In de Amerikaanse
HBO-serie True Detective zegt één van de hoofdrolspelers, Matthew McConaughey, die een rechercheur speelt:
I consider
myself a realist. But in philosophical terms I am what is called a pessimist. I
think human awareness is a tragic misstep in evolution. We became too self-aware.
Nature created an aspect of nature seperated from itself. We are creatures that
should not exist by natural law. We are things that labor under the illusion of
having a self, this secretion of sensory experience and feeling. Programmed,
with total assurance that we are each somebody, when in fact everybody is
nobody. I think the honorable thing to do is deny our programming, stop
reproducing, walk hand in hand into extinction. One last midnight, brothers and
sisters opting out of a raw deal.
Deze
zienswijze kan niet bij voorbaat van de hand worden gewezen gezien de
grootscheepse terreur die als een rode draad door de hele geschiedenis loop.
Bovendien voert het onvermogen van de mens om te leren de soort nu naar zijn
eigen ondergang. Weliswaar kan de christen hier tegenover stellen dat God de
mens ‘naar zijn evenbeeld’ schiep ‘om heerschappij te voeren over
alle andere schepselen.’ Tenslotte ‘keek
[God] naar alles wat hij had gemaakt en zag dat het zeer goed was,’ zo staat er in het eerste boek van de
bijbel. Maar wat eens ‘zeer goed
was,’ is inmiddels in gevaar, de mens is als een parasiet die
zich ten koste van ander organismen in stand houdt en vermenigvuldigt. Hij is
niet in staat tot wat in de biologie mutualisme heet, het vermogen om een harmonische
interactie aan te gaan met andere levensvormen waarvan alle partijen profijt
hebben.
De kapitalistische
consumptiecultuur is per definitie parasitair, en blijkt niet in staat te
evolueren, dat wil zeggen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en
de mens is dus op die manier, volgens Darwin, gedoemd uit te sterven als soort.
De mensheid bezit niet de evolutionaire intelligentie die bijvoorbeeld
de wortels van een Bristlecone pine wel heeft, terwijl deze boom onder veel
moeilijkere omstandigheden moet zien te overleven. In The Bristlecone Book
(2007) schrijft de Amerikaanse botanicus Ronald Lanner over de mutualistische
overlevingsstrategie van pijnboomwortels het volgende:
In rocky terrain,
roots wrap tightly around boulders, forming a strong anchorage, and they seek
water in cracks in the rocks. Like most pine roots, Great Basin bristlecone
roots stay close to the surface, mainly in the first foot of soil, and there is
usually no taproot. Instead, lateral mother roots leave the trunk like the arms
of an octopus, sinuously passing to the side of the roots of neighbors and
extending as far as 50 feet…
Pine mother roots subdivide into finer roots that bear new white tips
during the spring growth flush. Most of those tender tips die within days or
weeks. Luckier ones form a beneficial symbiosis with fungi living in the soil,
in which the fungal tissue covers the root tips like a glove covering fingers.
These roots will live several months and be replaced the next year. During that
brief lifetime, the mycorrhizal tips will outperform non-mycorrhizal tips in
the uptake of water and nutrients, and they may even ward off root-rotting
fungi. Compared to the relatively fungus-rich soils of lower-elevation forests,
the soils of the Great Basin bristlecone stands in the White Mountains have
been found to harbor only a few species of fungi capable of linking up with the
pines’ roots. The fine roots are of great importance in drawing up soil water
with its hoard of dissolved minerals, but water is absorbed through the bark of
larger roots as well.
De Bristlecone pine, die in onherbergzaam gebied leeft, is een wonder van evolutionaire intelligentie. Het past zich aan en overleeft op die manier, de
oudste is meer dan 5000 jaar. Een paar honderd kilometer verderop, dichterbij de westkust van Californie leeft een boomsoort die meer dan honderd meter hoog kan worden. Op maandag 28 januari 2013 schreef ik op
deze weblog:
For 20 million years,
California’s entire northern coastal cusp, from Monterey Bay to the Oregon
border, from water’s edge to as deep as forty miles inland, had been dominated
by sequoia sempervirens, a forest of some 2 million acres. After little more
than seventy years of logging, that giant ancient forest had disappeared from
all but the least accessible locales along the North Coast.
