AIPAC. The Jewish Zionist Lobby

Greetings,
The defeat of AIPAC's ill-advised push for new sanctions on Iran in the midst of successful negotiations is nothing short of historic. I write in the Huffington Post today on why and how it happened, what the longer term implications are and what it means for the next fight - the struggle over the final nuclear agreement with Iran.

Sincerely,
Trita Parsi, PhD

---

The Illusion of AIPAC's Invincibility

Posted: 02/08/2014 11:53 am EST Updated: 02/08/2014 11:59 am EST

Trita Parsi 

President, National Iranian American Council

http://www.huffingtonpost.com/trita-parsi/aipac-illusion_b_4751732.html

The defeat of AIPAC's ill-advised push for new sanctions on Iran in the midst of successful negotiations is nothing short of historic. The powerful and hawkish pro-Israeli lobby's defeats are rare and seldom public. But in the last year, it has suffered three major public setbacks, of which the sanctions defeat is the most important one.

AIPAC's first defeat was over the nomination of Senator Chuck Hagel for secretary of defense. In spite of a major campaign defaming Hagel, even accusing him of anti-Semitism, his nomination won approval in the Senate.

The second was over President Barack Obama's push for military action against Syria. AIPAC announced that it would send hundreds of citizen lobbyists to the Hill to help secure approval for authorization of the use of force. But AIPAC and Obama were met with stiff resistance. The American people quickly mobilized and ferociously opposed the idea of yet another war in the Middle East. By some accounts, AIPAC failed to secure the support of a single member of Congress.

The third defeat was over new Iran sanctions. Now, AIPAC and the president were on opposite sides. The interim nuclear agreements from November of last year, explicitly stated that no new sanctions could be imposed. Yet, backed by Senators Mark Kirk and Robert Menendez, AIPAC pushed for new sanctions, arguing that it would enhance America's negotiating position. The White House strongly disagreed, fearing that new sanctions would cause the collapse of diplomacy and make America look like the intransigent party. The international coalition the president had carefully put together against Iran would fall apart, and the US and Iran would once again find themselves on a path towards military confrontation.

But AIPAC insisted. Its immense lobbying activities secured 59 cosponsors for the bill, including 16 Democrats. Its aim was first to reach over 60 cosponsors to force the bill to the floor, and then more than 67 cosponsors to make it veto proof.

But 59 cosponsors turned it to be a magical ceiling AIPAC could not break through. Supporters of diplomacy put up an impressive defense of the negotiations policy, building both off of years of careful development of a pro-diplomacy constituency and coalition machinery as well as the grassroots muscle of more recent additions to the pro-diplomacy camp. (To get a hint of who these forces are, see the coalition letter against new sanctions signed by more than 70 organizations and organized by Win Without War, FCNL and my own organization, the National Iranian American Council.)

The watershed moment came when the White House raised the temperature and called out the sanctions supporters for increasing the likelihood of war.

"If certain members of Congress want the United States to take military action, they should be up front with the American public and say so," Bernadette Meehan, National Security Council spokeswoman, said in a statement. "Otherwise, it's not clear why any member of Congress would support a bill that possibly closes the door on diplomacy and makes it more likely that the United States will have to choose between military options or allowing Iran's nuclear program to proceed."

The prospect of coming across as "warmongers" incensed AIPAC and its supporters. But the White House knew exactly what it was doing. It was tapping into the only force that could stop AIPAC -- the war wariness of the American public. The very same energy among the public that put a stop to the White House's war plans for Syria, would now be used to put a stop to AIPAC's efforts to sabotage the last best chance to avoid war with Iran.

The angry reaction of the sanctions supporters only confirmed the effectiveness of the White House's strategy. AIPAC was put on the defensive and it could never explain how imposing diplomacy-killing sanctions actually was good for the negotiations. Chemi Shalev of the Israeli daily Haaretz put it best:

"Some of [AIPAC's] supporters claimed that it was meant to strengthen Obama's hand in the nuclear negotiations with Iran, when it was clear that they meant just the opposite: to weaken the President and to sabotage the talks. They couldn't speak this truth outright, so they surrounded it, as Churchill once said, with a bodyguard of lies."

AIPAC finally threw in the towel on new sanctions last Thursday. The defeat was an undeniable fact.

These three defeats show the importance of mobilization. Absent the work of the pro-diplomacy coalition, both the careful groundwork laid in the last few years as well as the intense mobilization in the last few weeks, it is not clear whether the White House could have won this fight -- or if they even would have tried. The NSC spokesperson's statement was clearly an attempt to activate the pro-democracy grassroots since their help was needed.

But the defeats also show that the dominance of AIPAC has to a large extent depended on the absence of the American public. The majority of Americans has too many concerns and is too distracted to focus consistently on foreign policy matters, giving a small, but focused minority the ability to dominate these issues. Until, that is, the larger public wakes up and gets in the game.

AIPAC of course remains an immensely powerful organization, but these recent defeats go beyond these specific issues. The real loss AIPAC has suffered is that the illusion of its invincibility has been shattered. Much of its power has lied in the (false) belief that it is invincible. This illusion provided AIPAC with tremendous deterrence -- convinced that they would lose, most groups simply did not bother to go up against AIPAC. Consequently, AIPAC won most of its battles on walk-over. That may change now.

