I would say that all those people who told you that Trump had no chance didn’t know the America they lived in, and the reason is that the media, the opinion-makers live in New York and Washington, which is not the United States,
aldus de Amerikaanse auteur Stephen Cohen, ‘professor emeritus of Russian studies, history, and politics at New York University and Princeton University,’ en ‘contributing author’ van The Nation, het oudste progressieve weekblad van de VS, op 13 november 2016 tijdens het televisieprogramma van de Russische programmamaakster Sophie Shevardnadze, waarin hij voorts het volgende uiteen zette:
We now are in a Cold War much more dangerous than the 40 year long Cold War we thought had ended. There are three places where Russia and America could very easily suddenly be in a hot war, that is the Baltic region, that is Ukraine, and that is Syria. Trump has said that het wants to do something about it to improve it. What he said is very fragmentary but very different than other people have said. He says he wants to work with president Putin. He said he thinks it would be great if Russia and the United States united to fight terrorism in Syria. He hasn’t said anything about the Ukraine, but these are pressing issues… If he would move to a detente, as we used to call it, a reduction of conflict, in relationship with Russia, and to open cooperation, let’s say in Syria, he will find himself opposed by a fierce and powerful pro-Cold War coalition, Democratic, Republican and including the media here in the United States. He will have to fight very hard. The other side of this story is that foreign policy is the one area were an American president can do things pretty much on his own, he doesn’t need Congressional support, unless he wants a treaty.
The question is, is Trump really going to do it, and you might also ask: ‘Is president Putin ready for this.’ I think he is, but whether Trump will move, we will see. Americans always want — if we are going to have a good relationship — a friend in the Kremlin. That was the whole thing about Bill Clinton and Yeltsin, ‘O, good old Boris, he is my friend.’ But that is nonsens, nations operate on the basis of what they think is their national interests. What the United States needs desperately, because the situation is so bad, is not a friend in the Kremlin, but a partner in the Kremlin. That is a very different thing. Now Trump brings to the presidency a businessman’s way of thinking. Businessmen don’t go looking for friends, they go looking for partners, people who have the same interests as they have. In my opinion there is nothing objective — except this Cold War-mania in the United States and the demonization of Putin in the U.S. which has become an institution — there is no practical national interest reason why Trump and Putin should not become national security partners. But for that you need leadership. Trump has suggested he would provide that leadership, but we can’t be sure yet, and let me repeat what I said before, because don’t be naive: the opposition to any cooperation with Russia, any cooperation no matter how rational, is absolutely ferocious in the American bipartisan political establishment. They will fight Trump to the end if that happens. So Trump has to be exceedingly clever if he does this, because remember what else happened: there was a little discussion about Russia in our presidential campaign, but the discussion was terrible, it was poisonous. The Clinton-campaign indulged in a neo-McCarthyism (ziekelijke anticommunistische verdachtmakingen van burgers in de Verenigde Staten in de jaren vijftig. svh). They accused Trump and anybody who thought Trump had a good idea about another Russia-policy of being puppets of the Kremlin. This is beyond disgusting, it damaged our country very badly, but the poison is in our political bloodstream. Therefore Trump needs supporters in this country who did not vote for him. Do you understand what I am saying, Sophie? He needs political people who understand how dangerous this new Cold War is to support him if he pursues a policy that tries to find a policy of cooperation with your president Putin. Will those people come forward? They don’t want to be called names either. Our struggle here is that if Trump does this, pursues a detente with Putin, we have to support him.
Tegen het einde van het interview liet Sophie Shevardnadze een fragment horen van een toespraak van Donald Trump waarin de toekomstige president van het Atlantisch bondgenootschap met zijn machtige militair-industrieel complex het volgende zei:
NATO, we are talking about tremendous amounts of money that we put in, and we are defending countries, and we are not getting reimbursed anywhere near the cost of doing it. Either they pay up, including for past deficiencies, or they have to get out. And if it breaks up NATO, it breaks up NATO.
Stephen Cohen reageerde hierop als volgt:
In America presidential campaigns are a little more, how shall we say, extravagant than yours. Candidates say all sort of things, like I am going to reduce your taxes, and they never do. But Trump said something very important, and it wasn’t heretical, although the media banged him over the head with this NATO-thing, but president Obama, so Obama, has been complaining for eight years that all but five NATO-members are not paying what they are supposed to pay, which is something like 2 percent of their Gross Domestic Product, and the United States pays 75 percent of NATO cost. So Trump said what Obama has been saying, the only difference is that Trump kind of threatened these countries. The U.S. is not going to leave NATO and nobody is going to be kicked out, but we need a new NATO-policy. Trump said something more important, he said: what is het mission of NATO today? And this has been debated by experts in the United States since the end of the Sovjet Union, almost 25 years ago. The only mission that NATO seems to have today is moving its power to Russia’s borders, which is a terrible idea. And the United States knows that when it can not get backing of the United Nations for attacking another country, like Iraq and Libya, there usually are a few NATO-partners which will say: oké, we will do it with you. Trump has said, we need to decide what NATO’s mission is. He said for example: NATO doesn’t fight terrorism and that was true at the time. So if his presidency leads to a debate in our country — and we have almost no debate about those issues — a debate about NATO’s role would be a good thing, a rethinking is better.
Een dergelijke scherpzinnige analyse van een Amerikaanse deskundige, die van binnenuit geïnformeerd is en zowel goed geïnformeerde contacten heeft in de VS en in Rusland zal men niet snel in de Nederlandse commerciële media aantreffen, en wel omdat die, van De Telegraaf tot De Groene Amsterdammer, pro-NAVO zijn of uitgesproken anti-Poetin. Verblind door hun ideologische kijk op de wereld zijn zij niet in staat zich in de positie van hun vermeende tegenstander te verplaatsen. Een illustrerend voorbeeld is de houding van Geert Mak, die — zoals ik al eerder heb geschreven — op bevrijdingsdag 2014 op de Nederlandse televisie waarschuwde voor het Russische gevaar toen hij het publiek meedeelde dat ‘meneer Poetin’ aan ‘landjepik’ deed en dat de Russische president daarom 'Europa [dwingt] om meer aan defensie uit te geven,’ een nadrukkelijk advies dat hij afrondde met de bestraffende woorden: ‘Dus defensie kun je niet helemáál afbreken.’ Wat hij verzweeg was het feit dat mochten de Russen een oorlog dreigen te verliezen de kans dan groot is dat Moskou nucleaire wapens zal inzetten, net zoals de NAVO in dezelfde omstandigheden zal doen. Maar dit alles nam Mak op de koop toe, althans tot ik hem op het krankzinnige gevaar wees, door hem een email te sturen met de verwijzing naar de waarschuwing van Henry Kissinger, die zomer 2015 had verklaard dat ‘breaking Russia has become an objective’ van de Amerikaanse elite. (http://nationalinterest.org/feature/the-interview-henry-kissinger-13615?page=2) Pas op dat moment realiseerde de ‘chroniqueur van Amsterdam, Nederland, Europa en Amerika,’ zich ineens wat de consequenties konden zijn van zijn militante oproep. Opportunistisch als hij is wist Mak vervolgens moeiteloos met evenveel stelligheid precies het tegenovergestelde te stellen door tegenover twee Belgische journalisten te verklaren:
Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert, snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen… Het verwijt dat de NAVO na de ineenstorting van de Sovjet-Unie gebruik heeft gemaakt van de Russische zwakte is op zich correct. Zelfs Henry Kissinger heeft gewaarschuwd dat je daarmee een bepaald evenwicht verstoort.
