Paul Brill van de Volkskrant 16

De moderniteit eist flexibiliteit, die uiteindelijk uitmondt in opportunisme. Opportunisme is de overlevingsstrategie van de moderne mens in een gefragmenteerde wereld. Alex Carey schreef in Taking the Risk out of Democracy: 'Modern wars require the support of everyone; and so wartime propaganda idealizes the humane, egalitarian, democratic character of the home society in a way that no elite or business interest has any intention of allowing actually to come about.' Vandaar dat toen alle andere beweringen van de Bush-regering om de illegale inval in Irak te legitimeren, leugens bleken, Washington terugviel op de bewering dat de oorlog gerechtvaardigd was omdat de VS er de democratie ging verspreiden. Er bleef geen ander argument meer over, dan deze - eveneens - drogredenering, want de Amerikaanse versie van de democratie geniet al decennialang onder de eigen bevolking zo weinig vertrouwen dat de helft van de kiezers niet stemt, en zelfs bij de zo veel geprezen verkiezing van Obama kwam eenderde van de Amerikanen niet opdagen. Ergens diep in het bewustzijn weet de massamens dat de werkelijkheid anders is dan die welke door de macht wordt gepresenteerd. Dat verklaart ook het grootscheeps cynisme, waarbij men wel de prijs van alles kent, maar van nagenoeg niets de waarde.

De massamens is flexibel, opportunistisch, neemt voor kennisgeving aan, en gaat over tot de orde van de dag. Hij gelooft het allemaal wel, hij probeert met zo min mogelijk kleerscheuren en een maximum aan spullen het leven door te komen, in de hoop en verwachting dat de geschiedenis aan zijn voordeur voorbij gaat. Tot de werkelijkheid niet langer te negeren is en dan blijft alleen het pure opportunisme over. In het geval van het tolerante Nederland leidde deze houding ertoe dat tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 80 procent van alle joodse Nederlanders in de vernietigingskampen voordgoed verdween, procentueel ruim 3 keer zoveel als in Frankrijk, en 2 keer zoveel als in Belgie. Het is een van de verklaringen waarom 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,' zoals Jan Blokker en zijn twee zoons terecht opmerken in het boek Nederland in twaalf moorden. Niets zo veranderlijk als onze identiteit. De Nederlander is uiterst flexibel, opportunistisch, en gehoorzaamt de macht blindelings zodra het om het eigen hachje gaat. In de woorden van Blokker: 'In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.'

Vanwege schuldgevoel en politiek opportunisme worden de Nederlandse onverschilligheid en het christelijke antisemitisme niet langer op de joden geprojecteerd maar op een andere semitische tak, de grotendeels islamitische Palestijnen. Daar maken de pro-Israel lobbyisten handig en uitbundig gebruik van. Zo noteert de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill gretig de bewering van de extremistische Israelische historicus Benny Morris dat Iran volstrekt niet geisoleerd is, maar 'appelleert aan de solidariteit van de sjiieten en kan rekenen op de nodige sympathie in de gehele islamitische wereld, waar het land wordt gezien als een nuttig tegenwicht voor, of misschien zelfs het beste wapen tegen, Israel.' De suggestie wordt gegeven dat Israel de dupe zal worden van Iran omdat dit land 'reden [geeft] om te vrezen dat het in staat is tot suicidaal gedrag.' Morris en Brill doen het voorkomen alsof we hier te maken hebben met figuren a la Hitler, die de Endlösung der Judenfrage beogen.

Nu even de feiten: 3 december 2007 werd bekend dat volgens de National Intelligence Estimate Iran geen programma heeft om een nucleair wapen te maken. Over die conclusie van de NIE bestond onder de aangesloten 16 Amerikaanse inlichtingendiensten een algehele consensus. Desondanks liet Israel en de pro-Israel lobby onmiddellijk weten dat Iran wel aan de vervaardiging van een kernbom werkt, overigens zonder daarover bewijzen te leveren. Over die conclusie zwijgen Morris en Brill. Ze verzwijgen ook het volgende: Iran heeft in 2003 via de VS een aanbod gedaan aan Israel om te onderhandelen over de normalisering van de onderlinge betrekkingen. Een aanbod tot normalisering die volgens Hillary Mann Leverett, destijds een topfunctionaris van het Amerikaanse Buitenlandse Zaken, buitengewoon interessant was. 'Mann was startled by one dramatic concession [by Iran] after another - "deceisive action" against all terrorists in Iran, an end of support for Hamas and the Islamic Jihad... and also an agreemment to recognize Israel." Colin Powell, de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken was geinteresseerd in dit Iraanse voorstel, maar de radicalen binnen de Bush-regering en in Israel wezen het aanbod onmiddellijk van de hand, zonder ook maar 1 moment het voorstel serieus te hebben bestudeerd. Israel en de Bush-regering zijn al jarenlang op een gewapend conflict met Iran uit. Dat zijn de feiten die Paul Brill verzwijgt omdat het niet past in de pro-Israel propaganda. Israel moet daarbij afgeschilderd blijven als het slachtoffer van de wereld.

Het is dit gecultiveerde slachtofferschap waarmee Paul Brill zich identificeert. Alleen op die manier kan hij zich met zijn vader identificeren, die vlak na de Holocaust 'geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder'. Telkens weer moet Paul Brill zijn loyaliteit tonen aan zijn 'joodse vader' die slachtoffer was geworden van zijn 'katholieke moeder', die kennelijk de 'joodse identiteit' van haar man niet accepteerde en die zodoende van de zoon 'minder dan een halfjood,' maakte 'zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.' De oorlog eindigde niet in 1945, de oorlog duurt nog steeds voort, en maakt nog steeds slachtoffers, zoals bijvoorbeeld Paul Brill. En als een waar slachtoffer maakt Brill op zijn beurt weer anderen tot slachtoffer, te weten de Palestijnen die de prijs moeten betalen voor het identiteitsverlies van Paul's vader en daarmee van hemzelf. En zo herhaalt de geschiedenis zich.

Antisemitisme tegen Arabieren

De vraag is waarom antisemitisme tegen Arabieren door de westerse commerciele massamedia wel geaccepteerd wordt, terwijl het antisemitisme tegen joden terecht met klem wordt afgewezen door diezelfde pers.

'Rahm Emanuel’s Israeli gate
By Paul J. Balles

22 November 2008

Paul J. Balles considers the racist, anti-Arab comments made by the father of Rahm Israel Emanuel – President-elect Barack Obama’s chief of staff – and asks why these comments are acceptable to the American public whereas if they had been referring to Jews, African Americans or Hispanics they would have caused uproar.

If Rahm Emanuel's appointment as Obama's chief of staff was bad news, the news about Emanuel's father is even worse.

According to English-language reports in The Jerusalem Post and The Jewish Telegraphic Agency, Benjamin Emanuel discussed the potential impact of his son’s new position on US-Israeli relations:

“Obviously he’ll influence the president to be pro-Israel. Why wouldn’t he? What is he, an Arab? He’s not going to be mopping floors at the White House,” the elder Mr Emanuel told the Israeli daily Ma’ariv.

Jane Hamsher reported, "Representative Rahm Emanuel, President-elect Barack Obama’s chief of staff, called the president of an Arab-American group today to apologize for comments his father made to an Israeli newspaper."

Observing the activity stimulated by the Emanuels, Professor Jack Shaheen notes that he has been reading comments on liberal blogs like, "why should Rahm be held responsible for comments he didn't make? Shouldn't Rahm's father be the one apologizing? Those were his words, not Rahm's."

Having thoroughly studied decades of brainwashing of the American public with Hollywood's negative portrayals of Arabs in both film and TV, Professor Shaheen saw immediately just how racist the elder Emanuel's comment was. He noted how vigorously the press would react if the target was NOT Arabs:
Irrespective of the colour, faith or ethnicity of the parent, if he/she had made a similar comment about blacks, Jews, Asians, Latinos, Catholics, Irish, Italians, or whomever, would not the societal outrage have been three-fold? Would not an apology be expected from the son, but also from the parent? How abhorrent would it sound if the parent had stated:

“What is he, a black? He's not going to be mopping floors at the White House."

"What is he, a Jew? He's not going to be mopping floors at the White House."

"What is he, a Mexican? He's not going to be mopping floors at the White House."

You get the point of how unacceptable such a statement would be. Yet, why the tolerance of intolerance when it comes to Arabs? Why do they count – in our media and in our country – for less?

The answer goes back to the exposure that Professor Shaheen has done of the film and TV industries' vilification of Arabs in his books, including Reel Bad Arabs, The TV Arab, and his latest (2008) Guilty: Hollywood's Verdict on Arabs After 9/11.

In his research of nearly a thousand films from 1896 to the present that included Arab characters or references, Shaheen found that only 12 gave positive depictions, 52 were neutral and some 900 were negative.

Rahm Emanuel’s father brought his son up as an Israeli-American. Apparently, Emanuel still has dual citizenship. If he is to devote himself to America as a public servant, he should give up his Israeli ties, particularly since he will be in a position to have great influence on the president.

There should remain some doubt about whether or not Rahm Emanuel, who once served in the Israeli army, can relinquish his ties with Israel. To be an American supporter of Israel has obviously become entirely acceptable politics in Washington.

One has to go as far as Jonathan Pollard and provide Israel with stolen secrets before getting into trouble. It’s easy to suspect that even Pollard thought he could get away with it, noting the abject devotion of Americans to Israel.

