Christian Christensen, American in Sweden, is Professor of Journalism at Stockholm University. Follow him on Twitter: @ChrChristensen
zaterdag 25 juni 2022
vrijdag 24 juni 2022
Hoe Oekraïense- en Amerikaanse 'Hofjoden' Gebruikt Worden 22
Remember, democracy never lasts long. It soon wastes, exhausts, and murders itself. There never was a democracy yet that did not commit suicide.
— John Adams. De eerste vice president onder president George Washington, en de tweede president van de Verenigde Staten van 1797 tot 1801.
De Franse filosoof Alain Badiou, hoogleraar filosofie aan de École normale supérieure en aan de European Graduate School in Saas-Fee, Zwitserland, wierp in zijn Philosophy For Militantes (2021) de vraag op:
What, indeed, is our situation today — I mean, the situation of the people who are comfortable enough to call themselves ‘Westerners’? The price to be paid for our cherished liberty, here in the Western world, is that of monstrous inequality, first within our own countries but hen, above all, abroad. From a philosophical point of view, there exits no justice whatsoever in the contemporary world. From this point of view, we are entirely without virtue in the sense given to this word by our great ancestors the Jacobins (hervormingsgezinde beweging, die zich tijdens Franse Revolutie inzette voor meer sociale rechtvaardigheid en volkssoevereiniteit. svh). But we also flatter ourselves for not being terrorists either. Now, again, Saint-Just also asked: ‘What do the people want who want neither virtue nor terror?’ And his answer to this question was: they want corruption. There is indeed a desire for us to wallow (zich rondwentelen. svh) in corruption without looking any further. Here, what I call ‘corruption’ refers not so much to the shameful trafficking, the exchanges between banditry and ‘decent society,’ the embezzlements of all kinds, for which we know that the capitalist economy serves as the support. By ‘corruption’ I mean, above all, the mental corruption which leads to a world that, while being so evidently devoid of any principle, presents itself as, and is assumed by the majority of those who benefit from it to be, the best of all possible worlds. This reaches the point where, in the name of this corrupt world, people tolerate the waging of wars against those who would revolt against such disgusting self-satisfaction — and, within our borders, our persecution of those who are badly ‘integrated,’ do not unconditionally profess the self-proclaimed superiority of capitalo-parlementarianism.
Met dit laatste doelt Badiou op de combinatie van economische overheersing van Kapitaal en een politiek systeem waarin de functie van de diverse partijen erop gericht is om besluiten te sanctioneren die al door de elite zijn genomen. Nogmaals Badiou:
Het spreekt voor zich dat met betrekking tot het begrip rechtvaardigheid gelijkheid veel belangrijker is dan vrijheid, en universaliteit veel belangrijker dan bezit, identiteit of individualiteit. In de praktijk van alledag staat het begrip samenleving lijnrecht tegenover het hedendaags individualisme, met als gevolg de almaar breder en dieper wordende kloof in de hele wereld tussen rijk en arm, en waarin tegelijkertijd de positie van de westerse middenklasse, waarop de democratie berust, steeds verder wordt uitgehold. Rechtvaardigheid en vrijheid sluiten elkaar uit, zoals het neoliberale kapitalisme de afgelopen vier decennia heeft aangetoond. Dit is tevens de voornaamste reden dat het neoliberalisme permanent in staat van oorlog verkeert met mens en natuur. Alleen ideologen en uiterst naïeve burgers menen dat dit proces oneindig door kan gaan, alle anderen realiseren zich dat het huidige bestel zich in een gevaarlijke systeemcrisis bevindt. Niet voor niets wijst Alain Badiou erop dat aangezien wij:
opgroeiden in een wereld waarin het denken corrupt is geraakt, en waarin onrechtvaardigheid een principe blijft dat zowel geheim als buitengewoon heilig is, het met alle beschikbare middelen in opstand komen tegen deze corruptie, filosofen niet verbaasd moeten zijn te beseffen dat zij in een paradoxale situatie leven,
terwijl, zeker, de doorsnee Nederlandse burger zich genoodzaakt ziet permanent te blijven wisselen tussen de rol van dominee en die van koopman. Deze hypocrisie staat al eeuwenlang centraal in de levensfilosofie van de poldermens. Ik pik speciaal mijn oude vriend Geert Mak eruit omdat ik hem al ruim vier decennia van nabij ken, en omdat hij zich opwerpt als het geweten van de lage landen bij de zee.
