zaterdag 26 juni 2010

Israel als schurkenstaat 285





Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Daphne Meijer 7" achtergelaten: 

Goed nieuws!

Een van de grootste vakbonden in Groot-Brittannië (UNISON, 1.4 miljoen leden) stemde voor een totale boycot van Israel (economic, cultural and sporting), het uitzetten van de ambassadeur, en een oproep aan alle vakbonden in de wereld om hetzelfde te doen.

http://www.jpost.com/International/Article.aspx?id=179475

Socialist Worker meldt:

Full backing for Palestinian rights
Delegates overwhelmingly passed a motion supporting Palestinian self-determination, including a review of the union’s relationship with Israel’s Histadrut union, which supported the state’s raid on the Freedom Flotilla. 

Israel as a Rogue State 67

Demolishing Israel's lies about Gaza Freedom Flotilla: interview with ex-US
Marine Kenneth O'Keefe

LOCATION: 
http://tinyurl.com/38psvol

Please spare a few minutes to watch this three-part video – a recording of an
interview with former US Marine Kenneth O'Keefe, to be broadcast on the BBC's
"HARDtalk" programme on Monday 28 June 2010.

Kenneth O'Keefe was one of the peace activists abroad the Gaza-bound Turkish
aid ship, Mavi Marmara, when it was attacked by Israeli commandos who murdered
nine peace activists on the ship.

In the interview, Mr O'Keefe eloquently, politely and calmly demolishes all the
Israeli lies and justifications for the murder of the peace activists.

You can watch the all three parts of the interview here:
http://tinyurl.com/38psvol

--

Redress Information & Analysis
Website  - 
http://www.redress.cc
Newsblog - 
http://redressnewsblog.blogspot.com
YouTube channel - 
http://www.youtube.com/redressvideo
blip.tv channel - 
http://redress.blip.tv
Twitter channel - 
http://twitter.com/redress

Redress Information & Analysis is dedicated to exposing injustice,
disinformation and bigotry and to providing thought-provoking interpretations
of current affairs.

vrijdag 25 juni 2010

Daphne Meijer 7

Daphne Meijer:  'Het spijt me dat ik je standpunt over rabbijn van de Kamp verkeerd heb weergegeven.'

De zioniste Daphne Meijer spreekt met twee tongen. Allereerst schrijft ze dit:

One pundit (Stan van Houcke) wrote on his blog that rabbi Van de Kamp – the rabbi in the television news item that got the Hitler salute – had the harassment coming to him, because he had at previous occasions refused to distance himself from Israeli military policy in the occupied Palestinian West Bank.
That is completely crazy. It should not matter whether I am pro or against what-not, pro-Cambodia or anti-Laos, pro-Uruguay or anti-Paraguay, pro-Pepsi or anti-Coke – I want to be able to walk the streets in peace.
We are Dutch, we live here. I would like to claim the right to be protected by Dutch law and Dutch society, as a Dutch citizen.


http://www.dailykos.com/storyonly/2010/6/25/879205/-Amsterdam,-city-of-anti-Semitism


Vervolgens reageerde ik met deze tekst:

Welnu daphne,

je vraagt om commentaar.

je schrijft:

One pundit (Stan van Houcke) wrote on his blog that rabbi Van de Kamp – the rabbi in the television news item that got the Hitler salute – had the harassment coming to him, because he had at previous occasions refused to distance himself from Israeli military policy in the occupied Palestinian West Bank.

Nu de werkelijkheid. Ik schreef dit:

Daphne,

wij verschillen absoluut niet van mening hierover. eerder al schreef ik aan ahmed marcouch:

'Iedereen, maar dan ook iedereen in Nederland kent dezelfde rechtsbescherming en dient niet door anderen te worden aangetast in zijn/haar waardigheid.'

maar dan, waar ik op wijs is dat iemand die rechtsbescherming opeist in zijn eigen land, de langdurige schending van de rechtsbescherming van het palestijnse volk, verdedigt. deze schizofrenie moet aan de kaak worden gesteld. wat ik tevens probeer duidelijk te maken is dat er natuurlijk groepen jongeren zullen zijn die deze houding onacceptabel vinden door deze rabbijn op een grove manier te confronteren met hun afkeuring. ik keur dat niet goed, maar ik probeer wel een verklaring ervoor te geven. en dat doe ik omdat ik denk dat het begrip antisemitisme hier totaal niet op zijn plaats is.
groeten
stan

En dit:

Voor de politie die nog niet zo happig is om dit ideetje in de praktijk te brengen is natuurlijk de wat wonderlijke vraag: kan een lokjood ook gespeeld worden door een niet-jood? Bovendien zal op een bepaald moment een journalistieke collega van mij aan rabbijn Evers of Van de Kamp vragen:

'Zeg rabbijn, is het niet merkwaardig dat u in Nederland eist dat u ongestoord van al uw vrijheden kunt genieten terwijl u tegelijkertijd de terreur van Israel tegen gewone Palestijnse burgers op de een of andere manier rechtvaardigt en u er zich ook niet eens voor schaamt, terwijl u toch claimt een man van de moraal te zijn?'

Stel ik hier nu

that rabbi Van de Kamp – the rabbi in the television news item that got the Hitler salute – had the harassment coming to him, because he had at previous occasions refused to distance himself from Israeli military policy in the occupied Palestinian West Bank.

Nee, zoals de lezer kan zien. Ik suggereer het ook niet. Ik spreek rabbijn Van de Kamp aan op zijn persoonlijke verantwoordelijkheid, vooral ook omdat hij een geestelijke is die zich volgens eigen zeggen niet schaamt voor de Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking.


http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/06/daphne.html


Daphne Meijer reageerde vervolgens aldus:

@Stan,

Het spijt me dat ik je standpunt over rabbijn van de Kamp verkeerd heb weergegeven. Ik zal de tekst over Van de Kamp straks even opzoeken.


