Onlangs ontving ik deze e-mail van Salomon Bouman, 36 jaar lang de correspondent van de NRC in Israel:
"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon”
Ik heb hem dit geë-maild:
Beste Salomon,
Je schrijft: “Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen.” Opnieuw, Salomon, het is alsof je niet anders kan, opnieuw suggereer je, insinueer je, en criminaliseer je een opponent omdat hij in tegenstelling tot jij voor het handhaven is van het internationaal recht dat bepaalt dat massale verdrijving van een volk een oorlogsmisdaad is. Zie daarvoor de Geneefse Conventies. ("Ethnic cleansing by way of mass forcible transfers (art.49), deportations (art.49) intimidation (art.33) and/or reprisals (art.33) against Palestinian civilians who were considered to be protected persons under the Fourth Geneva Convention". All of these 4 acts are/were war crimes and have been well documented according to research by Morris, Pappe, etc. using sources from the official zionist archives. The result of these crimes, in political terms, was a process of ethnic cleansing, which Pappe argues was a deliberate policy of the zionists.)
“Je kan de geschiedenis niet terugdraaien.” Beter had ik het niet kunnen verwoorden. Je kan inderdaad niet volhouden dat je recht hebt op andermans land omdat je voorvaderen daar 2000 jaar geleden hebben gewoond. Daar waarschuwde Hannah Arendt al in 1945 voor toen ze schreef: “De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop.” Ze wees er met nadruk op dat de zionisten een vergelijk hadden moeten zoeken met hun Palestijnse en Arabische buren. Maar dat wilden extremistische zionisten niet, want zoals Arendt stelde: “Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking.” Om een levensvatbare toekomst te kunnen opbouwen, hadden de zionisten niet het extremisme moeten omarmen maar de coëxistentie met de Palestijnen, zoals niet alleen Hannah Arendt maar talloze andere joodse denkers in het verleden en nog steeds benadrukken. En zo ontstond wat nu eufemistisch heet "het Palestijns-Israelisch conflict."
Wat ik als journalist en schrijver doe, Salomon, is door het citeren van betrokkenen aangeven wat er fout ging, hoe het extremisme van een bepaalde groep onder leiding van de door jou bewonderde Ben-Goerion het permanente geweld opriep en nog steeds oproept en zal blijven oproepen zolang “ de joodse natie” weigert het recht te respecteren. Zo is de geschiedenis nu eenmaal. Jouw suggestie dat ik met “citaten Israel op elegante wijze van de kaart” zou “willen vegen” berust niet op feiten, maar komt voort uit jouw angstige geest. En die angst van je is volledig begrijpelijk, verklaarbaar gezien de Europese antisemitische geschiedenis. Maar hoe begrijpelijk en verklaarbaar jouw existentiële angsten ook zijn, voor mij als journalist en burger zijn ze uiteindelijk toch niet aanvaardbaar, omdat ze in de praktijk tot grootschalig geweld leiden, zoals we al decennialang zien.
Ik kan er ook geen respect voor opbrengen. Ik kan wel respect opbrengen, en heel veel zelfs, voor een hoog bejaarde overlevende van Auschwitz, de joodse Nederlander Hajo Meyer, die me zei dat “alleen de teloorgang van de eigen ethiek het jodendom [zal] vernietigen.” Hij vertelde: ‘Ik ben opgegroeid in de traditie van het joods humanisme en heb pas op latere leeftijd geleerd dat er twee totaal verschillende soorten jodendom zijn. Allereerst is er het universele humanitaire jodendom van Leviticus 19 vers 33: ‘‘wanneer er vreemdelingen in uw land wonen, mag u die niet slecht behandelen’’ en vers 34: “vreemdelingen die bij u wonen hebben dezelfde rechten als een geboren Israëliet.” Het staat er expliciet. Heb dus uw naaste lief, hij is net als u, want ook u was eens een vreemdeling en wel in Egypte. Met andere woorden: het lijden dat u heeft ondergaan moet als les dienen om anderen juist geen bewust leed te berokkenen. Dat is het fundament van dit jodendom, dat al in de eerste eeuw voor Christus zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: 'Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Tora op neer.' Die wijsheid is universeel, vier eeuwen eerder al had Confucius in China hetzelfde gezegd. Tijdens mijn jeugd in Duitsland werd ons geseculariseerde joden geleerd dat dit de essentie was van het jodendom. En dat heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het is nog steeds een leidraad in mijn leven, zelfs mijn kamptijd heeft dit niet veranderd.”
Ik heb een diep respect voor het feit dat hij ondanks alles een mens is gebleven, het voor mij hoogst denkbare compliment. Hajo Meyer heeft zich niet laten breken door de angst, voor hem is de oorlog, het nazidom, werkelijk geëindigd. Het tragische is nu dat voor een aantal joden die oorlog nooit is geëindigd, en in dat opzicht heeft Hitler alsnog gewonnen. In 2003 schreef de fysicus Hajo Meyer in zijn boek Het einde van het jodendom: “De enorme invloed van de holocaust heeft volgens mij de kern, de hele aard, kortom de essentie van het jodendom vernietigd, mogelijk voor altijd.”
Een deel van de joden in Israel en de diaspora zit gevangenen in een paranoïde levenshouding. De Amerikaanse hoogleraar in Hebreeuwse literatuur, wijlen Gila Ramsas-Rauch, schreef over het werk van Amos Oz: “Zijn romanfiguren zijn gebiologeerd door angst en begeerte, ze zijn weggezonken in het irrationele, en hun tragedie is dat het hen aan een tragisch levensgevoel ontbreekt. De stichters van de staat bijvoorbeeld die in een kibboets leven zijn blind voor aard en wezen van de hen omringende Arabieren en dit kan als symbolisch worden opgevat voor de nationale ziekte.” Het cultiveren in Israel van het slachtoffergevoel maakt veel joods-Israelis blind voor de terreur waarmee ze de Palestijnen tot slachtoffer maken. Het tragische is dat een getraumatiseerd volk een ander volk heeft getraumatiseerd.
Salomon, als je door Israel reist, zie je hoe de zionisten het land hebben verwoest met bulldozers en beton. Niets was voor de zionisten heilig in “het heilige land,” overal zie je de Muur, het prikkeldraad, bewaakte wegen, en boven alles uit steken de lelijke opzichtige wit betonnen nederzettingen als middeleeuwse burchten op heuveltoppen. Alles en iedereen is er gemobiliseerd en verkeert in permanente angst. Israel en bezet en belegerd gebied zijn veranderd in getto’s, die zijn omringd door muren en prikkeldraad. Niet alleen zijn de zionisten er in oorlog met hun buren, maar ook met het land. Het lukt ze niet om er te wortelen, omdat ze niet echt van het land en de regio houden, ze kunnen er geen vrede mee sluiten, ze gedragen zich alsof ze niet tot het Midden-Oosten behoren. Ze weigeren te integreren in de regio. Ze zijn permanent bezig de omgeving te veranderen, haar te dwingen naar het beeld dat hun ideologie voorschrijft.
Telkens als ik door jouw land rij, Salomon, moet ik denken aan de waarschuwing die in de negentiende eeuw het beroemde opperhoofd Seattle aan de gewelddadige blanke kolonisten gaf, voor wie alles moest wijken. Hij zei: “‘Every part of this soil is sacred in the estimation of my people. Every hillside, every valley, every plain and grove, has been hallowed by some sad or happy event in days long vanished. Even the rocks, which seem to be dumb and dead as they swelter in the sun along the silent shore, thrill with memories of stirring events connected with the lives of my people. And the very dust upon which you now stand responds more lovingly to their footsteps than to yours, because it is rich with the blood of our ancestors and our bare feet are conscious of the sympathetic touch… And when the last red man shall have perished, and the memory of my tribe shall have become a myth among the white men, these shores will swarm with the invisible dead of my tribe. And when your children’s children think themselves alone in the field, the store, the shop, upon the highway, or in the silence of the pathless woods, they will not be alone. In all the earth there is no place dedicated to solitude. At night, when the streets of your cities and villages are silent, and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land. The white man will never be alone. Let him be just and deal kindly with my people. For the dead are not powerless. Dead, did I say? There is no death. Only a change of worlds.’’
Jouw kinderen wonen, net als jij, in Israel. En straks zullen je kleinkinderen er wonen. Als tenminste Israel een rechtvaardige vrede weet te sluiten. Zo niet, dan zullen je kleinkinderen naar de diaspora uitwijken, zoals nu al een aanzienlijk aantal joods-Israeli's heeft gedaan en zoals 2000 jaar geleden gebeurde. Of Israel zal eens een oorlog beginnen dat het zelf ook zal verliezen. Salomon, het is een natuurwet en een bijbelse waarheid dat degene die het zwaard trekt, door het zwaard zal vergaan. Al op 31 maart 1955 schreef de Israëlische premier Moshe Sharett in zijn dagboek: “Wij rechtvaardigen het systeem van vergelding op grond van pragmatische overwegingen… Wij hebben de mentale en morele remmen op dit instinct vernietigd en hebben het mogelijk gemaakt om wraak als een morele waarde aan te moedigen.” Twee maanden later, op 26 mei 1955, noteerde hij, na een uiteenzetting van generaal Moshe Dayan, in datzelfde dagboek: “De conclusie uit Dayans woorden zijn duidelijk: Deze staat heeft geen internationale verplichtingen… het vraagstuk van de vrede bestaat niet… De staat moet zijn acties met oogkleppen op beramen en met het zwaard leven. Het moet het zwaard zien als het belangrijkste, zo niet het enige, instrument waarmee het zijn moraal moet hooghouden. Om dit beoogde doel te bereiken mag het, nee – moet het – gevaren verzinnen, en om dit te doen moet het de methode van provocatie en vergelding toepassen… En bovenal – laten we op een nieuwe oorlog met de Arabische landen hopen, zodat we onze problemen definitief kunnen oplossen en ons gebied kunnen vergroten… Ben-Gurion zelf zei dat het de moeite waard zou zijn om een Arabier een miljoen pond te geven om een oorlog te beginnen,” aldus de toenmalige premier van Israel die naderhand politiek uitgerangeerd werd. Dit zionisme is failliet Salomon. Er zit voor een rationeel mens niets anders op dan te beseffen dat de joden in Israel zullen moeten erkennen dat ze de Palestijnen een groot onrecht hebben aangedaan, en dat ze vergiffenis zullen moeten vragen aan hun buren voor al het leed dat ze de Palestijnen hebben aangedaan. Pas dan is de Grote Verzoendag aangebroken, de heiligste dag in het judaïsme.