Toen hij, na ruim een decennium neoliberalisme, in de laatste tiental jaren van de twintigste eeuw ineens van zijn pacifistisch-socialistisch geloof viel, bekeerde hij zich wederom tot het christelijke geloof van zijn vader, de gereformeerde evangelisatie-predikant Catrinus Mak, die voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog op Sumatra was gestationeerd, waar in het noordelijke Atjeh enkele decennia daarvoor de troepen van generaal Heutsz de moslims met een schrikbewind dusdanig hadden geterroriseerd dat zij zich weer plooiden naar de wensen van de witte toean, gesteund door zijn al even witte God. In 2005 verklaarde Mak tegenover het 'feministische' maandblad Opzij dat hij sinds enige tijd zich wederom ‘gelovig, christelijk’ beschouwde. Ter verduidelijking zei hij voortaan te geloven in:
een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God. En dat je die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.
Kortom, wij hebben te maken met de zoon van een koloniale dominee die na de Tweede Wereldoorlog als militair deelnam aan het oorlogsgeweld tegen de naar bevrijding strevende Indonesische bevolking. De strijd die, zo weet het Hollandse publiek pas sinds betrekkelijk kort, ging gepaard met ‘vele misdaden,’ waardoor volgens De Groene Amsterdammer in 2019 de ‘vraag niet’ is ‘of we “het” wisten, maar waarom we het niet wilden weten.’ Deze vraag die het weekblad voor de polderintelligentsia zich niet had gesteld toen Mak er nog een redacteur was, en die Geert ook niet had opgeworpen in zijn bestseller De eeuw van mijn vader (1999) om een mogelijke controverse te vermijden die de verkoopcijfers negatief kon beïnvloeden. De doorsnee Nederlander wenst nu eenmaal niet aangesproken te worden op de eigen verantwoordelijkheid, en al helemaal niet zodra het om massale oorlogsmisdaden gaat. Dit geldt zeker voor mijn oude vriend Geert wanneer hij ondermeer met zijn ‘denken in quota,’ een definitieve punt achter de geschiedenis wil zetten, nu de consequenties van het christelijke koloniale verleden door het grote publiek als overbodig, want gedateerd, worden beschouwd. Mak’s christelijk opperwezen mag dan wel ‘een genadige, milde, liefdevolle God’ zijn, maar dan met name voor christelijke Europeanen, en niet voor bijvoorbeeld de naar schatting 900 miljoen aardbewoners die dagelijks honger lijden, en de ‘9% of the world population – around 697 million people’ die ‘are severely food insecure.’ Daarom moet ‘asiel aanvragen gebeuren in het land van herkomst,’ zodat wij in het rijke Nederland er zo min mogelijk last van hebben. Dus ‘Daar selecteren wie mag komen en wie niet. Anders wordt immigratie een golf die over je spoelt,’ aldus Geert Mak die tegenover een grijsharig publiek zo gepassioneerd wist te vertellen dat ‘[o]nze lezers, onze studenten, onze leerlingen, om duiding [smeken],’ om ‘in deze chaos weer lijnen uit te zetten en om iets van die vaak ongrijpbare waarheid weer te heroveren op de wereld van de mythe en de aperte leugen.’ Nu het grote woord gevallen is, lijkt mij het nodig om iets dieper in te gaan op het begrip ‘waarheid.’ Hoewel Geert daar graag over oreert, blijven zijn betogen toch, hoe formuleer ik dit zo keurig mogelijk, wel… ins Blauwe hinein. Oordeelt u zelf.
Vrijdag 2 november 2012 sprak de zelfbenoemde 'historicus' Mak een volle zaal toe met de woorden:
Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’
Geschiedschrijving kan, zo betoogde hij, nooit:
objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen — en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg. Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.
