When tariffs
and food and fuel subsidies are eliminated under an IMF diktat, small farmers
and the landless know they have been declared expendable. They join the 750
million people already under-employed, and unemployed. The World Resources
Institute says the toll of globalization reached 13-18 million child deaths
every year; or 12 million children under the age of five, according tot the UN
Development Report. ‘If 100 million have been killed in the formal wars of the
twentieth century,’ wrote Michael McKinley, ‘why are they to be privileged in
comprehension over the annual [death] toll of children from (IMF imposed) structural
adjustment programmes since 1982?’ He quoted Lester C. Thurow’s view that ‘the
tragedy afflicting humanity [was] neither metaphor, nor simile, of war, but war
itself.’
John Pilger. The New Rulers of the
World. 2002
Uit dat Amerika
komen op een gegeven moment pakjes groen-witte poeder waaruit een huisvrouw een
pan soep kan toveren: California heet het spul. California fluisteren we,
California… Amerika!
Geert Mak. Reizen zonder John. Op
zoek naar Amerika. 2012
Actions are held to be good or bad, not on their own merits
but according to who does them, and there is almost no kind of outrage –
torture, the use of hostages, forced labour, mass deportations, imprisonment
without trial, forgery, assassination, the bombing of civilians – which does not
change its moral colour when it is committed by ‘our’ side… The nationalist not
only does not disapprove of atrocities committed by his own side, but he has a
remarkable capacity of not even hearing about them.
George Orwell. Notes on
Nationalism. 1945
Altijd al was Amerika een ‘geheime liefde’ […] Wij,
Europeanen, hoorden die klanken vanuit de verte. Voor ons, kinderen in de
provincie, was Amerika een droomland, met een losse levensstijl waarvan een
enkele keer een flard over de oceaan kwam zeilen… Wij kopen van ons zakgeld
platte pakjes kauwgom, mooi ingepakt, met een los plaatje van een filmster –
die sparen we --, en alles ruikt vreemd en rozig: Amerika!
Geert
Mak. Reizen zonder John. Op zoek naar
Amerika. 2012
De
vraag is nu waarom een bestseller-auteur als Geert Mak, wiens opinie hogelijk
gewaardeerd wordt door de mainstream, zichzelf als uitgangspunt heeft genomen
voor zijn zoektocht naar ‘Amerika!’
Immers, iemand die stelt ‘op zoek naar
Amerika’ te zijn, kan onmogelijk het land recht doen vanuit de eigen
historische ervaring, die vanzelfsprekend uiterst beperkt is. Er mogen dan wel in de jaren vijftig allerlei
‘klanken vanuit de verte… over de oceaan’
zijn komen ‘zeilen,’ zoals ‘pakjes California soep, kaugum, en Donald Duck’ die in de
Nederlandse polder grote opwinding veroorzaakten, maar zoals Mak zelf
stelt: in de provincie was men ‘niets
gewend,’ en dus ‘door het
dolle heen. Amerika!’ Bovendien kwam uit ‘dit zoevende, lichtblauwe decennium’ ook hele andere dingen ‘over de ocean zeilen,’ niet
‘rozig’ of ‘lichtblauw,’ maar pikzwart. Laat
ik slechts twee voorbeelden geven die beide illustrerend zijn voor hetgeen Mak
verzwijgt, omdat ze niet in zijn gekleurde uitgangspunt passen. Allereerst de door de VS
gefinancierde staatsgreep in 1953 in het toen democratische Iran. Een ‘regime-change,’ georganiseerd
door de Amerikaanse functionaris Kermit Roosevelt, kleinzoon van
president Theodore Roosevelt, die in Iran met CIA-geld de Iraanse onderwereld overhaalde
om de pro-Mossadeqh bevolking met geweld te terroriseren.
Kermit Roosevelt nam daarvoor contact op met twee van zijn Iraanse geheime
dienstmensen. De Amerikaanse oud-correspondent van de New York Times, professor Stephen Kinzer, schreef daarover in All the Shah's Men: An American Coup and the
Roots of Middle East Terror:
These two
agents had excellent relations with Tehran's street gangs, and Roosevelt told
them he now wished to use those gangs to set off riots around the city. To his
dismay, they replied that they could no longer help him because the risk of
arrest had become too great. This was a potentially fatal blow to Roosevelt's
new plan. He responded in the best tradition of secret agents. First he offered
the two agents $50,000 to continue working with him. They remained unmoved.
