Volgens anonieme Russische bronnen die Geert Mak in zijn bestseller In Europa opvoerde, toont
Cosmopolitan de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen… Cosmopolitan toont een complete andere levensstijl, met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten.
Mak laat Derk Sauer, de uitgever van de Russische uitgave van het glossy tijdschrift, onweersproken het volgende beweren:
Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.
Mak suggereert dat de westerse neoliberale ideologie een bevrijding van de Russen heeft betekend. De Russische Cosmopolitan als 'gids' voor de vrouwen, de Russische Playboy als 'gids' voor de mannen, en wordt de Amerikaanse Droom overal ter wereld omarmd, tenminste als men Mak's beschrijving voor zoete koek slikt:
Grote aantallen wereldleiders, huidige en toekomstige, hebben er eindeloos in werkgroepen en collegezalen gediscussieerd, en zijn diep beïnvloed door de Amerikaanse normen en waarden. De Amerikaanse soft power is is dan ook… nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen. Het land fungeerde, zeker in Europa, decennialang als ordebewaker en politieagent – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde. En nog steeds zijnde de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord. Het is nog altijd de 'standaardmacht,'
aldus de mainstream auteur in zijn Reizen zonder John, maar ook hier geldt dat de werkelijkheid gecompliceerder is dan de simplistische voorstelling van zaken van de gebrekkig geïnformeerde Mak die meer schrijft dan hij kan lezen en kan ervaren. Binnen tien jaar twee boeken schrijven over de geschiedenis en cultuur van Europa én van de VS, in totaal meer dan 1600 pagina's, kan zelfs een gerenommeerd historicus uit een groot cultuurland niet, laat staan een journalist uit de polder. In tegenstelling tot Mak's Readers Digest-versie van de Verenigde Staten concluderen goed geïnformeerde Amerikaanse intellectuelen als Mike Lofgren over de situatie in hun land iets geheel anders. In het essay The 'Deep State' - How Much Does It Explain? schreef Lofgren in februari 2014:
The outcome of all these developments is uncertain. The Deep State, based on the twin pillars of national security imperative and corporate hegemony, has until recently seemed unshakable and the latest events may only be a temporary perturbation in its trajectory. But history has a way of toppling the altars of the mighty. While the two great materialist and determinist ideologies of the twentieth century, Marxism and the Washington Consensus, successively decreed that the dictatorship of the proletariat and the dictatorship of the market were inevitable, the future is actually indeterminate. It may be that deep economic and social currents create the framework of history, but those currents can be channeled, eddied, or even reversed by circumstance, chance and human agency. We have only to reflect upon defunct glacial despotisms such as the USSR or East Germany to realize that nothing is forever.
Throughout history, state systems with outsized pretensions to power have reacted to their environments in two ways. The first strategy, reflecting the ossification of its ruling elites, consists of repeating that nothing is wrong, that the status quo reflects the nation’s unique good fortune in being favored by God and that those calling for change are merely subversive troublemakers. As the French ancien régime, the Romanov dynasty and the Habsburg emperors discovered, the strategy works splendidly for a while, particularly if one has a talent for dismissing unpleasant facts. The final results, however, are likely to be thoroughly disappointing.
The second strategy is one embraced to varying degrees and with differing goals, by figures of such contrasting personalities as Mustafa Kemal Atatürk, Franklin D. Roosevelt, Charles de Gaulle and Deng Xiaoping. They were certainly not revolutionaries by temperament; if anything, their natures were conservative. But they understood that the political cultures in which they lived were fossilized and incapable of adapting to the times. In their drive to reform and modernize the political systems they inherited, their first obstacles to overcome were the outworn myths that encrusted the thinking of the elites of their time.
