De Mainstream Pers 24

Vrijdag 20 september 2013 constateerde Juurd Eijsvoogel, volgens zijn twitter account ‘foreign affairs columnist’ van de NRC met verbazing dat ‘Nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als in Nederland’ aldus ‘blijkt ieder jaar weer uit een internationale opiniepeling.’ De mainstream opiniemaker voegt hieraan toe dat het hier ‘een raadselachtig fenomeen’ betreft, ‘die kennelijke verknochtheid aan het militaire bondgenootschap.’

Ik beschouw Eijsvoogel’s verbazing over dit in zijn ogen ‘raadselachtig fenomeen,’ hoogst opmerkelijk, to say the least. Om dit toe te lichten enkele feiten. Drie jaar geleden, in januari 2010, stelde hij in zijn krant onder de kop 'Het pijnlijke gebrek aan politieke oorlogservaring' naar aanleiding van het verschijnen van het vernietigende rapport van de Commissie Davids over de besluitvorming rond de deelname aan de illegale oorlog tegen Irak, het volgende:

hoe verwijtbaar is de onervarenheid van Balkenende, die in die woelige tijd opeens het op drift geraakte land moest regeren? Wij, de kiezers, dragen ook een deel van de verantwoordelijkheid – al worden we daar door de commissie-Davids niet op afgerekend...

Slachtoffertjes van wat Juurd Eijsvoogel 'een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring' noemt.

Maar niet alleen een gebrek aan politieke en bestuurlijk ervaring brak Nederland op in de kwestie-Irak. Er was ook – overigens net als in de Amerikaanse politiek – een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring kan noemen: het besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan en hoe beperkt de mogelijkheden zijn om met militaire middelen politieke doelen te bereiken.

Het rapport van de commissie-Davids gaat daar niet over, maar laat en passant wel het gemak zien waarmee, in de politiek en in het publieke debat, over oorlog werd gesproken. Dat velen geen idee hadden waarover ze spraken bleek de afgelopen zeven jaar in Irak. De grote vraag blijft of we op dit punt hebben bijgeleerd.

Zie:http://weblogs.nrc.nl/eijsvoogel/2010/01/15/het-pijnlijke-gebrek-aan-politieke-oorlogservaring/

Nu moet de lezer tevens weten dat dezelfde NRC op 20 maart 2003, de dag dat  de agressieoorlog (volgens het internationaal recht) begon, in een redactioneel commentaar zijn lezers het volgende advies voorschotelde:

Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=juurd+eijsvoogel

Mede dankzij Nederlandse militaire steun is er nu sprake van een aanzienlijke toename van misgeboortes in Irak en ook onder de kinderen van Amerikaanse militairen die in Irak hebben gediend.

Militaire steun van Nederland dus, terwijl de NRC het volgende kon weten:

The US Has Been Bombing Iraq Since 1991 Without Stopping--Until Now

A top general told AlterNet that the U.S. military is preparing to end the longest air war in history.

November 14, 2011  |  

In 1991, the United States unleashed a bombing campaign of staggering proportions against Iraq: 120,000 sorties were launched and 265,000 bombs dropped. From then on, the missions never stopped. 

 

From 1991 to 2003, the U.S. and its allies conducted a low-level air war to enforce no-fly zones over northern and southern Iraq, while attacking Iraq’s air defenses and other targets.  

http://www.alternet.org/story/153042/the_us_has_been_bombing_iraq_since_1991_without_stopping--until_now

Dit shock and awe-geweld is desastreus geeindigd, zoals algemeen bekend is. 'In February 2003, the U.S. would, again, conduct a blistering “shock and awe” campaign and, by mid-April, Iraq had been subjected to 41,000 sorties and 27,000 bombs dropped. The U.S. air war would continue on as, year after year, U.S. planes attacked targets, killing enemy fighters and civilians alike.'  