Dit kan in Nederland onweersproken worden verklaard, dus zonder dat dit leidt tot vanzelfsprekende vragen als: waarom, meneer Mak, neemt uw collega's als 'chroniqueurs van het heden en verleden' uw 'taak,' het 'uitbannen van onwaarheid' niet 'serieus genoeg'? Wat weerhoudt u en uw vlijtige Nederlandse collega's ervan om de waarheid te vertellen? En waarom zwijgt u niet, wanneer u zelf weet dat u niet alles op alles zet om de 'onwaarheid' uit te bannen? Waarom wilt u voortdurend gehoord worden, terwijl u zelf constateert dat op 'dit moment op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats[vindt] die grote consequenties heeft'? Is het, gezien alle bedreigingen van de gehele mensheid, niet misdadig om uw publiek keer op keer op het verkeerde been te zetten? Wat weerhoudt de gecorrumpeerde, academisch geschoolde kliek in Nederland om de ‘onwaarheid' te dienen?
Het is natuurlijk een waarheid als een koe dat ‘God’s wegen ondoorgrondelijk zijn, en zelden aangenaam,’ maar wanneer er bij Geert Mak ‘lijnen lopen tussen’ hem en zijn ‘God’ die de bestsellerauteur, volgens eigen zeggen, ‘soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording’ geven, en zelfs zijn ‘handel en wandel’ beïnvloeden, dan is het geenszins absurd me af te vragen welke verantwoordelijkheid hij zichzelf toedicht. Duidelijk is in elk geval dat het ‘denken in quota’s’ om een waterkering op te werpen tegen een tsunami van armen, hongerigen, en vervolgden een ernstige schending is van het tweede gebod dat ‘U uw naasten [zult] liefhebben als uzelf.’ Mak’s houding is in strijd met de wil van zijn ‘genadige God,’ zijn ‘milde, liefdevolle God.’ Hier demonstreert mijn oude vriend hoe weinig hij bij machte is om ‘in deze chaos weer lijnen uit te zetten en om iets van die vaak ongrijpbare waarheid weer te heroveren.’ Sterker nog: zijn bestaan is een ode aan ‘de wereld van de mythe en de aperte leugen,’ die hij zegt te verfoeien. Afkomstig uit een christelijk milieu dat eeuwenlang ondermeer ‘Ons-Indië’ plunderde, kan Mak zijn historische verantwoordelijkheid niet afdoen met ‘Je kunt best genereus zijn’ door te ‘denken in quota.’ Als miljonair die in de christelijke luchtgod gelooft is dit alles een ontkenning van zowel het geloof als van hemzelf. Kent hij dan geen enkel zelfrespect? Nee! Geert is een man die wil behagen, hij wil voortdurend aardig gevonden worden, bevestigd worden door de ander. Zelfrespect speelt daarbij geen rol van betekenis. Deze hang naar erkenning maakt de massamedia ook zo gevaarlijk. Individuen die daarentegen wel zelfrespect kennen, zo typeerde de Amerikaanse schrijfster Joan Didion ‘exhibit a certain toughness, a kind of moral nerve; they display what was once called character,’ waaraan zij in haar weergaloze essay ‘Self-respect: Its Source, Its Power’ toevoegde dat ‘character — the willingness to accept responsibility for one's own life — is the source from which self-respect springs.’ Een karakterloos leven zonder ‘zelfrespect’ betekent volgens Didion ‘counting up the sins of commission and omission, the trusts betrayed, the promises subtly broken, the gifts irrevocably wasted through sloth or cowardice or carelessness. However long we postpone it, we eventually lie down alone in that notoriously uncomfortable bed, the one we make ourselves. Whether or not we sleep in it depends, of course, on whether or not we respect ourselves.’ Joan Didion stelt terecht dat ‘To have that sense of one's intrinsic worth which, for better or for worse, constitutes self-respect, is potentially to have everything: the ability to discriminate, to love and to remain indifferent,’ terwijl ‘We flatter ourselves by thinking this compulsion to please others an attractive trait: a gift for imaginative empathy, evidence of our willingness to give.’ Didion noemde het gebrek aan zelfrespect ‘alienation from self,’ aangezien ‘Without it, one eventually discovers the final turn of the screw: one runs away to find oneself, and finds no one at home.’
The dismal fact is that self-respect has nothing to do with the approval of others — who are, after all, deceived easily enough; has nothing to do with reputation, which, as Rhett Butler told Scarlett O’Hara (in de klassieke film Gone with the Wind. svh), is something people with courage can do without.
