zaterdag 25 januari 2014

Two Worlds 3

The Global Elite: Rigging the Rules That Fuel Inequality

New report from Oxfam states that 85 of the world's richest people own the wealth of half of the world’s population.

- Andrea Germanos, staff writer
The global elite have rigged the rules so that "economic growth looks more like a winner-take-all system" that undermines democracy and threatens future generations with a "cascade of privilege and disadvantage," a new report from Oxfam states.
Image: OxfamThe report, Working for the Few: Political capture and economic inequality, states that just 85 of the world's richest people own the wealth of half of the world’s population. Further:
  • Seven out of 10 people live in countries where economic inequality has increased over the past three decades.
     
  • In 24 out of 26 countries the top one percent increased their share of income from 1980 to 2012.
     
  • In the U.S. following the 2009 financial crisis, the bottom 90 percent has become poorer while the top one percent has captured 95 percent of the growth.
Among the factors that are contributing to policies that favor the rich and corporations over everyone else are tax havens and tax structures that enable tax dodging, financial deregulation, and austerity policies that have benefited investors while hurting everyone else. As the report states, these policies undermine democracy:
When there is growth and diminishing inequality, the rules governing markets are working of the middle classes and the poorest sections of society. However, when only the rich are gaining, the rules start bending towards their interests exclusively. [...]
Concentration of wealth in the hands of the few leads to undue political influence, which ultimately robs citizens of natural resource revenues, produces unfair tax policies and encourages corrupt practices, and challenges the regulatory powers of governments. Taken together, all of these consequences serve to worsen accountability and social inclusion.
"We will soon live in a world where equality of opportunity is just a dream. In too many countries economic growth already amounts to little more than a ‘winner takes all’ windfall for the richest."Winnie Byanyima, Oxfam Executive Director, states that a continuation of such policies will contribute to inequality for generations to come.
"In developed and developing countries alike, we are increasingly living in a world where the lowest tax rates, the best health and education and the opportunity to influence are being given not just to the rich but also to their children," stated Byanyima.
"Without a concerted effort to tackle inequality, the cascade of privilege and of disadvantage will continue down the generations. We will soon live in a world where equality of opportunity is just a dream. In too many countries economic growth already amounts to little more than a ‘winner takes all’ windfall for the richest," Byanyima stated.
Oxfam is urging those attending the World Economic Forum (WEF) to address growing inequality by supporting fair, progressive taxation, eliminating tax havens, supporting a living wage, eliminating undue influence of wealth on policies, and reversing course on austerity by using tax revenue to fund universal health care, education and social protections.
____________________

Two Worlds 2


Davos' Elite Message Deserves 'Fierce Resistance' Not Applause

Corporations represented at global gathering are cause of crises they claim to want to solve

- Jon Queally, staff writer

As the World Economic Forum kicks off its global summit in Davos, Switzerland on Wednesday, critics of the annual gathering are eager to show that the well-polished public image of the event should not be allowed to eclipse the nefarious and destructive role played by the many corporate elites that sponsor it.
Looking down on Davos. (Photo: Twitpic via Oxfam)Even amid seemingly thoughtful discussions about climate change, economic inequality, water scarcity and other key global issues, what's important to remember, says Alex Jensen, an expert on globalization and development at theInternational Society for Ecology and Culture (ISEC), is that a critical look at any of these crises shows "the complicity of the very corporations that the WEF represents."
Beyond its glossy "veneer," Jensen says, the Davos summit acts as a stage "for multinational corporations, among them human rights abusers, political racketeers, property thieves and international environmental criminals."
According to Jensen, looking at Davos' corporate sponsors this year—which include Nestle, Shell, Wal-Mart, Syngenta, and Goldman Sachs—is like looking at a 'Who's Who' list of corporate criminals. He writes:
The corporations represented by the World Economic Forum are the agents principally responsible for destroying the planet, ravaging livelihoods, and literally starving people, all while aggrandizing unprecedented profits into the hands of an ever-tinier super elite. Seen in this light, all the burnished social and environmental concern-speak of the WEF is so much vacuous corporate swagger, the crudest sort of greenwash. Even though these companies actually spend huge amounts of capital and energy fighting environmental regulation and the citizen’s groups who are suffering their abuses, they simultaneously pursue a strategic embrace of environmental discourse and narratives; they accept the existence of the problems while promoting privatized, technocratic strategies for addressing them. These strategies pivot between those that assign responsibility for causing and fixing the problems to individual consumers, and those that position the corporations themselves as crucial players in the common cause of “improving”/”cleaning” the environment – the same one, incidentally, that they destroyed.
Ahead of this year's summit, the international aid agency Oxfam International released a report slamming "the winner take all" approach now endemic to global capitalism.  According to the report, the wealthy elites exemplified by attendees at Davos have "co-opted political power to rig the rules of the economic game, undermining democracy and creating a world where the 85 richest people own the wealth of half of the world’s population."
On Tuesday, Pope Francis followed up on his previous critiques of global capitalism by telling the economic and political elite in Davos that "humanity" should be "served by wealth, not ruled by it."
"The growth of equality demands something more than economic growth, even though it presupposes it. It demands first of all 'a transcendent vision of the person',” Francis continued.
“It also calls for decisions, mechanisms and processes directed to a better distribution of wealth, the creation of sources of employment and an integral promotion of the poor which goes beyond a simple welfare mentality.”
For critics like Jensen, however, such plaintive lectures to the elite gathered in Davos mistake the larger issue.
The mission of Davos and its participants is clear, he says: To "advance the power, growth, and wealth of the corporate rulers of the world."
It should not be coddled or applauded, says Jensen, but "fiercely resisted."
___________________________________________________

vrijdag 24 januari 2014

De Mainstream Pers 126


Woensdag 22 januari 2014 sprak de Indiase Nobelprijswinnaar Economie Amartya Sen over de wereldwijde armoede onder de titel:

'Poverty and the Tolerance of the Intolerable.' No country in the world, he declared, is 'free from poverty,' though in India, the country of his birth, where there is a 'massive disparity between the privileged and the rest,' extreme deprivation is particularly deeply entrenched. India, he said, is an example of a country with a large middle class which is able to tolerate, with something approaching equanimity, the serious poverty in its midst. (Although the situation in India is extreme—Sen referred to the 'special nature of the neglect of its poor' —there is no reason for those of us elsewhere in the world, especially the developed world, to be complacent. “Blaming the victims” of poverty, he observed, is as common today as it was in the era of the Poor Law.)
How is it, Sen asked, that a society is able to avert its gaze from, or else accept as a 'fact of life,' the kind of deprivation that robs human beings of the very 'social qualities' that make us the sort of creatures we are? To illustrate the damage that poverty does, Sen recalled his own experience, as a child of almost ten, of the Bengal famine of 1943. He remembered giving a banana to a malnourished woman and child. The woman burst into tears as she instinctively started to feed herself before offering the fruit to her child. 'We are no longer human beings,' she cried.
Welnu, wanneer Geert Mak in een geglobaliseerde wereld beweert dat er 'Geen Jorwerd zonder Brussel' mogelijk is dan rechtvaardigt hij, of hij het wil of niet, tegelijkertijd het neoliberale kapitalisme dat ten grondslag ligt aan de politiek van de Europese Unie. Daarbij moet men niet vergeten dat, zoals de historicus Huizinga in het interbellum stelde, elke

organisatie als zodanig heerst en onderwerpt. Elke organisatie, tot zekere perfectie gekomen en in gang gehouden door haar eigen mechanisme heeft de neiging, haar doel in haar eigen bestaan en functie te verplaatsen. Zij wordt door de volmaaktheid van haar middelen overorganisatie.

Al wat naar gelding streeft, organiseert zich… In de mechanische organisatie wordt het menselijke subject of genivelleerd, beter gemassificeerd, als ik een nieuw woord mag wagen, of zonder aanzien des persoons omhooggestuwd op een plaats van duizelingwekkende machtsbevoegdheid, die de ware held zou weigeren in te nemen…

Organisatie betekent macht, en macht in zichzelf, niet geheiligd door een volwaardig doel, is een kwaad. Zij kan slechts heilzaam worden, indien zij gedragen wordt door persoonlijke zedelijke verantwoordelijkheid, en haar doel heeft buiten en boven de machtswil en het belang der dragers van die macht. Hierbij maakt het geen onderscheid, of het de macht van één of van miljoenen is.

Maatschappelijke organisatie blijft steeds onmisbaar, maar tegelijk is de technisch volmaakte organisatie van mensen altijd in zekere zin dodend. Zij kluistert de mens in een mechanisme, en ontslaat hem van een deel van zijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Elke organisatie betekent stolling van vrije geest, fixeren van een geestelijk gemiddelde. Zij brengt een zekere rigiditeit der gedachte teweeg, die belemmerend kan gaan werken werken op een harmonische samenleving.

Precies in deze situatie is de neoliberale democratie beland, met als gevolg dat de politieke en economische macht, en hun spreekbuizen in de mainstream media, door de massa gewantrouwd worden. Wat resteert is een wijdverspreid cynisme en ironie als overlevingsstrategie, zowel bij de machthebbers als bij het grote publiek. De samenhang, die noodzakelijk is om een samenleving mogelijk te maken, is geleidelijk aan vernietigd. Een illustrerend voorbeeld gaf donderdag 23 januari 2014 de nrc.next. In een vertaald artikel uit The Economist stelde het invloedrijke neoliberale weekblad dat in de toekomst

Veel van de banen die gevaar lopen voor mensen [zijn] onderaan de maatschappelijke ladder, terwijl de vaardigheden die het minst kwetsbaar zijn voor automatisering (creativiteit, management) vaak het terrein zijn van hoger geplaatsten.

De boosheid over de toegenomen ongelijkheid zal groeien, maar politici zullen moeite hebben er iets aan te doen. De vooruitgang mijden zal net zo onzinnig blijken te zijn als protesteren tegen de gemechaniseerde weefgetouwen in 1810. Want elk land dat weigert mee te doen wordt ingehaald door landen die de nieuwe technologie omarmen. En de mogelijkheden om de rijken te straffen met hoge belastingen zullen beperkt zijn, omdat kapitaal en hooggeschoolde arbeidskrachten dan doodleuk naar een ander land verhuizen.


The Economist heeft volkomen gelijk in zijn beschrijving van de neoliberale werkelijkheid die wereldwijd heerst. Terwijl The Economist eerder heeft gemeld dat 'Van alle inkomsten in de VS in de jaren zeventig 9 procent naar de rijkste 1 procent van de bevolking [ging], nu is dat 22 procent,' kwalificeert het weekblad het 'hoge belastingen' als 'straffen.' Daarbij geldt dat voor neoliberalen elke belastingverhoging voor de rijken als te hoog wordt beschouwd, vandaar ook dat de belastingen op het vermogen van westerse rijken de afgelopen kwart eeuw zijn verminderd, nog afgezien van het feit dat de rijken dankzij gecreëerde mazen in de wet een minimum aan belastingen betalen, waardoor vandaag de dag in bijvoorbeeld de VS 1 procent van de bevolking meer dan 40 procent van alle rijkdommen bezit en bijna eenvijfde van alle inkomens. Desondanks wordt tegenover de jonge lezers van de nrc.next gesuggereerd dat progressieve belastingheffing op het vermogen en inkomen van rijken een vorm van 'straffen' is. Voor het feit dat er belastingen worden geheven om een werkelijk samenleving mogelijk te maken is in dit mens- en wereldbeeld geen plaats. En dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen wordt als absurd beschouwd. De staat is er om het kapitalisme overeind te houden op het moment dat het weer eens failliet is, zoals we in 2008 zagen toen wereldwijd de met niet bestaand geld speculerende banken ineens dreigden om te vallen en de staten vele honderden miljarden aan banken moesten verstrekken om te voorkomen dat de 'vrije markt' explodeerde. Dankzij de overheidssteun aan de neoliberale ideologie kunnen The Economist en nrc.next nu melden dat

de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen. De beste manier om hen te helpen is niet, zoals links vaak denkt, dan maar het minimumloon te verhogen. Dat zou de verschuiving van 'werk laten doen door mensen' naar 'werk laten doen door computers' alleen maar versnellen. Het is beter hun lonen op te hogen met publiek geld, zodat iedereen die werkt een redelijk inkomen heeft.