Desondanks is de NRC weer  in oorlogsstemming. Toen onlangs het Amerikaanse geweld tegen Syrie vooralsnog niet doorging omdat de regering Obama met beide handen het voorstel van president Poetin aangreep, reageerde de krant verbolgen met

Poetin stunt met opiniestuk in NYT - lees hier duiding bij zijn brief › 10.28  Een nieuwe stunt in de diplomatieke soap rond het Russische wapencontroleplan voor Syrië. Poetin richt zich rechtstreeks tot het Amerikaanse volk in een opiniestuk geschreven in The New York Times. Lees hier duiding bij de brief van Poetin… LEES VERDER›

Verarmd uranium wapens om regime change te forceren.

De twee ‘duiders’ van de NRC, onder wie een commerciele zogeheten ‘overtuigexpert’ die CEO’s traint, probeerden de drijfveren van de Russische president in een kwaad daglicht te stellen. Tot nu toe tevergeefs, want het diplomatieke initiatief won het van het geweld, tegen de zin in van de NRC-reactie die net als de rest van de mainstream polderpers voor een 'regime change' in Syrie is, omdat de Assad, zo suggereert Hubert Smeets, verantwoordelijk is voor de ‘gifgasaanval.’  Weer is sprake van wat Eijsvoogel betitelt als ‘een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring kan noemen: het besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan en hoe beperkt de mogelijkheden zijn om met militaire middelen politieke doelen te bereiken.’

Maar omdat de schijn van rechtshandhaving en rechtvaardigheid overeind moet blijven en er bij de NRC een brandende behoefte bestaat om 'goed' te lijken, blijft de krant permanent het regime Assad aanwijzen als het grote kwaad in Syrie, en maakt de krant opnieuw propaganda voor de Amerikaanse militaire steun aan de ‘rebellen’ en de dreiging van het Witte Huis met de inzet van grootscheeps geweld, waar de burgerbevolking opnieuw de grootste slachtoffer van zal blijken te zijn, net als in Vietnam, Irak, Afghanistan en Libie, om slechts enkele voorbeelden te geven.

Kortom, hoewel ‘Nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als in Nederland,’ geldt tevens dat ‘Nergens in Europa,’ de mainstream pers zo pro-Amerikaanse is ‘als in Nederland.’  Dat verklaart ook de pro-NAVO propaganda van de polderpers. Laat ik een voorbeeld geven dat dicht bij huis ligt. Maandag 1 maart 2010 schreef ik op deze weblog het volgende:

Afgelopen vrijdag beweerde Juurd Eijsvoogel, correspondent internationale betrekkingen van de NRC, in zijn column:

'Nederland vertrekt, juist nu vrijwel alle NAVO-bondgenoten en partners hun inspanningen nog wat opvoeren. Juist nu Obama de weerstand van zijn eigen achterban getrotseerd heeft en 30.000 man extra stuurt. Juist nu een laatste poging wordt gedaan het tij in de oorlog te keren en de reputatie van de NAVO te redden...

Al dan niet toevallig hekelde Robert Gates, de Amerikaanse minister van Defensie, deze week het antimilitarisme van Europa. De Europese afkeer van militair ingrijpen zou de vrede en veiligheid in de wereld in de weg staan, zei hij zonder Nederland te noemen. De meeste Europese landen zijn volgens Gates doorgeslagen in hun angst voor oorlog en in hun weigering genoeg geld uit te trekken voor hun defensiebegroting.'

Zie: http://weblogs.nrc.nl/eijsvoogel/2010/02/26/hoe-balkenende-het-in-washington-verbruid-heeft/

