cryin' all the time.
You ain't nothin' but a hound dog
cryin' all the time.
Well, you ain't never caught a rabbit
and you ain't no friend of mine.
When they said you was high classed,
well, that was just a lie.
When they said you was high classed,
well, that was just a lie.
You ain't never caught a rabbit
and you ain't no friend of mine.
Jerry Leiber
and Mike Stoller. Hound Dog. 1952
Vier jaar voordat twee joodse Amerikanen de zwarte blues met de blanke country music kruisten, besloot de blanke
Zuid-Afrikaanse regering te voorkomen dat de blanke christelijke cultuur zou worden ‘geïnfecteerd’ door de zwarte cultuur. In 1948 werd namelijk ‘de apartheid in Zuid-Afrika formeel’ ingevoerd. De voor dit racistisch besluit verantwoordelijke premier Daniel Malan,
afkomstig uit een Afrikaner familie, had
‘theologie
gestudeerd in Utrecht,’ en ‘werd door PvdA-premier Willem Drees
vriendelijk ontvangen.
In 1951 werden de gezantschappen in Pretoria en Den
Haag opgewaardeerd tot ambassades. In 1953 werd er nog een cultureel verdrag
met Zuid-Afrika gesloten en PvdA-premier Willem Drees maakte een reis naar het
land.
In 1951 werden de gezantschappen in Pretoria en Den
Haag opgewaardeerd tot ambassades. In 1953 werd er nog een cultureel verdrag
met Zuid-Afrika gesloten en PvdA-premier Willem Drees maakte een reis naar het
land.
Drees betoonde zich enthousiast over de
‘stamverwantschap’ en achtte stemrecht voor de ‘kaffers’ vooralsnog ongewenst.
De Nederlandse regering hield zich consequent afzijdig als er in de Verenigde
Naties resoluties tegen het apartheidsbewind werden ingediend…
Het heeft er alle schijn
van dat de Nederlandse binnenlandse drukte over Zuid-Afrika veel van doen had
met het geworstel met het eigen koloniale verleden. Het heeft er evenzeer alle
schijn van dat de binnenlandse opwinding een poging was om in het reine te
komen met de in de jaren zestig herleefde schuldgevoelens over de Tweede
Wereldoorlog, toen niet de hele Nederlandse bevolking zich onverzettelijk had
getoond.
http://www.isgeschiedenis.nl/archiefstukken/anti-apartheidsstrijders-uit-schuldgevoel/
http://www.isgeschiedenis.nl/archiefstukken/anti-apartheidsstrijders-uit-schuldgevoel/
En dit laatste is uiterst eufemistisch omschreven, aangezien tijdens de Tweede Wereldoorlog uit Nederland procentueel 2 keer zoveel joden werd gedeporteerd als uit Belgie en 3 keer meer dan uit Frankrijk.
Mandela sprak zich herhaaldelijk kritisch uit over westerse landen… In 2003 sprak hij zich uit tegen de plannen van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk om Irak binnen te vallen. Hij omschreef het als een ‘tragedie’ en zei dat de Verenigde Staten meer verschrikkelijke misdaden begaan had dan welk ander land, refererend aan het in de Tweede Wereldoorlog werpen van atoombommen op Japan.
Dit gebeurde in de tolerante stad Amsterdam, onder de ogen van iedere Amsterdammer die het wilde zien. Een aanzienlijk deel van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' collaboreerde ook toen met de macht.
Net zoals na de Tweede Wereldoorlog bijna iedereen in Nederland in het verzet leek te hebben gezeten, zo durft nu de strijd is gestreden ook de huidige generatie volop kleur te bekennen. De mainstream media klinken zolang er geen negatieve consequenties zijn te verwachten buitengewoon strijdvaardig en heldhaftig. Zo bericht NRC/Handelsblad na de dood van Nelson Mandela:
Mandela was de belichaming van de veerkracht van de
mens. Onze sterkste en onze mooiste kant. Van kiezen voor vergiffenis als wraak
meer voor de hand ligt. Van een staatsman zonder zelfzucht. Van een leider die
zich sterk maakt, door te pronken met zijn zwakheden. De dood van Mandela is
het einde van een ideaal, dat niet alleen Zuid-Afrika nodig had, als moreel
kompas en ruggengraat van een samenleving in worsteling met zichzelf. Maar heel
de wereld.
De
Koning in brief aan nabestaanden van oud-president Nelson Mandela: “His wisdom,
integrity and kindness set an inspiring example.”