The next showdown is only months away. Having lost the sanctions vote, AIPAC is shifting its focus to the final stage negotiations over Iran's nuclear program. Its second path for collapsing the talks is to push for a non-starter final agreement -- a return to the Bush administration's policy of a complete dismantlement of the Iranian nuclear program and zero enrichment. This would cause the Iranians to walk away from the table. In fact, the interim deal already makes clear that Iran will have enrichment on its soil at the end of the final deal. Once again, AIPAC's demands violate the previous agreement. It seeks to renegotiate everything Obama already has painstakingly settled with Iran.

It remains to be seen if it can win that battle and collapse the talks. But its recent failure shows that the outcome is far from predetermined. It all depends on the American public and the intensity of their desire to avoid war with Iran.

The Myth of David and Solomon

Zoals elke mythe, is ook deze historisch onjuist.

Archeology Shows Bible Written Late, Full of Errors By Juan Cole February 06, 2014 "Information Clearing House - A new paper by Israeli archeologies Lidar Sapir-Hen and Erez Ben-Yosef, [pdf] posted at the University of Tel Aviv web site , is bad news for biblical literalists and far right wing Israeli nationalists who use the Bible for support. The Hebrew Bible’s oldest chapters– Genesis, Exodus, and even Judges purport to discuss events thousands of years ago. The custom in Western biblical scholarship is to date Abraham to e.g. 2000 B.C. This dating is based on nothing more than counting generations (“begats”) backward and assigning an arbitrary number of years to each generation. In fact, Genesis is replete with myths and assertions of people living hundreds of years, and was only historicized in this way by 19th century positivists. But here is proof that the Bible was written late and projects later developments into the distant past: it alleges that people had domesticated camels four millennia ago in what is now Israel. And that assertion, folks, is simply not true. That is the finding of Sapir-Hen and Ben-Yosef. E.g. Genesis 24: 64 says, “Rebekah lifted up her eyes, and when she saw Isaac she dismounted from the camel.” If this encounter happened circa 2026 BC, it was happening a thousand years before anyone was riding camels. The archeologists’ digs near the Jordanian border find evidence of domesticated camels sort of 930-900 BC. But they don’t find that evidence in any settlements older than 930 BC. There is a pretty clear dividing line between the pre-domestic camel and post- domestic camel settlements. Although it was likely based on previous oral tales, the Bible probably wasn’t written down in something like its present form until the Babylonian exile, 586-539 B.C. When those scribes reworked the folk tales of the Canaanites, they projected sixth-century BC realities back into the past. Thus, they had characters riding camels before they were domesticated. Riding a camel was taken for granted in 580 BC. You might think this point is a minor one. But it demonstrates how the scribes worked. They projected recent things into the distant past. The archeological evidence shows that not only weren’t people riding camels in the Levant when the Bible says they were, David and Solomon didn’t have a huge palace in Jerusalem in the 1000s and 900s BC. The Assyrians, the gossips of the ancient world, wrote down everything on their clay tablets. They knew events in the whole Middle East. They did not know anything about a glorious kingdom of David and Solomon at Jerusalem. Indeed, in the 1000s when David is alleged to have lived, Jerusalem seems to have been largely uninhabited, according to the digs that have been done. Jerusalem was not in any case founded by Jews, but by Canaanites in honor of the god Shalem, thousands of years ago. There is no reason to think anyone but Canaanites lived in the area of Jerusalem in the 1000s or 900s BC. Likely some Canaanites became devoted to Y*H*W*H in a monotheistic way during the Babylonian exile when they began inventing Judaism and becoming “Jews” and projecting it back into the distant past. In short, those far right wing Israelis who use the bible stories as a basis for kicking Palestinians out of their homes in East Jerusalem are making many mistakes, including historical ones, as well as human rights mistakes. Juan Cole is Richard P. Mitchell Collegiate Professor of History at the University of Michigan.www.juancole.com The Invention of the Land of Israel - book launch with Shlomo Sand  http://www.youtube.com/watch?v=j5s_trEBcbU

Syrie 298

Syria: U.S. imperialism and diplomacy

By Gene Clancy on February 8, 2014

The much ballyhooed Geneva II peace talks, which were supposed to bring about peace in Syria, ended on Jan. 31 with no agreement for one very good reason: The U.S had no intention of seeking any real peace agreement, but was intent on using the forum as a background for propaganda and as a way to deceive and weaken the Syrian government.

No concessions were offered by the imperialists and their allies, while they continued to arm the “rebel” forces both directly and indirectly, through such countries as Saudi Arabia. Indeed, some analysts believe that the U.S. is trying to achieve through diplomacy what it is failing to do on the battlefield.

For example, Patrick Cockburn, writing in the Jan. 31 Independent (Britain), notes, “For negotiations to have any hope of success they must reflect the balance of power on the ground in Syria. … [Syrian] forces hold 13 out 14 Syrian provincial capitals and are slowly retaking districts in Damascus, Homs and Aleppo captured by rebels in 2012.”