Then he added the second part of his deal: if the men refused, he would kill
them. That changed their minds. They left the embassy compound with a briefcase
full of cash and a renewed willingness to help. That week, a plaque of violence
descended on Tehran. Gangs of thugs ran wildly through the streets, breaking
shop windows, firing guns into mosques, beating passersby, and shouting 'Long Live Mossadeqh and Communism!' Other
thugs, claiming alliance to the self-exciled shah attacked the first ones.
Leaders of both factions were actually working for Roosevelt...
De rest is geschiedenis, Mossadeqh werd gevangen genomen, de shah in het
zadel geholpen, de oppositie gemarteld en democratie vernietigd. Met steun van het
Westen kon het regime van de shah tot 1979 ongestoord doorgaan met
martelen en moorden. Voor de Amerikaanse autoriteiten werd de 1953-staatsgreep een
schoolvoorbeeld van hoe hun belangen het best verdedigd konden worden. Bijna overal konden Washington marionetten aan de macht helpen middels omkoping en desnoods geweld. Wikipedia meldt dit over Kermit
Roosevelt:
By the
early 1950s, Kermit Roosevelt, Jr. was a senior officer in the CIA's Middle
Eastern division.[citation needed] At that time, there was a
political crisis centered in Iran that commanded the focused attention of British and American
intelligence outfits. In 1951, the Iranian parliament, under the leadership of
the nationalist movement of Dr. Mohammed Mossadegh, voted unanimously to nationalize
the oil industry. This shut out the immensely profitable Anglo-Iranian
Oil Company (AIOC),
which was a pillar of Britain's economy and political clout. A month after that
vote, Mossadegh was elected prime minister of Iran.[6]
In
response to nationalization, Britain placed an embargo on Iranian oil exports,
which worsened the already fragile economy. Neither the AIOC nor Mossadegh was
open to compromise in this period, with Britain insisting on a restoration of
the AIOC and Mossadegh willing only to negotiate the terms of its compensation
for lost assets. U.S. President Harry S. Truman ruled out joining Britain in a
coup against Mossadegh, and Britain felt unable to act without American
cooperation,[citation needed] particularly since Mossadegh
had shut down their embassy in 1952. Truman's successor, President Dwight
D. Eisenhower, was
persuaded by anti-communist arguments that there was potential for Iran's
CommunistTudeh
Party to
capitalize on political instability and assume power, aligning Iran and its
immense oil resources with the Soviet bloc. Coup plans which had
stalled under Truman were revived by an eager intelligence corps, with powerful
aid from the brothers John Foster Dulles (Secretary
of State)
and Allen Welsh Dulles (Director
of Central Intelligence), after Eisenhower's inauguration in 1953.
According
to Roosevelt, he slipped across the border under his CIA cover as ‘James
Lockridge’ on June 19, 1953. He was put up in the capital, Tehran, in a place
rented by British intelligence…
Under
Roosevelt's direction, the CIA and British intelligence funded and led a
campaign of black propaganda and bribery leading to a coup d'etat to overthrow Mossadegh with the
help of military forces loyal to the Shah in Operation Ajax. The plot hinged on orders
signed by the Shah to dismiss Mossadegh as prime minister and replace him with
General Fazlollah Zahedi, a choice agreed on by the British
and Americans.
Despite
the high-level coordination and planning, the coup faltered initially and the
Shah fled Iran. After a brief exile in Italy, however, the Shah was brought
back again, this time through a second coup which was successful.
In his
book All the Shah's Men: An
American Coup and the Roots of Middle East Terror, The New York Times reporter Stephen Kinzer reported that the CIA
ordered Roosevelt to leave Iran. Roosevelt ignored the order and, instead
organized a second coup, this one successful. The deposed Mossadegh was
arrested, given a show trial, and placed in solitary confinement for three
years in military prison, followed by house arrest for life. Zahedi was
installed to succeed prime minister Mossadegh.
After that
coup, Kinzer reported that the Shah said to Roosevelt, "I owe my throne to
God, my people, my army—and to you." […]
In 2003,
William Blum, in Killing Hope: US
Military and CIA Interventions Since World War II criticized
Roosevelt for providing no evidence when he ‘argu[ed] that Mossadegh had to be
removed to prevent a communist takeover’ of Iran. Blum noted that while
Roosevelt kept repeating how Mossadegh was a danger due to his seizure of the
oil industry and his other Socialist reforms as well as his cooperation with
the Tudeh Party, Mossadegh's role was much more nuanced. This view was
shared by many in the Intelligence community, although most notably the head of
the CIA station in Iran resigned rather than participate in the coup.