As the United States confronts its future after experiencing two failed wars, a precarious economy and $17 trillion in accumulated debt, the national punditry has split into two camps. The first, the declinists, sees a broken, dysfunctional political system incapable of reform and an economy soon to be overtaken by China. The second, the reformers, offers a profusion of nostrums to turn the nation around: public financing of elections to sever the artery of money between the corporate components of the Deep State and financially dependent elected officials, government “insourcing” to reverse the tide of outsourcing of government functions and the conflicts of interest that it creates, a tax policy that values human labor over financial manipulation and a trade policy that favors exporting manufactured goods over exporting investment capital.
All of that is necessary, but not sufficient. The Snowden revelations (the impact of which have been surprisingly strong), the derailed drive for military intervention in Syria and a fractious Congress, whose dysfunction has begun to be a serious inconvenience to the Deep State, show that there is now a deep but as yet inchoate hunger for change. What America lacks is a figure with the serene self-confidence to tell us that the twin idols of national security and corporate power are outworn dogmas that have nothing more to offer us. Thus disenthralled, the people themselves will unravel the Deep State with surprising speed.
Derk Sauer's Playboy Lifestyle op zijn Russisch in een land waar als gevolg van de ineenstorting van de Sovjet Unie 40 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, de gemiddelde levensverwachting van de man is gedaald naar 58 jaar, het gemiddeld inkomen per hoofd van de bevolking lager is dan dat van 1978 toen men nog onder de communisten leefde en de kindersterfte nu drie keer zo hoog is als in Nederland.
Ik wil het volgende fragment uit Geert Mak's, door autoriteiten de hemel in geprezen, boek In Europa niet onweersproken voorbij laten gaan:
Cosmopolitan toont een complete andere levensstijl, met moderne en open verhoudingen tussen… chefs en ondergeschikten… Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.
Cosmopolitan is een typisch westers reclame-tijdschrift dat mode en trends presenteert die het consumptie-systeem draaiende moeten houden. Dit kan alleen door de individualiteit van de consument te vernietigen. Hoewel het individualisme almaar wordt verheerlijkt, dwingen de mainstream-media tegelijkertijd massa-gedrag af. Het conformisme van opiniemakers als Geert Mak en Derk Sauer is evenwel zo diep geïnternaliseerd dat ze zich er niet van bewust lijken. Al eerder heb ik gewezen op het feit dat in 1924 de Amerikaanse publicist Samuel Strauss de kapitalistische noodzaak in een massamaatschappij als volgt formuleerde:
Formerly the task was to supply the things that men wanted; the new necessity is to make men want the things which machinery must turn out if this civilization is not to perish... the problem before us today is not how to produce the goods, but how to produce the customers.
Niet veel later verwoordde Paul Mazur, bankier van de Lehman Brothers, de grondregels van de op handen zijnde consumptiecultuur:
We must shift America from a needs to a desires-culture. People must be trained to desire, to want new things, even before the old have been entirely consumed. [...] Man's desires must overshadow his needs.
Via het jaarlijks spenderen van honderden miljarden aan reclame weet het kapitalisme al langere tijd hoe het 'klanten' moet 'produceren,' zodat vandaag de dag 'een complete andere levensstijl' is ontstaan die precies het tegenovergestelde is van de vrijheid van het individu zich te kleden of zich te gedragen zoals hij of zij zelf goed dunkt. Als gevolg van de overal aanwezige reclame en de propaganda van de overal opduikende opiniemakers weet de consument hoe hij zich moet kleden, hoe hij moet denken, en hoe hij dient te handelen. Hem en haar wordt ondertussen verteld dat juist het imitatie-gedrag individualisme en vrijheid toont. En wat betreft de 'moderne en open verhoudingen tussen' wat Mak en Sauer noemen 'chefs en