zaterdag 28 december 2013

De Mainstream Pers 109


The real war always has been to keep alive the light of civilization everywhere. It is to keep culture and art at the forefront of our national and international endeavors. The end of the world begins not with the barbarians at the gate, but with the barbarians at the highest levels of state.
Ben Okri. The New Dark Age. 2003

Netanyahu en Rutte positief over economische kansen na gesprek



Israelische soldaten fotograferen elkaar bij het lijk van een Palestijnse burger, dat voor hen als een trofee geldt. Hieronder, Op het televisiescherm Ankie Rechess, onderdeel van de zionistische lobby die zowel op de Nederlandse als de Belgische televisie propaganda maakt voor de 'Joodse staat.'

Ankie Rechess roept lezers op om petitie tegen Jacques Rogge en IOC te tekenen.



U.S. funnels weaponry to Iraq to battle Qaeda surge. Action comes as group gains ground in western region and also in Syria. The United States is quietly rushing dozens of Hellfire missiles and low-tech surveillance drones to Iraq to help Iraqi forces combat an explosion of violence by a Qaeda-backed insurgency that is gaining territory in both western Iraq and neighboring Syria.
The International New York Times. Thursday, December 26, 2013. Tien jaar na de illegale Amerikaanse en Britse inval in Irak.

 The so-called war on terror will breed only more terror and more war. The neglect of the world's poor will lead to chaos. The rape of the environment will take our civilization to catastrophe.
Ronald Wright. What is America? A Short History of the New World Order. 2008

Centraal in het werk van de moderne kunstenaar staat het absurde, de vervreemding en het verval. In het jaar van zijn dood, 1998, voltooide een van de grootste twintigste eeuwse Amerikaanse auteurs, William Gaddis, een klein boekje, getiteld Agapē Agape, een reflectie op die aspecten van de ‘corporate technological culture that are uniquely destructive of the arts.’ Gaddis schreef:

that’s what my work is about, the collapse of everything, of meaning, of language, of values, of art, disorder and dislocation wherever you look, entropy  drowning everything in sight, entertainment and technology

Al deze aspecten manifesteren zich elke moment van de dag weer in de mainstream media, en in zijn meest krankzinnige vorm zodra ze over Israel, ‘de Joodse staat’ berichten. De Joden in Israel mogen datgene wat geen enkel ander volk op aarde mag. Ze staan boven de wet en boven de geschiedenis. Het Westen gebruikt Israel om zichzelf van de eigen goedheid te overtuigen. En ondertussen is men blind voor de werkelijkheid.

Since 1998, the global temperature record has been broken three times and tied once. The new IPCC report tells us that half of warming (57%) that should have already occurred has been masked by aerosols mostly emitted since the turn of the century in rapidly developing Asian nations (yes, warming would double if cooling smog pollutants were suddenly cleaned up in Asia). (SPM, Page 9) The new IPCC report also tells us the deep oceans are now warming, whereas before they were not, and 90 percent of actual warming has gone into the oceans.

There is also new work, post IPCC 2013, that shows that warming since the turn of the century has been significantly greater than we thought. The reason is that the United Kingdom's temperature record simply ignores the Arctic. The Arctic is the most rapidly warming place on Earth, but there are no thermometers there. Using advanced statistics, this new work adds Arctic temperatures back in...

Climate measurements continue to become both more precise and more reliable - and thus, more terrifying. A new report by the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), which combines the work of 2,000 scientists from 154 countries, drawing from millions of observations from more than 9,000 scientific publications, confirms and strengthens previous predictions and adds one new and very important observation. Even 100 percent emissions reductions will no longer keep our climate from changing dangerously.


