'De 66-jarige veteraan - oud-ambassadeur in Bangkok en Bonn, oud-topman op Buitenlandse Zaken en door veel diplomaten bewierookt "als het beste dat Nederland in huis heeft" - maakte zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar […]
Uw benoeming speciaal voor het tweejarig lidmaatschap van de Veiligheidsraad was ook opzienbarend. Minister Van Aartsen plaatste de zittende VN-ambassadeur, Jaap Ramaker, over naar Wenen. Een degradatie voor Ramaker die gerekend wordt tot de top vijf van ontwapeningsdeskundigen in de wereld.
"Ik vond dit heel vervelend tegenover Ramaker. Van Aartsen was vastbesloten hem te vervangen door een van de meest seniore ambassadeurs. De vraag was niet: ik of Ramaker, maar ik of iemand anders. Ik had concurrentie van een onbekende en zag niet in waarom ik daarvoor zou moeten wijken. Maar ik wil vooral geen mooiere rol spelen dan ik gespeeld heb: ik had vreselijk veel zin in deze baan." […]
Was deze ingreep van Van Aartsen nodig?
"Nee. Ramaker zou het heel goed gedaan hebben. Ik heb wel eens woorden gebruikt, die ondiplomatiek werden gevonden. Dat zou hij vast niet hebben gedaan. Ik schilder wel eens een gechargeerd beeld, omdat ik dan beter doordring."
Wat zijn de wereld en Nederland wijzer geworden van de Nederlandse bijdrage in de Veiligheidsraad?
"Wij hebben behoorlijk bijgedragen tot de openheid van de Veiligheidsraad. Het idee dat de raad in beginsel achter gesloten deuren consultaties houdt, en slechts nu en dan een open vergadering houdt om het publiek vrolijk te stemmen, is veranderd. Dat is een duidelijk verschil met twee jaar geleden. Door een betrekkelijk geprononceerde rol te spelen als lid van de Veiligheidsraad zorg je ervoor dat je land op de kaart blijft en dat je gehoord wordt in internationale zaken." […]
Wat heeft u geleerd?
"Ik heb een andere kijk ontwikkeld op wat Nederland kan doen. Namelijk meer dan ik dacht. Nederland heeft voldoende gewicht, niet om dingen alleen voor elkaar te krijgen, maar wel om op allerlei gebieden als eerste schaap over de dam te fungeren."
Nederland gidsland? Je hoort het tandenknarsen van Tweede-Kamerleden al.
"Nou en! Dat spijt me dan. Ik ben zelf erg vóór gidsland."
Naïeve Van Walsum, hoor je mensen nu denken.
"Nee, dat is onzin. Ik vind het juist eerder realisme. Ontzettend veel dingen gebeuren niet omdat niemand bereid is zijn nek uit te steken en bepaalde risico's te lopen. En die risico's zijn helemaal niet zo groot [….]
U bent in die twee jaar niet vermalen tussen de VN-ambassadeurs van de grote landen, zoals de Amerikaan Holbrooke en de Rus Lavrov, die onderling verdeeld zijn?
"De positie van een niet-permanent lid is er alleen maar bij gebaat dat de permanente leden het niet met elkaar eens zijn. Ik heb als voorzitter van het sanctiecomité voor Irak vrij aardig kunnen opereren omdat er geen eenheid is. Het was het zwaarste van mijn hele werk. Bijna elke vergadering kom je moe vandaan, omdat alles wat je doet controversieel is. Het fascinerende is dat je met totaal verschillende standpunten geconfronteerd wordt. En de emoties lopen hoog op."
Holbrooke heeft u nooit het gevoel gegeven dat u maar een Nederlander was?
