In NRC Handelsblad van 10 februari 2010 schreef 'onze' Koude Oorlogsprofeet H.J.A. Hofland over de toenmalige NAVO-secretaris generaal:
Rasmussen denkt aan een nieuw ‘strategisch concept.’ Een commissie onder leiding van oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright en de vroegere president-directeur van Shell Jeroen van der Veer is al een paar maanden bezig daarvoor een ontwerp te maken.
Hofland stelde zich wijselijk niet de vraag hoe een nieuw 'strategisch concept' van het offensieve bondgenootschap dat nu overal ter wereld kan toeslaan, eruit kan zien wanneer een oud president-directeur van één van de grote oliemaatschappijen én een oud-minister van Buitenlandse Zaken die publiekelijk Amerikaanse oorlogsmisdaden rechtvaardigde deze militaire strategie mogen ontwerpen. En toch is die vraag van vitaal belang. Woensdag 12 december 2012 publiceerde de International Herald Tribune, The Global Edition of the New York Times op de voorpagina onder een 4 kolommen brede kop ‘Back in Kosovo, for business’ een foto van een brede winkelstraat in de Kosovaarse hoofdstad Pristina met alleen Amerikaanse vlaggen, en daar weer onder de volgende informatie:
Admired for roles in war, ex-U.S. officials return to seek lucrative contracts. The prime minister is in a bind. His country’s largest and most lucrative enterprise, the state telecom, is up for sale… One bid is from a fund founded by former U.S. Secretary of State Madeleine K. Albright. Lobbying for another was James W, Pardew, the U.S. special envoy to the Balkans in Bill Clinton’s presidency. Both are among the Americans who hold the status of heroes for their roles in the 1999 war that separated one of the world’s newest states… so many former U.S. officials have returned to Kosovo for business –- in coal and telecommunications, or for lobbying and other lucrative government contracts –- it is hard to keep them from colliding. The list reads like a ‘Who’s Who’ of recent American diplomatic history in the region. It also includes Wesley K. Clark, the former supreme allied commander of NATO forces in Europe who ran the 78-day bombing campaign against the Serbian strongman Slobodan Milosevic… Kosovo is not the only nation where former officials have returned to conduct business – Iraq is another prominent example –- but it presents an extreme case, and perhaps a special ethical quandary (moeilijk parket. svh), given the outsize American influence here. Pristina, the capital, may be the only city in the world where a Bob Dole Street intersects Bill Clinton Boulevard. Experts in foreign policy say the practice of former officials returning for business is more common than acknowledged publicly. Privately, former officials concede the possibility for conflicts of interest and even the potential to influence American foreign policy, as diplomats who traditionally spent careers in public service are rotating more frequently to lucrative jobs in the private sector.
American flags streamed recently above the main street of Pristina, Kosovo’s capital. One of the world’s newest countries, Kosovo separated from Serbia, with the support of the United States.
Hier komen de belangrijkste elementen van het westers bestel bij elkaar, te weten de macht van het militair-industrieel complex, toonaangevende neoliberale politici en de anonieme bureaucratische elite die elkaar achter de schermen bevoordelen, terwijl de commerciële massamedia hier doorgaans over zwijgen. Als ze er al iets over vertellen dan toch alleen in voorzichtige bewoordingen als: 'privé geven voormalige ambtenaren de mogelijkheid toe van belangenverstrengeling en zelfs de mogelijkheid om de Amerikaanse buitenlandse politiek te beïnvloeden.' De 'mogelijkheid' dus, terwijl onder journalisten algemeen bekend is dat de politieke koers uitgestippeld wordt door een ongecontroleerde kongsi. Ook mijn collega's zullen zich afvragen waarom nu juist de olieman Jeroen van der Veer en de politica Madeleine Albright, die beiden nietgespecialiseerd zijn in militaire strategie, door de elite zijn aangewezen om 'een nieuw strategisch concept' te ontwerpen voor de NAVO. Het antwoord is even simpel als voor de hand liggend, de NAVO-strategie wordt bepaald door de economische en daarmee geopolitieke belangen van de westerse financiële elite. De belangrijkste functie van het agressieve bondgenootschap is de grondstoffen en markten van het neoliberale kapitalisme veilig te stellen.
Laat ik als eerste generaal Wesley Clark nemen, de voormalige opperbevelhebber van de NAVO Strijdkrachten in Europa, die ten tijde van het NAVO-geweld in Kosovo bereid was een Derde Wereldoorlog te riskeren:
One of Clark's most debated decisions during his SACEUR command was his attempted operation to attack Russian troops at Pristina International Airport immediately after the end of the Kosovo War. A joint NATO-Russia peacekeeping operation was supposed to police Kosovo. Russia wanted their peacekeeping force to operate independent of NATO, but NATO refused. British forces were supposed to occupy Pristina International Airport, but a contingent of Russian troops arrived before they did and took control of the airport. Clark called then—Secretary General of NATO Javier Solana, and was told ‘you have transfer of authority’ in the area. General Clark then issued an order for the NATO troops to attack and ‘overpower’ the armed Russian troops, but Captain Blount leading the British troops questioned this order, and was supported in this decision by the British commander of the Kosovo Force, General Mike Jackson, who refused to sanction the attack, reportedly saying ‘I'm not going to start the Third World War for you.’