A strong indication of the lack of seriousness for real peace can be ascertained by looking at a list of the attendees, which included more than 40 countries and organizations from around the world, many of them far removed from the Middle East. Included were all the NATO countries and other stalwart U.S. allies, such as Japan and Australia, and just about every enemy of the Syrian government that could be found.

Pointedly not included was one of Syria’s allies, Iran, though it was at first invited to the talks by the United Nations and then humiliatingly disinvited because of objections from the U.S. and Saudi Arabia. The Jan. 20 New York Times called this move a “fitting prelude” to the conference.

Another indication of the imperialists’ deception can be seen in the tactics used to get the Syrians, as well as China and the Russian Federation, to attend the conference in the first place. The U.S. and others stressed that there were no “preconditions” to the talks, including the role of President Bashar al-Assad in any future government of Syria.

Syria demands apology from Kerry

The talks had scarcely begun when Secretary of State John Kerry loudly and insultingly attacked Assad, stating in the Jan. 22 Huffington Post that “there is no way that Syrian President Bashar Assad can be part of a transitional government.”

This was part of a weeklong cacophony of propaganda from the Western media attacking the Syrian regime, complete with pictures of victims and statistics of the civil war, for which total responsibility was unjustly attributed to the Syrian government.

While the propaganda exploited the plight of people in the Old City of Homs, which was being besieged by the government, what was left unreported, according to the Independent, was the fact that the rebels are conducting their own siege of 45,000 people in the towns of Zahraa and Nubl, outside Aleppo. In fact, during the talks relief was sent to Homs, and all who wanted to were permitted to leave.

According to the Feb. 1 Alalam, Syrian Foreign Minister Walid al-Muallem lashed back, calling on the U.S to issue an apology for Kerry’s remarks. He also slammed the hypocrisy of the “unjust” international community that imposes sanctions on a war-torn country.

“It is an ‘international community’ that adopts double standards policy, and is mostly dominated by the U.S. … They dominate the U.N. Security Council and the U.N.”

Muallem questioned how the West could be involved in the Geneva talks and at the same time “impose sanctions on the Syrian people and children?”

Alalam on Feb. 2 reported that Muallem asked European Union Foreign Policy Chief Catherine Ashton to explain how the West can impose a ban on food products, yet at the same time discuss the issue of humanitarian aid shipments.

Meanwhile, more than 200 pro-Syrian demonstrators marched outside the building where the talks were held. Similar demonstrations have occurred around the world in opposition to the unjust U.S. intervention in Syria. n

Print PDF

Also see:

1. IAC condemns Israeli air strike against Syria
2. Christian leader gives another view of Syria war
3. Syria opposition continues to fragment
4. Anti-war group calls for vigilance as battle for Syria continues
5. Imperialism’s crimes against Syria

Find more like this: Around the world , Patrick Cockburn, President Bashar, Saudi Arabia, Syria

http://www.workers.org/articles/2014/02/08/syria-u-s-imperialism-diplomacy/

Boycot Israel 117

Een goed naslagwerk met vele details kwam ik onlangs tegen (384 pagina's). Gratis te downloden http://corporateoccupation.files.wordpress.com/2012/01/targeting-israeli-apartheid-jan-2012.pdf Trouwens, Het ABP dat mijn pensioen belegt, blijft investeren in israelische baanken...! http://abu-pessoptimist.blogspot.nl/2014/02/abp-blijft-investeren-in-israelische.html 

Herman op Boycot Israel 116

De Mainstream Pers 138

The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.

Samuel Huntington. The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) 

America is today the leader of a world-wide anti-revolutionary movement in the defense of vested interests. She now stands for what Rome stood for. Rome consequently supported the rich against the poor in all foreign communities that fell under her sway; and, since the poor, sofar, have always and everywhere been far more numerous than the rich, Rome’s policy made for inequality, for injustice, and for the least happiness of the greatest number.

Arnold J. Toynbee. America and the World Revolution and Other Lectures. 1962.

Misschien wel de beste manier om de lafheid aan te tonen van de Nederlandse intellectuelen ten aanzien van Israel en het Midden Oosten is het citeren van de joodse cosmopolitische intelligentsia voor wie normen en waarden nog steeds betekenis heeft en die in tegenstelling tot de 'politiek-literaire elite' in de polder zich kritisch uitlaat over de zogeheten 'Joodse staat,' die claimt de stem van het jodendom te zijn. Laat ik eerst de joods Amerikaanse publicist Steve Wiseman introduceren, 

a veteran of the Berkeley Free Speech Movement and the New Left monthly Ramparts,' die 'lived for many years in London, working as a magazine writer and television producer. He now lives and works in France, where he is researching a new book, 'Big Money and the Corporate State: How Global Banks, Corporations, and Speculators Rule and How to Nonviolently Break Their Hold.' 

Dinsdag 4 februari 2014 schreef Wiseman: 

AIPAC and the Israel Lobby: Down, but Not Yet Out!