En Salomon, vergeet in de tussentijd niet dat overal waar je jouw ogen in Israel op laat rusten ooit eens Palestijnen rondliepen. Je zult de Palestijnen nooit echt onzichtbaar kunnen maken. "And when the last red man shall have perished, and the memory of my tribe shall have become a myth among the white men, these shores will swarm with the invisible dead of my tribe. And when your children’s children think themselves alone in the field, the store, the shop, upon the highway, or in the silence of the pathless woods, they will not be alone. In all the earth there is no place dedicated to solitude. At night, when the streets of your cities and villages are silent, and you think them deserted, they will throng with the returning hosts that once filled them and still love this beautiful land. The white man will never be alone. Let him be just and deal kindly with my people. For the dead are not powerless. Dead, did I say? There is no death. Only a change of worlds.’’ Als je er gevoelig voor bent, als je er open voor staat, dan kun je ze zelfs horen.
Ik schrijf je morgen weer een email.
zaterdag 14 juni 2008
De Israelische Terreur 393
De Israelische ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk reageert op dezelfde wijze als de "onafhankelijke journalist" Salomon Bouman:
'Ambassador's own goal
Israel's ambassador in London is trying to delegitimise genuine debate about his country's future
Brian Klug
guardian.co.uk,
Friday June 13 2008
Ron Prosor, Israel's ambassador to the UK, claims that the debate about Israel in Britain "has been hijacked by extremists". He alleges that Israel faces "an intensified campaign of delegitimisation, demonisation and double standards". With respect, the boot is on the other foot. His intemperate attack on his opponents, with its sweeping generalisations and uncorroborated slurs, is itself a form of demonisation and an attempt to delegitimise two perfectly valid debates.
One debate concerns the question of how to solve the Israeli-Palestinian conflict. Prosor describes calls for a "one-state solution" as "disingenuous", amounting to "a movement advocating Israel's destruction". Has he forgotten that a section of the right in his own country supports a version of a one-state solution: annexation of the West Bank and Gaza into a unified state of Israel?
His broadside, of course, is aimed against a different part of the political spectrum. But even here, there is no single, simple one-state idea. Variations include a unitary secular state, a binational state, a confederation, and so on. Moreover, some people see a "one-state solution" as a long-term goal, others as an immediate imperative. There are pros and cons for each view, just as there are for a "two-state solution" – which also takes several different forms. (A secular Jewish friend of mine from Tel Aviv tells me he supports three states for three peoples: Palestine for Palestinians, Jerusalem for religious Jews, and Tel Aviv for people like himself. He is only half-joking.)
In short, there is a range of possibilities. People of goodwill who care about the future for all the inhabitants of the conflict-torn territory between the Mediterranean and the River Jordan are entitled to debate them. Let the ambassador enter this complex debate instead of trying to close it down at a stroke by labelling his opponents Israel-haters.
The "one-state solution", Prosor says, is "euphemistic". Then what is the "two-state solution" that his government says it supports, given the expansion of Israeli settlements in Palestinian areas? As recently as last week, Ze'ev Boim, the Israeli housing minister, announced plans to build nearly 900 new residential units for Israeli Jews in Pisgat Ze'ev and Har Homa. Officially, both neighbourhoods are part of the municipality of Jerusalem. Actually (as I saw for myself the other day with Har Homa), they sit astride West Bank hilltops.
Ambassador Prosor says that those who promote a "one-state solution" "distort Israel's past". Does he imply that people on his side of the argument do not distort the past? History does not speak for itself. Arguing over the past is part and parcel of the debate; so his point is null and void. He goes on to say that his opponents deny "Israel's right to exist as a liberal Jewish democratic state". Setting aside the question of what "a liberal Jewish democratic state" means, the abstract "right to exist" is not the focus of this debate. When I was in Jerusalem earlier this week, a number of (Jewish) Israeli friends expressed their concern as to whether the state has a future – not a right to a future but the reality of one – given the deadlocked status quo and the intransigence of their own government.'
Lees verder: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jun/13/israelandthepalestinians.middleeast
'Ambassador's own goal
Israel's ambassador in London is trying to delegitimise genuine debate about his country's future
Brian Klug
guardian.co.uk,
Friday June 13 2008
Ron Prosor, Israel's ambassador to the UK, claims that the debate about Israel in Britain "has been hijacked by extremists". He alleges that Israel faces "an intensified campaign of delegitimisation, demonisation and double standards". With respect, the boot is on the other foot. His intemperate attack on his opponents, with its sweeping generalisations and uncorroborated slurs, is itself a form of demonisation and an attempt to delegitimise two perfectly valid debates.
One debate concerns the question of how to solve the Israeli-Palestinian conflict. Prosor describes calls for a "one-state solution" as "disingenuous", amounting to "a movement advocating Israel's destruction". Has he forgotten that a section of the right in his own country supports a version of a one-state solution: annexation of the West Bank and Gaza into a unified state of Israel?
His broadside, of course, is aimed against a different part of the political spectrum. But even here, there is no single, simple one-state idea. Variations include a unitary secular state, a binational state, a confederation, and so on. Moreover, some people see a "one-state solution" as a long-term goal, others as an immediate imperative. There are pros and cons for each view, just as there are for a "two-state solution" – which also takes several different forms. (A secular Jewish friend of mine from Tel Aviv tells me he supports three states for three peoples: Palestine for Palestinians, Jerusalem for religious Jews, and Tel Aviv for people like himself. He is only half-joking.)
In short, there is a range of possibilities. People of goodwill who care about the future for all the inhabitants of the conflict-torn territory between the Mediterranean and the River Jordan are entitled to debate them. Let the ambassador enter this complex debate instead of trying to close it down at a stroke by labelling his opponents Israel-haters.
The "one-state solution", Prosor says, is "euphemistic". Then what is the "two-state solution" that his government says it supports, given the expansion of Israeli settlements in Palestinian areas? As recently as last week, Ze'ev Boim, the Israeli housing minister, announced plans to build nearly 900 new residential units for Israeli Jews in Pisgat Ze'ev and Har Homa. Officially, both neighbourhoods are part of the municipality of Jerusalem. Actually (as I saw for myself the other day with Har Homa), they sit astride West Bank hilltops.
Ambassador Prosor says that those who promote a "one-state solution" "distort Israel's past". Does he imply that people on his side of the argument do not distort the past? History does not speak for itself. Arguing over the past is part and parcel of the debate; so his point is null and void. He goes on to say that his opponents deny "Israel's right to exist as a liberal Jewish democratic state". Setting aside the question of what "a liberal Jewish democratic state" means, the abstract "right to exist" is not the focus of this debate. When I was in Jerusalem earlier this week, a number of (Jewish) Israeli friends expressed their concern as to whether the state has a future – not a right to a future but the reality of one – given the deadlocked status quo and the intransigence of their own government.'
Lees verder: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jun/13/israelandthepalestinians.middleeast
vrijdag 13 juni 2008
De Israelische Terreur 391
Gisteren publiceerde de Volkskrant een opiniestuk van Dries van Agt, voormalige minister-president, Frans Andriessen, oud-minister van Financien en Hans van den Broek, oud-minister van Buitenlandse Zaken. Onder de kop Honoreer onrechtmatig gedrag Israel niet schreven deze drie politici aan de huidige minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen onder andere dit:
“De EU staat… op het punt de betrekkingen met Israel significant uit te breiden met name op economisch, wetenschappelijk en cultureel terrein. Hierdoor krijgt Israel aanmerkelijke voordelen erbij, bovenop de omvangrijke voordelen die Israel al in het verleden zijn toegekend. Wij vragen ons af welke voorwaarden aan deze nieuwe voordelen verbonden zijn. Het EU-Israel Actieplan, in 2004 tot stand gekomen onder Nederlands EU-voorzitterschap, bepaalde dat vooruitgang in de relatie afhankelijk zou zijn van de mate van eerbiediging van gedeelde waarden, waartoe ook de mensenrechten behoren. In de EU-voortgangsrapportage over Israel, een document dat u onlangs naar de Tweede Kamer stuurde, wordt echter geconstateerd dat in de dialoog met Israel ‘weinig concrete vooruitgang’ geboekt kon worden met betrekking tot belangrijke mensenrechtenkwesties. Hoe kan het dan toch dat, met uw volle steun, weer additionele voordelen aan Israel gaan worden gegeven, zonder dat daar aanwijsbare resultaten in Israels mensenrechtenbeleid tegenover staan? In uw mensenrechtennota Naar een menswaardig bestaan van november 2007 hebt u belangrijke conclusies getrokken. ‘Juist nu’, schreef u ‘moeten we een extra inspanning leveren om te zorgen dat mensenrechten bovenaan de politieke agenda blijven staan. juist nu moeten we er extra goed op toezien dat het niet bij mooie voornemens blijft, maar dat woorden daadwerkelijk worden omgezet in daden.’” Zie: http://www.henriveldhuis.nl/LocalFiles/Israel_Palestijnen/Agt_Andriessen_Broek_Israel_VOK-20080612-01012004.pdf
Het is toe te juichen dat nu ook voormalige politici zich voor de mensenrechten inspannen. Nu nog de huidige Nederlandse politici die onder druk staan van de pro-Israel lobby of onderdeel ervan zijn.
“De EU staat… op het punt de betrekkingen met Israel significant uit te breiden met name op economisch, wetenschappelijk en cultureel terrein. Hierdoor krijgt Israel aanmerkelijke voordelen erbij, bovenop de omvangrijke voordelen die Israel al in het verleden zijn toegekend. Wij vragen ons af welke voorwaarden aan deze nieuwe voordelen verbonden zijn. Het EU-Israel Actieplan, in 2004 tot stand gekomen onder Nederlands EU-voorzitterschap, bepaalde dat vooruitgang in de relatie afhankelijk zou zijn van de mate van eerbiediging van gedeelde waarden, waartoe ook de mensenrechten behoren. In de EU-voortgangsrapportage over Israel, een document dat u onlangs naar de Tweede Kamer stuurde, wordt echter geconstateerd dat in de dialoog met Israel ‘weinig concrete vooruitgang’ geboekt kon worden met betrekking tot belangrijke mensenrechtenkwesties. Hoe kan het dan toch dat, met uw volle steun, weer additionele voordelen aan Israel gaan worden gegeven, zonder dat daar aanwijsbare resultaten in Israels mensenrechtenbeleid tegenover staan? In uw mensenrechtennota Naar een menswaardig bestaan van november 2007 hebt u belangrijke conclusies getrokken. ‘Juist nu’, schreef u ‘moeten we een extra inspanning leveren om te zorgen dat mensenrechten bovenaan de politieke agenda blijven staan. juist nu moeten we er extra goed op toezien dat het niet bij mooie voornemens blijft, maar dat woorden daadwerkelijk worden omgezet in daden.’” Zie: http://www.henriveldhuis.nl/LocalFiles/Israel_Palestijnen/Agt_Andriessen_Broek_Israel_VOK-20080612-01012004.pdf
Het is toe te juichen dat nu ook voormalige politici zich voor de mensenrechten inspannen. Nu nog de huidige Nederlandse politici die onder druk staan van de pro-Israel lobby of onderdeel ervan zijn.
