dinsdag 31 december 2013

Glenn Greenwald 25

Glenn Greenwald: The NSA Can "Literally Watch Every Keystroke You Make"

GUESTS

Glenn Greenwald, is the journalist who first broke the story about Edward Snowden. He was previously a columnist at The Guardiannewspaper and is creating a new media venture with Laura Poitras, Jeremy Scahill and eBay founder Pierre Omidyar.
Jameel Jaffer, American Civil Liberties Union deputy legal director and director of its Center for Democracy.
DONATE →
This is viewer supported news
The German publication Der Spiegel has revealed new details about a secretive hacking unit inside the National Security Agency called the Office of Tailored Access Operations, or TAO. The unit was created in 1997 to hack into global communications traffic. Hackers inside the TAO have developed a way to break into computers running Microsoft Windows by gaining passive access to machines when users report program crashes to Microsoft. In addition, with help from the CIA and FBI, the NSAhas the ability to intercept computers and other electronic accessories purchased online in order to secretly insert spyware and components that can provide backdoor access for the intelligence agencies. American Civil Liberties Union Deputy Legal Director Jameel Jaffer and journalist Glenn Greenwald join us to discuss the latest revelations, along with the future of Edward Snowden.

De Participatie Samenleving 30

Published: Monday 30 December 2013
Unless we reform the system, economic inequality will expand and the American people will experience far greater competition globally as teams of people and machines compete to produce and sell their products and services at the lowest possible cost.