However, returning to the elder Emanuel’s comment about his son. Even if he apologized for his son’s sake, we need to realize that he knows his son well. No doubt, his observation about Rahm’s loyalty to Israel was an accurate picture of Emanuel family reality.

Paul J. Balles is a retired American university professor and freelance writer who has lived in the Middle East for many years. For more information, see http://www.pballes.com.'

Paul Brill van de Volkskrant 15

Het is bekend uit de psychologie dat gekrenkte mensen veelal geneigd zijn anderen te krenken, slachtoffers veroorzaken op hun beurt weer andere slachtoffers.

Benjamin Beit-Hallahmi, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israel, verklaarde over dit psychologisch fenomeen: 'Een illustratief voorbeeld geeft de historicus Benny Morris, die redeneert dat ook de laatste 150.000 Palestijnen die in 1948 wisten te blijven, verdreven hadden moeten worden, dan zouden we volgens hem van het hele probleem zijn af geweest. Zijn opvatting is dat de Palestijnen weliswaar een groot onrecht is aangedaan, maar dat dit onrecht wordt opgeheven omdat het rechtvaardigheid voor de Joden betekende. En rechtvaardigheid voor de Joden is belangrijker dan onrecht voor de Palestijnen. Veel Joden in Israel, ook onder de intellectuelen, delen dit standpunt. Met andere woorden: Joden hoeven zich niet druk te maken om andere mensen. Wij hebben zo veel geleden dat we het recht hebben anderen onrecht aan te doen. Wij moeten alleen voor onszelf opkomen. Dat is de gedachtegang.'

Het zal duidelijk zijn dat een dergelijke houding alleen maar tot bloedvergieten kan leiden. In het kader daarvan merkte Beit-Hallahmi tevens op: ‘In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.’ En dat geldt niet alleen voor Amerikaanse joden, maar ook, om het dichter bij huis te zoeken, voor sommige joodse Nederlanders en Nederlanders die een gecompliceerde relatie met hun afkomst hebben, zoals de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill, wiens 'joodse vader' volgens eigen zeggen 'geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder', en die zichzelf omschreef als 'minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.'

Het zal niemand echt verbazen dat toen de joods-Israelische wetenschapper Beit-Hallahmi stelde dat er joden in de diaspora zijn die 'in ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel' datgene krijgen waaraan ze het meeste behoefte hebben, namelijk 'een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen’ ik onmiddellijk aan Paul Brill moest denken. Immers, vlak na de Holocaust werd de joodse identiteit van zijn vader door'zijn 'katholieke moeder' verpletterd. Voor deze traumatische gebeurtenis gebruikt hij zelfs de krijgskundige term 'gecapituleerd'. Maar hoe kan een zoon een band opbouwen met zijn vader wiens 'jood-zijn' door zijn moeder onderdrukt werd? Paul Brill erfde het katholicisme van zijn moeder, maar wat had hij nu van zijn vader geerfd? 'Nebbisj. Of nog minder: minder dan een halfjood...' Dat is een problematische identiteit voor een zoon, die zich op de een of andere manier met zijn vader moet kunnen identificeren. Maar met wat moest Brill zich gaan identificeren? Met zijn vader's capitulatie vlak na de Holocaust? Met een man wiens identiteit vernietigd was? Dat kon niet.

God zij dank was daar het zionisme als 'ideologische inhoud om de leegte van' zijn 'identeiteit te vullen.' En zo traumatiseert de een de ander, en maakt degene die zich slachtoffer voelt de ander tot slachtoffer, in dit geval de Palestijnen, die niets met het antisemitisme te maken hadden. Dat was immers een christelijke uitvinding, waarvoor de islamieten de rekening kregen gepresenteerd, omdat het antisemitische Westen dacht op die manier in 1 klap van 'het joodse vraagstuk' af te zijn en daarnaast ook nog eens goedkoop van zijn schuldgevoel kon afkomen.

Ondertussen zitten de Palestijnen met ons onverwerkte verleden opgezadeld, en met het werk van onder andere ene Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant. Hij is een van velen in de westerse commerciele massamedia die zich als pro-Israel lobbyist gedraagt. Dat geeft hem een identiteit, die sterker is dan de identiteit van zijn vader, die voor de moeder had 'gecapituleerd'. En niets haat het slachtoffer meer dan andere slachtoffers. Die confronteren hem met zijn eigen zwakte, en vormen een obstakel bij het omarmen van de sterke. De diaspora-jood had 'gecapituleerd', terwijl de nieuwe Jood, de Sabra, weigert te capituleren.

De vooraanstaande joods-Israëlische journalist Tom Segev schreef hierover: ‘Vele Israëli’s verachten de zwakheid van de slachtoffers en vroegen waarom de joden zichzelf niet hadden verdedigd. Een groot deel van hen, die claimden een nieuw soort Jood te vertegenwoordigen, de “nieuwe mens” gepropageerd in de zionistische mythologie, keek neer op de overlevenden. Anderen voelden zich schuldig en beschaamd over hun eigen zwakheid, omdat ze niet in staat waren geweest om joden te redden.’ Het is het beeld dat terugkeert in Hannah Arendts beschrijving van de Europese joden die zich zonder verzet de dood in lieten drijven. Dat zou niet weer gebeuren. Segev: ‘We dachten dat we betere mensen waren: wij zijn Bijbelse helden; wij zijn geen onderdeel van de diaspora. De term die in de begindagen werd gebruikt was “een nieuwe mens”, een concept afkomstig uit de Sovjet-Unie, de Weimarrepubliek, fascistisch Italië, een soort combinatie daarvan. Wij zouden de “nieuwe mens” zijn. Men kent dat wel: wij zijn recht door zee en sterk en patriottisch; wij hebben een land te verdedigen; wij bezitten eer; wij doen niet in zaken, kleine zaken zoals de joden van de diaspora.’ Deze ‘nieuwe Joden’ zouden zich nooit meer slachtoffer laten maken. Zich beroepend op hun eeuwenlange slachtofferschap maakten ze de Palestijnen tot slachtoffer van hetzelfde westerse mens- en wereldbeeld dat hen eerder zelf tot slachtoffer had gemaakt.

In de Volkskrant laat Paul Brill een joods-Israelische historicus met extremistische gedachten de toekomst voorspellen waarin 'de Iraniers zullen doen wat ze eerder in onderhandelingen met de Europeanen hebben gedaan: de dialoog gaande houden en intussen hun nuclaire programma voortzetten.' Tot het te laat is, het is vijf voor twaalf, aangezien 'Iran reden [geeft] om te vrezen dat het in staat is tot suicidaal gedrag.' Dit is een tendentieus verhaal van een joods-Israelische historicus met een bepaald belang en dat is het scheppen van het beeld dat Israel existentieel bedreigd wordt en dat Iran gebombardeerd moet worden. Paul Brill vertelt er niet bij dat de Iraniers niet in strijd met de regels van het Non-Proliferatie Verdrag handelen, dat een Amerikaanse of Israelische aanval een oorlogsmisdaad betekent, dat Israel wel degelijk het internationaal recht schendt, omdat in datzelfde Verdrag staat dat alle kernmogendheden hun kernwapens dienen te ontmantelen en het Internationaal Gerechtshof 'van oordeel was dat de dreiging met of het gebruik van kernwapens ofwel totaal onwettig is, ofwel onwettig behalve in één welbepaalde situatie. Dat betekent dat een tweederde meerderheid van de rechters de algemene wettelijkheid van kernwapens verwierp.' Maar daarover zwijgt Paul Brill, deze informatie past niet in het propagandamodel waaraan Israel zijn status ontleent en Paul Brill zijn identiteit. Meer hierover later.

Paul Brill van de Volkskrant 14

Meer dan een decennium geleden schreef de Amerikaanse geleerde Noam Chomsky over de invloedrijke Schotse filosoof en historicus David Hume dat deze geleerde 'in considering his First Principles of Government, expressed his puzzlement over ''the easiness with which the many are governed by the few" and "the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers". "When we enquire by what means this wonder is brought about", Hume concluded, "we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.''' Dit is een onmisbaar inzicht wanneer men het werk van moderne opiniemakers bestudeert. De angelsaksische sociale wetenschapper Alex Carey geeft in zijn boek Taking the Risk out of Democracy het volgende voorbeeld van de macht van opiniemakers: 'While the image-makers... re-created and projected Nixon so that he won more popular votes than any previous presidential candidate in American history... the presidential tapes reveal, the President and his highest aides and ministers were plotting, in the diction and the moral temper of a clique of Mafia thugs, how they might use the power of the presidency even further to corrupt and deceive. Nor is there any longer, unfortunately, substantial reason to believe that, if Kennedy or Johnson had been reckless enough to put the reality behind their public images on as many spools of tape as Nixon, their credibility gaps would have been notably less.'

Zo is het maar net, de belangengroepen die de commerciele massamedia in handen hebben zijn in staat om nagenoeg elke schurk tot president te laten kiezen van het machtigste land ter wereld, zolang die president er maar voor zorgt dat de belangen van de elite worden behartigd. Zodra hun belangen daarentegen in gevaar komen dan zullen ze hem zo snel mogelijk laten vallen. En in dat proces spelen opinies en opiniemakers de doorslaggevende rol, want zowel in dictaturen als in een zogeheten democratie geldt 1 grondregel voor de macht, te weten: 'the governors have nothing to support them but opinion.' Vandaar dat de opiniemakers in elk systeem absoluut onmisbaar zijn. Zij bepalen voor de massa wat waar is en wat niet, wie belangrijk is en wie niet, welke politiek beleid gevoerd moet worden en welke niet, wie de vijand is en wie niet, welke oorlogen wenselijk zijn en welke niet.