Eenmaal uit het leger Clark
went on Meet the Press in June 2003 and said he was ‘seriously consider[ing]’ running for president,
om zich naderhand terug te trekken, omdat hij vreesde geen kans te maken. In 2011 liet hij opnieuw van zich horen toen hij verklaarde dat de regering van Bush junior onmiddellijk na de aanslagen in 2001 van plan was om de Amerikaanse strijdkrachten zeven landen te laten aanvallen.
Wars Were Planned - Seven Countries In Five Years Because I had been through the Pentagon right after 9/11. About ten days after 9/11, I went through the Pentagon and I saw Secretary Rumsfeld and Deputy Secretary Wolfowitz. I went downstairs just to say hello to some of the people on the Joint Staff who used to work for me, and one of the generals called me in. He said, ‘Sir, you've got to come in and talk to me a second.’ I said, ‘Well, you're too busy.’ He said, ‘No, no.’ He says, ‘We've made the decision we're going to war with Iraq.’ This was on or about the 20th of September. I said, ‘We're going to war with Iraq? Why?’ He said, ‘I don't know.’ He said, ‘I guess they don't know what else to do.’ So I said, ‘Well, did they find some information connecting Saddam to al-Qaeda?’ He said, ‘No, no.’ He says, ‘There's nothing new that way. They just made the decision to go to war with Iraq.’ He said, ‘I guess it's like we don't know what to do about terrorists, but we've got a good military and we can take down governments.’ And he said, ‘I guess if the only tool you have is a hammer, every problem has to look like a nail.’
So I came back to see him a few weeks later, and by that time we were bombing in Afghanistan. I said, ‘Are we still going to war with Iraq?’ And he said, ‘Oh, it's worse than that.’ He reached over on his desk. He picked up a piece of paper. And he said, ‘I just got this down from upstairs’ -- meaning the Secretary of Defense's office – ‘today.’ And he said, ‘This is a memo that describes how we're going to take out seven countries in five years, starting with Iraq, and then Syria, Lebanon, Libya, Somalia, Sudan and, finishing off, Iran.’ I said, ‘Is it classified?’ He said, ‘Yes, sir." I said, "Well, don't show it to me.’ And I saw him a year or so ago, and I said, ‘You remember that?’ He said, ‘Sir, I didn't show you that memo! I didn't show it to you!’
Maar omdat de oorlog in Irak desastreus verliep, liet de Bush-regering de andere zes oorlogen vallen. Duidelijk is in elk geval dat Washington en Wall Street in het grootste geheim oorlogen voorbereidde, en het publiek dit pas vernam toen een generaal buiten dienst de plannen onthulde.
Nu het geval Madeleine Albright, een moeder en grootmoeder die de genocidale Amerikaanse politiek verdedigde met het argument dat de dood van ruim 500.000 Iraakse kinderen onder vijf jaar 'de prijs waard' was geweest om het Amerikaans militaire en politieke beleid uit te kunnen voeren. Mevrouw Albright begon, na de politiek te hebben verlaten, voor zichzelf en verrijkt zichzelf nu in landen, waarvan de infrastructuur mede door haar beleid is verwoest en weer moet worden opgebouwd. Leest u even mee hoe een Amerikaanse oorlogsmisdadigster gelauwerd wordt, en zich verrijkt:
Nu het geval Madeleine Albright, een moeder en grootmoeder die de genocidale Amerikaanse politiek verdedigde met het argument dat de dood van ruim 500.000 Iraakse kinderen onder vijf jaar 'de prijs waard' was geweest om het Amerikaans militaire en politieke beleid uit te kunnen voeren. Mevrouw Albright begon, na de politiek te hebben verlaten, voor zichzelf en verrijkt zichzelf nu in landen, waarvan de infrastructuur mede door haar beleid is verwoest en weer moet worden opgebouwd. Leest u even mee hoe een Amerikaanse oorlogsmisdadigster gelauwerd wordt, en zich verrijkt:
In 2001, Albright was elected a Fellow of the American Academy of Arts and Sciences. The same year, she founded the Albright Group, an international strategy consulting firm based in Washington, D.C. It has Coca-Cola, Merck, Dubai Ports World, and Marsh & McLennan Companies among its clients, who benefit from the access that Albright has through her global contacts. Affiliated with the firm is Albright Capital Management, which was founded in 2005 to engage in private fund management related to emerging markets.
