zaterdag 30 oktober 2010

Zaplog 3

John Reed, de onvergetelijke revolutionaire journalist

John Reed, de onvergetelijke Amerikaanse, revolutionaire journalist en schrijver, werd 123 jaar geleden op 27 oktober geboren.

Het opstandige Mexico en haar revolutionaire bevolking met Francisco Villa als een van haar belangrijkste leiders werd mede geholpen door de uitstekende reportages van Reed.

Het talent en de overtuigingen van John Reed stelde hem later in staat wederom een meesterwerk te schrijven, waar hij de waarheid over Rusland in het daglicht plaatste, dat besloot in haar straten de realiteit waar in wij leven te veranderen, dat de wereld deed schudden en met succes de Bolsjewieken van Lenin op de voorgrond plaatste tijdens de beroemde Grote Oktober Revolutie van 1917. Zijn boek "Tien Dagen Die De Wereld Deden Wankelen" werd gelezen door miljoenen mensen.

John Reed was de oprichter van de Communistische Partij van de Verenigde Staten. Als afgevaardigde van zijn partij, werd hij gekozen in het Uitvoerend Comité van de Derde Communistische Internationale. Hij nam ook deel als revolutionair leider aan het belangrijke Congres van de Oosterse Volkeren in Bakoe.

Vanwege zijn werk als vastlegger van historische en sociale gebeurtenissen, werd hij erkend als de beste oorlogsverslaggever. Maar zijn revolutionaire ideeën leidden ook tot bedreigingen en achtervolgingen door de VS regering. Ze zetten hem het land uit, waarna hij asiel kreeg in de Sovjet Unie.

John Reed is een van de beste journalisten aller tijden.
http://zaplog.nl/zaplog/article/john_reed_de_onvergetelijke_revolutionaire_journalist

Met intelligentie, moed en eerlijkheid, laat John Reed ons duidelijk zien hoe het mogelijk is het vak van journalist met waardigheid uit te oefenen. Daarbij gaat het om het recht op informatie. Als mensen moeten we werkelijkheid beter leren begrijpen en haar transformeren in een leven van harmonie en vrede. Dat is waarom juist John Reed herdacht wordt, vooral door zij die zijn voorbeeld volgen. Zoals bijvoorbeeld Julius Fucik die mede dit belangrijke vak in leven houdt.

door Armando Francisco Higuera del Reyo

Zaplog 2

De immoraliteit van het CDA
Bron: nl.wikipedia.org (65x geklikt)
Het is duidelijk dat het CDA een volslagen immorele club is die zich houdt aan God noch gebod. Voorbeelden vanzelf ten overvloede. De recente regeringsvorming was niet meer dan de zoveelste uiting van machtswellust. Het pluche in dit koude kikkerland is blijkbaar nog steeds droog en warm genoeg om aantrekkelijk te zijn voor de zwakken van geest. Veel ernstiger waren over de laatste jaren vanzelf de deelname aan de imperialistische veroveringsoorlogen in Afghanistan en Irak, de kapitalistische uitbuiting in de Nederlandse en internationale bedrijven en de koloniale veroveringen en uitbuiting die heden ten dage in meestal verdekte vormen nog steeds doorgaan. De vraag is nu: hoe is dit mogelijk? Hoe kan een Christelijke partij zover verdwalen van zijn core business. Deze kan toch niet anders zijn zoiets als het vestigen van het Rijk Gods of tenminste het leven volgens de regels van de 10 geboden. Ik ben dan ook geenszins tegen politiek op basis van een Christelijke grondslag. Dat is tenminste een grondslag. Partijen als VVD en PVV hebben geen eens een grondslag, behalve vage begrippen als vrijheid en democratie. Begrippen die zo ruim interpreteerbaar zijn dat een dergelijke partij op voorhand al is voorbestemd tot klucht, zoals we dagelijks waarnemen.

Geef mij maar als degelijke basis voor een partij: Gij zult niet doden en Gij zult niet stelen als de belangrijkste van de 10 geboden (http://pieterstuurman.blogspot.com/2010/09/de-wetten.html). Heel degelijk en je weet onmiddellijk wanneer je fout bezig bent. Echter, het is blijkbaar zo dat de genoemde degelijke basis geen enkele garantie is voor moreel handelen zoals het immers bedoeld is. Integendeel immoreel handelen is zelfs stoer of modern. Onze vorige regeringsleider met zijn VOC-mentaliteit was natuurlijk een mooi voorbeeld zeker als je weet wat deze mentaliteit in de praktijk betekende: stelen van opbrengsten in andere landen, genadeloze uitbuiting en vernietiging van lokale bevolkingen. Vernieling van de maatschappelijke infrastructuur in de koloniale gebieden, enz., enz. Het aantal verslagen, onthullingen en analyses over Columbus en natuurlijk onze dappere jongens en meisjes in Indonesië en Suriname zijn nauwelijks nog te tellen.

