Now, to balance the scale, I'd like to talk about some things that bring us together, things that point out our similarities instead of our differences. 'Cause that's all you ever hear about in this country. It's our differences. That's all the media and the politicians are ever talking about — the things that separate us, things that make us different from one another. That's the way the ruling class operates in any society. They try to divide the rest of the people. They keep the lower and the middle classes fighting with each other so that they, the rich, can run off with all the fucking money! Fairly simple thing. Happens to work. You know? Anything different — that's what they're gonna talk about — race, religion, ethnic and national background, jobs, income, education, social status, sexuality, anything they can do to keep us fighting with each other, so that they can keep going to the bank! You know how I define the economic and social classes in this country? The upper class keeps all of the money, pays none of the taxes. The middle class pays all of the taxes, does all of the work. The poor are there just to scare the shit out of the middle class. Keep 'em showing up at those jobs.
George Carlin. Jammin in New York. 1992
A lot of these cultural crimes I've been complaining about can be blamed on the Baby Boomers, something else I'm getting tired of hearing about… whiny, narcissistic, self-indulgent people with a simple philosophy: ‘GIMME IT, IT'S MINE!’ ‘GIMME THAT, IT'S MINE!’ These people were given everything. Everything was handed to them. And they took it all: sex, drugs, and rock and roll, and they stayed loaded for 20 years and had a free ride. But now they're staring down the barrel of middle-age burnout, and they don't like it. So they've turned self-righteous… They’re cold, bloodless people… They went from 'love is all you need' to 'whoever winds up with the most toys wins.’ And they went from cocaine to Rogaine (haargroei-middel. svh). And you know something, they're still counting grams, only now it's fat grams. And the worst of it is, the rest of us have to watch these commercials on TV for Levi's loose-fitting jeans and fat-ass Docker pants, because these degenerate Boomer cocksuckers couldn't keep their hands off the croissants and the Haagen-Dazs, and their big fat asses have spread all over and they have to wear fat-ass Docker pants. Fuck these Boomers...
George Carlin. Back in Town. 1996
Noam Chomsky: The Electoral College was originally supposed to be a deliberative body drawn from educated and privileged elites. It would not necessarily respond to public opinion, which was not highly regarded by the founders, to put it mildly. ‘The mass of people ... seldom judge or determine right,’ as Alexander Hamilton put it during the framing of the Constitution, expressing a common elite view. Furthermore, the infamous 3/5th clause ensured the slave states an extra boost, a very significant issue considering their prominent role in the political and economic institutions. As the party system took shape in the 19th century, the Electoral College became a mirror of the state votes, which can give a result quite different from the popular vote because of the first-past-the-post rule -- as it did once again in this election. Eliminating the Electoral College would be a good idea, but it's virtually impossible as the political system is now constituted. It is only one of many factors that contribute to the regressive character of the [US] political system, which, as Seth Ackerman observes in an interesting article in Jacobin magazine, would not pass muster by European standards.
Ackerman focuses on one severe flaw in the US system: the dominance of organizations that are not genuine political parties with public participation but rather elite-run candidate-selection institutions often described, not unrealistically, as the two factions of the single business party that dominates the political system. They have protected themselves from competition by many devices that bar genuine political parties that grow out of free association of participants, as would be the case in a properly functioning democracy. Beyond that there is the overwhelming role of concentrated private and corporate wealth, not just in the presidential campaigns, as has been well documented, particularly by Thomas Ferguson, but also in Congress.
A recent study by Ferguson, Paul Jorgensen and Jie Chen on ‘How Money Drives US Congressional Elections,’ reveals a remarkably close correlation between campaign expenditures and electoral outcomes in Congress over decades. And extensive work in academic political science -- particularly by Martin Gilens, Benjamin Page and Larry Bartlett -- reveals that most of the population is effectively unrepresented, in that their attitudes and opinions have little or no effect on decisions of the people they vote for, which are pretty much determined by the very top of the income-wealth scale. In the light of such factors as these, the defects of the Electoral College, while real, are of lesser significance…
Now the Republican Party faces the task of formulating policies other than ‘No.’ It must find a way to craft policies that will somehow pacify or marginalize the popular base while serving the real constituency of the establishment. It is from this sector that Trump is picking his close associates and cabinet members: not exactly coal miners, iron and steel workers, small business owners, or representatives of the concerns and demands of much of his voting base.
Democrats have to face the fact that for 40 years they have pretty much abandoned whatever commitment they had to working people. It's quite shocking that Democrats have drifted so far from their modern New Deal origins that some workers are now voting for their class enemy, not for the party of FDR. A return to some form of social democracy should not be impossible, as indicated by the remarkable success of the Sanders campaign, which departed radically from the norm of elections effectively bought by wealth and corporate power. It is important to bear in mind that his ‘political revolution,’ while quite appropriate for the times, would not have much surprised Dwight Eisenhower, another indication of the shift to the right during the neoliberal years.
If the Democratic Party is going to be a constructive force, it will have to develop and commit itself credibly to programs that address the valid concerns of the kind of people who voted for Obama, attracted by his message of ‘hope and change,’ and when disillusioned by the disappearance of hope and the lack of change switched to the con man who declared that he will bring back what they have lost. It will be necessary to face honestly the malaise of much of the country, including people like those in the Louisiana Bayou whom Arlie Hochschild studied with such sensitivity and insight, and surely including the former working class constituency of the Democrats. The malaise is revealed in many ways, not least by the astonishing fact that mortality has increased in the country, something unknown in modern industrial democracies apart from catastrophic events. That's particularly true among middle-aged whites, mainly traceable to what are sometimes called ‘diseases of despair’ (opioids, alcohol, suicide, etc.). A statistical analysis reported by the Economist found that these health metrics correlate with a remarkable 43 percent of the Republican Party's gains over the Democrats in the 2016 election, and remain significant and predictive even when controlling for race, education, age, gender, income, marital status, immigration and employment. These are all signs of severe collapse of much of the society, particularly in rural and working class areas. Furthermore, such initiatives have to be undertaken alongside of firm dedication to the rights and needs of those sectors of the population that have historically been denied rights and repressed, often in harsh and brutal ways.
Bas Heijne: Mij wordt vaak gevraagd: houd je rekening met je publiek als je schrijft? Als je zo'n column hebt, kun je moeilijk nee zeggen, want het genre is wat ik noem ‘stand-up.'