ondergeschikten,' daarmee bedoelen beide 'linkse' miljonairs niets anders dan de neoliberale 'flexibilisering' van de arbeid en de 'baanloze groei' die de werkloosheid evenals de inkomensverschillen doet toenemen, terwijl de arbeidsverhoudingen weer aantoonbaar klassiek autoritair worden. Nu zou men kunnen denken dat zowel Mak als Sauer niet precies weten hoe de wereld in elkaar zit. Maar aangezien ik deze collega's van zeer nabij ken weet ik dat die gedachte op niets is gebaseerd. Beide 'linkse' kameraden van me weten maar al te goed hoe de machtsverhoudingen zijn, maar aangezien geld en aanzien voor hen de doorslaggevende motieven zijn, zijn ze bereid te liegen en te bedriegen, net zo lang tot de meerderheid het niet meer pikt. Mak en Sauer worden ondanks hun morele corruptie in het land van het poldermodel bewonderd. Ze vertegenwoordigen de mainstream-mentaliteit en omdat de gewone mens zich in hen herkend zijn ze uitgegroeid tot bekende Nederlanders en passen ze naadloos in het rijtje Yolanthe Sneijder-Cabau over wie ik vanmiddag in 'Grand Café Hotel De Brink' in Dwingeloo las dat zij tegenover het glossy tijdschrift Linda. had opgemerkt: 'Wes en ik hebben het geluk dat we wat te besteden hebben.' En waar dit soort lui hun geld aan besteden was enkele pagina's verder te zien: een zwarte stretch kanten onderbroek van 200 euro, waar een Derde Wereld moeder drie maanden van moet zien te overleven. Om de huidige 'individualiteit weer uit te dragen' moet de modale yuppy een fors bedrag uit trekken.
Waar Mak en Sauer in al hun progressiviteit over zwijgen is dat deze hersenloze rijkdom obsceen is geworden. In Meme wars. The Creative Destruction Of Neoclassical Economy werpen de samenstellers van het boek de volgende vraag op:
What does it mean to be free? Should the right to emit greenhouse gases be shared equally by all people on Earth? This universal one-standard-for-all idea is called the 'per capita principle' and it could be the only fair way to drastically reduce CO2 emissions and avoid irreversible climate catastrophe. Applying this principle would allow each of the planet's seven billion people an annual emissions quota of 2.8 tons of CO2. That's harsh news for North Americans and Australians who emit 20 tons of CO2 per person each year. Citizens of the United Kingdom, Japan and Spain won't be happy either: They pump out 9 tons annually. Yet all of Central America, South America, India and Africa are comfortably below the 2.8 ton quota. We in the West bear the moral culpability for the ecological crisis because it is our disproportionate emissions that are driving climate change. Will we have the self-discipline and spiritual fortitude to accept responsibility, live differently and shrink our ecological footprints, or will we continue to take the freedom to consume to apocalyptic proportions?
Als we afgaan op de woorden van Geert Mak en Derk Sauer dan zal er geen eind komen aan 'the freedom to consume to apocalyptic proportions.' Sauer bijvoorbeeld is te druk bezig miljoenen binnen te slepen met de uitgave van glossy tijdschriften die de consumptie heilstaat propageren. Midden jaren negentig van twintigste eeuw, toen de Russische mafia steeds machtiger werd, konden de lezers van Derk Sauer's Russische krant The Moscow News het volgende lezen:
The Yuppies Are Coming! This group of hipsters are among a chosen few who are defying Moscow's stacked-up odds: shortages, downward mobility and a nihilistic outlook. A new breed of Moscow youth like money, want a better life for themselves and are fending off the system which chokes so much of their city... 'I like to make money,' said 25-year-old Sterligov, founder of the Russian Millionaire's Club, who also earns hard currency. 'And money makes money.'
De Sauertjes uit het Mafiose Rusland die binnen tien jaar vele tientallen miljoenen opstreken met het verspreiden van het kapitalistische 'individualisme' en de neoliberale 'vrijheid' om zich ten koste van de ander te verrijken. Zij met de eeuwige cocktail in haar hand, hij met een scheef zittend vlinderdasje. Derk zelf drinkt geen alcohol, daarom weet hij altijd wat de immer dronken Russen de avond tevoren hem hadden toevertrouwd.