De feitelijke verklaring voor de mentale kronkel in het CDA is vanzelf ook allang bekend. Dat is angst en wel angst voor de dood. Blijkbaar ontneemt deze angst veel mensen het zicht op de werkelijkheid. De angst voor de dood wordt vertaald in handelen. Men schept voor zichzelf een zo veilig mogelijke omgeving als schijnoplossing. Met eigent zich zoveel mogelijk geld toe. Voorbeelden te over. En het huidige maatschappelijke stelsel, het kapitalisme, is slechts een versterkende factor. De drang en noodzaak tot vernieuwing van het kapitalisme creëert een schijnwereld van pret en comfort waarvoor de meeste mensen zwichten. Een reisje naar Madeira, mooie kleren, de nieuwste gadgets, te veel om op te noemen. Een wereld waarvan men denkt dat die normaal is maar in werkelijkheid niet meer is dan het verdoezelen en verdringen van het genoemde innerlijk verdriet. En niet te vergeten dat het gaat ten koste van onze natuur, een miljard mensen die honger hebben en zo nog het een en ander.

Wat is dan de oplossing? Een drietal aspecten zijn hier aan de orde. (1) Het vraagstuk van de angst is een individuele die ook slechts op dat niveau kan worden aangepakt. Doe er wat aan. Verdiep je in deze problematiek. Ga mediteren. Lees een goed boek. Als je dat niet doet, ben je in feite een last voor de samenleving. (2) Is er nog hoop voor het CDA? Je weet maar nooit. Mocht er een beweging komen in die partij die op een krachtige manier de 10 geboden weer op de agenda plaatst dan is er in ieder geval iets van hoop. Als de volgende imperialistische oorlog wordt aangekondigd dan kan er geen andere reactie van Christelijke partij zijn dan: maar niet met ons! En dan ook niet langer leuteren over de malloot Wilders die de vrienden van het CDA slechts een spiegel voor houdt. En niet langer op zoek naar geld en macht en pluche, maar op zoek naar vrede en gerechtigheid. (3) Het kapitalisme moet vanzelf vervangen worden door het socialisme. Het kapitalisme beneemt ons het zicht op de werkelijkheid. De natuur en arbeid als basis van ons bestaan verdwijnen uit beeld en worden vervangen door hekserij en fetisjisme: geld, gadgets, auto?s en noem maar op. Ook de 10 geboden zijn feitelijk een oproep tot verandering in socialistische richting. Het zal een lang en wellicht voor velen pijnlijk proces zijn dat nog wel 100 jaar of meer gaat duren, maar wel erg nodig.


http://zaplog.nl/zaplog/article/de_immoraliteit_van_het_cda

Zaplog

Socialisme of barbarij
Bron: readingfromtheleft.com (50x geklikt)

De slogan "socialisme of barbarij" komt van de Duitse revolutionaire, socialistische leidster Rosa Luxemburg, die deze herhaaldelijk gebruikte tijdens de eerste wereldoorlog. Het is een sterke tekst en een die de laatste jaren relevanter is dan ooit. Hij is dus te vinden in talloze artikelen, boeken en op web-sites.
Ik ben ervan overtuigd dat de mens eens de juiste weg zal kiezen, die van het socialisme. Voorlopig zijn we daar nog ver vandaan zoals met het aantreden van het kabinet bruin-1 nog eens duidelijk gesteld wordt. De barbarij is aan het woord en op een manier die feitelijk hilarisch is en tegelijk diep triest. Ik verwacht dat over 100 jaar als men het kabinet Rutte nog eens onder de loep neemt, dat men dan van de stoel valt van het lachen over de uitgekraamde onzin, maar ook dat men verbaasd zal zijn dat bruin-1 voet aan grond kreeg in de huidige maatschappij van toch redelijk weldenkende mensen. Het meest vermakelijk is natuurlijk het CDA dat zijn grondbeginselen, zoals de 10 geboden, slechts aan de laars lapt. ‘Gij zult niet doden’. ‘Gij zult niet stelen’. Het maakt allemaal niet uit. Men hobbelt vrolijk achter de vs imperialisten aan en participeert in de veroveringsoorlogen in Irak en Afghanistan. Een paar Islamieten meer of minder, ze slapen er niet minder om. En als er dan een paar arme sloebers uit die landen hier naar toe komen, staat er een malloot op met een witte pruik, die roept dat ze niets op hun hoofd mogen dragen en nog meer irrelevante onzin. Het verschil tussen de standpunten van de malloot en het CDA zijn zelfs met een vergrootglas nauwelijks waarneembaar. Maar toch de discussie in het CDA over deze malloot brandde los. Over niets dus. Staat er de Bijbel ook niet iets over ‘hij die zonder zonden is’ of dat van ‘de balk en de splinter’? Egotripperij van de ergste soort. Hoe kan men zo verknipt zijn en zo losgeslagen van menselijkheid en empathie? Vooral natuurlijk ten aanzien van de mensen waar het hier werkelijk om gaat. De onderdrukten, de hongerigen. Je mag hopen dat bruin-1 de laatste stuiptrekking is van het CDA en dat het de mensen van goede wil de ogen opent. Voorlopig is echter de superrat Verhagen aan zet. Het stelen uit de portemonnee van de minder bedeelden zal tot grote hoogte stijgen.
Wat is er in deze context te zeggen over de VVD? Weinig. Zij voeren slechts de gewetenloze, neoliberale agenda uit van grijpen en graaien ten voordele van de rijken. In de keuze voor socialisme of barbarij zal vanzelf voor de VVD ook geen plaats meer zijn dan die van de schroothoop van de geschiedenis.
Tot slot. Je krijgt de regering die je verdient en niet die je nodig hebt. Het echte probleem ligt dus bij de huidige mensheid die deze barbarij alsmaar toelaat. Het wordt de komende jaren duidelijk een tijd van bezinning. Je mag hopen dat de mensen van goede wil uit hun stoelen komen en tenminste scanderen: weg met de barbarij! En natuurlijk bruin-1 een halt toe roepen. De weg naar het socialisme zal nog wel wat langer duren.
http://zaplog.nl/zaplog/article/socialisme_of_barbarij

Nasr Hamid Abu Zayd



The Egyptian thinker that strove to a kinder, gentler Islam

Nasr Hamid Abu Zayd, who died this past summer, leaves behind a body of work that stressed the human, accessible nature of the Koran.