Beste Bas Heijne,
Ik richt me nu rechtstreeks tot je om je te steunen in jouw verlangen een werkelijk ‘publiek debat’ te beginnen over het onderwerp: ‘de elite’ versus ‘het populisme.’ Allereerst enkele vragen:
1. Waarom is het voor de ‘politiek-literaire elite’ alhier zo buitengewoon moeilijk te begrijpen dat wanneer een aanzienlijke groep uit een samenleving wordt gestoten of dreigt te worden, dan wel het sterke gevoel heeft dat zij geen enkele greep meer heeft op het eigen leven, dat die mensen dan het vertrouwen verliezen in de ‘elite,’ die verantwoordelijk is voor deze situatie?
2. Waarom is het voor de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ in Nederland zo ontzettend moeilijk te begrijpen dat -- zoals John Berger schreef -- ‘als gevolg van de grootscheepse culturele deprivatie’ overal in het Westen een aanzienlijk aantal mensen uit de ‘working and middle class’ in de praktijk ‘niet in staat is duidelijk te spreken of om zichzelf helder uit te drukken’? De ‘cultureel gedepriveerden,’ oftewel de mensen die jij ‘het volk’ betitelt, bezitten ‘veel minder manieren om zichzelf te herkennen.’ Berger wijst erop dat het hen ontbreekt aan ‘vooral emotionele en introspectieve ervaringen.’ Dit is niet natuurlijk vreemd, aangezien bijvoorbeeld de vuilnisman niet geacht wordt in staat te zijn zijn woede in beschaafde zinnen te verwoorden, maar dat van hem wordt verwacht zonder commentaar het vuile en zware werk te doen dat intellectuelen niet willen doen, en wel omdat voor hen een vuilnisman eenvoudigweg niet meetelt.
3. Waarom is het zo moeilijk voor de polder-intelligentsia om te beseffen dat wat zich nu voltrekt, al vele malen eerder is gebeurd? Altijd is er een ‘koning,’ omringd door een hofhouding die hem naar de mond praat. ‘Het volk’ accepteert dit zolang de ‘koning’ zorgt dat zijn onderdanen tevreden blijven. Het probleem ontstaat pas wanneer de hofhouding de ‘koning’ niet vertelt dat ‘het volk’ is gaan morren, dat het de belastingen niet meer kan opbrengen, of dat de broodprijs onbetaalbaar hoog is. Blijven de pluimstrijkers rond de macht evenwel zwijgen over de werkelijkheid dan ontstaat er een revolutionaire situatie, ‘het volk’ eist tenslotte een nieuwe ‘koning,’ die hen geeft wat de elite had beloofd. Kortom de oude ‘koning’ had een chaos veroorzaakt, terwijl de hofhouding haar corruptie niet meer kon verhullen. Waar het vandaag de dag om draait is dat de economische- en politieke elite, bijgestaan door de commerciële massamedia, hun macht over de bevolking niet langer meer kan rechtvaardigen om voor de hand liggende redenen. Zo simpel is het in feite. Voor de ‘elite’ is alleen de moeilijkheid dat zij geen nieuw volk kan eisen en alleen met massaal geweld en totalitaire controle de macht in handen kan houden. Maar hoe erg de massamedia ook zullen collaboreren met de macht, uiteindelijk zal de ‘elite’ verliezen, zo bewijst de geschiedenis. Kortom, Bas, het probleem is ook voor jou als opiniemaker van de elite niet allereerst ‘het populisme,’ maar de corruptie van de ‘elite,’ die jij al vele jaren zo braaf dient. Het is waar, je kunt nog enige tijd doorgaan met het behagen van jouw publiek, maar er zal onvermijdelijk een moment aanbreken dat zelfs jij een keuze zal moeten maken. Je kunt niet consequentieloos voortdurend de wet van oorzaak en gevolg negeren. De vraag is daarom: wat zal jouw keuze zijn?
Opvallend in Nederland is hoe de mainstream-opiniemakers telkens opnieuw het politieke proberen te depolitiseren door niet op de oorzaken in te gaan, maar door zich uiterst gemakzuchtig te beroepen op ‘verlichtingsidealen,’ (waaraan overigens ook de ‘politiek-literaire elite’ zich niet houdt). Maandag 2 januari 2017, gaf de stukjesschrijver van de Volkskrant, Arnon Grunberg, een kenmerkend voorbeeld daarvan door met een populistisch simplisme te beweren dat de ‘revolutionairen van nu contrarevolutionairen [zijn]. Zij keren zich tegen de verlichtingsidealen of interpreteren die op een cynische wijze.’ Een complex sociaal- en cultureel fenomeen wordt in een handomdraai door Grunberg versimpeld tot een manicheïsche bewering over ‘contrarevolutionairen’ die ‘[h]un weerzin tegen moderniteit en globalisering’ zouden koesteren. In die opvatting is de afkeer slechts ‘een flauwe echo van nationalistische en xenofobe bewegingen uit voorgaande eeuwen.’ En zo verdwijnen de oorzaken van het verzet achter een elite-masker van minachting en zelfs haat. De lachwekkende eenvoud van Grunberg is precies 160 woorden lang op de voorpagina van een ‘kwaliteitskrant,’ die de volgende dag in de vuilnisbak verdwijnt, terwijl de modale lezer alweer vergeten is wat de kennelijk 'revolutionaire' columnist Arnon allemaal te beweren had. Het enige dat overblijft is een diffuus gevoel, een infectueus ressentiment, en aldus verspreidt het vergif zich. Niemand minder dan Gustave Flaubert schreef ruim 150 jaar geleden in een brief aan een bevriende dame:
U heeft het over de verdorvenheid van de pers; die maakt mij zo doodziek dat kranten me een regelrechte lichamelijke walging bezorgen. Ik lees liever helemaal niets dan die verfoeilijke lappen papier. Maar men doet al het mogelijke om er iets belangrijks van te maken. Men gelooft erin en men is er bang voor. Dat is de wortel van het kwaad. Zolang de eerbied voor het gedrukte woord niet uit de wereld is geholpen, komen wij geen stap verder. Breng het publiek de liefde voor het grote bij en het zal de kleine dingen in de steek laten, of liever gezegd het zal de kleine dingen zichzelf laten uitschakelen. Ik beschouw het als een van de gelukkigste omstandigheden van mijn leven dat ik niet in kranten schrijf. Het doet mijn beurs geen goed, maar mijn geweten vaart er wel bij en dat is het voornaamste.