Salomon Bouman 20
Onlangs kreeg ik deze e-mail van Salomon Bouman, 36 jaar lang de correspondent van de NRC in Israel:
"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon"
Ik heb hem deze e-mail gestuurd:
Beste Salomon,
Je schrijft: “Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel.” Mijn reactie hierop is deze: omdat je zoveel jaar als zionist het publiek van de NRC en soms de NOS hebt voorzien van selectieve informatie over Israel heb ik in het verleden je werk herhaaldelijk kritisch geanalyseerd en met feiten aangetoond hoe tendentieus die berichtgeving van je is geweest. Mocht ik daarbij fouten hebben gemaakt dan is het gebruikelijk in ons vak dat je mij dit met feiten aantoont. Maar in plaats van een feitelijke reactie reageer je met sentimenten, in dit geval zelfs ressentimenten. Je komt met kwalificaties en suggesties. Je doet nu opnieuw wat je ook in je berichtgeving aan de Nederlandse bevolking doet: suggereren, impliceren, demoniseren, criminaliseren.
Ter zake dus: waar in mijn kritiek op jouw werkwijze heb ik gebruik gemaakt van “verdraaingen en insinuaties”? Een opponent bestrijd je in een democratie met feiten, niet met ressentimenten. Feiten behoren tot het domein van de ratio en de dialoog, ressentimenten tot het domein van de propaganda en het geweld. Het was Joseph Goebbels die zei: “wij spreken [niet] om iets te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.” Precies wat jij nu dus doet. Je gaat niet inhoudelijk in op mijn kritiek, maar je probeert een bepaald effect te bereiken door alleen maar te suggereren en te demoniseren. Ik citeer je: “Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk.” Laat ik opnieuw met feiten hierop reageren. Allereerst Salomon, hoe graag je het ook zou willen, jij spreekt niet namens “het joodse volk”. Je spreekt zelfs niet eens namens alle zionisten. Je spreekt namens een extremistische tak van het zionisme, die net als jij in de massale verdrijving van Palestijnen geen oorlogsmisdaad ziet. Er zijn talloze joden die walgen van dit soort zionisme en die zich er fel tegen verzetten, joden die in Nederland wonen en in Israel. Sterker nog: ik ken die mensen en heb ze geïnterviewd voor een boek dat in het najaar bij uitgeverij Atlas verschijnt. Ik doe dat onder andere om te voorkomen dat het publiek gaat denken dat alle joden dezelfde extremistische ideeën hebben als jij.
In de vorige e-mail heb ik je duidelijk proberen te maken dat van “pathologische haat” geen sprake is, maar dat ik als journalist en democraat me verzet tegen terreur. Ik wijs ik daarom het zionisme zoals jij die verdedigt met klem af. En ik heb in mijn teksten telkens weer met feiten aangegeven waarom ik deze vorm van zionisme afwijs, overigens in navolging van Hannah Arendt en andere al dan niet voormalige zionisten.
De eerste keer dat ik het zionisme in de praktijk zag, was bijna twee decennia geleden toen ik samen met de kleine, fragiele, dappere Anneke Jos Mouthaan, die later een van de oprichters was van Een ander joods geluid, en een joods-Israëlische vrouw door Gaza reisde. Ik stapte uit een auto om een aantal kinderen te interviewen, dat net uit school kwam, toen Israëlische militairen gericht het vuur op hen openden en wij allen de eerste de beste ruimte invluchten, terwijl ik in de gaten hield of mijn opname-apparatuur het schieten en de paniek goed registreerde. Ik ging naar Gaza omdat Nederlandse correspondenten in Israel zoals jij niet door de bezette gebieden reisden om er als journalist te kijken hoe de situatie er werkelijk was. Sterker nog, zoals ik al eerder liet zien, in tijden van grootschalig Israelisch geweld tegen de burgerbevolking herhaalde jij doorgaans alleen maar de Israëlische militaire propaganda, soms zelfs letterlijk. Waar jij ook nooit naartoe ging was bijvoorbeeld het grootste Palestijnse ziekenhuis in Oost-Jeruzalem waar jaren geleden de Nederlands sprekende anesthesist dr. Wahib Dajani mij naar het bed leidde van een 14-jarige jongen uit Hebron die staande op het balkon van zijn huis door drie hoge snelheidskogel was getroffen, twee in zijn buik, één in zijn schouder. Ik zag het geraamte van een scholier aan een infuus, zijn linkerarm kon hij niet meer bewegen, van de zeker 5 meter darm die een mens heeft had hij een klein stukje over, de rest was verwoest en operatief verwijderd. Hij was slachtoffer van een volwassen joods-Israelische scherpschutter die met een telescoopvizier over een afstand van maximaal 600 meter tot op een diameter van 15 centimeter raak kan schieten. Ik zag er ook een Palestijns kind sterven aan de gevolgen van een zogeheten rubber kogel, een stalen kogel met een rubber laagje eromheen. Zijn moeder stond met intens droevige ogen de dood van haar kind af te wachten. Voor zover ik weet heeft geen enkele Nederlandse correspondent tot nu toe een reportage gemaakt over dit ziekenhuis met zijn zwaar gewonde en stervende kinderen. Op zijn minst is dat wonderlijk, want ‘geen enkel land heeft zoveel correspondenten in Israël als Nederland,’ zoals de documentaliste Francine Püttmann van het Nieuw Israëlitisch Weekblad me destijds vertelde. Wel hadden Kamerleden van Groen Links dit hospitaal bezocht. Toen ze naderhand in Israel een persconferentie wilden houden bleek geen van de opgebelde correspondenten belangstelling te hebben, de een vierde Grote Verzoendag, de ander vond het kennelijk niet nieuwswaardig genoeg. ‘Wij hebben ons daar wel over verbaasd,’ verklaarde de voorlichter van de Kamerfractie desgevraagd. En ook een woordvoerder van Defence for Children International vertelde me een aantal jaren geleden dat geen enkele Nederlandse correspondent in Israel ooit aandacht had besteed aan het werk van DCI, het aandacht vragen voor de ernstige schendingen van in dit geval de rechten van Palestijnse kinderen. Letwel Salomon, het gaat hier om onschuldige kinderen. De joods-Israelische journaliste Amira Hass van Haaretz, die zelf in bezet gebied woont, wees erop dat “een ideologie die de wereld verdeelt in degenen die waardevoller zijn en degenen die minder waardevol zijn, in superieure en inferieure wezens niet de dimensies van de Duitse genocide [hoeft] te bereiken om fout te zijn,” een waarschuwing gericht aan zionisten zoals jij.
Oktober 2000, tijdens het begin van de Tweede Intifada, was ik voor de VPRO op de Westbank nabij Ramallah en zag hoe op enkele meters afstand van me een 13-jarig Palestijns kind door zijn hoofd werd geschoten en stervende of dood werd afgevoerd. Van Israëlische zelfverdediging was geen sprake, aangezien de IDF-scherpschutter met snelheidskogels schoot vanuit de bovenverdieping van een ontruimd hotel op een afstand van zeker 400 meter. Amira Hass die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten vloeiend Arabisch spreekt en op de Westbank woont, interviewde in diezelfde tijd een van de scherpschutters over welke bevelen hij krijgt: “Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,” aldus de militair, die overigens bekende dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. “De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.” Over het aantal Palestijnse doden zei hij: “Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.” Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want “verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.” Allemaal misdaden die door jou verzwegen werden in je berichtgeving, Salomon, omdat het niet paste in de zionistische propaganda. Daarentegen zag ik het wel en concludeerde hieruit dat een staat die deze terreur uitoefent uit naam van het zionisme, een verwerpelijke ideologie aanhangt. Wederom, Salomon, dit constateren komt niet voort uit een “pathologische haat,” maar uit een respect voor mensenrechten en beschaving. Dat jij dat niet inziet, omdat je verblind bent door jouw interpretatie van het zionisme, is verklaarbaar, maar nog steeds afkeurenswaardig.
Jouw openlijk disrespect voor het internationaal recht is het product van... hoe zal ik het noemen… van niets anders dan “pathologische haat” tegen de gojim, tegen iemand als ik die - om jouw woorden aan te halen - “het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen” wat als het ware “een godsgeschenk” is. Wat op het eerste gezicht lijkt op een niet ter zake doende grove opmerking van je, blijkt bij nadere beschouwing toch een logica te bezitten. Je haat kennelijk de niet-joden zo erg Salomon dat je de wereld alleen nog kunt verdelen in joden en niet-joden. En zodra een goj kritiek heeft op Israel, dan is jouw suggestie van antisemitisme niets anders dan een reflex. Je kunt niet anders. Je zit vast in je tribalisme, en ook dit is het product van het eeuwenlange Europese antisemitisme.
Salomon, ik schrijf je morgen weer een e-mail.
"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon"
Ik heb hem deze e-mail gestuurd:
Beste Salomon,
Je schrijft: “Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel.” Mijn reactie hierop is deze: omdat je zoveel jaar als zionist het publiek van de NRC en soms de NOS hebt voorzien van selectieve informatie over Israel heb ik in het verleden je werk herhaaldelijk kritisch geanalyseerd en met feiten aangetoond hoe tendentieus die berichtgeving van je is geweest. Mocht ik daarbij fouten hebben gemaakt dan is het gebruikelijk in ons vak dat je mij dit met feiten aantoont. Maar in plaats van een feitelijke reactie reageer je met sentimenten, in dit geval zelfs ressentimenten. Je komt met kwalificaties en suggesties. Je doet nu opnieuw wat je ook in je berichtgeving aan de Nederlandse bevolking doet: suggereren, impliceren, demoniseren, criminaliseren.