Ik reageer daarop met deze woorden:

De vraag is waarom Daphne, na me eerst als  antisemiet te hebben afgeschilderd, nu ineens dit schrijft:
 

Het spijt me dat ik je standpunt over rabbijn van de Kamp verkeerd heb weergegeven. Ik zal de tekst over Van de Kamp straks even opzoeken.
 

Ik las dat je jezelf ziet als een free-lance journalist, maar een journalist checkt de feiten voordat hij of zij met een mening komt. Uit je antwoord blijkt dat je dit niet gedaan hebt. Waarom niet? En zou je ook mijn andere vragen kunnen beantwoorden?
stan


http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/06/daphne-meijer-5.html


Opnieuw Daphne:

Even een update.

Op de website van Daily Kos heb ik een update bij mijn artikel geplaatst, waarin ik stel dat de woorden van Stan niet goed zijn weergegeven.
In mijn stuk op mijn weblog heb ik de gewraakte passage geschrapt. Moet op een rustig moment nog eens goed lezen wat Stan exact heeft geschreven, en hoe ik daar toen, een paar dagen geleden, op heb gereageerd. Want ik heb toen al gereageerd. Als ik dat heb gedaan, kom ik er nog op terug.


Vervolgens schrijft ze op de betreffende weblog:

Update

Thank you for your kind comments.

Stan van Houcke, who is mentioned further down, asked me to clarify an important point. In his blogpost about rabbi Lody van de Kamp that I'm referring at, he did not mean to suggest that the rabbi 'had it coming to him'. He wanted to point out the dichotomy between the rabbi's call for help, while he is at the same time actively supporting Israeli policy in the Territories.(stanvanhoucke.blogspot.com)


http://www.dailykos.com/storyonly/2010/6/25/879205/-Amsterdam,-city-of-anti-Semitism

Daphne,

Dit is niet rectificeren, en dit is ook niet 'ik stel dat de woorden van Stan niet goed zijn weergegeven,' zoals je tegenover mij beweert. Bovendien heb ik je niet gevraagd te rectificeren. Je doet het nu voorkomen alsof ik me niet duidelijk genoeg heb uitgedrukt en dat ik nu ineens jou verzoek om mijn opvattingen nader toe te lichten, terwijl de werkelijkheid is dat jij zonder te checken op een vileine manier mij afschilderde als een antisemiet.

Luister Daphne, je bent niet te goeder trouw, je speelt een spelletje, en je houd je niet aan de journalistieke regels van check en dubbelcheck. Jij wilt iets in mijn woorden lezen dat er niet in staat. Je legt me telkens woorden in de mond. Het is een van de redenen waarom mensen steeds meer walgen van zionistische truukjes. Je zou je excuses aan mij hebben moeten aanbieden op die website waar jij me ongefundeerd beschuldigde, als je tenminste serieus de journalistiek wilt bedrijven. Ik kan natuulijk een klacht tegen je indienen bij de Raad voor de Journalistiek, maar wees eerlijk, denk je dat dat zou helpen? In plaats daarvan zal ik op deze weblog de komende tijd jouw werkwijze analyseren.

Afghanistan. The End. 2

Media Advisory
Media Missing the McChrystal Point

6/25/10

The media firestorm over the Rolling Stone profile (6/22/10) of General Stanley McChrystal mostly missed the real point of the article, which was a damning portrait of the U.S. war in Afghanistan.

Much of the media coverage stressed the criticism and insults hurled by McChrystal and his staff at various administration figures. Some of these remarks were more substantive than others. A joke about Joe Biden ("Bite Me") has been overblown; McChrystal and his staff seemed to be suggesting a list of possible gaffes the general might make following a speech.

The real significance of the piece is in the criticism--voiced by soldiers in Afghanistan and military experts--of the war itself. "Even those who support McChrystal and his strategy of counterinsurgency know that whatever the general manages to accomplish in Afghanistan, it's going to look more like Vietnam than Desert Storm," wrote Rolling Stone's Michael Hastings.

A senior adviser to McChrystal stated, "If Americans pulled back and started paying attention to this war, it would become even less popular." Hastings added that some officials see the war requiring a much larger troop presence: "Instead of beginning to withdraw troops next year, as Obama promised, the military hopes to ramp up its counterinsurgency campaign even further."

Hastings conveyed a sense of confusion over precisely what the mission in Afghanistan is supposed to be. Some soldiers complained that the rules of engagement put them at greater risk, though they were uncertain whether these were McChrystal's intended policies or rules that have been, as Hastings put it, "distorted as they passed through the chain of command."

Hastings also pointed out that McChrystal's history has been glossed over by the media, beginning in Iraq: "When Defense Secretary Donald Rumsfeld made his infamous 'stuff happens' remark during the looting of Baghdad, McChrystal backed him up. A few days later, he echoed the president's Mission Accomplished gaffe by insisting that major combat operations in Iraq were over."

After Army ranger (and former pro football player) Pat Tillman was killed in 2004, McChrystal "signed off on a falsified recommendation for a Silver Star that suggested Tillman had been killed by enemy fire. (McChrystal would later claim he didn't read the recommendation closely enough--a strange excuse for a commander known for his laserlike attention to minute details.)"

In 2006, there was a scandal about torture and abuse reminiscent of Abu Ghraib at another detention facility in Iraq that was overseen by McChrystal. "McChrystal was not disciplined in the scandal," Rolling Stone reported, "even though an interrogator at the camp reported seeing him inspect the prison multiple times."

Hastings concluded that the media have mostly "given McChrystal a pass" on these controversies. Indeed, a Washington Post story (6/24/10) on McChrystal's ouster noted in passing that he "had to fend off allegations that he played a role in the Army's mishandling of the death of Ranger Cpl. Pat Tillman," and that he "faced criticism for his oversight of detention facilities where prisoner abuse occurred."