Die ‘bereidheid om de verantwoordelijkheid voor het eigen leven te accepteren’ is zeker in Nederland zwak ontwikkeld. Huizinga merkte op dat de gezapige bevolking er ‘tot grondtrek’ heeft ‘dat het onheroïsch is,’ waardoor ‘Hypocrisie en farizeïsme hier individu en gemeenschap [belagen]!' De corruptie is hier als het ware geïnstitutionasliseerd in het poldermodel. Daarentegen is volgens Didion ‘Self-respect a discipline, a habit of mind that can never be faked but can be developed, trained, coaxed forth.’
Juist datgene wat Didion een groot auteur maakt, ontbreekt bij politici, broodschrijvers, journalisten, opiniemakers, die hun opdrachtgevers en hun publiek moeten behagen. Dit geldt vooral in een klein land, met een klein publiek van kleinburgers zonder moed. Sterker nog, in dit land herkent men het beschamende gebrek aan heroïek niet, de pathologische behaagzucht. En het gevolg is bijvoorbeeld een bespreking op 8 november 2019 in de Volkskrant van Geert Mak’s nieuwe boek Grote verwachtingen in Europa 1999-2019 met opmerkingen als deze:
Het kan dus niemand zijn ontgaan dat Grote verwachtingen gaat over Grote Teleurstellingen. Geert Mak is van zijn geloof gevallen. Zijn optimisme van na de val van de Muur is weg, over de zegeningen van de immigratie, over de Derde Weg van links, en over de overwinning van de liberale democratie.
Geert heeft de steven gewend en dat is landelijk nieuws. In Nederland bestaat meningsvorming immers niet zozeer uit wat je zegt maar uit wie het zegt. Ik heb die interviews plus het boek doorgenomen en was prettig verrast. Mak gaat de vervelende werkelijkheid niet uit de weg. Om te beginnen heeft hij het zogeheten plan-Azmani omarmd. Asiel aanvragen moet gebeuren in het land van herkomst, zegt hij. ‘Daar selecteren wie mag komen en wie niet. Anders wordt immigratie een golf die over je spoelt. Je kunt best genereus zijn en denken in quota.’
De betrokken recensent is de neo-conservatieve mainstream-opiniemaker Martin Sommer die ‘prettig verrast’ was dat de voormalige sociaal-democraat Mak nu een VVD-plan omarmde, dat ‘best genereus’ kan zijn over ‘quota.’ Het selecteren in ‘het land van herkomst,’ waaruit mensen hebben moeten vluchten, is kennelijk niet in strijd met de logica. Veelzeggend is dat ‘Geert Mak van zijn geloof [is] gevallen,’ zo concludeerde de Volkskrant-opiniemaker. Maar in plaats van te onderzoeken wat de oorzaken zijn van het feit dat deze populaire miljonair in betrekkelijk korte tijd twee bestsellers kon schrijven die elkaar fundamenteel tegenspreken, vond Sommer het belangrijker zijn publiek te laten weten dat hij ‘prettig verrast’ was dat Mak even reactionair was geworden als hijzelf. Feiten spelen geen doorslaggevende rol bij de polderpers, meningen zijn bij haar van ultieme importantie. Het is hier allemaal te klein, te corrupt en te respectloos om feiten interessant te vinden. Niet voor niets kwalificeerde de cultuurcriticus, wijlen Michaël Zeeman in zijn VPRO-boekenprogramma het in 2000 tot ‘beste boek’ van het jaar uitgeroepen De eeuw van mijn vader als ‘voer voor debielen,’ en stoorde hij zich aan het 'weke sentiment' in Mak's andere boeken. Dit kleffe ‘sentiment’ kenmerkt een pijnlijk gebrek aan ‘zelfrespect’ waarover Joan Didion zo treffend schreef. Het ‘onomstotelijke feit is’ namelijk ‘dat zelf-respect niets te doen heeft met de goedkeuring van anderen’ maar met ‘een bepaalde onverzettelijkheid, een soort morele kracht,’ die ooit eens ‘karakter werd genoemd.’