Ter zake dus: waar in mijn kritiek op jouw werkwijze heb ik gebruik gemaakt van “verdraaingen en insinuaties”? Een opponent bestrijd je in een democratie met feiten, niet met ressentimenten. Feiten behoren tot het domein van de ratio en de dialoog, ressentimenten tot het domein van de propaganda en het geweld. Het was Joseph Goebbels die zei: “wij spreken [niet] om iets te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.” Precies wat jij nu dus doet. Je gaat niet inhoudelijk in op mijn kritiek, maar je probeert een bepaald effect te bereiken door alleen maar te suggereren en te demoniseren. Ik citeer je: “Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk.” Laat ik opnieuw met feiten hierop reageren. Allereerst Salomon, hoe graag je het ook zou willen, jij spreekt niet namens “het joodse volk”. Je spreekt zelfs niet eens namens alle zionisten. Je spreekt namens een extremistische tak van het zionisme, die net als jij in de massale verdrijving van Palestijnen geen oorlogsmisdaad ziet. Er zijn talloze joden die walgen van dit soort zionisme en die zich er fel tegen verzetten, joden die in Nederland wonen en in Israel. Sterker nog: ik ken die mensen en heb ze geïnterviewd voor een boek dat in het najaar bij uitgeverij Atlas verschijnt. Ik doe dat onder andere om te voorkomen dat het publiek gaat denken dat alle joden dezelfde extremistische ideeën hebben als jij.
In de vorige e-mail heb ik je duidelijk proberen te maken dat van “pathologische haat” geen sprake is, maar dat ik als journalist en democraat me verzet tegen terreur. Ik wijs ik daarom het zionisme zoals jij die verdedigt met klem af. En ik heb in mijn teksten telkens weer met feiten aangegeven waarom ik deze vorm van zionisme afwijs, overigens in navolging van Hannah Arendt en andere al dan niet voormalige zionisten.
De eerste keer dat ik het zionisme in de praktijk zag, was bijna twee decennia geleden toen ik samen met de kleine, fragiele, dappere Anneke Jos Mouthaan, die later een van de oprichters was van Een ander joods geluid, en een joods-Israëlische vrouw door Gaza reisde. Ik stapte uit een auto om een aantal kinderen te interviewen, dat net uit school kwam, toen Israëlische militairen gericht het vuur op hen openden en wij allen de eerste de beste ruimte invluchten, terwijl ik in de gaten hield of mijn opname-apparatuur het schieten en de paniek goed registreerde. Ik ging naar Gaza omdat Nederlandse correspondenten in Israel zoals jij niet door de bezette gebieden reisden om er als journalist te kijken hoe de situatie er werkelijk was. Sterker nog, zoals ik al eerder liet zien, in tijden van grootschalig Israelisch geweld tegen de burgerbevolking herhaalde jij doorgaans alleen maar de Israëlische militaire propaganda, soms zelfs letterlijk. Waar jij ook nooit naartoe ging was bijvoorbeeld het grootste Palestijnse ziekenhuis in Oost-Jeruzalem waar jaren geleden de Nederlands sprekende anesthesist dr. Wahib Dajani mij naar het bed leidde van een 14-jarige jongen uit Hebron die staande op het balkon van zijn huis door drie hoge snelheidskogel was getroffen, twee in zijn buik, één in zijn schouder. Ik zag het geraamte van een scholier aan een infuus, zijn linkerarm kon hij niet meer bewegen, van de zeker 5 meter darm die een mens heeft had hij een klein stukje over, de rest was verwoest en operatief verwijderd. Hij was slachtoffer van een volwassen joods-Israelische scherpschutter die met een telescoopvizier over een afstand van maximaal 600 meter tot op een diameter van 15 centimeter raak kan schieten. Ik zag er ook een Palestijns kind sterven aan de gevolgen van een zogeheten rubber kogel, een stalen kogel met een rubber laagje eromheen. Zijn moeder stond met intens droevige ogen de dood van haar kind af te wachten. Voor zover ik weet heeft geen enkele Nederlandse correspondent tot nu toe een reportage gemaakt over dit ziekenhuis met zijn zwaar gewonde en stervende kinderen. Op zijn minst is dat wonderlijk, want ‘geen enkel land heeft zoveel correspondenten in Israël als Nederland,’ zoals de documentaliste Francine Püttmann van het Nieuw Israëlitisch Weekblad me destijds vertelde. Wel hadden Kamerleden van Groen Links dit hospitaal bezocht. Toen ze naderhand in Israel een persconferentie wilden houden bleek geen van de opgebelde correspondenten belangstelling te hebben, de een vierde Grote Verzoendag, de ander vond het kennelijk niet nieuwswaardig genoeg. ‘Wij hebben ons daar wel over verbaasd,’ verklaarde de voorlichter van de Kamerfractie desgevraagd. En ook een woordvoerder van Defence for Children International vertelde me een aantal jaren geleden dat geen enkele Nederlandse correspondent in Israel ooit aandacht had besteed aan het werk van DCI, het aandacht vragen voor de ernstige schendingen van in dit geval de rechten van Palestijnse kinderen. Letwel Salomon, het gaat hier om onschuldige kinderen. De joods-Israelische journaliste Amira Hass van Haaretz, die zelf in bezet gebied woont, wees erop dat “een ideologie die de wereld verdeelt in degenen die waardevoller zijn en degenen die minder waardevol zijn, in superieure en inferieure wezens niet de dimensies van de Duitse genocide [hoeft] te bereiken om fout te zijn,” een waarschuwing gericht aan zionisten zoals jij.
Oktober 2000, tijdens het begin van de Tweede Intifada, was ik voor de VPRO op de Westbank nabij Ramallah en zag hoe op enkele meters afstand van me een 13-jarig Palestijns kind door zijn hoofd werd geschoten en stervende of dood werd afgevoerd. Van Israëlische zelfverdediging was geen sprake, aangezien de IDF-scherpschutter met snelheidskogels schoot vanuit de bovenverdieping van een ontruimd hotel op een afstand van zeker 400 meter. Amira Hass die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten vloeiend Arabisch spreekt en op de Westbank woont, interviewde in diezelfde tijd een van de scherpschutters over welke bevelen hij krijgt: “Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,” aldus de militair, die overigens bekende dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. “De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.” Over het aantal Palestijnse doden zei hij: “Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.” Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want “verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.” Allemaal misdaden die door jou verzwegen werden in je berichtgeving, Salomon, omdat het niet paste in de zionistische propaganda. Daarentegen zag ik het wel en concludeerde hieruit dat een staat die deze terreur uitoefent uit naam van het zionisme, een verwerpelijke ideologie aanhangt. Wederom, Salomon, dit constateren komt niet voort uit een “pathologische haat,” maar uit een respect voor mensenrechten en beschaving. Dat jij dat niet inziet, omdat je verblind bent door jouw interpretatie van het zionisme, is verklaarbaar, maar nog steeds afkeurenswaardig.
Jouw openlijk disrespect voor het internationaal recht is het product van... hoe zal ik het noemen… van niets anders dan “pathologische haat” tegen de gojim, tegen iemand als ik die - om jouw woorden aan te halen - “het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen” wat als het ware “een godsgeschenk” is. Wat op het eerste gezicht lijkt op een niet ter zake doende grove opmerking van je, blijkt bij nadere beschouwing toch een logica te bezitten. Je haat kennelijk de niet-joden zo erg Salomon dat je de wereld alleen nog kunt verdelen in joden en niet-joden. En zodra een goj kritiek heeft op Israel, dan is jouw suggestie van antisemitisme niets anders dan een reflex. Je kunt niet anders. Je zit vast in je tribalisme, en ook dit is het product van het eeuwenlange Europese antisemitisme.
Salomon, ik schrijf je morgen weer een e-mail.
donderdag 12 juni 2008
Salomon Bouman 19
Een paar dagen geleden ontving ik deze email van Salomon Bouman, de voormalige correpondent van de NRC in Israel:
"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon"
Ik heb hem deze email gestuurd:
"Beste Salomon,
Dit mag dan wel jouw “laatste mail, mijn laatste contact met jou” zijn, maar dat weerhoudt mij niet om je iets duidelijk te maken dat je kennelijk niet begrijpt. Laat ik je allereerst in het kort vertellen wat de achtergrond is van waaruit ik werk. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben vijf jaar lang tegen de nazi’s gevochten, mijn vader op een onderzeeboot van de Nederlandse marine, mijn moeder als Marva in Schotland. Zij was Schotse en ontmoette mijn vader toen zijn duikboot in een Schotse baai bunkerde. Mijn vader is vanwege zijn dapperheid meerdere malen door koningin en vaderland gedecoreerd. Zijn onderscheidingen heb ik na zijn dood aangetroffen in een klein blauw ijzeren kistje in een van de kasten. Hij droeg ze nooit, ook niet tijdens officiële bijeenkomsten. Hij heeft ook nooit met mij over de oorlog gesproken. Verzet tegen onrecht was voor mijn ouders net zo normaal als ademhalen. Daar sprak je niet over, dat deed je. Waren mijn ouders daarmee radicaal? Geenszins, het waren keurige burgers uit de middenklasse, die DS-70 stemden, omdat de PVDA te extreem voor hen was geworden. Hoewel ze niet expliciet daarover spraken, leerden ze mij toch dat verzet tegen onrecht een mens tot mens maakt.
Nu jouw email, je schrijft: “Ik vraag me af hoe ik je pathologische haat van Israel moet verklaren.” Kritiek op de Israelische terreur komt niet voort uit een “pathologische haat” Salomon, maar uit dezelfde gedrevenheid die mijn ouders hadden om tegen de toenmalige terreur van de nazi’s te strijden. Mijn niet aflatende kritiek op “de joodse natie,” waar eenvijfde van de bevolking Palestijns is, komt dus voort uit het besef dat hier sprake is van een groot onrecht tegen de Palestijnse bevolking. Dat besef bezit jij niet zo is me opgevallen aan zowel je artikelen als aan je verklaringen in het openbaar. Toen jij onlangs voor een academisch gezelschap in Den Haag zei dat het verdrijven van 83 procent van de Palestijnse bevolking uit wat nu Israel is geen oorlogsmisdaad was, omdat deze oorlogsmisdaad tijdens een oorlog plaatsvond, toen bleek ineens dat je niets van het internationaal recht weet en begrijpt. En misschien erger nog, totaal niet beseft dat etnisch zuiveren onrechtvaardig is. En toch ben je als zionist 36 jaar lang correspondent geweest in Israel voor de NRC, een krant die zichzelf aanprijs als de slijpsteen voor de geest.
Laat ik mijn standpunt tegenover het zionisme duidelijk maken. De toen nog zioniste Hannah Arendt, een van de grootste joodse politieke denkers van de twintigste eeuw schreef in het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien in oktober 1945, dus twee jaar voor Het VN-Verdelingsplan: “Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.”
