zaterdag 10 mei 2025

LIVE | Jeffrey Sachs: The U.S. Is the World’s Biggest Bully — And the Le...

De Nederlandse Collaboratie Met de Macht

In zijn boek De Wereld Na Gaza (2025), constateert de Indiase intellectueel van wereldnaam Pankaj Mishra:

De orgie van moordpartijen die op 7 oktober 2023 begon en vele maanden en in verschillende landen voortduurde, heeft breuk in de tijd veroorzaakt, en de wereld vóór Gaza naar een ander tijdperk verplaatst; ik ben me ervan bewust dat ik schrijf in een vreemde kloof, tussen een onvoldoende begrepen verleden en een dreigende toekomst, waarvan de meest sinistere tekenen snel moeten worden geïdentificeerd. Dit boek is geen, en kan ook geen, losstaand verslag zijn van de oorsprong en impact van de bepalende gebeurtenis van de 21e eeuw. Hoewel het boek voor zijn verheldering afhankelijk is van wetenschappelijke werken, beschrijven de eigen paden een persoonlijke intellectuele reis.

Ik groeide op in India en nam de eerbied voor het zionisme van mijn familie, bestaande uit brahmaanse hindoe-nationalisten, in me op. Gebrek aan persoonlijke vertrouwdheid met het Joodse volk, of kennis van Israël, vormde geen belemmering voor onze bewondering voor het zionisme. De eerste Jood die ik kende, was een Indiase schrijver in Bombay: Nissim Ezekiel, een baanbrekende modernist, wiens gedicht 'De Nacht van de Schorpioen' verplichte lectuur was voor schoolkinderen in heel India. De tweede was een historische figuur, David Sassoon, de Arabisch sprekende vooraanstaande zakenman van het negentiende-eeuwse Bombay, die een rijke culturele en architectonische erfenis in de stad had achtergelaten. De aanwezigheid van Ezechiël in Bombay, te midden van één van de oudste Joodse gemeenschappen van Azië, samen met de standbeelden, bibliotheek, scholen en dokken die verbonden waren met de Sassoons, een Joodse familie uit Bagdad, wekte bij mij al vroeg de sterke indruk dat de Joden een verwesterde, maar fundamenteel Aziatische minderheid vormden, net als de Parsi's van Perzische afkomst. Op foto's die we bezaten van Albert Einstein en Rabindranath Tagore die naast elkaar zaten, leken de twee vrienden op oosterse wijzen.

Latere lectuur over geschiedenis en literatuur verdreven deze kinderlijke droombeelden en maakten me attent op het onrecht dat Palestijnen te verduren kregen. Een bezoek aan de Westelijke Jordaanoever in 2008 schudde me eindelijk wakker uit mijn futloze visie op het zionisme als rechtvaardiging en schild van de eeuwig vervolgden, en bracht me tot een dieper begrip van de lange Palestijnse beproeving. Tegelijkertijd vond ik het steeds moeilijker om dat begrip over te brengen.

Herinneringen aan het Joodse lijden onder de nazi's vormden, zo besefte ik, de basis waarop veel beschrijvingen van extreme ideologie en wreedheden na 1945, en de meeste eisen voor erkenning en herstelbetalingen, waren gebaseerd. Ik begon te zien hoe de Shoah een universele maatstaf was geworden voor het meten van de politieke en morele gezondheid van samenlevingen. Zelf heb ik deze invloedrijke maatstaf gebruikt in mijn publicaties in westerse tijdschriften over de hindoenationalistische bewonderaars van Hitler en hun kwaadaardige invloed op India. Ik haalde vaak de Joodse ervaring met vooroordelen aan om te waarschuwen voor de barbarij die mogelijk wordt wanneer bepaalde taboes worden doorbroken. Maar mijn Indiase achtergrond en betrokkenheid bij niet-westerse samenlevingen zorgden ook voor een andere nadruk: ze brachten me ertoe de raciale apocalyps van Europa halverwege de twintigste eeuw te beschouwen naast, en niet los van, andere wreedheden die minderheden en gekoloniseerde volkeren in de moderne tijd hebben geleden. Ook het zionisme kwam mij in een ander daglicht te staan, onlosmakelijk verbonden met de verlossende projecten van vernederde volkeren in Azië en Afrika, zowel in zijn vroege motieven als in zijn latere mutaties. Een toenemende ervaring met hindoe-nationalisme in de jaren negentig en 2000 deed me beter begrijpen hoe het collectieve geheugen werd gemanipuleerd door ideologische bewegingen en hoe hun gewelddadige expansie en belegeringsmentaliteit elkaar wederzijds versterken.