Weer enige tijd later had mijn oude vriend zich opnieuw bedacht en produceerde hij weer moeiteloos de anti-Poetin propaganda door zonder deugdelijk bewijs — met opnieuw grote stelligheid — te beweren dat Trump zijn overwinning mede dankte aan ‘de grove interventie’ van ‘Poetin’ in de Amerikaanse presidentsverkiezing. Op die manier doet ‘de populairste geschiedenisleraar van het land’ wat van hem als Atlanticus en neoliberale opiniemaker verwacht wordt, te weten: de geesten rijp maken voor een gewapend conflict met Europa’s buurland en nucleaire grootmacht. Zijn nieuwe boek moet weer verkocht worden en dus laat Mak zich graag gebruiken door ‘de vrije pers,’ die op haar beurt weer de elitebelangen behartigt. Hij is als het ware het levende bewijs van het feit dat onwetendheid, angst en gewetenloosheid de kenmerken zijn van de conformist. Afhankelijk van de tijdgeest en dus de heersende consensus doet Geert Mak als opiniemaker mee met het stigmatiseren van degene die op een bepaald moment als boeman is aangewezen. Deze onmisbare ‘vijand’ wordt vervolgens door de Makkianen als bedreiging afgebeeld van ‘onze democratie, onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen,’ aldus Mak’s lovende beschrijving van het neoliberale en neoconservatieve Westen. Mijn oude vriend is een onmisbaar schakeltje in de propagandamachine die de massa gedisciplineerd moet houden. Net zoals zijn vader, Catrinus Mak, diens gereformeerde gemeente vertelde wat de juiste weg was en pas ‘[v]eel later, toen hij zijn herinneringen opschreef,’ eufemistisch sprak van een ‘schuldige tijdgebondenheid,’ en zich achteraf ‘diep {schaamde] over deze periode,’ zo maakt zoon Geert zich nu drukker over het feit dat zijn ‘ideale kandidaat’ de ‘War Hawk’ Hillary Clinton verloren heeft van Donald Trump, dan over het feit dat het Amerikaans expansionisme en exceptionalisme de ware bedreigingen vormen van de wereldvrede. De ‘chroniqueur’ van de Atlantische wereld komt met zwaar geschut aan door Trump in de categorie ‘Hitler en Stalin’ te plaatsen — beiden verantwoordelijk voor tientallen miljoenen slachtoffers — om zodoende een politieke tegenstander te kunnen demoniseren die nog geen dag regeringsverantwoordelijkheid heeft gedragen, terwijl hij tegelijkertijd Hillary Clinton steunt die als Democratische senator voorstander was van de agressieoorlog tegen Irak, met als gevolg de dood van meer dan een miljoen mensenlevens, de totale ontwrichting van het Midden-Oosten en de opkomst van ISIS. Zijn propaganda is typerend voor de wijze waarop opiniemakers in het Westen zich laten gebruiken voor wat door deskundigen ‘perception management’ wordt genoemd, hetgeen neerkomt op wat vroeger agitprop heette, een samensmelting van agitatie en propaganda om de bevolking politiek te mobiliseren tegen een als vijand afgebeelde groepering of bevolking. Het Amerikaanse ministerie van Defensie definieert ‘perception management’ als volgt:
Actions to convey and/or deny selected information and indicators to foreign audiences to influence their emotions, motives, and objective reasoning as well as to intelligence systems and leaders at all to influence official estimates, ultimately resulting in foreign behaviors and official actions favorable to the originator’s objectives. In various ways, perception management combines truth projection, operations, security, cover and deception, and psychological operations.
Vanzelfsprekend is ‘perception management’ allereerst op de eigen bevolking gericht. Terecht wees de Amerikaanse opiniemaker Bill O’Reilly van Fox News Channel erop ‘dat in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is.’ Belangrijk is niet de werkelijkheid, maar de wijze waarop die werkelijkheid wordt ervaren. Die 'werkelijkheid' moet vanzelfsprekend gepresenteerd worden door degenen die in de massamedia het elite-standpunt verwoorden of verbeelden. Vandaar dat Orwell in de appendix van zijn roman 1984 over ‘the principles of newspeak’ waarschuwde dat elk totalitair systeem, of dit nu een kapitalistische dan wel een communistische technocratie is, de taal verkracht. Het doel van het nieuwe taalgebruik is simpelweg psychologische oorlogsvoering om de politieke perceptie van de bevolking te kunnen manipuleren. Om een voorbeeld te geven: het verspreiden van ‘de democratie,’ ‘humanitair ingrijpen,’ ‘responsibility to protect,’ ‘het herstel van stabiliteit,’ alle eindigen in de bloedbaden en totale chaos die het Westen — de NATO — alleen al in de afgelopen 15 jaar in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië heeft veroorzaakt, met andere woorden precies het tegenovergestelde van wat geclaimd werd. Al deze uitgeholde begrippen zijn wat Orwell ‘Newspeak’ noemde, waarbij, zo verduidelijkte hij:
The purpose of Newspeak was not only to provide a medium of expression for the world-view and mental habits proper to the devotees of Ingsoc (de politieke ideologie van de totalitaire regering. svh), but to make all other modes of thought impossible. It was intended that when Newspeak had been adopted once and for all and Oldspeak forgotten, a heretical thought — that is, a thought diverging from the principles of Ingsoc — should be literally unthinkable, at least so far as thought is dependent on words… Newspeak was designed not to extend but to diminish the range of thought, and this purpose was indirectly assisted by cutting the choice of words down to a minimum.
Een illustrerend voorbeeld van ‘perception management’ is de wijze waarop de ‘kwaliteitskrant’ NRC Handelsblad op 20 maart 2003, de dag dat de Shock and Awe-terreur tegen Irak begon, in een redactioneel commentaar de volgende oproep deed:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.
Tegelijkertijd werd in het NRC-commentaar gesteld dat ‘[a]an de casus belli twijfelen we,’ met andere woorden: de redactie en hoofdredactie geloofden niet dat deze agressieoorlog gerechtvaardigd werd door het argument dat ‘Saddam over massavernietigingswapens’ beschikte die binnen ’45 minuten’ konden worden ingezet. Om de inval toch te legitimeren negeerde ook de toenmalige NRC-hoofdredacteur, de jurist Folkert Jensma, het feit dat tijdens de Neurenberger Processen waarbij de nazi-top ter dood werd veroordeeld, de Amerikaanse openbare aanklager, Robert H. Jackson, had verklaard dat
To initiate a war of aggression, therefore, is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.
en dat:
If certain acts and violations of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them. We are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us.
Het NRC-argument voor de oproep oorlogsmisdaden te steunen en er zelfs aan deel te nemen, was dat:
Het Iraakse volk recht [heeft] op eerbiediging van de mensenrechten en moet kunnen profiteren van de rijkdommen van het land…
Waar het nu om gaat is het humanitaire lot van het Iraakse volk, inperking van de schade en de politieke, sociale en economische wederopbouw van Irak als de strijd eenmaal voorbij is.
In werkelijkheid was ook toen alom bekend dat ‘het politiek niet van pas komt om te erkennen wat iedereen weet: de Irak oorlog draait grotendeels om olie,’ zoals Alan Greenspan, 18 jaar lang hoofd van de Amerikaanse Federale Bank, naderhand in zijn autobiografie schreef. Een feit dat nog eens werd benadrukt toen in de herfst van 2011 de Amerikaanse oud-ambassadeur bij de Verenigde Naties, de jurist John Bolton, op Fox News een mogelijke aanval op Iran rechtvaardigde met de opmerking dat
Iran er nauwelijks een geheim van maakt dat het naar de hegemonie streeft in de regio van de Perzische Golf, het cruciale olie en gas producerende gebied waarover wij zovele oorlogen hebben gevoerd om onze economie te beschermen tegen de nadelige impact van het verlies van deze voorraden of wanneer we er alleen maar over kunnen beschikken tegen zeer hoge prijzen.