BENJAMIN
NETANYAHU: NOOIT ARROGANT
De Israëlische premier
Benjamin Netanyahu:
“Nelson Mandela was van
een van de meest eerbare figuren van onze tijd. Hij was de vader van zijn volk,
een man met visie, een vrijheidsstrijder die geweld afwees. Hij zette een
persoonlijk voorbeeld voor zijn mensen in de lange jaren die hij in de
gevangenis doorbracht. Hij was nooit arrogant. Hij werkte om de tranen in
Zuid-Afrikaanse samenleving te drogen en met zijn karakter is hij erin geslaagd
om uitbarstingen van rassenhaat te voorkomen. Hij zal worden herinnerd als de
vader van het nieuwe Zuid-Afrika en als een uitstekende morele leider.”
GEORGE H.W.
BUSH: KRACHTIG VOORBEELD
George H.W. Bush,
voormalig president van de VS:
“Als president keek ik
met verwondering naar de opmerkelijke capaciteit van Mandela om zijn cipiers te
vergeven, na 26 jaar onterecht gevangenschap - een krachtig voorbeeld voor
verlossing en genade voor ons allemaal.”
BarackObama
Barack Obama
President
Obama remembers Nelson Mandela: “A man who took history in his hands and bent
the arc of the moral universe towards justice.”
WIM KOK: DE
MOREEL LEIDSMAN VAN DE WERELD
Oud-premier Wim Kok
(PvdA) is “geschokt” door het overlijden van Mandela, zei hij vanavond in Nieuwsuur. Hij heeft Mandela een paar
keer ontmoet.
“Hij was de moreel
leidsman van de wereld. Er is een vader overleden. Mandela is uitgegroeid tot
een symbool van verzoening, van mensen bij elkaar brengen. Dit is een bijzonder
moment waaraan in de hele wereld aandacht zal worden besteed. We voelen
dankbaarheid voor wat hij voor ons heeft betekend.”
MinPres
Minister-president
over
overlijden Mandela: ‘Zuid-Afrika en de wereld verliezen een uniek mens en een
groot leider’.
Vier dagen eerder
berichtte de NRC-correspondente in Israel:
Toch Nederlandse steun
voor bedrijven in nederzettingen Israël
door Leonie van Nierop
De overheid ondersteunt samenwerking tussen
Nederlandse bedrijven en Israëlische bedrijven die actief zijn in de nederzettingen
in bezet Palestijns gebied. Volgens Nederland zijn die nederzettingen illegaal
en een bedreiging voor de vrede. Het ondersteunen van samenwerking met
nederzettingenbedrijven is in strijd met het Nederlandse beleid.
In de praktijk stimuleert de overheid die samenwerking
zelfs, schrijft NRC Handelsblad
vanmiddag. Via een koppelwebsite kunnen Nederlandse bedrijven en Israëlische
nederzettingenbedrijven afspreken om elkaar zondag te ontmoeten, onder de
paraplu van het eerste samenwerkingsforum dat Nederland met Israël organiseert
onder leiding van premier Rutte.
Het officiële Nederlandse
beleid is dat de staat Nederlandse bedrijven “ontmoedigt” economische relaties
te onderhouden met Israëlische bedrijven die opereren in nederzettingen in
bezet gebied. Daarbij schreef minister van Buitenlandse Zaken Timmermans aan de
Tweede Kamer:
De ambassade in Tel Aviv en andere onder
verantwoordelijkheid van de overheid vallende instellingen, verlenen geen
diensten aan bedrijven die gevestigd zijn in Israëlische nederzettingen.
VERSCHILLENDE
BEDRIJVEN UIT NEDERZETTINGEN OP FORUM
Uit onderzoek van NRC
blijkt echter dat Top Greenhouses, een Israëlisch kassenbouwbedrijf dat zich
onder de naam Top GH heeft ingeschreven op de koppelwebsite van de ambassade in
Tel Aviv, gevestigd is in de nederzetting Ariel. Het bedrijf Trendlines Agtech
Mofet werkt vanuit verschillende nederzettingen en krijgt ook promotie op de
ambassadesite. Deze bedrijven zijn ook welkom bij werkgroepen en een
netwerkreceptie die Nederland in Israël organiseert.
Nog opmerkelijker is de
deelname van Mekorot. Dit Israëlische bedrijf pompt water uit bezet gebied,
waar veel Palestijnen zeer beperkte toegang tot water hebben, en voert dat naar
nederzettingen. Minister Ploumen van Buitenlandse Handel, die net als minister
Timmermans met Rutte naar Israël reist, gaat volgende week maandag op bezoek
bij Mekorot.
“Wat die bedrijven in
Israël of de nederzettingen doen, onttrekt zich aan de controle van de
Nederlandse regering”, zei Timmermans woensdag in de Tweede Kamer. En: “We
kunnen natuurlijk moeilijk iets afdwingen bij Israëlische bedrijven.” Hij kiest
er niet voor om nederzettingenbedrijven van het samenwerkingsforum te weren.
