zaterdag 12 mei 2018

Chaos Beirout arm en rijk

Chaos Beirout arm en rijk

Foto Claudius Lucassen, Een meisje in het diepe zuiden , hezbollah, waar diverse strijders gevallen waren in de oorlog in Syrië.
foto van Sonja van den Ende.
Foto: Claudius lucassen, een muur om een IS kamp!
Aangekomen in Beirout, vorige week op doorreis naar Syrië, liep ik iets vertraging op door visa perikelen en veiligheid in Syrië!
Daarom kreeg ik een goede indruk, ook dank aan onze chauffeur Hussein, over het leven in Beirout, Libanon en het Midden-Oosten!
Na de alles verwoestende burgeroorlog en de overwinning van Hezbollah in 2006 over Israël, is Libanon uitgegroeid tot een gepolariseerd land. Aan de éne kant gigantische maar ook werkelijk gigantische rijkdom en aan de andere kant schrijnende armoede.
Het centrum van de stad is ingenomen door Amerika, Saoedie Arabië, Qatar en andere rijke golfstaten. Amerika heeft zichzelf een groot grondstuk in het centrum toegeëigend (illegaal volgens het Internationaal Recht, maar dat is alles tegenwoordig) waar zij een ambassade, universiteit, scholen en woningen voor ambassadepersoneel, docenten etc.. hebben, het loopt zelfs door naar de zee!
De verderfelijke rijken uit bovengenoemde Arabische golfstaten en Saoedie Arabië hebben flatgebouwen die  miljarden dollars waard zijn, shopppingmalls, restaurants (alleen toegankelijk voor rijken), stukken strand, eigen winkels zoals Starbucks, Kentucky Fried Chicken, McDonald en de dure modehuizen uit Italië en Frankrijk.
Zelfs de oom van Osama bin Laden heeft een groot restaurant complex aan de zee, Saad Hariri (de zoon van) de trotse eigenaar van een snelweg! Nabih Berri eigenaar van bijna alle gebouwen in het centrum aan de boulevard!
De rijkste mannen van het land zijn Rafik Saad Hariri (die een verpletterende nederlaag in de verkiezing geleden heeft afgelopen 6 mei) en Nabih Berri, leider van de Amal partij (een sjiitische partij opgericht jaren geleden). Deze man is zo immens rijk dat je er hoofdpijn van krijgt! Wij maakten de crusiale fout de bomen van zijn oprijlaan te fotograferen (Nabih Berri), direct besprongen  ettelijke militairen onze  taxi en de camera werd in beslag genomen, na een tijdje kregen we de camera terug zonder de oprijlaan bomen foto’s! Gelukkig  met een sisser afgelopen!