De zionistische gedachte was dus dat de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, “de keuze” hadden tussen “vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap” om voor jou, jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. Uiteindelijk werd het een gewelddadige verdrijving van meer dan 750.000 Palestijnse burgers uit hun land, iets dat volgens het internationaal recht een oorlogsmisdaad is, maar volgens jou dus niet, omdat je kennelijk niet in het recht gelooft. Onmiddellijk na die etnische zuivering werden de Palestijnse dorpen met de grond gelijk gemaakt om te voorkomen dat de vluchtelingen zouden terugkeren, een optie die de Vernigde Naties in een resolutie vastlegde. Nooit zijn deze vluchtelingen ook maar op enigerlei wijze gecompenseerd voor het miljardenverlies aan bezittingen. En nog steeds Salomon gaat de landroof, en de dagelijkse terreur van een bezetting en belegering door om voor jou en jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. En jij hebt al die jaren als correspondent de context van dit conflict verzwegen. Jij en andere zionisten hadden verwacht dat de Palestijnen hun strijd zouden opgeven, zich zouden neerleggen bij de voldongen feiten die het Israelische geweld leek te creeren. Voor jezelf en je lezers en luisteraars schiep je een schijnwereld waarbij Israel en de joden afgebeeld werden als de slachtoffers en de Palestijnen de daders, of zoals de joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit Hallahmi het stelt: ‘’Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurt dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israelisch-Palestijns conflict.” En omdat de Europeanen zich schuldig voelen vanwege het christelijk antisemitisme speelden ze dit spel mee.
De Palestijnen werden zo het slachtoffer van wat heette “het joodse vraagstuk,” waarmee "de Europese beschaving" al die eeuwen heeft geworsteld. Maar kijk, Salomon, ik voel me wat dit betreft nergens schuldig aan, mijn ouders hebben zich verzet, terwijl de meeste Europeanen in meerdere of mindere mate collaboreerden of de andere kant opkeken terwijl hun joodse buren werden gedeporteerd. Ik probeer het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan zonder enig complex aan de kaak te stellen. Niet vanwege een “pathologische haat” tegen Israel, maar om de simpele reden dat het door Europa geschapen onrecht opgelost moet worden. Het zionistische Israel heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een levensgevaarlijke schurkenstaat, die niet gesteund, maar geboycot moet worden om het te dwingen zich aan de internationaal afgesproken rechtsregels te houden. Het bezetten en stelen van andermans land moet gestopt worden. De zionisten in Israel moeten gedwongen worden, ook voor hun eigen bestwil, om zich beschaafd te gedragen. Mensen zoals jij Salomon moeten gaan leren dat het verdrijven van 83 procent van de bevolking wel degelijk een oorlogsmisdaad is, zoals iedere deskundige je kan vertellen. Een beschaving kan niet tolereren dat een Israelische onderminister van Defensie de Palestijnse bevolking letterlijk bedreigd met een holocaust! Dat begrijpen de meeste westerse politici niet, maar wel de Europese bevolking die in Israel de grootste bedreiging zien van de wereldvrede. Ondanks alle pro-Israel propaganda weten gewone mensen maar al te goed wie David en wie Goliath is. In een geglobaliseerde wereld van meer dan zes miljard mensen kan niet geaccepteerd worden dat een staat als Israel publiekelijk dreigt een ander land aan te vallen, of ook daadwerkelijk binnenvalt. Dat doen alleen schurkenstaten.
Salomon, 3 miljard mensen op aarde is jonger dan 18. Een aanzienlijk deel van hen leeft in bittere armoede, maar weet wel dat wij schatrijk zijn. Die mensen kijken naar hoe het Westen de Israelische terreur steunt, en vragen zich af: "Is dat nu democratie en mensenrechten, waar de westerlingen de mond van vol hebben?" Ook daarom zullen we Israel aan banden moeten leggen. Het land vormt een gevaar voor de wereldvrede. Probeer eens te kijken naar Israel niet vanuit een tribaal oogpunt, maar vanuit een kosmopolitisch standpunt, zoals ik hieronder probeer te schetsen:
In een studie over terrorisme en demografie schrijft Gunnar Heinsohn, hoofd het Raphael-Lemkin Instituut voor Vergelijkend Genocide Onderzoek van de Universiteit van Bremen, over de vrees van westerse beleidsbepalers en in het bijzonder die in Washington voor de vele honderden miljoenen werkloze “overtolligen” in de wereld. Citaat: “Hun grootste angst is nu dat er tegenover de Amerikaanse jongens (dertig miljoen onder de vijftien jaar), die niet alleen veelal enig zoon zijn, maar ook zijn opgegroeid met de gedachte van vriendschap tussen de volkeren, 25 keer zo veel zonen staan in de derde wereld. Deze jongens, die tot gezinnen met meerdere zonen behoren, zijn redelijk goed gevoed en opgeleid. Voor zover ze niet kunnen emigreren zullen zij hun geboorteland destabiliseren omdat ze er geen bestaan kunnen opbouwen dat aan hun verwachtingen voldoet. Ze leven in meer dan honderd landen. Wellicht dat 10 van de 25 zullen overgaan tot geweld buiten de eigen grenzen in een poging kleinere of grotere imperia te veroveren. Daar hebben ze massavernietigingswapens voor nodig. De westerse supermacht bereidt zich voor op conflicten met deze landen. Irak is slechts een van de vele voorbeelden van het nieuwe type tegenstander, dat ondanks massale verliezen steeds meer jonge mannen in de strijd kan werpen.” Het merendeel van de jonge derde wereldbewoners leeft in verpauperde metropolen, die in omvang en tempo schrikbarend blijven toenemen. Bijna tweederde van de jongeren uit de bevolkingsexplosie die sinds 1950 gaande is komt in de grote steden terecht, waarvan de bevolking in totaal met een miljoen baby’s per week toeneemt. Sinds 1980 is daar het aantal werkzoekenden meer dan verdubbeld. Iets meer dan een halve eeuw geleden waren er 86 steden in de wereld die meer dan een miljoen inwoners telden, vandaag de dag zijn dat er 400, en in 2015 zullen dat er tenminste 550 zijn. Er zullen steden zijn van meer dan 30 miljoen inwoners. Sinds 2008 leeft de meerderheid van de bevolking op aarde in een stedelijke omgeving en is dus niet langer meer in staat haar eigen eten te produceren. Volgens een VN-Habitat rapport zal driekwart van de toekomstige groei van de wereldbevolking in stedelijke conglomeraten terechtkomen waar ‘‘er weinig of geen planning bestaat om deze mensen op te vangen of te voorzien van diensten.’’ Honderden miljoenen, zo niet miljarden mensen, worden aan hun lot overgelaten. De trek naar de steden wordt gedreven door bittere armoede en niet door een aanbod van werk. De exodus werd veroorzaakt en versnelt door de IMF- en de Wereld Bank politiek van deregulering van de landbouw en grootscheepse bezuinigingen op sociale uitgaven. De Amerikaanse historicus Mike Davis schrijft in Planet of Slums: “In plaats van steden van licht die naar de hemel oprijzen, zal een groot deel van de stadsbevolking van de 21ste eeuw in misère ondergedompeld zijn, omgeven door milieu verontreiniging, uitwerpselen, en verval. De één miljard stedelingen die de postmoderne achterbuurten bewonen zouden wel eens jaloers kunnen terugkijken naar de ruines van de stevige lemen huizen van Çatal Hüyük in Anatolië, gebouwd aan het begin van het stedelijk leven 9000 jaar geleden.” Feit is dat de afgelopen halve eeuw de kloof tussen arm en rijk wereldwijd is verdubbeld, waardoor een conflict tussen rijk en arm, machtig en machteloos niet lang meer kan uitblijven, hoe bezeten ook de Europese politici de werkelijkheid aan hun voordeur proberen te negeren.
Lees vanuit deze achtergrond eens wat de vooraanstaande zionist en joods-Israelische emeritus hoogleraar Yehezkel Dror onlangs in Forward, de joodse krant van New York, schreef. Wanneer, volgens hem, de “dreiging groot genoeg is, zal de inzet van massavernietigingswapens door Israel gerechtvaardigd zijn zodra dit noodzakelijk lijkt te zijn voor het verzekeren van de overleving van de staat, ondanks de bittere prijs van een groot aantal gedode onschuldige burgers… In het kort, de bestaansnoodzaak moet prioriteit worden gegeven over andere aangelegenheden – hoe belangrijk die ook mogen zijn – met inbegrip van liberale en humanitaire waarden, steun aan mensenrechten en democratisering.”
De joods-Canadese hoogleraar Yakov Rabkin, die mij attent maakte op dit extremisme, schreef me: “Dror is eerlijk over het opgeven van moraliteit en het zich concentreren op wat hij meent dat het overleven van het joodse volk is. Voor hem is het joodse volk een seculier denkbeeld, en hij associeert het met de overleving van de staat Israel. Maar we weten dat de joden in meer dan één staat hebben overleefd. Ik blijf ervan overtuigd dat de toekomst van de joden niet afhankelijk is van enige staat, maar van hun verbondenheid met de thora, hoe ze die ook mogen interpreteren. Dror is ook eerlijk wanneer hij de mythe van de ‘zuiverheid van de wapens’ doorprikt, die zionistische propaganda over het optreden van de Israelische militairen. Hij zegt openlijk wat de meeste Israelische leiders al lang in de praktijk brengen. Sommige geleerden hebben het Samson-complex van de Israelische politieke en militaire elite helder beschreven. Als de staat Israel ten onder dreigt te gaan, dan zullen zijn nucleaire wapens het in staat stellen om een groot deel van Europa en het Midden Oosten met zich mee het graf in te trekken. Naar verluidt is dit een belangrijk doel van Israel’s nucleair arsenaal. Vandaag de dag wordt Israel niet geconfronteerd met een geloofwaardige dreiging en toch verkeren veel Israëli’s in paniek en wanhoop. Ik kan niet anders dan denken aan de bijbelse vervloeking in Leviticus 26:17: ‘Gij zult vluchten, zonder dat iemand u vervolgt’. Dror pleit al lange tijd voor het prijsgeven van morele gewetensbezwaren. Zijn aansporing heeft duidelijk gehoor gevonden bij de Israelische militairen die openlijk onverschillig staan tegenover burgerslachtoffers onder de Arabieren, of die nu Israelische ingezetenen zijn of Palestijnen in bezet gebied. Wat nieuw is, is dat de oproep tot immoraliteit nu openlijk geuit wordt, nieuw is niet de toepassing ervan door Israelische soldaten.”
Salomon, morgen schrijf ik je weer een email. Misschien lees je het, misschien gooi je het weg, maar als journalist en schrijver heb ik alleen de taal om mensen te overtuigen en om te overleven in een wereld waarin de machtigen denken dat wapens en geweld de mens overtuigen.