In sporadische pogingen om het onderwerp Palestina vanuit dit perspectief buiten het Westen en het Midden-Oosten te benaderen, word ik me meer bewust van een sluipend westers regime van repressie en verboden. Palestijnen en Arabieren kennen al decennia de vele verborgen rode lijnen die de discussie over de koers van Israël beperken; het bewijs dat ze leverden voor het misbruik van De herinnering aan de Shoah door Israëlische leiders, antisemitische politici en islamofobe agitatoren werd al lang geleden als onwelkom beschouwd. Maar het waren niet alleen hun perspectieven die werden onderdrukt of genegeerd. De westerse heersende klassen leken, zoals de laatste tijd duidelijker is geworden, een ruimer verbod te hebben afgekondigd in een poging Israël te beschermen tegen kritiek.

Dit intellectuele despotisme bij diverse instellingen – van musea, universiteiten en uitgeverijen tot hoofdkantoren van bedrijven, banken en non-profitorganisaties – werd straffer naarmate de zorgeloze slachting van onschuldigen in Gaza toenam. Ik voelde me bijna gedwongen dit boek te schrijven, om mijn demoraliserende verwarring te verlichten in het licht van een uitgebreide morele ineenstorting, en om het grote publiek uit te nodigen op zoek te gaan naar verduidelijkingen die in een donkere tijd dringender aanvoelen.

Ik werd tevens gedreven door een diepere persoonlijke motivatie. Filosoof Karl Jaspers sprak in 1945 over verschillende vormen van morele verantwoordelijkheid na de oorlog en sprak over “metafysische schuld” — de kwelling van degenen die zich machteloos bewust worden van onvoorstelbare barbarij in hun midden. “Er bestaat,” zei Jaspers, “een solidariteit tussen mensen als mens die ieder medeverantwoordelijk maakt voor elk onrecht en elke vorm van onrecht in de wereld, vooral voor misdaden die in zijn aanwezigheid of met zijn medeweten worden begaan. Als ik er niet in slaag alles te doen om ze te voorkomen, ben ook ik schuldig.” Ik schrijf vanuit die schuld — een brede menselijke conditie na de live gestreamde golf van massamoorden in het Midden-Oosten door Israël — en de plicht die de levenden hebben jegens de onschuldige doden. Ik schrijf ook vanuit het geloof dat er zoiets bestaat als solidariteit tussen mensen als mens, en dat die niet ophoudt bij de rassenscheiding.’

"tengevolge van welken aanval dit schip tot zinken werd gebracht. Bovendien, tijdens dezen tocht nog één Duitsche onderzeeboot, twee vrachtschepen, een tankschip en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een tweeden Japanschen mijnenlegger van hetzelfde type als de eerstvermelde tot zinken gebracht."

Op 25 januari 1945 werden op de Nederlandse basis te Fremantle 13 opvarenden van de Hr.Ms. Zwaardvisch
onderscheiden naar aanleiding van de uiterst geslaagde eerste Australische patrouille (26 okt.-26 nov. 1944).
V.l.n.r. kwartiermeester J. Heymans (Bronzen Kruis),
korporaal-telegrafist S.J.J. van Houcke (Bronzen Kruis),
luitenant ter zee 1e klasse H.A.W. Goossens (Militaire Willems-Orde),
officier marinestoomvaartdienst 1e klasse A. de Vaal (Bronzen Leeuw),