Nabih Berri

Nabih Berri
Nabih Berri.jpg
Nabih Berri ( Arabisch : نبيه بري ; geboren op 28 januari 1938 ) is een Libanese politicus die sinds 1992 de voorzitter is van het parlement van Libanon . Hij is de leider van de Amal-beweging. Hij werd geboren in Bo , Sierra Leone aan Libanese sjiietenouders. Zijn ouders zijn immens rijk geworden met de diamanten (illegaal) handel in Sierra Leone en remigreerde later terug naar Libanon, waar het kapitaal in hun handen gebleven is!
 Berri werd in 1980 tot leider van de Amal-beweging gekozen en leidde het verzet tegen het Israëlische leger, vooral in het zuiden van Libanon en Beqaa, en de meest beroemde slag was de slag om Khalde in 1982.
Hij was de belangrijkste speler van de Intifada van 6 februari 1984 met zijn bondgenoot Walid Jumblatt (Druzen leider) leider van de Progressieve Socialistische Partij tegen de Libanese sectaire regering van Amin Gemayel (Cristelijk) , waar officieren en soldaten werden geroepen om te falen van het Libanese leger en grond maakten voor de Taif overeenkomst die de burgeroorlog beëindigde. Spreker Nabih Berri was altijd en is nog steeds een belangrijke voorstander van de dialoog tussen alle Libanese partijen, religies en sekten. Tijdens de laatste nationale dialoogsessie in mei 2014 benadrukte spreker Nabih Berri dat “machtsdeling tussen christenen en moslims in Libanon onder geen enkele omstandigheid zou veranderen”, eraan toevoegend dat hij sprak namens de sjiieten, soennieten en de Druzen
Het regeringssysteem in Libanon is ingewikkeld. Maar na 2006 kwam Hezbollah, zij vertegenwoordigen de “gewone” Libanees, die arm zijn. De meeste arme Libanezen zijn sjiieten en voelen zich niet vertegenwoordigd door de “rijke” Amal partij die zegt voor de sjiieten te zijn, maar de laatse jaren zijn er ook veel christenen toegetreden tot Hezbollah en hebben zijn tezamen een overeenkomst, die hen verbindt in de strijd tegen het kapitalisme, corruptie en invloeden van Saoedie Arabië en Amerika. Ook is Hezbollah de enigste partij die propbeert IS te verdrijven in zowel Libanon als Syrië. Het is immers bekend dat IS de huurlingen van Amerika en Saoedie Arabië de sponsor, van zowel geld als het Wahabisme, die de Syrische samenleving kapot gemaakt heeft!
Volgens vele Libanezen en zo ook onze taxi chauffeur, bestaat Libanon niet meer voor de Libanezen, er zijn volgens de pas gehouden telling ongeveer 3 miljoen Syriërs, daarnaast honderdduizenden Ethiopiërs, honderdduizenden uit Bangladesh, Pakistanen, Indiërs en dan nog de rijke Europeanen, Amerikanen en golfstaten. De Libanezen zijn de minderheid geworden, daar komt Hezbollah dus in het spel. Die hebben Libanon bevrijd van de Zionisten in 2006, de Libanezen hoop gegeven en worden door het westen natuurlijk gezien als terroristen, hoezo terroristen? Terroristen omdat zij de emigratie politiek tegen willen gaan? Terroristen omdat zij de “gewone” Libanees een goed bestaan willen geven en vechten tegen de rijken en zionisten van de wereld? Dat past niet in het straatje van de “rijken” en kapitalisten dus bestempel je hen als terroristen, omdat zij ook de huurlingen van de VS en KSA uitschakelen in Syrië!
Als je op straat loopt zie je werkelijk overal Syriërs, zij proberen van alles en nog wat te verkopen, zitten samen geschoold bij lantaarnpalen, aan het strand (zie mijn video boven) waar zij “gratis” kunnen verblijven en er tenminste een douche aanwezig is. Waar zij s’avonds slapen, heb ik tot nu toe nog niet uitgevonden, maar dat zal ik zeker bij volgende reis doen! Een generatie van verloren kinderen die zoals het bezoek bij onze chauffeur vertelde niet naar school gaan, omdat het de rijke corrupte politici totaal niet interesseert, hun interesseert hun eigen bevolking zelfs niet dus waarom vluchtelingen wel?
Ook vertelde mij enkele bronnen dat vele Syrische meisje vanaf 3 jaar geroofd worden, van de straten, om als prositituee of “slaaf” van de rijken worden verkocht voor 10 dollar, door Syrische bendes (vaak ex-huurlingen van de VS, die door de Syrische regering verslagen zijn). Dus vertelde mij een moeder dat zij dag en nacht waakt over haar kinderen, ook zijn m.n., de Hezbollah buurten hermetisch afgegrendeld voor beveiliging. Het was voor mij een grote eer om als bijna enigste westerling (samen met mijn medereizigers) op bezoek te gaan in deze wijken, hun mausoleum te bezoeken en de heren in mijn gezelschap de moskee mochten bezoeken.
Ook zijn we in het diepe zuiden geweest, een bezoek gebracht aan verschillende dorpen waar vele martelaren gevallen zijn in Syrië, foto’s mochten maken, thee met hen mochten drinken en daarna Mleeta bezocht.
Daarna hebben we “live” de overwinning van Hezbollah mogen meemaken en tenslotte naar Syrië afgereisd, voor een bezoek aan Qara en zuster Agnés Mariam, dat in een volgend artikel!
Wordt vervolgd…
at 1 opmerking:

Waarom Libië een failed state werd

Waarom Libië een failed state werd

door  op   0 COMMENTS
Groepsfoto tijdens de G8-top in L'Aquila, Italië, 9 juli 2009, op de eerste rij vlnr: Berlusconi, Napolitano, Sarkozy, Obama, Lula, Moebarak en Khadaffi.

