Voordat ik verder ga met het analyseren van de huidige anti-Poetin hetze in de poldermedia, is het belangrijk te weten binnen welke context deze mainstream-propaganda zich voltrekt. Ik geef twee voorbeelden:
1. Western (primarily US) military intervention in countries – Iraq, Afghanistan, Libya – in the oil-rich Middle East has created its share of death, destruction and chaos, which serves to fuel the flames of anti-Western and anti-American hatred and inspires Muslim extremists to join groups like Al Qaeda and ISIS, which causes the West to drop more bombs, conduct more drone attacks, and kill more terrorists (and innocent civilians), which further enrages radical Islamists, whose ranks increase in size and strength and who commit more heinous acts of terror, which get sensationalized in the media and create more fear, hysteria and outrage in the West, which leads to more bombings and deaths in the Middle East, which… – an unending cycle of violent madness.
Violence begets violence… terror begets terror… and the hope for a more peaceful and loving world begins to fade from our consciousness like the colors of a setting sun…
One of the most important lessons to be learned from recent history is that foreign military intervention by the United States and other nations often has unforeseen and tragic long-term consequences. That seems especially true when the intervention involves taking sides in a civil war and/or deposing a national leader, however despotic and brutal they may seem, as in the case of Hussein in Iraq or Gaddafi in Libya. The events of the last few decades make it clear that such actions help to sow the seeds of social and political instability and chaos, richly fertile ground in which Islamic fundamentalist groups like ISIS can root themselves, grow and thrive.
In a frequently cited biblical passage from Galatians it is stated that, 'A man reaps what he sows.' That same wisdom applies to nations as well as individuals, and in many ways the United States and its allies are now reaping what they have sown with respect to their bellicose 'war on terror' policies in the Middle East.
2. The outcome of the 2015 United Nations Climate Change Conference, which concluded over the weekend in Paris, has been hailed almost universally by politicians and the press as a triumph of international collaboration that will pull mankind back from the brink of ecological disaster.
The New York Times called the deal a 'historic breakthrough.' The British Guardian declared that it demonstrated 'just how much can be achieved by determined diplomacy, even while working within the unbending red lines of jealously sovereign states.'
President Obama hailed the deal 'an enduring agreement that reduces global carbon pollution and sets the world on a course to a low-carbon future.' He went to say it has 'shown that the world has both the will and the ability to take on this challenge.'
Any examination of the agreement, however, makes clear that it is entirely without substance. The 'landmark' pact consists of nothing more than a general promise that governments will make an effort to keep any 'increase in the global average temperature to well below 2° C above pre-industrial levels,' and will seek to achieve 'global peaking of greenhouse gas emissions as soon as possible.'
There are no specific measures mandated for countries that ratify the deal besides a general appeal to be 'ambitious' and pursue policies 'with the view to achieving the purpose of this Agreement.' There are no specific targets and no enforcement mechanisms, meaning countries that sign the treaty can do whatever they want.
Leading climate scientist James Hansen characterized the deal a 'fraud' and a 'fake,' declaring, 'It’s just worthless words. There is no action, just promises.'
Even if, by some miracle, all of the signatories did their part to achieve the stated goal, global temperatures would still rise by some 2 degrees by the end of the century, a level Hansen calls 'highly dangerous.' It would produce a rise in sea levels by several meters, a circumstance that would inundate many of the world’s major metropolises and lead to 'hundreds of million[s] of climate refugees.'
Kortom, terwijl het westerse geweld contra-productief blijkt te zijn wordt de mensheid in toenemende mate bedreigd door de gevolgen van de klimaatverandering, die het resultaat zijn van het neoliberale mens- en wereldbeeld. Terwijl 'we' richting afgrond gaan, zijn de commerciële massamedia in Nederland druk doende de geesten rijp te maken voor een gewapend conflict met de nucleaire grootmacht Rusland. Een kenmerkend voorbeeld van deze waanzin is de houding van de zo geprezen opiniemaker Geert Mak. Op de verschijning van De wraak van Poetin. Rusland contra Europa (2015), geschreven deor zijn vriend Hubert Smeets, reageerde Mak laaiend enthousiast:
Diepgaand, verhelderend, verrassend: Hubert Smeets is, als geen ander, een geschiedschrijver van deze tijd.
