Tuvit Shlomi van het CIDI 15

Tuvit Shlomi. Propaganda. Op het Youtube filmpje spreek je over de jou toegekende literatuurprijs van El Hizjra.

Voor alle duidelijkheid eerst even dit:

De El Hizjra-Literatuurprijs is een Nederlandse literatuurprijs.

El Hizjra organiseert sinds 1992 jaarlijks een landelijke literaire schrijfwedstrijd voor Marokkaanse en Arabische Nederlanders. Deze wedstrijd, uniek in Europa, heeft tot doel iedereen van (deels) Arabische afkomst, jong en oud, ervaren en onervaren, aan te moedigen gedichten en korte verhalen te schrijven.

Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/El_Hizjra-Literatuurprijs

Jij zegt zelf over je deelname onder andere dat je een schuilnaam gebruikte omdat je wel begreep dat een zionistische propagandiste die 'bij het CIDI als persvoorlichter' werkt niet goed ligt bij de organisatoren van een 'literaire schrijfwedstrijd voor Marokkaanse en Arabische Nederlanders', of in jouw woorden: 'ik kan me voorstellen dat ze daar niet heel blij mee geweest zouden zijn'. Bovendien 'wilde ik ook heel graag dat mijn werk op inhoud beoordeeld zou worden'. Ik begrijp daaruit dat je als CIDI-propagandist met dichterlijke aspiraties door deze Arabisch Nederlandse organisatie erkend wilde worden, bevestigd wilde worden in je dichterschap. Gezien je provinciale achtergrond kan ik me daar nog wel iets bij voorstellen. Maar toch klopt hier iets niet, want ik ben er vrijwel zeker van dat het CIDI nooit maar dan ook nooit een prijs zou geven aan een Palestijns-Nederlandse propagandist. Integendeel zelfs. Ik denk dan ook dat er bij jullie op de zaak met veel leedvermaak is gereageerd toen je kwam vertellen dat je een 'Arabische' prijs in de wacht had gesleept.

Kijk Tuvit Shlomi, in je krampachtig zoektocht naar een 'joodse' identiteit toon je weinig tot geen respect voor de ander, voor de slachtoffers van het regime dat het land regeert waar jij zo graag verblijft zodra het hier regent en daar de zon schijnt. Dat maak ik tenminste uit je eigen woorden op. 'Ik heb altijd heel erg heimwee', en 'Ik wil altijd naar Israel. Ik ga er niet vaak genoeg naartoe.' Het opmerkelijke is overigens dat je er als zioniste niet gaat wonen, zeker nu we weten dat je volgens eigen zeggen 'Nederland haat'. Er is iets gruwelijks aan de gang. Omdat jij je in Europa niet 'geborgen weet' heb je een ideologie omarmt die alleen bestaat bij de gratie van de onderdrukking van een ander volk. Die ideologie is het zionisme dat de joden als een volk beschouwt dat alleen in zijn eigen 'beloofde' land kan leven en tot volle bloei kan komen. De diaspora is een inferieur leven, zoals de eerste zionisten keer op keer benadrukten. Uit je eigen woorden begrijp ik tevens dat je afkomstig bent uit een joodse familie die alleen de 'culturele aspecten van het joodse leven in ere' hield. Met andere woorden: jouw zoektocht naar een 'joodse' identiteit gaat ten koste van het Palestijnse volk. Maar wat is die 'joodse' identiteit van jou nu meer dan het aansteken van wat chanoeka kaarsjes of het besnijdenisritueel?

Ik bedoel dit: er bestaat een oude en rijke joodse traditie die niet berust op een pose maar op een diep doorleefde werkelijkheid waarvoor mensen bereid zijn deze ten koste van alles te verdedigen. De joden die de cultuur van het christelijke westen zo verrijkt hebben, van Spinoza tot Walter Benjamin, hadden geen lapje grond nodig om zichzelf te zijn. En de joodse gelovigen van Neturei Karta hebben Israel niet nodig om zich joods te voelen. Alleen mensen die twijfelen aan hun 'joodszijn' hebben zich ontwikkeld tot fanatieke chauvinisten. Zij hebben 'Lebensraum' nodig om joods te kunnen zijn. De joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi wees mij er dan ook op dat 'in ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israël de Amerikaanse joden gekregen [hebben] waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.’ Amerikaanse en ik voeg daaraan toe: een deel van de Europese joden.

Welnu, Tuvit Shlomi, jij gaat over lijken in je poging een oppervlakkige 'joodse identiteit' op te bouwen. Anderen betalen daarvoor een gruwelijk hoge prijs. Maar let op, zonder waardigheid, zonder respect voor de ander, zonder moraliteit zul je ooit een dichter worden. Want de taal is voor de dichter in de eerste en laatste plaats een moreel instrument. Of zoals joods-Amerikaanse auteur Susan Sontag stelt: 'We fret about words, we writers. Words mean. Words point. They are arrows. Arrows stuck in the rough hide of reality. And the more portentous, more general the word, the more they also resemble rooms or tunnels. They can expand, or cave in. They can come to be filled with a bad smell. They will often remind us of other rooms, where we'd rather dwell or where we think we are already living. They can be spaces we lose the art or the wisdom of inhabiting. And eventually those volumes of mental intention we no longer know how to inhabit will be abandoned, boarded up, closed down. What do we mean, for example, by the word "peace"? [...] It seems to me that what most people mean by "peace" is victory. The victory of their side. That's what "peace" means to them, while to the others peace means defeat. If the idea takes hold that peace, while in principle to be desired, entails an unacceptable renunciation of legitimate claims, then the most plausibel course will be the practice of war by less than total means. Calls for peace will be felt, if not fraudulent, then certainly premature. Peace becomes a space people no longer know how to inhabit. Peace has to be re-settled. Re-colonized...'