Et voila, opnieuw stuiten we op de opiniemaker van de Volkskrant, Paul Brill, die vorige week in een interview met de extremistische joods-Israelische historicus Benny Morris waarschuwde voor mogelijk 'suicidaal gedrag' van Iran. Morris: 'Ik ben er helemaal niet op tegen dat Washington het gesprek aangaat met Ahmadinejad en de andere Iraanse leiders. Maar mijn inschatting is dat het tot niets zal leiden.' Dat is interessant, hier hebben we te maken met een extremistische zionist die het liefst de Westbank en Gaza Palestijnenvrij zag, die als historicus de toekomst gaat voorspellen, en die er tot ongetwijfeld ongekende vreugde in alle machtscentra ter wereld 'er niet op tegen is' dat de machtigste politicus op aarde 'een gesprek aangaat met Ahmadinejad.' Who the hell is Morris? Ik bedoel, een geschiedkundige kan van alles weten over het verleden, maar over de toekomst weet hij natuurlijk evenveel als elke andere praatjesmaker. Maar dat maakt Paul Brill niets uit. Hij is opiniemaker die een joods-Israelische historicus gebruikt om een hetze te voeren tegen Iran, een hetze die kan uitmonden in Amerikaans of Israelisch geweld waarvan de burgerbevolking het meest te lijden zal hebben.

Met andere woorden: Paul Brill probeert terreur uit te lokken, want een moderne oorlog is niets anders dan terreur tegen een burgerbevolking, zoals we sinds de Tweede Wereldoorlog maar al te goed weten. En waarom wil Paul Brill terreur? Ik denk omdat Israel hem een identiteit verschaft, een identiteit die zijn 'joodse vader' hem niet kon geven om de simpele reden dat die 'joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder'. Er zijn vele oneigenlijke motieven bij Nederlanders die onvoorwaardelijk Israel steunen. Van schuldgevoel tot antisemitisme. Van een gebrek aan een eigen identiteit tot een onverwerkt verleden. Jan Blokker en zijn zoons constateren in hun boek Nederland in twaalf moorden. Niets zo veranderlijk als onze identiteit: 'Na de Tweede Wereldoorlog is het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders... Zo lijkt het ineens wel alsof Nederlanders door de eeuwen heen dol zijn geweest op joden. Dat het wrange West-Europese record van 1940-'45 (negentig procent van alle joden in Nederland opgepakt en vermoord, met bereidwillige hulp van vele Nederlanders) een anomalie in onze geschiedenis is.' Maar terecht stellen de schrijvers dat de werkelijkheid fundamenteel anders is: 'In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.'

In dit troebel water van een onverwerkt verleden, waarin schuld en boete tot nieuwe misdaden leiden, vist de opiniemaker Paul Brill, om zo allereerst zijn eigen identiteit te versterken. Dat dit ten koste kan gaan van honderdduizenden slachtoffers, zoals we in Irak hebben gezien, is de prijs die de mogelijk toekomstige slachtoffers moeten betalen voor onder andere het feit dat Pauls 'joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder,' waardoor de opiniemaker van de Volkskrant met een problematische identiteit werd opgezadeld. Ook opiniemakers zijn maar gewone mensen, die zoals bekend, soms gedreven worden door gevaarlijke instincten en ranzige ressentimenten, mensen die maar al te graag 'the governors' steunen die 'have nothing to support them but opinion.'

Bijen

Via: http://www.ditkannietwaarzijn.info/?p=5853 las ik dit:

'Tiny Radio Tags Offer Rare Glimpse into Bees' Universe
John Roachfor National Geographic magazine
November 14, 2008

What's causing the unprecedented decline of millions of honeybees? This mystery has been vexing some of the world's best scientists ever since U.S. beekeepers began noticing enormous numbers of their bees dying off or vanishing for no apparent reason several years ago.
Honeybees contribute some $15 billion to the U.S. economy every year, pollinating 90 major crops, everything from fruits to nuts. Most of us take these foods for granted, rarely realizing the vital role tiny creatures play in making them thrivePut simply, says zoologist Martin Wikelski, "Everything depends on pollinators."
That's one reason this leader in the study of small-animal migration has begun examining the mostly unknown universe of bee movement.
Wikelski is pioneering the use of supersmall radio tracking tags that fit on the backs of bees, a technological breakthrough that may provide him and other scientists with a direct view of the pollinators' flight patterns.
This could someday help them understand what's causing the honeybees' decline—and how to harness other kinds of bees to protect food supplies.
Tracking Technology
Until now, tracking insects such as bees has proved difficult. They fly too far too fast to be chased on the ground, and they're too small and nimble to monitor from the air.
Bumblebees, for instance, cruise at 20 feet (6 meters) per second, says Rutgers University entomologist Rachael Winfree, who's working with Wikelski on the bee-tracking project.
As a result, scientists are largely in the dark about basic questions involving bees' movements.
Most estimates of how far bees range when foraging are based on indirect tests such as removing bees a set distance from their nests to see if they return. "The assumption," says Winfree, "is that the only way bees know where they are is because they have an internal map of the area, created when they flew there before. If displaced outside their mapped area, they can't navigate."
But since some bee species are known to find their way back home from as far as 12 miles (20 kilometers) away, some scientists speculate the insects can also follow odor or magnetic gradients—or maybe they simply get lucky and find the nest as they buzz around aimlessly, Winfree says.'

Lees verder: http://news.nationalgeographic.com/news/2008/11/081114-bees-radio-tracking-missions.html

De Israelische Terreur 470

De Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking gaat onbelemmerd door. De etnische zuivering wordt in de praktijk goedgekeurd door het Westen.

"They Are All Hamas"
The Real Goal of Israel's Blockade of Gaza
By JONATHAN COOK

The latest tightening of Israel’s chokehold on Gaza – ending all supplies into the Strip for more than a week – has produced immediate and shocking consequences for Gaza’s 1.5 million inhabitants.The refusal to allow in fuel has forced the shutting down of Gaza’s only power station, creating a blackout that pushed Palestinians bearing candles on to the streets in protest last week. A water and sanitation crisis are expected to follow.And on Thursday, the United Nations announced it had run out of the food essentials it supplies to 750,000 desperately needy Gazans. “This has become a blockade against the United Nations itself,” a spokesman said.In a further blow, Israel’s large Bank Hapoalim said it would refuse all transactions with Gaza by the end of the month, effectively imposing a financial blockade on an economy dependent on the Israeli shekel. Other banks are planning to follow suit, forced into a corner by Israel’s declaration in Sept 2007 of Gaza as an “enemy entity”.There are likely to be few witnesses to Gaza’s descent into a dark and hungry winter. In the past week, all journalists were refused access to Gaza, as were a group of senior European diplomats. Days earlier, dozens of academics and doctors due to attend a conference to assess the damage done to Gazans’ mental health were also turned back.Israel has blamed the latest restrictions of aid and fuel to Gaza on Hamas’s violation of a five-month ceasefire by launching rockets out of the Strip. But Israel had a hand in shattering the agreement: as the world was distracted by the US presidential elections, the army invaded Gaza, killing six Palestinians and provoking the rocket fire.The humanitarian catastrophe gripping Gaza is largely unrelated to the latest tit-for-tat strikes between Hamas and Israel. Nearly a year ago, Karen Koning AbuZayd, commissioner-general of the UN’s refugee agency, warned: “Gaza is on the threshold of becoming the first territory to be intentionally reduced to a state of abject destitution”.She blamed Gaza’s strangulation directly on Israel, but also cited the international community as accomplice. Together they began blocking aid in early 2006, following the election of Hamas to head the Palestinian Authority (PA).The US and Europe agreed to the measure on the principle that it would force the people of Gaza to rethink their support for Hamas. The logic was supposedly similar to the one that drove the sanctions applied to Iraq under Saddam Hussein through the 1990s: if Gaza’s civilians suffered enough, they would rise up against Hamas and install new leaders acceptable to Israel and the West.As Ms AbuZayd said, that moment marked the beginning of the international community’s complicity in a policy of collective punishment of Gaza, despite the fact that the Fourth Geneva Convention classifies such treatment of civilians as a war crime.The blockade has been pursued relentlessly since, even if the desired outcome has been no more achieved in Gaza than it was in Iraq. Instead, Hamas entrenched its control and cemented the Strip’s physical separation from the Fatah-dominated West Bank.Far from reconsidering its policy, Israel’s leadership has responded by turning the screw ever tighter – to the point where Gazan society is now on the verge of collapse.In truth, however, the growing catastrophe being unleashed on Gaza is only indirectly related to Hamas’s rise to power and the rocket attacks.Of more concern to Israel is what each of these developments represents: a refusal on the part of Gazans to abandon their resistance to Israel’s continuing occupation. Both provide Israel with a pretext for casting aside the protections offered to Gaza’s civilians under international law to make them submit.With embarrassing timing, the Israeli media revealed at the weekend that one of the first acts of Ismail Haniyeh, the Hamas prime minister elected in 2006, was to send a message to the Bush White House offering a long-term truce in return for an end to Israeli occupation. His offer was not even acknowledged.Instead, according to the daily Jerusalem Post, Israeli policymakers have sought to reinforce the impression that “it would be pointless for Israel to topple Hamas because the population [of Gaza] is Hamas”. On this thinking, collective punishment is warranted because there are no true civilians in Gaza. Israel is at war with every single man, woman and child.In an indication of how widely this view is shared, the cabinet discussed last week a new strategy to obliterate Gazan villages in an attempt to stop the rocket launches, in an echo of discredited Israeli tactics used in south Lebanon in its war of 2006. The inhabitants would be given warning before indiscriminate shelling began.In fact, Israel’s desire to seal off Gaza and terrorise its civilian population predates even Hamas’s election victory. It can be dated to Ariel Sharon’s disengagement of summer 2005, when Fatah’s rule of the PA was unchallenged.An indication of the kind of isolation Mr Sharon preferred for Gaza was revealed shortly after the pull-out, in Dec 2005, when his officials first proposed cutting off electricity to the Strip.The policy was not implemented, the local media pointed out at the time, both because officials suspected the violation of international law would be rejected by other nations and because it was feared that such a move would damage Fatah’s chances of winning the elections the following month.With the vote over, however, Israel had the excuse it needed to begin severing its responsibility for the civilian population. It recast its relationship with Gaza from one of occupation to one of hostile parties at war. A policy of collective punishment that was considered transparently illegal in late 2005 has today become Israel’s standard operating procedure.'