Hoewel de overlevingskansen van de mensheid ernstig bedreigd worden door de klimaatverandering en de milieuvernietiging, neemt het technologisch hoog geavanceerde Westen geen wezenlijke stappen om het gevaar af te wenden. Integendeel zelfs, de macht handelt alsof er niets aan de hand is. Het militair industrieel complex, waarvoor president Eisenhower al in 1961 waarschuwde, is nog steeds de invloedrijkste macht die de buitenlandse politiek bepaalt en blijft de pro-Israel lobby in de mainstream media elke keer weer een nieuw conflict uitlokken en rechtvaardigen. Een doorsnee voorbeeld van de wijze waarop de Nederlandse commerciele massamedia massaal geweld voorbereiden gaf ik acht jaar geleden, op vrijdag 23 december 2005, toen ik het volgende op deze weblog schreef:
Inez Polak is al vele jaren de joodse correpondente in 'de joodse natie' van het voormalige christelijke dagblad Trouw, dat zich in het geseculariseerde Nederland afficheert als 'misschien wel de beste krant.' Gezien alle belangen die permanent op de achtergrond meespelen moet de lezer zich telkens weer afvragen welke belangen op welk moment meespelen. Zeker wanneer mevrouw Polak bericht over een dreigend gewelddadig conflict tussen Israel en een islamitisch land. Vandaag schrijft ze in haar krant onder de kop 'Aanval op Israel zou weinig goeds brengen,' het volgende: 
'Het alternatief is dat ze ons vernietigen.’ Met dit kleine zinnetje stuurde Israël's opperbevelhebber Rafael Eitan in 1981 zijn piloten op hun missie. Hun opdracht: bombardeer Osirak, de nucleaire reactor in Irak. De wereld was verdeeld over de Israelische actie. Sommigen, ook in Israel, bestempelden het als onnodig gevaarlijke luchtpiraterij en een terreurdaad die slechts tot verdere escalatie zou leiden. Anderen prezen de precisie-actie.' 
Polak’s toon is gezet, nu de conclusie nog. En die is deze: 
Tien jaar later, na de inval van Irak in Koeweit, leken ook de meeste critici stilletjes een beetje dankbaar dat Saddam tenminste niet over nucleaire wapens beschikte. Het voorbeeld van de Israelische aanval op Osirak is actueler dan ooit nu de Iraanse dreiging de voorpagina's beslaat.
Inez Polak suggereert hiermee dat de beschaafde wereld binnenkort blij zal zijn als Israel de nucleaire installaties van Iran bombardeert. Dat Israel in strijd met het internationaal recht Iran bedreigd is een feit dat de correspondente van Trouw verzuimt te melden, omdat het niet past in de propaganda voor Israel en tegen Iran. 11 december 2005 berichtte de Britse Times dat de Israelische strijdkrachten van premier Sharon opdracht hebben gekregen zich voor te bereiden op een aanval op Iran. 
'Israel... cannot accept a nuclear Iran,’ Sharon warned recently. ‘We have the ability to deal with this and we’re making all the necessary preparations to be ready for such a situation.’
Daarentegen waarschuwt het dagblad Trouw zijn lezers wel voor het volgende: 
Een nucleair Iran kan zich agressie permitteren. 
En dat klopt, net zoals het nucleaire Israel zich al jaren agressie permitteert. Maar ook dat meldt Inez Polak niet. Het is ondenkbaar dat ze ooit zal schrijven 'een nucleair Israel kan zich agressie permitteren.' Volstrekt ondenkbaar en toch is het waar, zoals in 1973 bleek toen de Israelische minister van Defensie dreigde  tegen Egypte en Syrië kernwapens in te zetten. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kissinger nam dit dreigement onmiddellijk serieus door extra conventionele wapens te sturen, via Nederland. ‘The U.S. decided to open an aerial resupply pipeline to Israel, and Israeli aircraft began picking up supplies that day.' Zie: http://www.fas.org/nuke/guide/israel/nuke/farr.htm 
Maar opnieuw: daarover geen woord van onze correspondente in Israel. Integendeel, nog voordat duidelijk is of Iran daadwerkelijk werkt aan een nucleair wapen, is voor Inez Polak nu al de vraag gerechtvaardigd 'hoe ver Teheran zelf zal gaan, of het de bom echt gaat gebruiken.' Zo worden de geesten rijp gemaakt voor nog meer geweld tegen de islamitische wereld in een poging de Israelische hegemonie in de regio af te dwingen. Het is moeilijk zo niet onmogelijk om voor een joodse correspondente in een ‘Joodse natie’ onafhankelijk te blijven. Zelfs een goede journalist als wijlen Joop van Tijn verklaarde bevoordeeld te zijn zodra het Israel betrof. Vlak voor zijn dood zei hij tegen de journalist Arnold Karskens: 
Toen ik daar was, merkte ik dat ik meer dan ooit mezelf identificeerde met Israel. Je krijgt die legerberichten, verhalen over wat die anderen allemaal voor slechts doen, over verliezen en wreedheden. Of je wilt of niet, je wordt meegesleept. Ook als je je gebruikelijke scepsis bewaart en denkt: zo slecht zal die andere partij niet zijn. Je kiest.
Daarom is het ook journalistiek onfatsoenlijk geen onafhankelijke correspondent in Israel te stationeren. Overigens, Rafael Eitan typeerde zichzelf en het Israëlisch beleid maar al te goed toen hij in 1983 verklaarde dat 'we de Palestijnen in de bezette gebieden net zolang zullen treiteren tot ze als gedrogeerde kakkerlakken in een fles rondscharrelen.' Racisme is de leidraad van de Israelische binnenlandse en buitenlandse politiek. Een politiek die wordt gekenmerkt door het gewelddadig streven naar overheersing, zowel over de Palestijnse Israeli’s als over de Arabische buren. Over de onevenwichtige berichtgeving vanuit het Midden-Oosten zie ook: http://home.planet.nl/~houck006/israel.html

Israelische soldaten die gericht schieten op vluchtende Palestijnen.

Duidelijk zal zijn dat de pro-Israel lobby in de mainstream media de vrije hand krijgt om de geesten rijp te maken voor gewapende conflicten. Al acht jaar geleden suggereerde onder andere Inez Polak dat het bombarderen van Iran een uiterst actuele zaak was. Hetzelfde patroon zagen we voorafgaand aan de illegale Irak-inval, toen Colin Powell’s leugen over Irak’s massavernietigingswapens klakkeloos door de Nederlandse media werd overgenomen, en bijvoorbeeld de Nederlandse hoogleraar Ko Colijn in Vrij Nederland op 15 februari 2003 met grote stelligheid beweerde
Daarbij gaat het niet meer om de vraag of Saddam Hoessein massavernietigingswapens verbergt – niemand twijfelt daar nog aan... De mannen van Blix kunnen heel Irak ondersteboven graven, maar Irak wil niet meewerken... Niemand, ook Chirac en Schröder niet, bestrijdt dat Powell gelijk had met zijn bewijzen,

 terwijl tegelijkertijd wereldwijd miljoenen mensen de straat opgingen om te protesteren tegen een westerse inval in Irak omdat men besefte dat het argument van massavernietigingswapens een politieke leugen was.

Desondanks gaan de mainstream media door met de zionistische propaganda aangaande de nog steeds niet bewezen ‘Iraanse kernwapenprogramma.’ Hier toont zich scherper dan in welke andere kwestie ook de absurde propagandataak van de Nederlandse commerciele massamedia, van de Telegraaf tot Vrij Nederland, van Trouw tot de NOS. Terwijl algemeen bekend is dat Israel niet alleen over tenminste 200 kernwapens beschikt, en de Israelische marine daarmee deelneemt aan de NAVO-oefeningen, en bereid is gebleken met de inzet ervan te dreigen, krijgt de zionistische lobby in de Nederlandse mainstream media alle ruimte om Iran als het grote gevaar voor de mensheid af te beelden. En dat terwijl Iran, in tegenstelling tot Israel, de afgelopen halve eeuw zijn buurlanden niet heeft aangevallen. Integendeel zelfs, het werd door Irak aangevallen met logistieke- en wapensteun van het Westen.