Maar omdat de werkelijkheid niet in het model van ‘perception management’ paste, verzweeg NRC Handelsblad en de rest van de mainstream-polderpers deze vitale informatie. Nadat Irak in talloze bloedbaden verzonken was geraakt en de chaos er totaal was, waarschuwde dezelfde Folkert Jensma, nu als opiniemaker, op 10 december 2011 zijn lezerspubliek dat het ‘Populisme ook de rechtsstaat [kan] bedreigen,’ en ‘dat de rechtsstaat in het geding is,’ een feit ‘[d]at onder juristen zo ongeveer het ergste [is] wat je kan zeggen.’ Jensma voegde hieraan toe dat je
[n]iet alleen niet aan de rechtsstaat [mag] morrelen, je kùnt er niet eens aan morrelen. Althans, zolang we een vrij land zijn waarin het recht de hoofdrol speelt. De rechtsstaat is essentiële infrastructuur, het normatieve kader van de democratie. Wie daar aan komt, doet iets onbestaanbaars… Een rechtsstaat is een samenleving waarin de politiek aan banden is gelegd door het recht. Het belangrijkste instituut zijn de grondrechten… Alle burgers in een rechtsstaat hebben per definitie dezelfde basisrechten, die niemand ze kan afpakken. Niemand is er onderworpen aan de ander en iedereen is gelijk en kan zich ontplooien. Aan die rechten kan de politiek niet raken… Natuurlijk kan een democratie alles afschaffen, ook de rechtsstaat, maar dan is de beer los. Kwade trouw, waanvoorstellingen en almachtsfantasieën ‘vinden dan geen normering en kanalisering meer.’ Dan zitten we pas echt in de problemen. Daarom is ‘de rechtsstaat’ de enige norm die er echt toe doet.
Kortom, de ‘kwaliteitskrant’ van de Nederlandse mainstream-pers, voorstander van deelname aan ‘a war of aggression,’ die ‘the supreme international crime,’ is, stelt tegelijkertijd dat het ‘Populisme’ de ‘rechtstaat kan bedreigen’ aangezien het ‘de grondrechten’ van de democratische rechtstaat ondergraaft, en daar kún je zelfs ‘niet eens aan morrelen. Althans, zolang we een vrij land zijn waarin het recht de hoofdrol speelt.’ Maar dankzij de geslepen strategie van ‘management perception’ merkt het grote publiek niet dat er bij de NRC permanent sprake is van nihilisme, waarbij het recht geschonden kan worden zodra de westerse financiële en geopolitieke elite wil expanderen. Tegelijkertijd wordt verzet van een aanzienlijk deel van de bevolking tegen de corrupte politieke en financiële elite door NRC Handelsblad veroordeeld als ‘populisme' dat de ‘rechtstaat kan bedreigen.’ De krant negeert de aloude wijsheid dat ‘de vis begint te stinken bij de kop,’ en dat dus juist het systeem van ‘perception management’ de westerse bevolking heeft geïnfecteerd met het opportunisme-virus, hetgeen zich — en zo sluit zich de cirkel weer — manifesteert door de opkomst van het ‘populisme.’ Want wanneer de ‘politiek literaire elite’ blijft liegen en bedriegen alleen om daarmee haar eigen belangen te dienen en die van de elite, dan staat op een bepaald moment onvermijdelijk ‘Der Nihilismus vor der Tür, dieser unheimlichste aller Gäste,’ zoals Friedrich Nietzsche het bijna anderhalve eeuw formuleerde. Het nihilisme is een zielsgesteldheid die ervan uitgaat dat ‘The point is there ain't no point,’ aldus de Amerikaanse auteur Cormac McCarthy in zijn roman No Country for Old Men. (2005). Wanneer politici als de CDA-er Jaap de Hoop Scheffer en de PVDA vice-premier Lodewijk Asscher akkoord gaan met het schenden van het recht door zionisten op de bezette Westbank illegaal een uitkering te geven, dan veroorzaakt dit disrespect voor normen en waarden, waarop de westerse cultuur zou zijn gebaseerd, op den duur een nihilisme dat de hele samenleving besmet en uiteindelijk vernietigt. In zijn essay L'homme révolté (1951) verwoordde Albert Camus het aldus ‘Als wij in niets geloven, als niets enige betekenis heeft en als wij geen enkele waarde dan ook kunnen erkennen dan is alles mogelijk en heeft niets enig gewicht.’ Wanneer NRC Handelsblad een eed van trouw aflegt aan de democratische rechtstaat en die tegelijkertijd kritiekloos op grove wijze schendt dan typeert deze mentaliteit het verregaande nihilisme van Henk Hoflands ‘politiek-literaire elite’ waar volgens hem geen ‘natie zonder [kan].’
Wanneer de zogeheten polder-intelligentsia Rusland kan betichten van ‘expansionisme,’ terwijl zij tegelijkertijd het veel grotere NAVO-expansionisme, onder aanvoering van de VS, verzwijgt, dan bevordert dit nihilisme de minachting van grote groepen burgers voor de zogenaamde ‘rechtstaat.’ Bovendien heeft de intellectuele corruptie van eerstgenoemden er ondermeer toe geleid dat tenminste 60 procent van de bevolking geen enkel geloof meer hecht aan de berichtgeving en opinies van de mainstream-media. In het Westen heeft de elite op bijna elk gebied haar geloofwaardigheid verloren, en is daardoor het begrip democratie volledig uitgehold. In deze virtuele werkelijkheid kan een populistische ‘outsider’ als Geert Mak in Nederland probleemloos beweren dat het politieke beleid van de elite in Washington en op Wall Street gekenmerkt wordt door 'soft power,' hetgeen, volgens hem, ‘in de kern, de overtuigingskracht van een staat [is], de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen,’ terwijl volgens de ‘insider’ oud-kolonel Lawrence Wilkerson, de voormalige stafchef van de Amerikaanse oud minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, de realiteit hier lijnrecht tegenover staat, aangezien:
Today the purpose of US foreign policy is to support the complex that we created in the national security state that is fueled, funded, and powered by interminable war, and the ramifications thereof. That’s a sad commentary on what America has become, but it’s a realistic and, I think, honest appraisal of what America has become.
In werkelijkheid bedreigen niet op de eerste plaats de woede en haat van ‘het populisme’ de ‘rechtstaat,’ maar juist de ‘[k]wade trouw, waanvoorstellingen en almachtsfantasieën’ van de corrupte elite. Zij heeft de ‘normering en kanalisering’ van haar eigen driften onmogelijk gemaakt onder andere via de deregulering en privatisering, én door het mogelijk maken van de permanente staat van oorlog. Ondertussen houden de propagandisten vol dat ‘het vredestichtende Westen’ (Henk Hofland) gemotiveerd wordt door onbaatzuchtigheid. Vrijdag 11 december 2015 stelde de Amerikaanse journaliste Abby Martin in het televisieprogramma ‘The Empire Files’ aan Lawrence Wilkerson de vraag of de Amerikaanse politiek 'has ever been about altruism?' Hij antwoordde:
You could say that there were even altruistic aspects to the slaughter and ethnic cleansing of native Americans… if you want to really dip into the bag and find something, but I don't think overall and comprehensively it has been altruistic. It is about sheer power, and lately it has not even been about realistic application of that sheer power or realistic attempts to expand it, it has been more or less so failed in its general aspects that it has diminished our real power in the world. This is what concerns me most seriously, because history demonstrates, I think, that this is what empires do when they are getting ready to collapse. They begin to be so zealous of their own power and its expansion that they actually decrease their power until it becomes inevitable that they cease to exist or they don't exist in the same form they did when they were an empire.