Flaubert’s afkeer van de pretenties van de media is inmiddels algemeen geworden. De geloofwaardigheid van mijn mainstream-collega’s zakt naar het nulpunt, en zij weten het; ze proberen vergeefs dit proces te keren. Maar de woordvoerders van de elite hebben te lang gelogen, zijn te langdurig blind geweest voor de werkelijkheid, zo blind dat ze zelfs het succes van Donald Trump niet voorzagen en zich nu met de handen in het haar publiekelijk afvragen hoe hun eigen onwetendheid toch te verklaren is. De omgekeerde wereld. De journalistiek die de werkelijkheid had moeten tonen, is door de werkelijkheid ingehaald, en vraagt het publiek nu om hulp. De hoerigheid van de ‘vrije pers’ is voor een ontwikkeld mens een weerzinwekkend verschijnsel. Maar omdat het cynisme dermate groot is, kunnen de bedriegers doorgaan, net zolang tot niets meer een waarde bezit, alleen nog maar een prijs. Tegen deze achtergrond werken de pretenties van de ‘vrije pers’ alleen nog op de lachspieren. De bekende Amerikaanse tekenaar van politieke spotprenten, Ted Rall, laat in enkele cartoons in zijn ‘A Graphic Biography’ van ‘Trump’ zien wat de mainstream-opiniemakers verzwijgen, wanneer hij een verarmde Amerikaan laat zeggen:
Op de bladzijde ernaast zegt een vrouw met in haar hand een ontruimingsbevel. Zij zegt:
The erosion of the middle class is a story most Americans struggle with every day. But it rarely appears one tv. And It’s almost never a political issue.
In een cartoon daaronder:
If a problem isn’t acknowledged, there’s no chance the political classes will try to fix it. The middle-classes squeeze hits minorities hardest, of course. But for whites, downward mobility is NEW.
Een man zegt tegen zijn dochter: We can’t pay for your college and your mom’s operation.
Naast haar staat de televisie waarop een live-verslag wordt uitgezonden over de ‘LGBT “Bathroom” Law,’ een non-issue van de ‘whole liberal media-political-academic-entertainment complex’ om de aandacht af te leiden van de wezenlijke vraagstukken, die honderden miljoenen Amerikanen bezig houden. ‘Who cares where a transgender urinates, when the real problems, the growing number of poor, the climate change, and our costly eternal wars, are the main problem?’ zei desgevraagd een linkse, New Yorkse vriendin van mij. Maar omdat de mainstream-pers in haar eigen propaganda is gaan geloven, wordt de werkelijkheid zoveel mogelijk verzwegen. Zelfs nog nadat in 2008 de kredietcrisis in volle hevigheid de mythe van het neoliberalisme deed ontploffen, bleven mijn collega’s, die niets voorzien hadden, propageren dat voor het huidige systeem geen alternatief bestond. En dat terwijl de gecorrumpeerde ‘vrije pers’ kon weten dat de neoliberale elite, sinds het einde van het Keynesianisme midden jaren zeventig, met niet bestaand geld had gespeculeerd, en dat de Amerikaans bevolking sinds eind jaren zeventig, toen haar reëele inkomen stagneerde, op de pof had geleefd. Blind voor de werkelijkheid rondom hen, bleven Nederlandse opiniemakers als Mak en Heijne in de Vooruitgangsideologie geloven. Zo wist mijn oude vriend Geert te melden dat de VS ‘ons’ grote voorbeeld bleef, want 'Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren,’ terwijl Bas meende dat het werkelijk grote kwaad nog steeds Rusland was. Intussen verslechterde de realiteit voor degenen die geacht werden de gemeenplaatsen van de journalistiek gedachteloos te slikken. En dus beseften deze mensen na 2008 beter dan de ‘politiek-literaire elite,’ dat bankiers in samenwerking met politici de gemeenschap voor biljoenen hadden getild. In elk geval was hun belastinggeld helemaal niet 'verdampt,' Dat werd nu inmiddels gebruikt om nog hogere bonussen uit te keren aan corrupte bankiers. Terwijl mijn collega’s het aantreden van president Obama als een revolutionaire omwenteling presenteerden, deed 'de eerste zwarte president' wat alle witte presidenten voor hem ook hadden gedaan, namelijk het beschermen van de financiële belangen van de elite. In slechts zeven cartoons weet Ted Rall datgene uit te leggen wat de mainstream-pers in vele honderdduizenden woorden probeerde te verhullen. Zo zet Rall uiteen dat Obama destijds twee opties had.
Cartoon 1:
Option I was a ‘retail’ approach: the federal government could bail out the millions of homeowners facing eviction due to plunging property values or job loss. This would keep these people in their homes, which could shore up the mortgages underlying the troubled securities, which would in turn save the banks. This approach would prevent further property devaluation caused by the blight (schadelijke invloed. svh) that follows evictions.
Cartoon 2:
But option I was politically fraught. Officials and the media worried about ‘moral hazard’ — encouraging bad behavior by failing to punish it.
Op deze cartoon is een neoliberale opiniemaker van het Democratisch gezinde National Public Radio te zien, die op de radio verklaart:
What about homeowners who signed on to loans they couldn’t afford in the first place? Should they be bailed out? The answer, some say, is an empathic NO.
Cartoon 3:
Bailing out Mainstream would be complicated. New bureaucratic infrastructure would be required.
Cartoon 4:
So Bush and Obama’s economic teams chose option 2: the ‘wholesale,’ direct bailout of the investment banks, no strings attached. Bailing out Wall Street was straightforward and quick.
Since Wall Street was connected too both White Houses (Bush. Obama. svh), everyone involved already knew one another. Handshake deals with a few dozen bankers and the deal was done. By march 2009, the Fed had made a whopping $7.77 trillion available to the banks under the Troubled Asset Relief Program (TARP).
Cartoon 5:
For the banks, the TARP bailout worked splendidly. In no time profits were soaring. CEO salaries hit new record.
The recovery was underway, economists declared.
Everyone was happy.
Well, not everyone.
Cartoon 6:
Citizens harmed by the housing crash received little to no help. The banks had promised to loosen credit, but with no legal requirement for them to do so, they sat tight. So business couldn’t expand, jobs remained scarce. Foreclosures (executie van hypotheken. svh) and evictions continued. Speculators, richter than ever, snatched up foreclosed homes at bargain prices.