De eerste vraag is: wat is genoeg geld? Het Congres en Het Witte Huis trekken bijna de helft van de beschikbare federale begroting uit voor iets dat officieel 'National Security' heet en nog is dat niet voldoende om Irak en Afghanistan te 'pacificeren', zoals het geweld tegen de burgerbevolking in Vietnam destijds zo eufemistisch heette. Vietnam is bovendien een illustratie van het feit dat een hoog technologische wereldmacht het militair verloor van een gemotiveerde boerenbevolking. Hier zijn we bij de tweede vraag: op grond waarvan denken Eijsvoogel en andere ideologen dat het Westen de gewelddadige conflicten in Afghanistan en Irak kan winnen? Een imperium en zijn vazallen moeten zich op een bepaald moment realiseren waar de grenzen van hun macht liggen. Doen ze dat niet dan zullen ze daarvoor een hoge prijs moeten betalen, zoals de Romeinen in het jaar 9 ontdekten toen Germaanse stammen drie Romeinse legioenen tot op de laatste man uitroeiden en de Romeinen tot aan de val van het rijk vier eeuwen later het niet meer in hun hoofd haalden de Rijn over te steken. De grenzen van het Westen liggen niet in Uruzgan. De NAVO is officieel niet opgericht om te proberen de Derde Wereld in het gareel te meppen.

De politiek gemotiveerde westerse intelligentsia, opgegroeid met de waan van de dag, en niet ontvankelijke voor historische lessen, is helaas niet in staat in te zien dat het rauwe kolonialisme dat vijf eeuwen geleden begon met de bloedbaden van de zo bewonderde Columbus na de Tweede Wereldoorlog definitief aan zijn einde kwam. Vietnam maakte dit nog eens duidelijk voor stijfkoppige domoren. Door onder andere de adembenemende technologische verniewingen die geen landsgrenzen kennen en de onvoorstelbare bevolkingsexplosie waarbij de wereldbevolking in ruim een eeuw verzesvoudigde, voor het grootste deel in de Derde Wereld, kan het Westen zelfs niet meer met grootscheeps geweld de arme wereld eronder houden. De vraag is wanneer de spreekbuizen van de westerse macht, journalisten als Juurd Eijsvoogel dit gaan beseffen. Of is de invloed van de economische macht die de kranten en tv bezit zo groot dat het de Juurd's in de wereld niet mogelijk maakt om de werkelijkheid te beschrijven?

Juurd, 'het tij in de oorlog te keren'? Wanneer? Hoe? En dan? Collega Eijsvoogel, waarom weiger je te beseffen dat dit niet gaat gebeuren? Laat het me weten. Alleen door uitwisseling van feiten en serieuze gedachten kan een samenleving leren van haar eigen fouten en krijgt de parlementaire democratie inhoud. Nu bedrijf je alleen maar propaganda voor een overleefde ideologie.

Je schrijft: 'De meeste Europese landen zijn volgens Gates doorgeslagen in hun angst voor oorlog en in hun weigering genoeg geld uit te trekken voor hun defensiebegroting.' Dit is de opvatting zoals die verwoord werd in 2003 door neoconservatieven als Robert Kagan in zijn boek Of Paradise and Power. America and Europe in the New World Order, toen de westerse opiniemakers nog dachten dat de illegale inval in Irak een groot succes was. De enige serieuze conclusie die je uit dit soort geschriften kunt trekken is dat uiteindelijk alles aan hybris ten onder gaat.

Na de val van de Muur loopt ook het Amerikaanse rijk ten einde. Zowel de Russen als de Amerikanen hebben zich arm bewapend. Het zich wereldwijd uitstrekkende imperium is te duur geworden. Er is sprake van imperial overstretch, zoals de Britse historicus Paul Kennedy dit fenomeen al meer dan 20 jaar geleden alsvolgt omschreef in The Rise and Fall of the Great Powers: 'De Verenigde Staten lopen nu het risico van wat ''imperial overstretch'' genoemd zou kunnen worden, een bij geschiedschrijvers van opkomst en verval van grootmachten o zo vertrouwd begrip: anders gezegd, beslissers in Washington moeten het nare maar blijvende feit onder ogen zien, dat het totaal aan Amerikaanse belangen en verplichtingen, verspreid over de hele wereld, tegenwoordig veel te groot is voor het land om ze allemaal tegelijk te kunnen verdedigen.'