In March 2006, the London Review of Books published a path-breaking essay on'The Israel Lobby' by University of Chicago political scientist John Mearsheimer and Harvard's Stephen Walt. The two then published a book the following year,'The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy.' They argued that a loose coalition - including leading journalists and media outlets, neo-conservatives, Christian Zionists, and the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) - held a 'stranglehold' on U.S. policy in the Middle East and on any public discussion of it.

The mud-slinging that followed confirmed their argument, as the ever watchful Philip Weiss noted at the time. Some supporters of Israel compared the authors to Neo-Nazis and grubby Jew-baiters. The Anti-Defamation League called their argument 'a classical conspiratorial anti-Semitics analysis invoking the canards of Jewish power and Jewish control.' And Harvard Law professor Alan Dershowitz, that paragon of even-handed objectivity, decreed that the two men had 'destroyed their professional reputations.'

The same mud-slingers still call their political foes anti-Semites, which drains the word of all meaning - a dangerously short-sighted reaction given the resurgence of neo-Nazis on the streets of Paris, as I reported last week. But the Israel Lobby's stranglehold on Washington has visibly weakened, thanks in good measure to the bravery of Mearsheimer and Walt. Courage is indeed contagious.

Think back to August 2013, when Obama and Kerry called for a not-so-limited military strike on Syria following reports that the government of Bashir al-Assad had used poison gas. To this day, Washington has not shown that the horrific use of gas came from Assad's forces rather than from the Sunni rebels. But, no matter, AIPAC and its pro-Israel allies led a massive campaign to support U.S. military intervention. They pushed and they failed. Ignoring 'the impossibility' of ever defeating the Israel Lobby, progressive organizers - many of them Jewish - mobilized public opinion to flood the White House, Congress, and the media with petitions, emails, and telephone calls opposing yet another U.S. military action in the Middle East. […]

Syria's civil war continues on its tragic path, and not even Washington's 'humanitarian warriors' openly call for U.S. military intervention. But the big fight here is that Obama's stand-down on Syria led to negotiations with the Iranians over their nuclear program, which the Israel Lobby is doing everything it can to scuttle. They came close to succeeding. They still might. At one point, they looked as if they had enough senators in their pocket to pass a bill enacting new sanctions against Iran, which could have made negotiations impossible.

Once again, progressive organizers mobilized the largest outpouring of public opinion many Congressional staffers had ever seen, and - believe it or not - Obama stood firm and hit hard. 'If certain members of Congress want the United States to take military action, they should be up front with the American public and say so,' said a spokeswoman for his National Security Council. Then, in his State of the Union speech, Obama raised the stakes. 'If this Congress sends me a new sanctions bill now that threatens to derail these talks,' he promised, 'I will veto it.'

Will negotiations stop the Iranians from ever getting a nuclear weapon? They might, or they might not. But the truth is that, according to the polls, the American people do not want to go to war to stop them. On that, as the Israel Lobby still has to learn, our fellow citizens are absolutely right.

http://readersupportednews.org/opinion2/289-134/21880-aipac-and-the-israel-lobby-down-but-not-yet-out 

Oppakken van een Palestijns kind.

Tweede voorbeeld: donderdag 30 januari 2014 schreef Avi Shlaim, de Brits/Israëlische emeritus hoogleraar Internationale Betrekkingen aan Oxford University en auteur van het scherpzinnige boek The Iron Wall: Israel and the Arab World, in de New York Times het volgende:

Israel Needs to Learn Some Manners

OXFORD, England — On Jan. 14, the Israeli defense minister, Moshe Yaalon, told the daily Yediot Aharonot, “Secretary of State John Kerry — who arrived here determined, who operates from an incomprehensible obsession and a sense of messianism — can’t teach me anything about the conflict with the Palestinians.” Even by Israeli standards, Mr. Yaalon’s comments were rather rude. Mr. Kerry’s crime was to try to broker Israeli-Palestinian peace talks that began last July and to stipulate a nine-month deadline. This is the kind of talk that gives chutzpah a bad name.

The episode also reveals a great deal about the nature of the much-vaunted special relationship between the United States and Israel. It suggests that this relationship is a one-way street, with America doing all the diplomatic heavy lifting while Israel limits its role to obstruction and whining — repaying Uncle Sam’s generosity with ingratitude and scorn. […]

There is no rational argument, however, that Israel’s occupation of the West Bank serves America’s national interest. On the contrary, as General David Petraeus told a Senate committee in 2010, the occupation foments anti-American sentiment throughout the Islamic world and hinders the development of America’s partnership with Arab governments. A resolution of the Israeli-Palestinian conflict is therefore a major, if not vital American interest.

America poses as an honest broker, but everywhere it is perceived as Israel's lawyer. The American-sponsored “peace process” since 1991 has been a charade: all process and no peace while providing Israel with just the cover it needs to pursue its illegal and aggressive colonial project on the West Bank.

The Quartet, which consists of the United States, Russia, the United Nations and European Union, came up in 2003 with an excellent road map for the establishment of an independent Palestinian state alongside Israel by the end of 2005. But the Quartet cannot act independently of the United States to pressure Israel. Its record suggests that it is little more than a clever American device for wasting time.