https://www.unithistories.com/officers/bio/dutch/Goossens_HAW.html

Het is juist dit waarschijnlijk genetisch overdraagbare verantwoordelijkheidsbesef dat mijn ouders dreef om deel te nemen aan de strijd tegen het nazisme en fascisme. En het drijft ook mij, mijn kinderen, mijn levenspartner en mijn vrienden om zich intuïtief te verzetten tegen het telkens weer overal opduikende onrecht. Mensen die weigeren zich medeverantwoordelijk te voelen, weigeren empathie op te brengen voor hun medemens, en lijden daardoor aan een pathologisch gebrek aan zelfrespect. Individuen die daar wel over beschikken, zo schreef de Amerikaanse journaliste/schrijfster Joan Didion ‘vertonen een zekere taaiheid, een soort morele lef; ze vertonen wat ooit karakter werd genoemd, een kwaliteit die, hoewel in abstracto goedgekeurd, soms terrein verliest aan andere, directer verhandelbare deugden,’ zo zette zij uiteen in haar scherpzinnige essay ‘Self-respect: Its Source, Its Power’ — opnieuw gepubliceerd in de verzamelbundel Slouching Towards Bethlehem (1968) — waaraan Didion toevoegde dat ‘karakter – de bereidheid is om de verantwoordelijkheid voor het eigen leven te aanvaarden' en 'de bron [is] waaruit zelfrespect voortkomt.’ Een karakterloos leven zonder ‘zelfrespect,’ is volgens Didion ‘het optellen van de zonden van het plegen en nalaten, het verraden van vertrouwen, de op subtiele wijze gebroken beloften, de gaven die onherroepelijk zijn verspild door luiheid of lafheid of onzorgvuldigheid. Hoe lang we het ook uitstellen, uiteindelijk belanden we alleen in dat notoir oncomfortabele bed, het bed dat we zelf opmaken. Of we erin slapen, hangt natuurlijk af of we onszelf respecteren of niet.

Dat gevoel van eigenwaarde hebben dat zelfrespect vormt, ten goede of ten kwade, is potentieel alles hebben: het vermogen om te onderscheiden, lief te hebben en onverschillig te blijven. Het missen ervan betekent opgesloten zitten in jezelf, paradoxaal genoeg niet in staat tot liefde of onverschilligheid. Als we onszelf niet respecteren, zijn we enerzijds gedwongen degenen te verachten die zo weinig middelen hebben om met ons om te gaan, zo weinig inzicht dat ze blind blijven voor onze fatale zwakheden. Anderzijds zijn wij op een merkwaardige manier ondergeschikt aan iedereen die we zien, op merkwaardige wijze vastbesloten om hun valse ideeën over ons na te leven — aangezien ons zelfbeeld onhoudbaar is. Wij vleien onszelf door te denken dat deze drang om anderen te behagen een aantrekkelijke eigenschap is: een gave voor verbeeldingsvolle empathie, een bewijs van onze bereidheid om te geven.

Overgeleverd aan de genade van degenen die we niet anders kunnen dan minachten, spelen we rollen die gedoemd zijn te mislukken voordat ze begonnen zijn, waarbij elke nederlaag nieuwe wanhoop opwekt over de noodzaak om de volgende eis die aan ons wordt gesteld te voorspellen en te vervullen.’

Het is niet verbazingwekkend dat The New York Times Book Review Joan Didion als ‘een groot Amerikaans schrijver’ prees, met één van de ‘meest herkenbare — en briljante — literaire stijlen die de afgelopen vier decennia in Amerika zijn ontstaan,’ een vrouw die het gebrek aan zelfrespect ‘vervreemding van zichzelf’ noemde ‘zonder dat ontdekt men tenslotte de laatste draai aan de schroef: men rent weg om zichzelf te vinden, en treft niemand thuis aan.’

Eenmaal de leeftijd van 75 jaar gepasseerd, als het ware in reservetijd levend, voelt een bewust levend mens zich almaar overtolliger. Dat wat bestand leek tegen de tand des tijds, blijkt ineens even broos als al het andere, en beseft men dat de mens niets leert. Het blijkt allemaal zinsbegoocheling te zijn geweest, de fascisten/nazi’s zijn nooit weg geweest, zij zijn gemaskerd onmiddellijk weer elders opgedoken of ondergedoken, zo u wilt, bij bijvoorbeeld de Westduitse geheime diensten, de inlichtingendiensten van de VS en die van Midden- en Zuid-Amerika en bij de strijdkrachten van diverse landen, vooral ook bij de NAVO-leiding, bij allerlei westerse aristocratische organisaties, zoals Gladio, een zogeheten ‘STAY BEHIND ORGANISATIE.’