Lees verder: http://www.counterpunch.org/cook11172008.html

De Israelische Terreur 469

De Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking gaat ongestoord door, gesteund door de Nederlandse regering pleegt Israel oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. De Nederlandse commerciele massamedia blijven zwijgen. En zolang dit doorgaat, gaat de sluipende etnische zuivering van Palestijns gebied door.

'Israël wil geen verslaggeving over humanitaire ramp in Gaza

Cherrie Heywood

RAMALLAH, 19 november 2008 (IPS) - De humanitaire situatie in de Gazastrook ziet er steeds slechter uit sinds Israël het gebied twee weken geleden volledig afsloot van de buitenwereld. Bovendien wordt niemand toegelaten om verslag uit te brengen. Al tien dagen mogen journalisten de grens niet over.
"Ik weet van geen enkele buitenlandse journalist die de de afgelopen week is toegelaten in Gaza", zegt Steve Gutkin, bureauchef van Associated Press in Jeruzalem en voorzitter van de Foreign Press Association in Israël. "Israël heeft Gaza in het verleden al gesloten voor journalisten, maar nog nooit voor zo'n lange periode."
Israël geeft volgens Gutkin geen "plausibele of aanvaardbare" uitleg geeft voor het bannen van nieuwsdiensten. Twee journalisten van Associated Press gingen Gaza enkele dagen voor de blokkade binnen en brengen er nu verslag uit.
De toegang werd ook geweigerd aan een delegatie Europese parlementsleden die de situatie kwam opmeten. De delegatie had bovendien gesprekken gepland met leiders van Hamas. De parlementsleden trokken naar Cyprus en bereikten Gaza over zee, ondanks waarschuwingen van de Israëlische zeemacht. Tijdens de gesprekken met Hamas werd een historische uitspraak gedaan: De islamitische organisatie zou zich bereid hebben verklaard de staat Israël te erkennen binnen de internationaal aanvaarde grenzen van 1967. Hamas bood verder een langdurige wapenstilstand aan in ruil voor Israëls erkenning van basisrechten voor alle Palestijnen.
Geen medicijnen en brandstof
"Alle grensposten worden gesloten voor de levering van brandstof of humanitaire hulp", zei EU-commissaris voor Externe Relaties Bentita Ferrero-Waldner afgelopen vrijdag. "Ik vraag me af welke gevolgen dit zal hebben voor de mensen in Gaza." Afgelopen zondag hield de Israëlische grenspolitie nog eens vijftien trucks met medicatie tegen.
Karen AbuZayd is het hoofd van de UN Relief and Welfare Agency (UNRWA), een hulporganisatie van de VN die in Gaza actief is. Volgens haar is het ongewoon dat Israël geen voedsel en medicijnen toelaat. "Dit alarmeert ons meer dan gewoonlijk. Het heeft nog nooit zo lang geduurd en het heeft er nog nooit zo slecht uitgezien. Het antwoord op onze vraag naar hulp is nog nooit zo negatief geweest."
"Vorige week hadden we geen eten voor 60.000 van de meest hulpbehoevende vluchtelingen. De rantsoenen in onze opslagplaatsen zijn op", zegt John Ging van de UNRWA. "We voeden de helft van de anderhalf miljoen vluchtelingen in Gaza met noodrantsoenen."
Zeventig procent van Gaza wordt geplaagd door elektriciteitspannes sinds Israël de aanvoer van diesel heeft stopgezet. Hierdoor moest de belangrijkste elektriciteitscentrale van Gaza alle activiteit stopzetten. De directeur-generaal van de ambulances in Gaza, Mu'awiyya Hassanein, zegt ondertussen dat er al driehonderd noodzakelijke medicamenten ontbreken. Philip Luther, onderdirecteur van de Midden-Oostenafdeling van Amnesty International verklaarde dat Israëls verstrenging van de blokkade "een slechte humanitaire situatie nog duidelijk erger heeft gemaakt. Dit is niets minder dan een bestraffing van de volledige bevolking van Gaza."
Als reactie op de internationale druk en protest uit de EU werden maandag dertig trucks met humanitaire bijstand toegelaten in de Gazastrook. "Dertig trucks na een sluiting van tien dagen is onvoldoende", zegt woordvoerder van Oxfam Jeruzalem, Michael Bailey. "Wat we nodig hebben is een volledige revisie van het embargo tegen Gaza. De enige weg vooruit is dialoog tussen de politieke leiders."
Geitensmokkel
Israël sloot de grens als antwoord op een Palestijnse raketaanval. Het geweld begon echter op 4 november toen het Israëlisch leger een raid hield in Gaza en zo de wankele wapenstilstand met Hamas verbrak.
Het doel van de raid was de vernietiging van een ondergrondse tunnel die volgens het Israëlisch leger gebruikt werd om ontvoerde Israëlische soldaten binnen of buiten te smokkelen. Tijdens de raids werden meer dan twintig Palestijnen gedood. Twee Israëli's werden licht gewond tijdens de raketaanvallen.
Het Israëlische offensief kwam volledig onverwacht. Er zijn honderden dergelijke tunnels die dagelijks gebruikt worden om levensmiddelen binnen te smokkelen. De Gazastrook is namelijk hermetisch afgesloten door Israël. Twee weken geleden werd op de Israëlische televisie bij wijze van grap getoond hoe Palestijnse herders hun geiten binnensmokkelen via de tunnels.IPS(DB, PD)'

Zie: http://www.ipsnews.be/index.php?id=35&no_cache=0&tx_uwnews_pi4[art_id]=23113

Paul Brill van de Volkskrant 13

De befaamde Amerikaanse historicus Daniel Boorstin schreef rond 1960 in zijn studie 'The Image; or What Happened to the American Dream dat Amerikanen 'have come to think... that our main problem is abroad. How to "project" our images to the world? Yet the problem abroad is only a symptom of our deeper problem at home. We have come to believe in our own images, till we have projected ourselves out of this world [so that] now, in the height of our power... we are threatened by a new and peculiarly American menace... It is the menace of unreality... We risk being the first people in history to have been able to make their illusions so vivid, so persuasive, so "realistic" that they can live in them. We are the most illusioned people on earth. Yet we dare not become disillusioned, because our illusions are the very house in which we live; they are our news, our heroes... our very experience.' Deze scherpe analyse van de Amerikaanse cultuur is belangrijk te onthouden nu een halve eeuw later de illusies van hun American Dream de werkelijkheid niet langer meer kunnen verhullen en de Amerikanen moreel en financieel failliet achterlaten. Daardoor is er een uiterst gevaarlijke situatie in de wereld ontstaan, die onvermijdelijk nu nog onvoorziene consequenties zal hebben voor de rest van de mensheid.

Maar dit laatste feit is voor opiniemakers als Paul Brill van de pro-Israel lobbygroep binnen de Volkskrant een te verwaarlozen detail. Voor hem is de vraag: is Obama goed voor Israel of niet? Die vraag legt hij voor aan de joods-Israelische historicus Benny Morris die het liefst de Westbank en Gaza Palestijnenvrij zou willen zien. En deze extremistische Israeli antwoordt 'als hem wordt gevraagd of hij toch liever had gezien dat John McCain de Amerikaanse presidentsverkiezingen had gewonnen... ''McCain werd door velen in Israël gezien als een known quantity: we weten waar hij voor staat, we weten dat hij niet wenst te wijken voor het moslim-extremisme.''' Met andere woorden, Morris en Brill impliceren hiermee dat we van Obama niet weten of hij 'wenst te wijken voor het moslim-extremisme'. Een merkwaardige suggestie aangezien de belangen van de joodse lobby goed verdedigd zullen worden binnen het Witte Huis door Chef Staf Rahm Emanuel, wiens vader een zionistische terrorist was en een racist die onmiddellijk na zijn zoon's benoeming verklaarde: '"Obviously, he will influence the President to be pro-Israel," said the elder Emanuel, who immigrated to the U.S. from Israel in the 1950s."Why shouldn't he do it? What is he, an Arab? He's not going to clean the floor of the White House.'''