Wilkerson, die van zeer nabij de werking van de macht in Washington observeerde, en direct betrokken was bij het formuleren van de Amerikaanse buitenlandse politiek, verklaarde eerder, op 11 mei 2014, tegenover de Canadees-Amerikaanse journalist en filmmaker Paul Jay van Real News Network:
Part of what I teach is how since World War II and the acquisition of this enormous power by what in essence is the new Rome in the world, the United States, part of the shift that takes place in manipulating and managing that new power is a centralization of foreign policy away from the old cabinet places where it used to take place, most prominently through the Foreign Service and through the Secretary of State, to the White House and to the creation of the 1947 National Security Act, the National Security Council. So if you ask me pro forma where does [the center of power for making US foreign policy] exist today, it exists more in the National Security Council and its staff than it does anywhere else, certainly anywhere else in the cabinet.
So what I'm saying is it's centralized in the White House. But what does that mean in terms of, I think, your real question, who's behind the White House, and who's therefore behind U.S. foreign policy, more or less? I think the answer today is the oligarchs, which would be the same answer, incidentally, ironically, if you will, for Putin in Russia, the people who own the wealth, the people who therefore have the power and who more or less buy the president and thus buy American foreign policy. So that's as succinct (beknopt. svh) an answer as I can give you.
Vanuit het perpectief van de werkelijkheid zal duidelijk zijn hoe cynisch het is dat Folkert Jensma naderhand jonge studenten mocht opleiden in de fijne kneepjes van het journalistieke vak. Zo meldde de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen op 15 maart 2011:
Deze week is Folkert Jensma te gast bij de HBO-Rechten+. Hij zal onder andere vertellen over het weblog Recht en Bestuur van NRC Handelsblad… Op dit moment is hij redacteur van het weblog Recht en Bestuur… Jensma vertelt over het nut van het lezen van de krant en natuurlijk het weblog. Het streven is dat de studenten van HBO-Rechten+ reacties gaan schrijven voor het blog. Als ervaren journalist zal Jensma de studenten op weg helpen bij het schrijven.
De ‘ervaren journalist’ zal ‘studenten op weg helpen,’ zodat zij straks weten wat ze wel en vooral ook wat ze niet kunnen schrijven. Het cynisme en nihilisme van de mainstream zijn onbegrensd. De voormalige hoofdredacteur die opriep deel te nemen aan de misdaad van een agressieoorlog waarvoor de nazi-top destijds ter dood werd veroordeeld, kreeg vervolgens de mogelijkheid aan jonge mensen uit te leggen wanneer het recht geschonden kan worden en wanneer niet. Het poldermodel in optima forma. De journalistiek die claimt de werkelijkheid weer te geven zodat de macht democratisch kan worden gecontroleerd is al langere tijd een onlosmakelijk onderdeel geworden van de gevestigde orde die zoveel geweld en chaos blijft genereren. De commerciële massamedia verzwijgen meer dan ze berichten, en in dit opzicht vormt de ‘vrije pers’ een groot gevaar voor de westerse samenleving. Wij staan aan de vooravond van de belangrijkste periode in de geschiedenis van de mensheid. Voor ons als soort geldt dat het de komende tijd erop of eronder is. Dat blijkt opmerkelijk genoeg tevens uit het volgende: donderdag 13 oktober 2016 berichtte de Amerikaanse onderzoeksjournalist/auteur Nick Turse op de website The Intercept over het bestaan van een ‘Pentagon video,’ die ‘waarschuwt voor een “niet te vermijden” dystopische toekomt voor’s werelds grootste steden.’
Recently we got a peek at what the Army secretly thinks is coming next for humanity. This short, untitled film was leaked to The Intercept after being screened as part of an ‘Advanced Special Operations Combating Terrorism’ course convened by Joint Special Operations University (JSOU). Originally made by the Army, it's about how troops will deal with megacities in the year 2030. What's surprising is that it acknowledges social problems that the US government usually ignores or denies.
Over at The Intercept, Nick Turse explains the film's provenance:
The video was used... for a lesson on ‘The Emerging Terrorism Threat.’ JSOU is operated by U.S. Special Operations Command, the umbrella organization for America’s most elite troops... Lacking opening and closing credits, the provenance of ‘Megacities’ was initially unclear, with SOCOM claiming the video was produced by JSOU, before indicating it was actually created by the Army. ‘It was made for an internal military audience to illuminate the challenges of operating in megacity environments,’ Army spokesperson William Layer told The Intercept in an e-mail. ‘The video was privately produced pro bono in spring of 2014 based on “Megacities and the United States Army” […] The producer of the film wishes to remain anonymous.’
De tekst van de film luidt als volgt:
The future is urban. By 2030 urban area’s are expected to grow by 1.4 billion, with that growth occurring almost entirely in the developing world. Cities will account for 60 percent of the world’s population and 70 percent of the world’s GDP. The urban environment will be the locus (plaats. svh) where drivers of instability will converge. Here is the domain where by the year 2030 sixty percent of urban dwellers will be under the age of eighteen. Cities that will grow the fastest will be the most challenged as resources constrain and illicit networks fill the gap left by overextended and undercapitalized governments. The risk of national disasters compounded (verergerd. svh) by geography, climate changes, unregulated growth and substandard infrastructure intercept humanitarian relief. Growth will magnify the increasing separation between rich and poor. The religious and ethnic tensions will be a defining element in the social landscape. Stagnation will coexist with unprecedented development as impoverishment, slums and shantytowns rapidly expand along high rises, technological advances and ever increasing levels of prosperity. This is the world of our future. It is one we are not prepared to effectively operate within, and this is unavoidable.
Megacities are complex systems where people and structures are compressed together in ways that defy (trotseren. svh) our understanding of city planning and military doctrine. It is an eco-system that demands highly agile and adaptive force to successfully operate within. Infrastructures will vary radically with concentrations of hightech transportation, globally connected air- and seaports, contemporary water, utilities and waste-disposal intermix with open landfill’s, overburdened sewers, polluted water and makeshift power grids. Living habitats will extend from the high rise to the ground-level cottage to the subterranean labyrinths, each defined by its social code and rule of law. Social structures will be equally challenged, if not dysfunctional as historic ways of life clash with modern living. Ethnic and racial differences are forced to live together and criminal networks offer opportunity for the great mass of unemployed. This becomes the nervous system of non-nation state, unaligned individuals and organizations that live and work in the shadows of national rule. Where physical domains can be seen, digital domains will have limitless potential to breed and expand without limit. Digital security and trade will be increasingly threatened by sophisticated illicit economies and decentralized syndicates of crime to give adversaries global reach at an unprecedented level. This will add to the complexity of human targeting as a proportionally smaller number of adversaries intermingle with the larger and increasing number of citizens.
The scale and density of these domains are daunting (angstaanjagend. svh). In a city of ten million where you hold the support of 99 percent of the population the remaining one percent represents a threat of one hundred thousand. It is an environment of convergence (waar zich alles concentreert. svh), hidden amongst the enormous scale and complexity of the megacity. These are the future breeding-grounds, incubators and launching pads for adversaries and high-bred threats. Linked globally these are man-made laboratories that provide refuge and movement across the fast sections of these cities, where alternate forms of government have taken control. The advised doctrine from Sun Tsu (Chinese generaal die rond 500 voor het begin van onze jaartelling ‘De kunst van het oorlogvoeren’ schreef, het oudst bekende standaardwerk over de strategie van het oorlogvoeren. svh) and current field manuals have provided two fundamental options: avoid the cities or establish a cordon to either wait out the adversary or drain the swamp of non-combatants and engage the remaining adversaries and high intensity conflict within. Even our current insurgency doctrine honed (verscherpt. svh) in the cities of Iraq and the mountains of Afghanistan is inadequate to address the sheer scale of population in the future urban reality… we have defeated adversaries who attempted to use urban terrain to their advantage; urban conflict is written deep into the army’s histories, but in tomorrow’s conflicts these megacities are an order of magnitude greater in complexity, and our current options do not meet strategic ends. Our future operations must allow us to rapidly return the city to the people. They are too large and complex to isolate or cordon off entirely, and our soldiers have to operate within these eco-systems with minimal disruption. Our current and past strategies can no longer hold. We are facing environments that the masters of war never foresaw. We are facing a threat that requires us to redefine doctrine and force in radically new and different ways. The future army will confront a highly sophisticated urban-centric threat that will require that urban operations become the core requirement for the future landforce. The threat is clear, a direction remains to be defined. The future is urban.