Hoewel minister Timmermans onder zware druk van de publieke opinie een stap terug moet doen, kan zonder overdrijven gesteld worden dat de geschiedenis zich weer herhaalt,
zonder dat Henk Hoflands ‘politiek-literaire elite’ in de
mainstream media deze politieke ‘hufterigheid’ bekritiseert. ‘Hufterigheid’
is voor de 'elite' een eigenschap van alleen de onderklasse; de middenklasse en de ‘upper
classes’ behartigen slechts de politieke en economische belangen, daarbij
bijgestaan door de gecorrumpeerde polder-intelligentsia, die zelfs de meest in
het oog lopende parallellen in wangedrag tussen de verschillende sociale klassen angstvallig verzwijgt. Mandela’s ANC mocht een gewapende strijd voeren
tegen het Apartheidsregime, en zelfs
verklaren ‘‘We know too well that our freedom is incomplete without the freedom of
the Palestinians,’ maar de Palestijnen op hun beurt mogen absoluut niet een gewapende strijd voeren tegen
de zionistische Apartheid en de
Israelische economische, politieke, en militaire repressie. Sterker nog, de
marine van de zogeheten ‘Joodse staat’
mag zelfs met nucleaire wapens uitgeruste onderzeeboten deelnemen aan NAVO-oefeningen, terwijl het ondertussen
doorgaat met de uitbreiding van Joodse nederzettingen op bezet Palestijns land.
Deze terreur, die in strijd is met het internationaal recht, wordt ondermeer
mogelijk maakt doordat de Europese Unie
van ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’
de belangrijkste handelspartner van Israel is geworden. Deze politiek is alleen
maar mogelijk omdat de Hollandse intelligentsia, evenals de overgrote meerderheid in het parlement, hierover zwijgt als het graf. Geert
Mak bijvoorbeeld heeft tot nu afgezien van de uitnodiging om als spraakmaker een voor hem georganiseerde reis door bezet Palestijns gebied te maken om er over te schrijven. In zijn
576 pagina’s tellende Reizen zonder John,
waarin hij beweert dat de VS ‘decennialang
als ordebewaker en politieagent [fungeerde]’ en dat ‘de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld horen,’ besteedt de
bestseller-auteur nagenoeg geen aandacht aan de voor Israel onmisbare Amerikaanse
steun. In de inhoudsopgave staat Israel zes maal
vermeld. Ter vergelijking: Japan 15 maal, terwijl toch ‘1960 het jaar
[is] waarin deze geschiedenis begint.’ Vier van de zes vermeldingen
gaan niet over Israel zelf, de vijfde betreft slechts een terloopse opmerking
over Israel en één handelt over de ‘meer delicate kwestie’
namelijk: ‘is het eenzijdige pro-Israelbeleid van de Verenigde Staten nog
wel in het Amerikaanse belang?’ Een vraag die Geert Mak expres niet beantwoordt, want zoals hij zelf
maar al te goed weet:
Alleen al de vraag is een vloek in de ogen van
het zwaar protestantse electoraat en van een deel van de joodse
kiezers. Wie de Israelische leiders blijft steunen, wat ze ook zeggen en doen,
krijgt van sommige miljardairs miljoenen toegestopt, wie kritische geluiden
laat horen kan maar beter uitkijken: bijna geen politicus kan zich veroorloven
om de gunst van het American Israel Public Affairs Committee te verspelen.
Hoe dit overigens te rijmen valt met het, volgens Mak,
'vitale karakter van de Amerikaanse democratie,' zet hij
niet uiteen en hij doet verder geen moeite om het, ook voor de rest van de wereld, uiterst belangrijke Midden-Oosten beleid van de
Amerikaanse presidenten te analyseren. En toch is het van eminent belang de zaak te belichten, omdat
vooral oorlogsgeweld een belangrijk, zo niet het belangrijkste element is van
de Amerikaanse buitenlandse politiek. In Tragedy & Farce. How the
American Media Sell Wars, Spin Elections and Destroy Democracy schrijven de
Amerikaanse correspondent van The Nation in Washington, John Nichols, en
professor Robert W. McChesney:
This media system is not natural, it does not
result from a free market. Rather, it is shaped by corrupt policies and
subsidies made secretly by powerful corporate interests and their political
bagmen in Washington, D.C. and the state capitols…
The same firms that dominate journalism tend
to dominate everything else, and the same corrupt policymaking that has
permitted journalism to deteriorate is wreaking havoc on our media culture
everywhere. Some of the flaws in our political journalism are deep seated and
are owed to commercial control of the press and to the professional code which
emerged roughly a century a century ago… It is the current commissars of the
U.S. media system who are the interlopers; they are the ones who have betrayed
democracy…
As veteran journalist Bill Moyers noted in an
address to the 2005 National Conference on Media Reform that bemoaned the
president patterns in major media news programs: ‘Objectivity is
not satisfied by two opposing people offering competing opinions, leaving the
viewer to split the difference.’