De cartoon laat een vrouw zien die belt naar haar bank. Zij zegt: I applied for a refi (nieuwe financieringsvoorwaarden, omdat zij haar schuld niet kan afbetalen. svh) 2 months ago but never heard back from you. De bankmedewerkers antwoordt: Now we’re missing your last 2 months of bank statements. Met andere woorden: de client wordt gedwongen onmiddellijk te betalen. De tekst eronder zet uiteen:
Americans seethed (waren ziedend. svh) It was so unfair. Some vented their outrage via straat politics. On the left, angry people joined the occupy Wall Street movement. On the right, economic populism found its home in the TEA Party.
Cartoon 7:
Illegal immigrants from Mexico, TEA Partiers believed were stealing their jobs and driving down wages. It was time to put Americans first. TEA Partiers wanted law-breasting foreigners kicked out and the borders guarded so law0abiding Americans could find work again: Sanaor Ted Cruz speaking at a TEA Party rally during 2015 government shutdown.
Within a few years, however, the grassroots populism of the TEA party had been defanged (onschadelijk gemaakt. svh), co-opted by big donors like Dick Armey (voormalig leider van de Republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden. svh) and the Koch Brothers ‘Amerikaanse miljardairs-familie. svh), and brought into the Republican Party fold (schoot. svh).
Dit is in feite het hele verhaal. Zowel de Republikeinse als de Democratische Partij dienen de belangen van de financiële en economische elite. Er is geen sprake van een ware democratie. Terwijl Obama’s posters met zijn verkiezingsleuzen ‘Change We Can Believe In,’ en ‘Hope’ nog overal in de VS hingen, had hij zijn aanhangers al verraden door hun belangen uit te verkopen aan de bankiers. Aldus moest het vertrouwen worden hersteld in de neoliberale 'banksters' en hun even corrupte politici, die de zwendel door deregulering en privatisering mogelijk hadden gemaakt. De mainstream-media proberen nu te verzwijgen dat Donald Trump de erfenis is van acht jaar Barack Obama en zijn witte voorgangers die ervoor zorgden dat vandaag de dag de VS een — in de woorden van oud-president Carter —‘oligarchy with unlimited political bribery’ is. Opnieuw werd onder Obama de massa ogenblikkelijk duidelijk gemaakt hoe de kaarten in de VS geschud zijn, en dat de burger/consument geen rol van betekenis speelt, dat belastingbetalers slechts toeschouwers zijn van een gangsterfilm. Of zoals de befaamde Amerikaanse stand-up comedian George Carlin zijn publiek vertelde:
Forget the politicians, they are irrelevant. The politicians are put there to give you the idea you have freedom of choice — you don't. You have no choice. You have owners. They own you. They own everything. They own all the important land. They own and control the corporations. They've long since bought, and payed for the senate, the congress, the state houses, the city halls, they got the judges in their back pockets, and they own all the big media, so they control just about all the information you get. They got you by the balls. They spend billions of dollars every year lobbying — lobbying, to get what they want.
Well we know what they want. They want more for themselves, and less for everybody else, but I'll tell you what they don't want — they don't want a population of citizens capable of critical thinking. They don't want well informed, well educated people capable of critical thinking. They're not interested in that — that doesn't help them. That's against their interests. That's right! They don't want people that are smart enough to sit around a kitchen table, and think about how badly they're getting fucked by a system that threw them overboard 30 fucking years ago. They don't want that. You know what they want? They want obedient workers — obedient workers, people who are just smart enough to run the machines, and do paper work. And just dumb enough to passively accept all these increasingly shittier jobs with the lower pay, the longer hours, the reduced benefits, the end of overtime, and the vanishing pension that disappears the minute you go to collect it, and now they're coming for your social security money. They want your fucking retirement money. They want it back so they can give it to their criminal friends on Wall Street, and you know something? They'll get it — they'll get it all from you sooner or later, because they own this fucking place. It's a big club, and you are not in it. You, and I are not in The Big Club.
By the way, it's the same big club they use to beat you over the head with all day long when they tell you what to believe. All day long beating you over the head with their media telling you what to believe, what to think, and what to buy.
Hoewel de meeste mensen dit weten, bijven de westerse commerciële media de aloude mythe verspreiden. Zo verklaarde NRC-opiniemaker Bas Heijne in een Volkskrant-interview, gepubliceerd op 17 december 2016, met grote stelligheid ondermeer het volgende:
We leven nog steeds met dat naoorlogse humanistische idee van: uiteindelijk zijn we één; de empathie overwint; we maken ons zorgen over een jongen van 12 die aan de andere kant van de wereld onze schoenen maakt. Zo ben ook ik opgevoed: racisme moet de wereld uit, vrouwen moeten gelijk zijn aan mannen. Degenen die nu lopen te schelden hebben daarin ook geloofd, maar die zijn hun geloof kwijt. Acht jaar geleden leek Obama ons een baken voor de toekomst. Als hij nu naast Merkel staat, zie je een relikwie uit het verleden. Met Trump dringt het besef door — en ik schrijf daar al tien jaar over, vanaf mijn boek Onredelijkheid — dit is een beweging die niet meer verdwijnt.
De vertekening van de werkelijkheid, zoals die door de meerderheid van de bevolking wordt ervaren, begint al met de bewering dat ‘we,’ — dus wij westerlingen, geen van ons uitgezonderd — ‘nog steeds met dat naoorlogse humanistische idee [leven],’ namelijk dat ‘we,’ allen, ‘uiteindelijk één [zijn].’ Het bewijs is, volgens Bas, dat ‘we ons zorgen [maken] over een jongen van 12 die aan de andere kant van de wereld onze schoenen maakt.’ Hier manifesteert zich het bekende gefragmenteerde wereldbeeld van iemand die vanuit een ideologische kijk op de werkelijkheid zich vastklampt aan een fictie, de mythe van een ‘naoorlogs humanistisch idee,’ want in werkelijkheid steunen Heijne’s ‘we’ het kapitalisme dat niet alleen ruim 900 miljoen mensen op aarde elke dag honger laat lijden, maar dat tevens 64 individuen zo rijk heeft gemaakt dat zij nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. Een ander voorbeeld van zijn vertekening is dat aangezien ‘racisme de wereld uit[moet]’ en dat ‘vrouwen gelijk [moeten] zijn aan mannen,’ dit in Nederland tot een fundamentele verandering heeft geleid. Zo was hij immers 'opgevoed.' Men hoeft alleen maar te kijken naar de redacties van de Nederlandse kranten en de Hilversumse programmamakers en men ziet in één oogopslag dat de ‘allochtoon,’ zoals die zo fijntjes wordt gekwalificeerd, nog steeds niet het witte bolwerk van de ‘politiek-literaire elite' heeft weten binnen te dringen. En als het aan dit nepotistische clubje ligt, zal dit ook niet snel veranderen.