Mr. Kerry is to be commended for the energy and commitment that he has displayed in pursuit of peace in the Middle East and for the 11 trips he has made to the region in his first year in office. But his peace mission was doomed to failure from the start. The Kerry-hating Mr. Yaalon and his hawk-infested Likud party are committed to the geopolitical status quo on the West Bank at almost any price. Their real aim is to terminate the peace talks and blame the Palestinians.

In a normal country a defense minister who played fast and loose with such a crucial bilateral relationship would have been thrown out on his ear. But Israel is not a normal country.

The reason that Prime Minister Benjamin Netanyahu did not disown his defense minister is that what Mr. Yaalon said is what Mr. Netanyahu thinks. The real problem is not Mr. Yaalon’s bad manners but the policy that he and Mr. Netanyahu are trying to foist on their senior ally: to prevent the establishment of a Palestinian state, to confront Iran, to protect Israel’s nuclear monopoly, and to preserve its regional hegemony solely by military means. This program is diametrically opposed to America’s true national security interests.

America gives Israel money, arms and advice. Israel takes the money, it takes the arms, and it rudely rejects the advice.

The fundamental problem with American support for Israel is its unconditional nature. Consequently, Israel does not have to pay a price for acting unilaterally in a multilateral world, for its flagrant violations of international law, and for its systematic abuse of Palestinian human rights.

Blind support for the Jewish state does not advance the cause of peace. America is going nowhere in the Middle East until it makes the provision of money and arms conditional on good manners and, more importantly, on Israeli respect for its advice.

http://www.nytimes.com/2014/01/31/opinion/israel-needs-to-learn-some-manners.html?_r=0 

Avi Shlaim is een van 'Israel's New Historians, a group of Israeli scholars who put forward critical interpretations of the history of Zionism and Israel.'

Palestijnse olijfbomen die door Joodse kolonisten in brand zijn gestoken om de Palestijnen te verdrijven door hen economische te vernietigen.

Welnu, beide auteurs, Wiseman en Shlaim, zijn voorbeelden van intellectuele moed die onder Nederlandse 'intellectuelen' nagenoeg onbekend is. Hier, waar de corruptie van het poldermodel heerst, beginnen de historicus/jurist Thierry Baudet en de jurist/journalist Geert Mak hun in januari 2014 verschenen boekje Thuis in de Tijd met de zin:

Laten we er niet omheen draaien: we zijn ogenschijnlijke tegenpolen.

Let op 'ogenschijnlijke.' In Nederland is elke controverse 'schijn'; zoals het tweetal schrijft 'we mogen elkaar, en we luisteren naar elkaar,' en dat is veel belangrijker in een klein land dan het vasthouden aan de eigen normen en waarden. Aangezien elke diepe overtuiging ingeruild kan worden voor maatschappelijke rust '[belagen] hypocrisie en farizeïsme hier individu en gemeenschap!' zoals Huizinga treffend formuleerde. De mentaliteit van Baudet en Mak illustreren het feit dat de Nederlander wisselend dominee en koopman is. Ook Geert Mak's andere boeken getuigen van die houding zodra het over het Westen en Israel gaat. Hoewel alom bekend is dat de Amerikaanse en daarmee Europese Midden-Oosten politiek sterk beïnvloed wordt door de zionistische lobby besteedt Mak in zowel zijn boek In Europa als in zijn boek Reizen zonder John, in totaal ruim 1600 pagina's lang, geen enkele serieuze aandacht aan het door de westerse christelijke cultuur veroorzaakte noodlot van de Palestijnen. In zijn in 2012 verschenen boek waarin hij claimt 'Op zoek naar Amerika' te zijn, wordt de Amerikaanse steun aan Israel met 8 zinnetjes terloops afgedaan als een ‘delicate kwestie.’ En zo glijdt hij 576 pagina's lang handig aan controverses voorbij, terwijl toch het failliet van het Amerikaanse Midden-Oosten beleid tevens voor Europa van verstrekkend belang is. 

Ook verzoeken om als bekende Nederlander over deze ‘delicate kwestie’ te schrijven negeert hij, zo weet ik van nabij. Dit is tekenend voor de intellectuele corruptie van het poldermodel. Ik bedoel dit: in hoeverre is een westerling mede verantwoordelijk voor het leed dat de Palestijnen is aangedaan en nog steeds wordt aangedaan? Is het terecht dat een blanke Europeaan als Geert Mak, wiens christelijke ouders niet vrij waren van antisemitische ressentimenten, zich totaal niet verantwoordelijk voelt voor het ontstane onrecht? Op het moment dat de door het Westen gedomineerde, slechts 56 leden tellende, Verenigde Naties in november 1947 het Verdelingsplan van het Britse mandaat-gebied Palestina goedkeurde bezat de Joodse bevolking aldaar nog geen 7 procent van het land. Daarentegen kregen de zionisten maar liefst 53 procent van Palestina, een percentage dat de Israelische strijdkrachten in 1948 door verovering uitbreidden tot 78 procent. Met andere woorden, meer dan de helft van de aan de Palestijnse bevolking toegewezen 47 procent werd door Israel bezet. De Palestijnen hebben het decimeren van hun land tot slechts 22 procent door de ondertekening van de Oslo Akkoorden geaccepteerd. De 'Joodse staat' evenwel niet.

Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent. Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that: 1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.

Van de resterende 22 procent wil Israel nog eens een aanzienlijk deel stelen, zo'n 40 procent, waardoor van de 47 procent die de Verenigde Naties aan de Palestijnen toewees nog ongeveer 13 procent over is. Dus 13 procent van de 100 procent van het land waarop hun families tot 1948 vele eeuwen, zelfs millennia lang woonden. Dit onrecht gaat ongestoord door dankzij de economische, politieke en zelfs militaire steun van het Westen. Met als gevolg dat een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is geworden en zal bestaan uit kleine enclaves omgeven door Israelische wegversperringen, waardoor de Palestijnen niet vrij door hun land kunnen reizen. Ondertussen gaan de uitbreidingen van de illegale Joodse nederzettingen tot op de dag van vandaag gewoon door. 

Israel did not withdraw to the positions of 28 September 2000, a key requirement of Phase I of the Roadmap. Instead, movement of Palestinians was heavily impeded by numerous roadblocks, earth mounds and checkpoints, and movement between West Bank and Gaza was virtually impossible. According to Israel, the Palestinians did not fulfil their obligation to end violence and terrorism, and therefore they refused to withdraw.

Israel also did not freeze settlement expansion, nor dismantle outposts built since 2001, another requirement of the Roadmap. Instead, the number of settlers continued growing. Even during the Second Intifada the settler population kept growing at a high rate, in a remarkably straight line. From 2000 to 2004, the number of settlers in the West Bank, including East Jerusalem increased with more than 50,000. From 2004 to 2008, the Jewish population grew with some 70,000.

Additionally, more Palestinian land was confiscated and annexed by means of the expanding West Bank barrier. Despite a ruling of the International Court of Justice, who declared the barrier beyond the Green Line illegal, Israel decided to build the Wall up to 22 km inside the West Bank, east of Ariel, and east of other large settlement blocs. On the other hand, more than 1,500 Palestinian homes were demolished throughout the Palestinian Territories, and build-up of Palestinian structures was virtually completely denied.

http://en.wikipedia.org/wiki/Road_map_for_peace 

Een van de talloze illegale Joodse nederzettingen en hun snelweg waarvan Palestijnen in bezet gebied geen gebruik mogen maken.

Kort samengevat: als gevolg van het blanke, christelijke antisemitisme wordt tot op de dag van vandaag het Palestijnse volk met steun van het voormalige antisemitische Westen, onderdrukt, beroofd en vervolgd door de 'Joodse staat' Israel. Eén willekeurig serie feiten: 700 Palestijnse kinderen belanden elk jaar weer in Israelische gevangenschap. Volgens verklaringen van 311 kinderen werd 95 procent geboeid, 90 procent geblinddoekt, 75 procent onderging fysiek geweld, 63 procent werd in Israel opgesloten, 60 procent werd 's nachts gearresteerd, 57 procent werd met geweld bedreigd, 54 procent werd blootgesteld aan verbale intimidatie en/of vernedering, en zat 12 procent in eenzame opsluiting. Het hoeft geen betoog dat dit permanent schendingen van het internationaal recht zijn, zonder dat de Europese Unie of de VS hieraan consequenties verbindt. Integendeel zelfs, de EU is door een 'Associatie-Akkoord' de grootste handelspartner van Israel, terwijl toch artikel 2 van het dat Akkoord bepaalt:

De betrekkingen tussen de partijen en alle bepalingen van deze overeenkomst berusten op de eerbiediging van de mensenrechten en de democratische beginselen die ten grondslag ligt aan het interne en externe beleid van de partijen en die een essentieel onderdeel van deze overeenkomst vormen.

Aangezien Israel weigert het internationaal recht te respecteren, zoals dat nog eens in 2004 werd duidelijk werd gemaakt door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag toen het de Israelische Muur en de Joodse nederzettingen in bezet gebied illegaal verklaarde, kan artikel 82 van het 'Associatie-Akkoord' in werking treden: 

Elk der partijen kan deze overeenkomst door kennisgeving aan de andere partij opzeggen. De overeenkomst verstrijkt zes maanden na datum van de genoemde kennisgeving. 

De grootschalige Israelische schendingen van het internationaal recht zouden moeten leiden tot op zijn minst een opschorting van het 'Associatie-Akkoord,' immers de mensenrechten zijn volgens het verdrag 'een essentieel onderdeel van deze overeenkomst.'

In 2005 schreven Jeff Handmaker van het Institute of Social Studies in Den Haag en Ineke Boerefijn, universitair hoofddocent van het Studie- en Informatiecentrum Mensenrechten van de Universiteit Utrecht, in het gezaghebbende Nederlands Juristenblad:

De verplichtingen van Israël waren niet het enige waar het Hof uitspraken over deed. De overgrote meerderheid van het Hof concludeerde dat andere staten verplicht waren de illegale situatie die Israël heeft gecreëerd niet te erkennen, en Israël geen financiële steun te verlenen bij het in stand houden van de illegaal gebouwde muur. Volgens het Hof hebben Staten die partij zijn bij de Conventies van Genève van 1949 en bij het Handvest van de Verenigde Naties (waaronder Nederland) de verplichting de naleving door Israël van deze verdragen te verzekeren.

