Chris Kijne van de VPRO 16

Tegenover de Zeeuwse literair periodiek Ballustrada zei de dichter Hans Verhagen, die in 2009 de P.C. Hooft-prijs ontving, dat ' één van de aardige dingen' in de jaren zestig het feit was 'dat er een eerste poging werd gedaan tot verzet tegen de ziekte van de normalisering.' Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg is de houding die van elk individu een doorsnee mens wil maken. 'In een klein dichtbevolkt land is de neiging tot overzichtelijk indelen... sterk aanwezig,'  zei Verhagen en hij vervolgde met de opmerking dat 'als je protesteert' je dan onherroepelijk 'de kans' loopt 'een querulant te worden genoemd of een zijkertje, die graag wil opvallen. Dan pas je niet meer in de groep, iets waar we vroeger trots op waren, maar dat nu gezien wordt als iets dat je welzijn kan schaden.'

In zijn roman De Conformist beschreef in 1951 de Italiaanse auteur Alberto Moravia zijn hoofdpersoon als een man die 'tot elke prijs' streefde 'naar normaliteit; een wil tot aanpassing aan een algemeen aanvaarde norm, een verlangen om gelijk te zijn aan alle anderen, omdat anders-zijn hetzelfde was als schuldig zijn.' Dat brandende verlangen veroorzaakte 'een zucht tot behagen die aan slaafsheid of aan koketterie grensde,' en resulteerde in collaboratie met het fascisme, een doctrine waarin de conformist niet gelooft, maar die hem wel een normale baan geeft, een functie en daarmee een valse identiteit. 

Het is niet vreemd dat het poldermodel altijd eindigt in collaboratie. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden uit het tolerante Nederland procentueel twee maal zoveel joden gedeporteerd als uit Belgie en drie maal meer dan uit Frankrijk. De aanpassing aan de norm die natuurlijk bepaald wordt door de macht, (welke norm van welke macht dan ook), is kenmerkend voor de Nederlander. Het poldermodel vereist een flexibele moraliteit. De grote historicus Johan Huizinga wees er in een essay over De Nederlandse volksaard op dat de Hollander met zijn tot op zekere hoogte 'burgerlijke gemoedelijkheid, een lichte graad van knoeierij of bevoorrechting van vriendjes zonder protest verdraagt.' 

Dit is de verklaring waarom de volgende opmerking van een journalist Chris Kijne geen enkele ophef onder zijn publiek heeft veroorzaakt:

'had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financien er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: "Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van financien ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.'' Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan "de waarheid, niets dan de waarheid."'

De meeste Nederlanders hebben hier begrip voor, of het interesseert ze domweg niet dat ze door hun journalisten bedrogen worden, omdat er 'even een hoger belang is dan "de waarheid, niets dan de waarheid."' Vandaar ook dat ze het doodnormaal vinden en zelfs prijzenswaardig dat Chris Kijne het veilige conformistische midden opzoekt, omdat 'het heil' niet te vinden is aan de uiteinden van 'het spectrum.' 

De verlossing ligt altijd in het veilige midden, niet links, niet rechts, zo heeft de ervaring hem en haar geleerd. Als het werkelijk fout mocht gaan dan kan men altijd nog de andere kant opkijken en tegelijkertijd samenwerken met de powers to be. De Nederlanders hebben zo altijd weten te overleven ten koste van alles. En zodra ze betrapt worden doen ze hetzelfde wat ze tijdens de Tweede Oorlog deden, net doen alsof de neus bloedt. Het was Huizinga die schreef dat 'hypocrisie en farizeïsme hier individu en gemeenschap belagen!' Het is een mentaliteit die leidt 'tot politieke onverschilligheid en afzijdigheid.' En net als de hoofdpersoon uit De Conformist zal hij als alles weer voorbij is 'kalm, apathisch, haast verdoofd en genegen de vreugde van anderen gade slaan, weliswaar zonder eraan deel te nemen maar ook zonder ze aan te voelen als een bedreiging of een belediging.' Frictieloos zal hij zich perfect weten aan te passen aan de nieuw ontstane orde. Let wel, Chris Kijne is geen slecht mens, zeker niet, hij is zelfs een buitengewoon aimabele man. Hij is een modern mens die probeert te overleven, net als miljarden anderen. Meer daarover later.

Chris Kijne van de VPRO 15

Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Chris Kijne van de VPRO 13" achtergelaten:

DeMorgen.be: Hoe Leterme de Nederlanders 16,8 miljard euro lichter maakte http://bit.ly/In0cz3

Wouter Bos maakte 3 cruciale fouten en de echte deal werd gesloten door JP Balkenende

"Gecontacteerd door De Morgen, verwees Bos enkel naar het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie voor de juiste weergave van de feiten." 

Hoe Leterme de Nederlanders 16,8 miljard euro lichter maakte

Tine Peeters − 14/04/12, 07u40  − Bron: De Morgen

© belga. Voormalig Nederlands financiënminister Wouter Bos kwam in het weekend van 28 september 2008 naar Brussel voor de redding van Fortis. Later werd de bank opgesplitst.

DM  De Belgische onderhandelaars van de Fortisdeal met Nederland in 2008 zijn het eens met het oordeel dat het Nederlands parlement deze week velde over Wouter Bos, toenmalig minister van Financiën. 'Bos wist eigenlijk niet waarover het ging en maakte zware strategische fouten.'