Waarom Libië een failed state werd

In het Noord-Afrikaanse land werd in 2011 door westerse interventie een regimewissel doorgezet. Voorgewende reden was dat Khadaffi grof geweld zou gebruiken tegen de burgerbevolking. In feite werd het ooit welvarende land vanwege westerse belangen in chaos en ellende gestort.
Sinds 2015 geldt Libië als een van de grootste doorgangslanden voor de Afrikaanse migratie naar Europa. In het afgelopen jaar probeerden landen als Frankrijk en Italië de massale transit vanuit Libië in overladen en vaak niet zeewaardige boten te kanaliseren. Wat alleen al moeilijk bleek omdat er in Libië geen centraal gezag is dat de controle over de gehele Libische kust uitoefent. Of het teruglopen van de migratiestroom in het najaar van 2017 het gevolg is van onderhandelingen met lokale warlords of toch vooral met het jaargetijde samenhangt, zal de komende maanden blijken. De situatie in de Libische kampen is in ieder geval nauwelijks verbeterd.
Opdat niet in vergetelheid raakt hoe het tot deze tragedie gekomen is en wie daarvoor verantwoordelijk is, is het van belang om de aanvalsoorlog tegen Libië in herinnering te roepen, die ruim zeven jaar geleden, in maart 2011, begon. Op 1 mei 2003 verklaarde de toenmalige Amerikaanse president George W. Bush de Irak-oorlog voor succesvol beëindigd. Enkele dagen later verkondigde John Gibson, een leidende manager van de Halliburton’s Energy Service Group, in een interview: “We hopen dat Irak de eerste dominosteen is en dat Libië en Iran aansluitend vallen. We houden er niet van uit markten buitengesloten te worden, omdat dit onze concurrenten een oneerlijk voordeel verschaft.” De voorzitter van de raad van toezicht van Halliburton van 1995 tot 2000 was Richard (Dick) Cheney, voordat hij in 2001 vicepresident van de Verenigde Staten werd.
In 2011 moest de Libische dominosteen vallen. Bewust misleidende berichten over slachtingen die de Libische regering aan zou richten onder demonstranten leidden op 17 maart tot Resolutie 1973 van de VN-Veiligheidsraad, waarmee een wapenembargo en een no-fly-zone werden opgelegd. Op 19 maart begonnen Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten luchtaanvallen op Libië, totdat de NAVO de oorlogsvoering op 31 maart overnam. Tegen de zomer van 2011 had de door Resolutie 1973 voorziene beperkte interventie ter bescherming van burgers zich ontwikkeld tot een tegen het internationaal recht indruisende campagne voor regime change. De uitkomst was de politieke en economische instorting van Libië, oorlog tussen de verschillende milities en stammen, humanitaire crises en de migratiecrisis, wijdverbreide schendingen van de mensenrechten, slavenmarkten, de plundering van Libische wapenarsenalen vanwaar wapens hun weg vonden naar landen als Mali en Syrië, en de uitbreiding van de positie van ‘Islamitische Staat’ in Noord-Afrika.
De oorlog tegen Libië druiste in tegen de grondwet van de Verenigde Staten, tegen letter en geest van het Noord-Atlantische Verdrag en tegen het internationaal recht. Het Handvest van de Verenigde Naties verbiedt de leden geweld te gebruiken tegen een andere lidstaat en laat alleen zelfverdediging tegen een aanval of een interventie met een mandaat van de VN-Veiligheidsraad toe. De Veiligheidsraad kan de inzet van militaire middelen echter pas dan toestaan wanneer de internationale veiligheid niet met andere middelen bewaard kan worden en de wereldvrede bedreigd wordt.
Libië heeft in 2011 echter geen ander land aangevallen, noch ging er een bedreiging voor de wereldvrede van uit. Er werd dan ook een rookgordijn aan voorgewende redenen opgetrokken, waarachter de agressors hun werkelijke economische en geostrategische beweegredenen verborgen:
  1. Libië zou terroristen steunen,
  2. de bescherming van de mensenrechten zou niet gewaarborgd zijn,
  3. burgers zouden het slachtoffer van slachtingen door de regering zijn.
De werkelijke redenen voor de oorlog waren echter:
  1. het veiligstellen van de toegang tot Afrikaanse natuurlijke hulpbronnen,
  2. bezorgdheid om het mogelijke verlies van westerse grip op het bankwezen van Libië en mogelijk andere Afrikaanse landen,
  3. het veiligstellen van westerse geostrategische belangen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
Bondgenoot tegen islamistisch terrorisme
Voor de NAVO-oorlog gold Moeammar al-Khadaffi in Amerikaanse militaire en inlichtingenkringen als een betrouwbare bondgenoot in de strijd tegen het islamistische terrorisme. in 2006 kondigde de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice derhalve aan dat de volwaardige diplomatieke betrekkingen van de VS met Libië hervat werden en bedankte Libië daarbij uitdrukkelijk voor de “uitstekende samenwerking” in de terrorismebestrijding. Khadaffi gold in islamistische oppositiekringen namelijk als vijand nr. 1. Deze kringen bestreden hem dan ook niet omdat hij een vijand van de democratie zou zijn, maar omdat hij in hun ogen ‘onislamitisch’ was.
