Nogmaals: hoeveel walging kan een mens verdragen voordat hij erdoor wordt vernietigd? Het is de meest actuele vraag van het bestaan op aarde. Zeker vandaag de dag, nu wij allen geconfronteerd worden door wereldwijde staatsterreur van totalitaire regimes, alle voortkomend uit de 20ste eeuwse neoliberale ideologie en de 21ste eeuwse technocratie. Hoeveel walging kunnen wij verdragen nu ‘het uitverkoren volk’ van de Judeo-Christelijke ideologie, de niet ‘uitverkorenen’ blijft afslachten, met enthousiaste steun van de witte westerse Christenen die na de Europese Holocaust ineens de slogan ‘Nooit meer Auschwitz’ uitvonden, tot twee jaar geleden God’s uitverkoren volkje zelf met een onvoorstelbaar fanatisme een genocide in Gaza begon, die zelfs bij nazi’s bewondering afdwong. De Joodse Zionisten werden daarbij volmondig gesteund door westerse oud-koloniale machthebbers en nakomelingen van voormalige nazi-autoriteiten als de voorzitter van de Europese Commissie, Frau Ursula von der Leyen. De gezaghebbende Italiaanse intellectueel Thomas Fazi wees in september 2024 op het volgende fragment uit zijn recente ‘MCC Brussel-rapport, De stille staatsgreep: de machtsgreep van de Europese Commissie,’ hier beschikbaar (https://brussels.mcc.hu/publication/the-silent-coup-the-european-commissions-power-grab-1?utm_source=substack&utm_medium=email):
‘Het is geen verrassing dat Von der Leyen bij het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Gaza opnieuw de behoefte voelde om namens het hele blok te spreken (en te handelen). Een week na de aanval van 7 oktober maakte ze bijvoorbeeld een ongeplande reis naar Israël, waarvan ze naar verluidt niemand op de hoogte had gesteld, waar ze de onwrikbare steun van de EU aan Israël bevestigde. Niet alleen had ze voorafgaand aan de reis geen overleg gepleegd met EU-leiders – of hen er zelfs maar over verteld – maar ze gaf daar zelfs niet het standpunt weer van de Europese ministers van Buitenlandse Zaken die Israël opriepen het internationaal recht te respecteren. Dit leidde tot scherpe kritiek van verschillende EU-leiders en -functionarissen. "Ik begrijp niet wat de voorzitter van de Commissie te maken heeft met buitenlands beleid, dat niet haar mandaat is,” schreef Nathalie Loiseau, Europees parlementslid en senior lid van de Renew Europe-groep van de Franse president Emmanuel Macron, op X.
Zelfs Josep Borrell, formeel hoofd buitenlands beleid van de EU, gaf een zeldzame publieke berisping aan Von der Leyen. Hij zei dat zij niet bevoegd is om de standpunten van de EU over buitenlands beleid te vertegenwoordigen, die normaal gesproken tussen de lidstaten worden gecoördineerd. Buitenlands beleid wordt bepaald door de leiders van de 27 EU-landen tijdens internationale topconferenties en besproken door ministers van Buitenlandse Zaken in vergaderingen "onder mijn voorzitterschap,” vertelde Borrell aan journalisten. EU-Raadsvoorzitter Charles Michel gaf ook uiting aan de frustratie van staatsleiders toen hij zei dat de EU "de prijs had betaald" voor Von der Leyens aanpak van de Gazacrisis. Hij verwees daarbij naar de schade aan het imago van de EU in het Midden-Oosten en betreurde dat de Commissie "zonder enige legitimiteit" uitspraken deed.