De Nederlandse Tweede Kamer bracht deze week een vernietigend oordeel uit over de strategie van Wouter Bos (PvdA), toenmalig minister van Financiën, bij de koop en nationalisatie van de Nederlandse Fortisbank. De commissie besluit dat Bos, als hoofdverantwoordelijke, in 2008 zware fouten heeft gemaakt. Bos zou zich hebben laten 'rollen' door de Belgen en veel te veel betaald hebben. Een pijnlijk verdict voor Bos, die na het sluiten van de deal liet uitschijnen dat de Belgen zich in het ootje hadden laten nemen door de Nederlanders.

Enkele Belgische onderhandelaars van toen, die De Morgen contacteerde, zijn niet verrast door het eindoordeel van het Nederlandse parlement. "Bos koos van in het begin de verkeerde strategie", zegt een van hen. "Hij wist bovendien niet goed waarover het ging."

Bos heeft minstens drie strategische fouten gemaakt, vertellen enkele Belgische protagonisten. Zo kwam Bos ongevraagd hulp en geld aanbieden op zondag 28 september. De Belgen en Luxemburgers zaten toen samen in de Wetstraat 16 om de bank erbovenop te helpen. Vier miljard euro had hij veil voor Fortis Nederland. In de week erna slikt hij dat aanbod weer in en breekt hij zijn woord. Die gebroken belofte wekt het wantrouwen van de Belgen, wat later de onderhandelingen enorm zal bemoeilijken. "Dat was zijn tweede grote fout", zegt een expert uit het financiële team.

De derde fout van Bos heeft betrekking op de zogenaamde 'kettingzaagstrategie' waarvoor hij koos. "Hij wilde de Nederlandse belangen van Fortis gewoon doorknippen van de rest, terwijl dat in werkelijkheid zeer moeilijk was", herinnert een aanwezige zich. "De integratie van de Belgische en Nederlandse delen was immers al vrij ver gevorderd. Deze nodeloze operatie zou de Nederlandse belastingbetaler nog vele miljarden euro extra kosten, bovenop de bijna 17 miljard euro. Wij wisten dat al, Bos leek het niet te beseffen."

De échte deal werd uiteindelijk in dertig minuten gesloten door de toenmalige premiers van België en Nederland, Yves Leterme (CD&V) en Jan-Peter Balkenende (CDA). Nederland legde daar 16,8 miljard op tafel voor Fortis Nederland.

Gecontacteerd door De Morgen, verwees Bos enkel naar het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie voor de juiste weergave van de feiten. Leterme wou wel reageren: "De uitspraken van Bos destijds dat Nederland als overwinnaar uit de bus kwam en met de goede delen aan de haal ging, zijn te voortvarend gebleken, maar niemand is in staat om dergelijke zaken goed te voorspellen. Wij hebben altijd gevonden dat we in België dit goed voorbereid en afgerond hebben. Wij zijn niet over één nacht ijs gegaan."

• Lees meer in De Morgen: De nacht dat Wouter Bos de Fortismatch verloor http://www.demorgen.be/dm/nl/5036/Wetstraat/article/detail/1423251/2012/04/14/Hoe-Leterme-de-Nederlanders-16-8-miljard-euro-lichter-maakte.dhtml

Democratie

De New York Times-columnist Thomas Friedman schreef enkele dagen geleden het volgende:

OP-ED COLUMNIST

I’m Not Mitt Romney

By THOMAS L. FRIEDMAN

Published: April 10, 2012

Last week Politico reported that, ever since announcing his re-election bid, President Obama’s campaign has been struggling to find a slogan to sum up his reason for running. He’s cycled through “Winning the Future,” “We Can’t Wait,” “An America Built to Last,” “A Fair Shot.” Bruce Newman, Bill Clinton’s message adviser, was quoted as saying of Obama: “He’s all over the place.” So far, the most accurate slogan for Obama’s campaign would have to be: “I’m not Mitt Romney.” And when you consider that Romney — a former liberal Republican governor — has spent the whole campaign disavowing his past, for the first time in history both candidates could legitimately run on the same slogan: “I’m not Mitt Romney.”

http://www.nytimes.com/2012/04/11/opinion/friedman-im-not-mitt-romney.html

Dit is een onbedoeld heldere illustratie van het feit dat in onze kapitalistische democratie het er niet doet wie de macht heeft. Ze verspreiden allen dezelfde boodschap. Het gaat allang niet meer over de ware vraagstukken, maar over de vorm waarin ze gepresenteerd worden. Tussen Democraten en Republikeinen bestaat geen wezenlijk verschil, beide omarmen het winstprincipe, het onbespreekbare geloofsartikel van de neoliberale doctrine. Wat dat betreft geldt dat er ook in Nederland geen wezenlijk verschil bestaat tussen SP en VVD. De westerse consument is de speelbal van een uiterst kleine elite die in dienst van de banken en institutionele beleggers zonder enige democratische controle de loop van de geschiedenis bepaalt. Het is zoals Chomsky stelt een 'totalitair systeem,' waarop politici geen enkele greep hebben. We zien telkens weer een nieuwe clown, maar het circus blijft hetzelfde. Net zolang tot de tent ineen stort, en het publiek in paniek alle kanten opvlucht.