Om het mensenrechtenargument te beoordelen, moet men Libië vergelijken met andere landen in de bredere regio. Nemen we slechts Saoedi-Arabië en Bahrein als voorbeelden: Saoedi-Arabië is een van de meest repressieve staten ter wereld en in 2011 werd niet alleen in Libië, maar ook in Bahrein militair geweld aangewend tegen demonstranten. In Bahrein wordt namelijk een sjiitische twee derde meerderheid door een soennitisch koningshuis onder de knoet gehouden. De Verenigde Staten hebben echter militaire bases in Bahrein, Qatar, Koeweit, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten. In Bahrein ligt het hoofdkwartier van de Amerikaanse 5e vloot. In het Westen zweeg men dan ook over het met hulp van Saoedische troepen neerslaan van de volksopstand in februari 2011.
Bovendien moesten de Amerikaanse minister van Defensie Robert Gates en de chef van de generale staf, admiraal Michael Mullen, tijdens een persconferentie van het Pentagon op 1 maart 2011 op vragen van journalisten reeds toegeven, dat er geen bewijzen waren dat Khadaffi luchtaanvallen op zijn eigen volk uit zou hebben laten voeren. Er was in Libië een genocide, noch etnische zuiveringen, noch een slachting onder de burgerbevolking.
Het in september 2016 gepubliceerde onderzoeksrapport van het Britse Lagerhuis was dan ook een dreunende oorvijg voor de Britse regering onder de toenmalige premier David Cameron en daarmee ook voor de andere aan de oorlog deelnemende mogendheden. De acties van het Westen berustten volgens het rapport “niet op accurate inlichtingen van de geheime dienst. De [Britse] regering onderkende met name niet, dat het gevaar voor de burgerbevolking overdreven voorgesteld werd en dat zich een aanzienlijk aantal islamisten onder de rebellen bevond.”
Nadat Libië afzag van het bezit van massavernietigingswapens investeerden westerse olieconcerns massief in het land. Men was echter al snel teleurgesteld, omdat Libië terughoudend was met de door Amerikaanse firma’s verwachte miljardenopdrachten voor de uitbouw van de infrastructuur. Ook Khadaffi was ontevreden over de opbrengst van de Libische olie en dacht erover de oliebedrijven te nationaliseren. Tijdens zijn bezoek aan Moskou in november 2008 werd de oprichting van een aardgaskartel besproken, dat Rusland, Libië, Iran, Algerije en Centraal-Aziatische landen zou moeten omvatten. Nauwelijks een maand na de moord op Khadaffi op 20 oktober 2011 hadden vertegenwoordigers van diverse Amerikaanse firma’s een ontmoeting met het Libische staatsbedrijf National Oil Company, naderhand toonden ze zich uiterst tevreden en hoopvol ten aanzien van toekomstige zaken.
Libië wikkelde zijn financiële transacties buiten de controle van internationale, dat wil zeggen westerse, financiële agentschappen af. De Libische Centrale Bank, die voor honderd procent in handen van de Libische staat was, kon eigen betaalmiddelen in omloop brengen en een eigen kredietsysteem runnen. De Libische onafhankelijkheid van externe financieringsbronnen moest mogelijk gemaakt worden door zijn goudreserves en zijn fossiele brandstoffen. Libië beschikt immers over de grootste aardolievoorraad op het Afrikaanse continent en de Libische aardolie staat bekend om zijn goede kwaliteit.
De Libische centrale bank bezat verder in het jaar 2010 143,8 ton goud en nam daarmee plaats 24 op de ranglijst van landen met goudreserves in. Deze reserves moesten dienen tot dekking van een pan-Afrikaanse, op de Libische goud-dinar berustende, munt. Voorts zouden ook alle handelszaken met Libische olie via de Libische centrale bank op basis van deze munt afgewikkeld moeten worden, in plaats van in Amerikaanse dollars. Dat had voor de VS het verlies van de controle over de aardoliehandel met Libië betekent. Aangezien de Verenigde Staten er aanspraak op maken zich met alle transacties die in dollars afgehandeld worden te mogen bemoeien en buitenlandse zakenpartners voor Amerikaanse rechters te mogen dagen, zou het succes van Khadaffi’s plan een verlies aan controle van de VS over Libisch-Afrikaanse handels- en financiële aangelegenheden met zich mee gebracht.
Slachtoffer van geostrategische machtsprojectie
De door de VS ‘bevroren’ tegoeden van de Libische staat, van minstens 30 miljarden dollar, hadden de Libische bijdrage moeten zijn aan de financiering van drie kernprojecten van de Afrikaanse monetaire onafhankelijkheid: de Afrikaanse Investeringsbank in Sirte, het Afrikaanse Monetair Fonds in Yaoundé en de Afrikaanse Centrale Bank in Aboedja. Een centrale bank die eigen geld uitgeeft op basis van de dekking door Libisch goud had de francofone staten in Afrika een alternatief voor de Franse CFA-frank verschaft.
Volgens de toenmalige Franse president Nicolas Sarkozy vormden de Libische activiteiten een “bedreiging voor de financiële veiligheid van de mensheid”. Volgens een e-mail aan Hillary Clinton van 2 april 2011, die zich baseert op informatie uit Franse inlichtingenkringen, wou Sarkozy door de oorlog tegen Libië
Blijf op de hoogte van nieuws, opinie en achtergronden: Volg Novini!