"Ik heb één keer een beetje ruzie gehad met Holbrooke in Afrika. We kwamen aan op het vliegveld in Kinshasa met een missie van de Veiligheidsraad. Ik wilde uitstappen, toen een vent van Sabena riep: 'Nee, u moet wachten, eerst moet de ambassadeur uitstappen.' Holbrooke dus. Hij ging al over de voortrap naar buiten, terwijl de andere ambassadeurs nog op de achtertrap moesten wachten. Holbrooke werd ontvangen door de minister van Buitenlandse Zaken en direct mee naar binnengeloodst, terwijl wij daar nog stonden. Toen heb ik tegen Holbrooke gezegd: 'Luister eens, Dick, wil je er even aan denken dat we allemaal gelijkwaardig zijn en dat het niet kan dat jij naar binnengaat en ik moeite heb om binnen te komen!' Toen zei hij, typisch Holbrooke, kribbig: 'Ach Peter, hou toch op, volgende keer zal ik je koffer dragen.' Vervolgens realiseerde hij zich dat ik gelijk had en is hij inderdaad bijna mijn koffer gaan dragen. Ik heb het juist met Holbrooke heel goed kunnen vinden. Maar al doen de permanente leden nog zo beleefd tegen je, je moet beseffen dat je als Nederlander aanzienlijk minder belangrijk bent dan zij."
http://www.nrc.nl/W2/Nieuws/2001/02/10/Vp/z.html
Tot zover het interview. Het niveau van de Nederlandse journalistiek is, zoals u ziet, beschamend laag als we dit vergelijken met het Angelsaksische niveau. Uit het interview van John Pilger kan de lezer opmaken dat Peter van Walsum de rol van Schreibtisch-Mörder was toebedeeld, die keurig aan de leiband van de Amerikanen liep. Als die nee zeiden, dan was het nee voor ''het beste dat Nederland in huis had.'' Hij wist dat hij ''als Nederlander aanzienlijk minder belangrijk'' was ''dan zij,'' en dus moest hij Holbrooke keurig voor laten gaan en mocht hij de agenda van deze Amerikaanse diplomaat braaf uitvoeren. Zo zijn namelijk de kaarten geschud, het bedienend personeel mag achteraan aansluiten. Peter van Walsum was inderdaad de tassendrager van de ware macht. Anders was hij nooit op die positie in de Veiligheidsraad terecht gekomen. Een van de resultaten van zijn aanstelling was dat er geen eind kwam aan de terreur tegen de Irakese kinderen. JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction? PW: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990. Dit soort zaken werden natuurlijk zoveel mogelijk achter gesloten deuren afgehandeld en vervolgens langdurig verzwegen. Opmerkelijk, gezien de onweersproken uitspraak van deze 'bewierrookte denker met scherpe tong' dat: "Wij behoorlijk [hebben] bijgedragen tot de openheid van de Veiligheidsraad.'' De inzet van Van Walsum is in zijn eigen ogen zo succesvol geweest dat ''het idee dat de raad in beginsel achter gesloten deuren consultaties houdt, en slechts nu en dan een open vergadering houdt om het publiek vrolijk te stemmen, is veranderd.'' Dat idee is niet bij mij als journalist veranderd, geenszins, maar kennelijk wel bij allerlei mensen die Peter van Walsum kent. Hoe dan ook, het heeft allemaal niets kunnen veranderen aan het lot van de vele Irakese kinderen onder de vijf jaar die immens leden, onder het sanctiebeleid dat onder andere Van Walsum als voorzitter vorm gaf. De enige keer dat het sanctiecomite genoemd wordt in het NRC-interview is op het moment dat de ijdele oud topdiplomaat zichzelf weer prijst: ''Ik heb als voorzitter van het sanctiecomité voor Irak vrij aardig kunnen opereren omdat er geen eenheid is.''
Meer dan 3.500 woorden en geen enkel kritische woord over de genocidale sanctiepolitiek. Dat is pas journalistiek, collega Robert van de Roer. Jij gaat het in jouw vak net zover schoppen, als Peter van Walsum dat in het zijne deed. Ik begrijp alleen een aantal dingen niet. Bijvoorbeeld Van Walsums uitspraak als deze: ''ik had vreselijk veel zin in deze baan.'' Waarom wilde hij zo graag voorzitter worden van een sanctiecomite dat een genociale politiek voerde? Ik begrijp dat werkelijk niet Vooral niet vanwege het volgende feit: 4 maart 2000 wees Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij tegenover The Guardian: 'Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water.'