Zowel Sauer in zijn publicaties als Geert Mak in zijn boek In Europa doen het voorkomen alsof een avant garde van non-conformisten is opgestaan in het post-communistische corrupte Rusland. Dit peleton bohémiens 'leerde' van fashion-magazines als Sauer's Cosmopolitan ‘om hun individualiteit weer uit te dragen,’ en hun ‘lifestyle uit te drukken.’ Deze voorhoede van ‘hipsters’ zou niet worden gedreven door een ‘nihilistic outlook,’ maar door ‘money,’ hetgeen voor de overtuigde neoliberaal een uiterst nobel streven is. Sauer en Mak koppelen deze drijfveer aan ‘nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten,' om nog eens een glorieus citaat uit het zo geprezen meesterwerk In Europa te plukken.
'Yuppies' dus, die juichend de verrukkingen van de neoliberale cultuur omarmen, zo constateren met grote tevredenheid onze multimiljonairs Sauer en Mak om daarmee aan te geven hoe bevrijdend in hun ogen het westerse neoliberale kapitalisme werkt. Lijnrecht tegenover deze opvatting staat de kritische analyse van de Britse auteur John Berger, die in 2002 opnieuw de vraag stelde die de westerse intelligentsia al tenminste een eeuw lang bezig houdt, namelijk: 'Where Are We?' Berger schreef in zijn essaybundel Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance:
Consumerist ideology, which has become the most powerful and invasive on the planet, sets out to persuade us that pain is an accident, something that we can insure against. This is the logical basis for the ideology's pitilessness.
Everyone knows of course, that pain is endemic to life, and wants to forget this or revitalize it.
Vandaar de ideologie van 'hoop' en 'vrije markt,' en neoliberaal 'individualisme' die Sauer en Mak uitdragen, en die hen geen windeieren oplevert. Mak waarschuwt dan ook met klem tegen het dichtgooien van de deur naar de Europese Unie aangezien:
de EU een markt [is] van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product. We hebben nu een open toegang tot die markt.
Geert Mak probeert ook zijn Duitse lezers ervan te doordringen dat 'Gerade jetzt brauchen wir ein starkes Europa.' Dat wil zeggen een neoliberaal Europa dat het onmogelijk maakt dat 'Jorwerd,' waaruit Mak werd verdreven door zijn buurboer, zonder 'Brussel' kan bestaan, zoals hij overal en aan iedereen laat weten. In het Makkiaanse denken staat 'Bijna een half miljard' consumenten voor economische groei, en materiële groei betekent vanzelfsprekend welvaart en welvaart betekent zonder meer geluk, en de 'vrijheid' om jaarlijks drie keer zoveel CO2 de lucht in te pompen dan de natuur kan verdragen. Om het systeem van Mak en Sauer in stand te houden en om deze 'linkse' opiniemakers gelukkig te houden zullen de consequenties van de klimaatverandering nog desastreuzer zijn voor allereerst de armsten op aarde en tenslotte voor iedereen. 'Gerade jetzt' is bekend geworden dat
Europa doet forse stap terug in klimaatbeleid… GroenLinks-europarlementariër Eickhout noemt dat bedrog. 'Dit is zwaar teleurstellend.' Greenpeace vindt dat de Commissie 'de burgers en hun kinderen berooft van een schoon milieu'.
Nogmaals John Berger:
I write in a night of shame. By shame I do not mean individual guilt. Shame, as I'm coming to understand it, is a species feeling which, in the long run, corrodes the capacity for hope and prevents us looking far ahead. We look down at our feet, thinking only of the next small step.
People everywhere -- under very different conditions -- are asking themselves -- where are we? The question is historical not geographical. What are we living through? Where are we being taken? What have we lost? How to continue without a plausible vision of the future? Why have we lost any view of what is beyond a lifetime?
The well-heeled experts answer: Globalization. Post-Modernism. Communications Revolution. Economic Liberalism. The terms are tautological and evasive. To the anguished question of Where are we? the experts murmur: Nowhere!