Internationale mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International, wijzen er al jaren op dat de Israëlische praktijken in de Bezette Gebieden in strijd zijn met internationale mensenrechtenverdragen. In het Advies wordt nu dezelfde conclusie getrokken.

De reactie van de internationale gemeenschap is er een van een oorverdovende stilte. Terwijl lidstaten in de Verenigde Naties de Israëlische schendingen continu naar voren hebben gebracht, hebben machtige regeringen enkel protesten achter gesloten deuren geuit.

'Three German-built Israeli submarines equipped with nuclear cruise missiles are to be deployed in the Gulf near the Iranian coastline.'

Als afgestudeerde jurist die 'in 1973 docent staats- en vreemdelingenrecht aan de Universiteit Utrecht' werd en voor enige tijd fractiemedewerker was Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) in de Tweede Kamer moet Geert Mak beseffen dat Israel zich als een schurkenstaat gedraagt en dat daardoor het internationaal recht wordt ondermijnd. Maar dat is onvoldoende voor hem om als bekende Nederlander, bestseller-auteur en opiniemaker in dit geval stelling te nemen. En aangezien de Nederlandse 'politiek-literaire elite' muisstil blijft, is bijvoorbeeld het feit onbespreekbaar dat de Israelische marine nu met door Duitsland geleverde onderzeeërs  uitgerust met nucleaire wapens, deelneemt aan NAVO-oefeningen, ter voorbereiding van een mogelijke aanval op Iran, onderdeel van de zogeheten 'axis of evil.' Om geen stelling te hoeven nemen voor handhaving van het internationaal recht en voor de veel geprezen democratie gaat Mak's stelling op waarmee hij zijn vader Catrinus typeerde in het interbellum: 'Men wist, en tegelijk wilde men niet weten, uit puur lijfsbehoud.' Maar net zoals met zijn vader en al die andere kleinburgers weet hij maar al te goed wat er aan de hand is, maar wordt zijn houding bepaald door onverschilligheid en eigenbelang. Het Israelisch-Palestijns 'conflict' is uiterst simpel verwoord door Ben-Goerion:

Iedereen kan de ernst van de problemen in de relaties tussen Arabieren en Joden zien. Maar niemand ziet dat er voor deze problemen geen oplossing is. Er is geen oplossing! Hier is een afgrond, en niets kan de twee kanten met elkaar verbinden… Wij, als volk willen dat dit land van ons is; de Arabieren als volk willen dat dit land van hun is.

Als belangrijkste grondlegger van de zionistische staat had al hij al in 1938, tien jaar vóór de stichting van de zionistische staat verklaard dat 'after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of palestine.' Een jaar eerder had Ben-Goerion zijn zoon Amos geschreven: 

Geen enkele zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.

Het bezit van ook een klein grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist 

daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.

Dit is de voornaamste reden waarom geen van de Israelische regeringen ooit heeft aangegeven waar precies de grenzen van de 'Joodse staat' liggen.

Met al deze informatie in het achterhoofd wordt duidelijk waarom Geert Mak dit onrecht, dat al meer dan een halve eeuw grote politieke en zelfs economische consequenties heeft voor zowel Europa als de VS, met slechts 8 zinnetjes terloops in Reizen zonder John afdoet. En toch is zijn familie mede-verantwoordelijk voor het ontstane onrecht. Het eeuwenoude christelijke antisemitisme was de reden waarom het zionisme ontstond en waarom de staat Israel werd opgericht. Zonder de Europese jodenvervolgingen, die onvermijdelijk eindigden in de holocaust, zouden de Palestijnen nu in vrede met de Joden leven, zoals ze dit al vele eeuwen lang deden. In plaats van dat het Westen zelf eigen land afstond aan hun vervolgde joodse burgers, dumpte de westerse elite het probleem in het Midden-Oosten en gebruikt nu Israel als vooruitgeschoven koloniale voorpost in de explosieve islamitische wereld. Het gevolg is dat een deel van de bevolking in de olierijke regio begint terug te vechten, zowel via terrorisme, het wapen van de armen, als via 'urban warfare.' Het moet voor mensen die de wet van oorzaak en gevolg kennen niet moeilijk te begrijpen zijn dat het Westen zelf verantwoordelijk is voor de ontstane situatie. En juist daarom zwijgen de Makkianen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld joodse intellectuelen die waarschuwen voor het morele en geleidelijk aan ook politieke failliet van Israel.  