Zie ook: http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=10#body

En: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=imperial+overstretch

17 jaar geleden interviewde ik de Britse historicus Paul Kennedy die mij geduldig uitlegde wat hij bedoelde met zijn waarschuwing dat

‘the nation overextends itself geographically and strategically: if, even at a less imperial level, it chooses to devote a large proportion of its total income to "protection," leaving less for "productive investment," it is likely to find its economic output slowing down, with dire implications for its long-term capacity to maintain both its citizens' consumption demands and its international position. Already this is happening in the case of the USSR, the United States, and Britain.’

Zie ook: http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=10#body

Dit alles schreef ik drie jaar geleden, ik heb hierop nooit een reactie van collega Juurd Eijsvoogel gekregen. Meer over onze mainstream opiniemaker kunt u hier lezen:

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=juurd+eijsvoogel

Kort samenvattend: Eijsvoogel mag zich dan wel verbazen over een in zijn ogen ‘raadselachtig fenomeen,’ maar als hij even zou nadenken en alleen maar zijn eigen werk zou nalezen, dan zal hij al snel ontdekken dat dankzij de propaganda van de Nederlandse mainstream ‘nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als in Nederland.’ Ik overdrijf niet wanneer ik nadrukkelijk stel dat nergens in Europa de mainstream pers zo gezagsgetrouw en onnozel is als in Nederland. Meer daarover later. Juurd Eijsvoogel, nu jij en ik en alle anderen weten dat 'het tij in de oorlog' niet gekeerd kon worden, zoals ik al stelde, is mijn vraag aan jou: hoe komt het toch dat mainstream journalisten zich zo gemakkelijk de spreekbuis laten maken van militaire en geopolitieke belangen van Washington? Laat het me weten.

Obama: 'For nearly seven decades, the United States has been the anchor of global security.'

Het is me een raadsel waarom Juurd Eijsvoogel in z’n stukken zo kritiekloos is over de claims van president Obama. Deze roept van alles en Eijsvoogel gaat daar grotendeels in mee zonder ze in de kern te toetsen. Hij zet alleen wat kanttekeningen dat het campagnetaal is. Zijn kritiekloze stuk ‘Ovatie in VN voor Obama’s vrije woord’ van 26 september doet me afvragen op welke planeet Eijsvoogel en de hoofdredactie van de NRC leven. Dat was meer een hagiografie dan kritische journalistiek. Als lezer kan ik daar niks mee.

http://georgeknightlang.wordpress.com/2012/09/29/kritiek-op-nrc-en-peter-vandermeersch-over-bewieroking-obama/

Ovatie in VN voor Obama's vrije woord

Juurd Eijsvoogel

 artikel | Woensdag 26-09-2012 | Sectie: Buitenland | Pagina: NH_NL01_010 | Juurd Eijsvoogel

Het gebeurt niet vaak bij de VN dat redes zo ademloos worden beluisterd als die van president Obama gisteren. Hij schetste een Amerika dat de wereld niet de rug toekeert ...

http://archief.nrc.nl/index.php/2012/September/26/Buitenland/nhnl01010/Ovatie+in+VN+voor+Obamas+vrije+woord/check=Y

Hoewel Iran van het Westen geen nucleair wapen mag ontwikkelen beschikken de Amerikanen en de Israeli's over zowel nucleaire wapens, chrmische wapens en biologische wapens. Hier ziet u een Israelische militair een verarmd uranium projectiel naar een Israelische tank vervoeren, waarmee in 2006 ook de Libanese bevolking bestookt werd.

According to Dahr Jamail,

"The U.S. and British militaries used more than 1,700 tons of depleted uranium in Iraq in the 2003 invasion (Jane's Defence News, 4/2/04)-on top of 320 tons used in the 1991 Gulf War (Inter Press Service, 3/25/03). Literally every local person I've ever spoken with in Iraq during my nine months of reporting there knows someone who either suffers from or has died of cancer.