Dat zou best wel eens zo kunnen zijn, maar de meeste EU-leiders dragen een grote verantwoordelijkheid voor deze situatie. Door Von der Leyen en de Commissie toe te staan hun bevoegdheden meedogenloos uit te breiden, de ene stille staatsgreep na de andere – eerst tijdens de pandemie, daarna rond de oorlog in Oekraïne – hebben ze bijgedragen aan het ontstaan van deze nieuwe realiteit. En door Von der Leyen te herkiezen, hebben ze ervoor gezorgd dat dit proces van sluipende supranationalisering de komende jaren zal voortduren.’
https://brussels.mcc.hu/publication/the-silent-coup-the-european-commissions-power-grab-1?utm_source=substack&utm_medium=email
Borrell is inmiddels vertrokken, maar Von der Leyen is door het EU-parlement herkozen, en kan ongestoord doorgaan met haar oorlogszuchtige politiek. In zijn briljante beschrijving van De Wereld Na Gaza (2025) stelt Pankaj Mishra:
En juist die ‘strontlucht’ stijgt elke dag weer op in de Europese landen die zijn aangesloten bij de Europese Unie, en in Washington, de grootste producent van wapens. Hoe hard onze politici hun best blijven doen om hun stront door betrekken, de drek blijft omhoogkomen omdat men niks anders meer produceert. Iedere politicus en iedere mainstream opiniemaker is ermee besmet. En als vanzelf beland ik bij mijn oude vriend Geert Mak die tot over zijn oren in een beerput is weggezakt. Ik volg hem nu bijna een halve eeuw en weet dat hij door één leitmotiv gedreven wordt, te weten: ‘Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral,’ zoals Bertolt Brecht in 1928 het cynisme van de Europese kleinburger formuleerde. Zonder enige ironie sprak Geert M. op vrijdag 2 november 2012 een volle zaal bobo’s toe met de woorden: ‘Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is — en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs — in de eerste plaats “het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.” Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit “objectief” zijn zoals de exacte wetenschappen — en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal.’ Mak voegde hier aan toe: ‘Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het “uitbannen van onwaarheid,” serieus genoeg. Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.’
Dit is een typisch Makkiaanse, dus consequentieloze stelling. Hij geeft toe dat ook hij als opiniemaker van de mainstream pers ‘op Europees en mondiaal niveau’ deelneemt aan ‘een misvorming van de werkelijkheid die grote consequenties heeft,’ zonder dat dit alles enig gevolg heeft voor zijn eigen werk. Zo weet hij aan zijn persoonlijke verantwoordelijkheid te ontsnappen, want tegelijkertijd constateert hij dat ‘wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het “uitbannen van onwaarheid,” niet ‘serieus genoeg’ nemen. Waarom blijft de herboren christen Geert Mak proberen zijn persoonlijke verantwoordelijkheid te ontsnappen? Hij weet dat hij de kluit belazerd, en toch blijft hij het doen, en wel omdat hij weet ermee weg te komen, tenminste bij het grote publiek, en het establishment voor wie hij de rol van profeet speelt.
Men collaboreert hier liever met de macht, zoals ondermeer blijkt uit het feit dat tijdens de Tweede Wereldoorlog uit het ‘tolerante’ Nederland procentueel tweemaal zoveel joodse burgers werden gedeporteerd als uit België en driemaal zoveel als uit Frankrijk. Huizinga:
Nog een voorbeeld van zowel Mak’s gebrek aan ‘heroïek,’ als zijn ‘hypocrisie en farizeïsme’ is zijn opportunistische houding tegenover Rusland. Begin mei 2014 beweerde de zo geprezen ‘chroniqueur van Amsterdam, Nederland, Europa en de VS,’ dat er sprake was van een 'Russisch gevaar,’ aangezien ‘meneer Poetin’ aan ‘landjepik’ deed, en dat de Russische president daarom 'Europa [dwingt] om meer aan defensie uit te geven,’ een bewering die hij afrondde met de woorden: ‘Dus defensie kun je niet helemáál afbreken,’ daarbij verzwijgend dat de destijds 28 NAVO-landen tezamen ruim dertien keer meer aan het militair-industrieel complex spendeerden dan de Russische Federatie. Bovendien verzweeg de ‘populairste geschiedenisleraar’ van de Nederlandse kleinburger dat sinds de ontbinding van het Warschau Pact het ledenaantal van de NAVO bijna was verdubbeld, en dat de militaire bases van het bondgenootschap — in strijd met de toezeggingen — steeds verder oostwaarts waren opgerukt, waardoor Rusland nu geheel omsingeld is. Het zal geen verbazing wekken dat vervolgens generaal Tom Middendorp, de toenmalige Commandant der Strijdkrachten, instemmend de 'waarschuwing' van Mak citeerde. Met het oog op de door neoconservatieven in de regering Obama — met vijf miljard dollar Amerikaanse steun — gecreëerde onrust in Oekraïne was de situatie aldaar, volgens Middendorp, ‘een wake-up-call’ om het zogeheten ‘Russische expansionisme’ tot staan te brengen. Het was een typisch voorbeeld van één tweetje tussen de mainstream-pers en het militair-industrieel complex. Nog geen twee jaar later beweerde dezelfde Geert Mak evenwel precies het tegenovergestelde door ditmaal te verklaren dat:
Oekraïne een ontzettend labiel land [was en is], op de rand van een failed state, en nog altijd extreem corrupt. En of we dat nu leuk vinden of niet, het is een deel van de Russische invloedssfeer. Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert, snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.