  1. voor Frankrijk een groter aandeel in de Libische aardolieproductie veiligstellen;
  2. de Franse invloed in Noord-Afrika vergroten;
  3. verhinderen dat Libië op de lange termijn Frankrijk verdringt als dominante macht in francofoon Afrika;
  4. de Franse krijgsmacht de gelegenheid geven op het wereldtoneel zijn kunnen te demonstreren;
  5. zijn eigen politieke positie in Frankrijk verstevigen.
Libië was een Noord-Afrikaanse staat die zich ertegen verweerde onder curatele van het United States African Command (Africom) te raken en door de verplaatsing van het Africom-hoofdkwartier van Stuttgart naar Libische bodem tot NAVO-partnerstaat te worden. Africom coördineert de Amerikaanse militaire activiteiten in Afrika, om te verzekeren dat de Afrikaanse grondstoffen vrijelijk naar de wereldmarkt (lees: de Amerikaanse en Europese markt) blijven vloeien. In het jaar 2000 importeerden de VS reeds 16 procent van hun aardolie uit Sub-Sahara-Afrika, bijna evenveel als uit Saoedi-Arabië. Al in 2002 gold de Golf van Guinee als een gebied van vitaal Amerikaans veiligheidsbelang, want de regio beschikt niet alleen over fossiele brandstoffen maar ook over mineralen en delfstoffen die voor de VS van grote economische betekenis zijn: chroom, uranium, kobalt, titanium, diamanten, goud, koper, bauxiet en fosfaten.
Een geostrategisch doel van het Westen is de neutralisering van de invloed van China en Rusland in Afrika. Het ging zodoende bij de oorlog tegen Libië ook om de inrichting van een basis voor de Amerikaanse machtsprojectie in de rest van het Afrikaanse continent. Van daaruit moesten de Maghreb, het zuidelijk Middellandse Zeegebied en de staten van de Sahel onder controle gebracht worden. Met Khadaffi ontdeed men zich van de sterkste tegenstrever, want hij was faliekant tegen een basis voor Africom op Afrikaanse bodem.
Een diplomatiek bericht van de Amerikaanse ambassade in Tripoli informeerde minister van Buitenlandse Zaken Rice voor haar bezoek aan Libië in 2008 over de houding van de Libische regering: “Met betrekking tot Africom is de Libische regering van mening dat iedere buitenlandse militaire aanwezigheid op het Afrikaanse continent, ongeacht haar opdracht, een onacceptabel neokolonialisme en bovendien een aantrekkelijk doelwit voor Al Qaida zou vormen.”
Khadaffi kwam in het vizier van de NAVO, omdat hij niet inschikkelijk genoeg tegenover de westerse belangen en doelstellingen was. Daarom besloot men hem uit de weg te ruimen. Libië, eens een bloeiende staat, werd door de NAVO-oorlog in chaos en ellende gestort. Welke fatale gevolgen dit had, wordt alleen al duidelijk uit de Human Development Index, die levensstandaard, levensverwachting, kindersterfte, inkomen, opleidingsgraad, voeding, gezondheid, vrije tijd en infrastructuur meet. Libië had in 2010 de hoogste plaats onder alle staten op het Afrikaanse continent. Dat is verleden tijd.