Perpetual Unemployment and Underemployment

RESIZE TEXT + | - | R
In recent weeks, there have been numerous excellent articles addressing the scope of problems related to our dependency on job creation as the ONLY source of income. But universally, the authors are oblivious to the non-job-dependent solution. Simply extending jobless benefits once again won't solve the problem of long-term unemployment and underemployment and the diminishing impact income losses have on the long-term productive capacity of the U.S. economy.
The common thread of articles that address unemployment and underemployment are solutions that would build an American society of dependent citizens on tax extraction and national debt to provide social insurance. While social insurance is certainly an emergency measure that requires implementation, it should not be seen as a panacea. The real task is to change the culture, from one of wanting or lacking personal responsibility and dependency on the “State,” into one where our human nature can be sustained and advanced through a private property ownership mentality, pursuing individual virtue.
We need to transform the present credo, as advocated by progressive political leaders and others, from one of servitude and dependency to one of personal responsibility and sustainability by means of broadening wealth creating income-producing private property ownership by EVERY citizen of the productive capital (non-human) means of production. Private property ownership is the cornerstone of American liberty. Without it our free enterprise system, our free markets and our republican form of self-government cannot endure. Nor can we prosper without the equal opportunity to acquire capital ownership financed by its own earnings. We need to pursue policies that will strengthen the economic position of the individual, the family and the local community with decreasing reliance on government welfare support financed by tax extraction and national debt.
While emergency assistance is necessary in the interim, the contributors and references cited in numerous articles are ALLone-factor thinkers: LABOR ONLY!—with a focus on wages rather than income and "full employment" rather than "full production" as the economy's panacea. They all are stuck in the labor only idea that ALL WEALTH is created by human labor. The reality is that less and less human labor is necessary to produce wealth. If that is the case, then ownership of the non-human means of production is necessary if one desires to be wealthy and affluent. Ownership is the key to providing sufficient income purchasing power not JOBS alone.
The political maneuvering in Washington is directed at benefiting the wealthy capital ownership class not the average person on "Main Street." Such policies, as are pursued, will further concentrate ownership of wealth-creating, income-producing productive capital assets among the 1 to 5 percent of the American population and further enhance the economic and political power of the wealthy ownership class.
The root cause of present injustices is the fact that the mass of people are practically bereft of ownership of wealth-creating, income producing productive capital. Policy objectives need to result in universally admitting the proletariats within the proprietary system. Widely distributed property ownership makes for social stability. All the solutions offered by the contributors and their references in the breadth of articles now published lacks the moral discipline of responsibility and ownership and instead argues for a collective “State” approach to replace our private property-based American system.
No longer is the American economy labor-intensive with opportunity for jobs that strengthen the middle class. The new challenge is structuring the economy to empower EVERY citizen to benefit from technological advancement. Technological change makes tools, machines, structures, and processes ever more productive while leaving human productiveness largely unchanged (our human abilities are limited by physical strength and brain power––and relatively constant). The technology industry is always changing, evolving and innovating. As a result, the trend has been to diminish the importance of employment with productive capital ownership concentrating faster than ever, while technological change makes capital ever more productive.
Bottom line: technology is an easier and faster way to get a job done.
Because technology increases the profitability of companies throughout the world, technology always has the advantage over human labor when the costs of them are the same. Digital automated systems now replace many middle management and many manual jobs. At some point, the traditional jobs at the bottom of the economic pyramid paying low wages will become automated. This will result in more and more people chasing fewer and fewer jobs. At some point the issue of earning a living will become problematic for the American economy and those contributors and their references will have to address the issue of concentrated ownership as productive capital will obviate most jobs as we know them to be now.
Sadly, the system is rigged by the wealthy ownership class to manipulate the lives of people who struggle with declining labor worker earnings and job opportunities, and then accumulate the bulk of the money through monopolized productive capital ownership. Our scientists, engineers, and executive managers who are not owners themselves, except for those in the highest employed positions, are encouraged to work to destroy employment by making the capital "worker" owner more productive. How much employment can be destroyed by substituting machines for people is a measure of their success—always focused on producing at the lowest cost. Only the people who already own productive capital are the beneficiaries of their work, as they systematically concentrate more and more capital ownership in their stationary 1 to 5 percent ranks.
Article image
The reality is that personal and family household income for those who are dependent on a job as their ONLY income source is declining. Wage and salary incomes will continue to decline simultaneously with global competition and, as a result of the necessity to turn to increasingly more productive non-human means of production and destruction of jobs that will become unnecessary and devalue the worth of labor.
Full employment is not an objective of businesses. Companies strive to keep labor input and other costs at a minimum in order to maximize profits for the owners. Private sector job creation in numbers that match the pool of people willing and able to work is constantly being eroded by physical productive capital’s ever increasing role. This will not change with companies realizing that they can operate more efficiently with fewer employees. Therefore, unless the employees are owners, the share of corporate profits going to the employees will continue to decline.
But because this is not well understood, what we as a society have been doing is to continually shift the work burden from human labor to real capital while distributing the earning capacity of capital “workers” (via capital ownership of stock in corporations) to non-owners through jobs and welfare. Such policies do not function effectively.
Thus, the primary distribution through the free market economy, whose distributive principle is “to each according to his production,” delivers progressively more market-sourced income to capital owners and progressively less to workers who make their contribution through labor.
Unfortunately, ever since the 1946 passage of the Full Employment Act, economists and politicians formulating national economic policy have beguiled us into believing that economic power is democratically distributed if we have full employment—thus the political focus on job creation and redistribution of wealth rather than on full production and broader capital ownership accumulation. This is manifested in the belief that labor work is the ONLY way to participate in production and earn income even though EVERY wealthy person and family knows that capital incomes can be far greater than wage incomes. Long ago labor work was prime because labor provided 95 percent of the input into the production of products and services. But today that is not true. Capital provides not less than 90 to 95 percent of the input.
Full employment, as the means to distribute income, is not achievable. When capital "workers" (productive capital owners) replace labor workers (non-capital owners) as the principal suppliers of products and services, labor employment alone becomes inadequate. Thus, we are left with government policies that redistribute income in one form or another including unemployment benefits and other social insurance programs.
Conventional economists, political leaders and the national media are oblivious to the structural problems that plague our economy, especially with respect to the ways the system further concentrates ownership of wealth-creating, income-producing productive capital assets and growth among the already wealthy ownership class, which represents 1 to 5 percent of the population. With such concentrated economic power, the American majority is barred from participating in the ownership of the non-human factor assets that are doing the bulk of the production of products and services, leaving them with their ONLY income source a job or welfare. Thus they are shut out from a most significant income source to effectively empower them to be "customers with money" and propel economic demand, and thus real productive growth of the economy.
There is a way out if the Federal Reserve System can be reformed to act as a purveyor of economic growth.
Right now the Federal Reserve creates money by loaning it to banks, who re-loan it multiple times because of fractional banking rules. With Capital Homesteadingmoney would be created by loaning it directly to citizens using insured capital credit loans via banks at near-zero interest to invest in FUTURE wealth-creating, income-generating (full dividend payout) productive capital assets formed by producer companies. To build real wealth and also phase out our near-defunct social security scheme, the new full-reserve money would go into a long-term retirement account (a super IRA) to be invested in dividend-paying, asset-backed shares of diversified corporations. That way, money power would be spread to all citizens. The middle class would be invigorated using the principle of compounding interest, instead of being decimated by mushrooming public and personal debt.
In this way, the Federal Reserve could play a more positive role, removing artificial barriers to equal citizen access to acquiring and owning productive capital wealth. By creating asset-backed money for production, supported by growth-oriented tax policies, the Federal Reserve could truly help promote shared prosperity in a market system.
Wealth creation needs to benefit EVERY citizen. Virtually all the economic gains have pertained to the wealthy ownership class within the top 1 to 5 percent of the population, who own the vast wealth-creating, income-generating productive capital assets of American corporations.
Unless we reform the system, economic inequality will expand and the American people will experience far greater competition globally as teams of people and machines compete to produce and sell their products and services at the lowest possible cost. This means that we must look to increasing the productiveness of technological innovation and invention.
The reality is that more and more people are being squeezed financially, faced with dismal job prospects (their only source of income) and on the blink of having to turn to the government for unemployment benefits, welfare support and other social insurance programs funded by tax extraction and national debt. Americans, for the most part, are in a mode of retrenchment even though they have tremendous pent-up demand and unfulfilled dreams for a more affluent life, which they see enjoyed by the wealthy ownership class (without realizing that those people are wealthy because they OWN).