Een jaar later pleegde de VS opnieuw een staatsgreep waarbij de
democratie om zeep werd geholpen. Ditmaal dichter bij huis. In 1954
werd met behulp van tenminste twintig miljoen dollar aan Amerikaans
belastinggeld de democratisch gekozen president Jacobo Arbenz van Guatemala
verdreven. De door een grote meerderheid gekozen Arbenz, die zijn
‘onderontwikkeld land met een overwegend feodale economie’ wilde veranderen in
een ‘moderne kapitalistische staat,’ maakte daarbij een fundamentele fout: hij
legde beslag op een braakliggend stuk land dat in handen was United Fruit Company, een concern met schatrijke aandeelhouders als de Rockefeller-familie en waarvan
John Foster Dulles and the firm of Sullivan & Cromwell, had been legal council for the United Fruit Company for decades and John Foster Dulles was also a major shareholder in UFC. And at the time John Foster Dulles was also the Secretary of State under President Dwight D Eisenhower. Dulles’s grandfather had also been Secretary’s of State in the time of President Ben Harrison. Allen W Dulles the brother of John Foster Dulles was also a major shareholder of the company and whiled away his empty hours being the Director of the CIA. General Robert Carter, head of the National Security Council was a former Chairman of the Board of United Fruit. Thomas G Corcorran, everyone’s “Mr Fixit” – an appalling man whose biography would be a true adventure story- and who was often accused of corrupt behaviour back home, worked for the CIA was a paid consultant for United Fruit.'
Terwijl deze United Fruit-kongsi van rijke Amerikaanse beleidsbepalers via een PR-campagne Arbenz lieten afschilderen als een willig gereedschap van ‘de internationale Communistische
samenzwering,’ organiseerden Rockefeller’s persoonlijke vrienden, de minister
van Buitenlandse Zaken John Foster Dulles en zijn broer Allen Dulles, hoofd van
de CIA, een reeks gewelddadige sabotageprogramma’s, waarbij het openbare leven
in Guatemala werd ontwricht. Tenslotte hielp Washington een stroman, generaal
Castillo Armas, aan de macht, wat het begin was van een serie bloeddorstige
regimes die de afgelopen halve eeuw meer dan honderdduizend Guatemalteken
hebben laten vermoorden. Aan de andere kant van de Stille Oceaan verschafte de CIA in 1965 het door de VS getrainde en
gesteunde Indonesische leger lijsten met namen van hervormingsgezinde Indonesiërs die
moesten worden vermoord. Volgens diplomatieke documenten was dit het begin van de geplande en succesvolle militaire machtsovername. In een paar weken tijd werden naar
schatting tussen de 500.000 en 1 miljoen mensen op een vaak gruwelijke wijze
gedood. Tien jaar later viel het leger van het Soeharto-regime Oost-Timor
binnen, een voormalige Portugese kolonie met aanzienlijke olie-reserves. Bij
het daaropvolgende verzet tegen de bezetter werd eenkwart tot eenderde van de
Oost-Timorezen met Amerikaanse wapens uitgeroeid, gerekend naar het aantal
inwoners de grootste genocide sinds de holocaust tijdens de Tweede
Wereldoorlog.
Geen woord
hierover in Geert Mak’s boek. Hoewel ook deze ‘flard over de
oceaan kwam zeilen,’ is het logisch dat deze pikzwarte werkelijkheid de pro-Amerika polder niet bereikte.
De westerse media wisten ook toen wat wel en niet relevant was. California Soep kan
wel, maar een kritische beschouwing van de buitenlandse politiek
van het land waaruit Donald Duck kwam aangezeild, was en is nog steeds in de mainstream onacceptabel zodra dit in een bredere historische en politieke context wordt geplaatst. De
oorzaken van de Amerikaanse terreur worden dan ook niet kritisch geanalyseerd
in Geert Mak’s boek en niet in een bredere historische context geplaatst. Dit is mede verklaarbaar als we beseffen hoe waar Orwell’s diagnose
was toen hij schreef dat
Events which it is felt ought
not to have happened are left unmentioned and ultimately denied... Some
nationalists are not far from schizophrenia, living quite happily amid dreams
of power and conquest which have no connection with the physical world.