Laat ik proberen het nog duidelijker te maken. Wanneer Mak betwijfelt dat ‘wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het “uitbannen van onwaarheid,” serieus genoeg’ nemen, terwijl toch op ‘dit moment op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats[vindt] die grote consequenties heeft,’ dan is hier sprake van een publiek beleden weerzinwekkende lafheid. Maar zeer weinigen in Nederland durven Mak zijn masker af te trekken, terwijl hijzelf wel talloze mogelijkheden heeft verschaft om dit te doen. Omdat hijzelf maar al te goed weet hoe en wanneer hij de kluit belazerd, ‘verspreekt’ hij zichzelf regelmatig. Een tamelijk willekeurig voorbeeld. Tegenover, opnieuw, een grijsharige publiek, dat hem op handen draagt als ware hij een postmoderne profeet, verkondigde mijn oude vriend het volgende:
Een goede elite kenmerkt zich door kwaliteit, zeker, maar ook door empathie en courage. Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord. Een goede elite luistert en kijkt met duizend ogen en oren. Een goede elite ligt dwars. Een goede elite durft het idee los te laten dat politiek alleen maar een vorm is van publiek management, durft luidop te dromen, durft ook onaangename waarheden onder ogen te zien en uit te spreken. Een goede elite durft te verliezen en klappen te krijgen. Een goede elite vecht voor het ambt, als trotse dienaren van de publieke zaak. Een goede elite gedraagt zich niet als burgers, maar als citoyens, elke dag. Kwaliteit, empathie en courage, ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.
Deze fraai klinkende woorden kennen evenwel één onoverkomelijk probleem, ze werden door Geert Mak uitgesproken, en men kan veel over mijn oude vriend beweren, maar niet dat hij een exemplarisch voorbeeld is van een ‘goede elite’ die ‘dwars’ ligt. Integendeel zelfs, net als zijn vader zal Mak junior alles in het werk stellen om zijn broodheren — onder wie zijn publiek — zo lang mogelijk te behagen, met als gevolg dat zijn bestseller Grote Verwachtingen moeiteloos een complete weerlegging kan zijn van zijn bestseller In Europa. De tijdgeest was veranderd, en dus werden de eerder door Mak aangevoerde feiten en stellige conclusies vervangen door een pakket nog niet eerder door hem ontdekte al even 'onwankelbare' feiten en dito conclusies. Wat voorheen door hem gepresenteerd werd als keiharde bewijzen van de voortdurende Vooruitgang, werd in zijn nieuwe boek met één kordate beweging als nonsens van tafel geveegd, zonder dat zijn fans zich afvroegen: wat is voor Geert nu echt waar of niet waar, wat is voor hem onomstotelijk en wat niet? Bij elk nieuw boek moeten zijn lezers weer met een schone lei beginnen omdat het voorafgaande opnieuw een miskleun bleek te zijn. Dus zijn 'Noblesse Oblige’ en 'Kwaliteit, empathie en courage' bleken al snel op nonsens te berusten, opgetikt door een knollen-voor-citroenen-verkoper, die vanuit Jorwerd — waar Mak’s God was verdwenen om plaats te maken voor Geert zelf — propaganda voor de NAVO en de Europese Unie blijft verspreiden. Aldus keer ik terug naar Alain Badiou's analyse over de huidige 'mentale corruptie die leidt tot een wereld zo duidelijk verstoken van welk principe dan ook, maar die door de meerderheid van degenen die ervan profiteert, wordt gezien als het beste van alle mogelijke werelden.' In dit op elkaar aangewezen inteeltwereldje hebben de macht en de opiniemakers in hun gezamelijk geschapen virtuele en mutualistische werkelijkheid elkaar broodnodig om te kunnen overleven. En aangezien Nederland nauwelijks tot geen kritische intelligentsia bezit die zich publiekelijk uitspreekt, kan ‘onze nationale historicus’ ongestoord door blijven kakelen tot zijn Gereformeerde God hem bij zich roept om, zoals de christenen menen, de eindrekening op te maken. Meer de volgende keer.
donderdag 23 juni 2022
Climate disasters are getting worse
Climate disasters are getting worse, Stan.
Fossil fuel companies are getting richer. And every year, we brace ourselves for record-breaking devastation unlike anything we've ever seen. That is just wrong.
Yet for some reason, every time a town is leveled, a community is displaced, or lives are lost, we attribute the devastation to a random name: Hurricane Katrina. Hurricane Sandy. Hurricane Andrew. To name a few.
So we have a radical idea, Stan: What if we instead named them after the companies who are to blame?
Let's make one thing very clear: It is no accident that climate disasters are getting worse every year. The devastation they cause is a direct result of burning coal, oil and gas, and mining, fracking, and pipelines that are destroying our planet and our communities.
