Enige achtergrondinformatie uit Wikipedia voor de heidenen onder mijn lezers: 'De Amalekieten zijn volgens de Hebreeuwse Bijbel een volk dat woonde in het Midden-Oosten. In de Bijbel zijn veel verwijzingen naar dit volk te vinden. Vermoedelijk waren de Amalekieten nomaden en woonden zij in de woestijn aan de andere kant van de Schelfzee (Rode Zee. svh) tegenover Egypte. Amalekieten worden echter buiten de Bijbel nergens in bronnen uit de tijd zelf genoemd en er is ook geen enkele archeologische aanwijzing voor hun bestaan.’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schelfzee
De Amalekieten vallen het volk van Israël in de rug aan wanneer dit na de uittocht uit Egypte naar het beloofde land Kanaän trekt. Achter in de stoet liepen de zwaksten van het volk. Wanneer de strijd beslist is in het voordeel van Israël zegt Mozes: Omdat Amalek de hand heeft durven opheffen tegen de troon van de HEER, zal de HEER strijd voeren tegen Amalek, in alle komende generaties.
Zonder overdrijven kan gesteld worden dat Netanyahu zichzelf nu in de rol van Mozes presenteert, die als 'de grootste profeet van de Joden' samen met zijn volgelingen 40 jaar lang door de woestijn zwierf, hoewel er geen enkel concreet bewijs is dat hij ooit bestaan heeft. Nogmaals Wikipedia: ‘De Hebreeuwse Bijbel beschrijft hem als de leider van de Israëlieten bij de uittocht uit Egypte en tijdens de doortocht door de woestijn tot aan de grenzen van Kanaän. Traditioneel worden aan Mozes ook de eerste vijf Bijbelboeken toegeschreven (de Thora), waardoor de gehele wetgeving van Israël door zijn autoriteit werd geschraagd.
In het boek 1 Samuel krijgt koning Saul via de profeet Samuel van God de opdracht de Amalekieten en al hun vee volledig uit te roeien. Deze oproep van God een volk uit te moorden heeft later tot veel vragen geleid omdat hier naar huidige standaarden wordt opgeroepen tot genocide. In het verhaal wordt verteld dat Saul op de koning na alle Amalekieten doodt en ook dat de beste stuks vee worden gespaard. Dit wordt hem door God zeer kwalijk genomen en hierom wordt hij door God van het koningschap ontheven. De gevangengenomen koning Agag wordt alsnog door Samuel gedood. Sauls opvolger koning David vecht ook tegen de Amalekieten.’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amalekieten
In het Bijbelboek Ester wordt van de schurk in het verhaal (Haman) gezegd dat hij een afstammeling is van Agag, koning van de Amalekieten. In 1 Kronieken worden ten tijde van koning Hizkia de laatste overgebleven Amalekieten door vijfhonderd mannen van de stam Simeon in het Seïrgebergte gedood.’
Het Seïrgebergte bevindt zich tussen de Dode Zee en de Golf van Akaba en was de zuidoostelijke grens tussen Edom en het Koninkrijk Juda. Het kan ook de oudere historische grens zijn geweest van het Egyptische Rijk in Kanaän.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Seïrgebergte
Kortom, volgens ‘de Joodse traditie staat Amalek symbool voor de vijand van het Joodse volk in iedere generatie. Zo werd vanwege de Holocaust Duitsland als zodanig aangemerkt.’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amalekieten
Dat de Joden de Amalekieten als bedreiging zagen is wederom een omkering van de geschiedenis, aangezien eerst genoemden het gebied doorkruisten waar eveneens de Amalekieten rondtrokken. Er vindt nu een herhaling van de geschiedenis plaats. Immers, ook de Palestijnse bevolking blijft zich verzetten tegen de al driekwart eeuw durende Israelische onderdrukking, bloedbaden en etnische zuivering van slechts een deel van het land dat de VN in 1947 aan de Palestijnse bevolking had toegewezen. Daarom ziet het extremistische Netanyahu regime de Palestijnse bevolking als het vlees geworden Kwaad in de wereld. Feit is namelijk dat de overgrote meerderheid van de Joden in Israel van mening is dat God hen het ‘beloofde land’ heeft geschonken, waarbij onmiddellijk vermeld moet worden dat uit representatief onderzoek is gebleken dat tenminste de helft van de Joodse Israeli’s niet in God gelooft. Het is één van de feiten die aantonen hoe diep de psychische stoornis zich in het Joods bewustzijn heeft genesteld. Een ander voorbeeld van deze wijd verspreide pathologie trof ik gisteren aan op de voorpagina van The New York Times. Onder de kop ‘A nation in flux after attacks’ stelt de toonaangevende krant dat:
When Israel was founded in 1948, the defining goal was to provide a sanctuary for Jews, after 2000 years of statelessness and persecution. On October 7, that same state proved unable to prevent the worst day of violence against Jews since the Holocaust.