Rather, Moyers noted in the lonely voice of the boy who asserted that the
emperor had no clothes, ‘objective journalism means describing the
object being reported on, including the little fibs and fantasies as well as
the Big Lie of the people in power.’
Maar de Makkianen komen niet toe aan structurele
analyses, ze blijven steken in vaak nietszeggende anekdotiek, omdat ze geen
kleur durven te bekennen. Daarom verzwijgen ze
de context waarin de werkelijkheid zich voltrekt. Hun publiek wordt met
een mainstream versie van de werkelijkheid opgescheept. Nichols en McChesney:
Lied to by our leaders, cut off from popular
information, and denied the debate that is essential to the maintenance of
genuine democracy, Americans have seen the prologue to tragedy or farce.
Hetzelfde mechanisme geldt voor de rest het neoliberale
Westen, inclusief Nederland, waar de commerciele pers de officiele versie van
de werkelijkheid opdient en werkelijk dissidente stemmen weert. De
zogeheten ‘vrije pers,’ aldus Nichols en McChesney:
becomes meaningless when it is employed merely
in the pursuit of profit by media companies that feel no responsibility to
preserve and advance democracy.
Vandaar het belang van een serieuze beschouwing van
hoe de ‘democratie’ in de praktijk functioneert. Immers,
it becomes clear that partisan journalism had
its strengths, not the least of which was its tendency to contextualize
political issues so that citizens could recognize seemingly random events as
part of a coherent pattern,
aldus de auteurs van Tragedy & Farce. De talloze haast terloopse vermeldingen in ondermeer Mak’s Reizen zonder John hadden in
een context moeten worden geplaatst om de lezers ‘a coherent pattern’
te kunnen geven. En dit gaat zeker op voor het Midden-Oosten beleid van de VS en ook van Nederland, een beleid dat al decennialang in flagrante strijd is met
de eigen gepropageerde normen en waarden betreffende democratie en
mensenrechten. Een beleid dat ook door zijn ‘blowback,’
verregaande consequenties heeft, zoals we sinds 11 september 2001 in Irak en
Afghanistan onmiskenbaar hebben kunnen zien. In het bij Penguin verschenen boek Gaza
in Crisis. Reflections on Israel’s War Against the Palestinians verklaart
Noam Chomsky, zelf een zionist van het eerste uur geweest die in Israel in een kibboets zijn eerste ervaringen opdeed met de praktijk van het zionisme:
Palestinians committed a grave crime by
Western standards. They voted ‘the wrong way.’ The United States instantly joined Israel in punishing Palestinians
for their misconduct, with Europe toddling along behind as usual. There is
nothing novel about the reaction to these Palestinian ‘misdeeds.’ Though
it is obligatory to hail our leaders for their sincere dedication to bringing
democracy to a suffering world, perhaps in an excess of idealism, the more
serious scholar/advocates of the mission of ‘democracy promotion’ recognize
that there is a ‘strong line of continuity’ running through all
administrations: the United supports democracy if and only if it confirms to
U.S. stategic and economic interests. In short, the project is pure cynicism,
if viewed honestly. And quite commonly, the U.S. project should be described as
one of blocking democracy, not promoting it. Dramatically so in the case of
Palestine.
Een van de talloze Israelische bombardementen van het bevolkingsrijke Gaza. De Nederlandse 'politiek-literaire elite,' waar volgens Henk Hofland 'een natie niet zonder [kan],' is hierover muisstil omdat ze weet wat ze absoluut niet mag vertellen.
The punishment of Palestinians for the crime of voting the wrong way was severe. With constant U.S. backing, Israel increased its violence in Gaza, withheld funds that it was legally obligated to transmit to the Palestinian Authority, tightened its siege, and in a gratuitous act of cruelty, even cut off the flow of water to the arid Gaza Strip. The Israeli attacks became far more severe after the capture of Corporal Gilad Shalit on june 25, 2006, which the West portrayed as a terrible crime. Again, pure cynicism. Just one day before, Israel kidnapped two civilians in Gaza – a far worsde crime than capturing a soldier – and transported them to Israel (in violation of international law, but that is routine), where they presumably joined the roughly one thousand prisoners held by Israel without charges, hence kidnapped. None of this merits more than a yawn in the West.
There is non eed here to run through the ugly
details, but the U.S.-Israel maden sure that Hamas would not have a chance to
govern. And of course, the two leaders of the rejectionist camp flatly rejected
Hamas’s call for a long-term cease-fire to allow for negotiations in terms of
the international consensus on a two-state settlement, which the United States
and Israel reject, as they have done in virtual isolation for over thirty
years, with rare and temporary departures.