Desalniettemin staat boven het interview met Morris: 'Dreigingen voor Israel worden niet minder met komst Obama.' De spanning moet worden opgevoerd. Israel moet weer de oude rol krijgen van de kleine David die bedreigd wordt door de grote Goliath. En aangezien de hele wereld nu wel beseft dat de Palestijnen door de joods-Israeli's worden geterroriseerd en niet andersom, moet er een nieuwe existentiele bedreiging van de 'joodse natie' worden verzonnen. Die rol is dit keer Iran toebedeeld, dat natuurlijk door het failliete Amerika of door het even failliete Israel moet worden plat gebombardeerd. En dus wordt de geest daarvoor rijp gemaakt door een extremistische historicus, die net zoveel over de toekomst weet als elke andere kletsmajoor, te laten zeggen: 'ik ben bang dat die andere optie alleen maar een militaire kan zijn: hetzij zelf een klap uitdelen, hetzij het groene licht geven aan Israel.' Het spreekt voor zich dat als een Iranier of een Arabier Israel zouden bedreigen het Westen hieraan onmiddellijk de zwaarste consequenties zou verbinden. Natuurlijk ook onder zware druk van onze opiniemakers. De opiniemaker Paul Brill met zijn problematische achtergrond, verzwijgt het feit dat het hier om een dreiging met terreur gaat. Wat de joden in Israel wel mogen, mogen de Arabieren en Iraniers elders van de pro-Israel lobby niet. Punt uit.

Het is een opmerkelijke houding van een Nederlandse staatsburger, die naar ik aanneem in andere gevallen wel het internationaal recht respecteert. Misschien ten overvloede: Iran heeft tot nu toe met betrekking tot zijn nucleaire activiteiten geen verdragsregel geschonden. Het mag volgens het non-proliferatie verdrag uranium verrijken. Elke Israelische geweldsdaad is net zo illegaal als de nazi-inval in Nederland dat in 1940 was. Het is een gotspe dat het tot zijn tanden toe bewapende Israel met zijn eigen naar schatting 200 kernbommen een andere staat bedreigt omdat het uranium verrijkt. Maar Paul Brill, als opiniemaker die gebukt gaat onder het feit dat zijn 'joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder' is kennelijk niet in staat om Israel als gewone staat te beoordelen op zijn daden. Het blijft voor hem 'de joodse natie' of 'het beloofde land.' Hoewel hij er zelf natuurlijk nooit zal gaan wonen of zijn kinderen er zal laten meevechten tegen de 'Arabische vijand' verwacht hij wel dat zowel de joden als de Palestijnen in de regio de consequenties van een oorlog zullen dragen. De opiniemaker zelf, die veilig in Amsterdam zit, hoeft dat niet, die kan ongestoord de oorlogstrom slaan. De wereld heeft de jongen die zichzelf omschreef als 'minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden' gekrenkt en de wereld zal dat weten ook. Meer over Brill, die zich gedraagt als een handelaar in angst, later.

Hillary Clinton

'Hillary Clinton, Neocon Savior?
Jacob Heilbrunn
Posted November 19, 2008 10:27 AM (EST)
http://www.huffingtonpost.com/jacob-heilbrunn/hillary-clinton-neocon-sa_b_144867.html

The neocons, deprived of a John McCain presidency, have latched onto a new potential female savior. No, it isn't Sarah Palin. It's Hillary Clinton.
Two new pieces in the Weekly Standard make it clear that the neocons see Hillary as their best hope over the next four years. In "Hail Clinton,"
Michael Goldfarb, until recently a McCain campaign aide, blogs that "Clinton's a hawk. Not only did she vote to authorize the war in Iraq, she delivered her vote in style -- her floor speech on October 10, 2002, went so far as to connect Saddam to al Qaeda..."
There's more. Noemie Emery, in an online piece titled "The Great Right Hope?," muses that
"For the moment, Hillary Clinton will be the conservatives' Woman in Washington, more attuned to their concerns on these issues than to those of the get-the-troops-home-now wing of her party, a strange turn of events for a woman whose husband was impeached by Republicans just ten years ago, and whose ascent that party had dreaded since she went to the Senate two years after that."
Now, it's certainly possible that Clinton will be the neocon of the Obama administration, pushing it to the right. In this thinking, she would deal as ruthlessly with Vladimir Putin as she tried to dispose of Obama during the primaries. But if Clinton has shown anything during the campaign, when she morphed from establishment to working class candidate, she has an elastic sense of the possible. Whether she will become the standard-bearer of the interventionist wing of the Democratic party remains an open question. But as the neocons have discerned, it is a possibility and one that they welcome. '

Paul Brill van de Volkskrant 12

Om goed te begrijpen binnen welke context de beweringen van Volkskrant-opiniemaker Paul Brill resoneren, moeten we allereerst een helder inzicht hebben in de functie van de commerciele media in een massamaatschappij. In 1933, het jaar dat Hitler democratisch aan de macht kwam, schreef de gezaghebbende Amerikaanse hoogleraar Harold Lasswell in de Encyclopedia of the Social Sciences dat aangezien de 'masses are still captive to ignorance and superstition' de komst van de democratie 'compelled the development of a whole new technique of control, largely through propaganda.' Want, zo stelt Lasswell, propaganda is 'the one means of mass mobilisation which is cheaper than violence, bribery or other possible control techniques.' En om een hoog technologische massamaatschappij zo efficient mogelijk te laten draaien is propaganda de goedkoopste en veiligste manier voor de elite om de massa gehoorzaam te houden. Let wel, Lasswell was geen marginale figuur met wat maffe standpunten. Hij werd en wordt nog steeds alom bewonderd. Dit is wat de Nederlandse versie van Wikipedia over hem meldt:

'Lasswell was één van de meest creatieve en invloedrijke wetenschappers van zijn tijd.
Door gebruik te maken van een scala van psychologische en sociologische methoden in een discipline die tot dan toe alleen gebruik maakte van historische, juridische en filosofische methoden werd Harold Lasswell de grondlegger van de hedendaagse politieke wetenschap en met name de politieke psychologie. Ook op het gebied van de communicatiewetenschappen heeft hij met zijn communicatiemodel een grote invloed gehad. Op het gebied van beleidsstudies was het Harold Lasswell die de richting aangaf met de omschrijving waaraan deze (toen) nieuwe discipline moest voldoen (multi-disciplinair, probleem oplossend, expliciet normatief).' Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Harold_Lasswell

Als een van de belangrijkste adviseurs van de politieke zowel als economische top verklaarde Lasswell dat propaganda onmisbaar was in een democratie omdat 'men are often poor judges of their own interests' en dus bewerkt moeten worden om zaken te steunen die ze normaal niet zouden steunen. De commerciele massamedia spelen in dit proces een doorslaggevende rol. Ook de andere topadviseur van Amerikaanse politici en zakenmensen, Edward Bernays, waarschuwde de elite voor de gevaren van de democratie, aangezien op die manier grote groepen burgers een greep konden krijgen op hun eigen toekomst. Dit zou de macht van de elite drastisch beperken. In 1947 schreef Bernays een belangrijk artikel voor het prestigieuze Annals of the American Academy of Political and Social Sciences, getiteld 'The Engineering of Consent'. In dit artikel schreef Bernays dat 'the engineering of consent is the very essence of the democratic proces, the freedom to persuade and suggest.' Het zal duidelijk zijn dat die 'freedom' alleen in handen kan zijn van de machtigen en rijken, die de middelen hebben om die 'freedom' inhoud te geven. Voor alle duidelijkheid schreef Bernays dan ook dat de gemiddelde Amerikaan 'has only six years of schooling... [Therefore] democratic leaders must play their part in... engineering consent... Today it is impossible to overestimate the importance of engineering consent; it affects almost every aspect of our daily lives.'

Voor zijn invloedrijke wetenschappelijke bijdragen werd Bernays in 1949 geëerd door de American Psychological Association. Hoe invloedrijk de inzichten van Bernays waren werd hetzelfde jaar nog eens duidelijk gemaakt door Fortune. De redactie van dit tijdschrift stelde zonder enige ironie dat 'it is as impossible to imagine a genuine democracy without the science of persuasion [ i.e. propaganda] as it is to think of a totalitarian state without coercion. The daily tonage output of propaganda and publicity... has become an important force in American life. Nearly half of the contents of the best newspapers is derived from publicity releases; nearly all the the contents of the lesser papers... are directly or indirectly the work of PR departments.'

En als vanzelf zijn we aangekomen bij Paul Brill. Binnen de hierboven beschreven context opereert deze opiniemaker van de Volkskrant. Zonder opiniemakers kunnen de commerciele massamedia niet functioneren. Zij bepalen welke opinies “the bewildered herd,” zoals de invloedrijke Amerikaanse journalist Lippmann de burgerbevolking betitelde, erop na moeten houden. 'Their function in a democracy, he said, is to be “spectators,” not participants in action. Occasionally they are allowed to lend their weight to one or another member of the specialized class. That’s called an election. But once they’ve lent their weight to one or another member of the specialized class they’re supposed to sink back and become spectators of action, but not participants... The compelling moral principle is that the mass of the public are just too stupid to be able to understand things. “The common interests elude public opinion entirely” and can only be understood and managed by a “specialized class" of “responsible men” who are smart enough to figure things out.'