Het poldermodel in optima forma. Mak kent dus in de hele wereld geen andere geschiedschrijver van het kaliber Smeets. Ons kent ons, en dan is niets in het kikkerlandje te absurd, te belachelijk, te corrupt. Oké, dat voor Mak De wraak van Poetin 'verhelderend'en 'verrassend' overkomt, is geenszins verbazingwekkend, want afgaand op zijn eigen beschrijving van Rusland in de bestseller In Europa (2004) weet Mak weinig over Rusland, terwijl hij nagenoeg niets begrijpt van het uitgestrekte land. De lezer van zijn gedateerd werk verneemt het een en ander over het Moskou van SP multimiljonair Derk Sauer en over diens glossy magazines als de Russische Cosmopolitan en de Russische Playboy. Volgens Mak is het 'eclatante succes van het glimmende damesblad Cosmopolitan in Rusland een fenomeen op zich,' een anonieme Russin vertrouwt hem zelfs toe dat de 'mensen' in de Russische Federatie een 'enorme behoefte [hebben] aan nieuwe symbolen en iconen,' en dat 'Cosmopolitan een compleet andere levensstijl [toont], met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chef en ondergeschikten,' terwijl een andere anonieme vrouw verrukt meedeelt dat 'Cosmopolitan de Russinnen nieuwe rolmodellen [toont], ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.'
Dit was natuurlijk een lachwekkende voorstelling van de werkelijkheid in Rusland aan het begin van de 21ste eeuw, toen als gevolg van Yeltsin's economische 'shocktherapie' ongeveer 70 percent van de Russen 'near the poverty line' leefde 'many embittered, deprived of life savings, welfare subsidies, health care, and job security,' aldus de Amerikaanse hoogleraar en deskundige op het gebied van 'post-communist Russia,' Stephen F. Cohen in zijn boek Failed Crusade. America and the Tragedy of Post-Communist Russia (2001). Desondanks laat de journalist Mak mijn oude kameraad Sauer onweersproken beweren dat Cosmopolitan 'de mensen leerde om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven,' want zonder commerciële 'gids' is in het neoliberale kapitalisme van Mak en de Makkianen 'individualiteit'volstrekt onbestaanbaar. Welnu, Geert is niet in staat zijn eigen glossy wijze van kijken te overstijgen, met als gevolg dat De wraak van Poetin voor hem al snel als 'verhelderend' en 'verrassend' overkomt. Zijn kwalificaties zeggen dus meer over hemzelf dan over het boek van Smeets, maar dat diens boek 'diepgaand' zou zijn, kan Mak onmogelijk weten, want hem ontbreekt daarvoor een betrouwbare maatstaf. Zijn kwalificatie is even belachelijk als het oordeel van een kranten-recensent dat één of ander boek 'briljant' is, aangezien alleen iemand die zelf briljant is dit kan vaststellen.