Get Email Alerts from NationofChange
ABOUT GARY REBER
Gary Reber is the founder and Executive Director of For Economic Justice (www.foreconomicjustice.org), and an advocate and author for economic justice through broadened ownership of productive capital. Mr. Reber is a member of the Coalition for Capital Homesteading. Mr. Reber founded with binary economist Louis Kelso, Agenda 2000 Incorporated in 1967 to advocate policies and programs to broaden productive capital ownership in urban development projects. Mr. Reber studied economic development planning at the University of Cincinnati, University of California, Berkeley, with doctorate studies at the University of Stockholm and Royal Institute of Technology, Stockholm, Sweden. In addition to other publications, Mr. Reber, for the past 22 years, also has published Widescreen Review, an enthusiast home theatre magazine and Webzine (www.widescreenreview.com) as well as Ultimate Home Design, a “green” sustainable movement magazine, now on the Web (www.ultimatehomedesign.com), and is a producer of high-definition concert video specials. Mr. Reber testified March 7, 8, 9, 1973 as President of the Institute for the Pursuit of Economic Justice before The Committee On Ways And Means House Of Representatives––Ninety-Third Congress––On The Subject Of General Tax Reform.

De Participatie Samenleving 29

Published: Monday 30 December 2013
Some conservatives continue to claim that President Obama is unfriendly to business, but the facts show that the richest Americans and the biggest businesses have been the main—perhaps only—beneficiaries of the massive wealth gain over the past five years.
RESIZE TEXT + | - | R
Anyone reviewing the data is likely to conclude that there must be some mistake. It doesn't seem possible that one out of twenty American families could each have made a million dollars since Obama became President, while the average American family's net worth has barely recovered. But the evidence comes from numerous reputable sources.
Some conservatives continue to claim that President Obama is unfriendly to business, but the facts show that the richest Americans and the biggest businesses have been the main—perhaps only—beneficiaries of the massive wealth gain over the past five years.
1. $5 Million to Each of the 1 percent, and $1 Million to Each of the Next 4 percent
From the end of 2008 to the middle of 2013 the total U.S. wealth increased from $47 trillion to $72 trillion. And about $16 trillion of that is financial gain (stocks and other financial instruments).
The richest 1 percent own about 38 percent of stocks and half of are non-stock financial assets. So they've gained at least $6.1 trillion (38 percent of $16 trillion). That's over $5 million for each of 1.2 million households.
The next richest 4 percent, based on similar calculations, gained about $5.1 trillion. That's over a million dollars for each of their 4.8 million households.
Article image
The least wealthy 90 percent in our country only own 11 percent of all stocks excluding pensions, which are fastly disappearing. The frantic recent surge in the stock market has largely bypassed these families.
2. Evidence of Our Growing Wealth Inequality
This first fact is nearly ungraspable: In 2009 the average wealth for almost half of American families was ZERO (their debt exceeded their assets).
In 1983, the families in America's poorer half owned an average of about $15,000. But from 1983 to 1989 the median wealth fell from more than $70,000 to about $60,000. From 1998 to 2009, about 80 percent of American families LOST wealth and they had to borrow as a way to stay afloat.
It seems the disparity couldn't get much worse, but after the recession, it did. According to a Pew Research Center study, in the first two years of recovery the mean net worth of households in the upper 7 percent of the wealth distribution rose by an estimated 28 percent, while the mean net worth of households in the lower 93 percent dropped by 4 percent. And then, from 2011 to 2013, the stock market grew by almost 50 percent with again the great majority of that gain going to the richest 5 percent.
Today our wealth gap is worse than that of third-world economies. Out of all developed and undeveloped countries with at least a quarter-million adults, the U.S. has the 4th-highest degree of wealth inequality in the world trailing only Russia, Ukraine and Lebanon.
3. Congress' Solution: Take from the Poor
Congress has responded by cutting unemployment benefits and food stamps along with other “sequester” targets like Meals on Wheels for seniors and Head Start for preschoolers. The more the super-rich make, the more they seem to believe in the cruel fantasy that the poor are to blame for their own struggles.
President Obama recently proclaimed that inequality "drives everything I do in this office." Indeed it may, but in the wrong direction.


