Gezien de verstrekkende implicaties van zijn positief oordeel over Napoleon Bonaparte is het belangwekkend nader in te gaan op hetgeen Ian Buruma beweerde tijdens zijn 'gesprek' met Pankaj Mishra op vrijdag 23 juni 2017 in de Bibliotheek Den Haag. Hij zei:
I think that Napoleon is an interesting thing to talk about because, yes, a lot of people were killed as a consequence of his military campaigns, but his brand of universalism is actually something we — in this country as well as other countries — still benefit from, the idea of equality for the law and so on, did come from them (Napoleon en de Verlichtingsideologen. svh), the emancipation of minorities came from them, precisely because he had the idea of the universality of rights, and that not just one particular elite or one particular people deserved rights, but that it were universal rights.
Is Buruma's claim juist dat Napoleon in ‘the universality of rights’ geloofde? Was de Franse keizer er werkelijk van doordrongen dat ‘not just one particular elite or one particular people deserved rights’? Het antwoord is: nee, integendeel zelfs. Maar met deze leugen trachtte Buruma te bewijzen dat het Verlichtingsdenken al eind achttiende, begin negentiende eeuw zijn stempel drukte op de westerse buitenlandse politiek. Weliswaar waren er zeker 15 miljoen militairen en burgers om het leven gekomen tijdens de talloze Napoleontische Oorlogen, maar daar stond tegenover dat hij, volgens Buruma, de joden had geëmancipeerd en de Verlichtingsidealen toepaste, zodat ieder mens op aarde gelijk voor de wet werd. Allemaal onjuist; de conclusie moet daarom opnieuw zijn dat opiniemaker Buruma niet te goeder trouw is. Onder de kop ‘The French Führer: Genocidal Napoleon was as barbaric as Hitler, historian claims,’ stelde de Britse journalist Christopher Hudson op 24 juli 2008, op grond van het boek Le Crime de Napoleon (2005), geschreven door de gerespecteerde Franse historicus en filosoof Claude Ribbe, dat
Three days after the fall of France in 1940, Napoleon, lying in his marble tomb in Paris, received a visit from his greatest admirer.
Adolf Hitler, on his one and only visit to the French capital, made an unannounced trip to the tomb in Les Invalides.
In his white raincoat, surrounded by his generals, Hitler stood for a long time gazing down at his hero, his cap removed in deference.
He was said later to have described this moment as 'one of the proudest of my life.’
The next day, during his official sightseeing tour of Paris, Hitler again visited Napoleon's tomb to salute him.
Conscious that his hero was known to the world simply as Napoleon, Hitler boasted that he would not need a rank or title on his gravestone. 'The German people would know who it was if the only word was Adolf.'
Throughout the war, Hitler had sandbags placed around Napoleon's tomb to guard against bomb damage.
Wooden floorboards were laid across the marble floor of Les Invalides so that they would not be scarred by German jackboots.
Until recently, the French would have been incensed by any comparison between Napoleon and Hitler.
But to their rage and shame, new research has shown that France's greatest hero presided over mass atrocities which bear comparison with some of Hitler's worst crimes against humanity.
These reassessments of Napoleon have caused anguish in France. Top politicians backed out of official ceremonies to mark what was possibly Napoleon's greatest victory, the battle of Austerlitz, when Napoleon's Grande Armee defeated the combined armies of Austria and Russia in just six hours, killing 19,000 of their adversaries.
A street in Paris named Rue Richepanse (after Antoine Richepanse, a general responsible for atrocities in the Caribbean) has recently had its name changed to Rue Solitude.
During his reign as Emperor, concentration camps were set up and gas was used to massacre large groups of people.
There were hit squads and mass deportations. And all this happened 140 years before Hitler and the Holocaust.
Claude Ribbe, a respected historian and philosopher and member of the French government's human rights commission, has been researching Napoleon's bloodcurdling record for some years.
He accuses him of being a racist and an anti-Semite who persecuted Jews and reintroduced widespread slavery just a few years after it had been abolished by the French government.
The most startling of these findings, the attempted massacre of an entire population over the age of 12 by methods which included gassing them in the holds of ships, relate to the French Caribbean colony of Haiti at the turn of the 19th century.
In Ribbe's words, Napoleon, then First Consul, was the man who, for the first time in history, 'asked himself rationally the question how to eliminate, in as short a time as possible, and with a minimum of cost and personnel, a maximum of people described as scientifically inferior.’
Haiti around 1800 was the world's richest colony, a slave-powered export factory which produced almost two-thirds of the world's coffee and almost half its sugar.