Omdat het Pentagon, als militair machtigste instituut ter wereld, hier zijn toekomstbeeld toont, dient dit beeld te worden geanalyseerd. De beleidsbepalers van de Amerikaanse strijdkrachten gaan er blind vanuit dat de neoliberale en neoconservatieve ideologie, inclusief ‘the increasing separation between rich and poor,’ onbelemmerd zal doorgaan. Daardoor zullen ook de sociale spanningen blijven toenemen. De megasteden zullen, op de rijke enclaves na, centra worden van de misdaad, en tevens de ‘broedplaatsen en couveuses en uitvalsplaatsen voor de vijanden’ van de politieke, economische en financiële elite die de macht in handen heeft en de situatie heeft geschapen, waarbij nu al slechts 64 individuen evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid die in bittere armoede moet zien te overleven. De tweedeling, waarbij ‘[s]tagnation will coexist with unprecedented development as impoverishment, slums and shantytowns rapidly expand along high rises, technological advances and ever increasing levels of prosperity,’ zal met geweld in stand worden gehouden. De vraag is alleen: hoe moeten de rijken zich tegen de armen gaan verdedigen wanneer de strijdkrachten niet langer meer in staat zijn 'the cities' kunnen negeren 'or establish a cordon to either wait out the adversary or drain the swamp of non-combatants and engage the remaining adversaries and high intensity conflict within.’ De steden, waar de meerderheid van de wereldbevolking leeft, zijn te omvangrijk en te chaotisch, en het domein van burgers die alleen via het recht van de sterkste weten te overleven. Het probleem voor de machtigen is dat in de megasteden (die overigens nu al bestaan) de:
Infrastructures will vary radically with concentrations of hightech transportation, globally connected air- and seaports, contemporary water, utilities and waste-disposal intermix with open landfill’s, overburdened sewers, polluted water and makeshift power grids. Living habitats will extend from the high rise to the ground-level cottage to the subterranean labyrinths, each defined by its social code and rule of law.
De rijken kunnen zich fysiek niet losmaken van de armen, om de eenvoudige reden dat zij niet zonder steden kunnen bestaan, ergens moet de rijkdom, waarvan de parasitaire elite leeft, vandaan komen. Net als in de roman The Time Machine (1895) van de Britse auteur H.G. Wells, dwingt de huidige ideologie tot een splitsing van de mensheid in enerzijds Übermenschen — een kleine elite — en anderzijds Untermenschen — de groeiende overtollige onderkaste. Over die ontwikkeling berichtte ook het neoliberale weekblad The Economist in 2014 toen het erop wees dat:
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen. De beste manier om hen te helpen is niet, zoals links vaak denkt, dan maar het minimumloon te verhogen. Dat zou de verschuiving van 'werk laten doen door mensen' naar 'werk laten doen door computers' alleen maar versnellen,
om hieraan toe te voegen:
Veel van de banen die gevaar lopen voor mensen [zijn] onderaan de maatschappelijke ladder, terwijl de vaardigheden die het minst kwetsbaar zijn voor automatisering (creativiteit, management) vaak het terrein zijn van hoger geplaatsten.
De boosheid over de toegenomen ongelijkheid zal groeien, maar politici zullen moeite hebben er iets aan te doen. De vooruitgang mijden zal net zo onzinnig blijken te zijn als protesteren tegen de gemechaniseerde weefgetouwen in 1810. Want elk land dat weigert mee te doen wordt ingehaald door landen die de nieuwe technologie omarmen. En de mogelijkheden om de rijken te straffen met hoge belastingen zullen beperkt zijn, omdat kapitaal en hooggeschoolde arbeidskrachten dan doodleuk naar een ander land verhuizen.
Om de wereldwijd groeiende tweedeling zo ongestoord mogelijk te kunnen bevorderen, moet de macht in het Westen een nieuwe strategie ontwikkelen voor de elitekorpsen van haar technologisch geavanceerde strijdkrachten. ‘Advanced Warfare’ voor degenen die onder een ‘Call of Duty’ staan ‘a legal term describing the necessity to carry out a job or duty, such as a police case, military assault/wartime actions, or other military or highly important jobs.’ Dit is geen science fiction, en ook geen computerspelletje voor kinderen, maar de realiteit van vandaag de dag. Het feit dat de westerse bevolking, net als haar elite, meent recht te hebben op zoveel mogelijk rijkdom ten koste van miljarden armen, tekent niet alleen hoe diep verankerd het racisme blijft in de westerse cultuur, maar tevens hoe vervreemd de postmoderne mens is van zijn omgeving en van zichzelf en zijn geclaimde normen en waarden. In reactie op het toekomstbeeld van de beleidsbepalers in het Pentagon verklaarde de Amerikaanse historicus professor Mike Davis, auteur van Planet of Slums (2006), tegenover The Intercept:
They seem to envision large cities with slum peripheries governed by antagonistic gangs, militias, or guerrilla movements that you can somehow fight using special ops methods (Special operations. Military operations that are ‘special’ or unconventional and carried out by dedicated special forces and other special operations forces units using unconventional methods and resources). In truth, that’s pretty far-fetched… You only have to watch ‘Black Hawk Down’ (een mislukte Amerikaanse special operation in de zeehaven, het handelscentrum en het financiële centrum Mogadisjoe, de hoofdstad van Somalië, met naar schatting 2 miljoen inwoners. svh) and scale that up to the kind of problems you would have if you were in Karachi (bijna tien miljoen inwoners. svh), for example. You can do special ops on a small-scale basis, but it’s absurd to imagine it being effective as any kind of strategy for control of a megacity.
In zijn studie Planet of Slums vat Davis de stand van zaken kort samen:
By 2030 the world will look roughly as follows:
Of 8 billion humans, 5 billion will live in cities.
1 billion urbanites -- owners, managers, technicians, and skilled information-sector workers -- will provide the principal demand for branded international production.
2 to 3 billion informal workers - at least 2 billion of whom will live in classic slums or shantytowns -- will somehow exist outside the formal relations of production, in Dickensian squalor or worse, ravaged by emergent diseases and subject to the various mega-disasters following in the wake of global warming and the exhaustion of urban water supplies. Social marginality will increasingly correspond to age as well as race, and this new 'wretched of the earth' will be the youngest cohort of humanity. The new urban poor, however, will not go gently into this dark night.
Ook het tijdschrift van het Army War College, het hoogste militaire college in de VS, waar hoogopgeleid militair of burgerpersoneel wordt voorbereid op strategisch belangrijke posten, waarschuwt dat ‘the future of warfare lies in the streets, sewers, high-rise buildings, and sprawl of houses that form the broken cities of the world.' Daarom leren Amerikaanse en NAVO-militairen nu hoe te vechten 'under realistic Third World conditions.' In het kader daarvan werden de afgelopen jaren ‘Israelische adviseurs’ zonder veel ruchtbaarheid naar de VS gehaald 'to teach marines, rangers, and navy SEALs the state-of-the-art tactics — especially the sophisticated coordination of sniper and demolition teams with heavy armor and overwhelming airpower — so ruthlessly used by Israeli defence forces in Gaza and the West Bank,’ aldus Mike Davis in zijn essay The Pentagon As Global Slumlord, waarin hij al in 2004 het volgende beschreef:
This tactical ‘Israelization’ of U.S. combat doctrine has been accompanied by what might be called a ‘Sharonization’ of the Pentagon's worldview. Military theorists are now deeply involved in imagining how the evolving capacity of high-tech warfare can contain, if not destroy, chronic "terrorist" insurgencies rooted in the desperation of growing megaslums.