 Een ander voorbeeld van de wijze waarop de Nederlandse massamedia van de journalistiek een aanfluiting maken is de inzet en het werk van NOS-correspondente in Israel Ankie Rechess. Zondag 28 december 2008 schreef ik het volgende over haar:

Ankie Rechess van NOVA

Bij het monument van de 12 Israëlische gevallen atleten bij de Olympische Spelen in München sprak Ankie Rechess over de laatste momenten van haar man die daar vermoord werd, en legden Marijke Barend en Anneke Bongaarts (van Dorp) een krans.
In 2006 publiceerde ik dit over Rechess:
De NOS doet niet eens een poging om onafhankelijk te lijken. Een van de correspondenten van de NOS/NOVA/NPS in Israel is Ankie Rechess. Ankie Rechess is 'de weduwe van Andrei Spitzer, (een schermer die in ’72 tijdens de Olympische Spelen door Palestijnen werd vermoord SvH) Ankie Rechess (van origine Nederlandse) vertelde ons tot in detail welke gruwelijke martelingen de atleten hebben moeten ondergaan alvorens ze omgebracht werden. Destijds heeft dit haar ter plekke doen besluiten, dat dit zich nooit mag herhalen en ook nooit vergeten mag worden. Met bewonderenswaardige volharding bezoekt zij sindsdien alle Olympische spelen en probeert elke keer weer een waardige herdenking te bewerkstelligen,' aldus de Collectieve Israel Actie. Zie: http://www.israelactie.nl/content.php?id= 40 Het zal duidelijk zijn dat mevrouw Rechess na zo’n traumatische gebeurtenis alles behalve onafhankelijk kan berichten over Israel, laat staan over de Palestijnen, en toch is zij correspondente van de NOS en VRT.
 Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/06/joris-luyendijk-2.html

Welnu, gisteravond kreeg Ankie Rechess als correspondente van NOVA ongeveer zes minuten de tijd om haar pro-Israel verhaal af te steken in de uitzending van NOVA, en opnieuw deed ze geen enkele serieuze poging om onafhankelijk te lijken, laat staan te zijn. Gezien haar trauma kan dat ook niet, het is onmenselijk om dat van haar te eisen. Zelfs haar taalgebruik is dat van de zionistische haviken, met begrippen als 'Israelische Arabieren,' het jargon van zionisten als Rechess die weigeren te aanvaarden dat deze 'Arabieren' Palestijnse Israëli's zijn, van wie de families daar al eeuwen zo niet millennia lang leven. Het zionistische beeld moet blijven bestaan dat hier sprake is van een land zonder volk voor een volk zonder land. ‘Arabieren’ kunnen volgens deze leugen overal leven, behalve dan in 'het beloofde land.'
De vraag is of de NOS, NOVA, ooit een Palestijnse mannelijke of vrouwelijke correspondent in dit gebied zou benoemen van wie de levenspartner bij een gewelddaad door een Joods-Israeli vermoord is. Het antwoord is: nee. Daarom is de volgende vraag legitiem: waarom verdeelt de NOS de wereld in joden en niet-joden? Waarom kan Ankie Rechess wel haar pro-Israel propaganda blijven bedrijven via een zender die door belastingbetalers wordt gefinancierd, terwijl een Palestijn met of zonder een vermoorde partner nooit zal worden aangesteld als correspondent, laat staan propaganda kan bedrijven voor de eigen zaak? Alleen in Nederland is een dergelijke dwaasheid mogelijk. Die vertoning met Ankie Rechess zal net zo lang doorgaan tot de NOS, NOVA journalistieke criteria gaat hanteren.
En:

Later meer.

Israelische soldaten schieten gericht op vluchtende Palestijnse jongeren en kinderen.


Hieronder: een Israselische militair schiet op een vluchtende Palestijnse demonstrant.
The end of the world begins not with the barbarians at the gate, but with the barbarians at the highest levels of state.

Ben Okri. The New Dark Age. 2003



at 3 opmerkingen:

Amy Goodman. Democracy Now 2

Amy Goodman: On US democracy

President Obama's new normal: the drone strikes continue

Americans abhor mass shootings in our communities, but why do we allow our government to kill so many innocents abroad?
Drone
According to the Bureau of Investigative Journalism, US drone strikes are on the rise. Photograph: Massoud Hossaini/AFP/Getty Images
There has been yet another violent attack with mass casualties. This was not the act of a lone gunman, or of an armed student rampaging through a school. It was a group of families en route to a wedding that was killed. The town was called Radda – not in Colorado, not in Connecticut, but in Yemen. The weapon was not an easy-to-obtain semiautomatic weapon, but missiles fired from US drones.
On Thursday, 12 December, 17 people were killed, mostly civilians. The London-based Bureau of Investigative Journalism has consistently tracked US drone attacks, recently releasing a report on the six months following President Barack Obama's major address on drone warfare before the National Defense University (NDU) last May. In that speech, Obama promised that "before any strike is taken, there must be near-certainty that no civilians will be killed or injured – the highest standard we can set." The BIJ summarized:
Six months after President Obama laid out US rules for using armed drones, a Bureau analysis shows that covert drone strikes in Yemen and Pakistan have killed more people than in the six months before the speech.
In a nation that abhors the all-too-routine mass killing in our communities, why does our government consistently kill so many innocents abroad?

One significant problem with assessing the US drone-warfare program is its secrecy. US officials rarely comment on the program, less so about any specific attack, especially where civilian deaths occur. As Obama admitted in the speech, "There's a wide gap between US assessments of such casualties and nongovernmental reports. Nevertheless, it is a hard fact that US strikes have resulted in civilian casualties." The BIJ's estimate of the death toll from US drone strikes during the past 12 years in Pakistan, Yemen and Somalia is well over 4,000.

While the US media shower attention on the hypothetical prospects that in the next few years, Amazon.com will deploy clever little drones to deliver your holiday orders, it is important to take a hard look at what these airborne robots are actually doing now. "Democracy Now!" correspondent Jeremy Scahill has been exposing US covert warmaking for years, most recently in his book and film "Dirty Wars." The film wasjust shortlisted for an Oscar for best documentary. After the Academy Award nomination was made, he told us,
I hope that people pay attention to these stories, that Americans will know what happened to the Bedouin villagers in al-Majalah, Yemen, where three dozen women and children were killed in a US cruise missile strike that the White House tried to cover up.


In his NDU address, Obama said, "We act against terrorists who pose a continuing and imminent threat to the American people." Neither Obama nor any of his aides have explained just what kind of threat the wedding convoy presented to the American people. The government of Yemen, following local custom, made reparations to the victimized families, reportedly delivering 101 Kalashnikov rifles and a little over $100,000.