Het zal niemand verbazen dat de journalisten de 'specialized class' van 'responsible men' vormen, zij spelen een cruciale rol in het proces van acceptatie van een bepaald mens- en wereldbeeld. Wie anders zou dat moeten doen? En die zware en verantwoordelijke taak heeft onder andere Paul Brill op zich genomen. Voor iemand met een problematische identiteit en een zwak zelfbeeld, wiens 'joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder,' zoals hij zelf schrijft, geeft deze positie hem houvast, hij kan de rol van vader spelen, een gezaghebbende vader die hij zelf in zijn jeugd heeft moeten missen. Niet langer meer is hij 'minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.' De macht en het aanzien die de positie van opiniemaker verschaft, is voor hem de manier bij uitstek om te kunnen overleven. Meer hierover in een volgend stuk.

De Pro Israel Lobby 82

EI exclusive: a pro-Israel group's plan to rewrite history on Wikipedia Report, The Electronic Intifada.

A pro-Israel pressure group is orchestrating a secret, long-term campaign to infiltrate the popular online encyclopedia Wikipedia to rewrite Palestinian history, pass off crude propaganda as fact, and take over Wikipedia administrative structures to ensure these changes go either undetected or unchallenged.A series of emails by members and associates of the pro-Israel group CAMERA (Committee for Accuracy in Middle East Reporting in America), provided to The Electronic Intifada (EI), indicate the group is engaged in what one activist termed a "war" on Wikipedia.A 13 March action alert signed by Gilead Ini, a "Senior Research Analyst" at CAMERA, calls for "volunteers who can work as 'editors' to ensure" that Israel-related articles on Wikipedia are "free of bias and error, and include necessary facts and context." However, subsequent communications indicate that the group not only wanted to keep the effort secret from the media, the public, and Wikipedia administrators, but that the material they intended to introduce included discredited claims that could smear Palestinians and Muslims and conceal Israel's true history.With over two million articles in English on every topic imaginable, Wikipedia has become a primary reference source for Internet users around the world and a model for collaboratively produced projects. Openness and good faith are among Wikipedia's core principles. Any person in the world can write or edit articles, but Wikipedia has strict guidelines and procedures for accountability intended to ensure quality control and prevent vandalism, plagiarism or distortion. It is because of these safeguards that articles on key elements of the Palestine-Israel conflict have generally remained well-referenced, useful and objective. The CAMERA plan detailed in the e-mails obtained by EI appears intended to circumvent these controls.In the past, CAMERA has gained notoriety for its tactic of accusing virtually anyone who does not toe a right-wing pro-Israel line of bias. The group has even accused editors and reporters of the Israeli daily Haaretz of being "extreme" and participating in "radical anti-Israel activity." Jeffrey Dvorkin, the former ombudsman of National Public Radio (NPR), frequently criticized by CAMERA for an alleged pro-Palestinian bias, wrote on the web publication Salon in February 2008 that "as a consequence of its campaign against NPR, CAMERA acted as the enabler for some seriously disturbed people," citing persistent telephone threats he received in the wake of CAMERA campaigns.Need for stealth and secrecy

Download CAMERA's emails [PDF - 2.7 MB]

Throughout the documents EI obtained, CAMERA operatives stress the need for stealth and secrecy. In his initial action alert, Ini requests that recipients "not forward it to members of the news media." In a 17 March follow-up email sent to volunteers, Ini explains that he wants to make the orchestrated effort appear to be the work of unaffiliated individuals. Thus he advises that "There is no need to advertise the fact that we have these group discussions."Anticipating possible objections to CAMERA's scheme, Ini conjectures that "Anti-Israel editors will seize on anything to try to discredit people who attempt to challenge their problematic assertions, and will be all too happy to pretend, and announce, that a 'Zionist' cabal (the same one that controls the banks and Hollywood?) is trying to hijack Wikipedia."But stealth and misrepresentation are presented as the keys to success. Ini suggests that after volunteers sign up as editors for Wikipedia they should "avoid editing Israel-related articles for a short period of time." This strategy is intended to "avoid the appearance of being one-topic editors," thus attracting unwanted attention.'

Lees verder: http://electronicintifada.net/v2/article9474.shtml

Chef Staf Rahm Emanuel 21

The Huffington Post bericht:

Read More: Aipac, Charles Percy, David Axelrod, Harry Reid, Irgun, Israel Lobby, Jennifer Flowers, Joe Biden, Nancy Pelosi, Paul Findley, Rahm Emanuel, Richard Durbin, Sara Palin, Sayanim, White House Chief Of Staff, Zionist, Politics News

Jubilation was heard in Tel Aviv as Haaretz, the Israeli daily, boasted November 6th: "Obama kick-starts transition, picks Israeli Rahm Emanuel as chief of staff."
Best known for his fundraising prowess among wealthy Jewish Democrats, the naming of Emanuel as the first presidential appointment echoes Sarah Palin's famous one-liner, "I love Israel." That claim was voiced in her vice-presidential debate with Joe Biden who is featured on a YouTube video famously proclaiming, "I am a Zionist."
In sharp contrast to Obama's claim that the invasion of Iraq was a mistake, Emanuel claims he would do it again today. As chair of the Democratic Congressional Campaign Committee, he directed party funds to pro-invasion candidates and recruited candidates to oppose anti-war Democrats.
Known in Washington as an outspoken pro-Israel hardliner, he joins Speaker Nancy Pelosi in bringing to the Middle East peace process a record of support for Tel Aviv's targeted assassinations of Palestinian political leaders. ("Pelosi supports Israel's attacks on Hamas group," San Francisco Chronicle, June 14, 2003).
Those who sought a break with pro-Israel policies can look forward to an "assistant president" who is the son of a Jerusalem-born member of the Irgun, a Zionist-terrorist group active in Palestine from 1931-1948. Born an Israeli due to his father's dual Israeli-U.S. citizenship, Emanuel relinquished his Israeli citizenship when he turned 18 but not his fierce allegiance to the Zionist state.
As chair of the Democratic Caucus and fourth ranking in the House leadership, Rahm Israel Emanuel escorted Barack Obama to a June 2008 board meeting of the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) just after the candidate proclaimed Israel's security "sacrosanct."
AIPAC Operative
In 1984, Emanuel and David Axelrod (Obama's senior campaign strategist in 2008) worked alongside AIPAC on a campaign to unseat Illinois Senator Charles Percy who was then chairman of the Foreign Relations Committee. That electoral success followed a victorious AIPAC-directed campaign in 1982 when Springfield attorney Richard Durbin was recruited to oppose Paul Findley, an 11-term Congressman. Findley learned too late the political costs visited on U.S. policy-makers who challenge the Israeli-fication of U.S. foreign policy.
Durbin was just elected to his third term in the Senate where he serves as assistant majority leader. He shares a house in Washington with New York's Charles Schumer, third in the Senate leadership and one of 13 Jewish Senators (up from 11). Durbin and Schumer are junior to Senate Majority Leader Harry Reid of Nevada. A Zionist-inclined Mormon (also known as "the Lost Tribe of Israel"), Reid concedes his admiration for the Israel lobby: "I can't think of a policy organization in the country as well-organized and respected."
Emanuel's rapport with AIPAC's extensive campaign-financing network enabled Bill Clinton to amass a record-breaking $72 million in 1992. Those funds helped his fledgling presidential candidacy weather the media storm over the Jennifer Flowers sex scandal and a controversy over his Vietnam-era draft status. Emanuel's aggressive pro-Israel fundraising strategy also drained funds from rival Paul Tsongas who soon withdrew, citing a shortage of funds. Emanuel then served for five years as a senior strategist for the Clinton White House before joining investment bankers Wasserstein Perella where he became managing director of the Chicago office.
Of the nine Democratic members of the Illinois delegation elected in 2002, Emanuel was the only one to support the October 2002 Congressional resolution authorizing war in Iraq. In the course of winning his 2008 race with 74% of the vote, Emanuel was the topmost House recipient of campaign contributions from hedge funds, private equity firms and the securities industry.
Known since childhood as a "convinced Zionist," Emanuel and his brothers attended summer camp in Israel. During the 1991 Gulf War, he joined the Israel Defense Forces as a civilian volunteer (akin to a reservist) where he worked in a motor pool repairing trucks. Operating as an adjunct to the Israel lobby as both a fundraiser and a member of Congress, Emanuel has long served as a loyal sayanim (Hebrew for "volunteer") in support of policies pursued by Tel Aviv.'

Lees verder: http://www.huffingtonpost.com/jeff-gates/rahm-emanuel-barack-obama_b_142837.html

The Empire 378

Een lezer stuurde me dit bericht. Ik heb het boek zelf nog niet gelezen, maar de aanbeveling van Chomsky maakt het interessant genoeg om te vermelden.