De reden waarom Mak zwetst is dat hij al een werkzaam leven lang met alle winden meewaait. Hij wil iedereen behagen om een zo groot mogelijk publiek te verwerven. Een decennium geleden nog was zijn belangrijkste bron in Moskou Derk Sauer. In het register van de 1223 pagina's tellende pil In Europa komt de naam van de oud-correspondent in Moskou, Hubert Smeets, geen één keer voor. Toen waren diens kennelijk 'diepgaande, verhelderende, verrassende' inzichten onbruikbaar, aangezien Mak destijds een optimistisch beeld van Rusland wilde schetsen. De Russen hadden zich namelijk bekeerd tot het neoliberale kapitalisme in zijn meest rauwe vorm. In Mak's visie was ook daarom 'Europa als vredesproces een eclatant (eclatant! svh) succes,' en was ook 'Europa als economische eenheid een eind op weg,' zeker nu zelfs de Russen de verlossing nabij waren. In die jaren was sprake van 'het einde van de geschiedenis,' omdat het kapitalisme de eindzege had behaald die 'we' allen op aarde te danken hadden aan het feit dat de VS na eerst, volgens Mak, 'een begin van orde' te hebben gebracht 'in de mondiale politiek en economie,' vervolgens 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld optrad. Maar anno 2015 is Mak opnieuw met de tijdgeest mee gedobberd, en nu de VS, waarvoor hij 'altijd al een geheime liefde' heeft gekoesterd, niet zonder vijand kan ziet mijn oude vriend zich tegenwoordig gedwongen om zijn oude vriend Smeets niet langer meer te negeren. Zelf beweert hij in zijn In America. Travels with JOHN STEINBECK (2014), de vertaling van zijn Reizen zonder John, dat 'Russia is on the move again.' Geert waarschuwt zijn publiek voorts dat Rusland 'wants to start making history once more,' en deze onbeschaamdheid kan natuurlijk niet getolereerd worden. Geschiedenis maakt het superieure Westen en niet het inferieure Rusland. 'Russian greatness and the Russian soul' zijn in zijn ogen niets meer dan wat 'old myths,' die buitengewoon gevaarlijk zijn, want '[b]orders are being redrawn, spheres of influence determined by force,' waardoor de 'Western values and Western ways of thinking,' voor Moskou 'are no longer paramount.' Dit in tegenstelling tot het Westen dat, onder aanvoering van Washington en Wall Street, altijd zo exemplarisch handelt en absoluut nooit intervenieert in andere landen. Ook hier is weer sprake van een simplisme dat, gezien de consequenties ervan, huiveringwekkend is. Zonder enige ironie, zonder enig besef van de westerse geschiedenis en de huidige realiteit wordt de grootst mogelijke kolder verkocht. Na Mak's vertekening van de werkelijkheid kan het echte werk beginnen. En dus beweert hij vervolgens:
In this new situation, Europe is vulnerable, at least in the short term. The continent is divided and susceptible to blackmail because a number of European countries have become highly dependent on Russian gas. Defence has been neglected since the end of the Cold War.
Dit is exact het verhaal van de Amerikaanse neoconservatief Robert Kagan, zoals hij die in zijn boek Of Paradise And Power. America And Europe In The New World Order (2003) ondermeer als volgt formuleerde:
Europe is turning away from power, or to put it a little differently, it is moving beyond power into a self-contained world of laws and rules and transnational negotiation and cooperation. It is entering a post-historical paradise of peace and relative prosperity, the realization of Immanuel Kant’s ‘perpetual peace.’ Meanwhile, the United States remains mired in history, exercising power in an anarchic Hobbesian world where international laws and rules are unreliable, and where true security and the defense and promotion of a liberal order still depend on the possession and use of military might. That is why on major strategic and international questions today, Americans are from Mars and Europeans are from Venus: They agree on little and understand one another less and less. And this state of affairs is not transitory — the product of one American election or one catastrophic event. The reasons for the transatlantic divide are deep, long in development, and likely to endure. When it comes to setting national priorities, determining threats, defining challenges, and fashioning and implementing foreign and defense policies, the United States and Europe have parted ways,