Het meest fascinerende van deze tekst is misschien wel het feit dat dit geen discussiestuk is, maar een kennisgeving van hogerhand. Hier wordt de burger verteld hoe zijn toekomst is uitgestippeld en wat zijn mogelijkheden maar vooral ook onmogelijkheden zijn in een kapitalistische 'democratie,' die geen democratie is aangezien de meerderheid van de bevolking niet de mogelijkheid bezit om haar eigen lot te bepalen. Wat hier wordt verkondigd is dat een kleine rijke elite, bijgestaan door managers en technocraten, en gesteund door hun pleitbezorgers in de commerciële massamedia, zonder enige zinvolle tussenkomst van volksvertegenwoordigers de toekomst van de mensheid bepalen. Op welk moment dit beslist is, door wie, en op grond waarvan wordt in het midden gelaten omdat dit alles domweg onbelangrijk wordt geacht. 'Innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt, heeft altijd banen gekost,' is de enige rechtvaardiging in de neoliberale bekendmaking in nrc.next. De Britse  geleerde John Gray schreef over de waanzin:

Modern revolutionaries from the Jacobins onwards share these beliefs, but whereas the millenarians believed that only God could remake the world, modern revolutionaries imagined it could be reshaped by humanity alone. This is a notion as far-fetched as anything believed in medieval times. Perhaps for that reason it has always been presented as having the authority of science. Modern politics has been driven by the belief that humanity can be delivered from immomorial evils by the power of knowledge.


En dus meldt nrc.next onder de kop 'Wie is er beter in jouw werk? Jij of een robot?' dat 

In een recent onderzoek van de Oxford Universiteit gesuggereerd wordt dat 47 procent van de huidige banen in de komende twintig jaar zou kunnen worden geautomatiseerd.

En wat economisch kan, gebeurt doorgaans ook, zo weten we uit ervaring. De enige drijfveer van een cultuur die geen hogere waarde kent dan geld, is het maken van zo groot mogelijke winsten. De democratie is er nog slechts om te wettigen wat elders is beslist, zo wordt in de tekst van The Economist duidelijk gemaakt. Dit is het resultaat van een proces dat twee eeuwen geleden begon. Al in de jaren veertig van de negentiende eeuw schreef de Duitse filosoof Ludwig Feuerbach in het voorwoord van Das Wesen des Christentums:

Deze tijd [verkiest] het beeld boven de zaak, de kopie boven het origineel, de voorstelling boven de werkelijkheid, de schijn boven het wezen...; want heilig is hem slechts de illusie, profaan daarentegen de waarheid. Ja, in zijn ogen wordt de heiligheid in dezelfde mate vergroot waarin de waarheid af- en de illusie toeneemt, zodat de hoogste graad van illusie voor hem tevens de hoogste graad van heiligheid is.

Die virtuele werkelijkheid verklaart waarom bijvoorbeeld de evangelisatie-predikant Catrinus Mak in de jaren dertig niet voldoende had aan zijn religie om een keuze tussen goed en kwaad te kunnen maken. Ook in die tijd gold voor hem wat Harry Mulisch zo helder heeft beschreven in zijn boek De Zaak 40/61. Een reportage toen hij het volgende citaat van Nietzsche aanhaalde:

'Mir besteht mein Leben jetzt in dem Wunsche,' schrijft hij aan zijn vriend Overbeck, 'dass es mit allen Dingen anders gehen möge, als ich sie begreife; und dass mir jemand meine "Wahrheiten" unglaubwürdig mache.' Deze waarheid, die niemand hem ongeloofwaardig heeft kunnen maken, bestond uit het besef dat God dood is, dat de bovenste waarden zich ontwaarden en dat het nihilisme voor de deur staat: 'der unheimlichste aller Gäste' [...] uit de puinhoop ervan verrees niet zo zeer een nieuwe moraal voor het individu, als wel een moraal van de rangorde der individuen, met alle implicaties van teling en geweld: de bovenste mag doden, de onderste moet sterven.

Hoe snel en ingrijpend de 'Vooruitgang' ook zal verlopen, de geschiedenis van oorlogsvoering en genocide zal niet veranderen. Integendeel. De moraal, de normen en waarden, blijven afnemen als leidraad voor het handelen, want techniek duldt geen tegenspraak.  Hoe technologisch maakbaarder de wereld is, des te onbeheersbaarder zij wordt. De Duitse filosoof Martin Heidegger: 

Geen enkel individu, geen enkele groep van mensen, geen commissie van nog zo vooraanstaande staatslieden, onderzoekers en technici, geen enkele conferentie van leidinggevende personen uit het bedrijfsleven en de industrie vermag het historisch verloop van het nucleaire tijdperk te remmen of in een bepaalde richting te leiden. Geen enkele louter menselijke organisatie is in staat de heerschappij over dit tijdperk te verwerven.


Wij allen leven in een wat de Franse intellectueel Guy Debord omschreef als een 'Spektakelmaatschappij,'  waarbij

het spektakel tegelijkertijd resultaat en doel [is] van de bestaande productiewijze. Het is geen aanhangsel van de werkelijke wereld, geen randversiering. Het is het hart van het onrealistische van de werkelijke maatschappij. In al zijn specifieke vormen, als informatie of propaganda, reclame of directe consumptie van vermakelijkheden, vormt het spektakel het huidige model van het leven dat maatschappelijk overheerst. Het is de alomtegenwoordige bevestiging van de keuze die reeds gemaakt is in de productie, en van de daarmee samenhangende consumptie. Vorm en inhoud van het spektakel zijn op eendere wijze de volledige rechtvaardiging van de voorwaarden en doeleinden van het bestaande systeem. Het spektakel is ook de voortdurende tegenwoordigheid van deze rechtvaardiging, als inbeslagneming van het voornaamste deel van de tijd die buiten de moderne productie wordt doorgebracht.

En dus moet, zoals het directief in de nrc.next bekend maakt, de gemeenschap betalen om te kunnen werken. Maar dan nog zullen 

de voordelen van technologische vooruitgang ongelijk verdeeld [zijn], vooral in het begin van een nieuwe golf technologische veranderingen. 

Zo heeft nu eenmaal de God van de Technologie beslist, en geen mens op aarde 

vermag het historisch verloop van het nucleaire tijdperk te remmen of in een bepaalde richting te leiden. Geen enkele louter menselijke organisatie is in staat de heerschappij over dit tijdperk te verwerven.

Of in de woorden van de Franse socioloog Jacques Ellul:

Techniek vereist voorspelbaarheid en, evenzeer, precisie in de voorspellingen. Het is dus noodzakelijk dat de techniek prevaleert over het menselijk wezen. Voor de techniek is dit een zaak van leven of dood. De techniek moet de mens reduceren tot een technisch dier, de koning van de slaven er techniek. Voor deze noodzaak moet de menselijke grilligheid vermorzeld worden; de technische autonomie gedoogt geen menselijke autonomie. Het individu moet worden gekneed door technieken, hetzij negatief (door de technieken om de mens te kunnen begrijpen) of positief (door de aanpassing van de mens aan het technisch kader), om de schoonheidsfouten die zijn persoonlijke wil veroorzaakt in het perfecte patroon van de organisatie te kunnen wegvagen.