The black slaves were lashed and beaten to work and forced to wear tin muzzles to prevent them from eating the sugar cane.
If the slaves were fractious, they were roasted over slow fires, or filled with gunpowder and blown to pieces.
When the slaves began to fight for their freedom, under the leadership of a charismatic African military genius called Toussaint L'Ouverture, Napoleon sent 10,000 crack troops under the command of his brother-in-law, General Leclerc, to crush Toussaint and restore slavery.
In 1802, a vast program of ethnic cleansing was put in place. Napoleon banned inter-racial marriages and ordered that all white women who'd had any sort of relationship with a black or mulatto (person of mixed race) be shipped to France.
He further commanded the killing of as many blacks in Haiti as possible, to be replaced by new, more docile slaves from Africa.
The French troops were under orders to kill all blacks over the age of 12. However, younger children were also killed — stabbed to death, put in sandbags and dropped into the sea.
The Haitians fought to the death for independence, which they finally declared in 1804.
Prisoners on both sides were regularly tortured and killed, and their heads were mounted on the walls of stockades or on spikes beside the roads.
Non-combatants, too, were raped and slaughtered. According to contemporary accounts, the French used dogs to rip black prisoners to pieces before a crowd at an amphitheatre.
Allegedly on Napoleon's orders, sulphur was extracted from Haitian volcanoes and burned to produce poisonous sulphur dioxide, which was then used to gas black Haitians in the holds of ships - more than 100,000 of them, according to records.
The use of these primitive gas chambers was confirmed by contemporaries. Antoine Metral, who in 1825 published his history of the French expedition to Haiti, writes of piles of dead bodies everywhere, stacked in charnel-houses.
'We varied the methods of execution,' wrote Metral. 'At times, we pulled heads off; sometimes a ball and chain was put at the feet to allow drowning; sometimes they were gassed in the ships by sulphur.
'When the cover of night was used to hide these outrages, those walking along the river could hear the noisy monotone of dead bodies being dropped into the sea.’
A contemporary historian, who sailed with the punitive expedition, wrote that: 'We invented another type of ship where victims of both sexes were piled up, one against the other, suffocated by sulphur.’
These were prison ships with gas chambers called etouffiers, or ‘chokers,' which asphyxiated the blacks, causing them terrible suffering.
Even at the time, there were French naval officers who were appalled at this savagery, claiming they would rather have braved a court martial than have forgotten the laws of humanity.
But from the Emperor's point of view, gassing was a way of cutting costs. Ships continued to transport prisoners out to sea to drown them, but corpses kept being washed up on beaches or tangled in ships' hulls.
Toussaint, who called himself the Black Napoleon, was kidnapped after accepting an invitation to parlay with a French general and shipped back to France in chains, where he died of pneumonia after being imprisoned in a cold stone vault.
Guadeloupe, an island to the east, suffered a similar fate to Haiti's.
Once again choosing not to recognize France's abolition of slavery, Napoleon in 1802 promoted a comrade of his, Antoine Riche-panse, to the rank of General, and sent him with an expeditionary force of 3,000 men to put down a slave revolt on the island.
During his purge, General Richepanse slaughtered any men, women and children he encountered on his route to the capital. Then he worked through a plan of extermination apparently approved by the First Consul.
A military commission was set up to give what followed a veneer of legality. Some 250 'rebels' were shot in Guadeloupe's Victory Square. Another 500 were herded down to the beach and shot there.
Richepanse and Lacrosse, the former colonial governor now restored to power, thought of piling up the dead in vast mounds to intimidate the islanders, but gave up the plan for fear of starting a disease epidemic.
Instead, using a technique which the French were to copy during the Algerian War, they sent death squads into every part of Guadeloupe to track down farmers who were absent from their homes.
These men were treated as rebels. A bounty was promised for each black man captured, and the rebels were summarily shot or hanged. The ferocity of the repression sparked another uprising, which Lacrosse subdued with the most barbarous methods yet.
'Being hung is not enough for the crimes they have committed,' he said. 'It is necessary to cut them down alive and let them expire on the wheel [prisoners were bound to a cart wheel before having their arms and legs smashed with cudgels].
'The jails are already full: it is necessary to empty them as quickly as possible.' In this he was successful, hanging, garotting and burning the rebels and breaking their limbs on the wheel.
Lacrosse developed possibly the most fiendish instrument of slow execution ever created.
The prisoner was thrust into a tiny cage and had a razor-sharp blade suspended between his legs. In front of him was a bottle of water and bread, neither of which he could reach.
He was stood in stirrups, which kept him just above the blade, but if he fell asleep or his legs tired, he was sliced by the blade. Neither fast nor economical, it was pure sadism.