Wanneer deze grote pleitbezorger van de illegale Amerikaanse inval in Irak het 'mired in history,' interpreteert als 'exercising power,' dan weet de lezer meteen wat Mak bedoelt wanneer hij Rusland verwijt 'to start making history again.' In hetprovinciaals bewustzijn van de domineeszoon mag alleen de VS 'geschiedenis maken,' het land dat, zo schreef hij in Reizen zonder John, '[v]oor ons, kinderen in de provincie, een droomland [was], met een losse levensstijl waarvan een enkele keer een flard over de oceaan kwam zeilen,' een paradijs vol 'platte pakjes kauwgom,' en 'pakjes groen-witte poeder waaruit een huisvrouw een pan soep' kon 'toveren: California heet het spul. California fluisteren we, California,' maar bovenal het droomland was van 'Donald Duck als schoolmeester,' waarbij 'de neefjes het zelfs [wagen] om een ijsje op het hoofd van hun vermoeide oom uit te drukken! Zomaar een ijsje kapotduwen!' Het verstikkende kleinburgerlijke milieu van de Nederlandse provincie in de jaren vijftig heeft diepe sporen in Mak's bewustzijn nagelaten. Zo diep dat hij ze nooit te boven is gekomen, en juist dit feit verklaart zijn populariteit bij het publiek. Tegelijkertijd maakt het hem als mainstream-opiniemaker ook zo gevaarlijk. Zijn opportunisme, dat voor de kleinburger een overlevingsstrategie is, kan in crisistijden rampzalige consequenties hebben, zeker wanneer een ongeïnformeerde Donald Duck-fan meent oordelen te kunnen geven over geopolitieke aangelegenheden, en daarnaast ook nog eens stemming kweekt tegen Rusland. Met grote stelligheid beweert de bestsellerauteur dat 'NATO has expanded its territory without strengthening its own armed forces,' terwijl alleen al het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland tezamen ruim twee keer meer aan het militair-industrieel complex besteden dan de Russische Federatie, en de NAVO in zijn geheel in 2014 tenminste 13 keer meer aan het militaire apparaat spendeerde dan Rusland. Bovendien blijven mede dankzij de paniekerige oproepen van opiniemakers als Mak 'onze' wapenuitgaven drastisch stijgen. Maar in navolging van Robert Kagan blijft Mak beweren dat 'After decades of peace, America's traditional allies represent a serious security problem.' Daarentegen spreken steeds meer intellectuelen in de Angelsaksische wereld zich uit tegen deze waanzin. Zo schreef de gezaghebbende Amerikaanse auteur Tom Engelhardt onder de kop 'Apocalypse When?' op 6 december 2015:
For six centuries or more, history was, above all, the story of the great game of empires. From the time the first wooden ships mounted with cannons left Europe’s shores, they began to compete for global power and control. Three, four, even five empires, rising and falling, on an increasingly commandeered and colonized planet. The story, as usually told, is a tale of concentration and of destruction until, in the wake of the second great bloodletting of the twentieth century, there were just two imperial powers left standing: the United States and the Soviet Union. Where the other empires, European and Japanese, had been, little remained but the dead, rubble, refugees, and scenes that today would be associated only with a place like Syria.
The result was the ultimate imperial stand-off that we called the Cold War. The two great empires still in existence duked it out (uitvochten. svh) for supremacy on 'the peripheries' of the planet and 'in the shadows.' Because the conflicts being fought were distant indeed, at least from Washington, and because (despite threats) both powers refrained from using nuclear weapons, these were termed 'limited wars.' They did not, however, seem limited to the Koreans or Vietnamese whose homes and lives were swept up in them, resulting as they did in more rubble, more refugees, and the deaths of millions.
Those two rivals, one a giant, land-based, contiguous imperial entity and the other a distinctly non-traditional empire of military bases, were so enormous and so unlike previous 'great powers' -- they were, after all, capable of what had once been left to the gods, quite literally destroying every habitable spot on the planet -- that they were given a new moniker (naam. svh). They were 'superpowers.'
And then, of course, that six-century process of rivalry and consolidation was over and there was only one: the 'sole superpower.' That was 1991 when the Soviet Union suddenly imploded. At age 71, it disappeared from the face of the Earth, and history, at least as some then imagined it, was briefly said to be over.