Meanwhile, Israel stepped up its programs of
annexation, dismemberment, and imprisonment of shrinking Palestinian cantons in
the West Bank, always with decisive U.S. backing despite occasional minor
complaints, accompanied by the wink of an eye and munificent funding.
Wanneer de Makkianen dit beleid in een bredere context
hadden geplaatst zouden zij daardoor structurele kritiek op de Amerikaanse en
EU-politiek in het Midden-Oosten hebben uitgeoefend. Alleen al een beschrijving
van de feiten is meer dan voldoende om het propagandistische imago van de VS en de EU voorgoed te vernietigen, wat betreft het Midden-Oosten beleid. Eenmaal in een historische, politieke, of
sociaal-culturele context geplaatst leveren de feiten als vanzelf een
fundamentele kritiek op. Een dergelijke kritiek verkoopt evenwel niet, zo weet
ik uit eigen ervaring. Mak en de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ schampen
daarom bewust langs de werkelijkheid en verzwijgen meer dan zij onthullen. Op die wijze stellen ze hun status en inkomen veilig. Chomsky over de feiten:
There is a standard operating procedure for
overthrowing an unwanted government: arm the military to prepare for a military
coup. The U.S.-Israel adopted this conventional plan, arming and training Fatah
to win by force what it lost at the ballot box… They have now a pretext for
tightening the stranglehold on the people of Gaza, cheerfully pursuing policies
that the prominent international law scholar Richard Falk describes as a
prelude to genocide that ‘should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never
again,'
waarbij vermeld moet worden dat de gerenommeerde
Richard Falk zichzelf omschrijft als ‘an American Jew.’ Een andere
joodse intellectueel en de zioniste van het eerste uur, Hannah Arendt,
waarschuwde al in 1945 voor de volgende ontwikkeling:
Paradoxaal als het mag klinken, maar juist de
nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid
bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig
afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het
feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de
traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden’ die vanwege hun financiele steun aan de Europese
machten voor hun eigen zaak konden lobbyen. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden
gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer
dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun
overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse
belangen... Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt
op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van
de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een
oplossing van het Arabisch-joodse conflict?
bij een buitenlandse macht bescherming te
zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de
zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts
rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken,
de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen
geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van
zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het
antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de
aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze
hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De
joden die ‘realistisch’ proberen mee te
doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het
Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een
hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en
besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee
doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.
Arendt's woorden maken duidelijk dat de westerse
politiek, en in navolging daarvan de westerse commerciele massamedia, de Joden
in Israel gebruiken voor hun eigen belangen. Uiteindelijk zijn zij ook geen
vrienden van de 'Joodse staat', maar haar grootst mogelijke
vijanden.
In het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien
schreef ze twee jaar voor het VN-Verdelingsplan van 1947:
Het eindresultaat van vijftig jaar
zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en
invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de
laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse
zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en
democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en
onverminderd.’ Dit is een keerpunt in
de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische
programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De
resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore
Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend
aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie
simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat
tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap…
Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken…
Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken…
Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Als overlevende van Auschwitz schrijft
de joods-Hongaarse auteur Imre Kertész in De verbannen taal:
Er is een Holocaustconformisme
ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een
Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn
Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als
Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd,
een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan
afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart
te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als
een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat
kitsch is.
Uit angst voor antisemiet te worden
versleten of vanwege commerciele overwegingen de mond houden over het
Israelische onrecht getuigt niet alleen van een laf conformisme en een stupide
struisvogelpolitiek, maar tevens van intellectuele corruptie die alle zo
typerend zijn voor het poldermodel. Mak's kwalificaties over de VS als land met ‘de beste diplomaten ter wereld,
voortreffelijke informatiesystemen, briljante strategen en politieke analisten op ‘het State Department’ zonder de Amerikaanse Midden-Oosten
politiek te hebben bestudeerd toont een gebrek aan integriteit. Immers, de
Arabische wereld met rond de 300 miljoen inwoners staat op het punt te
ontploffen door armoede, bevolkingsexplosie, stagnatie, corruptie en de
jarenlange Europese en Amerikaanse steun voor dictators die de westerse
belangen veilig stelden. Al op 5 februari 2005 waarschuwde Isobel Coleman, ‘Senior Fellow for U.S. Foreign Policy; Director
of the Civil Society, Markets, and Democracy Initiative; and Director of the
Women and Foreign Policy Program’ voor het volgende:
While the Middle East lurches from crisis to
crisis, its greatest challenge today is probably not what most people think.
It’s jobs.
With 65 percent of the region’s population under the age of 25, the
Middle East has the fastest-growing labor force of any part of the world. This
youth bulge is surging onto the labor market like a massive demographic
tsunami. Just to keep pace with population growth, the Middle East must create
80 million new jobs over the next 15 years. And if it hopes to put a dent in
its already high unemployment rate of 15 percent, it must create 100 million
new jobs by 2020—a near doubling of today’s total employment.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth—a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization. Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth—a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization. Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce.