To help develop a geopolitical framework for urban war-fighting, military planners turned in the 1990s to the RAND Corporation: Dr. Strangelove's old alma mater. RAND, a nonprofit think tank established by the Air Force in 1948, was notorious for war-gaming nuclear Armageddon in the 1950s and for helping plan the Vietnam War in the 1960s. These days RAND does cities -- big time. Its researchers ponder urban crime statistics, inner-city public health, and the privatization of public education. They also run the Army's Arroyo Center which has published a small library of recent studies on the context and mechanics of urban warfare.
One of the most important RAND projects, initiated in the early 1990s, has been a major study of ‘how demographic changes will affect future conflict.’ The bottom line, RAND finds, is that the urbanization of world poverty has produced ‘the urbanization of insurgency’ (the title, in fact, of their report).
‘Insurgents are following their followers into the cities,’ RAND warns, ‘setting up “liberated zones” in urban shantytowns. Neither U.S. doctrine, nor training, nor equipment is designed for urban counterinsurgency.’ As a result, the slum has become the weakest link in the American empire.
The RAND researchers reflect on the example of El Salvador where the local military, despite massive U.S. support, was unable to stop FMLN guerrillas from opening an urban front. Indeed, ‘had the Farabundo Marti National Liberation Front rebels effectively operated within the cities earlier in the insurgency, it is questionable how much the United States could have done to help maintain even the stalemate between the government and the insurgents.’
More recently, a leading Air Force theorist has made similar points in the Aerospace Power Journal. ‘Rapid urbanization in developing countries,’ writes Captain Troy Thomas in the spring 2002 issue, ‘results in a battlespace environment that is decreasingly knowable since it is increasingly unplanned.’
Thomas contrasts modern, ‘hierarchical’ urban cores, whose centralized infrastructures are easily crippled by either air strikes (Belgrade) or terrorist attacks (Manhattan), with the sprawling slum peripheries of the Third World, organized by informal, decentralized subsystems, ‘where no blueprints exist, and points of leverage in the system are not readily discernable.’ Using the ‘sea of urban squalor’ that surrounds Pakistan's Karachi as an example, Thomas portrays the staggering challenge of ‘asymmetric combat’ within ‘non-nodal (gedecentraliseerde. svh), non-hierarchical’ urban terrains against ‘clan-based’ militias propelled by ‘desperation and anger.’ He cites the sprawling slums of Lagos, Nigeria, and Kinshasa in the Congo as other potential nightmare battlefields.
However Captain Thomas (whose article is provocatively entitled ‘Slumlords: Aerospace Power in Urban Fights’), like RAND, is brazenly confident that the Pentagon's massive new investments in MOUT (Militarized Operations on Urbanized Terrain. svh) technology and training will surmount all the fractal complexities of slum warfare. One of the RAND cookbooks (‘Aerospace Operations in Urban Environments’) even provides a helpful table to calculate the acceptable threshold of ‘collateral damage’ (also know as: dead babies) under different operational and political constraints.
The occupation of Iraq has, of course, been portrayed by Bush ideologues as a ‘laboratory for democracy’ in the Middle East. To MOUT geeks (fanatici. svh), on the other hand, it is a laboratory of a different kind, where Marine snipers and Air Force pilots test out new killing techniques in an emergent world war against the urban poor.
Met het oog op de toekomstige oorlogen die in megasteden zullen worden uitgevochten accepteren de Europese Unie en de VS de gewelddadige experimenten van de Israëlische strijdkrachten in het dichtbevolkte en hermetisch afgesloten Palestijnse concentratiekamp Gaza. De zionistische staat mag van Brussel, waar zowel het EU- als NAVO-hoofdkwartier huist, en van Washington, waar zowel het Witte Huis als het Pentagon is gevestigd, allerlei nieuwe militaire strategieën uitproberen die het verzet moet breken van de Palestijnse bevolking tegen de neokoloniale terreur. De NAVO-banden met de ‘Joodse staat,’ zoals het land — waar eenvijfde van de bevolking Palestijns is — zich zo graag betitelt, worden steeds hechter, ondanks het feit dat Israel weigert het internationaal recht te respecteren en doorgaat met het bezetten van de Westbank en de geconfisqueerde Golan Hoogvlakte. Hoewel in mei 2014 Amnesty International bekend maakte dat wederom ‘Israel Committed War Crimes In Gaza Conflict… saying it displayed "callous indifference" in attacks on family homes in the densely populated coastal area,’ waarbij ‘more than 2,100 Palestinians’ werden gedood, de meesten van hen ‘civilians according to Palestinian and U.N. officials,’ onder wie 490 kinderen, heeft het ‘beschaafde, democratische’ Westen zijn politieke, economische en zelfs militaire steun aan dit terrorisme niet gestopt. Nogmaals, de reden is simpelweg het feit dat Gaza en de Westbank gebieden zijn waar de meest effectieve manier wordt getest om ‘urban warfare’ te voeren, zodat de geglobaliseerde westerse economische en geopolitieke elite-belangen zo lang mogelijk kunnen worden 'veilig gesteld.' Het zal ook niemand kunnen verbazen dat in verband daarmee maandag 19 mei 2014 de Nederlandse staat het volgende bekend maakte dat ‘Minister Hennis bezoekt Israël’:
Minister van Defensie Jeanine Hennis-Plasschaert bezoekt tot en met morgen Israël. Doel daarvan is het markeren van de goede betrekkingen met Israël op het gebied van Defensie. Hennis arriveerde gisteren.
Vanmorgen sprak zij met haar ambtgenoot minister Moshe Ya’alon over de lopende militaire samenwerking.
Beide Defensieministers ondertekenden een verklaring dat zij streven naar afspraken over de status van ingezette militairen en over uitvoeringsaspecten, zoals de financiën…
Op dit moment werkt Nederland met Israël op een aantal gebieden samen. Zo maakt het Korps Commandotroepen dit jaar opnieuw gedurende enkele weken gebruik van Israëlische trainingsfaciliteiten. Dit gebeurde eerder in 2012. Ook is er uitwisseling van kennis:
over technische aspecten van op afstand bestuurbare vliegtuigen;
over maatregelen tegen geïmproviseerde explosieven (IED's) en
over cyber.
Verder is er wederzijdse deelname aan cursussen, trainingen en seminars. De activiteiten stroken met het kabinetsbeleid ten aanzien van Israël en worden uitgevoerd binnen de internationaal erkende grenzen van beide landen.
Geen woord ditmaal over hetgeen mainstream-opiniemaker Geert Mak zo flamboyant weet te prijzen als ‘[d]e kracht van onze westerse samenleving,’ die volgens hem ‘onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.’ Deze omissie is begrijpelijk aangezien de werkelijke ‘kracht van onze westerse samenleving’ het feit is dat:
The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do,
zoals de bekende Amerikaanse politicoloog, wijlen Samuel Huntington, in The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) de realiteit formuleerde. Het overige is mainstream-propaganda van de Makkianen in het rijke Westen om de al vijf eeuwen durende westerse repressie en uitbuiting elders te blijven rechtvaardigen.