In fact, there is a proven connection between climate change and these disastrous events:
Heatwaves in South Asia are 30 times more likely because of climate change.1
Heavy rains that caused catastrophic flooding — killing more than 400 people — in South Africa in mid-April were made twice as likely to occur by climate change.2
Nearly 15 million homes across America were ravaged by natural disasters, from wildfires and hurricanes to blizzards and tornadoes in 2021. 1 in 10 homes in the US were affected by climate change disasters in 2021.3
So why not name these catastrophic events after the companies getting rich off of them — and make sure the world knows who’s to blame?
Here are a few companies to get us started: ExxonMobil, Chevron, BP America, Shell Oil, and Total.
It's time that we finally give them the credit they deserve for destroying our planet, and we really hope you'll help us make it happen:
Thank you for adding your name today.
Team 350
1. Nature
2. The Guardian
3. The HillWaar zijn nu al die Geert Makken?
The Assange Case Still Matters—A Lot
Let's not be naïve about the symbolic importance of the US putting Assange on trial. It would be an alibi for cracking down on journalism for every repressive, authoritarian government in the world.
June 22, 2022
The announcement by UK Home Secretary, Priti Patel, that WikiLeaks founder Julian Assange would be extradited to the US to face espionage charges may be news that many consider to be of lesser importance. We are, after all, in the midst of both a war inside of European borders and an economic crisis. The seemingly endless Assange saga has been going on for 12 years, and there is undoubtedly fatigue on the part of news consumers who have lost interest in the story.
The undermining of the free press is often the result of slow legal erosion rather than dramatic earthquakes.
But we should be interested, because this is about far more than Assange. And the stakes are very high.
The reaction from international journalism and free speech organizations to the decision by the UK government (which Assange will certainly appeal) has been close to uniform condemnation. Amnesty International issued a statement in which they stated, "allowing Julian Assange to be extradited to the US would put him at great risk and sends a chilling message to journalists the world over." Similarly, Pen International stated that, "invoking the Espionage Act for practices that include receiving and publishing classified information sends a dangerous signal to journalists and publishers worldwide."
Important to understand is the fact that charging Assange with espionage means that he is not able to put up what is called a "public interest defense." That is, Assange cannot argue that the release of material via WikiLeaks showing, for example, potential US war crimes in Iraq was in the public interest and thus justified. If successful, it's not hard to imagine how similar espionage charges could be used in the future against whistleblowers, journalists and news organizations.
As Trevor Timm of the Freedom of the Press Foundation wrote, journalists regularly engage in "receiving classified information, asking for sources for more information, and publishing certain types of classified information." Criminalizing these activities would have a profound effect on US (and international) reporting.
Yet, despite the implications of the Assange case for investigative journalism, there remains a distinct level of apathy on the part of not only the general public, but also—and more problematically—journalists. A large part of this undoubtedly has to do with what happened with both Assange and WikiLeaks after the 2010-11 release of material on Iraq and Afghanistan, leaked by whistleblower Chelsea Manning.
The rape allegations in Sweden against Assange, his seeking refuge in the Ecuadorian embassy in London and the increasingly erratic and occasionally irresponsible flow of information coming from Assange and WikiLeaks both eroded support and caused many to forget just how important and radical WikiLeaks had been during their early years.
This amnesia includes journalists and news organizations, with whom Assange always had a tense relationship. Yet, many of those journalists and news organizations would do well to remember the huge volume of stories written on the back of material obtained through WikiLeaks in 2010 and 2011. Material for which Assange now faces the possibility of life in prison for releasing, and for which Chelsea Manning has already spent time in prison, including solitary confinement.
And, to the question, "But, is Assange a journalist?" I would respond as I have in the past. Assange was a key part in the journalistic process, and by criminalizing his participation you thereby criminalize that process.
While we may think that the brutal Russian attack on Ukraine, current financial crisis, open undermining of democracy in the United States or upcoming elections here in Sweden are reasons to place less importance on the Assange/WikiLeaks story, they are actually reasons to place more attention.
The use of power—be it military, economic, political or social—demands monitoring through investigative reporting. Political and legal attacks that make such reporting more difficult, or even criminal, serve only the interests of the powerful the world over, be they in Moscow, Tokyo, Washington or Stockholm.