The Shatter Effect
There was another story lurking beneath the tale of imperial concentration, and it was a tale of imperial fragmentation. It began, perhaps, with the American Revolution and the armed establishment of a new country free of its British king and colonial overlord. In the twentieth century, the movement to 'decolonize' the planet gained remarkable strength. From the Dutch East Indies to French Indochina, the British Raj to European colonies across Africa and the Middle East, 'independence' was in the air. Liberation movements were launched or strengthened, guerrillas took up arms, and insurgencies spread across what came to be called the Third World. Imperial power collapsed or ceded control, often after bloody struggles and, for a while, the results looked glorious indeed: the coming of freedom and national independence to nation after nation (even if many of those newly liberated peoples found themselves under the thumbs of autocrats, dictators, or repressive communist regimes).
That this was a tale of global fragmentation was not, at first, particularly apparent. It should be by now. After all, those insurgent armies, the tactics of guerrilla warfare, and the urge for 'liberation' are today the property not of left-wing national liberation movements but of Islamic terror outfits. Think of them as the armed grandchildren of decolonization and who wouldn’t agree that theirs is a story of the fragmentation of whole regions. It seems, in fact, that they can only thrive in places that have, in some fashion, already been shattered and are failed states, or are on the verge of becoming so. (All of this, naturally, comes with a distinct helping hand from the planet’s last empire).
That their global brand is fragmentation should be evident enough now that, in Paris, Libya, Yemen, and other places yet to be named, they’re exporting that product in a big way. In a long-distance fashion, they may, for instance, be helping to turn Europe into a set of splinterlands, aborting the last great attempt at an epic tale of concentration, the turning of the European Union into a United States of Europe.
Een dergelijke beschrijving van de huidige werkelijkheid is ondenkbaar in de kringen van de zelfbenoemde 'politiek-literair elite' in de polder. Daarvoor ontbreekt het de Nederlandse intelligentsia allereerst aan verbeeldingskracht en aan intellectuele distantie ten opzichte van het onderwerp waarover zij een oordeel uitspreekt. Nederland worstelt nog steeds met het calvinisme dat zo bepalend is geweest voor de cultuur alhier. Eenmaal achter de dijken ontdekt de vreemdeling al snel dat meningen belangrijker zijn dan feiten, en dat de Nederlander wisselend de rol van koopman en dominee speelt. Het is een wonderlijk land, de corruptie is hier geïnstitutionaliseerd in het poldermodel; de betweterigheid, de zelfgenoegzaamheid, de pedanterie werkt er verstikkend, doodt elke poging tot een ware discussie. De Nederlander heeft overal al een antwoord op, nog voordat de vraag is geformuleerd. Net als overal in het 'democratische Westen' dat volgens de propagandisten in de media ook nog eens 'vredestichtend' is, blijkt de politiek 'ons,' te zijn ontnomen. 'Wij' kijken langs de zijlijn hoe de macht ons naar de volgende ramp voert. Oorlogen worden voorbereid, chaos wordt gecreëerd. En iedereen, van hoog tot laag weet het, zonder dat er ook maar iemand in staat is in te grijpen, en wel omdat de dynamiek van het systeem zo krachtig is dat het inmiddels autonoom opereert. De Duitse filosoof Heidegger zette na de Tweede Wereldoorlog plausibel uiteen dat de mens wordt voortgedreven door de technocratie, waardoor
[g]een enkel individu, geen enkele groep van mensen, geen enkele commissie van nog zo vooraanstaande staatslieden, onderzoekers en technici, geen enkele conferentie van leidinggevende personen uit het bedrijfsleven en de industrie in staat is het historisch verloop van het atoomtijdperk te remmen of in een bepaalde richting te leiden. Geen enkele louter menselijke organisatie is in staat, de heerschappij over dit tijdperk te verwerven.