Ghazi reported that in Fallujah, which bore the brunt of two massive U.S. military operations in 2004, as many as 25 percent of newborn infants have serious physical abnormalities. Cancer rates in Babil, an area south of Baghdad, have risen from 500 cases in 2004 to more than 9,000 in 2009. Dr. Jawad al-Ali, the director of the Oncology Center in Basra, told Al Jazeera English (10/12/09) that there were 1,885 cases of cancer in all of 2005; between 1,250 and 1,500 patients visit his center every month now. — 'The New 'Forgotten' War' By Dahr Jamail, 15 March, 2010

http://www.a-w-i-p.com/index.php/2010/03/24/depleted-uranium-a-war-crime-within-a-wa 

De Mainstream Pers 23

'De Amerikaanse soft power is,' aldus Geert Mak, 'nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.' 

Op 11 september 2013 wees de kritische Amerikaanse journalist Matthew Rothschild, op de ‘5 Most Ludicrous War Claims In Obama’s Syria Speech.’ Eén ervan was de claim van de Amerikaanse president dat

For nearly seven decades, the United States has been the anchor of global security. This has meant doing more than forging international agreements; it has meant enforcing them. The burdens of leadership are often heavy, but the world’s a better place because we have borne them.

Rothschild stelde vervolgens:

Was the U.S. an anchor of global security and an enforcer of international agreements when it overthrew the Mossadegh government in Iran in 1953, or the Arbenz government in Guatemala in 1954?

Is the world a better place because the U.S. helped overthrow Salvador Allende’s democratically elected government in Chile almost exactly 40 years ago?

Is the world a better place because the United States killed 3 million people in Vietnam, Laos, and Cambodia and because we dropped 20 million gallons of napalm (waging our own version of chemical warfare) on those countries?

Is the world a better place because the United States supported brutal governments in El Salvador and Guatemala in the 1980s, which killed tens of thousands of their own people?

Is the world a better place because George Bush waged an illegal war against Iraq and killed between 100,000 and a million civilians?

And what international agreements was the United States enforcing when it tortured people after 9/11?

Die vragen zouden ook door Nederlandse opiniemakers in de mainstream media gesteld moeten worden. Ze doen het niet omdat de antwoorden in strijd zijn met het propagandistische beeld van het ‘exceptionalistische Amerika.’  Vandaar dat Geert Mak in zijn 575 pagina’s tellende Reizen zonder John onweersproken kan schrijven over de voortreffelijke

Amerikaanse normen en waarden. De Amerikaanse soft power is dan ook, hoewel aangetast, nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen. Het land fungeerde, zeker in Europa, decennialang als ordebewaker en politieagent – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde. En nog steeds zijnde de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord. Het is nog altijd de ‘standaardmacht’, een rol die Rusland, Europa en ook China niet snel zullen overnemen.

Een ‘standaardmacht’ die met ‘soft power’ dus ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde]' die in de woorden van de opiniemaker Henk Hofland in De Groene Amsterdammer ‘Het vredestichtende Westen’ aanvoert. Dit propagandistische beeld staat haaks op de werkelijkheid zoals die is onderzocht en gedocumenteerd is beschreven door talloze vooraanstaande Amerikaanse intellectuelen, van zowel rechts als van links. Het gevolg is dan ook dat de poldermainstream voortdurend de plank misslaat. Omdat de Nederlandse commerciele pers de drijfveren van de realpolitiek van grote mogendheden niet begrijpt, beseft ze niet dat haar beweringen een virtuele wereld beschrijven, maar niet de werkelijke wereld waar miljarden mensen het slachtoffer zijn van ondermeer de westerse mainstream propaganda. De journalisten van onze commerciele massamedia zijn daarom ook niet in staat om door de opzichtige leugens van de macht in Washington te prikken, zoals deze van president Obama:

If fighting spills beyond Syria’s borders, these weapons could threaten allies like Turkey, Jordan, and Israel.

In tegenstelling tot de polderjournalistiek stelde de onafhankelijke Matthew Rothschild ook de volgende tegenstrijdigheid ter discussie:

Let’s just look at Israel. Obama contradicted himself just a few minutes later when he said, ‘Neither Assad nor his allies have any interest in escalation that would lead to his demise, and our ally, Israel, can defend itself with overwhelming force, as well as the unshakable support of the United States of America.’