Chris Kijne van de VPRO 14

In zijn schitterende relaas Tegenlicht, een Italiaanse reis schreef de Duitse historicus Joachim Fest, voormalig hoofdredacteur van de Frankfurter Allgemeine Zeitung:


 'Elk landschap is tegelijkertijd ook het spiegelbeeld van de vooroordelen, de kennis en de denkbeelden die degene die het ziet erin legt,'   

om daar enkele pagina's verder het volgende citaat aan toe te voegen van de Franse schrijver/politicus Chateaubriand: 

                                                                                                       
'Wat zou het zichtbare zijn als het denken er niet door gemobiliseerd werd? Het reële is van zichzelf volstrekt niets, of bijna niets. Het is er om impulsen te geven. Men ziet gedachten - of men kan het kijken net zo goed laten.'


Deze observaties werpen de volgende kwestie op: wat kan een journalist die maar half geinformeerd is aan een geinterviewde vragen? Hoe hoog kan het niveau van zijn vragen zijn? Dit is in een notendop het probleem van de huidige journalistiek. Een half geinformeerde en soms ongeinteresseerde journalist kan doorgaans geen relevante vragen stellen, hem ontbreekt de impuls die alleen voldoende kennis kan geven. Een journalist die in drie verschillende programma's mensen interviewt en daarnaast ook nog eens optreedt als opiniemaker kan onmogelijk elke keer weer goed geinformeerd zijn. Hij heeft daar de tijd niet voor, en kan ook niet telkens weer de noodzakelijke betrokkenheid bij zijn onderwerp opbrengen. Luister en kijk naar de producten van Hilversum en u begrijpt wat ik bedoel. De meeste journalisten daar zijn generalisten die over het algemeen nauwelijks van de hoed en de rand weten, ze zijn geen specialisten. Ze hebben geen tijd en vaak ook geen zin zich te verdiepen. 


April 2006 schreef ik over dit onderwerp naar aanleiding van een aflevering van het VPRO-programma Tegenlicht waarin de Amerikaanse hoogleraar Francis Fukuyama geinterviewd werd door Chris Kijne. De geinformeerde kijker werd geconfronteerd met het schrikbarend gebrek aan historische kennis van Kijne waardoor Fukuyama ongestoord een verkeerde voorstelling van zaken kon geven. Enkele voorbeelden:


Fukuyama stelde dat 'In American history military power has often been assosciated with moral goals, beginning with the American Revolution.' Een onjuiste bewering zoals ook Fukuyama weet aangezien hij een half jaar eerder al had verklaard dat 'The United States was founded in a revolution against the English monarchy. It was an anti-tax revolution. I mean they didn't want King George III to tax the colonies without being represented.'Met andere woorden: niks moraliteit, het ging om belastinggeld. Fukuyama had met deze uitspraak geconfronteerd moeten worden, zodat de kijker had geweten hoe wankel Fukuyama's zienswijze is. Vervolgens zei de geinterviewde: 'The United States have engaged in a lot of nation-building exercises,' en noemde en passant de Filippijnen! In werkelijkheid werd de 'nation-building' op de Filippijnen door de VS juist de kop ingedrukt, werd het land veroverd en geannexeerd na een uitermate gewelddadig onderdrukte volksopstand. De officiële schattingen lopen uiteen van 200.000 vermoorde Filippino's als gevolg van de directe oorlogshandelingen tot in totaal een miljoen dode Filippino’s die door de onvoorstelbare Amerikaanse verwoestingen crepeerden. Tijdens de genocide vroeg Mark Twain zich in een van zijn vele ‘anti-imperialistische’ en later gecensureerde essays sarcastisch af of ‘het zo zou kunnen zijn dat er twee soort beschavingen bestaan – één voor binnenlandse consumptie en één voor de heidense markt?’ Fukuyama werd niet geconfronteerd met deze feiten, waardoor opnieuw een foutieve bewering overeind bleef. Nog een voorbeeld: 'If you think that it is an economically motivated agenda were the US oil-industry wanted to have special acces to middle eastern oil I don't think that that is correct at all.' Welnu, feit is dat de gezaghebbende Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Dreyfuss na een reeks gesprekken met betrokkenen oliemensen schreef dat 'cautiously, the oil industry sees a war in Iraq as a way to win back what's been lost.' Een hooggeplaatste bewindsman van de olie-industrie gaf toe dat 'especially the US oil companies... look forward to the idea that Iraq will be open for business.' Daarnaast rechtvaardigde in de herfst van 2011 de Amerikaanse oud-ambassadeur bij de Verenigde Naties, de jurist John Bolton, op Fox News een mogelijke aanval op Iran met de opmerking dat

‘Iran er nauwelijks een geheim van maakt dat het naar de hegemonie streeft in de regio van de Perzische Golf, het cruciale olie en gas producerende gebied waarover wij zovele oorlogen hebben gevoerd om onze economie te beschermen tegen de nadelige impact van het verlies van deze voorraden of wanneer we er alleen maar over kunnen beschikken tegen zeer hoge prijzen.’