In de culturele leegte waarin de westerling zijn weg probeert te vinden, hebben intellectuele lichtgewichten als Mak, Smeets, Hofland, Krielaars, Brouwers en al die andere schaamteloze praatjesmakers van de commerciële massamedia het toneel bezet, waar ze elke dag weer over van alles en nog wat orakelen. Zolang de schijnwerpers op hen gericht blijven weigeren ze de Bühne te verlaten. De Franse semioloog Roland Barthes had het bij het juiste eind toen hij opmerkte dat
Historically and politically, the petit-bourgeois is the key to the century. The bourgeois and proletariat classes have become abstractions: the petite-bourgeoisie, in contrast, is everywhere, you can see it everywhere, even in the areas of the bourgeois and the proletariat, what's left of them.
De Britse 'political theorist' en auteur Andrew Robinson wees in het artikel 'Roland Barthes’s Mythologies: Naturalisation, Politics and everyday life' op het volgende veelzeggende aspect dat zeker opgaat voor de hierboven genoemde Nederlandse mainstream-opiniemakers:
Bourgeois norms are wrongly viewed as those of natural order. Bourgeois man seems to be eternal man. This is partly because these norms are practiced nationwide, and come to seem self-evident…
The petty-bourgeoisie usually picks up outdated residues of bourgeois culture, mistaking them for nature. They pick up what were once the living ideas of the bourgeoisie, and turn them into something dead. They are absorbed ideologically into the bourgeoisie, despite not having its social status or standard of living. Since they can live up to the bourgeoisie only through the imagination, their own consciousness tends to be impoverished and unreal. According to Barthes, the petty-bourgeoisie is the main source of fascism. For example, today’s petty-bourgeoisie (think Daily Mail readers) are attached to bourgeois norms from sixty years ago, or over a century ago –- ideas of self-abnegation (zelf-verloochening. svh), explicit authoritarianism, hatred of nonconformity and strict moral regulation…
The petty-bourgeoisie harks back to what was once the cutting-edge of bourgeois ideology, but in a dumbed-down (simplistische. svh), archaic and commercialised way, outside its historical context. The bourgeoisie, seeking to recuperate the last wave of struggles, has already moved on, but relies on the petty-bourgeoisie as its electoral basis and as its wedge in the door of mass culture.
De kleinburgerlijkheid verklaart ook de drang van Mak en de Makkianen om door de bourgeoisie geaccepteerd te worden. Zij verkeren in een potsierlijke spagaat, enerzijds moeten ze hun publiek behagen en anderzijds hun broodheren. Vandaar dat bijvoorbeeld mijn oude vriend Geert het ene moment kan verklaren dat hij het 'grootkapitaal' die 'ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!' als 'buitengewoon beklemmend' ervaart, en het volgende moment met evenveel stelligheid een pleidooi kan houden voor het marktdenken, omdat 'we' in het kader van 'Geen Jorwert zonder Brussel' de 'deur' naar de neoliberale 'markt' niet moeten 'dichtgooien.' Dezelfde tweeslachtigheid typeert de meningen van Henk Hofland, de stem van de gevestigde orde in de polder, die altijd met veel dédain over het volk spreekt, maar wiens broodheren direct afhankelijk zijn van de consumptiecultuur van de massa. Geen land ter wereld waar de kleinburger zo luidruchtig en alomtegenwoordig is als Nederland. Het is de wereld van de petite bourgeoisie die achter de dijken de maat van alles bepaalt, in de politiek, economie, in de cultuur. Al bijna een eeuw geleden schreef de grote Huizinga hierover:
Hoe kan het anders? Een staat, opgebouwd uit welvarende burgerijen van matig grote steden en uit tamelijk tevreden boerengemeenten, is geen kweekbodem voor hetgeen men het heroïsche noemt.
En:
De eenheid van het Nederlandse volk is bovenal gelegen in zijn burgerlijk karakter… Uit een burgerlijke sfeer sproten onze weinig militaire geest, de overwegende handelsgeest… Hypocrisie en farizeïsme belagen hier individu en gemeenschap! […] het valt niet te ontkennen, dat de Nederlander, alweer in zekere burgerlijke gemoedelijkheid, een lichte graad van knoeierij of bevoorrechting van vriendjes zonder protest verdraagt.