'Noam Chomsky: “Breathless Just Reading It”

Washington, DC-

'A startling new book from a Washington insider is setting academic and diplomatic worlds afire. “Stunningly provocative” claims a former U.S. Ambassador to Qatar. “Explosively revelatory” says a former deputy director of the Cabinet Task Force on Terrorism. Not since the Watergate era has a book offered more insights per page than Guilt By Association, a blockbuster from a former Senate counsel and adviser to 35 governments worldwide. Former Congressman Paul Findley describes the book as “magnificent, timely and persuasive” in revealing how “stealth, deceit and cunning helped create today’s perilous situation in the Middle East.”Written with a precision certain to catch the attention of U.S. Attorneys nationwide, the author presents the facts that make treason transparent. A fan of neither political party, author Jeff Gates reveals how foreign agents came to dominate U.S. foreign policy and manipulate the electoral process through the multi-decade corruption of both parties.This chronicle of duplicity and trans-generational manipulation describes how dysfunctional personalities are identified and then positioned for elective office. Chronicling systemic corruption that predates the current presidential candidates by decades, Guilt By Association describes how organized crime expanded worldwide in plain view yet with legal impunity.A sophisticated analysis presented in layman’s language, Guilt details how the U.S. discredited itself in the eyes of a global public that remains astounded that Americans would tolerate such corruption to their own detriment. Stunned at the facts uncovered over 5-1/2 years of research, Gates proposes Congressional hearings to make this systemic criminality apparent to a long-deceived American public.A widely acclaimed author, attorney, educator and consultant to government, corporate and union leaders worldwide, Jeff Gates’ previous books include Democracy at Risk: Rescuing Main Street From Wall Street and The Ownership Solution: Toward a Shared Capitalism for the 21st Century. Endorsers for these books include CEOs, heads of state, legislators, educators, commentators and Nobel laureates.This book is available now. For more information or to order, go to www.criminalstate.com.Guilt by Association: How Deception and Self-Deceit Took America to War is poised to become the first in a best-selling Criminal State series. (ISBN: 978-0-9821315-0-3; $27.95; 320 pages; 5½” x 8½”; perfect bound soft cover; State Street Publications).'

Zie: http://www.1888pressrelease.com/noam-chomsky-breathless-just-reading-it-pr-81665.html

Paul Brill van de Volkskrant 11

Afgaande op zijn politieke houding en het feit dat hij zichzelf omschrijft als 'minder dan een half-jood' lijkt de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill te worstelen met zijn katholieke en 'gecapituleerde' joodse achtergrond. Het milieu waaruit hij komt speelt onvermijdelijk een rol bij de wijze waarop Paul de joods-Israelische historicus Benny Morris in de Volkskrant presenteert. Hij verzwijgt angstvallig de extremistische opvattingen van Morris die onder andere blijken uit de volgende uitspraak: "Ik denk dat [Ben Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse straat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.’’

In schril contrast met de werkelijkheid presenteert Brill de zionistische historicus als een gematigd mens, die nu na al het bloedvergieten 'ervoor' is 'dat Israel 98 procent van de Westoever teruggeeft.' Dezelfde Westoever dus die tot zijn grote droefenis niet in 1948 etnisch gezuiverd werd door de zionistische troepen, waardoor er momenteel 'een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf' is achtergebleven, een soort vijfde kolonne die gewantrouwd moet worden. En dat allemaal omdat de grondlegger van de 'joodse natie,' David Ben-Goerion, de zionistische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking destijds liet stoppen uit angst de sympathie van het christelijke Westen te verliezen. 'Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij…' aldus de nu teleurgestelde extremistische historicus.

De 'Arabische minderheid,' voelt u hem. Palestijnen bestaan in het wereldbeeld van dit soort zionisten niet. Het zijn allemaal Arabieren met theedoeken om hun hoofd en kamelen naast de dadelpalmboom, lui die eigenlijk uit het Arabische achterland komen, woestijnnomaden die overal kunnen wonen, maar niet in het 'beloofde land'. Het zijn al die verborgen boodschappen in de taal van een bepaald slag fanatieke zionisten en hun lobby in de politiek en de commerciele massamedia. 'De Arabische minderheid,' die overigens een meerderheid was in Palestina en daarom ook verdreven moest worden, anders zouden de joden nooit een democratische staat hebben kunnen stichten, want de joden waren in de minderheid. In 1948 vormden de joden 30 procent van de bevolking in Palestina. Maar liefst 54 procent van de totale oppervlakte kregen ze van de door het christelijke Westen gedomineerde VN en bleef er voor de Palestijnse meerderheid van 70 procent slechts 46 procent over van het land, minus nog eens het gebied rond Jeruzalem dat onder internationaal toezicht zou komen te staan. Dus van de 1,7 procent in 1917 kwam 30 jaar later 54 procent in handen van de zionisten, en dat terwijl ze in 1948 niet meer dan 6 procent van het land in handen hadden weten te krijgen. Meer dan 475 Palestijnse steden en dorpen lagen op het grondgebied dat de nieuwe staat kreeg toegewezen. Plotseling vielen honderdduizenden oorspronkelijke bewoners onder de heerschappij van mensen die de voorafgaande decennia in Palestina waren neergestreken. Maar ook dat verzwijgt Brill in zijn poging het propagandabeeld overeind te houden. Zijn woorden blijven voor hem consequentieloos, voor de gevolgen moeten de joden en Palestijnen in Israel opdraaien.

De werkelijkheid past niet in de pro-Israelische voorstelling van zaken die de opiniemaker Paul Brill probeert te geven. Integendeel, bij hem is Benny Morris geenszins een reactionaire extremist, maar een humanistische persoonlijkheid die 'is geboren op een kibboets,' en een 'uitgesproken linkse achtergrond' heeft, zoals hij de lezers wil doen geloven. Die kibboets-achtergrond suggereert een bepaalde kameraadschappelijkheid en links idealisme, die in de praktijk nooit bestaan hebben. Althans niet voor 20 procent van de Israelische bevolking die niet-joods is, en die volgens Morris weliswaar had moeten worden verdreven, maar in 1948 nog niet verdreven kon worden. Palestijnen werden door de meeste linkse kibboetsniks beschouwd als primitieve lui van een ander ras, die daarom ook geen lid van een kibboets mochten worden, maar op den duur wel het vuile en zware werk voor de linkse joden mochten verrichten. Bovendien waren de kibboetsniks de ware pioniers en kolonisators die er met geweld voor zorgden dat de verdreven Palestijnse boeren niet naar hun eigen land konden terugkeren. Degenen die dat wel lukten werden doodgeschoten.

De Amerikaanse hoogleraar in Hebreeuwse literatuur, wijlen Gila Ramsas-Rauch, schreef over het werk van Amos Oz, zelf een voormalige 'linkse' kibboetsnik: “Zijn romanfiguren zijn gebiologeerd door angst en begeerte, ze zijn weggezonken in het irrationele, en hun tragedie is dat het hen aan een tragisch levensgevoel ontbreekt. De stichters van de staat bijvoorbeeld die in een kibboets leven zijn blind voor aard en wezen van de hen omringende Arabieren en dit kan als symbolisch worden opgevat voor de nationale ziekte.” De kibboetsniks leven op de 88 procent van het Israelisch grondgebied dat nog steeds nagenoeg onbewoond is, ze vormen niet meer dan 1,2 procent van de joods-Israeli’s. En dit zeer kleine aantal leeft op deze enorme van de Palestijnen gestolen oppervlakte. Allemaal feiten die de opiniemaker Brill verzwijgt omdat het niet in zijn pro-Israelische propagandabeeld past.

Wat Brill wil is de angst voor de vijand vergroten, en de vijand is de gekleurde, de Arabier, de Aziaat, in elk geval de ander. En dus tekent hij gretig de verder niet onderbouwde mening van Morris op dat 'Iran reden [ geeft] om te vrezen dat het in staat is tot suicidaal gedrag.'

Stemming kweken om ergens bij te kunnen horen. Collaboreren met de sterkste jongetjes in de klas. We zien het wel meer bij politieke en religieuze bekeerlingen, uiteindelijk worden ze roomser dan de paus, plus royaliste que le roi. Brill is daar een prachtige illustratie van, een schoolvoorbeeld voor psychologen. Ziedaar, het jongetje dat getreiterd en vernederd werd, door joden en niet-joden omdat hij nergens bijhoorde, en die eenkwart eeuw geleden als volwassen man schreef: 'En dan arriveer je in Israel. Jij zult daar met je eigen afkomst worden geconfronteerd, was me van zeer nabij voorspeld. Maar wat is je afkomst wanneer je joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van je katholieke moeder? Nebbisj. Of nog minder: minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.'

Paul Brill heeft gekozen, en wel voor de sterkste partij, de partij die zijn eigen vader - in de ogen van de zoon - niet kon zijn. Dat is niet onverklaarbaar, zwakke figuren trekken van nature naar de sterken, en zo heeft Brill onvoorwaardelijk gekozen voor een nucleaire staat die streeft naar regionale hegemonie en daarvoor het op drie na machtigste militaire apparaat ter wereld heeft. En een inwoner van die nucleaire staat laat hij zeggen dat 'Iran... in staat is tot suicidaal gedrag,' om het beeld te scheppen dat er een nieuwe holocaust dreigt. En zo bouwt Paul steentje voor steentje zijn identiteit op ten koste van nagenoeg alles, journalistieke onafhankelijkheid, persoonlijke integriteit, humanisme, mensenrechten, fatsoen. Alles zal hij opofferen om maar niet in die gruwelijke leegte van de identiteitsloze te hoeven vallen. Over mensen als Paul Brill werden vroeger psychologische romans geschreven, maar helaas heeft de journalistiek deze werkelijkheid inmiddels onzichtbaar gemaakt. Meer over Paul in een volgend stukje.

Zochrot 5

Mijn joods-Israelische vrienden van Zochrot berichten:

'Fighting against forgetting

Yishai Friedman Link to original article online (Heb.)