at Geen opmerkingen:

Trump Violates the Iran Nuclear Deal

LEIA EM PORTUGUÊS 
SO HE’S FINALLY done it. Having spent the past three years denouncing the Iran nuclear deal as “horrible,” “disastrous,” and “insane,” Donald Trump arrived in the Diplomatic Room of the White House on Tuesday afternoon to formally announce that “the United States will withdraw from the Iran nuclear deal” and would “begin reinstituting U.S. nuclear sanctions on the Iranian regime.”
“This will make America much safer,” the president declaimed, jabbing his fingers at the assembled reporters.
Guess who’s celebrating the president’s decision to violate a nuclear nonproliferation agreement signed by the United States less than three years ago? His new national security adviser, John Bolton, a former paid speakerfor an Iranian ex-terror group who has long been obsessed with “regime change” in Tehran; the crown prince — and de facto ruler — of Saudi Arabia, Mohammed bin Salman, who claims Iran’s supreme leader “makes Hitler look good”; and the prime minister of Israel, Benjamin Netanyahu, who constantly compares the Islamic Republic to the so-called Islamic State.
Don’t be fooled: This disastrous and unilateral decision by Trump won’t improve U.S. security. Or Israeli security, for that matter. Even card-carrying hawks who hate the Islamic Republic think Trump is mad to pull out of the Joint Comprehensive Plan of Action, or JCPOA, as the nuclear deal is officially known.
Because guess who won’t be celebrating? The entire U.S. military establishment: Defense Secretary James Mattis, who says he has read the text of the nuclear agreement three times and considers it to be “pretty robust”; Chair of the Joint Chiefs of Staff Gen. Joseph Dunford, who says, “Iran is adhering to its JCPOA obligations” and a U.S. decision to quit the deal “would have an impact on others’ willingness to sign agreements”; the head of U.S. Strategic Command, Gen. John Hyten, who says, “Iran is in compliance with JCPOA” and argues “it’s our job to live up to the terms of that agreement”; and the head of U.S. Central Command, Gen. Joseph Votel, who says the nuclear deal is “in our interest” because it “addresses one of the principle threats that we deal with from Iran.”
Those are just the generals who are still in uniform. In March, a statementsigned by 100 U.S. national security veterans from across the political spectrum said the nuclear agreement “enhances U.S. and regional security” and “ditching it would serve no national security purpose.” Fifty of the 100 signatories were retired U.S. military officers, including leading Republicans such as retired Gen. Brent Scowcroft, who served as national security adviser to George H.W. Bush, and retired Gen. Michael Hayden, who served as director of both the NSA and the CIA under George W. Bush.
Then there’s retired Gen. Colin Powell, national security adviser to Ronald Reagan and secretary of state under George W. Bush, who has called the JCPOA “a pretty good deal.” And Trump’s own former national security adviser, soon-to-be-retired Gen. H.R. McMaster, who was “working closely with two key senators to prevent Trump from destroying the Iran deal” prior to being fired and replaced with Bolton in March.
Guess who else isn’t celebrating? The Israeli security establishment. Netanyahu may claim to possess thousands of “secret nuclear files” that show the JCPOA was “built on lies,” but Israel’s generals and spymasters disagree, including: the chief of staff of the Israel Defense Forces, Gen. Gadi Eisenkot, who says the deal “with all its faults is working”; the chair of the Israeli Space Agency and award-winning military scientist, Isaac Ben-Israel, who says “the agreement is not bad at all, it’s even good for Israel” because “it averts an atom bomb for 15 years”; the former director of the spy agency Mossad, Efraim Halevy, who says the JCPOA provides a “credible answer to the Iranian military threat, at least for a decade, if not longer”; the former chief of domestic security agency Shin Bet, Carmi Gillon, who says the nuclear agreement has helped “make the region, and the world, a safer place”; the former head of Israeli military intelligence, Amos Yadlin, who says “tearing up the deal would create a dangerous void”; and former Israeli prime minister — and the country’s most decorated soldier — Ehud Barak, who says withdrawing from the deal would be a “mistake.”
So let’s be clear: On the one side, we have a dizzying array of serving and retired generals and spy chiefs from both the United States and Israel, none of whom are friends or fans of Iran, yet all of whom agree that the Islamic Republic is complying with the stringent terms of the JCPOA, and that the United States should stay in the deal because it bolsters U.S., regional, and global security.
And on the other side? A former property developer and reality TV star; a chicken hawk who wants to bomb everyone; a 32-year-old Gulf prince who can’t win a war against rebels from the poorest Arab country; and an allegedly corrupt politician who has been claiming Iran is “three to five years” away from a nuclear weapons capability since … 1992.
This isn’t about security or protecting American — or Israeli — cities from Iranian missiles. Trump & Co. aren’t trying to avoid war with Iran. They want war with Iran
Top photo: President Donald Trump holds up a signed Presidential Memorandum after delivering a statement on the Iran nuclear deal from the White House on May 8, 2018.
https://theintercept.com/2018/05/08/donald-trump-iran-nuclear-deal-john-bolton/