NATO EN EU INLICHTINGEN ORGANISATIES

Stay-Behind organisatie Operatiën en Inlichtingen (1946-1992)

Op 3 augustus 1990 kwam de naam Gladio voor het eerst in Italië in de openbaarheid toen het bestaan van dit netwerk werd toegegeven door de toenmalige Italiaanse premier Giulio Andreotti. Andreotti deed dit in een getuigenverklaring voor een commissie van het parlement dat onderzoek deed naar terrorisme in Italië. Hij maakte toen bekend dat Gladio een geheime Stay-Behind organisatie was binnen het Ministerie van defensie, en onder de militaire inlichtingendienst verborgen zat.

Zijn verklaring deed vermoeden dat dit geheime Stay-Behind organisatie een internationale karakter had en in meerdere West-Europese (NATO) landen was georganiseerd.

Geheime organisaties, clandestiene paramilitaire eenheden, verborgen wapens zonder registratienummers en de CIA op de achtergrond. Het zijn ingrediënten voor een spannend boek, echter deze geheime Stay-Behind organisatie heeft in verschillende Europese landen, waaronder Nederland, wel degelijk bestaan.

Operatie Gladio was een in 1952 gestart geheim Stay-Behind netwerk in Italië, gesponsord door de CIA en de NAVO, om in geval van een communistische machtsovername in Italië of bij een Russische inval in andere landen het verzet te organiseren.

De eerste voorbereidingen werden al in 1947 getroffen. Hoewel de term Gladio alleen slaat op het Italiaanse deel, worden ook de soortgelijke netwerken in andere landen veelal met Gladio aangeduid. De Nederlandse Stay-Behind organisatie heette Operatiën en Inlichtingen (O&I).

Uit recent onderzoek is bekend geworden dat soortgelijke netwerken in geheel West-Europa actief en aan elkaar gelinkt waren. In ieder geval was de Stay-Behind organisatie actief in België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Turkije en Zwitserland, terwijl ook het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten een rol speelden in de strategische planning van het netwerk.

De Stay-Behind netwerken werden op internationaal niveau gecoördineerd door het zogenoemde Allied Clandestine Committe (ACC) en het Clandestine Planning Committee (CPC), dat verbonden was met het Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) van de NAVO in Casteau (België).

De netwerken gebruikten codenamen zoals Gladio in Italië, Absalon in Denemarken, Glaive in Frankrijk, P26 in Zwitserland, ROC in Noorwegen, Schwert in Oostenrijk, Operatiën en Inlichtingen (O&I) in Nederland en SDRA8 (of SDR-8) in België…

O&I is uiteindelijk erin geslaagd om 35 jaar lang in het geheim te opereren. Zelfs de ministers waren niet op de hoogte van het bestaan ervan. Nadat in november 1990 het bestaan van de Italiaanse Operatie Gladio onthuld werd, bevestigde de toenmalige premier Ruud Lubbers in een brief van 13 november 1990 aan de Kamercommissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten het bestaan van de Nederlandse Stay-Behind organisatie.

O&I werd begin 1992 opgeheven: voor dienst A (voorheen Operatiën) middels een brief van 13 maart 1992 van premier Lubbers, voor dienst B (voorheen Inlichtingen) via een brief van 3 april 1992 van minister van Defensie Ter Beek. De veldmedewerkers van dienst B kregen bovendien nog een bedankbrief van prins Bernard en de afwikkeling duurde nog tot 1994.