David Harris. The
Last Stand. The War Between Wall Street and Main Street Over California’s
Ancient Redwoods. 1996
Ondanks het kappen van bijna 97 procent van alle sequoia's aan de
Amerikaanse westkust was de onverzadigbare roofbouw nog niet gestopt. Ook een
deel van de resterende gigantische bomen zou verdwijnen door de praktijken van
een Amerikaanse neoliberale speculant, genaamd Charles Hurwitz. In 'The Last Stand' schreef de Amerikaanse
auteur David Harris:
Business Week
described him as an ‘inscrutable’ and ‘enigmatic financier’ whose ‘quiet Texas charm and baby
face conceal a steel-nerved dealmaker who has stripped down companies and
squeezed out their shareholders… Day and night, Hurwitz studies takeover
targets, poring through files or talking to former executives and investment
bankers… Patience is one of the biggest attributes. So is tenacity… Hurwitz is
tight-lipped about his next targets. But he will not let himself become
overconfident… Most of the risks, it seems, are borne by the companies unlucky
enough to catch his eye… Charles Hurwitz doesn’t bark, he just bites.’ In an economy in which predators were playing
all the lead roles, Charles was recognized as a predator of the first order by
all concerned.
Predator: roofdier, plunderaar. Een plunderaar is in dit geval iemand die met geleend geld van banken succesvolle bedrijven
leeg zuigt en stervend achterlaat. Dit is één van de activiteiten van zogeheten
investeerders die als speculanten schatijk worden dankzij hun immorele praktijken, waarop geen enkele effectieve democratische controle bestaat.
Terecht heeft Noam Chomsky opgemerkt dat ‘corporations are more totalitarian than most institutions we call
totalitarian in the political arena’ aangezien een ‘board of directors at the top of managers
give orders, everyone follows orders.’ Toen ik in 2010 David Harris
in Californië interviewde zei hij dat Hurwitz model staat voor het neoliberale
systeem dat egoïsme beloont ten koste van alles. Een van de weinige
loyaliteiten die Hurwitz kent, is ‘the
state of Israel.’ Zijn ’Maxxam
Group, his Houston flagship corporation,’ had destijds de status van
a national juggernaut.
Fortune ranked it number 184 in its 1989 list of the nation’s 500 largest
companies – first in sales increase, fourth in profit increase, and tenth in
percentage of return to its investors – and Business Month named Maxxam the
nation’s single fastest growing company for 1989, listing its interests as ‘lumber, aluminum, [and] real
estate.’ […] The company’s board, of which he was chairman, was about to
reward him with a 1989 salary payment of $3.97 million, an additional bonus of
$3.5 million, and $497.000 worth of stock options. The remuneration package was
larger than those of the chairman of General Motors, IBM, and General Electric
combined.’
Charles Hurwitz: het prototype van de neoliberale mens die alleen met zichzelf solidair is.
Een vorstelijke inkomen, zeker voor de zoon van een winkelier uit Kilgore,
Texas, een dorp dat rond het midden van de jaren dertig bijna was geëindigd als
ghost town. Misschien juist vanwege zijn eenvoudige joodse afkomst besefte
Hurwitz hoe belangrijk geld is om te worden geaccepteerd in de Amerikaanse
kleinburgerlijke christelijke maatschappij, met zijn nog onderhuidse afkeer van
joden. Hij presenteerde zich, net als alle andere speculanten, graag als een
zakenman die iets opbouwde. David Harris over het beeld dat Hurwitz van
zichzelf had:
Raider? He found no
small element of anti-semitism in the term, applied, as it often was, by Ivy
goyem insiders to Jews who made money even without the Ivy Leaguers’ old-boy
connections. What was he? Some kind of gunslinger? Buying and selling was what
this country was all about and, as far as he was concerned, he was just being
run down because he was better at it than most.
Aangezien werkelijk alles in de neoliberale VS om geld draait was rijkdom de
manier om al de gojim met gelijke munt terug te betalen. En dat deed Hurwitz
als volgt nadat hij een Californisch houthakkersbedrijf had opgekocht :
In 1985, the sleepy,
well-fed, well-manicured, company town of Scotia, California, got a rude
awakening. Its bread-and-butter, the Pacific Lumber Company was taken over by
Maxxam. It was a classic ‘greed is good,’ 1980s’ event. The little logging company had a lot of
land on which grew giant redwoods. The little logging company had been
harvesting redwoods in a manner that allowed re-growth on a long-term basis. In
other words, there were still giant redwoods as far as the eye could see. What
Hurwitz apparently saw were chainsaws turning those trees into lumber for cash
to pay off the high-demand junk bonds used in the little logging company’s
takeover. The company doubled its rate of logging, according to the
Environmental Protection Information Center, a local watchdog group. A company
document listed the 1997 tree cut rate as 253 million board feet. That’s a lot.