‘At that moment, our Israeli identity felt so crushed. It felt like 75 years of sovereignty, of Israeliness, had — in a snap — disappeared,’ said Dorit Rabinyan, an Israeli novelist. ‘We used to be Israelis,’ she added. ‘Now we are Jewish.’
Deze opmerking openbaart hoe diep het onvermogen is van zelfs een Joodse schrijfster uit de Israelische literaire elite om zich te identificeren met haar Palestijnse landgenoten die ruim 20 procent van de bevolking uitmaken. Al die jaren moet de 51-jarige Dorit Rabinyan in de illusie hebben geleefd dat de Palestijnse bevolking geen tweederangs burgers waren in de zelfbenoemde ‘Joodse staat.’ Dit zelfbedrog, deze vervreemding, is opmerkelijk genoeg een literair thema bij uitstek, zonder dat zij zich dit realiseerde, als ik afga op haar woorden dat na 7 oktober 2023 ‘onze Israëlische identiteit zo verpletterd [voelde]. Het voelde alsof 75 jaar soevereiniteit, van Israëlisch-zijn, in een mum van tijd verdwenen was,’ en ‘Vroeger waren we Israëli’s. Nu zijn we Joods.’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mahmoed_Darwiesj
Dankzij Dorit Rabinyan’s Palestijnse landgenoot Mahmoud Darwish werd voorkomen dat de Joods Israëli’s erin slaagden om de Palestijnen hun ‘herinnering’ als volk te vernietigen door de boeken, ‘its culture, its history’ te wissen. Zo voorkwam hij dat de Joden vervolgens iemand aanwezen die 'new books' zou schrijven, 'manufacture a new culture, invent a new history,' waardoor 'before long a nation will begin to forget what it is and what it was,’ zoals Milan Kundera ooit eens treffend formuleerde. Het gevolg van ondermeer het werk van Darwish is dat de Palestijnen veel beter dan de Joden in Israel hun verleden herinneren en daarmee hun identiteit wisten te bewaren, de vervreemding wisten te stoppen.
Hoewel 'the Israeli government officially vowed that Palestinians who remained in the state would be treated as citizens with full rights, in fact it treated them as enemies under occupation, and military rule was the primary tool it used to control them. Tactics included strict control of Palestinians' movements and organization, suppression of any attempts to resist repressive policies, and discrimination against them in all spheres of life. In the first few years after the Nakba, Palestinians who tried to cross the ceasefire lines and return to their homeland were treated as infiltrators who could be shot on sight with impunity. Most Arab villages from which Palestinians were displaced were destroyed, and Jewish settlements were built in their place. Most land belonging to internally displaced persons (referred to in official Israeli parlance as “present absentees”) was expropriated and designated closed military zones, and Palestinians were often prevented from returning to it. The policies of the military government were aimed at “Judaïzing” the Galilee and remaining Arab areas in general, reducing the area of land held by Palestinians, and isolating them in their villages and towns.
