Willem van Genugten en de Mensenrechten 21

Beste Willem van Genugten,

Nogmaals de volgende zin van je: 'Natuurlijk besef ik dat de lijn van minister Verhagen verkeerd uit kan pakken.' Nog daargelaten dat deze bewering niet klopt, is de vraag: waarom zou jij het risico willen lopen dat jouw politieke 'hoop... op drijfzand' blijkt te zijn gebaseerd, terwijl je nu al beschikt over het hele instrumentarium van het internationaal recht dat --als de politieke wil er is-- Israel kan dwingen op te houden met de terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking? Een dreiging met boycot, geinitieeerd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties kan net zo effectief uitwerken als in het geval van Zuid-Afrika. Waarom pleit jij daar niet publiekelijk voor, terwijl je wel propaganda maakt voor een niet bestaande 'lijn van minister Verhagen', die zoals iedere onafhankelijke waarnemer weet al het mogelijke doet om Israel te steunen? Waarom? Leg het ons uit.

Willem, je schrijft dat de 'hoop' die 'wellicht op drijfzand' is gebaseerd, tevens gefundeerd is 'op de opdracht aan alle landen die de zaak nu onder de Mensenrechtenraad hebben willen houden om alle mogelijke druk uit te oefenen op beide partijen om hun onderzoeken serieus te nemen.'

Nu de werkelijkheid buiten de universiteitsmuren, zoals die tegenover mij beschreven werd door Ray Dolphin, afkomstig uit Ierland, functionaris van de UNWRA, de VN-organisatie die de Palestijnse vluchtelingen hulp verleent, auteur van The West Bank Wall, Unmaking Palestine.

Hij wees me op het volgende: ‘Het Internationaal Gerechtshof heeft (in 2004) nog eens benadrukt dat Israël geen onbelangrijk rechtsregeltje overtreedt, maar een fundamenteel recht schendt, een rechtsbeginsel waarop het hele internationale juridische bouwwerk berust, een recht dat net zo essentieel is als bijvoorbeeld het eigendomsrecht. Dat Europa de Israëlische schendingen accepteert, is levensgevaarlijk. Als het recht wegvalt in de internationale betrekkingen krijgt men chaos, en dat zien we daar dan ook. Bovendien ondermijnt Israël daarmee bewust het zogenaamde vredesproces. De meeste deskundigen zijn dan ook pessimistisch over de uitkomst van de “onderhandelingen”, de Israëlische regering doet geen enkele stap in de richting van een levensvatbare Palestijnse staat en dus van een rechtvaardige vrede. Integendeel, ze doen alles eraan om dit onmogelijk te maken... Hoewel de Europese Unie tegen raadpleging van het Internationaal Gerechtshof was, heeft ze naderhand wel degelijk de uitspraak van Hof geaccepteerd en de VN-resolutie gesteund waarin Israël met klem wordt opgeroepen om de uitspraak te respecteren. Israël weigert en desalniettemin blijft de EU het land op elk gebied steunen. Dat is een verwerpelijke politiek, vooral ook omdat het Hof alle staten eraan heeft herinnerd “dat zij de verplichting hebben om de illegale situatie niet te erkennen die voortvloeit uit de constructie van de Muur en om geen hulp of bijstand te verlenen in het handhaven van de situatie die geschapen is door de bouw ervan”. Europa zwijgt en Israël gaat gewoon verder, de zionisten willen meer dan 90 procent van het voormalige Palestina en de Palestijnen zijn momenteel bij de onderhandelingen extra in het nadeel aangezien ze onderling verdeeld zijn, er is sprake van een Palestijnse Autoriteit in Gaza en één in Ramallah. Voor de regering van president Abu Mazen zijn de huidige besprekingen de laatste kans om te laten zien dat het mogelijk is serieus met Israël te onderhandelen over een levensvatbare Palestijnse staat. Mislukt dit dan zullen de militanten het bewijs krijgen dat onderhandelingen niets opleveren, zeker niet als die onder de auspiciën staan van de Verenigde Staten. Ik weet niet waar het Westen nu op wacht. Ik weet wel dat niets in de wereld statisch is, dus ook niet in de Gazastrook en op de West Bank.