Waarbij opgemerkt moet worden dat Mak niet
zozeer een ‘nationalist’ is,
maar wel degelijk schrijft vanuit een blank, christelijk en westerse perspectief. Ondanks de Amerikaanse en Europese terreur stelt hij zonder enige schroom met
grote stelligheid:
Amerika
staat er over een halve eeuw beter voor dan Europa… Als je invloed en macht wilt
hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Volgens de mainstream visie van Geert Mak moest Europa beschermd worden tegen de Sovjet Unie, maar moest de rest van de wereld kennelijk niet
beschermd worden tegen de VS. Integendeel, Mak beweert wel dat ‘de
Verenigde Staten Europa… tijdens de Koude Oorlog van de Sovjetmacht
[verlosten],’ maar vindt het niet
relevant genoeg om te melden dat dat niemand de rest van de mensheid kon ‘verlossen’
van de Amerikaanse macht. En de reden dat hij dit verzwijgt is het simpele feit
dat in zijn ogen de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te
zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.’ Mak’s context strekt daarbij niet verder dan de eigen ervaringen
zoals hij die in het begin van zijn boek ondermeer als volgt omschrijft:
In de provinciestad waar ik opgroei sjouwen we vanaf onze
moestuin zelfgeteelde kool, sla en aardappels langs een paar nieuwe fabriekjes
over de Marshallweg, genoemd naar een generaal die, zo begrijp ik, al die
bedrijfjes schijnt te hebben betaald: Amerika!
En ook al kijkt hij even over de grens dan is dat om te
melden dat in 1960 ‘het hoogtepunt van dit zoevende, lichtblauwe decennium’ op ‘de
Filipijnen de Japanse regering tevergeefs de laatste twee Japanse soldaten uit
het oerwoud [probeerde] te lokken.’ Mak verzuimt daarbij te vermelden
hoe ironischj dit feit is, al was het maar omdat de Filipijnen in datzelfde 1960 nog steeds bezet werd
door Amerikaanse troepen, die daar al gelegerd waren sinds Amerikaanse mariniers aan het eind van de
negentiende eeuw ten koste van honderduizenden Filipino’s een volksopstand met ouderwetse koloniale terreur onderdrukten. Maar deze werkelijkheid wordt verzwegen zoals Orwell
terecht opmerkte omdat onze terreur ‘does not change its moral colour when it is
committed by ‘our’ side.’ Veel belangrijker in deze
voorstelling van zaken is dat de VS ‘nog steeds het anker [zijn] van het hele
Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord,’ waarbij Mak als bekende opiniemaker
verzwijgt dat dit onder andere in Irak heeft geleid tot Abu Ghraib, en
tot alle wreedheden in Afghanistan, van het afsnijden van lichaamsdelen van de ‘vijand’
tot aan het publiekelijk urineren over stoffelijke overschotten van Afghanen. Alle ‘zoevende’
hoogtepunten van de ‘hard’ en ‘soft
power’ van onze grootmacht. Maar deze kleuren en geuren passen niet in
het Readers Digest-beeld, waarvoor Mak een ‘geheime liefde’ koestert. Daarin is
geen ruimte voor een bredere context
zoals die door betrokken Amerikanen achteraf zo diep wordt betreurd.
In a single night we burned to death 100,000 Japanese civilians in Tokyo
— men, women and children… Killing 50-90% of the people in 67 Japanese cities
and then bombing them with two nuclear bombs is not proportional, in the minds
of some people, to the objectives we were trying to achieve… What makes it
immoral if you lose but not if you win? … [Lemay], and I’d say I, were behaving
as war criminals.
Robert McNamara. The Fog of
War: Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara. 2003
Een ander
illustrerend voorbeeld waarover de mainstream opiniemakers zwijgen als het graf:
Susan Sarandon: In the late afternoon of December 4,
1980, an unmarked grave was found in a field in El Salvador. When it was opened
in the presence of the U.S. ambassador, it revealed the bodies of four women:
Maryknoll Sisters Mara Clark and Eda Ford, Ursaline Sister Dorothy Kazel, and
lay missionary Jean Donovan.