After four months in Guadeloupe, the French lost patience with the islanders, and the ferocity of their repression reached new heights.
Blacks with short hair were shot out of hand, since the expeditionary force considered short hair to be a sign of rebellion. Orders were given that 'the type of execution should set a terrifying example'.
The soldiers were encouraged 'to cut open insurgents, to strangle and to burn them'. French officers spoke proudly of creating 'torture islands’.
In a letter to Napoleon, his brother-in-law Leclerc wrote: 'It is necessary to destroy all the negroes of the mountain… do not leave children over the age of 12.’
Ribbe, in his work in progress, sees continual affinities between Napoleon and Hitler. He argues that many of Napoleon's actions were later echoed in Nazi Germany, right down to his enthusiasm for slavery reflecting the grim message 'Arbeit Macht Frei' ('Work Sets You Free'), which appeared over the gates of Auschwitz.
Napoleon, like Hitler, also used his own army like cannon fodder when the occasion demanded.
His retreat from Moscow in 1812 squandered the lives and courage of 450,000 soldiers of the Grande Armee; many of them were found frozen to death while embracing each other to harvest a last flicker of warmth, in what was one of the bitterest winters in living memory.
Nothing shows more clearly the contempt the Emperor showed for his minions than the bulletin announcing the destruction of his Army.
Napoleon blamed his horses and ended by declaring that his health had never been better.
As theaters for Napoleon's callousness, Haiti and Guadeloupe were too far away to attract much public notice, let alone condemnation.
Syria was a different matter. In the war between France and the Ottoman Empire (most of it modern-day Turkey), Napoleon led the siege of the ancient walled city of Jaffa, whose harbor he needed as a vital shelter for his fleet.
The city fell on the fourth day, whereupon Napoleon's troops ran amok through the town, slaughtering Christians, Jews and Muslims indiscriminately.
To escape the slaughter, part of the garrison locked themselves into a large keep.
Napoleon sent his officers, who negotiated their surrender and marched them back to the French camp.
Rations were short, so Napoleon now decided that he had been too magnanimous.
For three days he kept the 4,000 mostly Turkish prisoners with their arms tied behind their back; then the massacre began.
Somewhere between 2,500 and 4,000 men were slaughtered there and then, either by shooting them or by running them through with bayonets.
Shortly afterwards plague broke out, decimating the troops on both sides. With real courage, Napoleon led his general staff on a tour of the plague-infested hospitals.
It did not deter him from suggesting to the doctors that seriously ill French troops who could not be evacuated should be given a fatal dose of the opiate laudanum. The doctors forced him to back down.
From Jaffa, Napoleon marched to Acre, a city constructed on a peninsula and therefore impregnable, given that there was British control of the seas. Napoleon launched seven major assaults; each one failed. Marching back to Cairo, Napoleon left 2,200 of his troops dead, and 2,300 more seriously ill or wounded.
As far as Napoleon was concerned, these wounded were already dead men. Most of them he left behind, knowing that the Turks would cut off their heads as soon as his army left. They did their best to follow his retreat, crying out not to be abandoned.
They straggled along, their throats parched in the debilitating heat, which reduced their cries to a croak. Injured officers were thrown from their litters and left to die in the dunes.
Soldiers were abandoned in the cornfields, which were still smoldering in the devastation of crops and villages ordered by Napoleon. In all, some 5,000 Frenchmen lost their lives.
If Hitler learned any lessons from Napoleon, one must have been that victory required callousness, not just in the leader but in those around him.
'Like those working in the Nazi system, the French carrying out Napoleon's killing did so with little thought to morality,' Claude Ribbe says today. 'There was no sense of good or evil: it was just a matter of getting a difficult job done. In the end, the killing methods had to be efficient and cheap.’
So is Napoleon to be feted as a great leader or denounced as a dictator? A poll published in Le Figaro in 2005 found that nearly 40 per cent of Frenchmen regarded Napoleon as 'a dictator who had used all means to satisfy his thirst for power.’
However, considering what was done in Napoleon's name in Haiti and Guadeloupe, there is one memorial which deserves to be added.
Next to the unknown soldier at the Arc de Triomphe should be erected the Tomb of the Unknown Slave.