Zo overtuigd dat ‘de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld [horen], het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen’ en dat het ‘State Department over briljante strategen en politieke analisten’ beschikt concludeert bijvoorbeeld de mainstream journalist en bestsellerauteur Geert Mak dat de Amerikaanse machthebbers ‘een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie.’ Deze zienswijze wordt als zo voortreffelijk beschouwd dat deze gemakkelijk aantoonbare onzin tot tweemaal toe genommineerd is voor een prijs, zowel bij de VPRO als bij de Nederlandse Spoorwegen, want zowel de polder elite als het eenvoudige leesvolk wil graag gerust gesteld worden. Paul Brill schreef over Mak's Reizen zonder John dan ook laaiend enthousiast dat het 'een monumentaal boek' is 'met prachtige passages en een schat aan informatie.' Sterker nog: 'In dit boek heeft Mak minstens zoveel goede momenten als zijn illustere voorganger. En qua betrouwbaarheid wint hij het met gemak.'

De Hollandse mainstream wil zeker niet de visie vernemen van allerlei, in de ogen van Mak en zijn publiek, ‘doemdenkers,’ zoals één van de grootste historici van de twintigste eeuw, de Brit Arnold J. Toynbee. In 1962 merkte Toynbee in America and The World Revolution and Other Lectures het volgende op:

America is today the leader of a world-wide anti-revolutionary movement in the defense of vested interests. She now stands for what Rome stood for. Rome consequently supported the rich against the poor in all foreign communities that fell under her sway; and, since the poor, sofar, have always and everywhere been far more numerous than the rich, Rome’s policy made for inequality, for injustice, and for the least happiness of the greatest number.

Een dergelijke constatering is voor onze mainstream absoluut ondenkbaar, het zou gezien worden als vloeken in de kerk, radicale nonsens van een onverantwoordelijke idioot. En dus herhaalt Mak bijna letterlijk de ‘received truths’ zoals de volgende 'waarheid,' uitgesproken door Obama:

For nearly seven decades, the United States has been the anchor of global security. This has meant doing more than forging international agreements; it has meant enforcing them. The burdens of leadership are often heavy, but the world’s a better place because we have borne them.

Met gepast respect wordt deze bewering in allerlei varianten door de polderpers herhaalt, in tegenstelling tot kritische Amerikaanse intellectuelen en natuurlijk de slachtoffers van de Amerikaanse ‘global security,’ zoals de Vietnamezen, Irakezen, Latijns Amerikanen, Afghanen, Libiers en al die anderen die ondervonden hebben wat Obama’s claim betekent dat:

I possess the authority to order military strikes,

om massaal geweld in te zetten, recentelijk met het excuus dat de Syrische chemische wapens ‘a danger to our security’ zijn. http://www.popularresistance.org/the-5-most-ludicrous-war-claims-in-obamas-syria-speech/

De mainstream opiniemakers, bij monde van onder andere NRC’s Hubert Smeets en Paul Brill van de Volkskrant, proberen dan ook de geesten rijp te maken voor een illegale aanval op Syrie en wel omdat

Er maar één manier [is] waarop de regering-Obama gegarandeerd de regie had kunnen behouden, namelijk door onmiddellijk in actie te komen zodra ze er zelf van overtuigd was dat het Syrische regime de vermaarde rode lijn grootscheeps had overschreden,

aldus Brill.

Daarentegen beseffen kritische en voorstaande journalisten uit de Angelsaksische wereld wat er werkelijk aan de gang is. Zo schreef George Monbiot in de Guardian:

Obama's rogue state tramples over every law it demands others uphold. For 67 years the US has pursued its own interests at the expense of global justice – no wonder people are sceptical now.