Een bekentenis die niet werd opgepikt door de rest van de commerciële massamedia en zeker niet door de politiek verantwoordelijken omdat er kennelijk -- in de terminologie van Kijne -- 'even een hoger belang' was 'dan “de waarheid, niets dan de waarheid.”'. Evenmin ging de Amerikaanse gevestigde orde serieus in op het commentaar van Alan Greenspan, 18 jaar lang hoofd van de Amerikaanse Federale Bank, dat

‘het politiek niet van pas komt om te erkennen wat iedereen weet: de Irak oorlog draait grotendeels om olie.’

Fukuyama's opmerkingen werden door Kijne klakkeloos geslikt waardoor de kern van Fukuyama's betoog niet ter discussie werd gesteld. Het ging almaar over 'spreading democracy.' En ook na het neoconservatieve debacle in Irak bleef dit het toverwoord, nu onder een nieuwe theorie: 'realistic Wilsonianism,' of in de woorden van Chris Kijne zelf: 'Wilsonianism, after former American president Wilson, an internationalist, who shaped the world after World War I.' Ook dit is onjuist, niet de Amerikanen, maar de Britten en Fransen schiepen de wereld na de Eerste Wereldoorlog door na 1918, onder andere via de Sykes-Picot Overeenkomst uit 1916, de aarde onderling te verdelen. Wilsons gedachte van een Volkenbond leek idealistisch, alleen niet goed genoeg voor de Amerikaanse Senaat die weigerde eraan mee te doen. Los daarvan werd die bond door Wilson aan zijn achterban verkocht als een manier om de Amerikaanse macht in de wereld te vergroten, immers ‘als we erin zitten, dan zullen we de beslissende factor worden in de ontwikkeling van de beschaving.’ Belangrijker nog is Wilson's opmerking uit1912 toen hij aan de vooravond van zijn presidentschap verklaarde dat ‘aangezien… de fabrikant erop staat de hele wereld als een markt te hebben, de vlag van deze natie hem [moet volgen] en de deuren van de naties die voor hem gesloten zijn moeten worden ingebeukt. Concessies verkregen door financiers moeten worden beschermd door de ministers van buitenlandse zaken zelfs wanneer de soevereiniteit van onwillige naties daarbij geschonden wordt.’ Met betrekking tot Latijns Amerika was zijn regering de mening toegedaan dat de bevolking daar ‘ondeugende kinderen zijn die de privileges en rechten van volwassenen uitoefenen’ en die derhalve ‘een krachtige, en gezagafdwingende hand’ nodig hadden. In Wilsons visie, en kennelijk ook in die van de journalist Kijne, werd de VS gedreven door ‘verheven idealen’ en richtte het zich op ‘stabiliteit en rechtvaardigheid.’ Het had daarom een onbetwistbaar recht op de hegemonie en was het niet meer dan normaal dat het imperialistisch is. De genocidale verovering van de Filippijnen was volgens Wilson gerechtvaardigd, omdat ‘onze belangen voorwaarts moeten marcheren, hoe altruïstisch we ook mogen zijn; andere naties moeten ervoor zorgen dat ze op een afstand blijven, en niet proberen ons tegen te houden.’ De ware redenen achter de woorden van de 'internationalist' Woodrow Wilson waren economische, het telkens terugkerende probleem van de overproductie, een feit dat eerder door president McKinley zonder omwegen werd verwoord toen hij tijdens de grote depressie in de VS aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde: ‘Wij hebben goed geld… maar wat we nodig hebben is nieuwe markten,’ omdat, zoals de invloedrijke voorzitter van de Senaats Commissie voor Buitenlandse Betrekkingen, Henry Cabot Lodge hem nog eens duidelijk had gemaakt, de binnenlandse markten ‘niet voldoende zijn voor onze op volle toeren draaiende industrieën.’ Met het oog daarop verklaarde de invloedrijke Senator Albert Beveridge: 'The Philippines are ours forever... and just beyond the Philippines are China's illimitable markets... The Pacific is ours.' Telkens weer was het argument tijdens het debat in het Congres over de annexatie van de Filippijnen dat deze eilandengroep als 'stepping-stones to China' moesten functioneren, een potentiele markt van destijds 400 miljoen consumenten. Natuurlijk werd deze noodzaak met nobel klinkende propaganda aan de man gebracht en langdurig herhaald door mainstream-journalisten als Chris Kijne. De VS had de plicht om de blanke beschaving te verspreiden onder wat Beveridge noemde 'savage and senile peoples.' Een wonderlijk argument, al was het maar omdat het merendeel van de Filippijnse bevolking na eeuwen Spaanse overheersing al zeer lang katholiek was. Het ging en gaat om goedkope grondstoffen en nieuwe markten voor Amerikaanse producten. Dat werd nog eens onderstreept door de Amerikaanse generaal Smedley Butler. Terug kijkend op zijn ruim 33 jaar actieve militaire dienst verklaarde deze oud bevelhebber van het Korps Mariniers in 1933: 'Oorlog is misdaad. Hij wordt gevoerd ten voordele van de zeer weinigen ten koste van de massa. Ik ben heel lang een eersteklas uitsmijter geweest voor het bedrijfsleven. Voor Wall Street en voor de banken. Ik was in feite een misdadiger, een gangster voor het kapitalisme. Ik heb in 1914 Mexico veilig gemaakt voor de Amerikaanse oliebelangen. Ik hielp bij het verkrachten van een half dozijn Midden Amerikaanse republieken voor het profijt van Wall Street. In China heb ik ervoor gezorgd dat Standard Oil ongestoord zijn weg kon gaan. Al Capone is niet verder gekomen dan drie wijken. Mijn werkterrein omvatte drie continenten.' 