En ondertussen zijn dit de menselijke feiten:

1. A report released early this year by the organization Oxfam International revealed that the combined income of the richest 100 people in the world is enough to end global poverty four times over…

2. the richest 300 people on earth have as much wealth as the poorest 3 billion.

Dit is geen toeval, maar het product van ons neoliberale systeem dat bewust in stand wordt gehouden door de economische machthebbers en de politici die hen naast miljardensubsidies ook nog eens vrij spel geven, immers ‘those in power write the rules.’  Het gevolg is dat ‘the gap between rich and poor has exploded by some 60% in the last 20 years.’

Het moet toch abnormaal zijn voor ieder fatsoenlijk mens dat de afgelopen halve eeuw de rijke landen 45 keer rijker zijn geworden dan de arme landen, en dat

3. according to UNICEF, nearly half the world's population lives on less than $2.50 a day. One billion children live in poverty, and 22,000 of them die each day because of it. More than one billion people lack access to adequate drinking water, and 400 million of those are children. Almost a billion people go hungry every day,

terwijl

4. the incomes of 100 people out of the seven billion on the planet could fix that, and then fix it again, and then fix it again, and then fix it again.


Dit meedogenloze systeem, waarop niemand meer een greep heeft omdat het alleen zijn eigen dynamiek kan volgen, betekent inde praktijk een permanente staat van oorlog tegen de mens en de natuur. Het is deze werkelijkheid die Geert Mak propageert wanneer hij stelt dat Jorwerd niet kan bestaan zonder Brussel. Hoewel hij niets begrijpt van de werking van de geschiedenis is hij net als zijn vader heilig ervan overtuigd de waarheid in handen te hebben, en zijn mainstream publiek gelooft hem aangezien zij de last van de vrijheid om tot een eigen inzicht te komen, niet kan dragen. En daarom luidt de huidige waarheid: 'Geen Jorwerd zonder Brussel,'  ook al kan de Europese Unie niets anders doen dan het het bekrachtigen van besluiten die in wezen niemand heeft genomen. Inmiddels zit 'der unheimlichste aller Gäste,' achter het stuur en probeert tegelijkertijd de mainstream met een combinatie van cynisme en lethargie te overleven. Tot de zaak ontploft, en de moderne dominees, de opiniemakers van de mainstream, zullen schrijven dat ze zich schamen voor hun vroegere onnozelheid, net als de evangelisatie-predikant Catrinus Mak in zijn eeuw deed. Wat oppermachtig is, is de organisatie, die, zoals Huizinga doorzag, maar één drijfveer kent, zolang mogelijk haar eigen ondergang uit te stellen. Der Wille zur Macht. Bijna alles streeft naar overleven ten koste van alles. En toch blijft gelden dat de 'Tolerance of the Intolerable' verwerpelijk is. De vanzelfsprekendheid waarmee neoliberale woordvoerder in The Economist en de nrc.next stelt dat

de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen,

is weerzinwekkend. Het cynisme waarmee burgers enerzijds wordt verteld dat een steeds groter deel van hen overtollig zal worden, en anderzijds dat 'Optimisme' het 'uitgangspunt [moet] blijven,' is zowel stuitend als levensgevaarlijk, want in een technocratie, waarin de enige waarden nut en efficiency zijn, zal iedereen die hier niet aan voldoet op den duur als nutteloos worden 'weggezuiverd.' Zonder de bevolking via een referendum te raadplegen worden vandaag de dag EU-maatregelen voorbereid waarvan de consequenties diep zullen ingrijpen in het bestaan van de Europeaan. De politieke, bestuurlijke, en economische elite gaat haar eigen weg, de consumptiecultuur moet koste wat kost gehandhaafd blijven, het totalitaire systeem accepteert geen ongehoorzaamheid. Daartegenover merkte de Franse filosoof Bernard Stiegler in zijn boek For a New Critique of Political Economy (2009) het volgende op:

Whether we must, in order to avoid a major economic catastrophe, and to attenuate the social injustice caused by the crisis, stimulate consumption and the economic machine such as it still is, is a question as urgent as it is legitimate — as long as such a policy does not simply aggregate the situation at the cost of millions and billions of euros  or dollars while at the same time masking the true question, which is to produce a vision and a political will capable of progressively moving away from the economic-political complex of investment, which must be a social and political investment or, in other words, an investment in a common desire, that is, in what Aristotle called philia (liefde voor de medemens. svh), and which would then form the basis of a new type of economic investment.


Die solidariteit wordt door het neoliberalisme veracht, omdat men er geen almaar stijgende winsten uit kan persen. Niets mag de kapitalistische 'Vooruitgang' stuiten, en zeker niet de bevolking. En dus ziet een 

meerderheid van de Tweede Kamer niets in het pleidooi van het Burgerforum EU om een referendum te houden over de 'sluipende machtsoverdracht' aan Brussel.


zo bleek dinsdag 21 januari 2014. Als geen ander weten de volksvertegenwoordigers in de westerse democratieën waar de grenzen van het toelaatbare liggen, en wie de ware macht in handen heeft. En dus blijft Geert Mak's leuze 'Geen Jorwerd zonder Brussel' de officiële koers kort maar krachtig samenvatten. Dat dit neoliberale model de mens berooft van zijn waardigheid is een argument dat geen rol speelt in de doctrine van de rijken en hun propagandisten. Ze begrijpen in deze context zelfs het begrip niet. Later meer.


'The richest 300 people on earth have as much wealth as the poorest 3 billion.'