These rural villages in Yemen are caught in the middle of a violent conflict, as Human Rights Watch wrote in an October report titled "Between a Drone and al-Qaida." Just one month to the day before Obama gave his address at the NDU, Farea al-Muslimi, an eloquent young Yemeni man who spent a year attending a US high school, spoke before a congressional hearing. Six days before he testified, a drone strike hit his village of Wessab.
Farea said (pdf): "What Wessab's villagers knew of the US was based on my stories about my wonderful experiences here. ... Now, however, when they think of America, they think of the terror they feel from the drones that hover over their heads, ready to fire missiles at any time. What the violent militants had previously failed to achieve, one drone strike accomplished in an instant. There is now an intense anger against America in Wessab." He ended his testimony with the hope that "when Americans truly know about how much pain and suffering the US air strikes have caused ... they will reject this devastating targeted killing program."

The scenes of senseless violence in the US form a list of sorrow and loss: Columbine, Tucson, Aurora, Newtown, Littleton. With the ongoing work of committed activists, courageous journalists and responsible officials, perhaps Americans will recite as well the names Gardez, Radda, al-Majalah, Mogadishu and the many more sites of drone strikes still cloaked in secrecy.
• Denis Moynihan contributed research to this column.
© 2013 Amy Goodman; distributed by King Features Syndicate
at Geen opmerkingen:

De Participatie Samenleving 26



Penny for Rich: New tax rate saves UK millionaires 100mn pounds

at Geen opmerkingen:

NSA 11


'Snowden showed us world sleepwalks into Orwellian horror' - ex-intelligence officer


at Geen opmerkingen:

vrijdag 27 december 2013

De Mainstream Pers 108

De Amerikaanse auteur, filmmaker en journalist André Vltchek begint zijn in 2013 verschenen boek On Western Terrorism. From Hiroshima to drone warfare met de volgende opsomming over The Murderous Legacy of Colonialism:
Between 50 and 55 million people have died around the world as a result of Western colonialism and neo-colonialism since the end of World War II. This relatively short period has arguably seen the greatest number of massacred in human history. Most of them were performed in the name of lofty slogans such as freedom and democracy. A handful of European nations and those governed mainly by citizens of European descent have been advancing Western interests -- the interests of the people who ‘matter’ -- against those of the great majority of humanity. The slaughter of millions has been accepted and seen as inevitable and even justifiable. And the great majority of the Western public appears to be frighteningly badly informed.
Along with the 55 million or so people killed as a direct result of wars initiated by the West, pro-Western military coups and other conflicts, hundreds of millions have died indirectly, in absolute misery, and silently. Such global arrangements are rarely challenged in the West, and even in the conquered world it is often accepted without opposition. Has the world gone mad?
De Nederlandse mainstream media zwijgen erover. Sterker nog: ze presenteren zichzelf en hun westerse cultuur als het best denkbare alternatief voor de hele mensheid. André Vltchek:
When Columbus landed in the Western hemisphere, there were probably 80-100 million people with advanced civilizations: commerce, cities, etc. Not long afterwards about 95 percent of the population had disappeared. In what is now the territory of the United States, there were maybe ten million or so Native Americans, but by 1900, according to the census, there were 200.000 in the country. But all of this is denied. In the leading intellectual, left-liberal journals in the Anglo-American world, it’s simply denied… casually and with no comment.
According to the medical journal The Lancet, six million children die every year from lack of elementary medical procedures, which could be provided at virtually no cost. The number is all to familiar. Malnutrition and easily treatable diseases kill 8000 children in Southern Africa alone every day: Rwanda level, but every day. And easily ended.
And we are moving toward what may in fact be the ultimate genocide -- the destruction of the environment. And this is barely being adressed; in fact, the United States is going backwards on it. In the U.S. there is now euphoria about the possibility that we may have a hundred years of energy independence as a result of sophisticated techniques of extraction of fossil fuels, that this will preserve American hegemony for another century, that we will become the Saudi Arabia of the world, and so on. President Obama spoke about it enthousiastically in his 2012 State of the Union address.

 Het is allemaal onderdeel van het consequentieloze korte termijn-denken die de mainstream rustig houdt. Vandaar dat de Nederlandse opiniemaker Geert Mak in hetzelfde 2012 bij de EO-Radio zonder enig weerwoord kon beweren dat ‘het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint.’ De ‘politiek-literaire elite’ in de polder kijkt naar de wereld door een ideologische bril en ziet wat zij wil zien.  Daardoor is er sprake van een levensgevaarlijke bewustzijnsvernauwing, zelfs een autisme  dat een groot deel van de werkelijkheid buitensluit. Een van de meest beangstigende feiten is daardoor, zoals André Vltchek stelt, dat de gevolgen op langere termijn worden genegeerd door de commerciële massamedia die nagenoeg geen aandacht besteden aan 
the question of what the world is going to look like in a hundred years if we proceed with this. Thats is not discussed. Now these are very fundamental problems. They are kind of intrinsic in the market-oriented societies, where you do not consider what we call externalities. Things that don't enter into any particular transaction, those that affect others: that is not considered. 
De feiten die Vltchek aanvoert plaatsen de Holocaust in een historische context, zonder hem te relativeren. De joods-Amerikaanse hoogleraar Peter Beinart berichtte in juni 2010 in The New York Review of Books dat uit verschillende wetenschappelijke onderzoeken blijkt dat in de VS de jongere generatie die in een ‘joodse’ familie opgroeide ‘resist anything they see as “group think.’’’ Zij definiëren zichzelf vandaag de dag als burger, en net als andere etnische of religieuze minderheden integreren ze zodoende in de Amerikaanse samenleving. Het millennia-oude groepsdenken onder de zogeheten 'diaspora joden' is doorbroken, de jonge 'joodse' Amerikanen zien zichzelf niet meer als ‘jood,’ wiens identiteit wordt bepaald door de ‘Joodse staat.’ Ze beschouwen zichzelf doorgaans als liberale Amerikanen met een eigen mening, die niet bepaald wordt door hun ‘joodse’ afkomst. In dat opzicht verschillen deze jonge Amerikanen fundamenteel van de meesten van hun ‘joodse’ leeftijdgenoten in Europa. Daar staat een of andere vage vorm van ‘joodszijn’ nog steeds centraal in hun identiteit. Een verklaring voor dat wezenlijke verschil moet gezocht worden in het verschil tussen de Amerikaanse en Europese geschiedenis en levenshouding. Om dat duidelijk te maken citeer ik uit het boek Israel: een blanco cheque (1983) Daarin verklaart de Nederlandse regisseur Leonard Frank: 
Ik ben grootgebracht met een verhaal over verraad. Een hele goede vriend van mijn vader bleek niet zo’n goede vriend. Toen mijn vader hem in de oorlog om hulp vroeg, werd hem de deur gewezen. Het is geen voorbeeld waarop men een reëel leven kan baseren, maar ik kan het niet meer los zien van mijn leven als jood in Nederland. Als je, vijf maanden oud, moet onderduiken omdat je anders wordt doodgeschoten of vergast, waar moet je dan je idealen en illusies vandaan halen. 