Zochrot, the radical left-wing organization, is trying to change the views of Jews as well as of the international community. According to its activists, the Arab refugees should return to Israel, the “nakba” should be remembered and commemorated, and a binational state should be established in which Jews are a minority. They also argue that kibbutzniks and residents of Tel Aviv are the most dangerous settlers. Is this a marginal organization of lunatics, or a threat to the Jewish state? People on the right would have us be wary of those they call “traitors.”
When Eitan Bronstein, Zochrot’s director, says the settlers are the greatest problem in the Arab-Jewish conflict, he isn’t referring to the residents of Yitzhar and Tapuach, but rather to people who live in Tel Aviv, Herzliyya and member of kibbutzim and moshavim who built their homes after the war of independence inside the Green Line. For Eitan Bronstein and Zochrot, the organization he heads, words and a well-reasoned ideology aren’t enough. They are active in Israel and elsewhere in the world to gain acceptance of their ideology and implement it quickly and effectively. Last Saturday, for example, they held a celebration in which about 50 activists and guests went to Agur, the moshav located just south of Beit Shemesh, and erected a “commemorative sign” for the Palestinian village of Ajjur, abandoned in the war of independence. Zochrot also published a booklet about the ruined Palestinian village and about its inhabitants who abandoned the village in the midst of the war.
About a month ago they held a conference in Tel Aviv, with hundreds of invitees, during which they called for implementing the right of return and for the repatriation of the thousands of Palestinian refugees to Israel. At the end of last week, Bronstein, the organization’s chairman, spoke at an international meeting in Spain and again laid out his pro-Palestinian views. Sixty years after the Jews succeeded in establishing a state, it turns out that some of them are tired of the idea. Members of Zochrot, a radical left-wing organization, argue that the time has come to end the Zionist project, and they also explain why. According to them, the Arab refugees should be returned to Israel, the “nakba” – the events in which five Arab nations were defeated - should be remembered and commemorated, and a binational state should be established in which Jews would be a minority. They conduct tours to kibbutzim and moshavim inside the Green Line, and note that Tel Aviv University was also built on the ruins of Sheikh Munis, just as the Knesset in Jerusalem, Herzliyya, Ashqelon and Ashdod were built on the ruins of Palestinian localities.
Unlike other left-wing organizations like “Peace Now,” “Gush Shalom” or “B’Tselem,” who support the idea of two states for two people, Zochrot seeks to establish one state between the Jordan and the sea, in which Jews are only one component, a minority within a larger Arab state. In their utopian view, they see Jews and Arabs living in harmony in a democratic state where all have equal rights. The fact that, so far, no such Arab democracy has been established anywhere in the world, doesn’t faze members of the organization who continue to support the idea of the right of return as a step toward creating the state of Palestine.
We could, of course, go “tsk-tsk,” and explain that this is nothing more than a group of fantasists with few members. In fact, that’s not so wrong. The group is small, marginal, and few intellectuals or people involved in social issues pay attention to what it says or support its activities. On the other hand, we should be aware of what a small group such as this can bring about. Its members and activists travel throughout the country, from place to place, to disseminate their message. They also organize Saturday seminars and conferences in Israel and abroad in which they explain the need to commemorate the “nakba,” and that the Zionist entity, as it currently exists, must be abolished. They draw from a number of thinkers who agree with them, and are very industrious in their desire to spread their ideas. They are slowly gaining adherents. This could create a problem in the future for all who believe in the importance of a Jewish majority in the land of Israel.
Kibbutzniks are the real settlers“The Zionist movement, and later the state of Israel, are inextricably linked to the Jewish religion. They argue for the existence of an international, a-historical ‘Jewish people’ whose country is the Israeli entity. The expression ‘Jewish people’ is an unsuccessful attempt to secularize the religious term, ‘people of Israel,’ which itself has been rejuvenated after June, 1967. Therefore, the political structure that wishes to justify its existence to the Jewish masses within the 1948 boundaries requires the idea of the ‘Jewish people.’ And here the role of religion becomes visible in all its strength…(so) the connection between the state of Israel and Judaism must be broken.” [Prof. Yehuda Kupferman, Department of French, Tel Aviv University, on Zochrot’s official web site, http://www.ror1stat/ ]'

Lees verder: http://www.zochrot.org/index.php?id=697

Obama 56

'United States President-elect Barack Obama's election victory has revived hopes that stalled Palestinian-Israeli peace negotiations could finally lead to a two-state solution. Few new presidents have been greeted with such optimism and associated high expectations.
However, the chances for progress depend on more than a new American president. There are several interrelated factors: US engagement, the availability of a viable peace agreement, Israeli and Palestinian internal politics and the broader international situation.
An examination of these factors indicates that the optimism is unjustified and that President Obama will not be more successful in bringing about a two-state solution to the conflict. This does not however mean that the situation will remain static or that those pursuing a just peace have no recourse for action.
Early US engagement is not enough
Days after Obama's election, speaking on CNN, Brent Scowcroft, national security advisor to President George Herbert Walker Bush, advised the President-elect to start early on reviving peace negotiations as a way to "psychologically change the mood of the [Middle East] region" and "because the Palestinian issue ... gives the members of the region a deep sense of injustice" (Fareed Zakaria GPS, 12 November 2008). Former US President Jimmy Carter echoed these views, urging Obama to avoid the mistakes of other presidents who waited until their final year in office to push for an agreement (see "Obama will waste no time pursuing Middle East peace," Haaretz, 12 November). In a June speech to the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), the pro-Israel lobby, Obama himself pledged, "to do all I can to advance the cause of peace from the start of my administration."
These voices reflect a consensus that early and sustained US engagement has been the missing ingredient. The problem, however, has never been a lack of US engagement. Rather, it has been too much of the wrong kind. Earlier administrations, whether or not they actively encouraged negotiations, have been deeply involved. Since 1967, the US has given growing military, economic and diplomatic support to Israel -- in effect intervening heavily on one side of the conflict.
Aaron David Miller, a former top State Department official, succinctly summed up the American role in Arab-Israeli diplomacy over the past quarter century as "Israel's attorney, catering and coordinating with the Israelis at the expense of successful peace negotiations" (Miller, "Israel's Lawyer," The Washington Post, 23 May 2005). The George W. Bush administration, like that of former US President Bill Clinton, adopted Israeli positions as its own: the permanence of large Israeli settlements in the occupied territories, opposition to Palestinian refugee rights and support for Israel's demand to be recognized as a "Jewish state," even though 20 percent of Israeli citizens are Palestinians whose second-class status would be legitimized by such recognition.
The outgoing Bush administration took American engagement to unprecedented levels both overtly and covertly. Contrary to the well-crafted public initiatives, like the Annapolis conference and attempts to revive the "peace process," it was the Bush administration's covert activities that had the greatest impact. Intervening directly in Palestinian internal politics, it pushed for Palestinian elections, and then when Hamas won, attempted to overturn the result. The administration helped arm and train Palestinian militias opposed to Hamas and vetoed a Palestinian "national unity government." It has supported the blockade of the Gaza Strip and used financial aid to bolster client Palestinian leaders (see David Rose, "The Gaza Bombshell," Vanity Fair, April 2008). While these realities are often ignored, confronting them is nonetheless essential to understanding how American policy would have to change for the US to play a constructive role in fostering a just, sustainable and agr eed peace.
For an Obama administration to live up to the expectations and break with its predecessors would require that the US: make financial and other aid to Israel conditional on compliance with international law and signed agreements (such as long-ignored United Nations Security Council resolutions requiring Israel to dismantle settlements); stop interfering in Palestinian internal affairs and respect the democratic choices of the Palestinian people; and call for an immediate end to the blockade of the Gaza Strip. It would also require that the US exercise its influence to level the power imbalance in negotiations, rather than weighting the scales even further towards the stronger party. This includes using consistent standards for judging violent acts, negotiating ceasefires and apportioning responsibility for breaches of ceasefires by Israelis and Palestinians.'

Lees verder: http://electronicintifada.net/v2/article9969.shtml

Wijsheid 22

"[America] goes not abroad, in search of monsters to destroy. She is the well-wisher to the freedom and independence of all. She is the champion and vindicator only of her own. She will commend the general cause by the countenance of her voice, and the benignant sympathy of her example. She well knows that by once enlisting under other banners than her own, were they even the banners of foreign independence, she would involve herself beyond the power of extrication, in all the wars of interest and intrigue, of individual avarice, envy, and ambition, which assume the colors and usurp the standard of freedom."

John Quincy Adams - (1767-1848) 6th US President - Source: Speech before the House of Representatives, July 4, 1821; quoted in William Bonner and Pierre Lemieux (Editors), The Idea of America (Les Belles Lettres, 2003), p. 237

=It is part of the moral tragedy with which we are dealing that words like "democracy," "freedom," "rights," "justice," which have so often inspired heroism and have led men to give their lives for things which make life worthwhile, can also become a trap, the means of destroying the very things men desire to uphold. Sir Norman Angell (1874 - 1967), 1956.

="As a result of the war, corporations have been enthroned and an era of corruption in high places will follow, and the money power of the country will endeavor to prolong its reign by working upon the prejudices of the people until all wealth is aggregated in a few hands and the Republic is destroyed. I feel at this moment more anxiety for the safety of my country than ever before, even in the midst of war. God grant that my suspicions may prove groundless." : U.S. President Abraham Lincoln, Nov. 21, 1864 - (letter to Col. William F. Elkins) - Ref: The Lincoln Encyclopedia, Archer H. Shaw (Macmillan, 1950, NY)

=

They (corporations) cannot commit treason, nor be outlawed, nor excommunicated, for they have no souls: Lord Edward Coke

=

criminal, n. A person with predatory instincts who has not sufficient capital to form a corporation: Howard Scott