Two Worlds

Sorry Stan, dit heeft geen relatie met jouw stuk van vandaag maar het lijkt me toch interessant. Het stuk gaat over de kloof tussen de werkelijkheid van de economische crisis in Europa en wat de mainstream-pers schrijft. Spanje is bezig om er bovenop te komen schrijft de pers terwijl de ellende op de grond alsmaar groter wordt. De onlusten en relletjes worden doodgezwegen. Het citaat van Peter Oborne over de onlusten in Engeland dat 'Don Quijones' geeft, sluit precies aan wat jij hier betoogd hebt over hoe asociaal gedrag onder in de samenleving het gevolg is van de zedenverwildering aan de top. Onze westerse mainstream-pers gaat steeds meer op de Pravda in de Sovjet-Unie lijken...

http://www.testosteronepit.com/home/2014/1/19/impunity-and-excess-desperation-and-violence-two-worlds-coll.html


Impunity And Excess, Desperation And Violence: Two Worlds Collide In 

Spain



By Don Quijones, a freelance writer and translator based in Barcelona, Spain. His blog,Raging Bull-Shit, is a modest attempt to challenge some of the wishful thinking and scrub away the lathers of soft soap peddled by our political and business leaders and their loyal mainstream media. 
If the past week’s tumultuous events in Spain have shown us anything, it is that there are two realities vying for influence and attention. There is the reality of the “markets,” those wonderfully benign, miraculously self-regulating, self-correcting natural organisms that help to ensure the free and efficient movement of goods and assets while, as if by magic, making a tiny handful of hyper-connected people and companies fabulously wealthy.
Suffice to say that according to the global markets, the Spanish economy is on the mend and well on its way to a spectacular recovery.
And then there is the increasingly grim on-the-ground reality in which millions of Spaniards — some with precarious, low-paying jobs, others with no jobs at all — are struggling to make ends meet. It is a reality that continues to worsen yet is often ignored, hidden or obfuscated by the political and business leaders and their loyal servants in the mainstream media.
Normally these two realities co-exist relatively peaceably, barely cognizant of the other’s existence. Every now and then, their paths may intersect, only to quickly decouple.
But this week they suffered a head-on clash.
Rajoy’s Triumphant Return to America
The week began with news of Prime Minister Mariano Rajoy’s visit to the United States, where he was praised at the White House for his “great leadership” (a subject on which President Obama is naturally a respected authority).
Rajoy was also courted at Congress and feted on Wall Street. Clearly, things have changed since his last visit to the Big Apple, when he was subjected to an unusually feisty grilling from Bloomberg’s Sarah Eisen on the many scandals implicating his government. After stumbling and bumbling his way through one unconvincing untruth after another, Rajoy’s lackeys tried to browbeat the broadcaster into cutting out the most embarrassing parts from the interview — to no avail.
This time around, everyone who is anyone in Washington and New York seemed determined to shake Rajoy’s hand and congratulate him on a job well done. And for good reason: not only have his government’s eager embracement of the Troika’s neoliberal agenda and its profligate bailout of Spain’s financial sector (to the tune, so far, of 280 billion euros) helped to steady (at least temporarily and superficially) the EU’s sinking economy, it has also presented rich pickings to many of the world’s biggest corporations — in particular, Europe and America’s too-fat-to-fail banks, private equity funds and vulture capitalists.
While in Washington, Rajoy also met with the perma-tanned head of the IMF, Christine Lagarde, who a few days later announced the final withdrawal of the organisation’s suited-and-booted troops from the Bank of Spain. Presumably, their makeshift work spaces in the country’s now-toothless central bank will remain in place, just in case the bad times return — which, considering they never went away in the first place, should be pretty darned soon.
As a matter of fact, as this week’s tumultuous events in Spain’s parallel dimension — i.e. its bread and butter communities — have shown, not only has the recovery long trumpeted by the government and parroted by the financial media failed to materialise, conditions on the ground are arguably bleaker than ever.
Burnin’ & Lootin’ in Burgos, Spain
While Rajoy was being wined, dined and serenaded in the gilded chambers of American power, Spain’s northern city of Burgos was hit by a wave of violent protests. What began as a simmering dispute over the city’s semi-bankrupt council’s plans to convert one of the busiest thoroughfares into a largely pedestrianised boulevard boiled over last Saturday night (Jan. 11) into pitched battles between local residents and riot police (click here to view images).
A staunchly conservative provincial capital of middling size, Burgos is hardly the sort of place you’d expect to find protestors burning rubbish bins and smashing up the windows of a Santander bank. But first appearances are often misleading: Gamonal, the predominantly working class neighbourhood at the center of the dispute, is in many ways the perfect microcosm of what is happening in less prosperous communities across Spain.
Of its 60,000 residents (one-third of Burgos’ total population), 18,000 are unemployed. What’s more, over the last five years a whole gamut of local social support mechanisms and public services have been skinned and gutted, all to help pay for the fallout from the construction bubble and collapse of the country’s savings banks.
One of the most common grievances voiced by protestors is that local, publicly subsidised nursery schools — a vital lifeline for hard-strapped working families — are being closed down due to budget shortfalls of a few thousand euros a piece. Meanwhile, the council intends to splash out 8 million euros on a largely unwelcome urban redevelopment project, 5 million of which will go toward the construction of an underground car park that will charge users extortionate fares.
According to Ignacio Escolar, the senior editor of El Diario and a former Burgos resident, the project’s primary beneficiary would be the city’s most powerful businessman, Antonio Miguel Méndez Pozo (a.k.a. el jefe [the boss]). A local construction magnate and owner of Burgos’s biggest-selling newspaper, Méndez Pozo is the epitome of Spain’s other reality, a world in which business empires are built through the most dubious of means — in the early 90s Méndez was imprisoned on charges of bribery — and where multi-million euro public contracts are won or lost on the basis of the depth of your pockets and the strength of your connections with local and national officialdom.
Two Worlds Collide
In Gamonal the hard-fought protests have succeeded in forestalling the city’s development project — at least for now. Pressure is being applied from opposition parties within the council to have it scrapped indefinitely — something the PP-controlled administration seems dead set against.
But public protests spreading like wildfire across the country, and the costs of such obstinacy are mounting fast.
On Friday night demonstrations in support of the Gamonal protesters were staged in more than forty Spanish cities, some of which turned pretty ugly. Violent clashes erupted between riot police and protestors in the country’s two largest cities, Madrid and Barcelona. As is becoming increasingly common, bank branches are bearing the brunt of the vandalism. In Barcelona a hard-core of protestors even briefly laid siege to a police station on the Ramblas— the beating heart of the city’s tourist district — using restaurant tables and chairs as weapons and barricades. In Madrid, firemen clashed with riot police.
In a perfect echo of recent French and English riots, any attempt to link the violence in Spain with deteriorating social and economic conditions is nipped in the bud by the government and media — in particular the all-but-official government mouthpiece, Televisión Española, which seems more interested in trying to divine how many eggs have been thrown at the windows of Burgos’ City Hall than trying to explore the actual causes of public anger.
The result is that the mere concept of cause and effect in the current social upheaval is consigned to the fringes of debate. Just as David Cameron spoke unchallenged of “feral youths” and “mindless criminals”, Mariano Rajoy’s government has insinuated that much of the violence in Gamonal was perpetrated by professional protestors who travel the land in search of a ruckus with men in helmets and padded uniform — a claim that is not only patently absurd but is directly contradicted by the police’s own arrest reports, which show that almost all of the people detained in last week’s riots live locally.
In the wake of the London riots, the British government and opposition parties came together to express their faux shock and outrage at the actions of the looters. However, as the Daily Telegraph‘s chief political commentator Peter Oborne wrote at the time (in what I believe is one of the best mainstream media articles written about the post-crisis reality), “the moral decay of our society is as bad at the top as it is at the bottom”:
I believe that the criminality in our streets cannot be dissociated from the moral disintegration in the highest ranks of modern British society. The last two decades have seen a terrifying decline in standards among the British governing elite. It has become acceptable for our politicians to lie and to cheat. An almost universal culture of selfishness and greed has grown up.
While Oborne wrote of the hubris of London’s business elite and the petty greed and hypocrisy of politicians implicated in the 2009 MPs expenses scandal, the Rajoy administration and his party, the Partido Popular, have taken corruption to a whole new heretofore unimagined level. And whereas a small number of British MPs have had to resign and even go to prison for their crimes, Spain’s senior bankers, ministers and deputies routinely scoff at the mere thought of justice prevailing.
As Elpidio José Silva, the judge who faces potential expulsion from the bench for daring to prosecute a senior banker, told the Spanish online daily Publico, “The news in Spain is not that there’s corruption at the top, it’s that there’s outright impunity.”
And it’s this culture of impunity, entitlement, hubris and wretched excess that has taken grip among Spain’s business and political elite that ultimately threatens the long-term viability of Spain’s fragile (some might say, phantom) recovery. More worrisome still, as the world of this elite repeatedly collides with that of the growing ranks of the abandoned, disenfranchised, desperate and resentful masses, the tenuously woven fabric of Spain’s post-Franco civil society continues to unravel at a disquieting pace. By Don Quijones Raging Bull-Shit
The EU is riddled with fatal flaws and defects, including the single currency. However, by far the greatest — and certainly most dangerous — structural flaw is its gaping democratic deficit. Read.... Death By A Thousand Cuts: The Silent Assassination Of European Democracy