Get Email Alerts from NationofChange
 
Author pic
ABOUT PAUL BUCHHEIT
Paul Buchheit is a college teacher with formal training in language development and cognitive science. He is the founder and developer of social justice and educational websites (UsAgainstGreed.org, RappingHistory.org, PayUpNow.org), and the editor and main author of "American Wars: Illusions and Realities" (Clarity Press). He can be reached at paul@UsAgainstGreed.org.

maandag 30 december 2013

De Mainstream Pers 110

In zijn boek Wat is Kunst?  schreef Leo Tolstoy in 1897: 
Evenals taal is kunst een communicatiemiddel; beide dienen ze de vooruitgang, de ontwikkeling van de mensheid in haar streven naar vervolmaking. Taal stelt ons in staat kennis te hebben van alles wat door vorige generaties en door onze meest vooruitstrevende, meest verlichte tijdgenoten op grond van ervaring en bespiegeling aan inzicht is verkregen; kunst op haar beurt geeft ons de gelegenheid deelgenoot te worden van de gevoelswereld van onze voorvaderen en onze meest progressieve, meest visionaire tijdgenoten…
Het besef dat bepaalde emoties waardevoller zijn dan andere is geworteld in het religieuze bewustzijn van de samenleving. Ieder tijdperk en elke samenleving is doordrongen van een eigen levensvisie, een ideaal voor die historische periode en die gemeenschap begrijpelijk en aanvaardbaar is. Dat is wat we verstaan onder religieus bewustzijn. Het wordt gedragen door enkelingen met een profetische gave, en het wordt als inspirerend ervaren door de tijdgenoten. Zonder religieus bewustzijn is een maatschappij niet levensvatbaar. Soms lijkt het of het ontbreekt, maar in werkelijkheid weigeren wij het op zo’n moment te zien, omdat het ons eigen leven, dat er niet mee in overeenstemming is, aan de kaak stelt. 
Precies 70 jaar later schreef de Franse intellectueel Guy Debord La Société du spectacle:

De spektakelmaatschappij, oorspronkelijk Frans: La Société du spectacle, is een boek van de Franse situationistische denker Guy Debord, gepubliceerd in 1967.

In het werk, dat geschreven is als een reeks van 221 polemische stellingen, beschrijft Debord de westerse consumptiemaatschappij als beheerst door het "spektakel", ook wel vertaald als "schouwspel": de massamedia en de reclame. Het allesoverheersende spektakel is een nieuwe vorm van vervreemding die het door Marx gesignaleerde warenfetisjisme overstijgt, doordat het de overdreven nadruk op het "hebben", op het eigendom vervangt door het abstractere "verschijnen", op het imago. In de spektakelmaatschappij, schrijft Debord, is "de waarneembare wereld vervangen [] door een keur van beelden die erboven staat," terwijl deze beelden worden gepresenteerd "als het waarneembare bij uitstek."

Daarnaast bekritiseert Debord in het werk de sociaal-democratie en het communisme, die beide de massa in de mal van vertegenwoordiging hebben gegoten. In plaats daarvan pleit Debord voor een radicale, directe democratie.