Wat Fukuyama bedoelde met zijn al dan niet 'realistisch Wilsonianisme' bleef in het interview volstrekt onduidelijk. De Amerikaanse auteurs Roger Burbach en Jim Tarbell schrijven in Imperial Overstretch: 'As President, Wilson was as agressive as his predecessors, seizing control of the Mexican port of Vera Cruz, sending General Pershing to pursue Pancho Villa's rebels in northern Mexico, and ordering US troops into Haiti, the Dominican Republic, Cuba, Honduras and Panama... the United States acted as a sovereign power in the Caribbean and much of Latin America, intervening with troops thirty-one times in the region between 1901 and 1925 (see Collier 1993). And US foreign investments during the first quater of the twentieth century expanded in tandem with the advance of the US flag, just as Wilson had advocated. In 1900 investments abroad stood at 500 million dollar, in 1909 at 2 billion dollar, in 1913 2.5 billion dollar, and by 1924 they had reached about 8 billion.' Het Amerikaanse expansionisme werd door de beleidsbepalers gezien als een onvermijdelijkheid, 'manifest destiny,' een als het ware door God gegeven recht om te heersen. Daarbij speelde democratische opvattingen geenszins een centrale rol, maar wel het racisme van de blanke elite. Ook bij Woodrow Wilson: 'Like many other progressives in the early 1900's, Woodrow Wilson showed little interest in the plight of African Americans. In fact, he shared many of the racist attitudes prevalent at the time. Although Wilson denounced the Ku Klux Klan's "reign of terror", he sympathized with its motives to restore white rule in the postwar South and to relieve whites of the "ignorant and hostile" power of the black vote. In his early years as a student of the prestigious Princeton, Wilson had declared that "universal suffrage is the foundation of every evil in this country." He sharply opposed giving the vote to uneducatedwhites, but he detested the enfranchisement of blacks, arguing that Americans of Anglo-Saxon origin would always resist domination by "an ignorant and inferior race." He believed that white resistance to black rule was "unalterable". Later, as a politician, Wilson courted black voters, but he rarely consulted African-American leaders and repeatedly avoided opportunities to associate with them in public. Many of the southerners he appointed to his cabinet were uncompromising racists who systematically began segregating the employees in their agencies, even though the agencies had been integrated for over fifty years. Workplaces were segregated by race, as were toilets, drinking fountains, and areas for work breaks. When black leaders protested these actions, Wilson replied that such racial segregation was intended to eliminate "the possibility of friction" in the federal workplace... James Loewen, professor of sociology at the University of Vermont, has written that Wilson "appointed southern whites to offices traditionally reserved for blacks" and "personally vetoed a clause on racial equality in the Covenant of the League of Nations." The NAACP launched a public protest in 1913 against Wilson for "introducing segregation into the Federal Government."


 Zie: http://www.everything2.com/index.pl?node=Woodrow%20Wilson


In de ogen van president Wilson was de genocidale verovering van de Filippijnen gerechtvaardigd omdat ‘onze belangen voorwaarts moeten marcheren, hoe altruïstisch we ook mogen zijn; andere naties moeten ervoor zorgen dat ze op een afstand blijven, en niet proberen ons tegen te houden.’ Kortom, de Amerikaanse elite meende en meent nog steeds dat zij ‘als voorhoede in de geschiedenis’ een missie in de wereld had en heeft, die zo nodig met geweld moet worden verwezenlijkt. Alleen op die manier kon en kan de wereldorde veranderen, waarbij de VS onvermijdelijk de suprematie in handen krijgt. Via grootscheeps geweld werden en worden nog steeds de wereldmarkten veilig gesteld voor de economische, financiële en strategische belangen van de Amerikaanse gevestigde orde


Duidelijk is dat het de VS niet in de eerste plaats ging en nog steeds niet gaat om het verspreiden van democratie, maar om het verdedigen van de goedkope grondstoffen en afzetmarkten, zoals bij elk imperium het geval is. Dat alles moet natuurlijk met mooie woorden worden omkleed en daarvoor worden intellectuelen als Fukuyama betaald. In 'The Sorrows of Empire' schrijft de vooraanstaande Amerikaanse geleerde Chalmers Johnson: 'Wilson... provided an idealistic grounding for American imperialism, what in our time would become "global mission" to "democratize" the world. More than any other figure, he provided the intellectual foundations for an interventionist foreign policy, expressed in humanitarian and democratic rhetoric. Wilson remains the godfather of those contemporary ideologists who justify American imperial power in terms of exporting democracy.' Een betere typering van de neoconservatief Fukuyama is nauwelijks denkbaar. 