By Israel Schrenzel

In July, Nasr Hamid Abu Zayd, one of the greatest liberal Muslim philosophers of our time, died in Egypt, just short of his 67th birthday. He was known mainly for developing what is called a "humanistic hermeneutics" of Islam. There would be no reason to mention the fact that he died in his homeland had he not been forced into exile during the mid-1990s, after a major public scandal there.

In 1992, when he was a candidate for promotion to full professor in Cairo University, one of the members of the confirmation committee claimed that his writings constituted a clear insult to Islam. An activist in a fundamentalist Islamic organization exploited this view (which was a minority opinion even within the committee itself, which confirmed Abu Zayd's appointment in the end ) and submitted a request to sharia court to annul the scholar's marriage, arguing that his views made him an apostate, and that because of this, his Muslim wife (a professor of French literature at Cairo University ) was not permitted to be married to him.

The Koran

The Koran. A form of discourse.



At first the request was rejected, but it was later approved in an appeals court, in the spirit of the extremism that prevailed at the time - and is still in evidence - with respect to intellectuals and artists suspected of liberal and secular views.

The higher court's ruling aroused a profound public debate and was for the most part perceived as deviating from accepted procedure. At the same time, fundamentalist organizations exploited the ruling and threatened Abu Zayd's life. He and his wife moved to Holland, where he taught at Leiden University, an important center of Middle Eastern studies. There he continued with intensive academic activity, which included writing many books and articles in Arabic and other languages, and he also won a number of prizes and honors from Western organizations, which were happy to be identified with such a "positive" Muslim personality, especially in the wake of September 11, 2001.

In his autobiographical "Voice of an Exile: Reflections on Islam" (Praeger Publishers, 2004 ), Abu Zayd describes his acute homesickness for Egypt, and his dream of being able to return and to teach there once again. He did in fact visit his homeland several times during his exile, keeping a very low profile, but he didn't stay. His description of his first visit is very moving: "As soon as the plane landed, it seemed as though I had left Egypt only the day before .... A customs official asked me, 'Do you have anything to declare?' I simply answered no. He then produced a hint of a smile before saying, 'Welcome back, Professor.' I liked the sound of it" (translation by Esther R. Nelson ).

On the other hand, conservative circles managed to prevent his entry into Kuwait in 2009. After he fell ill during a visit to Indonesia this past summer, he was treated in Egypt, where he died on July 5 at the age of 66. He was buried in his village.

Anyone perusing Abu Zayd's writings will not find a passionate heretic, as his opponents attempted to portray him, and yet it is quite clear why his philosophy was anathema to the religious establishment and to fundamentalist organizations in Egypt and elsewhere. His main activity was the study and interpretation of the Koran. In his youth he learned the sacred book by heart, and for a short period was a member of the Muslim Brotherhood. As his academic career proceeded, though, he developed independent views. He initially focused on relating to the Koran as a text, arguing that the most modern methodology of textual research and exegesis should be applied to it, in the spirit of the disciplines of linguistics, hermeneutics and semiotics.

He later took a more dramatic step (under the influence of Russian-Jewish semioticist Yuri Lotman ), and suggested that the Koran first and foremost constituted a form of oral discourse and communication between a divine source - whose existence he never denied - and its "recipient," the prophet Mohammed. The language of the Koran originated, Abu Zayd believed, in the form of an oral message, and only after the prophet's death did it become a text per se. In other words, it is a shared entity created as a result of a "horizontal" relationship between God and the prophet (and not as a "vertical" imposition from above ).

To his mind, then, the Koran's text has a distinct human dimension, since Mohammed had to adapt the divine message to his particular audience in the seventh century. For that reason, its words do not fully or exclusively represent that message, Abu Zayd maintained, and as a human creation its sacred text is open to the interpretation of each and every generation in accordance with its historical circumstances, general cultural perceptions and other considerations. In other words, after the basic "contextualization" of the Koran to suit people living centuries ago, modern-day Muslims are obligated to carry out a "re-contextualization" that will suit this era.

Divine, absolute, perpetual truth

Nasr Hamid Abu Zayd thus sharply opposed the orthodox views that prevailed in effect since the early days of Islam, according to which the text of the Koran represents divine, absolute and perpetual truth, which is valid for all Muslim communities regardless of time and place, and therefore only clerics are permitted to adapt it to the changing circumstances. Due to such opinions, he said, the Koran had become a sacred and frozen object that was not to be touched after being sealed in the seventh century.