Met het einde van de Koude Oorlog verdween de Noord-Duitse laagvlakte als verwacht strijdtoneel. De opkomstplicht werd afgeschaft en de laatste dienstplichtig commando-waarnemer-verkenners werden medio 1995 met enig ceremonieel uitgezwaaid. Hiermee kwam een einde aan de Stay-Behind taak van het KCT.

https://dutchhelmets.nl/nl/bijzondere-eenheden/militaire-inlichtingen-inlichtingendienst-veiligheid-veiligheidsdienst-dienst/stay-behind-operatien-inlichtingen-oeni-gladio-geheim-sectie-algemene-zaken-saz-dorpsplein

Eind goed al goed, moet de Nederlandse elite hebben gedacht toen ze via een brief van de oud-SS-er Bernhard, vernamen dat hun geheime organisatie was opgeheven. Weliswaar vele jaren nadat het opgericht was door de CIA, maar dat is niet zo vreemd, want het duurde nog langer voordat de Nederlander van de Volkskrant mocht weten dat het ‘Nazi-lied met koninklijke goedkeuring werd gespeeld bij huwelijk Juliana en Bernhard: vooral geen Duitse wrevel, redeneerde Wilhelmina in 1937.’ Dat was geenszins vreemd aangezien collaboratie met de macht de karaktertrek bij uitstek is van de laffe Nederlander, al dan niet van Koninklijke Huize. En daar ging het uit volle borst:

Die Fahne hoch! Die Reihen fest geschlossen!

SA marschiert mit ruhig (mutig) festem Schritt.

|: Kam'raden, die Rotfront und Reaktion erschossen,

Marschier'n im Geist in unser'n Reihen mit. :|

Die Straße frei den braunen Bataillonen.

Die Straße frei dem Sturmabteilungsmann!

|: Es schau'n auf's Hakenkreuz voll Hoffnung schon Millionen.

Der Tag für Freiheit und für Brot bricht an. :|

Zum letzten Mal wird Sturmalarm (-appell) geblasen!

Zum Kampfe steh'n wir alle schon bereit!

|: Schon (Bald) flattern Hitlerfahnen über allen Straßen (über Barrikaden),

Die Knechtschaft dauert nur noch kurze Zeit!

https://nl.wikipedia.org/wiki/Horst_Wessellied

Er is sindsdien niets wezenlijks veranderd. Nadat de genocidale Joodse staat van Netanyahu’s nazi-regime was aangevallen, werd in opdracht van burgemeester Halsema onmiddellijk het Israëlische ‘vaandel hoog!’ gehesen op het stadhuis van Amsterdam en werden ‘De rijen’ van de Nederlandse politieke en intellectuele elite meteen ‘hecht gesloten!’ De Amsterdamse politie kreeg, net als tijdens de Tweede Wereldoorlog het bevel de openbare wanorde te herstellen. Ditmaal werden niet de joden, maar de studenten de dupe. Volgende keer meer over het Nederlandse tuig. Dan over de collaborateur Jan de Quay, en over de vraag waarom ik mijn oude vriend Geert Mak begon te wantrouwen.

The Authoritarian Playbook: Modi, Netanyahu & The Far-Right | In Convers...

IN DE DOOR REGELS GEORGANISEERDE WESTERSE WERELD HEERSEN DE SCHOFTEN

Not just the UNRWA report: Countless accounts of Israeli torture in Gaza

Al Jazeera spoke to several released detainees about their ordeals in Israeli holding facilities.

Palestinian men and boys stripped and detained by Israeli soldiers — Palestinian men and boys were stripped and detained by Israeli soldiers in northern Gaza in December 2023 [Screengrab/Al Jazeera]

By Simon Speakman Cordall and Veronica Pedrosa

Though it has yet to respond to Al Jazeera’s request for comment, Israel continues to push back against the accusations of torture levelled at its armed forces in an unpublished report by the United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees (UNRWA).

The report details the extensive use of torture against Palestinians taken prisoner by the Israeli military in Gaza, including 21 UNRWA staff members and 15 family members of UNRWA staff, an accusation Israel has denied.

Torture

In detention, the people taken were interrogated, with UNRWA staff being of particular interest to Israeli interrogators who reportedly tried to coerce confessions of complicity with Hamas or the October 7 attack on Israel, which killed 1,139 people and the capture of 253 who were taken back to Gaza.