"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon"
Ik heb hem deze email gestuurd:
"Beste Salomon,
Dit mag dan wel jouw “laatste mail, mijn laatste contact met jou” zijn, maar dat weerhoudt mij niet om je iets duidelijk te maken dat je kennelijk niet begrijpt. Laat ik je allereerst in het kort vertellen wat de achtergrond is van waaruit ik werk. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben vijf jaar lang tegen de nazi’s gevochten, mijn vader op een onderzeeboot van de Nederlandse marine, mijn moeder als Marva in Schotland. Zij was Schotse en ontmoette mijn vader toen zijn duikboot in een Schotse baai bunkerde. Mijn vader is vanwege zijn dapperheid meerdere malen door koningin en vaderland gedecoreerd. Zijn onderscheidingen heb ik na zijn dood aangetroffen in een klein blauw ijzeren kistje in een van de kasten. Hij droeg ze nooit, ook niet tijdens officiële bijeenkomsten. Hij heeft ook nooit met mij over de oorlog gesproken. Verzet tegen onrecht was voor mijn ouders net zo normaal als ademhalen. Daar sprak je niet over, dat deed je. Waren mijn ouders daarmee radicaal? Geenszins, het waren keurige burgers uit de middenklasse, die DS-70 stemden, omdat de PVDA te extreem voor hen was geworden. Hoewel ze niet expliciet daarover spraken, leerden ze mij toch dat verzet tegen onrecht een mens tot mens maakt.
Nu jouw email, je schrijft: “Ik vraag me af hoe ik je pathologische haat van Israel moet verklaren.” Kritiek op de Israelische terreur komt niet voort uit een “pathologische haat” Salomon, maar uit dezelfde gedrevenheid die mijn ouders hadden om tegen de toenmalige terreur van de nazi’s te strijden. Mijn niet aflatende kritiek op “de joodse natie,” waar eenvijfde van de bevolking Palestijns is, komt dus voort uit het besef dat hier sprake is van een groot onrecht tegen de Palestijnse bevolking. Dat besef bezit jij niet zo is me opgevallen aan zowel je artikelen als aan je verklaringen in het openbaar. Toen jij onlangs voor een academisch gezelschap in Den Haag zei dat het verdrijven van 83 procent van de Palestijnse bevolking uit wat nu Israel is geen oorlogsmisdaad was, omdat deze oorlogsmisdaad tijdens een oorlog plaatsvond, toen bleek ineens dat je niets van het internationaal recht weet en begrijpt. En misschien erger nog, totaal niet beseft dat etnisch zuiveren onrechtvaardig is. En toch ben je als zionist 36 jaar lang correspondent geweest in Israel voor de NRC, een krant die zichzelf aanprijs als de slijpsteen voor de geest.
Laat ik mijn standpunt tegenover het zionisme duidelijk maken. De toen nog zioniste Hannah Arendt, een van de grootste joodse politieke denkers van de twintigste eeuw schreef in het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien in oktober 1945, dus twee jaar voor Het VN-Verdelingsplan: “Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.”
De zionistische gedachte was dus dat de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, “de keuze” hadden tussen “vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap” om voor jou, jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. Uiteindelijk werd het een gewelddadige verdrijving van meer dan 750.000 Palestijnse burgers uit hun land, iets dat volgens het internationaal recht een oorlogsmisdaad is, maar volgens jou dus niet, omdat je kennelijk niet in het recht gelooft. Onmiddellijk na die etnische zuivering werden de Palestijnse dorpen met de grond gelijk gemaakt om te voorkomen dat de vluchtelingen zouden terugkeren, een optie die de Vernigde Naties in een resolutie vastlegde. Nooit zijn deze vluchtelingen ook maar op enigerlei wijze gecompenseerd voor het miljardenverlies aan bezittingen. En nog steeds Salomon gaat de landroof, en de dagelijkse terreur van een bezetting en belegering door om voor jou en jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. En jij hebt al die jaren als correspondent de context van dit conflict verzwegen. Jij en andere zionisten hadden verwacht dat de Palestijnen hun strijd zouden opgeven, zich zouden neerleggen bij de voldongen feiten die het Israelische geweld leek te creeren. Voor jezelf en je lezers en luisteraars schiep je een schijnwereld waarbij Israel en de joden afgebeeld werden als de slachtoffers en de Palestijnen de daders, of zoals de joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit Hallahmi het stelt: ‘’Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurt dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israelisch-Palestijns conflict.” En omdat de Europeanen zich schuldig voelen vanwege het christelijk antisemitisme speelden ze dit spel mee.
De Palestijnen werden zo het slachtoffer van wat heette “het joodse vraagstuk,” waarmee "de Europese beschaving" al die eeuwen heeft geworsteld. Maar kijk, Salomon, ik voel me wat dit betreft nergens schuldig aan, mijn ouders hebben zich verzet, terwijl de meeste Europeanen in meerdere of mindere mate collaboreerden of de andere kant opkeken terwijl hun joodse buren werden gedeporteerd. Ik probeer het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan zonder enig complex aan de kaak te stellen. Niet vanwege een “pathologische haat” tegen Israel, maar om de simpele reden dat het door Europa geschapen onrecht opgelost moet worden. Het zionistische Israel heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een levensgevaarlijke schurkenstaat, die niet gesteund, maar geboycot moet worden om het te dwingen zich aan de internationaal afgesproken rechtsregels te houden. Het bezetten en stelen van andermans land moet gestopt worden. De zionisten in Israel moeten gedwongen worden, ook voor hun eigen bestwil, om zich beschaafd te gedragen. Mensen zoals jij Salomon moeten gaan leren dat het verdrijven van 83 procent van de bevolking wel degelijk een oorlogsmisdaad is, zoals iedere deskundige je kan vertellen. Een beschaving kan niet tolereren dat een Israelische onderminister van Defensie de Palestijnse bevolking letterlijk bedreigd met een holocaust! Dat begrijpen de meeste westerse politici niet, maar wel de Europese bevolking die in Israel de grootste bedreiging zien van de wereldvrede. Ondanks alle pro-Israel propaganda weten gewone mensen maar al te goed wie David en wie Goliath is. In een geglobaliseerde wereld van meer dan zes miljard mensen kan niet geaccepteerd worden dat een staat als Israel publiekelijk dreigt een ander land aan te vallen, of ook daadwerkelijk binnenvalt. Dat doen alleen schurkenstaten.
Salomon, 3 miljard mensen op aarde is jonger dan 18. Een aanzienlijk deel van hen leeft in bittere armoede, maar weet wel dat wij schatrijk zijn. Die mensen kijken naar hoe het Westen de Israelische terreur steunt, en vragen zich af: "Is dat nu democratie en mensenrechten, waar de westerlingen de mond van vol hebben?" Ook daarom zullen we Israel aan banden moeten leggen. Het land vormt een gevaar voor de wereldvrede. Probeer eens te kijken naar Israel niet vanuit een tribaal oogpunt, maar vanuit een kosmopolitisch standpunt, zoals ik hieronder probeer te schetsen:
In een studie over terrorisme en demografie schrijft Gunnar Heinsohn, hoofd het Raphael-Lemkin Instituut voor Vergelijkend Genocide Onderzoek van de Universiteit van Bremen, over de vrees van westerse beleidsbepalers en in het bijzonder die in Washington voor de vele honderden miljoenen werkloze “overtolligen” in de wereld. Citaat: “Hun grootste angst is nu dat er tegenover de Amerikaanse jongens (dertig miljoen onder de vijftien jaar), die niet alleen veelal enig zoon zijn, maar ook zijn opgegroeid met de gedachte van vriendschap tussen de volkeren, 25 keer zo veel zonen staan in de derde wereld. Deze jongens, die tot gezinnen met meerdere zonen behoren, zijn redelijk goed gevoed en opgeleid. Voor zover ze niet kunnen emigreren zullen zij hun geboorteland destabiliseren omdat ze er geen bestaan kunnen opbouwen dat aan hun verwachtingen voldoet. Ze leven in meer dan honderd landen. Wellicht dat 10 van de 25 zullen overgaan tot geweld buiten de eigen grenzen in een poging kleinere of grotere imperia te veroveren. Daar hebben ze massavernietigingswapens voor nodig. De westerse supermacht bereidt zich voor op conflicten met deze landen. Irak is slechts een van de vele voorbeelden van het nieuwe type tegenstander, dat ondanks massale verliezen steeds meer jonge mannen in de strijd kan werpen.” Het merendeel van de jonge derde wereldbewoners leeft in verpauperde metropolen, die in omvang en tempo schrikbarend blijven toenemen. Bijna tweederde van de jongeren uit de bevolkingsexplosie die sinds 1950 gaande is komt in de grote steden terecht, waarvan de bevolking in totaal met een miljoen baby’s per week toeneemt. Sinds 1980 is daar het aantal werkzoekenden meer dan verdubbeld. Iets meer dan een halve eeuw geleden waren er 86 steden in de wereld die meer dan een miljoen inwoners telden, vandaag de dag zijn dat er 400, en in 2015 zullen dat er tenminste 550 zijn. Er zullen steden zijn van meer dan 30 miljoen inwoners. Sinds 2008 leeft de meerderheid van de bevolking op aarde in een stedelijke omgeving en is dus niet langer meer in staat haar eigen eten te produceren. Volgens een VN-Habitat rapport zal driekwart van de toekomstige groei van de wereldbevolking in stedelijke conglomeraten terechtkomen waar ‘‘er weinig of geen planning bestaat om deze mensen op te vangen of te voorzien van diensten.’’ Honderden miljoenen, zo niet miljarden mensen, worden aan hun lot overgelaten. De trek naar de steden wordt gedreven door bittere armoede en niet door een aanbod van werk. De exodus werd veroorzaakt en versnelt door de IMF- en de Wereld Bank politiek van deregulering van de landbouw en grootscheepse bezuinigingen op sociale uitgaven. De Amerikaanse historicus Mike Davis schrijft in Planet of Slums: “In plaats van steden van licht die naar de hemel oprijzen, zal een groot deel van de stadsbevolking van de 21ste eeuw in misère ondergedompeld zijn, omgeven door milieu verontreiniging, uitwerpselen, en verval. De één miljard stedelingen die de postmoderne achterbuurten bewonen zouden wel eens jaloers kunnen terugkijken naar de ruines van de stevige lemen huizen van Çatal Hüyük in Anatolië, gebouwd aan het begin van het stedelijk leven 9000 jaar geleden.” Feit is dat de afgelopen halve eeuw de kloof tussen arm en rijk wereldwijd is verdubbeld, waardoor een conflict tussen rijk en arm, machtig en machteloos niet lang meer kan uitblijven, hoe bezeten ook de Europese politici de werkelijkheid aan hun voordeur proberen te negeren.