De Mainstream Pers 125


Nog geen kwart eeuw voordat in 1928 evangelisatie-predikant Catrinus Mak en zijn gezin voet aan wal zetten op Sumatra had overste Van Daalen het Atjeese achterland 'gepacificeerd,’ een eufemisme voor het gewelddadig onderdrukken van het verzet onder de inheemse bevolking. Daarbij werd 'een kwart tot een derde van de bevolking’ uitgeroeid, onder wie 'vrouwen en kinderen.’  In De eeuw van mijn vader schreef Geert Mak:

Zo werd op 14 juni 1904 de kampong Koeto Reh op de primitief bewapende dorpsbewoners veroverd. Voor het begin van de aanval hoorde men hoe binnen de kampong gebeden en gezongen werd. Daarna werd iedereen binnen anderhalf uur door de Nederlanders afgemaakt: 313 mannen, 189 vrouwen en 59 kinderen. Pas in 1914 kwam er een eind aan de oorlog… Toen mijn vader er in de jaren dertig rondreed, werd hem trots het monument voor overste Van Daalen getoond. Hele landstreken waren nog steeds verlaten en verwoest. Veilig was het er nooit.


Desondanks steunde Gods zielenherder Mak senior zonder enig moreel bezwaar het kolonialisme. Weliswaar had de christelijke God alle mensen naar zijn evenbeeld geschapen, maar dit betekende niet dat de gekleurde kinderen Gods niet afgeslacht mochten worden. Hoe stond het met dominee Mak’s opvattingen tegenover anderen, die niet de blanke God aanbaden? Met betrekking tot de houding van de gereformeerden tegenover de joden merkte zijn zoon Geert op:

Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zo graag 'de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een uitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte 'kinderen Israëls’?

Hoewel het wederom met de bekende Makkiaanse halfslachtigheid is opgeschreven, is zijn veronderstelling geenszins overdreven. Om te begrijpen waar we mee te doen hebben is belangrijk te weten wat de definitie van jaloezie is:

Jealousy is an emotion, and the word typically refers to the negative thoughts and feelings of insecurity, fear, and anxiety over an anticipated loss of something of great personal value, particularly in reference to a human connection. Jealousy often consists of a combination of emotions such as anger, resentment, inadequacy, helplessness and disgust.

Voorts is bekend dat jaloezie ’ziekelijke’ vormen kan aannemen, zeker wanneer het existentiële levensvragen betreft, zoals het ’uitverkoren’ zijn door een Goddelijke macht. 

Bertrand Russell zei dat jaloezie een van de machtigste oorzaken van verdriet is. Het is een universeel en ongelukkig aspect van de mensheid, want niet alleen is de jaloerse persoon ongelukkig door deze emotie, hij of zij wenst ook een ander ongeluk toe… In het christendom is jaloezie één van de zeven hoofdzonden, namelijk Invidia. Het boek Exodus zegt in de tien geboden: 'Zet uw zinnen niet op het huis van een ander, en evenmin op zijn vrouw, op zijn slaaf, zijn slavin, zijn rund of zijn ezel, of wat hem ook maar toebehoort.’

Ik zal wat langer bij dit onderwerp stilstaan omdat het zo’n belangrijk fenomeen is in een kapitalistische en hiërarchische cultuur. Het is niet verwonderlijk dat de filosoof Bertrand Russell tevens van mening was ’dat jaloezie de drijvende kracht achter de beweging naar democratie is, en doorstaan moet worden om een rechtvaardiger sociaal systeem te creëren.’ Ik beperk me nu evenwel tot het feit dat Mak's vraag in hoeverre 'een  onuitgesproken jaloezie’ bij gereformeerden als zijn ouders heeft meegespeeld, natuurlijk niet vanuit het niets opduikt. Op dezelfde bladzijde schreef hij:

Mijn moeder meldde dat een bepaalde film heel mooi was, ’een beetje pro-joodsch, maar wel de moeite waard om te zien,’ en zo ging het voort. 