Geert Mak wil geen kleur bekennen in controversiële zaken die zijn positie en inkomen kunnen aantasten. Het is deze houding waartegen de joods-Britse auteur John Berger zich keerde in zijn essaybundel Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance. Hij beschrijft daarin haarscherp de westerse hypocrisie en onverschilligheid over de zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking, die één van de meest schrijnende voorbeelden zijn van de Europese en Amerikaanse minachting voor de universaliteit van de mensenrechten en voor het internationaal recht in het algemeen. De Palestijnse onderdrukking is uitgegroeid tot het voorbeeld bij uitstek van wat de westerse beschaving daadwerkelijk in de praktijk betekent. John Berger, wiens joodse voorouders uit Polen, Galicië en het Oostenrijks-Hongaarse Rijk kwamen, nam publiekelijk afstand van zijn joods ‘recht op terugkeer’ en wel omdat

ik mijzelf zonder te aarzelen [identificeer] met de rechtvaardige zaak en de pijn van degenen die de staat Israël (en neven van mij) veroorzaken in een mate die tragisch totalitair is.

Eind 2008 wees hij erop dat:

We are now spectators of the latest - and perhaps penultimate - chapter of the 60 year old conflict between Israel and the Palestinian people. About the complexities of this tragic conflict billions of words have been pronounced, defending one side or the other. Today, in face of the Israeli attacks on Gaza, the essential calculation, which was always covertly there, behind this conflict, has been blatantly revealed. The death of one Israeli victim justifies the killing of a hundred Palestinians. One Israeli life is worth a hundred Palestinian lives. This is what the Israeli State and the world media more or less - with marginal questioning - mindlessly repeat. And this claim, which has accompanied and justified the longest Occupation of foreign territories in 20th C. European history, is viscerally racist. That the Jewish people should accept this, that the world should concur, that the Palestinians should submit to it - is one of history's ironic jokes. There's no laughter anywhere. We can, however, refute it, more and more vocally. Let's do so.

Maar dat verzoek kan bestseller-auteur en journalistieke opiniemaker Geert Mak niet inwilligen. Als erfgenaam van de westerse terreur tegen de zwakkere, handelt hij als zijn ouders en al die andere massamensen die niet willen 'weten, uit puur lijfsbehoud.'  En dus wil ook hij niet weten wat Berger ‘one of history’s ironic jokes’ noemt. De ironie van een door het christelijke Europa eeuwenlang vervolgd volk in Israel dat nu een ander volk traumatiseert. Het leven en werk van John Berger toont duidelijk aan dat een betrokken mens zich niet kan verbergen achter een sluier van onverschilligheid en holle woorden. Als Geert Mak en de Makkianen in Nederland daadwerkelijk zouden geloven in democratie en mensenrechten dan zouden ze niet in het risicoloze midden blijven ronddobberen. Voor hen is de Palestijnse tragedie inderdaad een ‘delicate kwestie,’ omdat zij hier niet langer meer langs de geschiedenis kunnen schampen. In de praktijk komt hun houding neer op dezelfde typisch Nederlandse onverschilligheid die tijdens de Tweede Wereldoorlog ertoe leidde dat driekwart van de joodse Nederlanders in vernietigingskampen werd vermoord, terwijl joodse oorlogsslachtoffers die overleefden 'na de Tweede Wereldoorlog… alsnog’ werden ‘aangeslagen en beboet voor het niet betalen van erfpacht tijdens de oorlogsjaren.’ Dit gold ook voor degenen van wie het huis was leeggeroofd of kapot gebombardeerd, zo berichtte Het Parool 30 maart 2013. 

http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/3418015/2013/03/30/Gemeente-eiste-erfpacht-op-van-teruggekeerde-Joden.dhtml

Hetzelfde ambtelijke apparaat van de 'tolerante' stad Amsterdam dat zo soepel had meegewerkt aan de deportaties van zijn joodse burgers bleef na 1945 met een even misdadige gedachteloosheid zijn werk doen. En bijna niemand van al die brave burgers voelde zich verantwoordelijk. Net als nu, want in het bewustzijn van de massamens is nooit iets gebeurt. Net zomin als hij zich verantwoordelijk voelt voor wat zijn joodse medeburgers overkwam, voelt hij zich verantwoordelijk voor het feit dat Palestijnen nu worden geterroriseerd door Joodse Israëli's  In het bestaan van de doorsnee mens gebeurt nooit iets, behalve wanneer zijn eigen 'thuis' wordt bedreigd, zo valt weer op te maken uit het pamflet Thuis in de Tijd van Thierry Baudet en Geert Mak, waarbij 

het belang van traditie, worteling en 'thuis'  in een wereld die ogenschijnlijk steeds meer lijkt op een global village

boven alles gaat, werkelijk alles en daarbij is de 'global village' slechts 'ogenschijnlijk.' 

Meer later.

Zo abnormaal normaal was het. En de overgrote meerderheid van de anderen keek toe, of wendde zich af.

Palestijns kind door Israëlische militairen afgevoerd. Zo normaal is het. Niet dat ik wil suggereren dat er geen verschil is tussen de holocaust en de langdurige onderdrukking van de Palestijnen. Zeker niet. Maar dat is het punt niet; waar het om draait zijn de overeenkomsten, niet de verschillen, van het gruwelijke onrecht en de historische verantwoordelijkheid van het Westen. De onderste foto is het gevolg van de bovenste twee foto's.