Discussing the broader message of the Rolling Stone article is clearly not something the White House wants--and neither do corporate media, preferring the personal drama of military officials making politically damaging comments about political leaders, and the White House's attempt to assert control.

Thus, Obama's decision to dismiss McChrystal and bring in General David Petraeus seemed to bring sighs of relief. As Washington Post columnist Dana Milbank wrote (6/23/10), it was a "rare" but welcome sight: "The commander in chief was being commanding." Milbank added that Obama's "best moments as president" including "defying his own party to ecalate the fight in Afghanistan."

The fact that he named Petraeus as McChrystal's replacement was essentially swapping one media favorite with another (Extra!11-12/07). "Naming the highly respected Petraeus as the new commander is by all accounts a great save," explained ABC Pentagon reporter Martha Raddatz (Nightline, 6/23/10). "It allows the administration to continue the same counterinsurgency strategy in Afghanistan without missing a beat." Raddatz helpfully added this assessment: "A warrior and a scholar, Petraeus is sometimes jokingly referred to as a water walker, since almost everything he touches seems to turn to gold."

Similar pronouncements were heard throughout the corporate media. The right-wing Media Research Center gathered them in a video reel, which Fox host Bill O'Reilly used on his June 24 show. Apparently the media's gushing enthusiasm for Petraeus is yet another sign of their left-wing bias.

So a story that was an indictment of the war became a lesson in how the White House would be sticking with its plan. As the Washington Post (6/24/10) put it, Obama's "decision to turn over the Afghan command to Gen. David H. Petraeus allowed the president to keep his war strategy intact."NBC Pentagon reporter Jim Miklasziewski (6/23/10) declared that "the military is very high on David Petraeus, and there should be no slowdown or hitch in the Afghanistan strategy." NBCreporter Chuck Todd (6/23/10) noted that the "one thing the president made clear: He may be changing commanders, but not the mission.... Trading McChrystal for Petraeus neutralized what could have turned into another political mess."

Of course, the war in Afghanistan would already seem to qualify as a "mess," to say the very least. But for now, Obama asserted presidential control--and that's something most reporters and pundits were eager to cheer.





Daphne Meijer 6




08-12-2001
Zonder burka door Afghanistan
REPORTAGE DOOR EEN VERWOEST LAND
DAPHNE MEIJER
De Taliban zijn verdreven. Eerst door de gaatjes van haar burka, maar al snel met het blote oog, zag Daphne Meijer hoe het volk van Afghanistan steeds vrijer gaat ademen.Taloqan — Jarenlang was de burka het symbool bij uitstek van de vrouwenonderdrukking door de Taliban. Dus moet je eraan kunnen aflezen hoe vrij de vrouwen zich hier voelen. Al na een week springen de verschillen in het oog. De eerste dag gingen vrijwel alle vrouwen er nog helemaal onder schuil, nu tonen ze onbezwaard hun jurken en blote enkels. 


http://www.groene.nl/zoek?search=&search_author=Daphne%20Meijer



'Al na een week springen de verschillen in het oog.'


Letwel, al na een week. Maar nu. De werkelijkheid anno 2010. Een heel ander verhaal dan dat van Daphne Meijer:




Betrayed
They said we were there to save Afghanistan’s women. So how come we haven’t?


BY VALERIE M. HUDSON, PATRICIA LEIDL | MAY 10, 2010

One day in November 2009, in Helmand province's capital of Lashkar Gah, a group of Afghan widows and divorcees met with Patricia, who had been commissioned to write a series of success stories for the U.S. Agency for International Development (USAID). All the women were in their 20s, 30s, and 40s but looked to be in their 60s. Until very recently, none of them could work because they possessed no marketable skills, could neither read nor write, and were at risk of being killed if they left their homes. A number of women said that, before the program -- which focused on tailoring and basic literacy -- their children used to weep at night from hunger.

As Patricia prepared to leave, the women fluttered around her like moths, touching her sleeves and speaking all at once. "What are they saying?" Pat asked the young Pashto-speaking interpreter. "They are telling you to go back to your country and to ask your people not to abandon them. The women of Afghanistan don't want you to leave. They will quite literally die if the Taliban return," she said.

In a recent question-and-answer period at one of our universities, Brigham Young, a student asked Gen. David Petraeus whether anyone thought to ask the women of Afghanistan how they felt about U.S. hopes to incorporate "reformed" Taliban into governance structures as the Americans leave.



The Crossing
A Correspondent's Diary from a Journey through North Afghanistan.
By Anna Badkhen
 


Carefully avoiding the word "women," the general assured the questioning student that only "moderate" Taliban would be eligible for such rehabilitation. Left unaddressed was the definition of "moderate," which clearly depends on where you sit: If you sit in a burqa, there is no such thing as a "moderate" Taliban.

Petraeus might find it easy now to sidestep the question of what will happen to Afghanistan's women once the "moderate" Taliban come back, but it's likely to haunt him for a long time. Without the security of women there is no security -- and until we've done more to protect it, we have a moral and practical obligation to stay in Afghanistan.

In 2001, George W. Bush's administration interpreted the first post-invasion photos of Afghan girls heading to school and of Afghan women unveiling their faces as tangible evidence that conditions were improving in that benighted land. A few months after the invasion, in his 2002 State of the Union address, Bush announced, "The last time we met in this chamber, the mothers and daughters of Afghanistan were captives in their own homes, forbidden from working or going to school. Today women are free and are part of Afghanistan's new government." 

The Americans strong-armed a handful of women into the loya jirga that then drafted the Afghan Constitution. They strong-armed a quota for women in the Afghan national legislature -- something that even American women are not treated to. U.S. troops built schools for girls and pushed for women to be included in the local shuras, and USAID ripped a page from Greg Mortenson's Three Cups of Tea and facilitated new training and educational opportunities for women.