at Geen opmerkingen:

John Pilger Special


John Pilger special – Beyond the headlines on Syria, Salisbury, Yemen & North Korea (E605)

We speak to the legendary journalist and filmmaker John Pilger about the events behind the mainstream media headlines on Syria, Salisbury, Yemen and the Korean peninsula.
LIKE
Going Underground http://fb.me/GoingUndergroundRT

at Geen opmerkingen:

Willem Willem en de Witte Man

De witte man naast en in een massagraf vol Indianen, die plaats moesten maken voor een witte Lebensraum. 
Willem Willem heeft een nieuwe reactie op je post "Angry young white men" achtergelaten:HRC wist het ook.

Zij zei in de basket of deplorables statement het volgende

'Clinton then went on to explain that the other basket of Trump supporters

are people who feel that the government has let them down, the economy has let them down, nobody cares about them, nobody worries about what happens to their lives and their futures, and they’re just desperate for change. It doesn’t really even matter where it comes from. They don’t buy everything he says, but he seems to hold out some hope that their lives will be different. They won’t wake up and see their jobs disappear, lose a kid to heroin, feel like they’re in a dead end. Those are people we have to understand and empathize with as well.'

Waarbij ik graag 'empathize' in de statement wil benadrukken. Wat betekent, medeleven tonen, maar niet... Helpen.

Konden die mensen op HRC stemmen?

Ik denk dat ze thuis bleven, en dat daarom Trump gewoonten heeft.



Gepost door Willem Willem op  stan van houcke op 12 mei 2018 om 19:31:00 CEST 

Willem Willem noreply-comment@blogger.com

19:36 (49 minuten geleden)



aan mij


Willem Willem heeft een nieuwe reactie op je post "Angry young white men" achtergelaten:Hier zijn de keiharde data van Case en Deaton uit 2015. Blanke Amerikanen in de leeftijd 45-55 jaar van de lagere middenklasse sterven bij bosjes aan opium overdosis, suicide en alcoholvergiftiging

http://www.pnas.org/content/112/49/15078

Het idee dat dit een cultureel 'witte mannen' probleem is, is racistisch en leidt af van het echte probleem: de VS heeft een enorm drugs probleem, met name onder de blanke bevolking wiens banen in de afgelopen 20 jaar zijn verscheept naar China, Mexico, India 


Gepost door Willem Willem op  stan van houcke op 12 mei 2018 om 19:36:00 CEST 

Willem Willem noreply-comment@blogger.com

19:40 (45 minuten geleden)



aan mij


Willem Willem heeft een nieuwe reactie op je post "Angry young white men" achtergelaten:En als je het probleem vanuit sociaal economisch oogpunt wilt zien: Google elephant chart Milanovic