Kortom, wederom verspreidde Ian Buruma een essentiële leugen toen hij met grote stelligheid verkondigde dat Napoleon ‘had the idea of the universality of rights, and that not just one particular elite or one particular people deserved rights, but that it were universal rights.’ De opiniemaker en huidige hoofdredacteur van The New York Review of Books, de stem van de gevestigde orde, kon niet anders dan de werkelijkheid verdraaien omdat hij de mythe van de westerse superioriteit, gebaseerd op de Verlichtingsidealen, moet blijven herhalen, wil hij niet zijn imago en daarmee inkomen ernstige schade toebrengen. Het bewust misleiden van het publiek is voor hem een leugentje om bestwil, als het ware niet meer dan ‘collateral damage,’ die nu eenmaal de prijs is om de belangen van de elite te kunnen beschermen. Zijn virtuele wereld bestaat uit een wisselwerking tussen vertrouwen en misleiden. Hoe ver hij daarin gaat blijkt uit het feit dat hij Napoleon’s emancipatie van een joodse minderheid in Frankrijk prees, en tegelijkertijd de terreur tegen de zwarte meerderheid in de Franse overzeese koloniën verzweeg. In zijn optiek is het leven van een jood van groter belang dan dat van een zwarte medemens, zeker als die ook nog eens een slaaf was. Deze opvatting verraadt een opvallend onderhuids racisme bij een aanzienlijk deel van de witte westerse intelligentsia. Hoe maniakaler Ian Buruma overal ter wereld anti-semitisme meent te bespeuren, des te onverschilliger lijkt hij te staan tegenover het racisme waarmee de mens met een donkere huidkleur wordt geconfronteerd. Het opmerkelijke fenomeen doet zich hier voor dat hij zich wel kan identificeren met het lot van vervolgde joden, maar niet met het lot van vervolgde zwarten. Hoe is deze pathologie te verklaren?
Ik stel deze vraag met nadruk omdat zij zo actueel blijft. Iedere enigszins geïnformeerde westerling kan dit constateren aan de mentaliteit van de Joden in Israel ten opzichte van de Palestijnse bevolking, in zowel de zionistische staat zelf, als in de bezette en belegerde gebieden. Zeker voor iemand als Buruma, die zichzelf ziet als een kosmopolitische intellectueel, moet zijn ‘affiniteit’ met het al dan niet ‘geassimileerde Jodendom’ toch een extra aansporing zijn om het autisme onder een niet gering aantal joden te onderzoeken. Als pleitbezorger van de Verlichting met haar beroep op de rede, het rationalisme, tolerantie, grondrechten voor allen, en op de veronderstelling dat kennis de mens verstandiger maakt, ontkomt vooral hij niet aan het vraagstuk hoe het komt dat zoveel joden in zowel de zogeheten diaspora als in Israel niets geleerd hebben van zowel de Verlichtingsidealen als van de eigen ervaringen met massaal en gewelddadig onrecht. Op wat is Buruma’s Vooruitgangsgeloof gebaseerd, wanneer zelfs de joden, sterk beïnvloedt door het Westen, even irrationeel en tribalistisch blijven reageren als bijvoorbeeld de aanhangers van ISIS? Hoe is het te verklaren dat Buruma zelf sprookjes blijft verspreiden over bijvoorbeeld Napoleon? Waarom heeft hij het universalisme van de Verlichting niet geïnternaliseerd? De enige logische verklaring die ik heb, is dat zijn redeloze manifestatiedrang het streven naar een leven in waarheid onmogelijk heeft gemaakt. De zoektocht naar de werkelijkheid is onverenigbaar met het dienen van de immer irrationele macht, zo hebben de grote denkers in de geschiedenis de mens duidelijk gemaakt. Hierop is in feite Pankaj Mishra’s kritiek gebaseerd op Buruma’s claim dat het Napoleon — het Westen — ‘the universality of rights’ heeft verspreid. Maar bij gebrek aan argumenten bleef Buruma van Mishra eisen om ‘an alternative way of thinking’ te geven ‘that could change things in countries for the better.’ Hoewel Mishra’s woorden niet willen doordringen tot het bewustzijn van westerse ideologische opiniemakers, was zijn antwoord op Buruma's vraag wel degelijk voor de hand liggend:
Well, that is exactly what I have been saying. We first have to acknowledge that universalist solution do not work, that you have to recognize that all of us, whichever part in the world we live in, are products of particular histories, that so much of our lives are shaped by our geographies, our histories, the way in which our nations have entered the modern world, whether it is as losers or winners. These are facts we have to acknowledge. When you ask solutions it is like repeating the mistakes again, you can only expect me to offer a universalist solution. All I can really talk about is the village I have known for the last twenty years. If you ask me how to improve the live for the 2000 people living there I might have some idea’s like industrialization won’t work for them, urbanization won’t work for them. This remains intellectual hubris, that one should offer solutions, basically repeating the same mistakes that have been made over and over again, thinking that because of our universal solutions they all should dress in the same way, they all should consume in the same way, they all should be part of a necessarily industrial economy. This is the source of so much misery and suffering. That is why you see today so many not viable nation-states, dysfunctional economies, all these people feeding themselves illusions in large countries like India that one day we will be an industrial superpower. We missed that boat already. So, where do we go next? Those are the questions we should be asking ourselves.