De tegenstelling ’beetje pro-joodsch maar’ desalniettemin ’de moeite waard’ is één van die talloze voorbeelden van het vooroorlogse onderhuidse antisemitisme in Nederland, dat vandaag de dag is omgeslagen in een afkeer van islamieten. Ook Catrinus Mak bezat antisemitische sentimenten, want hij was van oordeel dat Hitler’s ’ariërparagraaf,’ waarbij joodse Duitsers uit het publieke leven werden gestoten, ’op staatsterrein tolerabel,’ was. Het is inderdaad een aannemelijke verklaring dat de dominee's antisemitisme voortkwam uit ’een uitgesproken jaloezie,’ omdat hij als God's spreekbuis op aarde, in tegenstelling tot de joden, niet door zijn God was ’uitverkoren.’  Die uitleg is bovendien plausibel omdat er geen andere reden voor hun houding te bedenken is dan afkeer van joden. Zij verkeerden in een opmerkelijke situatie: de God die ze liefhadden en vreesden hield meer van zijn ’uitverkoren volk’ dan van hen. Wat hadden zij misdaan om niet met evenveel liefde en aandacht te worden behandeld door de Allerhoogste, die ook hen had geschapen? Waarom werd hun liefde niet beantwoord? En waarom had God nu juist de ’joden’ als zijn volk ’uitverkoren’? Voor de ’kleine luyden,’ de benepen kleinburgers, blijft dit een onbegrijpelijke zaak die een negatieve emotie oproept. Dat gevoel zoekt logischerwijs een uitlaatklep, gedachten kunnen vrijblijvend zijn, maar emoties nooit. Men hoeft geen psycholoog te zijn om dit te kunnen begrijpen. Het verklaart ook waarom het antisemitisme een typisch christelijk verschijnsel is. Het christendom kwam niet uit het Westen, maar uit het Oosten. De islamieten hadden een profeet die uit hun midden kwam, de christenen niet. Jezus behoorde tot het Joodse volk, Mohammed was een Arabier. Uitgaande van de jaloezie is belangrijk te weten dat iemand die jaloers is niet alleen ’ongelukkig [is] door deze emotie, hij of zij wenst ook een ander ongeluk toe.’  Het is de enige manier waarop deze psychische stoornis verwerkt kan worden. Voor de jaloerse mens kan zelfs 'een beetje pro-joodsch’ te veel zijn, en de nazi-rassenwetten 'tolerabel.’ En daarom werd aan 'het geweld tegen joden en andersdenkenden weinig aandacht’ besteed. Geert Mak stelt dat de houding van zijn ouders kenmerkend was voor die van 'de overgrote meerderheid’ in Nederland. De eeuw van mijn vader:

Wat het Nederlandse en speciaal het gereformeerde anti-semitisme betreft, hierbij speelde vermoedelijk ook het verzuilde denken een rol: wat de joden overkwam, viel buiten de eigen wereld…. Op 19 augustus 1935 berichtte De Sumatra Post uitvoerig over nieuwe anti-semitische uitbarstingen in Duitsland, over het huwelijksverbod tussen ariërs en niet-ariërs en de jongste haatcampagne van Julius Streicher voor een stampvol en jubelend Berlijns Sportpalast. Een week later schreef mijn vader over de 'ariër-politiek’ van Hitler; hij zag er wel een aanval op de Kerk in maar sloot de ogen voor het anti-semitisme dat erachter lag. 'Op staatsterrein tolerabel’ — en dat terwijl hij nooit anders dan met eerbied sprak over het ’uitverkoren volk Gods.’

Zijn zoon Mak geeft geen steekhoudende verklaring voor dit onverholen antisemitisme, terwijl toch duidelijk is dat de wortels ervan in het christelijk geloof moeten worden gezocht. De christenen hadden een religie overgenomen van, oorspronkelijk, nomadisch levende stammen in het Midden-Oosten, die door hun God tot ’uitverkorenen’ waren verheven. Wat de westerse christenen ook deden, ze zouden altijd tweederangs mensen blijven, omdat de geleende God, de grote vader in de hemel, andere kinderen, de joden, had uitverkozen. Daar kwam nog een element bij. De leer van zijn zoon, Jezus Christus, de verlosser, had de mensheid opgezadeld met een vrijheid die als een loden last op haar schouders drukte, wat de psychische belasting van de christenen nog ondraaglijker maakte. Het was Fjodor Dostojevski die dit in zijn roman De Gebroeders Karamazov uitwerkte toen hij de Grootinquisiteur tegen de terug gekeerde Messias liet zeggen:

Kijk nou wat U verder hebt aangericht. En dat alles in naam van de vrijheid! Ik zeg U dat de mens door geen enkele angst zozeer wordt gekweld als door het zo snel mogelijk vinden van iemand waar hij het geschenk van de vrijheid, waar dat noodlottige schepsel mee geboren is, aan kan overdragen. Maar alleen iemand die in staat is hun geweten te sussen kan hun vrijheid overnemen. Met het brood werd U een onoverwinnelijk middel aangeboden; geef brood en de mens zal U aanbidden, want niets is zekerder dan brood. Maar als iemand anders bezit van zijn geweten neemt – O! dan zal hij uw brood wegwerpen en degene, die zich van zijn geweten meester heeft gemaakt, volgen. Daar had U gelijk in. Want het geheim van het menselijk bestaan is niet alleen te leven, maar iets hebben om voor te leven. Zonder duidelijk idee van het leven zal hij niet door willen leven, maar zichzelf liever vernietigen dan op aarde te blijven, al was er brood in overvloed. Dat is waar. Maar wat is er gebeurd? In plaats van dat U hen hun vrijheid hebt afgenomen, hebt U die groter dan ooit gemaakt! Was U vergeten dat de mens liever vrede heeft en zelfs de dood, dan de vrijheid om te kiezen, in de kennis van goed en kwaad? Niets is verleidelijker voor de mens dan zijn vrijheid van geweten, maar niets is ook een grotere oorzaak van zijn lijden. En zie, in plaats van dat U een vaste basis hebt verschaft om het geweten van de mens voor altijd rust te verschaffen, hebt U allerlei buitenissigs, vaags en raadselachtigs gegeven; U hebt gekozen voor wat boven het vermogen van de mens uitgaat, alsof U helemaal niet van ze hield – U, die gekomen was om Uw leven voor hen te geven! In plaats van dat U zich van de vrijheid van de mensen meester hebt gemaakt, hebt U die vergroot en daardoor het geestelijke koninkrijk van de mensheid opgezadeld met een eeuwigdurend lijden. U verlangde belangeloze liefde van de mens, dat hij U vrij zou volgen, verlokt en gevangen door Uw persoon. In plaats van de onverbiddelijke oude wetten, moet de mens sindsdien voor zichzelf, uit vrije wil, zelf kiezen wat goed en kwaad is, met slechts Uw voorbeeld als leidraad. Maar wist U dan niet dat zij uiteindelijk zelfs Uw voorbeeld en Uw waarheid zouden verwerpen, als zij onder de vreselijke last van de vrije keuze gebukt zouden gaan? Uiteindelijk zullen zij uitschreeuwen dat in U de waarheid niet is, want anders had U hen niet in zo’n grote verwarring en ellende achtergelaten, door hen met zoveel zorgen en onoplosbare problemen op te zadelen.