Deze ‘consumptiemaatschappij,’ verankerd in ‘spektakel,’ kent geen metafysische normen en waarden. Ze kent alleen het onverzadigbare materialisme, elk uur van de dag wordt de consument gemobiliseerd door reclame en politieke propaganda. Die werkelijkheid wordt gedomineerd door conformisme,  consensus-denken, opportunisme en uiteindelijk door nihilisme en ijdelheid. Het is maar al te vaak ook  provinciaals. Een voorbeeld daarvan toont de achterflap van het boek Wat is kunst? Daar staat ondermeer: ‘Of Arnon Grunberg het met de visie van Tolstoi eens is, valt te lezen in zijn prikkelende voorwoord.’ Hier zijn de verhoudingen zoek geraakt, Tolstoy kan niet langer meer op zichzelf staan. De Nederlandse intelligentsia is kennelijk net zo geïnteresseerd in de mening van Grunberg als in de visie van een literaire grootheid. En welk criterium voert Grunberg op? Een andere minor poet, de in de polder vereerde Gerard Reve. Grunberg: 
Tolstoi boutades (boutades? svh) doen af en toe denken aan Gerard Reve, die ook graag het gewone volk verheerlijkte en de valsheid van de elite verachtte. Tolstoi doet het echter zonder de opzichtige ironie van Reve, hij is bloedserieus: ‘Dingen als eer, patriottisme en verliefdheid, de hoofdthema’s van de hedendaagse, wekken bij de werkende mens minachting en woede.’
Gerard Reve als criterium om Tolstoy te plaatsen is hetzelfde als een zaterdagmiddag-voetballer in één adem noemen met Johan Cruijff. Hier ziet men opnieuw de verwarring van de Nederlandse ‘politiek-literaire elite,’ zoals H.J.A. Hofland haar noemt. Tolstoy schreef geen ‘boutades,’ zoals Grunberg zelf onmiddellijk bevestigt door te stellen dat Tolstoy ‘bloedserieus’ is en geen gebruik maakt van ‘de opzichtige ironie’ van Gerard Reve. Maar hoe anders moet de auteur uit de polder de grote schrijvers plaatsen? Hij kan dat alleen door hen af te zetten tegen de handige en vrijblijvende, geheel op zichzelf gerichte provinciaalse ironie van Karel van het Reve en zijn broer Gerard Reve. In Nederland is de ironie de ontsnappingsweg van de intellectueel. In de Volkskrant van zaterdag 28 december 2013 merkt de publiciste Persis Bekkering op:
Voor naoorlogse schrijvers in Nederland was ironie het enige schild tegen het leven, de generaties erna zijn ermee groot geworden. In de media is afgelopen jaar veel geklaagd en geanalyseerd dat Generatie Y, de twintigers van nu waar ik er een van ben, niet meer weten dat het ook anders kan, dat ironie ooit een pose was in plaats van de natuurlijke houding.
Geen auteur die zoveel epigonen heeft achter gelaten als de almaar zeverende Gerard Reve. Het probleem daarbij is dat de ironie niet alleen een schild kan zijn, maar ook een truc om datgene te zeggen dat domweg verwerpelijk is. In Het ironische van de ironie, over het geval G.K. van het Reve, schreef Harry Mulisch aan het eind van de jaren zeventig met betrekking tot het 'racisme' en 'antisemitisme' van de 'grote volksschrijver' het volgende:
De ironie leidt tot parodie, de parodie leidt tot identificatie – dat is de onwrikbare wet, waaraan Van het Reve nog het meest onderhorig is… Zo wordt het spel ernst. De corpsstudent speelt net zo lang de man met de grote bek, tot hij het is. Dat is het ironische van de ironie: dat zij het plotseling niet meer is. Hij is als het ware door de dubbele bodem van de ironie gezakt. Wie ironisch spreekt, zegt het tegendeel van wat hij meent, maar zodanig, dat de ander dat doorziet. Van het Reve zegt wat hij meent, maar zodanig, dat de ander dat niet doorziet en denkt nog steeds met ironie te doen te hebben… Als hij… schrijft: ‘Ik vind, dat de arbeiders in bepaalde aparte wijken zouden moeten wonen, die ze alleen op weg van of naar hun werk zouden mogen verlaten, & verder alleen met speciale verlofpasjes’- dan is dat eenvoudig zijn mening, geen grap, geen fantasie.

De versleten ironie is nog steeds de overlevingsstrategie van de ‘politiek-literaire elite’ in Nederland, zoals zichtbaar wordt bij de grootste poseurs in de polder, de columnisten en sommige cabaretiers, van Theodor Holman tot Hans Teeuwen en al die andere talentloze imitators. Misschien hebben ze hun langste tijd gehad als ik afga op de houding van de 25-jarige Bekkering, die over Susan Sontag's streven naar ‘diepgang, naar waarheid, naar antwoorden op levensvragen’ schrijft:

Alleen zo kan je kunstenaar zijn, beseft ze. ‘I must distort my soul to write, to be free.’ Dat is de prijs voor het leven zonder ironie: de onontkoombaarheid van pijn.’ 



Persis Bekkering voert David Forster Wallace op, de Amerikaanse auteur die in 2008 op 48-jarige leeftijd zelfmoord pleegde, en die stelde: ‘Ironie zit in ons dna.’ Als de Volkskrant, volgens Hofland een ‘elitaire’ krant, niet driekwart van de pagina had gevuld met een nietszeggende foto van Sontag, dan had Bekkering een langer citaat kunnen geven uit Wallace’s 1079 pagina’s tellende meesterwerk Infinite Jest, waarin hij ondermeer schreef dat What passes for hip cynical transcendence of sentiment is really some kind of fear of being really human,’ wat hij later als volgt uitwerkt:
Postmodern irony and cynicism become an end in itself, a measure of hip sophistication and literary savvy. Few artists dare to try to talk about ways of working toward redeeming what's wrong, because they'll look sentimental and naive to all the weary ironists. Irony's gone from liberating to enslaving. There's some great essay somewhere that has a line about irony being the song of the prisoner who's come to love his cage… The postmodern founders' patricidal work was great, but patricide produces orphans, and no amount of revelry can make up for the fact that writers my age have been literary orphans throughout our formative years.