Maar omdat de westerse cultuur, gedomineerd door witte geschoolde mannen, erfgenamen van een eeuwenlange hegemonistische orde, te zelfgenoegzaam is geworden, ontbreekt het hen aan een drijfveer om zich werkelijk te verplaatsen in de positie van de underdog. Mainstream-opiniemakers zijn zelfs niet bij machte zich te realiseren dat hun orde een eufemisme is voor een gewelddadige wanorde die onhoudbaar is geworden, en dat hun autisme allereerst voor henzelf een bedreiging is, aangezien het hen belet te beseffen dat ook hun eigen voortbestaan op het spel staat. In een wereld van ruim 7 miljard inwoners die moeten zien te overleven temidden van de gevolgen van een klimaatverandering, de dreigende uitputting van vitale grondstoffen, de voortgaande bevolkingsexplosie, de almaar desastreuzere oorlogen en massavernietigingswapens, de massale vervreemding, de toenemende milieuvernietiging, het groeiende verlies aan biodiversiteit, terwijl tegelijkertijd een zeer kleine elite astronomisch rijk is geworden, is vanzelfsprekend autisme een pathologie die de overleving van de mensheid onmogelijk maakt. Dat zou toch niet moeilijk behoren te zijn voor iemand met ook maar een greintje verstand, en toch heeft de elite een mainstream-opiniemaker als Ian Buruma hoofdredacteur gemaakt van The New York Review of Books, en wel omdat hij het ancien regime blijft verdedigen. Het komt inderdaad neer op ‘hubris,’ de ‘overdreven trots, hoogmoed, overmoed, grootheidswaanzin, brutaliteit, onbeschaamdheid’ tegenover wat in de Griekse oudheid ‘de goddelijke wereldorde’ heette, de orde van de natuur, zo u wilt. En toch blijft de mainstream blind, en is daardoor niet in staat te zien dat de westerse cultuur van mateloosheid haar eigen ondergang tegemoet gaat. De extravagantie van het neoliberale kapitalisme staat vijandig tegenover het ‘Meden Agan,’ oftewel ‘Alles met Mate,’ het motto boven de ingang van het Orakel van Delphi. De nieuwe rijken en hun mainstream-media haten bovendien het aloude ‘Noblesse Oblige,’ het besef dat adeldom verplicht. De adel van de geest weet dat ‘alles van waarde weerloos [is]’ en is er diep van doordrongen dat beschaving niet gekocht kan worden en dat alleen 'het gestage proces van verfijning in de loop van drie generaties efficiënte boerenkinkels verandert in kwetsbare heren.' Het was Tomasi di Lampedusa die in zijn roman De Tijgerkat zo genadeloos beschreef hoe de nouveau riche 'niet gehinderd wordt door de honderden belemmeringen die eerlijkheid, betamelijkheid en zelfs een goede opvoeding voor de meeste anderen vormen,' en hoe de nieuwe rijke
zich door de jungle van het leven [bewoog] met de zekerheid van een olifant die in rechte lijn voort walst, bomen ontwortelend en hutten vertrappend, zonder ook maar iets te merken van de schrammende doornen en de jammerende slachtoffers.
Dit laatste gaat zeker op voor Ian Buruma. Voor hem zijn ‘de jammerende slachtoffers’ slechts 'bijkomende schade' in de onstuitbare opmars van de Vooruitgang. Hij weigert te begrijpen dat op dit moment ontelbare mensen, zelfs in het Westen, maar vooral daarbuiten, in een ‘post-political condition of being left outside’ verkeren, en dit nu ook weten, zoals de van origine Joods-Israelische auteur Gilad Atzmon in zijn boek Being In Time. A Post-Political Manifesto (2017) treffend uiteenzet. Een onthullend werk dat, evenals zijn boek The Wandering Who? A Study Of Jewish Identity Politics (2011), zowel door The New York Times als The New York Review of Books wordt geboycot, omdat het te kritisch is over de macht. Atzmon toont geloofwaardig aan dat de postmoderne mens is ‘left outside.’
In the post-political neighborhood in which we live, much of humanity has been reduced to serving the interests of big money, mammon and oligarchy, with Left and Right, those two familiar poles of politics as we have always understood them to be, now indistinguishable and irrelevant. The freedom to think openly and speak clearly are but nostalgic concepts. Our Western Liberal Utopia has turned into an Orwellian dystopia.