Might it not be better to see and declare that we are living through the most tyrannical -- because the most pervasive -- chaos that has ever existed? It's not easy to grasp the nature of the tyranny, for its power structure (ranging from the 200 largest multinational corporations to the Pentagon) is interlocking and diffuse, dictatorial yet anonymous, ubiquitous yet placeless. It tyrannizes from offshore -- not only in terms of fiscal law, but in terms of any political control beyond its own. Its aim to delocalize the entire world. It's ideological strategy -- besides which Bin Laden's is a fairy tale -- is to undermine the extent so that everything collapses into its special version of the virtual, from the realm of which -- and this is the tyranny's credo -- there will be a never-ending source of profit.
De doorsnee westerling verkeert in een 'nowhere' en hij gedraagt zich als een 'nobody.' Verantwoording kent hij niet en wil hij ook niet. En dus kunnen de Makken en Sauers gewoon doorgaan met hun corruptie. Who cares? Tot nu toe durven ze niet te reageren op de mijn kritiek. Ze weten namelijk dat ze een discussie daarover niet kunnen winnen. En voor hen gaat het alleen over winnen en verliezen, waarbij voor hen de gouden regel geldt: 'Winner Takes All.' En dus zijn ze te laf om op mijn kritiek in te gaan. Meer later.
De Makjes uit het poldermodel land. Hij een babbeltje hier en daar, zo nu en dan even lachen en de 'gids voor het nieuwe leven,' ook al met een vlinderdasje, plukt de vruchten van het neoliberale bestel. Net als Sauer is Mak 'links.' In plaats van zich te verdiepen in wat er daadwerkelijk in hoe het huidige geopolitieke machtspel tussen oost en west verloopt, blijft hij als betaalde propagandist hameren op de leuze 'Geen Jorwerd zonder Brussel.' Mak beseft totaal niet welke realpolitik er momenteel gevoerd wordt. Hieronder een fragment uit een artikel van Mike Whitney, een goed geïnformeerde Amerikaanse bron, nu de spanning tussen de VS en Rusland oploopt en Europa tussen beide grootmachten klem komt te zitten:
As you probably know by now, Obama and Co. have ousted Ukraine’s democratically-elected president, Viktor Yanukovych, with the help of ultra-right, paramilitary, neo-Nazi gangs who seized and burned government offices, killed riot police, and spread mayhem and terror across the country. These are America’s new allies in the Great Game, the grand plan to “pivot to Asia” by pushing further eastward, toppling peaceful governments, securing vital pipeline corridors, accessing scarce oil and natural gas reserves and dismantling the Russian Federation consistent with the strategy proposed by geopolitical mastermind, Zbigniew Brzezinski. Brzezinski’s magnum opus–”The Grand Chessboard: American Primacy and it’s Geostrategic Imperatives” has become the Mein Kampf for aspiring western imperialists. It provides the basic blueprint for establishing US military-political-economic hegemony in the century’s most promising and prosperous region, Asia. In an article in Foreign Affairs Brzezinski laid out his ideas about neutralizing Russia by splitting the country into smaller parts, thus, allowing the US to maintain its dominant role in the region without threat of challenge or interference. Here’s an excerpt from the article:
“Given (Russia’s) size and diversity, a decentralized political system and free-market economics would be most likely to unleash the creative potential of the Russian people and Russia’s vast natural resources. A loosely confederated Russia — composed of a European Russia, a Siberian Republic, and a Far Eastern Republic — would also find it easier to cultivate closer economic relations with its neighbors. Each of the confederated entitles would be able to tap its local creative potential, stifled for centuries by Moscow’s heavy bureaucratic hand. In turn, a decentralized Russia would be less susceptible to imperial mobilization.” (Zbigniew Brzezinski,“A Geostrategy for Eurasia”)
http://www.informationclearinghouse.info/article37790.htm
“The far-right in Ukraine are acting as the vanguard of a protest movement that is being reported as pro-democracy.
Patriots burn flags, while white power flags are flown throughout the crowd
The Svoboda leader also refers to the Nazi Stephan Bandera in the interview: “You must, as Stephan Bandera once said, “reach every Ukrainian” (see below to understand the significance of this statement).