Inderdaad, waar kan het geloof in de mensheid dan nog op berusten? In elk geval niet op de Verlichtingsidealen die ervan uitgaan dat de mens door meer kennis fatsoenlijker wordt. En ook niet op een geloof in een of andere wraakzuchtige dan wel barmhartige God. Maar waarop dan wel? Het is niet vreemd dat men dan terugvalt op de groep, op de familie, de stam, het volk waartoe men meent te behoren. Zeker wanneer op de achtergrond het 'verhaal over verraad' blijft meespelen. De Nederlanders zijn niet collectief in opstand gekomen toen hun joodse landgenoten massaal naar vernietigingskampen werden afgevoerd, de meesten keken de andere kant op of collaboreerden door mee te doen aan de jacht op joodse burgers. En de overlevenden van de Holocaust vertelden het hun kinderen. Als ze dit emotioneel niet konden dan vernamen hun kinderen het wel op een andere manier, tijdens geschiedenislessen en via de literatuur, dan wel op tv. Elke dag weer omringd door al die niet-joden die geen hand hadden uitgestoken om hun familie te redden, heeft de herinnering aan dit trauma een diepe wond gekerfd in de identiteit van de tweede en derde generatie jongeren, die zich weliswaar joods voelen, maar niet in die mate dat ze naar de ‘Joodse natie’ willen emigreren. En dus leven ze tussen mensen die ze niet helemaal vertrouwen. Dat kan ook niet anders. Net zoals het voor een ouder onverdraaglijk is om zijn kind te zien lijden, zo kan een kind het niet verwerken dat zijn ouders lijden. Een weerloos kind wil beschermd worden tegen de wereld, wil het gevoel hebben dat het veilig is, wil liefdevol opgevangen worden door zijn omgeving die verder strekt dan het eigen huis. Het wil niet beseffen dat het elk moment verraden kan worden door de omgeving waarin hij leeft. Niemand wil dit.


De angst voor en het wantrouwen tegen zijn onder veel joodse Nederlanders een geconditioneerde reflex geworden. ‘De belangrijkste levensles die ik heb geleerd gaat over vertrouwen in mensen,’ zei de journalist Max van Weezel, 

Dat kreeg je vroeger mee van je ouders als je net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren en joods was. Als ik iemand leer kennen vraag ik me af of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen. 

Overleven in wantrouwen is zodoende de allereerste drijfveer geworden, al het andere is daaraan onderworpen. Het verklaart ook de ‘ontzagwekkende angst voor de buitenwereld’ van het gezin waarin de auteur Leon de Winter opgroeide met 

aan de ene kant die minachting van mijn ouders jegens hun niet-joodse omgeving en tegelijkertijd de waanzinnige angst ervoor… Angst, angst, angst… Ik overdrijf niet.

Een existentiële angst tekende de generatie joodse jongeren met wie ik opgroeide. Dat was onvermijdelijk. Bijna de hele westerse beschaafde wereld had de andere kant opgekeken, zelfs de spoorlijnen van Auschwitz werden niet gebombardeerd toen het kon om de deportaties op zijn minst te vertragen. En toen het allemaal voorbij was ging men over tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd was. ‘Ik ben een joodse prinses, te laat uit het ei gekropen. Na ’45, toen alles al voorbij was,’ schreef Anet Bleich, 

Ik was op het nippertje ontsnapt aan een zwart gat. Joden die op commando van Duitsers hun eigen graf hadden moeten graven. Dat was voorgoed voorbij. Daar zou ook ik voor zorgen. Later ontmoette ik Max (van Weezel svh). Net als ik gefascineerd door dat grote zwarte gat in de buurt waarvan we onze jeugd hadden doorgebracht. Die leegte, die nooit als zodanig werd aangeduid, en die ons toch gemaakt heeft tot wie we zijn geworden. We wisselden onze sprookjes uit. Te laat geboren partizanen.

Dat ‘droomt’ een kind, het fantaseert dat het degenen redt, van wie het houdt. Een kind is volkomen weerloos tegen het lijden van zijn ouders, en kan alleen in ‘sprookjes’ dat trauma ontvluchten. Of in woede, zelfs in haat. Wie dit gevoel niet begrijpt is harteloos, maar tegelijkertijd, wie fantasie als uitgangspunt neemt voor het handelen, wordt tenslotte ook zelf harteloos. Het zijn de angst en de onzekerheid die zovele naoorlogse 'joodse' jongeren verscheurden, onder wie Anet Bleich: 

Ik had er voor gekozen om in Nederland te blijven wonen, en die keus was definitief. Maar als ik dertien jaar geleden die andere keus had gemaakt, waar had ik nu dan gestaan? Had ik in de loopgraaf gelegen? Waarom zij wel? Op het moment dat daar mensen sneuvelden, had je het gevoel dat ze in jouw plaats sneuvelden. 

