have for the average person. It's just grotesque…
You know, I've been around the ruling class all my life, and I've been quite aware of their total contempt for the people of the country...
How are we ever going to have an informed citizenry, which means: how can we have an informed election?
Dit inzicht van Vidal, één van de grote Amerikaanse auteurs, staat lijnrecht tegenover de misdadige propaganda van de Nederland journalist Ian Buruma en de rest van de corrupte commerciële pers. De volgende keer meer.
Ian Buruma 'force for good,' samen met prinses Beatrix, nadat hij wederom door de gevestigde orde was gelauwerd.