Clerics turned the Koran into a primary source of sharia, Muslim law, and as such their interpretations achieved a divine status - which is something Abu Zayd rejected: If the Koran is a human creation, he proposed, then sharia is even more so. He showed in his works, among other things, how the traditional religious approach attributed importance only to a very small number of verses in the book, which deal directly with laws and regulations, and ignored important components outside the legal dimension - in other words, the spirit and principles that inspired the rest of the text.

Furthermore, Abu Zayd claimed that even those parts of the Koran that seem to deal with religious law were not formulated as enduring legal principles, but rather reflected a response to the concrete needs of the prophet's "audience" in his lifetime, a response that also took Jewish, Roman and pre-Islamic Arab views into consideration. Even Mohammed himself, and certainly God, Abu Zayd said, did not intend to perpetuate these views, and the orthodox scholars are therefore mistaken in attributing divine significance to a historical product of human thought. In his words: "If everything mentioned in the Koran must be obeyed literally as divine law, then slavery must be reinstituted ... In our times the amputation of limbs cannot be considered a religious punishment that has divine approval."

From certain verses of the Koran and from what he saw as the overall spirit embodied in the sacred book, Abu Zayd also sought to find an interpretation that would support democracy, equality and human rights in general - particularly, the rights of minorities and women. In so doing he was following in the footsteps of such Islamic modernists of previous generations as Egyptian philosopher Muhammad Abduh (1849-1905 ), who was one of the first to maintain that the Koran was not a historical or scientific work, and to offer his own contemporary, liberal interpretation of it.

According to Abu Zayd, there must be acknowledgment of the fact that tremendous human achievements have taken place outside the framework of religion, and that not every positive human value must be anchored in a concrete verse in the Koran. It is also permissible, he noted, to justify its messages on the basis of both intellectual and social rationales, which in his opinion are two fundamental components of Islamic thought.

He tried to demonstrate that key parts of his philosophy accorded with important steams of Muslim philosophy throughout the generations - streams that were oppressed at various time by the reigning orthodoxy. (Such was the fate of the scholars of Mu'tazila, who lived in the eighth and ninth centuries, and introduced rational views into Islam from the school of the mystic Ibn Al'Arabi and 12th-century Aristotelian philosopher Ibn Rushd, or Averroes. )

Abu Zayd apparently died with his philosophy falling to a large extent on deaf ears, particularly at home.

With respect to Israel, Abu Zayd was apparently not very different from other Arab intellectuals, and leveled very harsh criticism at it - which is not easy for Israelis to hear - about its behavior toward the Palestinians. He rejected the right of the Jews to return to their land at the expense of the Palestinians, and condemned what he saw as a "mythological-Christian" approach that is prevalent mainly in the United States, and supports identification with Israel. At the same time he called for a just solution of the Israeli-Arab conflict, as an essential step that will contribute to a change in Muslim thought as well, since the continuation of the present situation intensifies hatred of Islam in the West, and rejection of its ideas.

Israel Schrenzel is a lecturer in the department of Arabic and Islamic Studies at Tel Aviv University. http://www.haaretz.com/weekend/week-s-end/the-thinker-that-strove-to-a-kinder-gentler-islam-1.321828


clitje

Professor Paul Cliteur die de Nederlandse 'moraal wil reinigen.'

Het volgende is een voorbeeld van het niveau van de Nederlandse academische wereld. Dit schreef ik ruim 6 jaar geleden:

Elf jaar geleden reisde ik voor de VPRO-Radio naar Egypte om er moslim fundamentalisten van de Islamitische Broederschap en deskundigen op het gebied van religieus extremisme te interviewen. Ik sprak er onder andere met Nasr Hamid Abu Zaid, toen nog asistent-hoogleraar arabistiek en linguïstiek aan de Universiteit van Caïro, een intellectueel van wereldniveau, een kleine corpulente, vriendelijke man van 55 jaar. Vanwege zijn kritiek op de fundamentalistische interpretatie van de koran werd hij door extremisten bedreigd. Een jaar eerder waren die erin geslaagd de kritische schrijver Faraq Fouda te vermoorden, terwijl ze een jaar later de Nobelprijswinnaar Literatuur Naguib Mahfouz met een mes zwaar wisten te verwonden. Desondanks weigerde Abu Zaid zijn mond te houden en zijn wetenschappelijke analyse van de Koran tekst te staken. Ik ontmoette hem op een klamme achternamiddag in een klein met boeken en scripties volgepropt kamertje, waarvan de deur de hele tijd openstond. Het was een komen en gaan van studenten die hem wilden spreken voor advies. Welwillend stond hij iedereen te woord. Desgevraagd zei hij tegen mij: ‘Ik weet dat ik bovenaan de dodenlijst sta… Wat ik doe op het gebied van het islamitisch discours is dingen in beweging brengen, louter en alleen omwille van de beweging, in de hoop dat ook andere wetenschappers in andere disciplines de samenleving in beweging krijgen. We zullen nu moeten bewegen of anders zullen we onder de geschiedenis begraven worden.’ Nadat dr. Abu Zaid door zijn tegenstanders voor het gerecht was gedaagd, luidde de uitspraak van de rechter in 1995 dat hij gescheiden werd verklaard van zijn echtgenote wegens afvalligheid van de islam. Zijn vrouw is moslim en kan dus niet met een niet moslim getrouwd zijn en al helemaal niet met een afvallige. Omdat vervolgens de extremistische groepering Al-Djihaad liet weten dat het nu hun plicht was Abu Zaid voor afvalligheid te straffen met de dood, moest hij Egypte ontvluchten. Hij kreeg een gasthoogleraarschap aangeboden van de Rijksuniversiteit Leiden en week met zijn vrouw uit naar Nederland, waar hij zijn onderzoek nog steeds voortzet. Inmiddels is hij ook hoogleraar op het vakgebied Humanisme en Islam aan de Universiteit voor Humanistiek. Wat mij vooral opviel in het gesprek met hem was de combinatie van respect voor religies en zijn intellectuele scherpzinnigheid en moed. Ondanks de gevaarlijke omstandigheden bleef en blijft hij zich uitspreken tegen religieus extremisme, in subtiele, maar duidelijke bewoordingen in een poging via dialogen de stagnatie binnen de Arabische wereld te doorbreken. Hoe schrikbarend anders zijn de mores in sommige academische kringen in Nederland. In het september nummer van de Humanist in het jaar 2002 schrijft de neoliberale hoogleraar Paul Cliteur in zijn column: ‘Het meest naïeve boek dat ik in jaren heb gelezen stamt van de van oorsprong Egyptische hoogleraar Abu Nasr Zayd… Wat het boek van Zayd zo opvallend, ja zelfs verbijsterend maakt, is de volkomen onkritische houding jegens de islam… Dat fundamentalisme is niet een “minuscuul deel” van de islam, zoals Zayd de brutaliteit heeft te beweren, maar het is de hoofdstroom. Zayd leeft gewoon in een fantasiewereld.’ In navolging van de andere ‘subtiele’ intellectueel Rudy Kousbroek adviseert Cliteur zijn collega Abu Zayd: ‘Man hou je kop onder de kraan.’ Dit niveau dus, dat niet alleen van onwetendheid getuigt maar vooral van disrespect en een Calvinistische onverdraagzaamheid. De wetenschapper Cliteur heeft niet eens de moeite genomen de naam van zijn opponent te checken. Wanneer vervolgens Alphons van Dijk, universitair hoofddocent religiestudies aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht, Cliteur erop wijst dat zijn beweringen onwetenschappelijk zijn en zijn woorden over Abu Zayd’s werk ook nog eens respectloos reageert de humanist Cliteur opnieuw met dédain, wanneer hij schrijft: ‘Kortom, ik moet mij inhouden tegenover de grote geleerde Zayd.’ Geen greintje respect voor op zijn minst de dapperheid waarmee een collega hoogleraar blijft publiceren en in het publieke debat met gevaar voor eigen leven zijn mond blijft opendoen. Alleen neerbuigende kwalificaties, geschreven door een ijdele man die zelf niet wist hoe snel hij zijn mond moest houden toen hem door ondermeer de AIVD stemmingmakerij werd verweten. Thijs Wöltgens, bestuursvoorzitter van de Open Universiteit, beschuldigde hem van xenofobie, iemand die de vreemdeling stigmatiseert, en ‘die een Verlichtingsgeloof [predikt]. Een geloof, dat niet alleen de absolute waarheid bezit, maar bovendien alle andere geloven als achterlijk beschouwt.’ Cliteur is ook niet uit op een dialoog. Net als bij religieuze extremisten is zijn toon daarvoor te gelijkhebberig en zijn z’n uitspraken te radicaal. Als lid van de raad van aanbeveling van de reactionaire Edmund Burke Stichting die ‘de moraal wil reinigen’ (Cliteurs taalgebruik) behoort hij tot een organisatie waarvan de academisch geschoolde directeur opriep om Nederlandse moslims hun grondwettelijke burgerrechten te ontnemen, en wel omdat in zijn ogen de islam onverenigbaar is met de Nederlandse cultuur en omdat het met zijn ‘torenhoge minaretten in Rotterdam’ imperialistisch zou zijn. http://home.planet.nl/~houck006/autisme1.html


Ziedaar het niveau in Nederland, het zijn intellectuelen als bijvoorbeeld Fortuyn, Jansen en Cliteur die de weg hebben vrijgemaakt voor Wilders en consorten.

Israel as a Roque State 138

Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Israel als Schurkenstaat 301" achtergelaten:

De Nederlandse media zullen dit niet als een terroristische aanslag zien. It never happened. It was of no interest.

Extremist Settlers Burn Jerusalem Church (29.10.10)

Extremist Settlers Burn Jerusalem Church
PrintE-mail
29.10.10 - 21:32

Jerusalem – PNN - Extremist settlers burned a church on Prophets Street in Jerusalem on Friday.

ImageZachariah al-Mashriqi , one of the leaders of the church, condemned the crime and said it was intended to destabilize relations between the religious groups. He said the attack should be seen in the context of others by extremist settlers as a way of baiting Palestinians.

The church was built in 1897 and housed the Palestinian Bible College until 1948, when most parishioners fled the old city during the Nakba.

Al-Mashriqi explained that the information he received indicated that extremist settlers broke several back windows and threw Molotov cocktails into the first floor of the church. He appealed to the political sector and the public to act quickly to protect the city’s sacred sites and called on all priests and holy men to pressure the Israeli government to pursue justice.

Al-Mashriqi also stressed the need for an international authority in Jerusalem to protect the holy sites and the Palestinian population from violence and promote interfaith dialogue.