Met het oog op de olievoorraden in deze regio en het
feit dat de Arabische wereld voor een groot deel aan Europa grenst is het
van een onvergeeflijke blindheid, lafheid van Mak om zonder gedegen vooronderzoek zijn boeken over Europa en de VS te publiceren. Vooral ook omdat de
Palestijnse zaak in de Derde Wereld
gezien wordt als het voorbeeld bij uitstek van de westerse hypocrisie en
repressie. Ook hier weer geldt dat de Nederlandse intelligentsia het ene moment
de rol van de dominee speelt en het volgende moment die van de koopman. Nelson Mandela en
zijn ANC hebben daar door allerlei historische ontwikkeling buitengewoon knap
gebruik van kunnen maken. En dus sterft hij als een held terwijl Yasser Arafat
voor de mainstream als terrorist stierf. Voor alle duidelijkheid: terrorisme is in wezen het wapen van de onderdrukten. Er bestaat geen wezenlijk verschil tussen de terreur van de Amerikaanse of Israelische luchtmacht die van tien kilometer hoogte bevolkingscentra bombarderen en een bomaanslag in bijvoorbeeld Tel Aviv of Londen.
-Church Street West, Pretoria, on the 20 May 1983
-Amanzimtoti Shopping complex KZN, 23 December 1985
-Krugersdorp Magistrate’s Court, 17 March 1988
-Durban Pick ‘n Pay shopping complex, 1 September 1986
-Pretoria Sterland movie complex 16 April 1988 – limpet mine killed ANC
terrorist M O Maponya instead
-Johannesburg Magistrate’s Court, 20 May 1987
-Roodepoort Standard Bank 3 June, 1988
Mandela refused to renounce violence.
As President he bought a lot of military hardware.
Two of the ANC’s biggest donors, in the 1990s, were Colonel Muammar
Gaddafi of Libya and President Suharto of Indonesia. Not only did Mandela
refrain from criticising their lamentable human rights records but he
interceded diplomatically on their behalf, and awarded them South Africa's
highest honor. Suharto was awarded a state visit, a 21-gun salute, and The
Order of Good Hope (gold class).
The apartheid regime was a crime against
humanity; as illogical as it was cruel. It is tempting, therefore, to simplify
the subject by declaring that all who opposed it were wholly and unswervingly
good. It’s important to remember, however, that Mandela has been the first to
hold his hands up to his shortcomings and mistakes. In books and speeches, he
goes to great length to admit his errors. The real tragedy is that too many in
the West can’t bring themselves to see what the great man himself has said all along;
that he’s just as flawed as the rest of us, and should not be put on a
pedestal.
http://thebackbencher.co.uk/3-things-you-didnt-want-to-know-about-nelson-mandela/
http://thebackbencher.co.uk/3-things-you-didnt-want-to-know-about-nelson-mandela/
He was offered early release by President PW Botha if
he would renounce violence. He stubbornly refused.
Tellingly, not only did
Mandela refuse to renounce violence, AMNESTY INTERNATIONAL refused to take his
case stating '[the] movement recorded that it could not give the name of
‘Prisoner of Conscience’ to anyone associated with violence, even though as in
‘conventional warfare’ a degree of restraint may be exercised.'
Although Mandela was a controversial figure for much of his life, he became widely popular following his release. Despite critics who continued to denounce him as a communist sympathizer and terrorist, he gained international acclaim for his activism, having receivedmore than 250 honours, including the 1993 Nobel Peace Prize, the US Presidential Medal of Freedom, the Soviet Order of Lenin, and the Bharat Ratna.
http://en.wikipedia.org/wiki/Nelson_Mandela
En nu maar wachten wat de nestor van de polder journalistiek, Henk Hofland, te melden heeft over het een en ander, nu bekend is geworden dat
OOK OVERIJSSEL EVEN STIL STAAT BIJ DE DOOD VAN NELSON
MANDELA
Bekende en onbekende
Overijsselaars staan donderdagavond na de bekendmaking van de dood van Nelson
Mandela even stil bij zijn overlijden. Onder meer burgemeesters Koelewijn van
Kampen en Hofland van Rijssen-Holten herdenken Mandela in een reactie op
Twitter.
Zionistische 'hufterigheid en agressie' die door de polder intelligentsia worden getolereerd en gesanctioneerd in het kader van de 'democratie' en de 'mensenrechten.'
You ain't nothin' but a hound dog
cryin' all the time.
You ain't nothin' but a hound dog
cryin' all the time.
Well, you ain't never caught a rabbit
and you ain't no friend of mine.