Albright currently serves on the Council on Foreign Relations Board of directors and on the International Advisory Committee of the Brookings Doha Center. She is also currently the Mortara Distinguished Professor of Diplomacy at the Georgetown University Walsh School of Foreign Service in Washington, D.C..
In 2003, she accepted a position on the Board of Directors of the New York Stock Exchange. In 2005, Albright declined to run for re-election to the board in the aftermath of the Richard Grasso compensation scandal, in which Grasso, the chairman of the NYSE Board of Directors, had been granted $187.5 million in compensation, with little governance by the board on which Albright sat. During the tenure of the interim chairman, John S. Reed, Albright served as chairwoman of the NYSE board's nominating and governance committee. Shortly after the appointment of the NYSE board's permanent chairman in 2005, Albright submitted her resignation.
On October 25, 2005, Albright guest starred on the television drama Gilmore Girls as herself.
On January 5, 2006, she participated in a meeting at the White House of former Secretaries of Defense and State to discuss U.S. foreign policy with George W. Bush administration officials. On May 5, 2006, she was again invited to the White House to meet with former Secretaries and Bush administration officials to discuss Iraq.
Albright currently serves as chairperson of the National Democratic Institute for International Affairs and as president of the Truman Scholarship Foundation. She is also the co-chair of the Commission on Legal Empowerment of the Poor and held the Chair of the Council of Women World Leaders Women's Ministerial Initiative up until November 16, 2007, succeeded by Margot Wallström.
'On June 17, The Hague Institute for Global Justice and the Brookings Institution welcomed former U.S. Secretary of State Madeleine Albright for the inaugural Madeleine K. Albright Global Justice Lecture, held in The Hague... To successfully establish global order, policymakers must consider justice and security in concert with one another: Justice brings principles of fairness, equality, and inclusive governance to security making it more lasting, and bearing in mind security can make justice mechanisms more practical, forward leaning, and capable of forestalling or ending conflict.'
In an interview given to Newsweek International published July 24, 2006, Albright gave her opinion on current U.S. foreign policy. Albright said: ‘I hope I'm wrong, but I'm afraid that Iraq is going to turn out to be the greatest disaster in American foreign policy –- worse than Vietnam.’
In an interview given to Newsweek International published July 24, 2006, Albright gave her opinion on current U.S. foreign policy. Albright said: ‘I hope I'm wrong, but I'm afraid that Iraq is going to turn out to be the greatest disaster in American foreign policy –- worse than Vietnam.’
In September 2006, she received the Menschen in Europa Award, with Václav Havel, for furthering the cause of international understanding.
Albright has mentioned her physical fitness and exercise regimen in several interviews. She has said she is capable of leg pressing 400 pounds.
At the National Press Club in Washington on November 13, 2007, Albright declared that she with William Cohenwould co-chair a new 'Genocide Prevention Task Force' created by the United States Holocaust Memorial Museum, the American Academy of Diplomacy, and the United States Institute for Peace. Their appointment was criticized by Harut Sassounian and the Armenian National Committee of America.
On May 13, 2007, two days before her 70th birthday, Albright received an honorary doctor of laws degree from the University of North Carolina at Chapel Hill.
Albright endorsed and supported Hillary Clinton in her 2008 campaign for U.S. President. Albright has been a close friend of Clinton and serves as her top informal advisor on foreign policy matters. She is currently serving as a top advisor for U.S. President Barack Obama in a working group on national security. On December 1, 2008, then-President-elect Obama nominated then-Senator Clinton for Albright's former post of Secretary of State.
In September 2009, Albright opened an exhibition of her personal jewelry collection at the Museum of Art and Design in New York City, which ran until January 2010. The collection highlighted the many pins she wore while serving at the United Nations and State Department, including the famous pin showing a snake and apple she wore after the Iraqi press called her ‘an unparalleled serpent,’ and several jeweled insect bugs she wore to meet the Russian Foreign Minister Igor Ivanov after it was discovered the Russian secret service had attempted to bug the State Department.
In August 2012, when speaking at a Obama campaign event in Highlands Ranch, Colorado, Albright was asked the question ‘How long will you blame that previous administration for all of your problems?’, to which she replied ‘Forever.’
World Justice Project
Madeleine Albright serves as an Honorary Chair for the World Justice Project. The World Justice Project works to lead a global, multidisciplinary effort to strengthen the Rule of Law for the development of communities of opportunity and equity.