But the current administration, despite its female secretary of State and its new Office of Global Women's Issues, appears to be ditching the women of Afghanistan like a blind date gone bad. You have to go back 10 months to find any sustained rhetoric from President Barack Obama about the importance of assuring the security of women in Afghanistan. Since then, and especially since last year's Afghan election, those fine words from a sitting president have all but disappeared. Many of the fine actions are gone, too. Push local shuras into including women in 2002? Yes. Push local shuras into including women in 2010? Forget it.





Lees verder: http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/05/07/the_us_is_abandoning_afghanistan_s_women

Valerie M. Hudson is professor of political science at Brigham Young University and coauthor of Bare Branches: The Security Implications of Asia's Surplus Male Population and the forthcoming Sex and World Peace: What No One Told You and Why It Matters. Patricia Leidl is an international communications consultant. 





 


11 september 2001 (54)









Friends,

Could those of you who, like me, believe we've been lied to about 9/11 and
that WTC 7 is a prime example, please let the District Attorney in Manhattan
know?  Thanks so much.

Instructions:   http://nyccan.org/join.php 

Bob Bowman

Dr. Robert M. Bowman, Lt. Col., USAF, ret.
National Commander, "The Patriots"
1494 Patriot Drive, Melbourne, FL 32940
home : (321) 752-5955
cell:  (321) 258-0582
email:  bob@thepatriots.us 
alternate email: bowman2000@mindspring.com 
web site:  www.thepatriots.us 