Source: Wafa (Palestinian News and Information Agency)


Peter van Walsum Oud-Diplomaat 25


John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?


Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure... It's a very complex issue Mr Pilger... I repeat it's complex.


(JPEG)Dat Peter van Walsum een politiek uitvoerde waarbij humanitaire overwegingen geen enkele rol van betekenis speelden, blijkt uit het volgende.

Als voorzitter van het VN-sanctiecomite was hij twee jaar lang mede-verantwoordelijk voor een beleid dat door de direct betrokken VN-autoriteiten zelf als 'genocidaal' werd betiteld. After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program.[1] Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.

Dennis Halliday verklaarde over deze 'genoicidale' politiek:

my innate sense of justice was and still is outraged by the violence that UN sanctions have brought upon, and continues to bring upon, the lives of children, families – the extended families, the loved ones of Iraq. There is no justification for killing the young people of Iraq, not the aged, not the sick, not the rich, not the poor.
Some will tell you that the leadership is punishing the Iraqi people. That is not my perception, or experience from living in Baghdad. And were that to be the case – how can that possibly justify further punishment, in fact collective punishment, by the United Nations? I don’t think so. And international law has no provision for the disproportionate and murderous consequences of the ongoing UN embargo – for well over 12 long years.[5]

Ondanks het feit dat deze terreur in strijd was met elementaire regels van het internationaal recht verdedigde Van Walsum tegenover de Australische onderzoeksjournalist John Pilger deze wreedheden als volgt:

In December 1999 John Pilger asked Peter van Walsum, Chairman of the UN Sanctions Committee to explain why Iraq is still being subjected to economic sanctions.

John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?
Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure.
JP: But who do they hurt?
PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage...
JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?
PW: I don't think that's a fair comparison.
JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?
PW: I don't think you can use that argument to convince me.



Voor Peter van Walsum gold het vermoorden van een half miljoen Irakse kinderen onder de vijf jaar als gevolg van onder andere zijn eigen sanctiebeleid niet als een 'argument om me te overtuigen' dat dit beleid ogenblikkelijk gestopt moest worden. De Amerikanen hadden deze politiek uitgestippeld en als een ware Schreibtischmörder voerde Van Walsum de opdracht uit met een kadaverdiscipline waar Eichmann bewondering voor zou hebben gehad. Duidelijk is dat deze Nederlandse oud-topdiplomaat meent dat westerse politici het recht mogen schenden zodra er een 'probleem' ontstaat. Geen enkele jurist ter wereld zal publiekelijk verklaren dat men het recht mag schenden wanneer het hem of haar zo uitkomt. Peter van Walsum doet dit wel. Zijn standpunt is in wezen misdadig, maar verklaart wel waarom hij een 'genocidaal' beleid twee jaar lang zonder enige gewetenswroeging kon uitvoeren, ondanks het feit dat volgens de Verenigde Naties zelf meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar door de santies om het leven was gekomen. Desondanks, of misschien wel juist daardoor was in de ogen van twee NRC-journalisten Van Walsum 'het beste dat Nederland in huis heeft,' en'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland [is] geweest.' http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=robert+van+de+roer

Kortom: Peter van Walsum die de grove schendingen van het recht impliciet en zelfs expliciet rechtvaardigt, grove schendingen dus van de basis van de internationale orde, is volgens de slijpsteen voor de geest een 'topdiplomaat' die 'zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].' Deze kwalificaties zeggen veel over de Nederlandse politiek en de Nederlandse journalistiek. Tegen deze achtergrond moet u de recente verkapte oproep lezen om Iran aan te vallen, die Peter van Walsum vorige week in de NRC kon publiceren. Wij hebben hier te maken met een kongsi van journalisten, politici en diplomaten die zich boven het recht verheven voelt en voor wie humanitaire overwegingen geen enkele rol van betekenis speelt. In feite hebben we hier te maken met een groep misdadigers die de commerciele media gebruikt om grootschalig geweld te bepleiten voor hun politieke doeleinden. In een werkelijke beschaving zou iemand als Van Walsum allang voor het gerecht zijn gedaagd om zich te verantwoorden voor zijn genocidaal beleid, voor een politiek waarover hij geen enkele gewetenswroeging heeft getoond. Inderdaad, het is een schoolvoorbeeld van de door Hannah Arendt zo helder beschreven 'banality of evil.'



John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?


Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure... It's a very complex issue Mr Pilger... I repeat it's complex.


Meer over zijn 'curative measures,' oftewel 'heilzame maatregelen' in de taal van de handlangers, in een volgend stukje.



vrijdag 29 oktober 2010

Israel als Schurkenstaat 301

Informatie die de Nederlandse commerciele media doorgaans verzwijgen, gepubliceerd door de website deisraellobby:


29.10.10


Aanwkolonisten 2010 bijna 3 keer hoger dan Israël

De Britse toneelschrijver Harold Pinter stelde in zijn voordracht toen hij in 2005 de Nobelprijs voor de Literatuur uitgereikt kreeg, over de misdaden van het Westen:

"It never happened. Nothing ever happened. Even while it was happening it wasn’t happening. It didn’t matter. It was of no interest."