Dit is het Westen, met al zijn door Geert Mak zo geprezen 'Western values and Western ways of thinking,' waarbij, volgens hem, de 'kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.' Deze absurditeiten mogen dan wel door Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder gedachteloos worden verspreid, maar de rest van de wereldbevolking, dat al vijf eeuwen gebukt gaat onder 'onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid,' en uit ervaring wijs is geworden, bezit een volstrekt andere opvatting. Die kan zich niet de luxe van Mak's mythen veroorloven. Voor de armen, de onderdrukten, voor degenen die worden uitgebuit, geldt dat 'de kracht van onze westerse samenleving' bestaat uit grootschalige terreur. Zij beseffen maar al te goed hoe treffend Samuel Huntington's woorden zijn dat 'The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.' Maar omdat Mak en zijn publiek de geschiedenis niet kennen en ook niet willen kennen, kan hier de kolder van 'de chroniqueur van Europa' onweersproken worden herhaald. In tegenstelling tot de polder-intelligentsia doet een vooraanstaande intellectueel als John Gray, emeritus hoogleraar European Thought aan de London School of Economics, wiens werk in vele talen verschijnt, datgene wat van intellectuelen verwacht mag worden, namelijk het beschrijven van de werkelijkheid. In zijn, ook in het Nederlands vertaalde, boek Al Qaeda and what it means to be modern (2003) wees hij op wat de Hoflanden en Makken angstvallig verzwijgen:
Amerika's plannen voor regime-veranderingen zorgen in veel landen voor argwaan en vijandigheid. Een jaar na de aanslagen van Al-Qaida werd Amerika in meer landen gehaat dan ooit tevoren.
Volgens Gray vormt dit feit één van de obstakels voor de Pax Americana dat de Amerikaanse financiële en politieke elite vergeefs in stand proberen te houden middels NAVO-interventies, waarbij Europa op sleeptouw wordt genomen. De behoudende Financial Times kwalificeerde professor Gray's boek 'vlijmscherp' omdat het 'de waarheid dichter benadert dan veel andere boeken.' In dit verband getuigt het van ironie dat juist een NRC-recensent niet aan de indruk kon ontkomen dat 'Gray je echt aan het denken [zet] — een verademing.' Inderdaad, de werkelijkheid vernemen, wordt in Nederland als 'een verademing' ervaren. Vooral wanneer de krantenlezer in de polder opgescheept zit met opiniemakers als Henk Hofland voor wie het ware probleem is dat het Westen
[s]inds 9/11 bewezen [heeft] dat het zijn politici en generaals ontbreekt aan het krijgskundig inzicht dat nodig is om in de regio een oorlog overtuigend te winnen. Na veertien jaar en een lange reeks militaire experimenten weten we nog niet hoe de oorlog in de regio moet worden gevoerd.
Dat het realisme van intellectuelen uit grote cultuurlanden de Nederlandse propagandisten niet 'echt aan het denken' zet, blijkt opnieuw wanneer Gray het volgende opmerkt:
De mondialisering luidt allesbehalve een nieuw tijdperk van mondiaal bestuur in, maar leidt daarentegen tot de wedergeboorte van het imperialisme.
Wat Gray imperialisme noemt, betitelt Hofland 'het vredestichtende Westen,' terwijl Mak het Amerikaans geweld aanprijst als ordebewaking. Hoewel beide opiniemakers met schaamteloze pedanterie suggereren over een aanzienlijk historisch inzicht te beschikken, wees al in 1962 de historicus van wereldnaam, Arnold Toynbee, erop dat
America is today the leader of a world-wide anti-revolutionary movement in the defense of vested interests. She now stands for what Rome stood for. Rome consequently supported the rich against the poor in all foreign communities that fell under her sway; and, since the poor, so far, have always and everywhere been far more numerous than the rich, Rome’s policy made for inequality, for injustice, and for the least happiness of the greatest number.
Om de politiek van 'ongelijkheid,' 'onrechtvaardigheid,' en 'het minst mogelijke geluk voor' zo veel mogelijk mensen mogelijk te maken is sinds de val van de Sovjet Unie de NAVO niet ontbonden, maar juist in ledental bijna verdubbeld en is het militair bondgenootschap almaar verder oostwaarts opgerukt, waardoor de Russische Federatie nu geheel omsingeld is met 'onze' militaire-bases. Gisteren, donderdag 3 december 2015, berichtte de International New York Times op de voorpagina, onder de aanhef 'NATO bids for new ally, fueling fury in Moscow. Offer to tiny Montenegro threatens to complicate cooperation against ISIS,' dat Dimitri A. Peskov, woordvoerder van het Kremlin, het volgende heeft verklaard:
The continuing expansion of NATO and NATO's military infrastructure to the east, of course, cannot but lead to response actions from the east, namelijk the Russian side.
De enige partij die van deze gevaarlijke ontwikkeling profiteert is de gevestigde orde en haar militair-industrieel complex, een macht waarvoor president Eisenhower in zijn afscheidsrede in 1961 vergeefs waarschuwde. Hij benadrukte dat 'This conjunction of an immense military establishment and a large arms industry' almaar bleef groeien, waardoor de 'total influence -- economic, political, even spiritual -- is felt in every city, every State house, every office of the Federal government,' en 'we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources and livelihood are all involved; so is the very structure of our society.' Bijna een halve eeuw later, in augustus 2009 schreef John Gray in het voorwoord van zijn boek False Dawn. The Delusions of Global Capitalism:
In the era of the free market, now fast slipping from memory, the past hardly existed. Only the present had any reality, and it was being constantly refashioned and made new. New industries, new careers, new lives were continuously created, then discarded, according to market imperatives. Grandiose doctrines sprang up to support the belief that the free-market capitalism that had been adopted in a handful of countries would prevail over every other economic system.