By threatening to cut
down some of the vestiges of the ancient forest, Maxxam was able to cut a deal
with taxpayers to buy out some of its property to avoid logging. The Headwaters
forest, about 3,800 acres, cost taxpayers in the vicinity of $400 million in
debt-for-nature swap… Neighbors have complained and filed lawsuits over the
effects of increased logging. It’s not just the barren hillsides that once
hosted lush forests and wildlife, including the spotted owl, but the increased
flooding that have severely impacted some of the local community…
In addition to the
chance to plunder the forest, Hurwitz also seems to have noticed the company
workers' well-stocked pension fund… When Hurwitz took the company over, the
pension fund disappeared as far as the workers were concerned. Later on, right
before Christmas 2001, Hurwitz laid off 10 percent of the logging company’s
workforce… Even before the logging and the labor disputes, Hurwitz was in
trouble for his business practices. Two federal agencies, the Treasury
Department’s Office of Thrift Supervision (OTS), and the Federal Deposit
Insurance Corporation (FDIC), have brought actions against Hurwitz. Hurwitz
allegedly had a hand in the demise of the United Saving Association of Texas in
1988. Backed by the FDIC, OTS was seeking $820 million against Hurwitz…
And after all that
help from taxpayers, all that raiding of workers’ pension, all that nasty
flooding from all that wicked logging of giant redwoods, what does Hurwitz
have? As far as Maxxam goes, its latest report to the Securities & Exchange
Commission show a shaky operation at best. In the first quarter of the year it
showed a $55 million deficit. Meanwhile, a statement from last year to
stockholders reveals Hurwitz has a total package of $1.8 million in income --
$786,000 in salary, $910,000 in bonus and $142,000 in 'other' recompense.
Toen ik in 2010 Scotia
bezocht was geen mens te zien bij de houtzagerij, de voormalige ‘company
town’ was doodstil, er was geen enkele bedrijvigheid. Het
leeggeplunderde houthakkersbedrijf Palco was inmiddels door Hurwitz
verkocht nadat
In 2003, the Company was
sued civilly, by the District Attorney of Humboldt County, for fraud and
violations of the California Business and Professions Code. The suit was
predicated on the allegation that PALCO had affirmatively represented that its
timber operations would have a similar environmental impact across all of its
land holdings, when in fact there were wide variances and effects on differing
watershed environments. The suit was ultimately dismissed by a California
Superior Court Judge, but was later appealed to the California Court of Appeal.
In January 2008, the California court of Appeal for the 1st district upheld the
trial court's dismissal of the litigation, and the suit is for all practical
purposes over. During the pendency of this litigation MAXXAM filed for
Bankruptcy.
Door het faillisement kon Hurwitz
financieel niet aansprakelijk worden gesteld voor zijn asociale praktijken. Het
geplunderde bedrijf ‘announced
in 2006 a desire to sell the homes (to the employees and retirees who currently
live there) and commercial property. The company suggested that Scotia become
part of Rio Dell,
which is a small neighboring city located directly across the Eel River.
In 2007, the company filed for bankruptcy. Additionally the need for employees
has reduced from over 1,000 to around 300 in part due to a lack of logs.’
Tijdens mijn bezoek sprak ik met voormalige werknemers van het bedrijf in Scotia, één van hen vertelde dat door dit roofbouw kapitalisme zijn land geen
toekomst had, en dat de VS een plutocratie was geworden waarop een gewone burger
geen enkele greep heeft. Hoe de democratie in ere herstellen? ‘Ik heb zelfs geen begin van een antwoord.
Ik weet het niet,’ antwoordde de man, die verder vertelde dat de
crisis ook zijn gezin had getroffen. Hoe nu verder? ‘Wij hebben een groep vrienden uit alle lagen van de bevolking die
regelmatig bijeenkomen, maar dat is meer om elkaar te steunen dan om een
oplossing te bedenken voor dit systeem. En ook al zouden we een alternatief
kunnen bieden, dan zou dit niets veranderen, want wijk hebben geen enkele
macht. Bovendien zijn wij te geïsoleerd en de media zijn in handen van
dezelfde schurken, dus ook daar kun je je verhaal niet kwijt. Wij zijn niet
eens in staat om daadwerkelijk te kunnen doorgronden wat er precies is gebeurd.