Kenmerkend is dat Heijne’s NRC-redactie in ‘onze’ multiculturele samenleving uit witte mensen bestaat, althans volgens de laatste gepubliceerde NRC-colofon. Dat is het gevolg van de bewuste en politiek van ons kent ons. Hoeveel het er nu in 2017 zijn is onbekend, aangezien ‘een colofon tegenwoordig per definitie maar een deel van de werkelijkheid [is],’ aldus de adjunct-hoofdredacteur die over het personeel gaat. Of neem het bolwerk van de ‘progressieve intelligentsia’ in de polder en men ontdekt dat slecht 2 van de 29 redactionele medewerkers gekleurd zijn, terwijl toch '[z]o'n 21,4 procent van de Nederlandse bevolking allochtoon’ is. Wanneer De Groene een afspiegeling zou zijn van de Nederlandse werkelijkheid dan zouden er bijna drie keer zoveel ‘allochtonen’ moeten werken. Hetzelfde geldt voor het feit dat er geen dissidenten bij de Nederlandse commerciële media werken, en zo bewaakt het witte bolwerk de witte consensus. Bas Heijne mag dan wel claimen ervan doordrongen te zijn dat ‘racisme de wereld uit[moet],’ maar dit blijft vrijblijvend gepreek vanuit een wit bolwerk. Ik zou willen zeggen: ‘Bas, doe er iets aan, deel je column met een gekleurde, dissidente collega van ons beiden.’ Dan hoef je je niet langer meer af te vragen: ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig?’ Bovendien zei jij tegen de Volkskrant: 'Afstand is goed om jezelf opnieuw uit te vinden. Hier (in Parijs. svh) kijk ik anders tegen Nederland aan. Zo'n Zwarte Pietendebat komt wat gedempter binnen.’ Die afstand is, zoals jouw vriend Frans Kellendonk ooit eens zei, noodzakelijk om de realiteit te kunnen zien. En daar slaag je nog steeds niet in, zeker niet wanneer jij beweert: ‘Wij conditioneren onze verlangens, anders zou 'Grab them by the pussy' de norm zijn. Dit noemen we beschaving.’ Hou op namens allen te spreken. ‘Wij,’ namens wie jij claimt te spreken, bestaan domweg niet. In elke geval niet als één stem. Wat je wel kunt stellen, is dat ’wij,’ in Nederland, tot nu toe in de luwte van de geschiedenis hebben geleefd, in vrede en welvaart. ‘Wij,’ zijn de geprivilegieerden, behorend tot een absolute witte minderheid die al eeuwenlang parasiteert op de grondstoffen en arbeid van de meerderheid van de wereldbevolking. ‘Wij conditioneren onze verlangens’ geenszins. Integendeel, ‘wij’ en onze geconditioneerde reflexen zijn onverzadigbaar gemaakt. ‘Wij’ zijn een bodemloze put, 'wij' en 'onze' consumptiecultuur zijn een cul-de-sac. De door ons met geweld afgedwongen globalisering van de zogeheten vrijhandel heeft elke andere cultuur vernietigt. ‘Onze’ mateloosheid, Bas, is in tegenstelling tot wat jij beweert juist gebaseerd op de ‘norm’ van 'Grab them by the pussy’ en ‘They got you by the balls.’ En dit ‘noemen we beschaving.’ Hou op Heijne, met jezelf en je publiek te bedriegen. Nadat de laatste restjes van het Verlichtingsgeloof die ‘je met de paplepel ingegoten hebt gekregen’ in 2015 in jou ‘stierf’ — zoals je zelf nadrukkelijk stelt in het pamflet Onbehagen (2016) dat een ‘nieuw licht’ moet werpen ‘op de beschaafde mens’ — kun je niet doorgaan met het schenden van jouw eigen intellectuele integriteit. Het enige dat ‘[w]ij’ (als ‘beschaving’) werkelijk ‘conditioneren’ is ‘ons’ egoïsme, de begeerte om nog meer materieel bezit te verwerven. ‘Wij’ menen, net als onopgevoede kinderen, overal recht op te hebben, ten koste van anderen. ‘Wij! Wij! Wij!’
Bas Heijne, jij beweert dat 'Acht jaar geleden Obama ons een baken [leek] voor de toekomst. Als hij nu naast Merkel staat, zie je een relikwie uit het verleden.' Spreek voor jezelf Bas. Terwijl jij je vastklampte aan een propaganda-gimmick schreef ik als onafhankelijke journalist het volgende op donderdag 30 oktober 2008 op deze weblog:
Bas Heijne, jij beweert dat 'Acht jaar geleden Obama ons een baken [leek] voor de toekomst. Als hij nu naast Merkel staat, zie je een relikwie uit het verleden.' Spreek voor jezelf Bas. Terwijl jij je vastklampte aan een propaganda-gimmick schreef ik als onafhankelijke journalist het volgende op donderdag 30 oktober 2008 op deze weblog:
Obama is een hype, een bijzonder knappe hype. Hij verkoopt geen boodschap, maar een beeld. Niemand weet precies wat zijn programma is, wat hij politiek gaat doen, maar velen denken toch dat zodra deze man aan de macht is alles beter zal gaan, dat hij de hoop op een goede toekomst is. Obama is op een geweldig slimme manier aan de man gebracht. Hij heeft ook de financiële macht aan zijn kant, hij beschikt over twee keer zoveel geld om reclame voor zichzelf te maken als McCain. Het feit dat iemand als Obama door de werkelijke macht naar voren werd geschoven, is tekenend voor de ernst van de crisis waarin het kapitalistische systeem verkeert.
En net nadat hij tot president gekozen was schreef ik op zaterdag 8 november 2008 het volgende:
Vanochtend sprak ik op een zonnig terras in het centrum van Amsterdam een aantal oude vrienden van me, die laaiend enthousiast de verkiezing van Obama als president van de VS bespraken. Na een tijdje te hebben geluisterd merkte ik op dat ik veel sceptischer was over Obama en zei dat de toekomstige president, in strijd met het internationaal recht, voor de Israelische bezetting van Oost-Jeruzalem was en dat hij een pro-Israel lobbyist tot op 1 na machtigste man in het Witte Huis had benoemd. Een man, wiens vader een oud terrorist was die desgevraagd verklaard had:
'Obviously, he (zijn zoon svh) will influence the President to be pro-Israel,' said the elder Emanuel, who immigrated to the U.S. from Israel in the 1950s. 'Why shouldn't he do it? What is he, an Arab? He's not going to clean the floor of the White House.'