Nog geen twintig jaar nadat de Amerikaanse neoconservatieve ideoloog Francis Fukuyama had verkondigd dat de val van de Sovjet Unie 'The end of history' had ingeluid, doordat het kapitalisme de eindoverwinning had behaald, stortten 'the fundamentalist dogmas of free-market ideology' zelf ineen, en wilde tot groot ongenoegen van het westerse establishment Rusland 'to start history once more,' om de woorden van Geert Mak te citeren. En dit kon natuurlijk niet, in het bewustzijn van 'onze' ideologische opiniemakers bewijst juist het ruim vijf eeuwen durende kapitalistische expansionisme dat alleen 'wij' het recht bezitten om 'geschiedenis' te maken. Daarentegen zijn intellectuelen sceptischer. Zo stelt Gray dat
The collapse was not simply a result of unchecked greed — more fundamentally, it is a consequence of hubris. As Nassim Taleb showed in The Black Swan (boek van Libanees-Amerikaanse auteur en voormalige derivatenspeculant. svh), it was far from being an inherently unpredictable event. Writing in 2006 he identified how the crisis would begin: 'the government-sponsored institution Fannie Mae, when I look at their risks, seems to be sitting on a barrel of dynamite, vulnerable to the slightest hiccup.'
Wanneer een journalist als Geert Mak beweert dat 'we' absoluut niet de 'deur' naar de neoliberale 'markt' moeten 'dichtgooien,' omdat er dan 'Geen Jorwert zonder Brussel' meer mogelijk is, dan demonstreert hij, als vooruitgangsgelovige, bitter weinig te begrijpen van de neoliberale economie. Gray:
If one sign of the utopian nature of the global free market was its unrealistic assumptions about human knowledge, another was its ignoring power and conflict. Markets are not perpetual-motion machines, which once constructed run on for ever. They are institutions that display all the flaws and frictions of their makers. Not only are they liable to cycles of boom and bust; they reflect the conflicting goals and values of the people who use them. Above all, market systems are no more enduring than the power that upholds them.
Wanneer onverzadigbare begeerte de belangrijkste drijfveer van een cultuur wordt, dan is het einde al in zicht, want niets in het universum is oneindig, behalve tijd en ruimte, en dat blijven voor de mens raadselachtige fenomenen. De uit de Verlichting voortgekomen veronderstelling dat de geschiedenis een recht opgaande lijn is, staat lijnrecht tegenover het vroegere besef dat alles een cirkelbeweging doormaakt, en leidt al langer tijd tot de verdere desastreuze infantilisering van 'onze' samenleving. Mak's stelligheid is keer op keer leugenachtig. Dat blijkt wederom wanneer hij in zijn Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012)het mainstream-publiek wil overtuigen dat het de
Amerikaanse presidenten, Wilson en Roosevelt, [waren] die de aanzet gaven tot een hele reeks internationale instituten die, ondanks alle problemen, een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie,
zonder erbij te vermelden dat die 'orde' in de praktijk twee dingen betekenden, geïnstitutionaliseerd racisme, en imperialistische oorlogen. De Amerikaanse historicus James W. Loewen schreef in zijn 'National Bestseller,' getiteld Lies My Teacher Told Me. Everything Your American High School History Book Got Wrong (1995) dat Wilson's politiek was gebaseerd op
racial segregation of the federal government and… military interventions in foreign countries. Under Wilson, the United States intervened in Latin America more often than at any other time in our history... In the summer of 1918 he authorized a naval blockade of the Soviet Union and sent expeditionary forces to Murmansk, Archangel, and Vladivostok to help overthrow the Russian Revolution.
Eerder al had Wilson zelf zijn drijfveren als volgt duidelijk gemaakt:
Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down … Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.
Loewen:
'With hindsight we know that Wilson's interventions in Cuba, the Dominican Republic, Haiti, and Nicaragua set the stage for the dictators Batista, Trujillo, the Duvaliers, and Somozas, whose legacies still reverberate.'
Bovendien zond de president, die 'een begin van orde' bracht, troepen naar Mexico om daar Amerikaanse investeringen veilig te stellen. Piero Gleijesus, hoogleraar aan de prestigieuze Johns Hopkins University en expert op het gebied van US intervention in Latin America, wees erop dat
It is not that Wilson failed in his earnest efforts to bring democracy to these little countries. He never tried. He intervened to impose hegemony, not democracy.