De psychologische scherpzinnige Dostojevski besefte het wezenlijke probleem van het christendom, namelijk dat de gelovigen te weinig geloven, dat ze op zoek zijn naar materiële zekerheden, en dat zelfs christelijke geestelijken als bijvoorbeeld Catrinus Mak te weinig houvast in het geloof vonden om als moreel kompas te kunnen dienen. En dat terwijl toch de belangrijkste taak van een dominee is om zijn volgelingen te wijzen op wat God goed en kwaad acht. Ook Mak senior behoorde tot de massa over wie de Grootinquisiteur verklaarde:

bij ons zal iedereen gelukkig zijn en niemand zal meer rebelleren of elkaar vernietigen zoals dat onder Uw vrijheid gebeurde. O, wij zullen hen ervan overtuigen dat zij alleen vrij kunnen worden als zij hun vrijheid aan ons overdragen en zij zich aan ons onderwerpen. Zullen wij dan gelijk hebben, of liegen we? Ze zullen ervan overtuigd zijn dat we gelijk hebben, want zij zullen zich de gruwelen van de slavernij en de chaos herinneren, die uw vrijheid hen heeft gebracht. De vrijheid, het vrije denken, en de wetenschappen zullen hen in zo’n keurslijf dwingen en hen oog in oog doen staan met zo’n wonderen en onoplosbare mysteries, dat een aantal van hen, de gedrevenen en rebellen, zichzelf zullen vernietigen, anderen, rebels maar slap, zullen elkaar vernietigen, terwijl de rest, slap en ongelukkig, kwispelstaartend naar onze voeten zullen kruipen en jankend zullen zeggen: ‘Ja, jullie hebben gelijk gehad, jullie alleen kennen Zijn geheim, wij komen bij jullie terug, redt ons van onszelf!’

In plaats van de handelingen van zijn vader in een brede context te plaatsen, probeerde Mak junior het verraad van Mak senior te verexcuseren door te stellen dat ’mijn vader hierin niet van de overgrote meerderheid [stelde].’ En hoewel hij daarin gelijk heeft is het geen verklaring voor zijn gedrag en al helemaal geen excuus. Het geloof van Catrinus Mak en ’de overgrote meerderheid’ was te zwak om als morele leidraad te fungeren, net zoals voor zijn zoon Geert het geloof in het humanisme, de democratie en de mensenrechten te zwak is, zoals ondermeer blijkt uit zijn stellige beweringen dat 'De Amerikaanse politiek sterk antikolonialistisch [bleef],’ de VS 'decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] — om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde,’ dat weliswaar 'de Verlichting is bedacht in Europa,’ maar dat 'Amerika [het] heeft uitgevoerd, als real life experiment,’ en dat 'een diep gevoel voor rechtvaardigheid’ tot de 'tradities’ behoort 'waarin Amerika groots kan zijn.’ Alleen al zijn bewering dat de Amerikaanse economische en politieke elite 'een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie,’ getuigt van dezelfde immorele houding als die van zijn vader, want ook Geert Mak kan weten dat de Amerikaanse generaal Smedley Butler in 1933 verklaarde dat 'I spent 33 years and four months in active military service and during that period I spent most of my time as a high class muscle man for Big Business, for Wall Street and the bankers. In short, I was a racketeer, a gangster for capitalism.’ 

De overeenkomsten tussen vader en zoon Mak zijn soms verbijsterend. Tegen beter weten in blijven kiezen voor het schenden van de eigen diepste overtuigingen is verwerpelijk, zowel intellectueel als moreel. Mak junior's ijdelheid is zo groot dat hij niets kan leren, hooguit kan hij zich, net als zijn vader op hoge leeftijd, schamen voor zijn leugenachtige houding. Maar wat is nu zijn rechtvaardiging tegenover anderen? Een oude kennis van me, de academicus en auteur André Klukhuhn, wees in zijn boek De geschiedenis van het denken met betrekking tot het geloof op het volgende: 

In Bertolt Brechts Leven van Galilei legt een ‘kleine’ monnik aan de grote astronoom uit waarom hij zijn ouders niet bewust wil maken van de willekeur van de religieuze scenario’s en daarmee van de zinloosheid van hun lijden: 

‘Ik ben opgegroeid in de Campagna als zoon van boeren. […] Het gaat ze niet best, maar zelfs in hun ongeluk ligt een zekere wetmatigheid besloten. Hun leven is één grote kringloop, vanaf het vegen van de vloer via de jaargetijden op het olijvenveld tot en met het betalen van belasting. Met de regelmaat van een klok dalen de rampen over hen neer. De rug van mijn vader begeeft het niet zo maar eens, plotseling, maar elk voorjaar op het olijvenveld opnieuw en érger. En zo is het ook met de bevallingen van mijn moeder, die haar al maar geslachtlozer hebben gemaakt en die elkaar met steeds dezelfde tussenpozen opvolgden. Ze putten de kracht om hun bezwete lijven langs het bergpad omhoog te slepen, om kinderen te baren, ja, om te eten uit een gevoel van bestendigheid en noodzaak. […] Hun is verzekerd, dat het oog van God op hen rust; dat het hele wereldtoneel rond hèn is opgebouwd, opdat zij, de optredenden, in h un grote of kleine rollen kunnen laten zien wat ze waard zijn. Wat zouden mijn mensen zeggen als ze van mij hoorden, dat ze op een kleine steenklomp huizen, die onafgebroken rondtollend om een of andere ster heen draait, één onder vele, een tamelijk onbelangrijke! Waar is dan al dat geduld, die aanvaarding van eigen ellende nog nodig of goed voor? Waar is de heilige schrift nog goed voor, die alles verklaart en als noodzakelijk heeft gepredikt, het zweet, het geduld, de honger, de berusting, en die nu vol dwalingen blijkt te staan?'

Een dergelijke redenering kan ik me nog voorstellen, en kan ik zelfs respect voor opbrengen, omdat het in wezen getuigt van liefde. Maar wat moet men denken van een dominee en een opiniemaker die uit puur eigenbelang hun diepste overtuigingen verraden? Meer later.


In 2013 verscheen Klukhuhn's De Algemene Geschiedenis van het Denken, goed geschreven en buitengewoon informatief. Een goed cadeau voor uw kinderen of vrienden en vriendinnen. Reclame!!!