Ik ken geen treffendere beschrijving van de geestesgesteldheid onder ook de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ dan deze van Wallace. Daarom is een gesprek, en zeker een discussie, met de polder-intelligentsia altijd zo vermoeiend, telkens weer vlucht ze in betweterige ironie of cynisme. Men is bang zich te binden, kleur te bekennen, ergens voor te staan. In het vroegere Calvinistische bolwerk bestrijdt men met de bezetenheid van een Calvinist tegen elke moraal die de onverzadigbaarheid en de grofheid aan banden legt. In E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction formuleert Wallace het als volgt:
make no mistake: irony tyrannizes us. The reason why our pervasive cultural irony is at once so powerful and so unsatisfying is that an ironist is impossible to pin down. All U.S. irony is based on an implicit ‘I don’t really mean what I’m saying.’ So what does irony as a cultural norm mean to say? That it’s impossible to mean what you say? That maybe it’s too bad it’s impossible, but wake up and smell the coffee already? Most likely, I think, today’s irony ends up saying: ‘How totally banal of you to ask what I really mean.’

Precies dezelfde gemakzuchtige houding typeert de Nederlandse mainstream intellectuelen, de Makkianen. Hun conformisme spoort met Wallace’s Potjeslatijn E Unibus Pluram. Van één, velen. De fictie van de televisie en de geschreven massamedia creëren de clichématige houding van de moderne massamens. En in een klein land is dat conformisme nog benauwender dan in een grote staat waar men altijd nog naar elders kan uitwijken en waar nog steeds plaats is voor de onafhankelijke denker. In 2005 plaatste David Forster Wallace daar tegenover:

The really important kind of freedom involves attention, and awareness, and discipline, and effort, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them, over and over, in myriad petty little unsexy ways, every day.



In zijn kritische essay E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction, dat zich ook richt tegen de platheid van de journalistiek, citeert hij de hedendaagse Amerikaanse cultuurcriticus Lewis Hyde die het volgende verklaarde:

‘Irony has only emergency use. Carried over time, it is the voice of the trapped who have come to enjoy the cage.’ This is because irony, entertaining as it is, serves an almost exclusively negative function. It’s critical and destructive, a ground-clearing. Surely this is the way our postmodern fathers saw it. But irony’s singularly unuseful when it comes to constructing anything to replace the hypocrisies it debunks. This is why Hyde seems right about persistent irony being tiresome. It is unmeaty. Even gifted ironists work best in sound bites. I find gifted ironists sort of wickedly funny to listen to at parties, but I always walk away feeling like I’ve had several radical surgical procedures. And as for actually driving cross-country with a gifted ironist, or sitting through a 300-page novel full of nothing by trendy sardonic exhaustion, one ends up feeling not only empty but somehow oppressed.

Dit verklaart tevens waarom het Nederlandse culturele klimaat zo benauwend is. Het is allemaal tongue-in-cheek, kijk mij nu eens gevat zijn, mij pakken ze niet, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg, de soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend, het valt allemaal wel mee. Door deze houding hoeft de polder-intelligentsia geen kleur te bekennen, kan ze neutraal lijken, met de nadruk op lijken. Een voorbeeld hiervan is de wijze waarop de Nederlandse zogeheten ‘politiek-literaire elite’ zich opstelt ten aanzien van Israel, dat zich als schurkenstaat blijft gedragen. Zondag 29 december 2013 werd bekend dat

Israeli ministers committee votes to annex Jordan Valley

In a move that would thwart the reported 'security arrangements' in John Kerry’s draft peace proposal, a committee of Israeli government ministers today approved new legislation to annex the occupied Jordan Valley.


Niet alleen wordt daardoor het stelen van nog meer Palestijns gebied op de Westbank een feit, maar tegelijkertijd maakt deze goedkeuring een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk en daardoor een vredesovereenkomst tussen Palestina en Israel. Gezien zijn jarenlange propaganda voor de Europese Unie, sinds enige tijd met de leuze ‘Geen Jorwerd zonder Brussel,’ zou men verwachten dat de mainstream opiniemaker Geert Mak onmiddellijk zou pleiten voor het opschorten dan wel opzeggen van het Associatieverdrag tussen Israel en de Europese Unie, waardoor de EU nu de grootste handelspartner van de zogeheten ‘Joodse staat’ is. Immers, artikel 2 van dit Verdrag stelt: 
De betrekkingen tussen de partijen en alle bepalingen van deze overeenkomst berusten op de eerbiediging van de mensenrechten en de democratische beginselen die ten grondslag ligt aan het interne en externe beleid van de partijen en die een essentieel onderdeel van deze overeenkomst vormen.
Artikel 81 maakt duidelijk wat wordt bedoeld met 'partijen'
enerzijds de Gemeenschap, of de lidstaten, of de Gemeenschap en haar lidstaten, overeenkomstig hun respectieve bevoegdheden, en anderzijds Israël.
Tot slot, en niet zonder belang, luidt artikel 82: 
Elk der partijen kan deze overeenkomst door kennisgeving aan de andere partij opzeggen. De overeenkomst verstrijkt zes maanden na datum van de genoemde kennisgeving.
Bovendien 