Wikipedia meldt dit over Halliday: 'A 34-year veteran[2] of the UN, Halliday resigned over the economic sanctions imposed on Iraq, characterizing them as "genocide".[2][3][4] He subsequently gave the following explanation of his decision to resign:
| “ | I often have to explain why I resigned from the United Nations after a 30 year career, why I took on the all powerful states of the UN Security Council; and why after five years I continue to serve the well being of the people of Iraq. In reality there was no choice, and there remains no choice. You all would have done the same had you been occupying my seat as head of the UN Humanitarian Program in Iraq. I was driven to resignation because I refused to continue to take Security Council orders, the same Security Council that had imposed and sustained genocidal sanctions on the innocent of Iraq. I did not want to be complicit. I wanted to be free to speak out publicly about this crime. And above all, my innate sense of justice was and still is outraged by the violence that UN sanctions have brought upon, and continues to bring upon, the lives of children, families – the extended families, the loved ones of Iraq. There is no justification for killing the young people of Iraq, not the aged, not the sick, not the rich, not the poor. Some will tell you that the leadership is punishing the Iraqi people. That is not my perception, or experience from living in Baghdad. And were that to be the case – how can that possibly justify further punishment, in fact collective punishment, by the United Nations? I don’t think so. And international law has no provision for the disproportionate and murderous consequences of the ongoing UN embargo – for well over 12 long years.[5] | ” |
In 2003 Dennis Halliday was presented with the Gandhi International Peace Award in recognition of his work drawing attention to the plight of Iraqis.
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Denis_Halliday
De houding van Peter van Walsum is vooral ook zo verwerpelijk omdat hij zich had kunnen opstellen als een beschaafd en humaan mens zo blijkt uit zijn eigen woorden: '"Ik heb een andere kijk ontwikkeld op wat Nederland kan doen. Namelijk meer dan ik dacht. Nederland heeft voldoende gewicht, niet om dingen alleen voor elkaar te krijgen, maar wel om op allerlei gebieden als eerste schaap over de dam te fungeren." Nederland gidsland? Je hoort het tandenknarsen van Tweede-Kamerleden al. "Nou en! Dat spijt me dan. Ik ben zelf erg vóór gidsland."
Robert van de Roer: waarom heb jij verzuimd om op dat moment 'het beste dat Nederland in huis heeft' (op diplomatiek gebied dan) te confronteren met de werkelijkheid, zoals John Pilger dat deed? Waarom stelde je hem niet de vraag: 'Meneer Van Walsum, als u zelf van oordeel bent dat Nederland een "gidsland'' dient te zijn, waarom bent u dan niet als voorzitter van het sanctiecomite onmiddellijk opgestapt en heeft u niet hetzelfde gedaan als Denis Halliday, namelijk groot alarm slaan over het feit dat er een genocidale politiek werd gevoerd?' Waarom heb je die vraag niet gesteld, collega, en waarom bleef je doorgaan over allerlei volstrekt irrelevante personele kwesties die leuk zijn voor het roddelcircuit maar verder niets inhoudelijks vertellen? De taak van de journalistiek is om de macht te controleren, zoals Pilger laat zien, en niet om de macht te vleien, zoals jij deed. Peter van Walsum is momenteel Commissielid Onderzoekscommissie Irak, een commissie waarvan vermoed wordt dat het opgezet is om de zaak in de doofpot te stoppen en om de rol van premier Balkenende goed te praten. Gezien het feit dat Peter van Walsum altijd keurig het beleid dat hem werd opgedragen heeft verdedigd, verbaast het mij en ook anderen niets dat hij die zo ernstig in de fout ging met Irak nu de rol van zijn superieuren moet onderzoeken. Opletten collega. Vraag 1 is namelijk: wat is het belang geweest van degene die de Onderzoekscommissie Irak heeft samengesteld om nu juist Peter van Walsum als commissielid te kiezen? De oud-voorzitter dus van het het Sanctie Comite voor Irak, het comite dat betrokken was bij 'genocidal sanctions on the innnocent of Iraq.' Onderzoek dat eens voor de NRC-lezer. En onderzoek dan tevens wat voor man Peter van Walsum is. Wat betekenen voor hem 'recht, vrijheid en verantwoordelijkheid'? Wat voor een beeld heeft hij van stervende kinderen?
Het interview met de voorzitter van het verwerpelijke VN-sanctiecomite is beschamend. Jouw kritiekloze opstelling zal toch niet de reden zijn geweest dat je tot tweemaal toe een prijs van de correspondentenvereniging van de Verenigde Naties hebt gekregen?