Of zie hier: https://www.consultantsmind.com/2017/10/30/elephant-chart/ 

Aldus Willem Willem. Ik deel zijn mening niet. De witte man is al vijf eeuwen lang het probleem in de wereld. Als rijke heeft hij de wereld laten veroveren door de arme witte man. Beiden hadden hierbij een eigen verantwoordelijkheid, die beiden weigerden onder ogen te zien. En dus ging het moorden, verkrachten, verminken en roven gewoon door. Het waren de gewone witte Amerikanen uit de lagere middenklasse die zich hebben laten gebruiken om de Indianen uit te moorden en de overlevenden in concentratiekampen op te sluiten. Het waren de gewone witte Amerikanen die het mogelijk maakten dat de VS 93 procent van haar bestaan in oorlog is geweest en nog steeds is. Het waren de gewone Amerikanen die het weerzinwekkende onrecht dat de VS elders in de wereld pleegde, accepteerden en zelfs bejubelden, van de Filippijnen tot aan Irak. Libië, en Syrië. En het zijn de gewone witte Amerikanen die nu tenslotte zelf de prijs betalen voor het Amerikaans imperialisme. MarkTwain waarschuwde al in het begin van de vorige eeuw de gewone witte Amerikaan dat hij geen imperium in het buitenland kon opbouwen en thuis een democratie kon handhaven. Het was de gewone witte Amerikaan die het geen bal kon interesseren dat zijn zwarte medemens eerst als slaaf werd misbruikt en vervolgens werd gediscrimineerd. En het is vandaag de dag de gewone witte Amerikaan die via Trump een Derde Wereldoorlog dreigt uit te lokken. 

Even om Willem Willem's geheugen op te frissen:

Sven Lindqvist 3

De Zweedse journalist Sven Lindqvist schreef het uitstekende boek Een reis door niemandsland. Hoe de Aboriginals Australie verloren. Over de geemigreerde of verbannen Europeanen die de Aboriginals in Australie handmatig uitmoordden, schreef hij: 'De meeste blanken waren ervan overtuigd dat de mensen die vermoord waren toch tot een lager ras behoorden, dat tot de ondergang gedoemd was. Hierbij konden ze zich beroepen op de indertijd hoogste autoriteit op het gebied van de biologie: Charles Darwin. Hij beweert in de hoofdstukken 5 en 6 van The Descent of Man (1871) dat de uitroeiing van inheemse volken een natuurlijk evolutionair proces is. Diersoorten hebben elkaar altijd uitgemoord, wilde volken hebben elkaar altijd uitgeroeid, en nu er geciviliseerde volkeren zijn zullen de wilde volken voorgoed worden uitgeroeid: "Overal waar de geciviliseerde naties met barbaren in contact komen zal de strijd van korte duur zijn, behalve daar waar een dodelijk klimaat het inheemse ras bijstaat.'' Maar zelfs daar kan de inheemse bevolking zich niet zeker voelen van haar zaak: "In een toekomst, die gerekend in eeuwen niet eens zo erg ver weg is, zullen de geciviliseerde rassen vrijwel zeker overal ter wereld de wilde rassen uitroeien en vervangen." Darwin was hier persoonlijk getuige van geweest - in Argentinie, Tasmanie, Australie - en hij keerde zich hier fel tegen. Maar een onderdeel van zijn ontwikkelingsleer was ook dat men de uitroeiing van inheemse volken niet langer als een misdrijf moest beschouwen maar veeleer als het onvermijdelijke gevolg van natuurlijke processen en zelfs als een voorwaarde voor verdere vooruitgang. Na Darwin was uitroeiing iets waar je je schouders over kon ophalen. Mensen die hier met afschuw op reageerden gaven alleen maar blijk van hun ongeschooldheid.

Hoeveel is er sindsdien niet vernietigd uit naam van de Vooruitgang. Het knappe van de boeken van Lindqvist is dat ze onder andere haarscherp aantonen dat de joodse Holocaust in de negentiende eeuw omstandig voorbereid werd op wat heette 'primitieve volkeren' in wat nu de Derde Wereld wordt genoemd. In dat licht gezien was de joodse Holocaust niet onverklaarbaar of ondenkbaar. Het was slechts een kwestie van wachten voordat de blanke Europeaan een groep in hun nabije omgeving uitkoos om alle schuld te geven van hun eigen onvermogen. Een goedgeplande jarenlange hetze via de massamedia waarbij de ander wordt ontmenselijkt en ieder volk is na verloop van tijd rotsvast ervan overtuigd dat de ander inferieur is. Vroeger kregen de joden die rol toebedeeld in het christelijke westen dat zich superieur aan al het andere leven beschouwde. Met desastreuze gevolgen zoals we weten. Het enige verschil met toen is dat nu een ander semitisch volk, de arabieren, wordt gestigmatiseerd als het grote kwaad. De survival of the fittest rechtvaardigde de genocide en doet dat in feite nog steeds. Wij zijn de goeden, de beschaafden, zij zijn de slechten, de barbaren.
at Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)

Everything about 1sr@el and 1sr@elis makes my skin crawl!

  https://x.com/umyaznemo/status/1870426589210829260 Rania @umyaznemo Everything about 1sr@el and 1sr@elis makes my skin crawl! 12:10 p.m. ·...