In January 1974, while covering “what the history books call ‘Kissinger’s first Sinai Disengagement Shuttle,’” (the prominent Brittish journalist Russell Warren) Howe conducted a television interview with former terrorist, then-opposition leader and future Prime Minister Menachem Begin. As he recalled in his 'Seeing the Light' column:
“The red light had come on, under the lens. Without preamble, I turned my shoulder to the camera, stared straight into Begin’s eyes, and asked: ‘How does it feel, in the light of all that’s going on, to be the father of terrorism in the Middle East?’
‘In the Middle East?’ he bellowed, in his thick, cartoon accent. ‘In all the world!‘
Howe concluded his article with Ben-Gurion’s words to him in 1968:
‘American Jews! I hate them!’ he said in his passionate Slavonic way, at one point in that evening in 1968. ‘They’ll do anything for Israel except live in the place!’
'Perhaps because then I ‘understood nothing,’ I was shocked and reminded Ben-Gurion, ‘They’re very generous toward Israel.’
‘Of course,’ he responded. ‘They feel guilty. And so they should!’
Ander voorbeeld, het Israelische parlement herdacht in 2008 de Joodse terrorist Avraham Stern, verantwoordelijk voor het vermoorden van Britse soldaten en autoriteiten tijdens de Tweede Wereldoorlog en na de oorlog voor het vermoorden van VN-bemiddelaar graaf Bernadotte omdat hij, geheel volgens het internationaal recht, pleitte voor de terugkeer van de verdreven Palestijnse bevolking.
Prime Minister Ehud Olmert’s Speech at the Special Knesset Session Marking 100 Years Since the Birth of the Late Avraham Stern (“Yair”)
Translation
29/01/2008
Translation
29/01/2008
Madam Speaker,Honorable Minister,Members of Knesset,Yair Ben-Avraham Stern and Family, LEHI Veterans, Friends and Admirers of “Yair”,
Today, the Knesset honors the memory of Avraham Stern, “Yair”, fighter for the freedom of Israel, commander of the fighting underground, philosopher, poet and intellect, lover of his people and his country, zealous and passionate in his beliefs, desperately dedicated to his mission.
One hundred years have passed since “Yair” was born, but he only lived for 35 stormy years until he was murdered in the prime of his life, in cold blood, by an officer of the British secret police in a safe house in the Florentine neighborhood of Tel Aviv. On the monument erected in his memory by his comrades and subordinates on the way to Jerusalem, a line from his poem, “For You Are Sacred to Me, My Homeland!” is engraved:'
Het niveau van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' is zo laag dat ze de woorden accepteert van de joodse terroristen-bewonderaar Netanyahu die nu beweert dat 'Nelson Mandela was van een van de meest eerbare figuren van onze tijd. Hij was de vader van zijn volk, een man met visie, een vrijheidsstrijder die geweld afwees.'
Prime Minister Ehud Olmert’s Speech at the Special Knesset Session Marking 100 Years Since the Birth of the Late Avraham Stern (“Yair”), de zionistische terrorist van de LEHI,
It carried out the November 1944 assassination in Cairo of Lord Moyne, along with several attacks on the British administration in Palestine. It was described as a terrorist organization by the British authorities[6] and was banned by the newly-formed Israeli government under an anti-terrorism law passed three days after the group's September 1948 assassination of the UN mediator Folke Bernadotte.[7] The United Nations Security Council called the assassins "a criminal group of terrorists,"[8] and Lehi was similarly condemned by subsequent United Nations mediator Ralph Bunche.[9]
Joodse terroristen mogen van het zogeheten 'Verlichte, democratische' Westen datgene doen wat niet Joodse terroristen niet mogen doen. Het is een duidelijk voorbeeld van het huidige omgekeerde antisemitisme dat joden nog steeds als een ander soort beschouwt.
http://www.haaretz.co.il/news/
West Bank settlement firms not invited to Dutch-Israeli cooperation forum
Torn between interests of Israeli hosts and commitments given to public, Holland feels heat ahead of economic cooperation forum.
West Bank settlement firms not invited to Dutch-Israeli cooperation forum
Torn between interests of Israeli hosts and commitments given to public, Holland feels heat ahead of economic cooperation forum.
Haaretz, 6 December 2013
By Amira Hass
Only days before the Netherlands-Israel Cooperation Forum kicks off in Herzliya, the Dutch government is being pushed to publically clarify its policies against cooperation with Israeli businesses in the settlements - or those who are connected to Israeli rule in the West Bank - and to declare that such businesses will not be invited to participate in the Forum seminars.
The forum is intended to deepen the economic relations between Holland and Israel, with a focus on the fields of agricultural technology, water and energy. Senior government officials from both countries – including the prime ministers, foreign ministers and economic ministers of each – are due to attend, evidencing the importance each nation attributes to the forum.