Dit alles moet Kijne niet geweten hebben anders had hij Fukuyama's theorie met de historische feiten geconfronteerd. Het betreft hier geen futiliteiten, maar wezenlijke zaken die de kern van de Amerikaanse doctrine raken. Kijne zelf sprak over een 'blinde vlek' bij zijn gespreksgenoot, maar geen woord over zijn eigen 'blinde vlekken.' Geen woord ook over de dringende noodzaak om de Amerikaanse hegemonie te beteugelen, te weten het feit dat de VS financieel failliet is en steeds meer schulden maakt. Zelfs mooie woorden en theorietjes moeten gefinancierd worden. Elke dag weer moet de VS meer dan 3 miljard dollar (3000 miljoen) lenen om het imperium draaiende te houden. 


Het fundamentele probleem van het interview met Fukuyama was dat hij niet met de werkelijkheid werd geconfronteerd, dat het hele gesprek maar bleef steken op feel-good bedoelingen, op 'spreading democracy.' Beter was het geweest als de voormalige spreekbuis van de neocons het volgende citaat voorgelegd had gekregen van George Kennan, de architect van de containment politiek, die als geen ander het Amerikaans buitenlands beleid van na de Tweede Wereldoorlog heeft vorm gegeven. In 1948 schreef hij in een geheim memorandum dat de Verenigde Staten ‘ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld’ bezat, ‘maar slechts 6,3 procent van haar bevolking.’ Als hoofd van het planningsbureau wees hij het ministerie van Buitenlandse Zaken erop dat: ‘In deze omstandigheden we niet in staat (zullen) zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven.’ En vervolgens adviseerde hij de Amerikaanse beleidsbepalers ‘alle sentimentaliteit en dagdromen opzij’ te zetten omdat ‘onze aandacht overal geconcentreerd (moet) zijn op onze directe nationale doelstellingen. […] We moeten ophouden te spreken over vage en […] imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is.’ Die werkelijkheid staat in schril contrast met de verhaaltjes over 'soft power' van het 'realistic Wilsonianism.' Tekenend voor het niveau van het interview was dat tegen het einde Kijne zijn gesprekspartner confronteerde met een mening van - of all people - een Nederlandse columnist over Fukuyama, terwijl er zoveel Amerikaanse intellectuelen zijn die gedocumenteerd en met feiten zijn theorieen onderuit hebben gehaald. Kijne had Fukuyama moeten wijzen op het feit dat Fukuyama's bewering dat de val van de Sovjet Unie het einde van de geschiedenis had ingeluid een illusie is gebleken, een waanbeeld dat naadloos past in de overtuiging van de Amerikaanse elite dat Washington een missie heeft uit te voeren, waarbij de zogeheten American Century  van de meer dan 7 miljard wereldbewoners allen Amerikaanse consumenten zal maken. Kijne had beter het werk van de vooraanstaande Amerikaanse historicus Walter LaFeber kunnen bestuderen die aantoont dat de Amerikaanse Eeuw 'never existed except as an illusion, but an illusion to which Americans, in their repeated willingness to ignore, fell prey. Out of that illusion had come the conclusion that the United States possessed such immense power that it might even gloriously "end history," in the widely noted, and perhaps uniquely American, phrase coined by Francis Fukuyama to interpret the final triumph of the United States over the collapsing Soviet Empire in 1989.' 


En nu de VS aan de beurt is en wij getuige zijn van de ineenstorting van het Amerikaanse rijk weten Kijne en de rest van de Hilversumse journalistiek van niets, en wel omdat ze niet geinformeerd zijn. En toch menen ze dit soort interviews te kunnen afnemen. Chris, lees mijn boek De Val van het Amerikaanse Imperium, de eerste van een serie boeken grotendeels bestaand uit interviews met kritische Amerikaanse intellectuelen, bekende en minder bekende die allen in simpele bewoordingen hun analyse geven.

Chris Kijne had Fukuyama erop kunnen wijzen dat na de slag bij Jena in 1806 waar de troepen van Napoleon het Pruissische leger versloegen een inwoner van Jena verklaarde dat daarmee het 'einde van de geschiedenis' was ingeluid. Die inwoner heette Hegel, de beroemde filosoof en ideoloog.

Chris Kijne van de VPRO 13

Op de website van het NOS-radioprogramma Met Het Oog Op Morgen staat ondermeer het volgende:

Chris Kijne

Met Het Oog Op Morgen

Admin

8-5-2011 10:07

Chris Kijne (Bussum, 1 april 1953) presenteert al jaren bij Met het Oog op Morgen. Eerst als invalpresentator, maar sinds april 2011 als vaste presentator op de donderdagavond.

 Hij studeerde psychologie aan de Vrije Universiteit en begon zijn journalistieke carrière in 1980 bij de Gooi- en Eemlander, als buitenland- en mediaredacteur. In 1984 kwam hij in dienst van de VPRO, eerst als redacteur van de VPRO-gids, en sinds 1988 als verslaggever binnenland voor het radioprogramma Het Gebouw. Begin jaren negentig werd hij daar buitenlandredacteur en eind jaren negentig presentator van de opvolger VPRO a/d Amstel.  Het eerste decennium van deze eeuw presenteerde hij het programma De Ochtenden op Radio 1, tot dat in 2008 ophield te bestaan. Sindsdien werkt hij als programmamaker voor het televisieprogramma Tegenlicht. Ook maakte hij de afgelopen jaren vele lange interviews voor het digitale kanaal HollandDoc, met schrijvers en wetenschappers, als ook documentaires over India, de tekenaar Peter Pontiac, de schrijver Bohumil Hrabal en Jan Blokker.

