Volgens 'zelfstandig ondernemer' en NRC-columniste Heleen Mees zijn ''Nederlandse vrouwen gewoon lui [...] Feminisme is geen keuze, het is een opdracht aan iedere vrouw." Dit betekent volgens haar in concreto dat een vrouw betaald werk dient te verrichten omdat ze niet 'intellectueel bevredigd' kan worden 'door voor kinderen te zorgen'. Daarentegen kan dat wel als de vrouw schoonmaakster zou zijn bij bijvoorbeeld mevrouw Mees. Heleen Mees is lid van de Partij van de Arbeid en sprak tegenover Pauw en Witteman over haar 'doorman', die samen met andere doormannen haar in New York een '24-uurs bewaking' geeft 'en dat is heel plezierig.' Ik geloof het onmiddellijk.
Maar nu terug naar de realiteit van alledag, zoals die is voor de meeste stervelingen. Mees stelt dat het feminisme 'een opdracht' is. Een opdracht dus, net als het voorheen voor de communist de 'opdracht' was om de staat te dienen en voor de christen de 'opdracht' was om God te dienen. Het maakt in wezen niet uit met welke ideologie men op de proppen komt, alle zijn uiteindelijk totalitair. Het is niet het individu die de loop van de geschiedenis bepaalt, de eigen verbeeldingskracht, het eigen geweten, maar God en/of de staat, dan wel het feminisme. Het individu is daarbij altijd ondergeschikt aan het collectief, aan Big Brother. En daarbij geldt op de allereerste plaats dat volgens de ware democraat iedereen gelijk is aan de ander, behalve dan zodra het op rijkdom aankomt, want dan is niemand meer gelijk aan de ander. Per slot van rekening moet de een Heleen Mees spelen en de ander haar 'doorman', en zijn 'opdracht' is om voor een '24-uurs bewaking' te zorgen voor de carriere makende power feministe. En zo strompelt de mensheid voort aan de hand van allerlei praatjesmakers die in hun onnozelheid werkelijk denken dat niemand hun praatjes doorziet. 'We are only the actors, we are never wholly the authors of our own deeds or works', schreef D.H. Lawrence. 'The best we can do is to try to hold ourselves in unison with the deeps which are inside us.' Maar dat is iets dat Heleen Mees niet snel zal inzien. Haar beeld van de mens en van de wereld is daarvoor te eendimensionaal. Ze speelt het spel van de man, power, voor haar is feminisme niets anders dan zich aanpassen aan het mannelijk rolmodel. Dat is de 'opdracht' van haar vorm van feminisme. Die wereld kent geen vrijheid, maar bevelen, opdrachten, en juist dat 'bevredigd' haar 'intellectueel' en anderszins. Macht is een ander woord voor seksualiteit. Macht is voor Heleen Mees de rol van opdrachtgever, meesteres, terwijl haar 'doorman' voor de veiligheid zorgt. Dit soort vrouwen zoekt ook geen levenspartner, maar een 'doorman' die bevelen uitvoert. 'Women is the nemesis of doubting man... she bolsters him up from the outside, she destroys him from the inside. And he dies hating her,' schreef D.H. Lawrence. En diep in haar bewustzijn vreest Mees dit ook, ze is niet echt gelukkig met en overtuigd van haar rol als power feministe die zich 'niet kan voorstellen dat je intellectueel bevredigd wordt door voor kinderen te zorgen.' Vandaar ook deze uitspraak van haar: "Het liefst zou ik toch trouwen en kinderen krijgen." Het was dezelfde Lawrence die schreef: 'When the subconscious soul of woman recoils from its creative union with man, it becomes a destructive force. It exerts, willy-nilly, an invisible destructive influence.'
En nu afwachten hoe lang ze het spel weet vol te houden. Het meisje uit Hengelo is de veertig gepasseerd.