hebben alle landen van de Europese Unie in 2004 een resolutie gesteund van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin de wereldgemeenschap Israël oproept de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof te respecteren. Met andere woorden: Israël moet de Muur onmiddellijk afbreken en de gedupeerden financieel vergoeden en moet bovendien de Joodse nederzettingen ontruimen en zich terugtrekken achter de grenzen van juni 1967,

aldus Ray Dolphin, functionaris van de UNWRA, de VN-organisatie die de Palestijnse vluchtelingen hulp verleent, auteur van The West Bank Wall, Unmaking Palestine.


Geert Mak vanaf de kansel, maar muisstil zodra zijn met de mond beleden normen en waarden voor hem niet consequentieloos blijven. 

De EU is verplicht toe te zien dat Israel het internationaal recht respecteert of dient anders maatregelen te treffen om Israel te dwingen zich aan dit recht te houden. De EU van Geert Mak’s ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ en ‘Geen Brussel zonder Jorwerd’ kan niet langer de Israelische terreur consequentieloos steunen. Welk voorbeeld geeft de EU aan de rest van de wereld wanneer de Europese Unie de schendingen door Israel politiek, cultureel, economisch, en zelfs militair steunt? Welke betekenis hebben de door de Makkianen beleden normen en waarden van democratie en mensenrechten als de ‘politiek-literaire elite,’ blijft accepteren dat de zionistische staat het internationaal recht op de meest grove manier schendt? Wat stellen al die praatjes van de Makkianen voor wanneer ze zelfs hun belangrijkste principes laten schenden? Bekend is dat Geert Mak, die expliciet is uitgenodigd als bekende Nederlander om een rondreis door bezet gebied te maken, dit heeft geweigerd omdat hij zich niet aan een controversieel onderwerp durft te branden. Dit zou niet alleen zijn imago, maar ook de oplage van zijn bestsellers in gevaar brengen. De vraag is nu: waarom wordt hij niet door zijn bewonderaars aangesproken? Hij maakt propaganda voor het neoliberale ‘Brussel,’ terwijl Mak tegelijkertijd weigert daaruit de morele consequenties te trekken. Het getuigt van een weerzinwekkend cynisme dat zo scherp aantoont dat de domineeszoon overal de prijs van weet, maar van niets de waarde. Hetzelfde geldt voor Henk Hofland. Donderdag 29 april 2009 schreef ik over de man die door zijn collega’s werd uitgeroepen tot de grootste journalist van de twintigste eeuw:

In de NRC van gisteren schreef Henk Hofland: 'Hoog op de lijst blijft Iran. Werkt het aan een kernwapen of niet? Israël blijft ervan overtuigd dat dat zo is. Daarom moet in toenemende mate rekening worden gehouden met een preventief ingrijpen, dat wil zeggen een bombardement zoals dat van 1981 op de kerninstallaties van Saddam Hoessein.'

Dit is de taal van de Koude Oorlog, toen goed en kwaad nog haarscherp gescheiden leek; wij waren goed, zij in dat andere kamp, waren slecht. Koude Oorlogstaal die niet meer in deze tijd past omdat sinds de val van de Sovjet Unie de wereld veel gecompliceerder is geworden, en daarmee ook de zogeheten 'oplossingen.' Het begrip 'preventief ingrijpen' is ook niets anders dan een propagandistische term voor een agressie-oorlog.

Wat Hofland niet duidelijk maakt met zijn begrip 'preventief ingrijpen' is dat de werkelijkheid wezenlijk is veranderd en dat het enige dat de mensheid bezit om niet in de totale chaos te belanden het internationaal recht is, hetgeen een agressie-oorlog expliciet verbiedt. Het punt is dus niet wat Hofland aanvoert dat een dergelijke 'preventief ingrijpen op de langere termijn tegen de belangen van Israel' of de VS is, maar dat een agressie-oorlog domweg een schending is van het enige dat de mens kan beschermen tegen de barbarij, te weten: het recht. Henk Hofland gaat toch ook niet met een pistool op straat om zich heen schieten zodra hij zich bedreigd voelt of denkt daarmee zijn positie te kunnen versterken? Na 11 september 2001 zou Hofland moeten weten dat het rijke Westen het monopolie op het geweld heeft verloren, en dat 'de vijand' kan terugslaan, iets wat kennelijk president Obama wel beseft nu hij toenadering zoekt tot Iran.