Wij merken alleen de negatieve gevolgen ervan.’ Wat zal het lot zijn
van zijn kinderen? ‘Zelfs dat weet
ik niet. Ik hoop dat ze alle drie goed terechtkomen.’ Net als
anderen die ik in Scotia sprak, hoopte ook hij dat zijn kinderen door eigen
talenten te ontwikkelen zich onkwetsbaar zouden maken voor de gevolgen van het
neoliberalisme. Voor de slachtoffers was duidelijk dat dit parasitaire systeem
de gemeenschap van gewone mensen vernietigt.
Hoe anders is het bestaan van het mutualistische systeem van de Sequoia’s die eens in dit gebied
stonden. Tien tot twintig miljoen jaar ‘natural
selection... has organized ecosystems into a complex, symbiotic
relationship of species.’ Bossen zijn het concrete bewijs
dat ‘nature knows best what it
is doing,’ aldus de Amerikaanse auteur Erik Reece in zijn boek Lost Mountain dat de
vernietiging beschrijft van ‘the
cycle of nature.’ Maar in tegenstelling tot geld heeft de natuur
geen stem en dus blijven de plunderaars aan de macht. Dat kan domweg niet
anders, want ‘American democracy is
that citizens have the freedom to speak, but unless they are wealthy, not the
authority to be heard.’ Bovendien heeft de calvinistische cultuur in
de VS een aanzienlijk aantal mensen fatalistisch gemaakt. ‘In this view, such seeming injustices as
exploitative bosses, terrible working conditions, and grinding poverty may not
get righted in this world, but will certainly be compensated for in the next,’
een mentaliteit die ik tegenkwam zowel onder de bevolking in de heuvels
van Noord Californie tot die van Kentucky. Datzelfde fatalisme is te merken aan
het machteloosheidsgevoel van veel Amerikanen ten aanzien van de
milieuvernietiging. De academicus Erik Reece:
We are currently
witnessing – and ignoring – the sixth great extinction since the advent
of life on earth. This is not the hysterical cry of some druid; it is cold
scientific fact.
The history of life on earth
has seen five great extinctions, all caused by natural phenomena. The last
extinction, 65 million years ago, possibly caused by an asteroid, wiped out the
dinosaurs. Everybody learns this in school. What we don’t usually learn is that
up until the age of agriculture, species became extinct at roughly the rate of
a few every million years – the same rate at which new species evolved. Or as
E.O. Wilson has figured it, one species out of a million went extinct each
year. That formula is known to biologists and archeologists as the ‘background rate.’ Now,
because of rising temperatures, chemical pollution, the introduction of exotic
plants, and forest fragmentation, species worldwide are disappearing at 1,000
to 10,000 times that rate. That is to say, roughly one species goes extinct
every hour.
According to the World
Conservation Union Red List, one in four mammals and one in eight bird species
are in some degree of danger. Since 1980, habitat destruction has reduced our
closest genetic and socially predisposed relative, the bonobo of West Africa,
from 100,000 to merely 3,000. Of the 9,946 known bird species, 70 percent are
declining in number.
De 'sequoia sempervirens,' overleeft al meer dan 10 miljoen jaar, maar wordt nu door de mens bedreigd in zijn voortbestaan.
Het lijkt of er zich een collectieve doodsdrift heeft meester gemaakt van
de westerse mensheid. Tegelijkertijd meent de westerling de idealen van de
Verlichting te hebben verwezenlijkt en daardoor zijn wil overal ter wereld kan
opleggen, altijd gepaard gaande met geweld, of op zijn minst met de dreiging
van grootschalige verwoesting. Een doodsdrift van een cultuur die meent de
verlossing in pacht te hebben. Wij zijn de mensen over wie W.B. Yeats in Het Wiel dichtte:
's Winters willen wij de
lente
en in de lente liefst de
zomer,
en als het wemelt in de
heggen
zeggen wij: laat de
winter komen.
En daarna is er niets meer
goed:
het voorjaar komt er
niet meer aan.
Wij weten niet dat in
ons woedt
verlangen om maar dood
te gaan.
Het is of de soort uitgeput is geraakt en liever sterft dan overleeft.
Liever de droom van het paradijs in het hiernamaals of de droom van de materie
dan de werkelijkheid op aarde. In het laatste hoofdstuk van ‘On The Origen of Species’ schreef
Charles Darwin met verwondering het volgende:
Thus, from the war of
nature, from famine and death, the most exalted object which we are capable of
conceiving, namely, the production of the higher animals, directly follows.