Een schuldgevoel voor iets waaraan je geen enkele schuld draagt. Daarnaast moesten de kinderen van de slachtoffers helemaal alleen opnieuw het geloof in de mens uitvinden. Een onmogelijke opgave en dus werd stapje voor stapje Israel ‘het land dat vrijwel de enige tastbare manifestatie in deze wereld is van joodse identiteit.’ Op die wijze werd een millennia-oude traditie en het joodse geloof door geseculariseerde Nederlandse jongeren die zich 'joods' voelden, vervangen door de agressieve zionistische ideologie. Het benepen nationalisme kwam in de plaats van het joods humanisme van rabbijn Hilel, die in het begin van onze jaartelling leefde, en het Verlichtingsdenken van de achttiende eeuwse filosoof Moses Mendelsohn. Niet langer meer vormden het humanisme en de metafysica de kern van de 'joodse' identiteit, maar een land, een vlag, een leger werden de essentie van het 'joodszijn.' Het tragische is dat langs deze weg het nazisme alsnog dreigt het judaïsme te vernietigen. De 'Joodse staat' met zijn terreur en zijn agressie bepaalt nu voor velen 'de identiteit' van degenen die zich 'joods' voelen, maar niet volgens de joodse wetten leven. Israel ‘als symbool van joodse identiteit’ was het antwoord op de vraag: 'wie ben ik?' Kritiek op de dagelijkse terreur van de Israëlische bezetting, werd gezien als ‘een nieuw soort antisemitisme’ dat ‘aan het ontstaan was, dit keer van links,’ aldus Bleich’s echtgenoot de communist Max van Weezel. Het was de herinnering aan de Holocaust die dit angstbeeld opriep. Kritiek op Israel, op de 'vrijwel de enige tastbare manifestatie in deze wereld ... van joodse identiteit' kon domweg niet anders dan antisemitisme zijn, het land vertegenwoordigde immers ‘de joodse identiteit,’ dus kritiek op ‘de joodse natie’ was onmiddellijk kritiek op de geleende 'joodse identiteit,' van Max van Weezel en de zijnen. En dat antisemitisme kwam ‘dit keer van links.’ De nazi's waren links geworden. En dat was voor Max niet vreemd, want

opeens kwam het beeld van mijn opa bij me op, het voorbeeld dat me door mijn ouders was voorgehouden. Opa, die voor de oorlog gewoon links was, en niets van het jodendom wilde weten. En in 1940 aanklopte bij zijn radicaal-socialistische vrienden, die de deur dichtsmeten; ze waren bang. De moraal die mijn ouders uit dit voorval afleidden was duidelijk: verpand niet je hele hart aan links, kijk uit, want je opa was net zoals jij. 

Maar kennelijk was die ‘joodse identiteit’ toch niet voldoende, want zowel Max van Weezel als Anet Bleich sloten zich aan bij de Communistische Partij Nederland, een toen nog streng in de leer zijnde arbeiderspartij die eind jaren zestig nieuwe leden onder studenten wierf. Als hun ‘joodse identiteit’ een doorleefde werkelijkheid was geweest, zouden ze daar voldoende aan hebben gehad, zouden ze ook kritiek op Israel hebben kunnen accepteren. Maar afgezien van de angst, wat maakte iemand tot 'jood'? Om precies te zijn: wat maakt iemand tot 'jood' als hij niet het joodse geloof of traditie praktiseert? Dat werd domweg bepaald door de ‘Nuremberg laws’ die ‘had said a Jew was -- the product of Jewish parents and grandparents,’ en die het zionistische regime ten tijde van premier Golda Meir hadden overgenomen, waardoor 

From that point on to be a ‘Jew’ in Israel was a matter of race and biology. 

Al doende werd de angst voor het eeuwige verraad een belangrijke drijfveer niet alleen van het almaar absurdere Israel, maar ook van de naoorlogse generatie jongeren die zich door de Holocaust 'joods' voelden, een groep van wie velen zichzelf als 'links' definieerden. Auschwitz verblindde hen, bepaalde hun hele leven. Deze levenshouding is treffend omschreven door de joods-Canadese tekenares Bernice Eisenstein, die in het aangrijpende Ik was een kind van Holocaust Overlevers het volgende schrijft:

De Holocaust is een drug en ik ben in een opiumkit terechtgekomen. Mijn eerste roes heb ik gratis, argeloos, toegediend gekregen, van iedereen hier. Van de kracht ervan heb ik zojuist een glimp opgevangen, doordat ik mijn ogen liet gaan over de sporen van de naalden op elke linkeronderarm in deze kamer. En vanaf dat moment ben ik verslaafd. Ik zal erachter komen dat er geen eind is aan de dealers die ik weet te vinden voor nog één shot, nog één keer toegang tot die hallucinerende spookwereld. Mijn ouders beseffen niet eens dat ze drugsdealers zijn. Ze zouden zich nooit het soort roes kunnen voorstellen dat H teweegbrengt. Hoe ik ernaar verlang onder te duiken in zijn eindeloze diepte, hoe hij me het huis uit jaagt om in mijn eentje naar de bioscoop te gaan, naar de bibliotheek, waar ik elke film kan zien en elk boek kan lezen dat me aan Holocaust kan helpen. Ik zou hele rollen film, samen met bedrukte boekpagina's, tot een fijn poeder kunnen vermalen, in lijntjes achter elkaar neerleggen en opsnuiven. Toen ik in de twintig was heb ik de roman De laatste der rechtvaardigen van Andre Shwarz-Bart drie keer geïnhaleerd, alleen maar om steeds weer dezelfde dosis toegediend te krijgen. Hij leidde me naar de ultieme, onovertroffen superioriteit van Primo Levi, die me in een roes achterliet, onder mijn bed, opgekruld als een foetus, nog steeds bibberend om meer...

Er zijn geen grenzen aan hoe ver een geobsedeerde fantasie kan gaan met dit soort dingen. Maar om van die verslaving, die dwang, af te komen, zou ik mezelf moeten blinddoeken, mijn oren moeten dichtstoppen, mijn mond afplakken en de waarheid dat ik zonder de Holocaust niet zou zijn wie ik ben, moeten uitvlakken. Hij heeft me gestigmatiseerd en gebrandmerkt met zijn gestippelde kenteken op mijn onderarm, me onherroepelijk zijn wereld binnengetrokken als zijn nakomeling. Het collectieve geheugen van een generatie spreekt en ik ben gedwongen te luisteren, zijn verschrikkingen te zien en zijn verontwaardiging te voelen.