In tegenstelling tot deskundigen weet Hofland kennelijk ook niet wat er op de achtergrond allemaal meespeelt. Hij zou het werk van de goed ingevoerde Trista Parsi kunnen lezen, of als hij geen tijd daarvoor heeft kan hij altijd nog mijn korte interview met Parsi had, beluisteren. http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=43#body 


Henk Hofland, overal een mening over, maar muisstil zodra het om de 'hufterigheid' van zijn eigen intellectuele middenklasse gaat.

Laat men zich toch eerst informeren als Nederlandse opiniemaker voordat men meningen de wereld in slingert en net doet alsof die meningen feiten zijn. Hofland zou ook de columns van de ter zake kundige Roger Cohen in The New York Times kunnen lezen, een goed geïnformeerde bron wiens informatie iets heel anders duidelijk maakt. Vandaag schrijft hij het volgende in zijn krant:

Op-Ed Columnist
Israel Cries Wolf 
By ROGER COHEN
Published: April 8, 2009 

ISTANBUL — “Iran is the center of terrorism, fundamentalism and subversion and is in my view more dangerous than Nazism, because Hitler did not possess a nuclear bomb, whereas the Iranians are trying to perfect a nuclear option.” Benjamin Netanyahu 2009? Try again. These words were in fact uttered by another Israeli prime minister (and now Israeli president), Shimon Peres, in 1996. Four years earlier, in 1992, he’d predicted that Iran would have a nuclear bomb by 1999. You can’t accuse the Israelis of not crying wolf. Ehud Barak, now defense minister, said in 1996 that Iran would be producing nuclear weapons by 2004. Now here comes Netanyahu, in an interview with his faithful stenographer Jeffrey Goldberg of The Atlantic, spinning the latest iteration of Israel’s attempt to frame Iran as some Nazi-like incarnation of evil: “You don’t want a messianic apocalyptic cult controlling atomic bombs. When the wide-eyed believer gets hold of the reins of power and the weapons of mass death, then the entire world should start worrying, and that is what is happening in Iran.” I must say when I read those words about “the wide-eyed believer” my mind wandered to a recently departed “decider.” But I’m not going there. 

The issue today is Iran and, more precisely, what President Barack Obama will make of Netanyahu’s prescription that, the economy aside, Obama’s great mission is “preventing Iran from gaining nuclear weapons” — an eventuality newly inscribed on Israeli calendars as “months” away. I’ll return to the ever shifting nuclear doomsday in a moment, but first that Netanyahu interview. This “messianic apocalyptic cult” in Tehran is, of course, the very same one with which Israel did business during the 1980’s, when its interest was in weakening Saddam Hussein’s Iraq. That business — including sales of weapons and technology — was an extension of Israeli policy toward Iran under the shah. It’s also the same “messianic apocalyptic cult” that has survived 30 years, ushered the country from the penury of the 1980-88 Iran-Iraq war, shrewdly extended its power and influence, cooperated with America on Afghanistan before being consigned to “the axis of evil,” and kept its country at peace in the 21st century while bloody mayhem engulfed neighbors to east and west and Israel fought two wars. I don’t buy the view that, as Netanyahu told Goldberg, Iran is “a fanatic regime that might put its zealotry above its self-interest.” Every scrap of evidence suggests that, on the contrary, self-interest and survival drive the mullahs. Yet Netanyahu insists (too much) that Iran is “a country that glorifies blood and death, including its own self-immolation.” Huh? On that ocular theme again, Netanyahu says Iran’s “composite leadership” has “elements of wide-eyed fanaticism that do not exist in any other would-be nuclear power in the world.” No, they exist in an actual nuclear power, Pakistan. Israel’s nuclear warheads, whose function is presumably deterrence of precisely powers like Iran, go unmentioned, of course.'

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2009/04/hja-hofland-24.html 



In tegenstelling tot de lafheid van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' durft deze Joods-Israelische soldate wel te protesteren tegen de Israelische terreur. Haar dapperheid maakt de woorden van de polder-intelligentsia nog holler.


En zo wandelt midden op de dag de repressie tegen de Palestijnse burgerbevolking, vergezeld van een Duitse herdershond, een Palestijnse stad binnen. Dit alles politiek, economisch en zelfs militair gesteund door de Europese Unie van Geert Mak, waarbij geldt: 'Geen Jorwerd zonder Brussel.' Voor de provinciaal is het eigen dorp altijd belangrijker dan al het andere.


Voor Israelische militairen geldt dat ook de buitenlandse pers geïntimideerd en beschoten kan worden.

CNN Reporter Sniffs "Poison" On Air