Eighty-three times the US has exercised its veto. On 42 of these occasions it has done so to prevent Israel's treatment of the Palestinians being censured. On the last occasion, 130 nations supported the resolution but Barack Obama spiked it. Though veto powers have been used less often since the Soviet Union collapsed in 1991, the US has exercised them 14 times in the interim (in 13 cases to shield Israel), while Russia has used them nine times. Increasingly the permanent members have used the threat of a veto to prevent a resolution being discussed. They have bullied the rest of the world into silence.

Through this tyrannical dispensation – created at a time when other nations were either broken or voiceless – the great warmongers of the past 60 years remain responsible for global peace. The biggest weapons traders are tasked with global disarmament. Those who trample international law control the administration of justice.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/sep/09/obama-rogue-state-tramples-every-law#start-of-comments

De 'eerste zwarte President,' Barack Obama: 'For nearly seven decades, the United States has been the anchor of global security.' 

Ondanks de grootscheepse Amerikaanse oorlogsmisdaden schrijft Mak tevreden dat de VS “nog altijd de ‘standaardmacht’ is,” die met haar ‘soft power’ voortdurend ‘de agenda van de wereldpolitiek’ bepaalt. Ook zijn expliciete gebruik van het Amerikaanse begrip ‘standaardmacht’ is onthullend omdat het onlosmakelijk verbonden is met het Amerikaanse gevoel van ‘exceptionalisme,’ oftewel ‘the distinct belief that the United States is unique, if not superior, when compared to other nations.’ Een uiterst kleine politieke en economische elite bepaalt daarbij wat de meetlat is waaraan alle anderen in de wereld moeten voldoen om geaccepteerd te kunnen worden, en waarbij één man op aarde namens die elite besluit of er oorlog dan wel ‘vrede’ zal zijn. Hoe weinig dit nog met democratie te maken heeft, maakte de New York Times-journalist Tim Weiner duidelijk in het nawoord van zijn in 2008 verschenen boek Een Spoor van Vernieling. De geschiedenis van de CIA:

In 2005 en 2006 het 109^e Congres er niet in [slaagde] om een wet aan te nemen aangaande de machtiging van inlichtingendiensten, een basiswet waarin de manier geregeld wordt waarop de CIA en de andere zestien inlichtingendiensten van het land hun geld besteden en hun zaken aanpakken. Het was een ware ramp: in de dertig jaar sinds de inlichtingencommissies van het Congres werden ingesteld waren ze nooit zo in gebreke gebleven. De commissies moeten hun werk doen: ze moeten indringende vragen stellen, antwoorden eisen en vervolgens verslag uitbrengen aan de burgerij. Tijdens een groot deel van de afgelopen dertig jaar hebben ze deze plicht al behoorlijk verzaakt, maar sinds 11 september (2001, svh) grenst hun gedrag aan misdadige nalatigheid.

en wel omdat de CIA een ‘vreselijke staat van dienst’ heeft, als gevolg van zijn terreur die, zoals niemand minder dan president Eisenhower verklaarde, ‘een spoor van vernieling’ in de wereld achterliet, zelfs in Europa:

In Legacy of Ashes-The History of the CIA, Tim Weiner claims that early funding was solicited by James Forrestal and Allen Dulles from private Wall Street and Washington, D.C. sources. Next Forrestal convinced "an old chum," John W. Snyder, the U.S. Secretary of the Treasury and one of Truman's closest allies, to allow the use of the $200 million Exchange Stabilization Fund by CIA fronts to influence European elections, beginning with Italy[61] After the Marshall Plan was approved, appropriating $13.7 billion over five years, 5% of those funds or $685 million were made available to the CIA.

http://en.wikipedia.org/wiki/Central_Intelligence_Agency

Alleen zult u deze informatie niet terugvinden in Mak's boek over de VS en ook niet in zijn boek over Europa. Het zal duidelijk zijn dat ‘The Myth Of American Exceptionalism’ zoals de voormalige correspondent van de Britse Observer, Godfrey Hodgson, dit noemt nog steeds een geloofsartikel is onder mijn generatiegenoten van de Nederlandse polderpers.  De strekking van het betoog van de alles behalve radicale journalist/auteur Hodgson, zoals die in zijn in 2008 verschenen boek The Myth Of American Exceptionalism wordt uitgewerkt, is dat:

The idea that the United States is destined to spread its unique gifts of democracy and capitalism is dangerous for Americans and for the rest of the world…. America is not as exceptional as it would like to think; its blindness to its own history has bred a complacent nationalism and a disastrous foreign policy that has isolated and alienated it from the global community.