Hoe de activiteiten de volgens Haaretz de joods-Israelische Rahm Emanuel in de praktijk zullen uitwerken weet niemand, maar het belooft weinig goeds dat na acht jaar Bush een pro-Israel lobbyist via de achterdeur het Witte Huis binnen wordt gesluisd.
Het was alsof ik een bom had gegooid in het gezelschap oude vrienden, allen blanke, goed opgeleide Nederlanders, die ieder voor zich een interessante positie in de Nederlandse hiërarchie hebben bekleed of nog steeds bekleden. 'Ja, maar Stan gelooft niet in de Vooruitgang,' was de mening van één van hen. Over de Vooruitgang had ik niet gesproken, maar deze reactie was ook een absurde poging mijn feiten te weerleggen. Vervolgens werden mij allerlei opinies in de mond gelegd, die ik niet en nooit eerder had verkondigd. Ik was enigszins verbaasd over de geweldig felheid waarmee mijn oude vrienden het beeld van Obama verdedigden. Ik zeg beeld, omdat we nog steeds niet precies weten wat Obama's politieke inzichten zijn, en welke politiek hij zal weten te verwezenlijken.
'Dat er wel degelijk sprake is van Vooruitgang blijkt uit mijn achtergrond,' zei een vriend van me, 'mijn vader was een landarbeider in Friesland en ik heb kunnen studeren.'
Ik kon hem niet aan zijn verstand brengen dat zijn vooruitgang natuurlijk een feit was, maar dat daarmee niets over de wereld werd gezegd, waar tenminste 900 miljoen mensen elke dag weer honger lijden, en dat men het een niet kan loskoppelen van het ander. De Vooruitgang van mijn vriend, wordt mogelijk gemaakt door het arme deel van de wereld, waar wij onze grondstoffen van betrekken tegen grotendeels door ons bepaalde prijzen, en waar bijvoorbeeld vrouwen in Indonesië voor één dollar per dag in sweatshops, zijn kleren en onze schoenen maken. Maar deze feiten waren voor hem nonsens. Die onderstrepen volgens hem geenszins dat er ook een andere, zwarte kant aan deVooruitgang zit. En toch heeft deze oude vriend van me kunnen studeren. Het gaat ook niet zozeer om kennis, maar om inzicht, om datgene wat men met die kennis doet, om het vermogen die kennis vruchtbaar te maken. Veel mensen lukt dat niet. Het is geen kwestie van domheid, maar een kwestie van simpel geloof. De gelovigen in de Verlichting kunnen evenmin als de gelovigen in God twijfel toestaan. Allen geloven in een zwart/wereld, goed/kwaad, dom/intelligent en tegen simpel geloof is geen enkele kennis bestand. Paradoxaal genoeg, ook tegen het Verlichtingsgeloof niet. Natuurlijk geloven ze niet echt in de Verlichting, want dan zouden ze juist de twijfel toelaten, zoals een echte gelovige in God durft te twijfelen.
Geen van de mensen in mijn gezelschap wist meer over Obama dan het beeld dat de commerciele massamedia van hem hadden opgeroepen. En daarom bezat deze Nederlandse blanke middenklasse een rotsvaste opinie over Obama. Ik zei verbaasd te zijn over het Nederlandse enthousiasme voor een conservatieve politicus die geen respect blijkt te hebben voor het internationaal recht zodra het Israel aangaat. Nog meer woede, die leidde tot de beschuldiging dat ik een 'cynicus' was. Ik zei dat ze zich vergisten, dat er een verschil is tussen cynisme en scepsis. Bovendien, zei ik, is het heel merkwaardig dat de bewoners van een land dat na de Tweede Wereldoorlog nooit een gekleurde minister heeft gekend ineens zo enthousiast zijn dat de kiezers in de VS een zwarte president hebben gekozen. Mijn gespreksgenoten ontploften bijna. En de razernij was totaal toen ik zei dat doorgaans de houding van Nederlanders consequentieloos is. Men beweert maar wat, ventileert een meninkje en klaar is Kees, terwijl de rest van de wereld de consequenties moet dragen van in dit geval het gewelddadig beleid van de VS.
Op weg naar huis realiseerde ik me dat mijn oude vrienden zich met veel verbaal geweld zullen vasthouden aan hun hoop. Temidden van alle dagelijkse chaos hebben ze niets anders en dan ineens is er Obama en lijkt het alsof er weer sprake is van hoop. En degene die daarin niet voetstoots meegaat, is een bedreiging. Hij verstoort de mythe. Feiten spelen daarin geen rol. Het zijn emoties, die de drijfveren zijn. Een van mijn vrienden zei dat wanneer hij Obama hoorde spreken, hij wist dat de man meende wat hij zei, want dat voelde hij met zijn instinct. Maar wat had Obama dan verklaart? Nou ja, 'Change!'
Het is duidelijk: de eerst komende tijd zal de mythe van Obama overeind worden gehouden, al was het maar omdat mijn witte vrienden niet zonder deze mythe kunnen. De wereld is al gruwelijk genoeg, men heeft hoop nodig, en degene die twijfelt krijgt de wind van voren. Het is niet anders, ze blijven mijn oude vrienden.
Ondertussen blijf ik kijken naar de feiten. Wat Obama precies gaat doen weten we niet. Het is afwachten. Wie weet, één ding weten we in elk geval wel, Obama zal de witte middenklasse moeten redden, anders komt de Amerikaanse parlementaire democratie in gevaar. Ik was dan ook niet verbaasd dat de Volkskrant vandaag op de voorpagina bericht: ‘De volgende Amerikaanse president Obama kondigde vrijdag in Chicago een “reddingsplan voor de middenklasse” aan.’ Want alles goed en wel, de middenklasse is bereid in een mythe te geloven zolang ze er zelf beter van wordt. En dat geldt ook voor mijn oude vrienden. De rest zijn praatje voor de vaak.