There is grandeur in this view of life, with its several powers, having been
originally breathed into a few forms or into one; and that, whilst this planet
has gone cycling on according to the fixed law of gravity, from so simple a
beginning endless forms most beautiful and most wonderful have been, and are
being, evolved.
De evolutie beschermt de soort
die zich het beste aanpast aan de eeuwig veranderende omstandigheden. Het
ironische is dat ik Darwin’s regels opnieuw las op een bord bij de ingang van
het Museum of the Rockies in
het universiteitsstadje Bozeman in de staat Montana, genoemd naar John Merin
Bozeman. Hij behoorde tot het leger van armen dat rond het midden van de
negentiende eeuw naar Colorado en Californië trok in de hoop daar snel rijk te
worden als goudzoeker. Bozeman vond een nieuwe route die de ‘gold rush territory’ van Montana
verbond met de Oregon Trail, een van de weinige begaanbare routes door Rocky
Mountains naar de Westkust waar ontelbare gelukzoekers gebruik van gingen
maken. Drie jaar later, in 1867, werd hij vermoord. Hoewel de Indianen de
schuld kregen was naar alle waarschijnlijkheid een partner van hem de dader.
Juist in dit stadje waar de survival
of the fittest heerste, worden vandaag de dag studenten en andere
museumbezoekers erop gewezen dat de evolutie niet betekent dat de sterkste
overleeft, maar juist degene die zich het best aanpast, dat dus niet het
parasitaire principe overwint maar juist het mutualistische waardoor myriaden
levensvormen mogelijk zijn gemaakt. Op die verscheidenheid wordt nu door onze
alles verwoestende cultuur een aanslag gepleegd en raakt noodzakelijke kennis
verloren, ‘irretrievably in
many cases,’ aldus Reece. Die verwoesting is irrationeel:
Consider that one in
every ten plant species contains anticancer compounds. In a purely selfish
sense, Homo sapiens who care about the survival of their species should find
the current rate of extinction rather alarming. I may think – I do think – that
preserving species diversity enriches the very concept of life, but it also
holds the secrets to the perpetuation of human life. Because in the end, the
natural world does not need conserving. The planet has survived five
extinctions; it can survive another one. No, it is we who need conserving. And
it is the current logic of short-term profit, affluence, and convenience that
had blinded us to the havoc we are inflicting on future generations.
Nadat Erik Reece aan de Amerikaanse evolutiebioloog James Krupa, hoogleraar
biologie aan de University of Kentucky, de vraag had gesteld waar onze parasitaire
cultuur op uitloopt antwoordde deze: ‘Oh,
I think we’re doomed. With our levels of population and rates of consumption,
it’s just a matter of time before we kill ourselves off.’ Krupa
voegde er wel aan toe: ‘It’s not
something I tell my freshmen.’
De Amerikaan wist in minder dan een eeuw 96 procent van ’s werelds grootste
boomsoort, de Sequoia, om te kappen. Laten we deze vernietiging in een relevant
perspectief plaatsen, in een zinnige context. De Sequoia leeft als soort al
tien tot 20 miljoen jaar, de Homo sapiens ‘began to exhibit full behavioral
modernity around 50,000 years ago.’ Met andere woorden:
de mens bezit een evolutionaire
intelligentie niet groter dan hooguit 0,5 procent van die van de Sequoia en
toch meent de mens het recht te hebben om de overgrote meerderheid van die
bomen in het -- evolutionair gezien -- tijdsbestek van een oogwenk om te
hakken, zonder ook nog eens precies te weten welke consequenties zijn ingreep
in de natuurlijke harmonie veroorzaakt. Deze houding is waanzin.
Hoe weten bomen en planten, als soort, zolang te overleven? Hier begint de
wonderbaarlijke mutualisme:
The roots of
nearly all land plants form mycorrhizal symbioses with specialized soil fungi.
The mycorrhizal fungi serve as extensions of plant roots, taking up nutrients
and water and transferring them to the roots. In return, the mycorrhizal fungi
receive their primary energy source in the form of simple sugars from plant
photosynthates translocated to the roots. Sequoiadendron giganteum forms a type
of mycorrhizae referred to as vesicular-arbuscular mycorrhizae… Forest fungi
are one of the more numerous groups of forest organisms and play a critical
role in nutrient cycling, soil fertility, and thus ecosystem productivity. They
are also cornerstones in the complex forest food web. Forest plants have
co-evolved mutualistic relationships with symbiotic root fungi such that their
survival and fitness depends upon the healthy functioning of these fungi and
vice versa. Just as forests invest tremendous capital in the form of
photosynthates to fuel beneficial soil organisms, so too must we protect the
unseen and overlooked belowground ecosystem.
