Willem van Genugten en de Mensenrechten 23

Willem van Genugten,

Je schrijft mij dat Lieberman dan wel zijn dank mocht komen overbrengen voor de Nederlandse steun bij het saboteren van het Goldstone-rapport maar dat jij 'niet de indruk dat hij de kans heeft gekregen die dank over te brengen. Minister Verhagen heeft hem bepaald niet vriendelijk ontvangen. De Volkskrant bijv. schreef dat tegenzin het gesprek beheerste, en dat is ook af te zien aan de foto's van Verhagen.'

Willem, misschien is het onthulling voor je, maar de politiek is doorgaans toneelspel. Nadat alle Nederlandse commerciele massamedia Lieberman als een extremist hadden afgeschilderd, vlak voor zijn komst naar ons land, kon geen enkele politicus net doen alsof we hier te maken hadden met een grote vrijzinnige bewonderaar van de democratische rechtstaat Nederland. Minister Verhagen is geen domoor, maar een geslepen politicus. Opletten dus, want achter de schermen, waar wij niet bij zijn, gaat de handel gewoon door, en wel om de simpele reden dat sinds het begin van de beschaving de belangen van de macht andere zijn dan die van de bevolking. Als de politici de wil van bevolking zouden uitvoeren, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Dat werd al snel beseft door de Amerikaanse elite in het begin van twintigste eeuw toen de moderne samenleving razendsnel uitgroeide tot een massamaatschappij.

Een van de eerste mensen die de gevolgen van dit proces voorzag als de ontwikkeling niet werd bijgestuurd, was Edward Bernays, een neef van Freud, en algemeen beschouwd als de grondlegger van de public relations industrie. Hij waarschuwde de Amerikaanse en Europese elite al een eeuw geleden voor de gevaren van de democratie. Immers, op die manier konden grote groepen burgers een greep krijgen op hun eigen toekomst en dat zou de macht van de elite drastisch inperken. Bernays wees hen op het volgende: 'the engineering of consent is the very essence of the democratic proces, the freedom to persuade and suggest.' Het zal duidelijk zijn dat die 'freedom' alleen in handen kon en kan zijn van de machtigen en rijken, die de middelen hebben om die 'freedom' vorm en inhoud te geven. Voor alle duidelijkheid wees Bernays erop dat de gemiddelde Amerikaan 'has only six years of schooling... [Therefore] democratic leaders must play their part in... engineering consent... Today it is impossible to overestimate the importance of engineering consent; it affects almost every aspect of our daily lives.' Het aldus geschapen niveau van de gemiddelde kijker van de Hilversumse programmering dwingt de bestuurlijke en economische elite om de kiezers als randdebielen te behandelen. Daar is geen ontkomen aan.

Tegelijkertijd benadrukte in de jaren twintig van de vorige eeuw de invloedrijke Amerikaanse opiniemaker Walter Lippmann dat 'public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press... Without some form of censorschip, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.' Immers: 'How small our proportion of direct observations is when compared to those observation that are conveyed to us through the media.' Om nu te voorkomen dat de massa, in de woorden van Lippmann, 'a bewildered herd' op hol slaat, moeten de beelden die de massa krijgt toegediend streng geselecteerd worden, zodat de juiste opvattingen ontstaan 'for the real environment is altogether too big, too complex, and too fleeting for direct acquaintance.' De massamens 'is not equipped to deal with so much subtlelety, so much variety, so many permutations and combinations. And although we have to act in that environment, we have to reconstruct it on a simpler model before we van manage with it.'

Simpele hapklare brokken oftewel soundbites moet het publiek toegeworpen krijgen, en vooral ook beelden die de massamens zonder moeite onmiddellijk psychisch kan plaatsen, clips als het ware. Zo gezegd, zo gebeurd. Je begrijpt het ongetwijfeld Willem, de rol om de officiele versie van de werkelijkheid gedoseerd te verspreiden, werd aan de pers toebedeeld, die ervoor moest waken dat de de massamens geen eigen wereldbeeld vormde, maar gevormd werd door de juiste -- door de massamedia geselecteerde -- beelden.

Welnu, binnen deze werkelijkheid speelt minister Verhagen zijn tonelstuk en dat doet hij, in samenwerking met de zogeheten 'onafhankelijke' pers (die in werkelijkheid getemd is door allereerst commerciele belangen) kennelijk zo goed dat een academisch geschoolde hoogleraar als jij niet anders kan dan concluderen dat 'Minister Verhagen hem bepaald niet vriendelijk ontvangen heeft... en dat is ook af te zien aan de foto's van Verhagen.' Nogmaals Willem, dat is allemaal theater, zoals je op de foto hierboven ook kan zien, toen de Nederlandse pers nog niet geinteresseerd was in Lieberman, kon minister Verhagen zonder lastige pottenkijkers in Jeruzalem blij lachend met Lieberman op de foto, lachend dus met de zionist die voor de algehele etnische zuivering van alle Palestijnen is.

Lippmann benadrukte keer op keer dat het grote publiek niet meer moest zijn dan"interested spectators of action", en de commerciele massamedia in het Westen, die hun eigen handel nooit uit het oog verliezen, zijn daarin uitstekend geslaagd, ik kan niet anders zeggen.

Het is de voormalige hoofdredacteur van Trouw, en huidige hoofdredacteur van Vrij Nederland, Frits van Exter, die het zo treffend verwoordde toen hij tegenover Extra, een tijdschrift dat de media kritisch volgde, onder de kop: 'De conditionering van de kudde' het volgende verklaarde: 'Lezers horen wantrouwend te zijn tegenover de media ... De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd … door de politieke machten … Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek … Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag … Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt “ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,” dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij (sic) het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.'

Reflexen Willem, theater, kuddegedrag, conditionering. Trap er niet in.