Om dit aan te tonen citeert hij ondermeer de invloedrijke Amerikaanse neoconservatieve ideoloog en zionist, William Kristol, die het volgende stelde:

We need to err on the side of being strong and if people want to say we’re an imperial power, fine.

Vervolgens schrijft Hodgson:

My generation in Britain rejected from the bottom of our souls the pretention to empire. To do so in the name of spreading democracy was to repeat the hypocrisy that we had despised as soon as we could read the empty boastings of imperialists… There was, too, it seemed to me, in this… discourse an unpleasant Prussian tone. There was a glorification of military power, a demand of obeisance to a nationalist and anti-internationalist creed, a xenophobia... Had not an American  ambassador to the UN actually anticipated an imaginary 9/11 of his own by saying that he would not mind if ten floors of the United Nationa building were volatilized?

It was obvious, too, that this sneering contempt for the ‘lesser breeds without the law,’ as KLipling, in his American phase, called the peoples of Africa and Asia, was not just an attitude toward foreign policy. It was an integral part of arrogance that did not begin at the water’s edge. It was the worldview of what was becoming a class society, where power came not from the sovereignity of the people but from the skilful deployment of private wealth, the deployers,’ or that of those who could be persuaded to stump for them.

An aggressive strand in American attitudes toward the rest of the world, I knew, was not wholly new. From the very beginnings of American history, the commitment to freedom had been mixed not only with the ‘damned inheritance’ of slvery but with ambitions and interests – for land, for wealth, for military glory – that were scarcely different from those other peoples and other rulers in other times…

Following this train of thought, I began top ask myself whether a vital part of the explanation of what seemed to me, and to many Americans, to have gone wrong, might lie in a corruption of the doctrine that is called American exceptionalism,

waarbij ik aanteken dat ik niet denk dat het hier een ‘corrumpering’ van de mythe is, maar de onvermijdelijke consequentie is van het feit dat het ‘exceptionalisme’ het noodzakelijke ideologische uitgangspunt was en is voor het Amerikaanse expansionisme, dat eerst de Indianen vernietigde, en vervolgens andere volkeren onderwierp, van de Filipinos rond 1900 tot aan de Vietnamezen rond 1970, de Irakezen in jaren 2000, de Afghanen nu, en straks de Iraniers als ze de elite in Washington niet gehoorzamen. Mak’s ‘standaardmacht’ bepaalt immers via haar strijdkrachten de meetlat, dat spreekt voor zich. Hofland’s ‘vredestichtende Westen’ verordonneert wat ‘vrede’ is, en hoe ‘vrede’ eruit ziet en beleefd moet worden. Dat ‘the most intractable problems and the most appaling suffering are precisely in the places where European imperialism left its bloody traces,’ en waar nu de VS ‘als ordebewaker’ zijn gewelddadige macht laat voelen, is een feit dat een gematigde intellectueel uit een groot cultuurland als Godfrey Hodgeson zich realiseert, maar een dergelijk besef is voor de polderpers nog steeds veel te radicaal. Pas nu komt de ‘vrije pers’ hier tot de ontdekking dat de Nederlandse politiek verantwoordelijken al zes decennia geleden gedetailleerd ervan op de hoogte waren dat Nederlandse militairen in Indonesie oorlogsmisdaden pleegden, overigens zonder dat ooit iemand daarvoor werd vervolgd. Zo werkt het poldermodel en zo werkt het daarbij behorende autisme van de gezagsgetrouwe mainstream media. Later meer over onze polderpers.

Amerikaanse zionistische neoconservatieve ideoloog William Kristol: 'We need to err on the side of being strong and if people want to say we’re an imperial power, fine.'