Oil 101


The Gulf Disaster: No End in Sight

By Brian Marks
From the June 23, 2010 issue | Posted in National | Email this article
ENDGAME?: Drivers rounding the corner on Highway 1 in Larose, La., confront this graphic public art outside the Southern Sting tattoo parlor. PHOTO: JACQUELINE SOOHEN
ENDGAME?: Drivers rounding the corner on Highway 1 in Larose, La., confront this graphic public art outside the Southern Sting tattoo parlor. PHOTO: JACQUELINE SOOHEN
The BP Deepwater Horizon oil spill has again focused the nation on southern Louisiana. For the second time in less than five years, we are on the front pages of U.S. newspapers. And again, this region is terribly misunderstood.
Easy explanations miss the reasons why this area is so vulnerable. The national media have a tendency to see things through a close-up-lens — capturing the details while utterly missing the larger context. This disaster has not only been a long time coming, but it is only one of a series of disasters.
The people of southern Louisiana are paying for this nation’s unsustainable dependence on petroleum, its addiction to cheap imported seafood and its failure to invest in the constructed and natural infrastructures (like levees and wetlands) that allow us to survive here. The oil extracted off our shores and processed in refineries here does not go only to Baton Rouge, Houston and Shreveport; it powers the transportation systems of the nation. Seafood harvested from the Gulf of Mexico is prized in markets nationwide. Much of the bulk cargo (such as coffee) imported into the United States goes through Louisiana’s ports. And tourists go on partying behind New Orleans’ patched-together levees. Our relationship with the energy industry means we subsidize the “post-industrial green” economies concentrating the dirty, dangerous work of fueling America along the Gulf Coast. We live at ground zero in this uneven development of pollution, risk and disaster — the other end of which is your gas tank.
AN ERODING LANDSCAPE
The ongoing oil spill disaster rests against the background of another disaster: the slow land loss in southern Louisiana, accelerated by thousands of miles of canals cut through the coastal wetlands for oil exploration and navigation. Salt water now intrudes far inland, while the U.S. Army Corps’ levees deny the coastal estuary fresh water and nutrient-rich sediment from the Mississippi River. This delta, which took thousands of years for nature to build, is vanishing in mere decades.
In the last 100 years, some 1,900 square miles of coastal Louisiana, an area the size of Delaware, has been lost. It’s estimated that a football-field sized chunk of land is lost every 38 minutes across the coastal Mississippi delta.
But all of that is abstract until you stand on the edge of brackish water where homes and businesses once stood. Land loss has not only made south Louisiana residents, including New Orleanians, more vulnerable to hurricanes, it’s displacing entire communities.There is steady and quiet outmigration of residents who take with them knowledge of the culture and landscape. They remember when cattle grazed on dry land where today one finds only broad expanses of water; they recall live oaks and freshwater swamps, bisected by bayous and lakes before they were swallowed up by the Gulf. The oil companies have never been held accountable for their role in this other, slower disaster.
HOOKED BY THE PINK GOLD RUSH
For all the attention given to the effects of the spill on Louisiana and Mississippi’s commercial fishermen, media coverage of this disaster again highlights the small, visible aspect of a much deeper crisis. The globalization of the seafood industry in the last 25 years means Americans eat seafood harvested from across the world, often grown on aquaculture farms, rather than what is caught along our own coasts. While Louisiana produces some 40 percent of the domestic shrimp harvest, imports make up about 85 percent of American shrimp consumption. That makes Louisiana’s U.S. market share just 6 percent. The constantly growing amount and low price of these imports, mostly farm-raised shrimp from ponds in Asia and Central America, have destroyed the profit margin of U.S. shrimp fishermen in the past decade. Since 2001, the geographic expansion and technological development of shrimp aquaculture has proceeded rapidly, and major restaurant and supermarket chains have formed strategic alliances with the global shrimp industry to capitalize on this “pink gold rush” that has driven down shrimp prices for producers worldwide while boosting their profit margins. So while Louisiana shrimp were (until this April) a relatively healthy, productive fishery, they have simply been drowned out by the volume of imports.
The disastrous hurricanes Katrina, Rita, Gustav and Ike in 2005 and 2008 compounded this profit squeeze, forcing hundreds of shrimpers out of the business. Those who remain are now in an extremely precarious position where any new shock could bankrupt them. Just as the oil spill is on the surface an uncontrollable, unpredictable event that predictably resulted from government collusion with corporate greed, the present crisis of commercial fishing is the immediate manifestation of larger economic and political forces.
So while sympathy and contributions to help fishermen affected by the Deepwater Horizon disaster are welcome, real systemic change will come from understanding their situation in light of the concentration of power in the food industry. The resurrection of international commodity agreements that once supported fair farm prices is greatly needed to check the enormous power of global agribusiness. Consumers can also form direct links with Gulf seafood producers through programs like Fair Trade and Community Supported Fisheries, which hold promise for addressing the root causes of today’s problems by forging alternative ethical markets for sustainably harvested seafood produced by family fishers.
THE POWER OF PETROLEUM
To understand this landscape, one must grapple with the complex layering of Native American, Cajun, African-American, Anglo and Vietnamese cultures and centuries of capitalist resource extraction upon this battered but still bountiful land.
In what must seem like a cruel irony, the coastal Louisiana parishes most dependent on commercial fisheries and the health of the Gulf’s estuaries are also those most dependent on offshore oil and gas production. Since oil was discovered in Louisiana in 1901 and Standard Oil (today’s Exxon) built a huge refinery in Baton Rouge in 1909, the state’s economy and politics have been soaked in petroleum. Eighty years ago, populist Gov. Huey Long built a legacy of roads and bridges, provided free school books and opened charity hospitals — all paid for with oil revenues. Gov. Long also maneuvered the fledgling Texaco Company into the huge new discoveries along Louisiana’s coast in the 1930s. These fields fueled a surge of petro-industrialization in the following decades, until the oil bust of the mid-1980s plunged Louisiana into deep recession and fiscal crisis.
Today, southern Louisiana is an island of blue-collar manufacturing jobs in a sea of U.S. deindustrialization, an anti-union industrial enclave where a high school diploma and mechanical skills can earn someone a living wage. The active oilfields are now largely offshore, but onshore workers weld, sandblast and fabricate the rigs, ships and myriad tools and equipment that keep the archipelago of nearly 4,000 platforms in the Gulf supplying about a quarter of the total domestic oil extraction and a sixth of its gas production.
Louisiana is also the main terminal for importing foreign oil to be refined into products such as gasoline, chemicals and plastics. This concentration of refineries, power plants and factories along the Mississippi River between Baton Rouge and New Orleans makes Louisiana’s economy the most energy-intensive in the nation. The disproportionate share of the chemical industry in Louisiana’s industrial base, the large-scale nature of chemical facilities there and the industry’s power over government regulation meant that Louisiana’s ratio of toxic pollution per chemical industry job was the highest in the nation in 1994, twice the ratio for the closest competitor, Texas. Louisiana is one of the top per-capita emitters of greenhouse gases, ranking fifth in the country (New York is 49th).
So while Louisianians make a living working for the oil industry, they also primarily bear its costs. We have not witnessed a groundswell of opposition to the industry in Louisiana, not just because of the profound influence of oil money in state politics, but also because of the lack of alternatives for sustainable economic development. While the recession rages elsewhere, the south Louisiana oil patch has the lowest unemployment rate of any area in the nation, as high oil prices continue to stimulate feverish offshore exploration and production. The dependency of the local labor market and tax structure means that almost everyone in south Louisiana vehemently defends offshore drilling. However, the ongoing oil spill’s damage to Louisiana’s fisheries, reputation and the future of the offshore industry itself has provoked a sharp sense of anger and exasperation at BP and the federal government’s mismanagement of the industry.
The concern of other states around offshore drilling rings a bit hollow in Louisiana, for the rest of the nation readily consumes Louisiana’s oil and gas without paying for the decades of devastation to the Mississippi Delta’s wetlands or this decade’s multiple disasters. The talk of freezing offshore drilling sounds to them much like those arguments just after Katrina for simply abandoning New Orleans: convenient excuses to avoid paying for disasters rooted in the exploitation of Louisiana for the profit of others, shifting the burden of disaster on the victims instead of addressing the interdependent, but highly unequal, relationship that has concentrated risk, pollution and the destruction of nature in south Louisiana — while accumulating capital and power elsewhere.
STORMY WATERS: Captain Judge Williams, 67, harvests oysters in the waters around Pointe a la Hache, La., on May 17. He sells the oysters to a local distributor who provides seafood for New Orleans restaurants and other locations around the country. As the oil spill worsens, his future is uncertain. PHOTO: SHAWN ESCOFFERY/SHAWNESCOFFERY.COM
STORMY WATERS: Captain Judge Williams, 67, harvests oysters in the waters around Pointe a la Hache, La., on May 17. He sells the oysters to a local distributor who provides seafood for New Orleans restaurants and other locations around the country. As the oil spill worsens, his future is uncertain. PHOTO: SHAWN ESCOFFERY/SHAWNESCOFFERY.COM
21ST-CENTURY SOLUTIONS
The demand by some groups to shut down offshore drilling divides environmentalists from Louisiana’s coastal residents, who are afraid this spill will cause mass layoffs due to disinvestment by the global oil majors, which can shift operations to Nigeria, Brazil, the Mideast or Indonesia. There is a real concern that the deepwater oil industry will simply cut and run from the Gulf and take its drilling platforms abroad. “Shock therapy” deindustrialization and mass capital flight is not justice for the people of Louisiana, who did not cause this oil spill and are suffering the most from it.
The burden of responsibility needs to be on BP, an oil company whose safety record is among the worst in the industry. A more radical demand than “no drilling” would be the seizure of BP’s oil leases and assets along the Gulf coast as compensation for this disaster. A nationalized oil sector would fund the recovery of the Gulf coast and provide the desperately needed money to save the remainder of the Mississippi Delta, following the example of Venezuela and other countries’ “petro-nationalist” redistribution of the huge revenues from energy production. At a minimum, we should not allow the oil and gas industry to leave the Gulf simply to recreate elsewhere the conditions of unregulated, rapacious extraction that led to the Deepwater Horizon. Rather than demanding that the oil companies pulltheir investments out of the Gulf, we should take a global perspective, organizing with people like the East Timorese, another coastal people who are fighting to control their offshore energy resources and who just last year faced an offshore blowout and huge oil spill in the Timor Sea.
Another model from which we can learn is the recent proposal put forth by Ecuador for keeping a huge oil reserve in the ground in exchange for payments based on the carbon emissions avoided by its preservation. This could lead to alliances between environmentalists and coastal Gulf residents, because unlike carbon offsets based on the conservation of forests, the deal here does not involve the enclosure of land from use by local people, but the enclosure of sub-soil resources from access by multinationals. Such a proposal would return vital revenues to Louisiana in order to restore the coastal wetlands and protect residents, as well as directly reducing the emission of carbon in the consumption of the oil. Such a proposal could begin to transform the oil-dependent Louisiana economy without further reducing its people’s resources and income.
Brian Marks, from Terrebonne Parish, La., is a PhD candidate in geography at the University of Arizona. He is currently writing (with co-author Christian Roselund) The New Deal in Reverse, a book on New Orleans’ public services from Huey Long’s “petro-populism” to post-Katrina neoliberal restructuring and destruction.
Share and Enjoy:
  • TwitThis
  •  
  • Digg
  •  
  • StumbleUpon
  •  
  • Reddit
  •  
  • del.icio.us
  •  
  • Facebook
  •  
  • Google
  •  
  • Sphinn
  •  
  • Mixx
For nine years, The Indypendent has printed truth in the face of power. With political and economic systems faltering, there is an opportunity for real change from the bottom up. But this means having a vibrant independent media. Consider supporting The Indypendent as a monthly sustainer, donating as little as $5 a month. Please visit indypendent.org/donate.