Mijn ouders wisten nu eenmaal niet, zoals niemand dat weet, op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis. En met name wisten ze één ding niet: dat hun leven zich afspeelde tussen een voorbije wereldoorlog en een komende,
of deze:
Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zelf zo graag ‘de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een onuitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte ‘kinderen Israëls’?
Dus, ‘soms, wellicht,’ gevolgd door een vraagteken. Dat de ‘staatkundig tolerabele’ nazi-wetgeving tenslotte eindigde in het uitmoorden van zeker driekwart van de joodse burgers in Nederland is een zaak waaraan Mak zich niet brandt, terwijl de houding van ondermeer zijn ouders toch om een verklaring smeekt, aangezien zoveel joodse Nederlandeers werden vermoord. Wanneer 'we' op Geert Mak’s website lezen dat ‘[z]elden Nederlandse lezers een boek zo snel in het hart [zullen] hebben gesloten als De eeuw van mijn vader,’ dan lijkt mij de reden simpelweg dat de geschiedschrijving à la Mak nagenoeg alle heikele punten omzeilt om zodoende de lezer een feel-good gevoel te geven, hetgeen op zijn beurt weer de oplage, en Geert’s beurs ten goede komt. Maar van wijsheid en eerlijkheid getuigt deze houding niet. Zijn mentaliteit lijkt op die van zijn vader. Mak junior schijnt niet te beseffen dat ook zijn leven zich afspeelt ‘tussen een voorbije wereldoorlog en een komende,’ en dat een opiniemaker in de rol van geestelijk leidsman geen olie op het vuur moet gooien door, in dit geval, de hetze tegen Rusland te voeden. Per slot van rekening zijn er tijdens de Tweede Wereldoorlog tenminste 25 miljoen Russische burgers vermoord door de nazi’s en hun ‘staatkundig tolerabele’ racisme. Mak vergeet gemakshalve dat als de Russen dit offer niet hadden gebracht, ook hij zich nu had moeten conformeren aan de nazi's en hun Neurenberger rassenwetten.
Op 14 februari 2017 oreerde opiniemaker Mak in Utrecht dat ‘2017’ het ‘jaar van de waarheid’ zou worden, en dat de ‘jaren van vanzelfsprekendheid voorbij’ waren. ‘Het worden zware tijden. We moeten,’ aldus Geert, ‘onze angst omzetten in activiteit. We moeten scherp zijn en alert’ om ‘de stormen die komen’ te kunnen overleven. In Het Parool van zaterdag 2 november 2019 gaf hij opnieuw een typerend voorbeeld van zijn vrijblijvende en consequentieloze woorden toen hij voorspelde dat ‘Veel anders [zal] worden. Je weet niet wat er gaat gebeuren.’ Juist ja, van die dingen, en voordat 'wij' en Geert het weten heeft hij weer een boek bijeen getikt.