Uit dit kleinburgerlijk milieu met al zijn inwisselbare normen en waarden zodra het erop aankomt, stamt Geert Mak. Geert is in moreel opzicht even flexibel als zijn vader, de evangelisatie-predikant Catrinus Mak, die in 1936 zijn gereformeerde geloofsgenoten op het hart drukte dat Hitler's rassenwetten, waarbij Gods uitkoren volk uit de Duitse samenleving werd verbannen, 'tolerabel' waren. Op haar beurt manifesteerde het kleinburgerlijk antisemitisme zich bij zijn moeder door ondermeer de opmerking dat, ik citeer uit De eeuw van mijn vader (1999),
een bepaalde film heel mooi was, ‘een beetje pro-joodsch, maar wel erg de moeite waard om te zien.'
De onverwoestbare kleinburgerlijke rancune tegen De Ander als de manifestatie van Het Grote Kwaad, is Geert met de paplepel ingegoten. Maar bij hem worden niet de joden gestigmatiseerd, maar de Russen. Die vormen nu de grote bedreiging van het Avondland, zo blijkt uit zijn anti-Poetin hetze, waarbij meneer Poetin' Europa '[dwingt] om meer aan defensie uit te geven.' En om deze leugen geloofwaardigheid te verlenen, verspreidt hij moeiteloos weer een andere leugen, namelijk dat 'America's military capacity has been reduced to a historically low level,' daarbij verzwijgend dat tussen 2001 en 2011 het bedrag dat naar het zogeheten 'defensie-budget' van de VS ging, bijna verdubbelde, dat in 2011 van het totale federale budget, dat het Congres kon toewijzen, 58 procent naar het militair-industrieel complex ging, dat de VS in 2014 bijna drie keer zoveel uitgaf aan bewapening dan Rusland en China tezamen, en dat de VS meer dan 700 militaire bases in de wereld heeft. Dit expansionisme wordt door Mak beschreven als 'their security umbrella over' onder andere 'the European continent,' terwijl de NAVO in zijn ogen 'a good example' is van hoe 'successful' de VS is in het 'organising of alliances,' die Europa hebben beschermd tegen de Russische dreiging. Ondertussen werd op donderdag 17 december 2015 het volgende bekend:
Clinton Tops List of Arms Company Donations
U.S. presidential candidate Hillary Clinton was also a favorite of the arms producing giants during her 2006 senate campaign.
Hillary Clinton has received more money from arms and military service companies than any other candidate during the 2016 presidential campaign, data from Open Secrets shows.
All but one of the world’s 10 biggest arms producers have contributed to Clinton’s previous campaigns, giving her — along with the top Republican receiver Ted Cruz — a significant margin over the other candidates...
The biggest donors — Lockheed Martin, Northrop Grumman and Boeing — devote about a third of their funds to Democrat candidates. In the last presidential elections, Barack Obama won more funding than his contender John McCain, though McCain is the top-earning senator this year.
A report released Sunday by the Stockholm International Peace Research Institute showed that while U.S. arms sales have slowed, U.S.-based Lockheed Martin’s profits soared in 2014. Overall sales rose steadily until the financial crisis of 2008, when they mostly stabilized.
Sunday’s report also indicates that the U.S. accounts for a staggering 54 percent market share of the global arms market. The United Kingdom has the second largest market share, with 10.4 percent. Russia has a market share of 10.2 percent, while France has a market share of 5.6 percent.
The world’s top 10 arms companies are based in the U.S. and Western Europe, according to the report. Among these are Lockheed Martin, Boeing and BAE Systems, who make up the top three companies in terms of global market share.
En zo werken westerse mainstream-journalisten en politici samen met het militair-industrieel complex om, zo moeten 'we'aannemen, 'de wereld veiliger te maken.' Volgende keer meer.