Bas Heijne, terwijl jij als alom geprezen lid van de ‘politiek-literaire elite’ in de polder ‘[a]cht jaar geleden’ werkelijk meende dat ‘Obama’ een ‘baken’ voor ‘de toekomst’ was, en jij en de jouwen nu ontdekken dat de verlosser ‘een relikwie uit het verleden,’ is, probeerde ik de intellectuele distantie te bewaren, waar een journalist nu eenmaal niet zonder kan. Propaganda kan elke sufferd doorgeven, en kijken kan zelfs de grootste domoor, maar echt zien wat zich onder je ogen afspeelt, vereist een dosis scherpzinnige scepsis, die jij en de rest van de polder-intelligentsia niet bezitten, tenminste, zo maak ik uit onder andere jouw eigen woorden op. Je kunt nu wel stellen dat jij bent ‘opgevoed’ met de overtuiging dat ‘racisme de wereld uit[moet],’ en dat ‘[d]egenen die nu lopen te schelden daarin ook [hebben] geloofd, maar’ dat ‘die hun geloof kwijt’ zijn geraakt, feit is desalniettemin dat het racisme van de Nederlandse ‘politiek-literaire elite,’ anno 2017 nog steeds volop bestaat. Verhuld weliswaar, onderhuids en gemaskeerd door mooie woorden, maar toch latent aanwezig, zoals onmiddellijk blijkt uit het feit dat jij pas volledig van je Verlichtingsgeloof viel toen in 2015 twee adolescenten van Arabische afkomt een terreuraanslag pleegden. Onthullend is dat jouw vooruitgangsgeloof het terrorisme van het witte Westen in Auschwitz en Hiroshima overleefde. Ik bedoel: hoe kon ‘de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo door de broers Kouachi, en de moordpartij in de koosjere supermarkt die erop volgde, voor’ jou, zoals jijzelf stelt ‘tot symbool’ worden ‘van een wereldbeeld dat aan alle kanten onder vuur ligt,’ en Auschwitz en Hiroshima niet? Waarom zijn voor jou al 57 jaar lang Auschwitz en Hiroshima geen ‘symbool van een wereldbeeld dat aan alle kanten onder vuur ligt’? Beide zijn massaal terrorisme, waarbij de terreur van ‘de broers Kouachi’ gefröbel is. En, nu ik toch bezig ben, hoe kon jij zo lang jezelf wijs maken dat ‘onze’ welvaart gebaseerd zou zijn op altruïsme? In De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika, in 1971 in het Nederlands verschenen, beschreef de Uruguayaanse auteur Eduardo Galeano hoe ‘[d]ankzij het offer van de slaven in het Caribisch gebied James Watts stoommachine en George Washingtons kanonnen op de wereld kwamen.' Hij zette uiteen hoe de
Adam Smith zei dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben.' Volgens Sergio Bagú (Argentijnse historicus svh) was de Zuidamerikaanse slavernij de krachtigste motor voor de accumulatie van handelskapitaal in Europa; dit kapitaal was op zijn beurt weer 'de basis waarop het reusachtige industrie-kapitaal van tegenwoordig gegrondvest is.' […]
Dankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — manufactuur, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden. […]
Weliswaar kwam een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, uit de slavenhandel in New England. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston , Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog. […]
Zo werd het bloed overgetapt door al deze processen. De landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Op wat anders dan racisme is het kolonialisme, neo-kolonialisme, de globalisering gebaseerd? En op grond van welke moraliteit meen jij nu dat Rusland een lesje moet worden gelezen? Vanwaar die vanzelfsprekendheid om desnoods met grootscheeps geweld, waarvan allereerst en vooral de zwaksten in elke samenleving de dupe worden, je zin door te drijven? Hoe is die grofheid te verklaren? Uit niets anders dan verhuld racisme, nietwaar? Waarom jouw borstgeroffel over de westerse ‘beschaving’? Artikel 22 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948 wordt door de westerse neoliberale ideologie elke dag weer geschonden, aangezien in dat artikel de wereldgemeenschap zich als volgt uitspreekt:
Everyone, as a member of society, has the right to social security and is entitled to the realization, through national effort and international co-operation and in accordance with the organization and resources of each state, of the economic, social and cultural rights indispensable for his dignity and the free development of his personality.
De door het Westen afgedwongen 'globalisering' heeft met geweld ‘een maatschappijvorm’ geschapen ‘die universeel wordt opgelegd en op sociale onrechtvaardigheid en rassendiscriminatie is gebaseerd. In dit model vergroot de economische groei de armoede en de marginalisering,’ aldus Galeano in zijn boek Ondersteboven (2004). Ook dit is een feit dat door de westerse mainstream media gehoorzaam wordt verzwegen, wanneer weer eens wordt beweerd dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent’ heeft gespeeld en en dat ‘[d]e Amerikaanse soft power… nog altijd sterk aanwezig [is],’ waarmee wordt bedoeld ‘de overtuigingskracht’ van Washington en Wall Street ‘om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ Het probleem is alleen dat er geen enkel ‘debat’ bestaat, zoals de realiteit telkens weer bewijst. Over de oorzaken van de huidige status quo schreef Galeano:
In het tijdperk van de privatiseringen en de vrije markt regeert het geld zonder tussenpersonen. Wat is de aan de staat toegekende functie? De staat moet zich met de discipline van de goedkope, tot een dwergloon veroordeelde arbeidskrachten bezighouden, en met de onderdrukking van het gevaarlijke legioen arbeiders zonder werk: een staat als rechter en politieagent. In vele landen in de wereld is sociaal recht gereduceerd tot strafrecht. De staat waakt over de openbare veiligheid: de overige diensten neemt de markt wel voor zijn rekening; en God zal zich wel met de armoede, de arme mensen en de arme streken bezighouden, als de politie daarvoor ontoereikend is. Hoewel de overheid zich als barmhartige moeder wil vermommen, zit er voor haar niets anders op dan haar geringe energie in de taken bewaking en bestraffing te stoppen. In deze neoliberale tijden zijn de publieke rechten tot gunsten van de macht teruggebracht en de macht houdt zich met de gezondheidszorg en met het openbaar onderwijs bezig alsof het een vorm van publieke liefdadigheid was, maar doet dat alleen kort voor de verkiezingen.