Loewen:
The United States also attacked Haiti's proud tradition of individual ownership of small tracts of land, which dated back to the Haitian Revolution, in favor of the establishment of large plantations. American troops forced peasants in shackles to work on road construction crews.' In 1919 Haitian citizens rose up and resisted U.S. occupation troops in a guerrilla war that cost more than 3,000 lives, most of them Haitian [...] George Barnett, a U.S. marine general, complained to his commander in Haiti: 'practically indiscriminate killing of natives has gone on for some time.'
personally vetoed a clause on racial equality in the Covenant of the League of Nations... Wilson's legacy was extensive: he effectively closed the Democratic Party to African Americans for another two decades, and parts of the federal government remained segregated into the 1950s and beyond... Wilson was an outspoken white supremacist who believed that black people were inferior. During his campaign for the presidency, Wilson promised to press for civil rights. But once in office he forgot his promises. Instead, Wilson ordered that white and black workers in federal government jobs be segregated from one another... When black federal employees in Southern cities protested the order, Wilson had the protesters fired.
Dit alles verzwijgt Mak. Wat hij wel meldt is dat Woodrow Wilson een van degenen was die 'aan de wieg' stond 'van het Permanente Hof van Arbitrage -- de voorloper van het Internationale Gerechtshof -- en van de Volkenbond.' Daarom maar weer de nuchtere James W. Loewen, om door Mak's uiterlijke schijn heen te prikken:
Wilson displayed little regard for the rights of anyone whose opinions differed from his own... In fact Wilson tried to strengthen the Espionage Act with a provision giving broad censorship powers directly to the president. Moreover, with Wilson's approval, his postmaster general used his new censorship powers to suppress all mail that was socialist, anti-British, pro-Irish, or that in any other way might, in his view, have threatened the war effort. Robert Goldstein served three years in prison for producing The Spirit of '76, a film about the Revolutionary War that depicted the British, who were now our allies, unfavorably. Textbook authors suggest that wartime pressures excuse Wilson's suppression of civil liberties, but in 1920, when World War I was long over, Wilson vetoed a bill that would have abolished the Espionage and Sedition acts. Textbook authors blame the anticommunist and anti-labor union witch hunts of Wilsons's second term on his illness and on an attorney-general run amok. No evidence supports this view. Indeed, Attorney General Palmer asked Wilson in his last days as president to pardon Eugene V. Debs (presidentskandidaat voor de Socialistische Partij. svh), who was serving time for a speech attributing World War I to economic interests and denouncing the Espionage Act as undemocratic. The president replied 'Never!' and Debs languished in prison until Warren Harding pardoned him.'
Kortom, Geert Mak's voorstelling van zaken is en leugen. Hetzelfde geldt voor de wijze waarop hij Franklin Roosevelt portretteert als een overtuigde internationalist. De vooraanstaande Amerikaanse historicus Richard Hofstadter liet aan de hand van de feiten een veel genuanceerder beeld zien:
That Roosevelt ever had deep faith in the United Nations as an agency of world peace is doubtful. His original and spontaneous reaction was to seek for peace and stability not through a general concert of all the nations but rather through a four-power establishment of the United States, Great Britain, Russia, and China, which was to police the world... Rather than an overall world organization he favored regional organizations, which were to leave all questions of peace and security to the four great powers. Once when Secretary Hull and some internationalist visitors who wanted a world organization asked him: 'aren't you at least in favor of a world secretariat?' he laughingly replied: 'I'll give you the Pentagon of the Empire State Building. You can put the world secretariat there.' [...] his philosophy of international relations, however democratic as to ends, was far from democratic to means.
Ik ben wat langer blijven stilstaan bij Mak's 'orde,' omdat die racistische 'orde' nog steeds door de NAVO, onder aanvoering van Washington en Wall Street, met 'Shock and Awe' wordt verdedigd. Geweld om de geglobaliseerde belangen van de elite te consolideren, is de enige raison d'être van het bondgenootschap. Daarom is de NAVO nu in ledental bijna verdubbeld, terwijl een opiniemaker als Mak publiekelijk blijft oproepen dat er nog meer geld moet worden gespendeerd aan bewapening. Op die manier hoopt hij zijn slogan 'Geen Jorwert zonder Brussel' substantiële inhoud te kunnen geven. De verhulde misdadigheid van 'onze'propagandisten in de mainstream-media is even grenzenloos. Daarentegen merkt de gezaghebbende geleerde John Gray op dat
Before it was anything else, the global free market was an American project. Using institutions such as the International Monetary Fund and the World Bank as its instruments, the US imposed the 'Washington consensus' on countries across much of the world. The consensus prescribed sound money and balanced budgets as touchstones of economic virtue — not of course for America, which has rarely submitted itself to any economic orthodoxy, running up massive federal deficits year after year — but for everyone else and especially for poor countries. The consensus also dictated free traqde, another injunction that applied mainly to the developing world. Inconsistencies of this kind are normal in great powers, and so long as the US retained its primacy they continued unchallenged.