This book will identify the cultural and ideological shifts that were supposed to liberate us but in the end, have led to the complete opposite. It will highlight the means and the mechanisms that have stolen from us our ability to think and to feel, to follow the rules of reason, and to act upon them. Though this book is critical of both Left and Right, a large part of the text focuses on and disapproves of contemporary 'Left leaning' ideologies and discourses. To be honest, I complain about the Left because I actually care about it. For one reason or another I do expect more from an ideological realm that claims adherence to universal ethics and the distribution of Justice…
For some time now, we the people who dwell on this planet, have been reduced to a mere audience to a devastating drama that tells the story of our own destruction. Despite all the liberal democratic promises, we are not players, but forgotten, voiceless subjects. The time to speak out is long overdue.
Het is niet alleen dat de parasitaire elite en haar woordvoerders het vermogen ontbreekt om zich te identificeren met ‘the precariat’ , maar het lacht de overtolligen zelfs uit, zij kijkt neer op de ‘voiceless subjects.’ Een saillant voorbeeld daarvan was de ‘discussie’ in de Tweede Kamer op woensdag 1 november 2017 die door De Telegraaf als volgt werd samengevat: ‘Bij het debat over de regeringsverklaring wordt Thierry Baudet uitgelachen door de Kamer.’
Wat was er zo grappig? Welnu, Baudet wees tijdens het zogeheten ‘debat over de regeringsverklaring’ erop dat
de ene na de andere VVD’er vanuit de Kamer of vanuit het kabinet naar de zorgwereld toegaat. Je ziet ook dat de woordvoerder van Zorg namens de VVD in de Tweede Kamer afkomstig is uit de Zorgverzekeraarswereld. Dit is een kartel. Dit is een gesloten wereld, waarin men elkaar de hand boven het hoofde houdt, waarin de bureaucratie niet wordt aangepakt, maar alleen groter wordt. Dit is het onderliggende probleem dat moet worden geadresseerd. En het is echt ongelooflijk dat de nieuwe VVD-fractievoorzitter de eerste dag dat hij hier staat, zegt dat het (kartel. svh) niet bestaat.
Maar omdat de VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff besefte dat hij — ondanks de goedkeurende reacties uit de Tweede Kamer — toch niet kon blijven ontkennen dat er sprake is van nauwe banden tussen VVD-politici en de top van de Zorgverzekeraars, waarvan al in 2015 bekend was dat zij ‘zoveel winst [hebben] gemaakt dat zij 8,48 miljard euro meer in kas hebben dan vereist is door De Nederlandsche Bank,’ verklaarde hij, gedwongen door Baudet’s aanhoudende kritiek:
Ja voorzitter, wat je ziet is dat bestuurders besturen, en als zij ergens goed in zijn komen ze ook op een andere plek terecht. Ik snap dat de heer Baudet daar iets van maakt. Ik snap zelfs dat veel Nederlanders soms denken: ‘Goh, die naam zagen we eerst hier en nu zien we hem weer daar. Maar dit is maatschappelijk gezien ook vrij logisch, mensen die een topfunctie bij een bank bekleden hebben vaak eerder bij een bank gewerkt, staat alleen niet in de krant. Ook mensen die bij PSV in het eerste elftal komen, komen niet van het hockeyveld af rennen, die hebben eerst ervaring opgedaan in een lager elftal.
De laatste vergelijking leverde Dijkhoff een instemmend buldergelach op van de Tweede Kamerleden. Zoveel geestigheid hadden ze kennelijk zelden gehoord. Maar helaas voor de volksvertegenwoordiging gaf de VVD-fractievoorzitter met zijn ‘lolligheid’ precies aan waar het hierom draait, namelijk dat goedbetaalde voetballers hun prestaties alleen leveren voor de club waar zij in dienst zijn. Impliciet stelde Dijkhoff daarmee zijn opponent Baudet in het gelijk, want diens kritiek was namelijk was juist gebaseerd op het feit dat oud VVD-Kamerleden en zelfs VVD-ministers na als volksvertegenwoordiger de belangen van de zorgverzekeraars te hebben veilig gesteld, beloond worden met een lucratieve positie bij diezelfde club van zorgverzekeraars. Zo is dankzij de neoliberale politiek van links als rechts de Zorg een uiterst winstgevende tak van de economie geworden. Waarom dit feit zoveel vrolijkheid bij de Kamerleden opwekte is voor de hand liggend: de democratie is een ‘kartel’ geworden van elitebelangen, die ten koste gaan van de samenleving. En dit wordt vanzelfsprekend als buitengewoon geestig en tevens terecht ervaren door de parasitaire kaste. De huidige realiteit van toenemende ongelijkheid wordt ermee gerechtvaardigd. Zo werd op 14 april 2013 bekend dat de politieke besluitvorming had geleid tot ‘Miljardenwinsten voor zorgverzekeraars.’ Ik citeer:
Goed nieuws uit het land der zorgverzekeraars. Ze hebben namelijk in 2012 zo’n 4 miljard euro winst gemaakt. In 2011 was de gezamenlijke winst nog €600 miljoen. Mevrouw Edith Schippers Minister van Volksgezondheid [VVD] liet weten dat ze verwacht dat deze winst in de vorm van een lagere premie weer bij de burger terug zal komen. Maar volgens Schippers hoeft de politiek hieromtrent geen actie te ondernemen. Volgens haar zouden zorgverzekeraars worden beperkt in hun concurrentiepositie als ze hun winsten zouden moeten delen met de Nederlanders. De kans is dus gering dat de burgers iets zullen gaan merken van de miljardenwinsten van de zorgverzekeraars.