Practices recorded by UNRWA include the use of a nail gun on prisoners’ knees, sexual abuse against both men and women and the insertion of what appears to be an electrified metal stick into prisoners’ rectums.

elderly man wrapped in a grey UN blanket at the hospital where he's being treated after torture — Mahmoud Abd Rabbu in UN-provided clothing at the hospital where he was being treated after his release [Screegrab/Al Jazeera]

“They were beating me with an extendable metal bar. There was blood on my trousers and when they saw it, they beat me there. They used a nail gun on my knee. These nails were kept in my knee for about 24 hours until I was transported to Naqab prison,” one 26-year-old male told UNRWA of his 56 days in Israeli custody.

Mahmoud Abd Rabbu, 62, from Jabalia, told Al Jazeera he had been displaced to the Indonesian Hospital and, during the last days of the Israeli siege on the hospital, he was told everyone should move to the south.

He headed for a checkpoint that had been determined as “safe” by Israeli forces where he and one other man were picked out of a group of 80 people and detained.

He recounts being held in a group of more than 100 men who all endured days of “beatings, hunger and cold”, adding that they were kept blindfolded, not allowed to sleep and were forced to spend most of the day kneeling.

“If someone lifted the blindfold off their eyes,” he said, “he would be called over by the soldiers and beaten then strung up on the barbed wire fence.”

Another detained man told UNRWA: “They made me sit on something like a hot metal stick and it felt like fire – I have burns [in the anus]. The soldiers hit me with their shoes on my chest and used something like a metal stick that had a small nail on the side,” he said.

“They asked us to drink from the toilet and made the dogs attack us,” he recalled, before describing how he had seen the bodies of “maybe nine” people who had been detained and killed, including one who had died after they had “put the electric stick up his [anus]. He got so sick, we saw worms coming out of his body and then he died,” he said.

Khaled el-Nabreis from the Khan Younis refugee camp told Al Jazeera that he and several other men spent three days with no food or water, “only beatings, and when we slept they would cover us with wet blankets in the bitter cold” after they were detained by Israeli forces, taken to a location he did not recognise.

Several of the individuals tortured and then released by Israel told Al Jazeera the soldiers tormenting them were asking the same kinds of questions, including: “Where are the tunnels?”, “Where is [Hamas leader] Sinwar?”, “Where are the captives?” and “Who do you know who is a Hamas fighter?”

Bald, bearded man lying exhausted on a reclined hospital bench, with a blanket pulled over him — Rami Abu Daqqa saw his brother shot in front of his eyes and then endured weeks of torment in Israeli detention [Screengrab/Al Jazeera]

Rami Abu Daqqa from Bani Suhaila in Gaza told Al Jazeera that he and his family had tried to return to their home from Rafah in late January. As they approached the house, he said, Israeli snipers opened fire, shooting him in the leg. His voice breaking, he added that his brother, Hani, was shot and killed in the same barrage.

He went on to describe how Israeli soldiers both administered first aid for the gunshot wound in his leg and beat him to get him to confess to knowing Hamas fighters. Then he was transferred to an Israeli hospital, where a platinum plate was inserted into his leg, all the while he was blindfolded, handcuffed around the clock and interrogated regularly.

The accounts of mistreatment released detainees gave Al Jazeera at the hospital where they were being treated matched those in the UNRWA report. The report went further to say that all of the released detainees needed medical attention and were transferred to hospital immediately from the border crossing wherever possible, given the dire condition of Gaza’s health sector after nearly six months of Israeli attacks.

In one case that the report detailed, urgent medical transport was arranged for a child who was released at Karam Abu Salem with dog bites visible on his body and a bruised face.

Speaking at the UN Human Rights Council in Geneva last week, the body’s international expert on torture, Dr Alice Jill Edwards, told Reuters she had asked to visit Israel to investigate widespread reports of torture against both sides within the conflict.

Stacking the deck

In January, Israel accused several UNRWA employees of participating in the attacks of October 7

In a reported attempt to coerce confessions to support the accusations, Israeli interrogators tortured UNRWA staff they detained in Gaza, some of whom they took as they were carrying out their duties as staff of the international relief agency.