Leora Rosner. Confused. 23


Wat  heeft een bepaald slag zionisten toch met dieren? Die gunnen ze meer rechten dan ze de Palestijnse burgers toekennen. Waar komt deze dwaasheid vandaan? Ik denk daarbij aan bijvoorbeeld Leora Rosner die mij zonder argumenten het bevel gaf om uiterlijk vandaag al mijn stukjes over haar van mijn weblog te halen, hetgeen ik natuurlijk niet heb gedaan. En bijvoorbeeld die dwaze rabbijn Evers:





Uitverkoren volk



Raphaël Evers is rabbijn bij het Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap en rector van het Nederlands Israëlitisch Seminarium. 

“Voor mij betekenen deze woorden een speciale opdracht. Een opdracht om de Thora waar te maken, dus te leven naar de voorschriften van de Thora. Zodat de Thora een levend geheel wordt. Concreet? Neem bijvoorbeeld het voorschrift 'Gij zult geen dieren pijn doen'. Dan kun je bijvoorbeeld met de Partij voor de Dieren om de tafel gaan zitten om iets op touw te zetten.”


http://www.reliflex.nl/article.aspx?ArticleId=366


Een Ander Joods Geluid

Kritiek Evers op Kairos-document niet legitiem
25-12-2009
In onderstaand opiniestuk lijkt rabbijn Evers van het Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap (NIK) kritisch tegen het licht te worden gehouden. Het stuk kant zich evenwel uitsluitend tegen door hem verwoorde opvattingen, echter juist ook en voor zover die gedeeld worden door anderen, aan joodse en kerkelijke zijde.

Het NIK omschrijft Evers' taak als 'de Joodse opinie over uiteenlopende maatschappelijke thema's uit te dragen'. Het is een veelzeggende misvatting, dat het NIK meent dat Evers in een positie is 'de joodse opinie' uit te dragen; er is niet maar één 'joodse opinie', er zijn er vele.

Op 30 december verscheen in Trouw op de Podiumpagina een verkorte versie van dit artikel.

Bestuur Een Ander Joods Geluid

 
Rabbijn Raphael Evers heeft zichzelf buiten spel gezet om te oordelen over het Kairos-document van Palestijnse christenen

In het onlangs verschenen 'Kairosdocument' beschrijven Palestijnse christenen de situatie van nood van de Palestijnen, christenen èn moslims, onder de Israëlische bezetting. Het document stuit in Nederland op verontwaardigde kritiek van onder meer joodskerkelijk zijde. Wij zijn de mening toegedaan, dat er geen enkele legitieme ruimte is voor kritiek, zoals die verwoord wordt door rabbijn Evers, de toonaangevende rabbijn van het Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap. Daar hebben wij de volgende redenen voor.

De heer Evers maakt al jaren openlijk bezwaar tegen het begrip 'bezetting'. Hoe kunnen joden 'hun eigen, door God beloofde land' bezetten, redeneert hij. Daarmee doet Evers zich onmiddellijk al kennen als een fundamentalist, die zijn uitleg van wat hij houdt voor Gods woord, zoals dat in de Tora zou zijn vastgelegd, stelt boven het internationale recht. Dat spreekt immers onomwonden van de illegale bezetting door Israël van de Palestijnse gebieden.  Bovendien meent Evers dat anderen, namelijk de Palestijnen zich bij zijn uitleg hebben neer te leggen. In Evers' theologisch universum zijn de joden de enige rechtmatige eigenaren van de westelijke Jordaanoever, die Evers aanduidt met joods-Bijbelse namen. Voor Palestijnen is daar -ongeacht hun godsdienst- geen plaats, dan hoogstens onder Israëlische heerschappij. Voor Palestijnen daar geen eigen staat, hoe klein ook. Dit is fundamentalisme ten voeten uit: de overtuiging in een Goddelijke orde als enige groepering het ware geloof te bezitten en over de juiste uitleg daarvan te beschikken, gekoppeld aan het idee, dat anderen zich hebben te voegen naar die uitleg,  goedschiks of kwaadschiks.