In een half jaar is het aantal joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever drie keer zo hard gegroeid als het nationale gemiddelde. In Nederland blijven we mechanisch spreken over "het vredesproces". En verzwijgen we de feiten, omdat niemand ze kan verdedigen.

Settler numbers rise at almost 3 times nat’l average

Central Bureau of Statistics figures show West Bank Jewish population at 303,900 in June 2010, up 7,200 in six months.

The growth of the settler population slowed slightly in the first five months of 2010, but the numbers still rose at almost three times the national average, according to Central Bureau of Statistics data released this week. This despite the government’s efforts to dramatically curb construction in settlements.

The bulk of the growth in the first five months of 2010 – 50.4% – came in the three largest settlements – Modi’in Illit, Betar Illit and Ma’aleh Adumim.

(Jerusalem Post, 29 oktober 2010)


Palestinian olive trees burn after being set ablaze by Israeli settlers from the Yitzhar settlement on Thursday June 19 2008, in the West Bank village of Burin.




Kolonisten in Hebron

Yochanan Visser als Crimineel 39



Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Peter van Walsum Oud-Diplomaat 24" achtergelaten:

Ter attentie: Volkskrant: "Yochanan Visser woont en werkt in Israël" 

Volkskrant: "Yochanan Visser woont en werkt in Israël"

In de zogeheten 'Opinie'-sectie van de Volkskrant krijgen extremisten, en oorlogsmisdadigers en andere criminelen ruim baan om hun meestal weerzinwekkende denkbeelden verspreiden. Maar daar verontwaardigd op reageren mag niet, dus heb ik een IP-ban gekregen. Sterker nog, de krant heeft in één keer overal al mijn reacties, tot meer dan 3 jaar terug, verwijderd. De racistische haat-diarrhee van andere reageerders blijft uiteraard staan, en ook hun reacties op mijn (verwijderde) reacties.

Yochanan Visser
Yochanan Visser, kolonist te Efrat, aannemer (sic) en bezettingsideoloog

Zo stuitte ik gisteren op een "opinie" van de Nederlandse kolonist Yochanan Visser, die in de joodse nederzetting Efrat woont op de Westelijke Jordaanoever. Hiero.


Vrijetijdsbesteding van de inwoners van Efrat. Op de website van Efrat staat dat dit een "Cursus Omgaan met Bewoners" betreft.

Efrat staat bekend om de soms gewelddadige acties van haar militante bewoners tegen de omwonende Palestijnen, van wie ze in 1983 hun land gestolen hebben. Visser beweert echter regelmatig Palestijnse vrienden te hebben - voor wie zijn zelfgekozen joodse ghetto verboden gebied is - die toevallig allemaal het liefst zien dat de Westelijke Jordaanoever permanent bezet blijft door het geweldige Israël, omdat hun mede-Palestijnen, om kort te gaan, niet deugen. In zijn "opinie" artikel dus weer de gebruikelijke nonsens die de Volkskrant helpt verspreiden.

Extremisten als Yochanan Visser refereren altijd aan andere extremisten om de schijn van waarheid te suggereren. En helemaal scoren is het natuurlijk wanneer hij een collaborateur (een bekend fenomeen bij bezettingen) naar voren kan schuiven. In dit propagandavod is dat "de bekende Palestijnse journalist" Khaled Abu Toameh, waar ik nog nooit van heb gehoord had. Achtergrondcheck: werkt voor rechtse en pro-Israël media, pist altijd op Palestijnen en portretteert ze als gewetenloze barbaren en leugenaars, en is aangesloten bij de rechtse Amerikaanse think tank het Hudson Institute - hoewel Visser die connectie in zijn vodje wijselijk verzwijgt. Wijselijk, omdat het Hudson Institute een neoconservatieve pro-Israël organisatie is die gespecialiseerd is in (militaire) regeringsadviezen voor, om het maar even populair te zeggen, het Ausradieren van alles en iedereen die kritiek op Israêl durft te hebben. Daarnaast financiert het zionistische en kolonistenorganisaties in Israël. U begrijpt nu waarom ik moeiteloos het beladen woord "collaborateur" gebruik bij voornoemde Palestijnse journalist.


Ook aan de kinderen in Efrat wordt gezellig familievermaak geboden. Kunnen ze oorlogje mee spelen met hun Palestijnse buurkinderen? Nou nee, even wachten tot ze wat ouder zijn, als ze in dienst moeten. (On the day Israel celebrates its founding, the army puts on shows of military hardware at various sites. This row of machine-guns was available to bystanders in the settlement of Efrat in the Palestinian West Bank, just south of Bethlehem)

Anyway, Yochanan Visser mag zijn dingetje weer doen in de Volkskrant. Maar wat schetst mijn verbazing? Onder zijn dingetje staat vermeldt:

"Yochanan Visser woont en werkt in Israël"*

Dit was echt de limit. Ik schreef een verontwaardigde reactie met veel echte informatie en de groeten. De volgende morgen was mijn reactie verdwenen en had ik ook een IP-ban. Blijkbaar teveel informatie voor de tere zieltjes van de vaste moslimhaters die de opiniepaginagina's nog steeds vrijuit mogen volspuiten met hun weerzinwekkende propaganda-diarrhee.