In detention, the UNRWA staff endured “severe physical beatings; waterboarding; exposure to dogs; threats of violence … rape, and electrocution; verbal and psychological abuse; threats of murder, injury or other harm to their family members; humiliating and degrading treatment; being forced to strip naked and subjected to photographs,” according to the report.

A probe was launched by the UN Office of Internal Oversight Services (OIOS) into the already highly audited agency to determine the extent of any alleged complicity in the October attack and nine UNRWA employees were dismissed as a result of the allegations.

Nine of the agency’s principal funders, including the US and UK, announced the immediate suspension of donations worth $450m, the equivalent of about half the agency’s annual budget.

Khaled el-Nabreis speaks to Al Jazeera with a neck brace on due to his extensive injuries [Screengrab/Al Jazeera]

A Freedom of Information Request to the UK Government, which said it had based the decision to suspend UNRWA contributions on the Israeli report, has yet to be delivered to Al Jazeera English, despite being promised for March 6.

However, according to diplomats within the United Nations, an interim report earlier this month into the allegations made by Israel against the agency contained no new information beyond the earlier unsubstantiated claims of UNRWA complicity.

Sweden, the EU and Canada announced that they were resuming donations while other countries, including the US, have said they will wait until investigations into the agency were complete before they review their decision to suspend funds.

Israel has long begrudged the presence of UNRWA within Gaza. It has blamed the agency’s reports of its forces targeting civilian infrastructure, including its schools and first responder stations for the criticism during the International Court of Justice’s preliminary judgement on 26 January, when South Africa charged Israel with committing genocide during its war on Gaza. This prospect grows more likely as aid is blocked and the besieged population is tilted ever further towards famine.

On Monday, the Times of Israel reported that the country’s forces intended to unilaterally dismantle UNRWA within Gaza, with its functions hived off to other agencies of the military’s choosing.

While it was not clear which agencies the Israeli military had designated, or if negotiations were under way, the report did note that this move against the agency came as the latest in a longstanding campaign to discredit it, which goes back to UNRWA’s 1949 founding, mandating the agency to support displaced Palestinian refugees until they could return home.

As hunger worsens, with 15 children reported to have starved to death in recent days, UNRWA’s role in helping prevent what agencies are warning of a “humanitarian crisis” grows increasingly vital.

Other agencies, such as the Danish Refugee Council have warned that neither they nor other NGOs still operating in Gaza can replicate UNRWA’s role.

Al Jazeera will continue to pursue its request that the UK Foreign, Commonwealth and Development Office share the Israeli allegations against UNRWA it received.

An Israeli truck full of stripped Palestinians thrown in, the wheel of what appears to be a wheelchair showing — Israeli soldiers stand by a truck packed with bound and blindfolded Palestinian detainees, in Gaza on December 8, 2023, in the corner is what appears to be the wheel of a wheelchair [Moti Milrod/Haaretz/AP Photo]

SOURCE: AL JAZEERA

stan van houcke

zaterdag 10 mei 2025

LIVE | Jeffrey Sachs: The U.S. Is the World’s Biggest Bully — And the Le...

De Nederlandse Collaboratie Met de Macht

The Authoritarian Playbook: Modi, Netanyahu & The Far-Right | In Convers...

IN DE DOOR REGELS GEORGANISEERDE WESTERSE WERELD HEERSEN DE SCHOFTEN

Not just the UNRWA report: Countless accounts of Israeli torture in Gaza

RECOMMENDED STORIES

Israel retrofitting DJI commercial drones to bomb and surveil Gaza

How Israel’s ‘plan’ for Gaza could turbocharge ethnic cleansing

ICJ hearing on Israel’s obligation to allow aid to Palestine: Key takeaways

Fear, pain, and a little hope: Volunteer doctors in Gaza

Torture

Stacking the deck

Israel's Wraaklust: "Een Wond die Nooit Geneest"

Zoeken in deze blog

zaterdag 10 mei 2025

RECOMMENDED STORIES

Sign up for Al Jazeera

Breaking News Alert

Torture

Stacking the deck