Lees vanuit deze achtergrond eens wat de vooraanstaande zionist en joods-Israelische emeritus hoogleraar Yehezkel Dror onlangs in Forward, de joodse krant van New York, schreef. Wanneer, volgens hem, de “dreiging groot genoeg is, zal de inzet van massavernietigingswapens door Israel gerechtvaardigd zijn zodra dit noodzakelijk lijkt te zijn voor het verzekeren van de overleving van de staat, ondanks de bittere prijs van een groot aantal gedode onschuldige burgers… In het kort, de bestaansnoodzaak moet prioriteit worden gegeven over andere aangelegenheden – hoe belangrijk die ook mogen zijn – met inbegrip van liberale en humanitaire waarden, steun aan mensenrechten en democratisering.”
De joods-Canadese hoogleraar Yakov Rabkin, die mij attent maakte op dit extremisme, schreef me: “Dror is eerlijk over het opgeven van moraliteit en het zich concentreren op wat hij meent dat het overleven van het joodse volk is. Voor hem is het joodse volk een seculier denkbeeld, en hij associeert het met de overleving van de staat Israel. Maar we weten dat de joden in meer dan één staat hebben overleefd. Ik blijf ervan overtuigd dat de toekomst van de joden niet afhankelijk is van enige staat, maar van hun verbondenheid met de thora, hoe ze die ook mogen interpreteren. Dror is ook eerlijk wanneer hij de mythe van de ‘zuiverheid van de wapens’ doorprikt, die zionistische propaganda over het optreden van de Israelische militairen. Hij zegt openlijk wat de meeste Israelische leiders al lang in de praktijk brengen. Sommige geleerden hebben het Samson-complex van de Israelische politieke en militaire elite helder beschreven. Als de staat Israel ten onder dreigt te gaan, dan zullen zijn nucleaire wapens het in staat stellen om een groot deel van Europa en het Midden Oosten met zich mee het graf in te trekken. Naar verluidt is dit een belangrijk doel van Israel’s nucleair arsenaal. Vandaag de dag wordt Israel niet geconfronteerd met een geloofwaardige dreiging en toch verkeren veel Israëli’s in paniek en wanhoop. Ik kan niet anders dan denken aan de bijbelse vervloeking in Leviticus 26:17: ‘Gij zult vluchten, zonder dat iemand u vervolgt’. Dror pleit al lange tijd voor het prijsgeven van morele gewetensbezwaren. Zijn aansporing heeft duidelijk gehoor gevonden bij de Israelische militairen die openlijk onverschillig staan tegenover burgerslachtoffers onder de Arabieren, of die nu Israelische ingezetenen zijn of Palestijnen in bezet gebied. Wat nieuw is, is dat de oproep tot immoraliteit nu openlijk geuit wordt, nieuw is niet de toepassing ervan door Israelische soldaten.”
Salomon, morgen schrijf ik je weer een email. Misschien lees je het, misschien gooi je het weg, maar als journalist en schrijver heb ik alleen de taal om mensen te overtuigen en om te overleven in een wereld waarin de machtigen denken dat wapens en geweld de mens overtuigen.
woensdag 11 juni 2008
CIDI Bestuurslid schendt Internationaal Recht 19
Een voorbeeld van de propagandistische werkwijze van het CIDI. De Israelische historicus Benny Morris, die uitgebreid en gedocumenteerd heeft beschreven hoe het zionistische leger in 1948 Palestina etnisch zuiverde, schreef in februari van dit jaar deze brief naar de Irish Times:
"Er bestond geen zionistisch 'plan' of algemene politiek om de Arabische bevolking te verwijderen, of een plan voor 'etnische zuivering'. Plan Daled (Plan D) van 10 maart 1948 (is openbaar en voor iedereen te lezen in het archief van het Israelische leger en in verschillende publicaties) was het basisplan van de Hagana (de voorloper van het Israelische leger) om de verwachte pan-Arabische aanval op de verrijzende Joodse staat te pareren."
Vervolgens schrijft Morris dat er wel een plan voor etnische zuivering was: "Het is waar dat Plan D regionale commandanten carte blanche gaf om Arabische dorpen langs en achter de frontlijn en langs de Arabische invasieroutes te bezetten, te vernietigen, of de bevolking ervan uit te zetten. Het is ook waar dat de Israelische leiders, halverwege de oorlog van 1948, besloten de terugkeer tegen te gaan van deze 'vluchtelingen' (de 'vluchtelingen', die net de Joodse gemeenschap aangevallen hadden), omdat zij hen als een vijfde colonne en als een existentiele bedreiging van de Joodse staat beschouwden. Zelf kan ik tegen die vrees en logica niets inbrengen."
Kortom, wartaal. Zie:
http://www.cidi.nl/
Desondanks publiceert jet CIDI dit nu, in een poging verwarring te zaaien.
Nu de werkelijkheid: "When a Haaretz interviewer called the 1948 Palestinian exodus "ethnic cleansing," Morris responded that "there are circumstances in history that justify ethnic cleansing. I know that this term is completely negative in the discourse of the 21st century, but when the choice is between ethnic cleansing and genocide—the annihilation of your people—I prefer ethnic cleansing."[18]
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Morris
Dit verzwijgt het CIDI. En ook deze uitspraak van Benny Morris uit 2004 verzwijgt het CIDI: ‘‘Ik denk dat [Ben Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.’’
Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/06/
cidi-bestuurslid-schendt-internationaal_09.html
Dit is de werkwijze van de betaalde propagandisten van de volgens Haaretz "pro-zionistische lobbygroep" het CIDI, dat door de commerciele massamedia telkens weer gevraagd wordt om het Nederlandse publiek belangeloos en onafhankelijk te informeren over de joods-Israeli's, nooit over de 20 procent van de bevolking die Palestijns is.
"Er bestond geen zionistisch 'plan' of algemene politiek om de Arabische bevolking te verwijderen, of een plan voor 'etnische zuivering'. Plan Daled (Plan D) van 10 maart 1948 (is openbaar en voor iedereen te lezen in het archief van het Israelische leger en in verschillende publicaties) was het basisplan van de Hagana (de voorloper van het Israelische leger) om de verwachte pan-Arabische aanval op de verrijzende Joodse staat te pareren."
Vervolgens schrijft Morris dat er wel een plan voor etnische zuivering was: "Het is waar dat Plan D regionale commandanten carte blanche gaf om Arabische dorpen langs en achter de frontlijn en langs de Arabische invasieroutes te bezetten, te vernietigen, of de bevolking ervan uit te zetten. Het is ook waar dat de Israelische leiders, halverwege de oorlog van 1948, besloten de terugkeer tegen te gaan van deze 'vluchtelingen' (de 'vluchtelingen', die net de Joodse gemeenschap aangevallen hadden), omdat zij hen als een vijfde colonne en als een existentiele bedreiging van de Joodse staat beschouwden. Zelf kan ik tegen die vrees en logica niets inbrengen."
Kortom, wartaal. Zie:
http://www.cidi.nl/
Desondanks publiceert jet CIDI dit nu, in een poging verwarring te zaaien.
Nu de werkelijkheid: "When a Haaretz interviewer called the 1948 Palestinian exodus "ethnic cleansing," Morris responded that "there are circumstances in history that justify ethnic cleansing. I know that this term is completely negative in the discourse of the 21st century, but when the choice is between ethnic cleansing and genocide—the annihilation of your people—I prefer ethnic cleansing."[18]
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Morris
Dit verzwijgt het CIDI. En ook deze uitspraak van Benny Morris uit 2004 verzwijgt het CIDI: ‘‘Ik denk dat [Ben Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.’’
Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/06/
cidi-bestuurslid-schendt-internationaal_09.html
Dit is de werkwijze van de betaalde propagandisten van de volgens Haaretz "pro-zionistische lobbygroep" het CIDI, dat door de commerciele massamedia telkens weer gevraagd wordt om het Nederlandse publiek belangeloos en onafhankelijk te informeren over de joods-Israeli's, nooit over de 20 procent van de bevolking die Palestijns is.
De Israelische Terreur 390
'Photostory: The month in pictures,May 2008 Slideshow,
The Electronic Intifada,
In 1948 the state of Israel declared independence on the destroyed historic homeland of Palestine, an event Palestinians call the Nakba (catastrophe). During this period, the majority of the indigenous inhabitants of the land were forced to flee, and the descendants of those approximately 750,000 refugees now number in the millions.May 2008 marked the 60th anniversary of the dispossession of Palestine. Palestinians around the world, joined by their supporters, commemorated the Nakba with large demonstrations and other actions demanding the respect of the rights of Palestinians still struggling 60 years later.The above slideshow is a selection of images all addressing this anniversary. The month in pictures is an ongoing feature of The Electronic Intifada. If you have images documenting Palestine, Palestinian life, politics and culture, or of solidarity with Palestine, please email images and captions to photos A T electronicintifada D O T net.
De Israelische Terreur 389
'Blue sky, toxic sea Nora Barrows-Friedman writing from the occupied Gaza Strip, Live from Palestine,
For the three days I've been in Gaza I've heard nothing but horror stories. My friends, the journalists, the health workers, the students, the taxi drivers, the intellectuals, they all speak with a certain heaviness and a guttural frustration that gets trapped in the back of throats, in the smoke they exhale from chain-smoked cigarettes, over and over and over.Last night I saw a friend, Mohammed, whom I haven't seen in three years and sadly lost touch with in between. Since I was here last, he got married, had a baby, and now has one more on the way. After a week-long trip to Europe last year as a part of his work with an international aid organization, he was held first for five days at the Cairo airport, in a small room with ten other Palestinians from Gaza, before they were transfered to a detention center and held for 60 days in al-Arish, in the seam zone between Egypt and Rafah crossing in southern Gaza. The Egyptians did this in an act of collaboration with the Israelis. With friends in the West Bank, the Jordanians use the same tactics of interrogation and humiliation at the border, but detention without reason doesn't happen. Yet.But Mohammed said that he'd do it again, just to get out. He told me between cigarettes that he'd be happy to spend three days out in the world even if it meant another 60 days in an Egyptian detention center.On a massive and wide-ranging scale, every single aspect of life in Gaza is punctuated by the Israeli occupation and the blockade. There are 1.5 million people here, trapped and hermetically sealed, in this 22-mile by 6-mile strip of devastated open-air prison compound. Fuel is scarce and the streets are thick with the soupy smoke of cooking gas, falafel oil and benzene as Israel's collective punishment policies force people to fill their cars with their families' gas rations.This trickles down. Hospitals, grocery stores, butcheries, fishing boats, administrative centers, schools, factories, clinics, they all either run on generators or have been forced to quit operations altogether because of the fuel crisis. In the sewage treatment facilities, the fuel shortages mean that sewage plants can't operate at full capacity -- and remember, there are 1.5 million people here -- so millions of gallons of raw sewage are being dumped into the sea, untreated, making the ocean extremely toxic.Giardia, dysentery, cholera -- diseases not known just five miles up the beach, in the cities of historic Palestine (some call it Israel), where toilets flush and water is safe to drink, where people lay in the mid-day sun getting tan and drinking pina coladas and speaking a language resurrected just in the last hundred years, unknown to the indigenous and dispossessed here in Gaza -- are now common. And once Palestinians get really sick, hospitals try to do all they can to alleviate the pain and eradicate the disease, but, as my friend told me, since the blockade began last summer, there are 95 medicines on the "blacklist" -- prohibited from entering Gaza.The number one medicine that is becoming scarce? Try to guess.I visited al-Awda hospital in the northern Gaza Strip. The pharmacist took me into his small supply warehouse and showed me around. He took me to the small shelf where they store all the anesthesia medications, and said that they have only a two-week supply left. Israel is banning anesthetics from reaching patients in Gaza, as well as chemotherapy and heart medications.'