Dit proces van 'geobsedeerde fantasie' is het logische gevolg van hetgeen de joodse filosofe Hannah Arendt al 65 jaar geleden voorspelde toen ze constateerde

dat vele zionisten er inderdaad van overtuigd waren dat zij joden waren door de vijanden van het joodse volk. Hieruit concludeerden de zionisten dat het joodse volk zonder het antisemitisme in de landen van de diaspora niet overleefd zou hebben; en daarom waren zij tegen elke poging om antisemitisme op grote schaal te vernietigen. Integendeel, ze verklaarden dat onze vijanden, de antisemieten, ‘onze betrouwbaarste vrienden zijn, de antisemitische landen onze bondgenoten.’ (Herzl).

Zo is een paranoïde levenshouding ontstaan die als volgt zou kunnen worden getypeerd  des te sterker en veiliger de joden zijn, des te angstiger en agressiever de zionisten zich opstellen. Het trauma van Auschwitz kan niet worden verwerkt omdat daardoor de joodse identiteit van de geseculariseerden teniet wordt gedaan. Het gecultiveerde slachtofferschap is juist de kern van de zionistische identiteit. Hitler bepaalt de angsten en het denken. De Joods-Israelische historica Idith Zertal constateert in haar studie Israel’s Holocaust and the Politics of Nationhood: 

door middel van Auschwitz – dat door de jaren heen Israel’s belangrijkste referentie is geworden in zijn relaties met een wereld die herhaaldelijk gedefinieerd wordt als antisemitisch en voor altijd vijandig – heeft Israel zich immuun gemaakt voor kritiek, en onontvankelijk voor een rationele dialoog met de wereld rondom.

Bevangen door een begrijpelijke paranoïde levenshouding lukt het niet om de werkelijkheid te doorgronden. Het is ook niet verwonderlijk dat bijvoorbeeld Max van Weezel zich eens publiekelijk afvroeg waarom hij al die jaren niets had geweten van de Israelische terreur waaronder de Palestijnse bevolking gebukt gaat. Ondanks de talloze bezoeken aan het land kan hij eenvoudigweg de werkelijkheid niet zien, de angst belet hem dat, de angst waarmee hij was opgevoed en de angst die om cynische politieke redenen door de Israëlische staat wordt gecultiveerd. Nooit zal de 'linkse' Max van Weezel in staat zijn om, net als de befaamde onderzoeksjournalist John Pilger, te berichten 

dat van de honderden doden en duizenden gewonden in de tweede intifada 90 procent Palestijnse burgers is geweest, 45 procent van hen onder de achttien, en 60 procent werd neergeschoten terwijl ze thuis, op school of op hun werk waren.

De intense onzekerheid, angst en schuldgevoel staan ook centraal in een open brief die de journalist Leonard Ornstein in 1983 schreef aan zijn vriend Dov die naar Israel was geëmigreerd: 

als Israel aangevallen wordt, voel ik mezelf aangevallen. Misschien komt het doordat ik als zionist opgegroeid ben en toch niet naar Israel ben gegaan. Het klinkt pathetisch, maar ik heb als gesjeesde zionist een schuldgevoel dat ik niet bij jullie ben.

en wel omdat hij 

niet wist of ik mijn hele leven wel op Israel en het jodendom wilde afstemmen. Was dat niet een te beperkte doelstelling? Er was zoveel meer waarvoor ik belangstelling had… Ik wilde sociologie gaan studeren, en begon daar vast in Nederland aan… Ik heb eigenlijk nooit expliciet besloten om te blijven. Maar het moment dat ik vertrok, brak ook niet meer aan. Wat bleef was een gevoel van ongemakkelijkheid over die keuze. Een gevoel dat langzaam sleet. Een gevoel dat na de Libanon-oorlog weer heftiger werd. Een schuldgevoel, zoals ik het net heb genoemd… Ik ben een paar jaar vóór jou geboren – tien jaar na de bevrijding. Ben feitelijk nooit met afschuwelijke gebeurtenissen geconfronteerd. Maar mijn ouders hebben wel de bezettingsangst op me overgebracht: wat zullen mijn vrienden, kennissen en collega’s doen als het weer oorlog wordt? Waarom ben ik zo bang dat ze dan niets zullen doen?

zo schreef Ornstein 38 jaar na de bevrijding die geen einde maakte aan zijn reëel bestaande oorlogsangsten. Alles bleef in het teken staan van de vervolging, de vernietiging: 

Het was niet meer dan logisch dat ik me op de middelbare school… betrokken voelde bij Vietnamactiviteiten en solidariteitsavonden voor de zwarte bevolking van Zuidelijk Afrika. Hopend dat het niet zou botsen met mijn betrokkenheid bij het jodendom. 

Naar aanleiding van kritiek van een mede-activist op Israel, schrijft Leonard Ornstein: 

Hij had geen ongelijk dat hij iets voor de Palestijnen wilde doen. Hij had niets antisemitisch gezegd. Wat pijn deed was de koele benadering. Waarom begreep hij niet dat ook Israel in gevaar was? Waarom wilde hij het alleen voor de Palestijnen opnemen – en niet ook voor de joden? Niemand steunde me openlijk in die vergadering.

Ook Ornstein wordt verscheurd door loyaliteiten: 

Ik vroeg: waarom heeft Israel als een van de eerste landen in de wereld Pinochet erkend? 

Desondanks kan hij als het erop aankomt niet anders dan accepteren dat, als een soort bloedoffer voor Israel, Chilenen gemarteld en vermoord worden en op talloze andere manieren lijden om de angsten te bezweren van degenen die zich 'joods' voelen, maar die er toch voor kiezen om te leven onder een meerderheid te blijven die zich niet 'joods' voelt. Sterker nog:

Ik identificeer me nog steeds meer met Israel dat tenminste volop leeft dan met de in zich zelf gekeerde joodse gemeenschap van Nederland… Israel, het land dat tot het laatst toe Somoza had gesteund en dat wapens leverde aan foute regimes… Die dag kwam ook Augusto Pinochet met enkele andere militairen de synagoge binnengewandeld… de joodse leiders gaven geen blijk van ontstemming… Ik schaamde me voor wat Israel aanrichtte, wist niet wat ik terug moest zeggen als er kritiek op het Israëlische optreden werd geuit… Men had wéér gelijk dat de Palestijnen onrecht werd aangedaan. Maar wéér werd niet begrepen wat het bestaan van Israel voor mij betekende. Dat Israel voor mij niet primair met onderdrukking, maar met mijn eigen emancipatie verbonden was. Dat Israel de garantie gaf dat ik hier met opgeheven hoofd kon leven. Dat als Israel er niet zou zijn (de term is ontleend aan een stuk dat de schrijver Leon de Winter hier in De Volkskrant schreef) alleen nog ‘kwetsbare joden’ zouden overblijven.