Of the five officers later
found responsible for the rape and murder of these women, three were graduates
of the United States Army School of the Americas. According to the Pentagon,
the mission of the school is to train the armed forces of Latin America,
promote military professionalism, foster cooperation among multinational
military forces, and to expand the trainees' knowledge of United States customs
and traditions.
The School of the Americas
originated in 1946 in Panama. Now, it is located on the grounds of Fort
Benning, Georgia. The school teaches commando operations, sniper training, how
to fire an M-16, and psychological warfare. Since no major declared war between
Latin American countries has occurred in decades and the communist threat has
vanished, why provide this kind of training?
Representative Joseph Kennedy: If you look at the course
ranges that are offered to these inividuals, they in fact are a dedicated way
of teaching military leaders in foreign nations how to subvert their local
communities.
Susan Sarandon: Since it opened, more than 55,000
military officials from 23 Latin American and Carribean countries have trained
at the school. About 2,000 students a year. As facts have emerged about the
school and its graduates, it has drawn the attention of a growing number of
human rights activists, such as Maryknoll Father Roy Bourgeois.
Maryknoll Father Roy Bourgeois: Just down the road here is the
School of the Americas. It's a combat school. Most of the courses revolve
around what they call ‘counter-insurgency warfare.’ Who are the ‘insurgents?’
We have to ask that question. They are the poor. They are the people in Latin
America who call for reform. They are the landless peasants who are hungry.
They are health care workers, human rights advocates, labor organizers. They
become the insurgents. They are seen as ‘the enemy.’ They are those who become
the targets of those who learn their lessons at the School of the Americas…
Susan Sarandon: El Salvador is only part of the
school's story. In the entry area of one of its main buildings are photographs
of those the school honors, its so-called Hall of Fame. At the top of the list,
Hugo Banzer, former dictator of Bolivia, a graduate of the school. Some of the
others similarly honored are the former dictators of Honduras, Ecuador, and
Argentina. And generals from eight other Latin and Caribbean nations, many cited
by human rights groups for involvement in human rights abuses in their own
countries.
Among other graduates, Manuel
Noriega, former president of Panama, currently in prison in the United States.
Four of the five ranking Honduran officers who organized death squads in the
1980s as part of Battalion 316, are graduates. Half of the 250 Columbian
officers cited for human rights abuses attended the school. The three highest
ranking Peruvian officers convicted in February 1994 of murdering nine
university students and a professor were all graduates. Also, the Peruvian army
commander who brought out tanks to obstruct initial investigation of the
murders.
During the dictatorship of the
Somoza family [in Nicaragua], over 4,000 National Guard troops graduated from the
school. Many of them later became known as the ‘Contras,’ responsible for the
deaths of thousands of Nicaraguan peasants in the 1980s. The general in charge
of Argentina's so-called ‘Dirty War’ was a school graduate. During that
internal conflict in the late-1970s and early-1980s, an estimated 30,000 people
were tortured, disappeared, and murdered.
General Hector Gramajo of
Guatemala was the featured speaker at the school's graduation ceremonies in
1991. Human rights groups claim he is the architect of strategies that
legalized military atrocities in Guatemala resulting in the death of over
200,000 men, women, and children…
Maryknoll Father Roy Bourgeois: And what's very important
right now I feel is to let out voices be heard. Bishop Romero said it best
before he was assassinated by someone who trained at the School of the
Americas. He said, ‘We who have a voice, we have to speak for the voiceless.’ I
realize that we here in this country have a voice. We can speak without having
to worry about being dissappeared or tortured or being picked by [by the police
or military]. We can speak, and I just hope that we can speak clearly and
boldly on this issue.
Maryknoll World Productions. School of
the Americas: School of Assassins 1995
Nog steeds leiden Amerikaanse instructeurs beulen uit andere landen op hoe ze het best tegenstanders kunnen martelen, nu ook
in Afghanistan. Donderdag 28 februari 2013 berichtte de International Herald Tribune dat
A group of 17 Afghan police officeers were drugged by their
comrades while on duty and then shot and killed in their sleep Wednesday in
what appears to be the worst episode in a string of similar attacks, according
to Afghan officials…
The policing program has been controversial in many parts of
Afghanistan because of prominent
insider attacks, as well as accusations of human rights violence by the police
officers…
The officers are vetted and trained by U.S. Speical
Operations troops...
Maandag meer over zoevende hoogtepunten die lichtblauwe en
roze kleuren veroorzaken.
Email