Een jaar later meldde de goed geïnformeerde website Follow The Money:
Zorgverzekeraars hebben vorig jaar een recordwinst van 1,5 miljard euro geboekt. Toch gaan de zorgpremies volgend jaar met tien procent omhoog.
Dinsdag 27 september 2016 kon de lezer van GeenStijl het volgende vernemen:
Bedankt VVD. Zorgpremies stijgen weer verder
Surprise, surprise. De zorg wordt weer eens fiks duurder voor u als burgermens. Als eerste is de enige buiten het kartel, DSW, aan de beurt: volgend jaar stijgen de prijzen van de premies met bijna tien procent (iets minder dan een tientje in euri), terwijl lange lobby-arm Schippers (VVD) beloofd had dat dat maar 3,50 zou zijn. Sorry, zegt DSW, we kunnen er niks aan doen: de wijkverpleging wordt duurder omdat de gemeenten het moeten regelen, het basispakket wordt uitgebreid en er zijn weer allemaal shiny dure pillen op de markt. De afgelopen jaren was DSW telkens de eerste om de nieuwe premies bekend te maken, maar de clubs van het kartel (waar DSW niet bij zit) zaten de voorgaande jaren ongeveer op dezelfde lijn, qua prijsstijgingen. Gek hoor. Een oligopolie van een beperkt aantal marktpartijen die u wel de illusie van keuze geven, maar intussen onderling afspreken hoever ze het Nederlandse volk collectief kunnen uitbuiten. Vage principes over marktwerking in de zorg blijken wederom niets meer dan Haagspeak voor ‘het dienen van verzekeraarsbelangen,’ met hun miljardenwinsten.
Intussen demonstreren Nederlandse parlementsleden met hun reactie dat zij lak aan de kiezer hebben. Zij slaan zichzelf op de schouders, kijk eens hoe goed wij zijn. Maar buiten deze kongsi van vrijgestelden wordt veel minder gelachen en enthousiast gereageerd op het cynisme van Dijkhoff en de Tweede Kamer. Sterker nog, daar blijft de woede over zoveel botte minachting en hooghartigheid alleen maar toenemen. Een groeiend aantal kiezers krijgt door dat — in de woorden van Atzmon:
Liberal democracy, Marxism, communism, capitalism, and free markets are all empty, hollow signifiers as far as contemporary reality is concerned.
Total detachment describes the current relationship between 'the political' and 'the human.' We Westerners are becoming keenly aware that we have been reduced to consumers. The present role of ‘the political’ is to facilitate consumption. Our elected politicians are subservient to oligarchs, major market forces, big monopolies, corporations, conglomerates, banks and some sinister lobbies.
Liberal democracy, that unique moment of mutual exchange between the human and the political, has failed to sustain itself. Fukuyama's prediction has proved false. Democracy operates to convey a false image of freedom of choice. It suggests that this dystopia in which we live is actually the crude materialization of our own (democratic) choices. Democratic freedom only conceals the fact the choice is illusory and generally meaningless or non-existent.
As we witness the demotion of the human from actor to mere shopper (defined by a symbolic chain of commodities), and as the political system drifts into an insular, self-serving entity, we have to acknowledge that not a single critical or political theory illuminates our disastrous social and political reality. None of our intellectual, philosophical or scientific models even attempt to depict the disastrous post political reality in which we live.
More worrying is that even the artists, the painters and the singers stay away. They are silent. A century of cultural industry and commodification of beauty have been totally effective in dismantling any form of poetic resistance.