Omdat hij van geen 'bezetting' horen wil, is rabbijn Evers aanhanger van het nederzettingenbeleid, en tegenstander van het delen van Jeruzalem en, als gezegd van een Palestijnse staat op de Westoever. De rabbijn vertegenwoordigt aldus in Nederland het compromisloze streven van de joodse kolonisten naar een Groot Israël. Laat duidelijk zijn: de nederzettingen zijn illegaal, maar Evers heeft het recht zijn opvatting uit te dragen, hoe verwoestend die ook zijn mag voor elk perspectief op een rechtvaardige vrede, waar ook Israël alle baat bij zou hebben. Het getuigt evenwel van een dubbele standaard de gevolgen van een dergelijk beleid voor de Palestijnen niet te willen zien.

Omdat hij denkt dat hij de waarheid in pacht heeft, meent Evers bovendien, dat joden hoogstaander zijn, in ieder geval in het Midden Oosten. 'Wij'(! ) zijn moreel superieur aan onze omgeving', schreef Evers, die in Nederland woont, in het Nieuw Israëlitisch Weekblad over Israël.

Zijn opvattingen beperken zich daarbij niet tot het Mandaatgebied Palestina. Evers is ook de man die in hetzelfde weekblad in 2006 zijn rabbinale zegen heeft gegeven aan de door Israël tegen Libanon ontketende oorlog, zo goed als hij ruim twee jaar later zijn volledige en onvoorwaardelijke solidariteit heeft betoond met de Israëlisch aanval op de burgerbevolking van Gaza. Voor zover valt na te gaan, heeft Evers nooit zijn stem verheven tegen de wurgende en bijna totale blokkade van Gaza, niet voor noch na de oorlog van 2008/2009.

Evers is derhalve een rabbijn die bezetting, onderdrukking, annexatie, boycot, oorlog en verwoesting negeert of zelfs zonder merkbare terughoudendheid rechtpraat, zolang die door joden worden bedreven. Het idee dat Israël een ander volk of land kwaad zou kunnen doen, is voor Evers ondenkbaar. Voor hem is er altijd een excuus. Evers leeft in een niet bestaande wereld. Een mentaal getto, waarin, omgekeerd, altijd anderen er op azen joden te belagen en te schaden.

Evers is meester  in de rechten en doctorandus in de psychologie; hij wordt geprezen om zijn geleerdheid in joodse zaken en bekleedt tal van functies in 'het joodse leven'. Sommigen zouden hem graag zien als opperrabbijn. Een gevierd man, die ten prooi is gevallen aan een ongeneeslijke verwarring tussen religieus jodendom en een extreme vorm van politiek zionisme, de leer die voor joden het hele Mandaatgebied Palestina als eigen staat opeist. 'Israël' is voor Evers  een religieuze gemeenschap, die alle denkbare politiek-militaire middelen mag aanwenden om haar doelen te bereiken. Het is deze verwarring, die hem ertoe brengt te menen dat iemand 'joodser' is, naarmate hij zich zionistischer gedraagt. De rijke humanitaire en emancipatoire tradities van het jodendom zijn in die verwarring spoorloos verdwenen. Dat onder rabbijnen echter heel andere opvattingen mogelijk zijn,bewijzen de Rabbi's for Human Rights in Israël en Amerika, en andere joods-religieuze organisaties die bindingen hebben met de kritisch-joodse stem.

Het Kairosdocument geeft de Palestijns-christelijke kijk op de situatie van de Palestijnen onder bezetting weer, en probeert daartegen hoop en actiemiddelen aan te dragen. Evers noemt het document 'onmiskenbaar eenzijdig', en 'een regelrechte oorlogsverklaring aan Israël'. Dit zegt de man uit wiens mond nog nooit één kritisch woord over Israëls optreden te horen viel, uit wiens pen nog nooit één kritisch woord over Israël is gevloeid, die ons elke oorlog die Israël heeft gevoerd heeft aangeprezen. En dat waren echte oorlogen, met bommen, fosfor en granaten, geen papieren noodkreten als het Kairosdocument. Zo'n houding zou niet 'onmiskenbaar eenzijdig' zijn?

Omdat de categorische ontkenning van de bezetting Evers' centrale  leerstuk is, is voor hem in de discussie over de zaken waar het Kairosdocument aandacht voor vraagt geen plaats, niet voor zijn mening en niet voor zijn boosheid. Evers heeft over de bezetting net zo veel recht van spreken, als iemand die het bestaan van God loochent gerechtigd is, zijn mening over de kwaliteiten van God ten beste te geven. Het geeft geen pas, dat Evers de Palestijnse christenen kapittelt over hun analyse van een situatie, die hij als niet bestaand  beschouwt. Dat geldt evenzeer voor het Nederlands  Israëlitisch Kerkgenootschap waarvan hij de zegsman is, en voor al degenen in joods en christelijk Nederland die zich in deze discussie willen mengen, zonder het kardinale uitgangspunt te accepteren: Israël bezet illegaal de Palestijnse gebieden en onderdrukt de Palestijnen met een militair regime. De bezetting niet erkennen impliceert: Palestijnen niet erkennen als bevoegd en in staat tot het beschrijven van hun eigen situatie. Het uitgangspunt van de discussie keihard ontkennen, maar wel  een mening ten beste geven, zoals Evers en anderen doen, houden wij voor onwaarachtig.

Is er dan niets waarin wij het met Evers eens kunnen zijn? Jawel! Hij werpt de kerken voor de voeten: 'ik ervaar het als een zonde tegen G'd en de mensheid om je Joodse roots zo te verloochenen'. Wie de schoen past, trekke  hem aan. Evers zelf verkwanselt het humanitaire jodendom voor niet te rechtvaardigen aanspraken op territorium en op een 'ondeelbaar' Jeruzalem.  Voor 130 nederzettingen verraadt hij een joodse geestes- en levenshouding,  laat hij toe dat een ander volk crepeert door toedoen van Israël  en stelt hij het schier wanhopige protest daartegen in een kwaad daglicht.