The undermining of the free press is often the result of slow legal erosion rather than dramatic earthquakes. And, let's not be naïve about the symbolic importance of the US putting Assange on trial. It would be an alibi for cracking down on journalism for every repressive, authoritarian government in the world. And, let's not be self-righteous or ethno-centric. It would also be an alibi for cracking down on journalism in countries that consider themselves to be free and democratic, including here in Europe.
The Assange case still matters. A lot.
Our work is licensed under Creative Commons (CC BY-NC-ND 3.0). Feel free to republish and share widely.
Waar Zijn de Nederlandse Journalisten?
Assange’s family step up campaign for release
By Clay Lucas
Gabriel Shipton said that on Friday, after the extradition order was made, his brother had been “strip-searched and moved to a bare cell because the prison [staff] were afraid that he would self-harm. What are we waiting for – for Julian to die?”
RELATED ARTICLE
John Shipton, also in Berlin, said encouraging the Albanese government to try to bring the charges against his son to an end had been their main task. “Insisting that they are sincere to their comments now is our next job,” he said.
A group of Labor, Coalition, Greens, teal and crossbench MPs are continuing their campaign to push the federal government to formally ask the US to drop its charges.
Among them is independent Kooyong MP Monique Ryan, who met recently with John and Gabriel Shipton. She said she had been “appalled at the decision of the UK government to allow the extradition of Julian Assange to the US”. She urged the Australian government to intervene to repatriate the Australian. “Enough is enough,” she said. “No useful purpose would be served by Mr Assange’s extradition.”
Opposition Leader Peter Dutton this week warned against acting to help Assange, other than providing him consular assistance. “The UK and the US have legal systems equivalent to ours,” he told 2GB radio. “People should conduct themselves according to the law. And I think they should be answerable to their conduct according to the law. I think Mr Assange has protracted this particular issue for years and years and years through his own conduct.”
Opposition foreign affairs spokesman Simon Birmingham this week said much of Assange’s time incarcerated – in prison or in London’s Ecuadorian embassy – was the result of “seeking to avoid the judicial process rather than engage in the judicial process”.
Asked about the opposition’s comments, Gabriel Shipton said they were not relevant. “You’ve got China using Julian as a whip for the UK and the US – you know, like, ‘Don’t lecture us on press freedom when you’ve got a journalist and publisher locked up in prison.’ I think Peter Dutton’s arguments fall away pretty quickly.”
Assange’s wife, Stella, who has two children with the Australian, said from her British home that her husband was “running out of time”, and she referred to his legal fight as “a dark and nasty legacy of the past”.
“Cool heads in both countries can resolve this shameful case because Anthony Albanese is right: enough is enough. Julian needs the Australian government to throw its political and diplomatic weight to end this madness, and it needs to happen quickly, before he is buried in a US hell-hole forever. Julian needs to come home to our children.”
EDITOR'S PICK
Friend and long-time campaigner to free Assange Felicity Ruby has repeatedly visited the 51-year-old in Belmarsh and the Ecuadorian embassy before that.
Ruby also attended Assange’s court hearings since December 2011, and said she was hopeful Albanese would intervene. She said watching Assange “really deteriorate over 10 years might make my hope desperate, but I believe that Albo will try and make a breakthrough. He gets what’s at stake and why it matters.”
Albanese said on Monday that writing “in capital letters on Twitter” was not an effective way to lobby diplomatically. Ruby said the PM was “right to not use a loud hailer or twitter declarations”.
“He will have to understand, however, that the loudhailers and tweets of campaigners will be directed at him until Julian touches down at Mascot a free man.”
Outspoken Assange supporter and Tasmanian MP Andrew Wilkie said Labor was not united on its approach to Assange.
Assange’s WikiLeaks website published internal US Democrat emails in the run-up to the American election in 2016 that hampered Hillary Clinton’s campaign. “Some people quite wrongly hold Julian Assange responsible for the rise of Donald Trump,” Wilkie said.
Wilkie said the Australian public’s view on Assange had changed, in part due to “just the amount of time that’s passed – people are just over it and saying, ‘For heaven’s sakes, hasn’t he suffered enough or hasn’t this dragged on long enough?’ ”
Wilkie and former MP George Christensen convened a parliamentary supporters group that by the end of the last parliament had 25 MPs. Wilkie said he expected there to be more in the new parliament.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ... -
'Charlie Hebdo row: Cartoons divide French press Continue reading the main story Related Stories France boosts security over cart...