But the Dutch government now finds itself facing a severe conflict of interests. Their Israeli hosts - Prime Minister Benjamin Netanyahu, Foreign Minister Avigdor Lieberman and Economy Minister Naftali Bennett - are pushing the economic interests of the settlements, while Holland has promised its public that it will avoid any economic cooperation with West Bank settlement entities.
Last week, Dutch journalists, members of parliament and lawyers commented in various ways on the contradiction between the Dutch government's stated policy and its activities with the Cooperation Forum: The website of the Dutch Embassy in Tel Aviv recently included names of factories located in the settlements or who operate in the West Bank in a list of parties interested in meeting with Dutch businessmen who are coming to the forum as part of the official delegation.
In addition, the Dutch did not plan on including the “Territorial Clause,” which would stipulate that the forum only take place in sovereign Israel, in the memorandum of understanding that is being formulated for the event.
The wording of the agreement defining the forum's activity has not yet been finalized, and the outcome is expected to be an important test of the applicability of the European Union's settlement guidelines and of the political will behind the Dutch government’s declarations.
Last Tuesday, the Dutch government voted on a resolution demanding Holland explicitly exclude the "settlement economy" from its economic cooperation agreements with Israel. The resolution, proposed by the opposition Socialist Party, was defeated in parliament by a vote of 77 to 73, but despite its failure, the debate and pressure on the government have not calmed down.
Thirteen professors of international law sent a letter to Foreign Minister Frans Timmermans, criticizing his statements from last week in a debate in Parliament. Timmermans, of the Labor Party, stated that since the forum does not have legal status, there is no reason to include a territorial clause.
The professors wrote in response: “It was the Dutch government that initiated the intensification of the bilateral relations with Israel, which resulted in the creation of the Netherlands-Israel Cooperation Forum. The government formalizes, supports, and is a co-organizer of this forum, and it therefore bears responsibility for the forum as a whole.”
The writers stated in their letter that if the joint memorandum of understanding fails to include an explicit reference to the Dutch position on the matter, the nation's ability to prevent participation in the settlements project, “which is in violation of international law,” will be weakened.
The Netherlands stands at the forefront of international law and must preserve its reputation as such, they wrote, reminding readers that the International Court of Justice is located within the country's borders.
After the resolution was rejected, members of four left-wing opposition parties presented Timmermans with official questions in parliament. He answered them on Wednesday in writing. Technically, Timmermans wrote, it was not possible to filter out the names of the companies from the settlements who signed up to participate, but “the Dutch government hasn’t invited any companies from settlements to any component of the Forum. This also applies to the workshops.
“If a Dutch company registers for a meeting with an Israeli company in view of activities in or in the interest of settlements, then contact will be established with this Dutch firm and attention will be drawn to the Dutch discouragement policy," wrote Timmermans.
“If a Dutch company still wants to proceed with the meeting, the message will be that the Dutch government cannot offer services to this company," he continued, "The organization in the context of the forum of a match-making event is a service. Therefore, such a company will not be present at the forum or a networking reception."
“The Dutch Embassy in Tel Aviv has informed the Israeli government that the discouragement policy is applicable to the cooperation forum. Israel has taken note of that,” wrote Timmermans.
The Dutch foreign minister reported that the Palestinian Authority requested to limit the forum’s activities to the June 4, 1967 borders. The Netherlands had made it clear, Timmermans said, that the Dutch policy was still in force: that all the territories annexed to Israel after 1967 (including those in East Jerusalem and the Golan Heights) are not being considered part of Israeli territory.
Between December 7 and 9, a business mission from the Netherlands led by Prime Minister Mark Rutte, Foreign Minister Frans Timmermans and Minister for Foreign Trade and Development Cooperation Lillianne Ploumen will lead forums in Israel and Ramallah, which will deal with economic cooperation between Holland and Israel, and Holland and the Palestinian Authority, respectively.
Rutte and Timmermans’ counterparts, both Israeli and Palestinian, will also be present at the respective forums. Dutch businesspeople from the water management, energy, gas and agriculture sectors will play an important role in the mission, and meet with representatives from Israeli and Palestinian companies from these sectors.
The forums, slated to take place every two years, are meant to strengthen economic ties with Holland, though ties with Israeli companies are worth far more to Holland economically and technologically. In 2012, trade between Israel and the Netherlands reached a peak at over $5 billion. The Netherlands’ support budget for the Palestinian Authority between 2012 and 2015 is 65 million euros, 35 million of which is spent on security, good governance and rule of law, with 9 million going toward water management and sanitation systems.
http://www.haaretz.com/news/
Twee terroristen vrienden begroeten elkaar aller hartelijkst. De Nederlandse intelligentsia kijkt de andere kant op, zoals altijd.