Leonard Ornstein, volgens eigen zeggen 'een gesjeesde zionist' met 'een schuldgevoel.'

Ornstein zelf suggereert hiermee dat Israel voor de ‘joden in de diaspora’ een therapie is om de angst beheersbaar te maken, een medicijn voor degenen die gevangen zitten in ‘onze joodse paranoia,’ zoals Israel’s voormalige minister van Onderwijs, Shulamit Aloni, het noemt. Een extreem angstige levenshouding is de verklaring voor de onvoorwaardelijke steun aan de terreur van Israel. Israel moet de ‘leegte,' vullen 'die nooit als zodanig werd aangeduid, en die ons toch gemaakt heeft tot wie we zijn geworden.’ Die houding is schizofreen geworden en heeft tot een  voortdurende verscheurdheid geleid: 

Ik kan en wil mijn joods zijn niet verloochenen. Maar dat verandert weinig aan mijn besluit om in Nederland te blijven. Israel is niet het totale middelpunt van mijn leven en zal dat ook niet vlug worden. Ik blijf opkomen voor de rechten van de joden, en ze zien als onderdeel van een breder streven naar een rechtvaardiger samenleving. Ik vraag me af of ik met die visie in Israel nog een kant op zou kunnen. Maar ik zal altijd wel een schuldgevoel houden dat ik jullie daar in de steek heb gelaten,

zijn Leonard’s laatste bewogen woorden in de open brief aan zijn vriend Dov, die de stap wel maakte. Hoewel Ornstein over zijn ‘joods zijn’ spreekt, weet hij hier geen andere inhoud aan te geven dan de panische en inmiddels gecultiveerde angst, en daarom blijft hij ‘opkomen voor de rechten van de joden, en ze zien als onderdeel van een breder streven naar een rechtvaardiger samenleving,’ ten koste van de elementaire rechten van andere volkeren, Palestijnen, Syriërs, Libanezen en welk ander volk ook dat het Israëlisch regime op een bepaald moment als vijand beschouwt. Dat Israel nauwelijks gezien kan worden als ‘onderdeel van een breder streven naar een rechtvaardige samenleving’ is iets dat hij daarbij moet negeren. Het waren de antisemieten die hem het gevoel gaven van onveiligheid en hem opzadelden met een extreem angstige levensgevoel. Tegelijkertijd geeft de staat Israel hem ‘een schuldgevoel’ omdat het  onvoorwaardelijk zijn loyaliteit opeist. Tussen die twee benauwende uitersten voltrekt zich zijn leven. Het is duidelijk dat een dergelijke verscheurdheid niet de juiste basis is om onafhankelijk over het ‘Israelisch-Palestijns conflict’ te kunnen berichten. Maar toen ik daarover in 2000 voor Vrij Nederland een artikel had geschreven reageerde hij geschrokken met de reactie: 

Sinds wanneer mogen journalisten vanwege hun etnische of religieuze oorsprong geen standpunt innemen? 

Een retorische vraag die voorbij gaat aan het punt waar het om draait. Iedereen mag en moet zelfs een standpunt innemen zodra het om morele vraagstukken handelt, maar een journalist dient onafhankelijk te zijn, en zijn/haar berichtgeving dient niet bepaald te worden door een etnische of religieuze vooringenomenheid. Bovendien is angst een slechte raadgever bij het analyseren van een probleem waarbij men zich zo emotioneel betrokken voelt. Zoals kritiek op Israel al snel door Nederlanders, die zich ‘joodse zionisten’ beschouwen, gezien wordt als ‘antisemitisme’ zo worden de Palestijnen en de Arabieren door Israëlische politici en media geportretteerd als de opvolgers van de nazi’s, die uit zijn op de totale vernietiging van de Joden in Israel. Zo verklaarde de eerste minister-president van Israel, David Ben-Goerion, al in 1951 om zijn politieke wil door te drijven: ‘Wij willen niet dat de Arabische nazi’s komen om ons af te slachten.’ En Moshe Dayan, die in 1973 met de inzet van kernwapens dreigde, zei eerder dat

duidelijk wordt tijdens het Eichmann proces dat er sprake was van actieve passiviteit van de wereld ten overstaan van de moord op de zes miljoen. Er kan geen twijfel bestaan dat alleen dit land en alleen dit volk de joden kan beschermen tegen een tweede Holocaust. En dus is elke centimeter van de Israelische grond alleen voor joden bedoeld.


Kortom: wanneer de ‘joodse identiteit’ wordt bepaald door de angst voor de vernietiging dan is fundamentele kritiek op de Israelische politiek de eerste stap op weg naar de Holocaust. ‘Collectieve angst of hysterie,’ zo stelt Idith Zertal ‘is een complex fenomeen dat moeilijk is te definiëren en af te bakenen.’ Gevoelens te worden vervolgd, gecombineerd met een woede en lichtgeraaktheid voor hen die voor eens en altijd als vijanden worden gezien, zijn de meest opvallende karaktertrekken van de mentaliteit van een massa, zei Elias Canetti, met als gevolg dat de 

vijanden op welke manier dan ook [kunnen] reageren, hard of verzoeningsgezind, koud of pathetisch, onverbiddelijk of mild – wat ze ook doen zal geïnterpreteerd worden als voortkomend uit een onwankelbare kwaadwilligheid, een opzettelijke intentie om de menigte te vernietigen, openlijk dan wel in het geniep.

Verraad en angst voor het verraad hebben een aanzienlijk aantal ‘joodse’ Nederlanders getraumatiseerd, en opvallend daarbij is dat het vooral voorkomt onder degenen die zich definiëren als ‘linkse joden.’ Daardoor zijn ze niet in staat het leed van andere slachtoffers van de westerse hegemonie te accepteren. ‘Between 50 and 55 million people have died around the world as a result of Western colonialism and neo-colonialism since the end of World War II,’ maar voor dat feit heeft het gecultiveerd slachtofferschap geen ruimte. Meer daarover later.


at Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)