Hier komen we bij de kern van de zaak. De westerse hegemonie, die aan het begin van de Renaissance ontstond, wordt nog steeds in stand gehouden door massaal geweld. Over de continuïteit van het geweld, gepleegd door de naar Amerika uitgeweken christelijke erfgenamen van Europa, verscheen op 8 oktober 2012 een artikel van de Amerikaan Johnny Barber, medewerker van de organisatie Voices for Creative Nonviolence, onder de kop: 'Why I Love Columbus Day,' sinds 1937 een officiële feestdag in de VS. Hij schreef:
Hier komen we bij de kern van de zaak. De westerse hegemonie, die aan het begin van de Renaissance ontstond, wordt nog steeds in stand gehouden door massaal geweld. Over de continuïteit van het geweld, gepleegd door de naar Amerika uitgeweken christelijke erfgenamen van Europa, verscheen op 8 oktober 2012 een artikel van de Amerikaan Johnny Barber, medewerker van de organisatie Voices for Creative Nonviolence, onder de kop: 'Why I Love Columbus Day,' sinds 1937 een officiële feestdag in de VS. Hij schreef:
On Columbus Day, I reflect on the facts of that fateful discovery. Hispaniola at the time of Columbus’s arrival was home to as many as 300,000 people. On seeing the Arawak people Columbus wrote in his journal, ‘At daybreak great multitudes of men came to the shore, all young and of fine shapes, and very handsome. Their eyes are large and very beautiful.’ In the same entry he wrote, ‘It appears to me, that the people are ingenious, and would be good servants and I am of opinion that they would very readily become Christians, as they appear to have no religion.’
Columbus kidnapped up to 25 people, although only 7 or 8 survived the journey back to Spain. By 1496 it is estimated that one third of the population had been killed or taken as slaves. In 1592 fewer than 200 Indigenous people remained. By 1555, none survived.
I realize every lie and distortion I hold of my country began in that classroom all those years ago.
I love Columbus Day. It reminds me that often, even the most God-fearing individuals are the most self-deluded.
In the spring of 1493 Columbus wrote to a sponsor, ‘They are artless and generous with what they have, to such a degree as no one would believe but him who had seen it. Of anything they have, if it be asked for, they never say no, but do rather invite the person to accept it, and show as much lovingness as though they would give their hearts.’ Later in the letter Columbus went on to say, ‘Their Highnesses may see that I shall give them as much gold as they need... and slaves as many as they shall order to be shipped.’ Though he was aware of their generosity and selflessness, rather than emulate them, he decided he would subjugate them. Columbus was the first slave trader in the Americas.
Columbus Day reminds me that my country’s origin was based on violence, subjugation, racism and genocide. As the native population was decimated, it was deemed necessary to bring slaves from Africa to the ‘new world’ for cheap, disposable labor. Throughout the years when America was a slave republic, the wealthiest Americans were those who owned the most human beings. But we should not forget that slave owners spanned all classes. This, from America, the country founded on the idea that all human beings have equal intrinsic worth, value, and rights. The ‘land of the free, home of the brave,’ indeed.
I love Columbus Day. It reminds me that greed corrupts utterly. Columbus returned to Hispaniola to colonize the island. By 1495 Columbus and his men were terrorizing the indigenous people, demanding that they mine for gold and pay tribute to their masters. Those who could not provide the quota faced dismemberment and were sent back to their people as an example. There are first-hand accounts of soldiers hunting the Arawak for sport and feeding people to their dogs. Columbus himself documented sexual slavery of young children during his reign as ‘governor.’
Today in America, one in every four African-American men is likely to be imprisoned. In the ‘War on Drugs’ black and Latino men are arrested, prosecuted and imprisoned at highly disproportionate rates than whites. Our prisons are privatized, for profit, operations whose stocks are traded on the Wall St. Whether you are a black man or woman in one of America’s prisons, or you are undocumented and work under the blazing sun on American farms, you are paid pennies as others enrich themselves off of your labor. Foreclosures have separated millions of black and brown Americans from their property. Of the nearly 10 million people whose homes have been foreclosed 40% are black and Latino. The net worth in communities of color has plunged to the lowest level on record. Black and brown wealth has been transferred to America’s largest banks. This theft has gone unchallenged as the banks have enriched themselves, received federal bailouts, and now investment companies seek to rent out the homes to the very people they have been stolen from.
In 1868, the United States signed a treaty setting aside the Black Hills ‘for the absolute and undisturbed use and occupancy of the Sioux.’ Within years gold was discovered there, and after negotiations to purchase the land broke down, the United States simply took it. In 1975 the presiding judge of the United States Court of Claims, wrote, ‘A more ripe and rank case of dishonorable dealing will never, in all probability, be found in our history.’ This ‘rank case of dishonorable dealing’ did not result in a return of that which was stolen. The Lakota Nation is currently raising $9 million to buy back a small portion of sacred land in the Black Hills.
I love Columbus Day because the veneration of this man makes clear how George Bush, a self-described ‘compassionate conservative,’ can torture people and have a library built in his name, and how Barack Obama can win the Nobel Peace Prize as he authorizes summary execution of people through drone warfare and authorizes indefinite detention without trial of American citizens.
Madeleine Albright, when confronted with the deaths of up to 500,000 Iraqi children during sanctions can declare, ‘We think the price is worth it.’ She is now an author and a sought after speaker on the lecture circuit where she describes her life as ‘devoted to human rights.’
Our self-delusions and ideas of grandeur poison us as we impose the same tough sanctions on Iran and call for that nation’s people to be brought to their knees. Medicines dwindle in Iranian hospitals and prices skyrocket due to hyperinflation, the currency losing 15% of its value overnight. It is only a matter of time until children starve.
We can look to Afghanistan and Iraq to see our imperialist footprint spreading across the globe: Afghanistan with its untapped mineral wealth, estimated in the trillions of dollars, and Iraq with its vast oil fields. The people of these countries are considered “collateral damage” if they are considered at all. Meanwhile, we formulate agreements with the governments we impose that will allow our corporations to steal the resources and keep the citizens in penury. The footprint is on the neck of the people.
And what of Palestine, and her people? It is America that provides the weapons, the cash, and the cover in all Israel’s efforts to dispossess the Palestinian people of their land and resources. An Israeli soldier once told me to go home and deal with the dispossession of the indigenous people in America before I concerned myself with the plight of the Palestinians. He was correct in considering the parallels between genocide in America and ethnic cleansing in Palestine.
While countries smolder and survivors walk among the ruins, a generation lost to violence and destruction, we congratulate ourselves on ‘winning,’ and move on to the next conflagration. Americans are lost as well, lost in our deluded imagination of a country that wishes peace in the world, we remain blind to the horrors of ‘shock and awe,’ drone attacks, night raids, and torture while our government sows carnage in every direction. U.S. threats to attack Iran are part of a century-old pattern of violence aimed at ensuring U.S. domination.
‘Freedom!’ we proclaim. ‘Democracy!’ And from George W. Bush on down, Americans wonder, ‘How ungrateful these people are. Can’t they see we have liberated them? Why do they hate us? It can only be because we are free.’ We wave our flags, paint stars and stripes on our faces and chant ‘USA! USA! USA!’
Columbus Day is a good day to reconsider who I am. I have been to Big Mountain, the Four Corners, and Wounded Knee. I have heard the stories of relocation, theft, poverty, and struggle.
I have been to too many funerals in Marwahin, Jenin, Beit Lahiya and Gaza.
I have sat in the rubble in al-Amiriya, in Qana, in Bint Jbeil, in Rafah, and in Kabul.
I have cried with refugee grandmothers whose families have been scattered like seeds on the wind.
I have cried with mothers whose children were torn to shreds under laser-guided bombs and whose sons have died as foot soldiers in our wars of conquest.
I have cried with men who have dug the bodies of their wives and children from the rubble of their homes.
I am intimate with this fellow Columbus, and I know too well that our national claim of freedom leaves me disgraced and dishonored.
And the blood flows.