Lees verder: http://electronicintifada.net/v2/article9601.shtml
De Israelische Terreur 388
'Pledging allegiance to AIPACKhody Akhavi,
The Electronic Intifada,
WASHINGTON, 9 June (IPS) - With the Iranian nuclear "threat" in the crosshairs, discussion of Palestinians or a Syrian-Israeli detente was virtually non-existent. But then again, one should not expect many overtures for peace when attending the annual policy conference for the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC).As more than 5,000 Jewish-American activists ascended Capitol Hill last week, the most common word circulating through panel discussions, daily briefings, and remarks made by high-level officials and presidential candidates was "security" -- more accurately, Israel's security.And most of the tough talk, whether substantive or merely stylistic, was directed at a nuclear Iran and its presumed proxies -- Lebanese Hizballah, Palestinian Hamas, and even Syria.The policy prescriptions, outlined in a draft proposal of AIPAC's policy agenda, urge, among other things, that the US "take all appropriate measures to halt Iran's pursuit of nuclear and 152 other weapons of mass destruction and the means to deliver them."The language remains unsettling for many Democrats and war-weary US citizens, who view it as a license for the President George W. Bush administration to launch a military attack on Iran.While pre-emptive missile strikes on Iranian nuclear facilities may seem unappealing -- indeed, AIPAC's talking points omit the discomforting mention of military force -- the safer bet has been placed on sanctions, an endorsement of already existing efforts to isolate Iran economically.'
Lees verder: http://electronicintifada.net/v2/article9603.shtml
The Empire 379
'Losses and Surge in Oil Spread Gloom on Economyby: Peter S. Goodman, The New York Times
The unemployment rate surged to 5.5 percent in May from 5 percent - the sharpest monthly spike in 22 years - as the economy lost 49,000 jobs, registering a fifth consecutive month of decline, the Labor Department reported Friday.
The weak jobs report, coupled with a staggering rise in the price of oil - up a record $10.75 a barrel to more than $138 - unleashed a feverish sell-off on Wall Street, sending the Dow Jones industrial average down nearly 400 points. The dollar plunged against several major currencies.
Investors' recent hopes that the United States might yet skirt a recession sank swiftly in the face of gloomy indications that the economy is gripped by a slowdown and pressured by record fuel prices.
For tens of millions of Americans struggling to pay bills, the jobs report added an official stamp of authority to a dispiriting reality they already know: A deteriorating labor market is eliminating paychecks just as they are needed to compensate for the soaring cost of food and fuel, and as the fall in house prices hacks away at household wealth and access to credit.
"It's unambiguously ugly," said Robert Barbera, chief economist at the research and trading firm ITG. "The average American already knows that gas prices are up a ton and it's really hard to find a job. Sally and Sam on Main Street are already well aware of this, and that's why sentiment surveys are lower than they were in each of the last two recessions."'
The weak jobs report, coupled with a staggering rise in the price of oil - up a record $10.75 a barrel to more than $138 - unleashed a feverish sell-off on Wall Street, sending the Dow Jones industrial average down nearly 400 points. The dollar plunged against several major currencies.
Investors' recent hopes that the United States might yet skirt a recession sank swiftly in the face of gloomy indications that the economy is gripped by a slowdown and pressured by record fuel prices.
For tens of millions of Americans struggling to pay bills, the jobs report added an official stamp of authority to a dispiriting reality they already know: A deteriorating labor market is eliminating paychecks just as they are needed to compensate for the soaring cost of food and fuel, and as the fall in house prices hacks away at household wealth and access to credit.
"It's unambiguously ugly," said Robert Barbera, chief economist at the research and trading firm ITG. "The average American already knows that gas prices are up a ton and it's really hard to find a job. Sally and Sam on Main Street are already well aware of this, and that's why sentiment surveys are lower than they were in each of the last two recessions."'
De Israelische Terreur 387
Should Iran Launch Preemptive Strike On Israel?
Israel Attack on Iran 'Unavoidable'-Olmert Deputy
By Dan Williams06/06/08 "Reuters" - --
JERUSALEM - - An Israeli attack on Iranian nuclear sites looks "unavoidable" given the apparent failure of sanctions to deny Tehran technology with bomb-making potential, one of Prime Minister Ehud Olmert's deputies said on Friday."If Iran continues with its programme for developing nuclear weapons, we will attack it. The sanctions are ineffective," Transport Minister Shaul Mofaz told the mass-circulation Yedioth Ahronoth newspaper."Attacking Iran, in order to stop its nuclear plans, will be unavoidable," said the former army chief who has also been defence minister.It was the most explicit threat yet against Iran from a member of Olmert's government, which, like the Bush administration, has preferred to hint at force as a last resort should U.N. Security Council sanctions be deemed a dead end.Iran, which denies seeking nuclear weapons, has defied Western pressure to abandon its uranium enrichment projects. The leadership in Tehran has also threatened to retaliate against Israel -- believed to have the Middle East's only atomic arsenal -- and U.S. targets in the Gulf for any attack on Iranian turf.Mofaz also said in the interview that Iranian President Mahmoud Ahmadinejad, who has called for Israel to be wiped off the map, "would disappear before Israel does."Mofaz's remarks came as he and several other senior members of Olmert's Kadima Party prepare for a possible run for top office should a corruption scandal force the Israeli prime minister to step down.Iranian-born Mofaz has been a main party rival of the Israeli prime minister, particularly following the 2006 elections when Olmert was forced to hand the defence portfolio to Labour, his main coalition partner, at Mofaz's expense.'
maandag 9 juni 2008
CIDI Bestuurslid schendt Internationaal Recht 18
Ronny Naftaniel, al 28 jaar lang directeur van de - volgens Haaetz “pro-zionistische lobby groep” - het CIDI, schrijft in de VPRO Gids in antwoord op een aantal vragen van mij: “Op 15 mei 1948 vielen vijf Arabische buurstaten Israel binnen… Wie wilde wie ook al weer etnisch zuiveren, Stan? Je hebt me perplex doen staan over zoveel verbale agressie en eenzijdigheid.” Het confronteren van een betaalde propagandist met feiten die hij al 28 jaar verzwijgt is voor hem “verbale agressie en eenzijdigheid.”
Ronny Naftaniel, je verzwijgt onder andere dit: voordat de Israelische staat was gesticht en en voordat er ook maar één Arabische soldaat te hulp was geschoten en zelfs voordat de Britten waren vertrokken, liet Ben-Goerion rond de 200 Palestijnse dorpen in de kustvlakte etnisch zuiveren. Ongeveer de helft van de Palestijnse vluchtelingen werd dus al onder de ogen van de Britse militairen verdreven. Dit is een gedocumenteerd feit. Dus in antwoord op je vraag wie wilde wie etnisch zuiveren: de zionisten wilden en hebben ook daarwerkelijk de Palestijnen etnisch gezuiverd. De etnische zuivering, begaan door de zionisten was van tevoren gepland, zoals je in het boek De etnische zuivering van Palestina van de joods-Israelische historicus Ilan Pappe’s kunt lezen. De rest van de geschiedenis is een reactie op deze zionistische oorlogsmisdaden. Ook de joods-Israelische historicus Benny Morris heeft over de etnische zuiveringen geschreven, maar verbindt er nu een andere conclusie aan. In 2004 zei hij dit: ‘‘Ik denk dat [Ben Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.’’ Dit zegt een van de meest vooraanstaande Israelische historici. Jij hebt al 28 jaar het feit verzwegen dat de zionisten 83 procent van de Palestijnse bevolking met terreur hebben verdreven. Inderdaad, met terreur, zoals iedereen kan lezen in het werk van de Nieuwe Historici van Israel. Jij, Ronny, wil liever hier leven dan daar, terwijl die Palestijnen toch voor jou en alle andere joden op aarde zijn verdreven. Jij maakt propaganda voor een land waar je zelf niet naar toe wil en daarbij verzwijg je de feiten. Waarom doe je dat?
Iets anders, jij juichte terecht de instelling toe van de zogeheten restitutiecommissie. Een commissie, die volgens haar website: ’'sinds januari 2002... individuele verzoeken tot teruggave van cultuurgoederen onderzoekt en beoordeelt die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn verdwenen. De commissie, bestaande uit juristen en (kunst)historici, brengt hierover onafhankelijk advies uit aan de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW). Het gaat daarbij om claims op kunstwerken waarvan de eigenaar onvrijwillig het bezit heeft verloren als gevolg van omstandigheden die direct verband hielden met het naziregime.”
Nu mijn vraag: waarom span je je niet in om de miljarden aan geroofde Palestijnse bezittingen terug te laten geven, die de Palestijnse bevolking tijdens de etnische zuiveringen in 1948 en 1967 heeft verloren? Waarom zou het Palestijnse rechtsgevoel niet moeten worden bevredigd? Per slot van rekening hebben zij als gevolg van het Europees antisemitisme en de zionistische terreur al hun bezittingen verloren. En nooit hebben ze iets teruggekregen, zelfs geen compensatie voor hun kolossaal verlies!
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ... -
NUCLEAR ARMS AND PROLIFERATION ANTI-NUCLEAR ACTIVISM MILITARY-INDUSTRIAL COMPLEX A Women state legislators and advocacy group...
-
https://russiatruth.co/lviv-on-fire-british-canadian-military-instructors-took-off-in-the-air-along-with-training-center/ LVIV on FIRE: Br...