“Met het Oog op Morgen is het ideale radioformat op de late avond: een nieuwsprogramma dat terug – en vooruitkijkt, waar ruimte is voor rust, diepgang en een persoonlijke presentatie. Die combinatie maakt het ook het allerleukste radioprogramma om te presenteren. Een baken op de zender, dat ik met trots en genoegen iedere donderdag voor mijn rekening zal nemen,”aldus Chris Kijne.

« Terug naar het overzicht

1. Jan Janssen zegt: 22-09-11 om 20:16
   Hoi Chris,
   Op vrijdag 22 juli kwam Joseph Parsons met zijn achtste studioalbum ‘Hope For Centuries’. ‘Hope For Centuries’ is momenteel verkrijgbaar bij het onlangs opgerichte nieuwe label Meer Music Records en Rough Trade / India Media Group. Bekijk “the making of” eens met Nederlandse ondertiteling.
   Joseph Parsons Band doet binnenkort de BeNeLux aan om zijn nieuwe CD Hope For Centuries te promoten. Zie onderstaande reisschema.
   24.11.11 NL-Amersfoort, Nonnetje
   25.11.11 BE-Oud-Heverlee, Evenementen Café L’is ’t waar
   27.11.11 NL-Nijmegen, Doornroosje
   01.12.11 NL- Edam, Harmonie
   03.12.11 NL-Nederweert, WupsPub
   
   
   stan van houcke zegt: 12-04-12 om 08:53
   De Volkskrant bericht:
   Commissie-De Wit: oud-minister Bos faalde op alle fronten
   Robert Giebels − 11/04/12, 12:15
   Oud-minister Wouter Bos heeft in 2008 en 2009 grote fouten gemaakt bij de nationalisatie van ABN Amro/Fortis en bij de steunoperaties voor ING. Daarbij heeft de toenmalige minister van Financiën ‘de controlemogelijkheden van de Tweede Kamer belemmerd’. Dat is de harde conclusie van de parlementaire enquêtecommissie De Wit. Om 12 uur presenteerde die haar eindrapport over de maatregelen die Bos en premier Balkenende destijds namen om de kredietcrisis te beteugelen.© ANP.
   Uit onderzoek blijkt dus dat Wouter Bos als minister ‘op alle fronten faalde.’ En nu de polderjournalistiek zoals die verwoord werd door mijn oud VPRO-collega Chris Kijne die in oktober 2008 als journalist publiekelijk het volgende liet weten:
   ‘had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financien er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: “Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van financien ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.” Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan “de waarheid, niets dan de waarheid.”‘
   Het zou aardig zijn wanneer Chris Kijne nu op dit moment hierop een reactie zou geven, en dat hij niet blijft zwijgen. Ik citeer andermaal: ‘En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook.’ Wie waren die ‘allemaal’? Ik was daar in elk geval niet bij, en ook ik ben een journalist. Ik ben altijd voor volledige openheid in dit soort publieke zaken, zeker wanneer de consequenties door de gemeenschap moeten worden gedragen. Kijne is niet onvoorwaardelijk voorstander van die openheid. Waarom niet? Hij is nog steeds journalist. Chris, collega, vertel het publiek waarom je zonder enig onderzoek vond dat ‘Wouter Bos gelijk’ had. Het blijkt nu dat de sociaal democraat Wouter Bos ‘de controlemogelijkheden van de Tweede Kamer’ heeft ‘belemmerd,’ en jij en de door jou geraadpleegde journalisten sanctioneerden dit, zo kon de lezer opmaken uit jouw bewering dat ‘we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook.’ En wat is precies dat ‘hoger belang dan “de waarheid, niets dan de waarheid,”‘ waarmee je schermt? Waarom was je als journalist en opiniemaker niet geinteresseerd in de mogelijkheid dat
   ‘oud-minister Bos faalde op alle fronten’ ?
   De journalistiek is een publieke functie. Chris, jij sprak je en plein publique uit. Laat nu publiekelijk weten waarom je vindt dat het niet de taak van een journalist is om de ‘waarheid’ te achterhalen. Ik stuur dit door naar de VPRO en verwacht een antwoord van je. Per slot van rekening worden jouw ‘journalistieke’ bezigheden ook nog eens gefinancierd met gemeenschapsgeld.
   
   
   http://weblogs.nos.nl/methetoogopmorgen/chris-kijne/
   
   
   En nu wachten wat Chris Kijne's antwoord zal zijn. Misschien kunnen ook anderen hem aansporen te reageren. Het gaat immers over de geloofwaardigheid van de commerciele journalistiek. (Ook Hilversum is afhankelijk van reclamegelden) In 11 maanden tijd van 8 mei 2011 tot nu heeft hij twee reacties gekregen, waarvan slechts 1, de mijne, een inhoudelijke. Het moet mogelijk zijn voor hem tijd vrij te maken om met degene die reageert in gesprek te gaan. Kijne is een journalist die niet alleen voor Tegenlicht werkt, maar ook Met Het Oog Op Morgen presenteert en hij is een van de interviewers van het programma Gesprek op 2. Daarnaast is hij columnist. Gesprek dus, en laat ik in dit geval de vragen stellen. Een democratie krijgt pas inhoud door een vrije uitwisseling van feiten en meningen. Chris, ga je gang.
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   