United States
Department of Agriculture, Forest Service
Hier is dus sprake van een
ingenieus samengaan. De Sequoia kan blijven doorgroeien doordat de lange draden
van ondergrondse schimmels voedingsstoffen naar de wortels van de boom brengen
en daarvoor beloond worden met suikers. De bovenste naalden van honderd meter
hoge sequoia betrekken water niet uit de grond, maar uit de nevels die ‘s
ochtends opstijgen uit de Stille Oceaan en over de heuvels aan de kust
wegtrekken. Zou de Sequoia even parasitair zijn geweest als de mens dan was de
boom al miljoenen jaren geleden uitgestorven. Was de westerse mens net zo
rationeel geweest als de Indianen, dan had hij allang een les uit de
natuurwetten geleerd. Het kapitalisme kan dat niet, aangezien het om te kunnen
overleven mateloos moet zijn. Het is per definitie een irrationeel systeem,
gebaseerd op driften en op geconditioneerde reflexen en luidt onvermijdelijk
zijn eigen ondergang in.
Consider that one in
every ten plant species contains anticancer compounds. In a purely selfish
sense, Homo sapiens who care about the survival of their species should find
the current rate of extinction rather alarming. I may think – I do think – that
preserving species diversity enriches the very concept of life, but it also
holds the secrets to the perpetuation of human life. Because in the end, the
natural world does not need conserving. The planet has survived five
extinctions; it can survive another one. No, it is we who need conserving. And
it is the current logic of short-term profit, affluence, and convenience that
had blinded us to the havoc we are inflicting on future generations.
De Amerikaan wist in minder dan een eeuw 96 procent van ’s werelds grootste
boomsoort, de Sequoia, om te kappen. Laten we deze vernietiging in een relevant
perspectief plaatsen, in een zinnige context. De Sequoia leeft als soort al
tien tot 20 miljoen jaar, de Homo sapiens ‘began to exhibit full behavioral
modernity around 50,000 years ago.’ Met andere woorden:
de mens bezit een evolutionaire
intelligentie niet groter dan hooguit 0,5 procent van die van de Sequoia en
toch meent de mens het recht te hebben om de overgrote meerderheid van die
bomen in het -- evolutionair gezien -- tijdsbestek van een oogwenk om te
hakken, zonder ook nog eens precies te weten welke consequenties zijn ingreep
in de natuurlijke harmonie veroorzaakt. Deze houding is waanzin.
Reculer pour mieux sauter. U begrijpt inmiddels dat ik in deze serie over
de mainstream pers een stap achteruit heb gedaan om beter te kunnen uitleggen
wat ik wil vertellen. In De eeuw van mijn vader, dat door het grote publiek in Nederland tot
‘boek van het jaar 2000’ werd gekozen, schreef Geert Mak:
Een overweldigende drang naar normaliteit en een blindheid voor dreigende
catastrofes waarvan de consequenties té groot zijn komen in de geschiedenis
altijd weer voor, en speelden zeker aan het eind van de jaren dertig. Slechts
een klein aantal nuchtere en dappere mensen had de kracht om de
gemeenschappelijke mythe te doorbreken.
Mak stelt dat dit ‘de levenshouding van die tijd [typeert],
ook die van mijn ouders.’ Met de rug naar de onheilspellende toekomst toe, in een poging de werkelijkheid te negeren, maar tegelijkertijd wel de uitbuiting en onderdrukking van het kapitalistische
kolonialisme steunend, tot het werkelijk niet meer kon. Wat betreft het negeren van de toekomst en het steunen van een failliet systeem lijkt hun zoon
Geert als twee druppels water op zijn ouders, want ook voor hem geldt een ‘overweldigende drang naar normaliteit en een blindheid voor dreigende
catastrofes waarvan de consequenties té groot zijn.’ Dat die zogeheten 'normaliteit' volstrekt abnormaal is, beseft de opiniemaker niet. Zolang hij er wel bij vaart is de abnormaliteit, net als bij zijn ouders, doodnormaal. De vraag is nu wie in de toekomst de rekening zal moeten betalen voor zijn opportunisme. Daarover later
meer.
True Detective: 'I think human awareness is a tragic misstep in evolution. We became too self-aware… We are things that labor under the illusion of having a self, this secretion of sensory experience and feeling. Programmed, with total assurance that we are each somebody, when in fact everybody is nobody.'