Wees eerlijk Bas Heijne, welk systeem verdedigen jij en jouw krant? Welk mens- en wereldbeeld spreekt er uit de aanmatigende pedanterie die jullie tentoonspreiden? Ook het vrijblijvende gekanker op politici is absurd, zoals George Carlin al zo lang geleden aantoonde, toen hij zei:
Now, there's one thing you might have noticed, I don't complain about: politicians. Everybody complains about politicians. Everybody says they suck. Well, where do people think these politicians come from? They don't fall out of the sky. They don't pass through a membrane from another reality. They come from American parents and American families, American homes, American schools, American churches, American businesses and American universities, and they are elected by American citizens. This is the best we can do folks. This is what we have to offer. It's what our system produces: garbage in, garbage out. If you have selfish, ignorant citizens, you're going to get selfish, ignorant leaders… So, maybe, maybe, maybe, it's not the politicians who suck. Maybe something else sucks around here... like, the public. Yeah, the public sucks. There's a nice campaign slogan for somebody: 'The Public Sucks. Fuck Hope.’
Bas, let op, ’garbage in, garbage out,’ zo simpel is het, ‘ons’ neoliberale systeem creëert ‘egoistische, onnozele burgers,’ die stemmen op ‘egoïstische, onnozele leiders.’ Mark Rutte, Lodewijk Asscher en Geert Wilders komen niet uit de lucht vallen, ze zijn producten van de onverzadigbare consumptiecultuur, die jij en jouw krant dagelijks in een of andere vorm legitimeren, met praatjes als ‘[w]e leven nog steeds met dat naoorlogse humanistische idee van: uiteindelijk zijn we één; de empathie overwint; we maken ons zorgen over een jongen van 12 die aan de andere kant van de wereld onze schoenen maakt.’ Dit is net zo’n zelfbedrog, niets meer, niets minder, als dat ‘[a]cht jaar geleden Obama ons een baken [leek] voor de toekomst.’ Wanneer de Volkskrant meldt dat bij jou ‘[a]ls columnist van NRC Handelsblad dit jaar de twijfel toe[sloeg],’ dan illustreert dit slechts jouw eigen onbekwaamheid. Hetzelfde geldt voor jouw opmerking:
Ik had het gevoel: ik dreig te vergroeien met de rol die ik speel. Instinctief verzette ik me daartegen. Ik merkte dat die column een korset werd. Ik dacht: ik moet terug naar de wezenlijke dingen.
De column van een opiniemaker is inderdaad het ‘korset’ van een modebewuste poseur, waarin alles knelt en vervormd, tot er een beeld ontstaat die niet echt is. De columnist is niet meer dan een ‘rol,’ om een zo groot mogelijk publiek te behagen, zoals Bas Heijne als volgt toegeeft:
Mij wordt vaak gevraagd: houd je rekening met je publiek als je schrijft? Als je zo'n column hebt, kun je moeilijk nee zeggen, want het genre is wat ik noem ‘stand-up.' Maar je wilt ook niet dat alle lichten in de zaal aangaan, want dan raak je van slag.
Deze ‘rol’ geeft hem tevens geen tijd om te kunnen ‘nadenken,’ zoals hij tegenover de Volkskrant impliciet bekent. Maar zelfs nu hij enige tijd in Parijs heeft nagedacht, leidt dit toch tot uitspraken als ‘Obama, die ik hoog heb zitten.’ Wat betekent dit precies? Wel, dat voor Bas het massale kiezersbedrog van Obama geen rol speelt. Wat voor de NRC-columnist niet meer is dan een verwaarloosbaar detail is onder andere dat Obama de eerste Amerikaanse president is die zijn gehele ambtstermijn oorlog heeft gevoerd, en dat hij akkoord ging met de totale vernieuwing van het Amerikaanse nucleaire arsenaal dat naar schatting een biljoen dollar gaat kosten, een miljoen maal een miljoen, terwijl tegelijkertijd
Obama Instituted the ‘Greatest Transfer of Wealth in History’ to the 1%.’ Columnist and editor for the New York Post, Michael Gray has a phrase to describe the time period of 2008 through 2015 — The Great Fleecing (het vel over de oren halen. svh). It was the continuation of a great game that has played out since the rise of consumerism, a collusion of corporations and government that has squeezed the Middle Class for everything it was worth.
Dit politieke bedrog accepteert Heijne terwijl hij ruimschoots de tijd had om te kunnen ‘nadenken.’ Hij kan ook niet anders, aangezien Bas zich een onlosmakelijk onderdeel heeft laten maken van de gevestigde orde. Zijn imago is gebaseerd op onaantastbare mythen, niet op de werkelijkheid. Hij dient op zijn eigen specifieke manier uiteindelijk de belangen van elite, en die macht ‘is a big club, and you are not in it. You, and I are not in The Big Club.’ Apropos,
it's the same big club they use to beat you over the head with all day long when they tell you what to believe. All day long beating you over the head with their media telling you what to believe, what to think, and what to buy.
Het is nu juist de taak van ‘onze’ Bas om de burger te vertellen ‘what to believe, what to think, and what to buy,’ want als hij dit niet zou doen, dan ‘zou’ hij ‘niet zitten waar’ hij nu ‘zit.’
Daarbij speelt dat de ‘NRC-redactie geen tegenspraak [duldt],’ zoals sommige gedupeerden ontdekken:
NRC weigerde onderstaande reactie van J J Kwaak op te nemen met betrekking tot het ‘opinie’-artikel van D66 Tweede Kamerlid Steven van Weyenberg over de pensioenen.
Pensioenleugen heeft diverse tips gekregen, dat deze krant meer ingezonden artikelen weigert, die de visie van Van Weyenberg tegenspreken. Daarom plaatsen we hieronder de reactie van de heer Kwaak, die bij NRC dus niet welkom is.
Nogmaals, dissidente opvattingen en feiten die de officiële versie van de werkelijkheid weerspreken worden geweerd door de commerciële mainstream-media. Dat wil niet zeggen dat het Bas verboden is zo nu en dan tegen de consensus te schoppen, maar de eenstemmigheid werkelijk en herhaaldelijk doorbreken is onmogelijk, tenzij hij de macht durft te trotseren. Daarom Bas: waar sta je nu precies? Volgende keer meer over de poseurs.
Het niveau van de polder. Socrateslezing 2011 – Bas Heijne
Het Humanistisch Verbond nodigde Bas Heijne uit om de Socrateslezing 2011 te geven. Uitgangspunt was te onderzoeken wat humanisme zou kunnen zijn in een tijd waarin het verlichte mensbeeld wordt uitgedaagd door religieus fundamentalisme en populistisch nationalisme.
Het spreekt voor zich dat Heijne nooit, zoals Socrates deed, een beker gif zal drinken om de waarheid te kunnen dienen.