De Mens

Mijn vriend Ton stuurde me dit om me weer eens eraan te herinneren hoe groot wij mensen zijn.


http://htwins.net/scale2/

SP Zwendel 4

SP TRANSPARANT MELDT:

'JAN DE WIT KLAAR, SP DOET ORWELL

Tot aan de dag van vandaag heeft de SP de overname van Fortis en ABN ABN Amro “noodzakelijk en onvermijdelijk” geacht. Maar nu de commissie o.l.v. van SP’er Jan de Wit o.a. heeft geconcludeerd - hoewel Wouter Bos dat twee jaar geleden al had gemeld - dat de Kamer onvolledig geïnformeerd werd, is alles anders. Orwelliaans anders:

“De SP stond in 2007 alleen in ons verzet tegen die overname.”

Terug in de tijd:

SP 29 september 2008: ‘Einde aan het graaikapitalisme’
“Er moest worden ingegrepen, dat was onvermijdelijk. De belangen van de Nederlandse burger in de vorm van spaartegoeden, verzekeringspolissen en het vertrouwen in ons financieel systeem zelf waren simpelweg te groot.”

SP 29 september 2008: Irrgang: Reddingspoging Fortis onvermijdelijk
“De poging van de Nederlandse, Belgische en Luxemburgse overheden om Fortis te redden was onvermijdelijk.”

SP 8 oktober 2008: “De nationalisatie van Fortis en ABN AMRO was volgens de SP noodzakelijk en onvermijdelijk”

SP november 2008: Alles moet nu anders - het antwoord van de SP op de kredietcrisis (pdf)
In punt 1 van dit 30-puntenplan voor de hervorming van het financiële stelsel lezen we dat we alle banken en fondsen “die in de problemen komen en te belangrijk zijn om failliet te laten gaan” moeten “nationaliseren”. Dat betekent: wanneer banken falen, mag de burger betalen. Precies wat Wouter Bos heeft gedaan.

En nu is alles anders:

SP 11 april 2012: ‘Te veel betaald voor ABN Amro en Tweede Kamer onvoldoende geïnformeerd’
“Ook is de Tweede Kamer in het najaar van 2008 bij voortduring te laat en onvolledig geïnformeerd over de steunoperaties voor de banken. (…) Het rapport gaat uitgebreid in op de nationalisatie van de Nederlandse delen van Fortis en ABN Amro eind 2008. Opvallend is volgens het SP-Kamerlid dat de commissie De Wit vaststelt dat de verleende toestemming van de Nederlandse overheid voor de overname van ABN Amro door Fortis, RBS en Santander in 2007 niet had moeten worden gegeven. Irrgang: ‘Deze toestemming voor de overname van ABN Amro was een van de hoofdoorzaken voor het debacle in 2008. De SP stond in 2007 alleen in ons verzet tegen die overname.”

Verzet? Alleen?

Echter, in 2007 bestond er bij de SP helemaal geen verzet tegen die overname. Irrgang meldde op 5 juni 2007 alleen dat hij vooral “bezorgd” was over de “onzekerheid” voor de “werknemers” van de filialen die de overname teweeg zou brengen.

Op 5 juni 2007 vond er in de Kamer een Algemeen Overlegplaats, waarover Irrgang echter beweerde dat het een “debat” was dat hij had aangevraagd. Daarin stelde hij alleen maar vragen, zoals: “De heer Irrgang (SP) vraagt zich af of het verstandig is dat de minister verkiest, achter de schermen te opereren.” Dat is geen “verzet”, maar gewoon een vraag stellen, in het luchtledige. Ook ging het voor de SP in dat overleg weer over “De belangen van anderen, zoals werknemers of de regio Amsterdam als financieel centrum”. Niets over “de toestemming” van de Tweede Kamer, en zeker niets over wat de burger moest gaan betalen voor de overname.

Afgezien daarvan stond de SP, zoals Irrgang momenteel beweert, helemaal niet “alleen”. Samen met GroenLinks vroeg de SP op 23 augustus 2007 een spoeddebat aan. Waarom? “De SP vindt de risico’s daarvan voor de financiële sector veel te groot.” Over wat de burger zou moeten gaan bijdragen, of dergelijke ‘risico’s’, geen woord.

Maar toen Kees Vendrik van GroenLinks eerder al, op 10 mei 2007, over deze zaak een spoeddebat wilde, stelde Irrgang dat hij daar weinig voor voelde. Noem je dat “verzet”? Wilde Irrgang misschien liever soleren op een later datum? Zoals we al weten heeft de SP geen enkel “verzet” getoond gedurende de overname. Dat is ook niet meer dan logisch, want, nadien: “De nationalisatie van Fortis en ABN AMRO was volgens de SP noodzakelijk en onvermijdelijk”. En dat is natuurlijk het tegenovergestelde van “verzet”.'

Lees verder: http://sptransparant.blogsome.com/2012/04/12/jan-de-wit-klaar-sp-doet-orwell/