IMF en Wereldbank, vormen naast de NAVO het fundament waarop de macht van het Westen rust. Deze instituten zorgen voor wat de westerse massamedia 'orde' noemen. Maar zelfs een Geert Mak beseft wel degelijk dat die 'orde' in werkelijkheid de grote wanorde betekent van het arme deel van de mensheid. De rijkdom hier kan slechts door de armoede elders worden gehandhaafd. Die realiteit geldt nu in toenemende mate ook voor de situatie in het Westen zelf, waar een groeiend aantal burgers overtollig zijn geworden en een hindernis vormen voor de verdere parasitaire ontplooiing van de kapitalistische ideologie. Al vanaf het moment dat Columbus in een brief aan zijn geldschieters, de Spaanse vorst Ferdinand II and zijn echtgenote Isabella I, liet weten dat de Indianen 'zo inschikkelijk, zo vreedzaam,' waren, 'dat ik uwe Hoogheden kan verzekeren dat er geen beter volk in de wereld bestaat,' en 'hoewel het waar is dat zij naakt rondlopen, toch zijn hun manieren fatsoenlijk en prijzenswaardig,' was duidelijk dat deze inheemsen al snel misbruikt zouden worden. Vooral ook omdat Columbus eraan toevoegde dat de Indianen 'willingly traded everything they owned,' en belangrijker nog:
do not bear arms, and do not know them, for I showed them a sword, they took it by the edge and cut themselves out of ignorance. They have no iron. They would make fine servants,
waardoor,
With fifty men we would subjugate them all and make them do whatever we want.
En dus maakte Columbus hen onmiddellijk tot slaven, van wie, als ze het door hem verordonneerde quotum goud niet haalden, de handen werden afgehakt. Het resultaat van dit Europees terreurbewind was volkerenmoord. De Amerikaanse historicus Howard Zinn schreef in zijn baanbrekende werk A People's History of the United States: 1492-Present (1980) dat:
from 1494 to 1508, over three million people had perished from war, slavery, and the mines... Thus began the history, five hundred years ago, of the European invasion of the Indian settlements in the Americas.
Op zijn beurt concludeerde de Amerikaanse historicus, schout-bij-nacht, Samuel Eliot Morison, die een Pulitzer Prijs kreeg voor zijn biografie van Columbus:
The cruel policy initiated by Columbus and pursued by his successors resulted in complete genocide.
De Zuid-Amerikaanse auteur Eduardo Galeano beschrijft in zijn fameuze trilogie Kroniek van het Vuur. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika de contuïteit van de gewelddadige blanke cultuur die de blanke elites in Latijns-Amerika gebruikt
als louter instrumenten van het internationale kapitalisme, welvarende onderdelen van het wereldwijde raderwerk dat het bloed van de koloniën en semi-koloniën uitzoog.
Wat dreef deze blanke christenen uit Europa? Howard Zinn citeert Columbus zelf daarover:
As soon as I arrived in the Indies, on the first island which I found, I took some of the natives by force in order that they might learn and might give me information of whatever there is in these parts?
En de informatie die Columbus het meest zocht was:
'Where is the gold?'
Met de 'ontdekking van Amerika,' aldus Hans Koning, een Amerikaanse auteur van Nederlandse afkomst,
an era of genocide, cruelty, and slavery on a larger scale opened than had ever been seen before. We must finally learn to look at that past with open eyes. We must dare abandon our comfortable but false myths, for the sake of our children and their children.
In Columbus: His Enterprise. Exploding the Myth (1992) toont Koning gedetailleerd aan dat slaven en goud generatieslang de voornaamste drijfveren waren. En wel omdat, in de woorden van Columbus zelf:
gold is the most excellent, gold is treasure, and who has it can do whatever he likes in this world.
En dus schreef hij aan het Spaanse vorstenhuis dat 'their Highnesses may see that I shall give them as much gold as they need' en natuurlijk 'slaves as many as they shall order to be shipped.'
Het materiële gewin mag dan wel de reden zijn van al deze terreur, maar wat waren en zijn de oorzaken van deze stoornis? Die vraag is gerechtvaardigd omdat de christenen zelf claimden dat hun God alle mensen op aarde had gecreëerd naar zijn evenbeeld. Ook door mijn decennialange ervaringen met de zelfbenoemde christen Geert Mak kan ik niet aan de indruk ontkomen dat in het hart van het christendom een grote leegte huist gepaard aan een agressieve heerszucht, Der Wille zur Macht, een blinde drift. De genadeloze conquistador Hernan Cortez zei in dit verband dat 'We Spaniards know a sickness of the heart that only gold can cure.' Die 'ziekte van het hart' is ruim vijf eeuwen later nog steeds niet uitgewoed. Integendeel zelfs, door reclame en propaganda wordt de onverzadigbare lust naar meer materie almaar aangewakkerd, het is zelfs de spil waarom heen 'onze' consumptiecultuur draait. 'Wij' zijn in dit opzicht even ziek als de zogeheten 'ontdekkingsreizigers' van eind vijftiende eeuw. De Pakistaanse historicus Mubarak Ali beschreef in het essay Past present: Conquest of paradise, gepubliceerd op 17 augustus 2014, hoe schizofreen en genocidaal de blanke christenen uit Europa reageerden op de zogenaamde 'ontdekking van de nieuwe wereld':
The Spaniards found the new land beautiful and its native people simple and peaceful. They did however, wonder, if they were, in fact, human or subhuman. If they were indeed subhuman they could then be exterminated and their land occupied. But if they were human then they would have to be converted to Christianity. This was the logic of the Spaniards. The natives were lucky that the Pope in the 16th century declared them human and missionaries arrived to change their religion. Therefore religion and gold were two motives of the Spaniards in the newly discovered world.