Jewish settlers build a [nep] cement foundation for a [nep] synagogue as a symbolic act of protest against the Israeli government decision to freeze construction of private homes in settlements, in the West Bank Jewish settlement of Efrat south of Jerusalem, Wednesday, Dec. 2, 2009. Is dat Yochanan Visser niet, met zijn Joods Nationaal Fonds-petje?

Ook andere kritische reacties met informatie over Visser blijken verwijderd

Voilà. Een nieuwe regering, een nieuwe Volkskrant. Echte informatie niet gewenst. Ik parafraseerDanny 'The News Dissector' Schecter: hoe meer we de krant lezen, hoe minder we weten. En vanaf heden ligt de Westelijke Jordaanoever dus in Israël, volgens de redactie. Hier leest u kritische geluiden van andere reageerders over Yochanan Visser die ook verwijderd blijken te zijn. Kritiek op Israël en zijn handlangers als Visser bestaat dus niet. En dat de Volkrant hun spel meespeelt, mag niemand weten. Een praktijk bekend van het voormalige Oostblok.

De veel gelauwerde en onafhankelijke journalist John Pilger vertelde hierover:

"Ironically, I began to understand how censorship worked in so-called free societies when I reported from totalitarian societies. During the 1970s I filmed secretly in Czechoslovakia, then a Stalinist dictatorship. I interviewed members of the dissident group Charter 77, including the novelist Zdener Urbanek, and this is what he told me. 'In dictatorships we are more fortunate that you in the West in one respect. We believe nothing of what we read in the newspapers and nothing of what we watch on television, because we know its propaganda and lies. Unlike you in the West. We’ve learned to look behind the propaganda and to read between the lines, and unlike you, we know that the real truth is always subversive.'" (bron: transcriptie van een lezing in 2007)

» Lees op dit weblog meer over Yochanan Visser

*) Onderschriften bij "opinies" van niet in Israel wonende Yochanan Visser:
03-10-2010: "Yochanan Visser is onderzoeker Missing Peace Informatie in Jerzualem"
01-04-2009: "Yochanan Visser werkt vYochanan Visser werkt voor Israel Facts monitorgroep in Israël"
01-07-2010: "Yochanan Visser is onderzoeker van Missing Peace in Israël"
19-05-2009: "Yochanan Visser is manager Israel Facts Monitorgroep, Israël"




Peter van Walsum Oud-Diplomaat 24

(JPEG)Links: Peter van Walsum. Hieronder Anton Chigurh gespeeld door Javier Bardem in No Country for Old Men van de Coen Brothers.


javierbardem-no-country-for-old-men1.jpg

Peter van Walsum doet me denken aan Anton Chigurh, de huurmoordenaar in Cormac McCarthy's boek Geen Land voor Oude Mannen. Chigurh vermoordt een andere huurmoordenaar, genaamd Wells, die nog een menselijk trekje vertoonde door zijn slachtoffer een kans te geven om gestolen geld terug te geven. Vlak voordat Chigurh zijn collega Wells vermoordt confronteert hij hem met de vraag waarom hij zijn humaniteit liet prevaleren. 'Als de regel waar jij je aan hield je in deze situatie heeft gebracht, wat had die regel dan voor nut?' Met andere woorden: als men de logica van het geweld aanhangt, de basis waarop onze westerse cultuur al meer dan vijf eeuwen rust, dan kunnen humanitaire overwegingen geen enkele rol van betekenis spelen. Vervolgens schiet Chigurh het gelaat van Wells aan flarden, zonder enige emotie, puur als een professionele daad.

Dit is precies de gestoorde houding van de oud-diplomaat Peter van Walsum, een autoriteit met de mentaliteit van de huurmoordenaar Anton Chigurh, een man zonder geweten. Dit mag dan wel cru gesteld lijken, maar ik zal mijn stelling toelichten met het volgende:

In December 1999 John Pilger asked Peter van Walsum, Chairman of the UN Sanctions Committee to explain why Iraq is still being subjected to economic sanctions. The transcript of the interview appears below.
John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?
Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure.
JP: But who do they hurt?
PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage.
JP: So an entire nation is collateral damage? Is that correct?
PW: No, I am saying that sanctions have (similar) effects. You understand we have to study this further.
JP: Do you believe that people have human rights no matter where they live or under what system?
PW: Yes.
JP: Doesn't that mean that the sanctions you are imposing are violating the human rights of millions of people?
PW: It's also documented that the Iraqi regime has committed very serious human rights breaches.
JP: There is no doubt about that. But what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?
PW: It's a very complex issue Mr Pilger.
JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?
PW: I don't think that's a fair comparison.
JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?
PW: I don't think you can use that argument to convince me...
JP: How much power does the United States exercise over your committee?
PW: We operate by consensus.
JP: And what if the Americans object?
PW: We don't operate.

Uitgaande van het feit dat het vermoorden van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar als gevolg van het sanctiebeleid voor Van Walsum geen 'argument' is 'dat mij kan overtuigen,' kan de conclusie alleen maar zijn dat net als voor Chigurh voor de oud-diplomaat de logica van het geweld tot het bittere einde moet worden doorgevoerd. En dat is belangrijk te weten aangezien Peter van Walsum nu in de zelfbenoemde 'kwaliteitskrant' de NRC een verkapt pleidooi voor een gewelddadige aanval op Iran bepleit waarbij humanitaire overwegingen geen enkele rol van betekenis zullen spelen. Meer hierover in een volgend stukje.