Military rule, and the way it managed Arab citizens' civil affairs, had its legal basis in the Defense (Emergency) Regulations of 1945 and other mandatory and Israeli legislation. Of the 162 Articles in the Emergency Regulations, the military government used only five extensively. Articles 110, 111, and 124 were used to restrict or prevent freedom of movement, and Articles 109 and 125 were used to announce closed zones that Arab citizens were forbidden from entering. Military personnel who worked in the military government issued movement permits to people they liked and denied them to those they did not. Arab citizens were forced to request permission from the military governor if they wanted to do any kind of work or activity beyond the borders of their villages. This included engaging in paid work, commerce, shopping, education, and health care. Military personnel dictated Arab citizens' livelihoods and every aspect of their lives, and sometimes even intervened in their relationships, including marriage and divorce. Military personnel also encouraged people who cooperated with Zionist settler colonialism; supported political and community leaders who cooperated with the government and Mapai, the ruling party; and banned any independent collective action, whether public, social, or cultural.
In 1958, the Rosen Commission, a parliamentary commission headed by Minister of Justice Pinchas Rosen, was formed to investigate when military rule could be terminated. This committee was active during a period when Egyptian president Gamal Abdel Nasser, and the idea of pan-Arab unity between Egypt and Syria, enjoyed increasing support among Arab citizens. Activists in Maki, the Israeli Communist Party, and Arab nationalists were also growing noticeably close during this period, as was evident in fierce joint demonstrations on 1 May 1958 and in the creation of the Popular Front to defend citizens who were detained during demonstrations and to lead the resistance against military rule and related policies. The government rejected the Rosen Commission's recommendation that the military government “stop”; it kept the military government in place but transferred a number of powers to the police.
This second phase of government control of Palestinians in Israel was characterized by the easing of military rule over Arab citizens, starting in 1959. This was due to several reasons. The Israeli economy had developed remarkably and needed more cheap labour, which required greater freedom of movement for Arab workers. There was also a shift in Israel's security considerations. Some of the original goals of military rule had been achieved during that period; the government had successfully prevented refugees from returning across the ceasefire lines, and it controlled villages from which Palestinians were displaced. Moreover, in the wake of the Tripartite Aggression on Egypt and the Kafr Qasim Massacre in the autumn of 1956, security leaders — including those from Shin Bet, the Israeli security agency, and other agencies — were increasingly convinced that Arabs who remained in Israel would not leave the country.
(The Kafr Qasim Massacre differs from other massacres that Israel has committed against the Palestinian people since 1948: the scene of the crime was a Palestinian village within the state's territory, and the victims were peaceful civilians who were also Israeli citizens. The massacre occurred the day the Tripartite Aggression was launched against Egypt, but the site of the incident was quite far from the battlefront in the Gaza Strip and Sinai Peninsula. Border policemen massacred villagers on orders from Israeli military commanders, who imposed a sudden curfew on residents – including people returning home from work, who could not have known the ban had already gone into effect. This article highlights the most important facts of the massacre, as well as its political and legal ramifications on Palestinian citizens of Israel. It also describes the significance of this event in Palestinian memory and consciousness.)
https://www.palquest.org/en/highlight/14334/kafr-qasim-1956
Ben-Gurion thwarted all attempts to abolish military rule until 1963, when Levi Eshkol assumed the position of Prime Minister. In late 1963, Eshkol announced that he planned to end military rule and the military government. This eventually occurred in December 1966, when the police, under the supervision of the Chief of Staff, was tasked with implementing the Emergency Regulations. In terms of Israeli legal tools, it was not until late 1968 that military rule was abolished, relevant articles in the Emergency Regulations were suspended, and military commanders' surveillance of Palestinians in Israel ended.
These developments did not fundamentally change Arab citizens' lives in the first stage. With the 1967 June War and the occupation of the West Bank, the Gaza Strip, Sinai, and the Golan Heights, Israel turned its focus from Palestinians in Israel to their brothers in the Gaza Strip and the West Bank, imposing military rule without granting citizenship and implementing settler colonialist policies in the newly occupied territories, just as Israel had done domestically in the Galilee and the Negev since 1948. These developments gave Arabs in Israel the sense that their legal and economic situation was improving. Yet it also strengthened their Palestinian identity and intensified their attempts to organize politically. This would later give rise to independent Arab political parties and movements, as well as popular mobilization, as was seen in March 1976, which launched what came to be known as Land Day.
https://www.palquest.org/en/highlight/14340/palestinians-under-military-rule-israel-1948-1966#:~:text=The Palestinians who remained in,the police and intelligence services.
https://twitter.com/the_amanur/status/1729751458793353497