Wat zowel de volksvertegenwoordiging als de mainstream-pers weigeren onder ogen te zien is de werkelijkheid, namelijk dat ‘Left and Right lost all meaning a while ago,’ en dat daarmee ‘[t]he difference between Left and Right had become meaningless,’ aldus Atzmon. De democratie is uitgehold. Feit is dat de
Western fantasy of an ever-expanding economy has come to an end. We are becoming poorer by the day, while a few oligarchs triple their wealth monthly. For the first time in U.S. history, children are poorer than their parents. We are shrinking, and, as more and more people are willing to admit, it feels very lonely down here and worse is ahead.
Het opmerkelijke is dat een kwart-eeuw na de val van de Muur, en het zogeheten ‘Einde van de Geschiedenis’ was ingeluid, de
truth of the matter is that liberal democracy was already shattered by the time Fukuyama declared its victory. It had been replaced by a globalized, merciless, hard capitalist system that transformed the ‘Political’ into a careless, apathetic instrument subservient to big money and a few oligarchs.
In die ‘post-politieke’ werkelijkheid is het ‘maatschappelijk gezien ook vrij logisch’ dat ‘mensen die bij PSV in het eerste elftal komen, niet van het hockeyveld [komen] af rennen,’ maar ‘eerst ervaring [hebben] opgedaan in een lager elftal,’ waarmee door de fractievoorzitter in het Nederlandse parlement van de grootste partij bedoeld wordt dat het ‘vrij logisch’ is dat een politicus na eerst als volksvertegenwoordiger ‘in een lager elftal’ zijn sporen te hebben verdiend, vervolgens ’in het eerste elftal’ van de eredivisie van Zorgverzekeraars wordt gevraagd. En wanneer deze VVD'er voor zoveel cynisme wordt beloond met een bulderend gelach van de volksvertegenwoordiging en instemming vanuit de ‘vrije pers,’ onderstreept dit nog eens hoe diep verankerd de ‘post-politiek’ inmiddels is onder parlementsleden en de commerciële massamedia. Hun ‘maatschappelijk’ referentiekader reikt niet verder dan het betaalde voetbal en de corrupte bankwereld, verantwoordelijk voor de kredietcrisis die in 2008 tevens een economische crisis inluidde. Maar zelfs vermeend links liet via Facebook weten 'Ik deel niet snel iets van de VVD, maar humor is altijd leuk: https://www.facebook.com/vvd/videos/1725784517432324.' De razernij en waanzin van Links zowel als Rechts is een teken des tijds. Het zijn ook deze mensen die behoren tot The Precariat. The New Dangerous Class (2011), zoals de Franse hoogleraar Guy Standing in zijn gelijknamige boek laat zien. Hij stelt:
Although some will say they all had separate causes and characteristics, which they did, they're all, partially, the stirrings of the precariat — the phase of primitive rebels, when protests and reactions are by people who know more about what they are against than what they are for. That will change. The first stage of any new social movement is the emergence of a sense of common identity. The energies unleashed in the city squares, streets, internet cafés and other public spaces have generated identity that is becoming a social force… we may surmise that more in the precariat, when they look in a mirror in the morning, do not see a failure or a shirker (klaploper. svh), but someone who shares a common predicament with many others. This is a necessary change from isolation, self-pity or self-loathing to collective strength, knowing that the economic institutions want a large precariat.
Those in it have lives dominated by insecurity, uncertainty, debated humiliation. They are becoming denizens rather than citizens, losing cultural, civil, social, political and economic rights built up over generations. The precariat is also the first class inn history expected to endure labor and work at a lower level than the schooling it typically acquires. In an ever more unequal society, its relative deprivation is severe.
Pain and anomie will grow. There will be more ‘days of rage.’ But it is not enough to be angry. While some are listening to ugly populist, simplistic voices, others are rediscovering their humanity and desire for society. Across the world, there is an energy building around the precariat. It is organizing, and struggling to define a new forward march.
Standing concludeerde in 2014 dat:
It is a class-in-the-making because it is internally divided at present. As a ‘dangerous’ class, it must become a class-for-itself in order to abolish itself. In other words, it must become sufficiently united to have the political strength to pressurize the state into creating the social and economic conditions that would remove its precariousness.
Tegelijkertijd waarschuwt hij:
There is a danger that, unless the precariat is understood, its emergence could lead society towards a politics of inferno. It is a disturbing possibility… We need to wake up to the global precariat urgently. There is a lot of anger out there and a lot of anxiety.
Degene die wel eens de hysterische reacties van vermeend Links als Rechts op Facebook volgt, weet wat professor Standing bedoelt. Volgende keer meer.