Gezien het feit dat de Palestijnen in steeds kleinere enclaves worden gedrukt en ook economisch worden vernietigd, is het wachten op een nieuwe geweldsgolf. En wat er dan gaat gebeuren, weet ik niet. Het opmerkelijke is dat de internationale gemeenschap, inclusief Israël en de Palestijnen, wel verklaart voor een tweestatenoplossing te zijn, maar er geen politieke wil in het Westen bestaat om het te verwezenlijken... De Europese Unie is volledig op de hoogte, maar voelt er niets voor om consequenties hieraan te verbinden. Ondertussen veroordelen de VS en de EU wel de Palestijnen zodra die geweld gebruiken, en terecht, maar ze zorgen er niet voor dat het internationaal recht wordt gehandhaafd. Wanneer de Palestijnen afzien van geweld en de juridische weg volgen en door het Internationaal Gerechtshof in hun gelijk worden gesteld, volgt er een angstwekkende stilte over het illegale Israëlische beleid. Opnieuw worden de slachtoffers genegeerd en dat is een verkeerde signaal. Daarmee worden degenen die voor geweld zijn in het gelijk gesteld, want die zeggen dat het Westen het recht helemaal niet respecteert zodra het politiek niet uitkomt, en dat dus de gewapende strijd het enige alternatief is om iets te bereiken. Het feit dat de internationale gemeenschap het eigen internationaal recht negeert, ondermijnt de mogelijkheid van een vreedzame oplossing. Niets lijkt de bezetting terug te schroeven. Integendeel, het wordt elk jaar erger! Toch hebben alle landen van de Europese Unie een resolutie gesteund van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin de wereldgemeenschap Israël oproept de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof te respecteren. Met andere woorden: Israël moet de Muur onmiddellijk afbreken en de gedupeerden financieel vergoeden en moet bovendien de Joodse nederzettingen ontruimen en zich terugtrekken achter de grenzen van juni 1967. Daar komt nog bij dat landen die een verdrag met de Europese Unie sluiten de mensenrechten dienen te respecteren. Israël schendt de afspraken van de Associatie Akkoord met de EU, maar de aangesloten landen doen niets en schenden zo hun eigen verdragsregels. In feite betekent dit het eind van de overeenkomst, men hoeft niet eens naar de rechter te stappen om het verdrag op te zeggen. Desondanks krijgt Israël een steeds betere status toebedeeld bij de Europese Unie.

Uiteindelijk heeft dit allemaal met Realpolitiek te maken, met machtspolitiek, de stille erkenning dat de macht van het geweld alles bepalend is. Het opmerkelijke is dat intussen de Israëlische overheid wel degelijk vreest dat haar beleid negatieve consequenties kan hebben. Na de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof in 2004 was men bang dat de Europese Unie sancties zou instellen en dat zou natuurlijk buitengewoon ernstig zijn geweest gezien de nauwe economische band tussen de twee. De EU is het belangrijkste exportgebied van Israël. Maar die angst bleek al snel onnodig en Israël staat nu diplomatiek sterker dan voorheen. Een van de argumenten die telkens weer worden aangevoerd om geen boycot in te stellen, is dat het nu niet de tijd daarvoor is omdat we op het punt zouden staan één of andere doorbraak in het zogeheten “vredesproces” te bereiken en dat sancties dan contraproductief zijn. De gedachte is dus dat de twee partijen werkelijk in serieuze onderhandeling zijn. Het probleem is alleen dat de situatie in bezet gebied almaar verslechtert, Israël blijft doorgaan met het bouwen van de illegale Muur, het uitbreiden van de nederzettingen en het stelen van land, terwijl de repressie toeneemt. Met andere woorden, tegen de tijd dat de Israëli’s gedwongen zijn om werkelijk te onderhandelen, zijn de feiten op de grond in hun voordeel veranderd en valt er in feite niets meer te onderhandelen.’

Met andere woorden Willem: de westerse politici houden zich niet eens aan een belangrijke 'advisory opinion' van 's werelds hoogste rechtscollege. De minister die jij adviseert doet alles eraan om de positie van Israel bij de EU en in de VN te verbeteren. Op zijn beurt zwijgt Obama nu over de door hem geeiste en door Israel genegeerde bouwstop in bezet gebied, nadat hij door de joodse lobby was teruggefloten en nadat zijn Chef-Staf van het Witte Huis, Rahm Emanuel, zoon van een joodse terrorist uit Israel, had bepaald wie de president te spreken kreeg en vooral ook wie niet. Die Emanuel is daar niet voor niks als hellehond daar neergezet. Het enige wat Obama zelfstandig kan doen is de financiele steun aan Israel goedkeuren, ieder jaar weer miljarden aan Amerikaans belastinggeld waarmee de illegale Joodse nederzettingen bekostigd worden. Gezien deze feiten: waarom zouden onze 'democratische' regeringen zich wel houden aan 'de opdracht aan alle landen die de zaak nu onder de Mensenrechtenraad hebben willen houden om alle mogelijke druk uit te oefenen op beide partijen om hun onderzoeken serieus te nemen'? Vertel het ons Willem.

Ik vermoed dat jouw probleem is dat je te fatsoenlijk bent. Het ontbreekt je aan verbeeldingskracht, en aan historische kennis waardoor je niet beseft hoe doortrapt realpolitiek van onze machiavellisten zijn.

Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma '60 Minutes.' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.' Met andere woorden: een ongewapend, hulpeloos kind wordt opgeofferd voor een getrainde militair die zich wel kan verdedigen. Burgers worden opgeofferd voor militairen, de omgekeerde wereld, meer dan 1000 jaar nadat in het jaar 975 in het Zuid-Franse Le Pui voor het eerst in de geschiedenis de bescherming van burgers tegen oorlogsgeweld werd vastgelegd. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.' Op hetzelfde had ruim een halve eeuw eerder George Kennan gewezen, toen deze architect van de naoorlogse Amerikaanse buitenlandse politiek, de grondlegger van de containment politiek, in een intern beleidsstuk schreef: 'Wij hebben ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld, maar slechts 6,3 procent van haar bevolking… In deze omstandigheden, zullen we niet in staat zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven… Om dat te doen, zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen opzij moeten zetten; en moet onze aandacht overal geconcentreerd zijn op onze directe nationale doelstellingen… We moeten ophouden te spreken over vage en… imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtsconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is.'

En zo is het maar net, Willem. Je bent gewoon te fatsoenlijk in een onfatsoenlijke wereld. Nog eentje for the road:

Smedley Butler, oud bevelhebber van het Amerikaanse Korps Mariniers, de meest gedecoreerde marinier in de Amerikaanse geschiedenis, die in 1933 na ruim 33 jaar actieve dienst opmerkte: ‘Oorlog is misdaad. Hij wordt gevoerd ten voordele van de zeer weinigen ten koste van de massa. Ik ben heel lang een eersteklas uitsmijter geweest voor het bedrijfsleven. Voor Wall Street en voor de banken. Ik was in feite een misdadiger, een gangster voor het kapitalisme. Ik heb in 1914 Mexico veilig gemaakt voor de Amerikaanse oliebelangen. Ik hielp bij het verkrachten van een half dozijn Midden Amerikaanse republieken voor het profijt van Wall Street. In China heb ik ervoor gezorgd dat Standaard Oil ongestoord zijn weg kon gaan. Al Capone is niet verder gekomen dan drie wijken. Mijn werkterrein omvatte drie continenten.’

Smedley Butler on Interventionism

-- Excerpt from a speech delivered in 1933, by Major General Smedley Butler, USMC.

War is just a racket. A racket is best described, I believe, as something that is not what it seems to the majority of people. Only a small inside group knows what it is about. It is conducted for the benefit of the very few at the expense of the masses.
I believe in adequate defense at the coastline and nothing else. If a nation comes over here to fight, then we'll fight. The trouble with America is that when the dollar only earns 6 percent over here, then it gets restless and goes overseas to get 100 percent. Then the flag follows the dollar and the soldiers follow the flag.
I wouldn't go to war again as I have done to protect some lousy investment of the bankers. There are only two things we should fight for. One is the defense of our homes and the other is the Bill of Rights. War for any other reason is simply a racket.
There isn't a trick in the racketeering bag that the military gang is blind to. It has its "finger men" to point out enemies, its "muscle men" to destroy enemies, its "brain men" to plan war preparations, and a "Big Boss" Super-Nationalistic-Capitalism.
It may seem odd for me, a military man to adopt such a comparison. Truthfulness compels me to. I spent thirty- three years and four months in active military service as a member of this country's most agile military force, the Marine Corps. I served in all commissioned ranks from Second Lieutenant to Major-General. And during that period, I spent most of my time being a high class muscle- man for Big Business, for Wall Street and for the Bankers. In short, I was a racketeer, a gangster for capitalism.
I suspected I was just part of a racket at the time. Now I am sure of it. Like all the members of the military profession, I never had a thought of my own until I left the service. My mental faculties remained in suspended animation while I obeyed the orders of higher-ups. This is typical with everyone in the military service.
I helped make Mexico, especially Tampico, safe for American oil interests in 1914. I helped make Haiti and Cuba a decent place for the National City Bank boys to collect revenues in. I helped in the raping of half a dozen Central American republics for the benefits of Wall Street. The record of racketeering is long. I helped purify Nicaragua for the international banking house of Brown Brothers in 1909-1912 (where have I heard that name before?). I brought light to the Dominican Republic for American sugar interests in 1916. In China I helped to see to it that Standard Oil went its way unmolested.
During those years, I had, as the boys in the back room would say, a swell racket. Looking back on it, I feel that I could have given Al Capone a few hints. The best he could do was to operate his racket in three districts. I operated on three continents.
Lees verder: http://www.lexrex.com/enlightened/articles/warisaracket.htm
Zie ook: http://en.wikipedia.org/wiki/Smedley_Butler

In deze wereld moeten we er alles aan doen om het internationaal recht en dus de taal zuiver te houden. De enige 'lijn' die minister Verhagen volgt is de 'lijn' die elke politicus volgt als hij niet serieus gecontroleerd wordt en dat is de 'lijn' waarbij allereerst de eigen belangen zeker worden gesteld. In dit geval: OLIE. Vijf eeuwen kolonialisme hebben ons toch duidelijk gemaakt dat het allemaal om grondstoffen gaat. Om dat te beseffen hoeven we geen marxist te zijn. We moeten alleen onze ideologische bril afzetten. Maak van het internationaal recht geen politiek wapen. Pas het internationaal recht gewoon toe. Dat is de enige verplichting die we hebben, tegenover de zwakkeren en ook tegenover onszelf.