When they first arrived, they found that the Caribbean Islands were covered in lush green thick forests. After settling down, they cut the trees to use the land for sugar cane cultivation; thus destroying the original environment.
The native population was either killed by the settlers or they died of some disease that was brought to the islands by the Europeans. Columbus could not get as much gold as he had hoped he would and died in poverty. Those who followed him to the new lands were successful in extracting gold from the conquered countries.
Cortez who invaded Tenochtitlan (now Mexico City) in 1519 forced the Aztec king to surrender and give him gold. He collected all the gold idols, melted them into gold bricks and in this way, destroyed the antiquities of the Aztec civilization. In 1532, Pizarro invaded and plundered the Inca Empire.
As more settlers arrived in the new world, they established great plantations and forced the native people to work as slaves. The Spanish government after discovering silver in Peru and Mexico used the local population to work as miners. As the local population was not enough in numbers to work in the plantations and the silver mines, it was decided that slaves should be imported from Africa. North America was hence colonized by European powers who reduced its native population to a non-entity; slavery being a significant factor in Europe’s growing prosperity and richness.
The year 1492 is significant in the history of Europe. According to J.M. Blaut, who in his book 1492: The Debate on Colonialism, Eurocentrism and History argues that 'before 1492, cultural evolution in the eastern Hemisphere was proceeding evenly across the landscape; in Africa, Asia and Europe a multitude of centres were evolving out of (broadly) feudalism and toward (broadly) capitalism. Many of these regions in all the three continents were at the same level of development and were progressing at about the same rate and (as to their modes of production) in the same direction. They were in fact evolving collectively, as nodes in a hemisphere-wide network or process of evolving capitalism. Europe was not in any way ahead of Africa and Asia in development or even in the preconditions for development.'
He further explains that 'after 1492, Europeans came to dominate the world, and they did so because 1492 inaugurated a set of world-historical processes which gave to European proto-capitalists enough capital and power to dissolve feudalism in their own region and begin the destruction of competing proto-capitalist communities everywhere else. By the end of the 17th century, 200 years after 1492, capitalism (or capitalists) had risen to take political and social control of a few Western European countries, and colonial expansion had decisively begun in Africa and Asia.'
suiker uit de Latijns-Amerikaanse tropen vormde een grote stimulans voor de accumulatie van het kapitaal ten behoeve van de industriële ontwikkeling van Engeland, Frankrijk, Nederland en ook de Verenigde Staten, terwijl tegelijkertijd de economie van Noordoost-Brazilië en de Caribische eilanden erdoor verminkt en de historische ruïnering van Afrika erdoor bezegeld werden. De steunpilaar voor de driehoek-handel tussen Europa, Afrika en Amerika was de slavenhandel met als bestemming de suikerplantages. […]
Adam Smith zei dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben.' Volgens Sergio Bagú (Argentijnse historicus svh) was de Zuidamerikaanse slavernij de krachtigste motor voor de accumulatie van handelskapitaal in Europa; dit kapitaal was op zijn beurt weer 'de basis waarop het reusachtige industrie-kapitaal van tegenwoordig gegrondvest is.' […]
Dankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — manufactuur, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden. […]
Weliswaar kwam een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, uit de slavenhandel in New England. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston , Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog. […]
Zo werd het bloed overgetapt door al deze processen. De landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Nu al vijf eeuwen lang leeft een groot deel van de wereld onder de meedogenloze hegemonie van het Westen en 'we' naderen nu het onvermijdelijke einde van het tijdperk van de blanke man, wiens 'sickness of the heart that only gold can cure' zijn enige drijfveer is om met maximaal geweld overal ter wereld zijn belangen af te dwingen. De rest van de wereld accepteert het niet meer, en is nu in staat terug te slaan. Als de arme en onderdrukte niets meer te verliezen heeft, met de rug tegen de muur staat, is er maar één uitweg voor hem: tegengeweld toepassen, contra-terreur plegen. En daar zijn 'wij' nu getuige van. Meer daarover de volgende keer.