Het valt te hopen dat noch de bisschoppenconferentie, noch de PKN zich laten chanteren of zelfs maar leiden door 'de onderdrukkingstheologie' die Evers en de zijnen verkondigen. Als dat uitmondt in een verstoring van de opgebouwde relatie, waarmee Evers hen dreigt, is dat niet als verlies te beschouwen, aangezien die relatie de kerken belemmert in een vrije meningsvorming over het Midden Oosten conflict en hen zelfs kan compromitteren in hun houding en gedrag tegenover hun medechristenen, het Palestijnse volk en de bezetting.

Bestuur Stichting Een Ander Joods Geluid, 26 december 2009
Bron: EAJG

Israel as a Rogue State 66


Flotilla Attack Fuels Movement Targeting Israel

By Alex Kane
From the June 23, 2010 issue | Posted in Alex Kane , Gaza , Local , Palestine | Email this article
UNITED: Palestine solidarity activists carry Turkish and Palestinian flags at a May 31 demonstration condemning Israel’s attack on an aid flotilla trying to break the blockade of Gaza. That day, Israeli commandos killed nine people aboard the Mavi Marmara, a Turkish ship. PHOTO: ELLEN DAVIDSON
UNITED: Palestine solidarity activists carry Turkish and Palestinian flags at a May 31 demonstration condemning Israel’s attack on an aid flotilla trying to break the blockade of Gaza. That day, Israeli commandos killed nine people aboard the Mavi Marmara, a Turkish ship. PHOTO: ELLEN DAVIDSON
As Israel continues to deal with the international condemnation of its May 31 raid on an aid flotilla trying to break the Gaza blockade, Palestine solidarity groups in New York City have mobilized thousands of people to participate in protests, attend talks and learn more about the realities of life on the ground in Palestine.
Organizers with Adalah-NY, as well as Al-Awda New York and Jews Say No!, are looking to the boycott, divestment and sanctions (BDS) movement targeting Israel as the next step for keeping people involved.
First initiated in 2005 by a large coalition of Palestinian grassroots organizations, the BDS movement has spread around the world as a method to pressure Israel to obey international law — a goal that is likely to have a special resonance after the Israeli navy stopped the flotilla from reaching Gaza by attacking and commandeering the ships in international waters.
“After every crisis, there is always a surge in interest in Palestine solidarity work,” said Ethan Heitner, an activist with Adalah-NY. The BDS movement “is a way to do the work year-round and continue to put pressure proactively on Israel beyond responding to the immediate headlines.”
Adalah-NY is currently calling for the boycott of three different stores in Manhattan: Max Brenner, an Israeli chocolate shop that has ties to the Israeli military; Aroma Espresso, an Israeli-owned coffee shop; and Ricky’s NYC, a beauty supply store that carries AHAVA products, whose main factory is located in an illegal settlement in the West Bank.
The BDS movement demands that Israel withdraw from the occupied Palestinian territories, implement equal rights for Palestinian citizens of Israel and recognize the “right of return” for Palestinian refugees and their descendants who fled or were expelled from Palestine during the1947-49 Israeli-Arab War.
The attack on the flotilla “really brought home that Gaza is occupied and under siege,” said Jane Hirschmann, a founding member of Jews Say No!. “Suddenly, people were saying, ‘Wait, what’s wrong with this picture? Why can’t these materials be brought into Gaza?’ It brought home concretely to people the problem and the issue in a way that it had never done before.”
Gaza has been under a severe blockade since June 2007, when the Islamist movement Hamas took control of the coastal strip. Banned items included chocolate, toys and musical instruments, according to the Israeli human rights organization Gisha. The embargo has crippled the economy, and in the aftermath of the devastating 2008-09 Israeli assault, the infrastructure of Gaza remains severely damaged due to Israel largely blocking construction materials from entering.
In response to mounting international pressure, Israel agreed June 20 to “ease” the blockade of Gaza. But human rights groups such as Human Rights Watch and B’Tselem have viewed the announcement only as a tiny step in the right direction — the naval blockade will remain, and the movement of people and exports across the border will still be restricted.
“The Israeli strategy is to make the international community talk about a bag of cement here, a project there. We need full unfettered access through all the crossings,” Christopher Gunness, a spokesman for the U.N. Relief and Works Agency, recently told Reuters.
But while the world’s eyes remain on the blockade of Gaza, many activists emphasize that ending the siege is only the first step in a long struggle.
“The siege of Gaza has been going on for three years,” said Dima Abi Saab, an organizer with Al-Awda NY: The Palestine Right to Return Coalition. “But the occupation of Palestine as a whole has been going on for 62 years, and the suffering is equal.”
Share and Enjoy:
  • TwitThis
  •  
  • Digg
  •  
  • StumbleUpon
  •  
  • Reddit
  •  
  • del.icio.us
  •  
  • Facebook
  •  
  • Google
  •  
  • Sphinn
  •  
  • Mixx
For nine years, The Indypendent has printed truth in the face of power. With political and economic systems faltering, there is an opportunity for real change from the bottom up. But this means having a vibrant independent media. Consider supporting The Indypendent as a monthly sustainer, donating as little as $5 a month. Please visit indypendent.org/donate.
Subscribe to the Indypendent!

One Response to “Flotilla Attack Fuels Movement Targeting Israel”

Andrea Says:
I just saw a great interview with retired U.S. Colonel Ann Wright, an activist for the liberation of Gaza in Palestine who participated in the recent flotilla of humanitarian aid that was attacked by the Israeli military at US Social Forum yesterday, in case you’re interested:
http://www.livestream.com/freespeechtv/video?clipId=flv_fe3caba6-0679-4ce0-884c-94084d417fcf
http://www.indypendent.org/2010/06/23/flotilla-attack-fuels/

Everything about 1sr@el and 1sr@elis makes my skin crawl!

  https://x.com/umyaznemo/status/1870426589210829260 Rania @umyaznemo Everything about 1sr@el and 1sr@elis makes my skin crawl! 12:10 p.m. ·...