Nog steeds vloeit het bloed overal waar de westerse elite meent dat haar belangen moeten expanderen of verdedigd moeten worden. Maar op deze waarheid rust een taboe, en zoals bekend leidt in de westerse mainstream-journalistiek het schenden van een taboe ‘tot reputatieschade, sociale uitsluiting of andere vormen van repercussie.’ In die wereld heerst slechts de door de elite bepaalde consensus. Toch beseft iedere lezer, diep in zijn hart, de waarheid van William Carlos Williams’ woorden, die de Amerikaanse dichter in 1933 schreef:
We are, too, the others. Think of them! The main islands were thickly populated with a peaceful folk when Christ-over found them. But the orgy of blood which followed, no man has written. We are slaughterers. It is the tortured soul of our world. Indians have no souls; that was it. That was what they said. But they knew they lied — the blood-smell proof.
Elke dag weer gebruiken politici en journalisten miljoenen woorden om de simpele waarheid te verhullen dat ‘wij moordenaars [zijn],’ dat wij expliciet dan wel impliciet een roofzuchtige ideologie accepteren en zelfs stimuleren, die alleen kan bestaan door ‘massamoord.’ En dit geldt al meer dan vijf eeuwen. In zijn boek Late Victorian Holocausts (2002) schreef professor Mike Davis:
As Jill Dias (prominente Britse historica. svh) has so brilliantly shown in the case of the Portuguese in nineteenth-century Angola, colonial expansion uncannily syncopated the rhythms of natural disaster and epidemic disease. Each global drought was the green light for an imperialist landrush. If the southern African drought of 1877, for example, was Carnarvon’s opportunity to strike against Zulu independence, the Ethiopian famine of 1889-91 was Crispi’s mandate to build a new Roman Empire in the Horn of Africa. Likewise Wilhelmine Germany exploited the floods and drought that devastated Shandong in the late 1890s to aggressively expand its sphere of influence in North China, while the United States was simultaneously using drought-famine and disease as weapons to crush Aguinaldo’s Philippine Republic.
But the agricultural populations of Asia, Africa and South America did not go gently into the New Imperial order. Famines are wars over the right to existence… A key thesis of this book is that what we today call the ‘third world’ (a Cold War term) is the outgrowth of income and wealth inequalities — the famous ‘development gap’ — that were shaped most decisively in the last quarter of the nineteenth century, when the great non-European peasantries were initially integrated into the world economy… By the end of Victoria’s reign… the inequality of nations was as profound as the inequality of classes. Humanity had been irrevocably divided. And the famed ‘prisoners of starvation,’ whom the Internationale urges to arise, were as much modern inventions of the late Victorian world as electric lights, Maxim guns and ‘scientific’ racism.
Op zijn beurt beschreef de Uruguayaanse auteur Eduardo Galeano in zijn trilogie Kroniek van het vuur (1991), die in 20 talen is verschenen, hoe de genocidale verovering van het Amerikaans continent een ‘woeste vloedgolf van hebzucht, terreur en wreedheid’ was, en hoe:
[d]ankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — stoffen, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden. […] een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, [kwam] uit de slavenhandel in New England. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston, Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog. […] Zo werd het bloed overgetapt door al deze processen. De landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Aan deze grootscheepse terreur is nog steeds geen eind gekomen, getuige ondermeer de bloedbaden en chaos die de NAVO, onder aanvoering van de VS, recentelijk heeft veroorzaakt in ondermeer Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Desondanks geldt voor de mainstream dat ‘De kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.’ Deze propaganda van Geert Mak, de ‘populairste geschiedenisleraar van het land,’ kan alleen bestaan in een Orwelliaanse werkelijkheid. Het gaat niet om de realiteit, maar om de perceptie ervan. ‘It’s all in the mind.’ Zolang zijn boeken in Nederland bestsellers blijven en niet de boeken van bijvoorbeeld Mike Davis, zal er niets veranderen in het bewustzijn van de massa in de polder. Men zal in Nederland niet weten dat de gezaghebbende Davis 466 pagina's heeft geschreven over ‘the intimate, baleful relationship between imperial arrogance and natural incident’ en dat die ‘relationship’ geleid heeft tot ‘some of the worst tragedies in human history’ en ten grondslag heeft gelegen aan de ‘underdevelopment in what later became know as the Third World.’ De wrange ironie is dat de zoon van een zielenherder die het koloniale belang diende, op zijn beurt weer het geglobaliseerde belang dient van de neoliberale en neoconservatieve mafia. De geschiedenis gaat niet vooruit noch achteruit, maar is een herhaling van zetten. Net als Galeano concludeerde Mike Davis:
what we call today the ‘third world’ (a Cold War term) is the outgrowth of income and wealth inequalities — the famous ‘development gap’ — that was shaped most decisively in the past quarter of the nineteenth century, when the great non-European peasantries were initially integrated into the world economy.
In tegenstelling tot de Makkianen is de historicus Davis wel in staat historische verbanden te zien:
We are not dealing... with ‘lands of famine’ becalmed in stagnant backwaters of world history, but with the fate of tropical humanity at the precise moment (1870-1914) when its labor and products were being dynamically conscripted into a London-centered world economy. Millions died, not outside the ‘modern world system,’ but in the very process of being forcibly incorporated into its economic and political structures. They died in the golden age of Liberal Capitalism; indeed, many were murdered, as we shall see, by the theological application of the sacred principles of Smith, Bentham and Mill.
De Britse journalist George Monbiot, columnist van de Guardian schreef in een recensie:
Davis tells the story of famines that killed between 12 and 29 million Indians. These people were, he demonstrates, murdered by British state policy. When an El Niño drought destituted the farmers of the Deccan plateau in 1876 there was a net surplus of rice and wheat in India. But the viceroy, Lord Lytton, insisted that nothing should prevent its export to England. In 1877 and 1878, at the height of the famine, grain merchants exported a record 6.4 million hundredweight of wheat. As the peasants began to starve, officials were ordered ‘to discourage relief works in every possible way.’ The Anti-Charitable Contributions Act of 1877 prohibited ‘at the pain of imprisonment private relief donations that potentially interfered with the market fixing of grain prices.’ The only relief permitted in most districts was hard labour, from which anyone in an advanced state of starvation was turned away. In the labour camps, the workers were given less food than inmates of Buchenwald. In 1877, monthly mortality in the camps equated to an annual death rate of 94%.
As millions died, the imperial government launched ‘a militarized campaign to collect the tax arrears accumulated during the drought.’ The money, which ruined those who might otherwise have survived the famine, was used by Lytton to fund his war in Afghanistan. Even in places that had produced a crop surplus, the government's export policies, like Stalin's in Ukraine, manufactured hunger. In the north-western provinces, Oud and the Punjab, which had brought in record harvests in the preceding three years, at least 1.25 million died.
Three recent books — Britain’s Gulag by Caroline Elkins, Histories of the Hanged by David Anderson, and Web of Deceit by Mark Curtis — show how white settlers and British troops suppressed the Mau Mau revolt in Kenya in the 1950s. Thrown off their best land and deprived of political rights, the Kikuyu started to organise - some of them violently - against colonial rule. The British responded by driving up to 320,000 of them into concentration camps. Most of the remainder — more than a million — were held in ‘enclosed villages.’ Prisoners were questioned with the help of ‘slicing off ears, boring holes in eardrums, flogging until death, pouring paraffin over suspects who were then set alight, and burning eardrums with lit cigarettes.’ British soldiers used a ‘metal castrating instrument’ to cut off testicles and fingers. ‘By the time I cut his balls off,’ one settler boasted, ‘he had no ears, and his eyeball, the right one, I think, was hanging out of its socket.’ The soldiers were told they could shoot anyone they liked ‘provided they were black.’ Elkins's evidence suggests that more than 100,000 Kikuyu were either killed or died of disease and starvation in the camps. David Anderson documents the hanging of 1,090 suspected rebels: far more than the French executed in Algeria. Thousands more were summarily executed by soldiers, who claimed they had ‘failed to halt’ when challenged.
Meer hierover de volgende keer.
Geert Mak: ‘De kracht van onze westerse samenleving is onze democratie, onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.’
